Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
24-08-2011
woensdag 24 augustus 2011
Hallo mijn kleine lieve engeltjes En beste bloggenootjes,lezertjes ,familie en vrienden...
Alweer een hele tijd geleden dat ik hier nog eens ben komen piepen.. De tijd gaat immers razendsnel,maar onze gedachten zijn steevast bij jullie! Volgende week gaan wij naar Brussel,naar het centrum waar ze alle in vitro technieken toepassen. Wij komen in aanmerking voor de pré inplantatie genetische diagnostieke in vitro deze wil zeggen dat ze eitjes uit de baarmoeder zullen halen,bevruchten, testen op genetische afwijkingen,en terug plantten,wanneer deze natuurlijk goed zijn!
Wij hopen natuurlijk ten stelligste dat deze behandeling ons zal kunnen vooruithelpen, en ons misschien over een aantal maanden,of misschien zelfs jaren een gezonde baby zal schenken. Wij zijn gaan er zeker vanuit dat ook deze behandeling kan mislukken,en wij weer even ver kunnen staan als voorheen,maar je kent het spreekwoord wel;wie niet waagd,niet wint!
Ik weet dit wel al een hele tijd dat we volgende week een afspraak hebben,maar heb er bewust voor gekozen it nog niet op mijn blog bekend te maken,tot op vandaag.
Jullie(aldus mijn engeltjes) hebben het recht te weten wat er gebeurd in ons privéleven, en vandaar vandaag mijn schrijven naar jullie.
De laatste maanden is niet altijd zo best verlopen hier thuis. Wij hebben alweer zware stormen doorstaan,maar dan weer niet op gebied van zwangerschappen. Wij hebben al heel wat over onze hals gekregen en hopen nu alles weer opgelost is, en wij terug klaar zijn voor een nieuwe start,dat deze behandeling misschien ook een nieuw leven zal schenken in ons nieuw begin.
In die korte tijd dat ik jullie niet meer heb geschreven staat ook ons huisje te koop.. Wij zouden graag een nieuwe woning kopen,waar we ons klein wondertje een warmer nestje kunen bieden samen met grote broer,die voluit wacht op zijn kleine brusje (brusje=broertje,zusje)
Ondertussen heeft mijn lichaam al weer heel wat krachten kunnen op doen,en ben ik er weer helemaal klaar voor om alle testen en behandelingen te doorstaan.
Emotioneel ben ik ook weer wat aan de beterhand,ik heb mijn verdriet een plaats gegeven,ik heb jullie...die altijd in mijn hart zullen blijven,een diepere plaats gegeven, waar jullie veilig en warm zitten,zodat niemand jullie nog kan raken!
Vooraleer ik aan alle nieuwe technieken wou beginnen,wou ik er altijd zeker van zijn dat mijn verdriet dit niet in de weg zou staan.Daarom heb ik mijn blogje een tijdje niet meer komen bezoeken,heb ik alle mensen die mijn blogje lezen,zowat een tijdje in de steek gelaten,...
ik denk dat ik gewoon..wat rust nodig had.. en die heb ik genomen! Vanaf nu zal ik dan ook weer meer komen schrijven,weer mijn hartje luchten als dat nodig is.. en wie weet..misschien ooit eens goed nieuws komen schrijven!
dikke kus aan mijn kleine kapoenen,weet dat ik elke dag aan jullie denk. de afgelopen twee jaren,zijn jullie het enige wat telde in mijn leven
Als ik omhoog kijk en alle sterren aan de hemel zie staan weet ik zeker,jij bent niet ver hier vandaan ik mis je en wil weten waar je bent zou je toch wel weten hoe erg ik je mis? samen hadden we kunnen lachen knuffelen en zingen dat is wat ik zo moet missen die gewone maar o zo speciale dingen
ik droom vaak over je en zie dan vlak naast de maan een heel bijzondere ster aan de heel staan het helpt mij als ik denk dat mijn dromen werkelijkheid zijn ook al weet ik dat jij nooit echt bij ons zult zijn
toch kijk ik omhoog en weet ik..je bent niet ver hiervandaan kijk ik naar dat lichtpuntje kijk ik naar die ene bijzondere ster.........
die ster is onze Zoë
gelukkige verjaardag kleine mooie meid, wij zijn vandaag op het kerkhof geweest met hele mooie beertjes voor jou en je kleine zusjes
Pfffffffttttt... Hoe moet ik dit weer gaan schrijven.. Deze week krampen gehad.. Was zaterdag het schoolfeestje van onze Toby,en voelde daar al dat ik anders was dan anders. Had trouwens ook al gans de week het gevoel niet meer zwanger te zijn en plots ging ik gisteren naar het toilet en zag ik een rood velletje liggen in de wc Ah ik dacht eerst"dit zal wel normaal zijn"maar toen de krampen heviger kwamen wist ik dat dit niet klopte. Heb mij rustig proberen te houden,maar dat ging niet Ik kon niet wandelen zitten of staan ,want o wee want een pijn. Deze nacht proberen te slapen..ging redelijk goed,maar deze morgen durfde ik niet te plassen want ik wist dat het pijn zou doen. Het was helemaal rood van het bloed,en toen was ik het zeker.. dit was het einde van mijn prille zwangerschap. Eenmaal bij de gynaecoloog wist ik het..ik was niet meer zwanger,ik had een miskraam. Ik besef wel heel goed dat dit de beste oplosiing is als moeder natuur zelf de beslissing neemt,maar het is daarom niet makkelijker te accepteren. Hoe dan ook weet ik..het was dus niet gezond en daar zal ik dan weer vrede moeten mee nemen. Ik heb er zelfs geen woorden meer voor,ik kan alleen maar zeggen dat ik het op begin te geven ........................
Hallo mijn lieve kinnekes, Alweer 6 weekjes zwanger en wat gaat het snel.. Voor ik het weet staan we weer voor de feiten he,wat zal het moeilijk worden op dat moment Maar ik ben er mij bewust van hoor ik heb nog op geen enkel moment schrik gehad,en heb nog geen enkele keer zoiets gehad van;"dit zal nu weer mislukken " Ohh..ik moet alles gewoon nemen zoals het komt ,we kunnen maar proberen hé. Wel voel ik dat ik weer veel emotioneler ben geworden en alles weer niet zomaar over mij kan laten lopen,komt dit nu door de hormonen,of door de angst die zich diep vanbinnen schuil houd,ik weet het niet,maar het is er wel ergens aanwezig. Tot op heden heb ik nog van niks lasten ik hoop stiekem dat het ook zo blijft maar ook dat zal een illusie blijven,zoals ik altijd al geweten heb. Ik zal jullie hoe dan ook voortaan wel wat meer op de hoogte houden. Ik kan nu ook geen negatieve reacties krijgen want niemand weet eigenlijk dat ik zwanger ben,en ik ben ook blij,want dat sust mij wel een beetje zolan ik zelf maar weet wat ik wil en wat ik voel,kan niemand mij eigenlijk wat doen e zo,ik ga jullie weer laten volgende week krijg ik de eerste echo,hopelijk een tweeling he als dat eens kon waar zijn
Deze week een beetje dipjesdagen gehad.. Wist niet goed wat gedaan met mijn gevoelens,weer veel mensen bevallen rondom mij en de jaloezie word steeds meer weer opgewekt en de goesting om aan een zoveelste zwangerschap te beginnen natuurlijk ook wel weer.. Maar ik moest niet beslissen over het feit of ik het nu wel zou doen of niet want ik ben ondertussen alweer zwanger. Ik ben natuurlijk al niet meer zo in de wolken als alle andere keren,want je zou voor minder he maar allez..er groeit wel weer een kleine spruit vanbinnen in mij en dat doet toch altijd iets met een mens. Ik hoop dat de kwaaltjes nog een beetje wegblijven want er komen weer drukke periodes aan op het werk en zoals altijd kan ik het mij nu niet permiternen om thuis te blijven. Maar heb mij wel voorgenomen om mij niet te forceren,wat vandaag niet kan, kan morgen wel. Ik heb eerst getwijfeld of ik nu weer voor de testen zal gaan,maar ik ga het toch wel doen hoor,dat ik zeker ben en misschien nadien kan genieten van een zwangerschap. Hoop doet leven zeg ik altijd De testen zullen plaatsvinden rond 3juli ergens daar rond,en de uitslag zal rond mijn verlof draaien,dus ik moet al niks gaan plannen om mijn werk in te lichten of zo ik zal gewoon zwijgen daar en hopen dat ik eens goed nieuws kan doorvertellen. We zien wel... Voor de rest zal ik ook aan niemand van de familie vertellen dat ik zwanger ben, want de commentaren zullen wel gelijk liggen. Anderzijds zegt Yves ook dat wij nog steeds doen wat wij willen,maar toch. Ik vertel het liever hier op mijn blogje aan mijn kleine kindjes,dan weet het toch iemand, zo ,ik ga jullie laten,ga een beetje slapen want we hebben net een puppy van 7 weken en ik moet snachts een beetje opstaan om ze te doen plassen,en als ik het niet moet doen doet papa het,maar dan nog is mijn slaap verstoord en die kan ik nu goed gebruiken he dikke kus, ps,Kleine Amy,deze maand was je al een jaartje oud geweest he... Ik ben dat nog niet vergeten hoor,ik voel dat aan mijn emotionele kantjes Volgende maand zal het er niet op beteren.. DADA kusje mama
Hallo mijn lieve kleine engeltjes.. Hier ben ik weer si Alweer zolang geleden dat ik nog eens kwam schrijven,maar zoals altijd gaat de tijd heel snel en heb ik altijd wel iets om handen. Ondertussen is er nog niet veel nieuws gebeurd hoor! Enkel dat we met opa en oma een weekendje reims hebben geboekt voor juli samen met broertje Toby naar de champagne gaan kijken en proeven En dat zien we natuurlijk wel weer zitten he,het is weer eens iets anders he..
Met mij gaat alles redelijk..ben een klein beetje ziek,een verkoudheid die maar half door komt,hoofdpijn en een beetje bevend op mijn voetjes,maar voor de rest is alles redelijk goed hoor. Ben nog steeds niet zwanger(dat denk ik toch),en ik probeer ook niet zwanger te geraken, al kan het altijd gebeuren,met dat ik sedert de laatste bevalling nog steeds geen anti conceptie neem. Ik laat de natuur gewoon zijn vrije loop gaan,en probeer niet uit te rekenen wanneer ik ovuleer. We zien wel wat er komt. Ik zie ook dat mijn pollvraag redelijk wat antwoorden geeft over de ivm behandling die we nu kunnen doen,maar hier thuis zijn de meningen ook verschillend daarover en daarom hebben we besloten de in vitro maturatie niet te doen,en opnieuw via de gewone weg zwanger te geraken,weliswaar ga ik er dan voor tot de baby in mijn armen ligt. Wat anderen hun mening betreft begrijp ik zeer goed dat zij dit zouden opgeven, en misschien zouden door doen met hetgeen zij hebben,maar ik ben ervan overtuigd dat het ooit wel eens zal lukken,misschien nog niet direct,maar ooit.. Ik hoop alleen dat wij en ook ikzelf sterk genoeg zal zijn voor de komende strijd tegen het 'mogelijk'verlies,maar dat zien we dat wel weer. Ik wil de problemen pas aanpakken als ze zich voordoen. Lichamelijk ben ik nog altijd niet in orde,zoals de hernia die ik vorig jaar na Amy haar' geboorte'heb opgelopen steekt nog altijd zijn kopje boven. Hij is nog altijd heel agressief aanwezig en nu en dan kan ik ook niet meer op mijn voetjes staan van de pijn. Maar aangezien hernia enkel kan weggaan door operatie en ik nog altijd eerst wil zwanger zijn moet mijn rug nog een klein beetje volhouden tot mijn kinderwens vervuld is. Het is natuurlijk kiezen tussen pijn en geluk,al kunnen we in ons geval niet veel van geluk spreken, maar ik houd vol en probeer de pijn te verzachten door heel veel te rusten als ik thuis ben. En voor de rest hoop ik toch in juli zwanger te geraken,want dan is het alweer voor de zomer van 2012 en zou toch graag voordien nog bevallen,dus juli zou perfect zijn,al mag ik daar dan ook weer geen rekening mee houden,ik denk alleen voruit,want als het telkens fout afloopt begint mijn leven ook af te tellen in die zin dat ik ook ouder word. Niet dat het nu al een probleem vormt,maar eens de dertig gepasseerd word alles al gecompliceerder en heb je nog zoveel risico's te meer,en daar wil ik al helemaal niet mee opgezadeld zitten,maar ik heb nog zo'n drie jaartjes voor ik 30 ben Je zou er natuurlijk mee lachen,maar is al 2jaar en een half voorbij aan zwangerschappen dat begint al te tellen he.
Met Toby is alles heel goed,hij praat al heel duidelijk en nu en dan komt er dan eens weer een rare uit zijn mondje,maar dat lachen we dan gewoon weer weg. Hij is ook een heel grote flinke broer geworden,al kan hij ook wel nog stout zijn, maar welk kind dan weer niet,hij verlangd natuurlijk ook naar een broertje of zusje he. Op school zal hij echter moeten blijven zitten,ik hoop natuurlijk dat hij zijn jaartje in dezelfde school mag overdoen,maar dat is iets wat ik pas later zal te weten komen. Dus duimen op een beetje geluk voor grote broer,want een andere school zal voor hem maar ook voor mij heel moeilijk liggen. Ik mag er nog niet aan denken,maar alles in het belang van Toby he!
En wat jullie betreft..(zucht) Ik had deze week toch wel weer een dipje hoor Vraag me niet waarom..want ik weet het zelf niet.. Was me eve weer teveel en ik moest huilen,en heb dat ook zijn vrije loop laten gaan. En het deed wel deugd hoor,was lang geleden dat ik nog zo hard moest huilen om elk van jullie. Maar ik bleef niet bij de pakken neer zitten,heb mijn winkel open gedaan en alles weer even opzij gezet,en toen ging het weer. Maar jullie missen zal altijd een deel van mijn leven blijven,maar ik ben wel blij dat ik met de vele steun van bepaalde mensen er toch al bij al goed ben doorgekomen en dat inderdaad het verdriet na een lange tijd een heel klein beetje zijn plaats vind, en zoals bij mij..die plaats heel diep in mijn hart is,en daar voor altijd zal wonen. Hoe erg het ook is en was..ik ben niet blij dat het zo gelopen is,maar wel trots dat jullie mijn vier kleine dochterwondertjes zijn,en dat ...dat maakt veel goed dikke kus aan alle 4, En tot gauw Je mama
Hallokes lieve kleine kindjes van mij, Ik zit nu in het zonnetje buiten terwijl Toby en zijn nichtje Marie Julie met de fiets aan het rijden zijn op terras en dacht bij mezelf,kga de laptop buiten plaatsen en eens naar mijn blogje kijken. Momenteel ben ik heel druk met mijn boek bezig die eigenlijk af was,maar er is natuurlijk een zusje bijgekomen en ik wil dat hoofdstuk er natuurlijk ook nog bij he. Dus ik hoop hem eindelijk na zo veel tijd toch te kunnen drukken tegen mijn verjaardag. In ieder geval is het stuk die al af is heel prachtig afgewerkt,ik ben er erg trots op, met dank aan jullie nicht Lynn die alle spellingsfouten en zinsbouw aangepast heeft en naast haar grote moeilijke studie aan de hogeschool nog tijd heeft gemaakt om voor mij dit boek grondig door te nemen. Normaal gezien had ik een extra blog aangemaakt om mijn boek daar te publiceren voor de mensen die mij niet kennen ,maar wel deze blog lezen,zodat zij hem daar kunnen lezen,; maar helaas zal dit niet lukken,want het boek is enorm groot.
Maar enfin...hier zit ik dan in mijn tuin ,nog te genieten van de eerste zon die serieus heet geworden is;en alhoewel het nu al vier uur is,ze bakt nog steeds hoor Misschien krijg ik nog een kleurtje van hier te zitten,heh.
Voor deze avond hebben we eigenlijk niks gepland,aangezien mijn zus haar kleinste hier blijft slapen.Maar het kan inderdaad nog veranderen,want wij zijn geen mensen die de zaterdag thuis voor de buis zitten,als we 1 weekend op een maand thuis zitten, vinden we dat al saai. Vooral in dit mooie weer kan je aan niks anders denken dan aan winkelen,terrasjes doen enz.. Maar een filmpje kan ook best gezellig zijn he.
op het werk gaat alles vrijwel goed..is altijd wel iets,maar voorlopig is de rust terug gekeerd want met al die jonge meisjes weet je soms maar nooit. Gisteren was ik op vergadering,en ik heb een kadotje gekregen van de regiomanager omdat ik het aantal bondbedrag per klant heb weten omgooh te krijgen in mijn filiaal. Zie je wel dat als je er iets voor doet,je ook respect terug krijgt he. Normaal mogen we in ons facebook of op blogjes niks over ons werk vertellen, maar ik noem geen namen,en niemand weet voor wat een bedrijf ik werk he, haha jaja er weten er natuurlijk wel veel mensen waar ik werk,maar ssst niet doorvertellen he.
Ondertussen vraagt iedereen zich waarschijnlijk wel af hoe het nu zit met ons? Met de zwangerschappen,en of we nu doorgaan of niet. Sowieso hou ik even een korte pauze,zodat mijn lichaam wel eventjes terug op krachten kan komen,en dan ga ik er weer voor de volle honderd procent voor. Op welke manier is mij nog niet duidelijk,ik twijfel heel hard en wil ook zien wat het beste is voor beiden in onze relatie. Dus op alle andere vragen kan ik niet goed antwoorden. Wat het verdriet betreft...Moeilijk te bepalen.. De ene keer ben ik goed gezind,de andere keer kan ik niks verdragen.. Maar voorlopig valt het vrij goed mee.
Voila...ik ga nu eventjes wat kijken naar de kindjes hier want ze zijn nu en dan eens stout en tis verschrikkelijk warm met die laptop op mijn schootje dikke kus dada
Hallo allemaal, Alweer een hele poos geleden dat ik nog komen schrijven ben. Maar de tijd gaat ongelooflijk snel voorbij en voor ik het weet..is er een maand voorbij. Omdat ik nu even rustig en alleen ben,en mijn gedachten weer eens heel ver zaten,dacht ik..waarom eens niet naar mijn blogje komen piepen?! Ondertussen is er in ons leven nog niet zo heel veel veranderd. Heh jullie dachten toch niet dat ik jullie kwam vertellen dat er een spruitje in mijn buikje zat he?! Nee hoor,zo ver zijn we helemaal nog niet. Ik heb in die paar weken wel al contact gehad via email met een dokter van het Uz Leuven ,die persoon is diegene die al de inleidende gesprekken voert met patiënten die een ivf of ivm behandeling willen laten doen. Ik zelf kom dus wel degelijk in aanmerking voor de beide behandelingen,alhoewel ze nog altijd eerst nog naar mijn eierstokken moeten kijken om te zien of die dat aankunnen. Maar ik kan wegens de vele slechtlopende bevallingen wel aanspraak maken op een van die dingen. Ik heb ook een afspraak mogen maken,maar aangezien mijn angst en verdriet van de afgelopen maanden en ondertussen al jaren heel groot is geworden, durf ik nog niet echt denken aan een afspraak;want dat maakt het proces alleen maar sneller om de behandeling in gang te steken,en voorlopig heb ik er helemaal geen zin in. Bovendien hebben wij hier thuis al heel grondig over de in vitro behandelingen gepraat,en nog steeds is Yves van de gedachte dat spontaan zwanger zijn een van de beste dingen is,en hij wil hetdus ook nog eens zo proberen,als ik dat natuurlijk wil. Als ik dan toch voor de in vitro kies,maar dan niet de klasieke in vitro fertilisatie, maar wel de maturatie,dan zal hij mij volgen,enkel en alleen omdat ik het ook zelf op die manier zou willen. Ik heb op dit moment nog geen keuze kunnen maken tussen beide,maar ik weet zeker dat ik misschien wel voor de easy way zal kiezen en de dokters het voor mij zal laten bepalen. Wij zijn er in ieder geval van overtuigd dat de dokters er als de eerste zullen willen bij zijn om mij die invitro toestanden aan te praten,want voor hen is dit nog altijd een leerschool. Er zijn ondertussen al 46 patiënten die de bahandeling doen,waarvan 12 zwanger zijn geraakt op die manier. Het enige risico dat wij lopen is dat de baby niet aan pakt,en ik dus in feite een miskraam kan krijgen;of het kindje in zijn geheel niet wil in nestelen. De behandeling is ondertussen al minder duur geworden dan de ivf en er komen ook geen hormonen aan te pas,dus voor ons als vrouw,al een hele opluchting. Wel worden de eitjes uit de baarmoeder gehaald onder volledige narcose en het is twee weken intensief naar Leuven rijden. Meer info volgt dan nog. Voor de dames die mijn blogje lezen en in dezelfde schoenen staan als wij en interesse hebben in de ivm behandeling,kun je best naar KUB Leuven surfen en daar de in vitro maturatie in vullen. Dan zie je alles wat ze nu al willen vrijgeven . Maar besef wel dat niet iedereen het op die manier kan en mag doen,deze behandeling is enkel voor mensen met gynaetische aandoeningen.
Zo,ik zal jullie moeten laten,want het is al wat laat geworden en ik moet nog naar House kijken he mijn favoriete serie, tot gauw,en dat is beloofd, dikke kus aan mijn lieve kleine engeltjes, p.s Kleine broer Toby huilde gisteren voor zijn zusjes
Hallo allemaal, Vandaag is het een ellendige dag hoor,gisteren was het broertje Toby zijn verjaardagsfeestje en eigenlijk waren we weer zoals altijd een beetje te uitbndig. We hebben gedanst,gelachen,gedronken en vooral weinig geslapen Maar dat moet kunnen he? En vooral nu ik een weekje in verlof ben,pfft ik heb ernaar uitgekeken hoor, want sedert de bevalling heb ik nog geen verlof genomen en ik voel dat ik dat wel eens nodig heb nu. Al heb ik voor deze week niks speciaals gepland enkel woensdag,want dan gaan we met de neefjes en nichtjes en de vriendjes van op Toby's school naar aviflora,het indoorspeelplein. Vandaag moeten we naar tante Wendy haar huisje,want nichtje Thylàna word op 9 maart 1 jaartje oud,en dat word vandaag gevierd. Papa is peter van Thylàna,en we hebben we voor haar heel wat kleertjes gekocht. Ik hoop maar dat we daar niet te veel moeten eten,want ik kan in mijn kleertjes niet meer,amai de kilo's blijven maar komen,vooral na al die zwangerschappen, en dat vind ik eigenlijk niet zo leuk,want weet je..ik geraak ze ook niet meer kwijt. Telkens ik een dipje heb,snak ik naar iets uit de kast,en dan eindig ik de week met een kilo erbij. Jammer dat ik van miserie niet vermager,want ik zou vel over been zijn en nu moet ik het stellen met een dikke 6 kilo erbij. En ze zeggen wel dat het nog zal verbeteren als de zwangerschappen eens uit mijn lichaam zullen zijn,maar dat denk ik niet,het zit overal en ik zie wel dat hoe ouder ikword,hoe minder ik die nog kwijt geraak. Ik heb me te veel laten gaan he de laatste tijd... Ik zal proberen er iets aan te doen,vanaf morgen,haha weer uitstellen naar een volgende dag he,das typisch vrouwen zonder karakter hé?! Ik zal de papa dan maar eens gaan wakker maken he,want hij slaapt nog en straks vertrekken we naar tante Wendy. Toby is ondertussen al gewassen en zit nu op zijn nintendo ds te spelen,die tegenwoordig het belangrijkste spel geworden is in zijn leven. Zo ondervind je wel dat hij ouder word,het speelse zit er alsmaar minder in, en gamen is nu iets wat hij belangrijker vind. Maar we beperken dat hier hoor,als hij stout is of tegenspreekt is het direct 1 dag zonder nintendo. Een goeie straf sedert onze aankoop. Op 18 maart moet ik naar school samen met de directie en het clb voor een gesprek over de evolutie van Toby. Ik hoop maar dat ik daar goed nieuws krijg,al bereid ik me voor op een slechte evaluatie.. we zullen zien he,ik zal het jullie laten weten.. dikke kus jullie mama
Hallo mijn kleine engeltjes,en heykes iedereen die mijn blogje leest.. Hier ben ik dan,na een lange tijd te zijn weggeweest Ik kon een hele tijd niets komen schrijven,want we hebben nogal drukke weekends gehad,en tijdens de week was er wel altijd iets in mijn vrije dag om te doen. Ik heb ook een tijdje weer miserie gehad met mezelf, voelde mij na de bevalling natuurlijk zoals altijd weer zo sterk,dat het er toch eens moest van komen dat ik plooide,en dat is weer gebeurd. Heb namelijk nooit meer kunnen huilen,zoals ik vroeger deed,dacht dat het lag aan het feit dat ik het al 'gewend' ben om het zo te noemen,maar dat is het niet. Dacht dat het was omdat ik wel sterk genoeg was,maar dat is het niet. Dacht dat het was omdat ik wel andere dingen aan mijn hoofd had,maar dat was het natuurlijk ook niet.. Maar wat was het dan wel?! En eerlijk gezegd,ik heb het lang niet geweten,maar ik uitte mijn verdriet deze keer op andere manieren. Liep verschrikkelijk boos rond,kon niks verdragen,kon niks verkroppen, kon niks verbergen,behalve dat inmense verdriet dat ik al al die maanden en ondertussen al jaren met mij meedraag. Het is niet alleen oud verdriet,het is ondertussen al nieuw verdriet,en veel verdriet. Sommige denken wel,kan die Bren dat nu eigenlijk niet eens gaan stoppen met zeuren en treuren om die afgebroken zwangerschappen,zoals ze dat heten. Kan zij niet eens aan iets anders denken.. Ja hoor,Bren doet dat hoor!! Sedert mijn laatste bevalling nu van Elle,reageer ik ook helemaal anders op alles. Voordien was zwanger zijn mijn doel,was zwanger worden iets wat voor kwam op alles wat ik had,wilde en deelde. Het kon nooit niet snel genoeg gaan,maar nu is dat echt wel anders hoor. Ik heb er inderdaad genoeg van om te wachten,om 4 maanden ongeduldig te zitten wachten en mij af te vragen of ik deze baby wel mag houden of niet. Ik heb er genoeg van om die pijnlijke lange bevallingen mee te maken. Ik heb er genoeg van om mezelf,de papa,grote broer en mijn ganse familie pijn aan te richten.. Ik denk ook niet meer elke dag aan die baby die in mijn wiegje thuis zou moeten liggen. Ik kijk ook niet meer zo op naar bolle buiken als ik ze in de winkel zie passeren. Ik heb eigenlijk op dit moment dat ik dit nu schrijf,geen enkele behoefte aan alles wat gebeurd is,nog eens opnieuw mee te maken. Maar de droom en het gemis blijft er natuurlijk wel. En ik weet dat deze fase van rouwen altijd zo gaat,en ik nu zeg dat ikhet opgeef,omdat ik nu weet dat het nooit meer kan zijn. De prachtige kans om via IVM zwanger te gerakenen de baby gezond geboren te laten worden,zal ik zeker in mijn leven nog grijpen,maar voorlopig staat mijn hoofd er niet naar. Zoals ik al zei,heb ik deze keer een goeie deuk gekregen in mijn 'sterk' zijn. Ik zal eerst voor mezelf moeten zorgen,want ik voel me niet zo gezond. Ik denk ,maar dit is slechts een klein vermoeden;dat ik kamp met eventuele kleine of een lichte depressie,waar ik van af wil zien te raken. En dat kan maar op één manier,en dat is,mijn hoofd luchtig houden. En daarvoor moet ik nu even aan mezelf denken. Maar ik geef niet op hoor! Die droom komt er wel,en zoals papa zei deze week,ik krijg mijn babytje wel nog Ik kan niet eeuwig verloren blijven open,er is nu al 2 jaar van mijn leven weg 2 jaar waarin ik niks anders heb gedaan dan denken aan een baby, terwijl er hier thuis een flinke grote zoon rondloopt die vrijdag 6 jaar word en mij heel hard nodig heeft. Alhoewel ik Toby nooit links heb laten liggen,maar ik besef wel dat mijn leven niet alleen rond jullie mag draaien kindjes,grote broer krijgt daarom zaterdag een flink groot feest,en woensdag mag hij met al zijn vriendjes naar het in door speelplein in Ingelmunster zijn 6 de verjaardag vieren. Ik ben benieuwd wat hij daarvan zal vinden,al heb ik de verrassing natuurlijk alweer voor een deeltje verklapt,maar toch..het blijft een leuke dag worden.
En dit dan even naar mijn kleine engeltjes toe, Het mag nog lang geleden zijn,het mag vandaag gebeurd zijn of vorig jaar het heeft mij allemaal tot in het diepst getroffen,en ik zal geen enkel van jullie vergeten. Het is allemaal alsof het gisteren is gebeurd. Ik kan elke zwangerschap nog correct na vertellen,elk detail,elke herinnering ik weet alles nog. Weet dat ik jullie nooit uit mijn hart zal sluiten. Weet dat ik pijn lijd omdat dit is gebeurd. En besef dat niemand jullie kan vervangen.
Even naar grote zus Zoë toe, Mijn kindje,mijn op zijn west vloams gezeit,mien skoon skaapke, ik heb jouw het langst gedragen,jouw het best gekend,je het meest gevoeld,en jou op de wreedste manier moeten afgeven. Ik zal mezelf nooit vergeven,hoe ik zo snel van jouw heb moeten afscheid nemen,en voor jouw niks speciaals heb kunnen doen. Ik zal ook nooit begrijpen waarom ze andere baby's er wel hebben kunnen doortrekken en jouw niet,maar ik weet..en besef..maar al te goed.. Dit leven zou jouw heel hard hebben pijn gedaan. Ik wil jou,mijn kleine Zoë heel eventjes zeggen; Sorry dat ik je niet heb mogen leren kennen,sorry voor alle pijn en verdriet rond jou en je zusjes, maar toch bedankt voor de les die ik voor altijd in de toekomst zal onthouden, en dat is,niks is wat het lijkt! Ik hoop in mijn leven de draad terug te kunnen opnemen en voor de rest zijn jullie allemaal uit mijn buikje geboren en dus allemaal even veel mijn dochters!
