10-04-2010, 00:00 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

13-01-2010, 19:56 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

SAMENWERKINGSFEDERALISME EN BORRELNOOTJES

Dat Eerste Minister Leterme voor een « samenwerkingsfederalisme » pleit is een stap voorwaarts ten opzichte van wat hij eerder vertelde. « Confederalisme » betekent immers een losse unie van twee of meerdere soevereine staten, hetgeen de volledige desintegratie van het nu al broze federale weefsel impliceert.  Anderzijds is het onduidelijk hoe hij deze filosofie wil verzoenen met het doorvoeren van het eerste pakket van de staatshervorming, ook wel eens smalend - maar onterecht –  "de borrelnootjes" genoemd. Die vlag dekt inderdaad de lading niet. Dit pakket bevat immers grote bevoegdheidsoverdrachten van de federale staat naar de deelstaten. Zo onder meer de wegcode, de sociale economie, delen van het energie- en communicatiebeleid, de huur- en pachtwet, het prijsbeleid enz. Zo wordt toch duidelijk dat we dringend toe zijn aan een ernstig debat dat niet vertroebeld wordt door sloganeske taal (« vette vissen », « plat op de buik », « onverwijld » enz.). Door slordig en onzorgvuldig taalgebruik krijgt de burger immers een foutieve indruk. De "borrelnootjes" bijvoorbeeld gaan over ingrijpende beslissingen m.b.t. de toekomst van ons land, al zou je dat niet uit de terminologie afleiden  Leterme heeft er bovendien meermaals – en terecht –  op gedrukt dat de bevoegdheden in België erg versnipperd zijn. Vraag is dan  waarom ze dan nog meer verbrokkelen door deze nieuwe splitsingen? Bovendien is het allerminst duidelijk hoe deze voorgestelde bevoegdheidsherverdelingen de cohesie van de federale staat ten goede zullen komen, wel integendeel.

Zoals gepubliceerd in De Morgen van 12 januari 2010

12-01-2010, 13:00 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

-         Splitsing Ikea-wet

-         Splitsing sociale economie

-         Regionalisering participatiefonds

-         Verdere communautarisering telecomunnicatie

-         Verdere regionalisering energiebeleid

-         Regionalisering prijsbeleid

-         Regionalisering huur- en pachtwet

-         Regionalisering landbouwrampenfonds

-         Regionalisering BIRB (Belgisch Interventie- en Restitutiebureau)

-         Verdere regionalisering huisvesting

-         Splitsing wegcode, veiligheidsnormering voor wegeninfrastructuur, toezicht technische voorschriften op voertuigen, rijscholing, binnenvaart en waterwegen-verkeer, rij- en rusttijden, maximaal toegelaten massa’s

-         Communautarisering FCUD (Fonds voor Collectieve Uitrustingen en Diensten)

-         Regionalisering onteigeningsprocedure

-         Regionalisering brandveiligheidsnormen

11-01-2010, 03:57 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

04-01-2010, 03:52 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

14-07-2009, 15:59 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (1)

13-07-2009, 19:45 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

30-06-2009, 12:33 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (2)

29-06-2009, 22:14 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (2)

Demol ziet geen toekomst meer voor Vlaams Belang

• maandag 22 juni 2009
• Bron: HUMO
• Auteur: wle

BRUSSEL -

Johan Demol, de Brusselse lijsttrekker van Vlaams Belang, heeft ontslag genomen uit het partijbestuur. Er is geen hoop meer op een toekomst voor de partij, zegt hij in een interview met Humo. 'De boodschap van de partij is niet aantrekkelijk meer, en iedereen wordt versmacht in de machtsstructuren.'

22-06-2009, 18:45 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

19-06-2009, 18:37 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

17-06-2009, 22:38 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

15-06-2009, 17:22 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

14-06-2009, 18:45 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

13-06-2009, 21:02 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

13-06-2009, 03:28 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

Les provinces mettent un pied dans la tombe

(Bron : Le Soir)

BOUILLON,PIERRE; LAMQUIN,VERONIQUE

Jeudi 11 juin 2009

Après le CDH et le MR, c’est le PS, ce jeudi, qui sera reçu « en audience » par Ecolo. Forts de leur succès électoral, les verts, plus que jamais, « testent » les autres partis, un à un, sur une série de leurs priorités (environnement, bonne gouvernance, politique scolaire, etc.).

Que se dit-il dans ces rencontres au sommet ? Malgré des consignes de silence de part et d’autre, on a appris que le souhait écologiste de supprimer les institutions provinciales (en tout cas en Wallonie) ne fait plus peur au CDH, au nom de la simplification des niveaux de pouvoir. La disparition des provinces est-elle donc annoncée ? On n’en est pas encore là et le processus sera long car il nécessite de modifier la Constitution, compétence fédérale, évidemment. Mais la mort lente semble s’annoncer car le but est de dépouiller progressivement les compétences provinciales, au profit des communes ou de la Région.

Après le CDH, Ecolo teste le MR et le PS

Après une grosse journée de discussions avec le CDH, Ecolo a entamé les palabres, mercredi soir, avec le MR. Exactement comme avec les centristes, les verts ont « testé » les réformateurs sur une série de leurs priorités en matière d’environnement, bonne gouvernance et « solidarités » (thème couvrant le social, l’école, l’emploi, etc.).

Conduite par Didier Reynders, la délégation MR alignait Charles Michel, Pierre-Yves Jeholet, Armand De Decker et Olivier Maingain. Entamée à 18 h, la réunion s’est achevée vers 22 h 30. Rien n’a filtré de l’entrevue. Sinon qu’elle a été « constructive, surtout dans le domaine de l’éthique et la gouvernance. »

Ce jeudi, Ecolo rencontrera le PS. Parallèlement, le CDH, de son côté, rencontrera ce jeudi le PS et le MR pour se livrer à un travail plus ou moins analogue à celui qu’Ecolo lui a imposé – quelles priorités pour cette législature ?

Passons sur les querelles d’ego (chacun, hier, se donnant la posture de celui qui invite, posture évidemment plus gratifiante que celle du convoqué). Le fait est que le PS éprouve de plus en plus de mal à cacher son agacement à l’endroit d’Ecolo et qu’il s’impatiente de rappeler que, comme premier parti wallon, c’est à lui de former les majorités – en tout cas pour la Région wallonne et la Communauté française. Le PS s’impatiente ? « À 72 heures des élections, nous avons pas mal avancé, dit-on côté Ecolo. On a vu deux partis. Et avant la fin de la semaine, on aura vu tout le monde. Aux régionales de 2004, Elio Di Rupo était formateur. Et il a fallu attendre deux semaines – deux semaines après le scrutin ! – avant qu’il dise avec quel parti il allait négocier… » Fermons la parenthèse.

Ecologistes et centristes se retrouvent vendredi. « Pour faire le point… », annonce-t-on. C’est-à-dire, concrètement ? « Pour boucler la boucle… »

Officiellement, on n’aura rien de plus clair…

En réalité, l’objet de cette nouvelle rencontre CDH-Ecolo varie selon les sources. Côté centriste, on fait savoir que Javaux et Milquet devraient y désigner le parti avec lequel ils souhaitent engager les négociations gouvernementales. Pour Ecolo, il n’est pas question de ça. « On a fait un travail sur les priorités, destiné à nous éclairer sur ce qu’il est possible de faire avec chacun des trois autres partis. Vendredi, on revoit le CDH pour un travail de synthèse. Point. Le PS est premier parti en Wallonie et, à ce titre, il est le parti-formateur. Et au MR à prendre l’initiative à Bruxelles… »

Au fait, que retenir des discussions CDH-Ecolo qui ont eu lieu mardi soir et mercredi en journée ? En dépit d’une sévère consigne de silence, on a appris que le souhait d’Ecolo de supprimer les provinces (wallonnes) ne cabre plus le CDH. On sait celui-ci fort attaché à l’institution. Mais on lui aurait fait admettre qu’un double souci de clarté et de rationalisation pouvait justifier sa mise à mort. Mais une mise à mort… lente, c’est dit. L’affaire imposerait en effet de modifier la Constitution – prérogative fédérale. Si les francophones veulent rayer leurs provinces de la carte, il faudra l’accord des Flamands et, techniquement, l’opération prendra du temps.

Ceci posé, que veut-on ? On parle de « progressivement » dépouiller les provinces de leurs compétences. Parallèlement, on créerait des « groupements de communes. » Ceux-ci hériteraient d’une partie des attributions provinciales, l’autre partie reviendrait à la Région wallonne ou à la Communauté française. « Un chantier énorme – énorme ! », confie un écologiste. Si tout reste à faire, à préciser (le nombre de groupements de communes ? leur statut ? quelles compétences confier à qui ?…), on a fixé deux balises : a. la disparition de l’étage provincial ne pourra signifier l’effacement des services qu’il rend (mais simplement leur déplacement vers un autre niveau de pouvoir) ; b. on ne touchera pas à un cheveu des fonctionnaires provinciaux – ils seront réaffectés.

Voilà donc un acquis de la palabre Ecolo-CDH. Il reste à voir si MR et PS pourraient embrayer. Côté MR, on répond : « Pas de tabou – ni sur les provinces, ni sur la question du cumul entre mandat parlementaire et une fonction d’échevin ou de bourgmestre. » On notera qu’en novembre 2008, en congrès, Reynders a ouvert une brèche en proposant que les provinces ne fassent plus l’objet d’élections distinctes et que leurs assemblées soient composées d’élus communaux. Reste un PS… peut-être pas si rétif que ça. Pour une raison évidente au moins : il sait que la disparition des provinces est un « must » écologiste et que s’y opposer pourrait signifier pour lui un ticket pour le banc de l’opposition. Alors : RIP ?

12-06-2009, 17:48 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

12-06-2009, 15:54 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (2)

Een christen-democratische toekomst voor Vlaanderen: confederalisme 

Het CD&V-congres van Kortrijk is een belangrijke stap in het streven naar volwaardig Vlaams zelfbestuur. De grootste politieke partij uit het Vlaams Parlement heeft op dat congres immers een duidelijke keuze voor confederalisme gemaakt.

Omdat een parlementair debat over de institutionele toekomst van Vlaanderen momenteel onmogelijk blijkt, heeft CD&V op 8 juni ll. een Vlaamse Conferentie georganiseerd: specialisten en maatschappelijke actoren werden gehoord over hun verwachtingen t.a.v. de verdere institutionele ontwikkeling van Vlaanderen. Tot besluit van deze Vlaamse Conferentie werd door de initiatiefnemers ervan het voorstel gedaan tot de oprichting van een Vlaamse Conventie over de toekomst van Vlaanderen. De doelstellingen van deze Vlaamse Conventie zijn dubbel: enerzijds een Manifest voor Vlaanderen uitwerken en anderzijds standpunten en voorstellen ontwikkelen voor een Vlaamse inbreng in de Europese Conventie. Op 20 juni ll. werd door Vlaams Volksvertegenwoordiger Luc Van den Brande een ontwerp van Manifest voor Vlaanderen voorgesteld, waarin de essentiële bouwstenen worden aangegeven voor de verdere opbouw van de politieke instellingen van Vlaanderen. 

De keuze van CD&V voor confederalisme is het logisch gevolg van een aantal maatschappelijk ontwikkelingen. De voorbije decennia is immers duidelijk geworden dat Vlaanderen en Wallonië een eigen en verschillende visie ontwikkelen inzake beleid en bestuur.  Maatschappelijke problemen stellen zich anders in Vlaanderen dan in Wallonië. Ook de voorgestelde oplossingen verschillen. Als antwoord hierop hebben Vlaanderen en Wallonië instellingen, bevoegdheden en middelen gekregen om op een aantal terreinen een eigen beleid te voeren.   

Maar dit proces is niet ten einde. We stellen immers vast dat niettegenstaande de diverse staatshervormingen de huidige bevoegdheidsregels onvoldoende transparant en duidelijk zijn. Ze staan vaak een efficiënt bestuur in de weg of maken het onmogelijk. 

De mensen willen meer duidelijkheid in de organisatie van onze staat. Hoe vaak valt het immers niet voor dat problemen niet echt opgelost geraken omdat bij nader inzien blijkt dat de bevoegdheid over verschillende niveaus verspreid is.   

Wij gaan uit van de “democratie van de verbondenheid”. Het is vanuit dit uitgangspunt dat wij de politieke structuren dicht bij de mensen willen brengen en ervoor zorgen dat ze duidelijk en eenvoudig zijn. 

Het is dan ook vanuit dit uitgangspunt dat wij een keuze voor confederalisme maken, vertrekkende vanuit het éénvoudig vertrekpunt: laat ons samen kijken wat we samen willen doen. 

In onze visie moeten de bevoegdheden in eerste instantie bij de twee deelstaten liggen. Zij beslissen, in onderling overleg en met wederzijdse instemming, welke bevoegdheden, op welke wijze en door welke instellingen op het Belgisch niveau worden uitgeoefend. 

Wij kiezen daarbij prioritair voor de gemeente en de gemeenschap. Vlaanderen moet voor ons het belangrijkste beleidsniveau worden. Dankzij een gemeenschappelijke taal, cultuur en geschiedenis kunnen we hiervan het makkelijkst een warme thuis maken.  

Vanuit een grensoverschrijdende verbondenheid en omwille van de menselijke zekerheid kiezen wij ook voor een objectieve, doorzichtige en omkeerbare solidariteit tussen de deelstaten, volgens de juiste criteria en met de juiste verrechtvaardiging. 

Wij kiezen ook voor meer Vlaanderen in Europa. Vlaanderen moet  zelf een volwaardige rol kunnen spelen in de Europese Unie en andere internationale instellingen. 

Wij kiezen dan ook resoluut voor méér Vlaanderen, voor volwaardige fiscale, economische en sociale autonomie. Ons uitgangspunt is het Vlaams belang en dus het belang van de mensen, dat gediend is met een efficiënt, nabij en democratisch bestuur. 

Een standvastige christen-democratische actie- en drukkingsgroep voor Vlaanderen

Om dit Vlaams project uit te werken, heeft zich op initiatief van enkele jongeren een groep gevormd. Deze groep, die op geregelde tijdstippen samenkomt en bestaat uit lokale, provinciale en nationale mandatarissen en partijverantwoordelijken, ziet voor zichzelf een drieledige opdracht weggelegd:

1. zij wil een actiegroep zijn die in overleg met de Vlaamse Beweging op een constructieve en verantwoordelijke wijze bouwt aan een autonomer Vlaanderen;

2. zij wil een drukkingsgroep zijn om vanuit CD&V en doorheen alle standpunten die zij inneemt, dit confederalisme vorm te geven;

3. zij wil, met het oog op het algemeen Vlaams belang, permanent de dialoog aangaan met het maatschappelijk middenveld in Vlaanderen.

Concreet wil deze groep

1. in debat treden vanuit CD&V;

2. via de parlementaire actie en buitenparlementaire actie van CD&V vorm geven aan het project Vlaanderen;

3. studiedagen organiseren;

4. via publicaties haar activiteiten kenbaar maken.

De initiatiefnemers van de Boetfortgroep

Beginselverklaring van de Boetfortgroep

De Boetfortgroep: 

1.    wenst vanuit een christen-democratische visie het belang van Vlaanderen en al haar inwoners te verdedigen;

2.    beklemtoont dat er in onze samenleving nood is aan meer burger-, gemeenschaps- en verantwoordelijkheidszin;

3.    wenst te bouwen aan een nieuw positief Vlaams samenlevingsmodel, gebaseerd op de verbondenheid tussen mensen;

4.    benadrukt dat op staatsniveau Vlaanderen de ambitie moet uitstralen om de Vlamingen geborgenheid te bieden en de verbondenheid zichtbaar te maken;

5.    streeft ernaar – ook in Europees perspectief – de Vlaamse identiteit meer herkenbaar en complexloos zichtbaar te maken;

6.    kiest voor méér Vlaanderen in Europa en in de wereld. Vlaanderen moet herkenbaar aanwezig zijn in de Europese besluitvorming en vanuit de eigen bevoegdheden internationaal zijn verantwoordelijkheid opnemen voor wereldvrede, solidariteit en sociaal-economische gelijke kansen;

7.    verdedigt resoluut de Vlaamse belangen in permanent overleg met het maatschappelijke en sociaal-economisch middenveld;

8.    kiest dan ook voor méér Vlaanderen, voor volwaardige fiscale, economische en sociale autonomie;

9.    eist verdere stappen in de staatshervorming met als uiteindelijk doel het realiseren van het confederaal programma, dit wil zeggen dat Vlaanderen en Wallonië in onderling overleg en met wederzijdse instemming bepalen welke bevoegdheden, op welke wijze en door welke instellingen op het Belgisch niveau worden uitgeoefend;

10. nodigt alle Vlamingen uit om op basis van deze doelstellingen een front te vormen in een gemeenschappelijk streven naar meer Vlaams zelfbestuur.

Enkele concrete voorstellen voor volgende stappen naar een confederaal model: 

Ons uitgangspunt is dat het zwaartepunt van bevoegdheden bij de twee deelstaten moet komen te liggen en dat de Belgische overheid alleen een beperkt aantal bevoegdheden zal uitoefenen.  

• Dit betekent dat de deelstaten op korte termijn:

    *  volwaardige fiscale en sociaal-economische autonomie verwerven. Zij moeten alleszins de bevoegdheid krijgen over:

·        het volledige gezins- en gezondheidsbeleid;

·     alle aspecten van het werkgelegenheidsbeleid;

·        eigen middelen, volgens het principe van de fiscale autonomie waarbij het beleidsniveau dat verantwoordelijk is voor de uitgaven ook verantwoordelijk is voor de inkomsten. De basis hiervan wordt gevormd door de meest democratische van de belastingen: de personenbelasting.  Tevens moeten de deelstaten ook de bevoegdheid krijgen voor kortingen op de vennootschapsbelasting;

    *  bevoegd worden voor:

·        de organisatie van justitie;

·        belangrijke aspecten van het mobiliteitsbeleid;

·        het volledige wetenschapsbeleid;

·        aspecten van de verkeersreglementering.

• Bij de eerstvolgende grondwetswijziging moeten de voorwaarden gecreëerd worden om het zwaartepunt bij institutionele hervormingen bij de deelstaten te leggen en hen terzake ook initiatiefrecht te geven. Een materie wordt dan slechts Belgisch als de twee deelstaten ermee instemmen. 

• Wanneer de deelstaten het niet eens raken over de gewenste bevoegdheidsverdeling, mag dit niet leiden tot een patstelling waarvan de burger het slachtoffer dreigt te worden. Conform het subsidiariteitsbeginsel dient een bevoegdheid in dat geval uitgeoefend te worden op het dichtst mogelijke niveau, zijnde dat van de deelstaten.

Wij willen ook dat Vlaanderen een herkenbare stem krijgt in alle Europese instellingen voor bevoegdheden die het als deelstaat heeft. De rechtstreekse toegang tot het Hof van Justitie en de Europese rechtbanken is daarbij noodzakelijk.  

Een bijzonder statuut voor de tweetalige hoofdstad Brussel

Wij kiezen voor een staatsmodel met Vlaanderen en de Franstalige deelstaat als enige twee deelstaten, met een speciaal statuut voor de tweetalige hoofdstad Brussel en een geëigende autonomie voor het Duitstalige gebied. 

Dit betekent dat:

• Brussel omwille van zijn opdracht als tweetalig gebied en hoofdstad van Vlaanderen, België en Europa vanzelfsprekend een geëigend statuut moet hebben waarbij de autonomie m.b.t. de lokale materies behouden blijft en zijn hoofdstedelijke rol verder wordt uitgebouwd. Dit statuut is van een andere aard als dat van de deelstaten. De Brussels Hoofdstedelijke Raad oefent verder de gewestelijke bevoegdheden uit die hem worden toegewezen door de deelstaten alsook de provincie -, agglomeratie - en gemeentebevoegdheden;

• de bevoegdheid van de twee deelstaten zich uitstrekt over Brussel waar eigen instellingen opdrachten kunnen vervullen voor de deelstaten. Deze instellingen fungeren ook als instrumenten van ontmoeting en samenwerking, geënt op de specificiteit van Brussel. De gelijke behandeling van alle Vlamingen van binnen of buiten Brussel en van de andere Brusselaars die dit wensen, is hierbij het uitgangspunt;

• de inwoners van de hoofdstad, die hiervoor kiezen, net als alle andere Vlamingen, volwaardig mee de toekomst van de Vlaamse deelstaat bepalen;

• de Belgische overheid en de deelstaten ter vrijwaring van de internationale en Europese rol en de hoofdstedelijke functie van Brussel beslissingen van de hoofdstedelijke instellingen kunnen evoceren. Hiertoe nemen zij tevens in gezamenlijk overleg mee de financiële verantwoordelijkheid;

• de bepalingen inzake de werking van de taalgroepen in de Brusselse instellingen ongedaan worden gemaakt;

• wij ook de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde willen (met een gewaarborgde vertegenwoordiging van de Vlamingen in het kiesarrondissement Brussel) voor de verkiezing van de Kamer van Volksvertegenwoordigers alsook van het gerechtelijk arrondissement (overeenkomstig het CD&V-wetsvoorstel terzake). De integriteit van het Nederlandse taalgebied en de versterking van de band tussen Vlaams Brussel en de rest van Vlaanderen zijn daarbij onze uitgangspunten.

11-06-2009, 22:13 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

De verkiezingen van 2009 waren vooral verkiezingen zonder zin. Op het moment van dit schrijven was het niet bekend wie won, wie de “minister-presidenten” voor de vele deelregeringen die ons landje “rijk” is mocht leveren. Het is ook niet duidelijk wie in het kluwen van deelparlementen een paar zetels wint of verliest. Het maakt ook volkomen geen verschil uit, want een wezenlijk verschil tussen de partijen is er nu eenmaal niet.

Zeggen dat de jongste verkiezingscampagne een wansmakelijk toneel was, is een understatement. Als de partijen al iets te zeggen zouden hebben, dan is het al onmogelijk om het fatsoenlijk te formuleren. Probeer maar eens een ingewikkelde problematiek uit te leggen in een “oneliner” van een halve minuut.  Nee, voor genuanceerde politiek is er in België geen plaats meer. Wel is er plaats voor de meest platvoerse praktijken: het zoeken naar schandalen, het persoonlijk vernederen van de tegenstander of – erger nog – van hele bevolkingsgroepen. Dat nationalistische partijen zoiets doen is “normaal”. We moeten niet verwachten van de N-VA, het Vlaams Belang of het FDF plots de belangen van alle burgers, ongeacht hun taalgroep, willen dienen.

Zorgwekkend wordt het wanneer alle partijen, ten noorden én ten zuiden van de taalgrens niet langer christen-democratisch, liberaal, socialistisch, ecologistisch enz., maar in de eerste plaats nationalistisch zijn. Iedereen is zogezegd tegen het Vlaams Belang, maar iedereen volgt tenminste ten dele de partij waar het haar bestaansreden (Vlaamse onafhankelijkheid) betreft. De talloze “staatshervormingen” met hun “bevoegdheidsherverdelingen” hebben inderdaad niet veel meer overgelaten van de centrale staat. Natuurlijk ligt het in de aard zelf van de bestaande, traditionele formaties om het belang van hun gemeenschap te laten primeren op het nationaal belang. Ze zijn immers op taalbasis gesplitst. Niet alleen de partijen trouwens, ook de media, de sportbonden, beroepsorganisaties en ga zo maar door. Ons polariserende anti-federalisme ontwikkelt bovendien een eigen, tweeledige dynamiek die nog meer splitsingen zogezegd “rechtvaardigt”. Daarbij helpen de openbare (?) media natuurlijk ook nog een handje. Probeer maar eens te kijken naar VRT of naar VTM zonder dat het woord “Vlaanderen” om de twee minuten valt.

Kortom, België is een land waarin men er niet voor hoeft terug te deinzen om zichzelf nationalist te noemen. En dat na alle ongeluk die deze ideologie ons continent –ja, de wereld zelfs – berokkend heeft.  Het toppunt is dan nog dat onze brave, maar helaas apolitieke (een oud zeer), burgers de mening van de politici die geacht worden hun te vertegenwoordigen niet delen. Elk serieus onderzoek wijst uit dat het separatisme, ondanks jarenlange propaganda, een marginale stroming blijft. Propaganda die trouwens met het geld van de belastingsbetaler betaald wordt. Want economische crisis of niet, de gevestigde partijen zitten er warmpjes bij.

De economische crisis krachtdadig aanpakken is ook onmogelijk in ons pervers systeem met zijn bevoegdheidsoverlappingen, en –conflicten. De federale overheid moet de derde grootste staatsschuld ter wereld immers alleen dragen (327% van het BNP en een Gross External Debt van 1,618 triljoen, bron: CNBC). Ze heeft niet eens genoeg geld om haar kerntaken te vervullen. Niet dat dat geld er niet is, enkel het zit bij de (overbodige) deelstaten. Met dank aan de financieringswet, o.a. tot stand gebracht door ene Guy Verhofstadt. Deze ex-Premier presteert het om boekjes te schrijven over een eengemaakt federaal Europa, terwijl zijn partij (OPEN VLD) splitst wat er te splitsen valt in België. Een eengemaakt Europees crisisplan tussen 27 lidstaten en 23 erkende taalgroepen, dat kan wel. Een eengemaakt Belgisch arbeidsmarktbeleid kan blijkbaar niet. Begrijpe wie begrijpe kan.

Het is in feite vermakelijk om te zien hoe de extreme nationalisten zich volledig vastrijden in hun eigen contradicties. Duizenden N-VA affiches verkondigden “meer Vlaanderen=minder crisis”. Allicht is het de N-VA ontgaan dat de economische crisis mondiale dimensies heeft. Het Vlaams Belang schreeuwde uit dat het ONS (grote letters) land is. Ze doelen op het Vlaams gewest, waar Franse bedrijven en banken het mooie weer maken. Dàt dat mogelijk is, komt omdat de ideologie van het V.B. – die in alle partijen sluimert – de Belgische overheid tot een zwakke prooi heeft herleid. In Frankrijk primeert wel de Raison d’Etat. Als morgen België zou uiteenvallen dan wordt Vlaanderen overigens volledig geliquideerd. Het zal Brussel en de Rand ten eeuwigen dage verliezen. En dat is dan nog een best-case scenario. Vlaanderen wordt in dat geval hoe dan ook een Europese paria, met Frankrijk ante portas, uit de Europese Unie en met Franstalige minderheden aan wie het buitensporige rechten zal moeten verlenen. De huidige Vlaamse Beweging is een anti-Vlaamse Beweging, ze is de objectieve bondgenoot van Frankrijk. Enkel: ze weet het nog niet.

Zo mogelijk nog zieliger dan het bont allegaartje aan judocoaches, navelstaarders en fils à papa die ’s lands noorden rijk is, zijn de politici in Romaans België. Daar is nu het belangrijkste doel om de Vlaams-nationalisten in pathetiek te overtreffen door de creatie van een staatkundig conglomeraat “Wallonie-Bruxelles”. En dat met, jawel, nog een parlement annex regering erbij. Ondergetekende kreeg een pamflet van het CDH onder ogen waarin men in de naam van de eenheid van België pleitte voor een “renforcement de l’unité des francophones”. Er mocht ook een staatshervorming komen op voorwaarde “qu’elle assure le maintien de l’Etat belge”. Een Belgisch karkas dus, ontdaan van alle waardigheid. Waardigheid die in de ordinaire scheldtirades tussen Franstalige “socialisten” en “liberalen” ook ver te zoeken was. En wat was de inzet? De grootste worden, met andere woorden: de màcht.

Wel, aan zo’n onetisch schouwspel hoeven wij niet mee te doen. Wij moeten geen deel uitmaken van, noch ons spiegelen aan politici die ons land ten gronde richten. In een land van 30,500 vierkante kilometer aan interne Kleinstaaterei doen: kan het nog dwazer? Enkel binnen een groter, wervend project dat definitief breekt met onze stammentwisten die - zoals Minister van Staat Mark Eyskens het eens zegde – een gebrek aan beschaving verraden, kan alles opnieuw zin krijgen. Die zin ligt besloten in ruimere gehelen. België, de Benelux, een échte Europese federatie. Het is de keuze van grootsheid tegenover de waanbeelden van de petits esprits. De inwoners van België verdienen het niet om in zielige staatjes te worden opgedeeld. Ja, we weten het, de Vlaams-nationalisten spiegelen zich graag aan de Bretoenen, Basken, Catalanen, Tsjechen, Slovenen enz. Een minderwaardigheidscomplex is deze lieden dan ook niet vreemd. Soms vraagt men zich af hoe men over honderd jaar over dit belachelijke en vernederende schouwspel zal oordelen.

Ondertussen cirkelt vandaag een Belg in een ruimtestation boven de aarde. Frank De Winne, brigade-generaal en burggraaf (wie kan zeggen dat dié titel gestolen is?) kan de twee polen tegelijk zien. Met de huidige ruimtevaarttechnologie is het mogelijk om in anderhalf uur rondom de aarde te draaien. Welk belang zou Brussel-Halle-Vilvoorde hebben, gezien vanuit een raam boven onze planeet? De vraag stellen is ze beantwoorden...

Bruno Yammine

11-06-2009, 21:11 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)