chromatic <-- C G bB bEFG(b)A D (G)bB D FG+4 (-)6M9 chromatic <-- C FG(b)AbB bEF (b)A C (F) C (b)E7 G (b)B C(m)(7)+4(-)6(-)9 ->chromatic
Hieronder vindt U een van mijn concept- bewerking voor alto : de belangrijkste tonen zijn = B DE ( DE= FG de hoogste graden van de akkoorden op piano )
Free Jazz is eigenlijk al een oud beestje ... vandaar dat haar veteranen tegenwoordig meer te vinden zijn in de necrologie van de kranten dan op de levende scène ... Bovendien zijn jazzmusici nogal eens op "jongere" leeftijd vogels voor de kat ....
ALTIST NOAH HOWARD
Noah Howard is op vrijdag 3 september 2010 tijdens een korte vakantie in Zuid-Frankrijk, overleden. Howard, die in Brussel woonde, werd 67.
De in 1943 in jazz-mekka New Orleans geboren saxofonist stond mee aan de wieg van de Free Jazz-beweging. Als saxofonist werd hij sterk beïnvloed door John Coltrane en Sun Ra. Omdat zijn muziek in de eigen VS maar matig aansloeg, verhuisde Howard naar Europa:
Ikzelf hoorde Noah voor het eerst in de late jaren zestig ;met tenorist Frank Wright( A. Ayler adept ) , Sunny Murray en Allan Silva ; op het legendarische byg-festival in Amougies ... Later mocht ik deze mensen ( minus Sunny Murray ) nog meemaken op het (laatste ) Gentse free jazzfestival in het Gravensteen
Het is misschien onnodig te zeggen ( maar ik doe het toch ) dat ik Noah Howard altijd heb beschouwd als een van mijn inspiratiebronnen die ik een paar keer life mocht meemaken ; de man maakte op mij in mijn jonge jaren als beginnend saxofonist een onuitwisbare , diepe en bevrijdende indruk (samen met de saxofonisten Robin Kennyatta en Archie Shepp die ik eveneens life mocht beluisteren)
(1) Noah Howard was echter zoveel meer dan een vroege free-jazzmuzikant
Alhoewel hij gewoonlijk wordt vastgeplakt aan Ornette Coleman brengt hij een meer "tenor"-achtige aanpak op de alt Al van bij het prille begin had hij een uitgesproken voorliefde voor "eenvoudige" uitgeschreven stukken ( ook meestal van eigen hand ) Net als ( geest en stijlgenoot ) tenorist Pharoah Sanders , waarvoor hij eigenlijk de ideale alt-versie is , ging hij latere jaren ook op zoek naar zijn afrikaanse roots , dat leverde bovendien net als bij Sanders, en veel later in zijn leven een diep engagement op met de afrikaanse world music ... waarvan hieronder enkele getuigen zijn te vinden ;
De alt klinkt op deze nummers ( vooral op 2, 3, en 4 ) heel erg als de keniaanse praise music en op de zuidafrikaanse altisten rond Dollar Brand en Chris Mc Gregor ( in het bijzonder Dudu Pakwana ) Ter vergelijking :
In 1966 behoorde altist Noah Howard tot de bevoorrechte avant-gardisten. Hij speelde sinds twee jaar saxofoon en nam in één jaar twee albums voor het ESP label op: " Noah Howard Quartet" (ESP 1031) en "Noah Howard at Judson Hall"(ESP1064), dat pas enkele jaren later werd uitgebracht. Het derde ESP album, gepland voor release in 1968 (ESP 1073), haalde de productiefase niet. Wel verscheen het album "The Black Ark" (Freedom 1969) met trompettist Earl Cross en drummer Muhammad Ali, dat een positieve ontvangst kreeg Werk was in de USA schaars, ondanks het feit dat hij in 1971 met Ornette Coleman, Sun Ra en Sam Rivers de New York Musicians Organisation oprichtte. Daarom koos hij in 1972 definitief de weg naar Parijs zoals meerdere al of niet getalenteerde lotgenoten.
In Europa, waar hij al sinds 1969 optrad met Frank Wright en Bobby Few, wist hij redelijk naam te maken in de 70-er en 80-er jaren met concerten in clubs en bij festivals. Het album "Schizophrenic Blues: The Noah Howard Quartet Live In Berlin (FMP 1977) werd opgenomen in de Berlijnse club Quartier Latin met trompettist Itaru Oki in Albert Ayler achtige free jazz stijl.
In de 70-er en 80-er jaren speelde Howard vaak samen met trompettist Earl Cross en de melodieuze geestgenoot en eveneens in Parijs bivakkerende pianist Bobby Few. Het samenspel met Few werd vastgelegd op het album "Traffic" (Frame 1983). Zonder Few probeerde hij in die periode tevergeefs zijn Afrikaanse muzikale roots te vinden in Kenia.
I am Lieve Fransen Noah 's wife since nearly 30 Years . I was with Noah when he had a sudden brain hemorrhage and he died in my arms in the hospital in Nimes 36 hours later . It was unbearable and at the same time good to be with him. I want to... thank all of you of the love and support . The only thing he would have liked is to continue living to share the music in his soul with all of us .Please continue his legacy and share photos and music with each other and with me. I will post more recent photos and text after being evacuated with Noah back to Tervuren where we lived for 18 Years Lieve 04 september
In de vroege jaren zeventig was Noah uiteraard geregeld present op de Gentse jazz-scène ( Damberd , Cirque Central , Abas Jour )inclusief de leiestreek (Zonnedans , D'hondt d'Haene ... ) Hij speelde in het Damberd een legendarische "cutting contest" met de engelse punk-jazz altsaxofonist Xero Slingsby ,( ook een van mijn altsax modellen ) die hem ( zo werd verteld ) bijna weg speelde qua virtuositeit en vooral zeggingskracht en afwisseling ...ik heb dat jammer genoeg gemist ...
Vanuit Belgie maakte hij tournees door de hele wereld. Met trompettist Youssef Yancy speelde hij regelmatig in de tweede helft van de 80-er jaren.
Howard schakelde langzaam over naar jazz rock middels de groep Today en vervolgens naar free funk met de cd "Migration" (1990), omdat er voor free jazz steeds minder emplooi was. Een kortstondige opleving met een free jazz tournee door de USA in 1997 bracht daar geen verandering in
Een veelbelovend, rumoerig gestarte free jazz loopbaan eindigde zo in betrekkelijke rust.
In Tervuren had Howard zijn eigen jazzclub en dito label,AltSax. In totaal blikte Howard 28 albums in.
Zijn laatste plaat, "Voyage" (2010), getuigde van Howards interesse in wereldmuziek.
Het album 'The Black Ark' uit 1969 wordt als zijn magnum epos beschouwd.
In memoriam Noah Howard
" MUSIC IS MY SOUL "
Noah is the "Preacher", his idea of the importance of the vibrations of sound as the 'it' behind all of the universe was both accurate and brilliant. (Robert Kaplan)
Als representant van de Amerikaanse avant-garde was Howard begin jaren zeventig in Frankrijk , Belgie en Nederland vaak te en daar dan doorgaans in gezelschap van tenorist Frank Wright.
Binnen het Frank Wright-Noah Howard Quartet gaf de altist met zijn lyrische aanpak tegenwicht aan het spierballenvertoon van Wright.
Howard werd in New Orleans geboren, zong daar in het kerkkoor en werd met het jazzvirus besmet toen hij de solo van tenorist Paul Gonsalves hoorde in de Newport-versie van Duke Ellingtons 'Diminuendo And Crescendo In Blue'. Trompet was zijn eerste instrument, maar op zijn zestiende koos hij voor de altsax. In 1965 verhuisde Howard naar New York, waar hij deel ging uitmaken van de toenmalige zwarte avant garde .
Twee jaar later vond het roemruchte festival voor nieuwe muziek in het Belgische Amougies plaats, het eerste bruggenhoofd van de jonge generatie vrije muzikanten uit New York in Europa. Velen bleven hier hangen; ook Noah Howard vestigde zich in Parijs, om later naar Brussel te verhuizen.
De Amerikanen waren overdonderd door de aandacht die ze in Europa van de pers, radio, televisie en platenfirma's kregen. "In drie dagen in Europa kreeg ik meer publiciteit dan gedurende de vijf jaar dat ik in New York zat," vertelde Howard Valerie Wilmer, de schrijfster van 'As Serious As Your Life'. "De belangrijkste invloeden, en niet slechts in muzikale zin, kwamen van saxofonisten John ColTrane en Albert Ayler. Ik heb veel met Albert gewerkt. Als personen en als artiesten waren Albert en ik erg close. Hij begreep mij, als jong artiest die iets wilde bereiken," zei hij ooit.
Zijn vroegste werk is gedocumenteerd op ESP Disk, Musidisc en een aantal andere kleine labels. Essentiële platen zijn 'The Ark' (1969), 'Live At The Village Vanguard' (1972), 'Message To South Africa' (1979) en 'In Concert' (1997). Op zijn meest recente cd, 'Voyage', die eerder dit jaar uitkwam, verwerkte hij niet-westerse invloeden.
Het zal je maar overkomen. Je bent geboren en getogen in New Orleans, je schopt het tot bandlid van Sun Ras Arkestra, brengt platen uit op ESP, tourt de wereld rond, wordt aanzien als één van de meestinvloedrijke post-Coleman saxofonisten uit de jazzgeschiedenis. En dan zit je plots in de lobby van een Brussels hotel te praten met een blogger
Je bent opgegroeid in New Orleans. An sich is dat al een mooie voedingsbodem om met muziek te beginnen, maar wat heeft je precies geïnspireerd om met muziek te beginnen?
Een verhaal dat altijd terugkomt, lees het maar na op mijn website, is dat ik een groot deel van mijn jeugd doorgebracht heb in een baptist church. Ik werd dus al vrij snel onderworpen aan gospel muziek, wat altijd wel een invloed zal blijven. De harmonie en de power die de muziek uitstraalde heeft altijd een effect op me gehad. Ik zong een tijdje in een koor en begon daarna trompet te spelen. Nu, trompet is niet bepaald mijn favoriete instrument om te bespelen. Je hebt maar 3 pistons, moet veel te hard blazen. Ik heb veel bewondering voor mensen als Miles Davis en Dizzy Gillespie die het wél deden. Maar ik begon dus saxofoon te spelen. Jazz was sowieso altijd dominant in New Orleans. Er zat gospel (1) in die muziek, veel latin invloeden.( spanish Tinge , caraibische muziek , creoolse muziek ) (1b) Je had al die muziek van Fats Domino, Ray Charles, Louis Armstrong(1c) etc Als je in New Orleans woonde werd je quasi onmiddellijk in die muziek gegooid. Zolang de rode draad in de muziek maar gospel(2) en blues(2) ( en NO. Rythm & blues (3) was, dan ging ik ervoor.
---> voor C major / Am6-7 (hexatoon) CD(E) FGA (BC)E of (pentatoon ) CD(E) FGA (BCE) CD FGAB CDEFGA FGABCE CD FGA / FGABC / FGA CE /
Belangrijkste power chords = FA Sol --> (dittie)CD FG = CF(C4 ) CG( C5) DG(D4) en sol la -->(Triad ) D(E) GA = DG (D4) DA(D5 ) (1.b)- voornamelijk gebaseerd op Shuffle ,(--> 2 .1.2.2.1. <--) habanera/Cromanti( 3.1 /2.2. 1.3/22 ) en lundu(-->1.2.1./2.2.<--) rythms en op het systematisch gebruik van tresillo's (op de cymbalen) waaronder de beguine (8/8 332 of 323 ) afgewisseld met Tchabada-figuren(op 4 triolen 3.21 /3. 3 en 3. 2 /2 2 .3 of 3.2/ 3. 22 ) op de ride cymbal en punta's op de high hat ... 1010 0101 0110 1001
< >(bell note(arsmstrong) B R L B= open bass R tèt stroke L= tàt stroke (1C.-) 4/8 -->111/0 <-- ( stop time ) 4/4 --->0/1 1 1 (mentho bass)
(2.-)Consensus Scales : 10 tonen toonladders Black Go(d)spell : CD(b)E FGA (b)B bD Dm7sus4 / (b)E (b)B afro-Blues :C D(b)E F (b)GA (b)B bD Am(5)67sus4 / F (b)B
Nota ; Daarbij worden de III de V en VII trap soms vervangen door een " blue note"verbuiging naar beneden Coltrane vervangt systematisch de ii (d) door de 9+(bE )
(3) Dr John , Voodoo rythms (8/8 : 112 /112(papa legba) , 121112 , 121/211 121/121 (choro)) Sly and the Family Stone ,Aretha Franklin , Ike & Tina Turner -Memphis bass = 2222/22211
Wat die gospel betreft zit die invloed er bij jou héél sterk in. Misschien zelfs nog meer dan dit bij Albert Ayler het geval was. Aanzie je de muziek die je maakt als iets spiritueel?
Niet persé religieus, maar zeker wel spiritueel. Ik denk dat het een algemeen feit is dat muziek in eerste instantie een projectie van een gevoel is en dàn pas een projectie van geluid. Het is waar als je zegt dat mijn muziek soms pure gospel is. Wat mij boeit aan gospel is dat het enorm uitgelaten is maar wel in functie staat van de harmonie. Dat is dan ook ongeveer wat ik probeer te doen met mijn muziek.*
* Maar dat betekent niet dat Noah Howard heel strak akkoordenschema's ging draaien of erger nog "platen" ging naspelen ( toendertijd ook een "must" in het Gentse mainstram millieu = een doodlopend straatje waar nog steeds ( vooral guitaristen, en niet van de minste ) in vast zitten ) Veel van het podium-werk van Noah in die voege europese jaren is practical joke showmanship en deels intuitief ...ik herinner me nog een plaatselijk beroemd/bekend jazztenorist uit het Gentse die hem een "harmonische kluns" vond ...een cirkusnummer
Hoe ben je voor de eerste keer in aanraking gekomen met freejazz en vrije improvisatie?
Mijn eerste aanvaring met free Music moet in 1956 geweest zijn toen ik naar Duke Ellington ging kijken in Newport (uitgebracht als één van de meest essentiële Ellington live lps, nvdr.). Tijdens Diminuendo and Crescendo in blue speelt Paul Gonsalves een legendarische 27-chorus solo. Vandaag is dat misschien niet de grote vernieuwing, maar we spreken hier van het pre-Coltrane tijdperk. Later ging ik dan in het Sun Ra Arkestra gaan spelen wat ook een logische keuze was toendertijd. Als jazzmuzikant raakte je bijna nooit in de grote bigbands als die van Count Basie of Duke Ellington. Het was een fantastische tijd. Op het ene moment waren we pure ragtime aan het spelen, 3 seconden later konden we al in space zitten. Het was magisch om met Sun ra te mogen werken.
In 1966 verschijnt dan plots, op het grote ESP label, je eerste plaat met eigen quartet. Hoe is dat gekomen?
Ik was op dat moment heel goed bevriend met Albert Ayler die toen de grote naam op ESP was. Hij had over me gesproken met Bernard (Stollman nvdr.). Hij zei letterlijk tegen Bernard je moet die gast uibrengen!. Dus wij op vraag van Bernard een soort repetitiedemo opgenomen. Toen we de tape lieten horen op zijn bureau vroeg hij plots: wanneer kunnen jullie opnemen?. Dat was een zaterdag. Nog voor ik kon vragen wat hij zei vroeg hij opnieuw: kunnen jullie komende maandag om 10.00 uur smorgens in de studio zijn?. We hadden op dat moment gelukkig al een band, maar echt veel hadden we nog niet samen gespeeld. Maar op de één of andere manier zijn we erin geslaagd om die plaat alsnog op te nemen.
Een andere essentiële Noah Howard plaat is ongetwijfeld the black ark die momenteel opnieuw gereleased wordt via Boweavil records. Het is vreemd dat quasi 90% van je werk beschikbaar is via ESP of via je eigen altsax records label. Hoe komt het dat een legendarische plaat als the black ark zolang in de obscuriteit verdwenen is? En hoe ben je bij Boweavil terecht gekomen?
Die plaat is destijds op polydor uitgekomen. Zij vonden het evenwel niet de moeite om die plaat opnieuw uit te brengen. Op een bepaald moment liep ik rond in Japan en zag ik die plaat plots liggen uitgebracht op een label waar ik nog nooit van gehoord had. Na een tijdje had je dan het internet waar de prijzen voor die originele plaat én zelfs de prijs van die bootleg enorm hoog was. Ik zat dus al even met het idee om de plaat opnieuw uit te brengen via altsax. Begin dit jaar moest ik optreden in de Spitz club in Londen met Peter Evans, Chris Corsano en John Edwards. Daar zag ik de man van Boweavil die me quasi direct vroeg om the black ark opnieuw uit te brengen. Ik vind het vooral super dat hij zowel een cd als een vinyl versie uit heeft. Het gekke is dat die plaat nog maar net uit is, en dat hij op cd bijna weer uitverkocht is.
Ook voor Arthur Doyle betekende deze plaat heel veel aangezien dit zijn eerste opname als muzikant was. Hoe kwam je bij hem terecht?
Ok, dit kan misschien wat vreemd klinken, maar de bedoeling was initieel om met Pharoah Sanders te werken op the black ark. Pharoah was op dat moment niet beschikbaar omdat hij een platendeal had. Arthur Doyle was toen net bezig. Hij komt uit de generatie die zowat op ons gevolgd is. Ik leerde hem kennen dankzij Sunny Murray, met wie hij op dat moment vaak speelde. Toen ik hem de eerste keer hoorde spelen dacht ik dit is gewoon dé nieuwe Pharoah. Hij was toen ook zo iemand zijn ding deed zonder enige vorm van compromis. Arthur Doyle was dan ook de meest natuurlijke keuze op the black ark. Een beetje zoals Mingus vrij toevallig Eric Dolphy ontdekte eigenlijk
Doyle was toen nog een nieuwe naam. Mohamed Ali kunnen we aanzien als je vaste drummer op veel platen. Ook Juma Sultan kennen we via zijn werk met Jimi Hendrix. Op the black ark vinden we nog een aantal minder bekende namen terug zoals Earl Cross en Leslie Waldron. Achteraf nog iets van hen gehoord? Is het een bewuste keuze om met nieuwere muzikanten te spelen?
Het grappige is dat heel veel mensen zo freaked out zijn als het op Juma Sultan aankomt. De kerel speelde inderdaad bij Hendrix, maar hing ook heel vaak bij ons. Er werd toen vaak gejamd en vooral mij was het dan ook normaal om Juma tussen 2 tours te vragen om op the black ark te gaan spelen. Earl Cross was een heel begeesterde trompettist die ook nog speelde met Archie Shepp en Rashied Ali quintet. Hij was een enorm talent en zeker één van de belangrijkste drijfveren op the black ark. Hij is jammer genoeg vrij snel overleden. Leslie Waldron is dan weer een ander verhaal. Ook hij was vrij nieuw en een enorm talent. Kort na de plaat heeft niemand ooit nog van hem gehoord. Hij was verdwenen en we weten niet waar hij nu is.
Net zoals op het meeste van mijn werk zijn er inderdaad een heleboel namen die op dat moment quasi onbekend waren. Maar uiteindelijk is dat geen alleenstaand feit bij mijn muziek. Charles Mingus werkte ook vaak met minder bekende muzikanten. Het was Mingus die me duidelijk maakte dat jonge muzikanten minder geblokkeerd zijn in hun eigen stijl en makkelijker jouw composities konden interpreteren. Ik begin met zon jonge kids dan meestal als geen gek te repeteren. Eens ze er klaar voor zijn neem ik de partituren weg en hops het resultaat is hopelijk een goeie freejazz plaat. Meestal werkt die chemie wel. The black ark was één van die monsteralbums waar alles gewoon perfect zat. Dàt voordeel en het feit dat die muzikanten vaak zelf hun eigen weg gaan binnen een nieuw generatie maakt het mijns inziens makkelijker om op die manier te werken.
Ontdek je tegenwoordig nog vaak muzikanten waar je snachts wakker van ligt
De eerste naam die onmiddellijk in me opkomt en eigenlijk in ieders hoofd zou moeten opkomen is Chris Corsano. Ik speelde met hem en Peter Evans in de Spitz. Corsano is zo iemand die op dezelfde manier met muziek omgaat als wij dat deden, maar met frisse ideeën en een verrassend nieuwe energie.
Nog interessant was je samenwerking op Uhuru Na Umoja met Frank Wright. Daar speelde je met Art Taylor op drums. Was dit de enige freejazzplaat die hij ooit opgenomen heeft?
Dat was echt leuk om te doen. We verbleven toen allemaal in Parijs. Ik en Frank Wright werden uitgenodigd door de mensen van BYG om daar een festival te spelen en 2 platen op te nemen. Eerst ging Frank (Wright) 2 platen opnemen, daarna ging er een onder mijn naam uitkomen. Maar Frank werd nooit betaald voor zijn 2 platen, en bracht ik er dus ook nooit een uit op BYG. Tenzij dan die Uhuru Na Umoja, die we met Art Taylor deden. Art had toen een klein drumstelletje staan waarop we altijd repeteerden. Ik zei tegen hem ok, ik moet morgen naar de studio, ga je mee? We repeteren 5 uurtjes, vragen of ze de machines willen opzetten en beginnen op te nemen. Ik schreef de muziek uit en we begonnen eraan. Er staat op de plaat dat het een Frank Wright plaat is, maar eigenlijk waren het mijn songs. Maar inderdaad, het is zowat de enige freejazz plaat die Art ooit opgenomen heeft. In Parijs waren we eigenlijk blij dat we elkaar hadden. Zelfs Kenny Clarke heeft nog opgenomen met ons.
Wat me opvalt in je carrière is dat je af en toe de brute gospelfreejazz afwisselt met een heel down to earth salonjazzplaat met 80 r&b en wereldmuziekinvloeden. Je laatste plaat desert harmony met Omar Faqir is ook daar een voorbeeld van. Is het een andere Noah Howard kant of past het eigenlijk gewoon perfect in het plaatje volgens jou?
Ik ga niet gaan zeggen dat het in het freejazz plaatje past, maar anderzijds ga ik het daarom zeker geen minderwaardig werk noemen. Ik reis heel vaak en soms vind ik het belangrijker om impressies te maken, schilderijen te maken met geluid. Desert Harmony werd gemaakt tijdens een lange reis die ik maakte naar het middenoosten. Freejazz is mijn stijl, gospel is mijn stijl. Maar het is normaal dat ik af en toe die andere invloeden, die wereld die voor me ligt ook wil opvangen.
Na deze opsomming van anekdotes, tours etc is het niet verwonderlijk dat ik me afvraag hoe je in Godsnaam al zo lang in Brussel woont en hoe je in het orkest van Paul Ambach (boogie boy) terecht gekomen bent?
Op een bepaald moment had ik een overkill aan tours die op me afkwamen. Nadat ik die afgewerkt had ben ik een tijdje in Afrika gaan verblijven. Gewoon, in alle rust en kalmte deed ik daar wat safaris. Ik leerde er een vrouw kennen die in België woonde, en voilà 25 jaar later zit ik er nog altijd. Het moet aan Paul Ambach zijn oren gekomen zijn dat ik daar verbleef en hij belde me om te vragen of ik in zijn band wou gaan spelen. Ik had op dat moment niet echt iets te doen dus deed ik dat uit amusement. Paul heeft een neus voor goeie muzikanten en de band die achter hem staat is quasi altijd steengoed. Hijzelf is ondanks zijn leeftijd nog altijd een beest van een frontman. Telkens als hij zijn micro in het rond zwiert vragen we ons nog af op wie de microfoon zal vallen.
Noah Howard/Bobby Kapp June 29, 2007 Live at The Empty Bottle/Chicago
American-born free jazz alto saxophonist Noah Howard has died at the age of 67 years early morning Friday, September 3rd, 2010... A free jazz artist of the 60s and 70s, Mr. Howard came to critical acclaim again after returning to free jazz in the 90s due to recorded efforts with Cadence Jazz among other labels...first recorded in 1966 and finding a lukewarm reception to his music he moved to Europe living in Paris then Brussels...(image of Noah Howard by Noah Howard)
( Lieve Fransen ) "He went everywhere, Africa, India, all over Europe... He met many musicians, many artists. He loved to see different music and the people making it."
He has recorded 28 records, among them Black Ark (1969), Live at the Village Vanguard (1972), Patterns Message to South Africa (1979), Live at the Unity Temple (1997), Live in Paris (2001), Dreamtime (2002), Desert Harmony (2007) and Voyage (2010).
Noah performed with Kenny Clarke, Sun Ra, Bougie Boy, Archie Shepp, Gino Vanelli (Diamonds Awards),Johny Dyani, Chris Mcgregor, New Jazz All Stars, Art Taylor, Takashi Kako, Michael Smith, Andrew Cyrille, Wilbure Ware, Sunny Murray, Bille Dixon, Itaru Oki, Clifford Thorton, Leroy Jenkins, Ray Applenton, Ivo Van Der Borght, Alan Silva, Rashid Ali, Bobby Few, Jan Verheyen, Khan Jamal, Francois Tusoues, Jack Gregg, George Brown, Art Lewis, Ron Burton, Walter Metz, Dirk Joris, Boulou Ferret, Art Ensemble of Chicago, Youssef Yancy, Louis Mohollo, Dave Burell, Han Bennick, Misha Mendelberg Oliver Johnson, Kent Carter, Frank Wright, Albert Ayler, Donald Garret, Jerome Cooper, Chris Henderson, Frank Lowe, Milford Graves, Ted Daniels, Jean Jacques Avenell...and many others
playlist précédente
