- 19 april 2009: Run Oostende - 43min10s - 10 mei 2009: Dwars door Brugge - 1u04min13s - 31 mei 2009: 20km van Brussel - 1u38m42 - 20 september 2009: Marathon van Berlijn
Zoeken in blog
Moondog loopt de marathon van Berlijn
20-07-2009
D-day min 2 maand
Vandaag is het nog exact twee maand tot de marathon van Berlijn.
Voorlopig zit ik mooi op schema. Hopelijk blijft het zo goed gaan.
Straks vertrek ik voor een lange duurloop van 18 km,
Ik ben nog steeds op vakantie. Tot mijn grote tevredenheid slaag ik er zeer goed in om mijn trainingschema te volgen en liep ik al 78 km op Duitse bodem.
In Beieren was het serieus warm om te lopen, maar gelukkig waren er genoeg bossen waar ik de schaduw kon opzoeken. Sinds een paar dagen logeren we nu bij familie dicht bij de maas aan de Duits-Nederlandse grens. Het is er vlakker en minder warm, wat wel deugd doet.
Mijn laatste training in Beieren was wel bijna faliekant afgelopen. Op 100 m van ons huis moest ik een klein straatje inslaan. Net voor de afslag, verscholen tussen een struik, stond een gevarendriehoek die ik niet had gezien en waar ik vol tegenaan ben gelopen.
Gelukkig was het geen stevig onbuigbaar model (in welk geval ik een serieuse hersenschudding zou hebben gehad), maar een dunne buigbare metalen plaat.
Gevolg: naast de schrik, een schaafwonde van 10 cm lang en een tweetal cm dik net onder mijn haarlijn. Ik zie er uit als een indiaan op oorlogspad...
Als we terug thuis zijn post ik er wel eens een foto van.
Het weer is niet super denderend, maar met de trainingen verloopt het uitstekend. Ben al drie maal gaan trainen, goed voor 33 km. Morgen staat een lange duurtraining van 15km op het schema.
Sinds de 20 km van Brussel, en de ermee gepaard gaande ontgoocheling, heb ik niet meer gelopen. De zin was weg, de motivatie ook. Het was tijd om eens even aan iets anders te denken. Mijn chips en bier/wijn consumptie voor de tv is dan ook gevoelig gestegen de laatste twee weken.
Toch denk ik dat ik nu klaar ben om de bladzijde om te slaan, en terug vooruit te kijken.
Een aantal zaken wijzen toch in die richting: Ik heb gisteren voor het eerst terug even gelopen: 8 km op het gemak, weliswaar met de nodige spierpijn de dag nadien, maar dat mag niet verbazen na 15 dagen zonder sport. Ik heb ook een nieuw paar schoenen gekocht en een aantal sportgels om uit te proberen tijdens mijn lange duurlopen. En ik heb mijn hotel geboekt voor de marathon.
Maar de belangrijkste mentale stap is vermoedelijk het feit dat ik mijn trainingschema voor de marathon heb opgesteld. Ik denk dat dit echt nodig was om terug de noodzakelijke focus te krijgen.
Het deed deugd om het in elkaar te puzzelen, al dringt stilaan ook het geschifte van mijn onderneming tot me door. Volgens mijn schema zal ik eind augustus, tijdens mijn intensieve trainingsperiode, meer dan 70 km/week lopen (!).
Het maximum dat ik tot nu toe per week heb gelopen is 40 à 45 km/week. En ik heb nog nooit meer dan 20km aan één stuk gelopen. Ik zal de komende drie maanden dus constant mijn grenzen verleggen.
Het wordt echt een sprong in het onbekende, maar van een goede uitdaging ben ik nog nooit bang geweest.
Het is afgelopen week weer zeer druk geweest op het werk, waardoor ik nog geen tijd heb gehad om een verslagje te typen van de 20km van Brussel. En misschien zit het feit dat ik eigenlijk niet echt tevreden ben over mijn tijd er ook wel voor iets tussen.
Om maar meteen ter zake te komen: ik heb 1u38m42s gelopen. De meeste mensen die naar mijn tijd vragen, vinden dit al een mooie tijd, en helemaal ongelijk hebben ze niet. Maar het is wel trager dan het 1u35m dat ik als absoluut minimum beschouwde, en de zeker trager dan de 1u32 waarop ik hoopte.
Hoe is het zover gekomen? Daar heb ik me de dag na de race, op Pinkstermaandag, uitgebreid over kunnen bezinnen, tot grote wanhoop van mijn vrouw, die het op haar heupen kreeg van mijn slecht humeur.
Het lag in elk geval niet aan het feit dat ik er niet klaar voor was. De trainingen waren perfect verlopen, ik was in goede vorm en ik was 's morgens met goede benen opgestaan.
De echte reden - zo heb ik besloten - is een combinatie van te warm weer en een verkeerde mentale inschatting van mezelf.
Eerst en vooral dus de warmte die ik maar moeilijk verdraag. Ik begin bij het minste te zweten als paard, en dus had ik al wat twijfels van nog voor we gestart waren. Mijn vrees werd ook vanaf het begin bevestigd: vanaf de eerste meters in de Wetstraat begon ik te koken en gutste het zweet van mijn gezicht. Het deed mij bijna onmiddellijk het besluit nemen om niet te snel van start te gaan. Ik was echt 'bang' om na 15km een megaklop van de hitte te krijgen en daarbij kwam dat de helling van de Tervurenlaan ook ergens in mijn achterhoofd spookte.
Het gevolg is dat ik na mijn eerste twee kilometers die ik volgens schema had gelopen (respectievelijk 4min30 en 4min 42), het tempo heb laten zaken naar ongeveer 5min per km. Ik had weliswaar het idee opgevat om een negatieve split te lopen (tweede 10km sneller dan de eerste 10), maar heb wat overdreven in het rustig aandoen. Na 10km kwam ik door in 48min50, dwz al 1min20 achter op het schema dat naar 1u35 moest leiden.
En het is eigenlijk nooit meer goed gekomen. In plaats van vanaf dan de kraan echt open te draaien, bleek ik bang van de loden hitte, en bleef ik min of meer hetzelfde tempo houden om te vermijden dat ik de man met de hamer zou tegenkomen op de Tervurenlaan. Ook toen ik dan uiteindelijk aan de helling van de Tervurenlaan begon, hield ik me het eerste gedeelte in, terug uit angst voor de man met de hamer.
Het gevolg is dat ik in mijn vier deelnames nog nooit zo vlot de helling ben doorgekomen en dat ik op het einde nog zoveel reserve had dat mijn laatste kilometer mijn snelste uit de ganse wedstrijd was (4min10). Uit mijn hartslaglog blijkt dat ik ook pas na meer dan 18km in verzuring ben beginnen gaan wat uiteraard veel te laat is.
De slotconclusie is dus dat ik mentaal gefaald heb als gevolg van mijn vrees voor de hitte. In plaats van vanaf het begin mijn vooropgestelde tempo van 4min40 te lopen, waarbij ik dan wel zou zien of ik zou kraken of niet, heb ik zo danig behoudend gelopen dat ik op het einde eigenlijk niet leeg was. Alleen was het dan te laat om de tijd die ik onderweg verspeeld had, nog goed te maken.
Ik kan dus niet echt tevreden zijn met mijn prestatie, ook al heb ik mijn beste tijd ooit op de 20km van Brussel gelopen. Dat laatste zegt echter niet veel aangezen ik ook nog nooit zo goed, zo veel en zo hard had getraind als dit jaar.
Het is toch een 'bittere pil', maar laat het hopelijk een goede les zijn voor de toekomst!
Nu is het zaak van mijn hoofd in de komende weken leeg te maken, om dan met hernieuwde moed te beginnen aan de echte challenge van dit jaar: het onontgonnen terrein van de marathon.
Zondag heb ik mijn laatste training als voorbereiding op de 20 km van Brussel gelopen: 13 km intensieve duur in het ADEPS. Een laatste maal heb ik alles uit de kast gehaald, en ik was echt kapot na aankomst.
Hiermee zit de voorbereiding erop. Deze week loop ik nog één of tweemaal een halfuurtje los, maar dit zal geen conditieverbetering meer voor gevolg hebben.
Dan is het gewoon aftellen tot zondag 15u. Zorgen dat ik genoeg rust en slaap en hopen dat het weer meevalt (droog en niet te warm).
Het doel blijft om zo dicht mogelijk bij 1u30 uit te komen (in elk geval minder dan 1u35).
Ik verwacht er eigenlijk wel veel van. Hier heb ik het uiteindelijk allemaal voor gedaan: trainingen in weer en wind, 's morgens naar kantoor lopen, 's avons laat van kantoor naar huis lopen ook al was de zin soms ver te zoeken. Eigenlijk ben ik bijna vijf maanden maar met twee zaken bezig geweest: werken en lopen (of plannen wanneer ik zou lopen, of analyseren hoe ik gelopen had, of berekenen hoe rap ik zou kunnen lopen, of ...).
Ik ben dus blij dat de grote dag er bijna is! Het zal me trouwens ook deugd doen om de eerste weken van juni eens wat rust te nemen. Eens iets anders doen dan constant lopen (misschien mijn koersfiets terug van onder het stof halen) en de batterijen terug op te laden, zodat ik nadien terug kan toewerken naar de marathon van Berlijn.
Je zou het misschien niet verwachten, maar ik heb in mijn leven nog nooit zoveel wilde beesten gezien als in Brussel!
De eekhorens die de vele parken bevolken zijn uiteraard al lang geen curiosum meer.
Ook vossen hebben zich de laatste jaren geïnstalleerd in Zuid-Brussel. Blijkbaar gedijen ze zeer goed in de trein/metrobermen en de parken in de buurt van het Zoniënwoud.
In het begin dat we in Oudergem woonden, was ons opgevallen dat iedereen in de buurt zijn vuilniszakken boven op de brievenbus of op de tuinmuurtjes zette. Bleek dat de vossen anders 's nachts de zakken openscheurden. Het leek mij een of andere urban legend, tot ik op een avond laat thuis kwam en in de uitgestorven wijk een vos de straat zag oversteken. Ik dacht eerst dat het een hond was, maar de pluimstaart nam alle twijfel weg.
Deze winter heb ik een achttal vossen gezien in het park van Woluwe. Echt 'wild' kun je ze niet meer noemen, want sommigen liepen tussen de bomen zelfs een paar honderd meter mee, op nauwelijks tien meter afstand.
Ik vond die vossen al best indrukwekkend, maar de afgelopen weken had ik twee nog specialere ontmoetingen. Een paar weken geleden liep ik in het Zoniënwoud bij valavond. Toen ik plotseling achter mij keek, zag ik midden op het pad waar ik liep iets staan. Ik dacht eerst (opnieuw) dat het een grote hond was, maar besefte onmiddellijk dat dit onmogelijk was. Bleek dat er een ree mij op het gemak stond te observeren. Het was echt kicken, ook al duurde het maar een paar seconden.
Gisteren had ik mijn tweede ontmoeting, opnieuw bij valavond. Ik liep op een grintweg, waar aan de linkerkant een grasweide was (met picknicktafels en een speeltuin voor kinderen). Daar stond het, op zijn dooie gemak te grazen (grazen herten eigenlijk?), een reebok. Het was echt magisch. Dat beest rechtte zijn kop, taxeerde mij, en bleef gewoon staan! Ik wist echt niet wat me overkwam. Ik kon gedurende minstens tweehonderd meter dit prachtig dier bekijken, dat op minder dan twintig meter van mij af stond. Ongelofelijk! Ik kreeg er echt kippenvel van en het lopen ging nadien precies veel makkelijker...
Gisteren was het zover: Dwars door Brugge, ofwel een test van 14,7 km door het historische centrum van Brugge.
Na zaterdag nog een viertal kilometer te hebben losgelopen, stond ik zondag met frisse benen op. Buiten was het mooi weer, misschien zelfs een beetje te mooi.
Vorig jaar was het tijdens Dwars door Brugge ook vrij warm, en toen was ik echt gedehydrateerd aan de tweede bevoorrading aangekomen. Ik hoopte dan ook stiekem dat 1) het was frisser zou zijn aan de kust en 2) dat de bevoorradingen beter gespreid zouden zijn, of dat er een extra bevoorrading zou zijn.
We waren mooi op tijd in Brugge aangekomen, omdat Eveline om 14u de 4,7 km liep. Het moet gezegd: ze heeft dat schitterend gedaan!
Om 15u was het dan mijn beurt. Indien ik mijn vooropgesteld doel van 1u05 wou lopen, moest ik tussentijden lopen van ongeveer 4min25/km. Met een eerste kilometer in 4u22 was ik in elk geval goed vertrokken. De eerste vier kilometer had ik het echter vrij lastig. Ik had wat steken in mijn onderbuik, vermoedelijk doordat mijn buik- en ademhalingspieren zich moesten aanpassen aan het plotse tempoverschil.
Nadien begon het echter beter en beter te gaan. Ik voelde me echt wel goed, ondanks de warmte. De eerste bevoorrading lag terug zoals vorig jaar op de grote markt (na 5 km). Met mijn minder fijne ervaring van vorig jaar in gedachten, zorgde ik ervoor dat ik genoeg dronk.
Daarnaast was ik ook heel tevreden dat mijn broer na een 7tal km langs het parcours stond met een bekertje sportdrank. Zijn aanmoedigingen en die van mijn vader deden trouwens veel deugd.
Zo liep ik verder op weg naar de tweede bevoorrading aan de 10km, waar ik passeerde er in 44 min. Ik voelde me nog goed en dus begon ik langzaam het tempo wat op te drijven.
Net zoals in Oostende, heeft mijn vader naast me meegereden tijdens de laatste drie kilometers. Ook al heb je op zo'n moment niet echt veel adem over om te babbelen, toch doet het deugd om iemand naast je te hebben die je moreel steunt.
Uiteindelijk heb ik mijn tempo de laatste kilometers nog flink kunnen optrekken (mijn laatste kilometer was zelfs mijn snelste kilometer van de wedstrijd) waardoor ik een zogenaamde negatieve split liep (een tweede wedstrijdhelft die sneller is dan de eerste). Ik finischte uiteindelijk in een tijd van 1u04m13s! Mooi onder mijn vooropgesteld doel van 1u05.
Een zalig gevoel van intense vermoeidheid en enorme euforie maakte zich van me meester.
Na de wedstrijd babbelde ik nog wat na met Frederiek, die ook de Legal Run en de Marathon van Berlijn meeloopt. Hij deed er een tiental seconden trager over dan mezelf, maar was wel gestruikeld over één van de vele kasseien in het Brugse stadscentrum. We zijn dus duidelijk aan elkaar gewaagd en zijn dan ook van plan om deze zomer regelmatig samen te trainen als voorbereiding op de marathon.
Na deze geslaagde test weet ik in elk geval dat 1u35 op de 20km van Brussel haalbaar is. 1u30 is wellicht nog iets te ver gegrepen, maar ik zal toch proberen om er zo dicht mogelijk bij te geraken.
Gisteren had ik gepland om na het werk een rustige duurloop te doen van een 15tal kilometer (lange duur-tempo).
Er was echter veel werk op kantoor. Correctie: er is altijd veel werk op kantoor, maar nu nog meer dan anders. Daardoor kon ik pas om 20u30 het kantoor verlaten. Toen ik aan de startplaats op de Tervurenlaan aankwam, begon het al licht te schemeren.
Begin mei pas om 20u45 vertrekken voor een duurloop van meer dan een uur in het Zoniënwoud is natuurlijk om problemen zoeken.. Bepaalde stukken van het bos zijn zo dicht begroeid dat het al echt donker was en ik goed moest opletten waar ik mijn voeten zette.
Na 10 km begon het echt penibel te worden: het was pikkedonker en ik zag geen steek voor mijn ogen. Gelukkig ken ik het traject goed, maar echt confortabel lopen was het niet. Bovendien werd ik tot tweemaal toe geplaagd door sanitaire problemen...
Ik heb dus maar wijselijk gekozen voor de kortste route naar de auto en heb het, met de nodige tegenzin, voor bekeken gehouden na 13,3 km.
Kortom, ook al voelden de benen goed, het was een duurloop om vlug te vergeten en zeker niet voor herhaling vatbaar.
Zaterdag ga ik een twintigtal minuten loslopen met nadien een aantal versnellingen om de spieren goed los te maken, en zondag is de grote dag.
De maand april is al even achter de rug, hoog tijd dus om er even op te terug te kijken.
De balans is duidelijk positief!
Ik heb pijn- en blessurevrij kunnen trainen, en ben erin geslaagd om mijn trainingsduur en -intensiteit stelselmatig op te drijven. In het totaal heb ik in april 160 km gelopen wat mijn jaartotaal op 420 km brengt. Ter vergelijking: in maart liep ik 110 km, wat dus een pak minder is.
Daarnaast kan ik terug kijken op een zeer geslaagde eerste test op de 10 km van Oostende. Ik ben echt tevreden met mijn 43min10s, en het besef dat het nog sneller gekund had, is uiteraard ook best bemoedigend.
Al dat harde trainingswerk werpt ook zijn vruchten af op de weegschaal. Sinds mijn lactaattest half maart ben ik anderhalve kilo afgevallen (tot vorige week waren het er twee, maar de alcoholconsumptie en diners van vorig weekend in Praag zijn er precies een beetje blijven aanplakken).
Kort samengevat gaat alles dus beter, sneller, slanker dan ooit...
Gisteren heb ik met Jan een fartlek gedaan in het Park van Woluwe, goed voor 12 km en morgen staat er nog een lange duurloop van 15à16 km op het programma. Daarna is het rust tot zondag voor de volgende test: Dwars door Brugge.
Ik denk dat mijn vooropgestelde tijd van 1u05 op 14,7 km vrij ambitieus is (ik zou ongeveer het tempo van Oostende moeten lopen, maar dit 5 km langer volhouden) maar niet onmogelijk.
Vorige vrijdag moest ik in Praag zijn voor mijn werk. Aangezien het 1 mei was en mijn vrouw dus niet moest werken, hebben we er van geprofiteerd om er samen een lang weekend van te maken.
Na de hectische weken was het wel fijn om samen twee dagen door te brengen in Praag. Ik was er al twee keer geweest, maar voor Eveline was het de eerste keer. Praag moet je te voet verkennen, dus hebben we veel kilometers afgelegd. Lente in Praag betekent dat het al vlug een graad of 25 is, dus dat was best aangenaam.
Natuurlijk mocht dit uitje mijn trainingsschema niet verstoren. Donderdagavond had ik voor het vertrek nog een duurloop van 14 km gedaan, daarna had ik vlug de valies gepakt en waren we midden in de nacht naar Praag vertrokken.
Uiteraard had ik mijn loopgerief ook mee naar Praag. Zaterdagmorgen heb ik een duurloopje gedaan in één van de parken van Praag. Het was echt wel warm, en ik was wat moe van het business diner de avond voordien, maar al met al was ik blij dat ik mijn kilometers gedaan heb.
Hopelijk levert al dat harde trainingswerk op het einde van deze maand ook resultaat op...
Afgelopen zaterdag heb ik voor het eerst sinds jaren nog eens een intervaltraining gedaan. Na een opwarming van een tweeënhalve kilometer, stond er 2x 2000m (rust: wandelen-lopen-wandelen) op het programma.
Aangezien één ronde in het Jubelpark net iets meer is dan 2km, leek mij dit de ideale plek om mijn training af te werken. Hierbij was ik wel vergeten dat het tweede deel van de rond toch tamelijk lang stijgt (een soort hardnekkig vals plat) dat bovendien eindigt met een zeer vervelende trap van een 15-tal treden. Al met al toch een stuk lastiger dan de rondjes die ik vroeger op de piste liep.
Ik was de avond voordien met een paar collega's van mijn vorig kantoor iets gaan drinken en hoewel ik het beschaafd had gehouden, voelde ik 's morgens toch het effect van een vijftal pintjes. Bovendien had ik voor het eerst sinds lang niet kunnen weerstaan aan mijn gewoonte om een sigaretje op te steken als ik op café ga (shame on me!).
Ik had dus al vlug door dat ik niet echt fris was, en had dan ook niet echt hoge verwachtingen. Als ik erin zou slagen om mijn 2 kilometer in 8min af te haspelen zou ik al zeer tevreden zijn.
De eerste 2.000 m verliep al met al nog vrij goed. Na 1.000 m had ik een tussentijd van 3min48 en uiteindelijk finishte ik in 7min47. Een goede tijd, maar ik was er toch wel al serieus diep voor moeten gaan.
Toen ik na een paar minuten rust klaar stond voor mijn tweede 2.000 m voelde ik onmiddellijk dat het echt zwaar afzien zou worden. Mijn hartslag was wel mooi gezakt, maar ik voelde dat mijn benen al serieus vermoeid waren.
Dat bleek ook al vanaf de start: er zat maar weinig jus meer in de benen en ik zat bijna onmiddellijk in zuurstofnood. Ik was dan ook al blij met een tussentijd van 4 min na na 1.000 m.
De tweede 1.000 m was echt afzien zoals ik al lang niet meer had afgezien: tanden bijten en alles eruit persen, mijn middenrif en longen wisten echt niet wat hen op deze zonnige zaterdagvoormiddag overkwam. Uiteindelijk deed ik 8min08 over mijn tweede 2.000m. Beduidelijk trager dus dan de eerste, maar al bij al zo slecht nog niet.
Toen ik na nog 3 km loslopen thuis kwam, was ik echt kapot. Bovendien begon er iets verschrikkelijk te kriebelen in mijn luchtpijp. Hoeveel ik ook hoeste, of wat ik ook dronk, het beterde niet.
Ik dacht aan mijn intervaltrainingen uit de periode dat ik nog competitie liep. Ook toen had ik vaak dergelijke ongemakjes na de training: van pijn/kriebels aan de longen tot het overgeven van gal...
Nu ik blijkbaar opnieuw deze kwaaltjes begon te ervaren, voelde ik mij op slag meer 'atleet' dan te voren. Tot ik plotseling moest terugdenken aan de sigaretten die ik de avond voordien had gerookt, en het feit dat dit wel eens de echte oorzaak zou kunnen zijn van mijn intervalkuchje...
Afgelopen zondag stond de eerste echte test van het seizoen op het programma: de 10 km van Oostende.
Ook al was het geen hoofddoel van mijn seizoen - dat zijn enkel de 20km van Brussel en de marathon van Berlijn - toch wou ik de benen eens testen om te zien waar ik stond.
Bovendien was het een wedstrijd, en dan komt automatisch dat competitiebeest in mij naar boven.
Al vanaf het moment dat ik opstond voelde ik dat dit geen gewone trainingsdag was. Ik voelde me opgelaten, was ongedurig... de gezonde stress in de aanloop naar de wedstrijd.
Na een heerlijk bord spaghetti trokken we allemaal naar Oostende. Ik kwam er Lenny en Flora tegen, maar echt veel tijd voor en zin in een praatje had ik niet. Ik wilde mij in alle rust opwarmen en dan een goed plekje in de startbox gaan zoeken.
Net voor het startschot werd gegeven, begon de hemel helemaal te betrekken en donkere, grijze wolken verdrongen het mooie voorjaarszonnetje dat tot dan scheen.
Ik had er een beetje een dubbel gevoel over: enerzijds verdraag ik, net zoals Vincent Rousseau vroeger, de warmte niet zo goed (ik zweet als een paard) en loop ik dus liever als het wat frisser is, anderzijds weet ik uit ervaring dat mijn loop t-shirt 'vacuüm' op mijn borst trekt als hij doorregend raakt, hetgeen de ademhaling niet echt bevordert.
Gelukkig bleef het de ganse wedstrijd droog!
Met de bewolking was ook de wind gaan opzetten en waaide er een vrij stevige NO-wind. Als ex-Oostendenaar/Bredenaar wist ik dat we de laatste 2 kilometer op de dijk de wind dus pal op de kop zouden hebben. Het was dus zaak om wat reserves te houden.
De wedstrijd verliep eigenlijk zeer goed: mijn eerste kilometer liep ik net onder de 4 minuten, en de rest vrij constant aan 4min20/km. Toen ik de dijk opdraaide had ik nog voldoende in de tank om mijn tempo te houden en zelfs nog wat op te drijven. Ik haalde een loper in, stak mij enkele seconden weg achter zijn rug, en zoch dan terug de wind op, op weg naar de volgende loper enz.
Ik ben uiteindelijk gefinisht in 43min10s, waarmee ik zeer tevreden ben (want een stuk onder mijn vooropgestelde 45min).
Anderzijds had ik wel het gevoel dat ik er niet het maximum heb uitgehaald. Vermoedelijk heb ik mij in de eerste helft van de wedstrijd teveel ingehouden met het oog op wat nog komen moest. Het was dan ook mijn eerste wedstrijd in lange tijd, en dus moet je als het ware terug leren je limieten op te zoeken.
Bovendien had ik dit seizoen nog nooit een tempo van 4min20/km gelopen op 10km, waardoor ik ook niet wist of ik dit wel kon vasthouden.
Allemaal factoren die ervoor zorgden dat ik na aankomst wel vermoeid was, maar zeker niet kapot. Ook mijn vader merkte dit op. Hij had bijna de ganse tijd meegefietst en zei nadien dat hij niet de indruk had dat ik aan het afzien was...
Vermoedelijk zou ik er dus wel nog vrij makkelijk een minuut of twee moeten kunnen afpietsen.
Voor Dwars door Brugge (14,7 km) stel ik mij dan ook als doel een tijd van 1u05 voorop.
Ik ben niet alleen aan mijn marathon avontuur begonnen. Nadat ik in januari het plan had opgevat om de marathon van Berlijn te lopen, heb ik dit op slinkse wijze laten vallen bij Jan, een collega met wie ik al samen aan de 20 km van Brussel en aan de Brussels Ekiden heb deelgenomen.
Hij is eigenlijk vrij vlug overstag gegaan en we hebben ons samen ingeschreven.
Tot voor kort hadden we nog maar één maal samen getraind, over de middag tijdens de middagpauze. De rest van zijn trainingen legt hij af rond de watersportbaan in Gent, wat niet direct bij de deur is voor mij.
Deze week zijn we samen na het werk naar het ADEPS getrokken om er mijn vaste ronde van 10 km in het Zoniënwoud te lopen.
Jan trok zijn ogen nogal open! In vergelijking met zijn gebruikelijke saaie ronde rond de watersportbaan was dit zalig. Die kronkelende, golvende bospaadjes, de rust, de mooie natuur... Alles wat een lopershart zich kan wensen. Ook de vijvers aan het Rood Klooster, waar we na onze ronde wat gingen loslopen vielen erg in de smaak.
Zijn verwondering deed mij denken aan de eerste keer dat ik naar het Zoniënwoud ging lopen, toevallig ook met een collega. Ook ik had het toen moeilijk om te vatten dat er zo dicht bij het centrum van Brussel zo'n prachtig parcours/bos bestond.
Ik vermoed dat we er vanaf nu wel regelmatig samen zullen gaan lopen.
Zondag stond er een extensieve duurloop van 13 km op het programma.
Ik was met de auto ongeveer tot aan het Rood Klooster gereden, en vandaar zou ik dan lopen tot aan het vertrekpunt van de 10 km-lus aan het ADEPS.
Na twee kilometer zag ik een paar honderd meter voor me uit een oudere man lopen, die iets trager liep dan mezelf.
Ik kwam geleidelijk dichter en dichter... tot ik tot op een dertigtal meter was genaderd en hij in de gaten had gekregen dat ik eraan kwam.
Vanaf dat moment bleef de kloof gelijk en telkens we een andere wegel insloegen, zag ik hem achterom kijken. Het was mij al vlug duidelijk dat de man in kwestie er een "wedstrijdje" van aan het maken was.
Alleen had ik helemaal geen zin in een wedstrijdje, ik kwam gewoon mijn training doen, waarbij ik op hartslag liep (tussen 160 en 170 slagen/min). Ik bleef dus gewoon mijn tempo houden, hield me soms wat in als de hartslag teveel steeg en versnelde als ze zakte.
Op een bepaald moment kwamen we aan een vrij lang stuk bergafwaarts, gevolgd door een korte maar vrij steile helling. In het stuk bergaf had ik mijn tempo kunnen opvoeren en net voor de helling kwam ik tot bij hem.
Wat ik toen zag, was niet echt een mooi zicht. De man in kwestie zweette als een paard, hijgde, pufte en zag zo rood als een tomaat. Daar waar ik met de rem op liep, was hij duidelijk diep in het rood aan het gaan. Op de helling had ik dan ook geen enkel probleem om hem achter mij te laten.
Na die helling vervolgde ik gewoon mijn parcours, waarbij ik steeds mooi op mijn hartslag bleef letten.
Het gevolg liet zich raden: een paar kilometer verder haalde de man mij terug in. Hij zwoegde nog steeds even hard en voelde zich vast supersterk nu hij me terug te pakken had.
Opnieuw kregen we hetzelfde patroon: na elke bocht keek hij achterom om te zien of ik hem nog volgde of hoeveel hij op me uit liep.
Het was echt absurd: die man was een ingebeelde wedstrijd aan het lopen tegen mezelf zonder dat ik die bedoeling had.
Nadat hij een zoveelste keer achterom keek, begon ik er echt genoeg van te krijgen. Ik had echt zin om het naar hem toe te lopen en hem te vragen wat het probleem was, waarom hij achterom keek, of hij echt dacht dat ik niet sneller kon, of hij niet wist dat ik gerust 45 seconden per kilometer sneller kon en hem dus zo ter plekke kon laten als ik dat zou willen.. Minstens had ik enorm veel zin om te tonen dat ik zonder twijfel de snelste van ons twee was.
Tot ik bedacht dat ik me niet zo moest opjagen. Dat ik me op deze mooie zondagmorgen moest ontspannen en moest denken aan het uiteindelijke doel. Dat ik verstandiger was en wel beter wist.
En dus heb ik hem zijn "overwinning" gegund.
Net voor het einde van de 10 km-lus verliet hij het parcours en stak hij, dit maal zonder achterom te kijken, de arm in de lucht als afscheid (of was het een overwinningsgebaar?). In elk geval leek het erop dat ik iemand onbewust gelukkig had gemaakt. Het weze hem gegund.
De maand maart zit erop en ik ben er eigenlijk vrij tevreden over.
Ondanks het vele werk op kantoor ben ik erin geslaagd om mijn trainingsschema goed te volgen. Ik heb in totaal 110 km gelopen, hoofdzakelijk aan zeer lage tot lage intensiteit. De basis is nu dus echt wel gelegd en ik kan dus stilletjes aan beginnen opbouwen: zowel de intensiteit als de afstand mag worden opgedreven.
Het belangrijkste tot nu toe is natuurlijk dat ik pijn- en blessurevrij ben gebleven. Hopelijk blijft dit zo!
Wat betreft april zou ik ergens rond de 150 km willen uitkomen, hetgeen betekent dat ik een 35 à 40 kilometer per week moet lopen.
Op 19 april volgt ook de eerste test: de 10 km van Oostende. Aangezien het een wedstrijd is, wil ik er natuurlijk goed presteren. Anderzijds valt het volop in de opbouw naar de 20 km van Brussel en is het dus zeker geen hoofddoel.
Het is dus vooral de bedoeling om met een goed gevoel eens een "intensieve training" te kunnen doen en ergens tussen de 40-45 min uit te komen.
Vanacht ben ik toen ik me draaide wakker geworden van steken in mijn lies. Ik weet niet hoe ik het gedaan heb, maar het ziet er dus naar uit dat ik een liesverrekking heb.
Mijn training van deze avond dreigt dus in het water te vallen...
Vorige week maandag was het eindelijk zover: mijn inspanningstest bij BLITS.
Eindelijk zou ik bevestiging krijgen van hetgeen ik al een eind voelde op training: de conditie was een pak beter dan anderhalf jaar geleden, toen ik mijn vorige test liet afnemen.
De vraag was alleen hoeveel beter.
De test zelf verliep volgens hetzelfde protocol als vorige keer: per drie minuten werd de snelheid progressief met 1,8 km/u verhoogd, waarbij de aanvangsnelheid 5,4 km/u (= wandelen) was.
Anderhalf jaar geleden was ik tot aan 18 km/u geraakt, maar dit had ik slechts anderhalve minuut meer volgehouden. Dit keer moest het dus wel lukken!
Na elke schijf van drie minuten bestond de 'rust' uit de tijd die nodig was om een paar druppels bloed uit mijn oorlel te prikken. Op die manier kon het lactaatgehalte worden gemeten, hetgeen de 'verzuring' van de spieren aantoont.
De combinatie van lactaatmeting en hartslagmeting laat dan weer toe om de aërobe en anaërobe drempel te bepalen. Deze spelen een belangrijke rol bij de de diverse trainingstypes (zo dient een lange duurtraining onder de aërobe drempel te worden gelopen, mag een intensieve duurloop niet boven de anaërobe drempel komen en dient een weerstandtraining boven de anaërobe drempel te worden gelopen). Na de test bleek dat deze bij mij respectievelijk op 160 en 180 slagen per minuut ligt.
Al van in het begin voelde ik dat de test goed verliep, en de resultaten wezen uit dat bij een zelfde snelheid, mijn hartslag altijd lager lag dan vorige keer.
De vraag bleef dus enkel of ik dit keer wel de volle drie minuten aan 18 km/u zou kunnen lopen.
Dankzij de aanmoedigingen van de sportarts is het me uiteindelijk gelukt, maar drie minuten hebben zelden zo lang geduurd als toen. Ik ben echt door de muur moeten gaan, en heb bijna constant aan stoppen gedacht.
Toen na drie minuten het verlossende 'stop' klonk, ben ik dan ook strompelend en naar lucht happend van de loopband 'gekropen. Het zweet gutste van mijn hoofd, ik was stikkapot maar was superblij dat ik de test zoals gepland had beëindigd.
De pijn ebde ook vlotjes weg toen ik mijn resultaten kreeg. Ik had op elk moment een lagere hartslag en lagere lactaatwaarden laten optekenen dan vorig jaar. Met andere woorden, mijn lichaam was minder diep (al is dat relatief) moeten gaan om aan een zelfde snelheid te lopen.
Uit de eerste grafiek (zie bijlage) blijkt duidelijk dat zowel mijn hartslag (vierkantjes) en mijn lactaatwaarden (driehoekjes) lager lagen bij een gelijke snelheid.
Ook uit de tweede grafiek komt dit naar voor. De bolletjes komen overeen met de verschillende schijven die werden gelopen (5,4 tot 18 km/u). Op de zwarte lijn liggen de bollen altijd meer naar linksonder, hetgeen betekent dat ik een lagere hartslag en lactaatwaarde had. Op grond van de tweede grafiek kon ook mooi mijn aërobe drempel worden berekend (bij 2 mmol/l had ik 155 hartslagen per minuut) en mijn anaërobe drempel (bij 4 mmol/l had ik 180 hartslagen per minuut).
Pittig detail: algemeen wordt aangenomen dat de anaërobe drempel gesitueerd moet worden aan een lactaatwaarde van 4 mmol/l (dwz vanaf dan ga je in het rood). Ik heb uiteindelijk een maximum lactaatwaarde van 9,84 mmol/l gehaald. De spieren waren dus duidelijk goed verzuurd...
Na de bespreking van de resultaten, gaf de sportarts aan dat ik op basis van deze resultaten in principe zeker onder 1u40 zou moeten kunnen lopen op de 20 km van Brussel.
Meer had ik niet nodig om zeer tevreden naar huis te gaan.
Vorige week maandag was het eindelijk zover: mijn inspanningstest bij BLITS.
