Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
20-12-2006
78. Perfect - Fairground attraction
Ik heb in mijn hoofd een tiental liedjes zitten. Die ik meteen kan inzetten en volledig opdragen. Dit is er zo eentje. Al 18 jaar. Misschien wel omdat zangeres Eddi de relatie bezingt die ik zou willen. Bij gebrek aan die relatie zing ik maar verder tegen de zetel, de tafel, de afwas. Maar ik ben niet wanhopig, ik heb geduld, want zoals zangeres Eddi zong:
I don't want to have half-hearted love affairs I need someone who really cares Life is too short to play silly games I've promised myself I won't do that again
Too many people take second best But I won't take anything less It's got to be yeah perfect!
Onlangs was ik in een videotheek met een kopie van Mannequin met Andrew McCarthy in mijn hand. De band lag ik in de afvalbakken. 30 cent per band. Heiligschennis noem ik zoiets. Dankzij die film werd elke paspop immers een sexsymbool. En dankzij die film werd Nothing's gonna stop us now een hit. Een bombastische jaren '80-deun met een dramatische tekst. Waarom heb ik godsnaam die film niet meegepakt?
De kleine Jackson. Ik heb altijd een beetje medelijden gehad met Janet. Het moet niet gemakkelijk geweest zijn om op te tornen tegen het instituut Michael. Niet tijdens zijn gloriejaren, maar nog minder nu. Hoe kan je hem verslaan in een wedstrijdje krantenkoppen scoren éénmaal hij op dreef is. Tepeltje laten zien? Liever niet. Haar nummers lijken in de vergetelheid te geraken. Waarom spelen ze op een feestje nooit What have you done for me lately, Control of Nasty? Nasty? Ik vind Janet vooral lief. En dan komt vooral door Together again. Voor mij misschien niet het mooiste meer zeker het liefste nummer dat ooit gemaakt is voor iemand die dood is.
Everywhere I go Every smile I see I know you are there Smilin' back at me Dancin in moonlight I know you are free Cuz I can see your star Shinin' down on me
In Herentals had je 2 jeugdclans. De johnies en de alternativo's. Op één of andere rare manier ben ik op mijn zestiende in de tweede groep beland. We gingen elke week naar fuiven waar ik Nirvana, Rage against the machine en Sonic Youth in mijn maag gesplitst kreeg. Een mens doet rare dingen in zijn leven.
Rond één uur begon echter het vrolijke half uurtje. En volgden er nummers die ik echt leuk vond. Waaronder deze France Gall.
Later werd me duidelijk waarom ik het zo goed vond. Het Eurovisiesongfestival! 1965. Met hoofdletter!
Dank je France Gall, want zonder jou zou ik die periode nooit overleefd hebben. Want geloof me: niemand staat goed met een Arafatsjaal.
In 1987 kocht ik mijn eerste CD. Een compilatie-cd met de grootste hits van toen. Tot dan kocht ik elpees. Die This is what I call music '87 deel 2 heb ik al lang niet meer opgelegd. Mijn tweede CD wel. Introducing the hardline according to Terence Trent D'arby.
Hij komt uit een tijd dat ik elke week keurig op tijd in de zetel zat voor Countdown op Veronica. En kennismaakte met dreadlocks.
Dance little sister. Wishing well. Sign your name. Rain. En If you let me stay. Ik kan ze nog allemaal meezingen. En ik vind ze nog altijd beregoed. Spijtig dat die kerel is beginnen flippen.
1984. Ik kroop onder de zetel bij het zien van Evelyn Thomas. Haar ogen boezemden me angst in. Toen ik onlangs deze video terugzag overviel me diezelfde schrik. Maar de plaat blijft geweldig. Het is ook één van die weinige disconummers waarvoor je alleen je schouders nodig hebt bij het dansen. Waar is mijn glitterpruik? Waar is de dansvloer?
Ik heb een haat-liefde-verhouding met Roxette. Het is immers het koppel met de meest foute kapsels uit de popgeschiedenis. Zelfs eind jaren '80, begin jaren '90 was de coupe electrique al uit de mode. Het zijn ook ronduit antipathieke mensen. We hebben op een feest in Gent ooit een crisis gehad omdat er voor Per een gitaar klaar lag zoals gevraagd. De gitaar had echter de verkeerde kleur. Per wou het podium niet op. En vloog iemand van Leuven naar Gent met een nieuwe gitaar. Voor een radio-optreden. Playback. Maar It must have been love vond ik een mooie slow. Toen wou ik nog trouwen. En dit zou mijn openingsdans worden. Beetje luguber maar dat maakte het net fijn. Met een Pretty Woman wil ik nu niet meer trouwen, tenzij het Julia Roberts is, met een hoerig kantje...
Anyway, ze zijn dan wel frigide, maar met Joyride, Dangerous, The Look, Listen to your heart, How do you do, Fading like a flower en The Big L. , waren ze een hitmachine zoals we ze in Europa lang niet meer gehad hadden.
85. Geef mij je angst - Andre Hazes of Guus Meeuwis
* klik op de foto voor de video
"Ik hou van je" klinkt niet in het Vlaams. Wordt vaak gezegd. En daar is wel iets van. In het Hollands kan ik echter de meest sentimentele troep aan. Krijgen ze me alles verkocht. Jaren ben ik een geniepige fan geweest van Andre Hazes. En sinds zijn dood doe ik het ook publiek. Al zou ik hem nooit in mijn buurt willen gehad hebben. Na zijn dood bracht Guus Meeuwis mijn favoriete Hazes op single uit. Lijkenpikkerij wou ik roepen! De straat op met mijn pancarte! Maar ik moest huilen. Omdat ik het zo mooi vond.
"Geef mij nu je angst ik geef je er hoop voor terug Geef mij nu de nacht ik geef je hem morgen terug Zolang ik je niet verlies vind ik heus wel de weg met jou"
Ik ben niet die grote danceliefhebber waarvoor sommige mensen me verslijten. Liedjes moeten een tekst hebben. Hoe kan ik anders meezingen? Ik ging tot 1999 dan ook niet graag naar discotheken. Tot ik merkte dat er geweldige dansplaten met tekst gemaakt werden. Dat deed Armand Van Helden me beseffen. Sindsdien zijn er velen met hun bootje in zijn vaarwater gekomen. De meesten zijn met de jaren gezonken, maar dit nummer dobbert nog steeds in mijn vijvertje. In een snel evoluerende danswereld staat dit nog steeds als een huis. En klinkt wonderwel niet gedateerd. Ondertussen hang ik nog altijd in discotheken rond. Allemaal de schuld van Armand. De smeerlap!
Soms denk ik dat de radiowereld een complot gesmeed heeft tegen Vanessa Amorosi. Het blijft me een raadsel waarom ik dit nummer bijna niet meer hoor. XTC op een schijfje! Het deuntje doet sneeuw smelten, nonnen hun rokje optillen en het personeel van Belgacom klantvriendelijk worden. Zoiets verdient een medaille. Ik heb ze ooit ontmoet en heb haar mijn sneeuw, nonnen- en belgacomtheorie voorgelegd. You're so sweet zei ze. En ze vond mij een slijmbal. Ze had gelijk. Maar het was gemeend. Ook van haar kant.
Wat voor een lelijke video was mijn eerste bedenking. Wat een catchy nummer dacht ik er ook bij. Ik had het niet zien komen. Dat het nummer zo'n vette hit ging worden. Nochtans kende ik Shakira al. Toen ik in Madrid woonde (in '96) vond ik het kermiswijf. En laat ik nu een boontje hebben voor dellen aan de botsauto's. De zingende gijt, zo werd ze in mijn vriendenkring hier in Vlaanderen onthaald. Tja, zet een geit in een botsauto en dan ben ik helemaal mee. Hips don't lie vond ik veruit de beste popsong van 2006, maar 2001 was voor mij het jaar van Whenever wherever. Deze cocktail van latino, arabische invloeden en pure pop ging er bij vlotjes in. Maar het blijft een zeer lelijke video.
Eind januari ga ik naar het Sportpaleis. Mijn favoriete geit zal daar op me wachten. Moge ze nog lang mekkeren!
Mijn goede vriend E. zou dit onvervalste jeanettenmuziek noemen. Voor één keer heeft ie gelijk. Hoewel ik zelf nog af en toe durf beweren dat ik me redelijk mannelijk kan gedragen, val ik bij deze plaat volledig door de mand. Handjes dichtbij elkaar, en wuiven maar. Los van een zeer aanstekelijk teureuteureuteuteureutete is er natuurlijk die tekst met de hoogst mogelijke meezingfactor. Mocht ik ooit nog met zijn zatte botten in een karaoke eindigen, dan zal het dit worden. En een cuba libre met nootjes.
Was het omdat ie Morten heette en iedereen wist dat Morten eigenlijk Maarten in 't Noors is? A-ha was groots in de jaren '80 en ook aan mij hebben ze een behoorlijke cent verdiend. Het wonderlijke aan de zanger was dat ie steeds nog een nootje hoger kon. In ieder geval, in mijn joepie-hoogdagen was A-ha een vaste waarde. The sun always shines on TV, Hunting high and low, The Living Daylights, Touchy, Stay on this roads en Crying in the rain, ik heb ze ooit allemaal op single gekocht. Nooit op CD. Maar Take on me was natuurlijk de grootste, met de meest aanstekelijke popintro die ik me kan herinneren. En ondertussen zat ik daar maar met mijn stripboek, hopend dat Jommeke mij er ook ging intrekken. Still waiting darling!
Mijn smaak en de smaak van de culturele rock-elite lopen niet samen. Dat heeft 30 jaar Humo-lezen me wel geleerd. Heel af en toe kruisen onze wegen. Madness is één van die kruispunten. Zij zullen waarschijnlijk andere redenen oproepen om de jongens de hemel in de prijzen. Bij mij is het simpel. Grappige teksten, vrolijke melodietjes die dagenlang blijven hangen en een unieke sound. Hun best of heb ik ooit platgedraaid. En leg ik nu soms nog op in de wagen. Een file wordt meteen leuker, zelfs al sta je na een uur amper 100 meter verder dan our house.
Dit is een outing. Ik ben er van overtuigd dat enkele vrienden verontwaardigd zullen reageren bij deze bekentenis. Celine Dion heeft inderdaad één van mijn favoriete nummers ooit gemaakt. Maar er zijn verzachtende omstandigheden. 1m75 verzachtende omstandigheid met reebruine oogjes en wonderlijke handen. Dit was ons nummer en zal het ook blijven. Zeker met die tekst. Het is het enige waarbij de herinneringen ook effectief terugkomen als ik hoor. Dit gezegd zijnde, Celine Dion blijft een schijfwijf en moet zo ver mogelijk uit mijn buurt blijven. Liefst in Las Vegas. Maar dit nummer mag ze achterlaten.
In de categorie "Dikke zwarte vrouwen zingen mooie liedjes" mag dit zeker niet ontbreken. Bij sommige nummers weet je niet wanneer je ze voor de eerste keer hebt gehoord. Ze zijn er altijd geweest. Net zoals chocolade mannekes bij Sinterklaas en grootmoeders bij een stoof. Pure adrenaline op een plaatje. Meer commentaar hoeft niet.
Hoe fout John Travolta ook mag worden, en hoeveel schoonheidsoperaties Olivia Newton-John nog mag ondergaan, ik zal ze eeuwig dankbaar zijn. Een filmklassieker en een fuifklassieker, 2 voor de prijs van één. Wash & Go is er niks tegen. Je zal nog wel merken dat ik een boontje heb voor liedjes waarvan ik vrolijk word. En dit is in die categorie eentje om in de kaderen. De toog van mijn studentencafé aan de VUB heeft het ook geweten. Zwieren met de lampen, iedereen op de toog, handen in de lucht, van links naar rechts. Mocht mijn prins op het witte paard dit ooit voor mij zingen, dan mag ie mij Olivia noemen. Toch voor een avond.
Bij sommige nummers waan ik me in een film. In een zeer melodramatische scene. Of in een komedie. Of een horrofilm. Of in een romantische tearjerker. Bij nummers van Dionne Warwick voel ik alles tegelijk. "If you see me walking down the street And I start to cry each time we meet Walk on by, walk on by"
Het mens zingt alsof ze alles heeft meegemaakt. Of het minstens uit goede bron heeft gehoord. Ik krijg het er warm van. En dat is een pluspunt, zelfs voor een warmhartig mens zoals ik.
Mocht je effe de tijd hebben om de premature video uit 1964 te bekijken, 't is de moeite, een stoelendans avant la lettre.
96. Murder on the dance floor - Sophie Ellis-Bextor
* klik op de foto voor de video
Buiten een hoogst aanstekelijk nummer maakte Sophie Ellis-Bextor een video die me ooit een uur de slappe lach bezorgde. Dit is een vriendin, zoveel was duidelijk. Love her, love her, love her. Ik weet niet wat het kind momenteel doet, maar met zo'n attitude zal ze zeker niet staan afwassen in de Mc Donalds.
Mijn liefde voor Isabelle A heb ik ooit hier op deze blog uit de doeken gedaan. Over jeugdliefdes, buskotjes en prille ervaringen. Ik had iets met Isabelle A. Ze is zo oud als ik maar veel mooier. Ik huppelde mee met "Hé lekker beest", stak samen met haar een vinger op naar Blokkers bij "Blank of zwart" en zelfs onlangs nog was ik onder de indruk van haar nummer over verkeerslachtoffers. Maar mijn favorietje blijft "Toch zie ik je graag". Omdat ze zo ingetogen zingt, alsof ze het meende, meent en altijd zal menen. Kort samengevat: een zangeres zoals zij moet niet in de H&M staan en ook niet naast Rob van Oudenhoven.
THE MAN WITH THE PLAN
