Hoi, leuk dat je mijn blog leest!

Super bedankt voor de leuke reacties die ik kreeg op mijn vorige blog. Mijn blog is ondertussen al door 2000 van jullie gelezen! Hoe vet is dat?

Hoewel ik me vandaag toch een beetje voel als Polly Pocket. Kennen jullie Polly Pocket? Het originele Polly Pocket-speelgoed waren plastic koffertjes die opengingen om een ​​poppenhuis of een andere speelset te vormen met Polly Pocket-beeldjes van minder dan een centimeter lang. het eerste Polly Pocket-speelgoed verscheen in 1989 in de winkels in Engeland.

 Ze waren een uitvinding van een zekere Chris Wiggs. Hij bouwde het speelgoed voor zijn dochter. Hij begon ermee in 1983 met behulp van een compact make-up poeder doosje maakte hij een klein huisje voor de kleine pop.  In 1998 kocht Mattel - het merk bekend van de barbiepoppen - kocht het merk Polly Pocket op en gaf het een remake. In Amerika is het zelfs Polly gelukt om schandalen te veroorzaken. Kinderen hadden delen van het speelgoed ingeslikt. Dat gebeurde enkel in Amerika…. . Go figure. 

Enfin, Polly leeft dus in een huis zo groot als een clutch - een klein handtasje. Haar wereld is een fysieke kleine wereld. Zij zelf - was in mijn tijd - 1 cm groot. Toch had ze in haar “clutch” alle nodige voorzieningen. Sommige Clutches hadden zelfs een fonteintje. Polly had vrienden die ook allemaal in een clutch woonden, sommigen woonden al wat groter dan de de anderen. Je kon een heel Clutch dorp bouwen met Polly Pocket! 

Zo voelt - de fysieke wereld  toch - in coronacrisis vandaag ook aan. Het lijkt erop dat we leven en werken op één plaats, dat we enkel mogen spelen, sporten en uitgaan in onze eigen tuin of clutch-dorp.  Net zoals bij Polly is het ene huis het andere niet, leeft niet iedereen op dezelfde oppervlakte en is de bewegingsruimte helemaal niet dezelfde. 

In mijn verbeelding en terwijl ik met mijn poppen speelde - ging Polly met de hond wandelen. Vandaag is het frappant te zien hoeveel mensen die een hond hebben. Nog nooit heb ik zoveel mensen zien wandelen met hun hond. Er zijn kennissen bij van wie ik zelfs niet eens wist dat ze een hond hadden! 

Polly had niks tekort, ze kon terecht in de Polly-supermarkt, had voldoende water en eten . Ik moest wel de fontein en de douche met een glas water vullen en daarna op een knop duwen. 

In de wereld van corona is er ook nog een andere wereld. Ik bedoel daarmee, er is nog geen goedgekeurd vaccin tegen corona. Maar in bepaalde delen van de wereld zijn er mensen die afhangen van een duw op de knop voor water en voedsel. Er sterven nog steeds meer mensen in de wereld door honger en gebrek aan water dan aan corona. Alleen zijn die problemen geen Europese problemen - ooit was dat wel het geval maar dat zijn we misschien vergeten. Ik raad aan de serie te bekijken op één Kinderen van het verzet, de collaboratie en de holocaust. Het erge is dat voor die problemen wel een vaccin bestaat, het eten van voedsel en het drinken van water.  Ik vraag me dan ook af wat er zal gebeuren in die wereld waar honger en drinkwater al een probleem is, corona er nog eens bijkomt?

Poly’s kookkunsten konden beter. UIteraard op 9-jarige leeftijd ben je niet echt een sterrenchef. Vandaag ligt dat ook al anders. Op tv zie je allerlei kookprogramma’s met kinderen die kunnen koken of bakken als Sergio Herman, die een hele wereld rondreist om culinaire inspiratie op te doen. Je moet het maar kunnen. 

Opruimen was ook niet echt haar favoriete bezigheid, zeker niet als mijn mama mijn naar beneden riep om te komen eten, midden in mijn Polly-spel. 

Hoewel mijn wereld vandaag - in mijn hoofd - lijkt op die van Polly-Pocket, is de wereld tegelijk ook zeer breed. Wie wilt shoppen kan dat tegenwoordig online of gaat nu meer in de buurt schoppen of nog beter de buurtwinkels gaan online. Er zijn genoeg series en films beschikbaar op tv of via app’s, boeken zijn in alle vormen beschikbaar. Sporten kan nu vanuit het salon.  We kunnen meer genieten van het groen in onze tuin (en bij mij thuis ook van de hondenstrontjes). 

Genieten van een huis en een thuis en de soms akelige geluiden die het kan maken. Ik blijf ervan overtuigd dat er in mijn huis een energie aanwezig is. Misschien is het Polly wel, die op de zolder, in haar clutch leeft! Wie weet. 

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest. Het is even geleden. Ik had een writer’s block. Geen inspiratie, geen tijd, geen onderwerpen, geen dem, nada, niks, nul, noppens, zero, rien, … You get my point.

Momenteel, zitten we allemaal in hetzelfde schuitje, de corona lock-down. De slogan #Blijfinuwkot is al een slecht liedje dat bij herhaling altijd maar beter wordt. Hier bestaat een woord voor - indoctrineren. Ik wilde dan ook niet bloggen over dit fenomeen omdat het zo voor de hand liggend is en omdat je geen enkel moment naar het nieuws of andere programma’s kunt kijken, luisteren zonder dat het woord Corona valt. Straks wordt er nog een werkwoord van gemaakt ‘ coronanen ik coronan jij coronant, wij coronanen, ik coronante, ik heb gecoronat… 

Het Covid-19 virus heeft zich weten te verspreiden over de hele wereld die nu in rep en roer staat, alle hens aan dek om de gevolgen van de besmetting aan te pakken. Wetende dat niet elk land dezelfde middelen heeft om de besmettingen aan te pakken. Gelukkig voor ons, in België hebben we een heel goed zorgsysteem (dat al werd afgebrokkeld door de regering). Zo krijgen we een terugbetaling van de mutualiteit, hebben we overal ziekenhuizen en hebben we er nog toegang toe. Het medisch personeel dat toch een paar witte woedes heeft gekend is eigenlijk onvoldoende betaald voor het werk dat zij verrichten. Ik hoop dat bij de volgende verkiezingen toch wordt nagedacht over begrippen als de sociale zekerheid, aan de witte worde uit  1986, 2011 en 2017. Maar eveneens hoop ik dat mensen en daarmee bedoel ik iedereen die in België leeft en woont, nadenken over de mensen die geen toegang hebben tot al die dingen, voorbeeld omdat ze op de vlucht zijn of omdat er oorlog is in het land of omdat ze met een president zitten die enkel houdt van rijken, blond haar en straffe uitspraken over Mexicanen - you know who I mean! Dat ze wat meer medeleven zullen hebben en solidariteit niet alleen voor de eigen ouderen, die we nog altijd kunnen zien en horen via de telefoon of sociale media, maar ook voor diegenen die het minder breed hebben. Ik hoor nu toch ook niemand klagen dat de verpleegster, een Marokkaanse is die het werk komt pikken van ons (wie ons dan ook mag zijn en o ja, we hebben niet genoeg verpleegsters). Ik denk toch dat het beleid eens goed moet nadenken of het wel zo’n goed idee is om de zorg altijd maar terug te schroeven en wij kiezers moeten nadenken of het wel de juiste keuze is om op zo’n beleid te stemmen. Maar goed, tot zover mijn pleidooi voor wat meer solidariteit, meer zorg, meer liefde en meer appreciatie van wat we allemaal hebben. 

Ik kon m’n oren en ogen niet geloven toen ik hoorde op het nieuws dat we zelfs ruzie maakten in de supermarkten, over de rollen wc-papier! Mensen die de oorlogen hebben meegemaakt zullen er eens goed mee gelachen hebben of zich juist geschaamd hebben voor dit gedrag. Toen ik om boodschappen ging, zag ik bij bepaalde mensen dat ze klaar stonden om te racen met de kar, om het leven van de kar op het spel te zetten om het pakje vlees uit de koeler te pikken en dan vast te stellen dat de slager net dat type vlees kwam aanvullen. HIlarisch, om dan hun gezichten te zien. Ik had echt willen vragen aan die persoon wat hij zou meenemen naar een onbewoond eiland? Een rol wc papier?

Naast het hamsteren en het maniakaal paniekerig gedrag die leidt tot agressie op de parking van de supermarkt waarvoor de politie moet tussenkomen, maak ik me zorgen over intrafamiliaal geweld in tijden van de lockdown. Mijn ervaring leert ondertussen dat 24/24 u 7/7 dagen bij elkaar fysiek aanwezig zijn, zonder ontsnapping (en ontspanning) leidt tot frustraties. Ik heb nog niet in de zoekertjes gezocht naar een huurmoordenaar die met corona-korting mijn partner even komt opruimen. Zover is het niet en zal het ook niet komen. Ik zou begod niet weten op welke manier ik nu zou moeten scheiden in deze rare tijden. Iemand een idee? 

Het leert ons opnieuw nadenken over het leven toch? Om creatief te zijn? Eigenlijk om een stapje terug te zetten. Natuurlijk vind ik een bezoek aan mijn ouders aan de kust een leuk weekend-plan. Nu het even niet kan, kijk ik zo uit naar het weekend dat het wel weer kan. Leren doseren, met mate, dat is wat ik geleerd heb. Dan spreek ik niet over het al dan niet toevoegen van ingrediënten bij een gerecht. Dan spreek ik over het indelen van een dag.

Ook opvallend is dat 1 miljoen Belgen vandaag technisch werkloos zijn. Ik kan mij gelukkig prijzen, ik werk voor een bedrijf dat openbare diensten aanbiedt en die blijft draaien ondanks de coronacrisis! Ook daar moet over nagedacht worden bij de volgende stemming. Het openbaar vervoer - en zijn werknemers blijven ervoor zorgen dat bussen, trams, metro’s en treinen blijven rijden. Ook al werd het beleid rond het openbaar vervoer ook teruggeschroefd, terwijl we aan de andere kant roepen dat mensen meer het openbaar vervoer moeten gebruiken en de auto moeten thuislaten, doen de werknemers van het openbaar vervoer die vaak worden geschoffeerd, nog steeds en niet zonder risico elke dag hun uiterste best om klaar te staan voor de reizigers. De volgende keer als mijn buurman opnieuw zegt dat mensen werkend bij het openbaar vervoer ‘geen kloten doen’, dan zal ik hem wijzen op het feit dat wanneer hij ‘geen kloten deed’ (omdat hij technisch werkloos was), die mensen dat wel deden. Ik maak me weer boos, laat me even terug doseren. Adem in, adem uit, adem in, adem uit. Ik raad jullie aan om de Pano reportage te bekijken over de Lijn: ‘Wat is er aan de hand bij De Lijn’, aflevering van woensdag 11 maart 2020.

Nog een positief punt is dat er nu weinig tot  geen vervuiling meer is van onze mooie planeet en heeft telewerk zich eindelijk ontdaan van het taboe - telecongé. Werken op basis van vertrouwen en in vertrouwen wordt nu wel heel mooi geconcretiseerd, toch! Dus het Covid-19 brengt ook positieve dingen met zich mee! 

Ik blijf zitten met de vraag hoe is het corona-virus begonnen, wie of wat is verantwoordelijk voor dit fenomeen. Ik houd wel van een goede conspiracy theory.  Dat is voor een volgende blog.

De boodschap is: Leef!

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest. Het is even geleden, dat is waar. Creativiteit vraagt soms tijd en gezien ik vind dat de lezers alleen de beste Zali-humor en rariteit van Zali verdienen, vraagt dat soms tijd. Tijdens mijn retraite heb ik geleerd dat ‘ je goed voelen in je vel ‘ een belangrijke voorwaarde is om goed te kunnen schrijven. Je gedachten goed ordenen, zodat je niet hoeft na te denken over het volgende humoristisch moment. Ik verkies kwaliteit boven kwantiteit, als dat betekent even een schijf-out, dan is dat zo. 

Wat ik ook heb geleerd, tijdens mijn retraite (lees mijn ik-voel-me-niet-goed-in-mijn-vel momentjes), dat ik graag zou kunnen ‘wieken’. Dit is het moment voor de fronsende wenkbrauwen.  Inderdaad ‘wieken’. Wie de boeken kent van Sarah J. Maas en voornamelijk de serie hof van doorns en rozen, kent het begrip. Wieken is je heel snel kunnen verplaatsen van de ene plaats naar de andere zelfs over lange afstanden. Een talent dat enkel wezens met Fae bloed kunnen. Het is vooral bedoeld om niet gezien te worden als prooi of als jager. Verder zou ik mij ook graag kunnen transformeren in de oorspronkelijke vorm als een fae. Elke fae heeft een dierlijke vorm die hij/zij kan aannemen, bedoeld als bescherming tegen aanvallen of om aan te vallen. Het zou zo handig zijn soms om over die gaven te beschikken. 

Stel je voor, je weet dat bepaalde mensen het echt niet goed menen met je, alleen loopt de schijnheiligheid eraf. Erger nog, je komt ze overal tegen, waar je komt, daar zijn ze ook. Ze doen me denken aan de monsters zoals de Ator en de bogae. Afwachtend tot je je rug gedraaid bent om dan je eigen Illyriaans zwaard keihard in de rug te steken. Verwoede pogingen om tot een compromis te komen zijn niet mogelijk, omdat ze gewoon niet eerlijk willen zijn. Wanneer je het minst verwacht zorgen ze voor een heel leger aan soldaten - die vroeger je buur, je vrienden waren - om dan pijlen van essenhout af te vuren, wetend dat voor een Fae dit dodelijk is. You know what I’m saying…. . 

Ik zie die situaties - in een andere vorm weliswaar - voor mijn neus gebeuren. Uiteraard komen pijl en boog en zwaarden er niet aan te pas. Toch zou ik dan zo graag kunnen wieken naar een ‘safehaven’ als Vellaris. Een plaats van vrede en welzijn (welvaart volgt uit welzijn). Wieken als een soort verdedigingsmechanisme om te vermijden dat ik verander in een zwarte panter met klauwen en vleugels, met een gevaarlijk dierlijk instinct die plotseling uithaalt en de omstanders zo hard schrikken dat ze niet meer kunnen bewegen, te laat zijn met hun gedachten en ik verander in dat monster dat zij zijn, in hetgeen waar ikzelf niet mee om kan. Dat zou pas erg zijn. Dan winnen ze. Dan ben ik zoals zij, met weinig eerlijkheid in mijn hart. 

Dus, in plaats van fysiek te wieken wanneer ik ze nog eens tegenkom, wiek ik mijn gedachten naar het denkbeeldige gevecht of naar mijn Vellaris. Dan zie ik ze raar kijken, omdat het hen niet is gelukt om die lach van mijn gezicht te halen, om de nederlaag te veroorzaken waar ze voor gekomen zijn. 

Een goede Fae weet ook waar zij haar energie wel of niet moet insteken. Net zoals in het boek van Sarah J. Maas, steek ik mijn energie liever in mijn Vellaris. Als het betekent dat ik met gladgestreken gezicht die mensen moet trotseren om Vellaris te vrijwaren dan doe ik dat, net zoals Rhysand en Feyre. Dus,  ‘Kom me maar halen, als je durft.’

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest.

In deze periode zou je toch verwachten dat ik een christmas blog of new years blog zou schrijven…. . Nope, doen we dit jaar niet aan mee. Het zal iets voor volgend jaar zijn. Ik heb even iets veel spannender te vertellen… . Hou je vast….

Ik droomde dat ik werd geselecteerd als kandidaat voor kamp Waes en Temptation Island.  Oh boy. Toen ze mij vroegen waarom ik wilde meedoen aan temptation Island was mijn antwoord: “ het maakt deel uit van een geheime operatie, ik wil de psychologische profielen van de andere kandidaten analyseren om zo de selectieprocedure voor de special forces te verbeteren.”

De interviewer was helemaal aangedaan door mijn antwoord. De special forces en temptation island, zoek de gelijkenissen. Beiden doen aan slaapdeprivatie: zowel in temptation island als kamp Waes is er een tekort aan slaap. Zo wordt in temptation Island zwaar gefeest en gaat iedereen te laat slapen waardoor het bioritme in het gedrang komt en bij kamp Waes is net het doel om door middel van slaapdeprivatie te zien hoe mentaal sterk de kandidaten zijn. Verder zijn de deelnemers aan beide programma’s gedurfde sporters, echte krachtpatsers  - al dan niet sportkampioenen. Hoewel voor het ene programma’s het helemaal niet vereist is dat je goed functionerende hersenen moet hebben en voor het andere programma net wel, kaartlezen, oriëntatievermogen, noem maar op. De kandidaten bevinden zich in extreme omstandigheden: afgescheiden van de bewoonde wereld, met geen besef van tijd. Zo worden de ene kandidaten gedropt op een subtropisch paradijs met allerlei luxe, feestjes, flirten waardoor serotonine vrijkomt, er wordt uitvoerig gefeest met half opgezette barbiepoppen die op de sociale media de modale maatstaf zijn geworden. In Kamp Waes, bij de special forces is er geen ruimte voor egotripperij en barbiepoppen, ze worden onderworpen aan zware fysieke en mentale proeven bovenop de honger en het tekort aan slaap, zij komen in de modus van adrenaline, pure stress, … . Trouwens, bij de special forces zijn er weinig vrouwen die het halen.  Hoe ik dus aan die combinatie kom, no idea. 

Enfin, toen de interviewer me vroeg wat ik zou doen als mijn vriend zou vreemdgaan, antwoordde ik: “ Hij gaat niet vreemd, hij kent de prijs.” ‘Als hij in bed wilt kruipen met een andere vrouw, moet zij hem hiervoor betalen, het minimum bedrag is €500 per keer.” “Je moet het begrijpen, ik ben duur in onderhoud.” Zijn gezicht sprak boekdelen. 

Hij vroeg: Denk jij dat je temptation Island als koppel zult verlaten. “Ik zei natuurlijk, er is maar 1 zoals ik en er is maar 1 die met mijn vent om kan en dat ben ik en omgekeerd telt dat ook.” “Zeg eens eerlijk, wie wel er nu een vent met een karakter van een border collie die ADHD heeft en op zijn minst een vorm van autisme heeft met beperkingen: hij is links doof maar hoort rechts eens zo goed, hij proeft niks en ruikt niks, wat in bepaalde gevallen voordelen oplevert. “Veel complimentjes over je kookkunsten zul je dus niet moeten verwachten” “High maintenance, is nu niet zijn sterkste punt, hoewel hij er probeert op te letten.”

Opnieuw kreeg ik verwonderlijke blikken. Ik zei: “Ik ben realist”.

Gelukkig ging toen op dat moment de wekker af… . Ik schrok wakker en wist dat ik maar gedroomd had. 

Ik ben nog steeds een koppel met de allerliefste man op de wereld en van het universum. Ik hoef nog steeds geen kandidaten te selecteren voor de special forces en hun psychologische profielen analyseren. Ik hoef niet bang te zijn voor een kampvuur die in het ene programma je locatie verraadt, in handen terecht komt van de vijand en levend gevild of geroosterd wordt boven een vuur.   In het andere gaat om maximum 3’ beeld van je eigen vriend met allerlei insinuaties waar je jezelf gek mee kunt maken en voor heel Vlaanderen en Nederland in tranen uitbarsten. Ik mag er niet aan denken! 

Het is nog een idee voor een film waarbij de special forces de kandidaten van temptation Island moeten halen en veilig terug moeten brengen naar België wegens de spanningen op het eiland. Dat klinkt toch een scenario voor een pornofilm!

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest! 

Mijn naam is Chari De leeuw en ik heb een verslaving…. Zo klinkt het in mijn hoofd, wanneer ik mijn verslaving probeer te relativeren. Sommige mensen zijn verslaafd aan alcohol, drugs, seks, series, medicatie, chocolade, frisdranken, … enz… . 

Wanneer je verslaafd bent aan een serie of een filmreeks, vb. The game of thrones, The vampire diaries, … en plots stopt de serie kan je lijden aan Post-serie-dip. Dat heb ik voornamelijk na het lezen van een boekenreeks. Deze verslaving is geheel van een ander level. 

Het is precies een Pavlov effect: het verschijnsel dat honden beginnen te kwijlen wanneer ze voedsel wordt aangeboden (na het horen van een metronoom). Net zoals bij Pavlov’s honden, verder in zijn experiment, begint het kwijlen reeds bij het horen van een signaal. Bij mij is het signaal: in de auto zitten. Echt waar, dat is het signaal dat ik begin te denken aan het lekkers in de kast, dat op me wacht. Inderdaad, ik zit al in dat stadia dat zij op mij wachten en ik niet op hen. Ik zie hun blije gezichtjes voor me als ik thuis kom. 

Ook het stiekem gedrag zit er in. Ik vraag vaker of ik voor iemand iets moet halen uit de keuken of erger nog ik zwier de honden vaker buiten met het excuus dat ze pipi moeten doen… . Terwijl het me eigenlijk gaat om langs de kast te passeren en er een aantal uit te halen, in mijn broekzak te stoppen of bij gebrek aan een broekzak in mijn gesloten hand te houden, naar het toilet te hollen en ze daar op te eten. Het signaal is dus pipi doen… . Wanneer ik denk dat niemand het ziet, grabbel ik er snel een paar uit de zak. Ik verschiet me dan natuurlijk een bult als ik zie dat Lilou me aan het bespieden is vanop de frigo. Gelukkig zijn ook dieren om te kopen voor hun stilzwijgen. Ik deel dan met haar. Eentje voor haar stilzwijgen. 

Weet je wat het ook is, ik kan niet stoppen na ééntje. Het is zo lekker en klein, ligt gemakkelijk in de hand en je kunt het in koffie deppen of in chocolademelk. Het water komt in mijn mond…

Nog straffer, wanneer iemand anders grabbelt in de zak, voel ik hoe het bloed naar mijn hoofd stijgt, dat mijn mondhoeken lichtjes omhoog komen en dat ik lichtjes panikeer en denk ‘ Gaat die nu echt mijn lekker opeten, sebiet zijn ze op.’ Goed wetende dat er genoeg voorraad is. Ken je het stukje uit ‘Finding Nemo’ met de meeuwen? ‘Mine, mine, mine!’ Wel zo klinkt het in mijn hoofd: ‘Van mij, van mij, van mij, …’ . Ik moet me inhouden om het lekkers niet uit de handen te grijpen en ze zelf op te eten. 

Enfin, gelukkig is mijn verslaving van korte duur en enkel in een specifieke periode, sinterklaas - kerstmis. Ik heb het over NIc Nac’s of ook wel letterkoekjes. Nadat de periode gedaan is heb ik even last van een post-Nic Nac-dipje en kick ik echt af. Dat gaat gepaard met de nodige emoties en afkickverschijnselen. Ocharme mijn huisgenoten. 

Dan denk ik, als het dat maar is!

Lang leve Nic Nac’s!