KL heeft een geïntegreerd openbaar vervoersysteem dat je wel even moet bestuderen (zie foto 1). Goedkoop is het, zodat we allicht te veel geld op onze Touch and Go-kaart hebben laten zetten (kan enkel aan een counter, niet aan een machine, leve het menselijk contact), maar beter te veel dan te weinig. Om 8.30 zijn we al de boer op, naar de Batu Caves, helemaal bovenaan in het midden van foto 1 en een rit van 25 minuten. Dat wordt echter een uurtje, want onze trein houdt er drie haltes voor de terminus mee op en dus moeten we (lang) wachten op de volgende trein. Lijkt wel De Lijn!  Maar proper zijn ze, die toestellen en ze hebben, tiens tiens, speciale wagons voor ladies only.  Ter plekke gekomen, wordt het snel drukker, want deze grotten, heilige schrijnen voor de Indische minderheid van Maleisië (vooral de Tamils onder hen, want er leven hier ook Indische moslims). Een eerste grot wordt bewaakt door Hanuman, de apengod, die kennen we nog. Dan ook geen wonder dat het hier volloopt van vieze aapjes, die proberen alles te stelen wat de mensen in hun handen houden en met mekaar strijd leveren om het beste eten. Binnen gaat het er rustiger aan toe. In de Sri Ramayana Cave heeft men de mythe van Rama (zoals opgetekend in zijn Ramayana en een gedeelte van de Mahabrata) als een driedimensionaal stripverhaal uitgebeeld. Inclusief strijdwagens en reuzen die moeten wakker gemaakt worden, tjonge, tjonge, wat een gedoe. Hebben we al eens gezegd dat het hindoeïsme de kinderachtigste religie ter wereld is?  Nee? Bij deze dan.  Alle infantiliteit echter ter zijde voor het hoofdplein waar Lord Subramaniam (wie is die gozer nu ook weer) als verguld standbeeld indrukwekkend staat te zijn. En dan mag je, via 272 (!) trappen naar de hoofdgrot. Ons niet gezien, de vakbond die onze benen bestuurt, weigert beslist. Ook wensen wij onze sneakers niet uit te doen om zo’n kitscherige binnentempel te mogen betreden. Wel zijn we te porren om 5 Ringgi (= 1 euro) te betalen voor Cave Villa. Dat is nu ook wel geen meesterwerk, maar je betreedt deze plek tenminste via een mooie natuur-miniwandeling, om vervolgens te stuiten op vreselijke sculpturen (die te koop zijn!) en een Indisch dansje van een hoogstens twaalfjarig meisje (kinderarbeid?).  Gelukkig biedt de grot zelf een paar betere installaties, wij voelen wel wat voor die rode duivels.  Tot zover de Batu Caves. Je moet het gezien hebben als je in KL bent, maar de Tamils zullen er toch meer aan hebben dan wij.  

Op dezelfde trein maken we nog een stop - 600 meter van het station bevindt zich een nieuw museum (nog maar tien jaar open) dat Bank Negara heet. De naam doet het al vermoeden: Negara is de staatsbank van Maleisië en er is, zowel langs buiten als van binnen, niet op een ringgi gekeken: fraai gebouw, schitterend interieur, gratis ook, maar wat doet men ermee?  Wij bezochten het omdat we wisten dat de hoogste verdieping een Art Gallery was, maar mijn hemel, het is geen wonder dat we nooit eerder iets vernomen hebben van Maleisische schilders. De gelegenheidsexpo heet “The art of storytelling”  maar eens te meer betreft het een infantiel, en veel te druk spektakel, dat alweer vooral aan Maleisiers van Indische afkomst werd uitbesteed (nog wat goden, geesten en demonen dus).  Enkel Yusuf Ghani kan ons op foto 17 een beetje bekoren (een beetje!).  De rest van dit grote gebouw is besteed aan een collectie van munten en de pedagogische werken van deze staatsbank:  kinderen leren wat een bank is, waarom die moet handelen in lijn met de sharia-wetgeving en hoe de opeenvolgende gouverneurs hun best hebben gedaan voor het vaderland.  Jammer dat Lippens geen Maleisiër was!   

Zo dreigt dit in tweevoud een sofdag te worden, maar we ronden hem prima af.  Op KS SENTRAL slagen we er na navraag in het kantoor van ETS te vinden, en dat is de treinmaatschappij die ons op 12 januari naar Butterworth zal brengen. Maar die populaire trein kan je best voorbestellen, zodoende. Weliswaar vragen ze ons paspoortnummer (kennen we niet van buiten, ons paspoort ligt veiligheidshalve in de kluis van onze hotelkamer), maar we kunnen ons identificeren met onze Belgische identiteitskaart die we gelukkig ook bijhebben.  1 ticket 1 voor The Passenger (de bediende denkt dat wij JOSEPH MARIA heten, ook goed) om 11 hr met aankomst 15 hr, heel goed, net wat we wilden. Bij de toeristische dienst (alles bestaat op KS SENTRAL, je moet het alleen allemaal weten te vinden in deze mierenhoop) informeren we naar de bus die ons overmorgen naar Melaka gaat brengen (zoals we dachten zijn er zoveel bussen dat hiervoor niets moet voorbesteld worden) en installeren we ons, net zoals gisterennamiddag, aan het zwembad, dat de Hilton op de 8ste verdieping deelt met het aanpalende Meridien-hotel.  Met een caipirinha, schol!