In deze blog worden onze wandelavonturen beschreven
Over mijzelf
Ik ben Van Herreweghe Brigitta
Ik ben een vrouw en woon in Stekene (België) en mijn beroep is gestopt met werken..
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, lezen.
Deze morgen zijn wij vroeg opgestaan, er stond een lange etappe op het programma. Om 07.30 uur waren wij op weg. Het pad liep langs de promenade van Laredo en op 45 minuten waren we aan de overzet naar Santoña. We waren wel nog 45 minuten te vroeg, want deze vaarde pas vanaf 09.00 uur. Toen de boot toekwam ( niet van de Sint ), stonden er al 20 pelgrims te wachten. We moesten opstappen vanop het strand via een loopplank. Voor 2 per persoon werden wij naar de andere oever gevaren. Van daar ging het pad langs een enorm grote gevangenis naar Berria en dan een zeer steile klim over een erg geaccidenteerd pad, tot aan een uitzichtpunt. Daar zagen wij de baaien van Berria en Noja. We moesten eerst afdalen, even steil en slecht pad en dan over het strand verder. Dat stapte wel lastig, zodat we het pad ernaast namen. Aangekomen in Noja zagen wij een bar, tijd voor koffie en andere niet-geestrijke dranken. Benjamin, een Duitser, kwam daar ook toe. Na het nuttigen van het nodige vocht, gingen wij verder. Het pad liep tussen woonwijken, velden, boerderijen.
In San Miguel besloten wij om een stuk af te snijden langs de weg. Brigitta heeft sinds enkele dagen last van een knie, en zo vermeden wij nog een klim. Ik had trouwens deze morgen al wat zware bagage van haar overgenomen, zodat zij kon stappen met een lichte rugzak. Wie haar kent, die weet dat zij niet gemakkelijk erkent dat zij ergens last van heeft, dus ik heb nogal wat moeten onderhandelen vooraleer zij bagage af wou geven. Tja, het is dit of uiteindelijk de tocht moeten staken... Om 15.00 uur waren wij aan de albergue van pater Ernesto. Inschrijven, douchen en de was doen. Het was goed weer en het was nog vroeg, dus dat kon nog ( de was hé ). De Italianen Marcia en Salvatore zijn hier ook, evenals de Deense vrouw en Benjamin.
Straks spreekt de pater ons toe, en daarna is er het avondmaal.
Door het afsnijden hebben we vandaag toch nog 25 km gedaan, totaal op 263 km. Dat is dus beneden het gemiddelde wat we per dag zouden moeten doen. We zullen dus een tandje moeten bijsteken, maar niet onmiddellijk, want morgen gaan wij maar tot Santander, ongeveer 16 km. Dat is goed voor de knie van Brigitta, dan kan ze wat rusten en hopelijk betert dat snel.
de lange promenade in Laredo
immer dreigende luchten
overzet: prijzen en uurregeling daar kwam de overzetboot (zonder de Sint)
reeds aan de overkant in Santona zware steile klim op een oneffen pad beloond met vergezichten langs beide zijden daarna verder over het strand
mooie bloemen
zicht vanaf Noja naar het strand een hele poos later arriveren wij in Güemes de albergue van pater Ernesto bron beneden de albergue
een brave loebas zelfs wegwijzers naar Santiago voor de vogels binnenin de bezinningsruimte wachtend op de pater die ons zou toespreken de man met de grijze baard was pater Ernesto links Salvatorte, in het midden Mie, de Deense vrouw en rechts de Duitser Joachim uiterst rechts de Duitser Benjamin met de blauwe trainingsvest Marcia, dan Salvatore en Mie foto van het interieur
pelgrims lusten wel een glaasje wijn, hoewel dat niet allemaal van ons was...
Ik was gisteren nog vergeten te vermelden dat wij ook gisteren Spaans Baskenland, met inbegrip van de dictatoriale bondskanselier met de speciale haarsnit en erectieproblemen, verlaten hebben. Wij zijn reeds in Cantabrië.
's Avonds uit eten gaan is hier een probleem. Wij zijn gisteravond tesamen met twee Italianen gaan zoeken waar we op een deftig uur konden eten. Op de eerste plaats was het 21.00 uur, op de tweede 20.30 uur en op de derde, het restaurant van een camping, was het 20.00 uur. Dat laatste hebben wij genomen en de wachttijd aangenaam opgevuld met wijn en een babbel. Daarna om 22.00 uur in bed, op een minidortoirtje tesamen met nog twee andere vrouwen. Het was wel een woelige nacht, niet omwille van die vrouwen, maar door de hevige wind.
Om 06.30 uur uit de veren, want het ontbijt stond al gereed. Daarvoor had de Afrikaanse hospitalero gezorgd. Het regende ondertussen alweer. Inpakken en op weg om 07.30 uur. Het was fris, de temperatuur is trouwens vandaag niet boven de 17 graden geraakt. Eerst een stuk weg, dan een lange klim met daaropvolgend een lange afdaling, what goes up, must come down. Gestopt voor koffie in Liendo en dan verder met een klim, dan weer dalen, klimmen, dalen... Tot wij om 14.15 uur in Laredo toekwamen. Middagmaal kan je in Spanje nuttigen van 14.00 tot 16.00 uur, dus dat deden wij met platos combinados en een fles wijn... Nog 300 meter naar het hotel en dat ging vlot en zingend, waarschijnlijk door de maaltijd, of toch niet? Inschrijven, douchen en straks gaan wij nog op verkenning, en daar krijg je dan weer dorst van...
Vandaag was het een mooi parcours van 24 km, totaal 238 km. Morgen gaan wij naar Guemes, een lange tocht, met onderweg een overzet.
kerkje van La Magdalena klimmen... tja, het begint te wennen prachtig landschap we naderden Laredo
het oude stadscentrum, met de trap naar beneden betrapt! ons verblijf voor de nacht dolfijnen in de lucht ze heeft mij ook te pakken
Vandaag weer met de smartphone, de overzetting op de blog verloopt niet zoals het hoort, er zijn nog fouten in het programma. Na een horrornacht op gebied van slaap, amper 2,5 uur door de snurkers, ben ik om 05.30 uur opgestaan. Brigitta had beter geslapen. Ik ging een frisse neus nemen en had de deur van de albergue tegenaan gezet, niet dichtgetrokken, want dan geraakte ik niet meer binnen. Wat blijkt? Iemand had de deur dichtgetrokken, al na 5 minuten. De hospitalero kwam kijken omdat ik door te voelen aan die deur volgens hem lawaai maakte. Hij gaf mij op mijn donder, niet normaal, precies of ik was 10 jaar oud en iets ernstigs had gedaan. Hij had nog juist een klein zwart snorretje nodig ;-) . Iedereen begon al op te staan en wij ruimden op. Na het ontbijt zijn wij om 07.30 uur vertrokken. Het had juist geregend. Het was een mooi pad langs de kust. Dan moesten we een beslissing nemen, langs de bergen of langs de baan naar Castro Urdales. We namen de bergweg, mooi parcours door bossen en velden en waren om 13.30 uur al in Castro Urdales. Dat was nog vroeg dus we gingen verder tot Islares waar we aankwamen in de albergue om 16.15 uur. Inschrijven en installeren. Het zijn hier stapelbedden 3 hoog. Douche, wat kledij uitwassen en straks gaan zoeken om te gaan eten. Hopelijk slaap ik deze nacht wat beter... Vandaag hebben we 32 km gedaan, totaal 214 km.
Verzonden vanaf Samsung Mobile
wat een gedrocht loopt daar? (ikke) altijd veel wind aan de kust, en dreigende wolken mooi pad en mooie zichten koppel van 't jaar industrie is nooit ver weg onduidelijke foto, wie zou die genomen hebben? Italiaan op komst gigantische steengroeve idem ze kon het niet laten hé plein in Castro-Urdiales
helaba, weeral! voor hen die onderweg waren en die het niet niet wisten prachtig, niet? de albergue in Islares links in beeld de Italiaan Salvatore
Vandaag een kort berichtje want het is met de smartphone. Om 07.20 uur waren we op weg. Het was al 24 graden en zwoel, dat beloofde! Eerst over de promenade tot aan het Guggenheim-museum, dan de rivier over en dan een lang saai stuk tot aan Getxo, langs fabrieken en magazijnen, niet zo fraai dus. In Getxo namen wij de gondel tot de overkant in Portugalet. Daar was een ganse reeks roltrappen naar boven in de stad, dat spaarde een klim maar wel voorzien op het pad. Nog even gewone baan en dan een lang pad naast een fietspad tot in La Arena. Vandaar het eerste stukje onverhard, ongeveer 500 meter tot in Pobeña, waar wij toekwamen om 13.30 uur aan de albergue Aterpexte met 22 bedden. Om 14.30 uur konden we pas inschrijven, als eerste in de wachtrij, dus eerste keuze bedden. Douchen en een wijntje gaan drinken, prijs per glas 0,50 euro! Was dat schrikken na Bilbao waar het 2,50 euro per glas was! We hebben er dus nog een paar gedronken... Straks pelgrimsmaaltijd nuttigen en vroeg naar bed. De herberg loopt hier goed vol! Vandaag 26 km, totaal 182 km. We zijn nog aan het uitpluizen waar we morgen naar toe gaan.
Verzonden vanaf Samsung Mobile
bij het vertrek passeren wij het Guggenheim-museum, nog een laatste blik (doordenkertje) weinig interessant parcours door industriegebied laag water, en gelukkig weinig verkeer we naderden Getxo de gondel
Brigitta was er precies niet gerust in, tja hangt maar aan kabels als er één kabel zou breken, dan moet je gewoon verder zwemmen... roltrappen in open lucht, waarschijnlijk gemaakt voor de minder sportievelingen
fiets-en voetpad van kilometers lang toch weer een foto van mij gemaakt... jaja, ik kom! scheve foto...of zou dat komen door de invloed van het Guggenheim... de albergue in Pobena poets, wederom poets! en nu van dichtbij! halve deur zittend en schrijvend de man die niet zou misstaan met een klein snorretje (zie verslag morgen)
Deze nacht was het warm op de kamer, venster openzetten bracht niets op. Ondanks dat hebben wij zeer goed geslapen in alle rust. Om 09.00 uur was er het ontbijtbuffet, slecht voor de lijn. We hadden tijd want we moesten maar 9 km gaan tot Bilbao, een peulschil dus... Toen wij vertrokken om 10.45 uur merkten wij dat het warm en zwoel was. Bij de eerste en ook laatste zware klim waren we drijfnat van het zweet. Het rook daar wel goed door de eucalyptusbomen, goed om de luchtwegen vrij te maken en dat was nodig. Dan volgde er een lange, soms steile afdaling naar het centrum van Bilbao. Het was daar enorm druk, maar we moesten erdoor geraken. De tekens kon je bijna niet zien door de mensenmassa. Het plan erbij gehaald en dan was het geen probleem meer. We vonden ons pension, dat wij twee maanden geleden al geboekt hadden, met gemak. Dat lag ook tussen het oude stadsgedeelte en het Guggenheim-museum.
Douche, wat kledij uitwassen en vol verwachting op naar het Guggenheim-museum. Ik kreeg korting als gepensioneerde, Brigitta niet zodat het toch nog op 17,50 euro kwam om het museum binnen te kunnen. Het is een zeer modern gebouw, met tentoonstellingen op verschillende verdiepen, pop-art, neo-classicisme of zoiets en een gans verdiep gewijd aan Niki De Saint Phalle. Dit laatste was wel heel speciaal, van opblaaspoppen, naar grote werken die dikke madammen voorstellen in verschillende kleuren tot werken gemaakt door op een plank eieren te leggen met daartussen plastiek zakjes verf, dan het overgieten met gips, aan een muur hangen en dan daarop schieten met een geweer tot alles openspat. Naast elk van dat soort werken was er een filmpje hoe dat werk tot stand was gekomen. Foto's nemen mocht niet, overal was er bewaking ( ook voor de stukgeschoten eieren ), maar toch heb ik er enkele kunnen maken. Voor elk wat wils, kunst is goesting...
Het is daar een doolhof maar gelukkig zijn wij er buitengeraakt. Genoeg geslenterd, even nog naar de kathedraal en dan een terrasje doen, dat was nodig, het was om 18.00 uur nog 29 graden.
Straks gaan we iets zoeken om te eten...en drinken, want met deze temperatuur droog je uit...
Vandaag maar 9 km, dat was ook de bedoeling, totaal dus op 156 km. Morgen waarschijnlijk naar Pobeña.
op weg naar Bilbao de weg was goed aangeduid
eerste zicht op een deel van Bilbao afdaling naar de stad het blijft maar dalen, dit keer met ontelbare trappen daar komen wij vandaan drukke stad... stationsgebouw
op weg naar het Guggenheim-museum, de beroemde brug vol verwachting... wij zijn er bijna (let op die toren)
in die toren woont er blijkbaar iemand de onvermijdelijke foto onder de spin griezelig beest het Guggenheim-museum
op die zuilen loopt er digitale tekst stiekem een foto gemaakt, bewaakster stond achter de zuil, maar had het toch gezien, ik mocht dit kunstwerk niet fotograferen dit ook niet, maar toch, iedereen deed het... voor elk wat wils moderne schedel moderne totempalen wat dit moet voorstellen weet ik niet terug buiten geraakt en even naar iets anders gekeken, terug in de realiteit daar! nog moderne kunst! nog dikke madammen van Niki de Saint-Phalle bezoek aan een tweede museum is er niet meer van gekomen
Deze nacht hadden wij beiden enorm goed geslapen. Aangezien wij niet wisten waar te overnachten ( 1 mei, feestdag, alles volzet ), zijn wij al om 08.00 uur vertrokken in een licht salade-regentje. Na een halfuur begon het met een flinke klim over een bospad. Het bleef maar klimmen totdat wij, na een lichte afdaling aan een kruispunt kwamen, waar wij een beslissing moesten nemen. De albergue in Lezamo gaat pas open op 1 juni, dus wij telefoneerden naar de jeugdherberg in Meakaur. We moesten een bericht inspreken, want men zou terugbellen. We probeerden dan maar rechtstreeks naar daar te gaan en om 10.30 uur waren wij daar, de verantwoordelijke zei ons dat er geen plaats was, een grote groep zou komen logeren. Zij heeft voor ons dan nog wat rondgebreid, maar alles bleek volzet. De albergues juist buiten Bilbao bleken allemaal volzet. Dan de IPad maar genomen en gaan kijken bij booking.com. Wij vonden nog één hotel op 4,5 km van Bilbao, maar zeer duur. Het was het enige waar nog plaats was, dus boeken maar. Het was dat of slapen onder de blote hemel op harde ondergrond.
Goed, dan maar op weg over asfaltbanen, af en toe wat regen. Onderweg vonden wij één bar, die open was, konden we even iets drinken. Verder langs een bijna rechte baan, voorbij Lezamo, waar wij zagen dat vele pelgrims de bus namen, vermoedelijk omdat zij ook geen slaapplaats hadden gevonden. We gingen Zamudio voorbij op weg naar het hotel, het was nog een lange weg te gaan. Plotseling stopte er een auto en de man vroeg waar wij naar toe gingen. Hij wou ons naar het hotel brengen. Aangezien wij toch al buiten de route zaten, was dat geen probleem. Wij stapten in, de man voerde ons daarheen, maar wat bleek, het hotel bleek onvindbaar. Hij stopte aan een bar en ging het daar vragen. Bleek dat dat hotel ofwel niet meer bestond, of gesloten was. Daar stonden wij dan. Enkele bar-gasten begonnen rond te bellen en te zoeken op internet, om iets anders te vinden voor ons. Plots zei onze chauffeur " stap in, ik heb iets ", in het Spaans natuurlijk. Hij voerde ons terug, verder dan waar hij ons opgepikt had, en reed naar een hotelletje, dat nog niet half zo duur was, en waar plaats was omdat er een annulatie geweest was. Wat een geluk! We waren superblij en bedankten de man hartelijk. Er zijn nog goede mensen!
Inschrijven en betalen en dan de dagelijkse douche. Dan in de bar de dorstigen laven, en dat was nodig! Straks gaan wij hier ook eten, en morgen verplaatsen wij ons naar Bilbao, waar wij o.a. het Guggenheim-museum gaan bezoeken.
Vandaag weeral 28 km erbij, totaal 147 harde km. Het is hier heel wat zwaarder dan op de Francès...
terug op weg daar gaan informeren, volledig volzet kerk van Meakaur op weg naar Zamudio onderweg nog een kerkje
Na een goede nachtrust, verwonderlijk in een slaapzaal, zijn wij opgestaan om 06.30 uur. ( waarschijnlijk had de etappe van 32 km er iets mee te maken ). Inpakken en een geïmproviseerde maaltijd met water, want anders was er niets, en we waren op weg om 07.35 uur. Het ging een hele tijd goed, tot we niets anders dan modderpaden voorgeschoteld kregen. Klimmen en dalen, maar dat waren wij al gewoon, een gesprek met een Canadees die in België woont en ook op weg is naar Compostela, de Oostenrijkers de een foto van ons namen tijdens een rustpauze... Om 11.00 uur verorberden wij ons laatste broodreserve met kaas, want onderweg was niets te kopen. Een paar km verder zagen wij plotseling een bar die wel open was, was dat schrikken! We hebben er wel gebruik van gemaakt om de eerste koffie van de dag te nuttigen. Geheel anders dan op de Camino Frances vorig jaar waar we ten hoogste om de 5 km iets tegen kwamen waar we konden drinken en/of eten. Nog één etappe verder en om 13.30 uur waren wij in Gernika. We zochten een hotelletje op, waar nog een kamer vrij was, douche, en schuin ertegenover was een wasserette, waar we al onze niet zo propere kleren konden wassen en drogen. Aangezien het schuin tegenover het hotel was, konden wij wachten op het terras van het hotel met een stevige pint en een glas witte wijn ( X 2 ), Dju, wat was die was vlug gedaan.... We bezochten dan het museum van de eik, een boom waaronder hier vroeger werd vergaderd, maar waar ze nu een groot gebouw hebben opgericht, met een moderne vergaderzaal. Daarna bezochten wij het Baskisch museum, waar je zelfs als pelgrim 50 procent korting krijgt. Inkopen doen voor morgen, en dan gingen we kijken naar de overnachtingsmogelijkheden voor morgen in Lezamo. Blijk dat daar alles gesloten of volzet is.
Hierna zijn wij gaan eten in het hotel, en de tweede blog invullen. ( ook wat inhalen hé ). Voor morgen worden het dus nog een avontuur.
Vandaag hebben we 17 km gedaan, totaal dus op 119 km. Tot morgen hopelijk, want hier weet je nooit!
eeuwenoude brug moesten wij over daarna deugddoende rustpauze, ook voor de voeten. verder op weg naar Gernika en het blijft mooi bezoek aan de stad
monument van "de eik", waaronder men vroeger vergaderde glasraam van "de eik" in het museum de moderne vergaderzaal
We zijn deze keer zeer vroeg opgestaan, omdat we al vroeg wakker waren. Na het ontbijt zijn wij om 06.50 uur reeds vertrokken. Het was half bewolkt, geen regen, dat was al goed. Even plat en dan een flinke klim. Op een gegeven ogenblik zagen wij dat de gele pijlen overschilderd waren met zwarte verf. Toch was er hier en daar nog iets zichtbaar zodat wij verder konden. Het klom nog verder tot aan de Ermita de Calvario. Na een rustpauze daalden wij af. Wij hoopten in Olatz koffie te drinken, maar de bar was niet open. Dan maar verder tot het hoogste punt van de dag, 496 meter. Wat op en neer en nog een laatste lange steile klim en een steile afdaling en we kwamen aan in Markina- Xemain om 14.00 uur. Het leek ons nog wat vroeg om te stoppen en we gingen verder naar Monasterio de Zenarrusa. Daar bleek om 16.30 uur, toen wij toekwamen, de gehele albergue al volzet, maar de pater toonde ons een andere slaapzaal met 9 bedden, eenvoudig maar proper. Installeren, douche en naar de vespers. Daarna was er een gezamenlijke maaltijd in open lucht, omdat er teveel volk was om binnen te kunnen eten. Het was een bonensoep met brood, en zelfs het brood van het ontbijt werd verorberd. Om 21,40 uur in bed en om 22.00 uur ging het licht uit.
Op deze kille dag hebben we toch 32 km gedaan zodat het totaal op 102 km komt. Morgen naar Guernika...
de eerste klim bij het vertrek uit Deba aankomst bij de Ermita del Calvario foto genomen door de tralies en maar klimmen prachtig, niet?
binnenin het kerkje in Markina-Xemein Jacob in de verte Simon Bolivar kwam uit dit dorp Bolibar, hier werd dan ook de nodige aandacht aan besteed standbeeld van onze Simon
Monasterio de Zenarruzo, de openstaande deur leidde naar onze nood-slaapzaal
en dat is die zaal, wij sliepen helemaal achteraan binnentuin in het klooster de man uit Venezuela wij woonden de mis bij
daarna allemaal gezellig buiten de bonensoep binnenwerken, en het was daar niet warm
Vervolg van gisteren: stipt om 19.30 uur werden wij verwittigd dat het eten klaar was. We gingen aan tafel in een afzonderlijk gebouw, meer een chalet. Wij zaten daar met een bont gezelschap van een man uit Venezuela, 2 Oostenrijkers, een Zwitserse, een Fransman en drie Duitsers. Het gezelschap was goed, evenals de maaltijd. Dan werd het tijd om het bed op te zoeken. Het heeft wel nog een hele tijd geduurd vooraleer het stil werd...
Vandaag is het ons gelukt: we hebben de achterstand ingehaald! Deze morgen hadden wij al ingepakt voor het ontbijt om 7.30 uur. Het was nog wat bewolkt, maar er kwamen al blauwe gaten tevoorschijn. Na een overheerlijk ontbijt zijn wij vertrokken richting Deba. Wij wilden inhalen om op schema te blijven. Eerst een stuk vlak terrein, daarna een klim tussen wijngaarden en wij werden beloond met een fantastisch zicht op de baai van Zarautz. Even rusten en afdalen naar Zarautz. Vervolgens liepen wij tot Getaria langs de promenade aan zee. Ondertussen was het weer zeer goed geworden , de zon scheen volop. Dat was genieten na het weer van de voorbije dagen. Het pad neemt de richting Askizu en klimmen werd ons deel. Het uitzicht op de Golfo de Biskai was fantastisch. Hierna ging het de richting binnenland, dan weer dalen, dan weer klimmen tot het hoogste punt Itziar op 270 meter. Daar deden wij een terrasje. Tot slot daalde het sterk tot de eindbestemming, waar wij eerst een lift naar beneden namen, de tweede lift hielden wij voor bekeken en namen de trap. Deba ligt in een diepe vallei, dus dat hebben de Spanjaarden handig opgelost. Wij kwamen aan om 17.00 uur.
We hadden gereserveerd in een pension, omdat er in de gids vermeld stond dat er in de albergue maar 8 plaatsen waren. Waar wij geslapen hadden was het volledig volzet (20 personen) en allen hadden de intentie om naar Deba te gaan. Bovendien gaan normaal gezien de pelgrims uit Zarautz ook naar Deba, dus wij wilden het risico niet nemen om zonder slaapplaats te zitten, te meer daar het bijna 30 km was. Nadien is gebleken dat de gids dat foutief vermeld had, er waren ongeveer 50 plaatsen, althans volgens de Fransman. In elk geval zijn wij na de douche gaan eten in het restaurant Bordatxo, waar pelgrimsmenu's worden geserveerd.
Vandaag hebben wij 29 km gedaan van het pad, zo komt ons totaal op 70 km. Straks op tijd naar bed, want morgen is het een zware etappe...
klaar voor de start straatje in Orio
zicht op Zarautz mooi, mooi mooi... allee, moet ge nu weeral een foto van mij nemen? dat is beter dan de vorige foto
bij het verlaten van Zarautz lange promenade langs de kust de baai van Zarautz mooi wandelen, alleen jammer van het verkeer Getaria in de verte
dat groene pad gingen wij omhoog een eind verder werd het beter de kerk in Askizu even rusten deed deugd, het was warm mooi pad met zicht op de zee Zumaia
kunstwerk onderweg allemaal produkten met prijslijst en daarnaast een bakje om het geld in te deponeren, hier kochten wij honing
aankomst in Deba, met de lift naar beneden twee liften om het hoogteverschil te overbruggen ons verblijf voor de nacht
Gisteravond zijn wij dan met een geleende paraplu toch maar het oude stadsgedeelte gaan verkennen. Wij zijn eerst naar de kathedraal geweest, waar wij aankwamen ongeveer 2 minuten voor sluitingstijd. Er liep een vrouw rond die ons verzocht om te vertrekken, zij had een bos sleutels bij zich en had de air van een cipier. Dus wij daar weg... Terug naar de oude stad en onderweg hebben wij een beslissing genomen waar wij geen spijt van hebben: we kochten 2 compacte aluminium paraplu's. We gaan het nog leren! Sinds 16.00 uur was het onophoudelijk aan het regenen, gieten zelfs! Nu nog iets vinden om te gaan eten aan schappelijke prijs. Bij het rondslenteren met onze nieuwe verovering ( paraplu ) zagen wij opeens een eethuis met snelmaaltijden. Wat we daar kregen was weer onvoorstelbaar, zou den Eddy zeggen: hamburger met frieten, worst, een spiegelei en een schaal groenten en dat voor 7,5 per persoon. We namen er ook nog een glas wijn bij ook.
Na wat rondslenteren besloten wij nog een fles wijn te kopen om op de kamer te nuttigen. Brigitta zei dat wij dan eens konden 'doorgieten' Tja de glazen wijn in de bars zijn niet zo groot dus... Op straat liep bijna niemand meer, het regende en de bars hadden ook al geen klanten, niet gezellig dus. Op de kamer smaakte die fles wijn ook, en daar regende het niet . Na de fles wijn zei Brigitta nog tegen mij ' besnafte gij da ni' , bedoelend beseffen of snappen, tja een hardnekkig familiekwaaltje en goede wijn! Om 22.30 uur in bed bij nog steeds striemende regen. Wij besloten om de dag nadien later te vertrekken en een kortere afstand te doen, indien het nog zou regenen.
De volgende dag: het had de ganse nacht geregend, gegoten, met pijpenstelen! Wij zijn pas om 7.30 uur opgestaan. Om 9.00 uur stopte de regen, het vat zal leeg geweest zijn. Wij vertrokken dan maar snel, hoewel dat relatief is. Om 9.30 uur waren wij toch op weg met een temperatuur van slechts 11 graden. Wij volgden de promenade langs de baai, plat dus, en dan begon het klimmen met 139 treden, tja ik heb ze geteld. Het klom dan nog verder en ondertussen was het terug beginnen regenen. Het ging de ganse tijd bergop, bergaf, bergop, bergaf, tarp aan, tarp uit, tarp aan, tarp uit en dat nog met een felle wind. In de gids stond een bar vermeld, die natuurlijk gesloten bleek te zijn. Nog wat verder verslechterde het pad, stenen, modder en nog steeds op en af. Onder de snelweg door, een steile klim en we bereikten de albergue on Orio om 14.30 uur. Het zag er gezellig uit, er was nog plaats en we besloten om daar dan toch maar te blijven. Avondmaal, overnachting en ontbijt kwam op 25 per persoon.
Na de douche het oude dorpje gaan verkennen en in een bar, die wel open was, hebben we een glas wijn gedronken. Het was nog altijd regenachtig en fris en we gingen terug. De albergue was aan het vollopen, niet met water, maar met pelgrims en om 17.00 uur was het zover, het laatste bed was ingenomen. Straks gaan wij hier dus eten, maar het verdere verslag van deze dag komt bij het volgende.
Wij hebben vandaag slechts 15 km gedaan en zullen de komende dagen moeten inhalen. Men voorspelt toch beter weer, dan gaat dat wel. Ondertussen kunnen onze voeten wat bekomen, die zien meer af op het geaccidenteerd terrein dan op vlak terrein. Tot morgen!
dreigende lucht boven het park bij het begin van de dag mooi zicht op omgeving en strand terugblik op het oude centrum van San Sebastian zandkunstenaars verregend vergezicht onderweg een standje, opgezet door een pelgrim die daar woont (man op de foto) het pad was niet altijd even vlak les in scheikunde no comment nog 787 km... geposeerd kiekje bron en bank, goede combinatie kerkje vlak voor Orio met zicht op de haven wegwijzer naar de albergue gemeenschapsruimte van de albergue poging om de was te drogen
inkom van de albergue
ons modderschoenen en onze bedden gezellige bende, ook met dank aan de inhoud van de flessen... Oostenrijk, Duitsland, Frankrijk en België waren vertegenwoordigd het was daar gezellig
Om halfzes werden wij gewekt door pelgrims die al in de keuken bezig waren. Wij zijn dan ook maar opgestaan, onze Duitse vriend niet, die snurkte heerlijk verder. De hospitalero had ontbijt klaargezet voor alle gasten en dat gingen wij eerst oppeuzelen, uiteraard enkel ons deel. Om 07.00 uur waren wij al ingepakt en vertrokken wij. Was dat even schrikken toen wij buiten kwamen, het was nog donker! Thuis is het om 6 uur al licht, hier dus niet. De weersvoorspelling is ook uitgekomen, het regende zachtjes, een salade-regentje. Toch maar op weg, de stad door en bij de eerste stop na ongeveer een uur, was het al dapper aan het regenen, zodat de tarp werd overgegooid ( voor zij die het vergeten zijn, een tarp is een soort poncho ). Ondertussen waren wij al aan het klimmen en aan het zweten, het was 15 graden, maar geen zuchtje wind. Het klom goed, we volgden de gele pijlen, die talrijk aanwezig waren. Het klimmen stopte en we volgden nog steeds de gele pijlen. Plots was er een splitsing, rechts omhoog stond een geel kruis geschilderd, links een paar gele pijlen. Er stond ook een bordje met de vermelding Jaizkibel, wat dubbelzinnig geplaatst. We volgden de gele pijlen dan maar. Na een uur zagen wij rechts in de hoogte de top van de Jaizkibel liggen. Shit, shit ( oh sorry, mag hier niet ), wij waren dus verkeerd en de variante aan het volgen, terugkeren was geen optie, dan verloren wij 2 uur, dus vooruit met de geit, verder maar.... ( waarom zet men aan die splitsing dan een kruis! ). De hoge route raadt men af bij slecht weer omdat de afdaling van de Jaizkibel steil en glad is. De lage route is zelfs een kilometer langer. Wij misten dus het uitzichtpunt daar, hoewel met dit weer zou je dan toch niets zien. Niet getreurd dus en verder wandelen. Onderweg zagen wij verschillende funtanas en Brigitta zei heel overtuigend 'dat je hier niet moet verdrinken'! Pardon, 'verdorsten' bedoel je waarschijnlijk. Tja, familiekwaaltje...
Rond 10.00 uur stopte de regen en ging terug over in een salade-regentje, tarp dus niet meer nodig. Een eind verder zagen wij andere pelgrims, die allen dezelfde route als ons gevolgd hadden, niemand was dus de berg opgegaan. Wat later begon het te dalen, steigen, dalen steigen, steil dalen, nog wat trappen en wij kwamen om 11.30 uur aan in Pasai Donibane, met een rammelende maag van de honger. Op een terrasje aten wij pinchos, versnaperingen dus, hoewel na 3 ervan de maag goed gevuld was. Doorspoelen met koffie en betalen. Dat feestje kostte amper 9 , spotgoedkoop! Op die plaats moesten wij ook een overzetboot nemen voor 0,70 per persoon. Een steile klim bracht ons naar de vuurtoren, dan een smal paadje vol dagjesmensen, nog een steilere klim, dalen, steigen en dan de afdaling naar San Sebastian. Ondertussen was de zon tevoorschijn gekomen en werd het zelfs warm, het weer was fel verbeterd. Nog een rustpauze aan het strand en op weg naar het pension waar wij gereserveerd hadden. Dat lag in het oude stadsgedeelte, dat wij wilden bezoeken. Na een korte zoektocht in de smalle straten vonden wij om 15.00 uur reeds het pension met de naam Pension Basic Confort ( tja, een beetje gelet op ons budget ), we zagen een oude toegangsdeur en na aanbellen moesten we een oude houten trap op naar het tweede verdiep. We dachten direct 'we zijn hier bij de aap gelogeerd'. Even later kwam de eigenares de trap op, zij woont daar niet, en opende de deur van het pension. Een andere wereld ging open. Het zag daar zeer verzorgd uit, niet oubollig en na inchecken toonde zij onze kamer. Die was perfect, ze hebben ook een hoge score bij Booking.com. Pension Basic Confort, what's in a name! Douche en dan begon het te regenen, te gieten in feite en het hield maar niet op. Van een wandeling door de oude stad kwam dus niets in huis. Brigitta's humeur sloeg om, verzamelde de goden om dan te moeten vaststellen dat deze actie niets opleverde. Straks gaan wij toch door dat hondenweer moeten om een restaurant te zoeken.
En wat hebben wij geleerd vandaag? ( met dank aan de Piet! ) Dat wij met deze tocht uit een geheel ander vaatje tappen ( dank voor deze uitdrukking aan Frank Debosere! ) dan de Camino Frances van vorig jaar. Het was hier steeds maar weer klimmen en dalen.
Hoeveel km wij vandaag gedaan hebben weten wij niet, de gidsen spreken elkaar tegen, van 24 tot 26 km. Aan mijn voeten te voelen, nemen we het maar op 26. Vorig jaar bouwden wij op, 13 km de eerste dag, de volgende 21, dan 25, daarna 30 km, en dat allemaal over vlak terrein. Nu van de eerste dag 26 km over berg en dal. Benieuwd hoe wij ons morgen zullen voelen. Het was in elk geval een prachtige wandeling.
Na het saaie verslag van dag 1, wou ik dag 2 wat ludieker opvatten, maar het slechte weer heeft daar lichtjes anders over beslist. Wel een lang verslag. Niet getreurd morgen beter... Ten minste als ik nu eens eindelijk van die ambtenarentaal vanaf geraak Deleten die handel, moet lukken met.....( zelf in te vullen, suggesties zijn welkom, mag in reacties )
de ontbijttafel in de albergue wat heeft zij nu weer uitgespookt? dat waren nu onze bedden van de afgelopen nacht
het was nog vroeg toen wij vertrokken voor de eerste zware dagetappe mooi begin van het pad Hendaye in de verte modder, modder... dat wandelde iets makkelijker en dan het eerste zicht op de zee afdaling naar Pasai Donibane nog een jongeman, rechts naast mij... alles lag nog nat
en dan na het middagmaal op weg naar de overzet overzetboot(je) goed vasthouden
voilà we waren al over
en dan met trappen omhoog mooi zicht nog op de Pasai mooi landschap...en de zee zicht op de baai van San Sebastian even rusten van de afdaling en dan over de promenade verder naar... het pension natte beregende straat in de stad
Deze morgen om 07.45 uur werden wij thuis opgehaald door onze zoon Kevin en zijn vriendin Steffie, waarvoor onze dank. Zij voerden ons naar de luchthaven van Charleroi. Het ging vlot, geen files, wel wat regen. Om 09.15 uur waren we daar en kort nadien hebben we de rugzakken al ingecheckt. Even wat gegeten en afscheid genomen van zoon en zijn vriendin en we gingen door de controle. Bij mij ging dat vlot, maar bij Brigitta piepte het. Ik dacht dat ze alles afgegeven had en dacht onmiddellijk dat het dan toch waar moet zijn dat zij van ijzer is! Bleek dat het haar horloge was, waardoor het signaal afging. Stipt om 11.30 uur begon de boarding. Bij Ryabair moet je dan wel over het tarmac om aan boord te gaan. Weer stipt om 12.00 uur gingen wij de lucht in, allee, ik bedoel daarmee dat wij opstegen uiteraard. Weer op het voorziene uur zijn wij dan geland. Wij gingen van boord en het viel op dat het weer daar heel wat beter was, onmiddellijk uit die fleece, het was daar 27 graden. Beide rugzakken waren er ook ( oef! ) en dan naar de bushalte. Even informeerde ik naar de taxiprijs ( 75 ) zodat we de beslissing vlug namen om de bus te nemen ( 4 voor twee personen in een reisbus! ). We moesten daar wel 2 uur op wachten, maar we maakten daar kennis met een Nederlands koppel. Het werd een aangename babbel, de vrouw gaf ons een SnelleJelle, een soort peperkoek, want zij wilde zoveel mogelijk gewicht kwijt, hoewel zij maar 8 kg droeg. De bus was op tijd en om 17.00 uu arriveerden wij in Hendaye. Samen zijn wij te voet naar de albergue in Irun gestapt onder een stralende zon ( nog steeds 26 graden ). Installeren, douche nemen en een eetgelegenheid gaan opzoeken. Om 19.00 uur waren wij daar maar moesten nog een uur wachten. Dat hebben wij opgevuld met enkele glazen wijn, in het gezelschap van het Nederlandse koppel. Na de maaltijd vlug naar de albergue, om 22.00 uur gaat de deur dicht. Ze was al dicht, kloppen op de deur en we konden binnen.
Het bed opmaken en eindelijk platte rust om 22.00 uur. De Duitser die bij ons op de kamer lag, sliep al, te horen aan het geluid dat hij produceerde. Dat is zo de ganse nacht doorgegaan, éénmaal onderbroken omdat hij naar het toilet moest. Wij sliepen naast de badkamer met toilet, en dat hebben wij geweten, een ganse nacht toiletbezoek van andere gasten. Dat went wel....
Morgen de eerste stapdag, en niet de minste, en er wordt regen voorspeld.....
juist afgezet aan de luchthaven in Charleroi vertrekkensklaar en wij hadden er zin in nu met de benen, want die moesten het gaan doen zicht op het gele interieur van het vliegtuig van Ryanair zelfs het haar van Brigitta werd er geel van... Oef! veilig aangekomen in Biarritz op de bus voor de transfert naar Hendaye de bekende Santiagobrug ons eerste onderkomen, de albergue in Irun het eerste Spaanse restaurant met tapas op de toog nog tapas nog tapas ...en de baas van de instelling
Ik had beloofd om regelmatig iets te posten op de blog in aanloop naar ons vertrek. Dat is er om één of andere duistere reden niet van gekomen, tja, een gepensioneerde heeft weinig of geen tijd...
Graag geef ik hier wat meer uitleg over de tocht die wij gaan doen. Zaterdagmorgen 25/04/15 rond 08.00 uur vertrekken wij. Wij worden thuis afgehaald door onze zoon Kevin en zijn vriendin Steffie, die ons naar de luchthaven in Charleroi voeren. Daar vliegen wij met Ryanair naar Biarritz. In Biarritz aangekomen zijn er drie mogelijkheden, wij nemen de bus, trein of taxi naar Hendaye aan de Spaanse grens. Vandaar gaan wij nog 5 km te voet, over de Santiagobrug en de grens tot in Irun, waar wij gaan overnachten.
Zondag starten wij dan onze tocht, die enigzins gewijzigd is. Eerst waren wij van plan om de volledige Camino Del Norte tot in Santiago te doen. Wij gaan deze echter maar doen tot in Sebrayo, dat is ongeveer 18 dagen, en wijken dan af op de Camino Primitivo, die wij 12 dagen volgen. Die sluit dan in Melide aan op de Camino Francès. De Francès hebben wij vorig jaar gedaan, maar dat is slechts 2 à 3 dagen tot in Santiago. Wij hebben onze plannen gewijzigd omdat wij vernomen hadden dat het laatste stuk van de Camino Del Norte minder interessant is en de Camino Primitivo door de bergen gaat en veel mooier is. De Camino Primitivo is ook de oorspronkelijke route. In het begin gaat het op de tocht weinig druk zijn, dan vanaf de de Camino Primitivo als iets drukker om ten slotte vanaf Melide zeeeeer druk te worden.
Op de bijgevoegde foto's zijn de verschillende Camino's te zien. De onderste rode lijn is de Camino Francès, die wij vorig jaar gedaan hebben met aansluitend de stippellijn tot Muxia en Fisterra. Wij gaan dit jaar de tocht doen die te zien is als de stippellijn van Irun, over San Sebastian, Bilbao, Santander, Sebrayo, Oviedo, Fonsagrada, Lugo, Melide, Arzua tot Santiago De Compostela.
Ondertussen zijn onze rugzakken al voor het grootste deel klaar en verwonderlijk is dat wij nu heel wat minder gewicht dragen dan vorig jaar. Komt misschien omdat wij moesten besparen in gewicht voor de vlucht met Ryanair, niet dat het vliegtuig niet van de grond zal geraken door onze rugzakken, maar de bagage is beperkt tot 15 kg per persoon. Wij zitten daar goed onder, hopelijk moeten wij niet vaststellen dat wij cruciale spullen vergeten zijn.
Ik heb ook moeten beloven om het verslag minder saai te maken en zal dat uiteraard proberen. Moest dat niet altijd lukken, laat het dan a.u.b. weten in een reactie of een mail, zodat ik mezelf dan wat op de vingers kan tikken totdat er plezantere tekst uit komt
Zoals vorig jaar zullen de foto's na de tocht op deze blog geplaatst worden.
Op 21/02/2015 zijn wij naar Mechelen geweest voor de pelgrimszegen. Dit werd georganiseerd, naar jaarlijkse gewoonte, door het Compostelagenootschap en ging door in de Sint-Rombautskathedaal.
Na de inschrijving, met koffie en ontbijt in de Salons Van Dijck, waar wij JP en Urbain met zijn echtgenote ontmoetten, gingen wij met ongeveer 200 pelgrims en toekomstige pelgrims naar de kathedraal voor de zegening. Bij die plechtigheid kregen wij elk een schelp, takkenbosje voor de achterblijvers en een notitieboekje.
Hierna gingen wij dan in groep terug naar de Salons Van Dijck voor de broodjesmaaltijd. Wij zaten aan tafel met JP , Urbain en zijn vrouw en hadden de gelegenheid om bij te praten en ervaringen uit te wisselen. Er was ook een informatiestand van het Genootschap, waar wij ineens twee gidsen kochten, nl. van de Camino Del Norte "Küstenweg" en de Camino Primitivo. Voilà, weeral genoeg leesvoer in deze kille winterdagen.
Na een gezellige namiddag keerden wij huiswaarts. Het was beginnen te regenen, zodat wij nog een extra zegening kregen. Tja, de grote paraplu lag in de auto zodat wij ons moesten behelpen met een klein exemplaar dat Brigitta uit haar handtas toverde. Dat was juist genoeg om ons hoofd droog te houden met als gevolg dat wij kletsnat aan de auto toekwamen. Ik hoop dat dit geen voorbode is voor de tocht?
Hieronder de foto's van de zegening, met dank aan JP en Urbain:
Als je meer dan drie maanden van huis bent geweest, dan wachten er een aantal dringende zaken en verplichtingen die prioritair om aandacht vragen. Bijgevolg is het er pas zeer onlangs van gekomen om de foto's op de Pc te zetten. Telkens wanneer ik tijd heb (en als gepensioneerde is dat niet veel ;-) ), dan werk ik eraan, dus nog even wachten en dan is het zover....
Dag 99: ontbijt in het ex-klooster was maar om 08.45 uur. Na het ontbijt hebben we opgeruimd en zijn we te voet vertrokken naar de bushalte om de bus te nemen naar de luchthaven. Om 11.30 uur waren we op de luchthaven van Santiago en checkten onze bagage in. We moesten wel nog wachten tot 14.00 uur voor de boarding. Dat verliep niet zo vlotjes, maar we geraakten er toch op. Om 15.05 uur stegen wij op met een halfuur vertraging. Dat werd ingehaald, want met slechts 5 minuten vertraging zijn wij geland. Rugzakken ophalen en met de taxi naar onze dochter in Wemmel, waar wij werden afgehaald door onze zoon. Om 18.30 uur waren we thuis. Raar gevoel na meer dan drie maanden weg te zijn geweest.
De eerste zorgen toegediend aan de planten, die wel eens uit het oog werden verloren, en dan een pitaschotel besteld, want er was niet veel in huis. Morgen gaan wij eens uitslapen, zal nodig zijn, want nu komt precies de vermoeidheid opzetten...
Dag 98: we hebben wat langer geslapen, het ontbijt was pas om 08.00 uur. Daarna zijn we naar de San Franciscuskerk gegaan, om een certificaat te bekomen. Dat certificaat wordt maar om de 100 jaar uitgereikt aan pelgrims die de Camino gedaan hebben en dit ter gelegenheid van de verjaardag van het pelgrimage, dit jaar 800 jaar. We hadden dus geluk, dit moesten we zeker hebben . De uitreiking was tussen 10 en 11.00 uur. We waren er om 09.45 uur en er waren maar 4 personen voor ons, achter ons zwelde de menigte zienderogen aan. Dan zijn we gaan inpakken, want we moesten verhuizen van onderkomen, naar een klooster, waar men nu kamers heeft, die je kan boeken. Het lag wel goed verscholen, de weg gevraagd aan een vriendelijke Spaanse jongedame, die gelijk met ons mee ging tot de bestemming. Inchecken en terug naar het oude centrum. Daar hebben we nog wat rondgeslenterd.
Op vrijdagavond om 19.30 uur gaat er een mis door in de kathedraal waarbij de Botafumeiro aan bod komt. Vorige week waren wij maar een goed halfuur voor de mis aldaar en de kathedraal bleek al volzet. Nu vroeger dus, veel vroeger, zeker nu er tussen de 500 en 1000 pelgrims elke dag toekomen in Compostella. Om 17.45 waren we daar en hadden een goede plaats. Kort daarna liep de kathedraal vol. Ditmaal heb ik de Botafumeiro goed kunnen filmen, met de iPad deze keer. Tot slot zijn wij nogmaals uit eten geweest, goed voor de lijn, en hebben hier en daar wat optredens bijgewoond. Pas om middernacht lagen wij in bed voor onze laatste nacht in Spanje...
Dag 97: gisteravond zijn wij gaan eten in een restaurant in de haven. We dachten eens een zeevruchtenmenu te proberen en bestelden witte wijn. De wijn bleek een mini-karafje te zijn waar wij elk één glas uit konden wringen. De eerste schotel was iets met schelpen, de naam weet ik al niet meer, werd waarschijnlijk al onmiddellijk gewist uit mijn geheugen, stelde niets voor. Het leek alsof dat al gegeten was en wij kregen enkel de schelpen. De vrouw vroeg of ik nog eens moest soppen met brood in de vloeistof, waarin de schelpen lagen. Ik bedankte ervoor, na een aanblik op de eropdrijvende vet-ogen. Daarna hadden we paella genomen. Dat was gekleurde rijst met een paar ongepelde garnalen en een krabbetje, waar geen eten aan was. De kleurstof in de rijst heeft Brigitta geweten, handen wassen bracht niets op, zelfs de gele nagels moesten erdoor geknipt worden. Daarna wat thiramisou en Brigitta is gaan betalen zodat we weg konden. Enkele meters verder zijn we dan gaan kijken naar de volgende nederlaag/vernedering van Spanje, bij enkele glazen witte wijn, om de kleurstof door te spoelen.
Deze morgen hebben we dan om 09.30 uur de bus terug genomen naar Santiago. Om 12.45 uur checkten wij terug in waar we al verbleven hadden. Onderweg in de bus kon ik mij al niet wakker houden. Na wat rondgeslenterd te hebben, zijn wij op ons bed gaan liggen om wat te slapen.
Vanavond hebben wij beter gegeten... Morgen onze laatste dag hier in Santiago...
Dag 96: na een goede, stille nachtrust en een fantastisch ontbijt, zijn wij vertrokken om 08.45 uur voor onze laatste stapdag. Via een mooi pad en met de immer aanwezige zon, zagen wij al vlug in de verte Cee en Fisterra liggen. Even gestopt om de dorstigen te laven en verder naar Fisterra, waar wij aankwamen om 12.30 uur. Eerst hebben we inlichtingen ingewonnen op het toeristenbureau en de bustickets voor morgen gekocht ( 13 euro per persoon ) . Vervolgens hebben we ingecheckt in het pension Mirador Da Fin Terra. De bezwete kledij uit en eerst een douche nemen, daarna naar de albergue de peregrinos, waar we het certificaat konden laten opstellen, iets gaan eten ( Brigitta had zin in een hamburger ) en dan op weg zonder rugzak voor de laatste kilometers naar kilometerpaal 0,00 aan de vuurtoren op het einde van de wereld. Het was warm, maar voor vlotte stappers was dit geen probleem. Na gebruikelijke foto's genomen te hebben, zijn wij teruggekeerd om boodschappen te doen, want hier is geen ontbijt voorzien. Straks gaan wij eten in het centrum en pogen nog iets van de voetbal mee te pikken.
Vandaag hebben wij in totaal 17 km gedaan, totaal 118 km. Het stappen is nu gedaan en wij hebben alles bij elkaar 2.414 km van het pad gestapt. Uiteraard hebben wij ook nog vele kilometers gestapt om naar de overnachtingsplaatsen te gaan, zonder het "rond-desteren" in dorpen en steden nog mee te rekenen, maar ja, dat hoort erbij... Morgen nemen wij de bus naar Santiago waar wij nog twee overnachtingen hebben.
Dag 95: na het ontbijt zijn wij op het gemak vertrokken om 09.15 uur. Vandaag zouden we maar tot in Lires gaan, een goede 14 km. De zon was weer van de partij en dat werden we al gauw gewaar. Eerst een stuk langs de baan, en daarna een lange klim door het bos. Het duurde niet lang of er waren al tegenliggers. Het werd weer bloedheet en onderweg kwamen we geen enkele bar tegen, enkel 1 fontijn. Om 13.00 uur waren we al in Lires. We moesten nog een halfuur wachten voordat we konden inchecken in de Casa Lourido, dus even iets drinken op een terras. Na het inchecken zijn we gaan wandelen naar het strand op 1 km, Lires ligt net zoals Muxia aan de zee. Onderweg in de baai krioelde het van de vissen. Even de zon meegepikt op het strand en dan een verfrissing aan de bar aldaar. Het is daar echt prachtig. Daarna zijn wij teruggekomen om te douchen en eventueel te kijken naar de eerste match van België, maar we hebben pech, deze wordt niet uitgezonden op de Spaanse televisie.... We gaan eten, misschien is daar een sportzender...
Vandaag hebben we 14 km gestapt, totaal 101km. Morgen de laatste stapdag naar Fisterra....
Ik ben Leys Willy
Ik ben een man en woon in Stekene (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 10/11/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, viool spelen (poging), violen en altviolen bouwen..
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Nog 300 meter naar het hotel en dat ging vlot en zingend, waarschijnlijk door de maaltijd, of toch niet? Inschrijven, douchen en straks gaan wij nog op verkenning, en daar krijg je dan weer dorst van...
