Jazz in' t Park kreeg dan toch nog wat zon toebedeeld op zaterdag en zondag . Maar de 17de editie zal de geschiedenis ingaan als een van de meest kille en waterachtige. Toch kwam er behoorlijk wat publiek opzetten. Hoeveel bezoekers er waren valt moeilijk te zeggen, geschat wordt ongeveer 14 tot 15000 voor de zes avonden. 'We hebben wel aangetoond hoe veelzijdig de Belgische jazzscène is', zei organisator Jan Schiettekatte
's Middags hadden de drie jonge musici van het Lab-trio met de aanstekelijke drummer Lander Gyselinck al een plezierige, meeslepende set gespeeld.
Zaterdagavond was een beetje een happening. Eerst met de band die oude getrouwe saxofonist John Snauwaert had samengesteld, met een jonge gitarist uit de New Yorkse scene Roni Ben-Hur en de Braziliaanse bassist Nilson Matta. Ook drummer Lionel Beuvens kwam meedoen.
Daarna herleefden de sixties; Gentenaar, bassist en beeldend kunstenaar Paul Van Gysegem had voor zijn sextet oude vrienden opgetrommeld. Het publiek was eerst wat verstomd, want ze speelden zowaar free jazz volgens de regels die in de sixties golden. Maar ze maakten er ook een show van met een nummer waarin Noel McGhie zijn trommels met zijn witte sjaal bewerkte
*De Beren Gieren kregen een veel betere gelegenheid hun kunnen ten toon te spreiden dan als de kop-afbijters op Gentjazz die speelden voor hooguit zestig man en in publiek-onvriendelijke omstandigheden ...
Alleen daarom al was jazz in 'tPark op die zaterdag al meer dan de moeite waard Het werd voor het pianotrio een "eclatante bevestiging van hun kunnen dat "schijnbaar" met het grootste gemak werd geserveerd...
Cecil taylor , McTyner , Lennie Tristano ,Monk (uiteraard kan geen enkel modern jazz musicus daaronder uit ) worden met grote ijver door kommentatoren ,waaronder ikzelf erbij gesleurd als" invloeden " Fulco Ottervanger gaf zich weer helemaal net zoals de rest van de Beren. : rechts : bassist Lieven Van Pee De Beren Gieren =(naar eigen zeggen )"Californian jazzrabitity "
Vandaag "hoorde" ik bijvoorbeeld vooral paralellen met een vroege Keith Jarreth ...zelfs een beetje Ramsay Lewis ( Geen wonder dat het Nathan Daems quintet van vorige week me af en toe herinnerde aan Charles Lloyd -achtige toestanden ) Ik vraag me af wat het volgende keer wordt? : Ach wat het zit gewoon allemaal in de vingers van dit als een goed geolied doorspelend en echt samenhangend triumviraat ( en er zit nog veel meer in , vermoed ik , dan we al hebben gehoord ) Die gasten zijn héél héél héél goebezig Heel afwisselend programma maar met een krachtige eigen sound en insteek als verbindend element .. Accescibility NOW : inderdaad ( soms romantisch maar nooit stroperig )maar bovendien boeiend van begin tot eind en gebracht met zichtbaar speelplezier : Een bassist en pianist ook die met grote precisie reageren en inpikken op het thematische en anders afgesproken materiaal alsof ze in telepathisch kontakt staan Opvallend : Simon Segers zette precies datgene in de verf wat op deze zaterdagavond spontaan de focus werd van alledrie de concerten : de slagwerkers ... Hijzelf kondigde dat al spelend aan ; hij demonstreerde de efficiente en erg functionele dienende en nederig gehouden sobere speelwijze die wars is van alle exibitionisme , als de eerste die dag aan bod komende bijzonder veel ruimte latende jazzy drumming style die onwillekeurig eventjes doen denken aan vergeten west-coasters als Shelly Manne .... Met daarbij als surplus een paar " handmatige " intermezzi en uitstapjes die zijn mogelijke bekendheid met ( of minstens aanvoelen van ) allerlei "andere " drumbasisslagen op handtrommels aangeven
Een donderend en lang applaus was het terechte eerbetoon aan dit trio Bedankt jongens voor al dat moois
*John Snauwaert " Brasilian voyage Plezante Blue -Note -Style reminder en geslaagd Braziliaans " John Snauwaert heeft in korte tijd een stevige reputatie opgebouwd Ik had deze saxofonist (die Sib tenor en sopraan speelt )nog niet life bezig gezien en gehoord( ook niet in het Geuzenhuis dus ) ... Bij deze is dat nu gebeurt ... en meteen maar op een festival podium ...
UPDATE : John Snauwaert en Nilson Matta komen zullen optreden in de "El negocito" metG Barcella20/09/2010 om 22:00 en dat in het kader van deG.Barcella sessions
Giovanni Barcella, flamboyante italiaanse drummer en gentenaar, gaat op muzikale tocht met enkele muzikale verwanten onder zijn leitmotief Ik decomponeer de hedendaagse esthetiek -schoonheid zo je wil- omdat ze verdriet noch dood duldt, niet ingaat op't wereldlijk carnaval en zichzelf niet meer bevraagt. Haar format -een lege huls- bevestigt enkel wat de cultuurindustrie toelaat, wat haar goed uitkomt binnen reeds uitgezette bakens. Mij rest enkel revolte, om zo dichter poëzie te naderen.
Snauwaert speelde mooie Blue -Note -style in het postbop mainstream idioom ...De aanwezigheid van de guitarist leide vooral in het bisnummer en eigen compositie van john " weird blues " of zoiets ... tot een Georges Benson sfeertje ...Mooie uitsmijter , en toevallig hou ik wel van dat soort licht gehouden en goed in het gehoor liggende tenor-combo muziek ..(.met een pentatoon of haxatoon basis referentieframe voor bluesy intonaties ) beetje stanley turrentine kwam ook eventjes om het associatie- hoekje piepen in dat bisnummer Kortom een gast die erg vast in de "traditie "staat , maar hij kan ook stevig uithalen
Dat soort muziekstijl is wel gemakkelijk te plakken naast en op allerlei braziliaanse muziek , waarvan de grootste troeven , de ogenschijnlijke eenvoudige melodietjes zijn en de voortdurend verschuivende rythmiek ( ook in de melodielijnen dus wanneer de sax gaat improviseren en eigenlijk in de eerste plaatst een soort master-drumpartij gaat spelen ...) en uiteraard hanteerde john wijselijk de sopraansax in de braziliaanse stukken , (die staat ook veel dichter staat bij het fluit -spel dat in de "choro " ( de jazz-samba) de plak zwaaide .)..de tenor hier niet als uitverkoren vehikel gebruiken maakt mogelijke vergelijkingen of associatie met Stan getz of zelfs een Gato Barbiera al bij voorbaat een stuk minder en dat kan maar alleen ten voordele zijn van de braziliaanse muziek zelf die in het middelpunt van de belangstelling staat in dit projekt en bovendien een goede showcase vormde voor het grote improvisatietalent op de soprano van john zelf ( deed me af en toe denken aan een Lucky Thompson behandeling ( = Lucky Thompson kent natuurlijk geen enkele mededinger qua zuiverheid en sound op de fishhorn / ,ook op de tenorstukken in het begin van de set ) John Snauwaert : dat wordt beslist een heldentenor annex ( nu al ) een sopraansax van het zuiverste water
NILSON MATTA Een dijk van een Braziliaans-amerikaanse Bassist verzorgde de polsslag en de bloeddruk en verwezenlijkte smen met de anderen een goed geslaagde fusie van saxo-jazz met allerlei brasiliaanse muziekjes , zonder dat uitsluitend werd teruggegrepen op de het geijkte "bossa nova " idioom in dat genre ... Rythmisch was er bij deze bassist -annex percussionist op de body van zijn instrument , (1)nog wel wat anders aan de gang dan simpele langgerekt " beguine-ostinati "( de versimpelde angolese en baskongo "semba "/très ) //: 3 3 2 :// een bantu-"lundu " clave //:12122 :// of een " 121121 " ( van Ghanese" Eje" oorsprong ?) choro - etc ...accentueringen ...
Het repertoire bestond uit een keur dingetjes van : , Ernesto Pascual (Dé blazer uit het Noorden en de bayon (2 ), de obligate Jobim , Pixenghuina ( de choro fluitspeler/componist die o.a. grondlegger werd van de carioca -samba en overging op altsaxohttp://en.wikipedia.org/wiki/Pixinguinha) een guitaar must van baden Powell ( met telkens een vier maal herhaalt sébène achtig motiefje in de ecriture , maar zonder dat het een regelrechte centraal-afrikaanse "vamp " werd ) ..Gataeno Veloso, de Musica Popular do Brasil(MPB) .. ze passeerden allemaal de revue/ en ze hadden allemaal op de een of andere manier in vinger in de pap
Een gaaf en begeesterend concert ... een uitstekende en geslaagde vermenging van jazz en de , naast de jazz, mondiaal oudst bekende wereldmuziek van klasse,kreeg je er zo maar pretentieloos bij
En voor ik het vergeet , de niet vooraf in het programma vermelde drummer , Lionel Beuvens ...kreeg terecht een publieke pluim van de New-yorkse topbassist ... wat een feest die te voorschijn toverde ... Schitterend
http://www.myspace.com/lionelbeuvens Lionel Beuvens is alomtegenwoordig. Op korte tijd werd deze drummer incontournable, zoals onze Franstalige vrienden zo mooi zeggen. Alleen al met JazzLab Series stond hij al op het podium in de groepen van pianist Sabin Todorov, saxofonist Steven Delannoye, gitarist Peter Hertmans, bij Artet, Alien Bytesize, en bij de JazzLab Ladies en het trio van Eve Beuvens. Gelukkig is, waar het Lionel Beuvens betreft, kwantiteit ook synoniem aan kwaliteit.
Alleen de volgende drummer in de rij op die dag :Noel McGhie kon moeiteloos verschijnen na dergelijk drumtalent en het nog overtreffen ook ... De man speelde doodeenvoudig het publiek-begeesterend hoogtepunt van de ganse dag ...en deed zelfs eventjes een paar geinige danspasjesop het einde van een absolute solo van Paul Van gyseghem
sextet .... unieke " REUNIE" Een bijzonder reünieconcert van de formatie van jazzbassist Paul Van Gyseghem, die reeds in de late jaren zestig actief deel uitmaakte van de internationale free jazzscène. Hij viert dit jaar zijn 75e verjaardag
Van de oorspronkelijke formatie blijven over : Patrick De Groote, Ronald Lecour,Paul zelf natuurlijk Tenor Nolle Neels was vervangen door Cel Overberghe
Noel MCghee ( wat een fenomenaal drummer op hoge leeftijd kregen we hier voorgeschoteld ...)verving Calyer Dunnigan Samen met Steve Potts is hij al sinds de jaren 70 gelegenheidsdeelnemers aan deformaties van Paul . Overigens speelden de verschillende formaties van Paul al altijd met gastsolisten uit de internationale scene : ik herinner me nog Kenneth Terroade , Robin Kennyatta ... etc ... om het alleen bij wat saxofonisten te houden Of Paul als bassist bij Sonny Simmons ,ooit in duo met Mall Waldron( wat ik gelukkig heb meegemaakt ) ....Bobby few verscheen ook regelmatig Blijkbaar heeft het organisatie talent van Paul ( en de plaatselijk beroemde "zwarte zaal " van de akademie ) ook altijd de toenmalige nieuwlichters (en al dat moois )weten te presenteren aan het "gentse" publiek, en dat in tijden waar de muziek-pers en de jazzy puristen zich afvroegen of deze"ongehoorde anarchie" een teken was van onbekwaamheid( wat ook het sigma was dat werd gekleefd op Fred Van Hove ( de vaste maat van Cel Overberghe in de vroege jaren ) en de eigenzinnige Mike Zinzen ), terwijl zelfs A.Mangeldorfer en zijn quintet als een hoog commercieel risico werden ingeschat door de toenmalige organisatoren van festivals in de heilige "opera" op de kouter Paul bracht het allemaal voor elkaar niet in het minst ook in de ridderzaal van een kasteel van een stad (1) in een landje waar de patron van (bijvoorbeeld)het (smaakl en richtinggevend trendgevoelige ) brusselse Poll's Place tijdens een prachtoptreden van de aanstormende archie shepp in zeventiger jaren nog ...zwoer dat hij nooit opnieuw "freejazz "zou programmeren in zijn "etablissement " Dat soort plat mercantiel purisme van allerlei horeca-zaken en allerlei organisatoren die geen bal van jazzmuziek snappen , allerhande ( die toch zelf uitmaaken wat voor kleffe hap van niet storende acts , haar "klienteel "als eenheidsworst verlangt ) is trouwens nog steeds onderhuids aanwezig ...En ondanks de verzekering dat ze wijzer zijn geworden en in staat het "kaf van het koren "te scheiden , waarmee wordt bedoelt dat ze zoveel mogelijk sponsors moeten zien te versieren voor de financiering van hun life performances ( nu de muziek industrie en de promotie van opgenomen muziek tournees ( de grote namen zingen het nog wel een tijdje uit ) , zowaar in elkaar zakken ) ...
Leuk ook het relativerend ( erg amerikaans) schowmanship dat de twee afro- solisten zaterdag tentoonspreiden ... ( inclusief de Roland kirk grapjes en het "gekazoo "op saxofoons ala Dewey Redman en als toemaatje de sjaal -drumming-show : twee zeventigers en nog erg kwieke kwajongens : net zoals ik dit jaar ( de tachtigjarigen ) Marshall Allan en Roy haynes ook al zag doen , tot grote tevredenheid van het publiek ....smiles dus )
" Roland Kirk trics "
En ,ja zeg , een "jazz"- festival zonder één enkele degelijke professionele"great black musician",( geen excuus -truus dus ) kan toch niet ?want dat is gewoon een conditio sine qua non ... gelukkig zijn we nog niet zo ver , dank zij mensen als Paul die horen en ogen weten open te houden en zich niets aantrekken van de af en toe opduikende bindende optie dat inlandse musici altijd de voorkeur verdienen Tot nu toe zijn de grote creatieve en richting gevende impulsen in de jazz muziek geschiedenis al altijd uit dat gemengd karkater afkomstig ... Jazz IS per definitie syncretisch en daarom ook universeel en niet omdat het nu voornamelijk wordt gedoseerd en gerecupereerd aan conservatoria met europees-gerichte muziek inslag ...
(1) het percussief slaan van claves en support-partijen op de body van grote snaarinstrumenten ( bijvoorbeeld harpen ) door iemand anders dan de snaarplukker is een algmeen gebruik in Latijns amerikaanse muziek ... Het is vooral centraal- afrikaans (en misschien ook wel indiaans ?) van oorsprong Deze bassist presteert het om dat zelf te doen terwijl hij blijft de bass bespelen ... dat creert een ongelovelijk goede samenhang met de partijen van de drummer ... die overigigens ook een zeer gesmaakt staaltje percussiekunst weggaf ...
(2) een zeer bekend geworden riedeltje ( en rythmo-melos onomatopee) uit de bayon is de akweete( =zeven accenten ) " OLé Oh Congaceiro" over 9 pulsen : 12 12213 uit de film-muziek
concertpitch piano = in Bmajor
HarmoMelos a) m7 m7 m7 m7 M 7 7 ocotonics bE #F #F bE B EE (B D bE (#)F c (b)a ) ( 12/8) 1 2 1 2 2
b) bE #F #F E B B (b)E #F A(b)B #C D (12/8) 1 3 1 2 1 4 m7 (m)7 7 M
"originele" (?) folkversie
Klassieker uit de pop-latin // internationale boogaloo /samba
(3) Daarna verhuisde het gebeuren (?) naar de St.Pieters Abdij ... waar het heel erg kort nadien geruisloos verdween ... Nooit erg goed geweten hoe dat juist zat ...
Iets met drugs preventie of zo ? Rond het Gravensteen festival was er ook al zulk gezeik ... een must in die jaren natuurlijk ...Ook in Frankrijk hadden ze daar last van gehad Het Byg-promotie festival (overigens een nieuw gelanceerd popfestival met ook de allereerste tweede golf amerikaanse free jazz musici die in Europa ontscheepten: Sunny Murray , Allan Silva ,Frank Wright , Noah Howard : Ja, ik heb dat legendarische ding gezien en gehoord ) week noodgedwongen uit naar Amougies , maar ook dat ( en de opportunistische burgermeester van die Henegouwse gemeente ) kreeg daarna vaderlandse bakken kritiek te verwerken ...
Het Zachte anarchisme van toen was nu eenmaal de "vijand " van de gevestigde politieke machten : Ook de vroege dwarsliggende Gentse feesten revival rond st Jacobs kreeg dergelijke liquidatiepogingen te verwerken ...Ze stoorden zelfs herhaaldelijk de nachtrust van de "gouverneur "die in het buitenland zat te genieten van zijn "congé payé" ....
"Willen of niet: Jazz in t Park begint steeds meer een plaats op te eisen in het Belgische festivallandschap. Het is nog niet helemaal doorgebroken in de nationale media, en dat is mede te wijten aan het feit dat (primo) het om jazz gaat en (secundo) het een gratis festival is en dat nog steeds een beetje argwaan wekt. De mensen zijn gewoon heelder sommen geld neer te tellen om pakweg op Gent Jazz te gaan luisteren, en nog (veel) grotere sommen om naar pakweg Werchter te trekken, waar geeneens jazz gebracht wordt "
Deze verwachting is tijdens deze editie weer een stapje dichterbij gekomen ... Media zenden nog wel grotendeels hun kat , (dwz ik heb nog niet veel verslagen teruggevonden in de pers ) maar dat belette vorig jaar de plannende Schietekatte niet het festival dit jaar nog verder uit te breiden met zowel meer concerten als met nog meer verschillende richtingen en tendenzen in de Belgische jazz voor te stellen ... Laat ik hett enkele musici zelf maar zeggen : " Bedankt jan ..."
Qua publieke belangstelling mag men zeker niet klagen ; het is zoals Bollaert schrijft "Weer of geen weer: Jazz in t Park!" Als de organisatie van het festival iets meer een jazzhappening wilde maken, dan gaat het in elk geval de goede weg op. Jazz in t Park is het meest gezellige jazzfestival (van Gent), mochten wij een paar keer opvangen. Zeker s avonds is er in het Zuidpark een aangename drukte, en wordt het park vriendschappelijk gedeeld door luisteraars en gezelligheidszoekers.
De bereidwilligheid is groot: van de die-hard enthousiastelingen die door de stortbui heen tijdens het optreden van BackBack koppig bleven luisteren; over de verkleumde handen en instrumenten van de muzikanten; tot de warmte van de (helaas schaarse) zon en bezoekers die vastberaden zijn er het beste van te maken. Wij zijn er zelf ook met geen stokken weg te slaan....
Ook ik zal het festival blijven bezoeken : ik ben er eindelijk toe gekomen het allemaal te gaan beluisteren en ik ben voorgoed verkocht ....
Moge dit festival nog lang de stad de eer aandoen die zolang al belangrijke en lange opeenvolgende o.a. Gentse jazztradities in haar schoot liet groeien ...en laat het meteen de vroege start worden voor het nieuwe jazzseizoen dat zich langzaam maar zeker terug zal op gang trekken op de grote en piepkleine podia van onze stad ... dat wezenlijk bijdraagt tot de gentse reputatie op muzikaal wereldvlak en dat in alle genres ...
APPENDIX
BIJLAGEN klik op de eerste bijlage : het volledige programma
Klik op de tweede bijlage onderaan =
Een goede 80 Partituren van Pixenguinha Songbook "OH MELHOR DE PIXENGUINHA"
Het stuk dat werd gespeeld op Jazz in 't Park is =CARINHOSO p28
Het gratis Jazz in 'tPark festival bestaat al lang ...
Maar ikzelf was als levenslange jazzfanaat , nooit enthoesiast genoeg geworden om dat gratis moois te gaan bekijken ( al helemaal niet als gratis concertje tijdens het opeten van mijn middagboterhammetjes en zoals het ooit eens was bedoelt in het begin ) Mainstream dingetjes beluisterde en apprecieerde ik bovendien liever thuis dan in het meestal( vooral s'avonds) kletsnatte en erg winderige zuidpark ... Bovendien was ik in mijn vrije uurtjes vrij druk bezig met andere zaken dan het aflopen van conventionele concerten als belangstellende beluisteraar van routine muziekjes
Mijn muzikale voorkeur lag trouwens bij de toen mij fascinerende levendige en controversieele free jazz Rond de jaren negentig in volle postfree periode ( en met de diverse recuperatie en reactionaire inhaalbewegingen van de nieuwere "beroeps" musici en de opkomst van museum-musici ala Wynton Marsalis / gelukkig had hij nog een tenorspelende broer ) haakte ik dan ook heel geleidelijk en stilletjes af : mede ook door de natuurlijk uitdunnende rangen van de traditionele meesters ( en toen de voortsluipende vergrijzing op volle kruissnelheid daar met het hakbijltje rondging ) Maar ik het verloor de levende scene en het contact met de "nieuxwigheden "niet helemaal uit het oog Vooral JoshuaRedman en Dave murray trokken me nog regelmatig over de streep om toch maar te bladeren in de postfree die ik op een laag pitje had staan .... Ik zat ook tot over mijn oren in de ontdekking van allerlei traditionele afrikaanse en syncretische muziekvormen ( dat was natuurlijk begonnen met mijn belangstelling voor Don cherry en de muziek van Dollar Brand enzo)
Uiteindelijk beluisterde ik een groot aantal oude platen van Lennie Tristano die ik ongeopend had zitten in mijn collectie en wel nadat ik een indrukwekkende serie had gehoord op de radio van Marc vanHoof over juist die originele vergeten eerste aanzetten tot de "blanke "free muziek, met stevige wortels in de afro-amerikaanse moderne tradities en vooral hun topsolisten en improvisatoren /annex bandleaders als Ellingtron , Basie , woody herman ook en /of toch al die "componisten " die schreven in functie van een specifieke instrumentist /imrovisatiemeester in hun bands ( Hodges , Lester Young , )Lennie tristano dus; de eclecticus bij uitstek die erin slaagde dat alles te combineren met de zeer grote eigen inzet en creativiteit en de zeer vrije en open opzet van zijn improvisatietheorie/praktijken en zijn uitstekende keus van medemusici in zijn diverse combo's :o.a. onvergetelijke figuren als Lee Konitz , Warren Marsh ...
Ik maakte ook een life concert mee in het Damberd van een amerikaanse blanke saxofonist die in die richting verder ging .. Het maakte een diepe indruk op mij en liet een aantal belletjes rinkelen ...het drukte me met mijn neus ook ik de raliteit van het bestaan van de blanke avant-garde ook buiten de afro-amerikaanse context en de beperkte europese " energy-blazers "stijl ....
Belgische jazz (zeker de mainstream uit die tijd )vond ik ook lang niet interesant genoeg ... Alhoewel ik wel altijd een liefhebber ben gebleven van mensen als Etienne Verschueren enzo , maar he-er zaten ook helaas erg veel puristische sektaristen t ussen en dat wekte altij mijn aversie ...
( de Vroegere om de een of andere reden , geldende ) Beperkte modieuze programmatie en promotie voor een aantal witte raven en elleboogwerkers in het jazzparkje, met als resultaat een kleiner aanbod dat geen al te grote staalkaart van voormeld belgische jazzprovincietje presenteerde ___ viel me al helemaal teveel tussen wal en schip en was té (vermeend)partijdig naar mijn smaak : ik vond dat hele ritsen belangrijke ontwikkelingen , concepten , initiatieven en aanstormend talent teveel werden afgewogen op hun potentieel commercieele publieksvriendelijke entertainment waarde en vervolgens gedumpt . Een polit iek die nog steeds door enkele "lokaal beroemde " organisatoren wordt gehanteerd ...mensen die zich tegen heug en meug gedragen alsof ze de pauzen moeten en kunnen zijn van wat artistiek mogelijk is en aan bod kan of mag komen ...
Ik heb trouwens altijd een zekere afschuw gehad voor ( zelfs maar veronderstelde ) kliekjes-vorming die ik hier lang meende te moeten vermoeden( verhaaltjes over de hautaine denigrerende en het profesioneel monopolie opeisende Brusselse en Parijse jazz maffia , organisaties van jazz-musici en organisatoren werden vlug verdacht van het zetten van een domper op alle nieuwe initiatieven en de toen heersende mode-gevoelige anarchistisch- creatieve sfeer ... die geruchten waren schering en inslag in Gentse millieus ) ....
Uiteindelijk ben ik dus toch naar het "jazz in 't Park" evement afgezakt ...gelukkig maar ..het palet is meer dan gevoelig uitgebreid en er lonken ook nieuwere hor izonten dan steeds weer "meer van hetzelfde"... Datlaatste blijft natuurlijk ook aanwezig en met recht ... maar je kan nu tenminste ook je kostbare tijd spenderen aan een iets gevarieerder aanbod dan uitlsuitend aan een verplicht doorslikken van enkele professioneel en gesofistikeerde show en dansband solisten zoals je enkele decennia geleden wekelijks kon bewonderen in feesttenten van de oude stempel zoals het voormalige casino in het citadelpark ... Bigband solisterijen met uitstekende afgietsels /kopietjes van (de uitstervende kaste der ) dansorkest muzikanten ,ach wie maalt erom dat ze niet meer de enige atractie zijn op de affiche Natuurlijk mogen de erfgenamen van de lange radio-band traditie die culmineerde in de de BRT-jazzband en uiteindelijk het Freddy Sunder orkest als laatste reddings boei ,nostalgisch hun ding komen doen en een strohalmen -programma presenteren overgoten met enkele modernere ingredienten ... Maar de huidige straffe gasten zijn geen fenomenen als phil Woods en zelfs geen Etienne Verschueren ... Erg genietbaar vakwerk en zakenmensen maar ook niet meer ....
Jazz in 't Park zelf staat er dus gelukkig nog steeds en meer dan ooit Dank zij een vasthoudenheid van het officieele initiatief van de dienst feestelijkheden die er mede heeft voor gezorgd dat Gent terug een beetje op de wereldkaart staat qua muziekjes ....
Gent was al altijd een broeinest van de belgische jazz geweest en is het nu meer dan ooit te voren Vooruit , Jazz in 'tpark , Gentjazz , de gentse feesten initiatieven , Trefpunt , el negocito , hot jazz club de gand , het damberd , charlatan ...een paar nieuwelingen en occasionele gelegenheden in oude vervallen winkelstraten en vervallen uitgangsbuurten ... en niet te vergeten de doorbraakvan de impro-en jazz muziek aan het conservatorium
Allemaal initiatieven die de jazz in Gent hebben in leven gehouden / nog in leven houden en uiiteindelijk hebben geleid tot de huidige overvloed aan jonge , goed opgeleide en beloftevolle musici .... Laten we hopen dat ze genoeg speelmogelijkheden krijgen om dat te kunnen volhouden on het allemaal verder waar te blijven maken ...
* Koud , killig en kletsnat was het eerste weekend wél ..... vooral de zondag "Welkom op de kerstmarkt" zei Chris Joris gevat ....
GOED TOT UITSTEKEND ECLECTISISME FEESTJE ...
Ten geleide
De meeste blanke musici zijn echte meesters in het knippen en samenplakken : dat is bovendien een manier die in het huidige tijdsgewricht van de jazzgeschiedenis en betere wereldmuziek alweer de bovenhand voert in een steeds afwisselende cyclus met revolutionaire bommenleggers en beeldenstormers ... --Intuitieven , naiven, originalen ,art brut tegenover techneuten, academici , Collage kunst , patchwerkjes en nieuwe breiwerkjes met oude wol .? Creatievelingen en eigenzinnigen tegenover opkopers affineurs en veredelaars , assimilatoren en conservatoren ...Wijnboeren tegenover wijnhandelaars Knutselaars en recycleurs tegenover gepassioneerde undergrounders ...? Wie zal het zegen
"Blanke" jazz is een techneuten kwestie , en de volgelingen van die optie zijn daar erg goed in
Je moet knippen en plakken dus erg goed beheersen en je dient daar ook oog , oor en meesterschap voor te bezitten ... Virtuoos nieuwe coktails maken en nieuwe samenstellingen blenden kan niet iedereen
Vrijdag
De vrijdag kon ik wat tijd vrij maken om het volledige concert van het Greg Houben quintet te beluisteren
Het had weinig te maken met de intimistische luisterliedjes namiddag die Houben presenteerde tijdens het voorbije gent jazzconcert
Het was eraan te horen dat deze groep is onstaan na een intense samenwerking en een paar(schitterende ?) jamsession Het bleef wel allemaal erg clean en zuiver en straight = maar "no nonsense" is nooit een bezwaar geweest .... mainstream ook niet : en zeker niet als je tevens een kei van een alto-saxofonist hebt meegebracht ...die de boel een swing graadje liet stijgen en stevig weerwerk bood ....Pierrick Pedron is de naam van die aanstormende bretoense maestro Perfecte partner en stimulans van Houben ; die duidelijk enthoesiast is over de passionele bettrokkenheid van zijn vriend -collega ...
Pierrick Pedron 13/08/2010 Jazz in Langourla
Het spul hing goed aan elkaar : maar dan wel eerder als een soort goede smeuige rizotto ipv een vastgenagelde stevige en weinig bewegelijke beschermende ijzeren handschoen
Opmerkelijk = De evocatie van de Ellingtoniaanse johny hodges beruste vooral op een meesterlijke ( maar technische ) demonstratie van glissandi beheersing op de altsax ... Romantisch dat wel ..... Rabbit kon dat volgens mij nog beter .. Erg gewaagd dus om dat te doen, maar wie heeft nu heden ten dage nog voldoende en regelmatig geluisterd naar de opgenomen Hodges zelf ?... De fransman slaagde er moeiteloos in dank zij een uitzonderlijke Techn iek
De overtreffende trap van een Hodges tribute moest wachten op een zondagse lyrische Ben Sluys
De instrumentist Greg Houben zelf kreeg door de aanwezigheid van de altist de schitterende lijst waarin zijn teer manierisme kon schitteren zonder opnieuw te verdwijnen in de vergeetputten van het impressionististische geneuzel en de waterverfjes van de crooner-muziek die steeds op de loer liggen voor de toonkunstenaar wiens hart ligt bij de fijne preciese heldere lijntjes en de gevoelige teint wisselingen van het geheel ....
Geen belegen ,magere Astrud Gilberto memes vandaag , waarvan de houdbaarheidsdatum allang is overschreden ( Neen ik heb niets tegen braziliaanse muziek , integendeel ... maar bleke sexloze aseptische en steriele miniatuurtjes vol geparfumeerde en schoongewassen latijnse '"couleur local"truukjes door en voor mensjes met smetvrees , hoef ik niet ...geef me maar een echte vette donkere brok )
Wat een goed gelukt concert werd het uiteindelijk De geest van de " betere Chet Baker " leek mee op het podium te staan Een zeer clichématige en triviale constatering ?...maar wél ad rem en iets wat ten overvloede erg duidelijk werd onderstreept door het aantredende personeel Het was boeiend en het was genieten ....met dank aan al de heren musici: Een zeer goed geoliede rythme machine met een pracht van een bescheiden maar o zo efficiente en functionele drummer Rick Hollander , een Sal La Roca in goede doen en een goede piano door Pascal Mohy Een rythm machine die vooral benadrukt wat de hoofdbekommernis is van alle deelnelmers aan deze combo : het geheel van het samenspel en het maximale vermijden van egocentrisch en exhibitionistisch vedettisme zonder daarbij de diverse persoonlijkheden en hun hun goede eigenschappen die mee de soep koken , tekort te doen ... Ikzelf kan hier geen enkel evident spoor van een tyrannieke leider ook maar vermoeden ....wat niet wil zeggen dat alles mag Immers ; eerlijke , kundige en bescheiden musici weten zelf goed genoeg of ze al dan niet passen in het gekozen geheel ...en of ze zich daarbij goed voelen ook ...en dat relaxte heeft natuurlijk een hoorbare invloed op de kwaliteit van het geheel ...
zaterdag Nathan Daems Quintet Ik miste bijna alweer deze combo die al van een stevige en ophefmakende reputatie geniet in de jongste gentse jazz-scene .... Ik kwam nog net op tijd
Een doorpiepend zonnetje en een "jazzke " , zei de leader "wat wil je nog meer ?" Tsja ,wat minder "toots thielemansen "motivaties , misschien ? Grapje natuurlijk, en een inkoppertje voor open doel dat ik moeilijk kan laten liggen ....
Nathan Daems Quintet, 17/07/2009, Jong Jazztalent Gent, Gent Jazz, Gent, BE, 8-19/07/2009 Nathan Daems (tenorsaxofoon en sopraansaxofoon, dwarsfluit), Bart Vervaeck (gitaar), Fulco Ottervanger (piano), Simon Segers (drums) Sebastiaan Gommeren (contrabas)
Drummer en pianist kende ik al als de goede en beklijvende muzikanten die ze zijn ... ik kijk uit naar hun opttreden volgende week met hun eigen trio ; de beren gieren ... Laat ik toch benadrukken dat Simon en Fulco zeker behoren tot die muzikanten waarvan de leader beweerde dat hij zonder hen niets is ... Veel te zwart wit natuurlijk : Hij is misschien nu nog afhankelijk van die vertrouwde kompanen maar er zit beslist meer dan genoeg potentieel in de man om zich verder te ontwikkelen , mits hij de kansen blijft krijgen en wat ik hem toewens ... Fulco gaf meer dan een indruk van zijn reeds gerijpte professionele en artistieke kwaliteiten ; hij speelde boeiende en prachtig ondersteunende partijen die altijd een meerwaarde betekenden voor de groep als geheel ...Het is veel meer dan een leverancier van uitstekende comping ( tr-uwens ook een discipline apart ) ...
Blijven dus de tenorist , de guitaar en de bassist die ik voor de eerste keer echt life en intensief beluisterde ( ik reken de vluchtige opgedane impressie tijdens een lort bezoekje aan het trefpunt vorig seizoen niet mee ..dat soort ambiance kroeg (en de daar dito verlangde (volkse?en entertainende )muziekjes ) is trouwens nooit erg meer mijn geliefde luisterplek geweest ) Ja ik ben bevooroordeeld ,wat betreft die gelegenheid , weet ik ...Ja ik zit er soms wel eens te suffen tijdens de Gentse feesten of op het piepkleine terras wanneer de stad dood stil is tussen de seizoenen ... liefst niet binnen dus want ik hou nu eenmaal niet zo erg van dat benepen hol : t'zal wel een soort claustrofobie zijn en de erg dichte opeengepakte lijfelijke aanwezigheid van alle andere gasten ....ik krijg daar geen lucht
Joe Henderson en Coltrane staan vermeld n als invloeden in het programmablaadje ... Ja welke hedendaagse tenorist niet , hé ... maar met het aanwezige model Joe Henderson duiken we zeker niet in de latere Coltrane : Nathan voorlopig ook nog niet ...
Het voorlopige resultaat is een jonge tenorist die een beetje klinkt als de love- power muziekjes van een jonge Charles Lloydd at fillmore East ( een soort getemde hard bop met de gemakkelijk in het gehoor liggende , beschaafde " avant garde" riedels van toen =en dat is wel een compliment : ik vrees zelfs dat nathan niet zo goed weet wie Charles lloydd toen was ?De huidige lloydd is fantastisch uitgerijpt ( net als Pharoah Sanders ) en zeker ten onrechte vergeten ) ... Nathan is nog niet zo ingewikkeld en volgestouwd met snelle notenkrakerijtjes , loopjes en riedeltjes als die oude glorie( ondertussen een hele grote mainstream meneer, zoals reeds gezegd ) , maar toch al goed op dreef ... Boeiend en publiek veroverend zonder enige moeite ...
Een goede rijke tenor-sax sound waarbij dikwijls ook op het randje van het overblazen wordt gephraseerd ( zal de latere Pharoa Sanders straks ook achter het hoekje komen piepen ? )alhoewel er nog geen manifest spoortje van een spannende esthetiek van de hoge kreetjes aanwezig is .. Wordt zonder twijfel vervolgd
Guitarist( beetje Wess Montgommery ? beetje Georges Benson ? ) en de bassist ga ik later in het seizoen nog eens intenser beluisteren . Vandaag zat ik wel gefocust op de tenor , maar ze hebben geloof ik, ook dit jaar een vaste wekelijkse stek en ze kiezen resoluut voor het tonale , dacht ik toch ...We beluisteren dat nog allemaal wel in de nabije toekomst in de wat lossere sfeer van een of andere informele club ....
En toen werd ik hoognodig thuis verwacht ... ....ik miste dus het optreden van Het Richard Rousselet Quintet Volgens enkele kenners -en trompettist Patrick de Groote die ik zondag ontmoete ; een meer dan twee uur durend eerste toppunt van dit festival-weekend : Een technisch perfect afgewerkt feestcadeau met Miles Davis in gedachten ...
Zondag :
Het was dus koukleumen en erg waterachtig op de derde dag van Jazz in 't Park. Tijdens het concert van Back Back goot het water. Het mengpaneel moest zelfs worden verschoven om te voorkomen dat er water in zou sijpelen. Maar de muzikanten lieten het niet aan hun hart komen. Ze gaven zich en speelden mooie concerten. Er was minder volk, maar ondanks het rotweer zat het onder de zeilen goed vol.
Percussionist Chris Joris bracht zangeres Kimberly Dhondt mee. 'Na een nummer verdween ze weer. 'Ik hou ze achter de hand voor straks, zodat jullie zeker blijven zitten' zei hij grappend
Flamenco en jazz / José Torral Trio
Maestro José Torral Serge Dacosse electrische bass en vooral ook grote meneer: Fluitist Stefan Bracaval
Doordat ik vroeger op het festivalterrein belande dan mijn gepland tijdsgebruik op die dag me had toebedeeld ,kreeg ik de gelegenheid om een (groot) gedeelte van het prachtige concert van deze fusie tussen jazz improvisatie en flamenco mee te maken
Een komplete verrassing voor mij ...want wanneer ik verplicht ben om te kiezen vallen dergelijke uitgesproken fusie-initiatieven bij mij tamelijk vlug uit de boot ...daar veel "fusie " altijd het risico inhoud op het presenteren van een verzameling van de gemakkelijkste herkenbare cliche's uit de spectievelijk gemengde genres Niets van dit alles in dit trio : Voortaan prijkt die groep dan ook op mijn lijstje niet te missen concerten in de toekomst ...
Ronduit intrigerend (1)waren de unisono partijen van de thematieken tussen technisch professionele fluitist en de guitaren ( meestal ook de basguitaar )dat creerde een heel apart en ronduit schitterend en aansprekend "flamenco "timbre ... De fluitist verving erg effektief de traditionele zang-laag van de flamenco met de afgesproken thema's en motieven die hij vermengde met impro procede's uit de modale jazz die door Miles Davis werd opgestart en door jazzphraseringen , De typische essentieele ritmische flamenco benaderingren bleven behouden ; gelukkig ...dit was een feest Maar niet alleen het technische meesterschap was van de partij ...ook de creatieve zeggingskracht vierde haar talenten bot ...
"Flamenco is het Spaanse equivalent van de blues , ze zijn beiden onstaan uit een vermenging van Culturen " zei Miles Davis ooit Zoals dat is belichaamd in dit intense trio is het veel meer nog ...het is het knappe resultaat van een geslaagd project geworden dat vrije creatieve inbreng en respekt voor verschillende tradities knap integreert en zich niets aantrekt van muzikale dogma's en muziek-racisten en bovenal het cliché en de voorgeschreven indeëenn van anderen over wat die traditie wel moet zijn om " echt " te zijn , als ballast kan en mag dumpen en dat vanwege hun schitterende demonstratie van de eigen concepten ...
Backback maakt jazz met een stevige rock-inslag : Stevig geënt in de jazz-traditie: de loeiharde improvisaties, het intelligente begeleidingswerk van Giovanni Barcella en de herkenbare thema's hebben relatief weinig van doen met de rock-muziek van vroeger of nu. Back back is juist een lofzang aan het adres van de improvisatie en de onuitputtelijke inspiratie die de muzikanten elkaar geven. Saxofonist Marc de Maeseneer bouwt een concertlange solo op, heel secuur en vol ingehouden kracht.en erg (ook fysisch) moeilijk op het logge instrument dat de baryton is
De sax van Marc de Maeseneer vertolkt af en toe een soort pijn, maar het blijft hoe hoe dan ook dan op heupenwiegen en dansvoeten inwerken ... Even later wordt het een zenuwslopende solo die de blazer met volle intensiteit uit zichzelf sleurt;
Muziek met dikwijls een wild karakter maar afgewisseld met experimenteler insteken , maar dankzij de stevige rock-ritmes van Giovanni Barcella en het transparant gehouden geluids geheel nog steeds erg bevattelijk. De emoties worden rauw en eerlijk op tafel gegooid , geen poepas ... Het resultaat is vaak snedig maar helaas ook dikwijls met een opkomende verveling die nogal vlug leidt tot het abrupt afbreken van de gevolgde piste wanneer ze zich dat realiseren . Backback maakt een soort punk -jazz dat in het Belgische jazz-landschap al te vaak afwezig blijft.
De enige die ik ken die in dat genre ooit bekend was , is de betreurde engelse meester altist Xero Slingsby
Zonder enige pretentie stellen Wauters, de Maeseneer en Barcella een meeslepend, spannend verhaal samen dat bruist en borrelt . Wie zich op sleeptouw laat nemen en kopje onder gaat in de stevige jazz van Backback, komt er gegarandeerd met een fris hoofd terug uit. Gespierde, verstaanbare muziek, ook voor rock-fanatici!
Maar er valt nog veel meer over te zeggen dan datgene wat ik ervover heb gelezen ...
Het life gebeuren dat wordt aangeboden lijkt meer op een happening performance dan uitgedokterd festival-concert ... uitgebracht op een zeer gedegen manier .. Niets mis mee natuurlijk , maar die aanpak leid vlug tot de altijd op de loer liggende verveling bij het publiek . Dat is aartsmoeilijk om vermijden in dat genre ...zeker als je speelt voor een luisterpubliek ;
Pluspunt , het over het algemeen zich kwetsbaar opstellen door resoluut te kiezen voor het onzekere van het avontuurlijke en momentane en de interactie met de andere protagonisten als de hoofdmoot van het inspiratie- materiaal
Het geheel deed me meermaals terug denken aan de vroegere happening concerten van ene John Surman die ook een dergelijk projekt met succes , tijdens de europese free van de 80-jaren , wist op de been te houden Vooral 'smans toenmalige taktieken om de verveling valkuil te vermijden schieten me te binnen ...
Misschien was toch deze formule baryton/ guitaar /drums wat te lang uitgesponnen ...het conceptueel materiaal dat werd uitgemolken , leek me ook iets te krap ...te ééntonig
Ik vond het vooral te betreuren dat de saxofonist bleef zweren bij de moeilijke en logge baritonsax als het meest in het oog spingende front en leading soloinstument (2)... een paar viriele tenor en of snelle sopraanswitchen en kronkellijnen ( dus geen eenvoudig "dubben " ) zouden het palet wel degelijk hebben opgeluisterd ...Ik zat er op te wachten , het kwam dus niet ..
John Surman deed dat vroeger ook al(baryton inruilen voor sopraan en vice versa ) ; het verhinderd namelijk tijdens een happening concert het wegzakken in de verveling van " ja ,we hebben die baryton nu al gehoord "
Voor alle duidelijkheid : collectieve Improvisatie -Muziek en goed samenspel denken vertrekkend vanuit het instrument ( anders dan haar geijkte rol) is aartsmoeilijk ... (De boutade die Ike Quebec ooit gaf " ik speel tenor , geen muziek "is illustratief )
Ik heb groot respect voor musici die bij dit concept als belangrijkste uitgangspunt blijven zweren ...ze zijn op zoek naar een uitbreiding van de mogelijkheden van het instrument , het samenspel en zitten steeds dicht de grenzen van het fysisch en technische mogelijke ...
Uiteraard heeft een drummer-percussionist als G. Barcella daar geen last van ...daarvoor is de man té intensief, té gepassioneerd en té creatief ; dit is geen eenvoudig "begeleider " maar een boeiende stem .. Een "leader " die net zoals zovele van zijn collega's tot in hun vingertoppen hun instrument vergevorderd exploreerden ( en nog steeds exploreren ) en die uiteindelijk de richting aangegeven zoals dat gebruikelijk is in minstens alle stijlen die afstammen van of verwantschap vertonen met de "great black music " en waar de ritmiek en de percusiie het primair ordenende principe leveren
En het begon bakken water te gieten , tijdens dat concert ... het einde van de"jazzkes" dacht ik maar stevige punk-jazz bllijft ook daaronder overeind
(1) Ik ben een groot liefhebber van fluiten en ( goedgebrachte )fluitmuziek( wat niet gemakkelijk is ) ... in tegenstelling tot veel mensen die dat erg vervelende ,storende en kinderachtige speelgoed- instrumentjes en muziekjes vinden ... dikwijls ook weinig"viriele "mietjes-flut (2) De enige grote meneer die zulk een afwisselende en voordurend de spanning erin houdende set kon spelen met dat logge instrument en die ik ooit kreeg te zien als jonge snaak ( in het hazewindstraatje van 40 jaar geleden ) in een meer conventionele ( vooral ook met een bluesachtige soul insteek( zoals ook het back back ensemble als verzamelpunt en baken gebruikt )combo en bij hem natuurlijk gekruid met erg veel bebop insteek ) was afkomstig uit de bigband van Dizzy Gillespie ; Cecil Payne . ( Het zal wel onnodig zijn te zeggen , dat die man op mij als beginnend jazz liefhebber en pril aspirant muzikant een diepe indruk maakte ... ) Overigens was dat ook een fysieke reus en wel eentje zonder vooringenomenheid tegenover o.a. free en toenmalige avant garde musici ( hij verscheen veel later zelfs op een Byg plaat in het gezelschap van de toen furore makende Archie Shepp ) Ja natuurlijk was de setting helemaal anders dan die van back back ; de man speelde daar immer met een in die tijd onontwijkbaar triootje dat je tegenwoordig slechts een beter cocktailtrio zou noemen en waarvan minstens de bassist heel wat meer toonbeeld van een sectair muzikaal purist was dan de solist ____de drummer was toen wijlen Al Jones ooit ook al een Dizzy Gillespie side man ...
Een Belgisch en uitzonderlijk hoogtepunt te vergelijken met de Tristano-Lee konitz richting van improviseren en musiceren ... Uitgerijpte ECLECTICI langdurig op elkaar ingespeelde en met elkaar muzikaal vergroeide topchefs aan het werk in de keuken
Epistrophy , off minor , Ballad voor johny , Monk , Johny hodges het staat er allemaal ,schijnbaar moeiteloos : maar het zijn geen citerende tributes of imiterende reconstructies ... of routineuze klussen .....Het is eigen edel-gesmede Lyriek en romantiek zonder ooit te verzieken in kleverige confituur ...
Johny hodges sound zoals hij zou kunnen zijn gespeeld door een Benny Carter temperament ...maar hier dus met de zekerheid en de briljante aanpak van het uniek talent van een topsaxofonist ...
Het genie van "Monk " ? jazeker , net zoals ook steve lacy voordeed hoe een blazer daar zijn voordeel en onze verukking kan mee doen
Soms ook een lichte aarzeling ,vanwege het ongewone en erg op het scherpnvan de snede balancerende , in het obligate voorgeschreven materiaal ... vandaar een paar (vrijwel onmerkbare en vermeende )opduikende moeilijkheden om (bijvoorbeeld) samen terug tijdig op " thema"te komen ; interesssant om te horen hoe die " fout "werd opgelost en omgesmeed tot een voordeel ...inspelen op het onverwachte( maar toch onvermijdelijke ) en er je voordeel mee doen; je moet het maar eens doen ... (H)eerlijke muzikanten zijn het en blijven ze /die vooral hoge eisen stellen aan zichzelf en daarom om mogen aan anderen hoge eisen stellen ...
Eric Vermeulen /Ben Sluys, alles wat ze spelen is uitstekend en van henzelf ( uiteraard de vele eigen stukken )....maar ook de stukken van anderen krijgen dat onmiskenbare cachet opgestempeld ...
Het kan niet op Ze hebben dat alweer prachtig en onomstotelijk voor altijd bewezen ...
En ze kunnen dat overal doen ; aan de noordpool in de drijfnatte hitte of tijdens een zondvloed ...dat heeft daar allemaal geen vat op Ze hebben niet langer een speciale niche en een verwittigd publiek nodig om aan te slaan
LANDWIJNTJE en toen kwam de gevierde percussie-guru
The Chris Joris Experience edition number 3
Net als dat het geval is met succesrijke films ...editions 3 alweer : oftewel een vervolgproductie dat het succes verder tracht uit te melken ? (Tsja je moet je dure projecten wel én betaalbaar én verkoopbaar houden , anders heb je dus geen tijd en geld meer om daaraan verder te blijven bouwen )
Goed dat gezegd zijnde ; het is de eerste maal dat ik deze mensen life bezig hoor en zie Ik kèn hun reputatie en de superlatieven waarmee ze worden gepromoot , maar hun werken zijn me (persoonlijk) grotendeels onbekend gebleven ... De bovenstaande opmerkingen , speelden ook wel mee in mijn achterhoofd om toch maar te blijven zitten in die koude kille laatavond ... Razend benieuwd dus , wat het zou worden ; ik zat bovendien in het goede gezelschap van een kenner/insider ter zake ,voor wie zeker de blazers geen" ver van het bed show" , waren ....
Een babbeltje vooraf van de leader dat ons op het einde van het concert een zangeresje( Britney Dhondt ) beloofd en de interpretatie van een argentijns smarten-lied ... eerst moeten we de volledige set uit zitten vertelde hij er fijntjes bij ...
En met reden want na het tweede nummer wist ik al hoe laat het was ... (Of misschien was ik wel acuut luistermoe geworden na een volle dag ononderbroken chronische festivalitis _____ zou ook kunnen ...)
Vakkundige en erg professionele muzikanten , dat allemaal wel ... Maar het helpt niet om allerlei exotismen te mengen of te adopteren/ aan e passen als je front line niets anders te vertellen heeft ( of mag vertellen ?) in de improvisaties daarop , dan het aaneenrijgen van geijkte bigband acrobatiek , pyrotechniekjes en arrangement likjes waarover je ook in het eerste het beste show- orkest valt ... allemaal erg efficient welsiwaar maar zo dood als een pier , vind ik ...als oubollig muzikaal entertainment voor chique recepties is het beslist nog lang inzetbaar( en dat zal deze groep ook wel wéten )
Geen enkel eenvoudig japans toonladdertje ( hoe mooi en interessant ook )vermag daar iets aan te veranderen ...Ook niet als je dat laat brengen door kunstfluiters ;zelfs het raku -verhaaltje dat achter de titel steekt die voor dit "stuk" is gebruikt,maakt het niet beter ... ( ik herinner me trouwens het gemakkelijk exotisme van een enkel pop-nummertje /liefdesliedje dat ik ooit hoorde op de radio = "Japanese boy" gedrenkt in de " couleur locale" foefjes ) Zie trouwens hieronder de appendix voor japanse "toonladdertjes" ...
Jammer voor het aanwezige potentieel enzo , enzoverder ... Maar het komt er dus niet echt uit ...he ... er is duidelijk te weinig ingespeeld op de geest van het repertoire zelf ... enfin het is maar mijn mening .... (1)
Toch nog veel heel erg mooie momenten in dollar brand achtige stukken ... de alt klinkt bij momenten als een Carlos Ward maar speelt op veilig ( in tegenstelling tot wat Carlos altijd deed ) en op Phil Woods achtige virtuositeit( ook een mooie keus en een dijk van een compliment ) ;mooi beschaafd , knap, goeie keus maar niettemin toch door(mijn) langdurig bekendheid ermee( en het nog steeds beluisterbare origineel ,) verworden tot zageventerij en notendebiet alsof er een taximeter aan de sax meetikt die telt hoeveel gepselde noten er al moeten worden uitbetaald ...Vandaag dus gebracht door een ster-sax die een "archeologisch verantwoorde" en heel goede reconstructie weggeeft van een nog net niet tot artefact verworden amerikaanse ster-solist en aanbeden rolmodel voor een high-shool showband en dito arrangement schriftuur ... Het blijft echter wel een uitstekend muzikant ... De trompettist is heelwat boeiender maar af en toe is het ook wel eens van dat dik bigband- hout zaagt men planken, gelukkig erg spaarzaam ...
Toffe Trompet en toffe Peer chris joris
Een uitstekende pianist en bassist en ook de leader zelf met al zijn kwaliteiten en zijn zeer efficient percussiewerk Dus ben ik toch gebleven .... ook al voor het mooie en moedige zangeresje, maar dat heb ik heilaas niet meer kunnen of willen uitzitten ...ook vanwege de te koud geworden invallende nacht Bovendien is een scheut kleinkunst niet datgene wat ik op een jazzfestival verwacht ... Mijn compagnon de route , had al vroeger zijn hielen gelicht ...misschien werd hij afgeschikt door mijn eigenste ouwe mannen gezaag , kan ook zijn ...
= Het kan wel zijn dat Chris Joris een goede soort muziek-ethnoloog is geworden maar of dat verder reikt dan het meesleuren van een omgebouwde (?) handdrum (een bass-djembe ?) als een soort "legitimatie"of als trofee , durf ik op grond van de korte ( en professioneel gave ) interventie op dat prachtig ogende instrument toch niet te zeggen ...Begrijp me goed ; ik wil dus niet beweren dat hij geen goede eigen dingen deed op dat instrument .. maar het lijkt me eerder dat hij een "afrikaanse "(?)percusie muziek speelt van eigen vinding ...niet dat zoiets verkeerd zou zijn ___ dan doen afrikaanse master drummers immers ook ... maar dan wel in de context van percussie-ensembles van minimaal 3 uitvoerders en met inbegrip van alle ( traditionele en persoonlijke varianten op ) support en lead afspraken als bindende elementen en steunpunten = de zeldzame momenten waar leader , bass en piano juist dàt patroon het dichts benaderden , riep onwillekeurig het concert van het Randy Weston trio op ,vorig jaar op Gent jazz
Duidelijk ook dat melodische stemmen( wanneer het dan toch gaat over de "geest" van afrikaanse muziekjes en de daarbij horende verrukking die dat bij mij steeds opwekt ) dan maar beter ostinati patrone(het afrikaanse equivalent van rifjes en bepaalde melorythmische patterns ) en/of vooral aan modale improvisaties ( vooral de lijnmatige recht toe rechtaan - aanpak van een Sonny Rollins bijvoorbeeld ) doen of ook wel eens hun discours baseren op de verschillende mogelijke voicing van een paar gebroken akkoorden, al dan niet geaccentueerd en of gelardeerd met power chords en/ of grote far out interval sprongen
:Ik had dus duidelijk iets anders verwacht : maar ik ben dan ook erg verwend geweest wat het life beluisteren van afrikaanse rithmiek betreft ... Ik bedoel ook dat bijvoorbeeld : Het spaans dat Jommeke spreekt is ook geen 'echt' spaans , het lijkt er alleen maar een beetje op ....
Ja ,ik weet nu ook wel dat "wereldmuziek "een vlag is die erg veel muziekjes dekt waaronder ook erg veel pop bullshit maar ik bedank wel altijd voor de "wereldmuziek sterren " genre plaatselijke " zangeres zonder naam" of locale "Eddy wally's"
Het gevaar van het eclectisisme en mengvormen
Jazz, die ik beschouw als de eerste wijd bekende vorm van wereldmuziek, is in staat de betere roots en wereldmuziek te assimileren maar dat wil nog niet zeggen dat je ook meteen alle platte clichés van een zwarte of chinese bobejaan Shoepen moet gaan overgieten met een jazzy sausje ...of dat je net eventjes Will Tura gaat spelen op zijn "mozarts " of bach laat ver-swinglenen door een françois Glorieux ...
"Jazz kan wel alles gebruiken als kapstok voor een improvisatie ", zelfs reklamejingles en straatdreunen ala albert Ayler, is een veelgehoorde en juiste opmerking ...Niet het uitgangsmateriaal is belangrijk of zelfs het themaatje ; maar wél de impro die het hoofdingredient moet zijn ..... Alleen moet je improvisatie zelf niet alweer uitsluitend aaneenhangen van de makkelijkste geleende truuks en stijlfiguurtjes uit een of ander "jazzke", hoe goed die ook mogen (verondersteld)aanwezig (te) zijn in het collectieve muziekgeheugen van je publiek ...
Ach wat ... de volgende keer dat die mensen langkomen ga ik toch maar weer luisteren ... je weet maar nooit Ik ben ook niet alle dagen even fit of "geinspireerd " of goebezig ...of zelfs niet met muziek bezig Zeker niet in een koude nacht valt het niet mee om daar te moeten staan toeteren ( terwijl je eigenlijk liever Tv had gekeken ? ) en opboksen tegen de bakken regen en windstoten , het zuidpark waardig , die de aandacht ook dwingend opeisen Ook de meest fijne en goed geconstrueerde afrikaanse rythmen en de eigen virtuoze varianten daarop , moeten daarin verzuipen ....
P.S. Thuis had mijn echtgenote nog maar eens een replay opstaan van de eurovisiesongfestival ; hé , net hetzelfde ... Strictly voor liefhebbers van het genre dus ... Duizend in een dozijn Waar heb ik dergelijke muziekjes nog gezien ? Juist ja ... jaren geleden op de verpauperde kuiperskaai ; Olv een uit conventionele prietpraat muziekjes opgetrokken Dave Pike die als grote merite heeft gehad ,tijdens zijn korte verblijf in onze stad ,dat hij enkele jonge lokale talenten ( en niet van de minstens )een speelmogelijkheid en een gel:egenheid tot het opdoen van enige routine gaf Maar of dat allemaal belangeloos was en hij uiteindelijk het hazepad koos toen de schatkist en spaarpot van een aankomend jazz zangeresje dat een TV- zangwedstrijd had gewonnen , leeg was , weet ik nog steeds niet .... Man je kan wel wat beleven en leren , hoor ,met en van jazzcats , ook buiten de scene ... het zijn ook soms waanzinnigen net als die plastische japanse kunstenaars die chris Joris moest vermelden ...."raku "of zoiets geloof ik
APPENDIX
Courant gebruikte Pentatonisch gebaseerde Japanse toonladders ( ook in de westerse muziek )
Disclaimer : Most used (modern)scale equivalent in western piano tuning concert pitches can differ and according to followed ethnic tunings and/or based on natural harmonics ,if there is no obligate piano
Nota : de Yo en Minyo toonladders ( = de m7 sus4 , wat Hal Singer de " modal pentatonic scales " noemde in alle mogelijke voicing posities ) worden zeer veel gebruikt in (minstens ) de west-afrikaanse muziek ... Prachtige voorbeelden daarvan zijn zeer goed te volgen in de concerten van bijvoorbeeld Oumo SANGARE Trouwens ook altijd voorzien van erg veel goede (Malinese ) en populaire djembe- en (Bikutsi)percussiepartijen
Anecdote : -Het zijn trouwens dezelfde toonladders die Dizzy Gillespie gebruikte als vertrekpunt en die hem als werknemer in big bands gegarandeerd het verwijt opleverden "chinese music " te spelen .. dat leide zelfs tot gewelddadige reacties
-reine kwart en /of reine kwint opeenvolgingen ( op de kwintencirkel)van diezelfde vijf tonen zijn trouwens ook de beroemde Miles Davis approach
[+] 
