Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
28-08-2006
24 uur
Waarom gaat iemand naar de 24 uur van Zolder? Ik ben er nog niet uit. Gratis uitnodigingen. Champagne stond er in de mail. Walking dinner. Daarom gingen wij. En omdat we ons nu eenmaal overal kunnen amuseren. Zelfs op de 24 uur van Zolder.
Wat is er eigenlijk te doen? Een vraag van B in de wagen, op weg naar het wingewest Limburg, vroeger een mijnstreek. Is dat iets met auto's? Natuurlijk niet, maakten we hem wijs. Paardenraces. 24 uur. Ook goed, zei B. En wat houdt die walking dinner in?
De wagens maakten veel lawaai. Niet goed voor de paarden, zei B. Uiteindelijk had ie het toch door. We roken geen paardenstront, alleen benzine. Veel paardenkracht.
Wie hing er aan de leiding? Wat doet het er toe? Hadise trad op in onze sponsortent. En Sweet Coffee. De piloten raceten voorbij onze tent. Wat een lawaai. Kunnen die niet ergens anders gaan rijden? Een terechte opmerking van G.
Nichten in een hetero-omgeving. Het heeft iets van een kermis. Genieten die mannen nu echt van die auto's die voorbijracen zonder te wuiven? We snappen het niet.
We maakten een tocht langs de andere sponsortentjes. P-magzine was aanwezig. Natuurlijk. Je kon naast een babe gaan zitten, en een foto laten nemen. Zeer foute boel. Er stond een lange rij. Smeer die kerels een abonnement aan. Ze verdienen niet beter.
Maar het ongeloof-moment van de dag vond pas plaats bij de bikini-carwash.
Picture this: een auto, omringd door 4 hoeren in bikini. De pooier heeft een concept ontwikkeld. Ter lande wassen de dames jouw wagen. In bikini. Hopelijk laten de tepels geen schrammen achter op het koetswerk. Het ganse team was naar Zolder afgezakt. Ze deden "shows", elke 2 uur. En wassen maar. De vier hoeren deden hun werk. Rond die wagen stonden minstens honderd mannen, foto's nemende mannen. De hoeren poseerden. En wasten maar. Kont omhoog, natte spons. Een van hen was de legendarische Bianca van de recentste Temptation Island. Achteraf bleek die Bianca in een hoerenkot te werken. De licht-erotische sector volgens Bianca. Een quote van Bianca's moeder uit Dag Allemaal schoot door mijn hoofd. "De mensen hebben een verkeerd beeld van ons Bianca".
Ondertussen telden de 24 uur verder af. Ook voor de piloten. Toen wij richting Hasselt vertrokken moesten ze nog minstens 14 uur. Of zoiets.
Wij vertrokken. De champagne was lekker, het walking dinner smakelijk, Hadise en Sweet Coffee waren ok. We hebben ons goed geamuseerd. Ondanks die wagens. En het lawaai.
En weet je wat het rare is? Voor mijn part hadden het paarden mogen zijn. Inclusief de geur van paardenstront. Want geloof me, aan die Bianca hangt ook een geurtje.
Amai zei ze. Dat moet een spannend boek zijn, als je al stappend in de regen blijft lezen.
Soms heb je andere mensen nodig om te beseffen wat je aan het doen bent.
Ik zit bijna aan het einde, verdedigde ik me. Bemoei je met je eigen zaken, vervloekte ik ze. In stilte dan toch.
Maar ze had gelijk. Het was een spannend boek.
Voor één keer vond ik de reisweg naar het werk te kort. 30 pagina's te kort.
Ik verdenk me ervan van deze week het openbaar vervoer te hebben genomen enkel en alleen om te kunnen lezen. Een rechter zou me veroordelen.
Het boek was deze week mijn trouwe metgezel. Mee naar de zetel, mee in 't bad, mee op het toilet, mee onder de lakens, mee op de metro, mee op de tram, mee naar de Lunch Garden, mee in de rij van de Delhaize, mee in mijn dromen.
Ik heb er net afscheid van genomen. Ik ben een boekendel. Geen trouw tot aan de dood, alleen tot aan de laatste bladzijde. Elk verhaal is eindig, en dan dient er zich wel een nieuw aan.
Doet dit een belletje rinkelen? Boeken zijn zoals lieven.
Al is het godverdomme veel gemakkelijker om aan een goed boek te geraken dan aan een goed lief. Gewoon "Vier doden in een kring" van David Lawrence uitlenen...
Toevallig stootte ik op de blog van de bitches. Als ik het goed begrepen heb zijn de dames van Leuven. Op 8 juni startten ze een post over freaks in de studentenstad.
Freaks. Dorpsgekken. Leuven heeft er blijkbaar genoeg. Een man die hele flessen uit glascontainers plukt, een kerel die steeds met een telegeleide wagen rondloopt of een gekke vrouw op een fiets die iedereen en alles uitkaffert. En meer.
Elke zichzelf respecterende stad heeft zijn freaks. Ook Brussel. Zeker Brussel. Ik noem het couleur locale.
Ooit zal ik ze aanspreken. Mijn nieuwsgierigheid zal die dag winnen van mijn persoonlijk laissez-faire-beleid.
Wat is het verhaal achter de travestie-clochard. Ik kom hem soms tegen in de buurt van het Centraal Station. Op een muurtje. Met een Mireille Mathieu-pruik. En een rokje. Of een kleed in de winter. Op hoogdagen is ie zelfs opgemaakt. En zat. Zat is ie ook op weekdagen. Net zoals die andere kerels op dat muurtje.
Of neem nu Michael Jackson bis. 2 druppels water, als het water uit een riool komt. Hij heeft een Jacksonpak. En een militaire outfit. Iets kapiteinachtig. Inclusief kepie. Zijn troepen zijn gedesserteerd vrees ik.
Zou ik willen weten wat er in het hoofd omgaat van de muzikale pick-up-man met de hond. Als je op een Brussels terras zit in de zomer passeert ie minstens een keer of 10. Met een pick-up-truck. In de laadruimte staan grote boxen waaruit vrij foute muziek loeit. Met daarnaast een reusachtige hond. Hondsdol. De hond ook. Als ik me niet vergis kan je hem ook boeken voor stripacts. Willy Vandersteen had het niet kunnen verzinnen.
Nu doe ik er nog tientallen oneer aan door hen niet te vernoemen. Mama Aldi, de Rastabruller, de Tatoeking, de Zwarte Beerput, het louche Chineeske,...
Naast een freak lijk je nog redelijk normaal. Of saai. Die keuze laat ik aan jou over. Ik zal pas beslissen op de dag dat mijn nieuwsgierigheid wint.
Deze leugen is ooit de wereld ingestuurd door een chiroleider die één van zijn groepsleden wou troosten. De enigste die geen post kreeg van het thuisfront tijdens een zomerkamp.
Een verzinsel verspreid door een hoofdredacteur. Die zijn krant niet gevuld kreeg.
Of verkondigd door een naieve kip. Die wachtte op de terugkeer van haar ei. Terwijl de dooier al sudderde in mijn braadpan.
Geen nieuws is geen nieuws. En dat is slecht nieuws.
Ik heb vandaag de ganse dag gewacht op nieuws. En wachten, mijn beste, dat is niet mijn sterkste kant.
Zet me 5 minuten aan een bushalte en ik zit in een taxi. Na 2 minuten aanschuiven bij een bankcontact zal ik nog eerder iemand overvallen. Een internetsite die niet meteen opent is het bekijken niet waard. Een wachtrij aan de kassa van Delhaize zet me aan tot een hongerstaking.
Als geduld een schone deugd is ben ik een lelijk mens. (waarschuwing: alle reacties op deze zin worden onmiddelijk gewist!!!)
Op het einde van mijn werkdag had ik nog steeds geen nieuws. En dat is dus slecht nieuws. Voor mijn geduld.
Phil Bosmans zei ooit: Humor en geduld zijn kamelen waarmee je door elke woestijn kunt trekken. Bosmans zei ook ooit: Weet je hoe je een olifant opeet? Elke dag een stukje.
Ik rijd wel met die grappige dromedaris met één bult, en in plaats van die olifant kies ik voor fast food van de Quick.
Morgen krijg ik nieuws. Ik kan al niet meer wachten...
Sinds begin juli steekt ie in mijn wagen. Het beste van Isabelle A.
1990. Ik was toen 14. Verliefd op Isabelle A. . Manu was ook verliefd op Isabelle A.
Ik was toen al een man met plan, of een jongen met een plan. Manu bleef bij mij slapen, dacht zijn moeder. Ik bleef bij Manu slapen, dacht mijn moeder.
Manu en ik zaten ondertussen op de trein. Naar Wetteren. Op weg naar het 1e fanbal van ons nieuwbakken idool. In een dancing.
Mijn eerste ontmoeting met Isabelle A.. Gepaard met mijn eerste pintje in een dancing. Mijn eerste voetstappen op een dansvloer in een dancing.
Om één uur was ons geld op. Na het betalen van een treinticket Herentals-Wetteren, de entree en 2 pinten was ons zakgeld verslonden.
In een schuilkotje op het perron in Wetteren brachten we de nacht door. Ijskoud. Met warme herinneringen. Aan onze ontmoeting met Isabelle, aan die pint, aan die dansvloer. Rillingen.
Vandaag zag ik Isabelle A.. Aan de inkomhal van mijn werkplek. Ik had ze niet meteen herkend. Ze heeft haar haar gekleurd. Ros.
Zou ik Manu nog herkennen na 16 jaar? Ik weet het niet. Die rillingen herinner ik nog goed. En die eerste kus. In dat schuilkotje op het perron in Wetteren.
Ik was toen 14. Verliefd op Manu. En ook een beetje op Isabelle A..
Zaterdag was er een groot feest van 't werk in Antwerpen. Champagne vloeide, en dan nog vooral in mijn keel.
Eén nummer van The Pussycat Dolls en deze Fred Astaire was vertrokken. Richting dansvloer.
Vandaag heb ik beelden gezien. Bewegende beelden. Van deze Fred junior op die dansvloer. Het was geen dansvloer, het was een slagveld.
Aan mijn state of being te oordelen was het al laat. Veel te laat.
Vanaf nu geen pleidooien meer voor persvrijheid. Deze beelden moeten gecensureerd worden. Leve Berlusconi! Poetin, zeg me hoe!
Ik dacht dat ik kon dansen. Dat het kwam door mijn genen.
Ik leek wel een krokodil bij de tandarts, een boerin wiens koeien net ontvoerd zijn.
Het zweet liep van mijn voorhoofd, mijn armen zwaaiden in de lucht alsof ik ter plekke in de Schelde aan het verzuipen was. Mijn benen wilden door de grond tot in Australië stampen.
Ik dans niet meer. Alleen in mijn eigen dictatuur. Waar de dictator niet gefilmd wordt.
Wat drink je graag? Bacardi cola zei ik. Met een schijfje limoen. Bacardi had ie. Cola ook.
Een uurtje later reed ik Antwerpen binnen. Verkeerd. Het wordt stilaan een traditie. Volgens Antwerpenaren zit die stad zeer logisch in elkaar. Je hebt de Leien en de Kaaien. Ik snap het niet. Ik snap veel in Antwerpen niet.
Vroeger was het simpel. Ik nam de trein naar Antwerpen Centraal, winkelde me blut tot aan de Groenplaats en terug.
Nu woont één van mijn beste vrienden in Antwerpen. En hij heeft Bacardi. En cola. Hij woont niet tussen het centraal station en de Groenplaats.
Totaal opgenaaid bereik ik zijn appartement. Een mooi appartement met zicht op cultuur.
Hij kwispelt. Wie hem kent weet wat ik bedoel.
Hij heeft iets om me te kalmeren. Bacardi en cola. En toen gebeurde het. Hij haalde een limoentje uit een zak.
Speciaal voor mij. Nog nooit had iemand speciaal voor mij een limoentje gekocht.
Echte vrienden helpen je verhuizen. Brengen je thuis als je berezat bent. Bel je zonder geldige reden. Kopen een limoentje.
Iemand heeft voor speciaal voor mij een limoentje gekocht. En dat in Antwerpen!
Het Braambos. Het is een van de programma's door derden op Radio 1. De redactie huist in de abdij van Vlierbeek. Geen toeval.
Ik heb de ganse uitzending gehoord. Ik weet nu alles over Cees Dekker, een christelijke prof aan de universiteit van Delft. Hij is een aanhanger van het Intelligent ontwerp. Delft is ver genoeg.
Net na die uitzending begon Guliver. Het eerste item in dit literatuurprogramma was een tekst van Margaret Atwood. Voorgelezen door de goddelijke stem van Barbara Rottiers. "Onze kat meldt zich in de hemel."
God is ook een kat. En zit er rustig engeltjes op te peuzelen. Hij zorgt er en passant voor dat de kat zijn testikels terugkrijgt. De kat mag ook met de slechte zieltjes spelen. Waarom zijn die zieltjes dan in de hemel vraagt de kat zich af. Onze hemel is hun hel, en ik houd van een evenwichtig universum, zegt God.
Ik heb vandaag mijn hemel verdiend. Een volledige uitzending van Het Braambos beluisterd. En daarna een prachtig fragment van een sarcastische schrijfster. Ik houd van een evenwichtig universum.
Leestip: De tent van Margaret Atwood Een bundel met sprookjes, gedichten, fabels en kanttekeningen die baden in een donkere, dromerige sfeer (dixit Humo) Geen woord van gelogen!
Dit wordt een positief bericht. Voel je de vibes al?
Ik haat Marco Borsato. Ik vind het een kwal.
Er is maar één plek waar ik bestand ben tegen deze Italo-Hollander. Au Dépot.
Je hoort weinig Nederlandstalige muziek in Brussel. Brusselse DJ's zijn franstalig.
Op zich is dit nu geen wereldschokkend nieuws. Brusselse winkeliers zijn franstalig, Brusselse reclameborden zijn franstalig, zelfs Brusselse one-night-stands zijn franstalig.
Ik ben al lang niet meer de flamingant die ik ooit heb willen zijn. Heb me er al bijna bij neergelegd dat Brussel een franstalige stad is. En een toffe stad.
Op loopafstand van mijn appartement (en ik ben snel buiten adem) ligt Au Dépot. Op het eerste zicht een doodnormaal café met een doorsnee publiek en al even doorsnee schuimende pinten.
En toch is het een lichtbaken in de duisternis. Het is alsof je even een droomwereld binnenstapt. Vlamingen achter en voor de toog. Zelfs de toiletbomma spreekt Vlaams. Even vergeet je dat je in Brussel een café bestelt en geen koffie. Dat je un ticket de metro nodig hebt en geen metroticket.
De DJ speelde Dromen zijn bedrog. Luidkeels zong ik een blonde vrouw met bril toe dat ik als ik wakker word, nog droom. Ik zei tegen een kerel naast mij dat ik zijn ogen zag, zijn gezicht. Riep tegen een blonde god op een kruk dat het een droom is die naast me ligt. De toiletbomma keek me aan en rekte zich uit, en jodelde met een fijne maar krakerige stem: een keer in de zoveel tijd komen dromen uit.
Ik vind Marco Borsato nog steeds een kwal. Maar ik hou wel van het Borsatogevoel in den Depot. Vlamingen die achter gesloten deuren in die Franstalige straat, in die Franstalige stad, samen zingen in hun eigen taal.
De Vlaamse leeuw moet niet altijd een wrang smaakje hebben.
Waar ging het fout? In ons uitgaansparcours belandden we gisteren voor de deur van Montecristo.
De obligate buitenwippers stonden buiten te wippen en wij wipten dan maar binnen. Toch had één van de twee deurmatrozen nog een snelle mededeling. Ze vragen geen entreegeld meer, ik mocht alleen hem niet vergeten bij het verlaten van de zaak.
Hoe zou ik hem kunnen vergeten? Apensmoel, spraakgebrek, ongemanierd. Love you baby!
Enfin. De drie musketiers waren binnen. Ik had het snel door. Aan mijn sabel zou er niet veel gespiest worden in Montecristo. Dikke Engelse dellen met bijpassende zatte lads zetten de toon. En ze toonden hoe het niet moest.
Wat vroeger een toffe salsaclub was is veranderd in een marginaal kot. Drank maakt een mens al wat inschikkelijker. 3 pintjes! Geen pintjes hier, Corona. Ook goed. 17 euro. Niet goed. 17 euro maakt een mens niet inschikkelijker.
Ons stil protest bestond erin af te druipen. Of andere oorden op te zoeken. Maar eerst nog goeiedag gaan zeggen tegen mijn vriend. De obligate buitenwipper. Ik was hem nog niet vergeten. Hij mij wel. Hij had het te druk. In de weer met een zatte lad. Waar een dikke Engelse del bijhoorde.
Wat een verhaal. 28 gevangenen zijn ontsnapt uit de gevangenis van Dendermonde. Men heeft er al 8 gevat.
Ik heb een beetje medelijden met ééntje van de acht. Hij stapte een café binnen in de buurt van de gevangenis en vroeg aan de uitbater om een taxi te bestellen. De uitbater belde de politie.
De moraal van het verhaal: vertrouw nooit een kleine zelfstandige!
"Mommy, can I have a cookie please?" "Yes Peter. They're in the jar. Just take one." "But Mommy, you know I don't have any arms..." "No arms - no cookies ..."
What is red and sits in the corner? A baby chewing razor blades.
What is green and sits in the corner? The same baby a month later!
Een beetje voor evenwicht zorgen bij de huidige babyboom kan nooit kwaad.
Paris. Een leuke titel voor een CD zou ik denken. Paris dacht hetzelfde.
Vanaf vandaag is ie overal te koop: het debuutalbum van Paris Hilton.
Enkele recensies:
echt hemeltergend slecht (zoals je misschien zou verwachten) is deze plaat ook weer niet * planet.nl Het resultaat is niet wereldschokkend maar laat zich ongetwijfeld vertalen in alleraardigste clips * chello.nl She sounds both distracted and bored stiff, as if making an album is keeping her from the more serious business of standing around a nightclub in a pair of really enormous sunglasses. * The Guardian Why does every little rich girl think they can sing. This CD is horrible, average, cliche trash. Spend your money, elsewhere. * review op Barnes en Noble
Bart Peeters zou zeggen: Ik hoor hemel, ik hoor alleraardigste clips, ik hoor nightclub en ik hoor spend your money. Bart Peeters is een fijne man.
Birgit Van Mol presenteert al enkele jaren het Nieuws. Op VTM. Ik krijg het er warm noch koud van.
Maar vandaag wel.
Na de reportage over de begrafenis van Guido Depraetere brak ze. Haar adem stokte, een traan welde op. Een volgende reportage begon net op tijd.
Emoties. Je kan ze niet controleren.
Waarom huilt een nieuwslezer nooit bij beelden uit Soedan of Ethiopië? Waarom kunnen ze schijnbaar onverschillig kijken naar slachtoffers van een tsunami of de genocide in Ruanda?
In het vakjargon bestaat er een lugubere term voor. Hoe verder van huis, des te meer doden er moeten vallen vooraleer iets nieuwswaardig is. Les morts kilometriques.
Emoties. Je kan ze niet controleren. Les emotions kilometriques. Wij zijn geen haar beter.
Vicky is één van de dames die 's nachts op VT4 en 5TV kijkend Vlaanderen moet aanzetten om te bellen naar een gortig dure telefoonlijn. Ze heeft altijd heel mooie prijzen en verzekert je als geen ander dat je deel uitmaakt van een zeer select clubje.
Iedereen heeft wel zijn favorietje onder de beldellen. Ik ga voor Vicky.
Vicky doet me denken aan een kinderliedje. Over een krokodil. Sofie de krokodil. Die tatert maar, die tatert maar. Vicky's mondje staat ook nooit stil. Haar enthousiasme is echter aanstekelijk. Ze doet me bijna geloven dat ze zelf niet weet dat haar kijkers opgelicht worden.
Maar wie is die Vicky?
Na een zoektocht naar Vicky op de VT4-site kwam ik van een kale reis terug. Op de belpagina vind ik alleen de regels en een FAQ, in de rubriek personalities blinkt ze (voorlopig toch nog) niet naast Hanne Troonbeeckx en Hans Otten. Maar elke redacteur heeft zijn fierheid. Dus ik rustte niet vooraleer ik meer wist over Vicky.
En zo geschiedde. Vicky Jolling heet ze. Ze woont in Turnhout en verschillende mensen hebben haar al aangeraden om een toneelopleiding te volgen. Haar moeder zei het ook. Ze heeft blijkbaar een gezicht om te acteren. Aldus Vicky. Een kameraad van mij formuleert het lichtjes anders. Ze heeft een smoel om op te schieten. Dat is niet lief. En Vicky is wel lief. En haar film wil ik wel zien. Ook als ze op haar smoel schieten.
Maar voorlopig smijt ze zich op VT4. Terwijl ik dit zit te typen is Vicky aan 't werk.
Zonder enige vorm van ironie volgen hier mijn favoriete uitspraken van vanavond:
- Ik sta hier niet voor een palmboom, ik sta hier niet voor die kast, ik sta hier voor jou! (een palmboom en een kast stonden in het decor) - Misschien kan je met het geld op reis gaan. Naar Thailand! Of Naar Beverly Hills! Hmmm. Beverly Hills. Of naar Egypte! Naar Florence. Ik verkies toch Beverly Hills. - Ik sta hier op een verhoogje. Het is heel klein. Ik verlies af en toe mijn evenwicht. Of is het van de hoge prijzen? - Wat zoek ik? Iets njammie njammie. (lacht) Ik moet doen mmmmm, njammie. (lacht weer). Kan iemand uit de regie het komen voordoen want ik weet niet wat jullie bedoelen. (ze waren op zoek naar het woord overheerlijk)
THE MAN WITH THE PLAN
Groetjes vicky van (wijf)tv 
