Le Premier ministre démissionnaire pourrait reprendre du
service Et lancer des réformes. Car le CD&V ne veut pas négocier
sans la N-VA.
Au Roi, quil devrait rencontrer ce mercredi ou dans les
prochains jours, Elio Di Rupo, le formateur démissionnaire, ne pourra
quapporter la même réponse que celle de vendredi dernier : sept partis
sont prêts à entamer des négociations sur la base de sa note. Et deux y
sont toujours opposés : la N-VA et le CD&V. Wouter Beke la redit
mardi à Elio Di Rupo.
Le message envoyé il y a quelques
jours par le Roi na donc pas porté. Le chef de lEtat avait souhaité,
compte tenu de la gravité de la situation politique, que chaque
responsable politique du pays prenne quelques jours de réflexion pour
mesurer les conséquences de la situation politique et chercher des
pistes de solution. Las. Le CD&V reste accroché à une double
exigence : il souhaite que le formateur réécrive sa note et refuse
dentrer dans une négociation dont serait exclue la N-VA. Motif : dans
ce cas-là, le CD&V serait livré au parti dOlivier Maingain, le FDF.
Aussi
curieuse que soit cette stratégie - outre quelle crédibilise et
renforce lattitude de la N-VA, elle accorde aussi beaucoup de poids et
de pouvoir au FDF -, elle semble être celle qui est actuellement portée
par la tête pensante du CD&V, celle de son président en tout cas,
Wouter Beke. Cest aussi le sentiment de Kris Peeters, le
ministre-président du gouvernement flamand. Quant à Yves Leterme et
Steven Vanackere, il est finalement bien difficile de savoir ce quils
pensent vraiment et de quelle manière ils ont essayé dinfluencer la
position officielle de leur parti.
Quoi quil en soit, le "non"
répété du CD&V semble mettre fin à lespoir de ceux qui croyaient
encore possible de démarrer des négociations à 8, cest-à-dire avec tous
les partis mais sans la N-VA. Léternel "scotchage" des démocrates
chrétiens flamands aux nationalistes permettrait-il alors une
négociation entre les sept autres partis : le PS, le MR, le CDH, Ecolo,
lOpen VLD, le SPA et Groen! Pas sûr, car cet attelage ne plaît guère
aux libéraux. Et aux libéraux flamands en particulier, qui se
sentiraient très isolés dans un gouvernement très francophone et très
centriste, voire de centre gauche.
Alors ? Et bien alors, si Elio
Di Rupo, toujours formateur démissionnaire, ne parvient pas à
rassembler une majorité significative pour entamer des pourparlers - ce
qui semble bien être le cas -, il faudra bien se résoudre à donner vie à
un nouveau gouvernement Leterme. Ce qui serait particulièrement bizarre
pour le CD&V puisque le parti nobtiendrait pas la grande réforme
de lEtat quil dit vouloir à tout prix. Mais le CD&V sy
retrouverait quand même dans cette configuration puisquil conserverait
une représentation ministérielle bien supérieure à sa force
parlementaire. Cette solution est aussi ardemment espérée par le
ministre des Finances, Didier Reynders, qui fête ses douze ans de
présence au ministère
Mardi, Yves Leterme semblait déjà convaincu par cette solution. Recevant le bulletin de lOCDE,
le Premier ministre a précisé : " A court terme, la situation
économique est gérable mais il faudra voir où on en sera politiquement
en septembre. Il faudra que le gouvernement ait plus de pouvoir pour
mener les réformes structurelles dont parle lOCDE. Il faudra obtenir la
confiance du Parlement sur un programme ou un mini-programme de
gouvernement et continuer à prendre des décisions. Mais, je le répète :
si la situation lexige, on le fera dans le cadre dune négociation et
dune concertation poussée avec les groupes politiques au Parlement. Le
budget 2012 est en cours délaboration actuellement au niveau
administratif. Quoi quil arrive, je veux dire que le gouvernement en
affaires courantes prendra ses responsabilités en septembre si la
situation politique le demande "
Wat wordt het, nu de N-VA neen heeft gezegd op de
formatienota van Elio Di Rupo? Een regering zonder N-VA, verkiezingen of
een noodregering. CD&V heeft de sleutels in handen, stelt CARL
DEVOS vast.
Donderdag 7 juli is een historische dag. Het is
de dag waarop onmiskenbaar bleek dat een regering met de N-VA niet
mogelijk is. De Wever heeft een zeer duidelijke en onderbouwde neen'
uitgesproken tegen de nota-Di Rupo, waarmee de formateur al aan zijn
bovengrens zat. Een regering zonder de PS is geen optie, omdat dan
minstens ook CDH en Ecolo afhaken. Een regering met de PS en N-VA lukt
dus niet meer.
De duidelijkheid van de N-VA is te verkiezen boven een onder de maar'
kreunende ja' van een partij die het eigenlijk niet ziet zitten, maar
onder druk en tactische berekening toch maar aan tafel schuift. Om
daarna in een gruwelformatie terecht te komen die nooit tot een
compromis leidt.
De N-VA heeft haar weigering omstandig gemotiveerd om haar
centrumkiezers uit te leggen waarom het simpelweg onmogelijk is via
onderhandelingen nog tot een aanvaardbaar geheel te komen. Het is net
die rechtlijnigheid en beginselvastheid die de N-VA zoveel electorale
steun oplevert. Er is een groot publiek voor een dergelijke aanpak. En
er zijn nog meer mensen die dat veroordelen. Aldus sprak het volk.
Ik schreef het hier al eerder: de N-VA is geen traditionele partij, ze
is compromisbereid, maar haar marge voor zo'n compromis is kleiner dan
bij de andere onderhandelende partijen. Die willen uiteindelijk een deel
van hun idealen en programma inleveren om een akkoord te bereiken dat
een ander deel van hun programma kan realiseren. Zo'n akkoord is grijs
en vaak ingewikkeld.
De N-VA daarentegen wil alleen akkoorden met een fors profiel. Roepen op
de N-VA kan het verwerkingsproces misschien bevorderen, maar het helpt
ons niet langer vooruit. Daarom ook heeft het totaal geen zin om aan
Bart De Wever te vragen om een nota te schrijven. Hoeveel moeite de man
ook doet, nooit komt hij tot een tekst die voor de anderen verteerbaar
is.
Regimecrisis
Er liggen nu drie mogelijkheden open om deze regimecrisis te doorbreken.
Aan elk van de mogelijkheden hangen evidente nadelen, op elk ervan is
terechte kritiek mogelijk. Ongenoegen en verontwaardiging moet je kunnen
luchten, maar daarna moet men zoeken naar oplossingen: ofwel komt er
een formatie voor een nieuwe regering zonder de N-VA (optie 1), ofwel komen er verkiezingen (optie 2).
Als geen van beide lukt, vallen we terug op het noodsysteem dat sinds
ruim een jaar in werking is, de regering van lopende zaken (optie 3).
1. Van de negen partijen die formeel en voorlopig virtueel rond
de tafel zitten, willen er acht op basis van de nota-Di Rupo de
onderhandelingen starten. Zeven van die acht willen meteen starten.
CD&V wil niet rond de tafel zonder de N-VA. Daar heeft de partij
goede redenen voor. Beke heeft geen vertrouwen in de MR-FDF en zelfs
niet meer in de PS en N-VA.
Zonder de N-VA is de MR onmisbaar voor een staatshervorming. CD&V
wou gisteren geen afstand nemen van de N-VA, Charles Michel heeft de
voorbije weken geen afstand willen nemen van het FDF. We kennen de
inhoudelijke bezwaren van CD&V op de nota-Di Rupo niet precies, maar
die zullen wellicht niet min zijn.
Andere partijen willen CD&V onder druk zetten om toch te formeren
zonder de N-VA. CD&V zou dan een bocht moeten nemen. Dat kan nu
niet, maar wie weet kan dat na de zomer wel, wordt elders gehoopt. Stel
dat er dan sociaaleconomische miserie in de lucht hangt, de nood hoog is
en het land roept, dan kan CD&V misschien toch
Om die druk op te voeren zou men de formatie al willen starten, zodat
CD&V zich daar later bij kan vervoegen. Dat is onverstandig, want
dan moet al het geleverde werk overgedaan worden en bovendien is het
riskant te hopen op een koerscorrectie van CD&V. Maar CD&V is de
CVP niet meer.
Bovendien zit het trauma van 2007, met de afrekening in 2010, nog in hun
collectieve geheugen. Het valt niet te voorspellen of CD&V die in
deze optie de sleutels in handen heeft nog op haar beslissing
terugkeert, maar ofwel doet ze dat heel snel ofwel zijn er maanden voor
nodig. Kostbare maanden. Want een formatie opstarten aan de start van
het politieke jaar met gemeenteraadsverkiezingen, is niet meteen een
goede timing. Het momentum voor de formatie is al voorbij, maar als het
even kan, dan wel nu. Helaas lijkt de formatie dood.
Overzomeren
2. Als dat niet lukt, zijn verkiezingen voor velen de enige
uitweg. Die kunnen, gelet op de zomermaanden, niet meteen uitgeschreven
worden. De beslissing daarover valt ten vroegste na de zomer. Tegen dan
zijn de emoties wat bekoeld. Bovendien moet je ook nog een meerderheid
vinden om ze te organiseren.
Verkiezingen zijn sinds donderdag onmiskenbaar veel waarschijnlijker
geworden, maar ze zijn niet onvermijdelijk. Als er verkiezingen komen,
kunnen ze misschien een uitweg bieden, maar ze kunnen de situatie ook
nog meer bevriezen. Het is een risico, maar wie weet straks de enig
overgebleven mogelijkheid: als formeren zonder de N-VA niet kan, en ook
het terugvallen op het noodscenario geen voldoende steun meer heeft.
3. Ook in dit noodscenario (optie 3) heeft CD&V de
sleutels in handen. Het gaat dan om de voortzetting van lopende zaken,
dus een regering zonder staatshervorming en zonder de N-VA.
Dat kan met of zonder uitbreiding van de opdracht van Leterme II. In het
eerste geval komt er een soort beperkt noodkabinet, met een beperkte
regeerverklaring en opdracht. Dat hoeft niet eens. Het parlement, dat
zich van de regering emancipeert, kan op zoek gaan naar meerderheden om
het land te besturen. Een boeiend democratisch experiment, dat evenwel
ook na verloop van tijd frictie kan opleveren.
Als er veel door Vlaamse partijen gedomineerde meerderheden ontstaan,
bijvoorbeeld met steun van de MR, zal dat de relaties verzuren en
fricties doen ontstaan omdat er geen arbitrage, of liever patronage
vanuit de regering komt. Maar tot het einde van 2012 moet dat misschien
vol te houden zijn. Dan zijn de gemeenteraadsverkiezingen met bijkomende
stress voorbij, en kan opnieuw aan een formatie gedacht worden.
Zoals gezegd: geen van deze drie opties is zonder nadelen en kritiek. Ze
steken de kop op, omdat betere oplossingen niet mogelijk zijn. Het
voordeel van deze duidelijkheid is dat niemand zich nog kan verstoppen.
Niemand moet nog zeggen dat de winnaars het maar moeten oplossen, samen
kunnen die dat niet meer. Vandaag zijn er enkel verliezers. De opties
slinken, de keuzes worden scherper. Ze moeten nu alleen nog gemaakt
worden. Wie niet kiest, kiest ook: voor optie drie.
"Le "momentum" pour un accord est passé" (http://www.lalibre.be/actu/crise-politique/article/671138/courageux-et-impressionnant-mais-il-est-sans-doute-trop-tard.html) Carl Devos, LLB, 5 juli 2011
"Er is hoop". (http://opinie.deredactie.be/2011/07/05/de-essentie-van-de-kern-van-de-essentie/)
16.De omvorming van de
Senaat tot een onverkozen raad der deelstaten die niet-permanent zetelt
17.De invoering van een
federale kieskring voor 10 Volksvertegenwoordigers
18.Het afschaffen van
het verbod op tweetalige lijsten in Brussel
19.De creatie van een
Brusselse metropolitane gemeenschap
20.De bevriezing van de dotaties
aan de Koninklijke Familie voor een periode van twee
jaar; onder
de volgende Koning zullen enkel de troonopvolger, diens echtgenoot, de weduwe
of weduwenaar van de Vorst en de afgetreden Vorst een Koninklijke dotatie
ontvangen
145.
Samenvallende verkiezingen, vanaf 2014 om de vijf jaar gehouden
146. Intrekking
omzendbrief Peeters, formulieren in faciliteitengemeenten worden om de zes jaar
aangevraagd
147.
Herfinanciering van het Brussels gewest, jaarlijks voor 426 miljoen euro
148.
Grondwettelijk Hof bevoegd in geval van conflict met benoeming burgemeesters in
faciliteitengemeenten
149.
Constitutieve autonomie voor Duitstalige gemeenschap en Brussels hoofdstedelijk
gewest
97.De gewesten krijgen
vertegenwoordigers in de raden van bestuur van de NMBS-groep
98.De Gewesten moeten
kunnen zorgen voor een bijkomende financiering voor de aanleg, aanpassing of
modernisering van de spoortrajecten (onder voorwaarden)
5. OVERIGE SPLITSINGEN:
99.De interuniversitaire attractiepolen
100.De technologische attractiepolen
101.De Nationale Plantentuin van Meise
102.De vestigingswet
103.Het Nationaal Sociaal-Economisch Comité voor de Distributie
-De Senaat zal bestaan uit 61
leden, die niet rechtstreeks verkozen worden, maar door vertegenwoordigers van
de deelstaten aangeduid worden
-Het aantal zetels van de Kamer van
Volksvertegenwoordigers wordt opgetrokken naar 170, waarvan 10 verkozen worden
in een nationale kieskring
-Versterking Overlegcomité
-Constitutieve autonomie voor het
Brussels gewest en de Duitstalige gemeenschap
2) BRUSSEL EN BHV
-Splitsing kiesarrondissement BHV,
de zes Brusselse randgemeenten vormen één kieskring waar men op kandidaten uit
Brussel en het Vlaams gewest kan stemmen
-Ontdubbeling gerechtelijk
arrondissement BHV: De rechten in
verband het taalgebruik in gerechtelijke materies, van de Franstaligen in
Halle-Vilvoorde en de Nederlandstaligen in Brussel worden volledig behouden en
gegarandeerd.
-Schrapping
omzendbrief Peeters: de belanghebbenden zullen verlangen voorzien in de
wet, om de zes jaar uitdrukken
-Het
zou nuttig zijn het Kaderverdrag ter bescherming van de nationale minderheden
en het Protocol nr. 12 van het Europees Verdrag tot Bescherming van de Rechten
van de Mens te ratificeren.
-In
het geval de Gewestregering de benoeming van een burgemeester in de Rand
weigert, heeft de kandidaat-burgemeester die niet benoemd werd de mogelijkheid
om beroep aan te tekenen bij het Grondwettelijk Hof.
-Interne
hervorming Brussels gewest
-De
wetgeving over het taalgebruik in Brussel wordt vereenvoudigd. Terzelfdertijd
wordt de tweetaligheid ten gunste van de gebruikers, de overheidsdiensten en
hun personeel bevorderd.
-Afschaffing verbod op tweetalige
lijsten in Brussel
-Toekenning van 461 miljoen euro
aan Brussel tegen 2015
3) FISCALE AUTONOMIE
10 miljard fiscale
autonomie voor de gewesten (personenbelasting)
De Gewesten zullen in het kader van hun bevoegdheden en binnen de
perken van 5% van de ontvangsten op hun grondgebied ook een fiscale
autonomie over de VEN.Bverwerven.
4)BEVOEGDHEIDSOVERDRACHTEN
1)
GEZONDHEIDSZORGEN
De integratietegemoetkoming voor personen met een handicap en de
tegemoetkoming hulp aan bejaarden
De mobiliteitshulpmiddelen
De onderdelen A1 en A3 van het ziekenhuisbudget (BFM)
De volledige bevoegdheid inzake rusthuizen
5.De rust- en verzorgingstehuizen
6.de centra voor dagverzorging
7.de centra voor kort verblijf
8.de geïsoleerde G-diensten en Sp-diensten
9.De volgende revalidatieovereenkomsten:
NOK, PSY, slechthorenden, gezichtsstoornissen, psychosociale revalidatie voor
volwassenen, functionele revalidatie vroegtijdige stoornissen interactie
ouders-kinderen, autisme, revalidatie-instellingen voor kinderen met een
ernstige medisch-psychologische aandoening, instellingen voor motorische
revalidatie.
10.De
overlegplatforms geestelijke gezondheidzorg worden aan de deelstaten overgedragen.
11.De
volledige bevoegdheid inzake de psychiatrische verzorgingstehuizen (PVT) de
initiatieven Beschut Wonen (BeWo) wordt naar de Gemeenschappen overgeheveld.
12.Het preventiebeleid
13.het
Fonds ter bestrijding van verslavingen.
14.Het
Impulseofonds
15.De huisartsenkringen
16.De
Lokaal Multidisciplinaire netwerken (LMN)
17.De
Geïntegreerde Diensten Thuiszorg (GDT)
18.De preventieacties
door tandartsen
19.De palliatieve
netwerken en de multidisciplinaire teams worden aan de deelstaten overgedragen.
20.eHealth
(gedeeltelijk)
21.de
contingentering
22.de aanpassings-
en evaluatiemodaliteiten van het KB nr. 78:
23.De
deelstaten worden bevoegd om de zorgverstrekkers te erkennen, met naleving van
de door de federale overheid bepaalde erkenningsvoorwaarden.
24.De
federale overheid organiseert een overleg met de deelstaten vooraleer zij
sociale akkoorden in de zogenaamde federale sectoren afsluit (en, insgelijks,
overleggen de deelstaten vooraf met de federale overheid).
25.de
wijze waarop het Federaal Kenniscentrum voor de Gezondheidszorg (KCE) wordt
bestuurd en gefinancierd (gedeeltelijk)
2.het positieve injunctierecht, maar in
overleg met de federale minister van Justitie
3.het
vervolgingsbeleid van het Openbaar Ministerie en het opstellen van richtlijnen
inzake het strafrechtelijk beleid (gedeeltelijke inspraak, door
samenwerkingsakkoord)
4.de
vertegenwoordiging van de deelstaten in het College van procureurs-generaal (gedeeltelijke
inspraak door samenwerkingsakkoord)
5.de kadernota Integrale veiligheid en het
Nationaal veiligheidsplan (gedeeltelijke inspraak door samenwerkingsakkoord)
6.Betrokkenheid van de deelstaten in de
strafuitvoeringsrechtbanken, via de aanduiding van bijzitters.
7.Justitiehuizen: Communautarisering (GGC
in Brussel) van de organisatie en de bevoegdheden m.b.t. strafuitvoering,
slachtofferhulp, eerstelijnshulp en subsidieopdrachten
8.Jeugdbeschermingsrecht: het bepalen van de aard van de maatregelen ten aanzien
van de minderjarigen die een als strafbaar omschreven feit hebben gepleegd;
9.Jeugdbeschermingsrecht: de regelgeving inzake uithandengeving;
10.Jeugdbeschermingsrecht: de regelgeving inzake de plaatsing in een gesloten instelling
3)
VERKEERSREGLEMENTEN/TRANSPORT
1.De
Wegcode
2.Het
Verkeersreglement, inclusief de handhaving via administratieve en
strafrechtelijke boetes.
3.Het Verkeersveiligheidsfonds.
4.Het
BIVV
5.De
normering van de verkeersinfrastructuur
6.De
controle op de technische normering van de voertuigen worden naar de Gewesten
overgeheveld.
7.De
technische keuring van voertuigen, homologatie van radars en andere
instrumenten die gelinkt zijn met de Gewestelijke bevoegdheden worden naar de
Gewesten overgeheveld. Het federaal
8.De
rijopleiding
9.De
rijscholen
10.De
regelgeving en de controle op de binnenscheepvaart, inclusief de bevoegdheid
van de politie
11.De
Gewesten krijgen vertegenwoordigers in de raden van bestuur van de entiteiten
van de NMBS-Groep.
12.De
Gewesten moeten kunnen zorgen voor bijkomen financiering voor de aanleg,
aanpassing of modernisering van de spoortrajecten (onder voorwaarden)
4)
ARBEIDSMARKT
1.De beslissings-
en uitvoeringsbevoegdheid om de beschikbaarheid van de werklozen te controleren
en sancties op te leggen.
2.Vrijstellingen van beschikbaarheid in
geval van studiehervatting of het volgen van beroepsopleiding
3.De
RSZ-kortingen voor doelgroepen en van de activering werkloosheidsuitkeringen.
4.De Gewesten krijgen de volle
bestedingsautonomie voor de budgetten
5.(ze
kunnen autonoom doelgroepcriteria, het bedrag en de duur van 'categorale'
loonkostensubsidies bepalen).
6.De
dienstencheques
7.Het Ervaringsfonds
8.De programma's
voor de arbeidsmarktbegeleiding van leefloners
9.PWA-begeleiders
en de bijhorende middelen
10.Outplacement
11.de
inhoudelijke vereisten die niet in cao 51 en 82 vastliggen,
12.de
terugbetaling van outplacementkosten aan de bedrijven
13.het
opleggen van sancties aan werkgevers bij gebrek aan outplacement.
14.Het
betaald educatief verlof en industriëel leerlingwezen
15.De loopbaanonderbreking
16.de
regelgevende bevoegdheid voor arbeidskaarten A en B en de beroepskaart voor zelfstandigen.
17.De startbaanovereenkomsten
in kader van globale projecten
18.De start-
en stagebonus voor de stagiaires uit het alternerend onderwijs: naar de
Gewesten
19.De werkhervattingstoeslag
voor oudere werklozen en eenoudergezinnen
20.De
sociale economie
21.De
uitzendarbeid:
22.elk
Gewest zal deelnemen aan de vergaderingen van het beheerscomité van de RVA via
een vertegenwoordiger van de Gewestelijke dienst voor arbeidsbemiddeling
5) Buitenlandse handel: een
grotere betrokkenheid van de deelstaten bij het BABH
6) Het grootstedenbeleid
[7)
Ontwikkelingssamenwerking: geschrapt]
8) Orde- en hulpdiensten
1. de brandweer
2. de civiele bescherming (gedeeltelijk)
3. het federale crisiscentrum
4. de afbakening van lokale politiezones (gedeeltelijk)
Les petits partis belges ont décidé dunir leur destin
afin de se faire enfin entendre dans le débat politique.
Ce nest pas à des Belges convaincus quil faut rappeler combien
lunion peut faire la force. Et pourtant, depuis plusieurs rendez-vous
électoraux, ils étaient trois voire quatre petites formations à
solliciter les suffrages de ceux qui pensent quil faut faire table rase
de la Belgique fédérale et retourner aux sources unitaires. Résultat :
un éparpillement certain des voix qui a depuis lors entraîné des débuts
de rapprochement entre certaines dentre elles dans lune ou lautre
circonscription. Ils vont aller encore plus loin : sous lenseigne de
Belg-Unie, les chrétiens démocrates fédéraux, le BUB (Belgische
Unie-Union belge) et le BAB (Belgische Alliantie-Alliance belge) ont
annoncé quils avaient décidé dunir leurs forces pour les prochaines
élections législatives et communales.
Les initiateurs avaient
promis le soutien de certaines personnalités à leur démarche. Une au
moins sest dévoilée en la personne de Rudy Aernoudt, que nous avons
contacté par ailleurs sur sa démarche. Lex-co-président du Parti
populaire, qui avait aussi auparavant entrepris un rapprochement avec le
MR, toutefois immédiatement mis à mal par le FDF, nous a confirmé
linformation : "De fait, cest une démarche citoyenne qui mamène à
le faire. Tout comme on peut le constater pour la gauche radicale où
plusieurs listes concurrentes ne permettent finalement à personne
démerger, jai estimé que je pouvais soutenir les partis belges afin de
leur permettre davoir leur mot à dire dans le débat politique "
Rudy
Aernoudt se dit aussi prêt à les épauler dans lune ou lautre démarche
pour faire connaître leurs thèses, mais il ne sera en tout cas pas
candidat du nouveau cartel : "Ma fréquentation assidue du monde
politique au cours de ces derniers mois et années ma définitivement
convaincu que ma place nétait certainement pas là. Il y a bien dautres
manières de rendre service à la société belge !"
Voilà qui
est clair ! Cela dit, les nouveaux coalisés, dont la parole sera portée
par un ex-militant du PP, Bertrand Waucquez, ont en se présentant à la
presse identifié cinq grands problèmes pour la Belgique actuelle et ils
entendent y apporter autant de réponses sinscrivant bien dans leur
programme qui reste résolument unitariste. A la mauvaise connaissance et
usage des langues nationales, ils proposent un réel bilinguisme, quils
voient même inscrit dans la Constitution. Le cartel Belg-Unie entend
aussi répondre à lorganisation institutionnelle actuelle par un vrai
fédéralisme dunion. Entendez : non pas une fédéralisation poussée de
certaines matières encore nationales mais, au contraire, un retour à des
compétences fédérales "lorsquelles apportent une plus-value pour la Belgique"
(comme le tourisme, lenvironnement, le commerce extérieur, etc.)
Belg-Unie réclame aussi une hiérarchie générale des normes avec une
prépondérance du fédéral. Enfin, il demande une circonscription fédérale
pour élire une partie des députés mais aussi des sénateurs. Cela dit,
pour combattre "lapartheid linguistique", les militants
belgicains vont encore plus loin et proposent soit de refaire du Brabant
une région-province bilingue, soit dabolir les régions et den venir à
une Belgique basée sur les provinces.
Pas question de toucher à la fonction royale : "Réduire les pouvoirs du Roi à un rôle protocolaire accroîtrait le risque dinstabilité du pays."
Et dans le même ordre didées, le cartel entend absolument garder le
Sénat comme deuxième chambre du pouvoir législatif. Afin dassurer la
stabilité institutionnelle, Belg-Unie plaide enfin pour linstauration
de consultations populaires sur ces questions. En visant ces objectifs,
le cartel veut rendre "la Belgique à nouveau joyeuse et généreuse" mais aussi "ouverte et entreprenante au service du bien-être de tous les Belges"
De Vlamingen willen nog liever betalen voor de Turken dan voor de Walen. Je
kan het er eens per ongeluk uit flappen, maar als je het daarna officieel
bestempelt als een inconvenient truth die vertolkt wat alle Vlamingen denken,
kan je op die verdediging geen beroep meer doen. Het is de officiële lijn van
de N-VA en is dat allicht stilzwijgend altijd al geweest. Proef wat deze
woorden betekenen. Vlamingen willen nog liever betalen voor de Turken dan voor
de Walen. Vlamingen willen blijkbaar ook voor de Turken niet betalen, waarmee
de Turken meteen met het stigma van profiteurs worden bedacht in de denkwereld
en de communicatie van de N-VA. Maar erger nog zijn de Walen. Als het dan echt
moet, halen we toch maar onze portefeuille boven voor de Turken, als we maar
niet meer moeten betalen voor de Walen. En het is in ons aller naam dat de N-VA
die giftige onzin de wereld instuurt. Zoveel valse waarheden en onuitgesproken
beschuldigingen werden nog maar zelden zo kort samengebald.
Het is één zaak om een bevolkingsgroep te bestempelen als profiteurs met
sprekende beelden van zogenaamde vrachtwagens met Vlaams geld die naar Wallonië
worden gevoerd om zo een verkiezing te winnen. Het is al een andere zaak als je
moedwillig op dezelfde leugenachtige nagel blijft slaan om zo je giftige
denkbeeld door herhaling tot volkswaarheid te verheffen en in één beweging die
andere bevolkingsgroep te stigmatiseren en te beledigen, ook al vinden de media
dat nog zo leuk. Wanneer je echter de belangrijkste speler bent in een
onderhandeling met die andere bevolkingsgroep om te komen tot een
staatshervoming, een sociaaleconomische hervorming en een sluitende begroting,
dan is het ronduit ongehoord op een cruciaal moment met dit soort leuterpraat
de sfeer te verzieken. Tenzij je natuurlijk niets liever wil dan de kar van de
onderhandelingen definitief in de gracht te rijden, om vervolgens verder te
gaan met de gratuite oppositie.
Even voor de duidelijkheid: er is een transfer van Vlaanderen naar Wallonië.
Die staat in de financieringswet ingeschreven en is tot de laatste eurocent
bekend. Het getransfereerde bedrag ligt in dezelfde grootteorde als het bedrag
in andere federale staten, zoals bijvoorbeeld in Duitsland, waar de N-VA zo
graag als voorbeeld naar verwijst. Maar de N-VA doelt niet op die betalingen,
maar meer op de tot volkswaarheid verheven transfers in de sociale zekerheid.
In België betalen rijken voor de armen, mensen met een baan voor werklozen,
gezonden voor zieken, en jongeren voor ouderen, onafhankelijk van hun taal of
woonplaats. Die transfer hangt evenmin af van je geslacht, van de kleur van je
haar, je lichaamslengte, de teint van je huid of je Turks accent. De berekening
van een Vlaamse-Waalse transfer die steeds opnieuw in andere vormen wordt
aangehaald, suggereert daarom een waarheid die er niet is.
Trek eender waar een lijn door België en je komt uit op een zogenaamde
transfer. Een transfer van groten naar kleinen misschien, een transfer van
blond- naar bruinharigen wie weet, of een transfer van mannen naar vrouwen
allicht, en ga zo maar door. En elk van die transfers is even betekenisloos als
die zogenaamde Vlaamse transfer naar de Walen en de Turken. Het is niet zo dat
Vlaanderen betaalt voor Wallonië, maar gewoon zo dat er in Wallonië gemiddeld
meer armen, zieken en werklozen zijn dan in Vlaanderen. Maar ook de gezonde,
werkende, rijke Waal betaalt voor de zieke, arme, werkloze Vlaming. In de
logica van de N-VA is de eenvoudigste oplossing alle armen, zieken en werklozen
in één provincie onderbrengen en die dan verregaande autonomie geven in de
sociale zekerheid. Door het wonder van de responsabilisering komt alles dan
snel goed. Drie hoeraatjes en straks geloven we het zelf ook nog.
De stiekeme onderliggende veronderstelling is dat al die arme, zieke,
werkloze Walen en Turken eigenlijk profiteurs zijn, hangmatsocialisten enfin,
terwijl de arme, zieke, werkloze Vlamingen gewoon pech hebben, dus die willen
we wel helpen. Alhoewel, reken daar maar niet al te veel op. De heer Dalrymple,
de zelfverklaarde huisfilosoof van de N-VA, vindt de vrijwillige schenking de
optimale vorm van sociale zekerheid. Eerst de luie Walen er uit, dan de
profiterende Turken en dan de arme luie werkloze Vlamingen. Ziedaar het sociale
programma van de N-VA. En daar vragen ze dus alweer een Vlaams front voor. Laat
ons nu toch eens ophouden met de onnozele oorlogstaal en het verbale
spierbalrollen. Dat levert leuke pers op en op korte termijn ook stemmen. Maar
verder niets. We hebben die sociaal-economische hervormingen broodnodig en
dringend ook, maar die realiseer je niet met oneliners, oorlogsretoriek uit de
oude doos en vingers in de wonde. Wel door met de tegenpartij te praten en ze
te overtuigen met argumenten.
n Koen Schoors is professor economie aan de Universiteit Gent.
Maar
zegt u dan ook naast het laten vallen van de N-VA als die blijven dwarsliggen
een regering zonder een grote staatshervorming?
De
Gucht:Wat is dat, een grote staatshervorming? Ja, daar is men nu al
een jaar over bezig. Een grote staatshervorming. Kijk, ik heb niks tegen
een staatshervorming, ik ben ook geen nationalist en ik ben ook geen
staatsnationalist. Voor mij gaat het hem erover: waar kunt ge de bevoegdheden
het beste uitoefenen? Dat is het enige criterium dat geldt. Maar, wat ik wel
weet is dat de idee die die grote staatshervorming zo populair heeft gemaakt
in nogal wat middens is de gedachte: dan gaat ons dat in Vlaanderen allemaal
minder geld kosten.
Dat
is niet waar. Een staatshervorming, dat brengt eigenlijk geen geld op. Hoe zou
dat trouwens kunnen? In Congo kunnen ze geld drukken, maar hier kunnen we
dat niet. Dus, met andere woorden, een staatshervorming is een herverdeling
van het bestaande geld. En als je al met een federale overheid zit die
ondergefinancierd is daar is iedereen het over eens als dan nog eens
meer geld zou moeten gaan naar de regios, ja... (verheft stem) Vanwaar
komt dat geld dan?? Ofwel komt dat van de schuld, ofwel wordt die federale
staat nog armer.
Dus,
laat los, die staatshervorming?
De
Gucht:De idee dat je de grote problemen die zich nu stellen
namelijk hoe betaalt ge de pensioenen in de toekomst, hoe zorgt ge ervoor dat
het tekort op de begroting verminderd wordt, hoe gaat ge uw arbeidsmarkt beter
laten werken, hoe stelt ge meer mensen te werk oplost door een
staatshervorming ... dat zijn GEEN LOGISCHE oplossingen die je bereikt VIA EEN
STAATSHERVORMING.
Met
andere woorden, die heeft men niet nodig?
De
Gucht:Men spiegelt de mensen voor dat een staatshervorming
waar ik op zich niks tegen heb het alleszaligmakende idee is. Dat is
niét waar. En ik ben trouwens niet de enige die dat zegt, professor De Grauwe
heeft dat ook gezegd, dat alle problemen die ge moet oplossen, daar zult ge
eerst en vooral voor moeten besparen. Dat is de grote uitdaging.
Welke
financieringswet dat ge nu ook zou kunnen uitvinden he, de eerste tien jaar
hebt ge daar geen enkel effect van, want ge gaat moeten krabben om dat geld
bijeen te krijgen om de schuld te betalen.
Dus
ik onthou: snel een regering, dan maar zonder N-VA en desnoods zonder grote
staatshervorming? Maar denkt u niet dat u met die uitspraken het onze politici
nog moeilijker maakt? Het ratingbureau Fitch heeft ook gezegd dat een grote
staatshervorming nodig is om in 2015 een overschot te boeken op onze begroting.
Gaat u met uw uitspraken het ons land niet lastiger maken?
De
Gucht: Ik heb het verslag van Fitch gelezen. Dat een staatshervorming
staat daar NIET in. Er zijn politieke partijen die zeggen dat dat daarin staat,
maar dat staat er niet in. Wat daar instaat is dat men wacht op een
politieke doorbraak, want dat een politieke doorbraak in België nodig is om een
aantal besparingen te kunnen doen. MAAR DAT DAAR EEN GROTE STAATSHERVORMING
VOOR NODIG IS, DAT STAAT DAAR NIET IN, he. Nu, sommigen hebben dat daarin
gelézen van de partij van mijnheer Bracke trouwens maar dat staat daar
letterlijk NIET in he.
Dus,
Fitch heeft geen gelijk of het staat er niet in dat er een grote
staatshervorming nodig is?
De
Gucht: Wat Fitch zegt is: ge moet dringend orde op zaken stellen,
besparingen doen, ge moet maken dat uw begroting in orde komt en we zijn er
niet zeker van dat dat lukt, want jullie slagen er zelfs niet in om een
regering te maken. Dat staat daarin en, ja, iedereen die daar van buiten uit
naar kijkt, ziet dat ook, he.
Uw
mond houden, dat is geen optie voor u, he mijnheer Degucht?
De
Gucht: Maar waarom eigenlijk?
Omdat
er anderen zijn die dat wel doen, neem nu Wilfried Martens, die komt zelfs niet
praten over de Belgische politiek. Guy Verhofstadt ga je ook nooit op een
uitspraak daarover betrappen, Jean-Luc Dehaene die hadden we hier vorige week
nog, die lost het op zijn manier op. Als we iets aan hem vragen over de
regeringsvorming te zeggen dan antwoordt hij dat hij sinds de verkiezingen
afgehaakt heeft. Hij vindt het niet de
rol van zijn generatie om daar commentaar over los te laten. In zijn jongere
tijd heeft hij zo zegt hij teveel het commentaar van de ouderen op zijn
dak gekregen over hetgeen wat hij deed dus doet hij er niet aan mee... Dat is
uw stijl niet?
De
Gucht: Eerlijk gezegd vind ik, dat, als mijn daar zijn mening NIET over
zegt, dat getuigen van een tekort aan burgerzin. Zeggen kijk, we laten
dat maar over aan diegenen die daarover praten en we zien wel wat er vroeg of
laat gebeurt. Ik vind dat een rare houding. Trouwens, ik behoor ook niet tot de
generatie van mijnheer Dehaene. Ik vind, eerlijk gezegd, dat ik daar als
burger een beetje de plicht heb om te zeggen: Waar zijn jullie nu eigenlijk
mee bezig !? Enfin, waar moet dit naar toe? En trouwens, er is een
opiniepeiling geweest, een Europese opiniepeiling die ernstig gebeurd is
waaruit blijkt dat dat voor 60% van de Belgen ook de eerste vraag is die ze
zich stellen; waar moet dat naartoe met die staat? Hoe moet dat hier ooit
opgelost geraken? Dus dat mensen die toch wel enige ervaring hebben in de
Belgische politiek zeggen: open eens uw ogen! Waar bent u nu eigenlijk mee
bezig? Spreekt u niet over FATA MORGANAS?... Ja, ik vind dat men recht
eerst en vooral, maar, ten tweede, ook mijn plicht om dat te doen.
BRUSSEL - 'Haast je
langzaam, zeer langzaam.' Het lijkt wel de lijfspreuk van formateur Di
Rupo voor de komende weken. Er is zelfs al sprake van vakantieplannen.
Van onze redactrice
Ook al lijkt de kans op een finaal akkoord mét de N-VA zo
goed als onbestaand, met een gebetonneerde glimlach ging Elio Di Rupo
(PS) gisteren aan de slag als formateur.
Niet toevallig charmeert hij in zijn eerste contacten twee
CD&V-kopstukken: voorzitter Wouter Beke en premier Yves Leterme.
Gistermiddag sprak hij de premier over de begroting. Hoe beter Leterme
lopende zaken draaiende kan houden, hoe comfortabeler Elio Di Rupo zijn
formateursschap kan vervullen.
Hij wil daarvoor zijn tijd nemen en lijkt potdoof voor de
smeekbede van de N-VA om nu snel te gaan. Volgende dinsdag start hij
bilaterale gesprekken met de negen partijen. Per mail heeft hij alle
negen gevraagd om saneringsvoorstellen voor de overheidsfinanciën. Tegen
2015 moet ons land minstens 17 miljard euro besparen om geen tekorten
meer te boeken.
Aan Leterme vroeg Di Rupo dat hij het monitoringcomité - de
werkgroep topambtenaren die de begroting in het oog houdt tijdens
lopende zaken - de opdracht zou geven om nieuwe cijfers bijeen te
zoeken. Dat duurt 'misschien wel twee weken'.
Di Rupo wil de besparingsoefening ook al doorvoeren voor
2012, zo verklaarde hij na afloop van de ontmoeting met Leterme. Dat
betekent dat die maatregelen al in het najaar goedgekeurd zouden moeten
worden. Slaagt men er pas in om vanaf 2013 een saneringspakket op te
stellen, dan 'moet de inspanning geleverd worden over drie in plaats van
vier jaar en dreigt die ondraaglijk te worden voor de burger'.
N-VA of niet
Waar wil Di Rupo naartoe als formateur? Officieel naar een coalitie waar
ook de N-VA deel van uitmaakt. Vanmiddag staat er overigens een
ontmoeting met Bart De Wever op het programma.
Maar of Di Rupo daar eigenlijk zelf nog in gelooft, is
bijzonder twijfelachtig. N-VA geduldig, heel geduldig losweken van de
andere partijen dan maar? Dat pakt (voorlopig) niet. Premier Leterme, zo
klonk het in zijn omgeving, herhaalde ook gistermiddag nog eens dat
zijn partij niet zonder de N-VA en niet zonder een staatshervorming zou
vertrekken in een nieuwe regering. Di Rupo gaf aan de SP.A niet te
willen lozen.
In elk geval gaat Di Rupo de komende weken een nota over de
begroting opstellen. Over die nota mogen de negen partijen zich
uitspreken.
Te verwachten valt dat hij daarbij bijzonder veel oog zal
hebben voor wat CD&V budgettair verlangt. Dat de manier waarop de PS
de overheidsfinanciën wil saneren veraf staat van de zienswijze van de
N-VA, is zo klaar als een klontje. Het volstaat om de 1 mei-boodschap
van Di Rupo naast verklaringen van de N-VA over de begroting te leggen.
'Sociaal-economisch wil de N-VA inzetten op besparingen en op
hervormingen in de sociale zekerheid', klonk het dinsdag in een
communiqué.
De PS hanteert als gouden stelregel dat voor iedere euro
besparingen er ook een euro extra inkomsten nodig is. Vijftig procent
van het 'gat' opvullen door te besparen, vijftig procent door nieuwe
belastingen dus.
Communautair wil Di Rupo zich zoveel mogelijk baseren op de
nota van Wouter Beke. Maar die nota heeft op essentiële knelpunten geen
knopen kunnen doorhakken. De wetsvoorstellen over
Brussel-Halle-Vilvoorde zijn 'imbuvable' voor Di Rupo en alle
Franstalige partijen.
De voorstellen voor een nieuwe financieringswet blokte Di Rupo af in een brief.
De verklaringen van Vlaams
minister-president Kris Peeters (CD&V) begin april 2011 als zou Brussel nooit
een volwaardig gewest worden[1],
lokten langs Franstalige kant furieuze reacties uit. Eén van de gevolgen was de
versnelde omdoping van de Franse gemeenschap tot de zogenaamde federatie
Wallonië-Brussel.Daarmee wilden de
Franstalige politici aangeven dat Brussel onlosmakelijk verbonden is met het
Waals gewest. Het gaat weliswaar om een symbolische daad die geen enkele (grond)wettelijke
basis heeft[2].
Onder de symboliek sluimert echter ook een groeiend ongenoegen in Franstalige
politieke kringen over de nationalistische radicalisering in de Vlaamse
partijpolitiek. Het antwoord daarop, een francofoon nationalisme, is natuurlijk
ten gronde fout. Maar het laat wel doorschemeren aan wat een hypothetische
Vlaamse republiek zich mag verwachten, mocht het zich, door de blindheid van
zijn politieke klasse, in een separatistisch avontuur storten.
Volgens de nationalisten zijn er nochtans
verschillende gegronde redenen om aan te nemen dat Vlaanderen Brussel wel kan
behouden indien het onafhankelijk zou worden. Maar kloppen die ook?
1) Historische rechten?
Vlaams-nationalisten opperen soms
dat Brussel historisch een Vlaamse stad is en dus Vlaanderen toekomt.
Allereerst is deze stelling fout. Brussel is historisch een Brabantse stad.
Bovendien zijn er andere steden die historisch Vlaams zijn: Rijsel, Duinkerken,
Kassel, Dowaai, Atrecht... Gaan die thans Franse steden ook Vlaanderen in de
schoot vallen? (Königsbergen was ooit een Duitse stad, net zoals Minsk een
Litouwse stad was, waar stoppen zulke redeneringen?). Brussel was ooit wel een
Nederlandstalige stad, al is ook dat niet helemaal correct. In Brussel werd een
Brabantse streektaal gesproken[3]. Maar
belangrijker is dat al deze historische argumenten volkomen waardeloos zijn in
het internationale recht. Neem nu het geval van Kosovo: ooit een volledig
Servische streek die zelfs tot het spirituele en politieke centrum van dat land
uitgroeide. Pas in de 19de eeuw verdrongen de Albanezen de Kosovaren
als dominante bevolkingsgroep. Dat neemt niet weg dat Kosovo vandaag de
facto onafhankelijk (en de iure door een pak landen waaronder
België ! als dusdanig erkend wordt) is en dit alles ondanks de Servische
claims op een grondgebied dat vandaag voor 92% uit Albanezen bestaat.
2) Hoofdstad van Vlaanderen?
Anderen wijzen op het feit dat
Brussel (ook) hoofdstad van Vlaanderen[4]
is. Nochtans oordeelde het hof van Cassatie al in 1983 dat de Vlaamse
gemeenschap niet het recht heeft om een eigen hoofdstad te hebben die term is
enkel toepasselijk voor staten laat staan een extraterritoriale hoofdstad[5].
De toenmalige Vlaamse executieve heeft dit arrest dan wel naast zich neergelegd
door een andere invulling te geven aan de term hoofdstad, maar dat verandert
niets aan de kern van de zaak.
3) Wordt de taalgrens automatisch
een staatsgrens?
Sommige nationalisten menen dat bij
Vlaamse onafhankelijkheid Brussel zomaar als vanzelf in de schoot van de nieuwe
republiek zal vallen[6].
Ze baseren zich hiervoor op het feit dat de taalgrens tussen Vlaanderen en
Wallonië een staatsgrens zou worden en dat alles wat binnen dat gebied ligt,
Vlaanderen zou toebehoren. Er bestaat nochtans geen enkel precedent waarbij een
taalgrens tussen twee min of meer even grote gebiedsdelen plots een staatsgrens
wordt, ongeacht de taalgemengde zones. Bovendien loopt er tussen het Vlaams en
het Brussels gewest ook een taalgrens. In het internationaal recht geldt het Uti
possidetis. Kort samengevat komt dat neer dat wat je al hebt, behouden
blijft. Anders gezegd: de oude binnengrenzen worden de staatsgrenzen. Sommigen
opperen dat Brussel dan ook aan Vlaanderen toekomt, omdat de Vlaamse
gemeenschap ook in Brussel bevoegd is. Nochtans beschikken de gemeenschappen
niet over een eigen grondgebied. De grondwet laat hierover niet de minste
twijfel bestaan. De parlementen van de Franse en de Vlaamse gemeenschap regelen
bevoegdheden bij decreet. Die decreten hebben kracht van wet respectievelijk
in het Nederlandse taalgebied en in het Franse taalgebied, alsmede ten aanzien
van de instellingen gevestigd in het tweetalige gebied Brussel-Hoofdstad die,
wegens hun activiteiten moeten worden beschouwd uitsluitend te behoren tot de
ene of de andere gemeenschap[7].
4) Een kwestie van territoriale
eenheid?
Allemaal goed en wel, hoor je dan
zeggen, maar als Vlaanderen onafhankelijk wordt, zal de internationale
gemeenschap geen enclaves aanvaarden. Zo komt Brussel dus toch bij Vlaanderen[8]. Het
statuut van en- en exclaves werd internationaal gevoelig sedert de kwestie
Nagorno-Karabach. Tijdens het Sovjet-tijdperk maakte de oblast
Nagorno-Karabach deel uit van de SSR Azerbeidzjan. Nochtans bestond de
bevolking eind jaren 80 van de 20ste eeuw uit 75% Armeniërs (een
buurland van Azerbeidzjan) en 20% Azerbeidzjanis. Vanaf 1988 leidden oude
nationalistische spanningen tot een burgeroorlog. De meerderheid Armeniërs
wenste een aansluiting met het moederland en in het machtsvacuüm dat na het
einde van de Sovjetunie ontstond, gingen beide landen mekaar te lijf[9].
Vandaag is de regio defacto onafhankelijk, al wordt de republiek
Nagorno-Karabach door geen enkel lid van de Verenigde Naties erkend. De
controle wordt uitgeoefend door het plaatselijke leger en Armenië, de staat die
tijdens de oorlog erin slaagde om gewapenderhand een territoriale link tussen
de voormalige oblast en zijn eigen grondgebied te bewerkstelligen,
hoewel dit territorium officieel nog steeds deel uitmaakt van Azerbeidzjan.
Nu is het zo dat er het Vlaams en
het Brussels gewest aan elkaar grenzen, hetgeen niet geldt voor het Brussel en
het Waals gewest. Omwille van die reden hoor je vaak (en steeds meer) de roep
van Franstalige politici om van de Waals-Brusselse federatie ook een territoriale
eenheid te maken, bijvoorbeeld door een aanhechting van Sint-Genesius-Rode bij
Brussel. Het feit dat geen enkele Vlaams-nationalistische partij dit ook maar
in overweging neemt bewijst dat zon territoriale link inderdaad de definitieve
doodsteek zou zijn voor elke Vlaams-Brusselse illusie.
Nochtans bestaat er vandaag al een soort
van territoriale eenheid tussen het Waals en het Brussels gewest. Die wordt
gevormd door het tweetalige kies- en gerechtelijk arrondissement
Brussel-Halle-Vilvoorde. De Vlaamse partijen willen die kieskring splitsen om:
1) een taalhomogeen grondgebied te creëren (en-of) 2) de toekomstige
staatsgrenzen af te bakenen. Om het tegenovergestelde te bekomen wensen de
Franstalige partijen dit niet, tenzij mits compensaties (Brusselse
metropolitane gemeenschap, uitbreiding bevoegdheden Franse gemeenschap tot Rand,
corridor Wallonië-Brussel, uitbreiding Brussel enz.). Het is dus niet zo dat de
Vlaams-nationalisten er zo gerust op zijn dat Brussel zomaar in hun schoot zal
vallen, anders zouden ze niet zo hardnekkig ijveren voor de splitsing van BHV
en tegen de uitbreiding van hun eigen hoofdstad. Anderzijds is het niet zeker
dat in geval van een splitsing van BHV en na een eventuele splitsing van België
Brussel zomaar deel zal uitmaken van Wallonië. Anders zouden de Franstalige
partijen o.a. situaties als die in de Kaukasus indachtig niet zozeer
ijveren voor (het behoud van) een territoriale eenheid.
5) Is een splitsing van BHV een
garantie op een Vlaams Brussel?
Stel dat het lukt om BHV te
splitsen, dan nog is het verre van zeker dat Brussel in de schoot van een
hypothetische republiek Vlaanderen zou vallen. Integendeel zelfs, zou je kunnen
zeggen, omdat de Vlaamse partijen dan zelf elke dubbelzinnigheid opgeheven hebben
door het trekken van een nieuwe staatsgrens: één waardoor Brussel electoraal en
(deels) juridisch buiten Vlaanderen valt[10].
Bovendien is er nog de internationale gemeenschap en de EU en die zal van
Vlaanderen indien het tenminste nog deel wil uitmaken van internationale
instellingen een hoge prijs eisen voor een secessie. We denken dan aan een
overname van het grootste deel van de staatsschuld, een ratificatie van het
Minderhedenverdrag (ironisch genoeg krijgen de Franstaligen in Vlaanderen dan
méér taalrechten dan vandaag), grenscorrecties waarbij faciliteitengemeenten
verloren gaan (bijv. Voeren) en als toemaatje het verlenen van het
zelfbeschikkingsrecht aan Brussel. Men kan een ander gewest immers niet
ontzeggen wat men zelf hoog aanslaat.
De Brusselaars zullen dan een paar
opties hebben waartussen gekozen kan worden. Sommigen opperen dat Brussel,
indien België ophoudt te bestaan, een soort Europees district à la Washington
DC zou kunnen worden, beheerd door de EU. Welnu, de Europese Unie is geen staat
en zal beslist niet de kosten overnemen van de hoofdstad van een uiteengespatte
lidstaat. Die zou dan zeker symbool moeten staan voor het verenigde Europa?
Laten we realistisch blijven. Tweede optie: Brussel wordt onder een soort condominium
geplaatst van een Vlaamse en een Waalse staat. Vandaag al wijzen de Franstalige
partijen binnen België zulk een cobeheer af. Waarom zou bovendien een Belgisch
gewest moeten beheerd worden door twee opvolgersstaten, die zelf berusten op
geweststructuren? Tenslotte is een onafhankelijk Brussel wellicht economisch
onleefbaar (tenzij men de belastingen tot onaanvaardbare hoogten optrekt) en
zal de stadsstaat in fine economische toenadering zoeken tot Wallonië
(wellicht onder Franse paraplu). Daarbij is het beslist niet uitgesloten dat
ook de faciliteitengemeenten (en misschien nog andere perifere steden) tot dit
conglomeraat toetreden. De ca. 200.000 Vlaamse pendelaars in Brussel zullen
uiteraard daar belasting betalen, wat nog eens een economische aderlating
erbovenop betekent voor Vlaanderen...
Slotsom: in geen enkel realistisch scenario
blijft Brussel voor Vlaanderen behouden indien België ophoudt te bestaan. De
historische, noch de hoofdstedelijke rechten weten te overtuigen en wat je
niet hebt kan je niet behouden. Door aan de poten van België zoals BHV te
zagen, knippen de Vlaams-nationalisten (ironisch genoeg) ook de banden met hun
eigen hoofdstad (of wat zij zo beschouwen) door. En dan hebben we het nog niet
eens gehad over de toekomstige taalrechten van de Nederlandstalige minderheid
in een post-Belgisch scenario. De Franstalige partijen spelen handig in op dit
volkomen gebrek aan realiteitszin en geopolitiek inzicht. Maar zelfs de federatie
Wallobrux zal bij de Vlaams-nationalistische partijen de alarmbel niet doen
afgaan. Wellicht is hun haat tegenover België dan toch groter dan hun liefde
voor Vlaanderen.
[2] De
Grondwet deelt België in gemeenschappen en gewesten in. De naamsverandering
van Franse gemeenschap naar federatie Wallonië-Brussel vereist een
grondwetswijziging. In de praktijk verandert er niets: documenten zullen nog
steeds Waals gewest of Franse gemeenschap moeten vermelden, net als dat het
geval is langs Vlaamse kant. Overigens, daar spreekt men óók van de
oneigenlijke naam Vlaanderen, zelfs als het over de Vlaamse gemeenschap in
Brussel gaat.
[3] De verfransing van Brussel
is overigens ouder dan de Belgische onafhankelijkheid.
[5] Zie publicatie van het interessante
arrest in het Belgisch Staatsblad d.d. 29 september 1983.
[6]
Opmerkelijk is dat het radicale Vlaams Belang, bij monde van voorzitter
Valkeniers, die visie niet deelt: Ten gepaste tijde moet Vlaanderen zijn
troeven ten aanzien van Brussel op tafel leggen en de Brusselaars duidelijk
maken dat zij, puur rationeel gesproken, er alle (eigen)belang bij hebben om
bij Vlaanderen aan te sluiten. Enkel Vlaanderen is in staat om de grote
economische en sociale problemen van Brussel op te lossen. Vanzelfsprekend
bestaat de mogelijkheid dat Brussel minstens tijdelijk zijn eigen weg gaat. Dit
is niet de keuze van het Vlaams Belang, maar het mag onze onafhankelijkheid
niet in de weg staan.,VALKENIERS,
B., Brussel: debat geopend, 24 augustus 2009, www.vlaamsbelang.org.
Valkeniers erkent dus dat er zal moeten onderhandeld worden en dat de optie dat
Vlaanderen Brussel verliest reëel is.
[8] In
Europa zijn er een aantal enclaves (gebieden waarvan het grondgebied
volledig omgeven wordt door het grondgebied van een andere staat), zoals
bijvoorbeeld San-Marino en Vaticaanstad. Er zijn ook exclaves (gebieden
die politiek aan een land toebehoren, maar geografisch er niet aan grenzen)
zoals Baarle-Hertog of Kaliningrad (Königsbergen). Dit feit alleen al toont dat
zulke entiteiten op zich kunnen bestaan. Het is niet omdat een territorium
omgeven wordt door een ander dat het er automatisch deel van uitmaakt (is
Zwitserland soms deel van de EU?).
[9] De oorlog bereikte een
hoogtepunt van 1992-1994, waarna een (fragiel) staakt-het-vuren volgde.
[10] Dat Nederlandstalige
Brusselaars niet meer zouden kunnen stemmen op kandidaten uit Halle-Vilvoorde
deert blijkbaar niemand.
Fiscale autonomie, progressiviteit,
responsabilisering, transparantie: ANDRE DECOSTER vindt dat het debat
over de financieringswet soms vervuild wordt door onduidelijkheid en
onvolledigheid. Daarom plaatst hij vier punten op de i.
De verleiding om een antwoord te geven op de
vraag wie verantwoordelijk is voor de politieke impasse is groot. Zo is
er voor deze krant (Veilig aan het handje', DS 13 mei ) geen
twijfel: ze wordt veroorzaakt door de onwil van de Franstaligen om op
eigen benen te staan'. Geen enkele lezer verwerft inzicht in de huidige
politieke impasse door feiten te verwarren met politieke standpunten, of
cruciale elementen uit het verhaal weg te laten. Ik wijs daarom op vier
opvallende lacunes in deze wel eenzijdige analyse.
1. Er wordt geen enkele kritische vraag gesteld bij de roep
om (nog) meer fiscale autonomie' (d.w.z. dat een overheid meer van haar
inkomsten uit eigen belastingen moet halen). Die vraag is nochtans
minder vanzelfsprekend dan ze wordt voorgesteld. In Vlaanderen wordt
vaak beweerd dat Vlaanderen maar 20 procent van zijn uitgaven financiert
uit eigen belastingen. Maar het studiecentrum CERPE van de universiteit
van Namen berekende onlangs dat de graad van fiscale autonomie 62
procent bedraagt, als men zich beperkt tot de gewestelijke uitgaven, en
rekening houdt met de door de regio's toegekende belastingverlagingen.
Beide cijfers zijn juist. Maar het illustreert dat je het
debat niet vooruithelpt als je de onderliggende politieke keuzes van een
berekening niet verheldert. Het Belgisch federalisme verschilt immers
van dat van andere federale landen, omdat er bij ons gewesten én
gemeenschappen zijn. Enkel gewesten kunnen belastingen heffen. De
gemeenschappen hebben geen fiscale bevoegdheid. In principe is dat niet
onmogelijk, maar dan moet elke inwoner van het Brussels Gewest zich
bekennen tot een van de twee gemeenschappen. Net daarom is de
afwezigheid van fiscale autonomie voor de gemeenschappen een duidelijke
politieke keuze. Ze wordt niet toevallig betwist door die partijen voor
wie de weigering van menig Brusselaar om exclusief tot een van de twee
gemeenschappen te behoren, een doorn in het oog is. Nagenoeg nooit wordt
aan lezer (of kiezer) uitgelegd welke politieke keuzes er gemaakt
worden als men ook aan de gemeenschappen belastingbevoegdheid zou willen
geven.
2. Iemand moet toch eens uitleggen, waarom men, als men dan
toch voor meer fiscale autonomie gaat, aan Vlaamse kant zo halsstarrig
vasthoudt aan die fameuze split-rate in de personenbelasting. Hoge
inkomens betalen gemiddeld meer personenbelasting dan lage inkomens. Dat
is de progressiviteit' van de personenbelasting. De meeste economen
zijn het erover eens dat herverdeling tussen mensen op het federale
niveau moet blijven. Alle negen betrokken partijen onderschreven dat
principe bij de gesprekken over de Financieringswet vorige zomer.
Ofwel is men eerlijk als men dat principe van de handhaving
van de progressiviteit onderschrijft, maar dan is er geen reden waarom
men niet akkoord zou kunnen gaan met opcentiemen. Ofwel wil men meer,
maar dan moet men ook openlijk aan de Vlamingen uitleggen waarom. Wil
men misschien de progressiviteit van de personenbelasting verminderen?
Het is politiek legitiem fiscale autonomie ook op die manier te willen
gebruiken. Maar het is hoog tijd dat er, zowel door politici als
journalisten, duidelijkheid geschapen wordt waarover men écht van mening
verschilt, in plaats van het publiek voor te houden dat de anderen
fout zijn'.
3. Nog maar eens worden fiscale autonomie' en
responsabilisering' op één hoop gegooid. Fiscale autonomie verwijst
naar de mate waarin een gewest eigen belastingen ter beschikking heeft
(b.v. de verkeersbelasting). Responsabilisering slaat op de vraag of een
regio haar inkomsten voldoende ziet stijgen als ze het (economisch)
beter doet. Er zit nu al veel responsabilisering in de
gewestfinanciering want de dotatie die een gewest krijgt wordt voor 100
procent verdeeld volgens de juste retour-sleutel: wat een gewest
krijgt wordt bepaald op basis van wat dat gewest bijdraagt in de
personenbelasting (dat geldt niet, of in minder mate voor de dotatie aan
de gemeenschappen). Bovendien is de link tussen deze vorm van
responsabilisering' en beleid' eerder een akte van geloof dan van
sluitende wetenschappelijke evidentie. Ook daarom is de bewering dat een
verdere toename van deze vorm van responsabilisering het federale
budget ten goede zou komen (Van Cauwelaert in Terzake donderdagavond) uit de lucht gegrepen.
4. Toen de Vlamingen in 1989 de overgang naar deze
verdeelsleutel afdwongen, kwam men overeen dat er, zoals in alle
federale landen, een solidariteitselement ingebouwd zou worden. Dat
brengt me bij een laatste verwarring in het artikel. De auteur klaagt
over gebrek aan transparantie. In tegenstelling tot b.v. in Duitsland
zouden we hier niet weten hoe solidair de regio's zijn met elkaar. Dat
is manifest onjuist. De Duitse Finanzausgleich slaat op solidariteit tussen Länder zoals
die ook in onze Financieringswet bepaald wordt. Het bedrag dat Wallonië
en Brussel krijgen via het solidariteitsmechanisme uit de
Financieringswet is tot op een eurocent precies bekend (ongeveer 1,1
miljard).
Dit op één hoop gooien met de studies die de transfers in
kaart proberen te brengen op basis van herverdeling tussen personen, is
meer dan één brug te ver. Een rijke Vlaming draagt meer bij aan de
overheidsinkomsten dan een arme Waal. Dat is ook de bedoeling. Ook een
rijke, gezonde, werkende Waal of Brusselaar financiert mee de werkloze,
zieke, of gepensioneerde Vlaming. Het gebrek aan transparantie van deze
stromen tussen de regio's' volgt uit de aard van die transfers. Ze
lopen tussen personen, niet tussen regio's en worden bij mijn weten in
Duitsland niet berekend. Een bril opzetten waar die niet voor bedoeld is
(m.n. de regionale bril) levert een troebel beeld. Maar het cijfer voor
het solidariteitselement uit de Financieringswet is elk jaar en voor
iedereen bekend. Zwart op wit.
ANDRE DECOSTERWie? Hoogleraar economie, KULeuven. Wat?
Omdat de discussie over autonomie en transfers tussen de regio's zulke
delicate materie is, moet de formulering heel precies zijn. Waarom? Het publiek moet goed weten waarover men écht van mening verschilt, niet enkel horen dat de anderen' het fout voorhebben.
Ik teken nooit een besluit om naar nieuwe
verkiezingen te gaan. Dat zinnetje uit het boek Koning zonder land van de
Wetstraatjournalisten Steven Samyn (De Morgen) en Martin Buxant (La Libre Belgique)
deed gisteren heel wat stof opwaaien. Het is wat koning Albert eind vorig jaar
moet hebben gezegd in een gesprek met een van de partijvoorzitters.
Maar
waarom die verontwaardiging? Dat de koning en zijn rechterhand Jacques van
Ypersele de Strihou te allen prijze nieuwe verkiezingen willen vermijden, is
niet zo verwonderlijk. Verkiezingen zouden het koninkrijk België nog meer op
zijn grondvesten doen daveren dan het nu al doet. En wie kan het de koning
verwijten dat hij zijn troon probeert veilig te stellen?
Daarbij mag de koning juridisch informeren, adviseren,
waarschuwen en beïnvloeden. Hij mag zelfs zeggen dat hij iets niet ziet zitten.
Wat hij evenwel niet kan, is nee zeggen. Want dan hebben we een nieuwe
koningskwestie, zoals destijds toen koning Boudewijn nee zei tegen de
abortuswet. Het is dan ook onwaarschijnlijk dat de koning zich echt voor de
sporen zal leggen als het parlement zou beslissen om naar nieuwe verkiezingen
te gaan.
Dat hij zoiets heeft laten vallen in een gesprek onder
vier ogen, om duidelijk te maken dat er voort moest worden onderhandeld, is wel
heel aannemelijk. En dat de koning partij kiest, is ook niet erg, als we het
maar niet weten. Maar dat is nu net het probleem: we weten het wel, want de
jonge generatie politici veegt haar voeten aan het zogenaamde colloque
singulier - de geheimhoudingsplicht die geldt voor gesprekken met de koning.
Het mag allemaal bijzonder absurd lijken, maar door
aan de grote klok te hangen wat in het paleis wordt gezegd, door de kroon
systematisch te ontbloten, weten we welke politieke keuzes de koning maakt.
Waardoor hij meteen ook blootgesteld wordt aan kritiek. En dat is bijzonder
gevaarlijk, zeker als de koning in Vlaanderen verweten wordt partij te kiezen
voor de Franstaligen. En dat is precies wat er is gebeurd, want het is
inmiddels wel duidelijk dat het paleis en de Parti Socialiste samen één
politieke strijd tegen de Nieuw-Vlaamse Alliantie voeren.
Deze aanslepende politieke crisis is daarom ook een
crisis van de constitutionele monarchie aan het worden. Het systeem dat bedacht
is om de erfelijke monarchie te verzoenen met een parlementaire monarchie
vertoont rot, omdat politici niet langer kunnen zwijgen en de koning betrekken
bij hun politieke spelletjes en stratego.
Misschien is al dat theater met de koning echt niet
meer van deze tijd, en moeten we naar een nieuw systeem gaan, waarbij de koning
en de politiek van elkaar worden losgekoppeld. Een scheiding van staat en
koning, waarbij die laatste een puur protocollaire rol gaat spelen. Vive le
Roi, de lintjesdoorknipper.
Een - zo mogelijk - nog miserabeler artikel lazen we in KNACK:
Koning Albert liet tijdens zijn voorbije gesprek met koninklijk
onderhandelaar Wouter Beke verstaan dat hij hem niet wenst terug te zien
voor eind juni, zo beweren insiders. Wat er op neer zou komen dat de
regeringsonderhandelingen voorbij de zomer worden getild.
In hun boek Koning zonder land bevestigen Steven Samyn van De Morgen en
Martin Buxant van La Libre Belgique, twee voortreffelijke journalisten,
dat koning Albert en zijn kabinetschef Jacques van Ypersele de Strihou
de PS-lijn van Elio Di Rupo volgen: te allen prijze nieuwe verkiezingen
vermijden. Zoals eerder hier en hier al te lezen was op Knack.be.
Begin dit jaar al zei PS-voorzitter Di Rupo dat hij en de andere
Franstalige onderhandelaars zich in de Kamer zullen blijven verzetten
tegen nieuwe verkiezingen. De daarop volgende paleismanoeuvres werkten
in die richting.
Meteen na de verkiezingen van juni 2010 heeft het paleis alles ingezet
op Elio Di Rupo en de PS. Daarmee werd de fout herhaald die in 2007 werd
gemaakt toen koning Albert en kabinetschef Van Ypersele alles zetten op
Didier Reynders en op het falen van Yves Leterme. Naar de gevolgen
daarvan zitten we vandaag te kijken. Albert en zijn entourage weten duidelijk geen raad met de N-VA-factor.
Daarom werd Bart De Wever begin oktober vorig jaar de wei ingestuurd als
verduidelijker. Onderhandelaar was volgens Di Rupo en de
koninklijke entourage te veel eer voor de N-VA-voorzitter. Met die zet
had het paleis, geïnspireerd door de PS, geen andere bedoeling dan Bart
De Wever in de vangrails te jagen waarna alles weer in de Belgische
plooi zou vallen.
De Wever mocht dus vooral niet slagen. Daarom ook werd de tekst met
diens bevindingen door CDH-voorzitter Joëlle Milquet al afgewezen nog
voor het document bij de koning was afgeleverd. De opeenvolgende peilingen die de electorale vooruitzichten van Bart De
Wever steeds rianter voorstellen, zorgen in Laken en omgeving voor grote
nervositeit. De handelaars in angst van de Brusselse haute finance, die
blijven zwaaien met nakende onheilstijdingen van Standard & Poors,
doen de rest. Voor de PS en het paleis komt het er nu op aan de huidige regering in
het zadel te houden, ten minste tot oktober 2012, tot de
gemeenteraadsverkiezingen. Een plan dat ook premier Yves Leterme aanstaat, want hij hoopt tijdens de komende maanden het electorale tij te kunnen keren.
En zo wordt koninklijk onderhandelaar Beke dezer dagen aan het lijntje
gehouden, niet alleen door Elio Di Rupo, die duidelijk niet opgewassen
lijkt tegen zijn taak, maar ook door het paleis. Dat laatste is een heel gevaarlijk spel dat verstrekkender gevolgen kan
hebben voor de monarchie en de toekomst van het land dan de weigering
van Alberts broer Boudewijn om de abortuswet te tekenen. Misschien moet
een van de vele ministers van staat ten paleize eens gaan uitleggen dat
als het hof zich met partijpolitiek inlaat, daar altijd brokken van
komen.
Vandaag drie verdachte berichten in verschillende dagbladen gelezen die erop zouden kunnen wijzen dat die taalnationalisten misschien toch "vooruitgaan" (sic).
1) In Le Soir lazen we vandaag dat Beke een voorstel over BHV (en Brussel) gelanceerd zou hebben. Beke zou een Brussels Metropolitan Re willen creëren, zonder dat de Franse gemeenschap daar evenwel bevoegdheden in zou hebben; inzake de Brusselse ring zou er een in dat kader een intergewestelijk cobeheer komen. BHV zou gesplitst worden, enkel in de zes faciliteitengemeenten zouden de kiezers nog voor Brusselse lijsten kunnen stemmen. Bovendien zou de fameuze omzendbrief-Peeters afgeschaft worden (in de BWHI zou ingeschreven worden dat om de 4 jaar een vraag zou ingediend moeten worden) en zou er een nieuwe manier worden gevonden - na 2012 althans - om de randburgemeesters te verkiezen. Het Brussels gewest zou geherfinancierd worden, zonder evenwel een interne Brusselse staatshervorming door te voeren. De PS meldde dan weer "geen weet" te hebben van zo'n voorstel. De "sfeer zou wel verbeterd zijn".
2)Inzake de financieringswet, de gezondheidszorgen zouden er convergenties (of vooruitgang) bestaan tussen CD&V en PS. Reden waarom de N-VA op de rem zou gaan staan.
3) Venenum in cauda. Vergelijk 2 uitspraken van Siegfried Bracke
Op 27 april jl verklaarde Siegfried Bracke: 'We raken echt nergens. Alles zit muurvast'
Op 4 mei - een weekje later - zei het dan weer: Ja, we zijn een beetje dichter bij een akkoord. Er blijft echter nog veel werk voor de boeg
Het toppunt is toch wel dat de pers een (kans op een) akkoord steeds als iets "positiefs" blijft afschilderen. Positief voor wie? Niet voor de Belgen alvast, wel voor de nationalistische politici die het land voor het grootste deel willen splitsen. Met wat zijn ze hier toch bezig
Beke praat apart met De Wever en Di Rupo (28 april 2011)
Koninklijk onderhandelaar Wouter Beke heeft
donderdag aparte ontmoetingen met de N-VA- en PS-voorzitters Bart De
Wever en Elio Di Rupo. Het bilateraal overleg komt er een dag na een
moeilijk verlopen gezamenlijke vergadering van het triumviraat. Ondanks
het scepticisme over de slaagkansen van zijn opdracht blijft de
CD&V-voorzitter voortwerken.
Beke, De Wever en Di Rupo zaten woensdag tot 21
uur samen rond de tafel. Ze hadden het over een gedeeltelijke
overheveling van de gezondheidszorg en een hervorming van de bijzondere
financieringswet. Vooral dat tweede luik zorgde voor de nodige spanning.
'Het is ontgoochelend en niet zo goed verlopen', luidde het officieel
in de omgeving van de koninklijke onderhandelaar.
Toch praat Beke vandaag verder met de twee overwinnaars van de verkiezingen van vorig jaar. Deze keer gebeurt dat bilateraal.
Vrijdagmiddag zitten Beke en De Wever samen aan tafel met de andere
Vlaamse partijvoorzitters. Eerder gebeurde dat al met de Franstaligen
van PS, MR, Ecolo en CDH. De Franstalige partijvoorzitters zouden
vanmorgen naar verluidt overigens de koppen bij elkaar hebben gestoken.
Laken
Morgenmiddag om 16.30 uur trekt de CD&V-voorzitter naar het
kasteel van Laken voor een nieuw tussentijds verslag. Dat het om een
tussentijds verslag gaat, wijst erop dat Beke zeker ook volgende week
zijn opdracht nog voortzet, ondanks het enorme scepticisme dat heerst
over zijn missie.
De Vlaams-nationalisten laten nu al verstaan dat ze na Beke zelf het
heft in handen willen nemen, maar of de andere partijen dat zullen
toelaten, valt nog af te wachten. Open VLD staat wel positief tegenover
een N-VA-initiatief, liet Vincent Van Quickenborne donderdag op Twitter
nog eens weten.
Beke est coincé entre une N-VA qui veut reprendre la
main et des francophones hostiles à cette hypothèse. Le négociateur fait
rapport au Roi, ce vendredi.
Il pleut des coups bas. La scène politique belge ressemble à une
séquence dun mauvais western spaghetti. Certains évoquaient même une
espèce de duel qui aurait opposé, mercredi soir, Wouter Beke et Elio Di Rupo. (Dit is dus hetgeen gisteren De Standaard meldde).
Mais
que sest-il donc passé ? Le PS avait demandé que les experts procèdent
à toute une série de nouvelles simulations. Ce qui a été fait. Sur
cette base, Wouter Beke a présenté aux négociateurs une nouvelle
proposition de révision de la loi de financement. Mais celle-ci na pas
plu à Elio Di Rupo, qui aurait évoqué un malentendu. Wouter Beke se
serait écarté ou aurait mal interprété les conclusions du groupe de
travail. Ce que conteste le CD&V. Car, pour le PS, quelle que soit
la réforme proposée, il faut quelle naboutisse pas à un
appauvrissement de la Wallonie, quelle ne permette pas une cogestion de
lIPP et quelle maintienne une capacité fiscale suffisante au niveau
de lEtat fédéral. Trois écueils que naurait pas évités la proposition
de Wouter Beke. Lequel, selon plusieurs participants, aurait exprimé sa
déception par rapport à lattitude du président du PS
Pour
aplanir ce malentendu, les deux hommes se sont retrouvés, entre quatre
yeux, au siège du PS, jeudi après midi. Avant cela, Elio Di Rupo avait
pris soin de réunir les présidents francophones afin daccorder les
violons. Les quatre devraient se revoir une fois encore ce vendredi
matin.
Donc, entre Wouter Beke et Elio Di Rupo, les choses se
sont apaisées. De nouveaux groupes de travail ont rebalisé le chantier.
Et sans crier victoire, il semble que les choses avancent. Un peu. Un
tout petit peu. En wederom "gaat het vooruit". Komaan zeg.
De toute manière, Wouter Beke, soutenu par les
francophones, ne souhaite pas abandonner sa mission aujourdhui. Il la
prolongera aussi longtemps quil aura limpression de progresser. Fût-ce
pour donner tort aux nationalistes qui avaient déposé un ultimatum qui
expirera ce week-end. Le rapport quil présentera ce vendredi après
midi, au Roi, sera bien un rapport intermédiaire.
Cela irrite la N-VA
qui, depuis des lustres, a limpression que lagonie politique est
tirée en longueur. Les nationalistes flamands le répètent à qui veut
lentendre : Bart De Wever
est prêt à endosser un rôle moteur dans cette négociation. Reste encore
à voir si les partis francophones vont lui offrir cette occasion. "Cest un piège grossier, dit-on déjà dans les rangs francophones , il remettra une note que nous serons obligés de refuser tellement elle sera imbuvable"
Mais
que Wouter Beke prolonge (un peu) sa mission ou quil refile le témoin à
De Wever et/ou Di Rupo, la situation nen reste pas moins inextricable.
Personne na envie dêtre jugé responsable dune nouvelle crise dans la
crise alors que les agences de notation sont à laffût et que la
situation pourrait dégénérer. "Ce nest pas le moment de jouer des petits jeux politiciens, convient un négociateur , ni de jeter le pays dans le chaos encore plus profond."
En
fait, le bras de fer actuel est bien la maîtrise de lagenda. Et cest
entre partis flamands que cela se joue. Le CD&V sent bien que la
N-VA tente de prolonger la situation actuelle jusquaux élections
communales : ce serait "bingo" pour Bart De Wever si les élections
législatives avaient lieu en même temps que les communales. Pour le
CD&V, cest linverse : les démocrates chrétiens flamands veulent
éviter toute contagion des communales par les législatives. Si des
élections devaient avoir lieu, ils souhaiteraient à la limite quelles
interviennent sans tarder. Impossible : les quatre partis francophones,
de même que les socialistes et les verts flamands sy opposent. Dans les
rangs francophones on estime donc quil pourrait y avoir une nouvelle
fenêtre dopportunité pour boucler un accord au cours des prochains
mois. Lespoir fait vivre.
In Het Laatste Nieuws
van 28 april 2011 (p. 1)
lezen we dat de transfers tussen "Vlaanderen" en "Wallonië" volgens de
denktank Vives
liefst dubbel zo hoog zouden liggen dan tot nog toe aangenomen. Dat er
transfers bestaan van het rijkere "Vlaanderen" naar het relatief armere
"Wallonië"
zal niemand ontkennen. Gelijkaardige geldstromen bestaan overigens in
alle landen. Vraag is echter wat het doel is van zulke berekeningen.
Steeds weer worden twee dezelfde entiteiten tegenover elkaar geplaatst
en
vergeleken. Zo verkrijgt men telkens opnieuw dramatiseerbare
verschillen, er impliciet op
gericht om hele bevolkingsgroepen te stigmatiseren. Stel je voor dat er
om de
haverklap studies zouden verschijnen over de transfers tussen
autochtonen en
allochtonen, tussen gezonden en zieken, tussen jongeren en ouderen.
Terecht zou
dit als onetisch ervaard worden.
De reden dat men nooit de geldstromen tussen steden,
arrondissementen en provincies ook en vooral binnen het zogenaamde "Vlaanderen" berekent, is
omdat dit voor nationalisten niet interessant en zelfs contraproductief is. De
illusie van de vermeende "Vlaamse" homogeniteit zou weleens doorbroken kunnen
worden. Andere bedenking. Indien men werkelijk zo bekommerd zou zijn om
verschillen tussen het noorden en het zuiden van België, waarom pleit men dan
zoals Vives dat doet voor een verdere ontrafeling van de Belgische staat? Indien
er op sociaal-economisch vlak immers ongelijkheden bestaan tussen de Belgen is
er net nood aan méér politieke eenmaking, teneinde de welvaart voor eenieder te
vergroten. In die zin is het in vraag stellen van structurele en
interpersoonlijke solidariteit de uiting van een beschavingsdeficit.
Gelet op gelijkaardige nationaal-egoïstische processen binnen de EU, zou het
meertalige België net een positieve voortrekkersrol kunnen en moeten spelen.
Wouter Beke a présenté un rapport hallucinant aux
présidents francophones. La N-VA juge que le gouvernement Leterme prend
trop de libertés.
Même ceux qui, en toutes circonstances, affichent un optimisme
inaltérable, doivent bien le concéder : les négociations sont au point
mort. Et personne ne voit très bien comment sortir de limpasse
politique dans laquelle le pays est plongé depuis près dun an.
Simple
dramatisation, direz-vous. On en a connu dautres en 303 jours de
crise Cela va durer quelques jours, puis chacun se remettra au
travail ? Oui, sans doute, mais le découragement gagne du terrain. De
surcroît, ce mercredi, il faudra passer par la case médiatisation que
la N-VA affectionne particulièrement. Résumons et clarifions.
Les
présidents des partis francophones attendaient la journée de mardi avec
une certaine impatience. Ils allaient enfin pouvoir rencontrer le
négociateur royal, Wouter Beke (CD&V), un homme quils navaient
plus vu depuis des lunes parce que le principal négociateur flamand, Bart De Wever (N-VA), sy opposait. Ce fut la douche froide. Glaciale, même. Pourquoi ?
Wouter
Beke a présenté à ses invités francophones un exposé assez détaillé de
létat davancement un euphémisme des négociations. Powerpoint à
lappui : lhomme avait mis les petits plats dans les grands. Mais le
contenu de ce plat, les francophones ne lont pas digéré. Dans tous les
domaines abordés par le négociateur, les francophones ont décelé des
éléments totalement inacceptables pour eux. Lun deux témoigne : Cest
hallucinant. Cest un recul généralisé par rapport à tout ce que lon
nous a proposé. Dans certains chapitres, Wouter Beke est même en deçà de
ce que Bart De Wever avait inscrit dans sa fameuse notedu mois doctobre
! On avait pourtant évoqué, il y a une quinzaine de jours, certains
rapprochements, en matière de soins de santé notamment, grâce aux
travaux conjoints de Laurette Onkelinx
(PS) et Jo Vandeurzen (CD&V). Même ces éléments jugés positifs à
lépoque ont disparu de la synthèse finale, au grand étonnement des
francophones. Pourquoi ? Les francophones y voient la main de la N-VA.
Que dire des chapitres sur Bruxelles et sur la loi de financement. Bruxelles ? Une
accumulation dexigences strictement flamandes. Et une disparition des
compensations francophones. Dans ce contexte-là, il ny a aucun accord
possible, tonne un autre francophone. La loi spéciale de financement ? Pareil.
On nous balance un seul modèle, le fameux split rate, qui organise, à
terme, lasphyxie de lEtat fédéral. Inacceptable pour nous, tranche ce francophone.
Le
grand reproche formulé par les francophones à légard de Wouter Beke
est celui-ci : les réformes envisagées semblent conduire tout droit vers
la scission du pays.(1) Il ny a rien, que ce soit dans le chapitre sur
Bruxelles ou celui sur la Loi spéciale de financement, qui pourrait
constituer un verrou et faire en sorte que jamais la Belgique
ne se disloque. Les francophones ne voient donc pas quel avantage
politique, économique, stratégique ils auraient à mettre le doigt,
la main, le corps dans cet engrenage dont la manivelle semble avoir été
programmée par les nationalistes flamands dont on connaît la feuille de
(dé) route.
Le problème est quil ny a pas que les francophones
qui sestiment découragés. Recevant, tour à tour, les présidents
flamands car Bart De Wever ne voulait pas que trois présidents
flamands se réunissent en son absence , Wouter Beke leur a laissé
entendre que les francophones ne voulaient rien.
Cerise sur le
gâteau, si lon ose dire, la N-VA va hausser le ton, ce mercredi à
11 heures. Un mot dexplication est nécessaire pour comprendre le coup
de gueule de la N-VA. La Belgique, comme les 26 autres pays de lUnion,
prépare en ce moment ce que lon appelle le Semestre européen, un
document qui contient à la fois un plan national de réforme et un pacte
de stabilité, qui définit les orientations budgétaires du gouvernement.
Les données sont dailleurs assez bonnes puisque notre pays compte
réduire son déficit à 2,8 % en 2012 et sa dette à 88 % du PIB en 2015
(lire ci-contre).
La N-VA nentend pas laisser le gouvernement en
affaires courantes présenter ces propositions présentation prévue la
semaine prochaine sans quil y ait un véritable débat parlementaire et
un vote de confiance ! Il y a quelque temps, la N-VA avait demandé à
être associée à la préparation de ces réformes. Refus poli du
gouvernement au motif que la N-VA est toujours dans lopposition. Pour
la N-VA, cen est trop. Elle sapprête à dénoncer ces petits jeux et
exige un vote de confiance. Dans un seul but : démontrer que le
gouvernement Leterme na plus de majorité en Flandre
ou plus de majorité tout court. Car sil y a bien une chose que la N-VA
ne supporte pas, cest de voir que le gouvernement, en affaires
courantes, travaille et réforme.
Pendant ce temps-là, Wouter
Beke continuera à occuper le terrain jusquà ce que la N-VA pointe le
pouce vers le bas. Les francophones qui espéraient que les
démocrates-chrétiens flamands se déscotchent, même un mini-poil, des
nationalistes, voient leur rêve partir en fumée. Pendant ce temps-là,
grâce aux Belges, léconomie tourne. Et les perspectives sont plutôt
bonnes. De quoi retrouver, quand même, un brin doptimisme...
Leuk, nu beginnen de zogenaamde "Vlaamse" partijen ook al ruzie te maken : -)) http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=JT38JF66&kanaalid=1597
Gezondheidszorg verdeelt CD&V en N-VA
Consensus ver te zoeken in cruciale domeinen
donderdag 07 april 2011, 05u00
Auteur:
Isabel Albers
BRUSSEL - De twee
Vlaamse partijen CD&V en N-VA zijn verdeeld over de staats-
hervorming in de gezondheidszorg. Ook over de arbeidsmarkt zitten ze
niet op één lijn. Eerst het
goede' nieuws, op dag 298 na de verkiezingen. Bemiddelaar Wouter Beke
heeft naar eigen zeggen nog voldoende in handen om nog een week voort te
onderhandelen over de staatshervorming in de gezondheidszorg, het
arbeidsmarktbeleid en de financieringswet. Ook over de splitsing van BHV
wordt er voort gepraat.
Maar daarmee is al het goede
gezegd. Enig resultaat heeft de CD&V-voorzitter nog altijd niet in
handen. Hij kampt zelfs met een bijkomende verwikkeling: CD&V en
N-VA zitten, hoe meer men de discussie tot op het bot voert, over
verschillende essentiële punten niet (meer) op één lijn.
Voor
gezondheidszorg heeft CD&V zijn positie verlaten om zoveel mogelijk
deeldomeinen (rusthuizen, financiering ziekenhuizen) over te hevelen
naar de gemeenschappen. Onderhandelaar Beke heeft PS en N-VA een nota
voorgeschoteld waarbij CD&V niet langer mikt op een zo groot
mogelijke overheveling. De partij volgt nu het spoor waarbij het RIZIV
op een federale sokkel blijft, maar waar wel met inspraak (co-beheer)
vanuit de gemeenschappen. Volgens CD&V kan je zo wellicht zelfs meer
responsabiliseren dan door kleine onderdeeltjes van de gezondheidszorg
over te hevelen naar de gemeenschappen.
CD&V en
de PS hebben elkaar in dat denkspoor gevonden. Dat is buiten N-VA
gerekend. Dat het volledige budget van de ziekteverzekering federaal
blijft, zij het dan in een formule van co-beheer', druist voor de N-VA
in tegen de overheveling die de partij wenst. Met andere woorden: op dit
vlak staat Beke nog nergens om De Wever en Di Rupo over
gezondheidszorg, een domein dat toch één van de grote brokken van de
staatshervorming moest worden, op één lijn te krijgen.
Bovendien
blijkt er ook voor het regionaliseren van het arbeidsmarktbeleid, die
andere grote brok', absoluut nog geen consensus. De splitsing van de
werkloosheidsuitkeringen, een vraag van de N-VA, kan op geen genade
rekenen bij de PS. Ook CD&V is er geen voorstander van. Wat
voorligt, is een plan om het doelgroepenbeleid over te hevelen naar de
gemeenschappen. Dat gaat naar verluidt minder ver dan wat Johan Vande
Lanotte in zijn nota voorstelde (bevoegdheden ter waarde van 4 miljard).
Morgen
stellen vier experts hun bevindingen over de aanpassingen aan de
financieringswet voor aan Beke, De Wever en Di Rupo. De PS ging vorige
week akkoord met het principe van een gesplitst tarief in de
personenbelasting, een vraag van de Vlaamse partijen. Maar het bedrag
aan fiscale autonomie dat daaraan gekoppeld wordt, is dan weer veel te
laag voor de N-VA en CD&V.
Slotsom: Beke heeft
helemaal nog niets in handen dat kans maakt om door een N-VA- en
PS-congres te geraken. Toch ploetert hij voort,geloof
in een akkoord zeer, zeer gering zeker nog heel volgende
week en wellicht ook de week nadien. In N-VA-kringen blijkt het . Toch blijft de partij aan tafel zitten
omdat ze het gevoel heeft dat wie nu opstapt zich ook buiten de
volgende fase van een regeringsformatie stelt. Dit lijkt op een slechte
echtscheiding. Wie het eerst het huis verlaat, verliest het meest',
klinkt het in de partij.
