In deze blog worden onze wandelavonturen beschreven
Over mijzelf
Ik ben Van Herreweghe Brigitta
Ik ben een vrouw en woon in Stekene (België) en mijn beroep is gestopt met werken..
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, lezen.
04/05/2016 Reis naar Santander en eerste kilometers.
Dag 1: met zekerheid wist ik dat ik niet lang zou slapen, om 04.15 uur lag ik al wakker. Om 05.30 uur zijn wij opgestaan. Ontbijten, douchen, klaarmaken en de laatste zaken controleren en dan kwam "Luchthavenvervoer Jos" al toe om 07.25 uur. Rugzakken ingeladen en op weg naar Charleroi. Hier en daar hadden wij eens vertraagd verkeer, maar om 09.30 uur kwamen wij aan. Op de toegangsweg vroegen militairen onze identiteitskaarten en even verder moesten wij een ondergrondse parking inrijden. Daar werden wij afgezet door Jos.
Na bedanking en afscheid te hebben genomen, zochten wij onze weg naar de vertrekhal. Bij de ingang ervan moesten wij onze boardingpass en onze identiteitskaart tonen, en we konden binnen. Onmiddellijk checkten wij onze rugzakken in en schoven aan voor de controle. Dat was zo gefikst, dus waarom we ten minste 3 uur voor vertrek daar aanwezig moesten zijn? Het viel wel op dat het daar veel drukker was dan vorig jaar. En dan...wachten....wachten....wachten.... Om 12.10 uur was de boarding en om exact 12.40 uur stegen wij op! Naast mij was de enige plaats die nog vrij was in het vliegtuig van Ryanair, raar, waarom juist die plaats!?!
Om 14.20 uur, een kwartier vroeger dan gepland, zijn wij geland. De rugzakken waren er ook, oef! Nu verdwijnt de stress volledig! En dan op weg naar Igollo, via een route die ikzelf uitgestippeld had, om alzo op de Camino del Norte te geraken. Het ging goed vooruit en in 2 etappes, totaal 6,5 km, kwamen wij aan het hotel, waar wij een kamer voor 1 nacht geboekt hadden.
Straks gaan wij hier op verkenning en uit eten, en dorst dat ik heb! ;-)
Morgen moeten wij nog ongeveer een kwartier stappen om op de Camino te geraken.
Het is wel gemakkelijk als je een persoonlijke Spaanse tolk bij hebt. De 2 jaar Spaanse les, die Brigitta gevolgd heeft, werpt zijn vruchten af.
Op 4 mei 2016 vertrekken wij om te beginnen met de tocht, waar wij vorig jaar moesten stoppen door problemen met het been van Brigitta. Wij gaan het gedeelte van de Camino del Norte vanaf Santander wandelen en daarna via de Camino Primitivo en een stukje Camino Frances om alzo in Compostela te geraken. De totale tocht zal ongeveer 556 km bedragen en wij zullen er 22 à 24 dagen over doen, al naargelang de conditie.
We zochten naar een maatschappij die op Santander vliegt, maar de enige was Ryanair. Toeval wilde dat er een vlucht was midden in de week en dat is interessant omdat er dan ook minder pelgrims vertrekken. We hadden wel één probleem, nl. het vervoer naar de luchthaven van Charleroi, maar dat is gelukkig opgelost door onze vriend Jos, die ons die dag thuis zal ophalen om 08.00 uur, waarvoor onze dank. De vlucht is pas om 12.40 uur, maar met de ontwikkelingen de laatste tijd, wordt er gevraagd om 3 uur op voorhand in de luchthaven te zijn en dan nog rekening houdend met de Kennedytunnel en file aan de luchthavens.....
We zijn afgelopen weekend begonnen met het materiaal klaar te nemen, te wegen en beslissen wat wij wel of niet zullen meenemen. We gaan het totale gewicht proberen te beperken om het risico op kwetsuren te verlagen.
Zoals bij vorige tochten zal ik trachten om dagelijks een verslag toe te voegen, de foto's komen er later bij.
Hieronder een foto van het traject dat wij gaan doen, Het is het gedeelte in stippellijn tussen Santander en Santiago.
Gisteren was onze terugreis naar huis. Het been van Brigitta is nog altijd even slecht, zij kon amper gaan. Na alles ingepakt te hebben, werd een taxi gebeld om ons naar de luchthaven van Bilbao te brengen. In de luchthaven was een manifestatie aan de gang van Basken, wat gepaard ging met het roepen van slogans. Verder bleef het rustig, onder toeziend oog van de veiligheid van de luchthaven en de Guardia Civil. Bagage inchecken, gedaan voor even met het gesleur met 2 rugzakken. En dan nog een paar uur wachten op de vlucht. Wanneer het zo ver was, gingen we aan boord. Het vliegtuig, een Airbus 320, zat nog niet halfvol. Stipt om 15.15 uur stegen wij op. 20 minuten vroeger dan voorzien zijn wij geland in Zaventem. Uit het vliegtuig en onmiddellijk vroeg men aan Brigitta of zij het was die assistentie gevraagd had. Ze kon mee met een wagentje waarmee men passagiers, die slecht te been zijn, vervoert tot aan de uitgang. Daar werden wij opgewacht door onze dochter Evelyn en haar vriend Philip. We bleven bij hen nog eten en dan werden we naar huis gevoerd. Omstreeks 21.30 uur waren wij thuis.
Straks naar de dokter, we zijn benieuwd wat er mis is met dat been....
manifestatie in de luchthaven van Bilbao ons vliegtuig van de maatschappij Vueling
Na het ontbijt hebben we ingepakt en op het gemak zijn wij naar de bushalte gegaan op 200 meter van het hotel. De bus kwam toe met vertraging om 11.10 uur. Voor lange trajecten gebruikt men hier comfortabele reisbussen. Voor 21,50 euro voor twee konden wij mee naar Bilbao. Men verkoopt tickets met genummerde plaatsen zoals op een vliegtuig.
We konden onze wandeling meevolgen, want de bus passeerde vele plaatsen waar wij geweest zijn. Om 14.30, met een halfuur vertraging, kwam de bus toe in het busstation van Bilbao. Aangezien Brigitta's been nog niet verbeterd is, tegendeel zelfs, want ze heeft tijdens de nacht wakker gelegen van de pijn, namen wij een taxi tot aan het pension. Dat lag helemaal aan de andere kant van de stad. Een kleine 10 euro later waren we aan dat pension. Inchecken en ik ging alleen op verkenning naar het dichtst bijzijnde restaurant. Dat lag 3 à 400 meter van het pension, na een tamelijk lange bergaf, niet goed voor haar been dus. Dan maar inkopen gedaan om zelf iets klaar te maken in de keuken van het pension, dat vrij ter beschikking is van de gasten. Een terrasje hebben we wel gedaan, dat lag niet zo veraf. Het was wel nodig om te drinken want het was hier 34 graden en volle zon.
Wij gaan ons vandaag niet meer verplaatsen. Morgen is de terugreis naar huis, met taxi, vliegtuig en taxi Evelyn...
nu was het beter weer, warm zelfs, in tegenstelling tot gisteren
nog eens de onduidelijke toren, laatste foto in San Vicente
Deze morgen weer uitgeslapen, toch niets anders te doen. Brigitta's been was nog steeds niet verbeterd. Na het ontbijt zijn wij gaan brainstormen wat onze opties waren. We gingen nog 2 pillen afwachten, deze van 's morgens en deze van 's middags, of deze betering zouden brengen.
In de namiddag hebben wij gepoogd om een kleine stadswandeling te maken, geheel op het gemak. Dit ging zeer traag en dan nog met de onvermijdelijke pijnscheuten. Dat zou morgen dus niet veel veranderen, dus hebben wij de knoop doorgehakt: we gaan naar huis!
Eerst heb ik geprobeerd om de vlucht van Vueling om te boeken naar een andere datum en plaats. Enkel de datum kon men veranderen, maar dan moesten wij nog 500 km verder zien te geraken naar Santiago, en moesten wij bovendien nog 110 euro omboekingskosten + toeslag voor de vlucht betalen. Het zou dan nog een vlucht zijn met tussenstop in Barcelona, waar je dan 8 uur zou vastzitten. Geen optie dus, dus hebben we maar een nieuwe vlucht geboekt van Bilbao naar Brussel, een rechtstreekse vlucht op maandag 11/05. Dan nog tickets afdrukken... Oeps, daar gaan we weer.... De bank was al gesloten, zodat Cristina ons niet kon helpen. Even een spurtje naar het toeristenbureau. Ik moest de mail met de tickets doormailen en dan kon men de tickets afdrukken. Weeral gelukt, hoewel ik denk dat als ik de volgende maal naar Spanje kom, ik zelf een printer zal meebrengen ( bij wijze van spreken ) met al dat geprint hier!!!
Tot slot nog een pension voor één nacht geboekt in Bilbao. De bus van San Vicente naar Bilbao vertrekt morgen om 10.50 uur. Onze dochter Eefje werd al verwittigd van onze terugkomst en zij beloofde om ons af te halen in Zaventem.
baal-foto! vooruit bukt u ne keer! ist zo beter?
bustabel nog iets drinken met Joachim, die daar ook al was toegekomen en eten neem en nog één
en nog één, er zal nu toch wel een goeie foto bij zijn hé
Deze morgen hebben wij eens uitgeslapen, pas om 08.00 uur zijn wij opgestaan. Brigitta mankte nog even erg, eigenlijk kon zij zich amper verplaatsen. We hadden afgesproken om in dit geval de bus te nemen, een heel eind verder, en daar dan twee dagen rust te nemen. Ontbijten, inpakken en te voet op weg naar het busstation, waar wij aankwamen om 09.55 uur. Om 10.30 uur was er een bus naar San Vicente de la Barquera, in de gids twee etappes van tesamen 73 km verder. Voor 9,60 voor ons twee konden we met de reisbus mee tot daar. Wat ging dat vlot, om 12.15 uur waren we er al. En dan nog een onderkomen zoeken voor 2 nachten. In principe kan je in de albergue maar één nacht verblijven, dus namen wij onze intrek in hotel Luzon aan de kust. De verantwoorlijke van het hotel zag Brigitta manken en vroeg of zij naar de dokter wou, want op amper 100 meter van het hotel was een medisch centrum dat 24 uur per dag open was. Wij dus daarheen en dan begon het....
Zij moest daar ingeschreven worden met haar Europese ziekteverzekeringskaart en wat bleek? Onvindbaar, waarschijnlijk verloren of thuis vergeten. We hebben dan gebeld naar Mutas in België en zij gingen een vervangdocument doormailen. Dat moesten we nog zien af te printen. In het hotel ging dat niet wegens internet dat plat lag of zoiets, in het medisch centrum wou men dat niet afprinten. Dan maar op zoek naar een printer. We gingen het bankkantoor Santander binnen en legden ons probleem voor. Zij konden niet op het internet want zij werkten met intranet, één letter verschil. We konden wel naar de bank mailen en dan konden ze dat wel afprinten. De bank ging sluiten om 15.00 uur en het was al 14.30 uur. Ikke vlug naar het hotel de ontvangen mail doorgemaild met de IPad naar de bank. Teruggelopen naar de bank en Cristina García kwam mij al tegemoet met een mapje met de afgedrukte documenten. Oef, dat was al gelukt! Ik heb haar uitvoerig bedankt en dan naar het medisch centrum. De nodige formaliteiten ingevuld en dan bij de dokteres binnen. Nog wat formaliteiten en dan het onderzoek. De dokteres zag blijkbaar al vlug wat het probleem was en begon haar voorschrift te schrijven. Nog een uitleg in het Spaans, waarvan ik enkel kon verstaan dat Brigitta 3 pillen per dag moet nemen en 2 dagen moest rusten. Dat had ik dus op voorhand al goed ingeschat!
Maar wat zij nu mankeert, dat weten wij nog steeds niet. De geneesmiddelen afgehaald om 16.30 uur, ik denk dat het ontstekingsremmers zijn, vlug de eerste pil al laten innemen en nu maar wachten tot zondagmorgen of het verbeterd is.
Indien het beter is gaan we verder langs de Camino del Norte, de Camino Primitivo laten wij voor wat hij is, wegens veel te zwaar in huidige omstandigheden. Van hieruit is het nog 505 km tot Santiago, vanaf zondag hebben we nog exact 20 dagen om er te geraken, dat is dus een gemiddelde van 25 km per dag.
Wij willen dit beiden wel afwerken, zodat ik op autoritaire wijze haar een volledig alcoholverbod heb opgelegd, totdat de pillen opgebruikt zijn, dat is dus 7 dagen en dat wordt een harde dobber... Oeps, ik voel een klein snorretje groeien!
Ondertussen rusten wij uit met bier ( ikke ), cola ( zij ) en ijsjes ( wij ), ook niet slecht, want het moet koel gehouden worden .
Gisteravond sprak de pater ons toe in verband met de motivatie om de albergue en alles wat ermee te maken heeft, indertijd op te bouwen. Het was een lang gesprek, waarna we aanschoven voor een gezamenlijke maaltijd. Deze bestond uit kippensoep, pasta en een fruitdesert. Dit alles konden wij doorspoelen met de nodige wijn. De tafel was schijnbaar verdeeld in twee helften, de ene helft zij die geen alcohol dronken, en de andere helft met de alcoholdrinkende en pleziermakende pelgrims. Wij zaten vanzelfsprekend bij deze laatste categorie.... Daarna tegen 22.00 uur in bed.
Om 07.00 uur, na een symphonische nacht van snurkers, wij inbegrepen, kwamen wij tot leven. Inpakken, ontbijten, de donatie doen in de voorziene zuil, die meer weg had van een boomstronk, en dan op weg naar Santander. Brigitta's knie is er niet op verbeterd, ondanks de rust en de ontstekingsremmers. Bij het vertrekken gaat zij voetje per voetje en na enkele minuten gaat het iets vlotter, wel nog mankend. Bij elke rust herhaalt zich dat scenario. Het ziet er niet goed uit en ik maak mij zorgen. Dit in het achterhoofd besloten wij om de tocht van vandaag wat in te korten. Op een gegeven ogenblik liepen wij op de rand van de klippen, rechts van ons strand, links van ons stront, een landbouwer die aal aan het spuiten was op zijn akker. Na 12 km en voldoende haltes, waren wij aan de overzet om 12.00 uur. Voor 5,40 voor ons twee stonden we een halfuur later in Santander. Daar zocht Brigitta eerst een apotheker op om iets te halen voor haar knie, die maar niet wil beteren.
Tot slot gingen we naar het pension waar wij een kamer gereserveerd hadden. Om 13.00 uur waren wij daar. Douche en gaan uiteten, zo vermijden wij de veel te late avondmalen. Daarna nog even naar de gesloten kathedraal, inkopen doen en terug naar de kamer, waar Brigitta ging rusten.
Vandaag hebben wij maar 12 km gedaan, totaal op 275 km.
Aan dit tempo geraken we nooit op tijd in Santiago. We hebben maar 2 dagen speling, maar het is nog 610 km te gaan op 22 resterende dagen, dat is dus een dagelijks gemiddelde van 27,5 km, zonder rustdagen of speling. Hopelijk komt er betering in de knie....
gezellige babbel met een Spanjaard dreigende lucht, maar we hielden het droog fantastische zichten
plankenvloer in een bar, gemaakt van fruitpaloxen uit Beveren-Waas
dat was die bar...en twee koffies in aantocht bloemenpracht
wachten op de overzetboot
daar is hij In de verte Santander komt dichterbij Het Palacio de la Magdalena verboden voor hoge hakken
Deze morgen zijn wij vroeg opgestaan, er stond een lange etappe op het programma. Om 07.30 uur waren wij op weg. Het pad liep langs de promenade van Laredo en op 45 minuten waren we aan de overzet naar Santoña. We waren wel nog 45 minuten te vroeg, want deze vaarde pas vanaf 09.00 uur. Toen de boot toekwam ( niet van de Sint ), stonden er al 20 pelgrims te wachten. We moesten opstappen vanop het strand via een loopplank. Voor 2 per persoon werden wij naar de andere oever gevaren. Van daar ging het pad langs een enorm grote gevangenis naar Berria en dan een zeer steile klim over een erg geaccidenteerd pad, tot aan een uitzichtpunt. Daar zagen wij de baaien van Berria en Noja. We moesten eerst afdalen, even steil en slecht pad en dan over het strand verder. Dat stapte wel lastig, zodat we het pad ernaast namen. Aangekomen in Noja zagen wij een bar, tijd voor koffie en andere niet-geestrijke dranken. Benjamin, een Duitser, kwam daar ook toe. Na het nuttigen van het nodige vocht, gingen wij verder. Het pad liep tussen woonwijken, velden, boerderijen.
In San Miguel besloten wij om een stuk af te snijden langs de weg. Brigitta heeft sinds enkele dagen last van een knie, en zo vermeden wij nog een klim. Ik had trouwens deze morgen al wat zware bagage van haar overgenomen, zodat zij kon stappen met een lichte rugzak. Wie haar kent, die weet dat zij niet gemakkelijk erkent dat zij ergens last van heeft, dus ik heb nogal wat moeten onderhandelen vooraleer zij bagage af wou geven. Tja, het is dit of uiteindelijk de tocht moeten staken... Om 15.00 uur waren wij aan de albergue van pater Ernesto. Inschrijven, douchen en de was doen. Het was goed weer en het was nog vroeg, dus dat kon nog ( de was hé ). De Italianen Marcia en Salvatore zijn hier ook, evenals de Deense vrouw en Benjamin.
Straks spreekt de pater ons toe, en daarna is er het avondmaal.
Door het afsnijden hebben we vandaag toch nog 25 km gedaan, totaal op 263 km. Dat is dus beneden het gemiddelde wat we per dag zouden moeten doen. We zullen dus een tandje moeten bijsteken, maar niet onmiddellijk, want morgen gaan wij maar tot Santander, ongeveer 16 km. Dat is goed voor de knie van Brigitta, dan kan ze wat rusten en hopelijk betert dat snel.
de lange promenade in Laredo
immer dreigende luchten
overzet: prijzen en uurregeling daar kwam de overzetboot (zonder de Sint)
reeds aan de overkant in Santona zware steile klim op een oneffen pad beloond met vergezichten langs beide zijden daarna verder over het strand
mooie bloemen
zicht vanaf Noja naar het strand een hele poos later arriveren wij in Güemes de albergue van pater Ernesto bron beneden de albergue
een brave loebas zelfs wegwijzers naar Santiago voor de vogels binnenin de bezinningsruimte wachtend op de pater die ons zou toespreken de man met de grijze baard was pater Ernesto links Salvatorte, in het midden Mie, de Deense vrouw en rechts de Duitser Joachim uiterst rechts de Duitser Benjamin met de blauwe trainingsvest Marcia, dan Salvatore en Mie foto van het interieur
pelgrims lusten wel een glaasje wijn, hoewel dat niet allemaal van ons was...
Ik was gisteren nog vergeten te vermelden dat wij ook gisteren Spaans Baskenland, met inbegrip van de dictatoriale bondskanselier met de speciale haarsnit en erectieproblemen, verlaten hebben. Wij zijn reeds in Cantabrië.
's Avonds uit eten gaan is hier een probleem. Wij zijn gisteravond tesamen met twee Italianen gaan zoeken waar we op een deftig uur konden eten. Op de eerste plaats was het 21.00 uur, op de tweede 20.30 uur en op de derde, het restaurant van een camping, was het 20.00 uur. Dat laatste hebben wij genomen en de wachttijd aangenaam opgevuld met wijn en een babbel. Daarna om 22.00 uur in bed, op een minidortoirtje tesamen met nog twee andere vrouwen. Het was wel een woelige nacht, niet omwille van die vrouwen, maar door de hevige wind.
Om 06.30 uur uit de veren, want het ontbijt stond al gereed. Daarvoor had de Afrikaanse hospitalero gezorgd. Het regende ondertussen alweer. Inpakken en op weg om 07.30 uur. Het was fris, de temperatuur is trouwens vandaag niet boven de 17 graden geraakt. Eerst een stuk weg, dan een lange klim met daaropvolgend een lange afdaling, what goes up, must come down. Gestopt voor koffie in Liendo en dan verder met een klim, dan weer dalen, klimmen, dalen... Tot wij om 14.15 uur in Laredo toekwamen. Middagmaal kan je in Spanje nuttigen van 14.00 tot 16.00 uur, dus dat deden wij met platos combinados en een fles wijn... Nog 300 meter naar het hotel en dat ging vlot en zingend, waarschijnlijk door de maaltijd, of toch niet? Inschrijven, douchen en straks gaan wij nog op verkenning, en daar krijg je dan weer dorst van...
Vandaag was het een mooi parcours van 24 km, totaal 238 km. Morgen gaan wij naar Guemes, een lange tocht, met onderweg een overzet.
kerkje van La Magdalena klimmen... tja, het begint te wennen prachtig landschap we naderden Laredo
het oude stadscentrum, met de trap naar beneden betrapt! ons verblijf voor de nacht dolfijnen in de lucht ze heeft mij ook te pakken
Vandaag weer met de smartphone, de overzetting op de blog verloopt niet zoals het hoort, er zijn nog fouten in het programma. Na een horrornacht op gebied van slaap, amper 2,5 uur door de snurkers, ben ik om 05.30 uur opgestaan. Brigitta had beter geslapen. Ik ging een frisse neus nemen en had de deur van de albergue tegenaan gezet, niet dichtgetrokken, want dan geraakte ik niet meer binnen. Wat blijkt? Iemand had de deur dichtgetrokken, al na 5 minuten. De hospitalero kwam kijken omdat ik door te voelen aan die deur volgens hem lawaai maakte. Hij gaf mij op mijn donder, niet normaal, precies of ik was 10 jaar oud en iets ernstigs had gedaan. Hij had nog juist een klein zwart snorretje nodig ;-) . Iedereen begon al op te staan en wij ruimden op. Na het ontbijt zijn wij om 07.30 uur vertrokken. Het had juist geregend. Het was een mooi pad langs de kust. Dan moesten we een beslissing nemen, langs de bergen of langs de baan naar Castro Urdales. We namen de bergweg, mooi parcours door bossen en velden en waren om 13.30 uur al in Castro Urdales. Dat was nog vroeg dus we gingen verder tot Islares waar we aankwamen in de albergue om 16.15 uur. Inschrijven en installeren. Het zijn hier stapelbedden 3 hoog. Douche, wat kledij uitwassen en straks gaan zoeken om te gaan eten. Hopelijk slaap ik deze nacht wat beter... Vandaag hebben we 32 km gedaan, totaal 214 km.
Verzonden vanaf Samsung Mobile
wat een gedrocht loopt daar? (ikke) altijd veel wind aan de kust, en dreigende wolken mooi pad en mooie zichten koppel van 't jaar industrie is nooit ver weg onduidelijke foto, wie zou die genomen hebben? Italiaan op komst gigantische steengroeve idem ze kon het niet laten hé plein in Castro-Urdiales
helaba, weeral! voor hen die onderweg waren en die het niet niet wisten prachtig, niet? de albergue in Islares links in beeld de Italiaan Salvatore
Vandaag een kort berichtje want het is met de smartphone. Om 07.20 uur waren we op weg. Het was al 24 graden en zwoel, dat beloofde! Eerst over de promenade tot aan het Guggenheim-museum, dan de rivier over en dan een lang saai stuk tot aan Getxo, langs fabrieken en magazijnen, niet zo fraai dus. In Getxo namen wij de gondel tot de overkant in Portugalet. Daar was een ganse reeks roltrappen naar boven in de stad, dat spaarde een klim maar wel voorzien op het pad. Nog even gewone baan en dan een lang pad naast een fietspad tot in La Arena. Vandaar het eerste stukje onverhard, ongeveer 500 meter tot in Pobeña, waar wij toekwamen om 13.30 uur aan de albergue Aterpexte met 22 bedden. Om 14.30 uur konden we pas inschrijven, als eerste in de wachtrij, dus eerste keuze bedden. Douchen en een wijntje gaan drinken, prijs per glas 0,50 euro! Was dat schrikken na Bilbao waar het 2,50 euro per glas was! We hebben er dus nog een paar gedronken... Straks pelgrimsmaaltijd nuttigen en vroeg naar bed. De herberg loopt hier goed vol! Vandaag 26 km, totaal 182 km. We zijn nog aan het uitpluizen waar we morgen naar toe gaan.
Verzonden vanaf Samsung Mobile
bij het vertrek passeren wij het Guggenheim-museum, nog een laatste blik (doordenkertje) weinig interessant parcours door industriegebied laag water, en gelukkig weinig verkeer we naderden Getxo de gondel
Brigitta was er precies niet gerust in, tja hangt maar aan kabels als er één kabel zou breken, dan moet je gewoon verder zwemmen... roltrappen in open lucht, waarschijnlijk gemaakt voor de minder sportievelingen
fiets-en voetpad van kilometers lang toch weer een foto van mij gemaakt... jaja, ik kom! scheve foto...of zou dat komen door de invloed van het Guggenheim... de albergue in Pobena poets, wederom poets! en nu van dichtbij! halve deur zittend en schrijvend de man die niet zou misstaan met een klein snorretje (zie verslag morgen)
Deze nacht was het warm op de kamer, venster openzetten bracht niets op. Ondanks dat hebben wij zeer goed geslapen in alle rust. Om 09.00 uur was er het ontbijtbuffet, slecht voor de lijn. We hadden tijd want we moesten maar 9 km gaan tot Bilbao, een peulschil dus... Toen wij vertrokken om 10.45 uur merkten wij dat het warm en zwoel was. Bij de eerste en ook laatste zware klim waren we drijfnat van het zweet. Het rook daar wel goed door de eucalyptusbomen, goed om de luchtwegen vrij te maken en dat was nodig. Dan volgde er een lange, soms steile afdaling naar het centrum van Bilbao. Het was daar enorm druk, maar we moesten erdoor geraken. De tekens kon je bijna niet zien door de mensenmassa. Het plan erbij gehaald en dan was het geen probleem meer. We vonden ons pension, dat wij twee maanden geleden al geboekt hadden, met gemak. Dat lag ook tussen het oude stadsgedeelte en het Guggenheim-museum.
Douche, wat kledij uitwassen en vol verwachting op naar het Guggenheim-museum. Ik kreeg korting als gepensioneerde, Brigitta niet zodat het toch nog op 17,50 euro kwam om het museum binnen te kunnen. Het is een zeer modern gebouw, met tentoonstellingen op verschillende verdiepen, pop-art, neo-classicisme of zoiets en een gans verdiep gewijd aan Niki De Saint Phalle. Dit laatste was wel heel speciaal, van opblaaspoppen, naar grote werken die dikke madammen voorstellen in verschillende kleuren tot werken gemaakt door op een plank eieren te leggen met daartussen plastiek zakjes verf, dan het overgieten met gips, aan een muur hangen en dan daarop schieten met een geweer tot alles openspat. Naast elk van dat soort werken was er een filmpje hoe dat werk tot stand was gekomen. Foto's nemen mocht niet, overal was er bewaking ( ook voor de stukgeschoten eieren ), maar toch heb ik er enkele kunnen maken. Voor elk wat wils, kunst is goesting...
Het is daar een doolhof maar gelukkig zijn wij er buitengeraakt. Genoeg geslenterd, even nog naar de kathedraal en dan een terrasje doen, dat was nodig, het was om 18.00 uur nog 29 graden.
Straks gaan we iets zoeken om te eten...en drinken, want met deze temperatuur droog je uit...
Vandaag maar 9 km, dat was ook de bedoeling, totaal dus op 156 km. Morgen waarschijnlijk naar Pobeña.
op weg naar Bilbao de weg was goed aangeduid
eerste zicht op een deel van Bilbao afdaling naar de stad het blijft maar dalen, dit keer met ontelbare trappen daar komen wij vandaan drukke stad... stationsgebouw
op weg naar het Guggenheim-museum, de beroemde brug vol verwachting... wij zijn er bijna (let op die toren)
in die toren woont er blijkbaar iemand de onvermijdelijke foto onder de spin griezelig beest het Guggenheim-museum
op die zuilen loopt er digitale tekst stiekem een foto gemaakt, bewaakster stond achter de zuil, maar had het toch gezien, ik mocht dit kunstwerk niet fotograferen dit ook niet, maar toch, iedereen deed het... voor elk wat wils moderne schedel moderne totempalen wat dit moet voorstellen weet ik niet terug buiten geraakt en even naar iets anders gekeken, terug in de realiteit daar! nog moderne kunst! nog dikke madammen van Niki de Saint-Phalle bezoek aan een tweede museum is er niet meer van gekomen
Deze nacht hadden wij beiden enorm goed geslapen. Aangezien wij niet wisten waar te overnachten ( 1 mei, feestdag, alles volzet ), zijn wij al om 08.00 uur vertrokken in een licht salade-regentje. Na een halfuur begon het met een flinke klim over een bospad. Het bleef maar klimmen totdat wij, na een lichte afdaling aan een kruispunt kwamen, waar wij een beslissing moesten nemen. De albergue in Lezamo gaat pas open op 1 juni, dus wij telefoneerden naar de jeugdherberg in Meakaur. We moesten een bericht inspreken, want men zou terugbellen. We probeerden dan maar rechtstreeks naar daar te gaan en om 10.30 uur waren wij daar, de verantwoordelijke zei ons dat er geen plaats was, een grote groep zou komen logeren. Zij heeft voor ons dan nog wat rondgebreid, maar alles bleek volzet. De albergues juist buiten Bilbao bleken allemaal volzet. Dan de IPad maar genomen en gaan kijken bij booking.com. Wij vonden nog één hotel op 4,5 km van Bilbao, maar zeer duur. Het was het enige waar nog plaats was, dus boeken maar. Het was dat of slapen onder de blote hemel op harde ondergrond.
Goed, dan maar op weg over asfaltbanen, af en toe wat regen. Onderweg vonden wij één bar, die open was, konden we even iets drinken. Verder langs een bijna rechte baan, voorbij Lezamo, waar wij zagen dat vele pelgrims de bus namen, vermoedelijk omdat zij ook geen slaapplaats hadden gevonden. We gingen Zamudio voorbij op weg naar het hotel, het was nog een lange weg te gaan. Plotseling stopte er een auto en de man vroeg waar wij naar toe gingen. Hij wou ons naar het hotel brengen. Aangezien wij toch al buiten de route zaten, was dat geen probleem. Wij stapten in, de man voerde ons daarheen, maar wat bleek, het hotel bleek onvindbaar. Hij stopte aan een bar en ging het daar vragen. Bleek dat dat hotel ofwel niet meer bestond, of gesloten was. Daar stonden wij dan. Enkele bar-gasten begonnen rond te bellen en te zoeken op internet, om iets anders te vinden voor ons. Plots zei onze chauffeur " stap in, ik heb iets ", in het Spaans natuurlijk. Hij voerde ons terug, verder dan waar hij ons opgepikt had, en reed naar een hotelletje, dat nog niet half zo duur was, en waar plaats was omdat er een annulatie geweest was. Wat een geluk! We waren superblij en bedankten de man hartelijk. Er zijn nog goede mensen!
Inschrijven en betalen en dan de dagelijkse douche. Dan in de bar de dorstigen laven, en dat was nodig! Straks gaan wij hier ook eten, en morgen verplaatsen wij ons naar Bilbao, waar wij o.a. het Guggenheim-museum gaan bezoeken.
Vandaag weeral 28 km erbij, totaal 147 harde km. Het is hier heel wat zwaarder dan op de Francès...
terug op weg daar gaan informeren, volledig volzet kerk van Meakaur op weg naar Zamudio onderweg nog een kerkje
Na een goede nachtrust, verwonderlijk in een slaapzaal, zijn wij opgestaan om 06.30 uur. ( waarschijnlijk had de etappe van 32 km er iets mee te maken ). Inpakken en een geïmproviseerde maaltijd met water, want anders was er niets, en we waren op weg om 07.35 uur. Het ging een hele tijd goed, tot we niets anders dan modderpaden voorgeschoteld kregen. Klimmen en dalen, maar dat waren wij al gewoon, een gesprek met een Canadees die in België woont en ook op weg is naar Compostela, de Oostenrijkers de een foto van ons namen tijdens een rustpauze... Om 11.00 uur verorberden wij ons laatste broodreserve met kaas, want onderweg was niets te kopen. Een paar km verder zagen wij plotseling een bar die wel open was, was dat schrikken! We hebben er wel gebruik van gemaakt om de eerste koffie van de dag te nuttigen. Geheel anders dan op de Camino Frances vorig jaar waar we ten hoogste om de 5 km iets tegen kwamen waar we konden drinken en/of eten. Nog één etappe verder en om 13.30 uur waren wij in Gernika. We zochten een hotelletje op, waar nog een kamer vrij was, douche, en schuin ertegenover was een wasserette, waar we al onze niet zo propere kleren konden wassen en drogen. Aangezien het schuin tegenover het hotel was, konden wij wachten op het terras van het hotel met een stevige pint en een glas witte wijn ( X 2 ), Dju, wat was die was vlug gedaan.... We bezochten dan het museum van de eik, een boom waaronder hier vroeger werd vergaderd, maar waar ze nu een groot gebouw hebben opgericht, met een moderne vergaderzaal. Daarna bezochten wij het Baskisch museum, waar je zelfs als pelgrim 50 procent korting krijgt. Inkopen doen voor morgen, en dan gingen we kijken naar de overnachtingsmogelijkheden voor morgen in Lezamo. Blijk dat daar alles gesloten of volzet is.
Hierna zijn wij gaan eten in het hotel, en de tweede blog invullen. ( ook wat inhalen hé ). Voor morgen worden het dus nog een avontuur.
Vandaag hebben we 17 km gedaan, totaal dus op 119 km. Tot morgen hopelijk, want hier weet je nooit!
eeuwenoude brug moesten wij over daarna deugddoende rustpauze, ook voor de voeten. verder op weg naar Gernika en het blijft mooi bezoek aan de stad
monument van "de eik", waaronder men vroeger vergaderde glasraam van "de eik" in het museum de moderne vergaderzaal
We zijn deze keer zeer vroeg opgestaan, omdat we al vroeg wakker waren. Na het ontbijt zijn wij om 06.50 uur reeds vertrokken. Het was half bewolkt, geen regen, dat was al goed. Even plat en dan een flinke klim. Op een gegeven ogenblik zagen wij dat de gele pijlen overschilderd waren met zwarte verf. Toch was er hier en daar nog iets zichtbaar zodat wij verder konden. Het klom nog verder tot aan de Ermita de Calvario. Na een rustpauze daalden wij af. Wij hoopten in Olatz koffie te drinken, maar de bar was niet open. Dan maar verder tot het hoogste punt van de dag, 496 meter. Wat op en neer en nog een laatste lange steile klim en een steile afdaling en we kwamen aan in Markina- Xemain om 14.00 uur. Het leek ons nog wat vroeg om te stoppen en we gingen verder naar Monasterio de Zenarrusa. Daar bleek om 16.30 uur, toen wij toekwamen, de gehele albergue al volzet, maar de pater toonde ons een andere slaapzaal met 9 bedden, eenvoudig maar proper. Installeren, douche en naar de vespers. Daarna was er een gezamenlijke maaltijd in open lucht, omdat er teveel volk was om binnen te kunnen eten. Het was een bonensoep met brood, en zelfs het brood van het ontbijt werd verorberd. Om 21,40 uur in bed en om 22.00 uur ging het licht uit.
Op deze kille dag hebben we toch 32 km gedaan zodat het totaal op 102 km komt. Morgen naar Guernika...
de eerste klim bij het vertrek uit Deba aankomst bij de Ermita del Calvario foto genomen door de tralies en maar klimmen prachtig, niet?
binnenin het kerkje in Markina-Xemein Jacob in de verte Simon Bolivar kwam uit dit dorp Bolibar, hier werd dan ook de nodige aandacht aan besteed standbeeld van onze Simon
Monasterio de Zenarruzo, de openstaande deur leidde naar onze nood-slaapzaal
en dat is die zaal, wij sliepen helemaal achteraan binnentuin in het klooster de man uit Venezuela wij woonden de mis bij
daarna allemaal gezellig buiten de bonensoep binnenwerken, en het was daar niet warm
Vervolg van gisteren: stipt om 19.30 uur werden wij verwittigd dat het eten klaar was. We gingen aan tafel in een afzonderlijk gebouw, meer een chalet. Wij zaten daar met een bont gezelschap van een man uit Venezuela, 2 Oostenrijkers, een Zwitserse, een Fransman en drie Duitsers. Het gezelschap was goed, evenals de maaltijd. Dan werd het tijd om het bed op te zoeken. Het heeft wel nog een hele tijd geduurd vooraleer het stil werd...
Vandaag is het ons gelukt: we hebben de achterstand ingehaald! Deze morgen hadden wij al ingepakt voor het ontbijt om 7.30 uur. Het was nog wat bewolkt, maar er kwamen al blauwe gaten tevoorschijn. Na een overheerlijk ontbijt zijn wij vertrokken richting Deba. Wij wilden inhalen om op schema te blijven. Eerst een stuk vlak terrein, daarna een klim tussen wijngaarden en wij werden beloond met een fantastisch zicht op de baai van Zarautz. Even rusten en afdalen naar Zarautz. Vervolgens liepen wij tot Getaria langs de promenade aan zee. Ondertussen was het weer zeer goed geworden , de zon scheen volop. Dat was genieten na het weer van de voorbije dagen. Het pad neemt de richting Askizu en klimmen werd ons deel. Het uitzicht op de Golfo de Biskai was fantastisch. Hierna ging het de richting binnenland, dan weer dalen, dan weer klimmen tot het hoogste punt Itziar op 270 meter. Daar deden wij een terrasje. Tot slot daalde het sterk tot de eindbestemming, waar wij eerst een lift naar beneden namen, de tweede lift hielden wij voor bekeken en namen de trap. Deba ligt in een diepe vallei, dus dat hebben de Spanjaarden handig opgelost. Wij kwamen aan om 17.00 uur.
We hadden gereserveerd in een pension, omdat er in de gids vermeld stond dat er in de albergue maar 8 plaatsen waren. Waar wij geslapen hadden was het volledig volzet (20 personen) en allen hadden de intentie om naar Deba te gaan. Bovendien gaan normaal gezien de pelgrims uit Zarautz ook naar Deba, dus wij wilden het risico niet nemen om zonder slaapplaats te zitten, te meer daar het bijna 30 km was. Nadien is gebleken dat de gids dat foutief vermeld had, er waren ongeveer 50 plaatsen, althans volgens de Fransman. In elk geval zijn wij na de douche gaan eten in het restaurant Bordatxo, waar pelgrimsmenu's worden geserveerd.
Vandaag hebben wij 29 km gedaan van het pad, zo komt ons totaal op 70 km. Straks op tijd naar bed, want morgen is het een zware etappe...
klaar voor de start straatje in Orio
zicht op Zarautz mooi, mooi mooi... allee, moet ge nu weeral een foto van mij nemen? dat is beter dan de vorige foto
bij het verlaten van Zarautz lange promenade langs de kust de baai van Zarautz mooi wandelen, alleen jammer van het verkeer Getaria in de verte
dat groene pad gingen wij omhoog een eind verder werd het beter de kerk in Askizu even rusten deed deugd, het was warm mooi pad met zicht op de zee Zumaia
kunstwerk onderweg allemaal produkten met prijslijst en daarnaast een bakje om het geld in te deponeren, hier kochten wij honing
aankomst in Deba, met de lift naar beneden twee liften om het hoogteverschil te overbruggen ons verblijf voor de nacht
Gisteravond zijn wij dan met een geleende paraplu toch maar het oude stadsgedeelte gaan verkennen. Wij zijn eerst naar de kathedraal geweest, waar wij aankwamen ongeveer 2 minuten voor sluitingstijd. Er liep een vrouw rond die ons verzocht om te vertrekken, zij had een bos sleutels bij zich en had de air van een cipier. Dus wij daar weg... Terug naar de oude stad en onderweg hebben wij een beslissing genomen waar wij geen spijt van hebben: we kochten 2 compacte aluminium paraplu's. We gaan het nog leren! Sinds 16.00 uur was het onophoudelijk aan het regenen, gieten zelfs! Nu nog iets vinden om te gaan eten aan schappelijke prijs. Bij het rondslenteren met onze nieuwe verovering ( paraplu ) zagen wij opeens een eethuis met snelmaaltijden. Wat we daar kregen was weer onvoorstelbaar, zou den Eddy zeggen: hamburger met frieten, worst, een spiegelei en een schaal groenten en dat voor 7,5 per persoon. We namen er ook nog een glas wijn bij ook.
Na wat rondslenteren besloten wij nog een fles wijn te kopen om op de kamer te nuttigen. Brigitta zei dat wij dan eens konden 'doorgieten' Tja de glazen wijn in de bars zijn niet zo groot dus... Op straat liep bijna niemand meer, het regende en de bars hadden ook al geen klanten, niet gezellig dus. Op de kamer smaakte die fles wijn ook, en daar regende het niet . Na de fles wijn zei Brigitta nog tegen mij ' besnafte gij da ni' , bedoelend beseffen of snappen, tja een hardnekkig familiekwaaltje en goede wijn! Om 22.30 uur in bed bij nog steeds striemende regen. Wij besloten om de dag nadien later te vertrekken en een kortere afstand te doen, indien het nog zou regenen.
De volgende dag: het had de ganse nacht geregend, gegoten, met pijpenstelen! Wij zijn pas om 7.30 uur opgestaan. Om 9.00 uur stopte de regen, het vat zal leeg geweest zijn. Wij vertrokken dan maar snel, hoewel dat relatief is. Om 9.30 uur waren wij toch op weg met een temperatuur van slechts 11 graden. Wij volgden de promenade langs de baai, plat dus, en dan begon het klimmen met 139 treden, tja ik heb ze geteld. Het klom dan nog verder en ondertussen was het terug beginnen regenen. Het ging de ganse tijd bergop, bergaf, bergop, bergaf, tarp aan, tarp uit, tarp aan, tarp uit en dat nog met een felle wind. In de gids stond een bar vermeld, die natuurlijk gesloten bleek te zijn. Nog wat verder verslechterde het pad, stenen, modder en nog steeds op en af. Onder de snelweg door, een steile klim en we bereikten de albergue on Orio om 14.30 uur. Het zag er gezellig uit, er was nog plaats en we besloten om daar dan toch maar te blijven. Avondmaal, overnachting en ontbijt kwam op 25 per persoon.
Na de douche het oude dorpje gaan verkennen en in een bar, die wel open was, hebben we een glas wijn gedronken. Het was nog altijd regenachtig en fris en we gingen terug. De albergue was aan het vollopen, niet met water, maar met pelgrims en om 17.00 uur was het zover, het laatste bed was ingenomen. Straks gaan wij hier dus eten, maar het verdere verslag van deze dag komt bij het volgende.
Wij hebben vandaag slechts 15 km gedaan en zullen de komende dagen moeten inhalen. Men voorspelt toch beter weer, dan gaat dat wel. Ondertussen kunnen onze voeten wat bekomen, die zien meer af op het geaccidenteerd terrein dan op vlak terrein. Tot morgen!
dreigende lucht boven het park bij het begin van de dag mooi zicht op omgeving en strand terugblik op het oude centrum van San Sebastian zandkunstenaars verregend vergezicht onderweg een standje, opgezet door een pelgrim die daar woont (man op de foto) het pad was niet altijd even vlak les in scheikunde no comment nog 787 km... geposeerd kiekje bron en bank, goede combinatie kerkje vlak voor Orio met zicht op de haven wegwijzer naar de albergue gemeenschapsruimte van de albergue poging om de was te drogen
inkom van de albergue
ons modderschoenen en onze bedden gezellige bende, ook met dank aan de inhoud van de flessen... Oostenrijk, Duitsland, Frankrijk en België waren vertegenwoordigd het was daar gezellig
Om halfzes werden wij gewekt door pelgrims die al in de keuken bezig waren. Wij zijn dan ook maar opgestaan, onze Duitse vriend niet, die snurkte heerlijk verder. De hospitalero had ontbijt klaargezet voor alle gasten en dat gingen wij eerst oppeuzelen, uiteraard enkel ons deel. Om 07.00 uur waren wij al ingepakt en vertrokken wij. Was dat even schrikken toen wij buiten kwamen, het was nog donker! Thuis is het om 6 uur al licht, hier dus niet. De weersvoorspelling is ook uitgekomen, het regende zachtjes, een salade-regentje. Toch maar op weg, de stad door en bij de eerste stop na ongeveer een uur, was het al dapper aan het regenen, zodat de tarp werd overgegooid ( voor zij die het vergeten zijn, een tarp is een soort poncho ). Ondertussen waren wij al aan het klimmen en aan het zweten, het was 15 graden, maar geen zuchtje wind. Het klom goed, we volgden de gele pijlen, die talrijk aanwezig waren. Het klimmen stopte en we volgden nog steeds de gele pijlen. Plots was er een splitsing, rechts omhoog stond een geel kruis geschilderd, links een paar gele pijlen. Er stond ook een bordje met de vermelding Jaizkibel, wat dubbelzinnig geplaatst. We volgden de gele pijlen dan maar. Na een uur zagen wij rechts in de hoogte de top van de Jaizkibel liggen. Shit, shit ( oh sorry, mag hier niet ), wij waren dus verkeerd en de variante aan het volgen, terugkeren was geen optie, dan verloren wij 2 uur, dus vooruit met de geit, verder maar.... ( waarom zet men aan die splitsing dan een kruis! ). De hoge route raadt men af bij slecht weer omdat de afdaling van de Jaizkibel steil en glad is. De lage route is zelfs een kilometer langer. Wij misten dus het uitzichtpunt daar, hoewel met dit weer zou je dan toch niets zien. Niet getreurd dus en verder wandelen. Onderweg zagen wij verschillende funtanas en Brigitta zei heel overtuigend 'dat je hier niet moet verdrinken'! Pardon, 'verdorsten' bedoel je waarschijnlijk. Tja, familiekwaaltje...
Rond 10.00 uur stopte de regen en ging terug over in een salade-regentje, tarp dus niet meer nodig. Een eind verder zagen wij andere pelgrims, die allen dezelfde route als ons gevolgd hadden, niemand was dus de berg opgegaan. Wat later begon het te dalen, steigen, dalen steigen, steil dalen, nog wat trappen en wij kwamen om 11.30 uur aan in Pasai Donibane, met een rammelende maag van de honger. Op een terrasje aten wij pinchos, versnaperingen dus, hoewel na 3 ervan de maag goed gevuld was. Doorspoelen met koffie en betalen. Dat feestje kostte amper 9 , spotgoedkoop! Op die plaats moesten wij ook een overzetboot nemen voor 0,70 per persoon. Een steile klim bracht ons naar de vuurtoren, dan een smal paadje vol dagjesmensen, nog een steilere klim, dalen, steigen en dan de afdaling naar San Sebastian. Ondertussen was de zon tevoorschijn gekomen en werd het zelfs warm, het weer was fel verbeterd. Nog een rustpauze aan het strand en op weg naar het pension waar wij gereserveerd hadden. Dat lag in het oude stadsgedeelte, dat wij wilden bezoeken. Na een korte zoektocht in de smalle straten vonden wij om 15.00 uur reeds het pension met de naam Pension Basic Confort ( tja, een beetje gelet op ons budget ), we zagen een oude toegangsdeur en na aanbellen moesten we een oude houten trap op naar het tweede verdiep. We dachten direct 'we zijn hier bij de aap gelogeerd'. Even later kwam de eigenares de trap op, zij woont daar niet, en opende de deur van het pension. Een andere wereld ging open. Het zag daar zeer verzorgd uit, niet oubollig en na inchecken toonde zij onze kamer. Die was perfect, ze hebben ook een hoge score bij Booking.com. Pension Basic Confort, what's in a name! Douche en dan begon het te regenen, te gieten in feite en het hield maar niet op. Van een wandeling door de oude stad kwam dus niets in huis. Brigitta's humeur sloeg om, verzamelde de goden om dan te moeten vaststellen dat deze actie niets opleverde. Straks gaan wij toch door dat hondenweer moeten om een restaurant te zoeken.
En wat hebben wij geleerd vandaag? ( met dank aan de Piet! ) Dat wij met deze tocht uit een geheel ander vaatje tappen ( dank voor deze uitdrukking aan Frank Debosere! ) dan de Camino Frances van vorig jaar. Het was hier steeds maar weer klimmen en dalen.
Hoeveel km wij vandaag gedaan hebben weten wij niet, de gidsen spreken elkaar tegen, van 24 tot 26 km. Aan mijn voeten te voelen, nemen we het maar op 26. Vorig jaar bouwden wij op, 13 km de eerste dag, de volgende 21, dan 25, daarna 30 km, en dat allemaal over vlak terrein. Nu van de eerste dag 26 km over berg en dal. Benieuwd hoe wij ons morgen zullen voelen. Het was in elk geval een prachtige wandeling.
Na het saaie verslag van dag 1, wou ik dag 2 wat ludieker opvatten, maar het slechte weer heeft daar lichtjes anders over beslist. Wel een lang verslag. Niet getreurd morgen beter... Ten minste als ik nu eens eindelijk van die ambtenarentaal vanaf geraak Deleten die handel, moet lukken met.....( zelf in te vullen, suggesties zijn welkom, mag in reacties )
de ontbijttafel in de albergue wat heeft zij nu weer uitgespookt? dat waren nu onze bedden van de afgelopen nacht
het was nog vroeg toen wij vertrokken voor de eerste zware dagetappe mooi begin van het pad Hendaye in de verte modder, modder... dat wandelde iets makkelijker en dan het eerste zicht op de zee afdaling naar Pasai Donibane nog een jongeman, rechts naast mij... alles lag nog nat
en dan na het middagmaal op weg naar de overzet overzetboot(je) goed vasthouden
voilà we waren al over
en dan met trappen omhoog mooi zicht nog op de Pasai mooi landschap...en de zee zicht op de baai van San Sebastian even rusten van de afdaling en dan over de promenade verder naar... het pension natte beregende straat in de stad
Deze morgen om 07.45 uur werden wij thuis opgehaald door onze zoon Kevin en zijn vriendin Steffie, waarvoor onze dank. Zij voerden ons naar de luchthaven van Charleroi. Het ging vlot, geen files, wel wat regen. Om 09.15 uur waren we daar en kort nadien hebben we de rugzakken al ingecheckt. Even wat gegeten en afscheid genomen van zoon en zijn vriendin en we gingen door de controle. Bij mij ging dat vlot, maar bij Brigitta piepte het. Ik dacht dat ze alles afgegeven had en dacht onmiddellijk dat het dan toch waar moet zijn dat zij van ijzer is! Bleek dat het haar horloge was, waardoor het signaal afging. Stipt om 11.30 uur begon de boarding. Bij Ryabair moet je dan wel over het tarmac om aan boord te gaan. Weer stipt om 12.00 uur gingen wij de lucht in, allee, ik bedoel daarmee dat wij opstegen uiteraard. Weer op het voorziene uur zijn wij dan geland. Wij gingen van boord en het viel op dat het weer daar heel wat beter was, onmiddellijk uit die fleece, het was daar 27 graden. Beide rugzakken waren er ook ( oef! ) en dan naar de bushalte. Even informeerde ik naar de taxiprijs ( 75 ) zodat we de beslissing vlug namen om de bus te nemen ( 4 voor twee personen in een reisbus! ). We moesten daar wel 2 uur op wachten, maar we maakten daar kennis met een Nederlands koppel. Het werd een aangename babbel, de vrouw gaf ons een SnelleJelle, een soort peperkoek, want zij wilde zoveel mogelijk gewicht kwijt, hoewel zij maar 8 kg droeg. De bus was op tijd en om 17.00 uu arriveerden wij in Hendaye. Samen zijn wij te voet naar de albergue in Irun gestapt onder een stralende zon ( nog steeds 26 graden ). Installeren, douche nemen en een eetgelegenheid gaan opzoeken. Om 19.00 uur waren wij daar maar moesten nog een uur wachten. Dat hebben wij opgevuld met enkele glazen wijn, in het gezelschap van het Nederlandse koppel. Na de maaltijd vlug naar de albergue, om 22.00 uur gaat de deur dicht. Ze was al dicht, kloppen op de deur en we konden binnen.
Het bed opmaken en eindelijk platte rust om 22.00 uur. De Duitser die bij ons op de kamer lag, sliep al, te horen aan het geluid dat hij produceerde. Dat is zo de ganse nacht doorgegaan, éénmaal onderbroken omdat hij naar het toilet moest. Wij sliepen naast de badkamer met toilet, en dat hebben wij geweten, een ganse nacht toiletbezoek van andere gasten. Dat went wel....
Morgen de eerste stapdag, en niet de minste, en er wordt regen voorspeld.....
juist afgezet aan de luchthaven in Charleroi vertrekkensklaar en wij hadden er zin in nu met de benen, want die moesten het gaan doen zicht op het gele interieur van het vliegtuig van Ryanair zelfs het haar van Brigitta werd er geel van... Oef! veilig aangekomen in Biarritz op de bus voor de transfert naar Hendaye de bekende Santiagobrug ons eerste onderkomen, de albergue in Irun het eerste Spaanse restaurant met tapas op de toog nog tapas nog tapas ...en de baas van de instelling
Ik had beloofd om regelmatig iets te posten op de blog in aanloop naar ons vertrek. Dat is er om één of andere duistere reden niet van gekomen, tja, een gepensioneerde heeft weinig of geen tijd...
Graag geef ik hier wat meer uitleg over de tocht die wij gaan doen. Zaterdagmorgen 25/04/15 rond 08.00 uur vertrekken wij. Wij worden thuis afgehaald door onze zoon Kevin en zijn vriendin Steffie, die ons naar de luchthaven in Charleroi voeren. Daar vliegen wij met Ryanair naar Biarritz. In Biarritz aangekomen zijn er drie mogelijkheden, wij nemen de bus, trein of taxi naar Hendaye aan de Spaanse grens. Vandaar gaan wij nog 5 km te voet, over de Santiagobrug en de grens tot in Irun, waar wij gaan overnachten.
Zondag starten wij dan onze tocht, die enigzins gewijzigd is. Eerst waren wij van plan om de volledige Camino Del Norte tot in Santiago te doen. Wij gaan deze echter maar doen tot in Sebrayo, dat is ongeveer 18 dagen, en wijken dan af op de Camino Primitivo, die wij 12 dagen volgen. Die sluit dan in Melide aan op de Camino Francès. De Francès hebben wij vorig jaar gedaan, maar dat is slechts 2 à 3 dagen tot in Santiago. Wij hebben onze plannen gewijzigd omdat wij vernomen hadden dat het laatste stuk van de Camino Del Norte minder interessant is en de Camino Primitivo door de bergen gaat en veel mooier is. De Camino Primitivo is ook de oorspronkelijke route. In het begin gaat het op de tocht weinig druk zijn, dan vanaf de de Camino Primitivo als iets drukker om ten slotte vanaf Melide zeeeeer druk te worden.
Op de bijgevoegde foto's zijn de verschillende Camino's te zien. De onderste rode lijn is de Camino Francès, die wij vorig jaar gedaan hebben met aansluitend de stippellijn tot Muxia en Fisterra. Wij gaan dit jaar de tocht doen die te zien is als de stippellijn van Irun, over San Sebastian, Bilbao, Santander, Sebrayo, Oviedo, Fonsagrada, Lugo, Melide, Arzua tot Santiago De Compostela.
Ondertussen zijn onze rugzakken al voor het grootste deel klaar en verwonderlijk is dat wij nu heel wat minder gewicht dragen dan vorig jaar. Komt misschien omdat wij moesten besparen in gewicht voor de vlucht met Ryanair, niet dat het vliegtuig niet van de grond zal geraken door onze rugzakken, maar de bagage is beperkt tot 15 kg per persoon. Wij zitten daar goed onder, hopelijk moeten wij niet vaststellen dat wij cruciale spullen vergeten zijn.
Ik heb ook moeten beloven om het verslag minder saai te maken en zal dat uiteraard proberen. Moest dat niet altijd lukken, laat het dan a.u.b. weten in een reactie of een mail, zodat ik mezelf dan wat op de vingers kan tikken totdat er plezantere tekst uit komt
Zoals vorig jaar zullen de foto's na de tocht op deze blog geplaatst worden.
Ik ben Leys Willy
Ik ben een man en woon in Stekene (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 10/11/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, viool spelen (poging), violen en altviolen bouwen..
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
.
