Hiphoi hiphoi. Ze komt er weer aan: de leukste week (2 weken eigenlijk) van het jaar. Veertien dagen toeren door het Vlaamsche Land, van Oeselgem naar Assenede, Niel naar Halle en alle andere onvindbare plekken hier te lande om kinders gelukkig te maken met een voorlees- en vertelsessie. Wie in deze periode niet persé op de baan hoeft te zijn blijft dan ook beter thuis. U weze gewaarschuwd: ik rijd met een vuile kleine groene Rover en ik kan gevaarlijk uit en om de hoek komen wanneer ik voor de honderzesendertigste keer verkeerd gereden ben. Ik heb het geprobeerd met Mappy, Routeplanner en zelfs met een GPS. Mappy en Routeplanner zijn steevast verkeerd (nee, het ligt niet aan mij!) en mijn gps heeft oftewel geen bereik op de boerenbuiten, oftewel geen bereik door teveel hoge gebouwen, oftewel dondert hij van mijn ruit door iets te snel over een snelheidsdrempel te rijden en dan krijg ik hem niet meer aan, want alleen mijn echtgenoot kan dat rotding programmeren. Dus zelfs als hij niet buiten bereik is of van mijn venster dondert moet ik op de tast naar huis, want hij staat alleen maar geprogrammeerd voor de heenweg. Maar nooit of te nimmer zullen kinders en kleuters iets merken van de stress. Want ze zijn om op te eten, dat verzeker ik u. Mocht mijn Rover niet zo klein en zo vuil zijn, ik nam ze allemaal mee naar huis iedere keer! Binnenkort een overzichtje van wie waar en wanneer. Supporters zijn welkom als ze even braaf en schattig zijn als de kinders!
Dit schiet mij ineens te binnen (kan gebeuren als je ziek te bed ligt en fut noch goesting hebt om iets anders te doen): Mens, er zijn nogal wat Vlamingen die Spaans spreken. Teveel als u het mij vraagt. Wie ooit op het onzalige idee zou komen om een Spaanstalige vriend te nemen omwille van intieme gesprekken in een romantisch café is er totaal aan voor de moeite. Althans in Gent. Groot is de kans dat u binnen het kwartier door een van uw buren wordt aangesproken met de vraag of het niet stoort dat hij of zij (nog erger!) er even bij komt zitten. Of ze doen het gewoon zonder vragen, er zijn echt mensen die zich alles permitteren. Want dat dit een enige gelegenheid is om die roestige talenkennis een beetje bij te spijkeren. Leuk is anders. Als u het daarentegen doet omwille van de stomende Latijnse passie....
De miserie houdt niet op. Deze morgen heb ik alle ajuinen uit mijn huis verwijderd. De gesneden welteverstaan. Na drie dagen kinders met snottebellen, blijk ik over een hoeveelheid versnipperde ajuinen te beschikken die moeiteloos een doorsnee bejaardentehuis van een voedzame, zij het niet geheel van bijwerkingen gespeende soepmaaltijd kan voorzien. Maar zie. Het Lot wil natuurlijk dat er een en ander misloopt. Gisteren hadden mijn leerlingen van het vierde jaar een oriëntatietocht. Met een visgraatplan en fluojasjes werden ze de hort op gestuurd. Dat eerste dient om verwarring te zaaien: ze moeten telkens net niet doen wat er op het plannetjes staat, dolle pret! De fluojasjes dienen om hen naderhand gemakkelijk te kunnen spotten wanneer ze zoals verwacht verloren lopen. Als educatief verantwoorde leerkrachten rijden wij dan in een busje onophoudelijk het parcours af om te zien dat ze niet al te ver verdwalen, niet op café gaan en geen andere pubertoeren uithalen. Nu was dat busje natuurlijk een slag warmer dan het gortige mistweer waar wij onze bloedjes van leerlingen doorjoegen, maar toch nog minder warm dan een mens zou denken. Bovendien vertelde mijn collega mij pas na een half uur doodleuk dat de cabine van zijn busje nogal eens gebruikt werd als nestplaats voor zijn halve kinderboerderij. Kijk, ik heb niets tegen kinderboerderijen, laat dat meteen duidelijk zijn. Ze zijn educatief verantwoord en zorgden ten huize Zoeper al voor menige kreet van enthousiasme, zij het voornamelijk bij de kinders. Maar ik ben ALLERGISCH. Met hoofdletters, jawel. Allergisch voor alles wat veel haar heeft en op vier poten loopt. Behalve mijn echtgenoot en mijn kinders dan, die enkel geheel per uitzondering op vier poten lopen. Enfin, ondertussen zat ik dus al de hele tijd te snotteren dat het geen zicht was. Twee hele pakjes papieren zakdoeken en de ellende was nog maar begonnen. Maar wat blijkt vandaag? Dat was geen allergie. Welnee. Het is een doodgewoon geval van interfamiliale besmetting. Waardoor ik vanaf heden ook gezegend ben met een griep om u tegen te zeggen. Dus staat er momenteel een soepkom gesneden ajuin naast mijn computer.
zo bij mijzelf dat ik niet de enige ben die het verschil niet kent (zie hieronder). Mensen met enigerlei aanleg voor biologie of andere vreemdsoortige wetenschappen, laat u horen!
Sinds ik mij heb laten vertellen dat de geur van ajuin zuiverend is, hamster ik aan het begin van de winter altijd een voorraadje. Niks exuberant, een halve droogzolder vol. Waar ik die fameuze en bijzonder waardevolle volkswijsheid vandaan heb weet ik niet meer. Zo gaat het wel vaker. Vooral bij dingen die ik graag geloof, maar waarvan ik denk dat ze misschien niet helemaal koosjer zijn. Ik sla de informatie op en vergeet de bron. Heel handig. Zo kan niemand mij ooit voor de voeten werpen dat ze in de Libelle of enig ander vrouwenblad, vul aan naar godsvrucht en vermogen wel meer van die onzin vertellen. Of iets in die aard.
Enfin, ajuin dus. Fijn gesneden en op strategische plaatsen door het huis verspreid. Om virussen, bacteriën (kan iemand mij voor eens en altijd het verschil tussen beide op een bevattelijke manier uitleggen? Asjeblief?) en ander onwelkom ongedierte de stuipen op het lijf te jagen.
In de hoop dat de kinderen daardoor verlost worden van neusemulsies waarvan u de kleur en de samenstelling niet wenst te weten, geloof mij. In de hoop ook dat de koorts zal zakken tot enigerlei controleerbaar niveau en ik de fles Junifen (foei!) kan laten staan. Dat de hoest wegtrekt en de dokter morgen niet nog een keer moet langskomen.
Of verwacht ik nu toch net iets te veel van die ajuinen?
Wie in het onderwijs staat heeft massas vakantie. Vrije dagen in bulk die vlot worden gevuld met tandartsbezoek, winkelen, koken en kinderen entertainen. Gisteren was de orthopedist gepland. En omdat een mens met massas vakantie zijn moeder niet wil belasten met kinderopvang, nam ik alle drie mijn zoeperkinders mee.
Alledrie. Dolle pret!
De reden voor het bezoek was vastgestelde platvoet bij zoeper 2 en een vermoeden van bij zoeper 3. Zoeper 1 zat er bij en keek er naar. Tegen alle verwachtingen in was het superdruk in het dagcentrum. We zaten dan ook geduldig (oh ja!) onze beurt af te wachten tussen hordes bejaarden, toen mijn dochter zich luidop afvroeg of al die mensen platvoeten hadden.
Misschien wel nog erger, zei de jongste zoon, met een herkenbaar gevoel voor dramatiek. Misschien hebben ze helemaal geen voeten meer
Waarop zij uitvoerig ging controleren.
'Of bloed op hun hoofd,' ging hij rustig verder na de eerste inspectieronde. Waarop zij uitvoerig ging controleren. En zo ging de gruwel nog enige tijd door. Het was genant en hilarisch tegelijkertijd.
Toen het een half uur later aan onze beurt was hebben we nog even uitgebreid de orthopedist geëntertaind en/of tot wanhoop gedreven door minstens vier ipv de gebruikelijke 2 voetafdrukken nodig te hebben, alle nieuwjaarsbrieven en caranvalsversjes op te zeggen, en hem er fijntjes op te wijzen dat mama eigenlijk ook haar voeten helemaal krom zet, dus wat zou het.
Ik probeer mijn kinderen in standaard Nederlands op te voeden. Niet omdat ik niet van dialect hou, integendeel. In tijden van liefde en oorlog heb je al eens een deftige krachtterm in het West-Vlaams nodig. Maar ik heb er het volste vertrouwen in dat ze die wonderschone variant van het Nederlands wel zullen oppikken in school, jeugdbeweging, of van mijn grootmoeder. Dus thuis spreken wij zoals op de VRT. Hm.
Maar hoe hard een mens zijn best doet, toch sluipt er een onbewaakte enkele keer een minder beschaafde klank onze gesprekken binnen. Vooral als ik moe ben, gestresseerd, net wakker of een combinatie van de drie. En dat wil nogal eens voorvallen.
De afrekening volgt onvermijdelijk.
Deze morgen kwam mijn dochter de kamer binnen. Het was al een uur of negen en ik lag nog in bed. Haar voeten klonken minder opgewekt dan gewoonlijk. Ze slofte.
Ik heb een beetje hoofdpijn.
Ze hield de rug van haar hand dramatisch tegen haar voorhoofd.
Dat is van te lang slapen, schat.
Ze keek me argwanend aan.
Te lang?
Ja hoor. Als ik te lang in bed blijf liggen krijg ik ook hoofdpijn.
Ze dacht even na.
Zeg mama! Haar wenkbrauwen schoten de hoogte in, samen met haar stem.
Zo is t altijd wat. Vorige week zei je van vermoeitijd en nu is t van slaaptijd!
Ik geef een piepklein stukje boek weg: Mijn ontvoering bracht geen leger op de been. Voor mij geen spetterende actie met twintig helikopters en heel veel lawaai en kikvorsmannen met granaten. Ik zat vast. Voor de rest van mijn ellendige leven. En het ergste was, dat de ontvoerders mijn ouders waren. Echt waar, mijn bloedeigen ouders! Ik zal je vertellen hoe dat komt.. Wie de rest van het verhaal wil horen/lezen, moet nog even wachten. In maart komt er ergens te lande een schitterende boekpresentatie!
Hebt ù gekeken? Wij wel. Met chips en rosé en de twee oudste kinderen lekker in de zetel. Vraagt zoon nummer 2: "Wat is dat?" "Eurovisiesong." "Wat is dat?" "Zoals Eurosong for kids, maar dan voor volwassenen." "Hmm." Even later komt de oudste binnen: "Wat is DAT?" Zegt de jongste: "Eurosong voor oude mensen."
Kruimel heeft mij gisteren intens gelukkig gemaakt. Ik schreef me in op Goodreads: kan je lekker bijhouden wat je leest, gelezen hebt en nog wil lezen. Zin om tips uit te wisselen? Hier kan je mij vinden.
Het regent nominaties de laatste tijd. Mijn laatste boek, De 6de dag, is genomineerd voor een Boekenpauw. Nu heb ik daar zelf helemaal niets mee te maken. De Boekenpauw is namelijk een bekroning voor illustratoren, niet voor auteurs. Maar ik vind het niet meer dan normaal dat Tom in dit lijstje genoemd wordt. Net zoals ik het niet meer dan rechtvaardig zou vinden als hij de prijs uiteindelijk ook in de wacht sleept. Uit het nominatieverslag van de jury: In dit opvallend frisse en kleurrijke prentenboek zet Tom Schamp het scheppingsverhaal naar zijn hand. Werkelijkheid en verbeelding vallen hier perfect samen op de - op het eerste gezicht althans - heerlijk ongecompliceerde en naïeve prenten. Met slim bedachte details en een gedurfde vormgeving schept Tom Schamp, in het kielzog van zijn alom aanwezige goddelijke collega, een nieuwe uitnodigende wereld. Meer info vind je hier.
Ik ben een beetje moe. Ik heb vanavond gejureerd en voorgelezen in Spiere-Helkijn (proficiat aan alle schitterende deelnemers!!!! Zoen van de juf!!!) en werd daarna in allerijl naar Ronse gereden door mijn schattige chauffeur-annex-echtgenoot voor de proclamatie van het Stadsgedicht 2008. En ik heb gewonnen. Waardoor mijn hoofd nu net iets lichter voelt dan normaal... Zo meteen het gedicht. Beloofd!
Voor wie niet weet hoe een druilerige krokusvakantie door te komen zonder al te zeer op de zenuwen van geliefden allerlei te werken: er is hoop. Dankzij mijn nieuwe schitterende workshop Werken met kinderboeken hou je de koters de hele vakantie entertained, en dit geheel televisievrij! Voor de tamelijk onnozele prijs van 67 euro (60 met korting) zal ik u in hoogsteigen persoon 2 volle dagen dusdanig entertainen, dat u na afloop opgelucht de rest van de week met uw kinderen doorbrengt. Meer info vindt u hier. De workshop heeft plaats bij Wisper in Gent, op zaterdag 2 en zondag 3 februari van 10u tot 17u. Ik verwacht u allen massaal voor mijn deur te zien opdagen!
'Waar komen al die gabioten vandaan?' Zo klonk het ongeveer. Nu ben ik wel een en ander gewend als het op verhakkeld Nederlands aankomt. Sinds jaren ben ik fulltime leerkracht Nederlands voor anderstaligen, thuis en nu ook op school. Toch trok ik een wenkbrauw op. Hier kon ik bitter weinig van maken. 'Gabioten?' Hij knikte. 'Bedoel je misschien idioten?' Hij schudde zijn hoofd. 'Malloten, zeloten, despoten of walnoten?' Mijn inspiratie was op. Hij schudde opnieuw van nee en wees omhoog. Daar vlogen twee prachtige meeuwen. Gaviotas in het Spaans. Waar ze vandaan kwamen wist ik niet. Op dat ogenblik lag ik al bijna over de grond te rollen. Het heeft mij een halve dag gekost om mijn pedagogische uitschuiver weer goed te maken.
Te nat, te koud of vlooien, zei de mevrouw van de Aveve.
Ik heb een onmetelijke bewondering voor mensen die iets van de natuur afweten, echt waar. Zelf kan ik met moeite een tulp van een lelie onderscheiden en al mijn huisplanten krijg ik steevast binnen de week dood, zelfs als de dame van de bloemenwinkel mij verzekert dat het ding járen zal meegaan.
Toch durfde ik twijfelen aan haar woorden. Nat en koud leek nog aannemelijk, maar vlooien? Nooit geweten dat parasieten leiden tot zwangerschapsonderbreking.
Kiekens zijn serieus zindelijke beesten, voegde ze er aan toe.
Dat vond ik nog vreemder. Het ligt misschien aan hun opvoeding, maar mijn kiekens schijten waar ze het gedacht hebben, in hun hok, op hun eten of op elkaar. Zindelijk zou ik dat niet meteen noemen. De conversatie die daarop volgde bespaar ik u, maar vijf minuten en enkele genante opmerkingen later had mevrouw Aveve mij diets gemaakt dat zindelijk in sommige dialecten moeilijk betekent.
Dus hebben we een extra afdak gezet, het hok naar het zuiden gedraaid en de kippen gepoeierd. Wat uiteindelijk het verschil heeft gemaakt, durf ik niet zeggen, maar ze leggen weer. En sinds ze weer leggen vinden de kinderen ik cake moet bakken. Cake is namelijk het enige wat ik kan bakken. Gewone cake, cake met appeltjes, cake met rozijnen en chocoladecake.
Ik waan mij heel even keukenprinses, negeer de brokken eierschaal in het eiwit, de klonters suiker bij het geel en geniet van het vuil dat de kinderen na mij moeten opruimen. De prijs die ze voor mijn schitterende cake betalen. Ik zou zowaar zeggen dat ik geniet. Sinds ik heb ontdekt dat de bijgeleverde accessoires bij een mixer ook ergens voor dienen, schrik ik er zelfs niet meer voor terug om het eiwit te kloppen. Tot voor kort was dat een ware verschrikking. Bekijk de bovenarmen van vroegere generaties huismoeders en u weet genoeg. Ik zou verhongerd zijn in die tijd. Of verstoten door man en kind wegens het niet kunnen opkloppen van een kommetje wit. Maar dankzij mijn mixer kan ik mij tegenwoordig beroepen op een kommetje ondersteboven. Zonder dat er iets slijmerigs naar beneden druipt!
De kinderen vinden het bijna even fantastisch als ik.
Ik geef een piepklein stukje boek weg:
