- 19 april 2009: Run Oostende - 43min10s - 10 mei 2009: Dwars door Brugge - 1u04min13s - 31 mei 2009: 20km van Brussel - 1u38m42 - 20 september 2009: Marathon van Berlijn
Zoeken in blog
Moondog loopt de marathon van Berlijn
04-09-2009
Nog 15 dagen
Zondag 20 september nadert met rasse schreden, en ik begin hoe langer hoe meer het gevoel te krijgen dat ik er klaar voor ben!
Na mijn bezoek aan de kine bleek dat er niets ernstig aan de hand is met mijn achillespees. Een lichte zwelling, die ondertussen verdwenen is dankzij de ijszak. Ook het feit dat ik er geen last van had tijdens het lopen was een goed teken.
Mijn training van maandag (fartlek van 8 km) had ik voor de zekerheid wel overgeslagen.
Woensdag heb ik na het werk 20 km (extensieve duurloop) gelopen in het Adeps, en het gevoel in de benen was fantastisch. Kwam het door de paar dagen extra rust als gevolg van het overslaan van een training? Feit is dat ik een zeer mooi tempo kon lopen zonder vermoeidheid te voelen, en tijdens de stukken bergop (250 hoogtemeters) voelde ik dat er jus in de benen zat.
Zalig gewoon. Halverwege besefte ik dat ik hetzelfde tempo aan het lopen was van de 20 km van Brussel afgelopen mei terwijl ik eigenlijk bijlange niet diep aan het gaan was.
Uiteindelijk heb ik 20,5 km gelopen in 1u37m 40. Sneller dus dan de 20 km van Brussel, waar ik er 1u38m over deed en stikkapot over de meet kwam. Meer heeft een mens echt niet nodig om een mega boost van het zelfvertrouwen te krijgen.
Het is ook nog maar eens het bewijs dat ik op de 20km van Brussel onder mijn mogelijkheden gelopen heb als gevolg van de hitte.
Vanavond ga ik 12km lopen (intensieve duur). Ik kijk er al naar uit om eens goed door te trekken
Zondag staat dan de laatste zware training op het programma (34 km lange duurtempo). Ik zal voor de eerste keer de drie parcours van het Adeps tijdens één training lopen (groen (5km), blauw (10km) en rood (20km)) .
Moondog
ps: Afgelopen woensdag heb ik terug een ree gezien. Het begint een gewoonte te worden maar ik blijf er wel kippenvel van krijgen. Het zijn echt machtige beesten!
Afgelopen zaterdag heb ik mijn lange duurtraining langs de Scheldeboorden en -vallei afgewerkt. Mijn schoonvader reed mee op de fiets en het was lekker loopweer: de zon scheen, maar het was nog fris na een koele nacht.
Uiteindelijk heb ik 32 km gelopen in 2u58min.
Het verliep vrij vlot, maar het blijft toch afzien naar het einde toe. Naar het einde van de duurloop toe heb ik trouwens meestal pijnlijke heupen maar gelukkig gaat dat na een paar uur over.
Mijn achillespees wekt me eigenlijk meer zorgen. Sinds afgelopen donderdag heb ik het gevoel dat ze wat 'tegentrekt' en soms tintelt ze nogal. Zaterdag had ik er tijdens het lopen geen last van, maar het tegentrekken (dat weliswaar niet pijnlijk is) blijft wel voortduren.
Ik skip dus voor de zekerheid mijn training van vandaag (ik wil in dit stadium van de voorbereiding geen risico's meer nemen) en zal morgen eens bij mijn kinesiste binnenspringen.
Gisteren nog eens karakter getoond (al zeg ik het zelf )
Ik kon pas om 20u30 weg op kantoor en moest nadien in principe nog een extensieve duurloop doen van 17 km. Ik was van plan om die in het Zoniënwoud te doen.
Omdat het al zo laat was, twijfelde ik of ik nog zou vertrekken of niet. Het zou immers donker zijn tegen dat ik halverwege/klaar was en in het Zoniënwoud betekent dat ook echt pikkedonker!
Uiteindelijk raapte ik mijn moed samen en besloot ik het erop te wagen.
Ik parkeerde me op de parking aan de Waversesteenweg om zo, via het Rood Klooster naar het Adeps te lopen. Toen ik om 20u50 vertrok, begon het al te schemeren, maar ik had er goede hoop op dat ik het nog te doen was.
Toen ik echter aan het begin van het parcours aan het Adeps aankwam (na 2 km) zag ik echter dat het in het bos al echt zwart zag. Op de kasseibaan zag ik nauwelijks waar ik mijn voeten zette. Ik besloot dan maar om het na 1 km voor bekeken te houden.
Anderzijds was ik nu bezig aan het lopen, en had ik geen zin om echt te stoppen.
Dus besloot ik om wat toertjes te draaien in Oudergem centrum (Waverstesteenweg, parallel met Hermann-Debroux, Vorstlaan, Waversesteenweg ect.). Een super saai rondje en veel te kort.
Bovendien was het mentaal ook zwaar omdat ik (1) twijfelde of ik nu 17 km zou lopen of minder (en in dat geval, hoeveel minder?), (2) ik niet wist hoeveel van die saaie rondjes ik moest lopen.
Uiteindelijk heb ik besloten van 14 km te lopen en al met al ben ik blij dat ik doorgezet heb. De tempo was ook mooi (4m50/km) en de hartslag bleef mooi laag, ook al had ik de dag voordien een zeer intensieve duurloop van 10 km gelopen in 43 min.
Nu nog hopen dat dit soort doorzettingsvermogen op 20 september iets opbrengt!
Vandaag is het nog exact één maand tot de marathon van Berlijn!
Het begint dus zo langzaamaan te kriebelen.
De trainingen verlopen nog altijd vrij goed, maar het wordt tijd dat het terug wat koeler wordt. Afgelopen zaterdag heb ik 27 km gelopen (2u33min) in de brandende zon, en ik was echt gekookt. De laatste vier kilometers was al mijn drinken op en ben ik er eigenlijk een beetje doorgezakt. Mijn tempo zakte onmiddellijk van 5min30 naar 6min per kilometer.
Vanavond, op de warmste dag van het jaar, staat er een extensieve duurloop van 17 km op het programma. Ik hoop dat het in het Zoniënwoud toch iets frisser zal zijn, maar ik vrees het ergste.
Ik heb gisteren ook voor de eerste keer een training (moeten) overslaan. Ik had dinsdag een wrat laten wegvriezen op mijn voet, en de dag nadien deed het nog teveel pijn om er al op te lopen. De timing voor het vriezen is uiteraard niet ideaal, maar ik moest er wel iets aan doen, omdat ze anders te groot zou worden en tijdens het lopen pijnlijk zou duwen. Het was dus kiezen voor het minste van twee kwaden...
Daarnaast heb ik het gevoel dat ik de laatste weken veel meer honger heb. Zowel op dagen waarop ik loop als op rustdagen heb ik 's middags en 's avonds al een uur voor etenstijd een grollende maag. Ik probeer dus wat meer te eten en ook tussendoor een extra koek of stuk fruit te eten, maar ik moet natuurlijk ook opletten dat het "gezonde tussendoortjes" zijn. Dat is niet altijd even gemakkelijk.
Nu het intensieve gedeelte van mijn voorbereiding eraan komt, worden de te lopen afstanden langer en langer. Vooral mijn lange duurtraingen op zondag (afgelopen zondag 25 km, komende zondag 28 km) worden dermate lang dat genoeg drinken en eten (suikers) onderweg belangrijk is.
Tot voor dit jaar heb ik nooit drinken of eten meegenomen onderweg. Zelfs de ipod waarbij zovelen zweren, moest ik niet hebben. Allemaal onnodige balast
Maar nu heb ik dus geen keus. Bij afstanden tot 10 km lukt het me nog zonder water, maar erboven heb ik echt drinken nodig. Mijn zweetproductie is dermate, dat geen water drinken onverantwoord zou zijn.
Dit bracht me bij de zoektocht naar de perfecte drinkgordel. Er bestaan veel modellen op de markt, en na me wat geïnformeerd te hebben op fora en andere blogs, bleek dat veel van die gordels serieuse minpunten hadden (gordel spant te veel, gordel zakt af, te weinig flesjes, flesjes vallen uit de gordel etc.).
De beste reacties las ik over de Nathan speed gordel (met 2 of 4 flesjes van 30 cl). Een paar maand geleden heb ik deze dus online besteld, en nu ik hem de laatste tijd intensief gebruik, heb ik er alleen maar lovende woorden voor. Hij is echt goed: blijft mooi zitten, de flesjes blijven mooi op zijn plaats, je kunt ze gemakkelijk in en uit de holster halen, en er zijn twee zakjes waar je je sleutels en gels kunt instoppen.
Ik zou me al geen trainingen zonder mijn Nathan meer kunnen voorstellen. En die extra balast (met 4 volle flesjes en een paar gels weegt hij toch ongeveer 1,5kg), dat beschouw ik nu als een bijkomende moeilijkheidsgraad van mijn training
Het drinkgordel probleem is dus vrij vlug opgelost geraakt.
Bleef nog het probleem van de voeding over. Tijdens de marathon (en de voorbereiding erop) verbruik je dermate veel energie, dat je die echt onderweg moet aanvullen als je geen hongerklop wil oplopen. Daarom moet je per uur ongeveer een 70 gram koolhydraten eten.
Met gels had ik al ervaring doordat ik er ook regelmatig met de koersfiets op uittrek (behalve dit jaar dan ), maar de gels die zich richten op fietsers zijn meestal vrij groot qua verpakking zodat ze niet echt ideaal zijn voor een loper.
Je moet dus zoeken naar echt geconcentreerde gels. Het nadeel daarvan is dat die zodanig plakkerig en vast zijn, dat je maag er van kan opspelen... Het is dus een kwestie van trial en error.
De gels van Overstims vind ik bijvoorbeeld wel goed, maar het nadeel is dat de opening van de tube dermate klein is dat je de gel er bijna niet uit geknepen krijgt. Mijn voorkeur gaat momenteel dus uit naar de Squeezy gels. Een van de eerste merken ooit op de markt en nogal ene referentie.
Echt lekker zullen die gels wel nooit vinden, maar het is een noodzakelijk kwaad en je merkt dat je lichaam er echt wel deugd van heeft.
De voorbereiding loopt momenteel bijna perfect. Ik verteer de trainingen goed en bouw langzaam op.
Afgelopen zondag liep ik een nieuw afstandsrecord: 23 km aan lange duurtempo. Het ging verbazend goed. Het was ook de eerste maal dat ik het parcours van 20km op het Adeps liep, en de extra lus van 10 km is best fijn. Ik ben wel een tweetal keer foutgelopen doordat bordjes ontbraken, en de extra lus bevat jammergenoeg een tweetal km op asfalt, maar voor de rest is het een zeer mooi, golvend en afwisselend parcours.
Voor de rest dus geen problemen, buiten enkele kleine kwaaltjes. Zo heb ik last van schaafwondjes door de wrijving van mijn t-shirt (aan mijn tepels ) en van mijn hartslagmeterband (aan mijn borst). Ik gebruik nu wat vaseline en plakkers en dat lijkt te helpen.
Daarnaast heb ik op mijn onderrug ook een serieuse strook gehad die verbrand was door de wrijving van mijn drinkgordel (Nathan speed 4) op de elastiek van mijn short. Ik had er niets van gevoeld toen ik liep, maar na het lopen begon het daar enorm te pieken... Ook dat probleem lijkt echter opgelost (nieuwe short en wat vaseline).
Een ander vervelend akkefietje heeft met mijn buik te maken. Ik ben de laatste weken al een paar keer in de bosjes moeten kruipen... Ik vermoed dat het eten en drinken tijdens het lopen er voor iets tussenzitten. Gelukkig kan ik me in het Zoniënwoud altijd ongemerkt achter een boom wegsteken. In Berlijn zal dat met het vele publiek niet kunnen, dus ik hoop dat het 'probleem' opgelost raakt!
Tot slot heb ik gisteren een wespensteek gehad in de plooi aan de achterkan van mijn knie. Vermoedelijk ging ze geplet worden tussen kuit en hamstring, en heeft ze daarom geprikt. Echt leuk was het niet, maar ik kon gelukkig verderlopen zonder er al te veel last van te hebben.
Morgen staat er een intensieve duurloop op het programma van 10km en zondag een lange duurloop van 25km. Dit zou een totale weekafstand moeten geven van 58,5 km, wat ook een record zou zijn. Al is dat relatief natuurlijk: de volgende weken zal ik constant "records" breken.
In elk geval, de 'moral' is zeer goed en het lichaam pruttelt niet tegen. Alles verloopt dus naar wens. Hopelijk blijft het zo.
Gisteren stond er een lange duurtraining van 20km op het programma.
Aangezien ik bij mijn schoonouders logeerde, was het de bedoeling om van bij hen, langs de Schelde naar Oudenaarde te lopen en terug.
Na een zeer goed verlopen training van 18km vorige week, dacht ik dat het wel een makkie zou worden...
Niet dus! Het verliep echt moeilijk, de benen voelden niet goed aan, en ook mentaal zat het niet snor. Het bleef echt maar duren, en na 10km zakten de tussentijden dan ook van 5m30 naar 5m45à 6m/km.
Op de koop toe begon de voetpod van mijn polar te flippen, waardoor ik geen correcte afstanden meer kreeg doorgegeven. In principe zou ik heen en terug 20km moeten hebben afgelegd, maar volgens mijn polar waren het maar 18,7km, hetgeen onmogelijk is.
Enfin, uiteindelijk heb ik 1u53 gelopen aan duurtempo (gemiddelde hartslag 160/min), maar het voelde echt alsof ik een wedstrijd gelopen had waarin ik alles had gegeven (wat dus niet het geval was).
Zo begint het besef te dagen dat ik echt wel aan een zotte onderneming ben begonnen. Afstanden meer dan 15km zijn nooit een makkie, ook niet als je op het gemak loopt. Ik kan dus voor mijn volgende training aan lange duurtempo maar beter zorgen dat ik geen alcohol drink de avond voordien en op tijd ga slapen (hetgeen afgelopen zaterdag niet het geval was).
Met deze training heb ik trouwens ook het laatste stukje bekend terrein bereikt. Nooit liep ik in mijn leven verder dan 20km, en zelfs die afstand liep ik nog maar 5x. Volgende week zondag begint de stap in het ongewisse echt met een duurlop van 23km.
Ik ben nog steeds op vakantie. Tot mijn grote tevredenheid slaag ik er zeer goed in om mijn trainingschema te volgen en liep ik al 78 km op Duitse bodem.
In Beieren was het serieus warm om te lopen, maar gelukkig waren er genoeg bossen waar ik de schaduw kon opzoeken. Sinds een paar dagen logeren we nu bij familie dicht bij de maas aan de Duits-Nederlandse grens. Het is er vlakker en minder warm, wat wel deugd doet.
Mijn laatste training in Beieren was wel bijna faliekant afgelopen. Op 100 m van ons huis moest ik een klein straatje inslaan. Net voor de afslag, verscholen tussen een struik, stond een gevarendriehoek die ik niet had gezien en waar ik vol tegenaan ben gelopen.
Gelukkig was het geen stevig onbuigbaar model (in welk geval ik een serieuse hersenschudding zou hebben gehad), maar een dunne buigbare metalen plaat.
Gevolg: naast de schrik, een schaafwonde van 10 cm lang en een tweetal cm dik net onder mijn haarlijn. Ik zie er uit als een indiaan op oorlogspad...
Als we terug thuis zijn post ik er wel eens een foto van.
Het weer is niet super denderend, maar met de trainingen verloopt het uitstekend. Ben al drie maal gaan trainen, goed voor 33 km. Morgen staat een lange duurtraining van 15km op het schema.
Sinds de 20 km van Brussel, en de ermee gepaard gaande ontgoocheling, heb ik niet meer gelopen. De zin was weg, de motivatie ook. Het was tijd om eens even aan iets anders te denken. Mijn chips en bier/wijn consumptie voor de tv is dan ook gevoelig gestegen de laatste twee weken.
Toch denk ik dat ik nu klaar ben om de bladzijde om te slaan, en terug vooruit te kijken.
Een aantal zaken wijzen toch in die richting: Ik heb gisteren voor het eerst terug even gelopen: 8 km op het gemak, weliswaar met de nodige spierpijn de dag nadien, maar dat mag niet verbazen na 15 dagen zonder sport. Ik heb ook een nieuw paar schoenen gekocht en een aantal sportgels om uit te proberen tijdens mijn lange duurlopen. En ik heb mijn hotel geboekt voor de marathon.
Maar de belangrijkste mentale stap is vermoedelijk het feit dat ik mijn trainingschema voor de marathon heb opgesteld. Ik denk dat dit echt nodig was om terug de noodzakelijke focus te krijgen.
Het deed deugd om het in elkaar te puzzelen, al dringt stilaan ook het geschifte van mijn onderneming tot me door. Volgens mijn schema zal ik eind augustus, tijdens mijn intensieve trainingsperiode, meer dan 70 km/week lopen (!).
Het maximum dat ik tot nu toe per week heb gelopen is 40 à 45 km/week. En ik heb nog nooit meer dan 20km aan één stuk gelopen. Ik zal de komende drie maanden dus constant mijn grenzen verleggen.
Het wordt echt een sprong in het onbekende, maar van een goede uitdaging ben ik nog nooit bang geweest.
Het is afgelopen week weer zeer druk geweest op het werk, waardoor ik nog geen tijd heb gehad om een verslagje te typen van de 20km van Brussel. En misschien zit het feit dat ik eigenlijk niet echt tevreden ben over mijn tijd er ook wel voor iets tussen.
Om maar meteen ter zake te komen: ik heb 1u38m42s gelopen. De meeste mensen die naar mijn tijd vragen, vinden dit al een mooie tijd, en helemaal ongelijk hebben ze niet. Maar het is wel trager dan het 1u35m dat ik als absoluut minimum beschouwde, en de zeker trager dan de 1u32 waarop ik hoopte.
Hoe is het zover gekomen? Daar heb ik me de dag na de race, op Pinkstermaandag, uitgebreid over kunnen bezinnen, tot grote wanhoop van mijn vrouw, die het op haar heupen kreeg van mijn slecht humeur.
Het lag in elk geval niet aan het feit dat ik er niet klaar voor was. De trainingen waren perfect verlopen, ik was in goede vorm en ik was 's morgens met goede benen opgestaan.
De echte reden - zo heb ik besloten - is een combinatie van te warm weer en een verkeerde mentale inschatting van mezelf.
Eerst en vooral dus de warmte die ik maar moeilijk verdraag. Ik begin bij het minste te zweten als paard, en dus had ik al wat twijfels van nog voor we gestart waren. Mijn vrees werd ook vanaf het begin bevestigd: vanaf de eerste meters in de Wetstraat begon ik te koken en gutste het zweet van mijn gezicht. Het deed mij bijna onmiddellijk het besluit nemen om niet te snel van start te gaan. Ik was echt 'bang' om na 15km een megaklop van de hitte te krijgen en daarbij kwam dat de helling van de Tervurenlaan ook ergens in mijn achterhoofd spookte.
Het gevolg is dat ik na mijn eerste twee kilometers die ik volgens schema had gelopen (respectievelijk 4min30 en 4min 42), het tempo heb laten zaken naar ongeveer 5min per km. Ik had weliswaar het idee opgevat om een negatieve split te lopen (tweede 10km sneller dan de eerste 10), maar heb wat overdreven in het rustig aandoen. Na 10km kwam ik door in 48min50, dwz al 1min20 achter op het schema dat naar 1u35 moest leiden.
En het is eigenlijk nooit meer goed gekomen. In plaats van vanaf dan de kraan echt open te draaien, bleek ik bang van de loden hitte, en bleef ik min of meer hetzelfde tempo houden om te vermijden dat ik de man met de hamer zou tegenkomen op de Tervurenlaan. Ook toen ik dan uiteindelijk aan de helling van de Tervurenlaan begon, hield ik me het eerste gedeelte in, terug uit angst voor de man met de hamer.
Het gevolg is dat ik in mijn vier deelnames nog nooit zo vlot de helling ben doorgekomen en dat ik op het einde nog zoveel reserve had dat mijn laatste kilometer mijn snelste uit de ganse wedstrijd was (4min10). Uit mijn hartslaglog blijkt dat ik ook pas na meer dan 18km in verzuring ben beginnen gaan wat uiteraard veel te laat is.
De slotconclusie is dus dat ik mentaal gefaald heb als gevolg van mijn vrees voor de hitte. In plaats van vanaf het begin mijn vooropgestelde tempo van 4min40 te lopen, waarbij ik dan wel zou zien of ik zou kraken of niet, heb ik zo danig behoudend gelopen dat ik op het einde eigenlijk niet leeg was. Alleen was het dan te laat om de tijd die ik onderweg verspeeld had, nog goed te maken.
Ik kan dus niet echt tevreden zijn met mijn prestatie, ook al heb ik mijn beste tijd ooit op de 20km van Brussel gelopen. Dat laatste zegt echter niet veel aangezen ik ook nog nooit zo goed, zo veel en zo hard had getraind als dit jaar.
Het is toch een 'bittere pil', maar laat het hopelijk een goede les zijn voor de toekomst!
Nu is het zaak van mijn hoofd in de komende weken leeg te maken, om dan met hernieuwde moed te beginnen aan de echte challenge van dit jaar: het onontgonnen terrein van de marathon.
Zondag heb ik mijn laatste training als voorbereiding op de 20 km van Brussel gelopen: 13 km intensieve duur in het ADEPS. Een laatste maal heb ik alles uit de kast gehaald, en ik was echt kapot na aankomst.
Hiermee zit de voorbereiding erop. Deze week loop ik nog één of tweemaal een halfuurtje los, maar dit zal geen conditieverbetering meer voor gevolg hebben.
Dan is het gewoon aftellen tot zondag 15u. Zorgen dat ik genoeg rust en slaap en hopen dat het weer meevalt (droog en niet te warm).
Het doel blijft om zo dicht mogelijk bij 1u30 uit te komen (in elk geval minder dan 1u35).
Ik verwacht er eigenlijk wel veel van. Hier heb ik het uiteindelijk allemaal voor gedaan: trainingen in weer en wind, 's morgens naar kantoor lopen, 's avons laat van kantoor naar huis lopen ook al was de zin soms ver te zoeken. Eigenlijk ben ik bijna vijf maanden maar met twee zaken bezig geweest: werken en lopen (of plannen wanneer ik zou lopen, of analyseren hoe ik gelopen had, of berekenen hoe rap ik zou kunnen lopen, of ...).
Ik ben dus blij dat de grote dag er bijna is! Het zal me trouwens ook deugd doen om de eerste weken van juni eens wat rust te nemen. Eens iets anders doen dan constant lopen (misschien mijn koersfiets terug van onder het stof halen) en de batterijen terug op te laden, zodat ik nadien terug kan toewerken naar de marathon van Berlijn.
Je zou het misschien niet verwachten, maar ik heb in mijn leven nog nooit zoveel wilde beesten gezien als in Brussel!
De eekhorens die de vele parken bevolken zijn uiteraard al lang geen curiosum meer.
Ook vossen hebben zich de laatste jaren geïnstalleerd in Zuid-Brussel. Blijkbaar gedijen ze zeer goed in de trein/metrobermen en de parken in de buurt van het Zoniënwoud.
In het begin dat we in Oudergem woonden, was ons opgevallen dat iedereen in de buurt zijn vuilniszakken boven op de brievenbus of op de tuinmuurtjes zette. Bleek dat de vossen anders 's nachts de zakken openscheurden. Het leek mij een of andere urban legend, tot ik op een avond laat thuis kwam en in de uitgestorven wijk een vos de straat zag oversteken. Ik dacht eerst dat het een hond was, maar de pluimstaart nam alle twijfel weg.
Deze winter heb ik een achttal vossen gezien in het park van Woluwe. Echt 'wild' kun je ze niet meer noemen, want sommigen liepen tussen de bomen zelfs een paar honderd meter mee, op nauwelijks tien meter afstand.
Ik vond die vossen al best indrukwekkend, maar de afgelopen weken had ik twee nog specialere ontmoetingen. Een paar weken geleden liep ik in het Zoniënwoud bij valavond. Toen ik plotseling achter mij keek, zag ik midden op het pad waar ik liep iets staan. Ik dacht eerst (opnieuw) dat het een grote hond was, maar besefte onmiddellijk dat dit onmogelijk was. Bleek dat er een ree mij op het gemak stond te observeren. Het was echt kicken, ook al duurde het maar een paar seconden.
Gisteren had ik mijn tweede ontmoeting, opnieuw bij valavond. Ik liep op een grintweg, waar aan de linkerkant een grasweide was (met picknicktafels en een speeltuin voor kinderen). Daar stond het, op zijn dooie gemak te grazen (grazen herten eigenlijk?), een reebok. Het was echt magisch. Dat beest rechtte zijn kop, taxeerde mij, en bleef gewoon staan! Ik wist echt niet wat me overkwam. Ik kon gedurende minstens tweehonderd meter dit prachtig dier bekijken, dat op minder dan twintig meter van mij af stond. Ongelofelijk! Ik kreeg er echt kippenvel van en het lopen ging nadien precies veel makkelijker...
Gisteren was het zover: Dwars door Brugge, ofwel een test van 14,7 km door het historische centrum van Brugge.
Na zaterdag nog een viertal kilometer te hebben losgelopen, stond ik zondag met frisse benen op. Buiten was het mooi weer, misschien zelfs een beetje te mooi.
Vorig jaar was het tijdens Dwars door Brugge ook vrij warm, en toen was ik echt gedehydrateerd aan de tweede bevoorrading aangekomen. Ik hoopte dan ook stiekem dat 1) het was frisser zou zijn aan de kust en 2) dat de bevoorradingen beter gespreid zouden zijn, of dat er een extra bevoorrading zou zijn.
We waren mooi op tijd in Brugge aangekomen, omdat Eveline om 14u de 4,7 km liep. Het moet gezegd: ze heeft dat schitterend gedaan!
Om 15u was het dan mijn beurt. Indien ik mijn vooropgesteld doel van 1u05 wou lopen, moest ik tussentijden lopen van ongeveer 4min25/km. Met een eerste kilometer in 4u22 was ik in elk geval goed vertrokken. De eerste vier kilometer had ik het echter vrij lastig. Ik had wat steken in mijn onderbuik, vermoedelijk doordat mijn buik- en ademhalingspieren zich moesten aanpassen aan het plotse tempoverschil.
Nadien begon het echter beter en beter te gaan. Ik voelde me echt wel goed, ondanks de warmte. De eerste bevoorrading lag terug zoals vorig jaar op de grote markt (na 5 km). Met mijn minder fijne ervaring van vorig jaar in gedachten, zorgde ik ervoor dat ik genoeg dronk.
Daarnaast was ik ook heel tevreden dat mijn broer na een 7tal km langs het parcours stond met een bekertje sportdrank. Zijn aanmoedigingen en die van mijn vader deden trouwens veel deugd.
Zo liep ik verder op weg naar de tweede bevoorrading aan de 10km, waar ik passeerde er in 44 min. Ik voelde me nog goed en dus begon ik langzaam het tempo wat op te drijven.
Net zoals in Oostende, heeft mijn vader naast me meegereden tijdens de laatste drie kilometers. Ook al heb je op zo'n moment niet echt veel adem over om te babbelen, toch doet het deugd om iemand naast je te hebben die je moreel steunt.
Uiteindelijk heb ik mijn tempo de laatste kilometers nog flink kunnen optrekken (mijn laatste kilometer was zelfs mijn snelste kilometer van de wedstrijd) waardoor ik een zogenaamde negatieve split liep (een tweede wedstrijdhelft die sneller is dan de eerste). Ik finischte uiteindelijk in een tijd van 1u04m13s! Mooi onder mijn vooropgesteld doel van 1u05.
Een zalig gevoel van intense vermoeidheid en enorme euforie maakte zich van me meester.
Na de wedstrijd babbelde ik nog wat na met Frederiek, die ook de Legal Run en de Marathon van Berlijn meeloopt. Hij deed er een tiental seconden trager over dan mezelf, maar was wel gestruikeld over één van de vele kasseien in het Brugse stadscentrum. We zijn dus duidelijk aan elkaar gewaagd en zijn dan ook van plan om deze zomer regelmatig samen te trainen als voorbereiding op de marathon.
Na deze geslaagde test weet ik in elk geval dat 1u35 op de 20km van Brussel haalbaar is. 1u30 is wellicht nog iets te ver gegrepen, maar ik zal toch proberen om er zo dicht mogelijk bij te geraken.
Gisteren had ik gepland om na het werk een rustige duurloop te doen van een 15tal kilometer (lange duur-tempo).
Er was echter veel werk op kantoor. Correctie: er is altijd veel werk op kantoor, maar nu nog meer dan anders. Daardoor kon ik pas om 20u30 het kantoor verlaten. Toen ik aan de startplaats op de Tervurenlaan aankwam, begon het al licht te schemeren.
Begin mei pas om 20u45 vertrekken voor een duurloop van meer dan een uur in het Zoniënwoud is natuurlijk om problemen zoeken.. Bepaalde stukken van het bos zijn zo dicht begroeid dat het al echt donker was en ik goed moest opletten waar ik mijn voeten zette.
Na 10 km begon het echt penibel te worden: het was pikkedonker en ik zag geen steek voor mijn ogen. Gelukkig ken ik het traject goed, maar echt confortabel lopen was het niet. Bovendien werd ik tot tweemaal toe geplaagd door sanitaire problemen...
Ik heb dus maar wijselijk gekozen voor de kortste route naar de auto en heb het, met de nodige tegenzin, voor bekeken gehouden na 13,3 km.
Kortom, ook al voelden de benen goed, het was een duurloop om vlug te vergeten en zeker niet voor herhaling vatbaar.
Zaterdag ga ik een twintigtal minuten loslopen met nadien een aantal versnellingen om de spieren goed los te maken, en zondag is de grote dag.
.
maar ik blijf er wel kippenvel van krijgen. Het zijn echt machtige beesten!
Ik had nog foto's beloofd van mijn aanvaring met een gevarendriehoek. Bij deze...
