In deze blog worden onze wandelavonturen beschreven
Over mijzelf
Ik ben Van Herreweghe Brigitta
Ik ben een vrouw en woon in Stekene (België) en mijn beroep is gestopt met werken..
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, lezen.
Om halfzes werden wij gewekt door pelgrims die al in de keuken bezig waren. Wij zijn dan ook maar opgestaan, onze Duitse vriend niet, die snurkte heerlijk verder. De hospitalero had ontbijt klaargezet voor alle gasten en dat gingen wij eerst oppeuzelen, uiteraard enkel ons deel. Om 07.00 uur waren wij al ingepakt en vertrokken wij. Was dat even schrikken toen wij buiten kwamen, het was nog donker! Thuis is het om 6 uur al licht, hier dus niet. De weersvoorspelling is ook uitgekomen, het regende zachtjes, een salade-regentje. Toch maar op weg, de stad door en bij de eerste stop na ongeveer een uur, was het al dapper aan het regenen, zodat de tarp werd overgegooid ( voor zij die het vergeten zijn, een tarp is een soort poncho ). Ondertussen waren wij al aan het klimmen en aan het zweten, het was 15 graden, maar geen zuchtje wind. Het klom goed, we volgden de gele pijlen, die talrijk aanwezig waren. Het klimmen stopte en we volgden nog steeds de gele pijlen. Plots was er een splitsing, rechts omhoog stond een geel kruis geschilderd, links een paar gele pijlen. Er stond ook een bordje met de vermelding Jaizkibel, wat dubbelzinnig geplaatst. We volgden de gele pijlen dan maar. Na een uur zagen wij rechts in de hoogte de top van de Jaizkibel liggen. Shit, shit ( oh sorry, mag hier niet ), wij waren dus verkeerd en de variante aan het volgen, terugkeren was geen optie, dan verloren wij 2 uur, dus vooruit met de geit, verder maar.... ( waarom zet men aan die splitsing dan een kruis! ). De hoge route raadt men af bij slecht weer omdat de afdaling van de Jaizkibel steil en glad is. De lage route is zelfs een kilometer langer. Wij misten dus het uitzichtpunt daar, hoewel met dit weer zou je dan toch niets zien. Niet getreurd dus en verder wandelen. Onderweg zagen wij verschillende funtanas en Brigitta zei heel overtuigend 'dat je hier niet moet verdrinken'! Pardon, 'verdorsten' bedoel je waarschijnlijk. Tja, familiekwaaltje...
Rond 10.00 uur stopte de regen en ging terug over in een salade-regentje, tarp dus niet meer nodig. Een eind verder zagen wij andere pelgrims, die allen dezelfde route als ons gevolgd hadden, niemand was dus de berg opgegaan. Wat later begon het te dalen, steigen, dalen steigen, steil dalen, nog wat trappen en wij kwamen om 11.30 uur aan in Pasai Donibane, met een rammelende maag van de honger. Op een terrasje aten wij pinchos, versnaperingen dus, hoewel na 3 ervan de maag goed gevuld was. Doorspoelen met koffie en betalen. Dat feestje kostte amper 9 , spotgoedkoop! Op die plaats moesten wij ook een overzetboot nemen voor 0,70 per persoon. Een steile klim bracht ons naar de vuurtoren, dan een smal paadje vol dagjesmensen, nog een steilere klim, dalen, steigen en dan de afdaling naar San Sebastian. Ondertussen was de zon tevoorschijn gekomen en werd het zelfs warm, het weer was fel verbeterd. Nog een rustpauze aan het strand en op weg naar het pension waar wij gereserveerd hadden. Dat lag in het oude stadsgedeelte, dat wij wilden bezoeken. Na een korte zoektocht in de smalle straten vonden wij om 15.00 uur reeds het pension met de naam Pension Basic Confort ( tja, een beetje gelet op ons budget ), we zagen een oude toegangsdeur en na aanbellen moesten we een oude houten trap op naar het tweede verdiep. We dachten direct 'we zijn hier bij de aap gelogeerd'. Even later kwam de eigenares de trap op, zij woont daar niet, en opende de deur van het pension. Een andere wereld ging open. Het zag daar zeer verzorgd uit, niet oubollig en na inchecken toonde zij onze kamer. Die was perfect, ze hebben ook een hoge score bij Booking.com. Pension Basic Confort, what's in a name! Douche en dan begon het te regenen, te gieten in feite en het hield maar niet op. Van een wandeling door de oude stad kwam dus niets in huis. Brigitta's humeur sloeg om, verzamelde de goden om dan te moeten vaststellen dat deze actie niets opleverde. Straks gaan wij toch door dat hondenweer moeten om een restaurant te zoeken.
En wat hebben wij geleerd vandaag? ( met dank aan de Piet! ) Dat wij met deze tocht uit een geheel ander vaatje tappen ( dank voor deze uitdrukking aan Frank Debosere! ) dan de Camino Frances van vorig jaar. Het was hier steeds maar weer klimmen en dalen.
Hoeveel km wij vandaag gedaan hebben weten wij niet, de gidsen spreken elkaar tegen, van 24 tot 26 km. Aan mijn voeten te voelen, nemen we het maar op 26. Vorig jaar bouwden wij op, 13 km de eerste dag, de volgende 21, dan 25, daarna 30 km, en dat allemaal over vlak terrein. Nu van de eerste dag 26 km over berg en dal. Benieuwd hoe wij ons morgen zullen voelen. Het was in elk geval een prachtige wandeling.
Na het saaie verslag van dag 1, wou ik dag 2 wat ludieker opvatten, maar het slechte weer heeft daar lichtjes anders over beslist. Wel een lang verslag. Niet getreurd morgen beter... Ten minste als ik nu eens eindelijk van die ambtenarentaal vanaf geraak Deleten die handel, moet lukken met.....( zelf in te vullen, suggesties zijn welkom, mag in reacties )
de ontbijttafel in de albergue wat heeft zij nu weer uitgespookt? dat waren nu onze bedden van de afgelopen nacht
het was nog vroeg toen wij vertrokken voor de eerste zware dagetappe mooi begin van het pad Hendaye in de verte modder, modder... dat wandelde iets makkelijker en dan het eerste zicht op de zee afdaling naar Pasai Donibane nog een jongeman, rechts naast mij... alles lag nog nat
en dan na het middagmaal op weg naar de overzet overzetboot(je) goed vasthouden
voilà we waren al over
en dan met trappen omhoog mooi zicht nog op de Pasai mooi landschap...en de zee zicht op de baai van San Sebastian even rusten van de afdaling en dan over de promenade verder naar... het pension natte beregende straat in de stad
Deze morgen om 07.45 uur werden wij thuis opgehaald door onze zoon Kevin en zijn vriendin Steffie, waarvoor onze dank. Zij voerden ons naar de luchthaven van Charleroi. Het ging vlot, geen files, wel wat regen. Om 09.15 uur waren we daar en kort nadien hebben we de rugzakken al ingecheckt. Even wat gegeten en afscheid genomen van zoon en zijn vriendin en we gingen door de controle. Bij mij ging dat vlot, maar bij Brigitta piepte het. Ik dacht dat ze alles afgegeven had en dacht onmiddellijk dat het dan toch waar moet zijn dat zij van ijzer is! Bleek dat het haar horloge was, waardoor het signaal afging. Stipt om 11.30 uur begon de boarding. Bij Ryabair moet je dan wel over het tarmac om aan boord te gaan. Weer stipt om 12.00 uur gingen wij de lucht in, allee, ik bedoel daarmee dat wij opstegen uiteraard. Weer op het voorziene uur zijn wij dan geland. Wij gingen van boord en het viel op dat het weer daar heel wat beter was, onmiddellijk uit die fleece, het was daar 27 graden. Beide rugzakken waren er ook ( oef! ) en dan naar de bushalte. Even informeerde ik naar de taxiprijs ( 75 ) zodat we de beslissing vlug namen om de bus te nemen ( 4 voor twee personen in een reisbus! ). We moesten daar wel 2 uur op wachten, maar we maakten daar kennis met een Nederlands koppel. Het werd een aangename babbel, de vrouw gaf ons een SnelleJelle, een soort peperkoek, want zij wilde zoveel mogelijk gewicht kwijt, hoewel zij maar 8 kg droeg. De bus was op tijd en om 17.00 uu arriveerden wij in Hendaye. Samen zijn wij te voet naar de albergue in Irun gestapt onder een stralende zon ( nog steeds 26 graden ). Installeren, douche nemen en een eetgelegenheid gaan opzoeken. Om 19.00 uur waren wij daar maar moesten nog een uur wachten. Dat hebben wij opgevuld met enkele glazen wijn, in het gezelschap van het Nederlandse koppel. Na de maaltijd vlug naar de albergue, om 22.00 uur gaat de deur dicht. Ze was al dicht, kloppen op de deur en we konden binnen.
Het bed opmaken en eindelijk platte rust om 22.00 uur. De Duitser die bij ons op de kamer lag, sliep al, te horen aan het geluid dat hij produceerde. Dat is zo de ganse nacht doorgegaan, éénmaal onderbroken omdat hij naar het toilet moest. Wij sliepen naast de badkamer met toilet, en dat hebben wij geweten, een ganse nacht toiletbezoek van andere gasten. Dat went wel....
Morgen de eerste stapdag, en niet de minste, en er wordt regen voorspeld.....
juist afgezet aan de luchthaven in Charleroi vertrekkensklaar en wij hadden er zin in nu met de benen, want die moesten het gaan doen zicht op het gele interieur van het vliegtuig van Ryanair zelfs het haar van Brigitta werd er geel van... Oef! veilig aangekomen in Biarritz op de bus voor de transfert naar Hendaye de bekende Santiagobrug ons eerste onderkomen, de albergue in Irun het eerste Spaanse restaurant met tapas op de toog nog tapas nog tapas ...en de baas van de instelling
Ik had beloofd om regelmatig iets te posten op de blog in aanloop naar ons vertrek. Dat is er om één of andere duistere reden niet van gekomen, tja, een gepensioneerde heeft weinig of geen tijd...
Graag geef ik hier wat meer uitleg over de tocht die wij gaan doen. Zaterdagmorgen 25/04/15 rond 08.00 uur vertrekken wij. Wij worden thuis afgehaald door onze zoon Kevin en zijn vriendin Steffie, die ons naar de luchthaven in Charleroi voeren. Daar vliegen wij met Ryanair naar Biarritz. In Biarritz aangekomen zijn er drie mogelijkheden, wij nemen de bus, trein of taxi naar Hendaye aan de Spaanse grens. Vandaar gaan wij nog 5 km te voet, over de Santiagobrug en de grens tot in Irun, waar wij gaan overnachten.
Zondag starten wij dan onze tocht, die enigzins gewijzigd is. Eerst waren wij van plan om de volledige Camino Del Norte tot in Santiago te doen. Wij gaan deze echter maar doen tot in Sebrayo, dat is ongeveer 18 dagen, en wijken dan af op de Camino Primitivo, die wij 12 dagen volgen. Die sluit dan in Melide aan op de Camino Francès. De Francès hebben wij vorig jaar gedaan, maar dat is slechts 2 à 3 dagen tot in Santiago. Wij hebben onze plannen gewijzigd omdat wij vernomen hadden dat het laatste stuk van de Camino Del Norte minder interessant is en de Camino Primitivo door de bergen gaat en veel mooier is. De Camino Primitivo is ook de oorspronkelijke route. In het begin gaat het op de tocht weinig druk zijn, dan vanaf de de Camino Primitivo als iets drukker om ten slotte vanaf Melide zeeeeer druk te worden.
Op de bijgevoegde foto's zijn de verschillende Camino's te zien. De onderste rode lijn is de Camino Francès, die wij vorig jaar gedaan hebben met aansluitend de stippellijn tot Muxia en Fisterra. Wij gaan dit jaar de tocht doen die te zien is als de stippellijn van Irun, over San Sebastian, Bilbao, Santander, Sebrayo, Oviedo, Fonsagrada, Lugo, Melide, Arzua tot Santiago De Compostela.
Ondertussen zijn onze rugzakken al voor het grootste deel klaar en verwonderlijk is dat wij nu heel wat minder gewicht dragen dan vorig jaar. Komt misschien omdat wij moesten besparen in gewicht voor de vlucht met Ryanair, niet dat het vliegtuig niet van de grond zal geraken door onze rugzakken, maar de bagage is beperkt tot 15 kg per persoon. Wij zitten daar goed onder, hopelijk moeten wij niet vaststellen dat wij cruciale spullen vergeten zijn.
Ik heb ook moeten beloven om het verslag minder saai te maken en zal dat uiteraard proberen. Moest dat niet altijd lukken, laat het dan a.u.b. weten in een reactie of een mail, zodat ik mezelf dan wat op de vingers kan tikken totdat er plezantere tekst uit komt
Zoals vorig jaar zullen de foto's na de tocht op deze blog geplaatst worden.
Ik ben Leys Willy
Ik ben een man en woon in Stekene (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 10/11/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, viool spelen (poging), violen en altviolen bouwen..
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Deleten die handel, moet lukken met.....( zelf in te vullen, suggesties zijn welkom, mag in reacties )
