Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
04-03-2008
Wat een vreselijke dag
Je hebt je leven zelf in de hand. Dat is een waarheid als een gezonde koe die net een litertje melk opgeleverd heeft.
En zo moet ik tot de conclusie komen dat ik vandaag mijn eigen vrije dag verknoeid heb. Toch tot op zekere hoogte.
Na een iets te korte nachtrust was ik behoorlijk vroeg uit de veren. Moe dus. En vooral mottig. De slechte witte wijn uit het Sportpaleis keerde en draaide richting nooduitgangen. Resultaat: nog mottiger. Ik voelde me als een koe die zure melk gedronken had.
Met een draaiend hoofd en flanellen benen nam ik de auto om naar de tandarts te rijden. Nu weet je al van een eerdere post dat ik daar nu ook niet meteen vrolijk van word. Dokter Tand liet me weten dat we het vandaag zonder verdoving gingen proberen. Ik heb iets geleerd. Verdoving helpt niet alleen tegen pijn, maar ook tegen dat vreselijke geluid. Horror in de ligstoel. Waarom had ik niet gewoon mijn melktandjes gehouden, zou de koe zich afvragen.
Maar toen begon de merde pas echt. Miserie komt in pakjes van drie zei een wijs man me ooit.
Half vier. Ik moest van punt A (Etterbeek) naar punt B (verzekeringskantoor in Anderlecht). Zonder effe na te denken schiet ik met mijn Lupootje de Brusselse ring op. Nou ja, schieten, ik zou het misschien eerder vogelepik noemen. Want 1 minuut later stond ik weer stil. Na een klein uurtje was ik eindelijk in Anderlecht. Pissed off. Ik haat file. Dat klinkt logisch maar bij mij neemt het extreme vormen aan. Ik ga nog liever een uurtje in de berm slapen dan in een rij wachten. Maar het lot deed er nog een schepje bovenop. In de auto voor mij zaten 2 kinderen. Hun tong uitstekend. Pissed off. Ik haat kinderen. Ik zou ze in de berm leggen. Maar dan wel niet in dezelfde berm waar ik slaap tot de file zichzelf oplost.
Ik was aan het stomen toen ik het Westland Shoppingcentrum binnenkwam. Er was maar één remedie: shoppen. 1 jeansbroek, een hemdje en een paar sokken later was ik weer gekalmeerd. Er zijn nog zekerheden. Ik vond zelfs de energie om even langs de car wash te rijden. Ik ben geen sponstype dus als iemand anders het wil doen voor 5 euro, graag.
Fluitend en dansend stapte ik weer de wagen in. Vogelepikkend weer een file in. Anderlecht-Brussel in 40 minuten. Molenbeek zat volledig vast. En zo was ik weer bij af. Ik voelde me een stomme koe.
Melk was geen optie meer. Een bacardi helpt dan weer wel. Als ik voor één iets in een rij zou gaan staan, dan is het dat wel.
Van het geluid van een orgeltje gaat het aapje dansen. Kletterend water doet je spurten naar het toilet. Een brakende zatlap zorgt met zijn soundtrack voor een domino-effect.
Maar hors categorie zijn de dingen die je hoort bij de tandarts. Ik kan er spijtig de laatste maanden weer volop over meepraten.
Het is me meteen weer duidelijk waarom ik het jaren had uitgesteld. Ja mama, ik weet, om het half jaar. Het kwam er gewoon niet van. Ik begin me er stilaan van te verdenken dat ik gewoon niet wou gaan. Navraag bij kameraden en collega's hebben me al geleerd dat ik niet de enige ben.
Door omstandigheden moest ik enkele maanden geleden verplicht op visite bij den dentist zoals we dat hier noemen. Alles zat mee. Het zonnetje scheen, de vogeltjes floten en de nieuwe tandarts is lief en schattig. Hij wist me te vertellen dat we elkaar vaak gingen zien in de komende maanden. Ik vond het niet erg. Tot ie begon. De handelingen op zich zijn niet aangenaam maar verdraagbaar.
Maar toen kwamen alle trauma's weer naar boven. Geen enkele verdoving helpt tegen het geluid van de tandartsattributen. Pure horror. Zelfs mijn ergste vijand zou ik de hoofdtelefoon niet aanbieden met de kwellingen die ik moet ondergaan.
Het gesjirp van de boor. Het gegorgel van de speekselzuiger. Het krijsen van een tandvijl.
Op het moment dat ik dit schrijf komt het haar op mijn armen weer recht te staan. Ondertussen zijn er nog enkele andere hatelijke geluiden die ik zelfs niet kan beschrijven.
De tandarts heeft een mooie stem en een Frans accent. Het contrast kan niet groter zijn. Hij kan er niets aan doen. Ik heb er even over gedacht om mijn mp3-speler mee te nemen. Maar dan hoor ik die rollende r niet meer en die dromerige stem.
Tja. Wie mooi wil horen, moet pijn lijden. Geluiden zijn iets raars...
Wij mogen trots zijn op Vlaanderen. Scenaristen hebben we niet nodig om een slechte awardshow te organiseren.
Een oscarshow kan me imponeren door rijen internationale celebrities en een sterke presentator en de MTV-awards zijn impressionant door het lijstje artiesten dat er optreedt.
Maar het blijft aartsmoeilijke job om een aap een gouden ring aan te doen, het blijft een lelijk ding.
Filmprijzen bij ons zijn snel verdeeld. We hebben 2 regisseurs en een paardenkop die elke 2 jaar één film maken met daarin dezelfde acteurs. And the winner is diegene die dat jaar niet heeft moeten doppen. En een ticket voor de bioscoop kan betalen. Karlijn Sillegems valt uit de boot. Showbizz in Vlaanderen.
Bij de Mia's hebben we nog maar net gezien hoe muziekonderscheidingen toegekend worden. Twee werelden die verkrampt naast elkaar applaudisseren. Commercie en het alternatieve circuit mengen niet vaak in Vlaanderen. De ene gunt het licht niet in de ogen van een andere, hoe mooi die ogen ook wel mogen zijn. Toch willen beide werelden even graag veel plaatjes verkopen, en worden ze alletwee getroffen door de crisis in de muzieksector. Jo Vally veinst Turkse politionele moeilijkheden voor wat aandacht, en Stijn Meuris klust bij op de TV. Showbizz in Vlaanderen.
Eind maart worden de eerste Vlaamse televisiesterren uitgereikt. De genomineerden zijn bekend. Het wordt een wankele evenwichtshouding tussen betrokken partijen VMMA, VRT en SBS. Een evenwicht waar de Gouden Ogen ooit op zijn gestrand.
Een klein lijntje viel me op in het persbericht. Die avond wordt ook de rijsende ster bekroond. Opkomend tv-talent. Wie zal de volgende Koen Wauters zijn, wie gaat Bart Peeters van zijn kroon stoten? Ik volg het wel. En heb geen idee wie hiervoor in aanmerking komt. Wie weet hebben de juiste mensen niet de juiste kansen gekregen, of heb ik de programma's van de rijsende ster toevallig gemist? Showbizz in Vlaanderen.
At least there will be free champagne! Godzijdank is dat ook Showbizz in Vlaanderen.
Ik heb geen traditie in tegen zijn. Zelden ben ik tegen. Er zijn natuurlijk evidente dingen waar elk welvoeglijk mens tegen is. En ik dus ook. Tegen de oorlog in Irak, tegen haaruitval en tegen leugens.
Dat zijn de uitzonderingen. Pro is levensmotto. Het zou niet fair zijn ten opzichte van alle toffe dingen in het leven om energie te steken in negatieve vibes.
Maar dan is er één keer per jaar Valentijn. Die dag haalt het slechtste in mij boven. Met of zonder lief: contra, gegen, schluss! Ik haat de commercialisering, zeggen collega-valentijn-haters me. Liefde moet je elke dag tonen, beweren anderen onder hen.
Zelfs dat doet me er niet toe bewegen dat ik 14 februari een verschrikkelijke dag vind. Mijn drijfveren zitten dieper.
Op Valentijn komen alle vuile kantjes aan het koppel zijn naar boven. Comedia del amore. Liefde die dient om anderen te benevelen. Om de tonen dat ze zo gelukkig zijn. Het liefst wordt dit dit dan gedemonstreerd in een vol restaurant, waar onder veel vertoon een dure ring wordt bovengehaald. En daarna zitten ze samen aan die chique tafel, niet wetend wat ze aan elkaar kwijt willen, of kunnen. Samen praten ze dan over kameraad X, die ocharme geen lief kan houden, zeggen ze. Hij zal ooit wel gelukkig worden, hopen ze samen. Zwemmend in hun ongeluk.
Want daarna gaan ze naar huis. En zitten ze samen in de zetel. Niet wetend wat ze aan elkaar kwijt willen, of kunnen. Tot er iemand gaat slapen, en de andere nog effe TV kijkt. Hij of zij weet dat hij binnenkort gaat scheiden. Of hij of zij droomt ervan.
Was het leven niet gemaakt om plezier te maken. Dat zei men toch. Lelijke ring. Het doosje is van plastiek. Het mocht weer niks kosten. Het restaurant was nog ok. Hoewel dat de saus een raar smaakje had.
De dag erna zitten beiden op hun werk. Pronkend met een ring, het restaurant de hemel in prijzend. Ondertussen surft hij naar pornosites, en laat zij zich opjutten door de Flair. Want ja, de nieuwe man, dat is ie niet.
Hij denkt ondertussen aan zijn kameraad X, die verliefd is zo lang het duurt. En die Valentijn haat.
In de categorie levensvragen van een 32-jarige jongeman snijden we vandaag het thema aan: kan je én een toffe job hebben, én veel geld verdienen? Al gekscherend (wat een gek woord) kwamen B en ik uit op deze vraag. Word je eigenlijk zonder je het zelf beseft gedwongen om een keuze te maken?
Het leidt geen twijfel dat de meeste poenpakbanen een hoge graad van ingebouwde saaiheid uitstralen. Immo-makelaar, effectenhandelaar, ingenieur of god beware me, IT-specialist: je wordt er niet echt vrolijker van. Met natuurlijk alle respect voor wie zich rot amuseert met de woonmarkt, de Bel20, wiskundige formules of bits en bytes.
En misschien word je wel zielsgelukkig van de binnenstromende euro's. Ik zou het niet weten. Ik heb vooral expertise in buitenstromende euro's. Voor een keertje zwem ik met de stroom mee, wat een aangename afwisseling is. En ik ben graag buiten. Misschien zelfs iets te veel.
Ik amuseer me geweldig met mijn werk. Ik kan er mijn ei kwijt, tik het 's morgens met een glimach op mijn gezicht, om de dag te breken. Het grote geld moet ik er niet van verwachten.
Ooit was er een kans op een carrierewending. Auto van de zaak, laptop, en veel meer geld. Maar het wrong binnenin. En bleef ik waar ik zat, en zit er nog steeds.
Toch zou men het moeten uitvinden. Het gat in de markt. Een passionele job die bergen geld oplevert.
Waarschijnlijk vergis ik me, en bestaat het al. Al moet ik die niet op Britneys CV gaan zoeken. Suggesties zijn altijd welkom.
Jobaanbiedingen zijn ook welkom. Al is de kans klein dat ik de stap zou wagen, want de koers van plezieraandelen staat hoog.
Daarom dat er waarschijnlijk zoveel ongelukkige mensen zijn.
Elk nieuw speeltje levert oude rommel op. Toen ik 7 was en mijn kleine A-team-busje kreeg verdween Barbie uit mijn leven. En toen mijn brommertje in mijn leven verscheen mocht de fiets aan de kant.
En zo geschiedde het dus ook met deze blog. Myspace en vooral Facebook namen zijn plaats in. (of is het haar plaats) Toch kreeg ik nog af en toe reacties toe op oude berichten. Van oude vrienden van Herentals die er toevallig op beland waren, van iemand die dezelfde goede herinneringen had aan mijn lerares Engels en van een oude taart die me wel geil vond.
Het begon weer te jeuken. En eigenlijk is het wel een logische stap. Barbie heeft immers uiteindelijk het A-team-busje in de prak gereden, en sinds enkele jaren heb ik terug een fiets. Alleen de banden moeten een keertje opgepompt worden. Nu nog iemand zoeken die dat kan.
Bij deze pomp ik mijn blog terug op. Dat kan ik nog net. Hij was toch nog niet in de prak gereden. Er zijn nog wel wegen waar ie niet gereden heeft.
Bij een stopbord blijf je ook niet eeuwig wachten. We're back in business.
Musicals. Ik moet er elke keer een beetje aan wennen. Het is altijd een beetje vreemd wanneer mensen tegen elkaar beginnen zingen.
Mijn fantasie slaat er steeds van op hol. Ik zie me al bij de bakker pistolets bestellen met een ariaatje, mijn was doen terwijl ik een ode aan Dash aanhef of nog erger, mijn living kuis op het ritme van mijn gekeel.
Maar als het goed gedaan is, ben ik dan ook helemaal mee. Dan veer ik net niet recht in de bioscoop, om al dansend over de stoelen te stappen.
En zodus geschiedde bij de voorstelling van Hairspray. Of toch weer net niet, omdat het nu eenmaal niet hoort.
Nikki Blonsky is sinds gisteren mijn favoriete actrice. Het kleine dikkertje straalt een enthousiasme uit dat zelfs bij Herman Van Rompuy aanstekelijk zou kunnen werken. Of toch ook weer net niet. Van een kerkhof kan je geen discotheek maken.
Ondertussen heb ik de soundtrack gedownload, en zijn alle youtube-aanverwanten herbekeken.
Dreamgirls mag even de kast in, laat de doden maar in Chicago vallen en Evita kan voorlopig in Argentinië huilen. Ik zit tot nader order in Baltimore!
Ik heb mijn handtekeningenschriftje nog eens bovengehaald.
Het begon allemaal met de Boekenbeurs. Tafels vol signerende auteurs. Op 8 november 1987. 1 maand voor mijn twaalfde verjaardag. Ik was daar met de missie om zoveel mogelijk krabbels te verzamelen. Een lugubere missie eigenlijk. Want mijn intenties waren toen al niet zuiver.
Iemand wist me te vertellen dat een handtekening in waarde zou stijgen eenmaal de eigenaar dood was. Ik was niet te houden. En ook niet selectief. Van de meeste schrijvers had ik nog nooit gehoord, laat staan gelezen, maar stel je voor dat ie zou sterven... Een kapitaal werd verzameld.
Mijn eerste toekomstige dode was Cor Ria Leeman, u wel bekend. Of misschien ook niet. Een in Nederland geboren leraar uit Lier die in een nogal barokke taal een aantal romans schreef waarin de problematiek van de religieuze mens centraal staat. (niet mijn woorden) "Dag maarten, met de echte Vlaamse naam", schreef ie op het eerste blad van mijn schriftje. Hij overleed op 13 juli 1991.
Hij is niet de enigste van mijn eerste buit die niet meer is. Illustrator Gregie De Maeyer vond de dood in 1998. De Antwerpse schrijver Ivo Van Orshoven liet de geest in 2000. Volksverteller Jef Lievens stierf in Geel in 2003, net zoals jeugdschrijfster Thea Beckman. Datzelfde jaar overleed ook Clem Schouwenaars aan een slepende ziekte. Het zou wel zeer onkies zijn om dit paragraafje af te sluiten met "kassa, kassa", dus doe ik het ook niet.
Na de boekenbeurs van '87 verdween het schriftje in een kast en werd pas bovengehaald voor de volgende editie, in '88. Net na dat boekenfestijn schreef ik een brief naar mijn idool. Jos Brink. Via de AVRO. Of Wedden dat nog ging terugkomen, en of ik geen foto kan krijgen van hem en zijn vriend Frank Sanders. Ik had het toen al moeten weten.
Ik was in de zevende hemel toen ik een briefje terugkreeg. Met een mooie zwart-wit-foto. "Dag Maarten, in oktober gaan we weer verder met Wedden dat. Er komen 10 shows! Ik hoop dat je er veel plezier aan beleeft. En hier is de foto. Dag. Groeten van Frank Sanders en Jos Brink."
Het werd het pronkstuk van mijn collectie. Ik plakte alles in mijn schriftje.
Als men vroeger wou weten wat ik wilde worden, was het antwoord Jos Brink. Ik wou niet dat ie stierf. Nog steeds heb ik heimwee naar die glimmense Brink die als geen ander van een trap kon afdalen. Vrijdag overleed ie aan de gevolgen van darmkanker. Donderdag wordt ie begraven.
En nu zit ik hier met mijn schriftje op de schoot. In de wetenschap dat ik het nu nooit meer zal kunnen verkopen.
"En dan maar hopen dat mensen mij herinneren als een man die zijn best heeft gedaan in het leven. Maar uiteindelijk geldt: Wanneer je dood bent groeien alle bomen door en is de groentenman om negen uur weer open..." (Jos Brink)
Ik mis Betty. Ik mis haar goed gemikte lach, haar pretoogjes en haar zorgeloze visie op het leven.
Big Brother heeft me altijd gefascineerd. Omdat het gemanipuleerde realiteit in zijn puurste vorm is. En ook zo verkocht wordt.
Of je nu op een luchthaven staat, bij het OCMW of aan het bevallen bent, als er een camera bij is blijft niemand naturel. Dus ook niet in het beroemdste huis van Vlaanderen.
Elke bewoner weet dat alles wat ie zegt en doet op TV komt. Wat in het verleden al leidde tot zangkunstjes, sexavonturen en zwartmakerij op grote schaal.. Alle gevolgen zijn voor eigen rekening, en die kan soms duurder uitvallen dan die van de Carrefour. Inwoner zijn van het huis is eigenlijk een bewegende blog maken. Je beslist zelf wat je post, wat je kwijt wil of net niet.
Dacht ik. Maar dit jaar gaat Endemol verder. En mogen de kijkers participeren. Door het insturen van halve en hele waarheden die dan ook verspreid worden via Kanaal2.
En zo loopt een bewegende blog uit de hand. Ik weet nu dingen waarvan sommige kandidaten niet wilden dat ik het wist. Wat me nu eeuwige gene zal opleveren mocht ik hen ooit tegenkomen.
Ik mag er niet aan denken. Dat iemand met slechte intenties dingen op mijn blog zou plaatsen. Blote vrouwen, teenhaar of Coldplay. Kindergejengel, spinnende katten of Bon Jovi. Zonder dat ik het zelf besefte.
Maar zelfs ondanks mijn afschuw bleef ik kijken. En was ik nog één van de weinige believers in het concept.
Maar gisteren drong pas tot me door wat ik dit jaar mis. Bij het bekijken van de uitzending. Ik miste een goedgemikte lach, pretoogjes, en toch minstens één bewoner die geen zorgen in zijn leven heeft.
Vrolijke mensen maken mij vrolijk. Maar ik werd niet meer vrolijk.
Ik mis Betty. En ga ik nu maar ergens anders op zoek naar een waardige opvolgster.
Er bestaan duizenden theorieën en meningen over het Eurovisiesongfestival. Kitch, kots, engelenmuziek, duivels gejengel, diversiteit, mengelmoes van wansmaak, eeuwigdurend genot, langdurig gezwets,...
Deze blog moet niet steeds verrassen. Ik ben fan!
De voorbereidingen zijn begonnen. Appartementen worden gekuist, nieuwe outifts aangeschaft, talen geoefend, puntenbladen afgedrukt, nootjes en wijn ingeslagen en commentaren geanalyseerd. Dansvloertjes worden afgebakend, kritische commentaren in dovemansoren gespuit en televisie-abonnementen gecheckt.
Volgende week donderdag is het de halve finale. 28 stuks. Karel Van Miert zal trots zijn. Of Europa groter wordt of meer versplinterd laat ik in het midden. Politieke bedenkingen laat ik even achterwege.
Voor de statistieken en de ontwetenden vermeld ik graag dat er 10 van de 28 naar de finale doorstoten, waar ze gezelschap krijgen van 14 rechtstreeks geplaatste finalisten.
42 landen, waaronder Turkije. Eurovisie heeft geen twijfelachtige toetredingsvoorwaarden. Een mooi gezichtje, lekkere dansers en het gepaste dansje volstaan. Waarom kan het leven niet altijd zo eenvoudig zijn.
Op deze mooie lentedag voelde ik me geroepen om dankzij mijn vriendje Youtube de 42 inzendingen te bekijken. Een mens moet niet altijd in de zon liggen. Waaruit dan weer (ik kan het niet laten) een lijstje van mijn 10 favorieten vloeide. In willekeurige volgorde. Ik kan er meteen aan toevoegen dat ik er elk jaar opnieuw vlotjes naast pronostikeer, dus zet zeker geen geld in op onderstaande acts.
1. Cyprus - Evridiki - Comme ci, comme ca
Na enkele dagen iPod is dit nummertje al uitgegroeid tot een ware Maarten-klassieker. De tekst is Frans voor beginners, de beat synthesizer voor beginners en de outfits en de pruik prostitutie voor beginners: de ideale mix!
2. Denemarken - DQ - Drama Queen
Zowaar een draq queen die kan zingen! Meer tuttefruttepop kan Eurosong niet meer worden. Al blijven we hopen. En na die uitgezakte drag queen in één of andere keet in Nijlen dacht ik dat ik de lelijkste drag kende van Europa, maar nee...
3. Polen - The Jet Set - Time to party
Mijn 1/4 Pools bloed wist eerst niet wat ie hier van moest denken. Hadden we in ruil voor enkele viriele bouwvakkers La Sakhra naar Warschau gestuurd? De lokale Kaye Styles is er misschien wat over, maar het hoog showtrapgehalte maakt dan weer veel goed.
4. Servië - Marijah Serifovic - Molitva
Geen flauw benul waarover het kind zingt maar door de aanzewengelde muziek kan ik me niet van de indruk ontdoen dat deze melodie gebruikt wordt ter ondersteuning van de uitrukkende troepen die één of ander buurland plat gaan bombarderen. Ze hebben in ieder geval het lelijkste wijf van het land gekozen om het te vertolken, end at getuigt al van moed. Mooi!
5. Malta - Olivia Lewis - Vertigo
Eerst dacht ik dat de zwarte van Abba beland was in een oosterse harem. Mocht het zo zijn, de sex met de sultan heeft haar goed gedaan. Zoals bij elke harem is er ook een eunuch die iets onbestemds staat te doen met een waaier. Elk jaar is er een traditional die ik wel lust, ik vrees dat het dit jaar Malta is.
6. Andorra - Anonymous - Salvem el Mon
Na alle voorgaande jaren heeft Andorra al meer inzendingen naar het Songfestival gestuurd dan het inwoners heeft. Daarom dat ze nu afkomen met straattuig dat de mosterd heeft gehaald bij Blink 182. Abraham zal niet thuis geweest zijn. Ondanks dit alles, een zeer catchy nummertje dat het wel eens goed zou kunnen doen bij de snotapen onder de televoters.
7. Duitsland - Roger Cicero - Frauen regieren die welt
Het blijft "nen Duits" natuurlijk maar toch: hoedje af! Iemand die ooit een nummer opgenomen heeft met de titel "Schieß mich doch zum Mond" heeft altijd een streepje voor. Bij dit nummer vind ik het alweer spijtig dat men ooit dat orkest heeft afgeschaft.
8. Griekenland - Sarbel - Yassou Maria
Ieder jaar stuurt Griekenland hetzelfde nummer, met telkens een andere titel. Het nummer mag dan niet spectaculair zijn maar het is altijd uitkijken naar het snoetje dat erbij hoort. En jawel hoor, dames en heren, we hebben onze nieuwe favoriete Mousaka-leverancier gevonden: Sarbel!
9. Verenigd Koninkrijk - Scooch - Flyin' the flag
Steps in terug!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! De kans is groot dat de meerderheid dit nummer zal uitspuwen alsof het gaat om een beschimmelde chocotof maar ik kan het dansje al. Where are the exits? Here, there and there! Pure Eurosongpop zoals er dit jaar veel te weinig zijn.
10. Frankrijk - Les Fatals Picards - L'amour a la francaise
Wadismedatte? Mijn eerlijke eerste reactie. Maar na drie keer zo aanstekelijk dat ik hoop dat dit nummer snel overwaait naar de Brusselse cafés. A la francaise, ik zou het zelf niet beter kunnen gezegd hebben.
en tot slot een extra vermelding voor
België - The Krazy mess Groovers - LovePower
Waarschijnlijk is dit een misplaatste uiting van chauvinisme maar op de tonen van dit nummer wil ik nog wel met mijn vlag zwaaien, al was het maar door het aanstekelijke enthousiasme van de bende. Nu nog een vlag...
Mediamarkt-boycot! (toch eventjes) UPDATE 30 APRIL
Aan: Mediamarkt
Geachte zaakvoerder,
Ik ben geen beroepsklager maar nu moet me iets van het hart. Zaterdag 7 april bracht ik een bezoekje aan uw vestiging in Sint-Pieters-Leeuw omstreeks half 8, een half uurtje voor sluitingstijd. Per toeval stuitte ik op een gsm (laatste stuk) die me wel aanstond. Na eventjes getwijfeld te hebben besloot ik 'm te kopen. Aan de telefonie-balie kreeg men de plastieken beveiligingsdoos echter niet open. Men verwees me door naar de kassa, waar een vriendelijke cassiere met hetzelfde probleem geconfronteerd werd. Ook zij stuurde me door, naar het onthaal waar ik ook zou kunnen afrekenen. De jongedame achter de desk kreeg de box ook niet open en riep de beveiligingsagent erbij. In mijn aanwezigheid deed de jongeman de volgende uitspraak: "godverdomme ik krijg het schurft van de plastieken rommel" . Gezien de moeilijkheid bij het openen van de box snapte ik zijn frustratie nog wel. Toen vervolgde hij echter zijn klaagzang: " Dat is nondedju altijd rond sluitingstijd. Dat ligt de ganse dag thuis te schurften en op het einde komen ze dan nog af". U verstaat dat dit geen fijne opmerking is, rekening houdend met het feit dat ik tot zeven uur gewerkt had. Ik heb dan ook besloten om niet over te gaan tot aankoop van het toestel. U zal dit zeker wel begrijpen. Door dit schrijven heb ik alvast even wat stoom kunnen afblazen en hoop dat u het nodige onderneemt om dit in de toekomst te vermijden.
Wij hebben uw schrijven goed ontvangen. Dank u voor uw feedback. Deze is voor ons zeer belangrijk omdat we anders het verwachte niveau van klantendienst niet zouden kunnen verbeteren. En inderdaad is dit geen toelaatbare uitspraak. Wij hebben onze security dienst hierover aangesproken, met de vraag dit soort incidenten naar de toekomst toe niet meer te hebben. In de hoop u in de toekomst nog als klant bij ons te mogen begroeten, verblijven wij met vriendelijke groeten.
Louis NEF - Store Manager Media Markt Sint-Pieters-Leeuw
Londen wacht al een tijdje op mij. Of ik op Londen.
Elke dag bots ik in de Brusselse straten op zatte Engelsen. In voetbaltruitjes, zichzelf voederend met vettige mitrailletten en halve liters bier.
Het werd nog eens tijd voor een tegenbezoekje. Dus ga ik me bezatten in de Londense straten, mezelf voederend met Indische fastfood en halve liters bier. Dan hebben we toch iets gemeen.
C. waarschuwde me vandaag nog, net voor ik op het werk vertrok. Mind the gap!
De Gap!
Waarom hebben we geen Gap store in Brussel? Waarom hebben we geen Burger King in Brussel? Waarom hebben we geen dubbeldekbussen in Brussel? Waarom hebben we geen discotheek waar ze de ganse avond Steps, Kylie en The Spice Girls spelen in Brussel? Waarom hebben we geen mooie telefooncellen in Brussel? Waarom hebben we geen mannen op straat die reclameborden vasthouden in Brussel? Waarom hebben we geen prekers in parken in Brussel? Waarom hebben we geen fish & chips in Brussel? Of spek, eieren en witte bonen in tomatensaus standaard bij het ontbijt?
Omdat ik dan niet zou kunnen uitkijken naar 3 dagen Londen. Tot dinsdag.
1. Wat is de gruwelijkste gebeurtenis van de afgelopen dagen? Neem even je tijd om na te denken. Zit het antwoord in je hoofd? Houden zo.
2. Laat ons even de hoofdkoppen van de krantensites bekijken. Wiens akelige blik kijkt ons toe? Speelt deze man ook de hoofdrol in het antwoord op vraag 1?
3. Op de voorpagina van De Standaard ( niet zomaar De Standaard) staat een foto van een gruwelijke gebeurtenis. Op de foto staat geen akelige blik. Enkel ontredderde gezichten. Misschien vermeld ik best even de begeleidende tekst. "Bij vier zware bomaanslagen in vooral sjiitische wijken in Bagdad zijn gisteren minstens 170 Irakezen om het leven gekomen." 170!!!!!!!! Er wordt geen enkele naam vermeld in het bijhorend artikel.
4. Verder leer ik dat door het aanhoudende geweld er ondertussen een kleine 2 miljoen Irakezen in eigen land op de vlucht zijn. Huis- en bijhorend berief achtergelaten. In de landen in de regio (Syrië, Jordanië, Egypte, Iran, Libanon, Turkije en de Golfstaten) vind je er nog 2,4 miljoen. Als ik de aantallen uit de Westerse wereld afrondt (VS+Europa+Australië) kom ik uit op 200.000. 4,6 miljoen Irakezen in totaal. Bij deze tabellen wordt geen enkele naam vermeld in het bijhorrend artikel. Geen Mohammed, Hazim, Sami, Rashad, Alaadin, Hajem, Omar, Abdul, Sawsan, Qasim, Ali, ...
5. In Virginia heeft Cho Seung-hui 32 mensen afgeknald. Onder hen Emily Hilscher, een dierenvriend, ze studeerde dan ook voor dierenarts. Volgens haar vrienden fleurde iedereen op van haar aanwezigheid en gevoel voor humor. En Jocelyne Couture, moeder van 2 kinderen en lerares Frans. Of Reema Samaha, een eerstejaarsstudente die ongelofelijk goed kon dansen. De andere namen en levens vind je hier.
6. Wat een verschrikkelijk verhaal. Ongeloof is het enige wat me overvalt als ik de home-made-beelden bekijk van deze kerel. Alles wordt relatief.
7. Nu voel je me waarschijnlijk komen... Nu gaat die Maarten die 170 doden in Irak, in combinatie met die 4.6 miljoen vluchtelingen linken aan die 32 doden in Virginia. En zich de bedenking maken dat niet elk mensenleven gelijk is op deze wereld.
Misschien moet ik dat inderdaad maar eens doen. Hoezeer ik die doden in Virginia ook betreur.
Zoals ieder jaar zijn er 3 holebi-fuiven die de nationale media halen.
Je hebt de fuif na op Roze Zaterdag (12 mei), Bal Federal ( waar de homofolie- en -fobieprijs worden uitgereikt, half december) en de Homo-top-100-fuif.
Die laatste mocht vrijdag in Red & Blue de spits afbijten. Mijn eerste kans van het jaar op nationale roem lag daar op me te wachten.
Zoals elk lijstje zorgt ook deze top 100 voor de nodige discussies. Bij de Homo top 100 krijgt het gekwebbel een extra dimensie.
Is het nu echt nodig om die hokjesmentaliteit te exploiteren? Er is toch ook geen hetero-top-100? (thank God, sorry Bryan Adams) Dat bevestigt toch alleen maar het beeld van de cliché-nicht op huppelende discomuziek?
Niet echt, inderdaad niet en wat maakt het uit.
Het maatschappelijk nut van zo'n lijst is inderdaad nog niet bewezen. Maar dat is het ook niet van Snickers Ice Cream en Espadrillen in de zomer, en ook die vrolijken mijn leven op.
Het is wat mij betreft bijna de ideale playlist voor een geweldige fuif.
Als lijstjesfetisjist heb ik de top 100 uitgebreid geanalyseerd. En kom tot de bevinding dat er maar 6 nummers instaan die ik niet te pruimen vind. Dat maakt mij dan 94% gay leert een kleine berekening mij. Ik ben sindsdien bang ooit op de andere 6% te stoten.
De overlappingen met mijn eigen top 100 (zie eindejaarsperiode op deze blog) zijn treffend. Medici zouden net niet spreken van een eenëiige tweeling. Allen blijt die van mij wat minder.
Bon, conclusies dan maar. Maakt dat van mij een cliché-nicht? Hoogstwaarschijnlijk. And not ashamed of it.
Toen ik 14 jaar was had ik ooit een cassette gemaakt met mijn favoriete all time-classics op. Enkele dagen later was ik in een platenwinkel in Herentals en botste op een compilatie-cd "The best of gay music". Even dacht ik dat men mijn cassette commercieel gerealesed had. Toen dook die tweeling voor het eerst in mijn leven op. Ik zou liegen mocht ik niet beweren dat het me niets deed. Ik was er zelfs enkele dagen niet goed van. De cassette belandde in de prullenmand. Om jaren later weer hermaakt te worden.
In die platenwinkel besefte de in de knoop zittende tienerversie van de man met het plan dat er meer aan de hand was. En veranderen misschien geen optie was.
Sinds vele jaren loopt de tweeling nu hand in hand, huppelend en zingend door het leven. Het zijn vrienden geworden. En ik kan je garanderen, het leven is er alleen maar mooier op geworden.
"Wo e wief" zou W zeggen. Vrij vertaald: ze is een echte klassedame.
Halle Berry. Ze is me nooit opgevallen. Nochtans had ik al enkele signalen uit mijn omgeving gekregen dat ze niet te verwaarlozen is.
Gisteren zag ik Perfect Stranger, een film met (God vergeef me) Bruce Willis en Halle. En plots was ik betoverd.
Wat een gazelle. 't Is alsof de regisseur verliefd was op haar. Het kind heeft er nog nooit zo goed uitgezien.
Maar blijft de vraag, waarom had ik nog niet eerder een boontje voor het kind. Snij-, witte of boterbonen, ze deed me niks. Dus ging ik even op zoek welke kansen ik gemist hebt om te vallen voor haar charmes.
Het werd me al snel duidelijk. James Bonds nummer is voor mij altijd 000 gebleven. En over alle X-men-films had ik al voor het verschijnen een X gezet.
Eén van de enige andere films uit haar CV die ik gezien heb was The Flinstones. En daar kreeg ik dan nog stenen kloten van. Dat paste dan weer bij het bijhorende tijdperk.
Maar helemaal in het begin van het lijstje op haar CV stond Different World. Voor de cultuurbarbaren: dat was een spin-off van The Cosby Show. Met Dwayne Wayne. Die een brilletje had met 2 lagen glazen. Waarvan hij het bovenste paar omhoog kon zetten. Wat mij op mijn beurt inspireerde tot de aanschaf van een soortgelijk brilletje. Ik voelde me cool en behoorlijk Dwayne.
Even cool als toen ik dat Dylan-vestje met een kapje kocht. Zoals Dylan van Beverly Hills 90210. Mijn god wat was ik een meeloper.
Tot voor kort was ik één van de weinige mannen in mijn omgeving die niet viel voor Halle. Voor mijn part mocht ze in de Halle blijven staan. (ik weet het, flauwe grap) Sinds Perfect Stranger mag ze ook in de woonkamer. En loop ik dus weer mee. Zo voelt een mens zich terug jong.
Al moet ik er voor de historische correctheid toch even aan toevoegen dat Dylan zelfs de slaapkamer mag verkennen. Maar dan zonder dat vestje met dat kapje. Want twee mannen met dezelfde outfit aan, dat is gewoon belachelijk.
THE MAN WITH THE PLAN
Elk nieuw speeltje levert oude rommel op.
