Gisteren weer lekker gewandeld. Alméra ging naar een afscheid feestje dus ben alleen wezen lopen. het was er lekker weer voor. Na even thuis rust te hebben genomen, heb ik nog een paar kleine boodschapjes gedaan. Marlies en Ad kwamen 's-avonds op visite, lekker even bijgepraat over hoe goed het loopt bij Gloria. Toch een pluim voor al die trainers die mij maar moeten vervangen.
Vanmorgen was het vroeg dag, de verpleegster kwam om 07.30 uur omdat ik in de ochtend naar dokter Harlet moest. Dit is de dokter waar ik al 11 jaar bij loop inverband met het verwijderen van mijn maag. Hij was zeer blij mij te zien en zei dat ik er goed uitzag. Hij heeft tijdens mij ziekenhuis opname verschillende keer getwijfeld of ik er weer boven op zou komen. Vertelde hem dat wij Knippers een sterk geslacht zijn. Ook de longarts kwam toevallig langs en was zeer blij mij weer zo goed ter been te zien. dokter Harlet vroeg hoe met het gewicht ging. Heb hem toen verteld dat ik vorige week 2.3 kg was aangekomen. "Dat gaat goed" zei hij, "Volgende maand weeg je 80 kg" Ik heb verteld dat ik met 70 kg als einddoel heel erg tevreden ben, moet anders weer een afvaldieet gaan beginnen. Om al het positieve van dzee week eens te vieren zijn Alméra en ik lekker in Hoogstraten in de kroeg gedoken. We vonden dat we dat wel verdient hadden.
Morgen nacht gaat Alméra voor het eerst sinds mijn ziekte weer werken. Dat betekend dat ze dan zondag op bed ligt te slapen. Ze heeft wel een beetje zorgen. Ik zal dan voor mijzelf moeten zorgen. Voor mij weer een uitdaging, maar denk dat ik hier wel uitkom. Zal bewijzen dat ze zich geen zorgen hoeft te maken en dat ze lekker kan slapen. Het is belangrijk voor haar dat zij ook weer haar sociale leven kan oppakken. Ze heeft met zoveel liefde en toewijding mij deze afgelopen weken ondersteund en toen ik thuis kwam verzorgt, dat ik niet weet hoe ik haar hier ooit voldoende voor kan bedanken. Zonder haar was het me nooit gelukt om nu weer dit stukje te schrijven.
Gisterenmorgen wakker geworden met veel pijn aan de wond. Waarschijnlijk tijdens het slapen wat verkeerd gelegen. Daarom rond 11.00 uur toch maar beslist een pijnstiller te nemen. Na ongeveer 30 minuten begon de pijn te zakken. Rest van de dag was de pijn op het niveau zoals deze allang is, draagbaar. In de middag weer lekker wezen wandelen.
Vannacht iets minder goed geslapen. waarschijnlijk was ik toch te veel aan het opletten om niet naar de buik te draaien. Omdat er door de plastieke bescherming van de wond een roodplekje was ontstaan is er gisteren gekozen om alleen maar gaas op de wond te doen. Dus was het vandaag weer op de oude manier aan de wastafel wassen. Vanmorgen zag het roodplekje er al wat beter uit, maar samen met de verpleegster voor gekozen om nog voor een dag alleen het gaas erop te doen.
Daar Alméra van middag met de oudste zoon naar het ziekenhuis moest ben ik alleen gaan wandelen. Het was weer lekker. net optijd voor de regen weer thuis.
Verder gaat alles lekker rustig maar goed vooruit.
Gisteren voor het eerst met Alméra weer eens boodschappen gedaan. Zijn bij de AH in Zundert geweest. Ook dat was weer genieten.
Het is moeilijk aan de meeste van jullie om dit uit te leggen, maar nadat je zo diep bent gegaan zijn heel veel kleine, voor de meeste van jullie normale dingen, een genot om ze weer te kunnen doen. - Voor het eerst weer zelfstandig kunnen lopen. - Voor het eerst weer buiten kunnen wandelen al is het met ondersteuning van Alméra - Voor het eerst met Alméra zonder ondersteuning kunnen wandelen. - Voor het eerst zonder Alméra, dus helemaal alleen kunnen wandelen. - Voor het eerst weer smaak van het eten krijgen. - Voor het eerst weer kunnen douche. Zo maar wat onbenullige dingen waarvan ik elke keer weer geniet dat ik het weer kan. Vijf weken geleden was dit voor mij allemaal ondenkbaar, op dat moment had ik eigenlijk alle hoop al bijna opgegeven. Maar de steun van mijn gezin ( vooral van mijn schat, Alméra) en vele, vele vrienden hebben mij gebracht tot waar ik nu sta. En jullie mogen best weten dat ik een beetje trots om mijzelf dat ik deze overwinningen elke keer weer behaal. Elke keer weer kleine wedstrijdjes, maar oh zo fijn als je de finish behaald hebt.
Zoals ik de vorige keer vertelde was het gisteren weer weegdag. Vorige zondag woog ik nog maar 55,8 kg wat 14 kg was onder het gewicht voor dat ik ziek werd. Gisteren weer op de weegschaal gestaan, en weer was ik trots op mijzelf. Ik was 2,3 kg aangekomen en weeg nu 58,1 kg.
Ook vandaag weer een overwinning behaald, heb dit keer meer dan 2 km gewandeld, en wat belangrijk is ik was niet echt vermoeid.
Soms denk ik wel eens, klopt dit allemaal wel? De doctoren gaven op een gegeven moment amper 1,00 voor mijn leven. Zelf heb ik ook een moment gehad dat ik alles wilden opgeven en sterven. En nu doe ik toch maar al deze dingen. Natuurlijk moet ik overal mee blijven oplettend dat ik niet te overmoedig wordt, en tijdig mijn rust pak. Maar geloof me ik let hier ook goed op. Heb wel eens het gevoel dat ik nog meer kan, maar rem dit dan zelf af.
Want dat is wat ik vergeten was maar weer heb geleerd, "Genieten van elk moment van de dag en je mag je eigen best af en toe een schouderklopje geven"
Heb mij 1 dag vergist, dus een dag later toch nog een berichtje.
Het gaat best goed. Je hoort mij dan ook niet klagen. Eten gaat goed en smaakt weer lekker. Wandelen gaat steeds beter en deze week zelfs alleen wezen wandelen. En ook de tijden buiten bed worden stukje bij beetje langer. Let natuurlijk wel op dat ik op tijd mijn rust pak. Vandaar dat ik van 13.00 uur tot 15.00 uur op bed lig en in de avond meestal rond 21.30 uur mijn bed opzoek.
Wat heel fijn was dat ik 2 dagen geleden voor het eerst sinds 8 weken heb kunnen douche. Wat was dat heerlijk, genieten als een klein kind. De wond op de buik is zover dicht dat nu de gaasjes met plastictape kunnen worden afgeplakt. Dus niet meer moeilijk doen aan een wasbak, maar heerlijk onder de stralen staan.
Vorige week zondag had ik mij voor het eerst gewogen. Bleek nog 14 kilo onder mijn gewicht te zitten. Ben benieuwd wat de weegschaal morgen aan geeft.
Dus jullie horen het we zijn positief en het gaat de goede kant op.
Is er dan geen enkele maar zullen jullie denken. Dat zijn we toch altijd bij Winy gewent. Natuurlijk is er een maar. De bloedprop die als een kleine tijdbom in mijn lichaam zit baardt met op sommige momenten toch wel een beetje zorgen.
Voor de rest zijn we uiterst te vrede hoe alles boven verwachting verloopt.
Zal dit keer proberen de dagen wel goed in de gaten te houden, en meldt mij dan weer maandag.
Gisteren tijdens het verzorgen van de wond, merkte de verpleegster dat er iets in de wond zat. Ze heeft met een pincet geprobeerd het eruit te halen, maar dat lukte niet. "Morgen kijk ik nog wel eens "zei ze.
Vanmorgen is ze weer geweest en heeft de wond opnieuw goed bekeken. Volgens haar is het geen hechting maar lijkt het meer op ijzer, iets van een nietje. Ze heeft gekeken of het los zat, maar er was geen beweging in te krijgen. Ze heeft de wond verder verzorgt en het advies gegeven om toch even contact op te nemen met de huisarts. Misschien is het iets wat later voor een ontsteking kan zorgen en dan ben ik verder van huis.
Vanavond dus bij de huisarts geweest. Hij heeft de wond goed bekeken en twijfelde in het begin ook wat het was. Na een nog wat grondiger onderzoek kwam hij tot de conclusie dat het een titaniumklemmetje is die mijn lichaam is aan het afstoten. Hij laat het zitten, omdat hij bang is dat bij verwijdering misschien de bloedprop open spring, en dan kan ik gelijk naar het ziekenhuis. Het klemmetje kan niet voor een ontsteking zorgen dus daar hoefde ik mijn niet druk om te maken. Hij vertelde, wel net als de chirurg, dat ik mijn temperatuur goed in de gaten moet houden.
Gelukkig was het niets om mij ongerust over te maken, maar weer toont mijn lichaam dat het een geheel eigen wil heeft.
Tot vrijdag, hopelijk zonder bezoek aan de huisarts.
Zaterdag een rustige dag gehad. In de middag maar een klein blokje gewandeld omdat ik het door de wind erg koud had. Ben namelijk op dit moment erg kouwelijk aangelegd. Zit ook geen vet meer aan mijn lijf. Heb dan de rest maar thuis op de loopband gelopen. Rond 20.00 uur kwamen Linda en Haran op bezoek. Haran is een ex-start-to-runner die 2 jaar geleden bij mij is begonnen. Het hardloopvirus heeft zo hard bij hem toegeslagen dat hij binnen kort de trainerscursus niveau 3 gaat doen.
Ook de zondag verliep rustig. natuurlijk steeg in de loop van de dag wel de spanning. Wat zou het morgen worden? Zijn lekker weer buiten wezen wandelen, dit keer zelfs een klein stukje verder, en dat ging goed. Ben naderhand voor het eerst weer eens op de weegschaal gaan staan. Weeg dus op dit moment 14 kilo lichter als voor de operaties. Dus je kunt wel raden dat toen ik 4 weken geleden thuis kwam dit nog enkele kilo's meer waren.
Vandaag vroeg opgestaan, Alméra en ik, waren beide toch gespannen. Om 08.15 uur op naar het ziekenhuis. Eerst moest ik mij voor de scan melden. Kreeg een 1 liter fles met radioactieve vloeistaf die k binnen 45 minuten moest leegdrinken. De smaak is niet echt lekker dus is 1 liter best veel. Na 1 uur werd ik binnen geroepen, moest mij helemaal uitkleden en weer een operatiehemd aantrekken. Ook kreeg ik een naald in mijn arm waaraan een spuit werd gekoppeld.. Nadat ik op de tafel had plaats genomen werd er ook nog radioactieve vloeistof in mijn achterste gespoten. Daarna kon het beginnen. Halverwege moest ik de spuit die ik in mijn hand vast hield aan de dokter geven, deze vloeistof werd toen in mijn aderen gespoten waarna ik het erg warm kreeg. Wederom draaide de scan op volle toeren. Eindelijk mocht ik eraf. Vlug naar de kleedkamer waar een wc stond, dat was maar goed ook, want al die vloeistof wilden uit mijn lichaam. toen nog even op de verpleger wachten die de spuit uit mijn arm verwijderd. Alles klaar dus nu Alméra gaan halen en op naar de dokter. We liepen beide stil ingedachte de 2 gangen door richting de dokter. Ons melden bij de secretaresse. We hoefden niet lang te wachten, want nog geen paar minuten later kwam de dokter ons zelf halen. In zijn kamer vertelde hij dat de scan er goed uitzag. Er was maar een kleine maar. Bij de operatiewond van de lever zal een kleine bloed ophoping. Hij liet ons de scan zien en legde uit waar deze zat. Het bloed zit ingekapseld, dus kan niet zomaar in de buik lopen. Moeten de komende tijd de koorts goed in de gaten houden. Als deze stijgt moeten we gelijk contact opnemen en naar het ziekenhuis komen. Geruststellend is dat het bloed niet operatief hoeft worden verwijderd. Dit kan rechtstreeks door de buikwand. (Mijn huisarts zou zeggen "Maak je niet druk Winy, ik voel er niets van") Dus we wachten af hoe het bloedpropje zich gaat gedragen. Toen werd de buikwond bekeken, hier was de dokter zeer tevreden over. Hij verwacht dat deze met 2 weken geheel gesloten is. Het belangrijkste voor mij kwam op het eind. De microbe. Uit de bloed bleek dat de microbe zo goed als verdwenen is. ( Dus helaas nog niet voor de volle 100% ). Hij verwacht dat de microbe niet zal terugkomen, maar langzaam geheel zal verdwijnen. Dus toch een stuk positiever dan de vorige bezoeken. Nu gaan we er dan ook maar van uit dat we deze slag bijna gewonnen hebben. Hopelijk gaat de bloedprop ook geen gekke dingen doen. Moet maandag 8 november terug, eerst wordt er een echo gemaakt om te kijken hoe het met de bloedprop is, en dan wordt er gekeken of er actie zal worden ondernomen. En natuurlijk gaan we er van uit dat over 3 weken de microbe volledig is overwonnen.
Rond 14.00 uur zijn nog 2 collega's van mij op bezoek geweest. Heerlijk even met elkaar geklets, even over school maar toch veel slap gepraat.
Heb gisteren nacht helemaal niet geslapen. De gehele nacht had ik jeuk in mijn gezicht. En het is echt geen pretje om jeuk te hebben, vooral niet als je wilt slapen. Ben rond 3 uur mijn bed uitgegaan en heb via de computer een afspraak bij de huisarts geboekt. Toen Alméra opkwam en mij zag wist ze al dat er iets niet goed was. Heb haar verteld van de ontzettende jeuk in mijn gezicht en dat ik voor deze middag een afspraak had gemaakt bij de huisarts. Ze heeft mijn gezicht bekeken, maar er was niets te zien alleen de huid voelde wat korrelig aan.
Toen we bij de huisarts waren en ik mijn verhaal vertelde wist hij gelijk wat het was. Ik ben allergisch voor de nieuwe antibiotica en dat je niks ziet komt om dat de jeuk van binnen uitkomt. Kreeg gelijk medicijnen voor geschreven om de jeuk tegen te gaan. Er zat wel een maar aan. De jeuk kan met deze medicijnen binnen ongeveer 3 dagen verdwijnen, maar als het al diep zit kan het 3 tot 4 weken duren. Oh zie Alméra dan zal het bij Winy wel 3 tot 4 weken zijn. Hopelijk hebben we een keer een beetje geluk en is het dit keer wel na 3 dagen over. Van het bloed onderzoek waren al wat uitslagen binnen. Het vitamine B12 gehalte was nu goed, alleen de ijzer waarden en foliumzuur waren te laag. Daar heb ik nu ook weer medicijnen voor gekregen. (Je wilt niet weten wat voor apotheek er intussen bij mijn thuis staat.) De uitslag van de microbe ( bacterie) was nog niet binnen die volgt maandag.
Vannacht tot 5 uur als een blok geslapen, daarna wat korte muizen slaapjes. Voelde mij een stuk uitgeruster als gisteren. In de ochtend is een collega van Alméra geweest en in de middag een collega van mij. Omdat mijn collega rug patiënt is en niet te lang stil kan zitten hadden we afgesproken dat ik met hem mijn blokje zou gaan wandelen. Helaas viel dit letterlijk in het water. De regen zorgde er voor dat we toch maar binnen zijn gebleven. Dus mijn wandeling voor vandaag is helaas niet doorgegaan. Ga daarom straks maar 1 km op de loopband wandelen, dan heb ik toch iets gedaan, al is dat helaas niet in de buitenlucht.
De spanning naar maandag is langzaam aan het stijgen hoe zal de scan zijn en is de microbe verdwenen.?
Hoop daarom dat ik maandag na het ziekenhuis goede berichten aan jullie kan melden. En als de berichten goed zijn dan geloof maar dat Alméra en ik een vreugdedansje zullen maken..
Gisteren weer lekker met Almera in het najaars zonnetje gewandeld. De verpleegsters ontdekte dat er naast een klein stukje van de buikwond die al dicht is, een kleine opening was. Daar is de wond nog niet genezen, dus wordt mede de komen de dagen in de gaten gehouden en extra verzorgt. In de avond kwamen Ellen en Will van de SamenLoop Tilburg op bezoek. Na wat verteld te hebben over mijn gezondheid ging het al gauw over de SamenLoop. Ellen heeft bijna de gehele avond zitten schrijven. Heb ze verteld waar allemaal nog aan gedacht moest worden. Helaas vertelde Will dat bij de aanvraag voor vergunning van het Wilhelminapark niet alles werd goedgekeurd. De gemeente heeft toch weer een andere kijk op verkeerssituaties. Hopelijk krijgen we het in harmonie toch opgelost, vertrouw Will dat wel toe.
Vanmorgen naar de huisarts geweest om bloed te laten prikken. Nu wordt het erg spannend, is mijn vitamine B12 waarde al gestegen, is het ijzergehalte niet gezakt, maar het aller belangrijkste voor mij is hoe zit het met de microbe (bacterie) is hij verdwenen of is hij nog aanwezig? Maandag, nadat er een scan is gemaakt, krijgen we tevens de uitslag van het bloed. Jullie snappen dat dit dus een paar daagjes peentjes zweten wordt. Hopelijk is maandag de scan en de uitslag van het bloed goed. We gaan er zondag maar een kaarsje voor opsteken.
Gisteren had ik een wat mindere dag. Het wandelen was vermoeiend, en verschillende spieren begonnen halverwege te protesteren. Ook het eten viel elke keer verkeerd. Dat was zo'n dag dat je even een terugslag heb, ik ben er van overtuigd dat er nog meerdere zullen volgen, dus accepteer ik dat maar.
Vandaag ging het weer beter het eten ging goed en ook het wandelen ging veel beter. Vanmiddag gebeld door de bedrijfsarts. Hij wilden weten hoe het ging, en of ik al wist wanneer ik samen met mijn werk een plan van aanpak om terug te keren kan maken. Ik heb hem verteld dat ik nog werk zat heb met mijn eigen plan van aanpak om te genezen, en dat dit toch nog wel even gaat duren. Heb hem ook verteld dat de wond nog steeds open is en dat ik ook nog steeds de microbe (bacterie) in mijn lijf heb. Nadat te hebben aangehoord begreep hij dat werken er voorlopig niet inzit. Werken aan mijn genezing is al een zware job genoeg.
Zo dat was het weer uit mooi Vlaanderen, tot overmorgen.
De afgelopen 2 dagen zijn zonder noemenswaardige problemen verlopen. Behalve dat mijn achillespezen blijven protesteren gaat het best goed.
Het eten gaat langzaam de betere kant op krijg wat meer smaak. Niets is zo gek als te eten terwijl je niet echt proeft wat je eet. Je weet van een paar weken geleden bijvoorbeeld hoe kaas smaakt, maar als ik dat nu pakte proefde ik geen kaas. Dit begint dus nu beter te worden.
Heb gisteren en vandaag weer lekker buiten gelopen met Almera. Beide keren zelfs zonder steun van haar. Beide keren toch een ronde van 1200 meter gelopen. Het is wel vermoeiend, maar het gaat me steeds beter af. Als ik thuis kom ben dan ook een beetje trots op mijzelf.
De nieuwe antibiotica heeft nog geen bijwerkingen getoond, hopelijk blijft dit zo.
Mijn wond op mijn buik groeit met hele kleine stukjes dicht, het zal nog wel 2 a 3 weken duren voor dat hij geheel gesloten is, maar er zit vordering in.
Ook weer bezoek gehad. vrijdag kwam mijn nieuwe chef kennis maken, hij is in augustus begonnen en we hadden elkaar nog niet ontmoet. Denk wel dat de directie een juiste keuze heeft gemaakt. Deze middag is Ivan van de lotgenoten geweest. Dat was weer gezellig kletsen over de Roparun. Ivan heeft ook een Husky, net als wij. Hij had deze meegebracht, en wonderwel konden ze goed met elkaar overweg.
Almera is nu met het warm eten bezig, hoop dat ik weer wat meer van de smaak proef, want dat maakt het eten toch een stuk lekkerder.
Neil Armstrong zie ooit, toen hij als eerste mens voet op de maan zetten, "een kleine stap voor de mens, maar een reuze stap voor de mensheid" Zo voel ik het ook, ik ga kleine stapjes vooruit, maar wetende waar ik vandaan kom, lijken het reuze stappen.
Gisteren was een best goede dag voor mij. Verschillende keren uit bed geweest, en dat ging goed. Tegen het einde van de middag voelde ik wel een kleine irritatie aan mijn linker achillespees. In de avond is Arielle van de Lotgenoten op visite geweest, dat was gezellig en we hebben veel gepraat, natuurlijk ook over de Roparun.
Afgelopen nacht slecht geslapen, heel veel jeuk aan de wond gehad. En daar ik niet even lekker kan krabben was het zeer hinderlijk.
Toen ik 's-morgens uit bed stapte merkte ik dat beide achillespezen erg pijnlijk waren.
De chirurg had mij verschillende keren op het hart gedrukt om meteen te bellen als ik last van mijn achillespezen zou krijgen. Mede omdat dit een bijwerking van de zeer zware antibioticakuur is met afscheuring van de pezen tot gevolg. Hier zit ik dus echt niet op te wachten. Geprobeerd de chirurg te bereiken, maar dat lukte niet, toen maar besloten een afspraak te maken bij de huisarts. Nadat hij de achillespezen had gevoeld ( ik kan je verzekeren dat was geen pretje) was het advies meteen met deze antibioticakuur te stoppen. De pezen zijn al flink aangetast. De huisarts heeft toen de chirurg gebeld, (hij weet wel de juiste weg om deze aan de lijn te krijgen.) en de situatie uitgelegd. Ook de chirurg gaf het advies direct te stoppen. Samen met de huisarts hebben ze toen bekeken op welke antibiotica dan kon worden overgestapt. Want zoals jullie weten is de microbe (bacterie) nog steeds aanwezig. Ik heb nu een nieuwe antibioticakuur en moet half volgende week bij de huisarts terugkomen om mijn bloed te laten controleren. Dus we gaan er maar vanuit dat alles weer goed komt.
Toen Almera en ik terug naar huis reden hadden we beide zo iets van dat we nu toch wel genoeg ziekenhuizen en huisartsen gezien hebben. Maar ja zolang we niet helemaal zijn genezen zijn ze we nog van ze afhankelijk.
Het zijn allemaal van die kleine ongemakken, maar soms denken we wel eens waarom moet dat ons elke keer weer overkomen. Wordt het niet eens tijd dat er een stop op komt.
Doordat ik gisteren een zware dag had, ziekenhuis de gehele ochtend, In de middag gewandeld met Almera, en 's-avonds visite ben ik wat vroeger gaan rusten en is de blog er bij in geschoten. Soms is aan mijn eigen denken belangrijker.
We waren gisteren al vroeg op, want om 08.00 uur moesten we al gewassen en aangekleed in het ziekenhuis staan. Als eerste werd er een foto van de longen gemaakt, en daarna moest ik een echo van de buik laten maken. ( nee hoor ik ben niet zwanger) Hier ging toch wel wat tijd inzitten. Maar nadat alles klaar was kon ik door naar de dokter. Gelukkig hoefde we hier maar eventjes te wachten. De longfoto's zagen er goed uit, de ontstekingen zijn bijna allemaal verdwenen, dat was het eerste positieve nieuws. Op de echo waren geen gekke dingen te zien, deze zag er goed uit, het tweede positieve nieuws. De uitslag van het bloed geeft aan dat de microbe (bacterie) helaas nog niet verdwenen is. Dit was toch een serieuze tegenvaller. Had er toch erg op gehoopt dat de zware antibioticakuur de strijd had gewonnen. Jammer genoeg is dat niet zo, en dat baart mij toch wat zorgen. Ik kan namelijk niet eeuwig antibiotica blijven slikken, en wat dan?
Door naar de onderzoekstafel om de wond en de drain te bekijken. Daar de laatste dagen het vocht uit te wond tot de helft gereduceerd was, en er bij de opening in de buik waar de drain in zat een lichten ontsteking zat, werd er besloten de drain te verwijderen. Dit was wel even pijnlijk, als ze zo'n slang door een klein gaatje net boven je navel uit je buik trekken.. Maar dat had ik er graag voor over. Ik ben mijn drain kwijt. Toch weer wederom een positief iets. De dokter wilde in eerste instantie nog een klein buisje in de drain wond plaatsen om toch nog iets vocht op te vangen, maar toen hij zag hoeveel pijn dit mij bezorgden heeft hij hier van afgezien.
Toen de wond bekeken, inderdaad was deze licht ontstoken, volgens de dokter was ik allergisch geworden voor de Betadinezalf, dit gebeurde wel meer. Moet dus overschakelen op een andere zalf en dan zal het vlug beter gaan. De wond zelf groeit goed dicht, daar was hij zeer content over. Over 2 weken moet ik weer terug en dan wordt er een scan van de buik gemaakt. Dan kunnen ze nog beter zien hoe alles op zijn plaats zit en of er nog ergens complicaties zijn.
Al met al een positieve ochtend, waarbij de microbe (bacterie) toch voor een lichte domper zorgde. Ik mag nog een week de antibiotica slikken en ik hoop en bid dat ik dan de microbe verslagen heb, zo niet dan weet ik nog niet hoe alles verder gaat. Maar goed we blijven positief en gaan er vanuit dat ik dit ook kan overwinnen.
Gisteren een rustige dag gehad. Af en toe uit bed geweest en verschillende keren door de kamer gewandeld. De open wond begint wel wat te irriteren.
Vanochtend is de verpleging geweest en deze vertelde dat de randen van de wond rood zagen. Ze denk dat ik allergisch voor de zalf ben geworden. Morgen moet ik naar het ziekenhuis, dus hier gelijk naar laten kijken.
Heb rond de middag met ondersteuning van Almera een flinke blok buiten gelopen. Vond het wel raar om met een duidelijk zichtbare drain over straat te lopen, maar goed de mensen moeten dat maar accepteren. Was daarna best moe, maar wel heel voldaan.
In de middag kwamen wat broers en zussen op visite voor mijn verjaardag van afgelopen vrijdag. Het was gezellig, maar best vermoeiend.
Zo ik ga voor vandaag stoppen, morgen moet ik weer naar het ziekenhuis, dus ik hoop morgen positieve berichten op deze blog te plaatsen.
Lieve familie, lotjes, vrienden, kennissen, Samenlopers,joggers, hardlopers, trainers, ect, ect. Hierbij wil ik jullie bedanken voor de vele steun die wij als gezin van jullie hebben mogen ontvangen. Het was overweldigend. Bloemen, honderden kaarten, honderden mailtjes en reacties op de blog, brieven en voor al de vele kaarsjes die door jullie zijn ontstoken. Alles heeft mij in deze zware strijd heel veel moed en kracht gegeven. Vooral op de momenten dat ik het even niet zag zitten. Natuurlijk ook een hele grote pluim en dikke knuffel voor Almera die al die tijd jullie op een fantastische manier van informatie heeft voorzien. En natuurlijk ook een dik bedankje aan mijn zoons die altijd maar weer paraat stonden om te helpen. Hopelijk mag ik op jullie steun blijven rekenen, want er is nog een lange weg te gaan.
Hoe gaat het nu met mijzelf. Elke dag gaat het weer een stapje beter. De ene dag wat beter als de andere. Het is natuurlijk belangrijk om goed naar mijn lichaam te luisteren, en het heeft even moeten doordringen dat ik besefte dat het geen genezing van en paar weken, maar maanden gaat worden. Dat klinkt soms moeilijk, maar ik wil er straks dan ook weer voor de volle 100% staan.
Gelukkig begint ook weer mijn zin terug te komen om wat te doen, ben daarom weer achter de computer gekropen, en speel spelletjes op de Nintendo DS die ik van mijn zoons gekregen heb. In de morgen en middag als ik aan tafel zit. (lekker buiten bed.) is het fijn dat ik deze dingen kan doen.
De open wond in mijn buikwand begint langzaam dicht te groeien, dat is de een goed teken. De drain irriteert soms vreselijk in mijn buik, maar we denken maar dat het voor de genezing is. Hoe het met de microbe (bacterie) is zullen we maandag te horen krijgen, hopelijk is mijn lichaam die strijd ook aan het winnen.
Zo dat was het weer voor de eerste keer, ben blij dat ik dit weer kan doen.
We hebben er een middag spoed opzitten. Maandag heeft de arts het vacuüm en het zakje van de drain vervangen, vanaf die tijd loopt de drain niet goed door. Vanmorgen met de verpleegkundige nog het een en ander geprobeerd, dit werkte voor enkele uren. Vanmiddag weer gedonder. Eerst naar het ziekenhuis gebeld, de arts heeft een operatiedag dus maar naar spoed gereden. De spoedarts kende Winy nog, dit had zo zijn voordeel want we kregen voorrang. Het viel niet mee om duidelijk te krijgen wat er aan de hand was, de arts was ook een beetje eigenwijs en wilde niet goed luisteren naar ons en zijn collega die wel wist wat er fout zat. Uiteindelijk is er weer een nieuw systeem aangehangen en hopelijk loopt het nu wel goed door. Verder heeft Winy vandaag niet zoveel trek in het eten, hij eet omdat het moet. Hij blijft telkens het record verbreken, de rondjes die hij loopt door de woonkamer breiden zich aardig uit. Winy heeft inmiddels ook de Nintendo, het kado van de kinderen, in gebruik genomen. We boeken dus nog steeds voorruitgang.
De dag van de controle, het was een hele onderneming voor Winy. Een paar uurtjes rust had hij daarna wel nodig. Winy moest eerst longfotos laten maken en dan gelijk naar de arts. Fotos zien er goed uit hoewel er nog steeds vocht zit, gelukkig hoeft de long niet aangeprikt te worden om dit weg te halen. De wond wordt bekeken, hij is erg tevreden. Er worden wat hechtingen verwijderd. De drain moet nog blijven zitten, er komt nog teveel vocht uit. Dit moet voor de helft verminderen alvorens de drain te kunnen verwijderen. Ook wordt er is bloed afgenomen, volgende week horen we daar de uitslag van, dan moeten we immers weer terug. Dan wordt er ook een echo gemaakt, ivm de bacterie en weer opnieuw longfotos. Op dit moment weten we dus niet of de bacterie er nog zit. Winy moet vanaf nu elke week op controle komen en verder moet hij door gaan met de antibiotica, goed eten en bewegen. We zijn op de goede weg.
We boeken nog steeds voorruitgang, weer een rondje extra gelopen en ook een boterhammetje extra gegeten. We hadden vanmorgen een verpleegkundige die een week niet was geweest, ze verschoot in de positieve zin, van de wond. Vergeleken met een week terug ziet deze er heel netjes uit, geneest goed en is al een stuk minder diep. Vanaf nu ga ik om de dag wat op de blog schrijven, het wordt steeds moeilijker omdat het wereldje hier erg klein is en de stapjes die we nemen eveneens. Ik meld mij dus maandag weer, hopelijk met goed nieuws. Die dag ga ik namelijk met Winy op controle in het ziekenhuis.
De eerste week zit er op, het was vallen en opstaan, ups en downs. Maar we hebben het met zijn allen toch mooi gered. Het is nu allemaal wat rustiger en hebben alles onder controle. Je ziet gewoon dat Winy elke dag voorruit gaat met eten , lopen, minder pijn, geen koorts meer. Hij krijgt meer praatjes maar ook meer spatjes! Ach, een goed teken. Het bewijs is maar weer geleverd, thuis herstel je toch het beste.
We zien elke dag een heel klein beetje vooruitgang, vanmorgen heeft Winy lekker in een luie stoel gezeten. De spierontspanners doen gelukkig hun werk. Het eten gaat ook steeds beter, hij vroeg vanmorgen zelfs om een koekje bij de thee. Het moet niet gekker worden. Vanavond twee rondjes door de huiskamer gelopen. Alle records worden zomaar verbroken.
Winy heeft een wat mindere nacht gehad, hij heeft veel pijn in zijn rug. De huisarts is geweest, de spieren zitten vast. Hij krijgt spierontspanners, mocht dit niet genoeg helpen dan komt de kinesist langs. Verder was het een rustig dagje, wat gecomputerd en een stukje gelopen. Hij moet immers in beweging blijven. Tussendoor natuurlijk volop gerust. Vanavond een heerlijk kindermenuutje gegeten, aardappelpuree met kipfilet en appelmoes. Je moet ergens beginnen toch.
