Hot club de Gand is terug  
De oude  getrouwe mensen in de  bar   
en  ook  de  wat  meer  avontuurlijke modale en postbop  moderne  jazz,  (far out )   improvisatiemuziek ,avantgarde en experimentele     (post)free jazz  instant composer / concept matige ( "everything goes"  als  startpunt ) muziek vocabularium .. 
 

Zoals vanouds is  het  altijd  de woensdag-avond en -nacht  te doen ;
"Bart Maris  invites"  : het begint steeds met een klein concertje van de gasten , die ook meestal een  jamsession( eigenlijk nog  meer ( voor mij dan ) een werk-laboratorium dan uitsluitend  meditatie en  "gesprek " )  achteraf , inzetten /mogelijk maken

De spits werd dit jaar afgebeten door  gave en begaafde   tenorist    Steven Delannoit  ,  de momenteel erg  in het oog lopende  drummer  Lander  Gyselinck  en  een  geweldig pianist   : Jasper Huysentruyt... dat zijn mensen die  ook  regelmatig  met elkaar spelen


    
 
Zeer goed  en  boeiend  ...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Toen, ik ernaar vroeg  vertelde de tenorist me dat zijn geprefereerde ( en referentie ?) toonaarden F en #F , zijn   ( op piano uiteraard  )
(#)F is  inwisselbaar   met   (b)A  en   (#)D           //   ((b)B(#)C E  G   is  de aanvullende dodecafone hexatoon ) 
( dat zijn  samen   zes  tonen uit
de octotonische  ( BC) DbE F#F bAA  (onderstreept is de hexatoon)  
en      #C E G bB  ( 4 x   ndim M6  akkoorden -->   ofde tonica  van de  4 ontbrekende  tonen   dodecafonische viertoon  ) 

Dat is  voor mij  ook  altijd interessant om weten  = het is namelijk een goede   vingerwijzing  : verwijzend  naar de  belangrijkste in het oog te houden speelbare  voicing/  stapelingen (#)F op piano  ,  (#)D op alto ),  (#)G  op  tenor  
Zie verder  --->   Playing along on alto (Tsjok45)


 
*De jamsession  begon erg moeizaam  met drie  blazers  a capella   : altsax , trompet en ,  ventiel -trombone (Serge Hoste moest heilaas om 11.30 vertrekken )
Het leek  eerst  een beetje op het zich warm blazen en aftasten van het aanwezige potentieel    ...
Waarna  de drummer ,  de tenorist en   vooral  de pianist ( die laatste uitgebreid ) "acte de présence" gaven ...

Maar het bleef vooral   wachten op Bart Maris  ... Die kwam er tenslotte  toch nog aanzetten , en hoe  ... 
Een grote  verrassing  ook  ...
Een  onbekende maar geweldige   Argentijnse pianist  op doortocht  in Gent   begon  een   solo   , ik pikte daarop in  ..... Maris    had er duidelijk ook zin in  ...kwam   meespelen met zijn gebruikelijk punch , doorzicht en  briljante  discours  ..
Van toen af aan was de jam  (volgens  mij) eigenlijk op goede  kruissnelheid  gekomen  ... Zeker toen uiteindelijk een  bassist ( Dries )de set kwam vervolledigen 
Het was  bovendien weer de routineuze  afwisseling van de aanwezige  komende en gaande  muzikanten ( wat een  jamsession in feite altijd is )
Heel opvallend ( althans voor mij ) ; Thomas Campaert   die het drumstel  nogal   uitgebreid ging bespelen alsof het handtrommels waren  

Merkwaardig ook de  aanwezigheid   tot het allerlaatste vroege morgenuur ,  van de  keigoede   pianist  Jasper Huyssentruyt  en  het beroeren van de piano door een aanwezige  barytonsaxofonist  ... joop vaderlander   

P.S. 
Voor mij eindigde het allemaal nogal  ongelukkig     :
Mijn  instument liet het namelijk  afweten( in  de rechterhand  het middenregister =voornamelijk de   D  klep   en in de  linkerhand het  hoge E klepje dat het falsetto controleert   ) ....
Het enige wat ik nog kon doen  in dat gedeelte van het bereik van mijn instrument , was het spelen van allerlei ( niet erg controleerbare )  harmonieken  en  ruis  , die ik dus moest afwisselen met uithalen in het
allerhoogste  register  en cirkustruuks door op mijn riet te bijten ....( leuk  om  doen , dat wel... maar ook erg vervelend  want   je houd er  de volgende dag  een kanjer van een pijnlijke  geschonden onderlip ( en dito  embouchure )aan over    )

Maar goed , je moet je maar weten  te redden ....
Pianisten hebben het trouwens   nog veel lastiger wanneer ze op onstemde  (natuurlijke  piano preparee ?=De oplossing was vroeger   een  beetje  barrelhouse en"blue notes " jukejoint piano   )en aftandse  piano's hun plan moeten trekken  ...
Spelen op kapotte instrumenten ? indachtig   de raad van  Ornette Coleman en de  Ellingtoniaanse saxofonist-clarinettisten  :"
"je moet je  fouten weten om te bouwen tot  jouw troeven" ... moet kunnen

Gelukkig viel de schade aan mijn  oude  vintage   buesher aristocrat alto  , nogal mee ; het enige wat was " verschwunden"   waren  een  paar kurkjes die mede  de oktaafklep regelen   ... de reparateur  kon het  euvel  de dag nadien  op 5 minuutjes fixen  ...( en ditmaal zijn die kurkjes goed vastgeplakt ... hoop ik  )
Goed , want ik had mijn instrument  pas  de woensdagmiddag ..uit de revisie opgehaald  .. en ik had er danig   de smoor in om  waarschijnlijk  alweer  elastiekjes  aan het instrument te moeten  knopen 


Voor  de tweede woensdagnacht van het seizoen   
waren  alvast  saxofoniste    Audrey  Lauro  en   bassist   Rui Salgado  in gezelschap van Bart Maris aangekondigd  ..........
Maandag   11 /10  ook al te gast in de El Negocito  
El negocito kon ik niet meepikken  , Hot club deGand wél 
 
Lauro & Co  gaven  één enkele   korte maar goede  set    ( ze moesten de  dag nadien vroeg uit de veren  ? ze waren dus vlug weg    )  : Alto , bass en   een violist  , in het  gezelschap van  Giovanni  Barcella  ....   die knakkers zijn altijd knap bezig  

De  jamsession achteraf   kon niet echt  mislopen met  geroutineerde  mensen   als Barcella en de later toegekomen   Bart Maris ...
Het duurde alweer  erg lang vooraleer het ding op gang kwam ...
Ook  guitarist Mathias Van De Wiele  kwam meedoen  
Jammer dat er geen bassist was ...

O ja ,  mijn alto is weer perfect  bespeelbaar  , met dank aan de reparateur    ...
en er was   ook ene  Sam  op de   piano

 

10-10-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45  

Rays of the rising sun ;

 Noah Howard: Rising Rays of the Sun from Dreamtime (2002)

(Piano )
gebaseerd op              G  bB C bEFG      D   ( Cm7sus4  9)

          chromatic <--   C       G  bB    bEFG(b)A   D   (G)bB D   F G+4 (-)6M9
          chromatic <--   C  FG(b)AbB  bEF   (b)A C  (F)     C (b)E7 G (b)B   C(m)(7)+4(-)6(-)9  ->chromatic


Hieronder vindt U een van mijn  concept- bewerking voor alto  :
de belangrijkste tonen  zijn = B  DE  ( DE= FG de hoogste graden  van de   akkoorden op piano )

________________________________________________________________________________________________________ 









Free Jazz is eigenlijk al een oud beestje ...
vandaar dat haar veteranen  tegenwoordig meer te vinden zijn in de necrologie van de kranten  
dan op de levende  scène ...
Bovendien zijn jazzmusici nogal eens op "jongere" leeftijd vogels voor de kat ....

ALTIST NOAH HOWARD

Noah Howard is op vrijdag 3 september  2010 tijdens een korte  vakantie in Zuid-Frankrijk, overleden.
Howard, die in Brussel woonde, werd 67.
 
De in 1943 in jazz-mekka New Orleans geboren saxofonist stond mee aan de wieg van de Free Jazz-beweging. Als saxofonist werd hij sterk beïnvloed door John Coltrane en Sun Ra.
Omdat zijn muziek in de eigen VS maar matig aansloeg, verhuisde Howard naar Europa:

Ikzelf  hoorde Noah voor het eerst in de late jaren zestig ;met tenorist  Frank Wright( A. Ayler adept ) , Sunny Murray en Allan Silva ;  op het legendarische byg-festival in Amougies ... 
Later mocht ik deze mensen ( minus Sunny Murray ) nog meemaken  op het (laatste ) Gentse free jazzfestival in het  Gravensteen

Het is misschien onnodig te zeggen ( maar ik doe het toch )  dat ik Noah Howard altijd heb beschouwd als een van mijn inspiratiebronnen die ik  een paar keer life mocht meemaken ; de man maakte  op mij in mijn jonge jaren als beginnend saxofonist een onuitwisbare , diepe en bevrijdende indruk (samen met de saxofonisten Robin Kennyatta  en Archie Shepp die ik eveneens life mocht  beluisteren)

(1) Noah Howard was  echter zoveel meer dan een   vroege free-jazzmuzikant

Alhoewel hij gewoonlijk wordt vastgeplakt aan Ornette Coleman  brengt hij een  meer "tenor"-achtige  aanpak op de alt
Al van bij het prille begin had hij een uitgesproken voorliefde  voor  "eenvoudige"  uitgeschreven stukken ( ook meestal van eigen hand )  
Net als  ( geest en stijlgenoot )  tenorist Pharoah Sanders , waarvoor hij eigenlijk de ideale alt-versie  is , ging hij  latere jaren ook op zoek naar zijn afrikaanse  roots , dat leverde bovendien net als bij Sanders,  en  veel later in zijn  leven  een diep engagement op met de afrikaanse world music  ... waarvan hieronder enkele getuigen zijn te vinden ;

playlist précédente

playlist suivante

Plus d'infos :
 http://www.myspace.com/noahhowardquintet/music/playlists?sms_ss=facebook&at_xt=4ca4718de94399e4%2C0#ixzz110jnK96e

 


In 1966 behoorde altist Noah Howard tot de bevoorrechte avant-gardisten. Hij speelde sinds twee jaar saxofoon en nam in één jaar twee albums voor het ESP label op: " Noah Howard Quartet" (ESP 1031) en "Noah Howard at Judson Hall"(ESP1064), dat pas enkele jaren later werd uitgebracht.
Het derde ESP album, gepland voor release in 1968 (ESP 1073), haalde de productiefase niet. Wel verscheen het album
"The Black Ark" (Freedom 1969) met trompettist Earl Cross en drummer Muhammad Ali, dat een positieve ontvangst kreeg
Werk was in de USA schaars, ondanks het feit dat hij in 1971 met Ornette Coleman, Sun Ra en Sam Rivers de New York Musicians Organisation oprichtte. Daarom koos hij in 1972 definitief de weg naar Parijs zoals meerdere al of niet getalenteerde lotgenoten.
 
In Europa, waar hij al sinds 1969 optrad met Frank Wright en Bobby Few, wist hij redelijk naam te maken in de 70-er en 80-er jaren met concerten in clubs en bij festivals. Het album "Schizophrenic Blues: The Noah Howard Quartet Live In Berlin (FMP 1977) werd opgenomen in de Berlijnse club Quartier Latin met trompettist Itaru Oki in Albert Ayler achtige free jazz stijl.
 
In de 70-er en 80-er jaren speelde Howard vaak samen met trompettist Earl Cross en de melodieuze geestgenoot en eveneens in Parijs bivakkerende pianist Bobby Few. Het samenspel met Few werd vastgelegd op het album "Traffic" (Frame 1983).
Zonder Few probeerde hij in die periode tevergeefs zijn Afrikaanse muzikale roots te vinden in Kenia. 

In 1983 verhuisde hij van Parijs naar een boerderijtje in Tervuren bij Brussel, nadat hij eerder enige tijd in Gent had gewoond na zijn huwelijk met  Lieve Fransen
http://connect.in.com/lieve-fransen/profile-173547.html

I am Lieve Fransen Noah 's wife since nearly 30 Years .
I was with Noah when he had a sudden brain hemorrhage and he died in my arms in the hospital in Nimes 36 hours later .
It was unbearable and at the same time good to be with him.
I want to... thank all of you of the love and support .
The only thing he would have liked is to continue living to share the music in his soul with all of us .Please continue his legacy and share photos and music with each other and with me.
I will post more recent photos and text after being evacuated with Noah back to Tervuren where we lived for 18 Years
Lieve
04 september


In de vroege  jaren zeventig was Noah  uiteraard  geregeld present op de Gentse jazz-scène ( Damberd , Cirque Central , Abas Jour )inclusief  de leiestreek (Zonnedans , D'hondt d'Haene ... )
Hij speelde  in het Damberd  een legendarische  "cutting contest" met de engelse punk-jazz altsaxofonist Xero Slingsby ,( ook  een  van mijn altsax modellen ) die hem ( zo werd verteld ) bijna  weg speelde  qua virtuositeit en vooral zeggingskracht en  afwisseling ...ik heb dat jammer genoeg gemist ...

Vanuit  Belgie  maakte hij tournees door de hele wereld.
Met trompettist Youssef Yancy speelde hij regelmatig in de tweede helft van de 80-er jaren.


Howard schakelde langzaam over naar jazz rock middels de groep Today en vervolgens naar free funk met de cd "Migration" (1990), omdat er voor free jazz steeds minder emplooi was.
Een kortstondige opleving met een free jazz tournee door de USA in 1997 bracht daar geen verandering in

Een veelbelovend, rumoerig gestarte free jazz loopbaan eindigde zo in betrekkelijke rust.

In Tervuren  had   Howard  zijn eigen jazzclub en dito label, AltSax.
In totaal blikte Howard 28 albums in.

Zijn laatste plaat, "Voyage" (2010), getuigde van Howards interesse in wereldmuziek.

Het album 'The Black Ark' uit 1969 wordt als zijn magnum epos beschouwd.


In memoriam
Noah Howard


" MUSIC  IS MY SOUL "


Noah is the "Preacher",
his idea of the importance of the vibrations of sound as the 'it' behind
all of the universe was both accurate and brilliant.
(Robert Kaplan)



Als representant van de Amerikaanse avant-garde was Howard begin jaren zeventig in Frankrijk ,  Belgie  en Nederland vaak  te  en daar dan doorgaans in gezelschap van tenorist Frank Wright.

Binnen het Frank Wright-Noah Howard Quartet gaf de altist met zijn lyrische aanpak tegenwicht aan het spierballenvertoon van Wright.

Howard werd in New Orleans geboren, zong daar in het kerkkoor en werd met het jazzvirus besmet toen hij de solo van tenorist Paul Gonsalves hoorde in de Newport-versie van Duke Ellingtons 'Diminuendo And Crescendo In Blue'. Trompet was zijn eerste instrument, maar op zijn zestiende koos hij voor de altsax.
In 1965 verhuisde Howard naar New York, waar hij deel ging uitmaken van de toenmalige zwarte avant garde .

Twee jaar later vond het roemruchte festival voor nieuwe muziek in het Belgische Amougies plaats, het eerste bruggenhoofd van de jonge generatie vrije muzikanten uit New York in Europa.
Velen bleven hier hangen; ook Noah Howard vestigde zich in Parijs, om later naar Brussel te verhuizen.

De Amerikanen waren overdonderd door de aandacht die ze in Europa van de pers, radio, televisie en platenfirma's kregen.
"In drie dagen in Europa kreeg ik meer publiciteit dan gedurende de vijf jaar dat ik in New York zat," vertelde Howard Valerie Wilmer, de schrijfster van 'As Serious As Your Life'.
"De belangrijkste invloeden, en niet slechts in muzikale zin, kwamen van saxofonisten John ColTrane en Albert Ayler. Ik heb veel met Albert gewerkt. Als personen en als artiesten waren Albert en ik erg close. Hij begreep mij, als jong artiest die iets wilde bereiken," zei hij ooit.

Zijn vroegste werk is gedocumenteerd op ESP Disk, Musidisc en een aantal andere kleine labels. Essentiële platen zijn 'The Ark' (1969), 'Live At The Village Vanguard' (1972), 'Message To South Africa' (1979) en 'In Concert' (1997). Op zijn meest recente cd, 'Voyage', die eerder dit jaar uitkwam, verwerkte hij niet-westerse invloeden.




HEAR ME TALKING TO YAH

http://tomataduplenty.blogspot.com/2008/04/noah-howard-zoals-ze-in-de-films-doen.html
April 22, 2008

Het zal je maar overkomen. Je bent geboren en getogen in New Orleans, je schopt het tot bandlid van Sun Ra’s Arkestra,
brengt platen uit op ESP, tourt de wereld rond, wordt aanzien als één van de meest invloedrijke post-Coleman saxofonisten
uit de jazzgeschiedenis.
En dan zit je plots in de lobby van een Brussels hotel te praten met een blogger

Je bent opgegroeid in New Orleans.
An sich is dat al een mooie voedingsbodem om met muziek te beginnen, maar wat heeft je precies geïnspireerd om met muziek
te beginnen?

Een verhaal dat altijd terugkomt, lees het maar na op mijn website, is dat ik een groot deel van mijn jeugd doorgebracht
heb in een baptist church. Ik werd dus al vrij snel onderworpen aan gospel muziek, wat altijd wel een invloed zal blijven.
De harmonie en de power die de muziek uitstraalde heeft altijd een effect op me gehad.
Ik zong een tijdje in een koor en begon daarna trompet te spelen.
Nu, trompet is niet bepaald mijn favoriete instrument om te bespelen.
Je hebt maar 3 pistons, moet veel te hard blazen.
Ik heb veel bewondering voor mensen als Miles Davis en Dizzy Gillespie die het wél deden.
Maar ik begon dus saxofoon te spelen.
Jazz was sowieso altijd dominant in New Orleans.
Er zat gospel (1) in die muziek,
veel latin invloeden.( spanish Tinge , caraibische muziek , creoolse muziek ) (1b)
Je had al die muziek van Fats Domino, Ray Charles, Louis Armstrong(1c) etc…
Als je in New Orleans woonde werd je quasi onmiddellijk in die muziek gegooid.
Zolang de rode draad in de muziek maar gospel(2) en blues(2) ( en  NO. Rythm & blues (3) was, dan ging ik ervoor.




(1a) -( Fasolla / Sacred harp / shape notes 
http://en.wikipedia.org/wiki/Sacred_Harp

 
---> voor C major / Am6-7    
                         (hexatoon)      CD(E) FGA  (BC)E    of (pentatoon )  CD(E)  FGA  (BCE)
          CD  FGAB       CDEFGA           FGABCE                                           CD FGA / FGABC /  FGA CE /   
                                            
Belangrijkste  power chords =   FA Sol --> (dittie)CD FG = CF(C4 ) CG( C5) DG(D4)    
                                                     en  sol la -->(Triad ) D(E) GA  =  DG (D4)  DA(D5 )

(1.b)-  voornamelijk  gebaseerd op 
  Shuffle ,(--> 2 .1.2.2.1. <--)  habanera/Cromanti( 3.1 /2.2.  1.3/22 )  
                     en  lundu (-->1.2.1./2.2.<--)  rythms
en
op het systematisch gebruik van  tresillo's  (op de cymbalen) waaronder
de beguine (8/8   332 of  323 )  afgewisseld met Tchabada-figuren(op 4 triolen     3.21 /3. 3   en  3. 2 /2 2 .3 of  3.2/ 3. 22  )  op de ride cymbal  
en punta's op de high hat ... 1010   0101    0110    1001
 
                            < >(bell note(arsmstrong)                    B R L  B= open bass  R  tèt stroke   L=  tàt stroke
(1C.-)  4/8 -->111/0 <--   ( stop time )     4/4 --->0/1 1 1 (mentho bass) 

(2.-)Consensus Scales :
10 tonen  toonladders
Black Go(d)spell :    C D(b)E      FGA     (b)B bD    Dm7sus4        / (b)E  (b)B
afro-Blues   :           C D(b)E F  (b)GA    (b)B  bD       Am(5)67sus4   /  F  (b)B

Nota  ;  Daarbij  worden de III  de V en VII  trap soms vervangen door een " blue note"verbuiging   naar beneden
Coltrane  vervangt systematisch  de ii (d)  door de  9+(bE )

(3)  Dr John , Voodoo rythms (8/8   :   112 /112(papa legba)    , 121112   , 121/211    121/121 (choro))  
Sly and the Family Stone ,Aretha Franklin , Ike & Tina Turner 
-Memphis bass =   2222/22211 



Wat die gospel betreft zit die invloed er bij jou héél sterk in.
Misschien zelfs nog meer dan dit bij Albert Ayler het geval was.
Aanzie je de muziek die je maakt als iets spiritueel?

Niet persé religieus, maar zeker wel spiritueel.
Ik denk dat het een algemeen feit is dat muziek in eerste instantie een projectie van een gevoel is en dàn pas een
projectie van geluid. Het is waar als je zegt dat mijn muziek soms pure gospel is. Wat mij boeit aan gospel is dat het
enorm uitgelaten is maar wel in functie staat van de harmonie.
Dat is dan ook ongeveer wat ik probeer te doen met mijn muziek.*
 
*
Maar dat betekent niet dat Noah Howard  heel strak akkoordenschema's ging  draaien of  erger nog  "platen" ging naspelen ( toendertijd ook  een "must"  in het Gentse  mainstram millieu = een doodlopend straatje waar nog steeds ( vooral guitaristen, en niet van de minste  )  in vast zitten )
Veel van het  podium-werk van Noah in die voege europese jaren is  practical joke showmanship  en  deels intuitief ...ik herinner me nog een plaatselijk beroemd/bekend jazztenorist  uit het Gentse die  hem een "harmonische kluns" vond ...een cirkusnummer    

Hoe ben je voor de eerste keer in aanraking gekomen met freejazz en vrije improvisatie?

Mijn eerste aanvaring met free Music moet in 1956 geweest zijn toen ik naar Duke Ellington ging kijken in Newport
(uitgebracht als één van de meest essentiële Ellington live lp’s, nvdr.).
Tijdens “Diminuendo and Crescendo in blue” speelt Paul Gonsalves een legendarische 27-chorus solo.
Vandaag is dat misschien niet de grote vernieuwing, maar we spreken hier van het pre-Coltrane tijdperk.
Later ging ik dan in het Sun Ra Arkestra gaan spelen wat ook een logische keuze was toendertijd.
Als jazzmuzikant raakte je bijna nooit in de grote bigbands als die van Count Basie of Duke Ellington.
Het was een fantastische tijd.
Op het ene moment waren we pure ragtime aan het spelen, 3 seconden later konden we al in space zitten.
Het was magisch om met Sun ra te mogen werken.

 

In 1966 verschijnt dan plots, op het grote ESP label, je eerste plaat met eigen quartet.
Hoe is dat gekomen?

Ik was op dat moment heel goed bevriend met Albert Ayler die toen de grote naam op ESP was.
Hij had over me gesproken met Bernard (Stollman nvdr.).
Hij zei letterlijk tegen Bernard “je moet die gast uibrengen!”.
Dus wij op vraag van Bernard een soort repetitiedemo opgenomen.
Toen we de tape lieten horen op zijn bureau vroeg hij plots:
“wanneer kunnen jullie opnemen?”.
Dat was een zaterdag.
Nog voor ik kon vragen wat hij zei vroeg hij opnieuw:
“kunnen jullie komende maandag om 10.00 uur s’morgens in de studio zijn?”.
We hadden op dat moment gelukkig al een band, maar echt veel hadden we nog niet samen gespeeld.
Maar op de één of andere manier zijn we erin geslaagd om die plaat alsnog op te nemen.

 

Een andere essentiële Noah Howard plaat is ongetwijfeld “the black ark” die momenteel opnieuw gereleased wordt
via Bo’weavil records.
Het is vreemd dat quasi 90% van je werk beschikbaar is via ESP of via je eigen altsax records label.
Hoe komt het dat een legendarische plaat als “the black ark” zolang in de obscuriteit verdwenen is?
En hoe ben je bij Bo’weavil terecht gekomen?

Die plaat is destijds op polydor uitgekomen.
Zij vonden het evenwel niet de moeite om die plaat opnieuw uit te brengen.
Op een bepaald moment liep ik rond in Japan en zag ik die plaat plots liggen uitgebracht op een label waar ik nog nooit
van gehoord had. Na een tijdje had je dan het internet waar de prijzen voor die originele plaat én zelfs de prijs van die
bootleg enorm hoog was. Ik zat dus al even met het idee om de plaat opnieuw uit te brengen via altsax.
Begin dit jaar moest ik optreden in de Spitz club in Londen met Peter Evans, Chris Corsano en John Edwards.
Daar zag ik de man van Bo’weavil die me quasi direct vroeg om “the black ark” opnieuw uit te brengen.
Ik vind het vooral super dat hij zowel een cd als een vinyl versie uit heeft.
Het gekke is dat die plaat nog maar net uit is, en dat hij op cd bijna weer uitverkocht is.

 

Ook voor Arthur Doyle betekende deze plaat heel veel aangezien dit zijn eerste opname als muzikant was.
Hoe kwam je bij hem terecht?

Ok, dit kan misschien wat vreemd klinken, maar de bedoeling was initieel om met Pharoah Sanders te werken op
“the black ark”. Pharoah was op dat moment niet beschikbaar omdat hij een platendeal had.
Arthur Doyle was toen net bezig. Hij komt uit de generatie die zowat op ons gevolgd is.
Ik leerde hem kennen dankzij Sunny Murray, met wie hij op dat moment vaak speelde.
Toen ik hem de eerste keer hoorde spelen dacht ik “dit is gewoon dé nieuwe Pharoah”.
Hij was toen ook zo iemand zijn ding deed zonder enige vorm van compromis.
Arthur Doyle was dan ook de meest natuurlijke keuze op the black ark.
Een beetje zoals Mingus vrij toevallig Eric Dolphy ontdekte eigenlijk

Doyle was toen nog een nieuwe naam.
Mohamed Ali kunnen we aanzien als je vaste drummer op veel platen.
Ook Juma Sultan kennen we via zijn werk met Jimi Hendrix.
Op “the black ark” vinden we nog een aantal minder bekende namen terug zoals Earl Cross en Leslie Waldron.
Achteraf nog iets van hen gehoord?
Is het een bewuste keuze om met nieuwere muzikanten te spelen?

Het grappige is dat heel veel mensen zo freaked out zijn als het op Juma Sultan aankomt.
De kerel speelde inderdaad bij Hendrix, maar hing ook heel vaak bij ons.
Er werd toen vaak gejamd en vooral mij was het dan ook normaal om Juma tussen 2 tours te vragen om op “the black ark”
te gaan spelen.
Earl Cross was een heel begeesterde trompettist die ook nog speelde met Archie Shepp en Rashied Ali quintet.
Hij was een enorm talent en zeker één van de belangrijkste drijfveren op “the black ark”.
Hij is jammer genoeg vrij snel overleden.
Leslie Waldron is dan weer een ander verhaal.
Ook hij was vrij nieuw en een enorm talent.
Kort na de plaat heeft niemand ooit nog van hem gehoord.
Hij was verdwenen en we weten niet waar hij nu is.

Net zoals op het meeste van mijn werk zijn er inderdaad een heleboel namen die op dat moment quasi onbekend waren.
Maar uiteindelijk is dat geen alleenstaand feit bij mijn muziek.
Charles Mingus werkte ook vaak met minder bekende muzikanten.
Het was Mingus die me duidelijk maakte dat jonge muzikanten minder geblokkeerd zijn in hun eigen stijl en makkelijker
jouw composities konden interpreteren. Ik begin met zo’n jonge kids dan meestal als geen gek te repeteren.
Eens ze er klaar voor zijn neem ik de partituren weg en hops… het resultaat is hopelijk een goeie freejazz plaat.
Meestal werkt die chemie wel.
“The black ark” was één van die monsteralbums waar alles gewoon perfect zat.
Dàt voordeel en het feit dat die muzikanten vaak zelf hun eigen weg gaan binnen een nieuw generatie maakt het mijns
inziens makkelijker om op die manier te werken.

 

Ontdek je tegenwoordig nog vaak muzikanten waar je s’nachts wakker van ligt

De eerste naam die onmiddellijk in me opkomt en eigenlijk in ieders hoofd zou moeten opkomen is Chris Corsano.
Ik speelde met hem en Peter Evans in de Spitz.
Corsano is zo iemand die op dezelfde manier met muziek omgaat als wij dat deden, maar met frisse ideeën en een verrassend
nieuwe energie.

 

Nog interessant was je samenwerking op Uhuru Na Umoja met Frank Wright.
Daar speelde je met Art Taylor op drums.
Was dit de enige freejazzplaat die hij ooit opgenomen heeft?

Dat was echt leuk om te doen.
We verbleven toen allemaal in Parijs.
Ik en Frank Wright werden uitgenodigd door de mensen van BYG om daar een festival te spelen en 2 platen op te nemen.
Eerst ging Frank (Wright) 2 platen opnemen, daarna ging er een onder mijn naam uitkomen.
Maar Frank werd nooit betaald voor zijn 2 platen, en bracht ik er dus ook nooit een uit op BYG.
Tenzij dan die Uhuru Na Umoja, die we met Art Taylor deden.
Art had toen een klein drumstelletje staan waarop we altijd repeteerden.
Ik zei tegen hem “ok, ik moet morgen naar de studio, ga je mee? We repeteren 5 uurtjes, vragen of ze de machines willen
opzetten en beginnen op te nemen”. Ik schreef de muziek uit en we begonnen eraan.
Er staat op de plaat dat het een Frank Wright plaat is, maar eigenlijk waren het mijn songs.
Maar inderdaad, het is zowat de enige freejazz plaat die Art ooit opgenomen heeft.
In Parijs waren we eigenlijk blij dat we elkaar hadden.
Zelfs Kenny Clarke heeft nog opgenomen met ons.

 

Wat me opvalt in je carrière is dat je af en toe de brute gospelfreejazz afwisselt met een heel down to earth salonjazzplaat met 80 r&b en wereldmuziekinvloeden. Je laatste plaat “desert harmony” met Omar Faqir is ook daar een voorbeeld van.
Is het een andere Noah Howard kant of past het eigenlijk gewoon perfect in het plaatje volgens jou?

 

Ik ga niet gaan zeggen dat het in het freejazz plaatje past, maar anderzijds ga ik het daarom zeker geen minderwaardig
werk noemen. Ik reis heel vaak en soms vind ik het belangrijker om impressies te maken, schilderijen te maken met geluid.
“Desert Harmony” werd gemaakt tijdens een lange reis die ik maakte naar het middenoosten.
Freejazz is mijn stijl, gospel is mijn stijl.
Maar het is normaal dat ik af en toe die andere invloeden, die wereld die voor me ligt ook wil opvangen.

Na deze opsomming van anekdotes, tours etc… is het niet verwonderlijk dat ik me afvraag hoe je in Godsnaam al zo lang in Brussel woont en hoe je in het orkest van Paul Ambach (boogie boy) terecht gekomen bent?

Op een bepaald moment had ik een overkill aan tours die op me afkwamen.
Nadat ik die afgewerkt had ben ik een tijdje in Afrika gaan verblijven.
Gewoon, in alle rust en kalmte deed ik daar wat safari’s.
Ik leerde er een vrouw kennen die in België woonde, en voilà… 25 jaar later zit ik er nog altijd.
Het moet aan Paul Ambach zijn oren gekomen zijn dat ik daar verbleef en hij belde me om te vragen of ik in zijn band
wou gaan spelen. Ik had op dat moment niet echt iets te doen dus deed ik dat uit amusement.
Paul heeft een neus voor goeie muzikanten en de band die achter hem staat is quasi altijd steengoed.
Hijzelf is ondanks zijn leeftijd nog altijd een beest van een frontman.
Telkens als hij zijn micro in het rond zwiert vragen we ons nog af op wie de microfoon zal vallen.

http://www.youtube.com/user/NoahHowardAltsax


http://www.guardian.co.uk/music/2010/sep/13/noah-howard-obituary





Open-air concert July 16, 2010 in Madrid

 

 

noah howard in gent belgium 2007

Noah Howard & Omar Al Faqir

6:34  Noah Howard

Noah Howard: Voodoo Queen from dreamtime (2008)

Noah Howard/Bobby Kapp

Noah Howard/Bobby Kapp June 29, 2007 Live at The Empty Bottle/Chicago

Bijlagen:
http://www.noahhoward.com/images/funeral-eulogy.pdf   
http://www.thewire.co.uk/articles/4960/   

Nilson Matta Bass Solo

www.youtube.com

This is part of Joe Hendeson "Double Rainbow Quartet" Nilson Matta- Helio Alves - Paulo Braga for more information visit http://www.nilsonmatta.com/ 

http://www.myspace.com/nilsonmatta
http://www.ejn.it/mus/matta.htm

John  Snauwaert is een muzikale ontdekkingsreiziger die steeds op zoek gaat naar contacten met andere culturen. Zo leerde hij  in New York  Nilson Matta kennen, een virtuoos bassist van Braziliaanse afkomst.



Snauwaert  , bevestigde  wat ik al had gehoord op jazz in 't Park 
Leuk om hem eens mee te maken in een kleine  informele  club ....hij speelde met groot gemak ,( in deze weliswaar  voor een beslagen saxofonist ideale trio combinatie)   allerlei flarden  van thema's en  enkele  geweldige soli samples

Gedegen  , beluisterbare   mainstream van het modernere  post-hardbop type ...
Het  ganse  gebeuren  werd  terecht kort  en (zeer) goed , gehouden  ....
 

El Negocito  
wordt verwacht :

oktober

maandag Oktober, 4 2010 10:00 PM - the Barcella Invite: The Shoreditch Trio (IT) met Gianni Mimmo

maandag Oktober, 11 2010 10:00 PM - met Carlos Zingaro (PT), Rui Salgado (PT), Audrey Lauro (FR) en Bart Maris (BE)

maandag Oktober, 18 2010 10:00 PM - met Zeger Van Den Bussche (BE) e.a.

maandag Oktober, 25 2010 10:00 PM - met Will Bernard (US) e.a.

november

maandag November, 1 2010 10:00 PM - tbc

maandag November, 8 2010 10:00 PM - tbc

maandag November, 15 2010 10:00 PM - met Mäâk (BE)

maandag November, 22 2010 10:00 PM - the El Negocito Barcella / Dajo Session

maandag November, 29 2010 10:00 PM - met Anja Kowalski (D) en Ben Sluijs (BE)

december

maandag December, 6 2010 10:00 PM - the El Negocito Barcella / Lander Gyselinck Session

maandag December, 13 2010 10:00 PM - Barcella / Van Herzeele Duo

 

20-09-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45  

Mooie nazomerende  zaterdag

http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=BLKVA_20100905_00

Jazz in' t Park kreeg dan toch nog wat zon toebedeeld op zaterdag en zondag  .
Maar de 17de editie zal de geschiedenis ingaan als een van de meest kille en waterachtige.
Toch kwam er behoorlijk wat publiek opzetten. Hoeveel bezoekers er waren valt moeilijk te zeggen, geschat wordt ongeveer 14 tot 15000 voor de zes avonden.
'We hebben wel aangetoond hoe veelzijdig de Belgische jazzscène is', zei organisator Jan Schiettekatte

's Middags hadden de drie jonge musici van het Lab-trio met de aanstekelijke drummer Lander Gyselinck al een plezierige,
meeslepende set gespeeld.

Zaterdagavond was een beetje een happening.
Eerst met de band die oude getrouwe saxofonist John Snauwaert had samengesteld, met een jonge gitarist uit de New Yorkse scene Roni Ben-Hur
en de Braziliaanse bassist Nilson Matta.
Ook drummer Lionel Beuvens kwam meedoen.

Daarna herleefden de sixties;
Gentenaar, bassist en beeldend kunstenaar Paul Van Gysegem had voor zijn sextet oude vrienden opgetrommeld.
Het publiek was eerst wat verstomd, want ze speelden zowaar free jazz volgens de regels die in de sixties golden.
Maar  ze maakten er ook een show van met een nummer waarin Noel McGhie zijn trommels met zijn witte sjaal bewerkte





*De Beren Gieren          
kregen een veel betere gelegenheid hun kunnen ten toon  te  spreiden dan als de kop-afbijters op Gentjazz  die speelden  voor hooguit zestig man en in publiek-onvriendelijke omstandigheden ...

Alleen daarom al was jazz in 'tPark op die zaterdag al meer dan de moeite waard
Het werd voor het pianotrio een  "eclatante  bevestiging van hun kunnen dat "schijnbaar" met het grootste gemak werd geserveerd...

Cecil taylor , McTyner , Lennie Tristano ,Monk (uiteraard  kan geen enkel modern jazz musicus  daaronder uit ) worden  met grote ijver door kommentatoren  ,waaronder ikzelf erbij gesleurd als" invloeden "
 
Fulco Ottervanger gaf zich weer helemaal –net zoals de rest van de Beren. :
rechts : bassist  Lieven Van Pee
De Beren Gieren =(naar eigen zeggen )"Californian jazzrabitity "

Vandaag "hoorde" ik bijvoorbeeld  vooral paralellen met  een vroege  Keith Jarreth ...zelfs een beetje  Ramsay Lewis ( Geen  wonder dat het Nathan Daems quintet van  vorige week me af en toe herinnerde aan Charles Lloyd -achtige toestanden  )
Ik vraag me af wat het volgende  keer wordt?  :
Ach wat het zit  gewoon  allemaal in de vingers van  dit als een goed geolied doorspelend en echt samenhangend  triumviraat  ( en er zit nog veel meer in , vermoed ik , dan we al hebben gehoord    )   
Die gasten  zijn héél héél héél  goebezig    
Heel afwisselend programma maar met een krachtige eigen sound en insteek als verbindend element .. 
Accescibility  NOW : inderdaad  ( soms  romantisch  maar nooit stroperig )maar bovendien boeiend van begin tot eind en gebracht met zichtbaar speelplezier :
Een bassist en pianist  ook  die met grote precisie reageren en inpikken op het thematische en  anders afgesproken  materiaal alsof ze in telepathisch kontakt staan

Opvallend : 
Simon Segers zette precies datgene in de verf wat op deze zaterdagavond   spontaan de  focus werd van alledrie de concerten :   de slagwerkers  ...
Hijzelf  kondigde dat al spelend aan   ; hij demonstreerde de efficiente en erg functionele dienende   en  nederig gehouden sobere speelwijze  die wars  is  van alle exibitionisme , als  de  eerste  die dag  aan bod komende bijzonder veel  ruimte latende  jazzy drumming style die onwillekeurig eventjes doen denken aan  vergeten west-coasters als Shelly Manne ....
Met daarbij als surplus een paar " handmatige  " intermezzi  en uitstapjes  die zijn  mogelijke bekendheid met ( of minstens aanvoelen van  ) allerlei "andere " drumbasisslagen op handtrommels aangeven    

                                                                                                                                                                                                              
Een donderend  en  lang  applaus was  het  terechte eerbetoon aan  dit trio
Bedankt jongens voor al dat moois



*John Snauwaert " Brasilian voyage
Plezante Blue -Note -Style  reminder en geslaagd  Braziliaans "
John Snauwaert heeft in korte tijd een stevige reputatie opgebouwd
Ik had deze saxofonist  (die Sib  tenor en sopraan speelt )nog niet life bezig gezien en gehoord( ook niet in het Geuzenhuis dus )  ...
Bij deze is dat nu gebeurt ... en meteen  maar op een festival podium ...



UPDATE :
 John Snauwaert en Nilson Matta komen  zullen optreden in de "El negocito"
met G Barcella   20/09/2010    om 22:00
en dat in het kader van deG.Barcella sessions

Giovanni Barcella, flamboyante italiaanse drummer en gentenaar, gaat op muzikale tocht met enkele muzikale verwanten onder zijn leitmotief
 Ik decomponeer de hedendaagse esthetiek -schoonheid zo je wil- omdat ze verdriet noch dood duldt, niet ingaat op't wereldlijk carnaval en zichzelf niet meer bevraagt.
Haar format -een lege huls- bevestigt enkel wat de cultuurindustrie toelaat, wat haar goed uitkomt binnen reeds uitgezette bakens.
Mij rest enkel revolte, om zo dichter poëzie te naderen.

El Negocito
http://www.mi-negocio.net/elnegocito/  




Snauwaert   speelde mooie  Blue -Note -style in het  postbop mainstream  idioom ...De aanwezigheid van de guitarist  leide  vooral in het bisnummer en eigen compositie van john " weird blues " of zoiets ... tot een Georges Benson  sfeertje ...Mooie uitsmijter  , en toevallig hou ik wel van dat soort  licht gehouden en goed in het gehoor liggende  tenor-combo muziek ..(.met een  pentatoon of haxatoon basis referentieframe voor bluesy intonaties ) beetje stanley turrentine kwam ook eventjes  om het associatie- hoekje piepen in dat bisnummer 
Kortom een gast die erg vast  in de "traditie "staat  , maar hij kan ook stevig uithalen

Dat soort muziekstijl  is wel gemakkelijk te plakken naast  en op  allerlei  braziliaanse muziek , waarvan de grootste troeven , de ogenschijnlijke eenvoudige melodietjes zijn en de voortdurend verschuivende  rythmiek ( ook in de melodielijnen dus wanneer de sax gaat improviseren en eigenlijk in de eerste plaatst een soort master-drumpartij gaat spelen ...) en uiteraard hanteerde  john  wijselijk de sopraansax in de braziliaanse stukken  , (die staat ook veel dichter staat bij het fluit -spel dat in de "choro " ( de jazz-samba) de plak zwaaide  .)..de tenor hier niet als uitverkoren  vehikel gebruiken maakt  mogelijke vergelijkingen of associatie met Stan getz of zelfs een Gato Barbiera al bij voorbaat een stuk minder en dat kan maar alleen ten voordele zijn van de braziliaanse  muziek zelf   die in het middelpunt van de belangstelling staat in dit projekt  
en bovendien een goede showcase  vormde voor  het grote improvisatietalent op de soprano  van john zelf  ( deed me af en toe  denken aan een  Lucky Thompson behandeling  ( = Lucky Thompson kent natuurlijk geen enkele mededinger  qua zuiverheid en sound op de fishhorn / ,ook op de tenorstukken in het begin van de set )  
John Snauwaert : dat wordt beslist een heldentenor annex ( nu al ) een sopraansax van het zuiverste water 
                       


NILSON MATTA 
Een dijk van een  Braziliaans-amerikaanse Bassist verzorgde de polsslag en de bloeddruk  
en verwezenlijkte  smen met de anderen  een  goed geslaagde   fusie van  saxo-jazz met  allerlei brasiliaanse muziekjes , zonder dat  uitsluitend werd teruggegrepen op de het geijkte  "bossa nova " idioom in dat  genre ... 
Rythmisch was er  bij deze bassist -annex percussionist op de body van zijn instrument , (1)nog wel wat anders aan de gang dan  simpele langgerekt " beguine-ostinati  "( de versimpelde angolese en baskongo  "semba "/très )  //: 3 3 2  :// een  bantu-"lundu " clave  //:12122 :// of een " 121121 " ( van Ghanese" Eje" oorsprong ?)  choro - etc ...accentueringen  ... 

Het repertoire  bestond uit een keur dingetjes  van :
 , Ernesto Pascual (Dé  blazer uit het Noorden  en de bayon (2 ), de obligate Jobim , Pixenghuina  ( de choro fluitspeler/componist  die o.a.  grondlegger werd van de carioca -samba en overging op altsaxo http://en.wikipedia.org/wiki/Pixinguinha) een guitaar must  van baden Powell ( met telkens een vier maal herhaalt sébène achtig motiefje in de ecriture , maar zonder dat het een  regelrechte  centraal-afrikaanse "vamp " werd ) ..Gataeno Veloso,  de Musica Popular do Brasil(MPB) .. ze passeerden allemaal de revue/ en ze  hadden allemaal  op de een of andere manier  in vinger in de pap

Een gaaf en begeesterend concert ... een uitstekende en geslaagde  vermenging  van jazz en de , naast de jazz,  mondiaal oudst bekende  wereldmuziek van klasse,kreeg je er zo maar pretentieloos bij  

En voor ik het vergeet , de niet vooraf in het programma vermelde  drummer , Lionel Beuvens  ...kreeg terecht een publieke pluim van de New-yorkse topbassist ... wat een feest die te voorschijn toverde ...
Schitterend


http://www.myspace.com/lionelbeuvens
Lionel Beuvens is alomtegenwoordig. Op korte tijd werd deze drummer “incontournable”, zoals onze Franstalige vrienden zo mooi zeggen. Alleen al met JazzLab Series stond hij al op het podium in de groepen van pianist Sabin Todorov, saxofonist Steven Delannoye, gitarist Peter Hertmans, bij Artet, Alien Bytesize, en bij de JazzLab Ladies en het trio van Eve Beuvens.
Gelukkig is, waar het Lionel Beuvens betreft, kwantiteit ook synoniem aan kwaliteit.

 
http://www.stevendelannoye.com/press/biolionelbeuvens_ned.pdf


Alleen de volgende  drummer  in de rij   op die dag  : Noel McGhie kon moeiteloos  verschijnen na dergelijk drumtalent en het nog overtreffen ook ...
De man speelde doodeenvoudig het  publiek-begeesterend  hoogtepunt van de ganse dag ...en deed zelfs eventjes een paar geinige  danspasjesop het einde van een absolute  solo van Paul Van gyseghem


http://www.querbes.fr/IMG/jpg/Noel_mcghee.jpg


http://www.querbes.fr/spip.php?article87 ( Frans artikel )


 

sextet .... unieke " REUNIE" 
Een bijzonder reünieconcert van de formatie van jazzbassist Paul Van Gyseghem, die reeds in de late jaren zestig actief deel uitmaakte van de internationale free jazzscène.
Hij viert dit jaar zijn 75e verjaardag



Van de oorspronkelijke formatie  blijven over : Patrick De  Groote, Ronald Lecour,Paul zelf natuurlijk               
Tenor Nolle Neels  was vervangen door Cel Overberghe    



Noel MCghee (  wat een fenomenaal drummer  op hoge leeftijd kregen we hier voorgeschoteld ...)verving Calyer Dunnigan 
Samen met  Steve Potts is hij  al sinds de jaren 70  gelegenheidsdeelnemers aan deformaties van Paul .
Overigens speelden de verschillende  formaties van Paul al altijd met gastsolisten uit de internationale scene :  ik herinner me nog Kenneth Terroade , Robin Kennyatta ... etc ... om het alleen  bij wat saxofonisten  te houden  Of Paul als bassist bij Sonny Simmons ,ooit in duo met Mall Waldron( wat   ik gelukkig heb meegemaakt ) ....Bobby few verscheen ook regelmatig  
Blijkbaar heeft het organisatie talent van Paul ( en de plaatselijk beroemde  "zwarte zaal " van de akademie ) ook altijd  de  toenmalige nieuwlichters (en al dat moois )weten te presenteren aan het "gentse" publiek, en dat in tijden waar de muziek-pers en  de jazzy puristen   zich afvroegen  of deze"ongehoorde anarchie" een teken was van onbekwaamheid( wat ook het sigma  was dat werd gekleefd op Fred Van Hove
( de vaste maat van Cel Overberghe in de vroege jaren )    en de eigenzinnige Mike Zinzen ), terwijl  zelfs A.Mangeldorfer en zijn quintet    als een hoog  commercieel risico werden  ingeschat door de toenmalige organisatoren  van festivals in de heilige "opera"  op de kouter  
Paul bracht het allemaal voor  elkaar niet in het minst ook in  de ridderzaal van een  kasteel  van een   stad (1) in  een landje waar de  patron van (bijvoorbeeld)het (smaakl en richtinggevend trendgevoelige )  brusselse Poll's Place tijdens een prachtoptreden van de aanstormende  archie  shepp in zeventiger  jaren nog  ...zwoer dat hij  nooit opnieuw "freejazz "zou programmeren in zijn "etablissement "
Dat soort  plat mercantiel purisme van allerlei horeca-zaken en allerlei organisatoren die geen bal van  jazzmuziek snappen , allerhande ( die toch zelf uitmaaken  wat voor kleffe hap van niet storende  acts , haar "klienteel "als eenheidsworst verlangt )   is trouwens  nog steeds onderhuids aanwezig ...En ondanks de verzekering dat ze wijzer zijn geworden en in staat  het "kaf van het koren "te scheiden , waarmee wordt bedoelt dat ze zoveel mogelijk sponsors moeten zien te versieren voor de financiering van hun life  performances  ( nu  de muziek  industrie en de  promotie van  opgenomen muziek tournees ( de grote namen zingen het nog wel een tijdje uit ) , zowaar in elkaar zakken )  ...
         

                                                                                                                                                                                     



Leuk ook het relativerend ( erg amerikaans) schowmanship dat de twee afro- solisten zaterdag tentoonspreiden ... ( inclusief de Roland kirk grapjes  en het "gekazoo "op saxofoons ala  Dewey Redman en als toemaatje de sjaal -drumming-show : twee zeventigers  en nog erg kwieke kwajongens : net zoals ik dit jaar ( de tachtigjarigen ) Marshall Allan en Roy haynes  ook al zag doen , tot grote tevredenheid van het  publiek ....smiles dus ) 

" Roland Kirk  trics "

En ,ja  zeg , een "jazz"- festival zonder één enkele degelijke  professionele"great black musician",( geen excuus -truus dus )  kan toch niet ?want dat is gewoon  een conditio sine qua non  ... gelukkig zijn we nog niet zo ver , dank zij mensen als Paul  die horen en ogen  weten open te houden
en zich niets aantrekken van de af en toe opduikende  bindende optie dat  inlandse musici altijd de voorkeur verdienen
Tot nu toe zijn de grote creatieve en richting gevende   impulsen  in de jazz muziek geschiedenis  al altijd uit dat gemengd  karkater
afkomstig ... Jazz IS per definitie syncretisch en daarom ook universeel en niet omdat het nu  voornamelijk wordt gedoseerd  en gerecupereerd aan conservatoria  met europees-gerichte muziek inslag ...                                                                                                                                                                     



(1) het percussief slaan van claves en support-partijen  op de body van grote snaarinstrumenten ( bijvoorbeeld harpen ) door iemand anders dan de snaarplukker  is een algmeen gebruik in Latijns amerikaanse muziek ... Het is vooral  centraal- afrikaans (en misschien ook wel  indiaans ?) van oorsprong 
Deze bassist presteert het om dat zelf te doen terwijl hij blijft de bass bespelen ... dat creert een ongelovelijk goede samenhang met de partijen van de drummer ...  die overigigens ook een zeer gesmaakt staaltje  percussiekunst weggaf ...

(2) een zeer bekend geworden riedeltje ( en rythmo-melos onomatopee) uit de bayon  is  de  akweete( =zeven accenten ) " OLé  Oh Congaceiro"   over  9 pulsen  : 12 12213 uit de film-muziek




concertpitch piano = in Bmajor

HarmoMelos 
a)
         m7   m7 m7 m7  M 7 7                ocotonics
          bE #F  #F  bE   B EE               (B  D bE  (#)F  c  (b)a  )
( 12/8) 1    2     1    2    2  

b)
          bE #F    #F  E     B B                (b)E #F  A(b)B  #C D           
(12/8) 1     3     1   2    1  4
          m7  (m)7      7    M


"originele" (?) folkversie  


Klassieker uit de    pop-latin // internationale boogaloo /samba


(3)
Daarna verhuisde het  gebeuren (?) naar de St.Pieters Abdij ... waar het  heel erg kort nadien geruisloos verdween ...
Nooit erg goed geweten hoe dat juist zat ...

Iets met drugs preventie of zo ?
Rond het Gravensteen festival was er ook al zulk gezeik ... een must in die jaren natuurlijk ...Ook in Frankrijk hadden ze daar last van gehad 
Het  Byg-promotie  festival (overigens een nieuw gelanceerd  popfestival met ook  de allereerste  tweede golf amerikaanse  free jazz musici die in Europa ontscheepten: Sunny Murray , Allan Silva ,Frank Wright , Noah Howard : Ja,  ik heb dat legendarische ding gezien en gehoord  ) week  noodgedwongen uit naar  Amougies , maar ook dat ( en de  opportunistische burgermeester van die Henegouwse gemeente ) kreeg daarna  vaderlandse bakken kritiek te verwerken ... 

Het Zachte anarchisme van  toen  was  nu eenmaal de "vijand " van de gevestigde  politieke machten :
Ook de vroege dwarsliggende  Gentse feesten revival rond st Jacobs kreeg dergelijke liquidatiepogingen te verwerken ...Ze stoorden zelfs  herhaaldelijk de nachtrust van de "gouverneur "die in het buitenland zat te genieten van zijn "congé payé"  ....


TOT SLOT

De verwachting   (met   ironisch  kommentaar)van Bruno Bollaert                                                                                                    
http://www.gentblogt.be/2009/09/10/jazz-in-t-park-om-rekening-mee-te-houden

Bijlagen:
Jazz_int_ Park_2010_programma.pdf (749.8 KB)   
Pixinguinha_-_Songbook_Music_Sheet.pdf (5.4 MB)   

Mijmering vooraf :

Pierrick Pedron
13/08/2010
Jazz in Langourla


Het spul  hing goed aan elkaar   : maar dan wel eerder als een soort  goede  smeuige rizotto ipv een vastgenagelde  stevige en weinig bewegelijke  beschermende ijzeren handschoen  

Opmerkelijk =
De evocatie van de Ellingtoniaanse johny hodges beruste vooral op een meesterlijke ( maar technische ) demonstratie van glissandi beheersing op de altsax ... Romantisch dat wel ..... Rabbit  kon dat volgens mij nog beter .. Erg gewaagd dus om dat te doen, maar wie  heeft nu heden ten dage nog voldoende en regelmatig  geluisterd naar de opgenomen Hodges zelf ?... De fransman slaagde er moeiteloos in dank zij een uitzonderlijke Techn iek

De overtreffende trap van een  Hodges tribute moest wachten op een zondagse lyrische  Ben Sluys

De instrumentist Greg Houben zelf kreeg door de aanwezigheid van de altist de schitterende lijst waarin zijn  teer manierisme kon schitteren zonder opnieuw  te verdwijnen in   de  vergeetputten van  het impressionististische geneuzel en de  waterverfjes van de crooner-muziek die steeds op de loer liggen voor de toonkunstenaar wiens hart ligt bij de fijne preciese heldere lijntjes en de
gevoelige teint wisselingen van het geheel ....

Geen belegen ,magere Astrud Gilberto memes vandaag  , waarvan de houdbaarheidsdatum allang is overschreden
 ( Neen ik heb niets tegen braziliaanse muziek , integendeel ... maar bleke  sexloze aseptische en steriele  miniatuurtjes vol geparfumeerde en schoongewassen  latijnse '"couleur local"truukjes door en voor  mensjes  met  smetvrees ,  hoef ik  niet ...geef me maar een  echte vette donkere brok )

Wat een  goed gelukt concert werd het  uiteindelijk
De  geest  van  de " betere Chet Baker "  leek mee op het podium te staan  
Een zeer clichématige en triviale  constatering ?...maar wél ad rem  en iets wat  ten overvloede erg duidelijk werd onderstreept door het aantredende personeel
Het was boeiend en het was genieten ....met dank aan al de heren musici:
Een  zeer goed geoliede  rythme machine met een pracht van een bescheiden maar o zo efficiente en functionele drummer   Rick Hollander ,
een  Sal La Roca in goede doen en een goede piano door Pascal  Mohy
Een rythm machine die vooral benadrukt wat de hoofdbekommernis  is van alle deelnelmers aan deze combo : het geheel van het samenspel en het maximale vermijden van  egocentrisch  en exhibitionistisch vedettisme zonder daarbij de diverse  persoonlijkheden en hun hun goede eigenschappen  die mee de soep koken , tekort te doen ...
Ikzelf  kan hier geen  enkel evident spoor van  een tyrannieke leider ook maar vermoeden ....wat niet wil zeggen dat alles mag
Immers ;  eerlijke , kundige en bescheiden musici weten zelf goed genoeg of ze al dan niet passen in het gekozen geheel  ...en of ze zich daarbij goed voelen ook ...en dat relaxte heeft natuurlijk een hoorbare invloed op de kwaliteit van het geheel ...


zaterdag
Nathan Daems Quintet
Ik miste bijna alweer  deze combo  die al   van een  stevige en ophefmakende  reputatie geniet in de jongste gentse jazz-scene ....  Ik kwam nog net op tijd

Een doorpiepend zonnetje  en een "jazzke " , zei de leader "wat wil je nog meer ?"
Tsja ,wat minder "toots thielemansen "motivaties , misschien ?
Grapje natuurlijk, en een inkoppertje voor open doel  dat ik moeilijk kan laten liggen ....

  

Nathan Daems Quintet, 17/07/2009, Jong Jazztalent Gent, Gent Jazz, Gent, BE, 8-19/07/2009  Nathan Daems (tenorsaxofoon en sopraansaxofoon, dwarsfluit), Bart Vervaeck (gitaar), Fulco Ottervanger (piano), Simon Segers (drums) Sebastiaan Gommeren (contrabas)

Drummer en pianist kende ik al als de goede en beklijvende  muzikanten die ze zijn ... ik kijk uit naar hun opttreden volgende week met hun eigen trio ; de beren gieren ...
Laat ik toch benadrukken dat Simon en Fulco zeker behoren tot die muzikanten waarvan  de leader beweerde dat hij  zonder hen niets is ...
Veel te zwart wit natuurlijk : Hij is misschien nu nog afhankelijk van die vertrouwde kompanen maar er zit beslist meer dan genoeg potentieel in de man om zich verder te ontwikkelen , mits hij de kansen blijft krijgen en wat ik hem toewens ...
Fulco gaf meer dan een indruk van zijn  reeds gerijpte  professionele en artistieke kwaliteiten ; hij speelde boeiende en prachtig ondersteunende  partijen die altijd een meerwaarde betekenden  voor de groep als geheel ...Het is veel meer dan  een leverancier  van uitstekende comping
( tr-uwens ook een discipline apart )  ...

Blijven dus de tenorist , de guitaar en de bassist die ik voor de eerste keer echt  life en intensief beluisterde  ( ik reken de vluchtige opgedane impressie tijdens een lort bezoekje  aan het trefpunt  vorig seizoen niet mee ..dat soort ambiance kroeg (en de daar dito verlangde (volkse?en entertainende )muziekjes ) is trouwens nooit erg meer mijn geliefde luisterplek geweest )
Ja ik ben bevooroordeeld ,wat betreft die gelegenheid ,  weet ik ...Ja ik zit er soms wel eens te suffen tijdens de Gentse feesten of op het piepkleine terras wanneer de stad dood stil is tussen de seizoenen ... liefst niet binnen dus  want ik hou nu eenmaal niet zo erg van dat  benepen hol : t'zal wel een soort claustrofobie zijn en de erg dichte opeengepakte  lijfelijke aanwezigheid van alle andere gasten ....ik krijg daar geen lucht

Joe Henderson en Coltrane staan  vermeld n als invloeden in het programmablaadje ... Ja welke hedendaagse tenorist niet , hé ...  maar met het aanwezige model Joe Henderson duiken we zeker niet in de latere Coltrane : Nathan voorlopig ook nog niet ...

Het voorlopige resultaat is een jonge tenorist die een beetje  klinkt als de love- power  muziekjes  van een jonge Charles Lloydd at fillmore East ( een soort getemde hard bop met de gemakkelijk in het gehoor liggende  , beschaafde " avant garde" riedels van toen =en dat is wel een compliment : ik vrees zelfs dat nathan  niet zo goed weet wie Charles lloydd toen was  ?De huidige lloydd is fantastisch uitgerijpt ( net als Pharoah Sanders ) en zeker  ten onrechte vergeten   ) ... Nathan is nog  niet zo ingewikkeld en volgestouwd  met  snelle notenkrakerijtjes , loopjes en riedeltjes  als die oude glorie( ondertussen een hele grote mainstream meneer, zoals reeds gezegd  )  , maar toch al goed op dreef ... Boeiend en publiek veroverend zonder enige moeite ...

Een goede  rijke tenor-sax sound waarbij dikwijls ook op het randje van het overblazen wordt  gephraseerd ( zal  de latere Pharoa Sanders straks   ook achter het hoekje komen piepen ? )alhoewel er nog geen  manifest spoortje  van een spannende esthetiek van de hoge  kreetjes  aanwezig is ..
Wordt zonder twijfel vervolgd

Guitarist( beetje Wess Montgommery ? beetje Georges Benson ? )   en  de bassist  ga ik later in het  seizoen nog eens intenser beluisteren  . 
Vandaag zat ik wel  gefocust op de tenor , maar  ze hebben geloof ik, ook dit jaar  een vaste wekelijkse stek en ze kiezen resoluut voor het tonale , dacht ik toch ...We beluisteren  dat nog allemaal wel in de nabije toekomst in de wat lossere sfeer   van een  of andere informele club ....  
 
 
En toen werd ik  hoognodig thuis verwacht ...
....ik miste dus het optreden van  Het Richard Rousselet Quintet
Volgens enkele kenners -en trompettist Patrick de Groote   die ik zondag ontmoete  ; een  meer dan twee uur durend  eerste toppunt van dit festival-weekend : Een technisch perfect  afgewerkt feestcadeau  met Miles Davis in gedachten ... 







Zondag :

Het was  dus  koukleumen en erg waterachtig op de derde dag van Jazz in 't Park.
Tijdens het concert van Back Back goot het water.
Het mengpaneel moest zelfs worden verschoven om te voorkomen dat er water in zou sijpelen.
 Maar de muzikanten lieten het niet aan hun hart komen.
Ze gaven zich en speelden mooie concerten.
 Er was minder volk, maar ondanks het
rotweer zat het onder de zeilen goed vol.

Percussionist Chris Joris bracht zangeres Kimberly Dhondt mee.
'Na een nummer verdween ze weer.
'Ik hou ze achter de hand voor straks, zodat jullie zeker blijven zitten' zei hij grappend



 
Flamenco en jazz /   José Torral Trio

Maestro  José Torral
Serge Dacosse    electrische bass
en vooral ook
 
grote meneer: Fluitist  Stefan Bracaval  

.

[+]

Doordat ik vroeger op het festivalterrein belande dan mijn gepland  tijdsgebruik op die dag me had toebedeeld ,kreeg ik de gelegenheid om een (groot) gedeelte van het prachtige concert van  deze fusie tussen jazz improvisatie en flamenco mee te maken 

Een komplete verrassing voor mij ...want wanneer ik verplicht ben om te kiezen vallen  dergelijke uitgesproken fusie-initiatieven bij mij tamelijk vlug uit de boot ...daar  veel "fusie "  altijd het risico inhoud  op het presenteren van een verzameling van de gemakkelijkste herkenbare cliche's uit de spectievelijk gemengde  genres
Niets van dit alles in dit trio :
Voortaan prijkt die groep dan ook op mijn lijstje niet te missen concerten in de toekomst ...

Ronduit intrigerend (1)waren de unisono partijen van de thematieken  tussen  technisch  professionele fluitist en de guitaren ( meestal  ook de basguitaar )dat creerde een heel apart en ronduit schitterend en aansprekend "flamenco "timbre ... De fluitist  verving erg effektief  de traditionele zang-laag van de flamenco  met de afgesproken thema's en motieven die hij vermengde met impro procede's  uit de modale jazz die door Miles Davis werd opgestart en door jazzphraseringen ,
De typische  essentieele ritmische flamenco  benaderingren  bleven behouden ; gelukkig ...dit was een feest
Maar niet alleen het technische meesterschap was van de partij ...ook de creatieve zeggingskracht  vierde haar  talenten bot ...                                                                      

"Flamenco is het Spaanse equivalent van de blues , ze zijn beiden onstaan uit een vermenging van Culturen "  zei Miles Davis ooit
Zoals dat is belichaamd in dit intense trio  is het veel meer nog  ...het is het  knappe resultaat van  een geslaagd project geworden dat  vrije creatieve inbreng en respekt voor verschillende  tradities knap integreert en zich niets aantrekt van muzikale dogma's en muziek-racisten
en bovenal het cliché en de voorgeschreven  indeëenn  van anderen over wat die traditie wel moet zijn om " echt " te zijn , als ballast kan en mag dumpen  en dat vanwege hun schitterende demonstratie van de eigen concepten ...

 

 

BACKBACK

 

[+]

Backback maakt jazz met een stevige rock-inslag : Stevig geënt in de jazz-traditie: de loeiharde improvisaties, het intelligente begeleidingswerk van Giovanni Barcella
en de herkenbare thema's hebben relatief weinig van doen met de rock-muziek van vroeger of nu.
Back back is juist een lofzang aan het adres van de improvisatie en de onuitputtelijke inspiratie die de muzikanten elkaar geven. Saxofonist Marc de Maeseneer bouwt een  concertlange  solo op, heel secuur en vol ingehouden kracht.en erg (ook fysisch) moeilijk op het logge instrument dat de baryton is  

De sax van Marc de Maeseneer vertolkt af en toe een soort  pijn, maar het blijft  hoe hoe dan ook dan op heupenwiegen  en dansvoeten  inwerken ... Even later wordt het een zenuwslopende  solo die de blazer  met volle intensiteit uit zichzelf sleurt; 

Muziek met dikwijls een wild karakter maar afgewisseld met experimenteler insteken , maar dankzij de stevige rock-ritmes van Giovanni Barcella en het transparant gehouden geluids geheel  nog steeds erg bevattelijk. De  emoties worden rauw en eerlijk op tafel gegooid , geen poepas ... Het resultaat is  vaak snedig maar  helaas ook dikwijls met een opkomende verveling die  nogal vlug leidt tot het abrupt afbreken van de gevolgde piste wanneer ze zich dat realiseren  .
Backback maakt een soort punk -jazz dat in het Belgische jazz-landschap al  te vaak afwezig blijft.

De enige die ik ken die in dat genre ooit bekend was , is de betreurde engelse meester altist   Xero Slingsby  

Zonder enige pretentie stellen Wauters, de Maeseneer en Barcella een meeslepend, spannend verhaal samen dat bruist en borrelt . Wie zich op sleeptouw laat nemen en kopje onder gaat in de stevige jazz van Backback, komt er gegarandeerd met een fris hoofd terug uit.
Gespierde, verstaanbare muziek, ook voor rock-fanatici!

Maar er valt nog veel meer over te zeggen dan datgene wat ik ervover  heb gelezen ... 

Het life gebeuren dat wordt aangeboden  lijkt meer  op een happening performance  dan uitgedokterd festival-concert ... uitgebracht op een zeer gedegen manier ..
Niets mis mee natuurlijk , maar die aanpak leid vlug tot  de altijd op de loer liggende verveling bij het publiek  .
Dat is aartsmoeilijk om vermijden in dat genre ...zeker als je speelt voor een luisterpubliek ;

Pluspunt ,
het over het algemeen zich kwetsbaar opstellen door resoluut te kiezen voor het onzekere van het avontuurlijke
en momentane en de interactie met de andere protagonisten   als de hoofdmoot van het inspiratie- materiaal  

Het geheel deed  me meermaals  terug denken aan de vroegere happening concerten van  ene John  Surman
die ook een dergelijk projekt met succes , tijdens  de europese free van  de 80-jaren , wist op de been te houden
Vooral 'smans toenmalige  taktieken om de verveling valkuil te vermijden schieten me te binnen ...
 
Misschien was  toch deze formule  baryton/ guitaar /drums wat te lang uitgesponnen  ...het  conceptueel materiaal dat werd uitgemolken , leek me ook  iets te krap ...te ééntonig

Ik vond het  vooral  te betreuren  dat de saxofonist bleef zweren bij de moeilijke en logge  baritonsax  als het  meest in het oog spingende front  en leading  soloinstument (2)... een paar viriele  tenor en  of snelle sopraanswitchen en kronkellijnen ( dus geen 
eenvoudig  "dubben " )  zouden het palet wel degelijk hebben opgeluisterd ...Ik zat er op te wachten , het kwam dus niet ..

John Surman deed dat vroeger ook al(baryton inruilen voor sopraan en vice versa )  ; het verhinderd namelijk tijdens een happening concert  het wegzakken  in de verveling van " ja ,we hebben die baryton nu  al gehoord "

Voor alle  duidelijkheid :
collectieve Improvisatie -Muziek  en   goed samenspel denken vertrekkend vanuit het  instrument ( anders dan haar geijkte
rol) is aartsmoeilijk ...
(De boutade   die  Ike Quebec ooit gaf  " ik speel tenor  , geen muziek "is illustratief )

Ik heb groot  respect voor musici die bij dit concept  als belangrijkste  uitgangspunt  blijven zweren ...ze zijn op zoek naar een uitbreiding van de mogelijkheden van het instrument , het samenspel 
en zitten steeds dicht de grenzen van het  fysisch en technische mogelijke ...

Uiteraard heeft een drummer-percussionist  als  G. Barcella daar geen last van ...daarvoor is de man té intensief, té gepassioneerd  en  té creatief ; dit is geen eenvoudig "begeleider " maar een  boeiende  stem .. 
Een "leader " die net zoals zovele van zijn collega's  tot in hun vingertoppen hun  instrument  vergevorderd exploreerden ( en nog steeds exploreren ) en die uiteindelijk de richting aangegeven zoals dat gebruikelijk is in minstens  alle stijlen die afstammen van of verwantschap vertonen met de "great black music "  en waar de ritmiek  en de percusiie het  primair ordenende principe leveren


En  het begon bakken water te gieten , tijdens dat concert ... het einde van de"jazzkes" dacht ik
maar  stevige  punk-jazz  bllijft ook daaronder overeind   
 

(1)
Ik ben een groot liefhebber van fluiten en ( goedgebrachte )fluitmuziek( wat niet gemakkelijk is )  ... in tegenstelling tot veel mensen die dat  erg vervelende ,storende en kinderachtige speelgoed- instrumentjes en muziekjes vinden ... dikwijls  ook weinig"viriele "mietjes-flut 
(2)
De enige grote meneer die zulk een afwisselende en voordurend de spanning erin houdende  set  kon spelen met dat logge instrument   en die ik ooit kreeg te zien als jonge snaak  ( in het hazewindstraatje van 40 jaar geleden ) in een meer conventionele ( vooral ook met een  bluesachtige soul insteek( zoals ook het back back ensemble als verzamelpunt en baken  gebruikt )combo  en  bij hem natuurlijk gekruid met erg veel bebop insteek ) was afkomstig uit de bigband van Dizzy Gillespie ; Cecil Payne .
( Het zal wel onnodig zijn te zeggen , dat die man op mij als beginnend  jazz liefhebber en pril  aspirant muzikant  een diepe indruk maakte ... )
Overigens  was dat ook een fysieke reus en wel eentje  zonder vooringenomenheid tegenover  o.a. free en  toenmalige avant garde musici 
( hij verscheen veel later  zelfs op  een Byg plaat in het gezelschap van de toen furore makende Archie Shepp )
Ja natuurlijk was  de setting helemaal anders  dan die van back back ; de man speelde daar immer met een in die tijd onontwijkbaar triootje  dat je tegenwoordig slechts een  beter cocktailtrio zou noemen
en waarvan minstens de bassist  heel wat meer toonbeeld van  een sectair muzikaal purist was  dan de solist ____de drummer was toen  wijlen Al Jones ooit ook al een Dizzy Gillespie side man ...                        


http://www.allaboutjazz.com/php/news.php?id=16077




Ben Sluys /Eric Vermeulen duo

  

Uitstekende eclectici , maar nooit  epigonen ....

Een Belgisch  en uitzonderlijk hoogtepunt  te vergelijken met de   Tristano-Lee konitz  richting  van improviseren en musiceren ...
Uitgerijpte ECLECTICI  langdurig op elkaar ingespeelde en met elkaar muzikaal vergroeide topchefs   aan het werk in de keuken

Epistrophy , off minor , Ballad voor johny , 
Monk , Johny hodges  het staat er allemaal ,schijnbaar moeiteloos :  maar het zijn geen citerende  tributes of imiterende reconstructies ...
of routineuze klussen .....Het is eigen  edel-gesmede Lyriek en romantiek zonder ooit te verzieken in kleverige confituur ...


Johny hodges sound zoals hij zou kunnen zijn gespeeld door een Benny Carter  temperament ...maar hier dus met de zekerheid  en de 
briljante aanpak van het uniek talent van een  topsaxofonist  ...

Het genie van  "Monk " ? 
jazeker , net zoals ook steve lacy  voordeed hoe een blazer daar zijn voordeel en onze verukking  kan mee doen

Soms ook  een lichte aarzeling ,vanwege het ongewone en erg op het scherpnvan de snede balancerende , in  het obligate  voorgeschreven materiaal ... vandaar een paar (vrijwel onmerkbare  en vermeende )opduikende moeilijkheden   om (bijvoorbeeld) samen terug  tijdig op "  thema"te komen  ; interesssant om te horen hoe die " fout "werd opgelost en omgesmeed tot een voordeel ...inspelen op het  onverwachte( maar toch onvermijdelijke )  en er je voordeel mee doen; je moet het maar eens doen ... 
(H)eerlijke muzikanten zijn het en blijven ze /die vooral hoge eisen stellen aan zichzelf  en daarom om mogen aan anderen hoge eisen stellen ... 
 
Eric Vermeulen /Ben Sluys,    alles wat ze spelen is uitstekend en van henzelf  ( uiteraard de vele eigen stukken )....maar ook de stukken van anderen krijgen  dat  onmiskenbare  cachet opgestempeld ...

Het kan niet op
Ze hebben dat alweer prachtig en onomstotelijk voor altijd   bewezen ... 

En ze kunnen dat overal doen  ;
aan de noordpool in de drijfnatte hitte of tijdens een zondvloed ...dat heeft daar allemaal geen vat op
Ze hebben  niet  langer  een speciale niche en een verwittigd publiek nodig om aan te slaan 

 





LANDWIJNTJE
en toen  kwam de gevierde  percussie-guru 


The Chris Joris Experience 
edition number  3

Net als dat het geval is met succesrijke  films ...editions 3 alweer :  oftewel een vervolgproductie   dat het succes verder tracht  uit te melken  ?
 (Tsja je moet je dure  projecten wel én  betaalbaar én verkoopbaar  houden , anders heb je dus geen  tijd en geld  meer om daaraan verder te blijven bouwen  )

Goed dat gezegd zijnde   ; het is de  eerste  maal dat ik deze mensen life bezig   hoor en zie  
Ik kèn hun reputatie en de superlatieven waarmee ze worden gepromoot  , maar hun werken zijn me (persoonlijk) grotendeels  onbekend gebleven ...
De bovenstaande opmerkingen ,  speelden ook  wel mee  in mijn achterhoofd  om toch maar te blijven zitten in die koude kille laatavond ...
Razend benieuwd dus , wat het zou worden ; ik zat bovendien in het goede gezelschap van een kenner/insider  ter zake ,voor wie zeker de blazers geen" ver van het  bed show" , waren ....

Een babbeltje vooraf van de leader dat ons   op het einde van het concert een zangeresje( Britney Dhondt )  beloofd en de interpretatie van een argentijns smarten-lied ... eerst moeten we de volledige  set uit zitten vertelde hij er fijntjes bij ...

En met reden want na het tweede nummer  wist ik al hoe laat het was ...
(Of misschien was ik wel  acuut luistermoe geworden  na een volle  dag ononderbroken  chronische  festivalitis _____ zou ook kunnen ...)

Vakkundige en erg professionele muzikanten , dat allemaal wel ... 
Maar het helpt niet om allerlei exotismen te mengen of te adopteren/ aan e passen  als je front line  niets anders te vertellen heeft ( of mag vertellen ?)  in de improvisaties daarop ,  dan het  aaneenrijgen  van geijkte  bigband  acrobatiek , pyrotechniekjes en arrangement likjes  waarover  je ook in het eerste  het beste show- orkest valt ... allemaal erg efficient welsiwaar maar zo dood als een pier , vind ik ...als oubollig muzikaal entertainment  voor chique recepties is het beslist nog lang inzetbaar( en  dat zal deze groep  ook wel wéten )  

Geen enkel eenvoudig japans toonladdertje ( hoe mooi en interessant ook )vermag daar iets aan te veranderen ...Ook  niet als je dat  laat brengen door kunstfluiters ;zelfs  het   raku -verhaaltje dat achter de titel steekt die voor dit "stuk"  is gebruikt,maakt het niet beter ... 
 ( ik herinner me trouwens  het  gemakkelijk  exotisme van een enkel  pop-nummertje /liefdesliedje dat ik ooit hoorde op de radio =
"Japanese boy"  gedrenkt in de " couleur locale" foefjes )
Zie trouwens hieronder de  appendix voor japanse "toonladdertjes" ...
 
Jammer  voor het aanwezige potentieel enzo , enzoverder ... Maar het komt er dus niet echt uit ...he ...
er is duidelijk te weinig ingespeeld op de geest van het  repertoire zelf ... enfin het is maar mijn mening .... (1)
 
Toch nog veel  heel erg  mooie momenten in dollar brand achtige stukken ... de alt klinkt bij momenten als  een Carlos Ward maar speelt op veilig ( in tegenstelling  tot wat Carlos altijd deed ) en op Phil Woods achtige virtuositeit( ook een mooie keus en een dijk van een compliment )  ;mooi beschaafd , knap, goeie keus  maar niettemin  toch  door(mijn)  langdurig bekendheid ermee( en het  nog steeds beluisterbare origineel ,) verworden tot  zageventerij en  notendebiet alsof er een taximeter aan de sax meetikt die telt hoeveel gepselde  noten er al moeten worden uitbetaald ...Vandaag dus gebracht door een ster-sax die een "archeologisch verantwoorde"  en  heel goede reconstructie weggeeft  van een nog net niet tot artefact verworden amerikaanse ster-solist en  aanbeden rolmodel   voor een high-shool showband en dito
arrangement schriftuur  ... Het blijft echter wel een uitstekend muzikant ... 
De trompettist is heelwat boeiender maar af en toe is het ook wel eens van  dat  dik bigband- hout zaagt men planken, gelukkig erg spaarzaam ...

 
Toffe Trompet en toffe Peer  chris joris

Een uitstekende  pianist en bassist  en ook de leader zelf met al zijn kwaliteiten en zijn zeer efficient  percussiewerk     
Dus ben ik toch gebleven .... ook al voor het mooie  en moedige zangeresje, maar dat heb ik heilaas niet meer  kunnen of willen  uitzitten ...ook vanwege  de te koud geworden invallende nacht

Bovendien is   een scheut kleinkunst  niet datgene  wat ik op een jazzfestival verwacht ...
Mijn compagnon de route ,  had al vroeger zijn hielen gelicht ...misschien werd hij afgeschikt door mijn eigenste ouwe mannen gezaag ,  kan ook zijn ...

zie ook
http://www.gentblogt.be/2010/09/02/weer-of-geen-weer-jazz-in-t-park

(1) Kleine randbemerking

= Het kan wel zijn dat  Chris Joris een  goede soort  muziek-ethnoloog is geworden maar of dat verder reikt dan het meesleuren van een
omgebouwde (?) handdrum (een bass-djembe ?)  als een soort "legitimatie"of als trofee  , durf ik op grond van de korte ( en professioneel gave ) interventie op dat prachtig  ogende instrument  toch niet te zeggen ...Begrijp me goed ;  ik wil dus  niet beweren dat hij geen goede  eigen dingen deed op dat instrument .. maar het lijkt me eerder dat hij een "afrikaanse "(?)percusie muziek speelt van eigen vinding ...niet dat zoiets  verkeerd zou zijn ___ dan doen afrikaanse master drummers immers ook ... maar dan  wel in de context van percussie-ensembles van  minimaal 3 uitvoerders en met inbegrip van alle ( traditionele en persoonlijke varianten op ) support en lead afspraken als bindende elementen en steunpunten  = de zeldzame momenten waar leader , bass en piano  juist dàt patroon  het dichts benaderden , riep  onwillekeurig het concert van  het Randy Weston trio op ,vorig jaar op Gent jazz   

Duidelijk ook dat  melodische stemmen( wanneer het dan toch gaat over  de  "geest" van afrikaanse  muziekjes en de daarbij horende verrukking die dat bij mij steeds opwekt )  dan maar beter ostinati patrone(het afrikaanse equivalent van rifjes en bepaalde melorythmische patterns ) en/of   vooral  aan  modale improvisaties ( vooral de lijnmatige recht toe  rechtaan - aanpak   van een  Sonny Rollins bijvoorbeeld ) doen 
of
ook wel eens  hun discours baseren  op de verschillende  mogelijke voicing van een paar  gebroken akkoorden, al dan niet geaccentueerd  en of gelardeerd met power chords en/ of grote far out interval sprongen 
  
:Ik had dus  duidelijk iets anders verwacht : maar ik ben dan ook erg verwend  geweest wat het life  beluisteren van afrikaanse rithmiek betreft ...
Ik bedoel ook dat  bijvoorbeeld : Het spaans dat Jommeke spreekt is ook geen 'echt' spaans  , het lijkt er alleen maar 
een beetje op ....

Ja ,ik weet nu ook wel dat "wereldmuziek "een vlag is die erg veel muziekjes  dekt waaronder ook erg veel  pop bullshit
 maar ik bedank wel altijd  voor de "wereldmuziek sterren " genre plaatselijke " zangeres zonder naam"  of  locale "Eddy wally's"


Het gevaar van het eclectisisme en mengvormen  

Jazz, die ik beschouw als de eerste wijd bekende vorm van wereldmuziek, is in staat  de  betere  roots en wereldmuziek te assimileren maar dat wil nog niet zeggen dat je ook meteen alle platte  clichés van   een zwarte of  chinese bobejaan Shoepen moet  gaan overgieten met een jazzy sausje ...of dat je net  eventjes  Will Tura  gaat spelen op zijn "mozarts " of bach laat  ver-swinglenen door een françois Glorieux ...

"Jazz kan  wel alles gebruiken als kapstok voor een improvisatie ", zelfs  reklamejingles en straatdreunen  ala albert Ayler, 
is een veelgehoorde en juiste  opmerking  ...Niet het uitgangsmateriaal is belangrijk of zelfs het themaatje ; maar wél de impro die het hoofdingredient moet zijn ..... Alleen moet je improvisatie zelf niet alweer uitsluitend  aaneenhangen van  de makkelijkste geleende truuks en stijlfiguurtjes uit een of ander "jazzke", hoe goed die ook mogen  (verondersteld)aanwezig (te) zijn in het collectieve muziekgeheugen van je publiek ... 
 
 
Ach wat ...
de volgende keer  dat die mensen langkomen ga ik toch maar weer luisteren ... je weet maar nooit
Ik ben ook niet alle dagen even fit of "geinspireerd " of goebezig ...of zelfs niet met muziek bezig  
Zeker niet in een koude nacht valt het niet mee om daar te moeten staan toeteren ( terwijl je eigenlijk liever Tv had gekeken ? )  
en opboksen tegen de bakken regen en windstoten , het zuidpark waardig ,  die de aandacht ook dwingend  opeisen
Ook de meest  fijne en goed geconstrueerde  afrikaanse rythmen en de eigen virtuoze varianten daarop , moeten daarin verzuipen .... 
 
P.S.
Thuis had mijn echtgenote nog maar eens een replay opstaan  van de  eurovisiesongfestival  ;
 hé , net hetzelfde ... 
Strictly voor liefhebbers  van het genre dus ... Duizend in een dozijn 
Waar heb ik dergelijke  muziekjes   nog gezien ? 
Juist ja ... jaren geleden op de verpauperde kuiperskaai ;
Olv  een  uit conventionele prietpraat muziekjes opgetrokken  Dave Pike die als  grote merite heeft gehad  ,tijdens zijn korte verblijf in onze stad ,dat hij enkele jonge lokale talenten ( en niet van de minstens )een speelmogelijkheid  en een gel:egenheid tot het opdoen van enige routine
gaf  
Maar of dat allemaal belangeloos was  en hij uiteindelijk het hazepad koos toen de schatkist  en spaarpot van een  aankomend  jazz zangeresje  dat een TV- zangwedstrijd had gewonnen , leeg was , weet ik nog steeds niet ....
Man je kan wel wat beleven  en leren , hoor ,met en van  jazzcats , ook buiten de scene ... het zijn ook  soms  waanzinnigen net als die plastische japanse kunstenaars die chris Joris moest vermelden ...."raku "of zoiets geloof ik  
 

APPENDIX

Courant gebruikte  Pentatonisch gebaseerde Japanse toonladders ( ook in de westerse muziek )



Disclaimer : Most used (modern)scale equivalent in western  piano tuning
concert pitches can differ  and according to followed  ethnic tunings and/or  based on  natural harmonics ,if there is no obligate piano 
  
Most used (modern) or borrowed scale 
http://www.freakguitar.com/tradjap.html
 
http://www.freakguitar.com/tradjap.html

http://jguitar.com/scale/C/Japanese
Kumoi

http://www.shredaholic.com/user48.html

Sen / Hirajoshi

http://www.howmusicworks.org/hmw408.html

Yo
http://en.wikipedia.org/wiki/Yo_scale

 Nota :
de  Yo en Minyo  toonladders ( = de m7 sus4 , wat Hal Singer de " modal pentatonic scales " noemde  in alle mogelijke voicing posities  ) worden zeer veel gebruikt  in (minstens ) de  west-afrikaanse muziek ...
Prachtige voorbeelden  daarvan  zijn zeer goed te volgen in de concerten van  bijvoorbeeld Oumo SANGARE
Trouwens ook  altijd voorzien van erg veel goede (Malinese ) en populaire  djembe- en (Bikutsi)percussiepartijen
 
Anecdote :
-Het zijn trouwens dezelfde toonladders die Dizzy Gillespie gebruikte als vertrekpunt  en die hem als werknemer in big  bands gegarandeerd  het verwijt opleverden "chinese music " te spelen .. dat leide zelfs tot gewelddadige reacties    

-reine kwart en /of  reine kwint opeenvolgingen ( op de kwintencirkel)van diezelfde vijf tonen zijn trouwens  ook de beroemde Miles Davis approach

30-08-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45  

14-08-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45  

Juli na de Gentse feesten en de eerste week van  augustus is gewoonlijk een dieptepunt  wat betreft het aanbod aan creatieve muziek in onze stad   ....

Gelukkig is er nu (al het tweede jaar op een rij)een meer dan  welkome invulling ;
De wonderlijke kelder van de "Reserva " , waar het gratis verorberen van stijlvolle muziek , inclusief experimentele  avant gardistische vrije improvisatie , goede minimalistische insteken (die hoorbaar NIET dienen als  schaamlap voor onkunde en ideeenarmoede ) en zachtaardige
( maar wel potente  en beslist geen gemompel  van  ) meditatieve "free"die NIET obstinaat  blijft uitgaan van het adagio " let mij fingers go " allerlei enerverende  luide  hoest en struikel soli in overdrive ,het totale toeval en de anarchie ...
Wel  altijd "sfeertjes "  blijven maken

Er is natuurlijk gypsy-jazz ; de muzikale geest van de familie De Cauter is hier immers thuis
Ook wat betreft de instrumenten die kunnen komen  spelen , kent het huis ,naar mijn weten ,geen veto's ...
Alhoewel , mandoline , doedelzak , hawaaiaanse guitaar en allerlei percussionisten-instrumentaria uit de wijde wereld ,zijn nog niet meteen hier  aan bod gekomen .( althans voor zover ik weet )..maar dat zal wél gedeeltelijk liggen aan het ontbreken van geschikte muzikanten in die
genre's ....Oh ja er zullen er  wel veel goede instrumentisten -muzikanten tussen zitten  , maar  de meesten van die specialisten willen  meteen rijk worden 

Maar ook  de betere (plaatselijke )mainstream  jazz komt aan bod ...
en die brengen  ook  goed en stijlvol de juiste  schakeringen  aan ( wat niet hetzelfde is als  folkloristische en oudbollige "ambiance" maken  )   ...
Getuige  (" in the Mood " van  "The"  Duke)= het eerste concert dat ik bijwoonde ..
De mainstream "alive and well  "blijft nog steeds erg genieten , zeker wanneer het door  mensen word gespeeld als

Jan De Coninck(trp) ,
Marc Van Garsse(Bass)
en guitaarwonder Dick Vander Harst  

Eerst en vooral een persoonlijke  anecdote :
Ik meen dat deze  Jan De Coninck __ ooit zo'n 40  jaar geleden , samen met Rudy Ballieu , gelegenheids lesgever was  tijdens een workshop in Genval ,  georganiseerd door wijlen Juul Anthonissen  ....
Daar mocht  ik  de allereerste keer  kennis maken  met het  leren spelen van enige jazzmuziek en wel als komplete beginneling...
___Ook  radioman Marc Van Hoof( die toen bij Willie Roggeman  tenor en sopraan speelde )en drummer Jean Pierre Van Lommel ( Later met o.a  Gentse legende  Filip Venneman )waren op die cursus aanwezig ___
Op datzelfde vakantie-schooltje kwam ook een antwerps Freejazz trio( een altist) een demonstratie geven... wat toch wel veel laatdunkende  opmerkingen uitlokte ...maar die gasten maakten wel heel veel indruk ....Vooral Jan De Coninck was  toen al erg open en minder "purist"in het beoordelen van andere stijlen/scholen /richtingen  en  vooral "anders " improviserende muzikanten  .
Vandaar dus dat ik perse dit concert wilde bijwonen

Jan is en blijft  een uitstekende trompet die me deed denken aan Bill Coleman 

Gents stadscomponist  en LOD lid  Dick Van der Harst , kende ik al ,als een groot muzikant ...
http://www.muziekcentrum.be/identity.php?ID=95408
http://www.tienstiens.org/node/852
http://www.gentblogt.be/2007/05/24/eerste-optreden-van-dick-van-der-harst

Vandaag was dat veel  Slim Gaillard- achtig discour, maar daar is niets mis mee ...
het wordt immers  allemaal  technisch en artistiek ongelofelijk knap , neergezet



De verrassing, voor mij dan  , was de uitstekende  bassist
Marc Van Garsse
http://ronnydeschepper.skynetblogs.be/archive/2008/01/06/marc-van-garsse.html



Een trio zonder drums( en dat is zeker voor mainstream een zeer belangrijk referentiepunt   
Maar de  verschillende  phraserende rythmische  benaderingen van de drie kompanen leverden als totaalresultaat minstens  een helder polyritmisch geheel op dat onstaat door het door elkaar weven van drie afzonderlijke stemmen ...

Wat de repertoire keuze betreft : geen verrassingen , maar dat hoeft ook niet ...

Jazz is  immers  vooral  dat  wat er wordt gedaan met het materiaal, niet het materiaal zelf en dat is niet alleen maar interpreteren  ....
Natuurlijk heb je beter   "goed "materiaal  in handen  : dergelijke  soliede start of  stucturerende basis ,   is net als  een   interessant  gesprekstof-onderwerp   ___dat kan evengoed een pakkende  en /of gevatte  zin /flyer  of een jingle zijn( een meme bijvoorbeeld )   ____Maar er bestaan ook  vele triviale onderwerpen waar je  moeilijk lang en zinnig over kunt doorzeuren ( bijvoorbeeld over de "natheid" van water )
of  erger nog, slechte startpunten en thematiek   (zoals  "aangebrand" eten  of bedorven oesters ) behoort tot de niet bruikbare  niet recycleerbare afval : Slechte startpunten leveren veel moeilijker  goede resultaten ... 

Datzelfde procédé ( maar dan op basis van vrije impro en  de zelf  geconstrueerde ontwikkelde en ingestudeerde  cliche's  van eigen vinding ,en avantgardistische know how en concept keuze  )zorgde voor een boeiend concert van de rawfish boys +gast




RAWFISH BOYS +
Peter Evans  /
http://en.wikipedia.org/wiki/Peter_Evans_(musician)




Evans speelt  op Middelheim , met een   workshop ....vertelde hij mij  achteraf     aan   de bar van de  club

Jazz Middelheim - zaterdag 14/08/2010

De eerste groep op deze derde dag van Middelheim, Le Pragmatisme du Barman, is een project van het Antwerpse conservatorium.
Enkele (oud-)studenten, aangevuld met docent (en drummert)Teun Verbruggen, werden een week lang gecoacht door de Amerikaans trompettist Peter Evans in aanloop naar dit concert. 

Evans is een virtuoze trompettist en een belangrijke speler in de New Yorkse improvisatiescène.
Met zijn fantastische techniek en exploratiedrang werpt hij zich op als een van de belangrijke vernieuwers in de hedendaagse jazz.

Het concert van Le Pragmatisme du Barman draaide vooral om interactie en verkenning.
Het spelen met klankkleuren wisselde af met hoekige grooves, waarbij de groepsklank steeds centraal stond en er gezamenlijk een geweldige spanning werd opgebouwd.
De nummers, composities van verschillende groepsleden, werden aan elkaar geweven door middel van vrije improvisatiemomenten, en zodanig werd de energie het hele concert lang opgebouwd tot een bijzonder intense finale.

Peter Evans wierp zich allerminst op als leider op het podium, maar droeg bij tot de sfeer met de bijzondere klanken die hij uit zijn instrument toverde en met enkele opzwepende solo’s.
Alle groepsleden voelden zich prima thuis in het spelen met klanken en de collectieve improvisatie, waarbij zelden iemand echt het voortouw nam maar de bal voortdurend werd doorgespeeld, maar ook in de meer gecomponeerde passages met soms uitdagende maatwisselingen.
Ook elektronica werd niet geschuwd als aanvulling op de groepsklank.
Hoewel de groep in het begin misschien wat trefzekerheid miste en er duidelijk gezocht werd naar een gezamenlijke richting, kwam het op het einde toch tot een zeer meeslepende, knallende finale.
Een veelbelovend begin voor een jonge groep.

Belgische jonge honden &  een Amerikaanse ster in wording


Jazz Middelheim 2010 – Dag 3

Le Pragmatisme du Barman:
Ruben Machtelinckx – gitaar, Dries Laheye – bas, Teun Verbruggen – drums, Adriaan Vande Velde – piano, Andrew Claes – tenorsax en effecten, Peter Evans - trompet

Het kwintet kreeg van Jazz Middelheim de kans om enkele dagen samen te werken met de Amerikaanse trompettist Peter Evans, het soort muzikant waarvoor het woord fenomeen uitgevonden werd.

Van de set was op voorhand alleen het eerste en het laatste nummer bepaald.
Wat er daartussen gebeurde, werd op suggestie van Evans overgelaten aan ingevingen van het moment.
Dit kon resulteren in vrije passages, maar net zo goed in het plots inzetten van een compositie.
Het was dan ook niet verwonderlijk dat het concert over en weer waaide tussen mistige thema’s, duidelijk gearrangeerde stukken, vrije improvisatie en psychedelische klanklandschappen.

Peter Evans (foto: Jos L. Knaepen)

Veel variatie dus, vaak zelfs te veel, want het zoeken van de groep resulteerde niet altijd in vinden.
Ondanks de aarzelende opstelling van de jongste bandleden (bassist Dries Laheye, gitarist Ruben Machtelinckx en pianist Adriaan Van de Velde) was er geregeld te veel gaande, waardoor de muzikanten elkaar voor de voeten liepen en niemand een idee scheen te hebben waar het naar toe moest.
De elektronicasaus die nu en dan over het geheel werd uitgekapt, was zelden een echte verrijking. Digitaal gefriemel en gefrutsel zijn anno 2010 immers zelden opzienbarend.

Halverwege de set dreigde het geluid even over te hellen naar dat van een jazzy kerstsingle, maar gelukkig was er een drone van Andrew Claes die het geheel van een welgekomen stoorzender voorzag.
Dit niet willen settelen voor het voor de hand liggende, sierde het hele optreden: op geen enkel moment zakte de groep onderuit in gemakkelijke clichés en het mag gezegd worden dat het onvoorspelbare bij momenten prikkelend werkte.

Dat de meeste nationale podiumervaring en zelfvertrouwen in handen lag van Verbruggen en Claes werd meermaals duidelijk.
Dat Peter Evans aan de basis lag van de beste momenten evenzeer.
Zijn toon, articulatie, accurate uitvoering en muzikale ideeën straalden zoveel meester- en leiderschap uit dat hij ook het beste in zijn collega’s naar boven kon halen.

Het abstracte duo met pianist Van de Velde en het stomende rockavontuur naar het einde van het optreden (beiden ontstaan uit een solopassage van Evans), vormden de muzikale hoogtepunten van een concert dat doorgaans te veel van links naar rechts zwalpte.

Wie zich trouwens meteen na het concert nog afvroeg wie de sterkste figuur op het podium was, kreeg daar enige seconden later een sluitende antwoord op, want zelfs het groeten gebeurde op aangeven van Evans.

dag 3

http://www.dewereldmorgen.be/foto/2010/08/17/jazz-middelheim-op-zaterdag



en verder :

Jazz Middelheim - donderdag 12/08/2010 1

Jazz Middelheim - vrijdag 13/08/2010
2

4
http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2010/08/17/jazz-middelheim-2010-uitverkochte-zondag

Joachim Badenhorst                                                                     Brice Soniano 

  


La Reserva augustus 2010

Er was bij dit concert  duidelijk een opkikker  aanwezig ;  de gast-trompettist  Peter Evans  brengt  onstuitbaar en onomkeerbaar   de boel aan het swingen ...
Iets wat soms ontbreekt bij het duo zelf omdat er  doorgaans veel te statisch en meditatief /( en vooral in zichzelf gekeerd , ) wordt gespeeld
(Het is dan  net alsof je de hele tijd een Indische "alap" zit te beluisteren en de bas nogal veel   tergend langerekte bourdon speelt )
Dat is soms vervelend want te weinig afwisselend  en te mager  (zelfs wanneer het muziek voor muzikanten betreft )
Wel technisch puntgaaf , dat wél ... en ja het is natuurlijk mijn persoonlijke mening en smaak ...   

Meer body dus : Trompetter  Peter Evans  speelt  een erg "rythmische" stem , de klarinettist speelt veel versieringen en zijn gebruikelijke soepele en lyrische lijnen met een katachtige bewegelijkheid    ,  maar  ze blijven korter dan gewoonlijk  ,ze worden  afgewisseld met rythmische klakken en slaps , gegrom en veel lucht... de trompet speelt, gedempte kreetje,  uitgebreide en onverwachte effekten ( ventielen worden gedeeltelijk ingedrukt ?  en mondzettingen , met of zonder allerlei dempers )  riedels  , luide   lange rijke klanken en  vette sound in het lage register met haarscherpe uithalen in het hoge register die eerder(onverwacht ) stil zijn en in filigraan lijken gemaakt   
Duidelijk een leader  en  erg knap improvisator  die Evans ....

En dat schijnt ook de  bassist te inspireren ...
Vandaag geen "uitsluitend " introverte bourdon ( als nogal anonieme begeleiding van de  gewoonlijk lang uitgesponnen soli carrousel van Badenhorst )maar erg veel afwisslend ; pizzicato , bourdon , ryhtmische knappe kommentaren en wezenlijke
bijdragen aan de bewegelijke en  voortdurend verschuivende  polyritmiek ...
Uitstekend en knap ...
Zonder meer

 

En eerlijk vooral ...er zijn allerlei muzikale concepten die fungeren  als zovele wisselende  insteken en handgrepên  ipv een uitgedokterd scenario  
Het  is geen "pose " en het is geen organische afspeelapparatuur voor partituren van iemand anders
Neen het zijn geen  afgewerkte "stukken " ... je krijgt de gelegenheid om als luisteraar , het creatieproces zelf mee te maken 
net alsof  je aan een bar zit te kijken naar de boeiende activiteiten  in een open keuken  , ipv een kookboek te lezen
"Don't go into the kitchen if you can't  (under)stand the  heat " 

Ware  muziek is  per definitie  uitgevoerd en  bijgevolg  vluchtig ...
Het concert is afgelopen , de muziek is weg  
Nog even zie je muzikanten staan  met  hun  instrumenten in hun laatste greep nog ,
soms een paar rondslingerende partituren  
....de rest is applaus en stilte of de terugkeer van het straat lawaai , andere heisa  en muzakkerij
Maar het concert  zit wel gegrift  in het geheugen van de luisteraar die is gebleven tot de laatste noot ...
Daar kan geen CD-tje tegenop ; dat is slechts een souveniertje  

Nog een toemaatje uit het internetarchief  :                                 
J. Badenhorst op sax  in een  moderne  mainstream setting ;
Jazz in't Park   2007   

                 



Bart Marris en  Stijn Bettens 

En dan was  er ook nog  een paar dagen ervoor ,  Bart Maris samen met een accordeonist (het aangekondigde duo   met   Lode Vercamp  heb ik dus   gemist,maar   niet   getreurd ) ... een duo , zonder drums 
Maar wèl knap  , avontuurlijk en vooral boeiend
Het verwaterd nooit tot langgerekt gemijmer en tenslotte vervelend gezaag ....
Het swingt als de beesten ...

Heb ik als  afsluiter van dit blogartikel  bewaard
The last but not the least :  integendeel ....Oh ja  ik ben partijdig
Maar dat mag toch bij zulk puik  concert?

Ik hou  tenslotte  nog  het meest van alles van "hot" gebrachte muziek ...
Net als zwarte  koffie ... sterk en heet   en afrikaans  gekruid/geinspireerd  waar mogelijk
Kunstige Bleekscheten die spelen als  handige  Zwarten  , beter kan niet  ....
Verstandig , alert  flitsend scherp  en ad rem ,   ja ....
maar zonder de "guts" en de intuitie  te vergeten ....

Een accordeon als eenmans orkest ___soms een soort met de mond  aangeblazen  "accordeon "  =echte  "blowing " ipv van  wat getrekzak  ___waarop een meester-solist trompettist  in goede doen allerlei buitelingen maakt en zijn instrument kompleet exploreert terwijl het materiaal (grotendeels  impro  , Instant composing met enkel uitgeschreven ankerpunten als navigatiekompas  )wordt ontleed  tot op het bot en vervolgens terug aan elkaar gepast /of  kompleet omgegooit  tot nog iets beter  ..

Opvallend ook een polyrithmisch resultaat  dat  het resultaat is  van een complexe hockett en micro-accentuering van  de eigen vormen van phraseringen door beide kompanen én het vermengen van  verschillende rythmische maatsoorten ( inclusief de onregelmatige accenten   van samengestelde  maatsoorten )en  verschillende  tempi  ( bijvoorbeeld dubbel en triple tempo ) 
Uitwisseling van motiefjes  (bijna)unisono of  met paraphraseringen   in herhalingen  en met   resulterende canonachtige effecten , overlap ook  ..
Nogal  grote register kontrasten  (waarbij verrijkte(kleur) akkoorden onstaan( in stapelingen boven het oktaaf van de grondtoon  )

Een  goed  en boeiend gesprek  om te beluisteren en om als  een  kaleidoscoop  /   universum  te krijgen voorgepiegeld

Subliem
 
                                                   



Stijn Bettens  ; Studeerde  aan  het conservatoriurm van  Gent: klassiek en Jazzafdeling -
Kreeg les bij Philippe Thuriot & Ronny Verbiest - aktief als muzikant bij theatervoorstellingen/muziektheater -


      

http://www.muziekcentrum.be/identity.php?ID=134933

"....Het is zowat onmogelijk om in de Belgische jazz/folkscene te doorkruisen zonder trompettist Bart Maris tegen te komen.
Wat de man zoal uit  zijn instrument weet te krijgen, mag met een gerust hart fantastisch genoemd worden en met zijn karakteristieke kop is hij niet weg te denken van eender welk podium waarop hij zijn opwachting maakt. ..."

Vooral  na de  gesmaakte demonstratie  van  Peter Evans , blijkt   ook Bart Maris nu overduidelijk   iemand van minstens dezelfde wereld-klasse te zijn ...
Het festival in de "Reserva " zette  de laatste laatdunkende sneren   daaromtrent  ,definitief  in de kast  
Zoals nu ook weer eens aangetoond  : 
De afwezigen hadden  ongelijk ... 








 






APPENDIX
Bart Marris liet  de namen   van accordeonist Guust Viseur en trompetist Guust De Loof  ,vallen ....

(verzameld op het internet )

Gus Deloof ( foto Jean Robert archief)
Gus Deloof, een Belgische trompettist, die bij Bernard Ette, een Duitse bandleider was begonnen.






Gus Viseur

Challin Ferret - Baro Ferret - Maurice Speilleux - Gus Viseur - Jean Matelo Ferret. ( Scot Wise collection en Django, The life and music of a Gypsy Legend by M. Dregni)
http://keepswinging.blogspot.com/2008/12/gus-viseur-accordion-player-1915-1974.html






http://www.jazzinbelgium.com/ldh/misc/pdf/articles/gouden%20tijdperk%201920.pdf



Het lijkt er alweer op alsof Bart Maris een soort archeologische  reis aan het maken is ...
les pet't cons met zijn  regelmatige verwijzingen naar  de betere  straatmuziekjes uit de syncretische world-stylen   is al zo'n vingerwijzing : het grasduinen in de  rijke ( maar heilaas vergeten)  belgische jazzhistorie ....is vooral  inspirerend voor uitstekend  virtuose vinger"oefeningen  "
Bart Maris is  op weg  de Ry Cooder  van de belgische impro en jazzmuziek te worden ?




Ham session2010/ Pet't Cons

en zoals steeds  wacht ik op foto's van  de  ook in  de Reserva  af en toe  aanwezige
 


Hieronder is    in bijlage een interview met B Maris opgeslagen
"De Componisten weten niet meer van welk hout  pijlen  gemaakt  "

 

Bijlagen:
20080227_demorgen_bluenote.pdf Maris.pdf (883.8 KB)   

04-08-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45  

Eerste dag :  woensdag  7 juli 2010




Snikheet en een slechte behandeling van het  gewone / betalende  publiek wat betreft komfort + een erbarmelijke geluidsversterking ( je was  slechts sporadisch  in staat iets te horen van het gebeuren als je buiten noodgedwongen  plaats moest nemen op de ongemakkelijke huurstoeltjes ...) ,zorgen ervoor dat ik niet aanwezig kan zijn in de tent met uitsluitend  staanplaatsen ....

                                   

 

De Beren Gieren

Koen De Cauter (DjanGo! - foto: Jos L. Knaepen)

Fans van dit gestileerde jazzwerk kunnen alvast naar de platenwinkel lopen voor de cd die van dit project verscheen op het W.E.R.F. label, iets wat verschillende bezoekers na het optreden dan ook deden. Deze bezoekers waren overigens talrijk aanwezig in de tent. Of daarmee gezegd mag worden dat DjanGo! op grote belangstelling kon rekenen is een andere zaak. Een warm applaus dat wel, maar wie halverwege de zaal stond, moest heel wat goeie wil hebben om met de muziek bezig te zijn. Dit werd gênant duidelijk bij een stuk als Brassens ‘Le Vieux Lion’, waarbij de blazers en de drums zwegen en de muziek bijgevolg verzoop in het rumoer van het publiek. 



Tweede dag : donderdag 8 juli 

Wachten op Ornette  

_Leuk , er zijn stoelen aanwezig in de concertzaal en ook het geluid is beter te pruimen _

 
Greg Houben Trio (foto: Jos L. Knaepen)

Mijn laatste dag op Gent jazz ...vrijdag 9                                                                 .
Mendoza groep :

Met vijf composities van Mendoza’s hand werd een uur gevuld met muziek die elke keer opnieuw door de vingers glipte. Door de composities en de geïmproviseerde commentaren van de bandleden veranderde het geluid permanent van vorm, waarbij de complexiteit en de finesse dicht in buurt kwamen van klassieke kamermuziek. Mendoza was creatief met canonstructuren en maakte gebruik van de mooie kleurwerking met fluit, altsax (Ben Sluijs), klarinet en tenorsax (Joachim Badenhorst), wat meteen een goed biotoop vormde voor het kleurrijke drumspel van Teun Verbruggen.
....Vreemde, chromatische melodielijnen en harmonisaties bij de blazers werden afgewisseld met repetitieve, riffachtige structuren die echo’s van Steve Reich lieten horen. ...

Na beschaafd te hebben genoten van een goede staalkaart van de  schoolse maar doodernstige belgische "conservatorium" jazz ____en na alweer een bedankje te hebben gekregen van de muzikanten omdat het pubkliek uberhaupt toch was gekomen  en  niet voortijdig was weggeslopen tijdens de  manieristische uitvoeringen   ____gaan we over tot de twee hoofdgangen:

Gedaan met het verdienstelijke  gepriegel en de pentekeningetje-muziek in filigraan of de minimalistische blazersoefeningen  met de voet in de mond : tijd voor copieuzere dingetjes dan de hypergezonde  "gezonde" aperitief hapjes ;

BACK TO THE ROOTS

Allereerst het echte  tussengerecht  ;
Het Vijay  Iyer trio

 
 
een verbazingwekkend robuust en als de beesten swingend piano-trio met stuk voor stuk drie samenwerkende krachtcentrales
 
Het Vijay Iyer Trio: de eerste stap in het  " back to the roots" gebeuren  .

Iyers naam valt meer en meer wanneer er gesproken wordt over de nieuwe lichting jazzpianisten. Terecht,.
Iyer gaat niet over één nacht ijs.
Met de muzikanten van zijn trio werkt hij al jaren samen. Met drummer Marcus Gilmore gaat hij zeven jaar terug en met bassist Stephan Crump niet minder dan elf, indrukwekkende getallen in de wetenschap dat Iyer zelf achtendertig is en Gilmore drieëntwintig.

 Iyer kreeg de meeste soloruimte en voerde het hoogste woord, maar Gilmore en vooral Crump hadden duidelijk een eigen agenda, zonder daarmee die van de leider te doorkruisen. Gilmore zorgde voor een onderbouw die net wankel genoeg was om de muziek te kunnen laten kantelen. De meest onberekenbare factor was echter de bas van een zich doodzwetende Crump. Die speelde graag buiten de lijnen die de groepsleider vanachter de piano uitzette en hanteerde een schijnbaar heel eigen metrum en tempo. Het resultaat was een contrapuntisch spel waarbij de drie muzikanten samen vertrokken, loslieten, maar elkaar op het juiste moment weer troffen. Hoe perfect de wisselwerking tussen de muzikanten verliep, werd duidelijk in ‘Cardio’. Vlak voor het trio als een blok plots zachter begon te spelen, gaf Gilmore een moordende lel op de kleine trom, het soort “signaal” dat bij de minste fout in de timing voor hilariteit zorgt.
Iyer zelf demonstreerde zijn fascinatie voor obsessieve, gebroken ritmes die meer dan eens een funky ondertoon genereerden en als een trein onder de bas en drums doorraasden. Daar tegenover stond dat hij er ook niet voor terugschrikte om leegtes te laten vallen, waardoor de muziek kon ademen en een geweldige dynamische kracht meekreeg.
Naast eigen stukken kondigde Iyer dat hij ook enkele nummers van grote voorbeelden zou spelen. Stevie Wonders ‘Big Brother’ lag voor de hand, wegens ook te horen op ‘Historicty’. Nieuw was ‘Human Nature’ van Michael Jackson. Doorgaans is het spelen van pop- en soulcovers binnen een jazzcontext een gevaarlijke bezigheid, niet in het minst omdat dit repertoire vaak leidt aan harmonische armoede. Geen probleem voor Iyer, die niet alleen zijn songs goed kiest, maar ze ook helemaal naar zijn hand zet. Hij vijlt en slijpt aan het origineel en plakt en last de boel terug aan elkaar. ‘Human Nature’ kreeg zo een hoekige ritmiek mee en ‘Big Brother’ verscheen in dreigende gedaante, met een gortdroge drumparij, glissandi in bas en Iyer die veelal in het lage en middenregister bleef hangen.

Familierubrieken op jazzfestivals blijven doorgaans beperkt tot het bedanken van de aardse en/of de hemelse pa en ma. Zo niet voor Iyer. Bij zijn versie van Andrew Hills ‘Smoke Stack’ maakte hij het publiek er op attent dat Hill dit nummer zelf opnam met Roy Haynes, drummer van de volgende groep op de affiche van Gent Jazz en grootvader van de drummer van Iyers eigen trio.



en  stap twee :  
Chick Correa Freedom band als hoofdschotel , met de gasten waar ik speciaal voor ben gekomen :
de fantastische en ongecompliceerde moord-altist Kenny Garrett ( god speelt waarschijnlijk niet veel beter saxofoon ) , en de krasse tachtigjarige legende Roy Haynes, die samen met de andere afro-amerikaan ; bassist C McBride , eens goed keet kwamen schoppen ; Die gasten beleven er duidelijk speel plezier aan .... in de muziek van die heren slaat voortdurend de vlam in de pan  ..
en een ouderwetse  programmakeuze   ...dat   ook    
Beetje ballade  ,een rifthemaatje , scheutje   Billie  Hollyday  ,een blues...hard bebopjes ....perfect
en veel      ....erg veel improviseren  en samenspel  : eigenlijk  echte "zwarte"jazz.... voorlopig nog

En erg  vettige muziek ook ...lekkerder dan de "light "produkten van de schraalhansen , giechelkonten  en de dieet-freaks  

Corea benutte zijn schitterende techniek, zonder doelloos virtuoos te worden.
 Zijn intro’s waren van een fenomenale schoonheid, waarbij hij een ratelende ritmiek met   melodisch souplesse wist te combineren. Hij pikte motiefjes van Kenny Garretts saxsolo op en ging er zelf, als begeleider, mee aan de slag.

Garrett (ook een verleden bij Miles Davis, maar dan in de minder heuglijke jaren ’80) kon zich met zijn sappig altsaxgeluid perfect vinden in de klassieke setting, maar kreeg van zijn collega’s meermaals het vuur aan de schenen gelegd.
Hij schoof graag mee in hun opjuttende werk, waarbij hij slechts één keer teruggreep naar zijn bekend trucje: het repetitief blijven hangen in een hoog schreeuwd motiefje.
De ritmetandem van de band verschilde niet minder dan zevenenveertig jaar.
Bassist Christian McBride (met zijn achtendertig het broekje van het kwartet) domineerde zijn instrument niet alleen fysiek, maar ook muzikaal. Alsof het een onschuldige ukelele is plukt hij aan de snaren, met een ritmische drive en een groove waarop nieuwe Twin Towers gebouwd kunnen worden.
Grootvader Roy Haynes had er niet de minste moeite mee en raasde mee met zijn drie jongere collega’s (het verschil met Corea is nog steeds vijftien jaar): niet als het spreekwoordelijke vijfde wiel aan de wagen dat mee mag om een brave swing neer te leggen, maar als de permanente luis in de pels die, net als zijn kleinzoon, uitpakt met destabiliserende accenten en de drumpartij tot een volwaardig onderdeel van het groepsgeluid maakt.

Na goed anderhalf uur stond de eindscore op het bord: een hele set gevuld met slechts vijf nummers. Dat noemen ze waarschijnlijk je job graag doen. 

Schitterend ...je zat constant  op te schuiven  naar het puntje van je (gelukkig nu wel aanwezige ) stoel 
…
Als  tweede bisnummertje en toemaatje ( het dessert dus ) een staaltje absurd circus , maar gekruid met erg leuk muziekjes showmanship :
een jamsession met stand up comedians die zowaar doet denken aan de Gentse feesten van dertig jaar geleden .....ambiance ...ambiance...
kolkend van levensvreugde 

Dat het optreden uiteindelijk nog een half uur langer duurde, was de danken aan een frats van Haynes die door zijn tekstallusies op ‘Sex Machine’ van James Brown McBride zo gek kreeg dat die de riff op piano begon te spelen. Ambiance gegarandeerd, zeker wanneer de anderen inpikken, van instrument wisselen, er extra volk op het podium verschijnt (o.a. het Vijay Iyer Trio) en McBride en Garrett in de rol kruipen van publieksmennende mc’s. Heel leuk en ontwapenend, maar een half uur was toch wat te veel van het goede.
Desalniettemin was het algemene niveau van Gent Jazz nog nooit zo hoog als op de derde dag.
Een straffe programmatie die hier nog over gaat

Bedankt gasten ....
Neen de" echte " jazzmanier van leven en spelen ' (2) is nog niet dood of hoeft nog niet te worden  bijgezet  in de musea en conservatoria 
Zet daar ondertussen maar veel van al die pretentieuze high brow  "cool "stuff ;  diep in  de reserve-collecties/vergeetputten  van  de kelder ..



http://picasaweb.google.com/hekkefrontkok 


  Roy haynes

 Kenny Garrett 
  




Overigens is het  enthoesiaste vettige feestje ( alleen de polonaise ontbrak ) dat Chick en co na afloop opvoerden , ook nog eens wat anders dan de ergerlijke  en vervelende wachtkamer muzak  die dagelijks als jamsession werd gepresenteerd in een hotelkelder in de binnenstad ...

Een pianotriootje dat net als vorig jaar de godganse nacht  de scene bezet houdt  ,  iedereen frustreert en  net als  plamuurders  alles opvult met de ene standaard na de andere ( al dan niet met versterking van enkele  brave  "tonalisten "die vooral bang zijn de strohalmen van de "real book" en de "tin pan alley"-shit  te verliezen ) is misschien wel goed voor een  cocktailparty maar heeft even  weinig met  een  hedendaagse jazzjamsession  te maken als een kat met een nachtuil of waakhond ... Professionele musici ...; voorwaar :  maar dan van het soort die altijd garant staan voor   : geen risico's,  geen spanning ,niets avontuur ,  bang om fouten te maken , spelen op gemeenplaatsen   en dus  ook de scene zolang mogelijk bezet houden  .....geen creativiteit :, originaliteit   alleen maar   klef  gezeur  ..... een  soort frietkot arbeiders die zweren bij eenheidsworst  en denken aan de voetbal die ze missen .... 
Nou ja , 't kan ook lekker zijn natuurlijk ... maar je moet  toch niet doorlopend frieten serveren   , wanneer  ook eens naar een afwisselend menu  wordt verlangd...
Ik zeg  nu wel niet meteen dat ook bespelers van de vuvuzela's op de scene moeten  kruipen( of  dat  men de scene moet gebruiken als een publieksruimte voor een persoonlijke muzikale masturbatie ) ... begrijp me goed ....
maar ook de(instrumentale ) reanimatie van ouderwets amusement  en  studie-materiaal  uit de tijd van de crooners is niet  erg gewenst meer...   

- Ach ja ,al  die pretentieuze  jamsessions met exclusiviteitsclausules  zijn een echte  '"pain in the ass " aan het worden ...Ik vraag me zelfs af hoeveel muzikanten die deelnamen aan het festival achteraf nog zijn  gaan jammen in dergelijke vervelende settings
Wat  moesten  die   dan wél komen doen  in die kelder  ...  zich laten vollopen ? op het zweetbankje zitten ?  
Zijn  er uberhaupt een paar van hen langsgelopen  ?........en hebben ze ook meegespeeld ? 
...ik weet het niet  ... ik hield het de donderdag  al na  een  paar  uurtjes  al voor bekeken ( zag wel een paar oude bekenden lokale musici binnenkomen  toen ik vertrok )......  is  het   misschien erg noodzakelijk /  interessant   om  nog te "genieten"  van een echte beschimmelde douche  na het nog nazinderende en indrukwekkende  concert van  ene  Ornette Coleman  ?( waar ik overigens  zelf de (on)zin van krijgt om de eigen alto -sax een  behoorlijk tijdje in de koffer te laten ) ...

Neen het gaat niet om mijn gefrustreerde ik  , er zat wel degelijk een andere erg vakbekwame , tonaal onderlegde  en uitstekende altist naast mij , maar ook hij vond blijkbaar de omgeving  en het trio bepaald onvriendelijk
.eigenlijk de moeite niet waard om nog veel internet electronen aan te besteden ...

De Gentse feesten zijn in aantocht en gewoonlijk bieden die ook een jazz luik aan
Stip alvast de dagelijkse     nachtelijke jamsessions aan van de conservatorium studenten club  " flat nine "
Hopelijk kunnen die gasten wel het " real book" loslaten ....

(1) jazz is een manier van leven : een levenskunst zelfs
Ze is gegrondvest in de afro amerikaanse en afrikaanse kijk op de dingen : de klankkunst  die men jazz noemt ... is een  belangrijk uitdrukkingsmiddel van die cultuur en houding ....
Velen menen dat   " jazz " kan worden losgekoppeld van die achtergrond , kan worden ontsmet en daarna gebruikt als een  troef achter de hand die men uit  de mottebollen eventjes opduikt  als een van de vele  gimmicks uit de koffer van de estetisch verfijnde  performer ...

15-07-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45  

WRIE WAAS : USEUM  op verplaatsing Bestond  o.a uit een paar  muzikale  acts  op  een (eerste )snikhete  zaterdag en voor een  bedroevend klein groepje  publiek  ....  *Goed  optreden van Sureau(vlier) Je krijgt  gewoon  ongemerkt , maar een hardnekkig zich doorzettend  uitstekend humeur van  de performance van  Jean Michel  & co ....Net  zoals je  geruisloos  een verkoudheid oploopt  ....en echte impro-muziek krijg je er op de koop toe gratis bij ; een welkome verademing   *Eventjes mocht de  goedklinkende  sopraninosax van Jj  Duerinckx meedoen ... het was een staaltje dat beslist  naar meer deed verlangen ...  (Ik zal  trouwens,zo goed enzo kwaad als mogelijk ,deze ( tot gisteren  voor mij  nog onbekend gebleven )  saxofonist uit Braine l'Alleud , in  de toekomst trachten wat nader te volgen ...) Jean-Jacques Duerinckx http://enterpanopticon.blogspot.com/2008/06/jean-jacques-duerinckx.html                                                          * De hoofdvogel was echter ( voor mij)  Wasteland : het duo- Jan Marmenout ( slovaakse fujara(overtoonfluit) , (berber?)fluit , Berimbau  met shakiri ...) en cellist Lode Vercampt  speelden in de kelder  (een   welkome/koele  en  verduisterde omgeving )terwijl video-art(R. Baele project ?) op de muur werd geprojecteerd .... Indrukwekkend   en  bloedmooi ... Jan M  is volgens mij   geevolueerd tot ( en voorbij ) een  erg                                           kompleet percussionist die ook allerlei fluiten  wist te integreren in zijn  artistiek indrukwekkend discours ....  * het aangekondigde  Duits-Franse  Minimalisme van Sediments ,bleek in de prachtige  en imponerende omgeving van een tropische serre stampvol met hoogstandjes van de natuur  ( en vergezeld  van het storende geluid van een klapperdeur en/of  door de temperatuurverschillende  knarsende  infrastrucuren   ) toch wat té minimaal om me te kunnen  blijven boeien tot het einde ... Tsja ik ben nu eenmaal geen  meditatie freak en ik gebruik ook geen chemische hulpmiddeltjes om dat   kunstmatig te stimuleren en uiteraard is het mijn persoonlijke mening *Ikzelf nam  een paar blaasoefeningen  en  impro-routines(= concepten/ostinati)  door ,gezeten  naast een vijvertje in de bloedhete namiddag ...Indachtig de raad van wijlen Steve Lacy ... dat een  onbegeleid solo optreden op een blaasinstrument (" an extended break") niet dient te  verschillen van wat je thuis doorneemt    ....  (wel onder de invloed van mijn  voorgeschreven medikamenten , dat weer wél) ......Ondertussen   knielde  eventjes  een Nigeriaanse Bedouin op zijn bidmatje in het grasveld     Ik miste dus de  solo- prestatie van Jj Duerincks die terzelfdertijd plaatsgreep in de tropische serre ....

11-07-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45  

a bird soaked with oil

A Brown Pelican sits in heavy oil on the beach at East Grand Terre Island along the Louisiana coast Thursday, June 3, 2010. (AP Photo/Charlie Riedel) #

A sea bird soaked in oil sits in the surf at East Grand Terre Island along the Louisiana coast Thursday, June 3, 2010. (AP Photo/Charlie Riedel) #

A Brown Pelican is seen on the beach at East Grand Terre Island along the Louisiana coast on Thursday, June 3, 2010. (AP Photo/Charlie Riedel) #

A bird covered in oil flails in the surf at East Grand Terre Island along the Louisiana coast Thursday, June 3, 2010. (AP Photo/Charlie Riedel) #

Ongelofelijk grote "Holy Shit"dus


We kunnen het blijkbaar nog altijd niet laten de boel onder te schijten en dat doen we nu al met zijn meer dan zes miljard ...
We gaan waarschijnlijk samen met alle hogere organismen stikken in de menselijke drek ?
( dat is een heelwat roemlozer einde  dan de  "eindstrijd op het veld van armageddon "  ) ... maar het   is de onvermijdelijk  te betalen prijs voor de bundeling van al onze  persoonlijk vurig gewenste en gewrochte "hemel op aarde " ( = onze universele "heilige koe " ) ...
simpel

Geen einsteins vandoen om dat te beseffen ; want alles heeft zijn prijs in deze  materieele wereld die de menselijk beheersbare werkelijkheid  vormt  .... 
Er is wel altijd ergens een lekkende bron , een zinkende olietanker , een in brand gestoken olieveld  of  oerwoud  , een open mijn , een chemisch stort , een aantal lekkende vaten radioactief afval , een illegale houtkap  , een viskwekerij die wordt gevoed met in het wild  massaal gevangen "vismeel "en in leven gehouden met preventieve antibiotica-kuren  .... etc... etc ...

Wat niet weet niet deert ... en je hoeft  alleen maar het prettige te onthouden ....De rest  wis je selectief uit , want je moet immers naar de "toekomst"  kijken 
Hiroshima van  en voor  de  dieren uit en in  de golf van Mexico  ?
Veel erger : het  is  een   frappant ( zoveelste ) voorbeeld   van een   aan de gang zijnde   mondiale vernietigingsoorlog ; een dodelijke huidkanker op het gelaat van moeder aarde door de enige "intelligente designer "-prutser  die we als echt  erkennen ...  onze eigen soort


En  kan iemand eindelijk eens  gaan  vertellen wat de echte "rationeel verantwoorde " ( ahahaha ) oplossing is ipv te sakkeren op de te zoeken ( en gauw te vinden  en vervolgens te criminaliseren ) zondebokken of te schieten op de pianisten of een paar alternatieve  loodgieters(met schone handen )  in te huren  ?

Dat er moet onverwijld gehandeld worden van overheidswege om " nog te redden wat nog te redden is " ( ahaha = voornamelijk de leuke vakantiestranden van de VS en(bijvoorbeeld)  de verdere financiering van de gasten die de zee leegvissen op zoek naar dure lekkernijen .... uiteraard ook financieele tegemoetkomingen van de onverlaten van dienst   ; een soort afkoopsom als penitentie ?
Precies alsof genoeg geld de uitgestorven dieren en organismen zal terugbrengen ....of in afwachting dat Craig Venter en co betere versies op de wereld zetten ? )
Is dat een goede optie ?


Het is een patstelling
(ach ja  en wat doen de" decision-makers van het moment ", gewoonlijk met een gordiaanse knoop die ze niet meer kunnen doorschuiven ? )

Ikzelf weet het duidelijk niet meer
Wachten tot deze Titanic  haar  ijsberg  raakt ?
en vervolgens  zinkt  als een  steen  terwijl er  nu  helemaal  geen reddingboten meer zijn  ?

Het ontneemt me ook  gedeeltelijk  de zin om nog verder  enthoesiast  te   blijven  bloggen over  de hoop  op  menselijke wijsheid   en  de  menselijke know-how  , de     optimistische  scenario's en  hoopgevende perspektieven van het vooruitgangsgeloof 

Neen het is niet mijn  afscheid als blogger  

Maar   
Ik speel  nog liever verder   in het orkest  van dienst  en  in de tijd die mij nog rest 
Waarschijnlijk   zal ik  het  ( voorzienbare )  tragische  einde toch  niet meer hoeven mee te maken  ...

06-06-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45  

 1.- EINDE Winterseizoen in de  HCDG

*Op  woensdag 26 mei  was  er een  gelegenheids- optreden ( eigenlijk het openbaar examen van de pianist ) van improviserende  jonge musici _____ waaronder enkelen  al  een tweetal jaren te beluisteren waren  in de HCDG  o.a.  bassist  Dries Geussens   en  drummer Simon Segers  vormden met  de  pianist een  "echte" rythmsectie ..... sec  ____en muziekstudenten .....  geen slecht woord overigens over de eveneens  aanwezige vibrafonist die een verrijking van het  klankpalet van de concepten   van de pianist betekende ....
Alles vond  plaats in  de   brouwerij -cafe  GRUUT
Dat is  mogelijk  een nieuwe stek ?/maar toch staat de vleugel- piano weer een beetje vals / en  de locatie zelf , bezit een  nogal storende nagalm  

Maar het  gebeuren kon natuurlijk  weer eens  niet op een andere datum   worden gepland   ... 
Want  diezelfde avond en  nacht werd het  winterseizoen afgesloten in de " hotclub "met  o.a. de uitstekende   Gebruers Seppe  ...

http://www.myspace.com/gebruersseppe
 

Een  life te beleven  zogenaamd  "aanstormend talent " , alhoewel hij al lang een kompleet en boeiend  pianist is , maar  heilaas  alweer  op valse  piano ?......in het gezelschap ( zoals bleek ) van een  goede  rietblazer (die ook het noice maken  niet schuwt  )  en een invallende gedegen drummer    ... met een jamsession achteraf natuurlijk , wat dacht  je ....

Patrick De Groote kwam  alvast meespelen , uiteraard was er Bart Marris  
en  je  kon de come back ( opnieuw in het gentse  circuit )van een groot  trombonist  meemaken  ....
Het was een  beetje free historie  uit het Gentse  en een reunie   tijdens de  jam :    2 leden   van diverse lichtingen (  ikzelf ben van de laatste groep  uit    midden zeventiger jaren ) van de  univ jazz club met als verbindende  factor  de trombonist  Serge Hoste  ...   

Veel wisselende   bezettingen  ook, 3 kopers , 2 saxen ,  verschilllende bassisten en drummers , een  gedegen  guitarist    , en laat in de nacht nog K. Rosseeuw  op bass ..... of bleef  je liever  hangen in  het Geuzenhuis ? ..... Toch wel belangstelling  zelfs tot diep in de nacht  ( met uiteraard een kleiner groepje  publiek  naarmate de uurtjes  vorderden )

De dag voordien speelde trouwens  familie  Koen DeCauter in de Hot club  , samen met Ronnie Verbiest 
Dat was  zonder  mankeren  volle bak en ik kon er jammer genoeg niet meer in ....  
 
Koen DeCauter  komt trouwens een  hommage spelen ter gelegenheid van 100 jaar Dzjango   op de openingsdag  van Gentjazz 2010





In het verschiet : 

Er is een  kalme periode  in het verschiet ... zeker   in de gelegenheden waar ik  actief  ben en/of over de vloer kom .... 

*" Het Damberd "  blijft  nog steeds  "afwachten  " ... Dat is traditioneel al  altijd  zo geweest in de zomer  , maar vorig jaar  werd het roer wel eventjes  omgegooid  ... Tijdens  de feesten opteerde men voor publiek-trekkers  : rock  en pop bands ...enzo ... Niets verkeerd mee , maar dat is/was  nooit  mijn "cup of tea" ...

(UPDATE )
Of toch niet  ..
De dekenij van de  korenmarkt  is  wakker geschoten ;
Traditioneel deden ze altijd wel wat  met het pinksterweekend  ... maar dit jaar kon het niet wegens de werken op de korenmarkt  ...
Lang genoeg gewacht  : ze trekken  de  feestelijkheden  op gang op  zaterdag  5 juni en zaterdag   12 juni   : De week daarop is er een receptie van de stad met  o.a. "kinderanimatie( ? )"

Het Damberd  ( = Annie's  voorstellen zijn  grotendeels  gevolgd ? ) had bij de programmatier  zelf  , een  vinger in de pap ...Opvallend is de eerste  zaterdag  de aanwezigheid van de jonge garde  musici  gevormd aan de jazzafdeling  van   het Gentse concervatorium
Het Damberd heeft trouwens altijd gestaan voor de lancering  van  en  het leveren  van gigs aan  jonge musici 

De jonge wolven worden trouwens  afgewisseld met  dichters van  het collectief ; De Wolven van LaMancha  

De 5 juni wordt een mengelmoes van jazz , fusion  en wereldmuziek
Maar volgens  mij zal de nadruk vooral ligen  op latin-jazz  (en rock ) zoals die  in de succesformule " PoléPolé " in het Gentse een begrip is geworden  

1.-ASI SEA

Vooral een  fusie van  amerikaanse  , indische  , arabische  en  spaanse  bluesachtige dingetjes ( en inspiratie )   / allerlei wereldmuziekjes
En dat is heelwat  .... 

Beau one (lead guitaar),
Djuro (guitaar )
fedjean Ven Veld (bass) 
Indra Boone (zang percussie ) 
Marjan Willem ( fluit , zang , percussie)

  Myriam calberson ( fluit , percussie )

Hier is  een  clip van een vrij recent optreden :

De Clip zit wel in de genre's  die ik graag mag horen 

Ik kwam dus te laat  ....het blijft een gesloten boek    

2.- EDIFIERS
http://www.myspace.com/edifiersband
Een beetje de caraiben  ....een beetje eigen nummers , een beetje  covers  , een beetje Eddie Harriss
Door  o.a.   musici van  " Lady linn  &  her magnificient seven "   en een paar  Latin en( salsa ) bands
enkelen  staan ook  bij het  personneel van de cumbiaband  van Paola Marquez    

Tom Callens (tenor:/rieten /fluit  )
medewinnaar met het Artet  v an de  prijs voor jong jazztalent 2006
 

Edwardo Vega (guitaar /composer )
http://www.myspace.com/eduardovegamusic
Michael De Schryver (orgel)
Andrès Fuentealba (bass)
Lieven Declercq( drums )

Deze  musici ( althans  toch  volgens de  aankondigingen  rond deze  formatie  , meen ik te weten )  hebben hun hart verloren aan rock steady en  Ska

 
Maar er zullen   toch  wel  nog veel  (mainstream ? -)jazz procedees   in hun vingers   zitten 
Op het eerste zicht  staan ze  voor  pretentieloos  amusement : een spin off / doorslagje  van jamaicaanse muziek 

....Opvolgers van  Eduard Buandee  en zijn skyblaster  ???? 
of wordt het  ook  gekruid met een   snuifje   ( de in gent  niet onbekende )  Nigeriaan  Feso trombone ( Fesobi Olawaiye,) /afro-rock ala Fela Kuti ?David Allan ?)

Ik heb van dit evement slechts de eerste drie openingsnummers  van  de Edifiers  bijgewoond

-Het leek een soort  weinig  overtuigende intro  te zijn van een begeleidings-band ... 
-Er was bovendien  dat soort   afgrijselijkste versterkingtechniek  die blijkbaar op dergelijke kermiskoersen de rigeur is  ....

Wat me echt deed afhaken was de geluidssoep die een imitatie  van   de prehistorische gimmick van Eddie Harris( de Varitone-sound )  het orgel en de guitaar over het geheel uitstorten  en waarvan de  ingredienten  blijkbaar   triviale deuntjes en  aan de instrumenten aangepaste simplistische melodieflardjes   waren van een of andere exotische  Eddy Wally .... Die kwam bovendien  maar niet opdagen  en dat   terwijl dit soort ambiance muziek ( want andere pretenties hebben deze mensen met dit werkstuk   niet   , dacht ik )  daar toch om smeekt ;en/of   terwijl de "openingsnummers" van dergelijke settings  gewoonlijk de beste zijn  ( die  "krakers"   moeten immers het publiek mee krijgen ; het is erop of eronder ... en als dat niet lukt bij eerste drie nummers  wordt het niets  ....  ) 
Het bleef bij  tergend  aanslepend  grasduinen  in het kookboek ipv  er  onmiddelijk een  eigen  potje van te stoven deels uit eigen keuken   

Tsja,  het was /is  dus geen  club- optreden van mainstream jazzmensen voor een geinteresseerd publiek ... daar komen gewoonlijk  de beste nummers  nadat de  musici zijn opgewarmd ... in de tweede set dus  .... Overigens moeten ook  jazzcats  (op festivals  bijvoorbeeld ) alles inzetten op hun openingsnummers: Ook daar moet  de set "koken" van bij het begin  / en  daarom   spelen  de beteren  zich meestal vooraf wat in , in aparte ruimtes/ of desnoods in de  wijde omgeving   / maar daar ontbreekt het natuurlijk aan , in de meeste  vlaamse  accomodaties 
Er zijn ook die rare  vogels   die  altijd  en  overal    bezig zijn  met spelen ....het  enige wat je hoeft te doen is ze op te pakken  en op een podium te droppên op het juiste moment en/of rariteit ... maar dat is ook niet ideaal ( voor dit soort muziek althans ) ...   

Overigens  meen ik dat deze instrumentisten heel wat meer in hun mars hebben ..;dat komt  echter niet tot uiting  in het begin van deze set   :
Ze kozen immers  voor een almalgaam van de meest voor de hand liggende   licks op hun  instrumenten ( weliswaar uit hetzelfde muziek-genre )
:  Een soort van verzamelde  grootste  gemene deler  van   gangbare gemeenplaatsen  in dat  genre ....om het cru te zeggen ... 
Leuk voor wie dat weet te smaken ...              



Ik zal mijn verdere  Commentaren    over het geheel   daarom   maar inslikken ; ze moeten  noodgedwongen onbekend/op de vlakte , blijven .....  
en/of  laat ik het  verder  allemaar met   de  mantel der liefde bedekken ...of ___ wat minder vriendelijk ____ vooral  wijten aan    de onverschilligheid  van de bewust  afwezige die het  (beste of het slechtste ) niet (meer)  hoefde mee te maken 

Tenslotte  had deze prachtige  zomerse dag nog heel wat anders in petto  dan dit  middenstandsfeest op de zaterdagse wekelijkse shoppingdag  ...

Het bracht  de korenmarkt op het voorplan dat  wél .....

3.- PAOLA MARQUEZ  QUARTET 
De  Colombiaanse zangeres  Paola Márquez ( studeerde af / 2009 jazz /conservatorium Gent )
Speelde  samen met Jack van Poll, James Scholfield, Natascha Roth, Maxime Blesin,
Sal la Roca, Chantal Willie (Zap Mama), Juan Carlos Rosquete ...
-Richte  de  Cumbia  formatie  Maguaré op ( Pole pole  2009 )


Hieronder een clip van afgelopen winter in Nederland ....

-Treed  hier op  5 juni  aan met een   quartet ( =  een  drumloos ensemble ten dienste van  songs ?) en een repertoire  van
( zoals aangekondigd ) Bossa Nova en Latin Jazz 

Nathan Daems(tenor )
In clip van het  nathan daems  quartet ( kluizen ) met ( oude bekende  F. Ottervanger )





Bart Vervaeck & Nathan Daems

Bart Vervaeck ( guitaar)bekend van
Koen De Cauter en de zondag jamsessions in de HCDG 

Rui Salgado ( Contrabass ) 

http://www.myspace.com/salgadorui
De man is  dus niet afkerig van allerlei modernismen ( Audrey Lauro ?) en is  ook  minimalist 



Deze laatste groep  lijkt me  beloftevol  voor de  jazz  en impro afficionado  die ik ben  ....
Maar het is afwachten  wat de anderen zullen  doen natuurlijk  ...

Maar dat  heb ik niet  meegemaakt ... ik was al lang weg  van de korenmarkt  .
Onbekend gebleven dus  ....

En moest je het nog niet weten : De ( verschillende )tradities  en  fusies   in  de  werelmuziek drijven  net als de jazz (eigenlijk ook de oudst  bekende en  goed verspreide  wereldmuziek ) op improvisaties en ( vooral) op  rythmische frames als  richtinggevende structuurelementen ...
Wereldmuziek is trouwens  de (overlevingskans) van de  ietwat  stram geworden  jazzpurismen  ...
en dansen is eigen lijk een vorm van deelnemen aan de muziek , net als  meezingers trouwens  ...

Wordt deze zaterdag  een  doorslagje  van allerlei  latijns amerikaanse  versies van " mijn hoed die heeft drie deuken " ?
Geeft niet ?   .... Er   wordt alleszins gemikt op   la Fiesta 
Hopelijk valt er ook iets te genieten voor oudere luisteraars/kenners van modernere insteekjes  die de  diverse platgespeelde  clichées  van  amusements-muziekjes  kunnen overstijgen  ,  en  die  noodgedwongen geen danspasjes meer  kunnen plaatsen  
    

Meer details over het programma  van volgende week :   die het  volgens  mij  eerder van  Gentse leute ,  Rock en  Songs  moet hebben (___de twee laatste  genre's  zijn  niet echt mijn dada  dus , zoals reeds gezegd ) zullen zonder twijfel nog in de  plaatselijke  kranten worden aangekondigd  en besproken   ....
Ach  ik zal  alvast    een en ander proberen meepikken    .....Interessant op die dag   is ( voor mij toch )  de inlassing van intermezzo's   door  djembespeler  Béh Palm , en dat wil ik dan weer wél  graag  meemaken 

 

*jazzcafé  "Het  Onverwacht Geluk   "  in de  burgstraat  ___die ietwat verlepte  straat  ligt  enigzins uit het  centrum ___ afficheert  "  in het zomerseizoen   verder  "livemuziek " op woensdag vanaf 21.30 u ....        

Ik was  er  nog nooit  regelmatig geweest  op de woensdagen =
Want  meestal speelde ik dus zelf  wat  op die dag   , toch  was  ik er  ooit eens  binnengesukkeld  (in de beginperiode van dat café   )op een verloren dag  , maar toen bestond het  aanbod  voornamelijk  uit    trendy vermaak   en dansclub  gedoe    )         .... Maar ik  ging er gisteren op 2 juli   gelukkig   nog allemaal  eens   bekijken  ;  Ik wist   namelijk  dat de groep  " De Beren Gieren " was  aangekondigd op het uithangsbordje    ....
Dat was  gelijk  een goede gelegenheid  om dit  trio   nog eens aan het werk te zien in een  kleine clubachtige omgeving   en vooraleer  ze  de spits gaan afbijten  op het GentJazz , vlak voor Koen De Cauter     ; bovendien  is dat  op  de eerste festivaldag waarop  veel volk wordt verwacht   en  dat  ook al  vanwege" top of the bill " op  die dag  : Norah Jones

Het viel allemaal erg mee ;  goede muziek (zoveel mogelijk  akoustisch gebracht  ), schappelijke  prijzen , alleen een  nogal  storend  en  tetterend    café- publiek  dat je niet goed kon verstaan omdat het  trio  toch nog iets te luid speelde en weigerde  behangpapiermuziek te spelen   
Maar je kon wel degelijk verhuizen  naar de trap waar het veel beter  te beluisteren viel ...De pianist  F. Ottervangher vertelde me achteraf  dat hij zich goed geamuseerd  had  : en dat is  het belangrijkste  ... Het speelplezier  sdpetterde eraf   en monde uit  in   geslaagde   :  Lennie tristano - achtige  pianofree   ;  effectieve  ondersteunende  bass en streng gedoseerde  / gekontroleerde drumpartijen ( a la  Shelly Manne  ?  )
Eigen  werk ook   
Bloedbenieuwd hoe ze zullen overkomen op het podium in concert zetting  ...
 
De Beren Gieren spelen als winnaar van het Jong Jazz Talent 2009  alvast  ,zoals reeds gezegd  ,een concert op Gent Jazz Festival 2010, een concert op Dinant Jazz Nights, een concert op Jazz Maastricht, het slotconcert van Jong Jazztalent Gent 2010  

(Hieronder  drie leden  van de groep die ook  op  het  " Jazz sur l'herbe " festival  speelden )

  
Lieven Van Pee (contrabas)                                       Simon Segers (drums)    
Fulco Ottervanger (piano en composities)
                  http://www.myspace.com/deberengieren
 

*Op 26 en 27 juni is er interessante  live muziek  te verwachten in   serren  en de   bloeiende  buitentuin van de plantentuin van de universiteit  aan de hoek van   ledeganckstraat/Emile Claus laan   ( voor  de  muzikale wandeling in de tuin  is  een regenloze zomerdag een must  )
dat begint allemaal met theater om 15.30- 16 u 
waarna de wandeling  Hameln volgt ....   

Vooral de zaterdag wordt interessant voor de liefhebber van vrijere improvisatie muziek  :
Komen zo goed als zeker   ;
Om  19u  Sureau  met  de Brusselse  noice /voice  maker  Jean Michel Van Schouwburg  , met drummer Kris Vanderstraeten  en bassist
duizendpoot  jean Lemey

Organisator is  Peter De Prez  van het Useum ...die  als performer  op dit  vlierbessen  noice/klanktapijt , gaat voorlezen uit eigen (dicht)werk  
http://www.useum.be/muziek.html


*Ikzelf  heb  graag  Peters uitnodiging  aanvaard  om  een  paar wegwerp soli  te  komen spelen (  eerst en vooral  als een van de    mystery guest ) ...altsaxoli is een specialiteit  die ik tien jaar geleden al   life  uit probeerde ( samen met allerlei dichters  ) o.a. in de  voormalige "Duke" en de " Hotsy Totsy "
.....tenslotte speelt elke zichzelf  respecterend  improviserend  muzikant ( van mijn soort ) dagelijks  een  maniakale  portie  muzikale oefeningen : en dat zijn eigenlijk soli  uit de houtblazerij   ....Je moet die muzikanten types  slechts vangen en op het gepaste  moment op  een podium droppen  ... Gelieve  toch  niet op te  spelden  als gevangen vlinders  , zodat ze passen  in een  vooraf  geprepareerd  kistje  
Wat ook   niet wil zeggen  dat het slechts producentjes   van   aperitiefhapjes zijn  /  of zagers van dikke planken .
 
Dat ik misschien ook Jean Michel & groep ( alleen de drummer ken ik  nog  niet )  zal vervoegen voor een paar korte acts is geenszins uitgesloten, maar dat zal slechts ter plekke worden  afgesproken  en  vooral  op uitnodiging van  die muzikanten zelf   ...   



om  20u  Wastelands   met 
*Fujara  (en andere blaasinstrumenten  bespelende )/   percussionist jan Marmenout   
Samern   met  de uitstekende cellist Lode Vercampt 
 
 



 
Afsluiter  wordt om 21 uur Sediments
met  de Duitse trompetiste   Birgit Ulher
altviool  Julia Ekhardt 
en  de  uitvinder/gebruiker   van allerlei   geluids"versterkte " objecten Olivier Toulemonde  

Of er  nog ergens  een late jam volgt met het aanwezige talent  zal onder meer   afhangen van een geschikte ( geen geluidsoverlast gevende ) locatie ...en uiteraard hun eigenste  zin en  agenda van aanwezige muzikanten en organisator(en ) 




De zondag zal wat meer de klassieke toer opgaan met een ( al met al  conventioneel ,)  aperitief concert  , maar ook hier zijn verrassingen  beslist  niet vooraf  uitgesloten

UPDATE
Het programma  van de tweedaagse   werd me medegedeeld  door de organisator   ;
je  kan het hier vinden  ---> (klik):  plantentuin (Tsjok45)




* begin Juli  is er dan  Parkjazz in  Kortijk  
  
*luttele dagen nadien wordt het tijd om het Gent Jazz  2010 aan te doen ... Mis vooral  de 8 ste niet :  want  dan treed  mijn grote  model  Ornette Coleman nog eens op ... Deze tachtigjarige  en zeer belangijke  grondlegger van een bepaald soort moderne jazz   is naar het schijnt nog even kwiek en  muzikaal alert   als de dit jaar overgekomen   Marshall Allan           (klik)-->El Negocito 15 03 2010

 
Doen , het is  misschien de laatste keer dat het nog kan ....

De dag daarop is er  Chick Correa  waarbij ik uitkijk naar  Kenny Garreth ... De altsax die eveneens tot mijn  groepje  selecte  favorieten op het instrument behoort ... De altsaxen kunnen blijkbaar niet op dit jaar

 
Beetje gehad  of geen zin in de  rest ?
Ga dan naar  gratis  Brosella voor Roy Hargrove    

Of er ook  officieele  gentjazz " jamsessions " zullen plaats hebben   ? Jawel 
Laat ons hopen dat het wat minder  stroef  , misplaatst elitair , en  vooral  minder   schools   van opzet (doordrenkt van  sectair purisme)  wordt dan vorig jaar ... en please hou het  ook toch een beetje Gents  aub , de stad is rijk genoeg aan plaatselijk talent ; een charmant  brussels cocktail triootje inhuren hoeft echt niet ..... ach , best mogelijk dat er  vorig jaar  toch  veel  goeds tussen zat  , want  ik ben er slechts éénmaal geweest  .... het was nogal stuitend  hoe men daar  plaatselijke  free-musici meende  te moeten afschepen     ...
Ik hoop   dat  vooral de  aanwezige grote namen van het festival  ,  de weg naar  die  middeleeuwse  hotel kelder mogen  vinden 


* Daarna volgt  de  tiendaagse Gentse  Feesten  volksveldtocht  ( in een stadscentrum  dat  blijkbaar vrij recent  nog  is gebombardeerd is ? )met  haar uitlopers  in de Patersholfeesten ( er is natuurlijk  terzelfdertijd  Jazz Middelheim  ,  ook  voor diegenen die het Gentjazz fest hebben gemist )  
Toch in de gaten houden  : want Jazz  en  impro  is ook daar traditioneel  al altijd  aanwezig   geweest  

Of ga je liever naar  de stad van Adolphe Sax ,Dinant  ( van 16 tot 21 juli )  : tenoristen 
David Sandborn en Ian Garbarek en een programma voor het brede publiek  ? 

* Daarna is het doods  tot minstens  eind augustus , dacht je  ...  of tot  en met  de happening  van  het festival van Vlaanderen de boel langzaam weer op gang  zal trekken ?

*Vergeet  het  :  we kunnen  ondertussen ook buiten Gent -centrum  zelf  ( om nog   niet te spreken van andere  locaties in onze provincie en ons  landje=  ) ,  jazz en vrije imrpro muziek  meemaken :   
Onder meer met Jazz in 'tPark : het slotconcert vooral heeft mijn persoonlijke voorkeur    :  
,op 4 september 2010 om 22 u

Steve Potts(alt)
Cel Overberghe (Tenor)
Patrick De Groote (trompet , bugel )
Ronald. Lecourt (vibrafoon)
Paul Van Gyseghem (bass )
Noël McGhie ( Drums )  

Steve Potts ( alweer een van mijn favorieten en een erg belangrijke  alt en sopraan  saxofonist  die vooral  nog  de persoonlijke  herinneringen  aan  de  Steve lacy concepten in de vingers  en het hart   heeft    )  

 Steve Potts  2009 (Paris) 

( Dowloaden duurt wel een tijdje )
Aunt Mary's armoire (mp3)
Bucket of blood (wav)

29-05-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45  

De Ham Sessions  2010  

 * Dit  Pinksterweek-end ging ik de  Zondag en maandag  als gewone luisteraar  de ' Ham Sessions' (Voor mij was het de eerste keer )   bij Michel Mast  thuis , bijwonen  
Ik verheugde  me er op  om  zeker  een paar "oude bekenden  " terug te zien  tijdens   deze  alweer  derde  muzikale  versie van " chambres d'amis"
Ik was   zeer benieuwd naar  al de groepen die aantraden  ....  en die ik  na een  langdurig   persoonlijk contactverlies  met  de levende muzikale scène  ,  voor de eerste maal life   zou  bezig zag   
Een  verslag  ( met een eerste indruk en heel veel mijmeringen   ) van/over   die twee dagen    staat  hier onder :
 
op Zondag  

Was het vorige weekend in het citadelpark   een hartverwarmende en confirmerende   manifestatie  van  vooral   jongere musici ( en  kundig  begeleid door  de  late dertigers) die stilaan de fakkel doorgeven  en daarmee  de toekomst van de Gentse impro-muziek verzekeren ...dan was   dit driedaags gebeuren   een demonstratie  van de  belangrijke  kweekvijver van  klasbakken  die  Flat Earth Society is geworden ....

Van  de  voormelde  jonge wolven   herkende  ik   trouwens ook wel iemand   in het opgekomen  publiek
Ook maandag bemerkte ik er een paar  ....
  
Alle  aantredende formaties hadden  overigens  op de een of andere manier  een link met de verschillende ondernemingen  van Peter Vermeersch  
De dag samengevat in  één  woord :
GESLAAGD , GESLAAGD en nog eens GESLAAGD




Wofo Wofo <--klik
 

Mattias Laga	-	Klarinet, Basklarinet
Michel Mast	-	Tenorsaxofoon
Leonard Duna	-	Piano
Xavier Verhelst	-	Bas
Tom De Wulf	-	Slagwerk

Een veelbelovend   openingsnummer gevolgd  door mooie onderkoelde, smaakvolle  en perfect gespeelde dingetjes   met "third stream" inslag
____muziek als  ragfijne pentekeningen ____   en gebracht als  interpretaties van de  komposities van voonamelijk Saf Verhelst
(  een andere  uitstekende  Gentse componist /bassist  die ook al lang aktief bezig is   ) 

Uitstekende klarinet
: ik had  nochtans  graag wat meer  bassklarinet  gehoord  en  alhoewel ik geen groot liefhebber ben van de black stick , was er zeer gaaf  en boeiend werk te horen op dat instrument ___in die mate zelfs dat ik  weer wat meer ben  verzoend  met de  rechte klarinet (1)

  
En uiteraard  goede  en  mooie tenorsaxsoli ....
Maar ik kende de tenorist al : goede wijn behoeft geen krans  / De man speelde konstant door de jaren heen op hoog niveau :  iedereen weet het en dat is nog steeds  zo ...

Zeer efficiente  drumpartijen  die  kompleet fusioneren met het geheel   

Mijn  algemene  indruk van het optreden van WOFO :

Een weverij  van allerlei rythm's van diverse origine en pluimage 
Bijvoorbeeld ( ik geef wat persoonlijke  indrukken )  :
Funkbas gecombineerd met beguine 332)  en   "spanish tinge"(3122 )  ;  bolero -achtige dingetjes  ,en  vooral   allerlei omdraaiingen van 7 aksenten figuurtjes   van het  11/11/11/2   type  ( 7 aksenten   over  8/8  als basis    = het afrikaanse  "akwete"   ) 

En daarop geënt  : een beetje  balkanklarinet ( ik verwachte ook uitgesproken  aksak rythms( bijvoorbeeld   32 22  en 3213  )  ,maar ze kwamen niet expliciet  ,: spannnend (  de spanning tussen wat  wordt  gesuggereerd / verwacht  en  daadwerkelijk perfect gebracht , is de moeder van  innerlijke  swing  bij de luisteraar( = "dancing in your head , baby"  )); Uitendelijk  werden deze aksak dingetjes  helemaal niet gemist  .... Mocedonia = een goed voorbeeld  van  het  soort  impressionante collage  van  allerlei motiefjes  dat  kenmerkend is voor  de schriftuur van deze groep, toch alleszins tijdens dit  optreden    ) 
en
als uitsmijter  tenslotte een bluesy nummer (2)  dat  mij  onwillekeurig  wat  deed denken aan een
updated  Stanley Turrentine atmosfeertjes :( het bisnummertje  zat  een beetje  in diezelfde hoek  )inclusief  enige  honkende preacher style tenor 

Maar dat is niet lang  het enige in dit boek kaarten  ; er zijn ook dromerige  en biterzoete ballades (December)  en impressionistische  uitstapjes  aanwezig  ; er is  de  introverte focus met als  resultaat  het  doorzichtige "flou artistique "van  een pentekening die langzaam   aquarel wordt   
Kortom een  zeer geslaagd  ,  afwisselend  , professioneel gebracht en  clever  samengesteld  eclectisch geheel 
Ongetwijfeld  valt het in de smaak van de meeste  mensen  maar  zelf vind ik het niet bepaald spannend genoeg  om de  aandacht vast te houden gedurende de ganse set
Je wacht eigenlijk op iets wat maar niet komt .... 
Maar  wie ben ik         

De   nieuwkomer / bij  Ravel(?) aanleunende pianist ( Heeft  einzelganger  en guitarist  Walter Verschaeren  zich alweer  terug getrokken ? ) paste moeiteloos in dit weefsel  ;  De man  was degelijk, routineus professioneel en bleek een  perfect conventioneel  begeleider  maar nam nog geen uitgebreide soli; maar dat is( nog  )niet echt nodig  want vooralsnog   is   het   fijne  samenspel  = het uitgebalanceerde zwaartepunt en de  grote troef (gebleven ) van deze formatie

Free Jazz ?
Helemaal  niet ...

(Michel Mast  vorig jaar  in  ) WoFo is helemaal niet free.......Maar dat etiket blijft gewoon kleven.


Ach ja, ‘free’; af en toe doe ik dat nog.
(Deed Michel Mast   op dit festival in 2008 nog  ) ....  met Peter Van den Berghe , Eric Thielemans en Pierre Vervloesem hebben we een ‘free set’ uit onze mouw geschud

bron : 

29-05-2010

<-- (klik)Ham Sessions 2009

Ach ja ,
( voor de goede verstaander ) Michel ( trouwens een prachtige muzikant  en efficient  organisator ) is wél afkomstig   uit de free , maar hij is verder geevolueerd ( speelt al decennialang in de formaties van Peter Vermeersch ) ... Free  is   helemaal niet zo gemakkelijk( en erg ondankbaar )  Natuurlijk wél  "gemakkelijk"  ( als stijl ) voor de jongens die het vroeger ook al speelden ..... duidelijk    

Blijkbaar  is "free " bruikbaar  zoals  zovele anderen  aanpakken  (die allemaal   enkele  waardevolle en bruikbare sjablonen  hebben opgeleverd  en ook de " free " kan passen in een amalgaam ?) in het rijke palet van de hedendaagse muziek    en  kan je  erin grasduinen naar believen ...af en toe een free-sausje dus om de boel wat op te peppen ?   
Tsja dat  is  een keuze :   een procédé  :  een  soort    recyclerende  aanpak (waarbij met niet moet denken  dat  " free " gemakshalve   en stereotiep  moet worden gelijkgeschakeld  met de energy school  van  bv Brotzman en Co ?  ...".Let my fingers  go " is ondertussen een erg gedateerd en oudbollig   alternatief  geworden  voor "let my people  go ") 
Het  "loos gaan " en het  vrij fietsen   past  altijd   moeiteloos  in  goed ogend  patchwerk  en   genietbare moderne  potpourries ( van concepten ) nu de  verwende oren van de  goefende  luisteraars dit zijn gewoon  geworden  .... ja ,  het zelfs verwachten  ...

Niets  mis  mee , natuurlijk
 
Maar ( ik kan het niet laten hier verder op  in te gaan met enig gemijmer en  geassoc ieer  ) 
je kan toch  beter voorzichtig blijven met het leentjebuur spelen  van stijlelementen  , chichés, motiefjes    en manierismen    ;
want
-ooit was er  deze of gene " klassieker " met jazzsausje    ;  maar dat bleek eerder  een  misser ____indien al geen miskleun  ; Teveel  dikke saus en /of  teveel  vooraf aangekochte  halfpreparaten uit  bijvoorbeeld  de Bach keuken .... 
en oppassen is het altijd   .... geblazen
of het wordt allemaal  altijd hetzelfde kleinschalige   en vervelende  eenheids-papje geserveerd door kleine  hardwerkende  ondernemers enambachtslui uit gaar- en graaikeuken
________  De grootste gemene deler  voor het grootste gemene veelvoud is nauurlijk de  veiligste   geldezel , maar dit kan toch niet de hoofdbedoeling zijn van de hedendaagse  muziekmakerij    ?( oh jawel de muzikanten moeten  kunnen  overleven )  ...  

Toch blijft improvisatie ( routineus gebonden, dat wél,  aan  referentiepunten ( zoals  bijvoorbeeld  scenario's   waaronder  schriftuur  , akkoordenschema's , toonladders , modalen , enharmonisaties ,  "exotische " tunings .... instrumentenkeuze  ....Het verkiezen van    konstante modulering ,  een idioom , een vertrouwheid met de medemusici en of hun  eigenheid en  originaliteit ... etc.... etc  ...   )  en  waaraan de musicus zelf beslist zich al dan niet ten houden  , dat wél , en nogal  spannend-  expressionistisch  gebracht ,  gekoppeld aan   momentane  inspiratie   : Een van de   motoren  van  de  jazz en  dat wat men  nogal "mythisch "  swing noemt ( vooral  die in je hoofd )  ...
Net zoals in de  liefde kan je het ook  "faken"  natuurlijk  .... en net zoals in de  liefde kan het evengoed een  anticlimax zijn ....en net zoals in de liefde  is er nood aan heelwat fantasie  ......  hoort er allemaal bij ...

Jazz  en improvisatiemuziek  ( althans deze die ik verkies  ) speel je  vooral   uit  de  ingewanden , de  buik  maar vooral ook  én  met  het  hoofd én in het bezit van fingerspitzgefull  / ingeoefende parate  instrumentbeheersing  ....(1)

Alleen uit de buik is het  vlug een scheet , allen  uit het hoofd  is het een  oprisping die  al vlug  verkeerdelijk voor een lumineus idee wordt gehouden   ... maar  het is gewoon  wat wervelende  wind die je moet kneden tot   een effektief emotioneel communicatiemiddel....
Het brengt mensen in " the mood "  , hypnotiseerd ... ook  
en "faken " doet dit allemaal te niet   ... Alleen maar vingerwerk is  acrobatie  ....en   alleen  maar  de  verworven  beheersing  van vele talen  kan emotionele armoede  en   spraakgebrek  niet vervangen ern of  kompleet  maskeren  

(1) De  zogenaamde  "Free" is echter, naar ik meen ,  wel een "breder bord  vreten  "geworden  dan een  dikke  zwaar te verteren  pap georganiseerd  lawaai , protest  en  dada    ;het is vooral een bevrijding geworden  uit de strakke   en vastgeroeste schemata en  geaccepteerde cliches  ... het maakte ( soms te radicaal, puristisch ) tabula rasa en  opende alzo de mogelijkheid om totaal nieuwe aanpakken  te creeren (moet je doen natuurlijk  ) en vooral zelf je "eigen clicheetjes"  uit te vinden ....Eigenlijk keert het terug naar de bron  ;  free is (bijvoorbeeld)ook   de  hedendaagse erg oude  pre-jazz  (afro)  poly-rithmiek , polytonaliteiten   , inclusief de straatdeuntjes , de  ostinato's en de vermenging  van vele  repeterende  rifachtige motiefjes ( zie bij voorbeeld the brotherhood of breath / The Art Ensemble of chicago  )   het speelplezier   en  de mengeling van eigenzinnige  langdurig  aanwezige  autodidacten  en "originelen" met   tradfitioneel   professionalisme , tijdens   de uiterst  serieus genomen  collectieve uitvoering ( zoals in  de  roots-afrikaanse  manifestaties  altijd aanwezig ) die alle aanwezige( in afrika ook het publiek dat vertrouwd is met de "codes" en  toch   een  uitvallende  vemoeide  performer kan  vervangen   )  betrekt  : Talking  drums  en  Talking  Jazz  
  
Oh ja ,  Free  en  Instant  music  composing   zijn  ____voor wie het nog niet wist_____ : allang geaccepteerde moderne  mainstream geworden  ....Spijts de  nog  steeds laatdunkende reacties van de mensen die denken dat  de  meningsverschillen en  discussies van 50 jaar geleden nog eens door hen moeten  worden opgelost  

*Sommigen menen  het gebrek aan  enige ( bij gebrek aan een betere term ) "swung"  te kunnen   excuseren  door te verklaren  dat  ze geen jazz spelen  :maar dat is eerder een  flauw grapje       

Musique de Peter Vermeersch, composée pour le nouveau film de Dorothée Vandenberghe : « My Queen Karo » La grâce mélodique d’un Ornette Coleman, les jonglages stylistiques d’Alfred Schnittke, l’harmonie «gueule en coin » de Kurt Weill, une bonne touche dada de vrai Gantois, coucou c’est qui ? Mais oui c’est lui, c’est Vermeersch, celui que ses grosses lunettes d’écaille empêcheront toujours d’avoir froid aux yeux, celui qui écrivait les ostinatos diaboliques de Maximalist!, enregistra depuis du jazz électrique à New York, crée ci et là big bands et groupes de rock - et aujourd’hui, just for fun, trempe sa plume dans le bon jus gras des Sixties. MQK Quintet

Peter Vermeersch - Componist Bruno Vansina - Altsaxofoon Andrew Claes - Tenorsaxofoon Peter Vandenberghe - Piano Nicolas Thys - Contrabas Teun Verbruggen - Slagwerk

Heel anders was de volgende groep :
Toegegeven  die sloten ook veel dichter aan bij mijn persoonlijke smaak/ ik zal dus moeten opletten dat ik niet te vlug met superlatieve ga smijten , alhoewel ik me niet ga inhouden 

 
Ook hier  een grote afwisseling  ( indien ik me niet vergis / was het  programma  vooral een remake van  vier stukken  die deze jongens  lang geleden speelden ) Het  waren  interpretaties  die  vooral  Mingus (____Gôh  wat heb ik die twee dagen  toch  Dolphy clarinet  gemist , en ondanks  de aanwezigheid van vele basklarinettisten  ....) en Monk  in de gedachten brachten ( uiteraard ook   composities van Peter Vermeersch als basismateriaal ) ..... ook  met een vleugje  surrealistische dada  ... maar  toch : recht toe  ,  recht aan ......zonder waterige toevoegsels  :  
straight  no chaser  ,  zoals een   oude pure  bourbon whisky  dient te worden  uitgeschonken   en  genoten      

Katachtige en soepele blazers  lijnen ... een  pizzicato  bespeelde  en af en toe als slaginstrument gebruikte  prachtbas en een inventieve  pianist die ik eindelijk eens op een erg goed gestemde piano kon beluisteren......en wat voor een pianist  , perfect  vastgelijmd  aan de   uiterst bewegelijke contrabas met een  continue presence  , bespeelt met een onwaarschijnklijke vanzelfsprekendheid ...

Puik blaaswerk en opvallende bruitage technieken  van de tenorist
Goed en  grote  cohesie verschaffend   slagwerk ,ook
De groep staat als een huis 

En  frames ( op  ook mijn favoriete toonladdders , afwisselend  in  Re min 7 / Fa min 7 (in  piano concet pitch )uitstekend kunnen passen  )  door die mensen   soepel  gespeeld als  het ondersteunend skelet van alle belangrijkste recitante uitstapjes gebracht in  de meanderende lijnen  van de alt  en de  robuuste  tenor(  Onwillekeurige  herinneringflarden   aan    John Handy the III rd  en  Georges Adams)
   

Bedankt jongens 


Al met al een mooie pinksterdag  met heel veel muziek ....
Een dag die al jaren  in de rest  van de  binnenstad  traditioneel  een  generale repetitie lijkt voor de Gentse feesten 
Nu nog de korenmarkt en aanpalende  straten zo vlug mogelijk stofvrij en de  "bloody war" met  en door   een of andere  stadsbader uitgevoerd , is   voorbij  ,  vergeven en vergeten  



Maandag

THE BLACKLIGHT ORCHESTRA  Dan Barbenel (piano, zang)  Quentin Malfroy (fluit)  Eric Bribosia (keyboards)
Grégoire Tirtiaux (saxen) Yannick Dupont (vibrafoon, slagwerk)
www.blacklightorchestra.org

De onwaarschijnlijk  goede fluitspeler  Quentin Malfroy  ( vooral de interpretaties  op  de kleinere dwarsfluitjes  waren  keigoed  en loepzuiver )

(De overige leden van dit gezelschap zijn  objectief gezien , erg  puike en bekwame   muzikanten  , maar het is   een soort muziek theater wat ik   niet  bepaald  smaak   ... ik behoud me dan ook van verder  commentaar  ) 


P’TITS CONS ‘t klein verbruik
Bart Maris (trompet) Stefaan Blancke (trombone) Roel Poriau (slagwerk)
www.myspace.com/bartmaris

FLAT EARTH SOCIETY & ESTHER LYBEERT
Esther Lybeert (zang)
en FES : Bart Maris, Luc Van Lieshout (trompet)- Benjamin Boutreur, Michel Mast, Bruno Vansina (saxen) - Stefaan Blancke, Marc Meeuwissen (trombone)- Berlinde Deman (tuba) - Tom Wouters (klarinetten en slagwerk) - Peter Vermeersch (klarinetten) - Wim Willaert (accordeon, zang) - Pierre Vervloesem (gitaar) - Peter Vandenberghe (piano) - Kristof Roseeuw (bas) - Teun Verbruggen (drums)

Een opvallende  prachtmuzikant en perfectionist 
Tom Wouters (klarinetten en slagwerk )



De  tweede  dag stond ook al  zonder  artistiekerige  poes-pas   pretenties in het teken van  feestmuziek ,:  
het begon met  verfijnd uitgevoerd  Engels/:Schots   cabaret en varieté maar van een zeer hoog technisch niveau 
Alleen van dat al kon je  genieten .... 


Vervolgens  een uitstekende  straat en carnaval muziek  evocatie met veel eigen inbreng   ( een  nummertje deed me  denken aan een  "samba"versie   van  de  ouroude  surinaamse  tenorist  Georges Scheermacher  ) Bart Marris en zijn kompanen  deden nog eens  erg goed over  wat ze vorige weekend  al hadden gepresteerd ...Alleen was de  locatie  ( en de weergoden ) nog  inschikkelijker 
Bart lijkt ook een beetje aan muzikale  archeologie te  gaan  doen ( Dat vind ik een  uitstekend projekt)  ; een evocatie van  "Binche " bijvoorbeeld  ,en hij lapt er gelukkig  ook altijd  heel veel eigen inbreng in  ook in de  schriftuur  .... Puiik , aangenaam , onderhoudend , inzetbaar  , versatiel .... 
en  
tenslotte een   goed   geoliede  big band  gemodelleerd  op de  beproefde  meng en  leentjebuur  aanpak die daarna  wordt aangepast aan de band zelf ( tot en met  covers )  ... Dat is de  traditionele manier  waarop ook de meeste mainstream jazz / en ouderwetse dansmuziek orkesten   werkten     ....met een grote knipoog uiteraard  naar (publiek lievelingen ) het  franse chanson  en duitse  cabaret ....   maar  heel wat   vlaams- warmer  gebracht  ( inclusief knipoog en zelfrelativerende   typisch gentse  humoristische  sneer/ opmerking uit de mond van de zangeres  " amateurs " !!!   ) dan het  beproefde  maar ernstige  Willem breuker  model  zoals ik het vorig jaar mocht meemaken op de Gentse feesten   (dat orkest   klonk  toen  allemaal wat  overjarig, ze hebben het tijdsgewricht niet meer mee natuurlijk  , alhoewel een stunt als de integratie  van  een  kunstfluiter  - instrumentist ,  ook een  geweldige vondst is en dat  sinds jaren ... )   
Het enige wat ontbrak aan  het  gerodeerde repertorium  was een  recht toe recht aan potpouri  en een traditionele reidans met  polonaise( gelukkig maar want de tuin stond bomvol  ) 

 
Hieronder een video van de FES op het gent jazz festival 2008

        


Erg goed   en  zalig  om mee te maken  in het  :mooie  zonnetje  ....   en  een  "déjà vu " gevoel als  toemaatje     
Meer valt er niet over te zeggen  ...  want  meer moet dat ook  niet zijn 
waarschijnlijk  is het   allemaal  " onbelangrijk" en   "vanzelfssprekend "  uiteraard ____ of  net als een zak frieten die je aan het frietkot zelf moet  opeten  ____ maar  je mist  die  dingetjes   alleen maar heel erg  wanneer ze  er niet meer zijn

Een  overbodige   dubbele  bodem  ( gespeelde ?) opmerking  van  Shiffer  " we zijn hier om ons te amuseren " is    hilarisch , want dat doen we al uitstekend  met zulk een orkest ...Het  grappige    echter aan deze  reactie  van Guido  droeg  goed  bij   aan de  mooie  atmosfeer  en luim die  in de tuin  uiteindelijk de bovenhand  voerde    

Allemaal erg goed  maar er kan slechts maar één uitschieter zijn en dat was   MQK 
Tuurlijk is het  een persoonlijke voorkeur    ....
en  jazeker de capaciteiten  van  de   leden van de  bigband  zijn al genoegzaam  bekend  en   al besproken   want tenslotte zat het gros van de aantredende  muzikanten in datzelfde  FTE in  de  diverse kleine formaties 
Vermeld ik nog het werk van   de stevige   bassist  Kristof Roseeuw   , maar over die zeer aktieve muszikant  zal ik later terzijnertijd  wel meer te vertellen hebben ..
Laat ik verklappen dat het een van mijn favoriete bassisten is die ik life  mocht meemaken  .


FLAT EARTH SOCIETY (Tsjok45) <--klik







PS.
Ja hoor  ik  heb veel "oude" jongens  terug gezien
 
Ook een ontroerend moment  toen ik   zondag  de  nu  aan zijn stoel gekluisterde  Rudy Blondeel  op mijn beurt ging   groeten ....
Rudy is  een Gentse  muzikant  ( zie ook het  essay van patrik De Groote over de geschiedenis van de Gentse jazz in de jaren zestig )  die vooral van belang is omdat hij  enkele  op dit festival  aanwezige muzikanten heeft gesteund  door ze te helpen aan enige  initierende  en pretentieloze  jazz-opleiding( tonale jazz ) geput uit eigen ervaringen  en inzet   , iets wat je in die prehistorische tijden  niet kon krijgen bij het officieele  kunstonderwijs  .
Bovendien moest Rudy  "leven van de muziek " , maar dat belette hem nooit toch veel van zijn adviezen en  eigen know how  ,   gratis weg te geven  ) 

Aan  alle  mensen  die  attentievol  en voorzichtig   Rudy's  aanwezigheid op   het eerste concert ( wofo)  van deze   festivaldag mogelijk  hebben
gemaakt  mijn  grootste en dankbare achting  .... Prachtig is het  wat jullie deden    .... 
   
Groet ook aan Stefe  Jiroflee ,
die alweer aanwezig was  met zijn allesregistrerende  camera 
http://hekkefrontkok.blogspot.com/  

 

         
 
(1)
Overigens  apprecieer ik al lang  Perry Robinson, een voorbeeld van wat voor een ruige en spannende  muziek er ook aan  dat instrument kan worden ontlokt... en het was voor mij het begin om wat meer aandacht te schenken aan dat  instrument 
 
(2) Sfeerscheppende   onversneden  epigonen  van  de  city blues  a la cleanhead Vinson 'n consoorten  , kreeg ik onverwacht gratis geserveerd in de "ballet infernal "( vroeger  de  "Martiko")toen ik daar op de terugweg naar huis ,nog even binnensprong
Het  cafe zat vol met  het  zogenaamde  "verloren " jazzpubliek van de  populaire  mainstream uit  eind vijftiger  de vroege zestiger jaren  :  een mooie sfeer  en   de  oudere  generatie ; Ook de  nu   erg vergrijsde  liefhebbers van het genre  uit de   vroege  vijftiger jaren  waren  nog  aanwezig  ...de erg  grote  inzet en enthoesiame van de band  stofte op doeltreffende wijze  deze muziek  af ...het (oudste )  publiek waagde  zelfs  danspasjes  ; een demonstratie van wat de  "blue jazz "   ooit was : een  life gebeuren waar ook het publiek  erg actief aan deelnam  .....Het was een beetje alsof ik weer tussen mijn oudere broers en zusters mocht zitten als jong broekje  ... familiereunie en joie de vivre ketsten er af  .
Associaties  met   de  "fats domino band " van   Bobby Setter  ook  
(  en eigenlijk begon  ik weer   stilletjes te hopen    op een reconstructie  van die andere kweekvijver : het verdwenen "Kandahar "   van Karel Bogaert  ) 

Bitterzoete nostalgie  en  een geslaagde  reconstructie   , maar nu eens niet van de eind negentiend eeuwse Gentse volksmuziek, waar deze
voormalige  Martiko  terecht beroemd en berucht mee werd  ....
Heel toepasselijk ook wat  Rudi Blondeel vroeger in dit cafe altijd  zei   ;   "  kwèk ,kwèk, kwèk ..... ambiance , ambiance "    

Uiteindelijk ging ik nog eens kijken in de "hotclub" ; de eerste maal dat ik de zondagavondse jam aldaar ( ook al met  een meer main stream karakter , maar gebracht voor een duidelijk jong publiek  )wilde bijwonen ... Pech , de musici waren juist aan het pauseren en eigenlijk moest ik wegens gezondheidsredenen al lang thuis zijn
Tsja  , een volgende  keer allicht  ....

24-05-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45  

Jazz Sur l'Herbe 2010

Gent is een muziekstad ; een  knooppunt van de jazz  en de improviserende  muziek  in Vlaanderen  .
Naast de vele  officieele en grootschalige concerten en festivals is er vooral een levendige "uitgang-  en underground "  scène . Dat is erg belangrijk  omdat het  de mogelijkheid bied  om veel   muziek " in status nascendi" ( waaronder de zogenaamde  "Instant Composer"  muziek )  tijdens   life  performances op kleinschalige leest ( en waarbij het publiek als het  ware op de lip van de muzikanten zit )  mee te maken ... Bovendien bied het de gelegenheid  om alternatieve  muzikale underground - legendes  en cult figuren  te beluisteren , die nergens elders zijn mee te maken 

Daarom is het spijtig dat er  dikwijls  sprake is van een overaanbod   : Vooral de woensdag avond en nacht  is dat het geval  en snoepen verschillende initiatieven elkaars  magere  publiek voor die soort  muziek    ( en actieve  deelnemers ) af ....Oh ja , voor wie het nog niet wist : publiek is erg belangijk in deze informele circuits ... Tenslotte draait muziek  allemaal om (muzikale )communicatie die zich laat inspireren door het informele "gesprek" met andere musici  maar ook met het aanwezige  summiere publiek ( meestal ook bestaande uit muzikaal "geletterden" maar vooral   gelijkgestemde belangstellenden  en wat veelal door buitenstaanders als inteelt word afgedaan ) die muziek niet als vrijblijvend behangpapier of  als achtergrond  bij het verleiden  beschouwen , maar als een uitdrukking van een levenstijl ... 

Ook een eigenzinnig festival als "jazz sur l'herbe " ontsnapt daar niet aan  
o.a.  is er   ook  gelijklopend  een  kleinschalige  huis-festival van enige  (belangrijke) muzikanten dat eveneens  al een paar jaar plaatsgrijpt 
Gelukkig  is er de week daarop een  vervolg aan dit initiatief van  Michel Mast 


  

Een zeer uitgebreide fotoreportage  van het festival  is te vinden  op 
( alle foto's hier zijn trouwens van die site afkomstig )
 Jazz SuR L'herbre 2010 @ Citadelpark Gent     16 mei 2010    foto's: 500 

do. 13/05:
12 - 14u > Jordi’s Grass Four (Jordi Grognard / Manolo Cabras / Marek Patrman / Matteo Carrus)
18 - 19u > The Bird, The Fish and The Ball (Lynn Cassiers)
19 - 21u > Cumrats (Andrew ‘Chi’ Claes / Bram Weijters / Frederik Meulyzer)

vr. 14/05:
12 - 14u > Opgejaagd Wild (Lander Gyselinck / Annemie Osborne / Benjamin Sauzereau / Gregor Siedl)
18 - 20u > Yamamoto / Di Domenico (Tatsuhisa Yamamoto / Giovanni Di Domenico)
20 - 22u > BackBack (Filip Wauters / Marc De Maeseneer / Giovanni Barcella)

za. 15/05:
12 - 22u > De Grote Gras Impro Marathon
ingeleid door een Indisch Concert (20 improviserende muzikanten)

zo. 16/05:
12 - 15u > De Gras Fanfares o.l.v. Bart Maris Goeste Majeur ‘Trompetten’
P’tit Cons (Bart Maris / Stefaan blancke / Roel Poriua)



Filip Wauters, gitaren
Marc De Maeseneer, baritonsax
Giovanni Barcella, drums
Giovanni Di Domenico, fender rhodes
Tatsuhisa Yamamoto, drums
Gregor Siedl, tenorsax
Annemie Osborne, cello
Benjamin Sauzereau, gitaar
Lander Gyselinck, drums
Bart Maris, trompet-composities
Roel Poriau, zabumba
Stefaan Blancke, trombone

-de  Gras  jazz jamsession  met  een 20-tal improviserende muzikanten
Peter Jacqmyn, Jeroen Van Herzeele, Audrey Lauro, Lode Vercampt, Fulco Ottervanger, Dimitri Simoens, Lieven Van Pee, Rui Salgado, Patrick De Groote,Tsjok De Clercq , Sandip Banerjee, Bert Cornelis, Daniel Pastene, Pakyan Lau, Mathias Van De Wiele, Giovanni Barcella, Giovanni Di Domenico, Jordi Grognard, Lander Gyselinck, Bart Maris, Berlinde De Man  etc.


De gras jamsession  /zaterdag
 

Mijmerende toeteraar  : 

(De hoogdravende egelstelling ) 
" ......Mijn muziek is  conceptueel  gestructureerd en  bestudeerd  ,maar   intuitief  en terplaatse  uitgevoerd , verder  uitgewerkt  , geparafraseerd , van( onnodige )  franjes voorzien tot het in elkaar zakt   of integendeel van al het overbodige ( alle "muziek"  dus ) gestript... en vice versa
 ....Ook  alsof ik   partituren schijft op papieren servetten  en oude kranten ; zoals je  ook  schetsen maakt , ze kapot bewerkt  en  verfrommeld , of  ze verliest of aan  de vuilkar offert

Zonder   vooringenomen  purismen  (1)  en zonder commercieele oogmerken  
Het is gewilde   "art brut "  en/of  "naif art " ( net zoals je  ook  schilderijen van  Douanier Rousseau  ,Oost Europese  boeren en Graffitti  hebt  )
Maar dat wil niet zeggen dat ik geen vooraf bedachte ( en uitgeschreven) lijnen of concepten gebruik ...alleen speel ik  stijlelementen en motieven  die ik meestal zelf heb uitgevonden en uitgedokterd ( of  van buiten geleerd ) die ik vermeng met citaatjes en eclectisch materiaal 
Getuige zijn de vele spiekbriefjes  en kattebelletjes  die ik overal meezeul en in mijn broek en jaszakken steken 

(Ik zal hier een dezer dagen  als voorbeeldje  een scan  plaatsen van de spiekbriefjes uit mijn persoonlijke  kookboeje  en die ik  tijdens de korte  bijdrage aan  de jam gebruikte ) 
 
Er is zonder twijfel ook een stevige/gewilde  portie  Dadaisme ( het speel-element ) aanwezig 
af en toe   een soort van ongewilde humor en  af en toe zelfrelativering  
Uiteraard is er  impliciet  het voorbeeld  van  Ornette Coleman ....."

Gôh, Vanwaar  komt dat toch,  dat parlesanten  ?  

".....Ik stam   uit een  tijd  dat een  improvisator , en zeker  een  free- jazz muzikant (2*)  ,tijdens   bijna elk   openbaar optreden werd bedolven onder  afwijzende , jaloerse en denigrerende  kritieken die elk vooruitzicht  op  nieuwe  performances , wilden  onmogelijk maken  ...Wilde  je   ( artistiek ) kunnen  overleven   dan je moest eigenlijk  veel beter over  jouw  muziek kunnen lullen  dan  het   practische spelen zelf te oefenen  ........
Muziek  is sowieso al geen  geldmachientje ... Je kon er ( toen ) soms een beetje een tijdje van leven als je je wilde prostitueren  en/of de rol van organische  jukebox  of ordinair draaiorgel  van voorgekauwde  partituurtjes wilde vervullen ... "

Veel is er eigenlijk  niet veranderd  ...of niet soms ?    .... 


(1*)
ikzelf heb vroeger een tijdje samengespeeld met  een samensmelting   van  de  restanten  van de  zachte  anarchisten  van de  "Fanfare van de Lochte Genteneers "  en de gasten van "Sint Juttemis "van  o.a.  de zeeuw, prachtcomponist en sopraansax   Dies Leduc
en waardoor  ik een grote  bewondering kreeg voor  de sopraansaxofonisten  die NIET  op zijn  Sidney Bechet's ( Creools- frans) mekkerden op het instrument (waarolnder dus  om te beginnen  ene  Lucky Thompson    )
 



Dies Leduc

Intermezzo
(Ik heb trouwens later  ( ook met leden van sint juttemis ) een workshop gevolgd  olv  Steve Lacy  ; daar heb ik een hoop geleerd  dat zeer bevrijdend werkte
Workshops zijn  eigenlijk mijn  leerschool   geweest :
ik kreeg er onder andere  een  van   Rudi Balieu ( toch een beetje te puristisch gericht op New orleans ) , Nathan Davis (  wilde geen folklore  (NO) maar jazz (= bebop )en perste alles in  zeer ingewikkelde  akkoordenschema's  ; intrigerend  maar waar ik als  fervent slecht  en eigenzinnig saxofonist  toch wegliep ), Jigs Wigham ( die zwoer bij partituren )  , Hal Singer vooral liet alle puzzelstukjes samenvallen (hij constateerde dat ik "chromatisch "speelde , maar moedigde me toch aan mijn eigen weg te blijven volgen ), John Tchicai , Clifford Thornton ....) 

( Overigens kreeg ik ook in sdie tijd   de gelegenheid om het werk van legendes Guido Shiffer en vooral Clee VanHerzeele te leren apprecieeren , en  kreeg ik een wekelijkse muzikale   stek in de "Martiko " waar ik  ook  mocht samenspelen met  de op doortocht zijnde Xero Slingby  ( tijdens zijn eerste stop in Gent met een grote groep en op weg naar Duitsland, ik zag hem later terug maar ik  was  toen niet meer echt actief  )  en de uitstekende zigeuner trompetter /bassist / guitarist  en biljartkampioen  Storo , regelmatig kwam meejammen (=  zeg maar de zaak "overnemen"  )

Geen wonder  dus dat ik spijtig genoeg  Sopransaxofoniste    Audrey Lauro moest missen , maar ook  familiale verplichtingen eisen aandacht en inzet  en moest rond  17 uur vertrekken ... ik zie dat er nog van alles is gebeurd .... maar ik was toen niet meer aanwezig ... jammer  

Gelukkig smaakte ik reeds herhaaldelijk  het genoegen om deze puike instrumentistete beluisteren ( en ik kon ook dit afgelopen seizoen  deelnemen aan  een jam  waar ze ook aanwezig was )

Jazz en impro muziek is gelukkig geen  mannenbastion  meer  ....
Overigens miste ik ook de  muzikale  prestatie  van alle andere aanwezige vrouwen-musici ( en niet van de minste )  
  ... Schande (ahaa) 

  
                                                                                      een   piepjonge  musicus

 
"Flath Eart  society" leden   Berlinde Deman (tuba)               Bart Maris(trompet  )

Op zondag kwam ik te laat ( de trompetgroep van Bart Maris ( zie boven )  / met ook al met  een groep vrouwen / en niet van de minste  )

Maar gelukkig zag ik nog het sluitstuk van het festival  :   
de "p'tit cons " 

 

Stefaan Blancke (trombone); Roel Poriau (slagwerk): Bart Maris (trompet)


Dit trio bracht voorwaar een  braziliaans getint  soort straatmuziek voor  twee blazer en een drummer  
Het leek een beetje op de oude  sfeer  rond   stJacobs  , vooraleer de delegeerders , de professionele inrichters en artiestenbureaus  de Gentse Feesten  plat-regelden ....
Ze slaagden erin ___  met (eindelijk) de medewerking  van een  aangenaam zonnetje om mijn oude botten te verwarmen ____een grote  brede  grijns van (h)erkenning op mijn gezicht te toveren  
Bedankt jongens     



(2*)= ofwel   een muzikale  "masturberende  exhibitionist " 
ofwel  een " lawaaierige  knutselaar van straatvechter-muziek  ",
 typeerde een  niet onaardige  /slimme   cafe-tijger en tycoon , het ooit eens.....
 eentje die op zijn  minst de moeite nam  Gentse versies van de   free, " life " regelmatig te beluisteren   



Patrick De Groote  &   ikzelf    tijdens  een  gedeelte van  de  jamsession    de zaterdag namiddag
Ik  speelde samen met Patrick  in totaal 2 interventies in wisselende bezettingen:
( overigens zijn de hier overgenomen foto's  vooral  gefocust  op  mijn persoonlijke bijdrage aan dit festival ) 

Disclaimer :
Uiteraard is dit niet de meest voldoening  gevende  gebeurtenis  , noch van de jamsession van zaterdag , noch van het  festival
Maar het is wel ( voor mij althans ) de gebeurtenis waar ik het meest aktief bij was betrokken ...en naar  goede gewoonte  
(althans in mijn optiek die , wat muziek betreft ,  is geënt op de afrikaanse mentaliteit van de "Great Black Music "/ en waarbij ik de ongelofelijk geschakeerde  jazz zie als  de eerste  , bekendste en best ontwikkelde  fusion en world music    ) is  aktief  deelnemen het belangrijkste   

Het heeft ook geen andere  pretenties  dan  het   samernstellen  van  een persoonlijk fotoboek ... een herinnering aan iets vluchtigs( muziek is trouwens  de vluchtigste van alle kunsten )    , wat life muziek altijd is       

Het begon voor mij  na  het concert  met  "indiase "muziek  van  Sandip Banerjee (mij niet onbekend : van een vroegere jam vorig jaar  in de " hot club " ) en met  sitar-specialist Bert Cornelis
 
en  werd onderbroken door een  erg goede jam-performance  van  de uitstekende  Multi-instrumentist  Jordi Grognard  ( speelt  trouwens ook bassklarinet ) , die ik vorig jaar op dit eigenste festival en tijdens  enkele jams in de "hot club "muzikaal mocht leren kennen ... Hij is nu trouwens vast lid van de formatie "Moker" , en ter vervanging van de nu in berlijn  verblijvende   Seger Van Den Bussche  ...
 

 

Jordi Grognard 

De woensdagnacht na het festival kreeg ik trouwens nog eens de gelegenheid( in de "hot club" )    meester tablaspeler Sandip Banerjee
in  intieme kring te beluisteren in een  fusion evement  ; samen met  guitaar  van Mathias van de Wiele en  de puike  cello van de meesterlijke improvisator  Lode Vercampt ... Hij zette  vervolgens ook de daaropvolgende  jamsession in  (net als op het festival zelf ) maar op de woensdag   nu ook   met  Bart Maris  , Lander Gyselink , vervolgens de drummer  Thomas Campaert en mezelf    ...

 

Eveneens  van de partij ( in de wisselende bezettingen )    

Drummers  :
Giovanni Barcella   ,  Lander Gyselinck ,

 

 

Steel guitarist                                                                   Mathias Van DeWiele  Guitaar  , organisator

Bassist   Lieven Van Pee

  

 

Pianist/composer      Fulco Ottervanger

Na het spelen blijft alleen nog  een tijdje  het instrument  gegrepen ,  vooraleer het in het foedraal verdwijnt ....

Zie ook het blog van    Stefe Jiroflée
http://hekkefrontkok.blogspot.com/

20-05-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45  

Waarom free-jazz?

Weinig muziekvormen kennen de expressieve mogelijkheden van free-jazz : authenticiteit en avontuurlijke creativiteit gekoppeld aan collectief samenspel

Freejazz  en avant garde jazz ( dat laatste  is  wat de  eerste contesterende en rebelse   freejazz -golf  heeft  mogelijk gemaakt ;  
haar erfenis  in de " post free" periode (1 )zijn  de emotioneel en muzikaal rijkste muziekjes  die tot nu toe zijn gemaakt( althans  in de  westers gedomineerde wereld ).

Klassieke muziek kent vooral een esthetische emotionaliteit:
* ze werd wat emotioneler in de romantiek (dreigender vooral, opzwepender), maar dat is het dan  zowat.
er
is natuurlijk ook het zuiver estetische  genoegen van een  rationeel bouwwerk ( net zoals  wiskundige stelling   zulk een verrukking   soms kan veroorzaken )   

De jazz ( eigenlijk de eerste goedgekende en goedontwikkelde   wereldmuziek) bracht plezier in de performance, in het luisteren ("fingerpopping"!), in het dansen.
De blues ( een andere soort wereldmuziek die een pijler werd van de jazz ) bracht er  "bitterzoete " melancholische  droefheid in, maar ook wat fun met de boogies.

De rock bracht woede en protest in de muziek.
Maar die  drie  vermelde niet-klassieke  muziekvormen , brachten ook  verrukking  :  nml  de hypnotiserende  kracht en trancheachtige  betrokkenheid voor diegenen die ze zonder  vooroordeel ( of  opgelegd taboe ) ondergingen

Freejazz biedt gewoon alles wat de mens wenste te uiten maar ( als westerse  mens ) nooit goed  of echt durfde te doen 
Droefheid, woede, plezier, vertwijfeling, dreiging, eenzaamheid, aarzeling, pijn, genot, vreedzaamheid, ontzetting,...

Communicatie en  interactie ook ...wars van conventies en  artisanale bekommeringen , esthetische credo's en traditionele , akademische en gevestigde  "achteraf" doorslagjes,en/of  na-apende epigonetiek  : dingetjes   die allen fungeren als jukken  en dwangbuizen of akademische directieven ...

Maar  freejazz ( en voornamelijk de eropvolgende   tweede vorm ervan : de nieuwe avant garde (1) biedt ook de streng beredeneerde opzet en de komplete vernieuwing want je veroverd de vrijheid niet louter uit of om de  balorigheid , of uit onkunde of omdat je de chaos  en het anarchisme om zichzelf  wilt ...eenmaal de vrijheid  bereikt is  het tijd   om iets  kompleet  nieuws  in de plaats te kunnen zetten ( en vooral onmiddelijk uit te drukken )

De freejazz muzikant is uitvoerder en componist  , terzelfdertijd  ( een Instant Composer ) en drukt  onmiddelijk   rechtstreeks en  kompleet expressionistisch , uit wat hem op dat moment   bezighoud , wat hij voelt  , wat hij interpreteert , wat hij wil en wat "goed voelt"  op het moment van uitvoering
Tuurlijk is dat een "life" gebeuren , bij uitstek  en weinig geliefd bij  de muziekindustrie  die het moet hebben van 
"meer van hetzelfde  geldezeltje "waarbij de  muzikant  de minst dure grondstof is  en producent van muzak  , cocktailmuziekjes  en behangmuziek  .....  

Het publiek is  bij een freejazz optreden meestal  gewoon  een  getuige bij  een creatie van een werk  , en op zijn best ook inspirator ...net alsof er een goep mensen samen een schilderij maken , waarbij  de  niet -schilders -consumenten   in de werkruimte aanwezig zijn     
 

Freejazz biedt die directe uitdrukking die niet langer wordt gevat in ( vooraf vastgelegd  stereotiepe ritmes, melodieen, akkoordenschema's, instrumenteel( en stem)gebruik.
 
Maar om freejazz echt te kunnen genieten, moet je naar de volledige stukken intens luisteren,
je moet bij momenten de chaos erbij nemen om het genot te kunnen ervaren.
Je moet je betrokken voelen bij de muziek 
Freejazz is  geen behangmuziek, je moet er naar luisteren.
Freejazz is geen dansmuziek , je moet  erop  dansen in je hart en in je hoofd ( Dancing in your head = ornettte Coleman )  
Freejazz is geen muzak of amusementsmuziek ; het is  ruwe  onverpakte communicatie en soms  rauwe  oerschreeuw
Luister naar ( en heken ) dwingende  menselijke uitingen  (hijgen, fluisteren, aarzelend, bedeesd, maar ook brullen en schreeuwen),

Luister naar de uit het akademische  keursklijf     en dienende  rollen  bevrijde bas 
luister naar de trompet die dingen wil spelen die niet kunnen op dat instrument  ,
luister naar de sax die uithaalt ,  erg barok versieringen aanbrengt  , eigenzinnig rubato's debiteerd ,overal kralensnoeren  uitstrooit ,  de boel opzweeptof soepele katachtige  bewegingen  maakt
luister naar de piano die ongehoorde clusters en  nieuwe klankkombinaties  en alternate  samenklanken brouwt als zovele herinneringen aan  of  evokerende samples uit  een  kosmos waar een mens slechts nederig ontzag kan voor hebben          
   
Luister naar hun collectief gesprek.naar hun meditatieve momenten en hun uitbarstingen ...
Freejazz is rauwe emotionaliteit , de grootste naive ( net zoals je grote naive schilderkunst hebt ) en intuitieve klankkunst gekoppeld aan het meest doorgedreven technische meesterschap ;de amateur en de  master  , de  dilettant en de oude rot ... allen samen op het podium 
en net als de oudste jazz en alle "great black music"is het collectief , polyfoon , polyrithmisch , maar met de verworvenheden van de moderne instrumentatie en technieken en/of de jarenlange ervaring ( of juist het ontbreken  eraan )

Freejazz is het absolute symbool voor alles wat belangrijk is in het leven : absolute vrijheid, openheid van geest, luisteren naar anderen, openheid naar de wereld, creatief zijn,  doorgroei mogelijkheden voor persoonlijkheden  ,  emotioneel rijk en intelligent.
( ahah  niet voor wie geld belangrijk vindt : je wordt er niet rijk van).

Geen enkele muziekvorm is zo open naar andere muziekjes  als freejazz.
En dat is ook normaal : door de afwezigheid van enige opgelegde vorm, is het heel gemakkelijk  om andere muziek te incorporeren.
Dat was de grote  ambitie/ missie van bijvoorbeeld  Don Cherry - de grote muzikale rijkdom van de wereld te kunnen onderbrengen in zijn muziek.

Freejazz is ingaan tegen patronen, ook die van jezelf.
Dat is ook één van de redenen waarom freejazz ( voor sommigen ) zo moeilijk is om te spelen.
De meest muzikanten krijgen automatismen in hun spel, patronen die in de vingers zitten  en die spontaan overnemen als je begint te improviseren.(niets verkeerd mee  , je kan niet altijd geinspireerd zijn , en je kweekt altijd routine waar je dan op moet kunnen  terugvallen ) 

Maar  de  inventieve  improvisator moet zich daar juist  regelmatig  van kunnen van losmaken.
...hij kan geinspireerd zijn  ... hij heeft het dan zeker   niet  nodig  om  zijn emotionele armoede te verbergen achter techniek :
hij moet kunnen luisteren naar de andere spelers :  thema's die je nooit gehoord hebt, plots overnemen en er zelfs iets mee doen. er op inpikken

De freejazz speler stelt zich  altijd  op in zijn  blootje  en  steekt altijd zijn nek uit  en maar al te graag zullen  betweters , tegenstanders , concurenten , epigonen-vereerders , emotieloze zombies   en  jaloerse pseudo's van de gelegenheid gebruik maken om die speler te onthoofden

Free en avant garde  zijn de echte kern van de jazz = de impromptu improvisatie  en  de kracht van de  creatieve persoonlijke inbreng in  wervelend gesprek met zijn gelijken

waarom free jazz  ?   =  waarom echte  jazz ?

Het is meer dan ooit noodzakelijk dat  muzikanten  "free " spelen .. want echt  improviseren ( niet alleen maar op een paar stramientjes en op een paar geassimileerde  licks ; die niet eens van jezelf zijn  )   en jazz leer je niet op akademies  (natuurlijk leer je  daar  wel de technische bagage en artisanale bekwaamheid en eventueel een diploma  .........zodat je dan zelf weer les kunt geven of
leven van de subsidiepot ?  ); het   is immers zaak van iets  autenthiek en persoonlijk  te doen , met wat je op een bepaald
ogenblik  kunt ...en dat leer je slechts met vallen en opstaan  en dat is meteen ook de connectie  met de grote jazzpioniers uit het verleden 

Oh ja , het is reeds gezegd  ,  om het geld hoefde  je het nooit  te doen ...

Freejazzmusici zijn   echte  zangvogels die zingen zoals ze gebekt zijn
Alleen krassende kraaien  hebben er moeite mee ....



(1) De post free  kende een zogenaamde   nieuwe  avantgarde en een paar mengvormen (  waaronder  de  niet erg levenskrachtige  third stream van  =Gunther shuller, Friedriech Gulda  etc  )

* de  door de free music  veroverde vrijheid  en  " tabula rasa "  operatie veroorloofde terug  vooraf  (summier ) "gekomponeerde "  stukken   : maar nu vooral  met concepten  ipv  kompleet   uitgedokterde  en neergescheven stukken ( Monk en  , Mingus deden dat ook al )
De arrangeur is geworden tot een echte componist   die voor elk "stuk "afzonderlijk een kompleet nieuw muziektheorietje ( het concept)  en zelfs bepaalde muzikanten gaat opstellen 

Er is tenslotte  ook  een teruggrijpen op de mainstream( Shepp,)en op elementen uit de klassieke avantgarde  , maar met de verworvenheden van de free : Tchicai  , Antony Braxton , Treadgill , jo Carter  etc .... 
en er is nog de totaal alleenstaande en het  veel te jong gestorven genie  Eric Dolphy  als trendsetter van een nieuwe richting (far out impro  ) instant composers / virtuozen  

Bijlagen:
http://www.jazzinbelgium.com/ldh/misc/pdf/articles/free_jazz_gent_60.pdf   

'De afwezigen hadden  weer eens  ongelijk'
Maandag  15.03.2010
Marshall Allan
El Negocito -Gent  (the El Negocito Barcella Sessions XL)Met special guests Marshall Allan, Ed Wilcox, Kamil Kutra, James Harrar . Giovanni Barcella,Manolo Cabras  

Tot  slot  van een paar dagen "El Negocito gigs in ghent "* , speelde  een  selecte  combo  van Marshall Allan , een spetterend nachtelijk concert met jamsession allures en  een bijna doorlopende demonstratie  van enige pyrotechnische  hoogstandjes  van een  onuitblusbare  kranige  tachtiger  , die tevens   tussendoor en  onopvallend  ook zijn  muzikale leader-talenten  etaleerde ...
De groep was  voor de gelegenheid aangevuld met  vaste waarden  Manolo Cabras en  initiatiefnemer Giovanni Barcella  
De mij tot nu toe onbekende italiaanse  tenorist -fluitist , deed ook een  paar  "zware duiten"  in de spreekwoordelijke  zak  

Er is al veel  gezegd over  de noodzaak  vooral free-jazz performances , " life"   mee te maken ...
Telkens weer is dergelijk  optreden  anders  en  uniek  en vooral  levend ( in het beste geval  glansrijk en sprankelend )  ; een  studio -opname ( hoe goed ook )is daarbij slechts  iets als een gefixeerde  dode en opgedroogde matgeworden " vlinder "   

Dit werd duidelijk  geillustreerd  door dit voorbeeldig   optreden   en bovendien  bleek  de  "el Negocito " als omgeving en biotoop  voor dat gebeuren  ,   ideaal ; De  toeschouwer zit  praktisch op de  lip van de muzikanten ( die bovendien  akoestisch spelen ) ...

Je neemt er als luisteraar  het   gebrekkige  comfort graag bij ...
Want niet alleen baadt de negocito in de zuiderse nonchalance   , maar het gebodene, de  vriendelijkheid , de intimiteit
en communicatie- bevorderende  sfeer  van een grote  huiskamer ,  zijn  van de bovenste  plank ... Het publiek zelf, was die dag  een kenners- publiek ,waaronder vele (plaatselijke) muzikanten , wat ook al garant staat  voor  een  relaxte  sfeer die de uitstekende performance van de  pretentieloze  ( = "spelen deden ze  en dat betekent vooral    =  niet zeveren en discussieren over loepzuivere "muzak  "   )  muzikanten alleen maar ten goede kwam 

Zoals reeds gezegd  was  dit  "el negocito   "gebeuren ,  vooral , IMHO , een demonstratie  van de pyrotechnische vaardigheden van Allan  waarbij verschillende  bluesachtige  stapelingen ( en een paar  zeer effectieve "great black music "  truuks zoals de(dittie/shantie /viertoons) opeenvolging   (alto/stemming )   D FG C en dito omkeringen  ,  en uitmondend   in allerlei rond   de  ( af en toe  weg gelaten ) muzikale  middelpunt-as  /middenregister  D   (op alto= F op piano  dus  )  met katachtige soepelheid wentelende lijnen {  volgens de stapeling :  E  #F  ( b)A  C(D)  F(b)G  (b)B } Wentelende  lijnen  ,    in zowel  elf- tonige (= harmolodische )   opeenvolgingen   en  met  kommale  inkleuringen  binnen  de  verschillende toongebieden  ____ en dat alles  goed  vergelijkbaar met   de  knopen in een geluidstapijt/netwerk   en die terzelfdertijd fungeerden   als  de referentiepunten    waar ook de  oerdegelijke  tenorist  geijkte en  vertrouwde coltraneske " walls of  of sound"( en  ook enkele Yousef Lateef  licks )  kon op construeren , die dan weer prettig konstrasteerden met de   falsetto "uitroeps en kreetjes"-  esthetiek van de altist en de nodige  "herkenningspunten " en tenor"ankerpunten", leverde  aan het publiek

Het geheel klonk grotendeels  zoals  een groot aantal  barokke  cirkelbewegingen rond  -en  parafrasen  op - een nooit  als zodanig  expliciet(en vereenvoudigd ) gespeelde  versie van  "work song ", dat je  binnensmond onbeperkt  kon meezingen
Kortom
Het spul swingde  als de beesten .... en deed  me af en toe denken aan  platgespeelde,  maar met  de nodige  nieuwe aanpak, omkerringen ,  anagrammen , geluidssignalen   en klank- en voicing  ingredienten  opnieuw  genietbaar gemaakte , eenvoudige hits  ( waar ook wijlen  Albert Ayler een handje van weg kon hebben  ) soms  gelardeerd  met  romantisch-dromerige   hodges-achtige geluidseffecten maar  nooit 'agressief 'te noemen ...

Een merkwaardig  moment onstond  toen  Kamiel kutra  inzette  met  een  banjo waaruit hij  een raga- achtige ersatz -sitar klank te voorschijn toverde   en  waarop Marshall in het falsetto-register  fluit-effecten  wist  te  imiteren met  een  verassende  "lee konitz"- achtige sonoriteit   ...Ed Wilcox beperkte zich in dat  nummer   , tot kleine  percussie met een uitgelezen effect ...
 
 
Opvallend ook  ; de  meesterlijke  interventies en ondersteuningen  van Manolo Cabras  , waar blijkbaar ook Marshall Allan erg was in geinteresseerd .... 
en  last but not least  G Barcella  , maar goede wijn behoeft geen krans  ...

Een genot om die bende  te zien en te horen spelen  
Een mooie nacht 
Bedankt jongens   
            

  Kamiel Kutra                                                 Ed Wilcox




Kamiel kutra
guitaren  , banjo
Tsecoslowakia 18 april 1969
Elementary music school   1983
conservatorium  in Teplice ,Czech republic 1983- 1987

http://blogs.myspace.com/index.cfm?fuseaction=blog.view&friendId=380205568&blogId=481271786

Ed Wilcox plays drums like Milford Graves and Sunny Murray
Ed Wilcox is Sun Ra in a leather jacket        http://www.myspace.com/templeofbonmatin





James Harrar  &  Marshall Allan

 
 
(foto's van 2009  :  Cinema Soloriens & The Cosmo-Drama - Kunstencentrum België - Hasselt - 11 april 2009)


Na het overlijden van Sun Ra (1993) en John Gilmore (1995) nam saxofonist Marshall Allen de leidende rol over van The Sun Ra Arkestra.
* Allen vervoegde zich in 1958 al bij het Arkestra en bouwde samen met Sun Ra een unieke muzikale cosmos op, die in alle lagen van de hedendaagse muziek zijn invloeden laat gelden. Met zijn (ondertussen) 86 lentes is de honger naar nieuwe ervaringen en avontuurlijke muziek voor Marshall Allen nog steeds niet gestild. (Bron: Programmablad Kunstencentrum) 

Marshall Allan was al eerder in GENT (Tue 03/02/04 Ghent, BEL/ Vooruit )

http://www.thesunraarkestra.com/  http://www.youtube.com/watch?v=YDG-5U_X9x4 
http://www.youtube.com/watch?v=JboA9PumtDY
http://en.wikipedia.org/wiki/Marshall_Allen
 

Giovanni Barcella    

February 15, 2009
Free Desmyter Quartet Free Desmyter: Piano John Ruocco: Sax Manolo Cabras: Doublebass Marek Patrman: Drums          

Useum  2007   video  
http://www.metacafe.com/fplayer/1812130/manolo_cabras_plays_contrabas.swf



*Beneficio Chile /Benefiet-concert  / Vooruit : 13 maart
Cinema Soloriens and The Cosmo-Drama met films van James Harrar
*met LIVE muziek door Marshall Allen van The Sun Ra Arkestra, Ed Wilcox en Kamil Kutra.
Een niet te missen filmprogramma van experimental en klassieke films featuring Sun Ra and His Arkestra van eind de jaren 60's en begin 70, zelden in publiek vertoont.

16-03-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45  

Hot Club De Gand


Free & modern jazz  /  Jamsessions   november  2009




1-  Giovanni Barcella(drums )/Jouni Isoherranen/ /Bart Maris / Tsjok
2.- Bart Maris ( trompet )/Jouni Isoherranen/Onbekende  conservatorium  student  viool /Tsjok ( alt )
3.- The Challenge
4.- een  "folk "clarinettist en een andere  student / prachtige bassist  Dries Geusens (van het conservatorium )
5.-  free -folk versie
6.- Bart Marris ,Tsjok , Klarinettist , stijn Bettens,  Jouni Isoherranen/

zie ook 

hot club de gand

Basis trio op die dag :

Giovanni Barcella
is jazz-drummer geboren in de buurt van Como (Italië). Hij volgde les aan l’Accademia Jazz in Bergamo en in het centrum CDPM bij G. Prina.
 

	Castigo (2006) free & experimental jazz Bart Maris, Giovanni Barcella

In België beweegt hij zich binnen verschillende domeinen van de muzikale expressie, van mainstream tot impro. Hij speelt regelmatig met Bart Maris, Ben Slujis, Bobby Few, Jeroen van Herzele, Koen de Cauter, Dick Van der Harst, Erik Vermeulen, Paola Bartoletti, Fapy Lafertin, Geoffrey Burton, Hans Van Oost, Hendrick Braackman, Paul Flush, Manolo Cabras, Paul Van Geyseghem, Johan Joris, Cathérine Delasalle, Philippe Turiot, John Snauwaert, Eli Van de Vondel, Erik Rottiers , Anne Wolf, Lode Vercampt, Jon Birdsong, Marc De Maeseneer, Michel Paré, Mathias van de Wiele, Filip Wouters, Pieter-Jan Desmet, Rik Verstrepen,...
http://www.muziekarchief.be/identitydetails.php?ID=135633


Jouni Isoherranen/Hogeschool Gent /Master , Music , 2004 — 2010 /
http://pipl.com/directory/name/Isoherranen/Jouni 
Hij is geboren en opgegroeid in Oulu, Finland, maar kwam in 2004 als Erasmusstudent naar Gent om er jazzbas te studeren
aan het conservatorium.
Daarvoor had hij reeds lang piano-, gitaar- en baslessen gevolgd in zijn geboortestad.
Hij had het echter zo naar zijn zin in Gent dat hij besliste er te blijven.
Hij studeerde er af in 2007.
Jouni Isoherranen speelt in diverse bands gaande van jazz tot afro en rock

Bart Maris
http://nl.wikipedia.org/wiki/Bart_Maris
Bart Maris is een Belgisch trompettist. Hij heeft meegespeeld in een zeer groot aantal bands, zowel als bandlid als als gast. Hij was een van de originele leden van X-Legged Sally, Think of One en Flat Earth Society. Hij speelt ook in de Brusselse folkband Jaune Toujours, samen met zijn broer, Piet Maris. Andere bands waarin hij regelmatig speelt zijn The Whodads, Janez Dedt., The Groove Cartel, Excelsior, Fukkeduk, Kamikaze, The Simpletones, Das Kammer Orchestra, Rouppe Group en Olla Vogala. Zijn werken kunnen op tientallen cd's gehoord worden, waaronder:

Bart Maris is ook bekend in het buitenland, hij speelde bij internationaal bekende bands zoals: Art Zoyd, Fred Frith en Univers Zero.

• Bart Maris op Muziekcentrum Vlaanderen
• Bart Maris op Muziekmakery
  
  
  .
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
   
  
  
  Stijn Bettens
  Accordeon
  Volgde les bij  Philippe Thuriot & Ronny Verbiest en is aktief als muzikant bij theatervoorstellingen en muziektheater.

Antwerp Gipsy Ska Orkestra
Saf
http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:jZneuHfYMfEJ:www.muziekarchief.be/identitydetails.php%3FID%3D124771+Stijn+Bettens&cd=4&hl=nl&ct=clnk&gl=be




Appendix

GENTSE JAZZ volgens  Bart Maris  

Hoe is Gent als muziekstad die laatste vijfentwintig jaar geëvolueerd?

Bart Maris:
“Het aanbod in Gent is ongelofelijk.
In pakweg
El Negocito, Damberd, Hot Club de Gand of Hotsi Totsi kan men wekelijks gratis optredens bijwonen.
Op één avond vinden er op twee, drie of vier verschillende locaties jazzoptredens plaats, dat is waanzinnig. Tegenover het aanbod dat ongeveer vervijfvoudigd moet zijn, staat dat het aantal muzikanten verhonderdvoudigd is.
Gent is als muziekstad dus zonder twijfel Europese top maar dat betekent niet dat het hier gemakkelijk is om aan de bak te komen.
Met zoveel concurrentie van gratis optredens is het moeilijk om geld te vragen aan de mensen.
De muzikanten verdienen bijgevolg niet zo veel aan hun optredens.”

> Gent noemt zich graag de stad van kennis en cultuur.
Wat dat laatste betreft, maakt ze dat ook echt waar volgens jou?

“Het is niet de stad die dat waarmaakt.
 Deze status valt of staat bij gratie van het kleine initiatief.
Veel clubs hebben jaren met tegenkanting van de stad af te rekenen gehad.
De Hot Club zat vroeger bijvoorbeeld in de Fantast in de Burgstraat maar zij zijn volledig genekt door de klachten van de buren.
Een probleem waar de White Cat vandaag ook mee zit.
De Charlatan is eveneens jaren en jaren door de stad geviseerd.
In Groningen - een stad die vergelijkbaar is met Gent - vond onlangs Eurosonic (Europees muziekfestival in het café- en clubcircuit, nvdr.) plaats.
Om zoiets te kunnen organiseren is uiteraard steun van bovenaf nodig.
 Ondanks tegenkanting moet Gent daar qua aanbod niet voor onderdoen.
Dat bewijst hoe hard de muziek hier leeft.”

> Het stadsbestuur werkt dus niet aanmoedigend maar anderzijds wenden ze het bruisende nachtleven wel aan om hun stad te promoten. Hoe sta je ten opzichte van die dubbele houding?

“Ik vind dat stad helemaal geen houding aanneemt.
Ze beginnen het nu misschien stilletjes aan te zien maar ze hebben er hoe dan ook weinig of geen greep op. Zoiets komt en gaat maar wordt in de eerste plaats van onder op gebouwd.
Twintig jaar geleden had je twee grote muziekcafé’s: het Damberd en de Charlatan.
Zij legden samen met Opa Tuur de basis van de muziekstad die Gent vandaag is.
Veel buitenlandse muzikanten vonden het ongelofelijk dat je hier in het midden van de week kon optreden en jammen.
Ik herinner mij nog Xero Slingsby die met zijn toenmalige groep door heel Europa rond trok.
Ze waren op dat moment op een beetje op de dool en zijn een jaar in gent blijven plakken.
Ze konden toevallig logeren boven de Charlatan en ondertussen speelden ze hier en daar mee met Vaya Con Dios en ik-weet-niet-wie nog allemaal.
Die constante doorstroom van muzikanten allerhande is erg verrijkend.
Ik ben dat in andere steden waar ik moet optreden nooit in die mate tegengekomen.”

 

 

Autodidact

> Je bent zelf ook een muzikant die hier is blijven plakken. Hoe heb jij als Ninovenaar in Gent je weg gevonden?

“Ik ben als functioneel graficus aan Sint-Lucas afgestudeerd.
 Ik was met muziek bezig maar absoluut niet met de bedoeling daar mijn boterham mee te verdienen.
Toen ik klaar was met mijn burgerdienst, was de computer al een redelijk ingeburgerd medium in de grafische wereld. Wilde ik nog mee kunnen draaien moest ik op eigen kosten een peperdure opleiding volgen.
Ik heb tot op vandaag nog altijd geen feeling met computers.
Ik bezit er nog maar een paar jaar één.
 De muziek nam zo langzaamaan de bovenhand en via het netwerk dat ik hier al had ben ik er letterlijk in gerold.”

> Je bent een muzikaal buitenbeentje. In een recensie werd je omschreven als een muzikant uit de buitenwijken van de jazz. Wat moeten we daaronder verstaan?

“Trompettechnisch ben ik zeer autodidact.
Ik heb wel notenleer gehad op de muziekschool maar ik ben dan grafiek gaan studeren.
Op het moment dat ze in Gent met een afdeling jazz begonnen ben ik daar wel naartoe getrokken maar als buitenstaander.
Ze hebben mij daar nooit trompet leren spelen.
Ik ging er om te leren improviseren en samen te spelen met andere muzikanten.
Mijn trompettechniek is niet bruikbaar om bijvoorbeeld in een bigband te spelen.

Ik heb altijd mijn eigen weg gezocht.
Niet altijd gemakkelijk te definiëren maar wel authentiek en journalisten geven daar dan een mooie naam aan.
Begin jaren tachtig hadden we bijvoorbeeld een groepje dat ‘fukkeduk’ heette.
Zoals steeds maakten we muziek die niet meteen onder één genre thuis te brengen is.
Omdat er geen zang bij zit noemen ze het nooit rock, dus noemen ze het maar rare jazz.”

> Is er een groot verschil tussen geschoolde en niet traditioneel geschoolde muzikanten?

“Eén van de grote voordelen van in Ninove op te groeien was dat er veel naar Frank Zappa en Jetro Thull geluisterd werd.
Zappa is heel avant-gardistische muziek die weinig met trompet te maken heeft.
Met Miles Davis of Louis Armstrong moesten ze bij mij toen niet afkomen.
Zo legt iedereen zijn eigen parcours af maar binnen een school wordt dat veel meer gestructureerd.
Het voordeel daarvan is dat die gasten technisch ongelofelijk sterk zijn.
Wat ze niet hebben is visie en een eigen verhaal.
Je hoort ze een paar clichés spelen maar je zou ze nooit herkennen tussen tien anderen.
Om zo’n eigen verhaal te ontwikkelen heb je een goede biotoop nodig.
Het cafécircuit of met nieuwe muzikanten samenspelen kan dit stimuleren.
Je moet confrontaties durven aangaan anders leer je niets nieuws kennen.
Op het conservatorium is dat toch een fundamenteel element dat ik mis.
Ik zie muzikanten die bij ons zijn afgestudeerd in bekende Vlaamse popgroepen of in tv shows.
Die gasten vinden dus zonder probleem hun financiële weg.
Maar ik hoor weinig originele Gentse producten die het maken.

Ze komen hier buiten met een diploma maar dan begint het pas.
Dan moet je gaan communiceren maar als je geen verhaal hebt en niets te vertellen hebt ben je rap uitgespeeld. Een verhaal vertellen waar je niet achterstaat dat is zowat het ergste wat een muzikant kan overkomen.
Maar heel je leven muziek maken enkel en alleen om er je boterham mee te verdienen, kan volgens mij niet de bedoeling zijn.”

 

(foto: Hendrik Braet)
Bart Maris jamt wekelijks in de Hot Club de Gand: “er ontstaat een conversatie maar dan met instrumenten in plaats van met woorden”

 

> Ben jij al vaak wakker geworden met het besef: oei mijn verhaal klopt niet meer?

“Vroeger speelde ik vaak met dj’s  en we deden heel wat discotheken aan: Red en Blue, Phill Collinsclub, LaRocca of Boccaccio.
Ik ben daar niet fier op maar een mens moet ook eten en het is een goede training, zolang je in je eer wordt gelaten. Soms wordt je echt opgevoerd als de trompettist in een zwart costume op zijn sokkeltje.
Mochten ze mij herkennen, ik zou er niet fier op zijn.
Je bent in constante contradictie met jezelf als je muziek maakt: je moet zoeken naar de compromis tussen wat wil ik doen en wat kan ik doen.”

> Je palmares is indrukwekkend. De groepen en projecten waar je bij gespeeld hebt lijken eindeloos. Wat is het langste dat je iets volgehouden hebt?

“Met Peter Vermeersch - vroeger was dat X-legged Sally, nu Flat Earth Society - speel ik toch al twintig jaar samen.
Ook Think Of One heb ik tien jaar volgehouden.
Ik heb dan voor Flat Earth Society gekozen.
Dat verloopt wel met tussenpauzes en ondertussen doe ik nog van alle andere dingen.
Ik heb variatie nodig om iets lang te kunnen volhouden.
Op het podium staan in de Hot Club staan is te vergelijken met hoe wij hier nu zitten te praten.

Je vraagt: ‘wat wil jij eigenlijk weten van mij’, en er ontstaat een conversatie maar dan met instrumenten in plaats van met woorden.
In andere projecten zijn het partituren die de leidraad vormen.
Op nog andere momenten ben ik arrangementen in elkaar aan het steken, dat is dan weer knutselen.
Allemaal muziek maar op een totaal andere manier.”

> Je hebt muzikanten die zich opsluiten en aan één stuk aan één project werken.
Jij lijkt mij eerder de tegenpool die links en rechts zoveel mogelijk probeert te spelen.

“Ik ben geen controle freak.
Als ik met een drum en een bas en een piano speel ben ik slechts de trompet.
Ook als ik muziek schrijf kan ik dat loslaten.
Eens het af is gaan die stukken vaak een eigen leven leiden.
Het is net als bij kinderen: ik hoop dat het goed muzikanten zullen worden maar voor hetzelfde geld worden het boekhouders.
Het is soms wel op je tanden bijten als je hoort hoe ze je nummer verknipt en verplakt hebben.
Maar dat moet je erbij nemen.
Er zijn mensen die op dat moment geen stap terug kunnen zetten: ‘Het is mijn muziek en die moet zo gespeeld worden’. Met zo’n mensen werk ik niet samen.
 
Ik hou ervan als mensen mij vragen: ‘Bart we hebben nog iets op trompet nodig.’
Dan zien we wel wat we er samen van kunnen maken.
Soms ben ik daar tevreden mee, soms ook niet, maar dan zij het zo.”

> Je leeft van de muziek; letterlijk en figuurlijk. Wat betekent dat voor jou?

“Ik leef van mijn passie en ik besef maar al te goed in wat voor luxepositie ik zit.
Muziek is meer dan spelen alleen.
Ik doe daar veel dingen rond.
Ik geef nu workshops aan beginners.
Ik geef ook een beetje les aan het conservatorium.
De combinatie van dat alles maakt de zaak leefbaar.
Maar ik doe het ook graag.
Eigenlijk zijn het 101 parallelle verhalen.
Als ik de gelegenheid krijg om een verhaal verder uit te werken stap ik daarin mee.
Ik geloof niet in een afgewerkt product, daarom dat ik zelden platen maak.
Wat mij stoort aan een platenmaatschappij is dat je verplicht wordt een plaat te maken en bij elk optreden wil iedereen die horen.
Toen ik in de beginjaren van dEUS zo nu en dan meespeelde, experimenteerden zij gedurende twee jaar.
Tegen het einde kwam daar dan een plaat uit. Nu kruipen die groepen op voorhand in de studio en wanneer hun plaat af is moeten ze op tournee om die honderd keer na elkaar te spelen.
Ze kunnen niet anders want de mensen willen een op voorhand in elkaar gebokste format horen.

Het toffe aan de Hot Club is dat de mensen niet weten wat hen zal overkomen.
Alles ontstaat op het moment zelf.
Dan zeg ik ‘dat is wat ik vandaag doe maar morgen doe ik weer iets anders’.
 Ik speel ook niet zomaar n’importe quoi, nee dat is mijn verhaal en ik sta daarachter.”

 

 

Lokale ambities

> Het dilemma tussen een format spelen en die herhalen of telkens iets anders op kleine plaatsen brengen, is roem en succes bij het grote publiek. Heb je daar moeite mee of is het een gemakkelijke keuze?

“Het is altijd heel fijn om beroemd te zijn. Ik ben ooit verkozen tot muzikant van het jaar. En ik verzeker je dat het heel plezant is om op het podium van de Ancienne Belgique een plaasteren beeld in de lucht te steken.
Maar beroemd zijn is geen einddoel.
Je vertelt een verhaal en je zoekt natuurlijk een publiek maar als je dat publiek niet vind wil dat niet noodzakelijk zeggen dat je slecht bezig bent.
Ik maak ook muziek voor God en mezelf.
Al is en blijft muziek wel communicatie en dat wordt vaak onderschat.
Het voordeel aan veel verschillende dingen doen is dat ik veel verschillende mensen tegenkom.
Dat geeft me de gelegenheid om mijn verhaal af te toetsen.

 (BERBER VERPOEST)

14-03-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45