België heeft nu een schuld van 1,618 triljoen US Dollars (bron: CNBC) zie kader. Mooi, dat maakt ons land dus (mede door de economische crisis) het 3de land ter wereld inzake schuldenlast. Enkel Ierland (U weet wel, die de Europese Unie niet nodig hadden heeft de twijfelachtige eer het "beter" te doen, http://www.cnbc.com/id/30308959?slide=16 ).

Je zal maar separatist zijn. Stel dat het Vlaams gewest zich afscheidt en 60 à 65% v.d. staatsschuld overneemt. C'est le demandeur qui paye, n'est-ce pas? De solvabiliteit van de Belgische merknaam betekent nog iets. Een onafhankelijk Vlaanderen zal echter onmiddellijk van het buitenland horen wat de Vlaams-nationalisten vandaag aan het zuiden des lands zeggen: "I want my money back!". Hoe gaat het dat betalen? Simpel: het kàn het niet betalen. Niet te vergeten dat in een secessionistisch scenario "Vlaanderen" onmiddellijk uit de EU valt. Het moet zijn lidmaatschap opnieuw vragen. Als het dat krijgt, dan kan de procedure jaren aanslepen. Als het dat krijgt. Want het zal het niet krijgen. Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Spanje - om enkele landen te noemen - zitten ook met separatistische bewegingen. Die gaan uiteraard geen precedent scheppen in het hart van de EU. Neem daarbij nog dat de NAVO zich in Brussel bevindt evenals de belangrijkste EU-instellingen.

Vlaanderen, een tweede Zimbabwe? Is het dat wat de huidige Vlaamse - excuseer anti-Vlaamse - Beweging wil?

20-05-2009, 15:46 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

DE WELDADEN VAN HET TAALNATIONALISME

“Vlamingen en Walen lezen andere dagbladen”, “Vlamingen stemmen anders dan Walen”, “Vlamingen en Walen denken over alle thema’s anders”. Het zijn maar drie uitspraken die we, of we het nu willen of niet, de komende dagen en weken weer “ad nauseam” zullen mogen aanhoren. De verkiezingen komen eraan en dan blijken politici meer nog dan anders hun best om simplistische slogans naar boven te halen.

Want hoe anders kan men deze “argumenten” voor meer “Vlaamse autonomie” bestempelen? Lezen Duitstalige Zwitsers en Franstalige Zwitsers soms dezelfde dagbladen? Nochtans stemmen de Zwitserse kantons niet (altijd) overeen met taalgebieden. De tweede bewering is werkelijk potsierlijk.

Sommigen doen graag uitschijnen dat België ooit een natie was, maar dat ons land nu uit twee “onverzoenlijke naties” bestaat. Alsof in 1900 een Gentenaar en een Luikenaar per definitie op dezelfde partij stemden (of dezelfde krant lazen). Meer beangstigend is de impliciete betekenis van dit betoog. Sedert wanneer is het nodig dat we op dezelfde partijen stemmen of hetzelfde denken? Wie een dictatuur nastreeft, zal dat wel een nastrevenswaardig doel vinden, maar hoe kan men een democratisch bestel verdedigen op basis van zulke  gevaarlijke dwaasheden? Als nationalisme werkelijk nodig zou zijn om een “goede democratie” te bewerkstelligen, moeten we dan niet meteen het Europese niveau (23 erkende talen, drie alfabetten) afschaffen? Of kan de EU geen democratie zijn?

Het zou ook goed zijn om van Vlaams-nationalisten te vernemen hoe ze een gemeentelijke democratie zien functioneren. Volgens hun denken zijn taal, natie en democratie immers onlosmakelijk verbonden met elkaar. Met andere woorden: moeten we morgen allemaal Leuvense, Antwerpse, Hasseltse e.d.m. nationalisten worden om nog een leefbare gemeente te hebben? Indien ja, druist dit dan niet in tegen het zo geprezen  Vlaams-nationalisme? Het taalnationalisme is contraproductief, onetisch en zó onlogisch dat men er werkelijk een punthoofd van krijgt. Geen wonder dat geen mens nog de politici die geacht worden ons te vertegenwoordigen, vertrouwt.

09-05-2009, 20:46 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

09-05-2009, 20:44 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

09-04-2009, 17:35 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

ABICHT EN POLEN


In uw dagblad (HLN 4.02.09) heeft de zeer Vlaamsgezinde Ludo Abicht het over  de Joodse humor. Die ontstond, aldus Abicht, in het koninkrijk Polen van de 19de eeuw, een staat waar zeer vele joden woonden. Nu is het probleem in
die redenering wel dat Polen in de 19de eeuw noch een koninkrijk, noch een staat was. In de periode 1763-1795 was Polen immers verdeeld tussen Duitsland, Rusland en Oostenrijk. Deze situatie bleef bestaan tot het einde van Wereldoorlog I (1918). Een detail misschien, maar het toont nog maar eens aan hoe onzorgvuldig de Vlaams-nationalisten
omgaan met geschiedenis.

13-02-2009, 18:15 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

                                                   door

                                          Bruno YAMMINE 

De bedoeling van dit betoog is om door een kritische herinterpretatie van de Duitse (en Pruisische) machtspolitiek in de periode, lopende van de 18^de  eeuw tot 1914, te komen tot een nieuwe visie op de (genese van de) “Flamenpolitik”. Men zou deze politiek beter “Niederländepolitik” noemen. Inderdaad hadden noch het Duitse Rijk, noch de belangenorganisaties aldaar doelen die zich beperkten tot de Vlaamse geografische ruimte. 

Voor alle duidelijkheid: met “Flamenpolitik” wordt de imperialistische politiek bedoeld, die Duitsland gedurende Wereldoorlog I te België voerde, met als oogmerk de vijand te verdelen (divide et impera) en de goodwill op te wekken van het neutrale Nederland. Hiervoor werd een zeer klein deel van de Vlaamse Beweging (15.000 man) – activisten genoemd – door de Duitsers ingeschakeld. De middelen hiertoe waren, onder andere, de vernederlandsing van de Gentse Universiteit (de zogenaamde “von Bissing”-universiteit genoemd, naar de naam van de Duitse Gouverneur-Generaal) en – natuurlijk – de bestuurlijke scheiding van België, doorgevoerd in 1917. Het activisme is, op zich, nauw verbonden met het ontstaan van de Frontbeweging, beiden hadden dan weer een diepgaande invloed op de Vlaamse Beweging na 1918¹. Het is inderdaad gedurende de Wereldoorlog dat de kiemen gezaaid werden voor de polarisering binnen de Vlaamse Beweging, waarbij een groep loyaal-flaminganten linea recta kwam te staan tegenover zij die een onverzoenlijk anti-belgicisme huldigden.  

Gangbare hypotheses omtrent de genese van de “Flamenpolitik” 

Hoe groot de betekenis voor de verdere geschiedenis van ons land hiervan ook zijn moge, moeten we toch vaststellen dat men – vreemd genoeg – tot op heden geen sluitende verklaring heeft kunnen geven voor wat de genese van de “Flamenpolitik” betreft. Oscar von der Lancken-Wakenitz, hoofd van de Belgische Politische Abteilung in het bezettingsapparaat van het Rijk noemde het “Eine Improvisation”². Vele historici hebben hieruit afgeleid dat de hele politiek een ad-hoc improvisatie was. Welnu, dit strookt geenszins met de feiten en het toont nog maar eens aan hoe kritisch en zorgvuldig de historicus met elk begrip moet omgaan. Zeer zeker ging het om een improvisatie, wanneer men bedoelt dat men in woelige tijden van oorlog de politiek zelve als het ware ineen heeft moeten knutselen. Dit betekent echter geenszins dat de ideologie van de “Flamenpolitik” niet kan beantwoorden aan grondslagen die voordien reeds gelegd waren.  

Een tweede stelling was dat de “Flamenpolitik” beantwoordde aan een “groots, vooropgezet, plan”. Onderzoek in de jaren 60 van de 20^ste eeuw heeft echter uitgewezen dat noch in de archieven van de Duitse ambassade, noch in die van de Rijkskanselarij in de decennia voor 1914 iets te vinden is dat deze stelling ondersteunt³. De derde veronderstelling kan men als het ware de antithese noemen van de voorgaande. Zij gaat ervan uit dat alles verklaard kan worden door te zoeken naar een kleine kring van “verantwoordelijken”. Historici deden dit, keken naar de kringen rond Kanselier Bethmann-Hollweg, of naar die rond von Bissing maar zonder veel resultaat⁴. De vierde hypothese, tenslotte, moet met klem verworpen worden. Zij is apologetisch van aard en gaat ervan uit dat de “Flamenpolitik” een logische voortzetting was van het gedachtengoed dat leefde binnen de vooroorlogse Vlaamse Beweging. Activisten beweerden dit en Hendrik Elias schreef het neer in zijn werk Geschiedenis van de Vlaamse Gedachte. Nochtans berust dit gewoonweg op een onwaarheid, zoals Lode Wils in 1974 reeds in zijn toen spraakmakend – en overigens nog steeds uiterst lezenswaardig werk – Flamenpolitik en Activisme aantoongetoond heeft. De “Flamenpolitik” was louter een Duitse machtspolitiek en kan alleen in die termen begrepen worden. De Vlaamse Beweging was slechts een pion op een groot schaakbord, de ideeën werden “ingeplant”⁵. 
 
 
Een nieuw onderzoeksvoorstel: radicale herinterpretatie van het gegeven 

Wat opvalt in al deze verklaringen is dat men nooit komt tot ook maar een begin van consensus omtrent de genese van de “Flamenpolitik”. Vandaar dat nieuwe paden moeten bewandeld worden. Laten we de Pruisisch-Duitse machtspolitiek – zij lag zoals gezegd aan de basis van de “Flamenpolitik” – eens nader onderzoeken. Allereerst kan, en dient, het geografisch kader uitgebreid te worden tot de héle Nederlanden en moet het tijdskader verruimd worden tot de periode lopende van ca. 1750 tot 1914. Centraal in deze nieuwe aanpak staat het bestuderen van het tot stand komen en de uitbouw van het zogenaamde militair-industriële complex dat in de jaren 1880 in Duitsland het levenslicht zag. Later komen we terug op wie er allemaal betrokken was in dit zeer omvattend weefsel. Het doel of, beter gezegd, de “grootste gemene deler”, die we bij Duitse nationalisten, imperialisten, militairen, politici, academici enzovoorts terugvinden is het verwerven van strategisch-militaire posities binnen de Lage Landen. Dat was de inzet van de Duitse politiek (in de ruime zin des woords) ten aanzien van Noordwest-Europa.  

Waarom nu wenste het Rijk zoiets na te streven? Het antwoord hierop ligt besloten in de enorme, geopolitieke betekenis van dit gebied. Allereerst waren er de havens, zowel die van Antwerpen als de kanaalhavens. Ten tweede waren er de (toen weinig ontgonnen) steenkoolmijnen in het noorden des lands. Zij konden eventueel een verbinding tussen Antwerpen en het ertsrijke Rijn- en Ruhrgebied vormen. Met name het Duits-Vlaams tijdschrift Germania – waarover later meer – toont ontegensprekelijk aan dat Duits-nationalisten zich zeer wel bewust waren van de betekenis van deze “Vlaamse steenkool”. Duitsland was – zogezegd – de aangewezen beschermer om dit gebied voor de Vlamingen veil te houden⁶. Last but not least is er natuurlijk het feit dat de havens een levensnoodzakelijke troef vormden als uitvalsbasis bij een mogelijke oorlog tegen het Verenigd Koninkrijk. Vooral Antwerpen schijnt hierin cruciaal te zijn geweest: een mogelijke Duitse Rijnmonding en oorlogshaven. Eerder in de 19^de eeuw, tijdens de napoleontische oorlogen, was het kapitale belang van deze haven al aan bod gekomen als schakel tussen het continent en het Britse Rijk.  

We kunnen in dit onderzoek drie fases onderscheiden die als variabel kunnen omschreven worden. Fase A, vanaf 1740, kunnen we omschrijven als de precondities voor het vormen van een militair-industrieel complex. Fase B omvat de uitbouw van het complex, zoals gezegd vanaf 1880 en fase C is die van het actief imperialisme. Zij begint aan het eind van de jaren 1890 en vindt haar uitkristallisering in de augustusmaanden van 1914. Bij deze drie variabele tijdsperioden die elk een geëigende betekenis hebben, vallen steeds drie constanten te onderzoeken. Vooreerst: wat was de politieke ontwikkeling van Duitsland/Pruisen en de Duitsers? Vervolgens: hoe ontwikkelde zich de nationalistische ideologie binnen Duitsland en ten derde hoe verliepen de contacten tussen Duitsland en de Vlaamse Beweging?  

Verschijnt dit jaar nog in de Mededelingen v.d. KZM

13-02-2009, 18:11 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (2)

NATIONALISME AANVALLEN, NIET DE ANDEREN

Met bijzonder veel aandacht heb ik de brief van gewezen parlementslid Ludo Dierickx ("De schuld ligt niet bij de Vlamingen, niet bij de Franstaligen", DM 16.01.08, p. 17) gelezen. Zeer terecht stelt Dierickx dat een de facto tweeledig federalisme niet kan werken. Naast het polariserend karakter van ons federalisme, kan men zich trouwens ook de vraag stellen bij het democratisch gehalte ervan.

Zo onderhandelen deelstaten over samenwerkingsakkoorden in overlegorganen die aan niemand verantwoording hoeven af te leggen noch ten val kunnen gebracht worden. Dat het in het meertalige en multiculturele Brussels gewest – de antithese van het gefederaliseerde België én het bewijs dat tweetalige gebieden en structuren kunnen functioneren – dan weer niet mogelijk is om tweetalige lijsten in te dienen, is een smet op onze (gehavende) democratie. Daarbij komt nog het feit dat in België de kleinste deelstaat het hele besluitvormingsproces kan blokkeren. Zo is het voor de Duitstalige gemeenschap zelfs mogelijk om de werking van de Europese Unie lam te leggen, gelet op het feit dat EU-verdragen geratificeerd moeten worden door elk van de regeringen die ons land "rijk" is.

Ook in de tegenstelling tussen "ius soli" en "ius personae" merkt Dierickx op dat het probleem besloten ligt in de aard van het probleem, niet bij de personen. Wellicht valt hier nog een belangrijke opmerking bij te maken, die tevens geldt voor het problematische binaire federalisme. Hoewel het probleem aan de oppervlakte structuralistisch van aard lijkt, gaat het zeker ook om een ideologisch vraagstuk. Zonder de nationalistische ideologie zou er immers nooit een tweeledig, taalgebonden federalisme met betwistbaar democratisch karakter gekomen zijn en zou men zich niet beroepen op abstracte, "etnische" groepen om uitspraken te legitimeren. Wel zouden politici desgevallend verwijzen naar de waardigheid van de individu als eerste drager van het recht, of naar de noodzaak aan een meer sociale, ethische of gelijke samenleving.

Elke fundamentele beschuldigingen die nationalisten verwijten aan "de anderen" zijn overigens hetzij typische kenmerken van het zogenaamde recht op zelfbeschikking ("ze denken enkel aan zichzelf") hetzij gemeenplaatsen die nationalisten huldigen om door vernedering van de andere het eigene te verheffen ("het zijn profiteurs"). Welnu, dit alles maakt deel uit van het nationalistische gedachtegoed. Zodoende dienen politici in beide taalgroepen niet elkaar te beschuldigen, maar dienen ze hun eigen taal-nationalisme, dat de dieperliggende basis vormt van het structureel conflict, aan te vallen. Maar in België gaat politiek over personen, veranderingen van partijnamen, "scoren" bij de verkiezingen, vage algemeenheden ("beter bestuur") of domme simplificaties ("borrelnootjes en vette vissen"). Dat is niet alleen spijtig, maar, gezien de ernst van de problematiek, ronduit onverantwoord.

Bruno Yammine

18-01-2009, 22:57 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

28-12-2008, 20:03 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (5)

16-12-2008, 17:52 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (1)

12-12-2008, 21:03 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

06-12-2008, 02:30 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

24-10-2008, 18:23 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (1)

21-10-2008, 19:16 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (4)

De “Gravensteengroep” (www.gravensteengroep.org), een ‘linkse’ Vlaams-nationalistische denktank, geesteskind van “moraalfilosoof” E. Vermeersch, heeft – alweer – een Manifest gepubliceerd. Op 12 oktober jl. rolde het schrijfsel van de persen van De Standaard, onder de (noch begeesterende, noch geestige) titel “Wat bevat het witte blad?”.

Welk zijn nu de uitgangspunten die deze groep in zijn schrijven formuleert en welke kritiek valt erop te geven?

1.      “Voorstellen tégen meer “Vlaamse autonomie” zijn “reactief” (reactionair m.a.w.)

Voorwaar een vreemde stelling. In alle meertalige of multiconfessionele staten wordt het verenigen van mensen met een verschillend geloof, een verschillende taalgroep, etnische afkomst e.d.m. net als uiterst progressief beschouwd. In alle staten ... behalve in België. Daar zijn zogezegd enkel verzoeningsgezinden reactionairen. Het mag als een grote triomf van het nationalisme beschouwd worden dat zulke ideeën in brede kringen gemeengoed zijn. Op het niveau van de Europese Unie zouden mensen en partijen die naar meer soevereiniteit streven als zeer conservatief bestempeld worden. Men beelde zich maar eens in wat er zou gebeuren wanneer wekelijks of zelfs dagelijks Fransen en Duitsers, Denen en Grieken, Esten en Bulgaren zouden benadrukken hoe groot de onderlinge verschillen wel zijn...

2.      Voorstellen m.b.t. de staatshervorming mogen niet ingaan tegen de zogenaamde “Vlaamse resoluties”

Met die “Vlaamse resoluties” bedoelt men de resoluties die in april 1999 goedgekeurd werden door het Vlaams Parlement (toen nog: Vlaamse Raad). Zij beogen een verregaande ontmanteling van de Belgische staat vanuit een exclusief tweeledig staatsstructuur. Minder geweten is dat deze resoluties allesbehalve kracht van wet bezitten. Inderdaad zijn noch de regionale, noch de communautaire parlementen (of regeringen) die ons land “rijk” zijn bevoegd om beslissingen te nemen inzake het herverdelen van bevoegdheden. Deze competentie komt immers exclusief aan de Grondwetgever (lees: het federale parlement) toe. Wat noch verbazender is, is dat deze groep die zichzelf toch als intellectueel zijnde bestempelt enerzijds akkoord is met onderhandelingen, maar anderzijds geen verzuchtingen toelaat die de (vanuit wettelijk oogpunt hoogst betwistbare) resoluties van het Vlaams Parlement tegenspreken. Waarom dan nog onderhandelen?

3.      Aan “Vlaamse kant” staat een sterk aangelengde versie van de Vlaamse resoluties, [...] regionale arbeidswetgeving, gedeeltelijke fiscale autonomie, gedeeltelijke regionalisering (sic, moet zijn: communautarisering) van de sociale zekerheid.

Versta: de Vlaams-nationalistische eisen zijn redelijk. Hoezo? Bestaat er dan één enkel (federaal) land waar het tewerkstellingsbeleid gesplitst is? Zijn de verschillen op gebied van arbeidsmarkt tussen Oost- en West-Duitsland, met zijn eengemaakt werkgelegenheidsbeleid soms kleiner dan die tussen Vlaanderen en Wallonië? Overigens kennen vele federale staten geen enkele vorm van fiscale autonomie. Waarom een Vlaamse of Franstalige sociale zekerheid socialer, beter, patiëntvriendelijker zijn zou vernemen we helaas niet. Wat men in Brussel gaat doen bij een (gedeeltelijke) splitsing van de sociale zekerheid, vernemen we evenmin. En dan zwijgen we in ons verhaal nog over de vele reeds gesplitste bevoegdheden in België die – wederom – in geen enkele federatie buiten in België op deelstatelijk niveau beheerd worden (ontwikkelingssamenwerking, buitenlandse handel, sport om er drie te noemen), maar waar niemand hier aanstoot aan schijnt te nemen.

4.      Volledig te verwerpen volgens de lieden van de Gravensteengroep is de herfederalisering van bepaalde bevoegdheden. zoals geluidsnormen , ontwikkelingssamenwerking, de herfederalisering van sommige geneeskundige materies (preventiebeleid).

Deze spreekwoordelijke “borrelnootjes” – om eens een modieus woordje te gebruiken – verzinken natuurlijk in het niets tegen de “aangelengde” (maar eigenlijk zeer verregaande) splitsingsvoorstellen. Maar de soevereiniteit der deelstaten is blijkbaar zo onvervreemdbaar dat elke aantasting ervan als een ware schande wordt ervaren. Dat federalisme en soevereiniteit nu net haaks op mekaar staan is een redenering die bij Prof. Vermeersch en de zijnen niet opkomt.

5.      Voorts worden nog volgende voorstellen verworpen: een paritaire Senaat, een federale kieskring en samenvallende verkiezingen.

A. Wij begrijpen eerlijk gezegd niet dat de nationalisten aanstoot nemen aan een paritaire Senaat, waarvan de leden rechtstreeks door de parlementen van de deelstaten worden aangeduid. Op die manier zouden de Vlaamse en Franse Gemeenschap rechtstreeks grip krijgen op grondwetswijzigingen[1]. Dit gezegd zijnde, is een paritaire Senaat geen goede zaak met het oog op het verstevigen van de Belgische cohesie. Een paritaire Senaat zal uiterst polariserend werken, daar de Senatoren de facto enkel “Vlaanderen” en “Wallonië” (met een vleugje Brussel en snufje Duitstalig België) zullen vertegenwoordigen. Nieuwe communautaire conflicten staan dus in de sterren geschreven[2].

B. Vanuit nationalistisch oogpunt is het natuurlijk logisch dat men een (gedeeltelijk) federale kieskring afwijst. Anderzijds lezen we in hetzelfde geschrift:

‘Wat hierin [in het geval BHV] vooral stoort is dat men de afwezigheid van wederkerigheid in de staat België tot norm wil verheffen. Kandidaten uit Aarlen kunnen zich verkiesbaar stellen tot in Zemst, ten zuiden van Mechelen; omgekeerd mogen kandidaten uit Oostende of Hasselt niet eens in een Waalse gemeente met Vlaamse faciliteiten opkomen (bv Flobecq).’

Met andere woorden: de auteurs wijzen de oprichting van een federale kieskring af en vinden het tegelijk een aanfluiting van de democratie dat zulk een kieskring niet bestaat. Een sterker staaltje van intellectuele oneerlijkheid is nauwelijks denkbaar.

C. Het laten samenvallen van de federale en deelstatelijke verkiezingen zou tegen de “federale logica” zijn en indruisen tegen de autonomie die deelstaten tijdens vorige staatshervormingen verworven hebben.  Is het omdat deelstaten autonomie verworven hebben dat zij, net als soevereine staten, recht zouden hebben op verkiezingen die volledig los staan van elk ander niveau? Indien zo, waarom ageren de nationalisten dan niet tegen het samenvallen van deelstatelijke en Europese verkiezingen?[3] Overigens vinden we in het denken van de Gravensteengroep weinig elementen terug die wijzen op een aanhankelijkheid aan de “federale logica”.

6.      De uitbreiding van Brussel is onbespreekbaar en het “ongrondwettelijke” kiesarrondissement BHV moet gesplitst worden

Dat men Brussel niet wil uitbreiden – ook al beantwoordt dit aan sociaal-economische logica – valt nog (om taalkundige redenen) te begrijpen. Wat onbegrijpelijk is, is dat deze mensen zich mordicus verzetten tegen elke centripetale maatregel, in de naam van de “Vlaamse soevereiniteit”. Neem nu het voorstel om een nieuw, Brabants Gewest te creëren, waarbij de taalgrens behouden blijft. Wie kan daar nu tegen zijn? Enerzijds natuurlijk francofone imperialisten die dan niet meer kunnen spreken over een “Groot-Brussel”. Brabant zou in dat geval immers die functie vervullen. Maar anderzijds zijn ook taalnationalisten hiertegen gekant, omdat dit de eenheid van België zou verstevigen.

Centraal in de verhouding van de Vlaamse taalnationalisten tot Brussel is het Januskopgezicht dat zijn m.b.t. dit stadsgewest aannemen. Als het bijv. over taalmisstanden in Brusselse ziekenhuizen gaat, zijn zij de eerste om deze uit te bazuinen. Maar eigenlijk interessseert Brussel hen gewoon om het als propagandistisch instrument te kunnen uitspelen[4].

Over BHV blijven we herhalen dat deze kieskring niet ongrondwettelijk is[5]. Bovendien verbiedt de Grondwet niét het bestaan van meertalige, gewestgrensoverschrijdende kieskringen en zegt het Grondwettelijk Hof zeer duidelijk dat het enkel aan de Wetgever toekomt om de kieskringen vast te leggen. De Wetgever mag op het grondgebied van de oude provincie Brabant bovendien een uitzondering op de regel van provinciale kieskringen toelaten om aan bepaalde communautaire gevoeligheden tegemoet te komen[6]. Natuurlijk zou een Brabantse kieskring, of een nationale kieskring hier alle onduidelijkheid in één klap wegnemen, maar dat màg dan weer niet van de taalnationalisten.

Voorts staan er nog zovele onnauwkeurigheden en veralgemeningen in dit manifest dat de toch al wankele basis ervan volledig ondergraven wordt. Zo spreekt men over de “deelstaat Vlaanderen”, ofschoon “Vlaanderen” helemaal geen deelstaat is van België[7]. De auteurs hebben het ook over het feit dat bepaalde voorstellen (supra) “In strijd met de grondwet” opnieuw  “de grenzen van Vlaanderen” verplaatsbaar maken. Hebben deze mensen de Grondwet al eens gelezen? Zoja, weten ze dan dat dit document enkel gewag maakt van het Vlaams Gewest en van de Vlaamse Gemeenschap? En beseffen ze, meer belangrijk dat men krachtens art. 4 van de Belgische Grondwet weldegelijk de grenzen van taalgebieden kan wijzigen?[8]. En wat te denken van dit citaat: “Franstaligen in België gaan ervan uit dat ze zomaar kunnen overschakelen van personenrechten naar territorialiteitsaanspraken, dat rechten van de persoon ertoe mogen of moeten leiden om grondgebied van de ene naar de andere deelstaat over te hevelen.”.? Kan men met zulke grove veralgemeningen een ernstig gesprek aangaan?

Conclusie: het gaat hier alweer om oude wijn in nieuwe vaten. De groep waarschuwt ons overigens nog dat het niet aanvaarden van een autonomistische “staatshervorming” tot een “verdere radicalisering” (lees: tot meer autonomiestreven) zal leiden. We moeten, met andere woorden, dus een verdere afbraak van België toestaan om diezelfde afbraak te vermijden. Begrijpe wie kan!

21-10-2008, 18:55 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

28-08-2008, 00:00 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (4)

"Franstalige pers bericht ongeveer gelijk over communautaire kwestie"

10-07-2008, 01:59 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

Sluipend (DE MORGEN, 26 JUNI 2008)

De stad Vilvoorde stelt vijftien goedkope woningen te koop, maar exclusief aan mensen die het Nederlands machtig zijn. Wie daar een discriminatie in ziet, dwaalt, meent de lokale burgemeester.  Wel, wij dwalen.

De Vlaamse wooncode was al op het nippertje: maar de bereidheid aantonen om een cursus Nederlands te volgen, kon je nog interpreteren als een stimulans tot integratie. Dat is in Vilvoorde niet langer het geval: er worden hier regelrechte exclusieven gesteld tegenover anderstaligen.

Dat betekent dat het stadsbestuur van Vilvoorde een beleid voert van taalhomogenisatie, waarbij het verblijfs- en eigendomsrecht op Vlaams grondgebied exclusief voorbehouden dient te blijven aan Vlaamstaligen.

Dat is in flagrante tegenstrijd met alle Europese regelgeving inzake vrij verkeer van goederen en diensten, het is ook in flagrante tegenspraak met het internationaal recht dat eenieder die legaal verblijft het recht geeft zich te vestigen waar hij of zij wil. Kortom, één klacht bij een rechtbank volstaat om deze maatregel onwettelijk te doen verklaren, daar is zelfs geen begin van discussie over mogelijk. Het gaat hier ook niet over het gebruik van taal in bestuurszaken, maar over de taal die de burger in de privacy van zijn eigen huis wil gebruiken. Daar heeft de burgemeester van Vilvoorde geen bal mee te maken.

Bovendien is dit een vals communautair gemaakt probleem. De mythische rijke villabewonende FDF'er is immers niet geïnteresseerd in een verkrot sociaal woninkje in Vilvoorde. De maatregel is dan ook niet tegen Franstaligen, maar wel tegen migranten en hun kinderen gericht.

Ondanks het manifeste onwettelijke van de maatregel, ondanks het duidelijk aantoonbare discriminatorische karakter ervan, was het, op Mieke Vogels na, vergeefs zoeken naar een tegenstem op de banken van het Vlaams Parlement of in de Vlaamse regering. Daar is nu al zo lang een competitie 'om ter beste Vlaming zijn' bezig dat de verkozenen niet eens meer merken wanneer er een loopje wordt genomen met fundamentele beginselen van de rechtsstaat.

Gegijzeld door de Vlaamse extremisten stemmen ze zo stilzwijgend toe in een sluipende besluitvorming die het beeld van Vlaanderen in het buitenland als een bekrompen, 'taalfascistische' regio alleen maar zal versterken.

Yves Desmet

Politiek hoofdredacteur

07-07-2008, 02:13 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (1)

POLITIEKE SOLIDARITEIT = FASCISME

Volgens het Derde Manifest van de Gravensteengroep (politieke solidariteit: een noodzaak voor democratie, DS 03.07.08) is zonder politieke solidariteit democratisch samenleven onmogelijk. Dit is een ronduit gevaarlijke stelling. De essentie van een democratie is immers niet dat mensen politiek “solidair” zijn, maar wel dat ze op een beschaafde manier verschillende visies kunnen ventileren in verkozen organen. Indien politieke solidariteit werkelijk de hoeksteen was van een democratie, zou dit staatsbestel zichzelf volkomen overbodig maken. Wanneer er immers een categorische plicht opgelegd wordt een bepaalde groep mensen om zich nolens volens, zonder discussie te scharen achter de wil van een andere groep – ook al zijn die met meer – bevindt men zich in een totalitair kader. Op dat moment is er geen congruentie meer van de staat met de bevolking, maar bestaat de bevolking ter wille van politici, wier denkbeelden niet openbaar aangevochten mogen worden.

Volgens de mensen die het manifest onderschrijven zijn meerbepaald de “Franstaligen” in België schuldig aan het verwaarlozen van deze “politieke solidariteit”: ze maken Vlaanderen verdacht bij de Raad van Europa, bij de Verenigde Naties, schilderen Vlaanderen af als een racistische regio enz. Nochtans zijn vanuit politiek Vlaanderen dezelfde geluiden te horen naar Franstalig België toe: de Waalse hangmatcultuur, het blok aan het been dat het zuiden zou zijn, het Franstalige profitariaat. Vele van deze stellingen worden kritiekloos verkondigd, niet alleen door rechtse extremisten, maar ook door traditionele partijen die blijkbaar het V.B. willen bestrijden door hun belangrijkste standpunt (in min of meerdere mate) over te nemen. België is stilaan het schoolvoorbeeld van een vicieuze cirkel van nationalisme: taalimperialisme roept taalnationalisme op en vice versa. Middelpuntzoekende krachten worden systematisch uitgesloten of belachelijk gemaakt. Er is geen enkel ander land ter wereld waar mensen die verdraagzaamheid en samenhorigheid prediken als conservatief en ouderwets bestempeld worden.

Natuurlijk hangt deze ontsporing in grote mate samen met het extreem polariserende effect van ons de facto binaire staatssysteem. De schrijvers van vorig manifest verwijten het Belgische federalisme een gebrek aan respect voor territorialiteitsbeginsel, een gebrek aan respect voor de meerderheidsregel en een manco aan politieke en financiële verantwoordelijkheid vanwege de bewindsvoerders. Dit zijn inderdaad drie kenmerken van een federale staat. De vraag is echter ten zeerste of ze ook andere, even noodzakelijke kenmerken van een federatie zouden aanvaarden, zoals daar zijn multipolariteit, normenhiërarchie, een eengemaakt buitenlands beleid en een herfederalisering van bevoegdheden die in alle federale staten niet gesplitst zijn (denken we in dat opzicht aan buitenlandse handel, landbouw, ontwikkelingssamenwerking, landbouw of sport)? We vrezen dat dit niet het geval is.

De ondertekenaars zeggen geld noch macht noch grond te eisen, maar doen dit in de praktijk wel. Van waar anders de roep om financiële “responsabilisering”? Omvat de Vlaamse deelstaat die zij in een rest-België voor ogen hebben dan geen helder afgelijnd, onaantastbaar grondgebied dat zelfs een heel anderstalig Gewest (het Brusselse) zou annexeren (dat is wat meer grondgebied dan die zes randgemeenten)? Betekent het doorschuiven van bevoegdheden naar de deelstaten dan geen enorme machtsuitbreiding van voornoemde entiteiten? In die zin is het gewoonweg hypocriet om enerzijds te stellen dat de 19^de eeuwse natiestaat achterhaald is, en anderzijds België te willen organiseren op basis van twee of drie homogene entiteiten die exact voldoen aan de criteria van een 19^de eeuwse natiestaat.

Voor de goede orde zij het duidelijk dat ondergetekenden geen voorstander zijn van een niet-integratie van Franstalige Belgen binnen het noorden van België door een manifeste taalonwil. Wel zouden we graag willen weten hoezeer er echt sprake is van onwil. In andere meertalige landen immers bestaat er meertalig onderwijs. In België is het onderwijs gesplitst en kan de federale regering geen nationale taalcriteria opleggen. Dit gezegd zijnde, bestaan er enorm veel Franstalige Belgen die moeite doen om zich het Nederlands eigen te maken, in Brussel, maar ook in de zogenaamde immersie-scholen (die nota bene in de Vlaamse Gemeenschap verboden zijn). Maar het is een volkomen illusie om te denken dat de “communautaire problemen” zullen verminderen indien elke Belg de andere landstaal beheerst. Een communautair probleem is immers een vaak gemediatiseerd probleem dat gaat over een communautair twistpunt tussen politici van andere taalgroepen. De kennis van een taal sluit geen verschil van opinie uit. Die verschillen van opinies komen overigens ook voor binnen één-en-dezelfde taalgroep. Ware dat niet zo, dan zouden “Vlaamse” socialisten, liberalen, ecologisten... het over alles eens zijn omdat ze toevallig dezelfde taal spreken.

Men kan zich ook de vraag stellen of de rol van taal bij integratie in een sociaal weefsel wel zulk een determinerend karakter heeft dan sommigen stellen. Als dat werkelijk het geval zou zijn, is het zeer moeilijk om te verklaren waarom de Joegoslavische burgeroorlog (tussen gelijktaligen) plaatsgevonden heeft of waarom mensen die elkaars taal niet spreken – indien ze willen – contact met elkaar zoeken. Denken we in dat opzicht maar aan spelende kinderen die geen “etnisch” onderscheid maken, omdat ze nog niet door een taalnationalistische of racistische ideologie gehersenspoeld zijn. Taal speelt maar een rol indien men wil dat het een rol speelt, of – meer concreet – indien een bepaalde heersende klasse ze gebruikt als instrument tot in- of uitsluiting van een bestaande (deel)staat.

De taalwetten zijn indertijd ingesteld als een mechanisme om sociale achteruitstelling tegen te gaan. Het is dan ook bijzonder ironisch dat vandaag de taalpolitiek van gemeenten als Overijse net dat zal bewerkstelligen. Een heuse segregatie grijpt plaats op basis van taal. Volgens het principe “geen Nederlands-geen grond” worden zwakkeren gewoonweg gediscrimineerd. En dan gaat het niet in de eerste plaats om Franstalige Belgen, maar wel om allochtonen. Achter deze politiek schuilt de weloverwogen intentie van een ronduit racistische, nieuwe burgerij om achter de dekmantel van “sociaal flamingantisme” de Belgische staat en zijn sociale verworvenheden te vernietigen. Daarom moet een taalhomogeen Vlaanderen én een taalhomogeen Wallonië (zie de recente uitlatingen van Reynders, Moureaux e.a. omtrent confederalisme) ontstaan, gestoeld op principes van zelfredzaamheid, lage werkloosheidsuitkeringen, een minimale gezondheidszorg enz. Op Belgisch niveau zijn deze doelstellingen veel moeilijker om te bereiken, gezien de (nog) niet-gesplitste vakbonden die vooralsnog tegengewicht bieden. Een neo-liberaal (i.e. een libertair) Vlaanderen (Wallonië), hard voor de zwaksten zal hand in hand gaan met een actieve politiek van segregatie als diegenen die de volgende staatshervorming voorbereiden hun zin krijgen.

De burgers wordt ondertussen een rad voor de ogen gedraaid door het manifest door en onder elkaar gebruikt, waarin de begrippen federalisme, confederalisme, separatisme en zelfstandigheid naar hartelust door en onder elkaar gebruikt worden. Natuurlijk liggen deze begrippen in Belgische context zeer dicht bij elkaar: het zogenaamde “federalisme” is eigenlijk gewoon een institutionalisering van twee grote nationalismen. Zelfs op de meest manifeste contradicties mag niet worden gewezen: waarom werken al diegenen, ook de ondertekenaars van vorig manifest die zeggen tegen extreem-rechts te zijn actief mee aan de verwezenlijking van de bestaansreden van het Vlaams Belang? Waarom verwerpt men op Belgisch niveau een systeem dat in Brussel werkt? Waarom zouden unitaristen oubollig zijn en “federalisten” niet: willen gematigde federalisten soms ook geen materies herfederaliseren (ergo: “terugkeren naar het verleden”)?

Het echte probleem in België is de manifeste onwil van politici langs beide zijden van de taalgrens om hun eigen regionaal of communautair belang te overstijgen en het algemeen belang te dienen. Op Europees niveau doet men nochtans alle moeite om dit wel te doen. De nationalistische krachten die in België vrij spel hebben, krijgen op Europees niveau de wind van voren, merkwaardig genoeg ook vanwege Belgische politici. In die zin is het heroprichten van meertalige Belgische partijen, van Belgische media, sportbonden enz. helemaal niet oubollig, integendeel. Het is niet omdat er in België drie verschillende talen bestaan dat er geen Belgische natiestaat kan bestaan. Een goed of een beter bestuur is immers niet het monopolie van degenen die zich beroepen op hun aanhankelijkheid op deze op gene taalgroep. Een moderne en efficiënte overheid wordt gebouwd door bekwame en plichtsbewuste politici uit elke taalgroep, uit elke ideologie en overtuiging. Als we dat in België niet bewerkstelligen kunnen, leiden we aan een ernstig beschavingsdeficit.

07-07-2008, 02:06 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

_{25 PUNTEN VAN KRITIEK OP HET BELGISCHE FEDERALISME :}

• DUUR : DE BELGEN BETALEN MINSTENS 10 MILJARD EURO/JAAR VOOR DIT SYSTEEM

• EXTREEM INGEWIKKELD: ZES REGERINGEN EN ACHT PARLEMENTEN; DRIE GEWESTEN EN DRIE GEMEENSCHAPPEN => ONGEHOORDE COMPLEXITEIT

• INEFFICIËNT: VOLKOMEN GEBREK AAN SYNERGIE DOOR VELE BEVOEGDHEIDSOVERLAPPINGEN

• OVERBODIG:  ER BESTAAN AL PROVINCIES EN STEDEN

• ANTI-DEMOCRATISCH : ALARMBELPROCEDURES, BIJZONDERE MEERDERHEDEN, NIET-SANCTIONEERBARE INTERGOUVERNEMENTELE OVERLEGCOMITES, WEDERZIJDSE VETORECHTEN

• CORRUMPEREND:  HOE MEER BEVOEGDHEIDSNIVEAUS, HOE HOGER DE KANS OP CORRUPTIE

• FASCISEREND:  PLAVEIT DE WEG NAAR DE OPKOMST VAN RADICAAL-RECHTS DOOR ETNISCHE INSLAG

• HYPERPOLARISEREND => LEIDT NAAR SEPARATISME:  HOOGST INSTABIEL SYSTEEM MET DE FACTO TWEE POLEN DIE TWEE NATIONALISMEN GEÏNSTITUTIONALISEERD HEBBEN (UITGANGSPUNT IS: ALS VERSCHILLEN BESTAAN, MOET ER GESPLITST WORDEN, ER ZULLEN ALTIJD VERSCHILLEN GEVONDEN WORDEN TUSSEN “VL’ en “WAL”, ERGO MOET “LOGISCHERWIJS” HEEL BELGIË GESPLITST WORDEN)

• BEREIDT NIET ALLEEN ONDERGANG BELGIË MAAR OOK DIE VAN TAALREGIO’S VOOR: DOOR HAAR POLARISEREND KARAKTER DAT NAAR SEPARATISME LEIDT, ZAL “VLAANDEREN” EEN EXTREMISTISCHE EN ZELFS TOTALITAIRE STAAT WORDEN, MET EEN GEAMPUTEERD GRONDGEBIED, TERWIJL WALLONIË AANSLUITING ZAL ZOEKEN BIJ HET IMPERIALISTISCHE FRANKRIJK; DE ROL VAN BRUSSEL INTERNATIONAAL UITGESPEELD ZIJN

• DISCRIMINEREND: TAALAPARTHEIDSSYSTEEM MET GESCHEIDEN ORGANISATIES, PARLEMENTEN, PARTIJEN EDM OP BASIS VAN “ETNISCH CRITERIUM”, EXCESSEN DUIDELIJK (CF. BELEID VLAAMSE GEMEENSCHAP)

• OUDERWETS: BEDRIJVEN HOUDEN GEEN REKENING MET STAATSGRENZEN, A FORTIORI NIET MET TAALGRENZEN, IDEM MILIEU, TERRORISME ETC. TAALREGIOSTATEN ZIJN VOLLEDIG ONAANGEPAST AAN DIMENSIES PROBLEMEN HUIDIGE WERELD

• TEGENGESTELD AAN NATIONALE GESCHIEDENIS: IN ZUIDELIJK NEDERLANDEN IS NATIE GEGROEID VANUIT STATEN, PROVINCIES ZIJN HIEROP GEBOUWD, HUIDIGE DEELSTATEN HEBBEN GEEN ENKELE HISTORISCHE LEGITIMATIE

• TIJDROVEND: WAANZINNIGE COMMUNAUTAIRE HETZE EN ALLE TIJD DIE DAAR INKRUIPT LAAT ONS NIET TOE OM IETS TE DOEN AAN URGENTE PROBLEMEN ZOALS ECONOMIE, KOOPKRACHT, VERVUILING

• TEGENGESTELD AAN GEEST VAN DE BELGISCHE GRONDWET: UITHOLLING GELIJKHEIDSBEGINSEL OP ETNISCHE BASIS

• ANTI-EUROPEES: EU ORGANISEREN OP BASIS VAN TAALREGIO’S (CA. 400) IS EINDE VAN EUROPESE UNIE, DAT AL MOEILIJK BESTUURBAAR IS MET 27 LIDSTATEN

• ANTI-GLOBALISTISCH: EEN “GEREGIONALISEERDE” WERELD BETEKENT 10,000 ONAFHANKELIJKE TAALREGIOSTATEN DIE ALLEN STAAN OP HUN ONVERVREEMDBARE SOEVEREINITEIT. DIT MAAKT DE AARDE KAPOT.

• KAN DE MENTALE GEZONDHEID ERNSTIGE SCHADE TOEBRENGEN: RECENT ONDERZOEK (VSA) WIJST UIT DAT DE BELGEN VEEL ONGELUKKIGER ZIJN, DAN DE ANDERE EUROPESE LANDEN; DE AMERIKAANSE ONDERZOEKERS WIJTEN DIT AAN COMMUNAUTAIRE PROBLEMATIEK

• ABSURD: BELGIË= ZAKDOEK GROOT, ½ INWONERS MEXICO-STAD, WAAROM DAN 600 PARLEMENTAIREN EN 60 MINISTERS?

• ONLOGISCH : BESTAAN BRUSSELS GEWEST EN FEDERALE (TWEETALIGE) REGERING BEWIJZEN NET DAT UITGANGSPUNT FEDERALISME (SPLITSEN OP TAALBASIS) ONZINNIG IS

• ONETISCH : EEN SYSTEEM DAT MENSEN IN POLITIEKE STRUCTUREN STEEKT OMWILLE VAN PERSOONSGEBONDEN KENMERKEN KAN NIET VERDEDIGD WORDEN, TENZIJ DAN DOOR DE MORAAL TE SCHENDEN

• ASOCIAAL: STRUCTURELE SOLIDARITEIT MET ARMERE REGIO’S IS ONMOGELIJK WEGENS ONTRAFELD SOCIAAL-ECONOMISCH WEEFSEL

• SCHADE AAN IMAGO: SCHAADT IMAGO BELGIË IN BUITENLAND, MAAR OOK IMAGO NEDERLANDSE TAAL (vgl. schade aan Duits door wereldoorlogen)

• GEVAARLIJK SYSTEEM: WOORDGEWELD LEIDT TOT STRUCTUURGEWELD EN MOGELIJKERWIJS TOT FYSIEK GEWELD

• ONDERGRAAFT MAATSCHAPPIJ: BELGISCHE OVERHEID HEEFT TE WEINIG MIDDELEN OM TE INVESTEREN IN HAAR (AFGENOMEN) TAKEN: GEVOLG IS BIJV. VERLOEDERING VAN JUSTITIE EN POLITIE

• ONVERDEDIGBAAR: TAALFEDERALISME IS ONVERDEDIGBAAR TENZIJ MET RACISTISCHE ARGUMENTEN (OF OMDAT WE “DE REALITEIT’ SLAAFS ZOUDEN MOETEN AANVAARDEN

DEZE LIJST IS GEENSZINS EXHAUSTIEF!

OPLOSSING: UNITAIR BELGIË MET NEGEN PROVINCIES (decentralisatie), POLITIEK VAN INDIVIDUELE TWEETALIGHEID EN ANTI-NATIONALISME

AL DE REST IS PUUR TIJDVERLIES EN DIENT ENKEL DE BELANGEN VAN EXTREMISTEN LANGS BEIDE ZIJDEN VAN DE TAALGRENS DIE DE BELGISCHE STAAT EN DEMOCRATIE WILLEN KAPOTMAKEN EN ONS MODEL VAN SOCIALE WELVAART WILLEN VERVANGEN DOOR EEN AUTORITAIR SYSTEEM VAN SOCIALE AFBRAAK EN ORDINAIR TAAL- OF ANDER RACISME

07-07-2008, 02:03 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

05-07-2008, 02:08 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)