Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
10-04-2007
Jawadde
Hoeveel sterren krijgt ie in Humo? Nul sterren is een must see, vijf sterren een volstrekte afrader.
We zijn nu eenmaal niet arty farty, kunstzinnig of cultureel correct. Franse films doen we niet, Scandinavische regisseurs moeten vermeden worden en Oscar-winaars vallen altijd tegen.
Dus namen we een ticket voor Epic movie. En een zak chips. E. toch. Ik niet. Ik drink niet en eet geen snoep. Toch niet deze week. Het lukt me al 12 uur.
De keuze van de film was snel gemaakt. De andere films had ik al gezien of wilden we niet zien. Harde noten zijn soms zeer zacht om te kraken.
Vortig! Bij mijn weten is het de eerste keer dat ik dit woord gebruik op mijn blog. Maar ik heb er geen andere woorden voor. Om te beschrijven hoe slecht de film was.
Onze commerciële fundamenten daverden op hun grondvesten. We hebben zowaar een platte, vulgaire, degoutante en onnozele film gezien die zelfs ons petje te boven ging.
Ik zou best willen vertellen waarover het ging maar zelfs dat wordt door mijn tekstverwerker geblokkeerd. Ik dacht tot voor kort dat ik nooit zou durven denken dat Leslie Nielsen of Chris Van den Durpel meesters zijn in hun vak. In parodiëren. Nu nog niet. Maar ik aarzelde al even bij het schrijven ervan.
Doe je vijand de duivel aan en raad hem deze film aan. Je zal nog weken nagenieten.
Wat doen drie vrienden op een zonnige lentedag? Ze trekken naar het Warandepark.
Het park ligt geklemd tussen het koninklijk paleis en het parlement. Een mens zou zich voor minder belangrijk voelen.
Zorgvuldig kozen we een bankje uit. We kozen een bankje uit waar niemand opzat. Dat verhoogt het zitcomfort.
En dan mocht het spektakel beginnen. Vanop de eerste rij konden wij ervan genieten.
Je ziet toch wat passeren. Een Westvlaamse keuterboer met een versbestelde Witrussische schone, twee turbo-lesbo's in salopet met een grote hond, vier Afrikaanse vriendinnen die heupwiegend 100% exotiek uitstralen, een hyperkinetische moeder, volledig in roze met bijpassend kind, een uitgehuwelijkte Marrokaanse vrouw met een lelijke vent (anders zou ze nooit zo'n lelijkaard gekozen hebben), een uitgerekt Nederlands koppel, dat een foto nam van de Westvlaamse keuterboer en de versbestelde Witrussische schone, die op hun beurt een plaatje lieten schieten door het uitgerekt Nederlands koppel.
Waarom ik zot ben van Brussel? Is het niet duidelijk!
Op het werk hebben we een bedrijfskrantje: Joost. Enkele creatievelingen bedachten ooit de slogan: "Joost mag het weten." Zonder afbreuk te doen aan het bloed, zweet en tranen dat de makers erin steken, kijk ik alleen naar de fotootjes.
Net zoals vele andere bedrijven hebben we immers ook een intranet, e-mails aan alle personeelsleden en nog een ander blaadje om geinformeerd te geraken over wat reilt en zeilt binnen de werkmuren. Nu kreeg ik enkele weken geleden, samen met vele andere collega's, de vraag of ik wou meewerken aan een artikel over bloggers op mijn werk.
Joost wist het blijkbaar, dat ik in mijn vrije tijd af en toe wat schrijf op een hiervoor aangemaakte blog. Toch leek het me maar een beangstigend idee om te "adverteren" in het bedrijfskrantje. Twee werelden zouden net iets te dicht bij elkaar komen.
Versta me niet verkeerd, ik word opgewekt als ik de bezoekersstatistieken zie en nieuwe "klanten" zijn meer dan welkom. Maar om die nu te ronselen via mijn vriend Joost? Dacht het niet.
In het bedrijfsrestaurant zou ik me nagekeken voelen, in de gangen besproken en in de lift gekeurd.
Ik mag me dan wel volledig laten gaan op mijn eigen stekje, het heeft op één of andere manier toch nog iets verborgen. Waardoor spontane reacties dan weer wel leuk worden.
Desalnietemin kijk ik uit naar mijn collega's die wel zullen verschijnen in de volgende editie van Joost. Collega B poseerde deze week voor Joosts camera, met op de achtergrond haar blog, op mijn computer.
Zo zal er toch nog een stukje uit het leven van de man met het plan in Joost komen. Let niet op de rommel...
Calvin Harris is een Schotse kerel die nu in Engeland een hitje scoort met "Acceptable in the eighties" en daardoor nu met Kylie Minogue mag werken. God I'm so jealous!
(klik op de foto voor de video)
Ik heb er effe aan moeten wennen maar die cover van Melanie C van I want Candy begint er tegenwoordig ook vlot in te gaan. Ik ben blij dat het kind eindelijk weer wat vrouwelijkheid uitstraalt. Want dat is toch wel een minimum voor een Spice Girl.
(klik op de foto voor de video)
Wie dacht dat Grace Kelly van Mika een jeanettenplaat was heeft duidelijk zijn nieuwe single nog niet gehoord. Volgens mij heeft ie voor Love today in bed gelegen met de Scissor Sisters. Behalve met die vrouw dan toch... Geweldig nummer!
(klik op de foto voor de video)
En dan mag de ganse wereld haar een zingende geit noemen, ik blijf overtuigd fan van Shakira. Ze staat nu weer op nummer één in Spanje met Las de intuicion en ik ben helemaal mee.
Na al die jaren wachten ben ik nu ook eindelijk beloond met een nieuwe single van Gerard Joling. Ja zenne, ze leeft nog: maak me gek!
Ik zit momenteel in fase 3 van mijn lenteschoonmaak. Mijn moeder zou trots op me kunnen zijn.
Mijn appartement kuisen was zeker geen sinecure. Mijn kleren wassen vergde 8 volle machines.
Maar nu komt dus fase 3.
Wie ooit al op mijn kamer geweest is, is getuige geweest van een klerenberg waarop je op het hoogste punt de maan kan aanraken.
Met mijn broeken kan ik het parcours van de Ronde van Vlaanderen afbakenen, met mijn t-shirts kan ik (bijna) alle Chinezen in het nieuw steken, en met mijn sokken en onderbroeken kan ik de ganse Druivelaar afscheuren zonder naar de wasserette te moeten gaan.
Schiften! Doe weg wat je niet meer draagt! Tot zover ben ik nog mee.
Maar dan stelt zich de vraag naar waar mijn collectiestukken moeten. In een container van Spullenhulp zei mijn moeder.
Toen drong er iets tot me door. Sommige kleren zijn zo persoonlijk dat de gedachte dat iemand anders ze zou dragen vies aanvoelde. Even leek het me zelfs vreemder dan zelf tweedehandskleren te dragen. Een nieuwe eigenaar zou niet weten dat die oranje vest van Las Vegas komt, toen ik op een avond 400 dollar opgesmost heb aan een roulettetafel, of dat die potsierlijke short wel ooit nog gediend heeft om het felle licht van een lamp in Portugal te verzachten.
Bon, die jas, die blijft dus. En die short ook. En die kousen van Micky Mouse die al jaren meegaan. En die geruite boxershorts die ik ooit voor mijn verjaardag kreeg. En die trui met dat zielige hondje op. En dat blauwe hemd dat mijn ex zo lelijk vond, en ik speciaal droeg om hem te enerveren. En die....
Hoe kan een mens nu kleren wegsmijten. We skippen fase 3, over naar fase 4!
Torrox, el mejor clima de mundo. De slogan prijkte op een groot bord. Je kon het moeilijk lezen. De regen maakte het een beetje moeilijk. En omdat het zo koud was ben ik er niet lang voor blijven staan.
Maar dat houdt een feestbeest niet tegen. En zeker 50 feestbeesten niet. Het was een van mijn fijnere vakantie-ervaringen van de laatste jaren. Waarvoor dank.
Moet een mens altijd verrast worden door een film? Deze vraagt spookt door mijn hoofd sinds ik Muisc & Lyrics gezien heb.
Ik heb het over het dilemma Hugh Grant. Die mens slaagt er elke keer opnieuw in dezelfde rol te spelen. De ene keer heet ie Alex, dan weer Daniel en soms William. Soms is ie uitgever, dan weer eerste minister en een andere keer zanger. Maar het blijft Hugh Grant.
Zijn films vallen steeds onder de categorie Hugh Grant-films. Man leert vrouw kennen, man en vrouw worden verliefd, er duikt een probleem op, vrouw is kwaad op man, man bewijst op spectaculaire wijze dan toch zijn liefde en man en vrouw leven nog lang en hopelijk gelukkig.
En toch. Is het soms geen mooie gedachte dat niet alles onvoorspelbaar is. Dat liefde dan toch alles overwint.
Daarom dat het sex-op-Hollywood Boulevard-schandaaltje totaal niet in het plaatje paste. En bewees dat de immer beminnelijke Grant dan toch niet zo'n heilig boontje is.
En het rare, beste vrienden, is dat bovenstaande perversiteit Grants populariteit alleen maar verhoogd heeft. Omdat vrouwen geen perfecte mannen willen. En hij daardoor uiteindelijk toch een beetje kinky is.
Het maatschappelijk nut van hoeren blijft niet te onderschatten.
Natuurlijk heeft Muisc & Lyrics mij niet verrast. Maar dat hoeft ook niet. Ik mag hoeren dan nog wel een grappig fenomeen vinden, ik hoef ze nu niet per sé in de bioscoop op een groot scherm te zien.
THE MAN WITH THE PLAN
