Op vrijdagavond met mijn ouders naar het eetfestijn. Heel lekker, maar ook leuk. Ik had een goede werkdag achter de rug waarin ik het voor het eerst sinds lang allemaal weer goed kon laten binnenkomen. 's Avonds dan leuk gebabbeld met mijn ouders. De kids waren opgelucht dat de kop eraf was. Ze hadden naar het schijnt heel goed gedanst en het was allemaal vlot verlopen.
Op zaterdag was het dan het officiële schoolfeest. De dansjes waren dit jaar in de voormiddag gepland. Chance dat ik veel zakdoeken bij had, want mijn tranen hebben weer goed gevloeid. Ik vind dat zo fantastisch wat die juffen en meesters op zo'n korte tijd uit die kinderen krijgen. Als ik dan herinneringen heb aan een leuke babbel met een juf waar onze kinderen ooit bij gezeten heb, dan begin ik spontaan te wenen. Maar dat is van blijdschap hè, maar ik ga daar dan zo in op. Ik begin dan ook te applaudisseren waardoor de rest van het publiek ook in actie komt. Super leuk. En onze kinderen dan zelf. Pieter was in fluo gekleed en vertegenwoordigde met zijn klas Egypte. Heel leuk dansje en wat kan hij dat toch goed. Echt fier op mijn reuzekind. Onze Niels was later in het programma. Als panda beelden ze China uit. Supergoed gedanst op Kunfu Panda. Heel leuk en genoten dat ik gedaan heb.
Het enige minpunt is dat de volgspot niet alles kon belichten waardoor een deel van de kinderen altijd in het donker stond en de foto's dus soms ook rare snoeten trekken. Maar voor de rest alles bonne!
Slecht geslapen! Van om 3u wakker en liggen dolen ... alle taken die ik nog moest doen, spookten door mijn hoofd. Ik had ze nochtans allemaal opgeschreven, maar ik was niets meer gewoon. Tijdens mijn ziek zijn was alles herleid naar de basis : me goed voelen zonder veel zorgen of dingen die moesten geregeld worden, want dat deed Rikki wel. En over zo'n pietluttigheden ... precies de ganse wereld. Zelfs mijn engeltje kwam wel even helpen, maar kon me ook niet meteen terug in slaap krijgen. Onder de ochtend ben ik uiteraard terug in slaap gevallen zodat ik bijna niet kon opstaan. Nu was er wel was en moest de vaatwas nog leeggehaald worden. Ik heb de kinderen naar school gebracht, maar ben nog even terug naar huis gekomen om de eerste drukte van de ochtend te verwerken. Even rustig de krant lezen en om 8u45 vertrokken ... zonder file ... gewone ritme ... zalig.
Ik had het nog steeds lastig om mijn ruimte waar ik recht op had in te nemen. Zowel op de weg als in de gangen. Het was alsof ik een kap had opgezet zodat niemand me kon zien en zeker niet kon aanspreken. Bang voor de prikkels en de vragen om hulp. Ik zag precies niemand lopen in de gang. Maar de vragen bleven weg ... uiteraard ... niemand kon me gebruiken.
Maar zweten ...
Er was stafmeeting en bij een bepaald variapuntje was de spanning echt te snijden. Koen deed zijn best om gestructureerde vragen te stellen om tot een tijdslijn en bijhorend actieplan te komen, maar de antwoorden die hij kreeg overtuigden me niet of ja ook ja was. Veerle was heel gesloten en gaf me niet het gevoel dat alles gezegd werd. Yannick hield er een creatieve documentering op na waardoor hij door den duur zijn eigen leugens als waarheid aannam. Bart zei zoals gewoonlijk niet veel, maar van zodra hij iets zei, werd m'n gevoel dat het belang van de mensen vergeten werd, bevestigd. Waarom wacht hij toch zo lang om dit argument aan te brengen. Al de anderen zaten met hun kop in hun computer en hoopten snel op een andere plaats te kunnen zijn. Niet leuk, maar ik had niet de moed om een time-out in te roepen en de sfeer te bespreken. Ik wou niet onderbreken, maar ik had het beter wel gedaan ... waarom lukt me dit toch nog niet goed? Vermoeiend en geen goed gevoel!
Over de middag nog een lunchmeeting ... weer geen rust ... volledig gaan om het goede voor een ander te bereiken. Volledig weggecijferd.
Na de middag had ik nog een teamassessment gepland, maar dat heb ik afgeblazen. Dat zijn momenten waar ik me altijd volledig smijt en op korte termijn een vertrouwensband tracht op te zetten en al mijn zintuigen te gebruiken om te weten wat er leeft en wat niet. Maar ik kon het niet. Ik was moe en kon het niet aan. Laat afzeggen, maar het is beter zo.
Naar huis en opnieuw in de zetel. Als een bonk in slaap; dit keer zonder pijnstillers.
Mijn eerste werkdag na 24 dagen thuis was een aangename dag. Rikki en ik waren op tijd gaan slapen en hadden de klusjes tot een minimum beperkt (de was hing al op en de vaatwas was leeg). Ik was duidelijk uitgerust want werd veel te vroeg wakker. Om 5u40 hoorde ik het belletje omdat Rikki van de hof reed. Maar om 5u50 was ons belletje aan het hek geregeld kort aan het bellen. Alsof er iemand irritant belletje trek aan het doen was. Wel 30 keer ... maar ik was nog te vermoeid om door het raam te kijken. Na een hele tijd niets begon het om half zeven opnieuw. Nu is het genoeg. Ik trok de verduistering omhoog en wat zag ik? Het sneeuwde! Shit ... dat is niet mijn weer. Ik ben dan best angstig in de auto om iets voor te hebben. Ik heb nochtans winterbanden maar toch. Opstaan dan maar. Uiteraard met Pieter direct in mijn kielzog. Goeiemorgen lieve schat. Even een sms-je naar Rikki hoe hij de weg had afgelegd en de radio op om de files te kennen want met dit weer staat het zeker stil en ik had geen zin om extra lang in de auto te moeten zitten.
De ochtend verliep verder rustig en na mijn krant te hebben gelezen, bracht ik de kinderen naar school. Het was toen 8u15. Ik reed meteen door. Ik wist via een sms van ons Anja dat het wel druk onderweg was, maar dat het enkel in Lokeren wat glad was. Van het glad heb ik echter niets gemerkt maar het was wel nog heel druk. Ik heb er meer dan een uur over gedaan, maar was wel blij dat ik er was. Het was vreemd om na zo'n lange tijd opnieuw op de baan te zijn en daar als het ware mijn plaats in te nemen. Opdringere automobilisten wel zien, maar je niet laten afjagen. Hey maat, dit is mijn plaats en ruimte. Laat me doen, ik rij niet te traag!
Dus blij dat ik er was ... Net toen ik op de parking kwam, was er een operatrice van Inspectie toe. Ze heeft een opvallend korte snit en is al wat ouder, maar ze was altijd al vriendelijk in de gang als ik haar tegenkwam. Ik vertelde haar dat ik na ruim 3 weken ziekte terug aan de slag kwam. Ze kende wondroos want haar schoonmoeder had dit ook al meermaals gehad. Ze werkte zelf part-time, na 2 knieprotheses te hebben na reuma. Leuke babbel.
Even naar toilet, omkleden en dan naar den bureau. Ik had het al behoorlijk warm, maar iedereen was heel hartelijk. Ik had me wel wat mentaal afgesloten omdat ik niet wist wat ik moest verwachten. Maar dat was voor niets nodig. Velen kwam met heel concrete vragen over welke aandoening ik had en of het toch zeker niets met stress had te maken. Ik heb enkelen ervan te proberen overtuigen dat ik eigenlijk mentaal heel goed bezig was en dat dit daarvan een bevestiging was. Maar het blijft gek klinken : ziek worden omdat je goed bezig bent ...
Ik had 230 mails, maar na ruim een uurtje was ik uptodate en had ik ze gelezen.
Ook Koen, onze director, was eerst al vanuit de vergaderzaal heel hartelijk aan het zwaaien. Van zodra hij kon, kwam hij me verwelkomen. Ik dacht dat hij me zelf wou kussen! Hij stelde me ook gerust dat ik mijn uren zelf mocht regelen en dat ik me vooral niet mocht overschatten. Dus de vrees dat evtl mijn job ter discussie kwam, was helemaal niet terecht.
Marnik, mijn direct link vanuit centraal, kwam tegen de middag, polshoogte nemen en nodigde me uit om samen te gaan eten. Het was een heel rustige ontmoeting met ook heel wat stiltes, maar het mocht. Ik was ondertussen al goed aan het zweten en zag af onder de vele prikkels die op me afkwamen.
Ook Yannick, mijn directe chef, kwam kort na de middag langs. Hij was ongerust maar wel blij dat ik terug was. Hij is een typische wetenschapper en gaat niet mee in mijn mentale verhaaltjes en dingen waarin ik geloof, maar hij laat het me wel telkens vertellen.
Om half 2 had ik nog een boeiende meeting met Marnik, Maarten en Griet van HR. Ik heb heel constructief aan deze meeting kunnen deelnemen en de bezorgdheden van onze afdeling en onze mensen kunnen meegeven. Het was wel intensief.
Daarna ben ik heel moe maar tevreden naar huis gegaan. Ik had wat honger en zweette me te pletter. Mijn autoraampje moest open voor frisse lucht want de hoofdpijn bekroop me. Blij dat ik thuis was heb ik me meteen een pijnstiller genomen en ben ik in de zetel gekropen. Als een blok ben ik in slaap gevallen en ben na bijna 2u wakker geworden.
Het is vandaag zondag. Niels is gaan basketten; Rikki en Pieter zijn mee. Ik lig alweer in de zetel en geniet van mijn laatste rustdag voor ik morgen weer aan de slag ga. Ik heb gisteren weer iets te veel gedaan en voelde dat meteen weer in mijn voet die begon op te zetten. Dus vandaag nog zoveel mogelijk rusten zodat ik morgen relatief pijnloos kan gaan werken.
Ik kan wel stellen dat de afgelopen 24 dagen thuis best wel leerrijk waren. Even een overzicht :
Omgaan met pijn : hoe kan je mindfull blijven tijdens periodes van pijn? Is me redelijk gelukt. Ik heb al die tijd een heel positieve ingesteldheid gehad. Uitgezonderd van de eerste dag want dan had ik echt wel heel veel pijn en voelde ik me grieperig.
Omgaan met de eenzaamheid : De kinderen kwamen over de middag thuis eten en Rikki was ook altijd vrij vroeg (rond 14u30) thuis. Daarnaast waren er verschillende collega's die mailtjes stuurden, Inge heeft ook eens gebeld. De andere begeleiders hebben me een wenskaartje gestuurd. Mijn moeder heeft me geregeld bezocht. Mijn schoonmoeder ook, maar aangezien ik daar niet zo'n goede band mee heb, haalde ik daar weinig energie uit. Els is ook langs geweest. Mijn zussen en Karien polsten geregeld hoe het met me ging.
Omgaan met te snel denken dat je al beter bent ... tja ... luisteren naar je lichaam blijft de boodschap.
Ik heb de tijd ingevuld door veel op facebook te zitten : inspirerende teksten, maar ook massa's spelletjes gespeeld. Daarnaast heb ik ook veel tv gekeken naar allerlei films die we hadden opgenomen en heb ik gelezen in mijn tijdschrift Flow. Ondertussen ben ik ook deze blog gestart en ben ik beginnen lezen in een boek.
Ik heb veel tijd kunnen steken in de kinderen, bv hun huiswerk, maar ook door er gewoon te zijn. Ze hebben me langs de andere kant ook geholpen waar ze konden.
Ook Rikki heeft heel veel huishoudelijke taken op zich genomen. Zelfs zo veel dat ik hem vaak heb gemist, ook al was hij thuis. We hebben dit dan even besproken en andere prioriteiten gelegd.
Ik heb natuurlijk ook dingen gemist : buiten wandelingen maken en gaan zwemmen, contact met mijn collega's, je belangrijk voelen, het gewone ritme van de dag, het huishouden kunnen doen, naar optredens of de voetbal gaan, de hobby's van de kinderen live bijwonen, enz
Op facebook volg ik verschillende pagina's met inspirerende teksten. Die brengen me vaak tot inzichten en gaan over zaken waar ik ook werk van maak en dus bewust mee bezig ben. Onlangs vond ik er ééntje dat perfect verwoordt wat je met je hoofd en met je gevoel kan bereiken en hoe deze elkaar in evenwicht houden, maar dat het dus ook belangrijk is om beiden in het leven te gebruiken. Hierbij het citaat.
Je eigen waarheid vind je in jezelf.
Je hebt heel lang les gehad om de waarheid van de wereld om je heen te leren. Je bent jaren naar school geweest om kennis in je op te nemen. Je hebt ervaringen opgedaan en die vergeleken met de kennis die je hebt. Je hebt dat wat mensen je ooit hebben verteld vergeleken met dat wat je hebt geleerd. Al deze kennis en waarheid ligt buiten jou. Jouw eigen waarheid ontstaat niet in je hoofd. Jouw eigen waarheid komt niet van buiten. Jouw eigen waarheid bevindt zich in je hart. Je kan het voelen, horen, weten. Helder en duidelijk. Over je eigen waarheid valt ook niet te twisten. Als het gevoel duidelijk is mag je daar voor gaan staan. Je eigen waarheid is niet bedoeld om een ander te overtuigen maar als een mogelijkheid om uit te wisselen. En je eigen waarheid kan in de tijd veranderen omdat je verder groeit, steeds een andere positie inneemt. Maar de kern van je waarheid blijft altijd uit hetzelfde bestaan en dat is Liefde. Maar ja dat is mijn waarheid. Lichtflits
Pieter is vandaag gaan voetballen op Daknam. Zijn positie is verdedigende middenvelder of laatste man. Hij is één van de sterkhouders van de ploeg. Door zijn grote lengte intimideert hij de tegenstander en door zijn lange benen is hij altijd een stap sneller of kan hij er nog net een teen tussen steken. Moest hij nu ook nog eens in zichzelf geloven, dan was het plaatje compleet. Hij heeft vandaag een goal gemaakt; de tweede week op rij. Dat is niet van zijn gewoonte want zijn positie is eerder verdedigend. Prima gedaan, schat, maar helaas niet genoeg voor de overwinning want de eindstand was 2-2.
Ondertussen hebben Niels en ik gezelschapsspelletjes gespeeld. We zijn begonnen met Jungle Speed dat ik duidelijk verloren heb. Ik ben veel te traag in reactie om de totem op de juiste moment te nemen. Daarna TicTacBoum waarin Niels zich nog duidelijk wat meer woordenschat eigen moet maken. Levensweg is nog een spel van bij mij thuis : het geld is nog in Belgische frank. Ik had veel statussymbolen gekocht, maar kon er uiteindelijk te weinig uithalen op het einde van de rit. Het verschil was echter minimaal : slechts 6000 frank, maar Niels is dus gewonnen. Spannend tot op het einde. Daarna hebben we ook nog Vier op een rij gespeeld, maar daarin ben ik niet te kloppen. Zelfs toen Niels begon vals te spelen en 2 stenen tegelijk er in stopte, won ik nog. Oude gewoontes verleer je niet. Leuk om met mijn jongste nog eens ontspannen wat spelletjes te spelen.
Het is vandaag 5 maart 2016 en dus precies 16 jaar geleden dat mijn relatie met Rikki is begonnen. Hij is mijn allerliefste soulmate die ik alles toevertrouw. Ik zie hem heel graag want hij is lief voor mij en zorgt goed voor onze kinderen. Hij brengt me tot rust en laat me in mezelf geloven. Een schat van een man waarvan er geen tweede meer rond loopt.
Onze relatie is al woelig geweest, maar alles wat er gebeurd is is moeten gebeuren om tot deze inzichten te komen en om te beseffen dat we voor elkaar gemaakt zijn. Leve de liefde!
Vandaag is er een vriendin op bezoek gekomen. Ze is mama van drie kinderen die ongeveer dezelfde leeftijd hebben als Pieter en Niels. Vorig jaar deze tijd is ze tot de vaststelling gekomen dat ze een burn out had en is ze gestopt met werken. Eind september is ze naar de unief beginnen gaan voor de opleiding Psychologie. Iets dat me ook mateloos boeit. We kenden haar al wel langer want ze wonen slechts op een 100 meter van ons en ze zijn bevriend met onze vrienden. 't Is echter pas sinds haar burn out dat we afgelopen zomer (op de bezoekdag van de KSA) aan de babbel geraakt zijn en het klikte meteen. We lopen zeker mekaars deur niet plat, maar we vinden elkaar wel.
Ze had aan Rikki gezegd dat ze me ging komen bezoeken maar door omstandigheden was dat er nog niet van gekomen. Maar nu was ze er! Zalig. Wat een toffe madam is dat toch. En trouwens, Luc, de man van Martine, mijn psychologe, is haar nonkel. En Caroline, de mama van Michiel en vrouw van Frank, is haar nicht. De wereld is toch klein.
We hebben wat gezellig bijgepraat bij een koffietje en wat inzichten gedeeld. Super fijn. Ik heb er veel energie uit gekregen en het is ook een teken dat ik klaar ben om te gaan werken. Tot voor kort was ik altijd moe van bezoekjes, maar deze keer dus niet.
Haar opleiding valt reuze mee en ze pakt het ook goed aan. Het is uiteraard, als moeder van drie jonge kinderen en echtgenote, niet evident om zo'n lange zware opleiding te volgen. Maar wel schitterend dat ze deze stap heeft gezet. Ze heeft me beloofd wat cursussen van het 1ste semester binnen te steken ... boeiend ...
Gisteren had ik een goede dag. De dagen ervoor dacht ik weeral dat ik de wereld aankon, maar had ik me wat overzet met barstende hoofdpijn tot gevolg. Dus weer Dafalgan (waar ik net mee gestopt was) en slapen, slapen, slapen. Maar gisteren was de pijn dus weg en heb ik een goeie dag gehad. Ik heb op facebook wat inspirerende teksten gelezen en tijdens de middag kwamen de kinderen me gezelschap houden. Dat breekt de dag. Toen ze 's avonds thuis kwamen, heb ik wat geholpen met het huiswerk. Als ik ga werken, dan komt dat er meestal niet van. Dat is wel jammer want samen huiswerk maken is toch een beetje quality time en hen zien en helpen ontwikkelen. Als ik ga werken, ben ik te laat thuis en ondertussen hebben ze het al afgewerkt of zijn ze naar hun hobby. Pieter speelt voetbal en Niels basket. Twee sportieve kerels dus.
Daarna heb ik voor het avondeten gezorgd : kippenvleugeltjes met rijst en fruit. Om duimen en vingers van af te likken (letterlijk en figuurlijk).
Het avondritueel bestaat uit Iedereen Beroemd (de kinderen zijn daar dol op), een verhaaltje voorlezen van Geronimo Stilton en dan in hun bed. Met onnoemelijk veel knuffels en kusjes.
's Avonds had ik een afspraak met mijn psychologe. Een heel wijze madam waar ik nu een tweetal maanden mee in contact kom. Ik ken haar al langer van haar en haar man telkens bij mijn kapster te zien. Op een gegeven keer lagen onze afspraken na elkaar en de keer daarna opnieuw. Sindsdien zijn we blijven afspreken. Toen mijn kapster trouwde, had ze ons samen aan een tafel gezet. Zalige ontmoeting; ook met haar man. Rustige kerel met een groot indiaan-gehalte, een echte bewaker waar je je op je gemak bij voelt.
De gesprekken met mijn psychologe waren in zekere zin ook de aanleiding van mijn wondroos. Ze brachten me zo snel tot goede inzichten; mijn geest was al op volle toeren, maar mijn lichaam reageert blijkbaar trager. En dit is een reactie op de veranderende structuren; ook wel een teken dat ik geestelijk goed bezig ben. Nu nog aanvaarden dat mijn lichaam trager is.
De gesprekken met Martine lopen altijd heel vlot. Met enkele inputs, stelt ze dan zo ineens een vraag, dat je zelf tot inzicht komt. Sterk en snel. Ik pik daar veel van op om ook toe te passen in mijn eigen werk. Gisteren was het weer net zo. Een belangrijk inzicht van gisteren is dat ik de zoon ben van mijn vader die hij nooit gehad heeft. Deze uitspraak is nu wel wat uit de context getrokken, maar brengt wel alles wat op zijn plaats. Het is ook een deel van de verklaring waarom ik altijd aandoeningen aan mijn linkerkant van mijn lichaam heb. De linkerkant is de vrouwelijke kant en die is bij mij niet genoeg in evenwicht met mijn rechterkant (= de mannelijke kant).
Taal is voor mij heel belangrijk en ik heb dan ook ontdekt dat het werken met die taal zeer boeiend is. Ik mag wel stellen dat het schrijven van teksten één van mijn talenten is. En aangezien ik een heel boeiend leven heb, is het een droom van me om ooit een biografie te schrijven. Maar hoe begin je daar nu aan en waar haal ik de tijd vandaan? Daarom dacht ik om met een blog te starten. Snel en makkelijk en we zien wel wat het later brengt. Tijd is natuurlijk prioriteit, maar met mijn full-time job en echtgenoot en 2 jonge kinderen zal blijken of ik nog de tijd heb om even aan zelfreflectie te doen. Want ja, dat is ook iets dat ik heel belangrijk vind. Nagaan wat er gebeurt is, wat dit met me gedaan heeft, welke gevoelens dit opbrengt, wat er blijft hangen en hoe ik er dan verder mee aan de slag ga zodat het een plaatsje krijgt. Meestal val ik iedereen in mijn omgeving ermee lastig. Die luisteren dan wel eens, maar de oplossingen liggen vaak bij mezelf. Ik ben gewoon op zoek naar iemand die me gelijk geeft, terwijl dat niet altijd het juiste antwoord is.
Een biografie dus in de vorm van momenten van zelfreflectie.
Momenteel ben ik niet aan het werk. Ik lig ziek in mijn zetel met wondroos. Maar ik ben aan de beterhand en ga, na 3 weken afwezigheid, aanstaande maandag terug werken. Het was een heel leerrijke periode, weliswaar met heel veel pijn, maar ook dat was leerrijk. Ik heb getracht om een positieve mindset te hebben en om mindfull met de pijn om te gaan. Niet te liggen piekeren, maar vooral voelen over gans mijn lichaam. Dat is iets dat we tijdens een yoga-sessie ook wel eens doen om te voelen of er spanningen zijn. Nu heb ik dit vaak heel uitgebreid toegepast. Goed voelen wat je waar voelt in je lichaam en of je houding aangenaam is. Indien niet, houding aanpassen. Indien toch nog pijn, veel liefde naar toe sturen en rustig je adem verplaatsen naar de plaats van de pijn. Doet wonderen.
