GEORGIÃ 2021: dag 17, 23/9: Vardzia p.m. In regenbuien: Sarpata Monastery en Ribati Castle
Nooit zon vreemde combinatie van verschillende stijlen gezien als in Rabati Castle. Maar daar is een reden voor, we komen erop terug eind september. De laatste foto is Daniël in de leeuwenkuil, maar de beeldhouwer had slechts zin in 1 leeuw.
GEORGIÃ 2021: dag 17, 23/9: Vardzia a.m. in de zon (Vardzia Monk Caves, Khisvegi Castle
Hola, heel de voormiddag zon. Ons Resort is zeker het beste uit de streek, maar de parking staat vol (wij mooi in het midden), en vooral met stoere jeeps. Dat zijn er 7 van Challenge Group, een Nederlandse verzameling avonturiers, gespecialiseerd in off road-avonturen. Zie hun programma - hoe zou het komen dat niemand 2020 afgevinkt heeft? Er zijn ook twee Belgen uit West-Vlaanderen bij, waarmee wij ons onderhouden. Ze zijn naar hier gereden via Italië, Griekenland en Turkije, maar verder dan Georgië en Armenië kunnen ze niet komen, vanwege coronarestricties. Ze rijden niet in konvooi, maar de organisatie zorgt voor alle overnachtingen en heeft ook een bezemwagen achterop rijden, om eventuele malheuren op te vangen. Zoals men ziet: er zijn meer Passengers. Op de grotwoningen en het kasteel komen E terug in de langere tekst als we weer thuis zijn (komende zaterdag alreeds).
GEORGIà 2021: dag 16, 22/9: Pepinster ligt in Georgië!
Eerst het goede nieuws: we zijn er bij onze vierde poging in geslaagd twee fotos te stelen van die Georgian orthodox Church over onze BATUMI-deur, hoera! (al zou je van ALLE details fotos moeten kunnen nemen, maar een suppoost waakt, ook als er geen dienst is).
Dan het slechte nieuws: het is gisteravond ongenadig hard beginnen te regenen - en BLIJVEN regenen. Onze rit van vandaag door de Adjara-vallei (tevens moslimvallei genoemd, 30% van de populatie is moslim vanwege bijna 400 jaar deel uitgemaakt van het Osmaanse rijk) had zonnige plaatjes van stenen bruggen moeten opleveren (zoals op foto 3) en zicht op stille mensen die nog in houten huisjes wonen (foto 4) terwijl de jonge Stalin (was het geen schone jongen toen hij nog niet Stalin heette?) zich in het struikgewas verbergt, maar met dit hondenweer was er nagenoeg NIETS van te zien en hadden we 6 uur nodig om 200 km af te leggen (vanwege een bergpas van 50 km onverhard in slechte staat en onze banden zijn ons lief). En dan gooien ze je in de mist nog loslopende koeien voor de voeten ook!
GEORGIÃ 2021: dag 15, 21/9: BATUMI part 3 - twee musea, Ali en Nino, haven en nachtzicht vanuit de cable car
Nadere uitleg mbt het Adjara Museum (een geschiedkundig interessant streekmuseum) volgt. Ook mbt Ali & Nino, een sculptuur die verwijst naar de uitmuntende gelijknamige roman van Kurban Saïd, waarover wij ooit in GIERIK een stuk pleegden (helaas slecht opgesteld tegen de Alphabet Tower - ja, ook Georgië heeft een eigen alfabet - en een ferris wheel, al is zelfs dat mogelijk symbolisch). In de haven wappert naast de Georgische vlag (4 kruisen) de provinciale van Adjara, want dat is altijd een autonome streek geweest met een boeiende geschiedenis, waarover later meer. Natuurlijk staat op de heuvel buiten BATUMI die je met de cable car kan bereiken ook weer een levensgroot kruis, dat is Georgisch gebruik. En in het Art Museum zijn dit onze vijf toppers:
1. Omar Kachkachishvili - Eternity. Geheimzinnig!
2. Teimuraz Rubashvili - Festival, ook een beetje magisch-realistisch.
3. Gia Gugushvili - een vreemde Composition.
4. Gia Bugadze - een mooie dubbele abstracte lap, al zouden we niet weten waarom het Assyrian Fathers heet.
5. Oleg Boreiko - een Rus. Het doek heet New times, verlustigde Boreiko zich in 1990 in een vrij Rusland na de implosie van de Sovjet-Unie? Het gaat er anders wel raar aan toe op dit merkwaardige schilderij.
De hele wereld (Venetië, Rome, Griekenland, Holland ) in 1 stad! Kitschy, maar we hebben wel de beste zit van de BATUMI gevonden: de Sky bar op de 20ste verdieping van de lokale Sheraton, waar de laatste 5 Fotos van deze reeks werden genomen (daarvoor: de met afbeeldingen van rocksterren gevulde lobby - tot en met medio september is BATUMI een partystad, tot s morgens vroeg).
Meer uitleg later, maar BATUMI is een combinatie van zeer geslaagde gerenoveerde Belle epoque, en glitzy en kitschy beach resort stuff, die nog niet aan zn eindpunt is, cfr de laatste twee plaatjes. Foto 1 is vanuit ons hotellerras genomen, foto 2 is opnieuw de St Nicolas kerk, die van binnen schitterend is en zeer sfeervol (continue diensten en vroom volk binnen) maar helaas verboden die binnenkant te fotograferen.
Foto 9 vertoont het Medea monument (helaas ingepakt). Zie de mythe van de Argonauten en Jason, die van Medea het gulden vlies kreeg.
GEORGIà 2021: dag 14, 20/9: van de bergen in het Noorden naar de Rivièra in het Zuiden.
Georgië is wel dubbel zo groot als België, maar om van de Russische grens in het Noorden (fantastisch gegeten in ons stulpje bij de Svaneti!) naar de Zwarte Zee-Rivièra in het Zuiden aan de Turkse grens te rijden kost je toch maar 5 uur. Omdat we al om 8 hr vertrokken zijn, melden we ons na een stop aan een onbegrijpelijk kunstwerk (foto 2) al om 13 hr in BATUMI aan. Meer bepaald in de fraaie botanic garden, vooral op grond van de panoramische punten. En is dat een modernistische moskee bij het binnenrijden van BATUMI? Nee, t is zowaar een kunstencentrum. Maar we moeten gaan inchecken en in onze eigen straat is al vanalles te zien. Zoals een heus zuiders piazza met veel sfeer en muziek s avonds, een bijzonder sfeervolle orthodoxe kerk over de deur (helaas binnen verboden te fotograferen) en voorname gebouwen. We kunnen de wagen zelfs voor de deur parkeren en ons hotel staat op die laatste foto: knappe kamers in een voormalige kerktoren. Helaas slechts op het vijfde, zodat het beste uitzicht niet voor ons is. Maar we zullen onze wandeldag morgen hier goed kunnen gebruiken.
GEORGIÃ 2021: dag 13, 19/9: de hoge Kaukasus, slot: Uglushi en Mestia
7 uur, ontbijt: onze huisberg ligt al te blinken in de zon en de huishond is nog niet wakker om in onze broek te bijten, prima. We bereiken Uglushi in goede staat, om daar een andere hond aan te treffen die niet van onze zijde wijkt. Maar hij is kreupel, mankend aan een achterpoot en hij is niet de enige. Er is hier een monster aan het werk! Of anders een krachtpatser, zoals op foto 11 (Georgië wint altijd Olympische medailles voor gewichtheffen, kijk het maar na). Die onverlaat heeft misschien het rotsblokje tegen onze carrosserie geworpen op de terugweg? Nou nee, we zagen al borden die waarschuwden voor vallende stenen en ditmaal was het dus in onze flank. Nou ja, een deuk in de plaat, het had erger kunnen zijn. En de weg was niet zo slecht als die naar het kerkje in Kazbegi verleden week.
Voor de provinciale hoofdstad Mestia moet je het niet doen: ook hier domineren geslachtstorens uit de vroege middeleeuwen het beeld, maar de plek is verder een ongelooflijk rommeltje van wan-urbanisatie, en die brug moet wel de lelijkste aller tijden en plaatsen zijn. Gelukkig is er wel een prima en nieuw Svaneti Museum, met veel kruisen, potten en pannen maar ook de mooiste iconen uit de streek. Grote ogen! Let op de laatste foto: Giorgios/Joris de drakendoder slacht nu eens geen draak af, maar .keizer Diocletianus (de Romeinen waren immers later gekerstend dan de Georgiërs). Interessant. En morgen een lange rit naar de Zwarte Zee, van de Russische naar de Turkse grens.
GEORGIÃ 2021: dag 12, 18/9: van Kutaisi via de Otatse Canyon naar de Svaneti (hoge Kaukasus deel 2)
Georgië probeert een graantje mee te pikken van modern toerisme: zie de Okatse Canyon, een stevige constructie en goed voor onze tweede wandeling, een klein uurtje, dat volstaat tegenwoordig. Daarna via watervallen (artificieel dan wel natuurlijk) en fraaie berglandschappen terug naar de Kaukasus, maar nu bij de Svan, een apart volkje dat pas 200 jaar na de andere Georgiërs gekerstend werd, tot voor kort nog bloedwraak kende en nooit veroverd werd, wegens too remote. Maar sinds 2010 is de streek ontsloten met een hele mooie weg - tenminste naar de hoofdplaatsen, want morgen zullen we, dixit onze hotelier, drie uur nodig hebben om 80 km af te leggen in dit gebergte. But no problem with your jeep! Allez dan. Ons hotel heet GRAND HOTEL USHAIBA, maar er is niets grands aan, zie voorlaatste foto. Maar Wel fraai gelegen, met perfecte WiFi (in het restaurant, niet in de kamers) en een huishond, die zich heeft voorgenomen onze broek aan stukken te bijten. Toch geen schop geven, want wie zegt dat die bloedwraak hier helemaal voorbij is?
ps: foto 1 is een beeldje van het parlement, dat onder Shaakasvilhi (premier tussen 2003 en 2013) in Kutaisi werd gebouwd om het land te decentraliseren. Niet erg praktisch: de uitvoerende macht bleef immers in Tbilissi. Toen Shaakasvilhi ten val kwam en in vrijwillige ballingschap naar Oekraïne trok, werd het parlement snel weer overgebracht naar Tbilissi. Het peperdure glazen ei staat er in Kutaisi nu maar wat te staan, eenzaam en verlaten in een wei. En u dacht dat enkel in België de politiek vreemde kapriolen vertoont?
GEORGIÃ 2021: dag 9, 15/9: DE HOGE KAUKASUS (b): monument, het verhaal van de trucks en Chaukhi-wandeling
Rare monumenten op panopunten hebben ze in Georgië. Maar let vooral op foto 6: wat u ziet is geen lange rij rijdende kamions, maar trucks die stilstaan langs de weg, kilometers lang, honderden voertuigen. Het zijn trucks die wachten op permissie de Russische grens over te mogen steken. Die grens ligt 20 km van hier, maar verder is er geen plek meer op te parkeren. Kan daaaagen duren, nee, het is geen pretje vrachtwagenchauffeur te wezen in deze contreien (we zien vooral veel Armeense voertuigen, maar ook Georgië, Belarus, Polen en alle -STAN landen zijn vertegenwoordigd). De meeste sukkels doen dan maar een picknick langs de weg en leggen met lotgenoten een kaartje.
En dan was er natuurlijk de dagwandeling, die wij op anderhalf uur houden, een stukje van een hele lange van acht uur. A horse, My kingdom for a horse! Ja, het is gemakkelijker dan zelf te klimmen, maar met je smartphone bezig zijn terwijl je te paard zit, das ook geen stijl hé mevrouw.
Terug in het hotel zijn daar alweer trouwers van de partij (die komen we hier elke dag tegen, ook in de week) en staat dat bevallig kerkje tegen de granieten wand van Mount Kazbegi (een uitgestorven vulkaan van 5000 Mt hoog) s avonds NOG mooier te blinken dan overdag. Geef toe: Georgië is een mooi land, maar in de langere tekst eind september zullen we ook onze kritiek niet sparen, let maar op.
GEORGIÃ 2021: dag 9, 15/9, DE GROTE KAUKASUS (a): Kazbegi Church, cable car Kori en paraglide watching
Wat zien we s morgens vroeg? Prachtig weer in de hoge Kaukasus (20 graden, heel de dag zon). Naar dat kleine kerkje op de berg in het midden van foto 1, daar willen we naartoe. Dat zal dan wel off Road moeten gebeuren, zoals de plakkaat op foto 2 aangeeft. Maar we hebben niet voor niets een Toyota 4x4 (hij staat rechts op foto 3), dus we zijn er geraakt - na een schabouwelijke weg, inderdaad, onmogelijk te volbrengen met een gewone wagen. Nog meer panomomenten op onze tweede activiteit: een kabelbaan naar 3200 meter. En tenslotte de paragliders van naderbij bekijken, al hadden we het liever zelf gedaan. Helaas, we hebben ons begin 2020 (Costa Rica) voorgenomen dat die ziplining daar + die omgekeerde bungee jump de laatste avontuurlijke activiteiten waren die we zouden volbrengen en daar houden we ons aan.
GEORGIÃ 2021: dag 8, 14/9 - van Tbilissi naar de Kaukasus via kerken en burchten
Auto gehuurd (een stevige SUV - 4x4) en op de hort tot 25/9! Van prachtig weer naar wisselvallig bergweer aan de grens van Rusland, dat was te denken. Groot chalethotel, laatste foto is vanop het terras van de kamer genomen. Grimmig schouwspel, want achter de bergen ligt Poetin te loeren.
GEORGIÃ/ARMENIÃ 2021: dag 5 (b) 11/9, YEREVAN: Cafesjian Center of The Arts
Nadere tekst volgt, maar het paradepaardje van present day Yerevan is zeker het Cafesjian Center of The Arts, waarmee de Amerikaanse Armeniër Cafesjian (zakenman en filantroop, overleden in 2013) een oud prestigeproject van de Sovjet-Unie rond de eeuwwisseling nieuw leven inblies. Het is zeker evenzeer design als kunst (zie bv de Swarovski light socks van de New Yorkse groep Diller Scofidio + Renfro), maar je vindt er ook bekend stadsanimatie-werk van Botero, Robert Indiana en Jaume Plensa. En zelfs Belgische inbreng, van beeldhouwer Guy Buseyne (op foto 3). Wij zagen er een uitstekende, zij het kleine gelegenheidsexpo van alweer een Amerikaanse Armeniër: Gagik Acoutiunian. De straatdanseres op de laatste foto is zowel design als kunst!
GEORGIÃ/ARMENIÃ 2021: YEREVAN: Opera Square - Matenadaran - Kochar Museum - National Gallery
Tekst volgt, maar over de schilders: Ervand Kochar is DE internationalist van Armenië, o.a. op grond van zijn lang verblijf in Parijs. Zijn meesterwerk is het grote doek dat Disaster of war (1962) heet en duidelijk bezwangerd werd door Picassos Guernica. Kochar werd gepest in de Sovjet-Unie (zelfs een tijd gevangen gezet), wat niet gold voor de gezagsgetrouwe landschapsschilder Hakob Kojoyan (voorlaatste foto) en nog minder voor langlever Martiros Sarian (1880-1972) die in Yerevan ook een eigen museum heeft. Hij werd geboren in Rusland en nam via zijn schilderijen actief deel aan de industrialisatie van de Sovjet-Unie (laatste foto). En kreeg dan ook driemaal de Lenin-orde. Gezagsgetrouwheid loont!
GEORGIÃ/ARMENIÃ: dag 3, 9/9: YEREVAN: Kond District - ISABEKYAN Galerie - Modern Art Museum - Blue Mosque - Armenian Genocide Museum - Republic Square
Tekst volgt eind sept, veel te vertellen, vooral over het Armenian Genocide Museum en ons toevallig gezelschap daar. Maar toch al even onze TOP 7 uit het Modern Art Museum (het oudste van de Sovjet-unie, gesticht in 1972 ten behoeve van al die niet-sociaal realistische schilders die in de USSR doorgaans niet aan de bak kwamen) - vanaf foto 4 hieronder, na het waterverfje van Edouard Isabekyan: 1. Gagik Ghazanchyan, Trajectory of crisis (2001). Eigenlijk een enorm zesluik, waarvan de foto het enige onderdeel weergeeft dat vrij was van lichtspotreflectie. De foto doet dit magistrale werk geen recht. De schilder verbindt hier de aankomst van de heilige familie in Bethlehem met het lot lijdende lot van Armenië. In een stijl die het het midden houdt tussen Francis Bacon en de vele lagen van Julie Mehretu. Groots!
2. Armen Gevorgiyan, Emigration series (2020). Pas geschilderd! Wat een vervreemding. Nee, Armeniërs zijn geen vrolijke snaken.
3. Valentin Podpomogov, Requiem (1981). Als je naam niet op Yan/Jan/ian eindigt, ben je geen Armeniër. Toch wel in dit geval, Valentin werd geboren in Yerevan en zou er ook sterven, maar zijn vader was een Oekraïener. Eens te meer heeft een tragedie plaatsgevonden, dat zie je zo. Maar wat een sfeer van vervreemding weer. Podpomogov was ook een bekend animatiefilmer, je kan het hier aan af zien.
4. Hakob Hakobyan, Woman in a mirror (1969). Een van de stichtende kunstenaars van dit museum, de enige die onze top haalde. Magritte zou hier wel brood van lusten,
5. Vaman Rumelyan, Gesture nr 10 (2013). Dacht misschien dat hij Franz Kline heette, maar erg knap en elegant uitgevoerd!
6. Rudolf Khachatryan, Apparition of The image (1992). Het betere abstracte werk, zoals 5. Doet wel wat aan Picassos Guernica denken, met al die ogen en voeten. Die Guernica past heel goed bij het Armeense aanvoelen, we zullen dat nog zien.
7. Ruben Adalyan, Two female images (1977). Superieure lijnvoering, en sexy. Wij stellen een verzoeningsvergadering tussen The Belgian Cats en Eddy Demarez voor onder dit schilderij.
