Snikheet en een slechte behandeling van het gewone / betalende publiek wat betreft komfort + een erbarmelijke geluidsversterking ( je was slechts sporadisch in staat iets te horen van het gebeuren als je buiten noodgedwongen plaats moest nemen op de ongemakkelijke huurstoeltjes ...) ,zorgen ervoor dat ik niet aanwezig kan zijn in de tent met uitsluitend staanplaatsen ....( ik ben een ietwat oudere liefhebber , die niet meer lang kan rechtstaan , wegens de medikatie die ik moet nemen )
De beren krijgen het dubieuze( maar beloofde obligate ) voorrrecht te mogen spelen voor een zestigtal mensen schijnt het Ook Koen de Cauter en co mag spelen voor mijn reincarnatie van Piet Snot
Gelukkig zullen die beide goede groepen later in het jaar nog optreden in concertzalen waar (hopelijk) wat meer aandacht zal worden geschonken aan het betalende publiek
En daar is ze dan ... buiten de tent met staanplaatsen iets beter te horen nu , dan die moedige mensen uit het voorprogramma van de over het paard getilde diva van het mossel noch vis muziek-genre in een enkele toonaard ... Een jazzfestival als een soort eurovisiesong-festival , moet kunnen ... toch ? Zeker met een amerikaans wicht , gespecialiseerd in muzak ....
Kijk , dat je een amerikaanse "zangeres " uitnodigd heb ik niets op tegen , maar bijvoorbeeld een Barbara Dex doet dat minstens evengoed (indien al niet beter )in de ( goede ) Dolly parton en andere country en western zwijmel , bovendien schuwt de vlaamse ook niet wat (oudere)Tina Turner-achtige en andere vettige zwarte muziek covers uit de kast te halen ... alleen kon je bij het optreden van die laatsgenoemde zangeres wel confortabel zitten ,zoals ik een paar dagen geleden in de Vooruit nog mocht meemaken ( en uitstekend kon horen ), maar dan wel voor een fractie van de prijs die hier werd gevraagd ...... Zijn geld zeker niet waard ....
Met name de plotse dissonanten, de schijnbaar verloren lopende riedels of de bruuske akkoorden en ritmes zijn duidelijk schatplichtig aan de meester van de muzikale koppigheid.
http://picasaweb.google.com/hekkefrontkok ..... Tsja , ze verdienden toch wel wat beter dan de leveranciers van tijdverdrijf te zijn , in afwachting van het intieme gestilp van de hoofdmus die allang door de bussiness vlot over het paard is getild als een select kanarietje ..... En er dan toch nog iets interessants blijven van maken : ....." Il faut le faire "
http://www.kwadratuur.be/reportages/detail/gent_jazz_-_dag_1/ .....een eerbetoon aan Django Reinhardt, de grote gitarist van de zigeunerjazz, die honderd jaar geleden geboren werd. Het octet van drie blazers, evenveel akoestische gitaren, bas en drums was geformeerd rond de familie De Cauter, reeds jaren de levende voortzetters van Reinhardts erfenis en meer. Wie naar dit soort tributes komt om verrast te worden, weet dat hij er in negentig procent van de gevallen aan zal zijn voor de moeite. Het gaat immers meestal om de geest en/of de muziek van de gevierde en dat was hier niet anders. Het gevolg was een dik uur elegantie en souplesse. De composities werden heel eenvoudig gearrangeerd, meestal louter door het thema te harmoniseren. Alleen in Reinhardts Le Grand Boléro werd aan de uitwerking iets meer aandacht besteed. De solos (met de meeste ruimte voor gitarist Fapy Lafertin) werden traditioneel kort gehouden en beperkt tot enkele per compositie, waardoor het optreden een eigen drive behield. De sfeer van finesse en speels gemak werd gehandhaafd in uptemponummers als Bernies Tune en Minor Swing en in intimistische, weemoedige stukken als Edvard Griegs Solveigs Lied (uit de twee Peer Gynt Suite) en Claude Debussys Rêverie.
Koen De Cauter (DjanGo! - foto: Jos L. Knaepen)
Fans van dit gestileerde jazzwerk kunnen alvast naar de platenwinkel lopen voor de cd die van dit project verscheen op het W.E.R.F. label, iets wat verschillende bezoekers na het optreden dan ook deden. Deze bezoekers waren overigens talrijk aanwezig in de tent. Of daarmee gezegd mag worden dat DjanGo! op grote belangstelling kon rekenen is een andere zaak. Een warm applaus dat wel, maar wie halverwege de zaal stond, moest heel wat goeie wil hebben om met de muziek bezig te zijn. Dit werd gênant duidelijk bij een stuk als Brassens Le Vieux Lion, waarbij de blazers en de drums zwegen en de muziek bijgevolg verzoop in het rumoer van het publiek.
Tweede dag : donderdag 8 juli
Wachten op Ornette
_Leuk , er zijn stoelen aanwezig in de concertzaal en ook het geluid is beter te pruimen _
Greg Houben Trio (foto: Jos L. Knaepen)
Greg Houben (trompet, zang), Sam Gerstmans (bas), Quentin Liégeois (gitaar)
Deze nieuwe generatie van jazzmusici, 30 jaar of iets ouder, houden hun oren open voor de hele jazzgeschiedenis. Ze bleven vooral stilstaan bij de meesterlijke trompettist Chet Baker, die ook zo graag in trio speelde. Naast die invloed klinkt een eigen stem, met persoonlijke composities en oprechte emotie.
Ze spelen zonder drummer, dat is een risico, want een drummer kan de temperatuur en de intensiteit flink doen stijgen. Het ritme wordt niet aangegeven door drums, de melodie staat voorop en de bassist smeedt alles mooi aan elkaar. Dit trio doet ook denken aan dat prachtige trio van begin jaren tachtig, dat werd gevormd door Chet Baker, Jean-Louis Rassinfosse en Philip Cathérine.
Op How Deep is the Ocean, de eerste cd van het Greg Houben Trio spelen ze originele composities, maar ook covers van standards als Daybreak en For Minors Only. Al klinkt een eigen compositie als Im a Good Time Guy bijna als een klassieke standard. In die standards speelt het trio op volle kunnen en vaak op het scherp van de snee, zoals ook Chet Baker graag deed. De vergelijking met Baker komt er ook omdat Greg Houben op een zeer natuurlijke en vanzelfsprekende wijze zingt.
Het is jazz van gisteren en van vandaag, waarin emotie en melodie niet ondergeschikt zijn aan technische bravoure en abstracte compositorische methoden. Jazz, kortom, zei Jean-Paul Schroeder, directeur van het Luikse Jazzmuseum.
Greg Houben is de zoon van de fameuze saxofonist en fluitist Steve Houben. Als jongeman probeerde hij diverse dingen uit, woonde een jaar in Brazilië en besloot zich toen aan muziek te wijden. Hij studeert aan het conservatorium van Maastricht en in Brussel bij Richard Rousselet. Daar leert hij ook Quentin Liégeois kennen. Gregory zingt ook graag en voelt dat het hem goed afgaat. Hij werkt ook mee aan theaterprojecten. Hij speelt op een intense en zachte manier, heeft een sobere en herkenbare sonoriteit.
Quentin Liégeois is een elegant gitarist met een vloeiende speelstijl. Hij kan prachtig begeleiden en heeft een uitstekend gevoel om een solo op te bouwen. Hij ontdekte de gitaar toen hij zes was en volgt een klassieke opleiding. Maar dan ontdekt hij de rock en even later de jazz. Hij studeert af in het Brussels conservatorium. Hij speelt onder meer met Philip Catherine, Toots Thielemans, Nathalie Loriers, Joe Higham en vele anderen. Hij won de Django dOr in 2009.
Sam Gerstmans is een soepele en fysieke bassist. Hij kan het ritme vasthouden en is een rots in de branding. Hij begon viool te spelen toen hij zes was. Maar dan ontdekt hij de elektrische bas en even later de jazz. Ook hij studeert af in het Brussels conservatorium bij Jean-Louis Rassinfosse. Hij duikt op in diverse bands, onder meer met Phil Abraham en Manu Hermia, speelt ook Braziliaanse muziek en werkt mee aan diverse theaterprojecten.
-Greg Houben speelt trompet en zingt wat ala Chet Baker -Publiek , musici en ook wel de instrumenten ,hebben last van de warmte(zegt hij zelf ) : een pianoloos triootje , guitaartje , basje speelt wat zachtaardige cool met een paar bossa nova uitstapjes tussendoor :
http://www.kwadratuur.be/reportages/detail/gent_jazz_-_dag_2/ Jammer dat het trio het hele optreden lang hetzelfde nummer leek te spelen. Standars als Daybreak en How Deep is the Ocean werden op identiek dezelfde manier benaderd als eigen stukken (Pet For Sale of From the Root to the Leaf). Dit in combinatie met het wel erg vlot binnen schuivende geluid deed alles wat spanning en verrassing had kunnen zijn snel verdampen. Het residu was gladgepolijste esthetiek met (te?) veel respect voor de traditie
Het is erg genietbaar wachten in de snikhete namiddag op ... vooral het instrument van de duivel ; de drums .... om enige schoppen in de kont van de lamlendigheid te geven ? ... De jongens bedanken hun publiek ( omdat het niet is voortijdig weggelopen ?)
Wél drums bij de zanger Kurt Eling, met waaier , maar dit soort zangerij is niet echt mijn dada op jazzfestivals ... Omdat ik bevooroordeeld ben onthou ik me verder van kommentaar over s'man prestatie : een set die ik toch wél heb uitgezeten.... en in het gezelschap van mijn oude kennis altist/pianist Francis Cromphout ,die dat beter wist te smaken ...
En het blijft alweer wachten op drums met sopraansaxofonist Pierre Vaiana en zijn mede italianen Salvatore Bonafede (piano) en gast Manolo Cabras (bass)... een verrassende kennismaking met siciliaanse muziek is het gevolg : Itinerari Siciliani = bijna byzantijns -oosters ( grieks ?)klinkt o.a. de aangrijpende rouwzang ...de klank van de sopraan vertolk een oerkreet met erg veel lyrische kleurenschakeringen en een sound om u tegen te zeggen ... Met de elegantie van een volksdans(Tarentella), de lyriek van volksliederen en operas en vooral de inventiviteit van rasimprovisatoren werd de Siciliaanse trip hun eigen muzikaal verhaal.
Salvatore Bonafede Bonafede voorzag de eenvoudig ingezette stukken snel van complexere akkoorden en Vaiana zocht melodisch even snel de minder volkse paden op, zonder daarbij de spontaniteit te verliezen. Sommige stukken werden kort gehouden, terwijl andere tot een echte suite uitgebouwd werden om een heel verhaal weer te geven. Vooral Vaiana ontpopte zich tot een echte verteller en sfeerschepper. In het Lied van de Gevangene ging hij net iets harder blazen waardoor zijn geluid klagend, net niet echt krakend werd en in Il Sogno del Mare del Sud scherpte hij zijn gekrulde melodielijnen aan als een Oosterse blaasinstrument. Welke dramatiek en feeërieke betovering het trio in huis had, werd duidelijk op het einde van de set. Met een hoog strijkende Cabras en een vrij bewegende Bonafede Il Sogno del Cuoco del Conservatorio zweefde het Siciliaanse verhaal naar haar einde: een eerste hoogtepunt van Gent Jazz Een trio om van te smullen : small and beautiful ; Goed gedaan jongens , nog van dat
De oerklanken stoppen die dag niet meer ; ze komen uiteindelijk ook uit de witte Selmer van Ornette Coleman (die altsax van Coleman bezit trouwens een langere schalbeker dan een gewone alto ; daardoor wordt het mogelijk ook de lage A te spelen , een halve troon lager dan de laagste sibemol op het standaard- instrument = dat is( in concert pitch ): de c onder de middle C op piano en een grote tersts onder de laagste toon (E)van de bass )
Komt dan eindelijk de drums ;maar het is wél de hyperkinetische conventionele drummelarij van " Denardo "Coleman behept met enige rock obsessies ; maar dat was te verwachten Mac Dowell op electrische bas maakt de muziek van Coleman meteen wat groovy ,iets dat ook nog eens versterkt werd door . Denardo Coleman, die duidelijk heimwee heeft naar de Prime Time-periode van einde jaren zeventig, met zijn drukke, door funk- en rockaccenten gestuurde stijl die meer dan eens deed denken aan die van Ronald Shannon Jackson. Het probleem was dat zn vreemd spel soms een opdringerig effect had en de muziek zijn sereniteit ontnam. Idem ook voor bassist MacDowell, die met zn gitaarsound wel virtuoze dingen uithaalde, maar weinig in te brengen had tegen de dominantie en expressieve klasse van Tony Falanga ( die door ekele critici dan weer werd beticht van" vals "spelen en vooral van vandalisme van het icoon Bach ) Maar Denardo Coleman drumde alweer vtij regelmatigals of hij lood in zijn polsen had. Zijn steevast van tempo verschuivende en vermoeide grooves klonken als moeizame, dubbelhands geslagen backhands op een gravel court. De noodzakelijke verfijning die zijn vader en de bassisten in hun werk legden, bleef bij hem spijtig genoeg vaak afwezig
Ornette Coleman: beetje voorspelbaar maar wel puntgaaf. Foto Alex Vanhee
http://www.kwadratuur.be/reportages/detail/gent_jazz_-_dag_2/ Met Ornette Coleman verscheen een grote naam uit de jazzgeschiedenis op het podium, maar dan wel één uit de categorie van diegenen die er anno 2010 nog steeds toe doen. Dat Coleman daar nog steeds thuishoort, komt niet alleen dankzij zijn voorvechterrol in de freejazz of de indrukwekkende rugzak aan memorabele composities die de man meesleurt. Melodisch blijft Coleman de spontaniteit zelve: zonder zich op de dringen vloeien de ideeën en ideetjes naar buiten. Vloeien, want de soepelheid waarmee hij zijn toon maakt en articuleert zou hem tot een ideale partner van Lee Konitz maken, al maakte hij in Gent even snel duidelijk dat hij melodisch en harmonisch met andere dingen in zijn hoofd zit.
(Festivalsite) Ornette Coleman (altsaxofoon, trompet, viool), Denardo Coleman (drums), Tony Falanga (bas), All MacDowell (bas)
In de nadagen van zijn carrière beleeft de 80-jarige jazzsaxofonist Ornette Coleman nog prachtige momenten. De jongste jaren gaf deze grote vernieuwer van de jazz nog meeslepende concerten. De man met de witte saxofoon blaast nog steeds onvergetelijke muziek.
Hij groeide op in Forth Worth, Texas, en verwierf zijn vaardigheden als teenager : Op zijn veertiende leerde hij zichzelf noten lezen en saxofoon spelen en een jaar later richtte hij zijn eerste band op. hij speelde ook met ruige rhythm and blues bands en ook wat bebop. Vroege inspiratie kwam van folkblues en hillbillymuziek alsook van Texaanse saxofonisten. Hij kreeg toen al zijn deel van het onbegrip en niet alleen om racistische redenen. Om zijn ongewone speelwijze werd hij zelfs een keer gemolesteerd en werd zijn saxofoon stuk geslagen. Hij settelde zich in Los Angeles en leerde er zichzelf meer over moderne jazz en harmonie. In de late jaren vijftig werkte hij geregeld met trompettist Don Cherry, bassist Charlie Haden en drummer Billy Higgins of zijn eerste grote kwartet. Hun opnamen veroorzaakten heel wat controverse, maar hij zette door en ontwikkelde een nieuwe jazztaal, weg van de heersende bebop. Platen als The Shape Of Jazz To Come en Change of the Century gaven de richting aan, waarbij meer op basis van de melodische lijn dan op de onderliggende harmonie wordt geïmproviseerd.
Pianist Paul Bley, die ook nog een tijd met Coleman speelde, noemde het de missing link tussen bebop en de vrije jazz van de jaren zestig. Opvallend waren de flitsende melodieën, de doordringende toon en het schijnbaar primitieve samenspel, waarbij geen vooraf vastgelegde akkoordenschemas golden. Als je vandaag naar die opnamen op het Atlantic-label uit 1959 tot 1961 luistert, kun je moeilijk geloven dat de swingende ritmesectie in combinatie met Colemans en Cherry's lyrische lijnen zo polariserend konden zijn. Daar zijn ook enkele klassiekers bij zoals Lonely Woman, Una Muy Bonita, Turnaround en Ramblin, die mijlpalen werden van een nieuw type jazz.
In de jaren zestig, na een periode van rust, vormde hij een trio met bas en drums en begon hij ook trompet en viool te spelen. Later vormde hij met saxofonist Dewey Redman een kwartet, waarin ook zijn zoon Denardo Coleman op drums speelde. Denardo is tot vandaag zijn manager en muzikale vennoot. Coleman begon ook ambitieuze werken te schrijven voor strijkers- en kamerensembles (Skies of America), speelde met de Marokkaanse meester-muzikanten van Jajouka en vormde een elektrische fusionband Prime Time. Hij componeerde ook muziek voor de film The Naked Lunch. Toen begon hij ook over zijn muziektheorie Harmolodics te praten. 'Harmolodics' is een synthese van harmonie, beweging en melodie. Niemand begrijpt het echt goed. Tenzij Coleman zelf. Zijn invloed reikt ver voorbij de jazz - The Stooges, MC5, Patti Smith en Lou Reed en Velvet Underground zijn zelfverklaarde fans. Sommigen noemen hem de Samuel Beckett van de jazz.
In 2007 gaf hij nog een weergaloos concert op Jazz Middelheim. Daar zei hij: If you follow the sound, well be all in the same room. Wat toen ook gebeurde.
Ornette Coleman, samen met Cecil Taylor de vaandeldrager van de vroege free jazz en de man die in 1959-1960 met vier (!) legendarische albums op het Atlantic-label (The Shape Of Jazz To Come, Change Of The Century, This Is Our Music en Free Jazz) een seismische schok teweegbracht in de jazz waar de traditionalisten nog steeds niet van bekomen zijn. Het luidde een esthetiek van vrijheid en experiment in die het gelaat van de muziek duchtig veranderde en tot op de dag van vandaag voelbaar is in de albums en concerten van de navolgers. Vanaf de jaren tachtig ging de productiviteit wat achteruit, maar de intussen 80-jarige muzikant maakte in 2006 een opgemerkte comeback met het goed onthaalde Sound Grammar.
Ornette Coleman op zijn "retour "? Tuurlijk niet ...Net als ( de meeste)andere belangrijke legendarische jazzmusici is hij ietwat een onbekende gebleven bij het grote publiek Hoe kan je nu op je "retour" zijn als je nog nooit op het voorplan stond van de jetset en de sociey-feestjes ?
Ooit was iedereen bang van Coleman's" muziek "( eigenlijk is iedereen in het begin bang van texaanse saxen : die weigeren namelijk alleen al door hun bijterige sound ,voor het behangpapier te spelen ) , nu niet meer. Coleman speelde uitsluitend vertrouwd materiaal, ( een greep uit zijn repertorium)dat hielp: 'Tomorrow is the Question', 'Peace ', 'The sphinx' 'turn around " 'Dancing in your Head', halfweg het bekende ommetje langs Bach (1) en als toegift de onsterfelijke en niet kapot te krijgen knaller compositie , 'Lonely Woman'. Voorspelbaar maar wel puntgaaf.( natuurlijk er ook rekening mee houden dat Coleman eigenlijk altijd een life- happening presenteert in plaats van een ingewikkeld concertmuziekje te zitten te samplen op een computertje en dat dan brengt als een ding waar je jaren ingetogen moet over zitten theoretiseren en estetetische canons uit moet distilileren )
Coleman was dus weer zijn minzame oude zelf: een schuchtere glimlach op een gerimpeld donker gelaat
.....de man stond verbazend sterk te spelen. De laatste jaren zijn er aardig wat coryfeeën gepasseerd, gaande van Archie Shepp en McCoy Tyner tot de onvermijdelijke Toots Thielemans, maar zelden hoorden we een tachtiger uitpakken met zon souplesse, spontaniteit en kracht. Zn trompetspel was eerder matig, maar nog steeds slaagt hij er in om uit die witte altsax een geluid te persen dat door merg en been gaat. Het is dan ook een mooi contrast om te zien: een bescheiden bejaarde die niets dan klasse uitstraalt en toch nog steeds in staat is om composities binnenstebuiten te keren en geïnspireerde solos te spelen waarbij de wenkbrauwen de lucht in gaan. Peace, The Sphinx, een gezapig bluesy Turnaround en het niet kapot te krijgen Lonely Woman (het eerste bisnummer), ze staan nog steeds fier overeind en werden gebracht in moeiteloos overtuigende versies.
Een prima concert dat liet horen dat er amper sleet te bespeuren valt op s mans muziek. Hij werd dan ook bedacht met een gepaste en ontroerende staande ovatie. Beter laat dan nooit.
Van een hoogbejaarde muzikant hoef je ook geen super- fenomenale concerten meer te verwachten. Ik vond hem wel nog muzikaal erg interessanter en technisch sterker dan pakweg Toots, die nog steeds tot op vandaag de hemel wordt ingeprezen door de nationale pers. Dan vind ik dat Ornette nog meer credits verdien Geef me maar een dergelijke Texaanse ouderling ipv een vogel die een zoveelste "klapke" doet op zijn mondharmonica ; (Natuurlijk is ook toots een topmuzikant( en ook al eens een van de slechtste , natuurlijk ) , het is namelijk één van de weinigen die op dat instrument " jazzkes" speelt := de topper en de prutsers in die instrumentencategorie zitten hier praktisch / onvermijdelijk dicht bij elkaar...). Coleman is een godfather van de free ( nog steeds ) en dat is zeker niet te vergelijken met een "nonkel bob " van de vaderlandse jazz, en natuurlijk doet dat niets af aan zijn "verdiensten " bij het inspireren en bemoedigen van lokaal talent
Natuurlijk klinkt een freejazz-group( een collectieve aanpak dus .....) altijd volgens de bijdrage van de zwakste schakel ...en dat is zeker niet altijd Coleman ....Integendeel , die kon zelfs nog behoorlijk zijn kroost terug in het gareel krijgen ..Denardo de drummer die ervoor zorgde dat het geheel bij momenten volledig de mist in werd geslagen .
Ach ja " collectief " zei ik ; Ornette en co is allang een solist /instant composer en interpreet ,begeleidt door een prpfessionele groep ..... Hoe kan dat anders, met een einzelganger,( noot A) hoe imponerend die ook is ..... Ornette is allang mainstream geworden net als A Shepp die in augustus op Middelheim komt invallen voor de geboekte en plots overleden hoogbejaarde Hank Jones ... Ook eentje die bijna tot op het einde op het podium bleef zitten spelen ....
Maar "het blijft merkwaardig hoe 's mans eigenzinnige klanken zich steeds opnieuw in het hoofd nestelen om nooit meer los te laten. "
De gestreken bas was een ander paar mouwen Die deed ook weer een beetje het obligate ommetje bij "heilige" koe Bach ( ja hoor , amerikaanse musici / en groepsleiders, moeten altijd opnieuw "bewijzen" dat ze ook wat afweten van europeese klassieke muziek : dat heb je zo een beetje met gedeeltelijke autodidacten... ook zanger K Elling moest dat eventjes doen ) Oh jee .....Schande toch ...? ( 1) Is dan weer overdreven : Dat men in het geijkte en overgeleverde entertainment van een bepaalde historische intellectuele elite , later"Grote kunst " meende te moeten ontwaren , is niet de verdienste van de uitvinders ervan maar is datgene wat herkauwende nostalgici en gevoelsarme randfiguren( die ervoor gestudeerd hebben om de muziektheorie "wetenschappelijk" en "esthetisch verantwoord " te analyseren , uiteraard )erin menen te kunnen ontdekken ...die roepen ook nogal gauw vanuit hun vastgeroeste hersenkronkels dat iets heiligschennis is ....(en vooral wanneer ze zichzelf de rol van kunstpaus aanmeten)als hun pied -de- stald stukjes worden geleend En net zoals ze ook een besnorde Gioconda slechts kunnen aanvaarden wanneer een ( eventueel) grote (algemeen ) aanvaarde kunstenaar (Marcel Duchamp, Salvador Dali bv.)dat "snorren opplakken "doet ...;
Ach wat muziek eigenlijk anders dan een leuk tijdverdrijf ? , Het is in de eerste plaats vooral "sfeertjes" scheppen ...;( of dat nu een wierook-, arty- of ander -sfeertje is ...doet er niet toe): Een" in the mood" creeren .... Inderdaad ,Ornette's trompetgetoeter en vioolgekras zijn geen "Grote "Kunst , en zeker niet het interessantste wat Coleman uitbraakt , maar het zijn slechts bijkomstige pretentieloze hulpmiddelen om sfeerjes te creeren ___ Ik heb trouwens al genoeg "Grote Kunst "te verduren gekregen de laatste dagen , maar dat geheel terzijde .... Coleman liet de trompet en de viool trouwens grotendeels voor wat ze waren en concentreerde zich op zijn altsax en de muziek werd daardoor voor het grootste deel straight gespeeld
Stereotiepe en clichematige alto uithalen( althans voor diegenen die het werk van de jonge coleman al kennen ) kon je ook meemaken ... alleen mag dat wél degelijk in dit geval : De man is immers zelf de uitvinder van die gerecycleerde en eigenzinnige maar prachtige cliche's ,en van enkele onsterfelijke composities bovendien die hij nog eens en publiek doornam en (soms) herwerkte als instant composer ...Coleman coverde en paraphraseerde zichzelf konstant
Mooi dat ik dit nog life mocht meemaken .... Natuurlijk is dat niet besteed aan al die bloedserieuze critici en zoekers naar het allernieuwste in de droogstoppelarij die nu al definitief (hersen)dood zijn ..... Maar dit soort herwerkingen en de ongelikte ,dadaistische en vooral eigenzinige en dwarse ambiance-makerij van coleman en co heeft nog steeds mijn voorkeur .... ' Niet eens " boze ouwe mannenmuziek " (dixit Coleman Hawkins in zijn nadagen ) ,....."Naive kunst "dat wél ( Net zoals boerenschilders uit oost europa)
We kregen uiteindelijk de laatste overblijfselen van enkele resterende gerijpte (bijna beurse ?)vruchten en vooraleer de boom voorgoed omvalt ) Stammend uit een tijd dat de meeste jazzmusici nog grotendeels autodidakten ( Coleman trouwens ook wat betreft de fijnere kneepjes van het moeilijke en eigenzinnig pad die zijn enig mogelijk weg/ leerschool , bleek te zijn voor zijn psychologisch persoonlijke muzikale ontwikkeling en artisanale kunde ) waren , maar toch koppig en recht voor de raap in staat bleken nieuwe dingen op poten zetten en een eigen unieke stijl te ontwikkelen ....de overlevenden spelen nog steeds hun goed ontwikkelde en voldragen ding op de best mogelijke manier ... ze zijn schatpluichtig aan niemand .... Ook Mister Coleman behoort nog steeds tot die elite , tot spijt van wie het benijdt ...
*(1)
"Melodie en harmonie zijn relatieve begrippen , maar als je ook de pitch(Noot = de toonvastheid naar europees model ? ) laat vallen , dan zijn we ver van huis (= is er niets meer) ..." merkte ergens een criticus van Knack op , toen hij het had over de gestreken bass die.... ohjee ..."Bach "verkrachte .... (Oh jawel ook pitch is relatief :vandaar dat ook allerlei indische , afrikaanse en tukse verdelingen van het oktaaf , verschuivingen binnen de gespeelde toongebieden geen Lawaai zijn ...net zoals graffiti echte schilderkunst is ) "Aan de manier waarop de prelude van Bachs cellosuite nummer 1 werd aangerand, heeft Peter Adriaenssens nog een flinke kluif aan ...." schreef die blogger criticus Bart Cornand nog -Blijkbaar is die Peter Adrieanssens de autoritiet die de mening van Cornand moet onderbouwen ?Heeft Cornand zelf dan geen argumenten Het is geen interpretatie van kklassieke muziek, hé neen het is geen Luistermuziekje ... Als je dat allemaal wél wilt bl;ijf dan thuis de cd'tjes draaien van uw geprefereerde interpreten van uw geprefereerde componisten en rolmodellen.... *Het "gewraakte" stukje Bach was het begin van een van 's mans cello-suites. Het gebruik ervan door het Coleman-quartet vond ik meer dan OK. Ach ja ... Les gouts et les couleurs ca ne se discutte pas ...
(Ja , de strijkende bassist deed soms aan een bedenkelijke intonatie, een euvel waarmee Falanga nog steeds af te rekenen heeft), maar verdwaalde later in de labyrinten van Colemans klankwereld. Zijn besluit om plots een heel andere toonaard op te zoeken dan zijn kompanen deed iets ontstaan dat aanvankelijk fout klonk, maar het zorgde enkele seconden later voor een caleidoscopisch effect: de luisteraar werd uitgenodigd om het ook eens van deze kant te bekijken en de horizon werd weer wat verder opengetrokken. Dezelfde methode werd met evenveel succes nog eens toegepast in Matador.)
Mijn laatste dag op Gent jazz ...vrijdag 9 . Mendoza groep :
Met vijf composities van Mendozas hand werd een uur gevuld met muziek die elke keer opnieuw door de vingers glipte. Door de composities en de geïmproviseerde commentaren van de bandleden veranderde het geluid permanent van vorm, waarbij de complexiteit en de finesse dicht in buurt kwamen van klassieke kamermuziek. Mendoza was creatief met canonstructuren en maakte gebruik van de mooie kleurwerking met fluit, altsax (Ben Sluijs), klarinet en tenorsax (Joachim Badenhorst), wat meteen een goed biotoop vormde voor het kleurrijke drumspel van Teun Verbruggen. ....Vreemde, chromatische melodielijnen en harmonisaties bij de blazers werden afgewisseld met repetitieve, riffachtige structuren die echos van Steve Reich lieten horen. ...
Na beschaafd te hebben genoten van een goede staalkaart van de schoolse maar doodernstige belgische "conservatorium" jazz ____en na alweer een bedankje te hebben gekregen van de muzikanten omdat het pubkliek uberhaupt toch was gekomen en niet voortijdig was weggeslopen tijdens de manieristische uitvoeringen ____gaan we over tot de twee hoofdgangen:
Gedaan met het verdienstelijke gepriegel en de pentekeningetje-muziek in filigraan of de minimalistische blazersoefeningen met de voet in de mond : tijd voor copieuzere dingetjes dan de hypergezonde "gezonde" aperitief hapjes ;
BACK TO THE ROOTS
Allereerst het echte tussengerecht ; Het Vijay Iyer trio
een verbazingwekkend robuust en als de beesten swingend piano-trio met stuk voor stuk drie samenwerkende krachtcentrales
Het Vijay Iyer Trio: de eerste stap in het " back to the roots" gebeuren .
Iyers naam valt meer en meer wanneer er gesproken wordt over de nieuwe lichting jazzpianisten. Terecht,. Iyer gaat niet over één nacht ijs. Met de muzikanten van zijn trio werkt hij al jaren samen. Met drummer Marcus Gilmore gaat hij zeven jaar terug en met bassist Stephan Crump niet minder dan elf, indrukwekkende getallen in de wetenschap dat Iyer zelf achtendertig is en Gilmore drieëntwintig.
Iyer kreeg de meeste soloruimte en voerde het hoogste woord, maar Gilmore en vooral Crump hadden duidelijk een eigen agenda, zonder daarmee die van de leider te doorkruisen. Gilmore zorgde voor een onderbouw die net wankel genoeg was om de muziek te kunnen laten kantelen. De meest onberekenbare factor was echter de bas van een zich doodzwetende Crump. Die speelde graag buiten de lijnen die de groepsleider vanachter de piano uitzette en hanteerde een schijnbaar heel eigen metrum en tempo. Het resultaat was een contrapuntisch spel waarbij de drie muzikanten samen vertrokken, loslieten, maar elkaar op het juiste moment weer troffen. Hoe perfect de wisselwerking tussen de muzikanten verliep, werd duidelijk in Cardio. Vlak voor het trio als een blok plots zachter begon te spelen, gaf Gilmore een moordende lel op de kleine trom, het soort signaal dat bij de minste fout in de timing voor hilariteit zorgt. Iyer zelf demonstreerde zijn fascinatie voor obsessieve, gebroken ritmes die meer dan eens een funky ondertoon genereerden en als een trein onder de bas en drums doorraasden. Daar tegenover stond dat hij er ook niet voor terugschrikte om leegtes te laten vallen, waardoor de muziek kon ademen en een geweldige dynamische kracht meekreeg. Naast eigen stukken kondigde Iyer dat hij ook enkele nummers van grote voorbeelden zou spelen. Stevie Wonders Big Brother lag voor de hand, wegens ook te horen op Historicty. Nieuw was Human Nature van Michael Jackson. Doorgaans is het spelen van pop- en soulcovers binnen een jazzcontext een gevaarlijke bezigheid, niet in het minst omdat dit repertoire vaak leidt aan harmonische armoede. Geen probleem voor Iyer, die niet alleen zijn songs goed kiest, maar ze ook helemaal naar zijn hand zet. Hij vijlt en slijpt aan het origineel en plakt en last de boel terug aan elkaar. Human Nature kreeg zo een hoekige ritmiek mee en Big Brother verscheen in dreigende gedaante, met een gortdroge drumparij, glissandi in bas en Iyer die veelal in het lage en middenregister bleef hangen.
Familierubrieken op jazzfestivals blijven doorgaans beperkt tot het bedanken van de aardse en/of de hemelse pa en ma. Zo niet voor Iyer. Bij zijn versie van Andrew Hills Smoke Stack maakte hij het publiek er op attent dat Hill dit nummer zelf opnam met Roy Haynes, drummer van de volgende groep op de affiche van Gent Jazz en grootvader van de drummer van Iyers eigen trio.
en stap twee : Chick Correa Freedom band als hoofdschotel , met de gasten waar ik speciaal voor ben gekomen : de fantastische en ongecompliceerde moord-altist Kenny Garrett ( god speelt waarschijnlijk niet veel beter saxofoon ) , en de krasse tachtigjarige legende Roy Haynes, die samen met de andere afro-amerikaan ; bassist C McBride , eens goed keet kwamen schoppen ; Die gasten beleven er duidelijk speel plezier aan .... in de muziek van die heren slaat voortdurend de vlam in de pan .. en een ouderwetse programmakeuze ...dat ook Beetje ballade ,een rifthemaatje , scheutje Billie Hollyday ,een blues...hard bebopjes ....perfect en veel ....erg veel improviseren en samenspel : eigenlijk echte "zwarte"jazz.... voorlopig nog
En erg vettige muziek ook ...lekkerder dan de "light "produkten van de schraalhansen , giechelkonten en de dieet-freaks
Corea benutte zijn schitterende techniek, zonder doelloos virtuoos te worden. Zijn intros waren van een fenomenale schoonheid, waarbij hij een ratelende ritmiek met melodisch souplesse wist te combineren. Hij pikte motiefjes van Kenny Garretts saxsolo op en ging er zelf, als begeleider, mee aan de slag.
Garrett (ook een verleden bij Miles Davis, maar dan in de minder heuglijke jaren 80) kon zich met zijn sappig altsaxgeluid perfect vinden in de klassieke setting, maar kreeg van zijn collegas meermaals het vuur aan de schenen gelegd. Hij schoof graag mee in hun opjuttende werk, waarbij hij slechts één keer teruggreep naar zijn bekend trucje: het repetitief blijven hangen in een hoog schreeuwd motiefje. De ritmetandem van de band verschilde niet minder dan zevenenveertig jaar. Bassist Christian McBride (met zijn achtendertig het broekje van het kwartet) domineerde zijn instrument niet alleen fysiek, maar ook muzikaal. Alsof het een onschuldige ukelele is plukt hij aan de snaren, met een ritmische drive en een groove waarop nieuwe Twin Towers gebouwd kunnen worden. Grootvader Roy Haynes had er niet de minste moeite mee en raasde mee met zijn drie jongere collegas (het verschil met Corea is nog steeds vijftien jaar): niet als het spreekwoordelijke vijfde wiel aan de wagen dat mee mag om een brave swing neer te leggen, maar als de permanente luis in de pels die, net als zijn kleinzoon, uitpakt met destabiliserende accenten en de drumpartij tot een volwaardig onderdeel van het groepsgeluid maakt.
Na goed anderhalf uur stond de eindscore op het bord: een hele set gevuld met slechts vijf nummers. Dat noemen ze waarschijnlijk je job graag doen.
Schitterend ...je zat constant op te schuiven naar het puntje van je (gelukkig nu wel aanwezige ) stoel
Als tweede bisnummertje en toemaatje ( het dessert dus ) een staaltje absurd circus , maar gekruid met erg leuk muziekjes showmanship : een jamsession met stand up comedians die zowaar doet denken aan de Gentse feesten van dertig jaar geleden .....ambiance ...ambiance... kolkend van levensvreugde
Dat het optreden uiteindelijk nog een half uur langer duurde, was de danken aan een frats van Haynes die door zijn tekstallusies op Sex Machine van James Brown McBride zo gek kreeg dat die de riff op piano begon te spelen. Ambiance gegarandeerd, zeker wanneer de anderen inpikken, van instrument wisselen, er extra volk op het podium verschijnt (o.a. het Vijay Iyer Trio) en McBride en Garrett in de rol kruipen van publieksmennende mcs. Heel leuk en ontwapenend, maar een half uur was toch wat te veel van het goede. Desalniettemin was het algemene niveau van Gent Jazz nog nooit zo hoog als op de derde dag. Een straffe programmatie die hier nog over gaat
Bedankt gasten .... Neen de" echte " jazzmanier van leven en spelen ' (2) is nog niet dood of hoeft nog niet te worden bijgezet in de musea en conservatoria Zet daar ondertussen maar veel van al die pretentieuze high brow "cool "stuff ; diep in de reserve-collecties/vergeetputten van de kelder ..
Overigens is het enthoesiaste vettige feestje ( alleen de polonaise ontbrak ) dat Chick en co na afloop opvoerden , ook nog eens wat anders dan de ergerlijke en vervelende wachtkamer muzak die dagelijks als jamsession werd gepresenteerd in een hotelkelder in de binnenstad ...
Een pianotriootje dat net als vorig jaar de godganse nacht de scene bezet houdt , iedereen frustreert en net als plamuurders alles opvult met de ene standaard na de andere ( al dan niet met versterking van enkele brave "tonalisten "die vooral bang zijn de strohalmen van de "real book" en de "tin pan alley"-shit te verliezen ) is misschien wel goed voor een cocktailparty maar heeft even weinig met een hedendaagse jazzjamsession te maken als een kat met een nachtuil of waakhond ... Professionele musici ...; voorwaar : maar dan van het soort die altijd garant staan voor : geen risico's, geen spanning ,niets avontuur , bang om fouten te maken , spelen op gemeenplaatsen en dus ook de scene zolang mogelijk bezet houden .....geen creativiteit :, originaliteit alleen maar klef gezeur ..... een soort frietkot arbeiders die zweren bij eenheidsworst en denken aan de voetbal die ze missen .... Nou ja , 't kan ook lekker zijn natuurlijk ... maar je moet toch niet doorlopend frieten serveren , wanneer ook eens naar een afwisselend menu wordt verlangd... Ik zeg nu wel niet meteen dat ook bespelers van de vuvuzela's op de scene moeten kruipen( of dat men de scene moet gebruiken als een publieksruimte voor een persoonlijke muzikale masturbatie ) ... begrijp me goed .... maar ook de(instrumentale ) reanimatie van ouderwets amusement en studie-materiaal uit de tijd van de crooners is niet erg gewenst meer...
- Ach ja ,al die pretentieuze jamsessions met exclusiviteitsclausules zijn een echte '"pain in the ass " aan het worden ...Ik vraag me zelfs af hoeveel muzikanten die deelnamen aan het festival achteraf nog zijn gaan jammen in dergelijke vervelende settings Wat moesten die dan wél komen doen in die kelder ... zich laten vollopen ? op het zweetbankje zitten ? Zijn er uberhaupt een paar van hen langsgelopen ?........en hebben ze ook meegespeeld ? ...ik weet het niet ... ik hield het de donderdag al na een paar uurtjes al voor bekeken ( zag wel een paar oude bekenden lokale musici binnenkomen toen ik vertrok )...... is het misschien erg noodzakelijk / interessant om nog te "genieten" van een echte beschimmelde douche na het nog nazinderende en indrukwekkende concert van ene Ornette Coleman ?( waar ik overigens zelf de (on)zin van krijgt om de eigen alto -sax een behoorlijk tijdje in de koffer te laten ) ...
Neen het gaat niet om mijn gefrustreerde ik , er zat wel degelijk een andere erg vakbekwame , tonaal onderlegde en uitstekende altist naast mij , maar ook hij vond blijkbaar de omgeving en het trio bepaald onvriendelijk .eigenlijk de moeite niet waard om nog veel internet electronen aan te besteden ...
De Gentse feesten zijn in aantocht en gewoonlijk bieden die ook een jazz luik aan Stip alvast de dagelijkse nachtelijke jamsessions aan van de conservatorium studenten club " flat nine " Hopelijk kunnen die gasten wel het " real book" loslaten ....
(1) jazz is een manier van leven : een levenskunst zelfs Ze is gegrondvest in de afro amerikaanse en afrikaanse kijk op de dingen : de klankkunst die men jazz noemt ... is een belangrijk uitdrukkingsmiddel van die cultuur en houding .... Velen menen dat " jazz " kan worden losgekoppeld van die achtergrond , kan worden ontsmet en daarna gebruikt als een troef achter de hand die men uit de mottebollen eventjes opduikt als een van de vele gimmicks uit de koffer van de estetisch verfijnde performer ...
WRIE WAAS : USEUM op verplaatsing Bestond o.a uit een paar muzikale acts op een (eerste )snikhete zaterdag en voor een bedroevend klein groepje publiek ....
*Goed optreden van Sureau(vlier) Je krijgt gewoon ongemerkt , maar een hardnekkig zich doorzettend uitstekend humeur van de performance van Jean Michel & co ....Net zoals je geruisloos een verkoudheid oploopt ....en echte impro-muziek krijg je er op de koop toe gratis bij ; een welkome verademing *Eventjes mocht de goedklinkende sopraninosax van Jj Duerinckx meedoen ... het was een staaltje dat beslist naar meer deed verlangen ... (Ik zal trouwens,zo goed enzo kwaad als mogelijk ,deze ( tot gisteren voor mij nog onbekend gebleven ) saxofonist uit Braine l'Alleud , in de toekomst trachten wat nader te volgen ...) Jean-Jacques Duerinckx http://enterpanopticon.blogspot.com/2008/06/jean-jacques-duerinckx.html
* De hoofdvogel was echter ( voor mij) Wasteland : het duo- Jan Marmenout ( slovaakse fujara(overtoonfluit) , (berber?)fluit , Berimbau met shakiri ...) en cellist Lode Vercampt speelden in de kelder (een welkome/koele en verduisterde omgeving )terwijl video-art(R. Baele project ?) op de muur werd geprojecteerd .... Indrukwekkend en bloedmooi ... Jan M is volgens mij geevolueerd tot ( en voorbij ) een erg kompleet percussionist die ook allerlei fluiten wist te integreren in zijn artistiek indrukwekkend discours ....
* het aangekondigde Duits-Franse Minimalisme van Sediments ,bleek in de prachtige en imponerende omgeving van een tropische serre stampvol met hoogstandjes van de natuur ( en vergezeld van het storende geluid van een klapperdeur en/of door de temperatuurverschillende knarsende infrastrucuren ) toch wat té minimaal om me te kunnen blijven boeien tot het einde ... Tsja ik ben nu eenmaal geen meditatie freak en ik gebruik ook geen chemische hulpmiddeltjes om dat kunstmatig te stimuleren en uiteraard is het mijn persoonlijke mening
*Ikzelf nam een paar blaasoefeningen en impro-routines(= concepten/ostinati) door ,gezeten naast een vijvertje in de bloedhete namiddag ...Indachtig de raad van wijlen Steve Lacy ... dat een onbegeleid solo optreden op een blaasinstrument (" an extended break") niet dient te verschillen van wat je thuis doorneemt .... (wel onder de invloed van mijn voorgeschreven medikamenten , dat weer wél) ......Ondertussen knielde eventjes een Nigeriaanse Bedouin op zijn bidmatje in het grasveld
Ik miste dus de solo- prestatie van Jj Duerincks die terzelfdertijd plaatsgreep in de tropische serre ....
A Brown Pelican sits in heavy oil on the beach at East Grand Terre Island along the Louisiana coast Thursday, June 3, 2010. (AP Photo/Charlie Riedel) #
A sea bird soaked in oil sits in the surf at East Grand Terre Island along the Louisiana coast Thursday, June 3, 2010. (AP Photo/Charlie Riedel) #
A Brown Pelican is seen on the beach at East Grand Terre Island along the Louisiana coast on Thursday, June 3, 2010. (AP Photo/Charlie Riedel) #
A bird covered in oil flails in the surf at East Grand Terre Island along the Louisiana coast Thursday, June 3, 2010. (AP Photo/Charlie Riedel) #
Ongelofelijk grote "Holy Shit"dus
We kunnen het blijkbaar nog altijd niet laten de boel onder te schijten en dat doen we nu al met zijn meer dan zes miljard ... We gaan waarschijnlijk samen met alle hogere organismen stikken in de menselijke drek ? ( dat is een heelwat roemlozer einde dan de "eindstrijd op het veld van armageddon " ) ... maar het is de onvermijdelijk te betalen prijs voor de bundeling van al onze persoonlijk vurig gewenste en gewrochte "hemel op aarde " ( = onze universele "heilige koe " ) ... simpel
Geen einsteins vandoen om dat te beseffen ; want alles heeft zijn prijs in deze materieele wereld die de menselijk beheersbare werkelijkheid vormt .... Er is wel altijd ergens een lekkende bron , een zinkende olietanker , een in brand gestoken olieveld of oerwoud , een open mijn , een chemisch stort , een aantal lekkende vaten radioactief afval , een illegale houtkap , een viskwekerij die wordt gevoed met in het wild massaal gevangen "vismeel "en in leven gehouden met preventieve antibiotica-kuren .... etc... etc ...
Wat niet weet niet deert ... en je hoeft alleen maar het prettige te onthouden ....De rest wis je selectief uit , want je moet immers naar de "toekomst" kijken Hiroshima van en voor de dieren uit en in de golf van Mexico ? Veel erger : het is een frappant ( zoveelste ) voorbeeld van een aan de gang zijnde mondiale vernietigingsoorlog ; een dodelijke huidkanker op het gelaat van moeder aarde door de enige "intelligente designer "-prutser die we als echt erkennen ... onze eigen soort
En kan iemand eindelijk eens gaan vertellen wat de echte "rationeel verantwoorde " ( ahahaha ) oplossing is ipv te sakkeren op de te zoeken ( en gauw te vinden en vervolgens te criminaliseren ) zondebokken of te schieten op de pianisten of een paar alternatieve loodgieters(met schone handen ) in te huren ?
Dat er moet onverwijld gehandeld worden van overheidswege om " nog te redden wat nog te redden is " ( ahaha = voornamelijk de leuke vakantiestranden van de VS en(bijvoorbeeld) de verdere financiering van de gasten die de zee leegvissen op zoek naar dure lekkernijen .... uiteraard ook financieele tegemoetkomingen van de onverlaten van dienst ; een soort afkoopsom als penitentie ? Precies alsof genoeg geld de uitgestorven dieren en organismen zal terugbrengen ....of in afwachting dat Craig Venter en co betere versies op de wereld zetten ? ) Is dat een goede optie ?
Het is een patstelling (ach ja en wat doen de" decision-makers van het moment ", gewoonlijk met een gordiaanse knoop die ze niet meer kunnen doorschuiven ? )
Ikzelf weet het duidelijk niet meer Wachten tot deze Titanic haar ijsberg raakt ? en vervolgens zinkt als een steen terwijl er nu helemaal geen reddingboten meer zijn ?
Het ontneemt me ook gedeeltelijk de zin om nog verder enthoesiast te blijven bloggen over de hoop op menselijke wijsheid en de menselijke know-how , de optimistische scenario's en hoopgevende perspektieven van het vooruitgangsgeloof
Neen het is niet mijn afscheid als blogger
Maar Ik speel nog liever verder in het orkest van dienst en in de tijd die mij nog rest Waarschijnlijk zal ik het ( voorzienbare ) tragische einde toch niet meer hoeven mee te maken ...
*Op woensdag 26 mei was er een gelegenheids- optreden ( eigenlijk het openbaar examen van de pianist ) van improviserende jonge musici _____ waaronder enkelen al een tweetal jaren te beluisteren waren in de HCDG o.a. bassist Dries Geussens en drummer Simon Segers vormden met de pianist een "echte" rythmsectie ..... sec ____en muziekstudenten ..... geen slecht woord overigens over de eveneens aanwezige vibrafonist die een verrijking van het klankpalet van de concepten van de pianist betekende .... Alles vond plaats in de brouwerij-cafeGRUUT Dat is mogelijk een nieuwe stek ?/maar toch staat de vleugel- piano weer een beetje vals / en de locatie zelf , bezit een nogal storende nagalm
Maar het gebeuren kon natuurlijk weer eens niet op een andere datum worden gepland ... Want diezelfde avond en nacht werd het winterseizoen afgesloten in de " hotclub "met o.a. de uitstekendeGebruers Seppe ...
Een life te beleven zogenaamd "aanstormend talent " , alhoewel hij al lang een kompleet en boeiend pianist is , maar heilaas alweer op valse piano ?......in het gezelschap ( zoals bleek ) van een goede rietblazer (die ook het noice maken niet schuwt ) en een invallende gedegen drummer ... met een jamsession achteraf natuurlijk , wat dacht je ....
Patrick De Groote kwam alvast meespelen , uiteraard was er Bart Marris en je kon de come back ( opnieuw in het gentse circuit )van een groot trombonist meemaken .... Het was een beetje free historie uit het Gentse en een reunie tijdens de jam : 2 leden van diverse lichtingen ( ikzelf ben van de laatste groep uit midden zeventiger jaren ) van de univ jazz club met als verbindende factor de trombonist Serge Hoste ...
Veel wisselende bezettingen ook, 3 kopers , 2 saxen , verschilllende bassisten en drummers , een gedegen guitarist , en laat in de nacht nog K. Rosseeuw op bass ..... of bleef je liever hangen in het Geuzenhuis ? ..... Toch wel belangstelling zelfs tot diep in de nacht ( met uiteraard een kleiner groepje publiek naarmate de uurtjes vorderden )
De dag voordien speelde trouwens familie Koen DeCauter in de Hot club , samen met Ronnie Verbiest Dat was zonder mankeren volle bak en ik kon er jammer genoeg niet meer in ....
Koen DeCauter komt trouwens een hommage spelen ter gelegenheid van 100 jaar Dzjango op de openingsdag van Gentjazz 2010
In het verschiet :
Er is een kalme periode in het verschiet ... zeker in de gelegenheden waar ik actief ben en/of over de vloer kom ....
*" Het Damberd " blijft nog steeds "afwachten " ... Dat is traditioneel al altijd zo geweest in de zomer , maar vorig jaar werd het roer wel eventjes omgegooid ... Tijdens de feesten opteerde men voor publiek-trekkers : rock en pop bands ...enzo ... Niets verkeerd mee , maar dat is/was nooit mijn "cup of tea" ...
(UPDATE ) Of toch niet .. De dekenij van de korenmarkt is wakker geschoten ; Traditioneel deden ze altijd wel wat met het pinksterweekend ... maar dit jaar kon het niet wegens de werken op de korenmarkt ... Lang genoeg gewacht : ze trekken de feestelijkheden op gang op zaterdag 5 juni en zaterdag 12 juni : De week daarop is er een receptie van de stad met o.a. "kinderanimatie( ? )"
Het Damberd ( = Annie's voorstellen zijn grotendeels gevolgd ? ) had bij de programmatier zelf , een vinger in de pap ...Opvallend is de eerste zaterdag de aanwezigheid van de jonge garde musici gevormd aan de jazzafdeling van het Gentse concervatorium Het Damberd heeft trouwens altijd gestaan voor de lancering van en het leveren van gigs aan jonge musici
De jonge wolven worden trouwens afgewisseld met dichters van het collectief ; De Wolven van LaMancha
De 5 juni wordt een mengelmoes van jazz , fusion en wereldmuziek Maar volgens mij zal de nadruk vooral ligen op latin-jazz (en rock ) zoals die in de succesformule "PoléPolé" in het Gentse een begrip is geworden
1.-ASI SEA
Vooral een fusie van amerikaanse , indische , arabische en spaanse bluesachtige dingetjes ( en inspiratie ) / allerlei wereldmuziekjes En dat is heelwat ....
Beau one (lead guitaar), Djuro (guitaar ) fedjean Ven Veld (bass) Indra Boone (zang percussie ) Marjan Willem ( fluit , zang , percussie)
Myriam calberson ( fluit , percussie )
Hier is een clip van een vrij recent optreden :
De Clip zit wel in de genre's die ik graag mag horen
Ik kwam dus te laat ....het blijft een gesloten boek
2.- EDIFIERS http://www.myspace.com/edifiersband Een beetje de caraiben ....een beetje eigen nummers , een beetje covers , een beetje Eddie Harriss Door o.a. musici van " Lady linn & her magnificient seven " en een paar Latin en( salsa ) bands enkelen staan ook bij het personneel van de cumbiaband van Paola Marquez
Tom Callens (tenor:/rieten /fluit ) medewinnaar met het Artet v an de prijs voor jong jazztalent 2006
Deze musici ( althans toch volgens de aankondigingen rond deze formatie , meen ik te weten ) hebben hun hart verloren aan rock steady en Ska
Maar er zullen toch wel nog veel (mainstream ? -)jazz procedees in hun vingers zitten Op het eerste zicht staan ze voor pretentieloos amusement : een spin off / doorslagje van jamaicaanse muziek
....Opvolgers van Eduard Buandee en zijn skyblaster ???? of wordt het ook gekruid met een snuifje ( de in gent niet onbekende ) Nigeriaan Feso trombone ( Fesobi Olawaiye,) /afro-rock ala Fela Kuti ?David Allan ?)
Ik heb van dit evement slechts de eerste drie openingsnummers van de Edifiers bijgewoond
-Het leek een soort weinig overtuigende intro te zijn van een begeleidings-band ... -Er was bovendien dat soort afgrijselijkste versterkingtechniek die blijkbaar op dergelijke kermiskoersen de rigeur is ....
Wat me echt deed afhaken was de geluidssoep die een imitatie van de prehistorische gimmick van Eddie Harris( de Varitone-sound ) het orgel en de guitaar over het geheel uitstorten en waarvan de ingredienten blijkbaar triviale deuntjes en aan de instrumenten aangepaste simplistische melodieflardjes waren van een of andere exotische Eddy Wally .... Die kwam bovendien maar niet opdagen en dat terwijl dit soort ambiance muziek ( want andere pretenties hebben deze mensen met dit werkstuk niet , dacht ik ) daar toch om smeekt ;en/of terwijl de "openingsnummers" van dergelijke settings gewoonlijk de beste zijn ( die "krakers" moeten immers het publiek mee krijgen ; het is erop of eronder ... en als dat niet lukt bij eerste drie nummers wordt het niets .... ) Het bleef bij tergend aanslepend grasduinen in het kookboek ipv er onmiddelijk een eigen potje van te stoven deels uit eigen keuken
Tsja, het was /is dus geen club- optreden van mainstream jazzmensen voor een geinteresseerd publiek ... daar komen gewoonlijk de beste nummers nadat de musici zijn opgewarmd ... in de tweede set dus .... Overigens moeten ook jazzcats (op festivals bijvoorbeeld ) alles inzetten op hun openingsnummers: Ook daar moet de set "koken" van bij het begin / en daarom spelen de beteren zich meestal vooraf wat in , in aparte ruimtes/ of desnoods in de wijde omgeving / maar daar ontbreekt het natuurlijk aan , in de meeste vlaamse accomodaties Er zijn ook die rare vogels die altijd en overal bezig zijn met spelen ....het enige wat je hoeft te doen is ze op te pakken en op een podium te droppên op het juiste moment en/of rariteit ... maar dat is ook niet ideaal ( voor dit soort muziek althans ) ...
Overigens meen ik dat deze instrumentisten heel wat meer in hun mars hebben ..;dat komt echter niet tot uiting in het begin van deze set : Ze kozen immers voor een almalgaam van de meest voor de hand liggende licks op hun instrumenten ( weliswaar uit hetzelfde muziek-genre ) : Een soort van verzamelde grootste gemene deler van gangbare gemeenplaatsen in dat genre ....om het cru te zeggen ... Leuk voor wie dat weet te smaken ...
Ik zal mijn verdere Commentaren over het geheel daarom maar inslikken ; ze moeten noodgedwongen onbekend/op de vlakte , blijven ..... en/of laat ik het verder allemaar met de mantel der liefde bedekken ...of ___ wat minder vriendelijk ____ vooral wijten aan de onverschilligheid van de bewust afwezige die het (beste of het slechtste ) niet (meer) hoefde mee te maken
Tenslotte had deze prachtige zomerse dag nog heel wat anders in petto dan dit middenstandsfeest op de zaterdagse wekelijkse shoppingdag ...
Het bracht de korenmarkt op het voorplan dat wél .....
3.- PAOLA MARQUEZ QUARTET De Colombiaanse zangeres Paola Márquez ( studeerde af / 2009 jazz /conservatorium Gent ) Speelde samen met Jack van Poll, James Scholfield, Natascha Roth, Maxime Blesin, Sal la Roca, Chantal Willie (Zap Mama), Juan Carlos Rosquete ... -Richte de Cumbia formatie Maguaré op ( Pole pole 2009 )
Hieronder een clip van afgelopen winter in Nederland ....
-Treed hier op 5 juni aan met een quartet ( = een drumloos ensemble ten dienste van songs ?) en een repertoire van ( zoals aangekondigd ) Bossa Nova en Latin Jazz
Nathan Daems(tenor ) In clip van het nathan daems quartet ( kluizen ) met ( oude bekende F. Ottervanger )
Bart Vervaeck & Nathan Daems
Bart Vervaeck ( guitaar)bekend van Koen De Cauter en de zondag jamsessions in de HCDG
Rui Salgado ( Contrabass ) http://www.myspace.com/salgadorui De man is dus niet afkerig van allerlei modernismen ( Audrey Lauro ?) en is ook minimalist
Deze laatste groep lijkt me beloftevol voor de jazz en impro afficionado die ik ben .... Maar het is afwachten wat de anderen zullen doen natuurlijk ...
Maar dat heb ik niet meegemaakt ... ik was al lang weg van de korenmarkt . Onbekend gebleven dus ....
En moest je het nog niet weten : De ( verschillende )tradities en fusies in de werelmuziek drijven net als de jazz (eigenlijk ook de oudst bekende en goed verspreide wereldmuziek ) op improvisaties en ( vooral) op rythmische frames als richtinggevende structuurelementen ... Wereldmuziek is trouwens de (overlevingskans) van de ietwat stram geworden jazzpurismen ... en dansen is eigen lijk een vorm van deelnemen aan de muziek , net als meezingers trouwens ...
Wordt deze zaterdag een doorslagje van allerlei latijns amerikaanse versies van " mijn hoed die heeft drie deuken " ? Geeft niet ? .... Er wordt alleszins gemikt op la Fiesta Hopelijk valt er ook iets te genieten voor oudere luisteraars/kenners van modernere insteekjes die de diverse platgespeelde clichées van amusements-muziekjes kunnen overstijgen , en die noodgedwongen geen danspasjes meer kunnen plaatsen
Meer details over het programma van volgende week : die het volgens mij eerder van Gentse leute , Rock en Songs moet hebben (___de twee laatste genre's zijn niet echt mijn dada dus , zoals reeds gezegd ) zullen zonder twijfel nog in de plaatselijke kranten worden aangekondigd en besproken .... Ach ik zal alvast een en ander proberen meepikken .....Interessant op die dag is ( voor mij toch ) de inlassing van intermezzo's door djembespeler Béh Palm , en dat wil ik dan weer wél graag meemaken
*jazzcafé "Het Onverwacht Geluk " in de burgstraat ___die ietwat verlepte straat ligt enigzins uit het centrum ___ afficheert " in het zomerseizoen verder "livemuziek " op woensdag vanaf 21.30 u ....
Ik was er nog nooit regelmatig geweest op de woensdagen = Want meestal speelde ik dus zelf wat op die dag , toch was ik er ooit eens binnengesukkeld (in de beginperiode van dat café )op een verloren dag , maar toen bestond het aanbod voornamelijk uit trendy vermaak en dansclub gedoe ) .... Maar ik ging er gisteren op 2 juli gelukkig nog allemaal eens bekijken ; Ik wist namelijk dat de groep " De Beren Gieren " was aangekondigd op het uithangsbordje .... Dat was gelijk een goede gelegenheid om dit trio nog eens aan het werk te zien in een kleine clubachtige omgeving en vooraleer ze de spits gaan afbijten op het GentJazz , vlak voor Koen De Cauter ; bovendien is dat op de eerste festivaldag waarop veel volk wordt verwacht en dat ook al vanwege" top of the bill " op die dag : Norah Jones
Het viel allemaal erg mee ; goede muziek (zoveel mogelijk akoustisch gebracht ), schappelijke prijzen , alleen een nogal storend en tetterend café- publiek dat je niet goed kon verstaan omdat het trio toch nog iets te luid speelde en weigerde behangpapiermuziek te spelen Maar je kon wel degelijk verhuizen naar de trap waar het veel beter te beluisteren viel ...De pianist F. Ottervangher vertelde me achteraf dat hij zich goed geamuseerd had : en dat is het belangrijkste ... Het speelplezier sdpetterde eraf en monde uit in geslaagde : Lennie tristano - achtige pianofree ; effectieve ondersteunende bass en streng gedoseerde / gekontroleerde drumpartijen ( a la Shelly Manne ? ) Eigen werk ook Bloedbenieuwd hoe ze zullen overkomen op het podium in concert zetting ...
De Beren Gieren spelen als winnaar van het Jong Jazz Talent 2009 alvast ,zoals reeds gezegd ,een concert op Gent Jazz Festival 2010, een concert op Dinant Jazz Nights, een concert op Jazz Maastricht, het slotconcert van Jong Jazztalent Gent 2010
(Hieronder drie leden van de groep die ook op het " Jazz sur l'herbe " festival speelden )
*Op 26 en 27 juni is er interessante live muziek te verwachten in serren en de bloeiende buitentuin van de plantentuin van de universiteit aan de hoek van ledeganckstraat/Emile Claus laan ( voor de muzikale wandeling in de tuin is een regenloze zomerdag een must ) dat begint allemaal met theater om 15.30- 16 u waarna de wandeling Hameln volgt ....
Vooral de zaterdag wordt interessant voor de liefhebber van vrijere improvisatie muziek : Komen zo goed als zeker ; Om 19u Sureau met de Brusselse noice /voice maker Jean MichelVan Schouwburg , met drummer Kris Vanderstraeten en bassist duizendpoot jean Lemey
Organisator is Peter De Prez van het Useum ...die als performer op dit vlierbessen noice/klanktapijt , gaat voorlezen uit eigen (dicht)werk http://www.useum.be/muziek.html
*Ikzelf heb graag Peters uitnodiging aanvaard om een paar wegwerp soli te komen spelen ( eerst en vooral als een van de mystery guest ) ...altsaxoli is een specialiteit die ik tien jaar geleden al life uit probeerde ( samen met allerlei dichters ) o.a. in de voormalige "Duke" en de " Hotsy Totsy " .....tenslotte speelt elke zichzelf respecterend improviserend muzikant ( van mijn soort ) dagelijks een maniakale portie muzikale oefeningen : en dat zijn eigenlijk soli uit de houtblazerij ....Je moet die muzikanten types slechts vangen en op het gepaste moment op een podium droppen ... Gelieve toch niet op te spelden als gevangen vlinders , zodat ze passen in een vooraf geprepareerd kistje Wat ook niet wil zeggen dat het slechts producentjes van aperitiefhapjes zijn / of zagers van dikke planken .
Dat ik misschien ook Jean Michel & groep ( alleen de drummer ken ik nog niet ) zal vervoegen voor een paar korte acts is geenszins uitgesloten, maar dat zal slechts ter plekke worden afgesproken en vooral op uitnodiging van die muzikanten zelf ...
om 20u Wastelands met *Fujara (en andere blaasinstrumenten bespelende )/ percussionist jan Marmenout Samern met de uitstekende cellist Lode Vercampt
Afsluiter wordt om 21 uur Sediments met de Duitse trompetiste Birgit Ulher altvioolJulia Ekhardt en de uitvinder/gebruiker van allerlei geluids"versterkte " objectenOlivier Toulemonde
Of er nog ergens een late jam volgt met het aanwezige talent zal onder meer afhangen van een geschikte ( geen geluidsoverlast gevende ) locatie ...en uiteraard hun eigenste zin en agenda van aanwezige muzikanten en organisator(en )
De zondag zal wat meer de klassieke toer opgaan met een ( al met al conventioneel ,) aperitief concert , maar ook hier zijn verrassingen beslist niet vooraf uitgesloten
UPDATE Het programma van de tweedaagse werd me medegedeeld door de organisator ; je kan het hier vinden ---> (klik): plantentuin (Tsjok45)
* begin Juli is er dan Parkjazz in Kortijk
*luttele dagen nadien wordt het tijd om het Gent Jazz 2010 aan te doen ... Mis vooral de 8 ste niet : want dan treed mijn grote model Ornette Coleman nog eens op ... Deze tachtigjarige en zeer belangijke grondlegger van een bepaald soort moderne jazz is naar het schijnt nog even kwiek en muzikaal alert als de dit jaar overgekomen Marshall Allan (klik)-->El Negocito 15 03 2010
Doen , het is misschien de laatste keer dat het nog kan ....
De dag daarop is er Chick Correa waarbij ik uitkijk naar Kenny Garreth ... De altsax die eveneens tot mijn groepje selecte favorieten op het instrument behoort ... De altsaxen kunnen blijkbaar niet op dit jaar
Beetje gehad of geen zin in de rest ? Ga dan naar gratis Brosella voor Roy Hargrove
Of er ook officieele gentjazz " jamsessions " zullen plaats hebben ? Jawel Laat ons hopen dat het wat minder stroef , misplaatst elitair , en vooral minder schools van opzet (doordrenkt van sectair purisme) wordt dan vorig jaar ... en please hou het ook toch een beetje Gents aub , de stad is rijk genoeg aan plaatselijk talent ; een charmant brussels cocktail triootje inhuren hoeft echt niet ..... ach , best mogelijk dat er vorig jaar toch veel goeds tussen zat , want ik ben er slechts éénmaal geweest .... het was nogal stuitend hoe men daar plaatselijke free-musici meende te moeten afschepen ... Ik hoop dat vooral de aanwezige grote namen van het festival , de weg naar die middeleeuwse hotel kelder mogen vinden
* Daarna volgt de tiendaagse Gentse Feesten volksveldtocht ( in een stadscentrum dat blijkbaar vrij recent nog is gebombardeerd is ? )met haar uitlopers in de Patersholfeesten ( er is natuurlijk terzelfdertijd Jazz Middelheim , ook voor diegenen die het Gentjazz fest hebben gemist ) Toch in de gaten houden : want Jazz en impro is ook daar traditioneel al altijd aanwezig geweest
Of ga je liever naar de stad van Adolphe Sax ,Dinant ( van 16 tot 21 juli ) : tenoristen David Sandborn en Ian Garbarek en een programma voor het brede publiek ?
* Daarna is het doods tot minstens eind augustus , dacht je ... of tot en met de happening van het festival van Vlaanderen de boel langzaam weer op gang zal trekken ?
*Vergeet het : we kunnen ondertussen ook buiten Gent -centrum zelf ( om nog niet te spreken van andere locaties in onze provincie en ons landje= ) , jazz en vrije imrpro muziek meemaken : Onder meer met Jazz in 'tPark : het slotconcert vooral heeft mijn persoonlijke voorkeur : ,op 4 september 2010 om 22 u
Steve Potts(alt) Cel Overberghe (Tenor) Patrick De Groote (trompet , bugel ) Ronald. Lecourt (vibrafoon) Paul Van Gyseghem (bass ) Noël McGhie ( Drums )
Steve Potts ( alweer een van mijn favorieten en een erg belangrijke alt en sopraan saxofonist die vooral nog de persoonlijke herinneringen aan de Steve lacy concepten in de vingers en het hart heeft )
* Dit Pinksterweek-end ging ik de Zondag en maandag als gewone luisteraar de ' Ham Sessions' (Voor mij was het de eerste keer ) bij Michel Mast thuis , bijwonen Ik verheugde me er op om zeker een paar "oude bekenden " terug te zien tijdens deze alweer derde muzikale versie van " chambres d'amis" Ik was zeer benieuwd naar al de groepen die aantraden .... en die ik na een langdurig persoonlijk contactverlies met de levende muzikale scène , voor de eerste maal life zou bezig zag Een verslag ( met een eerste indruk en heel veel mijmeringen ) van/over die twee dagen staat hier onder :
op Zondag
Was het vorige weekend in het citadelpark een hartverwarmende en confirmerende manifestatie van vooral jongere musici ( en kundig begeleid door de late dertigers) die stilaan de fakkel doorgeven en daarmee de toekomst van de Gentse impro-muziek verzekeren ...dan was dit driedaags gebeuren een demonstratie van de belangrijke kweekvijver van klasbakken die Flat Earth Society is geworden ....
Van de voormelde jonge wolven herkende ik trouwens ook wel iemand in het opgekomen publiek Ook maandag bemerkte ik er een paar ....
Alle aantredende formaties hadden overigens op de een of andere manier een link met de verschillende ondernemingen van Peter Vermeersch De dag samengevat in één woord : GESLAAGD , GESLAAGD en nog eens GESLAAGD
Een veelbelovend openingsnummer gevolgd door mooie onderkoelde, smaakvolle en perfect gespeelde dingetjes met "third stream" inslag ____muziek als ragfijne pentekeningen ____ en gebracht als interpretaties van de komposities van voonamelijk Saf Verhelst ( een andere uitstekende Gentse componist /bassist die ook al lang aktief bezig is )
Uitstekende klarinet : ik had nochtans graag wat meer bassklarinet gehoord en alhoewel ik geen groot liefhebber ben van de black stick , was er zeer gaaf en boeiend werk te horen op dat instrument ___in die mate zelfs dat ik weer wat meer ben verzoend met de rechte klarinet (1)
En uiteraard goede en mooie tenorsaxsoli .... Maar ik kende de tenorist al : goede wijn behoeft geen krans / De man speelde konstant door de jaren heen op hoog niveau : iedereen weet het en dat is nog steeds zo ...
Zeer efficiente drumpartijen die kompleet fusioneren met het geheel
Mijn algemene indruk van het optreden van WOFO :
Een weverij van allerlei rythm's van diverse origine en pluimage Bijvoorbeeld ( ik geef wat persoonlijke indrukken ) : Funkbas gecombineerd met beguine 332) en "spanish tinge"(3122 ) ; bolero -achtige dingetjes ,en vooral allerlei omdraaiingen van 7 aksenten figuurtjes van het 11/11/11/2 type ( 7 aksenten over 8/8 als basis = het afrikaanse "akwete" )
En daarop geënt : een beetje balkanklarinet ( ik verwachte ook uitgesproken aksak rythms( bijvoorbeeld 32 22 en 3213 ) ,maar ze kwamen niet expliciet ,: spannnend ( de spanning tussen wat wordt gesuggereerd / verwacht en daadwerkelijk perfect gebracht , is de moeder van innerlijke swing bij de luisteraar( = "dancing in your head , baby" )); Uitendelijk werden deze aksak dingetjes helemaal niet gemist .... Mocedonia = een goed voorbeeld van het soort impressionante collage van allerlei motiefjes dat kenmerkend is voor de schriftuur van deze groep, toch alleszins tijdens dit optreden ) en als uitsmijter tenslotte een bluesy nummer (2) dat mij onwillekeurig wat deed denken aan een updated Stanley Turrentine atmosfeertjes :( het bisnummertje zat een beetje in diezelfde hoek )inclusief enige honkende preacher style tenor
Maar dat is niet lang het enige in dit boek kaarten ; er zijn ook dromerige en biterzoete ballades (December) en impressionistische uitstapjes aanwezig ; er is de introverte focus met als resultaat het doorzichtige "flou artistique "van een pentekening die langzaam aquarel wordt Kortom een zeer geslaagd , afwisselend , professioneel gebracht en clever samengesteld eclectisch geheel Ongetwijfeld valt het in de smaak van de meeste mensen maar zelf vind ik het niet bepaald spannend genoeg om de aandacht vast te houden gedurende de ganse set Je wacht eigenlijk op iets wat maar niet komt .... Maar wie ben ik
De nieuwkomer / bij Ravel(?) aanleunende pianist ( Heeft einzelganger en guitarist Walter Verschaeren zich alweer terug getrokken ? ) paste moeiteloos in dit weefsel ; De man was degelijk, routineus professioneel en bleek een perfect conventioneel begeleider maar nam nog geen uitgebreide soli; maar dat is( nog )niet echt nodig want vooralsnog is het fijne samenspel = het uitgebalanceerde zwaartepunt en de grote troef (gebleven ) van deze formatie
Free Jazz ? Helemaal niet ...
(Michel Mast vorig jaar in ) WoFo is helemaal niet free.......Maar dat etiket blijft gewoon kleven.
Ach ja, free; af en toe doe ik dat nog. (Deed Michel Mast op dit festival in 2008 nog ) .... met Peter Van den Berghe , Eric Thielemans en Pierre Vervloesem hebben we een free set uit onze mouw geschud
bron :
29-05-2010
<-- (klik)Ham Sessions 2009
Ach ja , ( voor de goede verstaander ) Michel ( trouwens een prachtige muzikant en efficient organisator ) is wél afkomstig uit de free , maar hij is verder geevolueerd ( speelt al decennialang in de formaties van Peter Vermeersch ) ... Free is helemaal niet zo gemakkelijk( en erg ondankbaar ) Natuurlijk wél "gemakkelijk" ( als stijl ) voor de jongens die het vroeger ook al speelden ..... duidelijk
Blijkbaar is "free " bruikbaar zoals zovele anderen aanpakken (die allemaal enkele waardevolle en bruikbare sjablonen hebben opgeleverd en ook de " free " kan passen in een amalgaam ?) in het rijke palet van de hedendaagse muziek en kan je erin grasduinen naar believen ...af en toe een free-sausje dus om de boel wat op te peppen ? Tsja dat is een keuze : een procédé : een soort recyclerende aanpak (waarbij met niet moet denken dat " free " gemakshalve en stereotiep moet worden gelijkgeschakeld met de energy school van bv Brotzman en Co ? ...".Let my fingers go " is ondertussen een erg gedateerd en oudbollig alternatief geworden voor "let my people go ") Het "loos gaan " en het vrij fietsen past altijd moeiteloos in goed ogend patchwerk en genietbare moderne potpourries ( van concepten ) nu de verwende oren van de goefende luisteraars dit zijn gewoon geworden .... ja , het zelfs verwachten ...
Niets mis mee , natuurlijk
Maar ( ik kan het niet laten hier verder op in te gaan met enig gemijmer en geassoc ieer ) je kan toch beter voorzichtig blijven met het leentjebuur spelen van stijlelementen , chichés, motiefjes en manierismen ; want -ooit was er deze of gene " klassieker " met jazzsausje ; maar dat bleek eerder een misser ____indien al geen miskleun ; Teveel dikke saus en /of teveel vooraf aangekochte halfpreparaten uit bijvoorbeeld de Bach keuken .... en oppassen is het altijd .... geblazen of het wordt allemaal altijd hetzelfde kleinschalige en vervelende eenheids-papje geserveerd door kleine hardwerkende ondernemers enambachtslui uit gaar- en graaikeuken ________ De grootste gemene deler voor het grootste gemene veelvoud is nauurlijk de veiligste geldezel , maar dit kan toch niet de hoofdbedoeling zijn van de hedendaagse muziekmakerij ?( oh jawel de muzikanten moeten kunnen overleven ) ...
Toch blijft improvisatie ( routineus gebonden, dat wél, aan referentiepunten ( zoals bijvoorbeeld scenario's waaronder schriftuur , akkoordenschema's , toonladders , modalen , enharmonisaties , "exotische " tunings .... instrumentenkeuze ....Het verkiezen van konstante modulering , een idioom , een vertrouwheid met de medemusici en of hun eigenheid en originaliteit ... etc.... etc ... ) en waaraan de musicus zelf beslist zich al dan niet ten houden , dat wél , en nogal spannend- expressionistisch gebracht , gekoppeld aan momentane inspiratie : Een van de motoren van de jazz en dat wat men nogal "mythisch " swing noemt ( vooral die in je hoofd ) ... Net zoals in de liefde kan je het ook "faken" natuurlijk .... en net zoals in de liefde kan het evengoed een anticlimax zijn ....en net zoals in de liefde is er nood aan heelwat fantasie ...... hoort er allemaal bij ...
Jazz en improvisatiemuziek ( althans deze die ik verkies ) speel je vooral uit de ingewanden , de buik maar vooral ook én met het hoofd én in het bezit van fingerspitzgefull / ingeoefende parate instrumentbeheersing ....(1)
Alleen uit de buik is het vlug een scheet , allen uit het hoofd is het een oprisping die al vlug verkeerdelijk voor een lumineus idee wordt gehouden ... maar het is gewoon wat wervelende wind die je moet kneden tot een effektief emotioneel communicatiemiddel.... Het brengt mensen in " the mood " , hypnotiseerd ... ook en "faken " doet dit allemaal te niet ... Alleen maar vingerwerk is acrobatie ....en alleen maar de verworven beheersing van vele talen kan emotionele armoede en spraakgebrek niet vervangen ern of kompleet maskeren
(1) De zogenaamde "Free" is echter, naar ik meen , wel een "breder bord vreten "geworden dan een dikke zwaar te verteren pap georganiseerd lawaai , protest en dada ;het is vooral een bevrijding geworden uit de strakke en vastgeroeste schemata en geaccepteerde cliches ... het maakte ( soms te radicaal, puristisch ) tabula rasa en opende alzo de mogelijkheid om totaal nieuwe aanpakken te creeren (moet je doen natuurlijk ) en vooral zelf je "eigen clicheetjes" uit te vinden ....Eigenlijk keert het terug naar de bron ; free is (bijvoorbeeld)ook de hedendaagse erg oude pre-jazz (afro) poly-rithmiek , polytonaliteiten , inclusief de straatdeuntjes , de ostinato's en de vermenging van vele repeterende rifachtige motiefjes ( zie bij voorbeeld the brotherhood of breath / The Art Ensemble of chicago ) het speelplezier en de mengeling van eigenzinnige langdurig aanwezige autodidacten en "originelen" met tradfitioneel professionalisme , tijdens de uiterst serieus genomen collectieve uitvoering ( zoals in de roots-afrikaanse manifestaties altijd aanwezig ) die alle aanwezige( in afrika ook het publiek dat vertrouwd is met de "codes" en toch een uitvallende vemoeide performer kan vervangen ) betrekt : Talking drums en Talking Jazz
Oh ja , Free en Instant music composing zijn ____voor wie het nog niet wist_____ : allang geaccepteerde moderne mainstream geworden ....Spijts de nog steeds laatdunkende reacties van de mensen die denken dat de meningsverschillen en discussies van 50 jaar geleden nog eens door hen moeten worden opgelost
*Sommigen menen het gebrek aan enige ( bij gebrek aan een betere term ) "swung" te kunnen excuseren door te verklaren dat ze geen jazz spelen :maar dat is eerder een flauw grapje
Musique de Peter Vermeersch, composée pour le nouveau film de Dorothée Vandenberghe : « My Queen Karo »
La grâce mélodique dun Ornette Coleman, les jonglages stylistiques dAlfred Schnittke, lharmonie «gueule en coin » de Kurt Weill, une bonne touche dada de vrai Gantois, coucou cest qui ? Mais oui cest lui, cest Vermeersch, celui que ses grosses lunettes décaille empêcheront toujours davoir froid aux yeux, celui qui écrivait les ostinatos diaboliques de Maximalist!, enregistra depuis du jazz électrique à New York, crée ci et là big bands et groupes de rock - et aujourdhui, just for fun, trempe sa plume dans le bon jus gras des Sixties.
Heel anders was de volgende groep : Toegegeven die sloten ook veel dichter aan bij mijn persoonlijke smaak/ ik zal dus moeten opletten dat ik niet te vlug met superlatieve ga smijten , alhoewel ik me niet ga inhouden
Ook hier een grote afwisseling ( indien ik me niet vergis / was het programma vooral een remake van vier stukken die deze jongens lang geleden speelden ) Het waren interpretaties die vooral Mingus (____Gôh wat heb ik die twee dagen toch Dolphy clarinet gemist , en ondanks de aanwezigheid van vele basklarinettisten ....) en Monk in de gedachten brachten ( uiteraard ook composities van Peter Vermeersch als basismateriaal ) ..... ook met een vleugje surrealistische dada ... maar toch : recht toe , recht aan ......zonder waterige toevoegsels : straight no chaser , zoals een oude pure bourbon whisky dient te worden uitgeschonken en genoten
Katachtige en soepele blazers lijnen ... een pizzicato bespeelde en af en toe als slaginstrument gebruikte prachtbas en een inventieve pianist die ik eindelijk eens op een erg goed gestemde piano kon beluisteren......en wat voor een pianist , perfect vastgelijmd aan de uiterst bewegelijke contrabas met een continue presence , bespeelt met een onwaarschijnklijke vanzelfsprekendheid ...
Puik blaaswerk en opvallende bruitage technieken van de tenorist Goed en grote cohesie verschaffend slagwerk ,ook De groep staat als een huis
En frames ( op ook mijn favoriete toonladdders , afwisselend in Re min 7 / Fa min 7 (in piano concet pitch )uitstekend kunnen passen ) door die mensen soepel gespeeld als het ondersteunend skelet van alle belangrijkste recitante uitstapjes gebracht in de meanderende lijnen van de alt en de robuuste tenor( Onwillekeurige herinneringflarden aan John Handy the III rd en Georges Adams)
Bedankt jongens
Al met al een mooie pinksterdag met heel veel muziek .... Een dag die al jaren in de rest van de binnenstad traditioneel een generale repetitie lijkt voor de Gentse feesten Nu nog de korenmarkt en aanpalende straten zo vlug mogelijk stofvrij en de "bloody war" met en door een of andere stadsbader uitgevoerd , is voorbij , vergeven en vergeten
Maandag
THE BLACKLIGHT ORCHESTRA Dan Barbenel (piano, zang) Quentin Malfroy (fluit) Eric Bribosia (keyboards) Grégoire Tirtiaux (saxen) Yannick Dupont (vibrafoon, slagwerk) www.blacklightorchestra.org
De onwaarschijnlijk goede fluitspeler Quentin Malfroy ( vooral de interpretaties op de kleinere dwarsfluitjes waren keigoed en loepzuiver )
(De overige leden van dit gezelschap zijn objectief gezien , erg puike en bekwame muzikanten , maar het is een soort muziek theater wat ik niet bepaald smaak ... ik behoud me dan ook van verder commentaar )
PTITS CONS t klein verbruik Bart Maris (trompet) Stefaan Blancke (trombone) Roel Poriau (slagwerk) www.myspace.com/bartmaris
FLAT EARTH SOCIETY & ESTHER LYBEERT Esther Lybeert (zang) en FES : Bart Maris, Luc Van Lieshout (trompet)- Benjamin Boutreur, Michel Mast, Bruno Vansina (saxen) - Stefaan Blancke, Marc Meeuwissen (trombone)- Berlinde Deman (tuba) - Tom Wouters (klarinetten en slagwerk) - Peter Vermeersch (klarinetten) - Wim Willaert (accordeon, zang) - Pierre Vervloesem (gitaar) - Peter Vandenberghe (piano) - Kristof Roseeuw (bas) - Teun Verbruggen (drums)
Een opvallende prachtmuzikant en perfectionist Tom Wouters (klarinetten en slagwerk )
De tweede dag stond ook al zonder artistiekerige poes-pas pretenties in het teken van feestmuziek ,: het begon met verfijnd uitgevoerd Engels/:Schots cabaret en varieté maar van een zeer hoog technisch niveau Alleen van dat al kon je genieten ....
Vervolgens een uitstekende straat en carnaval muziek evocatie met veel eigen inbreng ( een nummertje deed me denken aan een "samba"versie van de ouroude surinaamse tenorist Georges Scheermacher ) Bart Marris en zijn kompanen deden nog eens erg goed over wat ze vorige weekend al hadden gepresteerd ...Alleen was de locatie ( en de weergoden ) nog inschikkelijker Bart lijkt ook een beetje aan muzikale archeologie te gaan doen ( Dat vind ik een uitstekend projekt) ; een evocatie van "Binche " bijvoorbeeld ,en hij lapt er gelukkig ook altijd heel veel eigen inbreng in ook in de schriftuur .... Puiik , aangenaam , onderhoudend , inzetbaar , versatiel .... en tenslotte een goed geoliede big band gemodelleerd op de beproefde meng en leentjebuur aanpak die daarna wordt aangepast aan de band zelf ( tot en met covers ) ... Dat is de traditionele manier waarop ook de meeste mainstream jazz / en ouderwetse dansmuziek orkesten werkten ....met een grote knipoog uiteraard naar (publiek lievelingen ) het franse chanson en duitse cabaret .... maar heel wat vlaams- warmer gebracht ( inclusief knipoog en zelfrelativerende typisch gentse humoristische sneer/ opmerking uit de mond van de zangeres " amateurs " !!! ) dan het beproefde maar ernstige Willem breuker model zoals ik het vorig jaar mocht meemaken op de Gentse feesten (dat orkest klonk toen allemaal wat overjarig, ze hebben het tijdsgewricht niet meer mee natuurlijk , alhoewel een stunt als de integratie van een kunstfluiter - instrumentist , ook een geweldige vondst is en dat sinds jaren ... ) Het enige wat ontbrak aan het gerodeerde repertorium was een recht toe recht aan potpouri en een traditionele reidans met polonaise( gelukkig maar want de tuin stond bomvol )
Hieronder een video van de FES op het gent jazz festival 2008
Erg goed en zalig om mee te maken in het :mooie zonnetje .... en een "déjà vu " gevoel als toemaatje Meer valt er niet over te zeggen ... want meer moet dat ook niet zijn waarschijnlijk is het allemaal " onbelangrijk" en "vanzelfssprekend " uiteraard ____ of net als een zak frieten die je aan het frietkot zelf moet opeten ____ maar je mist die dingetjes alleen maar heel erg wanneer ze er niet meer zijn
Een overbodige dubbele bodem ( gespeelde ?) opmerking van Shiffer " we zijn hier om ons te amuseren " is hilarisch , want dat doen we al uitstekend met zulk een orkest ...Het grappige echter aan deze reactie van Guido droeg goed bij aan de mooie atmosfeer en luim die in de tuin uiteindelijk de bovenhand voerde
Allemaal erg goed maar er kan slechts maar één uitschieter zijn en dat was MQK Tuurlijk is het een persoonlijke voorkeur .... en jazeker de capaciteiten van de leden van de bigband zijn al genoegzaam bekend en al besproken want tenslotte zat het gros van de aantredende muzikanten in datzelfde FTE in de diverse kleine formaties Vermeld ik nog het werk van de stevige bassist Kristof Roseeuw , maar over die zeer aktieve muszikant zal ik later terzijnertijd wel meer te vertellen hebben .. Laat ik verklappen dat het een van mijn favoriete bassisten is die ik life mocht meemaken .
PS. Ja hoor ik heb veel "oude" jongens terug gezien
Ook een ontroerend moment toen ik zondag de nu aan zijn stoel gekluisterde Rudy Blondeel op mijn beurt ging groeten .... Rudy is een Gentse muzikant ( zie ook het essay van patrik De Groote over de geschiedenis van de Gentse jazz in de jaren zestig ) die vooral van belang is omdat hij enkele op dit festival aanwezige muzikanten heeft gesteund door ze te helpen aan enige initierende en pretentieloze jazz-opleiding( tonale jazz ) geput uit eigen ervaringen en inzet , iets wat je in die prehistorische tijden niet kon krijgen bij het officieele kunstonderwijs . Bovendien moest Rudy "leven van de muziek " , maar dat belette hem nooit toch veel van zijn adviezen en eigen know how , gratis weg te geven )
Aan alle mensen die attentievol en voorzichtig Rudy's aanwezigheid op het eerste concert ( wofo) van deze festivaldag mogelijk hebben gemaakt mijn grootste en dankbare achting .... Prachtig is het wat jullie deden ....
(1) Overigens apprecieer ik al lang Perry Robinson, een voorbeeld van wat voor een ruige en spannende muziek er ook aan dat instrument kan worden ontlokt... en het was voor mij het begin om wat meer aandacht te schenken aan dat instrument
(2) Sfeerscheppende onversneden epigonen van de city blues a la cleanhead Vinson 'n consoorten , kreeg ik onverwacht gratis geserveerd in de "ballet infernal "( vroeger de "Martiko")toen ik daar op de terugweg naar huis ,nog even binnensprong Het cafe zat vol met het zogenaamde "verloren " jazzpubliek van de populaire mainstream uit eind vijftiger de vroege zestiger jaren : een mooie sfeer en de oudere generatie ; Ook de nu erg vergrijsde liefhebbers van het genre uit de vroege vijftiger jaren waren nog aanwezig ...de erg grote inzet en enthoesiame van de band stofte op doeltreffende wijze deze muziek af ...het (oudste ) publiek waagde zelfs danspasjes ; een demonstratie van wat de "blue jazz " ooit was : een life gebeuren waar ook het publiek erg actief aan deelnam .....Het was een beetje alsof ik weer tussen mijn oudere broers en zusters mocht zitten als jong broekje ... familiereunie en joie de vivre ketsten er af . Associaties met de "fats domino band " van Bobby Setter ook ( en eigenlijk begon ik weer stilletjes te hopen op een reconstructie van die andere kweekvijver : het verdwenen "Kandahar " van Karel Bogaert )
Bitterzoete nostalgie en een geslaagde reconstructie , maar nu eens niet van de eind negentiend eeuwse Gentse volksmuziek, waar deze voormalige Martiko terecht beroemd en berucht mee werd .... Heel toepasselijk ook wat Rudi Blondeel vroeger in dit cafe altijd zei ; " kwèk ,kwèk, kwèk ..... ambiance , ambiance "
Uiteindelijk ging ik nog eens kijken in de "hotclub" ; de eerste maal dat ik de zondagavondse jam aldaar ( ook al met een meer main stream karakter , maar gebracht voor een duidelijk jong publiek )wilde bijwonen ... Pech , de musici waren juist aan het pauseren en eigenlijk moest ik wegens gezondheidsredenen al lang thuis zijn Tsja , een volgende keer allicht ....
Gent is een muziekstad ; een knooppunt van de jazz en de improviserende muziek in Vlaanderen . Naast de vele officieele en grootschalige concerten en festivals is er vooral een levendige "uitgang- en underground " scène . Dat is erg belangrijk omdat het de mogelijkheid bied om veel muziek " in status nascendi" ( waaronder de zogenaamde "Instant Composer" muziek ) tijdens life performances op kleinschalige leest ( en waarbij het publiek als het ware op de lip van de muzikanten zit ) mee te maken ... Bovendien bied het de gelegenheid om alternatieve muzikale underground - legendes en cult figuren te beluisteren , die nergens elders zijn mee te maken
Daarom is het spijtig dat er dikwijls sprake is van een overaanbod : Vooral de woensdag avond en nacht is dat het geval en snoepen verschillende initiatieven elkaars magere publiek voor die soort muziek ( en actieve deelnemers ) af ....Oh ja , voor wie het nog niet wist : publiek is erg belangijk in deze informele circuits ... Tenslotte draait muziek allemaal om (muzikale )communicatie die zich laat inspireren door het informele "gesprek" met andere musici maar ook met het aanwezige summiere publiek ( meestal ook bestaande uit muzikaal "geletterden" maar vooral gelijkgestemde belangstellenden en wat veelal door buitenstaanders als inteelt word afgedaan ) die muziek niet als vrijblijvend behangpapier of als achtergrond bij het verleiden beschouwen , maar als een uitdrukking van een levenstijl ...
Ook een eigenzinnig festival als "jazz sur l'herbe " ontsnapt daar niet aan o.a. is er ook gelijklopend een kleinschalige huis-festival van enige (belangrijke) muzikanten dat eveneens al een paar jaar plaatsgrijpt Gelukkig is er de week daarop een vervolg aan dit initiatief van Michel Mast
do. 13/05: 12 - 14u > Jordis Grass Four (Jordi Grognard / Manolo Cabras / Marek Patrman / Matteo Carrus) 18 - 19u > The Bird, The Fish and The Ball (Lynn Cassiers) 19 - 21u > Cumrats (Andrew Chi Claes / Bram Weijters / Frederik Meulyzer)
vr. 14/05: 12 - 14u > Opgejaagd Wild (Lander Gyselinck / Annemie Osborne / Benjamin Sauzereau / Gregor Siedl) 18 - 20u > Yamamoto / Di Domenico (Tatsuhisa Yamamoto / Giovanni Di Domenico) 20 - 22u > BackBack (Filip Wauters / Marc De Maeseneer / Giovanni Barcella)
za. 15/05: 12 - 22u > De Grote Gras Impro Marathon ingeleid door een Indisch Concert (20 improviserende muzikanten)
zo. 16/05: 12 - 15u > De Gras Fanfares o.l.v. Bart Maris Goeste Majeur Trompetten Ptit Cons (Bart Maris / Stefaan blancke / Roel Poriua)
Filip Wauters, gitaren Marc De Maeseneer, baritonsax Giovanni Barcella, drums Giovanni Di Domenico, fender rhodes Tatsuhisa Yamamoto, drums Gregor Siedl, tenorsax Annemie Osborne, cello Benjamin Sauzereau, gitaar Lander Gyselinck, drums Bart Maris, trompet-composities Roel Poriau, zabumba Stefaan Blancke, trombone
-de Gras jazz jamsession met een 20-tal improviserende muzikanten Peter Jacqmyn, Jeroen Van Herzeele, Audrey Lauro, Lode Vercampt, Fulco Ottervanger, Dimitri Simoens, Lieven Van Pee, Rui Salgado, Patrick De Groote,Tsjok De Clercq , Sandip Banerjee, Bert Cornelis, Daniel Pastene, Pakyan Lau, Mathias Van De Wiele, Giovanni Barcella, Giovanni Di Domenico, Jordi Grognard, Lander Gyselinck, Bart Maris, Berlinde De Man etc.
De gras jamsession /zaterdag
Mijmerende toeteraar : (De hoogdravende egelstelling ) " ......Mijn muziek is conceptueel gestructureerd en bestudeerd ,maar intuitief en terplaatse uitgevoerd , verder uitgewerkt , geparafraseerd , van( onnodige ) franjes voorzien tot het in elkaar zakt of integendeel van al het overbodige ( alle "muziek" dus ) gestript... en vice versa ....Ook alsof ik partituren schijft op papieren servetten en oude kranten ; zoals je ook schetsen maakt , ze kapot bewerkt en verfrommeld , of ze verliest of aan de vuilkar offert
Zonder vooringenomen purismen (1) en zonder commercieele oogmerken Het is gewilde "art brut " en/of "naif art " ( net zoals je ook schilderijen van Douanier Rousseau ,Oost Europese boeren en Graffitti hebt ) Maar dat wil niet zeggen dat ik geen vooraf bedachte ( en uitgeschreven) lijnen of concepten gebruik ...alleen speel ik stijlelementen en motieven die ik meestal zelf heb uitgevonden en uitgedokterd ( of van buiten geleerd ) die ik vermeng met citaatjes en eclectisch materiaal Getuige zijn de vele spiekbriefjes en kattebelletjes die ik overal meezeul en in mijn broek en jaszakken steken
(Ik zal hier een dezer dagen als voorbeeldje een scan plaatsen van de spiekbriefjes uit mijn persoonlijke kookboeje en die ik tijdens de korte bijdrage aan de jam gebruikte )
Er is zonder twijfel ook een stevige/gewilde portie Dadaisme ( het speel-element ) aanwezig af en toe een soort van ongewilde humor en af en toe zelfrelativering Uiteraard is er impliciet het voorbeeld van Ornette Coleman ....."
Gôh, Vanwaar komt dat toch, dat parlesanten ?
".....Ik stam uit een tijd dat een improvisator , en zeker een free- jazz muzikant (2*) ,tijdens bijna elk openbaar optreden werd bedolven onder afwijzende , jaloerse en denigrerende kritieken die elk vooruitzicht op nieuwe performances , wilden onmogelijk maken ...Wilde je ( artistiek ) kunnen overleven dan je moest eigenlijk veel beter over jouw muziek kunnen lullen dan het practische spelen zelf te oefenen ........ Muziek is sowieso al geen geldmachientje ... Je kon er ( toen ) soms een beetje een tijdje van leven als je je wilde prostitueren en/of de rol van organische jukebox of ordinair draaiorgel van voorgekauwde partituurtjes wilde vervullen ... "
Veel is er eigenlijk niet veranderd ...of niet soms ? ....
(1*) ikzelf heb vroeger een tijdje samengespeeld met een samensmelting van de restanten van de zachte anarchisten van de "Fanfare van de Lochte Genteneers " en de gasten van "Sint Juttemis "van o.a. de zeeuw, prachtcomponist en sopraansaxDies Leduc en waardoor ik een grote bewondering kreeg voor de sopraansaxofonisten die NIET op zijn Sidney Bechet's ( Creools- frans) mekkerden op het instrument (waarolnder dus om te beginnen ene Lucky Thompson )
Dies Leduc
Intermezzo (Ik heb trouwens later ( ook met leden van sint juttemis ) een workshop gevolgd olv Steve Lacy ; daar heb ik een hoop geleerd dat zeer bevrijdend werkte Workshops zijn eigenlijk mijn leerschool geweest : ik kreeg er onder andere een van Rudi Balieu ( toch een beetje te puristisch gericht op New orleans ) , Nathan Davis ( wilde geen folklore (NO) maar jazz (= bebop )en perste alles in zeer ingewikkelde akkoordenschema's ; intrigerend maar waar ik als fervent slecht en eigenzinnig saxofonist toch wegliep ), Jigs Wigham ( die zwoer bij partituren ) , Hal Singer vooral liet alle puzzelstukjes samenvallen (hij constateerde dat ik "chromatisch "speelde , maar moedigde me toch aan mijn eigen weg te blijven volgen ), John Tchicai , Clifford Thornton ....)
( Overigens kreeg ik ook in sdie tijd de gelegenheid om het werk van legendes Guido Shiffer en vooral Clee VanHerzeele te leren apprecieeren , en kreeg ik een wekelijkse muzikale stek in de "Martiko " waar ik ook mocht samenspelen metde op doortocht zijnde Xero Slingby ( tijdens zijn eerste stop in Gent met een grote groep en op weg naar Duitsland, ik zag hem later terug maar ik was toen niet meer echt actief ) en de uitstekende zigeuner trompetter /bassist / guitarist en biljartkampioen Storo , regelmatig kwam meejammen (= zeg maar de zaak "overnemen" )
Geen wonder dus dat ik spijtig genoeg Sopransaxofoniste Audrey Lauro moest missen , maar ook familiale verplichtingen eisen aandacht en inzet en moest rond 17 uur vertrekken ... ik zie dat er nog van alles is gebeurd .... maar ik was toen niet meer aanwezig ... jammer
Gelukkig smaakte ik reeds herhaaldelijk het genoegen om deze puike instrumentistete beluisteren ( en ik kon ook dit afgelopen seizoen deelnemen aan een jam waar ze ook aanwezig was )
Jazz en impro muziek is gelukkig geen mannenbastion meer .... Overigens miste ik ook de muzikale prestatie van alle andere aanwezige vrouwen-musici ( en niet van de minste ) ... Schande (ahaa)
Op zondag kwam ik te laat ( de trompetgroep van Bart Maris ( zie boven ) / met ook al met een groep vrouwen / en niet van de minste )
Maar gelukkig zag ik nog het sluitstuk van het festival : de "p'tit cons "
Stefaan Blancke (trombone); Roel Poriau (slagwerk): Bart Maris (trompet)
Dit trio bracht voorwaar een braziliaans getint soort straatmuziek voor twee blazer en een drummer Het leek een beetje op de oude sfeer rond stJacobs , vooraleer de delegeerders , de professionele inrichters en artiestenbureaus de Gentse Feesten plat-regelden .... Ze slaagden erin ___ met (eindelijk) de medewerking van een aangenaam zonnetje om mijn oude botten te verwarmen ____een grote brede grijns van (h)erkenning op mijn gezicht te toveren Bedankt jongens
(2*)= ofwel een muzikale "masturberende exhibitionist " ofwel een " lawaaierige knutselaar van straatvechter-muziek ", typeerde een niet onaardige /slimme cafe-tijger en tycoon , het ooit eens..... eentje die op zijn minst de moeite nam Gentse versies van de free, " life " regelmatig te beluisteren
Patrick De Groote & ikzelf tijdens een gedeelte van de jamsession de zaterdag namiddag Ik speelde samen met Patrick in totaal 2 interventies in wisselende bezettingen: ( overigens zijn de hier overgenomen foto's vooral gefocust op mijn persoonlijke bijdrage aan dit festival )
Disclaimer : Uiteraard is dit niet de meest voldoening gevende gebeurtenis , noch van de jamsession van zaterdag , noch van het festival Maar het is wel ( voor mij althans ) de gebeurtenis waar ik het meest aktief bij was betrokken ...en naar goede gewoonte (althans in mijn optiek die , wat muziek betreft , is geënt op de afrikaanse mentaliteit van de "Great Black Music "/ en waarbij ik de ongelofelijk geschakeerde jazz zie als de eerste , bekendste en best ontwikkelde fusion en world music ) is aktief deelnemen het belangrijkste
Het heeft ook geen andere pretenties dan het samernstellen van een persoonlijk fotoboek ... een herinnering aan iets vluchtigs( muziek is trouwens de vluchtigste van alle kunsten ) , wat life muziek altijd is
Het begon voor mij na het concert met "indiase "muziek van Sandip Banerjee (mij niet onbekend : van een vroegere jam vorig jaar in de " hot club " ) en met sitar-specialist Bert Cornelis
en werd onderbroken door een erg goede jam-performance van de uitstekende Multi-instrumentist Jordi Grognard ( speelt trouwens ook bassklarinet ) , die ik vorig jaar op dit eigenste festival en tijdens enkele jams in de "hot club "muzikaal mocht leren kennen ... Hij is nu trouwens vast lid van de formatie "Moker" , en ter vervanging van de nu in berlijn verblijvende Seger Van Den Bussche ...
Jordi Grognard
De woensdagnacht na het festival kreeg ik trouwens nog eens de gelegenheid( in de "hot club" ) meester tablaspeler Sandip Banerjee in intieme kring te beluisteren in een fusion evement ; samen met guitaar van Mathias van de Wiele en de puike cello van de meesterlijke improvisator Lode Vercampt ... Hij zette vervolgens ook de daaropvolgende jamsession in (net als op het festival zelf ) maar op de woensdag nu ook met Bart Maris , Lander Gyselink , vervolgens de drummer Thomas Campaert en mezelf ...
Eveneens van de partij ( in de wisselende bezettingen )
Drummers : Giovanni Barcella , Lander Gyselinck ,
Steel guitarist Mathias Van DeWiele Guitaar , organisator
Bassist Lieven Van Pee
Pianist/composer Fulco Ottervanger
Na het spelen blijft alleen nog een tijdje het instrument gegrepen , vooraleer het in het foedraal verdwijnt ....
Weinig muziekvormen kennen de expressieve mogelijkheden van free-jazz : authenticiteit en avontuurlijke creativiteit gekoppeld aan collectief samenspel
Freejazz en avant garde jazz ( dat laatste is wat de eerste contesterende en rebelse freejazz -golf heeft mogelijk gemaakt ; haar erfenis in de " post free" periode (1 )zijn de emotioneel en muzikaal rijkste muziekjes die tot nu toe zijn gemaakt( althans in de westers gedomineerde wereld ).
Klassieke muziek kent vooral een esthetische emotionaliteit: * ze werd wat emotioneler in de romantiek (dreigender vooral, opzwepender), maar dat is het dan zowat. er is natuurlijk ook het zuiver estetische genoegen van een rationeel bouwwerk ( net zoals wiskundige stelling zulk een verrukking soms kan veroorzaken )
De jazz ( eigenlijk de eerste goedgekende en goedontwikkelde wereldmuziek) bracht plezier in de performance, in het luisteren ("fingerpopping"!), in het dansen. De blues ( een andere soort wereldmuziek die een pijler werd van de jazz ) bracht er "bitterzoete " melancholische droefheid in, maar ook wat fun met de boogies.
De rock bracht woede en protest in de muziek. Maar die drie vermelde niet-klassieke muziekvormen , brachten ook verrukking : nml de hypnotiserende kracht en trancheachtige betrokkenheid voor diegenen die ze zonder vooroordeel ( of opgelegd taboe ) ondergingen
Freejazz biedt gewoon alles wat de mens wenste te uiten maar ( als westerse mens ) nooit goed of echt durfde te doen Droefheid, woede, plezier, vertwijfeling, dreiging, eenzaamheid, aarzeling, pijn, genot, vreedzaamheid, ontzetting,...
Communicatie en interactie ook ...wars van conventies en artisanale bekommeringen , esthetische credo's en traditionele , akademische en gevestigde "achteraf" doorslagjes,en/of na-apende epigonetiek : dingetjes die allen fungeren als jukken en dwangbuizen of akademische directieven ...
Maar freejazz ( en voornamelijk de eropvolgende tweede vorm ervan : de nieuwe avant garde (1) biedt ook de streng beredeneerde opzet en de komplete vernieuwing want je veroverd de vrijheid niet louter uit of om de balorigheid , of uit onkunde of omdat je de chaos en het anarchisme om zichzelf wilt ...eenmaal de vrijheid bereikt is het tijd om iets kompleet nieuws in de plaats te kunnen zetten ( en vooral onmiddelijk uit te drukken )
De freejazz muzikant is uitvoerder en componist , terzelfdertijd ( een Instant Composer ) en drukt onmiddelijk rechtstreeks en kompleet expressionistisch , uit wat hem op dat moment bezighoud , wat hij voelt , wat hij interpreteert , wat hij wil en wat "goed voelt" op het moment van uitvoering Tuurlijk is dat een "life" gebeuren , bij uitstek en weinig geliefd bij de muziekindustrie die het moet hebben van "meer van hetzelfde geldezeltje "waarbij de muzikant de minst dure grondstof is en producent van muzak , cocktailmuziekjes en behangmuziek .....
Het publiek is bij een freejazz optreden meestal gewoon een getuige bij een creatie van een werk , en op zijn best ook inspirator ...net alsof er een goep mensen samen een schilderij maken , waarbij de niet -schilders -consumenten in de werkruimte aanwezig zijn
Freejazz biedt die directe uitdrukking die niet langer wordt gevat in ( vooraf vastgelegd stereotiepe ritmes, melodieen, akkoordenschema's, instrumenteel( en stem)gebruik.
Maar om freejazz echt te kunnen genieten, moet je naar de volledige stukken intens luisteren, je moet bij momenten de chaos erbij nemen om het genot te kunnen ervaren. Je moet je betrokken voelen bij de muziek Freejazz is geen behangmuziek, je moet er naar luisteren. Freejazz is geen dansmuziek , je moet erop dansen in je hart en in je hoofd ( Dancing in your head = ornettte Coleman ) Freejazz is geen muzak of amusementsmuziek ; het is ruwe onverpakte communicatie en soms rauwe oerschreeuw Luister naar ( en heken ) dwingende menselijke uitingen (hijgen, fluisteren, aarzelend, bedeesd, maar ook brullen en schreeuwen),
Luister naar de uit het akademische keursklijf en dienende rollen bevrijde bas luister naar de trompet die dingen wil spelen die niet kunnen op dat instrument , luister naar de sax die uithaalt , erg barok versieringen aanbrengt , eigenzinnig rubato's debiteerd ,overal kralensnoeren uitstrooit , de boel opzweeptof soepele katachtige bewegingen maakt luister naar de piano die ongehoorde clusters en nieuwe klankkombinaties en alternate samenklanken brouwt als zovele herinneringen aan of evokerende samples uit een kosmos waar een mens slechts nederig ontzag kan voor hebben
Luister naar hun collectief gesprek.naar hun meditatieve momenten en hun uitbarstingen ... Freejazz is rauwe emotionaliteit , de grootste naive ( net zoals je grote naive schilderkunst hebt ) en intuitieve klankkunst gekoppeld aan het meest doorgedreven technische meesterschap ;de amateur en de master , de dilettant en de oude rot ... allen samen op het podium en net als de oudste jazz en alle "great black music"is het collectief , polyfoon , polyrithmisch , maar met de verworvenheden van de moderne instrumentatie en technieken en/of de jarenlange ervaring ( of juist het ontbreken eraan )
Freejazz is het absolute symbool voor alles wat belangrijk is in het leven : absolute vrijheid, openheid van geest, luisteren naar anderen, openheid naar de wereld, creatief zijn, doorgroei mogelijkheden voor persoonlijkheden , emotioneel rijk en intelligent. ( ahah niet voor wie geld belangrijk vindt : je wordt er niet rijk van).
Geen enkele muziekvorm is zo open naar andere muziekjes als freejazz. En dat is ook normaal : door de afwezigheid van enige opgelegde vorm, is het heel gemakkelijk om andere muziek te incorporeren. Dat was de grote ambitie/ missie van bijvoorbeeld Don Cherry - de grote muzikale rijkdom van de wereld te kunnen onderbrengen in zijn muziek.
Freejazz is ingaan tegen patronen, ook die van jezelf. Dat is ook één van de redenen waarom freejazz ( voor sommigen ) zo moeilijk is om te spelen. De meest muzikanten krijgen automatismen in hun spel, patronen die in de vingers zitten en die spontaan overnemen als je begint te improviseren.(niets verkeerd mee , je kan niet altijd geinspireerd zijn , en je kweekt altijd routine waar je dan op moet kunnen terugvallen )
Maar de inventieve improvisator moet zich daar juist regelmatig van kunnen van losmaken. ...hij kan geinspireerd zijn ... hij heeft het dan zeker niet nodig om zijn emotionele armoede te verbergen achter techniek : hij moet kunnen luisteren naar de andere spelers : thema's die je nooit gehoord hebt, plots overnemen en er zelfs iets mee doen. er op inpikken
De freejazz speler stelt zich altijd op in zijn blootje en steekt altijd zijn nek uit en maar al te graag zullen betweters , tegenstanders , concurenten , epigonen-vereerders , emotieloze zombies en jaloerse pseudo's van de gelegenheid gebruik maken om die speler te onthoofden
Free en avant garde zijn de echte kern van de jazz = de impromptu improvisatie en de kracht van de creatieve persoonlijke inbreng in wervelend gesprek met zijn gelijken
waarom free jazz ? = waarom echte jazz ?
Het is meer dan ooit noodzakelijk dat muzikanten "free " spelen .. want echt improviseren ( niet alleen maar op een paar stramientjes en op een paar geassimileerde licks ; die niet eens van jezelf zijn ) en jazz leer je niet op akademies (natuurlijk leer je daar wel de technische bagage en artisanale bekwaamheid en eventueel een diploma .........zodat je dan zelf weer les kunt geven of leven van de subsidiepot ? ); het is immers zaak van iets autenthiek en persoonlijk te doen , met wat je op een bepaald ogenblik kunt ...en dat leer je slechts met vallen en opstaan en dat is meteen ook de connectie met de grote jazzpioniers uit het verleden
Oh ja , het is reeds gezegd , om het geld hoefde je het nooit te doen ...
Freejazzmusici zijn echte zangvogels die zingen zoals ze gebekt zijn Alleen krassende kraaien hebben er moeite mee ....
(1) De post free kende een zogenaamde nieuwe avantgarde en een paar mengvormen ( waaronder de niet erg levenskrachtige third stream van =Gunther shuller, Friedriech Gulda etc )
* de door de free music veroverde vrijheid en " tabula rasa " operatie veroorloofde terug vooraf (summier ) "gekomponeerde " stukken : maar nu vooral met concepten ipv kompleet uitgedokterde en neergescheven stukken ( Monk en , Mingus deden dat ook al ) De arrangeur is geworden tot een echte componist die voor elk "stuk "afzonderlijk een kompleet nieuw muziektheorietje ( het concept) en zelfs bepaalde muzikanten gaat opstellen
Er is tenslotte ook een teruggrijpen op de mainstream( Shepp,)en op elementen uit de klassieke avantgarde , maar met de verworvenheden van de free : Tchicai , Antony Braxton , Treadgill , jo Carter etc .... en er is nog de totaal alleenstaande en het veel te jong gestorven genie Eric Dolphy als trendsetter van een nieuwe richting (far out impro ) instant composers / virtuozen
'De afwezigen hadden weer eens ongelijk' Maandag 15.03.2010 Marshall Allan El Negocito -Gent (the El Negocito Barcella Sessions XL)Met special guests Marshall Allan, Ed Wilcox, Kamil Kutra, James Harrar . Giovanni Barcella,Manolo Cabras
Tot slot van een paar dagen "El Negocito gigs in ghent "* , speelde een selecte combo van Marshall Allan , een spetterend nachtelijk concert met jamsession allures en een bijna doorlopende demonstratie van enige pyrotechnische hoogstandjes van een onuitblusbare kranige tachtiger , die tevens tussendoor en onopvallend ook zijn muzikale leader-talenten etaleerde ... De groep was voor de gelegenheid aangevuld met vaste waarden Manolo Cabras en initiatiefnemer Giovanni Barcella De mij tot nu toe onbekende italiaanse tenorist -fluitist , deed ook een paar "zware duiten" in de spreekwoordelijke zak
Er is al veel gezegd over de noodzaak vooral free-jazz performances , " life" mee te maken ... Telkens weer is dergelijk optreden anders en uniek en vooral levend ( in het beste geval glansrijk en sprankelend ) ; een studio -opname ( hoe goed ook )is daarbij slechts iets als een gefixeerde dode en opgedroogde matgeworden " vlinder "
Dit werd duidelijk geillustreerd door dit voorbeeldig optreden en bovendien bleek de "el Negocito " als omgeving en biotoop voor dat gebeuren , ideaal ; De toeschouwer zit praktisch op de lip van de muzikanten ( die bovendien akoestisch spelen ) ...
Je neemt er als luisteraar het gebrekkige comfort graag bij ... Want niet alleen baadt de negocito in de zuiderse nonchalance , maar het gebodene, de vriendelijkheid , de intimiteit en communicatie- bevorderende sfeer van een grote huiskamer , zijn van de bovenste plank ... Het publiek zelf, was die dag een kenners- publiek ,waaronder vele (plaatselijke) muzikanten , wat ook al garant staat voor een relaxte sfeer die de uitstekende performance van de pretentieloze ( = "spelen deden ze en dat betekent vooral = niet zeveren en discussieren over loepzuivere "muzak " ) muzikanten alleen maar ten goede kwam
Zoals reeds gezegd was dit "el negocito "gebeuren , vooral , IMHO , een demonstratie van de pyrotechnische vaardigheden van Allan waarbij verschillende bluesachtige stapelingen ( en een paar zeer effectieve "great black music " truuks zoals de(dittie/shantie /viertoons) opeenvolging (alto/stemming ) D FG C en dito omkeringen , en uitmondend in allerlei rond de ( af en toe weg gelaten ) muzikale middelpunt-as /middenregister D (op alto= F op piano dus ) met katachtige soepelheid wentelende lijnen { volgens de stapeling : E #F ( b)A C(D) F(b)G (b)B } Wentelende lijnen , in zowel elf- tonige (= harmolodische ) opeenvolgingen en met kommale inkleuringen binnen de verschillende toongebieden ____ en dat alles goed vergelijkbaar met de knopen in een geluidstapijt/netwerk en die terzelfdertijd fungeerden als de referentiepunten waar ook de oerdegelijke tenorist geijkte en vertrouwde coltraneske " walls of of sound"( en ook enkele Yousef Lateef licks ) kon op construeren , die dan weer prettig konstrasteerden met de falsetto "uitroeps en kreetjes"- esthetiek van de altist en de nodige "herkenningspunten " en tenor"ankerpunten", leverde aan het publiek
Het geheel klonk grotendeels zoals een groot aantal barokke cirkelbewegingen rond -en parafrasen op - een nooit als zodanig expliciet(en vereenvoudigd ) gespeelde versie van "work song ", dat je binnensmond onbeperkt kon meezingen Kortom Het spul swingde als de beesten .... en deed me af en toe denken aan platgespeelde, maar met de nodige nieuwe aanpak, omkerringen , anagrammen , geluidssignalen en klank- en voicing ingredienten opnieuw genietbaar gemaakte , eenvoudige hits ( waar ook wijlen Albert Ayler een handje van weg kon hebben ) soms gelardeerd met romantisch-dromerige hodges-achtige geluidseffecten maar nooit 'agressief 'te noemen ...
Een merkwaardig moment onstond toen Kamiel kutra inzette met een banjo waaruit hij een raga- achtige ersatz -sitar klank te voorschijn toverde en waarop Marshall in het falsetto-register fluit-effecten wist te imiteren met een verassende "lee konitz"- achtige sonoriteit ...Ed Wilcox beperkte zich in dat nummer , tot kleine percussie met een uitgelezen effect ...
Opvallend ook ; de meesterlijke interventies en ondersteuningen van Manolo Cabras , waar blijkbaar ook Marshall Allan erg was in geinteresseerd .... en last but not least G Barcella , maar goede wijn behoeft geen krans ...
Een genot om die bende te zien en te horen spelen Een mooie nacht Bedankt jongens
Kamiel Kutra Ed Wilcox
Kamiel kutra guitaren , banjo Tsecoslowakia 18 april 1969 Elementary music school 1983 conservatorium in Teplice ,Czech republic 1983- 1987
(foto's van 2009 : Cinema Soloriens & The Cosmo-Drama - Kunstencentrum België - Hasselt - 11 april 2009)
Na het overlijden van Sun Ra (1993) en John Gilmore (1995) nam saxofonist Marshall Allen de leidende rol over van The Sun Ra Arkestra. * Allen vervoegde zich in 1958 al bij het Arkestra en bouwde samen met Sun Ra een unieke muzikale cosmos op, die in alle lagen van de hedendaagse muziek zijn invloeden laat gelden. Met zijn (ondertussen) 86 lentes is de honger naar nieuwe ervaringen en avontuurlijke muziek voor Marshall Allen nog steeds niet gestild. (Bron: Programmablad Kunstencentrum)
Marshall Allan was al eerder in GENT (Tue 03/02/04 Ghent, BEL/ Vooruit )
As a young musician, Marshall Belford Allen (b. May 25, 1924) performed with pianist Art Simmons, Don Byas and James Moody before enrolling in the Paris Conservatory of Music. After relocating to Chicago, Allen became a pupil of Sun Ra, subsequently joining the Arkestra in 1958 and leading Sun Ra's formidable reed section for the next 40 years. Marshall, along with John Gilmore, June Tyson and James Jacson, lived, rehearsed, toured and recorded with Sun Ra almost exclusively for much of Sun Ra's musical career. As a member of the Arkestra, Allen pioneered the Free Jazz movement of the early sixties, having remarkable influence on the leading voices in the avant-garde. He is featured on over 200 Sun Ra recordings in addition to collaborations with Phish, Sonic Youth, Digable Planets and Medeski, Martin & Wood.
Allen assumed the position of Arkestra Musical Director in 1995, following the ascension of Sun Ra in 1993 and John Gilmore in 1995. Marshall continues to be committed to the study, research, and development of Sun Ra's musical precepts and has launched the Sun Ra Arkestra into a dimension beyond that of mere "ghost" band by writing fresh arrangements of Sun Ra's music, as well as composing new music and arrangement for the Arkestra. He works unceasingly to keep the big-band tradition alive.
Giovanni Barcello is jazz-drummer geboren in de buurt van Como (Italië). Hij volgde les aan lAccademia Jazz in Bergamo en in het centrum CDPM bij G. Prina.
In België beweegt hij zich binnen verschillende domeinen van de muzikale expressie, van mainstream tot impro. Hij speelt regelmatig met Bart Maris, Ben Slujis, Bobby Few, Jeroen van Herzele, Koen de Cauter, Dick Van der Harst, Erik Vermeulen, Paola Bartoletti, Fapy Lafertin, Geoffrey Burton, Hans Van Oost, Hendrick Braackman, Paul Flush, Manolo Cabras, Paul Van Geyseghem, Johan Joris, Cathérine Delasalle, Philippe Turiot, John Snauwaert, Eli Van de Vondel, Erik Rottiers , Anne Wolf, Lode Vercampt, Jon Birdsong, Marc De Maeseneer, Michel Paré, Mathias van de Wiele, Filip Wouters, Pieter-Jan Desmet, Rik Verstrepen
Manolo Cabras
jazzolder
Manolo Cabras werd in 1971 in Caligari ,Italie geboren. Hij studeerde Klassieke Viool aan het plaatselijk konservatorium en nam ook deel aan de cursus:" Experimentele composities".Hij begon bas te spelen en in 1989 kwam er de jazz,2 jaar later volgde hij les bij Dave Holland.
Tussen 1992 en 1995 volgde hij les bij C. bassist Attilio Zanchi .O.l.v. Furioi Di Castri behaalde hij er zijn diploma ""High Professional Qualification for Jazz Musicians" in Siena. Manolo nam aan meerdere workshops deel, ingericht door o.a :Marc Johnson, Miroslav Vitous, Palle Danielsson.Hij speelde op meerdere jazzfezstivals met onder andere Paolo Fresu, Maria Pia De Vito, Tino Tracanna, Gianluca Corona, Augusto Pirodda, Alessandro Diliberto und Massimo Ferra. Sedert 1998 woonde hij in Nederland waar hij met enkele nederlandse muzikanten in contact kwam zoals:Eric Vloeimans, Rob Madna, Ferdinand Povel, Jasper Blom, Ack Van Rooyen, Jesse Van Ruller, Eric Ineke, Wim Bronnenberg, Wolfart Brederode, Marek Patrman, Naast het spelen in verscheidenen bands heeft hij ook zijn eigen groepen.
February 15, 2009 Free Desmyter Quartet Free Desmyter: Piano John Ruocco: Sax Manolo Cabras: Doublebass Marek Patrman: Drums
*Beneficio Chile /Benefiet-concert / Vooruit : 13 maart Cinema Soloriens and The Cosmo-Drama met films van James Harrar *met LIVE muziek door Marshall Allen van The Sun Ra Arkestra, Ed Wilcox en Kamil Kutra. Een niet te missen filmprogramma van experimental en klassieke films featuring Sun Ra and His Arkestra van eind de jaren 60's en begin 70, zelden in publiek vertoont.
Giovanni Barcella is jazz-drummer geboren in de buurt van Como (Italië). Hij volgde les aan lAccademia Jazz in Bergamo en in het centrum CDPM bij G. Prina.
Castigo (2006) free & experimental jazz Bart Maris, Giovanni Barcella
In België beweegt hij zich binnen verschillende domeinen van de muzikale expressie, van mainstream tot impro. Hij speelt regelmatig met Bart Maris, Ben Slujis, Bobby Few, Jeroen van Herzele, Koen de Cauter, Dick Van der Harst, Erik Vermeulen, Paola Bartoletti, Fapy Lafertin, Geoffrey Burton, Hans Van Oost, Hendrick Braackman, Paul Flush, Manolo Cabras, Paul Van Geyseghem, Johan Joris, Cathérine Delasalle, Philippe Turiot, John Snauwaert, Eli Van de Vondel, Erik Rottiers , Anne Wolf, Lode Vercampt, Jon Birdsong, Marc De Maeseneer, Michel Paré, Mathias van de Wiele, Filip Wouters, Pieter-Jan Desmet, Rik Verstrepen,... http://www.muziekarchief.be/identitydetails.php?ID=135633
Jouni Isoherranen/Hogeschool Gent /Master , Music , 2004 2010 / http://pipl.com/directory/name/Isoherranen/Jouni Hij is geboren en opgegroeid in Oulu, Finland, maar kwam in 2004 als Erasmusstudent naar Gent om er jazzbas te studeren aan het conservatorium. Daarvoor had hij reeds lang piano-, gitaar- en baslessen gevolgd in zijn geboortestad. Hij had het echter zo naar zijn zin in Gent dat hij besliste er te blijven. Hij studeerde er af in 2007. Jouni Isoherranen speelt in diverse bands gaande van jazz tot afro en rock
GENTSE JAZZ volgens Bart Maris Hoe is Gent als muziekstad die laatste vijfentwintig jaar geëvolueerd?
Bart Maris: Het aanbod in Gent is ongelofelijk. In pakweg El Negocito, Damberd, Hot Club de Gand of Hotsi Totsi kan men wekelijks gratis optredens bijwonen. Op één avond vinden er op twee, drie of vier verschillende locaties jazzoptredens plaats, dat is waanzinnig. Tegenover het aanbod dat ongeveer vervijfvoudigd moet zijn, staat dat het aantal muzikanten verhonderdvoudigd is. Gent is als muziekstad dus zonder twijfel Europese top maar dat betekent niet dat het hier gemakkelijk is om aan de bak te komen. Met zoveel concurrentie van gratis optredens is het moeilijk om geld te vragen aan de mensen. De muzikanten verdienen bijgevolg niet zo veel aan hun optredens.
> Gent noemt zich graag de stad van kennis en cultuur. Wat dat laatste betreft, maakt ze dat ook echt waar volgens jou?
Het is niet de stad die dat waarmaakt. Deze status valt of staat bij gratie van het kleine initiatief. Veel clubs hebben jaren met tegenkanting van de stad af te rekenen gehad. De Hot Club zat vroeger bijvoorbeeld in de Fantast in de Burgstraat maar zij zijn volledig genekt door de klachten van de buren. Een probleem waar de White Cat vandaag ook mee zit. De Charlatan is eveneens jaren en jaren door de stad geviseerd. In Groningen - een stad die vergelijkbaar is met Gent - vond onlangs Eurosonic (Europees muziekfestival in het café- en clubcircuit, nvdr.) plaats. Om zoiets te kunnen organiseren is uiteraard steun van bovenaf nodig. Ondanks tegenkanting moet Gent daar qua aanbod niet voor onderdoen. Dat bewijst hoe hard de muziek hier leeft.
> Het stadsbestuur werkt dus niet aanmoedigend maar anderzijds wenden ze het bruisende nachtleven wel aan om hun stad te promoten. Hoe sta je ten opzichte van die dubbele houding?
Ik vind dat stad helemaal geen houding aanneemt. Ze beginnen het nu misschien stilletjes aan te zien maar ze hebben er hoe dan ook weinig of geen greep op. Zoiets komt en gaat maar wordt in de eerste plaats van onder op gebouwd. Twintig jaar geleden had je twee grote muziekcafés: het Damberd en de Charlatan. Zij legden samen met Opa Tuur de basis van de muziekstad die Gent vandaag is. Veel buitenlandse muzikanten vonden het ongelofelijk dat je hier in het midden van de week kon optreden en jammen. Ik herinner mij nog Xero Slingsby die met zijn toenmalige groep door heel Europa rond trok. Ze waren op dat moment op een beetje op de dool en zijn een jaar in gent blijven plakken. Ze konden toevallig logeren boven de Charlatan en ondertussen speelden ze hier en daar mee met Vaya Con Dios en ik-weet-niet-wie nog allemaal. Die constante doorstroom van muzikanten allerhande is erg verrijkend. Ik ben dat in andere steden waar ik moet optreden nooit in die mate tegengekomen.
Autodidact
> Je bent zelf ook een muzikant die hier is blijven plakken. Hoe heb jij als Ninovenaar in Gent je weg gevonden?
Ik ben als functioneel graficus aan Sint-Lucas afgestudeerd. Ik was met muziek bezig maar absoluut niet met de bedoeling daar mijn boterham mee te verdienen. Toen ik klaar was met mijn burgerdienst, was de computer al een redelijk ingeburgerd medium in de grafische wereld. Wilde ik nog mee kunnen draaien moest ik op eigen kosten een peperdure opleiding volgen. Ik heb tot op vandaag nog altijd geen feeling met computers. Ik bezit er nog maar een paar jaar één. De muziek nam zo langzaamaan de bovenhand en via het netwerk dat ik hier al had ben ik er letterlijk in gerold.
> Je bent een muzikaal buitenbeentje. In een recensie werd je omschreven als een muzikant uit de buitenwijken van de jazz. Wat moeten we daaronder verstaan?
Trompettechnisch ben ik zeer autodidact. Ik heb wel notenleer gehad op de muziekschool maar ik ben dan grafiek gaan studeren. Op het moment dat ze in Gent met een afdeling jazz begonnen ben ik daar wel naartoe getrokken maar als buitenstaander. Ze hebben mij daar nooit trompet leren spelen. Ik ging er om te leren improviseren en samen te spelen met andere muzikanten. Mijn trompettechniek is niet bruikbaar om bijvoorbeeld in een bigband te spelen.
Ik heb altijd mijn eigen weg gezocht. Niet altijd gemakkelijk te definiëren maar wel authentiek en journalisten geven daar dan een mooie naam aan. Begin jaren tachtig hadden we bijvoorbeeld een groepje dat fukkeduk heette. Zoals steeds maakten we muziek die niet meteen onder één genre thuis te brengen is. Omdat er geen zang bij zit noemen ze het nooit rock, dus noemen ze het maar rare jazz.
> Is er een groot verschil tussen geschoolde en niet traditioneel geschoolde muzikanten?
Eén van de grote voordelen van in Ninove op te groeien was dat er veel naar Frank Zappa en Jetro Thull geluisterd werd. Zappa is heel avant-gardistische muziek die weinig met trompet te maken heeft. Met Miles Davis of Louis Armstrong moesten ze bij mij toen niet afkomen. Zo legt iedereen zijn eigen parcours af maar binnen een school wordt dat veel meer gestructureerd. Het voordeel daarvan is dat die gasten technisch ongelofelijk sterk zijn. Wat ze niet hebben is visie en een eigen verhaal. Je hoort ze een paar clichés spelen maar je zou ze nooit herkennen tussen tien anderen. Om zon eigen verhaal te ontwikkelen heb je een goede biotoop nodig. Het cafécircuit of met nieuwe muzikanten samenspelen kan dit stimuleren. Je moet confrontaties durven aangaan anders leer je niets nieuws kennen. Op het conservatorium is dat toch een fundamenteel element dat ik mis. Ik zie muzikanten die bij ons zijn afgestudeerd in bekende Vlaamse popgroepen of in tv shows. Die gasten vinden dus zonder probleem hun financiële weg. Maar ik hoor weinig originele Gentse producten die het maken.
Ze komen hier buiten met een diploma maar dan begint het pas. Dan moet je gaan communiceren maar als je geen verhaal hebt en niets te vertellen hebt ben je rap uitgespeeld. Een verhaal vertellen waar je niet achterstaat dat is zowat het ergste wat een muzikant kan overkomen. Maar heel je leven muziek maken enkel en alleen om er je boterham mee te verdienen, kan volgens mij niet de bedoeling zijn.
(foto: Hendrik Braet) Bart Maris jamt wekelijks in de Hot Club de Gand: er ontstaat een conversatie maar dan met instrumenten in plaats van met woorden
> Ben jij al vaak wakker geworden met het besef: oei mijn verhaal klopt niet meer?
Vroeger speelde ik vaak met djs en we deden heel wat discotheken aan: Red en Blue, Phill Collinsclub, LaRocca of Boccaccio. Ik ben daar niet fier op maar een mens moet ook eten en het is een goede training, zolang je in je eer wordt gelaten. Soms wordt je echt opgevoerd als de trompettist in een zwart costume op zijn sokkeltje. Mochten ze mij herkennen, ik zou er niet fier op zijn. Je bent in constante contradictie met jezelf als je muziek maakt: je moet zoeken naar de compromis tussen wat wil ik doen en wat kan ik doen.
> Je palmares is indrukwekkend. De groepen en projecten waar je bij gespeeld hebt lijken eindeloos. Wat is het langste dat je iets volgehouden hebt?
Met Peter Vermeersch - vroeger was dat X-legged Sally, nu Flat Earth Society - speel ik toch al twintig jaar samen. Ook Think Of One heb ik tien jaar volgehouden. Ik heb dan voor Flat Earth Society gekozen. Dat verloopt wel met tussenpauzes en ondertussen doe ik nog van alle andere dingen. Ik heb variatie nodig om iets lang te kunnen volhouden. Op het podium staan in de Hot Club staan is te vergelijken met hoe wij hier nu zitten te praten.
Je vraagt: wat wil jij eigenlijk weten van mij, en er ontstaat een conversatie maar dan met instrumenten in plaats van met woorden. In andere projecten zijn het partituren die de leidraad vormen. Op nog andere momenten ben ik arrangementen in elkaar aan het steken, dat is dan weer knutselen. Allemaal muziek maar op een totaal andere manier.
> Je hebt muzikanten die zich opsluiten en aan één stuk aan één project werken. Jij lijkt mij eerder de tegenpool die links en rechts zoveel mogelijk probeert te spelen.
Ik ben geen controle freak. Als ik met een drum en een bas en een piano speel ben ik slechts de trompet. Ook als ik muziek schrijf kan ik dat loslaten. Eens het af is gaan die stukken vaak een eigen leven leiden. Het is net als bij kinderen: ik hoop dat het goed muzikanten zullen worden maar voor hetzelfde geld worden het boekhouders. Het is soms wel op je tanden bijten als je hoort hoe ze je nummer verknipt en verplakt hebben. Maar dat moet je erbij nemen. Er zijn mensen die op dat moment geen stap terug kunnen zetten: Het is mijn muziek en die moet zo gespeeld worden. Met zon mensen werk ik niet samen.
Ik hou ervan als mensen mij vragen: Bart we hebben nog iets op trompet nodig. Dan zien we wel wat we er samen van kunnen maken. Soms ben ik daar tevreden mee, soms ook niet, maar dan zij het zo.
> Je leeft van de muziek; letterlijk en figuurlijk. Wat betekent dat voor jou?
Ik leef van mijn passie en ik besef maar al te goed in wat voor luxepositie ik zit. Muziek is meer dan spelen alleen. Ik doe daar veel dingen rond. Ik geef nu workshops aan beginners. Ik geef ook een beetje les aan het conservatorium. De combinatie van dat alles maakt de zaak leefbaar. Maar ik doe het ook graag. Eigenlijk zijn het 101 parallelle verhalen. Als ik de gelegenheid krijg om een verhaal verder uit te werken stap ik daarin mee. Ik geloof niet in een afgewerkt product, daarom dat ik zelden platen maak. Wat mij stoort aan een platenmaatschappij is dat je verplicht wordt een plaat te maken en bij elk optreden wil iedereen die horen. Toen ik in de beginjaren van dEUS zo nu en dan meespeelde, experimenteerden zij gedurende twee jaar. Tegen het einde kwam daar dan een plaat uit. Nu kruipen die groepen op voorhand in de studio en wanneer hun plaat af is moeten ze op tournee om die honderd keer na elkaar te spelen. Ze kunnen niet anders want de mensen willen een op voorhand in elkaar gebokste format horen.
Het toffe aan de Hot Club is dat de mensen niet weten wat hen zal overkomen. Alles ontstaat op het moment zelf. Dan zeg ik dat is wat ik vandaag doe maar morgen doe ik weer iets anders. Ik speel ook niet zomaar nimporte quoi, nee dat is mijn verhaal en ik sta daarachter.
Lokale ambities
> Het dilemma tussen een format spelen en die herhalen of telkens iets anders op kleine plaatsen brengen, is roem en succes bij het grote publiek. Heb je daar moeite mee of is het een gemakkelijke keuze?
Het is altijd heel fijn om beroemd te zijn. Ik ben ooit verkozen tot muzikant van het jaar. En ik verzeker je dat het heel plezant is om op het podium van de Ancienne Belgique een plaasteren beeld in de lucht te steken. Maar beroemd zijn is geen einddoel. Je vertelt een verhaal en je zoekt natuurlijk een publiek maar als je dat publiek niet vind wil dat niet noodzakelijk zeggen dat je slecht bezig bent. Ik maak ook muziek voor God en mezelf. Al is en blijft muziek wel communicatie en dat wordt vaak onderschat. Het voordeel aan veel verschillende dingen doen is dat ik veel verschillende mensen tegenkom. Dat geeft me de gelegenheid om mijn verhaal af te toetsen.
Salvatore Bonafede
Roy haynes
Kenny Garrett 
Myriam calberson ( fluit , percussie ) 
Steve Potts 2009 (Paris) 
jazzolder 
