KL (3): The Golden Triangle (maar het is een stompe driehoek)
Vandaag gaan we met de monorail naar de de Menara KL Tower, je ziet beide op foto 1, een van de hoge observatiepunten gelegen in de moderne zakenwijk van KL en volgens onze reisgids ook die met het beste Panorama (beter dan de veel drukker bezochte op de Petronas Twin Towers in dezelfde buurt). Nou, we beg to differ. Wij zien enkel een onbehoorlijk rommeltje onder ons, van stadsurbanisatie hebben de projectontwikkelaars van KL blijkbaar niet veel kaas gegeten en dat je in een sky box kan gaan staan, met een glazen vloer onder je, is ook niet van aard onze mening bij te stellen. Tsja, ergens een gewenningsverschijnsel, we hebben al zoveel observatieplatforms bezocht overal ter wereld, en dit is een onderdeurtje. Wel zien we, ditmaal van dicht bij, de nieuw gebouwde speer die de Buhr Khalifa van Dubai naar de kroon moet steken, maar hij is nog niet helemaal af en zal pas in april openen, met een Michelin restaurant boven. Terwijl het revolving restaurant dat in deze toren behuisd is, sinds oktober 2023 gesloten is wegens juridische kweddelen met de eigenaars van de telecommunicatietoren. Wat een gesukkel allemaal vrienden, in Singapore zijn ze beter bij de les hoor! Al is dat kunstmatig grasveld beneden wel drollig, verwachten ze dat de Engelsen gaan terugkomen koloniseren, met een strookje cricket na? En ja, met de avondverlichting zal het er minder rommelig uitzien, zoals blijkt uit die ene foto die we van een wervend reclamefilmpje trokken.
Nee, werkelijk, in heel die Gouden Driehoek is alles gewonnen verloren op en naast mekaar gebouwd, wij vinden het allemaal om ter lelijkst. Behalve de Petronas Twin Towers dan, olie en gasrijkdom does the trick. Geen sprake van dat we hier ook nog eens naar boven gaan (alle tijdsloten zijn overigens uitverkocht tot half drie vanmiddag), maar op zich mogen die twee torens er zijn, en je kan ze het best beschouwen vanuit het verdienstelijke KLCC park, dat door de grote Braziliaanse landschapsarchitect Roberto Burl Marx werd getekend. Het gaat toch beter als een buitenlander de Maleiers komt bijstaan, blijkbaar. Aan de rand van dit park ligt het Aquarium, een degelijk exemplaar, al heeft men spijtig genoeg die podologisch begaafde vissen die dode huidschilfers van mensenvoeten oppeuzelen niet meer in de aanbieding. Jammer, want het is een verslavende behandeling, we lieten onze arme voeten in Cambodja al eens door deze Doctor Fishes soigneren. Verder the usual stuff natuurlijk (een tunnel, veel zwemmend ongeregeld), maar ook een vis die wij nog nooit in ons leven hebben gezien. Hij draagt, zie op foto 13 een koppel, enkel een Maleisische naam, een local naast ons vraagt of wij de Engelse naam kennen. Nee, antwoorden wij naar waarheid, nog nooit een dier gezien dat er van buiten als een vis uitziet, maar van binnen, als het schepsel zich omdraait, als een krab. Ja, zegt onze vriend voor twee minuten, het smaakt ook min of meer als krab, als men tenminste niet vergeet er eerst het gif uit te halen, dat is ook voor de mens gevaarlijk. Tropische beesten, altijd gezellig. Waarna wij ophoepelen en weer aanbelanden in KS SENTRAL, voor een keertje eens niet superdruk. Onze ligstoel aan het zwembad wacht op ons, maar helaas, dat feestje gaat niet door wegens een plots opduikende regenbui - overigens pas de eerste die ons in KL overvalt. Morgen geen blog, dan reizen we met de bus naar Melakka voor 2 overnachtingen, kwestie van de Nederlandse heerschappij van vroeger eens nader te beschouwen (komt goed uit, want we zijn net begonnen aan Revolusi van David Van Reybrouck).
KL (2): de Indiërs aan het feest, vooral in de Batu Caves
Paniek in de hotelkamer vanmorgen! Plots blijkt onze iPad-oplader stuk (het is niet de draad, blijkt uit een test met een andere draad), moeten we nu stoppen met fotograferen en bloggen wegens batterij morgen plat? Want een oplader met twee pinnen kan je in Maleisië, dat op het Engelse systeem zit (drie pinnen), gegarandeerd niet vinden. Toch niet, want onze smartphone-oplader werkt nog wel en daar past de iPad-draad ook in. Nu zitten we dagelijks kabellegger te spelen, want er is ook nog de SONOS-soundbar; drie draden voor 1 oplader, het wordt krap op de digitale markt.
KL heeft een geïntegreerd openbaar vervoersysteem dat je wel even moet bestuderen (zie foto 1). Goedkoop is het, zodat we allicht te veel geld op onze Touch and Go-kaart hebben laten zetten (kan enkel aan een counter, niet aan een machine, leve het menselijk contact), maar beter te veel dan te weinig. Om 8.30 zijn we al de boer op, naar de Batu Caves, helemaal bovenaan in het midden van foto 1 en een rit van 25 minuten. Dat wordt echter een uurtje, want onze trein houdt er drie haltes voor de terminus mee op en dus moeten we (lang) wachten op de volgende trein. Lijkt wel De Lijn! Maar proper zijn ze, die toestellen en ze hebben, tiens tiens, speciale wagons voor ladies only. Ter plekke gekomen, wordt het snel drukker, want deze grotten, heilige schrijnen voor de Indische minderheid van Maleisië (vooral de Tamils onder hen, want er leven hier ook Indische moslims). Een eerste grot wordt bewaakt door Hanuman, de apengod, die kennen we nog. Dan ook geen wonder dat het hier volloopt van vieze aapjes, die proberen alles te stelen wat de mensen in hun handen houden en met mekaar strijd leveren om het beste eten. Binnen gaat het er rustiger aan toe. In de Sri Ramayana Cave heeft men de mythe van Rama (zoals opgetekend in zijn Ramayana en een gedeelte van de Mahabrata) als een driedimensionaal stripverhaal uitgebeeld. Inclusief strijdwagens en reuzen die moeten wakker gemaakt worden, tjonge, tjonge, wat een gedoe. Hebben we al eens gezegd dat het hindoeïsme de kinderachtigste religie ter wereld is? Nee? Bij deze dan. Alle infantiliteit echter ter zijde voor het hoofdplein waar Lord Subramaniam (wie is die gozer nu ook weer) als verguld standbeeld indrukwekkend staat te zijn. En dan mag je, via 272 (!) trappen naar de hoofdgrot. Ons niet gezien, de vakbond die onze benen bestuurt, weigert beslist. Ook wensen wij onze sneakers niet uit te doen om zon kitscherige binnentempel te mogen betreden. Wel zijn we te porren om 5 Ringgi (= 1 euro) te betalen voor Cave Villa. Dat is nu ook wel geen meesterwerk, maar je betreedt deze plek tenminste via een mooie natuur-miniwandeling, om vervolgens te stuiten op vreselijke sculpturen (die te koop zijn!) en een Indisch dansje van een hoogstens twaalfjarig meisje (kinderarbeid?). Gelukkig biedt de grot zelf een paar betere installaties, wij voelen wel wat voor die rode duivels. Tot zover de Batu Caves. Je moet het gezien hebben als je in KL bent, maar de Tamils zullen er toch meer aan hebben dan wij.
Op dezelfde trein maken we nog een stop - 600 meter van het station bevindt zich een nieuw museum (nog maar tien jaar open) dat Bank Negara heet. De naam doet het al vermoeden: Negara is de staatsbank van Maleisië en er is, zowel langs buiten als van binnen, niet op een ringgi gekeken: fraai gebouw, schitterend interieur, gratis ook, maar wat doet men ermee? Wij bezochten het omdat we wisten dat de hoogste verdieping een Art Gallery was, maar mijn hemel, het is geen wonder dat we nooit eerder iets vernomen hebben van Maleisische schilders. De gelegenheidsexpo heet The art of storytelling maar eens te meer betreft het een infantiel, en veel te druk spektakel, dat alweer vooral aan Maleisiers van Indische afkomst werd uitbesteed (nog wat goden, geesten en demonen dus). Enkel Yusuf Ghani kan ons op foto 17 een beetje bekoren (een beetje!). De rest van dit grote gebouw is besteed aan een collectie van munten en de pedagogische werken van deze staatsbank: kinderen leren wat een bank is, waarom die moet handelen in lijn met de sharia-wetgeving en hoe de opeenvolgende gouverneurs hun best hebben gedaan voor het vaderland. Jammer dat Lippens geen Maleisiër was!
Zo dreigt dit in tweevoud een sofdag te worden, maar we ronden hem prima af. Op KS SENTRAL slagen we er na navraag in het kantoor van ETS te vinden, en dat is de treinmaatschappij die ons op 12 januari naar Butterworth zal brengen. Maar die populaire trein kan je best voorbestellen, zodoende. Weliswaar vragen ze ons paspoortnummer (kennen we niet van buiten, ons paspoort ligt veiligheidshalve in de kluis van onze hotelkamer), maar we kunnen ons identificeren met onze Belgische identiteitskaart die we gelukkig ook bijhebben. 1 ticket 1 voor The Passenger (de bediende denkt dat wij JOSEPH MARIA heten, ook goed) om 11 hr met aankomst 15 hr, heel goed, net wat we wilden. Bij de toeristische dienst (alles bestaat op KS SENTRAL, je moet het alleen allemaal weten te vinden in deze mierenhoop) informeren we naar de bus die ons overmorgen naar Melaka gaat brengen (zoals we dachten zijn er zoveel bussen dat hiervoor niets moet voorbesteld worden) en installeren we ons, net zoals gisterennamiddag, aan het zwembad, dat de Hilton op de 8ste verdieping deelt met het aanpalende Meridien-hotel. Met een caipirinha, schol!
KL (1): van oud naar nieuw via de Lake Gardens en Thean Hou Temple.
31/12: haha, vanmorgen zien we, redelijk uitgeslapen, wel een zonnig KL voor onze neus. Naar die waterplas rechts boven foto 1 willen we wandelen, dat ziet er niet ver uit, en we kunnen een eerste stop maken in het National Museum Negara, volgens onze hotelconcierge slechts 15 minuten wandelen, hij legt uit welke richting we uitmoeten. Klopt als een bus, en daar is het museum al (foto 2), maar verhip, hoe komen we nu die snelweg over? Beetje zoeken, maar tenslotte vinden we een underpass via de parking van een hotel, beetje ingewikkeld maar ons vorig leven als spoorzoeker komt ons van pas. Het museum ziet er van binnen heel voornaam uit (dure vloertegels, een geschenk van Pakistan) en vertelt op licht-oubollige wijze heel de oude en moderne geschiedenis van Maleisië, dat natuurlijk nog maar sinds 1957 een land is. Daarvoor: sultanaten, waaronder een glorierijk in de 15de eeuw, koloniale heersers (Portugal, Nederland en tenslotte Engeland), een Japanse bezetting (waarvan vooral de Chinese bevolking, 25% van het totaal, te lijden had). Daarna: een multi-etnische staat, gesticht door de wijze vader des vaderlands Tunku Abdul Rahman. Zijn Alliance Party verenigde Maleiers, Chinezen en Indiërs (nog een belangrijke minderheid), maar kwam na 7 jaar in conflict met de leidende partij van Singapore. Raciale conflicten of een burgeroorlog dreigden en wat deed deze man? De afscheiding van Singapore bepleiten in het belang van de vrede, en zo geschiedde in 1965. Zou het Israël op ideeën kunnen brengen? Tsja, vergeet het, zionisten denken zo niet, en doen ze dat uiteindelijk wel (Rabin) worden ze vermoord. Verdienstelijk museum dus, maar weinig eye candy, des te meer tekst. We worden nu al moe van het geslenter en de dag is nog jong. Reden ze hier nog maar met riksjas rond, zoals op foto 4.
Volgens onze gids kan je van dit museum met een brug (over weer zon snelweg) naar de Lake Gardens. Klopt, maar de roltrap is kapot, we bevinden ons precies weer in Antwerpen. Grrr, vermoeiend. Deze wijk met veel groen werd in feite geconcipieerd door de elitaire Engelsen, die hun ondergeschikten in de stoffige stad achterlieten. Er zijn nog steeds veel ontspanningsmogelijkheden, zoals een poshy planetarium (foto 5), maar dat laten we links liggen. Liever naar het Bird Park, zoals het een Oostvogel betaamt. De dieren hebben hier veel plek en zijn duidelijk gewend aan mensen, zodat je ze van dichtbij kan fotograferen. Wij hebben het voor die show-pelikaan en die uil met een lijf dat van boomschors lijkt gemaakt, of anders heeft hij zijn pyjama al aan. Er zijn ook artificiële watervallen en een foto-opportuniteit voor mensen die graag met vogels op hun lijf zitten, wat wil je nog meer.
Nog een museum willen wij, kwestie van airco te verwerven, want hot hot hot buiten, en dorstig ben je altijd, ook al hebben we een gezinsfles water gedronken voor ons vogelbezoek. In de buurt ligt het Islamic Arts Museum, we vinden het met enige moeite (slechte bewegwijzering!), maar hè, het is gesloten, wat niet normaal is (hun sluitingsdag is maandag). Gelukkig ligt ernaast nog een ander museum, en dat is een verrassende meevaller, en nog gratis ook: het Royal Malaysian Police Museum. Merkwaardige binnenhal (foto 12), maar ja, de politie had hier wel een en ander te stellen. Vooral met de communisten, die van 1950 tot 1985 sporadisch terreur zaaiden - naast tweedracht in de hand werkten tussen Maleiers en Chinezen. Ergo staat de politie, meer dan het leger, hier hoog in aanzien en je komt hier werkelijk alles over de Maleisische flik (en vrouwelijke flik!) te weten. Inclusief zijn/haar vervoermiddelen. Motosikal, geen moeilijke taal hé, dat Maleisisch? (Een verbastering van het Engels uiteraard).
We moeten terug naar het hotel, waar we vroeg wensen te eten om daarna met de metro naar KLCC park te tuffen, kwestie van in t-shirt eens een nieuwjaarsvuurwerk te zien. Loopt anders af. Alle restaurants van de Hilton blijken een speciaal nieuwjaarsbuffet in petto te hebben, maar in het grootste kunnen wij er nog net bij, al hebben we geen reservatie. We weigeren een gek hoedje op te zetten, een bezoek van de kerstman (hier vergezeld van een kerstvrouw, wat zijn dat voor manieren) kunnen we wel gedogen. Prima eten overigens, maar drinken a volonte is niet meer aan ons besteed: na afloop, om 9 uur, zoeken we een beetje duizelig onze kamer op. Even rusten voor het vuurwerk! Ja, goed idee, maar als we onze ogen terug opendoen blijkt het al half twee s nachts! Maar ja, iedereen weet toch dat die Maleiers van vuurwerk niets afweten en men had ons gewaarschuwd voor zakkenrollers, dus maybe for the better.
1/1/2024: Rustdag in de ronde, nu al. Iets doen we toch: naar KL Central, het verkeersknooppunt onder ons hotel lopen, om ons een Touch and Go-kaart aan te schaffen, die we voor elke vorm van openbaar vervoer in de Klang Valley kunnen gebruiken (je kan ze bijvullen als het bedrag bijna op is - afgekeken van de Londense Oyster Card). Moeten we toch meteen uitproberen: 1 stop met de Monorail en we zouden dicht bij de mooiste boeddha-tempel moeten uitkomen. Ja, maar eerst moet je de juiste lijn vinden (wat een verwarring in dit reuzengrote station! Een kat vindt er haar jongen niet terug). Gelukt, maar het blijkt van die light rail-stop toch nog een half uur lopen te zijn naar de Thean Hou Temple, zo genoemd naar de hemelse moeder, zie ze blinken op de foto. En daarvan een stuk steil omhoog, lieve help! Enfin, we zijn er geraakt. Er wordt hier veel getrouwd - nu wel niet door moslims, denken wij - maar 40% van de bevolking is geen moslim. En op het bovendek kan je uitkijken over een deel van de stad (het tweede gebouw van links is onze Hilton, maar waag het niet deze excursie helemaal te voet te ondernemen, de rechtse speer in de lucht is de lokale Burj Khalifa, bijna even hoog en pas af). Zoals uit de laatste foto blijkt: oud en nieuw kan je in KL makkelijk in 1 plaatje vangen, zoals wij oud (31/12) en nieuw (1/1) in 1 blog hebben gevangen. Om half twee zijn we al terug in KL SENTRAL (waar het nu nog drukker is dan vanmorgen) en de weg naar boven, Hiltonwaarts (die is wel voorbeeldig aangeduid) kennen we al. Platte rust aan het zwembad op het dakterras! Waar we alweer in slaap vallen. We zullen het maar aan de warmte en niet aan onze leeftijd wijten .
Amsterdam/KL, 13 uur vliegen maar tenminste een rechtstreekse vlucht, die moesten we hebben. En nog wel met een stoel op de eerste economy-rij voor maximale beenruimte (je kan die benen helemaal strekken) - handig voor een nachtvlucht en tegen de bloedklonters, maar veel geslapen hebben we toch niet en bovendien moet afgerekend worden met een paar jengelende tweejarigen, waarom komen die niet met de boot. Maar kom, KLM vliegt tenminste niet meer over Rusland en Oekraïne, zoals in 2017, hoe zou dat komen?
KL vertoont zich in de verwachte gedaante: zwaarbewolkt, regenachtig, maar altijd 30 graden warm. In de voormiddag zullen we de zon wel eens zien zeker, en qua handbagage zullen we best altijd een regenponcho meezeulen (regenjas is te warm). Maar eerst naar ons hotel, de centrale HILTON. Niet van onze gewoonte, zon keten, maar nu was het handig: de HILTON bevindt zich pal boven het transportknooppunt KL SENTRAL, en die laatste plek kan je bereiken vanuit de luchthaven met de KLIA EXPRESS trein, 28 minuten, veel sneller dan met een taxi en goedkoop ook (circa 10 euro). Toevallig zien we buiten SENTRAL Queen bordje: verboden te roken, op straffe van 10000 Ri boete of 2 jaar gevangenis. Meteen maakt Maleisië zijn reputatie van draconische straffenuitdeler waar: dat lokale geldbedrag is meer dan 2000 euro, we mogen dus aannemen dat de lokale gevangenissen goed vol zitten. Stoppen met roken is ook een optie - vrijwel de onze trouwens.
Vriendelijke mensen natuurlijk in de HILTON, waar we om half zes pm arriveren. Verdienstelijk panorama op centraal KL vanuit onze kamer (foto 1 en 2) en van binnen een mooie doorloopstructuur, zoals blijkt uit foto 3. Twee bedden, dat andere is voor Paris Hilton, die naar verluidt wel eens langskomt. En in een van de vele restaurants van het complex een prima steak gegeten, ter versterking. Plus een babbeltje in het Nederlands met een jonge stagiair, die studeert aan de hotelschool van Eindhoven en nu 6 maanden stage loopt in KL. Bon, we zijn hier al thuis, en blijven hier, met een onderbreking voor een tweedaagse excursie, zomaar eventjes 11 nachten. Voor nu: sloapel en tot 1/1.
