11-06-2009, 15:41 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

Met dank aan communicatiewetenschapper Bob Vangeel voor deze heldere analyse

Ook in Vlaanderen grijpt de ‘mediatization’ van de politiek in het rond. Een partij of een politicus die niet op gezette tijden in de media komt maakt geen schijn van kans tijdens kiescampagnes. De media bepaalt meer en meer de politieke agenda. Vanuit uiteenlopende hoeken van de samenleving komt hier reactie op. Bijzonder fel in zijn kritiek tegen politici die meededen aan TV-spelletjes om zich populair te maken was toenmalig voorzitter van de Nieuw-Vlaamse Alliantie, Geert Bourgeois. In 2002 zei hij in een interview met Gazet van Antwerpen over spelprogramma’s: “Ik heb die grens getrokken. Heel veel mensen vinden dat politici aan politiek moeten doen. En dat waarderen ze want ze menen dat politici zich niet populair moeten maken op andere manieren. Ik geloof nog steeds dat je aan politiek kan doen vanuit een overtuiging, mét een echte partij." Zijn kleine partij, die toen nog moest vechten om te overleven, ging hij echter wel promoten bij de Laatste Show, al greep hij de vermelding van dat feit om een een striemende tirade tegen de mediatisation te beginnen: "We hebben het niet gemakkelijk om in de media te komen. Ik had met mijn boek liever Ter Zake gehad. Nu ja, liever... met De Laatste Show bereik je natuurlijk een ander publiek. Ik heb er toch gemengde gevoelens aan overgehouden. Het is mijn genre niet. Het minder inhoudelijke ligt me niet. Maar wij cultiveren geen imago. Ik ga mij hier niet outen als iemand die drugs blowt of zo. Van die spectaculaire interviewtjes zal je niet hebben met mij. Daarnaast is er ook wat ik noem zo'n links-liberaal circuitje in de pers van ons kent ons. Op zich kan ik daar mee leven. De pers is vrij. Wat me wel stoort, is dat er minder ruimte is voor het inhoudelijke debat, de discussie in het parlement. Uiteindelijk komen alleen nog het incident, het accident, het sensationele, de frontale aanval, de clash in het nieuws."(Gazet van Antwerpen, 16/12/2002).  

Bourgeois legde de politici van zijn partij een verbod op om aan spelprogramma’s mee te doen. Ondertussen  (nota: dit is geschreven voor zijn ontslag) is hij echter zelf Vlaams minister van media, en verantwoordelijk voor de VRT. Zijn opvolger als partijvoorzitter, Bart De Wever, is een graag geziene gast in spelprogramma’s als ‘De Slimste Mens ter Wereld’ en is ook regelmatig te gast in luchtige talkshows. Hij wordt wel eens een emopoliticus genoemd, en het verzet van de N-VA tegen de mediatization van de politiek lijkt dan ook verleden tijd. Volgens Mazzoleni en Schultz is de beste beschrijving voor de huidige situatie ‘mediazation’: een situatie waarin politieke instellingen meer en meer afhankelijk zijn van de massamedia, maar toch de beslissingsmacht over het politieke proces niet kwijt raakt (Mazzoleni, Schultz, 1999). Kepplinger onderzocht deze mediatization voor Duitsland in de periode 1951-1995. Zijn onderzoek toonde aan dat, hoewel de wetgevende activiteiten van de Bundestag gelijk waren gebleven, er momenteel veel meer informatie gegeven werd. Ook toonde hij aan de drie belangrijkste Duitse kranten vandaag nog ongeveer evenveel artikels publiceren op basis van gebeurtenissen of issues, maar veel meer artikel, maar veel meer artikels publiceren op basis van statements over die issues op gebeurtenissen, en dat daarbij artikels op basis van statements van politici veel meer voorkomen dan artikels op basis van statements van niet-politici. (Kepplinger, 2002). 

10-06-2009, 21:39 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (1)

Weinigen zullen ontkennen dat de N-VA een groot deel van haar electoraal succes te danken heeft aan de deelname van partijvoorzitter Bart De Wever in het VRT-programma "De Slimste Mens". Minder echter is geweten dat uitgerekend de N-VA op 28 april 2003 een deontologische code voorstelde waardoor het politici niet meer zouden mogen deelnemen aan spelletjesprogramma's. Ik citeer uit dit lezenswaardig document: "De N-VA stoort zich aan het  optreden van diverse politici in TV-spelletjes. Wij hebben genoeg van de verkleutering van de politiek door parlementsleden  die denken dat ze verkozen zijn om de plezante uit te hangen.". Tja, wie gelooft die mensen nog?"

http://www.n-va.be/programma/standpunten/Dossiers_detail.asp?ID=103

10-06-2009, 18:31 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (3)

10-06-2009, 15:00 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

Wie de kiesresultaten aandachtig leest komt tot de volgende, opmerkelijke bevinding: de uitgesproken nationalistische partijen (t.t.z. bij wie de splitsing van België core-business is), winnen niet aan zetels, integendeel: ze verliezen er. In grafiek alle uitslagen van de Vlaamse raad/het Vlaams parlement sedert 1995. De bruine balk is het totaal aan nationalistische partijen (in zetels). De gele balk is het Vlaams Blok (Belang), paars de VU (N-VA) en rood Spirit (VL. PRO/SLP).

Bijlagen:
NATIONALISTEN.jpg (39.1 KB)   

04-06-2009, 15:57 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

03-06-2009, 22:04 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

DAT IS HET BELGISCHE FEDERALISME!

03-06-2009, 01:29 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

(Met veel dingen ben ik het niet eens, maar dit is wel een erg interessante tekst, bron: http://www.indymedia.be/node/24462)

Eric Corijn: "“Een onafhankelijk Vlaanderen is een demagogische eis”

Maaika Santana en Han Soete16 oktober 2007 – 14:47

BRUSSEL -- Hoe moet het met Brussel als België splitst? En welke plaats heeft onze hoofdstad in het hele debat over de staatshervorming? We vroegen het aan Eric Corijn, cultuurfilosoof en professor aan de Vrije Universiteit Brussel.

Wat denkt u van de huidige politieke strubbelingen?

“Je kan dat bekijken op het niveau van de politique politicienne: de man met de 800.000 voorkeurstemmen, de manoeuvres tussen Reynders en Leterme die strijden om de macht. De fundamentele reden waarom het zo moeilijk gaat is dat de politici zich bezondigden aan opbodpolitiek tijdens de verkiezingen waarbij ze zich enkel tot de eigen achterban hebben gericht zonder rekening te houden met haalbaarheid of een mogelijk compromis. Daar betalen ze nu de prijs voor. In Vlaanderen heeft dat ondermeer te maken met het algemene klimaat van verrechtsing onder druk van het Vlaams Belang. Normaal draaien verkiezingen rond het verleiden van de centrumkiezers. Deze keer speelde de echte strijd zich af aan de rechterzijde: CD&V dat zich vastketende aan N-VA, die op haar beurt na de splitsing van de Volksunie de rechterzijde probeert te hergroeperen en de competitie met Lijst Dedecker die de rechtervleugel is van de liberale pool. Nu hebben ze dus veel tijd nodig om dat opbod te verzoenen met de echte systeembelangen.”

“Onderhuids spelen andere fenomenen mee. Er is sprake van een generatiewissel. In tegenstelling tot Dehaene heeft Leterme nooit een staatshervorming onderhandeld. Er is ook sprake van een uiteengroeien. Niet dat de sociaal-economische netwerken uit elkaar groeien, maar het vertoog doet dat wel. Je zit met een pers die niet meer over de taalgrens kijkt. Media en politici gedragen zich echt onverantwoordelijk. Hoe komt dat? Wat de laatste jaren echt veranderd is, is het salonfähig worden van het Vlaams Belang. Het nationalistisch etnocentrisch discours van het Belang is een aanvaardbaar alternatief geworden waarover een normaal politiek debat mogelijk is. Een groot deel van de ondernemers vreest nog altijd dat het VB aan de macht nadelig zou zijn voor de internationale uitstraling, maar er is ook de groep ondernemers van De Warande die een pleidooi houden voor de Vlaamse onafhankelijkheid. Waarom doen ze dat? Zelfs de meest dynamische sectoren van de Vlaamse economie staan onder druk van internationale concurrentie. Hoe kan je je concurrentiepositie handhaven in de huidige geglobaliseerde wereld? Door de kosten te drukken. Door bijvoorbeeld een einde te maken aan de solidariteit met armere streken. Op dat vlak kan je dit vergelijken met Noord-Italië dat niet meer wil bijdragen voor Sicilië of Catalonië dat af wil van Andalusië. Het nationalisme moet dan een sociaal-economisch project dragen. In Vlaanderen waar de liberalen relatief sterker staan en de socialisten zwakker, is er een draagvlak voor een politiek die de lonen drukt en de sociale zekerheid afbouwt. Men wil territoriale structuren creëren waar de krachtsverhoudingen makkelijker toelaten om een bepaalde rechtse politiek door te voeren. De staatshervorming draait niet enkel om Vlaanderen aan de Vlamingen en Wallonië aan de Walen. De verschillende krachtsverhoudingen, de breuklijnen liggen verschillend in de twee gebieden en de Vlamingen willen daar van af. Ze willen niet enkel van de PS af wat betreft beheer maar ook wat betreft bijvoorbeeld de verdediging van de sociaal zekerheid.”

“In die zin heeft Reynders gelijk als hij zegt dat het drukken van de PS in de oppositie de grootste staatshervorming is. Reynders zegt tegen de Vlaamse burgerij: “Ik ben akkoord met jullie programma, daar heb je dus geen onafhankelijkheid voor nodig. Laten we binnen België werken aan een belastingsverlaging en het verhogen van de remgelden in de gezondheidszorg.” Dat is volgens mij de diepere reden dat er in Vlaanderen al een akkoord is om de timing uit te stellen tot 2009, ná de gewestelijke verkiezingen”

Is België een opgedeeld land?

“Ik daag Vlamingen en politici uit om territoria af te bakenen waarop ze zelfstandige politieke instellingen kunnen denken. De federale structuur van België is gebaseerd op het principe van eentalige territoria, een principe dat trouwens door de mondialisering steeds meer onder druk staat, maar goed... Brussel wordt daarin als een probleem gezien. Het stadsgewest werd kunstmatig afgebakend binnen 19 gemeenten, die daarenboven bij de fusie van gemeenten onaangeroerd bleven. In werkelijkheid spreken alle sociaal-geografische studies van een economisch stadsgewest dat tussen de 35 en de 60 gemeenten omvat. Een sociaal-economische ruimte waar 2,3 miljoen mensen wonen en 30 % van de Belgische loontrekkenden verblijven. De rand hangt dus samen met het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en is alleen economisch onleefbaar. Wat doe je dan bij een splitsing? Als derde gewest is Brussel te klein. Wie Brussel klein wil houden en de rand bij Vlaanderen, moet het land beter één houden. Onafhankelijkheid van Vlaanderen heeft een prijs: een groot Brussel. Tenzij men natuurlijk de illusie blijft koesteren dat een onafhankelijk Vlaanderen Brussel inhoudt. Ook een zelfstandig Wallonië kan niet zonder Brussel. Beide gewesten hangen dus aan elkaar door Brussel. Sociaal-economisch is er wel degelijk een Belgisch netwerk en Brussel is daarbinnen geen probleem, maar een verknoping, een poort tot de wereld.”

“Stel dat men zegt: ok, Vlaanderen neemt Brussel er bij want het ligt op dat territorium. Allereerst moeten de Brusselaars daarmee akkoord gaan. Je kan ze natuurlijk omkopen, zoals de Warande groep voorstelt, met culturele autonomie, met het lokmiddel om met het rijke Vlaanderen mee te gaan. Dat betekent dat de Brusselaars Vlamingen worden en Vlaanderen voor de Franstalige minderheid onderwijs en culturele instellingen voorziet. Ook in dat geval moet je de 19 gemeenten uitbreiden met de faciliteitengemeenten want om discriminatie te vermijden moet je rekening houden met alle Franstalige Vlamingen. Dan gaat men naar een constellatie waar men in bepaalde delen van dat autonome Vlaanderen culturele rechten aan minderheden geeft, maar moet dat dan niet in alle delen? Een eentalig land en dan Brussel opnemen met uitstervende rechten voor dat miljoen, is niet leefbaar. Mijn tweede argument is dus dat er geen enkel redelijk voorstel is van hoe men Brussel eventueel in dat autonome Vlaanderen zou opnemen.”

“Ten derde, is dit wel mogelijk in huidige opvatting over gemeenschappen? Het gaat volgens mij niet om gemeenschappen. Zoals de Vlaamse gemeenschap in Brussel niet bestaat tenzij in het VGC en zoals de Franstalige gemeenschap om verschillende culturen draait. Meer nog, 41% van de Brusselse huishoudens is taalgemengd. Tussen dit en 10 jaar is de meerderheid van de Brusselse huishoudens meertalig. Dit culturele vraagstuk los je niet op met de opdeling Vlaams of Franstalig. De druk om meertalig onderwijs te voorzien bijvoorbeeld zal vergroten. De huidige twee netten, Vlaams en Franstalig, komt hier dan niet aan tegemoet. De normale socialisatie van die kinderen is dat ze ook op school kunnen omgaan met verschillende taalsituaties, in plaats van ze in een eentalig, nationalistisch hokje te steken. Deze minderheden zijn niet nationaal of gemeenschapsgewijs te organiseren. Ze vragen meertaligheid, gemengde culturen, hybriditeit. En zal men dan wel meertalig net aanvaarden?”

“Dat alles stelt nog meer de Vlaamse eigenheid in vraag. De basistrend van de mondialisering is net het weggaan van cultureel homogene territoria. Stedelijke netwerken zijn volgens mij een alternatief op het concept van landen die de wereld bedekken. Een land wordt getekend op basis van een territoriale afbakening, met een politieke structuur die het territorium alleen beheerst. Soevereiniteit van het volk en dat volk is cultureel bepaald. Bij stedelijkheid wordt de ruimte, de territorialiteit anders georganiseerd. In de huidige wereld spelen steden een rol als knopen in een netwerk Financiële transacties gebeuren via Londen, Tokyo en New York en die trekken zich van de rest van de wereld niets aan in een dergelijke globalisering. Dus het is niet alleen de Belgische regering of de nieuwe Vlaamse regering die het “buitenland” betrekt, het is ook het netwerk dat bijvoorbeeld vanuit Antwerpen bestaat rond de havens of vanuit Brussel inzake NGO’s en ontwikkelingshulp. Mondialisering is verstedelijking. En de complexiteit van de stad staat dichter bij de complexiteit van de nieuwe wereld dan een land.”

“Binnen de tien jaar is Antwerpen zoals Brussel nu, met een belangrijke fractie anderstaligen en meervoudige culturele systemen. Nu al is een meerderheid van de lagere school kinderen in de kernstad er thuis anderstalig! Een stad reageert dan veel gevoeliger dan een land. Een lokale schepen van cultuur heeft over het algemeen bijvoorbeeld een veel stedelijker, multicultureler project dan een nationale minister van cultuur. Je krijgt dus een heel andere vorm van territorialiteit. In een zomerpraatprogramma op de televisie vroeg Arno zich af doelend op de politici: “Waar zijn ze mee bezig?” En terecht heeft hij het over de kleinsteedse perceptie, over Leterme die vanuit Ieper de wereld bekijkt en nauwelijks Brussel ervaart. Er zijn nauwelijks leidinggevende politici die in de stad, laat staan in de hoofdstad wonen. Als ietwat psychologische verklaring voor de kwaliteit van de onderhandelingen kunnen we erop wijzen dat deze politici vanuit hun suburbane visie een heel provincialistische kijk ontwikkelen op politiek of op maatschappelijke ordening.”

Wat is de positie van Brussel dan in dit debat?

“Als je de onderhandeling wilt voeren op het vlak van bevoegdheidspakketten die andere sociaal-economische realiteiten kunnen beheren, zou je eerder intergewestelijk moeten onderhandelen, met drie in plaats van met twee. Dit is echter onmogelijk omdat de partijen communautair, volgens “natie”, georganiseerd zijn. In het debat is Brussel gewoon niet vertegenwoordigd. Als je Brussel echt integreert is het discours van de twee gemeenschappen niet meer coherent. De splitsing van België is volgens mij dus een demagogisch argument. Er is geen enkel bediscussieerbaar scenario voor de opsplitsing van België. Dat gaat over het behoud van elementair burgerlijk democratische principes of regels. Als Vlaanderen Brussel wil hebben moet het voor een meertalig Vlaanderen zijn en dan heeft De Wever nog niet gedaan met werken! Ofwel moet Brussel uitgebreid worden tot een leefbaar gewest. De werkelijkheid van de sociaal-economische culturele differentiëring gaat eigenlijk niet tussen twee gemeenschappen, maar tussen drie gewesten.”

“De media vertellen ons dat er 80 Vlaamse eisen zouden zijn, ik weet niet of dat de eisen van alle Vlamingen zijn. In elk geval heeft men ze ons nog nooit publiek voorgesteld. Maar dat gebeurt dan wel in naam van alle Vlamingen. Dat gaat over technische zaken zoals de verkeersborden, een aantal puur regionale zaken zoals een investering voor een spoorweglijn van de haven van Antwerpen. Bevoegdheden herverdelen op het aangepaste niveau, volgens het zogenaamde subsidiariteitprincipe is een algemeen principe van goed bestuur. Stel dat je voor die hefbomen bent waardoor de regio’s beter de mondiale concurrentie aankunnen, dan is het echter helemaal niet zeker dat Vlaanderen daarvoor het beste niveau is. Het zou wel eens kunnen dat de regio Antwerpen in Europa beter kan concurreren of de Vlaamse ruit Antwerpen-Leuven-Brussel-Gent. Dus als je die redenering begint in te voeren voor homogene bevoegdheidspaketten voor de beste concurrentiepositie, dan is het zelfs niet zeker dat de interne Vlaamse solidariteit overeind zal blijven.”

Dus u zegt dat de retoriek rond de Vlaamse onafhankelijkheid niet meer van deze tijd is en niet past bij de ontwikkelingen op wereldschaal of zelfs Belgisch niveau?

“Het kapitalistisch wereldsysteem heeft zich vanaf de zestiende eeuw ontwikkeld als een dynamische wereldmarkt. En in de negentiende eeuw is men die wereld helemaal gaan organiseren in zogenaamde natiestaten. Beide systemen hebben zich tot vandaag in een, weze het wankel, evenwicht gehouden. Vandaag breekt de mondialisering het systeem van de natiestaten.”

“De idee van de democratie, van de staatsmacht gelegitimeerd door het volk, is verbonden geworden aan de idee van de natie, van een stuk van de wereldbevolking gekenmerkt door een zekere culturele en sociale identiteit. Om je politieke rechten te krijgen moet je lid zijn van de club en die club wordt cultureel omschreven. De meest open opvatting op de expressie van het volk is de Frans republikeinse: iedereen op het grondgebied, bereid zich aan de wetten te onderwerpen, mag lid worden van het volk. Een meer gesloten versie is de romantische visie die in Duitsland is ontstaan: lid van het volk ben je door geboorte in een particuliere cultuur, met een eigen taal, ene eigen geschiedenis. Niet de eigenschappen van een menselijke universele cultuur tellen, maar die van de particuliere cultuur van dat gebied. Een taal, een folklore, een bepaalde volksmuziek, klederdracht. Die spanning tussen algemene menselijkheid en particuliere menselijkheid die bestaat al lang en zorgt voor een reële tweedracht in de organisatie. Organiseer je de mensen volgens hun eigenheid of volgens hun universaliteit? Door uitbreiding van de territoria en de Europese integratie, door immigratie en grotere vermenging, door interne culturele differentiatie in zeer verschillende leefstijlen, wordt de idee van de particuliere identiteit om politieke rechten te grondvesten, steeds moeilijker te handhaven. Dus moeten we verschuiven naar meer universele kenmerken die het lidmaatschap van de groep onderbouwen, namelijk een aantal gedeelde gedragsregels, los van de eigenheid. Niet welk geloof je hebt of welke taal je spreekt zijn belangrijk, maar of je een aantal basisvoorwaarden van democratisch omgaan met elkander onderschrijft. Die voorwaarden vanuit diverse culturen ontwikkelen, dat zie je in de stad gebeuren. De Brusselaars verenigen op basis van een gedeelde roots, van een gedeeld verleden, is een illusoir project. We hebben geen gedeelde roots, ons verleden is zeer verschillend. Je kan de Brusselaars alleen verenigen op basis van een gedeelde toekomst. Die gedeelde toekomst is een gedeelde visie, is een programma, zijn mogelijkheden, scenario’s, de toekomst is open. In die gedeelde toekomst kan je van Marokkaanse afkomst zijn, Antwerpenaar of echte Marollien, maar je moet die eigenaardigheid wel projecteren in eenzelfde sfeer. Dat is het politieke toneel van de stad.”

Welke concrete politieke werking kan hieruit voortvloeien?

“Dit is de zwakte van de representatieve democratie. Deze veronderstelt namelijk dat je gedurende een tijd tussen twee verkiezingen en op een heel pakket dossiers een samenhang hebt en dus mensen die in naam van stukken van de bevolking kunnen spreken. Dat is wat de ideologie en de partij als uitdrukking van de ideologie kon doen. Vandaag is die samenhang verloren. Mensen mandateren om gedurende vijf jaar over alles in jou naam te spreken, is onmogelijk. Door de sociale diversiteit, doordat de mensen meer geschoold zijn en omdat de mensen zelf minder samenhangend zijn geworden. Men kan dus op het vlak van de groenvoorziening in de wijk de groenen volgen en op vlak van de sociale zekerheid de liberalen, zonder echte samenhang en zonder representatie dus. Mensen zijn niet langer socialist op alle punten en gedurende alle vijf jaar. Zelfs de vertegenwoordigers zelf niet. Om het volk te vertegenwoordigen zul je het dus regelmatiger moeten gaan vragen. Dat betekent consultaties tussenin. Dat betekent vooral een participatiemodel voor een coproductie van het samenleven. De samenleving moet daartoe geherpolitiseerd worden. De mensen moeten leren om niet in hun positie van klant of als particuliere communauteit te spreken, maar als burger. Je wordt niet als burger geboren. Een burger is iemand die een positie inneemt in de discussie over de algemene oplossing. Dit is dus ook een kritiek op de liberale visie over burgerschap. Die positie moet je leren, dat is politiek spreken, je integreren op dat niveau.”

“Een kritiek die ik ook in ons boek “Populisme” (Epo, 2006) aanhaal, is dat als de politiek nu veel te ondoorzichtig wordt gehouden. Mochten de media de politiek opvolgen zoals het voetbal dan zou het publiek meer inzicht in het spel verwerven. Nu zijn het de actoren zelf van de politiek die ook de commentaar leveren. Het gaat tussen journalisten en politici. Alsof de trainer en de voetbalspelers de commentaar moeten leveren bij de match. In de sportprogramma’s komen experten aan het woord, wordt de analyse gemaakt, het waarom van de match gezocht. Welk systeem zit er achter, zijn ze defensief of offensief bezig? Hoe komt het dat die goal niet gelukt is? De mensen verwerven inzicht in het spel en kunnen zo een mening vormen. De politieke berichtgeving maakt zelf deel uit van het spel. Er wordt niet gepoogd de mensen inzichtelijk te ondersteunen. Het is geen debat over wat gebeurd daar nu, over verschillende verklaringsmodellen. Pas dan kunnen we discussiëren en krijg je inzichtelijke debatten en kunnen de mensen kamp kiezen. Voor of tegen die maatregel is geen kamp kiezen, dat is voor of tegen die ploeg zijn. Dat is niet inzien hoe het spel gespeeld wordt.”

Hoe ga je in deze discussie om met mensen die reageren door bijvoorbeeld terug te grijpen naar een Belgische vlag? Kunstenaars die zich uitspreken tegen dat separatisme en de afbraak van solidariteit?

“La Belgique à papa bestaat niet meer. De basis daarvan was een economie samengehouden door één holding namelijk de Société Générale, die 30-40% van de Belgische economie controleerde en waar een bepaalde elite, Franstalig en verbonden met het koningshuis, een belangrijke macht in had. Die Société is nu verkocht en in Franse handen. Dat soort België, zelfs nog los van de federalisering of culturele opsplitsing, bestaat niet meer. Vandaag wordt de notie België gebruikt voor meer samenhang en solidariteit tussen de delen. Er wordt ook wel door kunstenaars naar iets anders verwezen: het Belgische arrangement of de mengvorm, de voortdurende negotiatie van het verschil. En dat is als intellectueel, voor het kunstmilieu een heel positieve omgeving. Als kunstenaars België overstegen hebben, komt dat door de concentratie van verschil en dynamiek. Als onze kunst internationaal erkend wordt is het juist omdat ze zo creatief met verscheidenheid omgaat. ”

Wat denkt u dat de afloop zal zijn?

“Ik denk niet dat de splitsing er zal komen. Als puntje bij paaltje komt, gaan er concrete implicaties op tafel komen te liggen die nu onduidelijk zijn. En dat gaat niet alleen over onoverbrugbare meningsverschillen, maar ook over onoplosbare materiële problemen. Het separatisme blijft maar coherent als het volledig eenzijdig vanuit één positie wordt geregeld. Binnen de Belgische constructie blijft de ambivalentie bestaan, namelijk: drie gewesten met twee grote gemeenschappen. Want dit is een Belgische constructie met een netwerk van zes regeringen naast de federale regering. Ofwel verdeel je echt de bevoegdheden en krijg je tussen de gewesten concurrentie. Waarom zou Brussel dan nog aanvaarden dat het Vlaamse gewest zijn onderwijs op het territorium organiseert? 350.000 mensen komen elke dag werken in Brussel. Ze betalen hun belastingen echter in de andere gewesten. Gaat Brussel dat laten gebeuren zonder federaal herverdelingsmechanisme? Als je hefbomen wil om beter te concurreren, dan moet je niet verwachten dat de anderen die hefbomen niet gaan gebruiken. Concurrentie zorgt dus niet enkel voor voordelen aan één kant. En trouwens: in de meeste gevallen zorgt concurrentie voor sterke nadelen aan alle kanten. Solidariteit en samenhang zijn veel rationeler. En interne solidariteit en samenhang houden alleen stand als die principes ook extern bovenaan staan.”

commentaar toevoegen

Eén stap vooruit en drie achteruit !

Marnik, 17/10/2007 – 10:24

Dit is een van de verstandigste analyses die ik in dit verband gelezen heb.

En inderdaad het "Belgique à papa" is niet meer, het is vervangen door een "Flandre de papa" een "Wallonie à papa" en een "Bruxelle à papa".

Redenen om ons te verheugen zijn er daarom allerminst.

• antwoorden

Bravo

Joachim, 17/10/2007 – 16:44

Indrukwekkend.

• antwoorden

Glashelder

Koen Wouters, 08/11/2007 – 02:45

Waarom krijgt iemand als Eric Corijn niet meer aandacht in de media? Zijn analyse is helder, constructief en toekomstgericht. Nu nog de burger overtuigen dat het leven meer is dan splitsen alleen.

• antwoorden

om je te bescheuren van het lachen :)))

dirk gonthier, 09/11/2008 – 08:43

Nu weet ik waarom Eric Corbijn niets, maar dan ook niets, voorstelt in Vlaanderen. Maar, huppel de B.U.B. maar achterna. Volgens alle peilingen stemt nu 40% van de Vlamingen voor partijen die Vlaamse onafhankelijkheid in hun politiek programma hebben staan. Dit wil zeggen dat Leterme's wanhoopspoging (Belgie hervormen om Belgie te redden) ho-pe-loos mislukt is, dankzij de Franstalige houding die als vanouds enkel getuigde van hun absolute minachting voor de Vlaamse cultuur, hun ongebreidelde arrogantie en hun plat imperialisme. Niets, maar dan ook niets, remt de groei van de Vlaamse onafhankelijkheidsbeweging af. Gelukkig kennen een aantal Vlamingen (op Eric Corbijn na, wel te verstaan) wel het verschil tussen solidariteit en sociaal profetariaat. :)

• antwoorden

02-06-2009, 03:10 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

01-06-2009, 12:17 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

28-05-2009, 17:21 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

22-05-2009, 18:21 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

België heeft nu een schuld van 1,618 triljoen US Dollars (bron: CNBC) zie kader. Mooi, dat maakt ons land dus (mede door de economische crisis) het 3de land ter wereld inzake schuldenlast. Enkel Ierland (U weet wel, die de Europese Unie niet nodig hadden heeft de twijfelachtige eer het "beter" te doen, http://www.cnbc.com/id/30308959?slide=16 ).

Je zal maar separatist zijn. Stel dat het Vlaams gewest zich afscheidt en 60 à 65% v.d. staatsschuld overneemt. C'est le demandeur qui paye, n'est-ce pas? De solvabiliteit van de Belgische merknaam betekent nog iets. Een onafhankelijk Vlaanderen zal echter onmiddellijk van het buitenland horen wat de Vlaams-nationalisten vandaag aan het zuiden des lands zeggen: "I want my money back!". Hoe gaat het dat betalen? Simpel: het kàn het niet betalen. Niet te vergeten dat in een secessionistisch scenario "Vlaanderen" onmiddellijk uit de EU valt. Het moet zijn lidmaatschap opnieuw vragen. Als het dat krijgt, dan kan de procedure jaren aanslepen. Als het dat krijgt. Want het zal het niet krijgen. Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Spanje - om enkele landen te noemen - zitten ook met separatistische bewegingen. Die gaan uiteraard geen precedent scheppen in het hart van de EU. Neem daarbij nog dat de NAVO zich in Brussel bevindt evenals de belangrijkste EU-instellingen.

Vlaanderen, een tweede Zimbabwe? Is het dat wat de huidige Vlaamse - excuseer anti-Vlaamse - Beweging wil?

20-05-2009, 15:46 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

DE WELDADEN VAN HET TAALNATIONALISME

“Vlamingen en Walen lezen andere dagbladen”, “Vlamingen stemmen anders dan Walen”, “Vlamingen en Walen denken over alle thema’s anders”. Het zijn maar drie uitspraken die we, of we het nu willen of niet, de komende dagen en weken weer “ad nauseam” zullen mogen aanhoren. De verkiezingen komen eraan en dan blijken politici meer nog dan anders hun best om simplistische slogans naar boven te halen.

Want hoe anders kan men deze “argumenten” voor meer “Vlaamse autonomie” bestempelen? Lezen Duitstalige Zwitsers en Franstalige Zwitsers soms dezelfde dagbladen? Nochtans stemmen de Zwitserse kantons niet (altijd) overeen met taalgebieden. De tweede bewering is werkelijk potsierlijk.

Sommigen doen graag uitschijnen dat België ooit een natie was, maar dat ons land nu uit twee “onverzoenlijke naties” bestaat. Alsof in 1900 een Gentenaar en een Luikenaar per definitie op dezelfde partij stemden (of dezelfde krant lazen). Meer beangstigend is de impliciete betekenis van dit betoog. Sedert wanneer is het nodig dat we op dezelfde partijen stemmen of hetzelfde denken? Wie een dictatuur nastreeft, zal dat wel een nastrevenswaardig doel vinden, maar hoe kan men een democratisch bestel verdedigen op basis van zulke  gevaarlijke dwaasheden? Als nationalisme werkelijk nodig zou zijn om een “goede democratie” te bewerkstelligen, moeten we dan niet meteen het Europese niveau (23 erkende talen, drie alfabetten) afschaffen? Of kan de EU geen democratie zijn?

Het zou ook goed zijn om van Vlaams-nationalisten te vernemen hoe ze een gemeentelijke democratie zien functioneren. Volgens hun denken zijn taal, natie en democratie immers onlosmakelijk verbonden met elkaar. Met andere woorden: moeten we morgen allemaal Leuvense, Antwerpse, Hasseltse e.d.m. nationalisten worden om nog een leefbare gemeente te hebben? Indien ja, druist dit dan niet in tegen het zo geprezen  Vlaams-nationalisme? Het taalnationalisme is contraproductief, onetisch en zó onlogisch dat men er werkelijk een punthoofd van krijgt. Geen wonder dat geen mens nog de politici die geacht worden ons te vertegenwoordigen, vertrouwt.

09-05-2009, 20:46 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

09-05-2009, 20:44 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

09-04-2009, 17:35 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

ABICHT EN POLEN


In uw dagblad (HLN 4.02.09) heeft de zeer Vlaamsgezinde Ludo Abicht het over  de Joodse humor. Die ontstond, aldus Abicht, in het koninkrijk Polen van de 19de eeuw, een staat waar zeer vele joden woonden. Nu is het probleem in
die redenering wel dat Polen in de 19de eeuw noch een koninkrijk, noch een staat was. In de periode 1763-1795 was Polen immers verdeeld tussen Duitsland, Rusland en Oostenrijk. Deze situatie bleef bestaan tot het einde van Wereldoorlog I (1918). Een detail misschien, maar het toont nog maar eens aan hoe onzorgvuldig de Vlaams-nationalisten
omgaan met geschiedenis.

13-02-2009, 18:15 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

                                                   door

                                          Bruno YAMMINE 

De bedoeling van dit betoog is om door een kritische herinterpretatie van de Duitse (en Pruisische) machtspolitiek in de periode, lopende van de 18^de  eeuw tot 1914, te komen tot een nieuwe visie op de (genese van de) “Flamenpolitik”. Men zou deze politiek beter “Niederländepolitik” noemen. Inderdaad hadden noch het Duitse Rijk, noch de belangenorganisaties aldaar doelen die zich beperkten tot de Vlaamse geografische ruimte. 

Voor alle duidelijkheid: met “Flamenpolitik” wordt de imperialistische politiek bedoeld, die Duitsland gedurende Wereldoorlog I te België voerde, met als oogmerk de vijand te verdelen (divide et impera) en de goodwill op te wekken van het neutrale Nederland. Hiervoor werd een zeer klein deel van de Vlaamse Beweging (15.000 man) – activisten genoemd – door de Duitsers ingeschakeld. De middelen hiertoe waren, onder andere, de vernederlandsing van de Gentse Universiteit (de zogenaamde “von Bissing”-universiteit genoemd, naar de naam van de Duitse Gouverneur-Generaal) en – natuurlijk – de bestuurlijke scheiding van België, doorgevoerd in 1917. Het activisme is, op zich, nauw verbonden met het ontstaan van de Frontbeweging, beiden hadden dan weer een diepgaande invloed op de Vlaamse Beweging na 1918¹. Het is inderdaad gedurende de Wereldoorlog dat de kiemen gezaaid werden voor de polarisering binnen de Vlaamse Beweging, waarbij een groep loyaal-flaminganten linea recta kwam te staan tegenover zij die een onverzoenlijk anti-belgicisme huldigden.  

Gangbare hypotheses omtrent de genese van de “Flamenpolitik” 

Hoe groot de betekenis voor de verdere geschiedenis van ons land hiervan ook zijn moge, moeten we toch vaststellen dat men – vreemd genoeg – tot op heden geen sluitende verklaring heeft kunnen geven voor wat de genese van de “Flamenpolitik” betreft. Oscar von der Lancken-Wakenitz, hoofd van de Belgische Politische Abteilung in het bezettingsapparaat van het Rijk noemde het “Eine Improvisation”². Vele historici hebben hieruit afgeleid dat de hele politiek een ad-hoc improvisatie was. Welnu, dit strookt geenszins met de feiten en het toont nog maar eens aan hoe kritisch en zorgvuldig de historicus met elk begrip moet omgaan. Zeer zeker ging het om een improvisatie, wanneer men bedoelt dat men in woelige tijden van oorlog de politiek zelve als het ware ineen heeft moeten knutselen. Dit betekent echter geenszins dat de ideologie van de “Flamenpolitik” niet kan beantwoorden aan grondslagen die voordien reeds gelegd waren.  

Een tweede stelling was dat de “Flamenpolitik” beantwoordde aan een “groots, vooropgezet, plan”. Onderzoek in de jaren 60 van de 20^ste eeuw heeft echter uitgewezen dat noch in de archieven van de Duitse ambassade, noch in die van de Rijkskanselarij in de decennia voor 1914 iets te vinden is dat deze stelling ondersteunt³. De derde veronderstelling kan men als het ware de antithese noemen van de voorgaande. Zij gaat ervan uit dat alles verklaard kan worden door te zoeken naar een kleine kring van “verantwoordelijken”. Historici deden dit, keken naar de kringen rond Kanselier Bethmann-Hollweg, of naar die rond von Bissing maar zonder veel resultaat⁴. De vierde hypothese, tenslotte, moet met klem verworpen worden. Zij is apologetisch van aard en gaat ervan uit dat de “Flamenpolitik” een logische voortzetting was van het gedachtengoed dat leefde binnen de vooroorlogse Vlaamse Beweging. Activisten beweerden dit en Hendrik Elias schreef het neer in zijn werk Geschiedenis van de Vlaamse Gedachte. Nochtans berust dit gewoonweg op een onwaarheid, zoals Lode Wils in 1974 reeds in zijn toen spraakmakend – en overigens nog steeds uiterst lezenswaardig werk – Flamenpolitik en Activisme aantoongetoond heeft. De “Flamenpolitik” was louter een Duitse machtspolitiek en kan alleen in die termen begrepen worden. De Vlaamse Beweging was slechts een pion op een groot schaakbord, de ideeën werden “ingeplant”⁵. 
 
 
Een nieuw onderzoeksvoorstel: radicale herinterpretatie van het gegeven 

Wat opvalt in al deze verklaringen is dat men nooit komt tot ook maar een begin van consensus omtrent de genese van de “Flamenpolitik”. Vandaar dat nieuwe paden moeten bewandeld worden. Laten we de Pruisisch-Duitse machtspolitiek – zij lag zoals gezegd aan de basis van de “Flamenpolitik” – eens nader onderzoeken. Allereerst kan, en dient, het geografisch kader uitgebreid te worden tot de héle Nederlanden en moet het tijdskader verruimd worden tot de periode lopende van ca. 1750 tot 1914. Centraal in deze nieuwe aanpak staat het bestuderen van het tot stand komen en de uitbouw van het zogenaamde militair-industriële complex dat in de jaren 1880 in Duitsland het levenslicht zag. Later komen we terug op wie er allemaal betrokken was in dit zeer omvattend weefsel. Het doel of, beter gezegd, de “grootste gemene deler”, die we bij Duitse nationalisten, imperialisten, militairen, politici, academici enzovoorts terugvinden is het verwerven van strategisch-militaire posities binnen de Lage Landen. Dat was de inzet van de Duitse politiek (in de ruime zin des woords) ten aanzien van Noordwest-Europa.  

Waarom nu wenste het Rijk zoiets na te streven? Het antwoord hierop ligt besloten in de enorme, geopolitieke betekenis van dit gebied. Allereerst waren er de havens, zowel die van Antwerpen als de kanaalhavens. Ten tweede waren er de (toen weinig ontgonnen) steenkoolmijnen in het noorden des lands. Zij konden eventueel een verbinding tussen Antwerpen en het ertsrijke Rijn- en Ruhrgebied vormen. Met name het Duits-Vlaams tijdschrift Germania – waarover later meer – toont ontegensprekelijk aan dat Duits-nationalisten zich zeer wel bewust waren van de betekenis van deze “Vlaamse steenkool”. Duitsland was – zogezegd – de aangewezen beschermer om dit gebied voor de Vlamingen veil te houden⁶. Last but not least is er natuurlijk het feit dat de havens een levensnoodzakelijke troef vormden als uitvalsbasis bij een mogelijke oorlog tegen het Verenigd Koninkrijk. Vooral Antwerpen schijnt hierin cruciaal te zijn geweest: een mogelijke Duitse Rijnmonding en oorlogshaven. Eerder in de 19^de eeuw, tijdens de napoleontische oorlogen, was het kapitale belang van deze haven al aan bod gekomen als schakel tussen het continent en het Britse Rijk.  

We kunnen in dit onderzoek drie fases onderscheiden die als variabel kunnen omschreven worden. Fase A, vanaf 1740, kunnen we omschrijven als de precondities voor het vormen van een militair-industrieel complex. Fase B omvat de uitbouw van het complex, zoals gezegd vanaf 1880 en fase C is die van het actief imperialisme. Zij begint aan het eind van de jaren 1890 en vindt haar uitkristallisering in de augustusmaanden van 1914. Bij deze drie variabele tijdsperioden die elk een geëigende betekenis hebben, vallen steeds drie constanten te onderzoeken. Vooreerst: wat was de politieke ontwikkeling van Duitsland/Pruisen en de Duitsers? Vervolgens: hoe ontwikkelde zich de nationalistische ideologie binnen Duitsland en ten derde hoe verliepen de contacten tussen Duitsland en de Vlaamse Beweging?  

Verschijnt dit jaar nog in de Mededelingen v.d. KZM

13-02-2009, 18:11 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (2)

NATIONALISME AANVALLEN, NIET DE ANDEREN

Met bijzonder veel aandacht heb ik de brief van gewezen parlementslid Ludo Dierickx ("De schuld ligt niet bij de Vlamingen, niet bij de Franstaligen", DM 16.01.08, p. 17) gelezen. Zeer terecht stelt Dierickx dat een de facto tweeledig federalisme niet kan werken. Naast het polariserend karakter van ons federalisme, kan men zich trouwens ook de vraag stellen bij het democratisch gehalte ervan.

Zo onderhandelen deelstaten over samenwerkingsakkoorden in overlegorganen die aan niemand verantwoording hoeven af te leggen noch ten val kunnen gebracht worden. Dat het in het meertalige en multiculturele Brussels gewest – de antithese van het gefederaliseerde België én het bewijs dat tweetalige gebieden en structuren kunnen functioneren – dan weer niet mogelijk is om tweetalige lijsten in te dienen, is een smet op onze (gehavende) democratie. Daarbij komt nog het feit dat in België de kleinste deelstaat het hele besluitvormingsproces kan blokkeren. Zo is het voor de Duitstalige gemeenschap zelfs mogelijk om de werking van de Europese Unie lam te leggen, gelet op het feit dat EU-verdragen geratificeerd moeten worden door elk van de regeringen die ons land "rijk" is.

Ook in de tegenstelling tussen "ius soli" en "ius personae" merkt Dierickx op dat het probleem besloten ligt in de aard van het probleem, niet bij de personen. Wellicht valt hier nog een belangrijke opmerking bij te maken, die tevens geldt voor het problematische binaire federalisme. Hoewel het probleem aan de oppervlakte structuralistisch van aard lijkt, gaat het zeker ook om een ideologisch vraagstuk. Zonder de nationalistische ideologie zou er immers nooit een tweeledig, taalgebonden federalisme met betwistbaar democratisch karakter gekomen zijn en zou men zich niet beroepen op abstracte, "etnische" groepen om uitspraken te legitimeren. Wel zouden politici desgevallend verwijzen naar de waardigheid van de individu als eerste drager van het recht, of naar de noodzaak aan een meer sociale, ethische of gelijke samenleving.

Elke fundamentele beschuldigingen die nationalisten verwijten aan "de anderen" zijn overigens hetzij typische kenmerken van het zogenaamde recht op zelfbeschikking ("ze denken enkel aan zichzelf") hetzij gemeenplaatsen die nationalisten huldigen om door vernedering van de andere het eigene te verheffen ("het zijn profiteurs"). Welnu, dit alles maakt deel uit van het nationalistische gedachtegoed. Zodoende dienen politici in beide taalgroepen niet elkaar te beschuldigen, maar dienen ze hun eigen taal-nationalisme, dat de dieperliggende basis vormt van het structureel conflict, aan te vallen. Maar in België gaat politiek over personen, veranderingen van partijnamen, "scoren" bij de verkiezingen, vage algemeenheden ("beter bestuur") of domme simplificaties ("borrelnootjes en vette vissen"). Dat is niet alleen spijtig, maar, gezien de ernst van de problematiek, ronduit onverantwoord.

Bruno Yammine

18-01-2009, 22:57 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

28-12-2008, 20:03 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (5)