|
Thuis had ik een site gevonden waarop de ganse Francigena fietsroutes voor GPS stonden, en dat van de Lightfoot gids voor de Via francigena. Allemaal gedownload en op de fiets-Gps gezet. We dachten dat dit een fluitje van een cent zou zijn. Voor de eerste dagen tot in Taissy, voorbij Reims, had ik zelf een Gps-route gemaakt en dat ging vanzelf. Vanaf dan volgden wij de Gps-route van de Lightfootgids. Wij kwamen dan ook dikwijls voor stukken onverharde weg, met stenen, diep zand, kortom onberijdbaar met onze fietsen. Onze fietsen zijn daar niet geschikt voor, het zijn stevige stadsfietsen, met banden voor op de weg en niet voor onverhard terrein. Ondanks het feit dat zij uitgerust zijn met anti-lekbanden is het risico op lekrijden op onverhard te groot en daar zou je dan staan, in " the middle of nowhere ", waar de onverharde paden ook zijn. Soms konden wij niet anders, ééns hadden wij een stuk van 7 km onverhard, maar we wilden niet terugkeren wegens te ver. Wij hebben op een gegeven ogenblik dan besloten om geen onverhard meer te doen en de weg te zoeken langs asfalt- of betonwegen.
De wegen: in Frankrijk viel dat mee, zij waren goed berijdbaar, behalve in de dorpen, waar het "alle terrein " was, wegens rioleringswerken, aanleggen van leidingen, en dan opvullen met asfalt. In Zwitserland waren de wegen goed berijdbaar, maar dan......
In Italië was het een regelrechte ramp, in denk dat wij daar nog geen 200 km goed berijdbare wegen hebben gehad. Een strook van ongeveer 1 meter aan de rechterkant van de rijbaan, waar wij dus moesten rijden, lag zodanig slecht dat je daar in feite een mountainbike nodig had, een dan nog één met dikke banden om de schokken op te vangen. Ik zeg het niet graag, maar de banen in België liggen er beter bij. Ik denk dat de Italianen op leerschool geweest zijn in België voor de aanleg van banen, met glans gebuisd waren, en nooit een tweede zit gedaan hebben. Bovendien lag de zijkant van de rijbaan overal bezaaid met glas, groen glas, dus niet van auto's maar van uit het raam gegooide bierflesjes. Ik denk dat dit daar een nationale sport is. Als resultaat daarvan heeft Brigitta daar tweemaal lek gereden met anti-lekbanden. Ik zie beter en ben daarvan gespaard gebleven.
Italianen zijn wel hulpvaardig en dat hebben wij gemerkt na het lekrijden, wel jammer dat de meesten geen wereldtaal zoals het Engels kennen. In Noord-Italië konden wij nog terecht met de Franse taal en in de steden lukte het ook nog met Engels, voornamelijk daar waar je Euro's kon achterlaten.
Italië is een vuil land, overal ligt er afval langs de wegen, wat gewoon niet wordt opgeruimd. Overal staan ook stinkende vuilbakken met daarnaast nog achtergelaten zakjes met vuilnis. In Fiumicino reden wij langs een baan, wat meer leek op een openbaar stort: ijskasten, zetels, oud meubilair en ander afval, gewoon achtergelaten langs de weg. Bovendien zaten daartussen prostitués, op zoek naar klanten.... In Italië troffen wij toestanden aan zoals 40 jaar geleden in Frankrijk. Nu is Frankrijk een proper land geworden, dat is werkelijk opvallend, daar vind je bijna niks meer langs de baan.
Samengevat kunnen wij stellen dat de fietsreis langs of in de buurt van de Francigena-route wel meegevallen is. Wij hadden er ook voor gekozen om in hotels te overnachten en de fietsen konden steeds binnen staan: in linnenkamers, vergaderzalen, speciale afgesloten ruimtes voor fietsen en zelfs éénmaal op onze kamer. Wij hebben ook geluk gehad met het weer, slechts 3 regendagen op 21 en de dagen dat het dan niet regende was het warm tot zeeeeer warm.
Kortom, dit soort vakantie smaakt naar meer...
|
