Het is net geen tien over negen wanneer we de trein verlaten in het station (?) van Kiewit. We trekken langs enkele straten die we bij de vorige tocht in andere zin doorliepen, naar het centrum van Kiewit, een Hasselts gehucht.
Waar we de vorige maal, in onze haast om de trein te halen de " Paalsteen " links lieten liggen nemen we nu wel de tijd om even tot daar te wandelen.
De paalsteen of grenspaal is een geklasseerd monument dat op de plaats staat waar Hasselt, Zonhoven en Kuringen aan elkaar grenzen. Op 18 oktober 1666 werden in het bijzijn van de magistraat van Hasselt en een afgevaardigde van de prins bisschop Maximiliaan van Beieren de grenzen tussen Hasselt en Zonhoven afgepaald met grensstenen ( om de ruzie over de grenzen op te lossen ) Eén steen staat er nog altijd op dezelfde plaats.
Bij de kerk steken we de drukke weg Hasselt- Eindhoven (N 74 ) over. Rechts ligt de festivalweide waar op 18 augustus 2011 met Pukkelpop een storm een spoor van vernieling door het gehucht trok. Er vielen 5 doden, 2 zwaargewonden en honderden gewonden.
Na 300 meter verlaten we de drukke rijweg en trekken langs een bospad naar een reeks mooie en rustige plekjes.Enkele malen moeten we een veerooster over en we belanden uiteindelijk bij het hoofdgebouw van het natuurdomein " Kiewit ". Dit was het gebied dat eeuwenlang het twistpunt was tussen Zonhoven en Hasselt. Nu is het een rustig gebied met kinderboerderij, natuurtuin, Engels park, speelbos en prachtige vijver. Alles ligt er op deze decembermorgen verlaten en vredig bij.Een GR-wandelboom wijst ons de weg door het kalende bos tot bij een hekken dat de toegang geeft tot het Provinciaal Domein van Bokrijk. Hier slaan we rechts af op een verhoogde berm die de loop van een beekje volgt. Links krijgen we een aaneenschakeling van grotere en kleinere vijvers. Echt een oase van rust. Enkel de vlucht van een witte reiger verbreekt de stilte.
Bij de Herkenrodeplaats gekomen krijgen we er het gezelschap van het GR5/E2 tracé dat we de vorige maal bij de kanaalbrug Stokrooie vaarwel zegden om voor een alternatieve route te kiezen. We lopen tussen een beek en een grote vijver en bereiken een groot parkeerterrein om even verder voorbij de hoofdingang van het openluchtmuseum " Bokrijk " te passeren.Vijfhonderd meter verder komen we bij het stationnetje van Bokrijk. Eindpunt van een heerlijke tocht.
Het station ( perron ) van Bokrijk ligt er even verlaten bij als veertien dagen terug. Druk is het wel wanneer we de weg Genk-Hasselt ( N75) oversteken om langs enkele bebouwde straten naar de minder bebouwde zone van Bokrijk te trekken. We slaan enkele malen rechts en evenveel keer linksaf, lopen onder een hoogspanningslijn door en dwarsen even later een beekje. Zo belanden we langs het vennengebied ' Lang Water '. Terug een paar bochten en we belanden op een rechte ( geasfalteerde ) baan langs het Albertkanaal. Op het jaagpad een drukte van wielertoersiten die deze regenvrije zaterdag als een ideale dag voor een oefenrit zien.
Bij de Sluis van Diepenbeek ( een imposante installatie ) verlaten we het kanaal en kiezen voor een afdalend pad tussen de bomen.Bij een draaihekken en een brugje betreden we een eerste deel van het natuurreservaat " De Maten " Rechts nog een betonnen bunker, een restant uit de WO II.
We draaien een wegje op dat een poosje de rand van de Augustijnervijver volgt om dan resoluut de vijver de rug toe te keren om langs een smal pad door de heide te trekken; Voor ons, in de verte, steken een kerktoren en een mijnschachttoren boven de bomen uit. We belanden op een asfaltwegje dat zich links en rechts tussen de bomen wringt en van de ene ( Dilikens)weier in de andere ( Peerdsdief)weier overgaat. De Rockxweier gaat over in een prachtige dreef die er helaas wel erg modderig bijligt. Asfalt krijgen we pas bij het gehucht Genkerheide. Bij alle huizen is een zwarte vlag geplant als protest tegen het Spartacusplan dat een sneltramlijn Hassel-Genk-Maasmechelen wil door een deel van De Maten.
Eens voorbij de Achterbeek lopen we terug langs het natuurgebied " De Maten " dat met zijn 35 vijvers het best bewaarde vijvergebied van Midden-Limburg is.Het is gelegen aan de rand van het Kempisch Plateau in het laag gedeelte van Genk.De Stiemerbeek, die de grens vormt tussen de bebouwing en het natuurgebied dwarsen we bij het waterrad van de Slagmolen en komen in het Genkse gehucht Termien. In de nabijheid van de parochiekerk ( een dominicanenkerk gebouwd in 1939 door de orde die er in 1934 opgericht werd ) vinden we de bushalte die ons toelaat op de bus te wachten die ons naar het station van Genk zal brengen.
In Leuven missen we op 15 seconden onze bus ( wegens een vertraging van de trein als gevolg van een omlegging langs Denderleeuw ). Dus dan maar een uur wachten in een onverwarmde stationsruimte.
We verlaten de bus in het centrum van Sint-Pieters-Rode dat tot de oudste dorpen van het Hageland behoort. Op het programma een knooppuntenwandeling uit het Vlaanderen vakantieland aanbod. We slaan de Langestraat in en zijn onder de indruk van de reusachtige installaties van Heroes & Co N.V. , een familiebedrijf gespecialiseerd in de verkoop van graan, bloem, potgrond, meststoffen, stabilisé e.a. We verlaten de grote baan bij een kapelletje en trekken samen met de GR-route de velden in. De voorbije vriesnacht heeft overal een laagje rijm achtergelaten en we krijgen er ook nog een nijpend oostenwindje in het gezicht. We klimmen geleidelijk in de open vlakte naar de Uilenberg. Eventjes krijgen we een stukje grote baan en asfalt onder de voeten maar wanneer we links moeten afslaan op wijk Dries, is het knooppuntenbordje ( 137 ) verdwenen.
We naderen dicht bij het gehucht Gempe en trekken bij de brug en het waterrad de overzijde van de Molenbeek het bos in. Gelukkig heeft het vriesweer de ondergrond ietwat verhard want anders was er hier, zonder natte voeten geen doorkomen aan.We belopen een diepe, holle weg tussen hoofdzakelijk eiken en beklimmen de Bensberg.Naarmate we het hoogste punt naderen nemen sparren de bovenhand.om dan bij de afdaling door majestueuze beuken vervangen te worden. De naam van het bos verwijst naar de adellijke familie ' de Troostemberg ' die er tot in 1981 eigenaar van was en het nabijgelegen kasteel ( dat zich, door de zon beschenen,tussen de bomen, even laat zien ) bewoont. Het bos is nu eigendom van het Vlaamse Gewest en is doorkruist door enkele indrukwekkende beukendreven.
We komen terug in open landschap en zien van ver de nog bestaande 14de eeuwse vierkante woontoren of donjon van het kasteel van Horst.Vanaf de Lozenhoek volgen we een kronkelend asfaltwegje en langs de Horsthoeve bereiken we het kasteel van Horst.( de verblijfplaats van de bekende stripheld van Willy Vandersteen - de Rode Ridder ). Het kasteel wordt sinds de tweede helft van de 17de eeuw zelden of nooit door de eigenaars betrokken zodat het veel van zijn oorspronkelijke vormen heeft bewaard.
Langs de dreef met het langgerekte wagenhuis uit 1657 keren we het kasteel de rug toe en reppen ons naar de bushalte in het centrum van Sint-Pietrs-Rode.
Zelfde (trein)scenario als verleden keer. Maar deze keer genieten we in Leuven van een grotere keuze aan bussen die richting startplaats van onze tocht uit moeten. We zijn blij de drukke Tiense Steenweg (N3)zo vlug als mogelijk te kunnen verlaten en langs de Grensstraat naar de Predikherenberg te trekken. We wanen ons eventjes in de Ardennen maar het klimmetje duurt hier minder lang.
We lopen geruime tijd langs het klooster en park van de Zusters Clarissen om vervolgens tussen afsluitingen en hagen op een slingerend eenmanspad te belanden.De ondergrond is nog lichtjes bevroren zodat het stappen beter meevalt dan de vorige maal. Op de velden rondom ons ligt nog een dun laagje sneeuw dat waarschijnlijk op een nieuwe lading wacht. Boven de bomen steekt het kerktorentje van Bovenlo uit. Even later trekken we door een wijk van voornoemd gehucht. Langs akkers en weiden en door bosjes komen we door Lobergen en dwarsen er de zeer drukke weg Leuven-Diest ( N2 ). Minder druk maar aangenaam om er door te gaan is de Wolvendreef die ons bij de kerk van Linden brengt.
Een nijdige klim wacht ons wanneer we het Lindenboswandelpad betreden.We belopen een golvend bospad dat door een groot deel van het prachtige Bleekbos trekt om uiteindelijk af te dalen tot bij de Molenbeek die we voor een kleine kilometer langs een kaarsrecht smal verhard pad gezelschap houden.
Intussen is het lichtjes beginnen te sneeuwen wanneer we richting Abdij van Vlierbeek opdraaien. We kunnen niet nalaten even van onze weg af te wijken en tot dichterbij de gebouwen te gaan om kort te genieten van de bijzondere sfeer van de monumentale abdijkerk, het oude kloostergebouw,de abdijhoeve kortom van het ganse complex.
Vanaf hier hebben we reeds zicht op het bushokje waar we straks de bus nemen die ons, na deze prachtige tocht, naar het station van Leuven zal brengen.
