Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
23-08-2006
Godot kan zijn plan trekken
Geen nieuws is goed nieuws.
Deze leugen is ooit de wereld ingestuurd door een chiroleider die één van zijn groepsleden wou troosten. De enigste die geen post kreeg van het thuisfront tijdens een zomerkamp.
Een verzinsel verspreid door een hoofdredacteur. Die zijn krant niet gevuld kreeg.
Of verkondigd door een naieve kip. Die wachtte op de terugkeer van haar ei. Terwijl de dooier al sudderde in mijn braadpan.
Geen nieuws is geen nieuws. En dat is slecht nieuws.
Ik heb vandaag de ganse dag gewacht op nieuws. En wachten, mijn beste, dat is niet mijn sterkste kant.
Zet me 5 minuten aan een bushalte en ik zit in een taxi. Na 2 minuten aanschuiven bij een bankcontact zal ik nog eerder iemand overvallen. Een internetsite die niet meteen opent is het bekijken niet waard. Een wachtrij aan de kassa van Delhaize zet me aan tot een hongerstaking.
Als geduld een schone deugd is ben ik een lelijk mens. (waarschuwing: alle reacties op deze zin worden onmiddelijk gewist!!!)
Op het einde van mijn werkdag had ik nog steeds geen nieuws. En dat is dus slecht nieuws. Voor mijn geduld.
Phil Bosmans zei ooit: Humor en geduld zijn kamelen waarmee je door elke woestijn kunt trekken. Bosmans zei ook ooit: Weet je hoe je een olifant opeet? Elke dag een stukje.
Ik rijd wel met die grappige dromedaris met één bult, en in plaats van die olifant kies ik voor fast food van de Quick.
Morgen krijg ik nieuws. Ik kan al niet meer wachten...
Sinds begin juli steekt ie in mijn wagen. Het beste van Isabelle A.
1990. Ik was toen 14. Verliefd op Isabelle A. . Manu was ook verliefd op Isabelle A.
Ik was toen al een man met plan, of een jongen met een plan. Manu bleef bij mij slapen, dacht zijn moeder. Ik bleef bij Manu slapen, dacht mijn moeder.
Manu en ik zaten ondertussen op de trein. Naar Wetteren. Op weg naar het 1e fanbal van ons nieuwbakken idool. In een dancing.
Mijn eerste ontmoeting met Isabelle A.. Gepaard met mijn eerste pintje in een dancing. Mijn eerste voetstappen op een dansvloer in een dancing.
Om één uur was ons geld op. Na het betalen van een treinticket Herentals-Wetteren, de entree en 2 pinten was ons zakgeld verslonden.
In een schuilkotje op het perron in Wetteren brachten we de nacht door. Ijskoud. Met warme herinneringen. Aan onze ontmoeting met Isabelle, aan die pint, aan die dansvloer. Rillingen.
Vandaag zag ik Isabelle A.. Aan de inkomhal van mijn werkplek. Ik had ze niet meteen herkend. Ze heeft haar haar gekleurd. Ros.
Zou ik Manu nog herkennen na 16 jaar? Ik weet het niet. Die rillingen herinner ik nog goed. En die eerste kus. In dat schuilkotje op het perron in Wetteren.
Ik was toen 14. Verliefd op Manu. En ook een beetje op Isabelle A..
Zaterdag was er een groot feest van 't werk in Antwerpen. Champagne vloeide, en dan nog vooral in mijn keel.
Eén nummer van The Pussycat Dolls en deze Fred Astaire was vertrokken. Richting dansvloer.
Vandaag heb ik beelden gezien. Bewegende beelden. Van deze Fred junior op die dansvloer. Het was geen dansvloer, het was een slagveld.
Aan mijn state of being te oordelen was het al laat. Veel te laat.
Vanaf nu geen pleidooien meer voor persvrijheid. Deze beelden moeten gecensureerd worden. Leve Berlusconi! Poetin, zeg me hoe!
Ik dacht dat ik kon dansen. Dat het kwam door mijn genen.
Ik leek wel een krokodil bij de tandarts, een boerin wiens koeien net ontvoerd zijn.
Het zweet liep van mijn voorhoofd, mijn armen zwaaiden in de lucht alsof ik ter plekke in de Schelde aan het verzuipen was. Mijn benen wilden door de grond tot in Australië stampen.
Ik dans niet meer. Alleen in mijn eigen dictatuur. Waar de dictator niet gefilmd wordt.
Wat drink je graag? Bacardi cola zei ik. Met een schijfje limoen. Bacardi had ie. Cola ook.
Een uurtje later reed ik Antwerpen binnen. Verkeerd. Het wordt stilaan een traditie. Volgens Antwerpenaren zit die stad zeer logisch in elkaar. Je hebt de Leien en de Kaaien. Ik snap het niet. Ik snap veel in Antwerpen niet.
Vroeger was het simpel. Ik nam de trein naar Antwerpen Centraal, winkelde me blut tot aan de Groenplaats en terug.
Nu woont één van mijn beste vrienden in Antwerpen. En hij heeft Bacardi. En cola. Hij woont niet tussen het centraal station en de Groenplaats.
Totaal opgenaaid bereik ik zijn appartement. Een mooi appartement met zicht op cultuur.
Hij kwispelt. Wie hem kent weet wat ik bedoel.
Hij heeft iets om me te kalmeren. Bacardi en cola. En toen gebeurde het. Hij haalde een limoentje uit een zak.
Speciaal voor mij. Nog nooit had iemand speciaal voor mij een limoentje gekocht.
Echte vrienden helpen je verhuizen. Brengen je thuis als je berezat bent. Bel je zonder geldige reden. Kopen een limoentje.
Iemand heeft voor speciaal voor mij een limoentje gekocht. En dat in Antwerpen!
Het Braambos. Het is een van de programma's door derden op Radio 1. De redactie huist in de abdij van Vlierbeek. Geen toeval.
Ik heb de ganse uitzending gehoord. Ik weet nu alles over Cees Dekker, een christelijke prof aan de universiteit van Delft. Hij is een aanhanger van het Intelligent ontwerp. Delft is ver genoeg.
Net na die uitzending begon Guliver. Het eerste item in dit literatuurprogramma was een tekst van Margaret Atwood. Voorgelezen door de goddelijke stem van Barbara Rottiers. "Onze kat meldt zich in de hemel."
God is ook een kat. En zit er rustig engeltjes op te peuzelen. Hij zorgt er en passant voor dat de kat zijn testikels terugkrijgt. De kat mag ook met de slechte zieltjes spelen. Waarom zijn die zieltjes dan in de hemel vraagt de kat zich af. Onze hemel is hun hel, en ik houd van een evenwichtig universum, zegt God.
Ik heb vandaag mijn hemel verdiend. Een volledige uitzending van Het Braambos beluisterd. En daarna een prachtig fragment van een sarcastische schrijfster. Ik houd van een evenwichtig universum.
Leestip: De tent van Margaret Atwood Een bundel met sprookjes, gedichten, fabels en kanttekeningen die baden in een donkere, dromerige sfeer (dixit Humo) Geen woord van gelogen!
Dit wordt een positief bericht. Voel je de vibes al?
Ik haat Marco Borsato. Ik vind het een kwal.
Er is maar één plek waar ik bestand ben tegen deze Italo-Hollander. Au Dépot.
Je hoort weinig Nederlandstalige muziek in Brussel. Brusselse DJ's zijn franstalig.
Op zich is dit nu geen wereldschokkend nieuws. Brusselse winkeliers zijn franstalig, Brusselse reclameborden zijn franstalig, zelfs Brusselse one-night-stands zijn franstalig.
Ik ben al lang niet meer de flamingant die ik ooit heb willen zijn. Heb me er al bijna bij neergelegd dat Brussel een franstalige stad is. En een toffe stad.
Op loopafstand van mijn appartement (en ik ben snel buiten adem) ligt Au Dépot. Op het eerste zicht een doodnormaal café met een doorsnee publiek en al even doorsnee schuimende pinten.
En toch is het een lichtbaken in de duisternis. Het is alsof je even een droomwereld binnenstapt. Vlamingen achter en voor de toog. Zelfs de toiletbomma spreekt Vlaams. Even vergeet je dat je in Brussel een café bestelt en geen koffie. Dat je un ticket de metro nodig hebt en geen metroticket.
De DJ speelde Dromen zijn bedrog. Luidkeels zong ik een blonde vrouw met bril toe dat ik als ik wakker word, nog droom. Ik zei tegen een kerel naast mij dat ik zijn ogen zag, zijn gezicht. Riep tegen een blonde god op een kruk dat het een droom is die naast me ligt. De toiletbomma keek me aan en rekte zich uit, en jodelde met een fijne maar krakerige stem: een keer in de zoveel tijd komen dromen uit.
Ik vind Marco Borsato nog steeds een kwal. Maar ik hou wel van het Borsatogevoel in den Depot. Vlamingen die achter gesloten deuren in die Franstalige straat, in die Franstalige stad, samen zingen in hun eigen taal.
De Vlaamse leeuw moet niet altijd een wrang smaakje hebben.
Waar ging het fout? In ons uitgaansparcours belandden we gisteren voor de deur van Montecristo.
De obligate buitenwippers stonden buiten te wippen en wij wipten dan maar binnen. Toch had één van de twee deurmatrozen nog een snelle mededeling. Ze vragen geen entreegeld meer, ik mocht alleen hem niet vergeten bij het verlaten van de zaak.
Hoe zou ik hem kunnen vergeten? Apensmoel, spraakgebrek, ongemanierd. Love you baby!
Enfin. De drie musketiers waren binnen. Ik had het snel door. Aan mijn sabel zou er niet veel gespiest worden in Montecristo. Dikke Engelse dellen met bijpassende zatte lads zetten de toon. En ze toonden hoe het niet moest.
Wat vroeger een toffe salsaclub was is veranderd in een marginaal kot. Drank maakt een mens al wat inschikkelijker. 3 pintjes! Geen pintjes hier, Corona. Ook goed. 17 euro. Niet goed. 17 euro maakt een mens niet inschikkelijker.
Ons stil protest bestond erin af te druipen. Of andere oorden op te zoeken. Maar eerst nog goeiedag gaan zeggen tegen mijn vriend. De obligate buitenwipper. Ik was hem nog niet vergeten. Hij mij wel. Hij had het te druk. In de weer met een zatte lad. Waar een dikke Engelse del bijhoorde.
Wat een verhaal. 28 gevangenen zijn ontsnapt uit de gevangenis van Dendermonde. Men heeft er al 8 gevat.
Ik heb een beetje medelijden met ééntje van de acht. Hij stapte een café binnen in de buurt van de gevangenis en vroeg aan de uitbater om een taxi te bestellen. De uitbater belde de politie.
De moraal van het verhaal: vertrouw nooit een kleine zelfstandige!
"Mommy, can I have a cookie please?" "Yes Peter. They're in the jar. Just take one." "But Mommy, you know I don't have any arms..." "No arms - no cookies ..."
What is red and sits in the corner? A baby chewing razor blades.
What is green and sits in the corner? The same baby a month later!
Een beetje voor evenwicht zorgen bij de huidige babyboom kan nooit kwaad.
Paris. Een leuke titel voor een CD zou ik denken. Paris dacht hetzelfde.
Vanaf vandaag is ie overal te koop: het debuutalbum van Paris Hilton.
Enkele recensies:
echt hemeltergend slecht (zoals je misschien zou verwachten) is deze plaat ook weer niet * planet.nl Het resultaat is niet wereldschokkend maar laat zich ongetwijfeld vertalen in alleraardigste clips * chello.nl She sounds both distracted and bored stiff, as if making an album is keeping her from the more serious business of standing around a nightclub in a pair of really enormous sunglasses. * The Guardian Why does every little rich girl think they can sing. This CD is horrible, average, cliche trash. Spend your money, elsewhere. * review op Barnes en Noble
Bart Peeters zou zeggen: Ik hoor hemel, ik hoor alleraardigste clips, ik hoor nightclub en ik hoor spend your money. Bart Peeters is een fijne man.
Birgit Van Mol presenteert al enkele jaren het Nieuws. Op VTM. Ik krijg het er warm noch koud van.
Maar vandaag wel.
Na de reportage over de begrafenis van Guido Depraetere brak ze. Haar adem stokte, een traan welde op. Een volgende reportage begon net op tijd.
Emoties. Je kan ze niet controleren.
Waarom huilt een nieuwslezer nooit bij beelden uit Soedan of Ethiopië? Waarom kunnen ze schijnbaar onverschillig kijken naar slachtoffers van een tsunami of de genocide in Ruanda?
In het vakjargon bestaat er een lugubere term voor. Hoe verder van huis, des te meer doden er moeten vallen vooraleer iets nieuwswaardig is. Les morts kilometriques.
Emoties. Je kan ze niet controleren. Les emotions kilometriques. Wij zijn geen haar beter.
Vicky is één van de dames die 's nachts op VT4 en 5TV kijkend Vlaanderen moet aanzetten om te bellen naar een gortig dure telefoonlijn. Ze heeft altijd heel mooie prijzen en verzekert je als geen ander dat je deel uitmaakt van een zeer select clubje.
Iedereen heeft wel zijn favorietje onder de beldellen. Ik ga voor Vicky.
Vicky doet me denken aan een kinderliedje. Over een krokodil. Sofie de krokodil. Die tatert maar, die tatert maar. Vicky's mondje staat ook nooit stil. Haar enthousiasme is echter aanstekelijk. Ze doet me bijna geloven dat ze zelf niet weet dat haar kijkers opgelicht worden.
Maar wie is die Vicky?
Na een zoektocht naar Vicky op de VT4-site kwam ik van een kale reis terug. Op de belpagina vind ik alleen de regels en een FAQ, in de rubriek personalities blinkt ze (voorlopig toch nog) niet naast Hanne Troonbeeckx en Hans Otten. Maar elke redacteur heeft zijn fierheid. Dus ik rustte niet vooraleer ik meer wist over Vicky.
En zo geschiedde. Vicky Jolling heet ze. Ze woont in Turnhout en verschillende mensen hebben haar al aangeraden om een toneelopleiding te volgen. Haar moeder zei het ook. Ze heeft blijkbaar een gezicht om te acteren. Aldus Vicky. Een kameraad van mij formuleert het lichtjes anders. Ze heeft een smoel om op te schieten. Dat is niet lief. En Vicky is wel lief. En haar film wil ik wel zien. Ook als ze op haar smoel schieten.
Maar voorlopig smijt ze zich op VT4. Terwijl ik dit zit te typen is Vicky aan 't werk.
Zonder enige vorm van ironie volgen hier mijn favoriete uitspraken van vanavond:
- Ik sta hier niet voor een palmboom, ik sta hier niet voor die kast, ik sta hier voor jou! (een palmboom en een kast stonden in het decor) - Misschien kan je met het geld op reis gaan. Naar Thailand! Of Naar Beverly Hills! Hmmm. Beverly Hills. Of naar Egypte! Naar Florence. Ik verkies toch Beverly Hills. - Ik sta hier op een verhoogje. Het is heel klein. Ik verlies af en toe mijn evenwicht. Of is het van de hoge prijzen? - Wat zoek ik? Iets njammie njammie. (lacht) Ik moet doen mmmmm, njammie. (lacht weer). Kan iemand uit de regie het komen voordoen want ik weet niet wat jullie bedoelen. (ze waren op zoek naar het woord overheerlijk)
Je ziet het goed. Borsten op mijn blog. Grote borsten.
Hiervoor mag je Gilles De Bilde bedanken. In het rubriekje "Tussen hemel en hel" koos hij Victoria Silvstedt uit als favoriete one-night stand. Nu is Victoria een begrijpelijke keuze voor een voetballer. Blik op oneindig en altijd mondje open.
Laat ons even terug in de tijd gaan. 1998. De man voerde zijn plan uit bij Ketnet, voor het hitparadeprogramma Ultratop. Regelmatig kwamen er ook artiesten over de vloer, zoals men dat placht te zeggen.
De platenboy was enthousiast ons bureau binnengestormd. Een nieuw talent was opgestaan. Miss Zweden 1993 , een ex-Playmate of the year. En oh ja, ze had een singletje uit. Kwijlend knikte de producer ja. Laat ze maar komen. Een optreden in de muziekdoos en een interview in Ultratop.
"Hello hey! What's your name? I need to know (hello) Now I found you my mysterious boy Hello hey! Don't go away (hello) Cause I love you babe"
Het nummer heeft geen voor geen meter verkocht. Maar ik heb ze ontmoet. In het pre-Betty en het pre-Paris Hilton-tijdperk was ze een ware verademing.
Dom en blond en Zweeds. Ik was verkocht. Voor de volle meter 79 dat ze groot was. Ze schudde zelfs haar tieten op in mijn aanwezigheid.
Alle vrouwen van onze ploeg vonden haar een bimbo. Natuurlijk was ze een bimbo.
Daarom mocht ze ook komen. En zingen! Of toch playbacken. Het publiek in discotheek Carré werd er eventjes heel stil van.
Het singletje hebben ze nooit gekocht. Playboy waarschijnlijk wel.
Ik heb het singletje. Playboy niet. Ik vind hun interviews niet goed. Humo wel. Want daar staat Gilles De Bilde in.
" De negen mensen zonder papieren die sinds 39 dagen een hongerstaking voerden in Leuven hebben onverwacht besloten de actie stop te zetten. Met de actie wensten de hongerstakers een verblijfsvergunning voor de volledige groep actievoerders af te dwingen en een wettelijke regeling om een einde te stellen aan de willekeur bij regularisaties. "
Op Markrock, rechts van het podium, hing een spandoek. Het verbaasde me. Dat het niet verwijderd was. Het hing er goed.
Nu hebben ze dus "onverwacht" de actie stopgezet. Hoe zet je onverwacht een hongerstaking stop? Door niet te sterven?
Het artikel ging verder
"Normaliter zouden de hongerstakers donderdag een persconferentie gegeven waarop ze wilden bekendmaken dat ze hun eisen intrekken maar de actie verderzetten. "
Nu volg ik helemaal niet meer. Waarom zou je een actie nog verderzetten als je jouw eisen intrekt. Of dit is een nieuwe actiemethode?
"Ik wil al niet meer blijven!" "Vlieg me maar terug!"
De hardvochtigheid van sommige politici kennende willen ze ook dit plan saboteren. En als straf moeten ze blijven! Nah! 't Zal hun leren!
't Zal hun leren . Om hun thuisland te ontvluchten voor een beter leven. Om een sprankeltje hoop te hebben ooit te kunnen leven zonder geweld, zonder honger. Om in de meest barbaarse omstandigheden en met hun laatste middelen een weg te zoeken naar een land vol melk en honing.
't Zal hun leren. Maar wat ze hier in België geleerd hebben, daar ben ik alvast niet trots op. De melk smaakt zuur, de honing is beschimmeld.
THE MAN WITH THE PLAN
Groetjes vicky van (wijf)tv 
