Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
13-01-2007
3. Why tell me why - Anita Meyer
3 * klik op de foto voor de video
Housewives-power! Nog geen dertig en ze zag er al als een uitgebluste Wibra-paspop uit.
Anita was niet hip, niet cool en zeker niet knap. Het bochteltje op haar rug was groter dan haar linker- en rechterborst samen. Ze had het charisma van een vis in een bokaal met detergent. Ze had de meest foute zangpartner in de persoon van Lee Towers. En ze danste alsof het ergens heel hard pijn deed, en ze die grote zwarte nooit had mogen binnenlaten.
Tot zover de tegenargumenten. En blijft alleen het nummer over. Een nummer dat stamt uit een periode waarin ik alleen maar naar de Nederlandse zenders keek. Zoals mijn ganse straat, buurt, dorp en agglomeratie. Mens, wat is het lang geleden dat ik woord agglomeratie nog eens in een zin kon gebruiken.
Na 26 jaar krijg ik nog steeds kippenvel van Why tell me why. En zin om er in te vliegen.
Voor dat effect neem ik Anita er gaarne bij, met bocheltje.
* klik op de foto voor het nummer (wegens gebrek aan beelden van Gloria Gaynor)
Voor mensen die me kennen hoeft hier geen uitleg bij. Mensen die me niet kennen, moeten maar de onderstaande tekst even lezen. Ik zou het immers niet beter kunnen zeggen.Laat staan zingen...
I am what I am I am my own special creation So come take a look Give me the hook Or the ovation It's my world That I want to have a little pride in My world And it's not a place I have to hide in Life's not worth a damn Till I can say I am what I am
I am what I am I don't want praise I don't want pity I bang my own drum Some think it's noise I think it's pretty And so what if I love each sparkle and each bangle Why not see things from a different angle Your life is a shame Till you can shout out I am what I am
I am what I am And what I am needs no excuses I deal my own deck Sometimes the aces sometimes the deuces It's one life and there's no return and no deposit One life so it's time to open up your closet Life's not worth a dam till you can shout out I am what I am
Ik geef alle muziekkenners de toelating om hun wenkbrouwen te fronsen. In het licht der eeuwigheid zal Steps weinig officiële waarde toegekend worden.
Maar niet in mijn leven. Het succes van Steps liep samen met het begin van mijn loopbaan. Alles liep op wieltjes. Mijn lief was lief, mijn kleren waren mooi en mijn haar lag goed. Steps zorgde toen voor de soundtrack.
Bij elk liedje hoorde een simpel dansje. Zodat ik ook mee kon doen. En weer werden de wenkbrouwen gefronst.
Op hun hoogtepunt van de groep was ik in Londen. In een grote discotheek waar de groep die avond optrad.
2000 uitbundige nichten en ik zongen mee. En voerden samen met hen de simpele danspasjes uit.
Nooit in mijn leven heb ik het zo warm gekregen door een samenhorigheidsgevoel. Ik was dan wel een Steps-freak, maar zeker niet de enige.
Als men me vraagt naar het gelukkigste moment in mijn leven zou het wel eens daar kunnen plaatsgevonden hebben. Op de tonen van Last thing on my mind.
Iedereen zal wel zijn favoriete eendagsvlieg hebben. Bij mij heeft Yazz na al die jaren die vliegenmepper overleefd.
Positieve boodschappen doen het bij mij. Het nummer heeft op mij zo'n stuwende werking dat het me met zijn toonladder uit de diepste put zou kunnen trekken. Jarenlang stond het altijd op 1 in mijn muzieklijstje. En mocht muziek niet verbonden zijn aan herinneringen zou het nog steeds mijn nummer één zijn. Niet slecht voor een fake blonde zonder borsten.
Ik weet het nog. Wat de doorslag gaf. Waarom ik zot was van The B-52's.
Het aanstekelijke Love shack was maar een voorzet. Het was de sleutel van de deur. Naar de gekkenhemel.
1989. Toen kocht ik nog CD's. Cosmic Thing heette het album. En ik speelde 't plat. Met Roam als favoriet.
Ik was betoverd door The B-52's en vooral door die stem van Kate Pierson. Met terugwerkende kracht kocht ik alle CD's van de groep. Het is nog steeds de enige groep waarvan ik het volledige repertoire heb. En stiekem ben ik er trots op.
Een groep die liedjes heeft met ronkende titels als Rock Lobster, Wig, Girl From Ipanema Goes To Greenland en Debbie vraagt om mijn fan-zijn.
Wat ook altijd wel cool klinkt is het feit dat mijn eerste echte concert ééntje van de B-52's was. In de Brielpoort in Deinze. Samen met een nonkel en een tante reden we naar een plek die voor de kleine Maarten de andere kant van de wereld leek.
Er zijn 3 zaken die ik me nog van het concert herinner. 1. Tijdens Roam was elk groepslid in toiletpapier gedraaid én 2. Een ijverige security-agent heeft toen mijn wegwerpkodakje afgepakt ( en nooit teruggegeven) én 3. Kate Pierson heeft naar mij gewuifd. Want ik stond op de eerste rij. Waar anders? We waren immers (op mijn aandringen) 4 uur te vroeg en stonden dus aan de deuren te wachten.
The B-52's en the man with the plan, een band voor het leven. Letterlijk en figuurlijk dan.
Paul De Leeuw. Voor die mens is het woord guitig uitgevonden.
Mijn liefde voor hem begon met dit nummer. En sindsdien ben ik verkocht.
Er zijn maar weinig parodieën die na 15 jaar nog steeds grappig zijn. Geen enkele versie is identiek. Je moet het maar doen.
Ik zag hem 2x live. Een keertje in Antwerpen, en net daarvoor in Amsterdam. Met dezelfde theatershow. En die waren ook niet identiek. Alles wat uitgeschreven leek, bleek improvisatie. En het spontane bleek gerepeteerd. Faut le faire!
Ik kan alleen maar mijn petje afdoen voor iemand die met gehandicapten kan lachen zonder kwetsend te worden of Marrokaantjes kan opgeilen op nationale televisie.
15 jaar geleden wou ik Paul De Leeuw zijn. 15 jaar later wil ik voor Paul De Leeuw werken.
Het zal waarschijnlijk een grote kwal zijn. Maar dat mag geen probleem zijn. Klein en nederig zal ik buigen.
9. You don't have to say you love me - Dusty Springfield
* klik op de foto voor de video
* klik op de foto voor het Italiaanse origineel van Pino Donaggio
Je hebt van die nummers die je doen denken dat je kan zingen. Onterecht. Maar toch. Dit is er zo eentje.
Je hebt van die nummers die je doen denken dat de wereld onbezoedeld is. Onterecht. Maar toch. Dit is er zo eentje.
Bij sommige nummers heb ik een halve roman neergepend. Over het waarom, het hoe of hoe het had moeten zijn. Aan dit nummer kan ik niets toevoegen. Behalve dat het mijn nummer 1 meekweel-nummer is.
God moest het horen. Niet dat ik het nummer geniaal vind. Het nummer zelf. Ik zou er bijna van gaan bidden. Mocht ik het niet te druk hebben met zuipen, vloeken en breien.
Ondertussen heb ik het al in tientallen versies gehoord. Van Bomb the bass via Whitney Houston naar Natalia. Maar geef mij maar deze versie.
Het nummer zit Aretha Franklin als gegoten. Als een jasje van Versace. Vermoed ik, want ik kan dat niet betalen. En verkopers van dure winkels bekijken me veel te argwanend om zoiets te durven passen.
Ik leerde Franklin kennen als duetpartner van George Michael. Wie was die madam? Nu ik wat ouder en wijzer ben weet ik dat het niet de correcte vraag was. Wie was die vent naast Aretha Franklin? Respect!
Weinig films blijven me bij. Het ene oog in, het andere oog uit.
In 1994 ging ik nietsvermoedend naar Priscilla, Queen of the desert kijken. En was verkocht.
Het was de eerste film die ik ooit kocht. Eerst op VHS, daarna op DVD.
2 travestieten en een transseksueel cruisen met een bus door Australië. Het klinkt als het begin van een slechte mop van Jacques Vermeire. En toch weerklinkte er een applaus in de cinemazaal. En gooide ik mijn popcorn over een koppeltje dat net voor mij zat.
Sindsdien droom ik ervan om bovenop een bus te staan. Net zoals in de film. En dan Finally mee te brullen.
3 jaar geleden. Wie wil er naar Londen gaan om de Pet Shop Boys te interviewen?
Aldus geschiedde. Een week later zat ik op de Eurostar. Daarna in een poepchique hotel. Met een deeltje van de Europse vakpers.
Chris en Neil wandelden binnen alsof ze net gaan winkelen waren. En gaven mij een hand.
Ze waren nog niets veranderd. Draagden nog steeds dezelfde kleren, en hadden nog steeds diezelfde tongue-in-cheeck-grappen.
Na afloop van het groepsgesprek waarin dezelfde vragen als 20 jaar geleden passeerden vroegen de andere journalisten om een foto. Een voor een gingen ze naast de jongens staan.
Ik keek toe. Een blond promomeisje met dikke tieten vroeg me "you don't want a picture?". Ik niet. Jeugdidolen moeten onbereikbaar zijn, en niet naast een zeepsmoel op een foto staan.
Vorig jaar stonden de jongens op Marktrock. Ver weg. Op een podium. En toen trok ik een foto. Met mijn gsm. En genoot dan verder van het optreden. Want het waren de Pet Shop Boys die daar stonden.
Gisteren had ik het er met A. nog over. In onze jeugdjaren waren er 2 artiesten die toen al mytische proporties aannamen. Levende legendes, toen al. Jackson en Madonna.
Het fenomeen Madonna is niet meer wat het was. Denk ik dan. Hoe langer ze meegaat, hoe normaler ze wordt. Burgerlijker, normaler, moeder.
In de jaren '80 was ze baanbrekend. Met zeer simpele popdeuntjes.
Madonna was een rolmodel. Of het nu om beenverwarmers, haarkleuringen of masturbatie ging.
Ondertussen is ze vooral rijk. En maakt reclame voor H&M. Iets wat ik niet snap.
Uit het gamma Spaanse nummers zal dit het laatste in mijn lijstje zijn. Ontduivel me.
Vriend J. wees me ooit op een zinssnede uit dit nummer. " Ik neem huilend een taxi, het maakt me niet uit welke richting".
Zoveel dramatiek moest bij mij wel aanslaan. De zangeres was indien mogelijk nog dramatischer. Half blond/half zwart, met een stem die door merg en been ging. Op een beat die goedkoper klinkt dan de sardienen van de Lidl.
In mijn Spaanse periode heb ik het Spaanse nachtleven voldoende verkend. Meer dan voldoende. En daar hoorde Monica Naranjo bij. Ondertussen is haar ster een beetje tanende, maar niet in mijn sterrenhemel.
Na mijn jaartje in Madrid moest ik ook ontduivelen. Ik kan niet zeggen dat het gelukt is. Ik hou nog steeds evenveel van drama, en van sardienen van de Lidl.
Wat gaat de tijd snel. Strong enough is ondertussen 8 jaar oud. En is ondertussen een onvervalste jeanettenklassieker.
In 1999 zag ik ze live in Flanders Expo. Ik zag vooral haar dansers. 60% van de tijd was ze zich immers aan het omkleden. Om met een nog afschuwelijkere outfit en bijpassend hoofddeksel terug te komen.
Maar ze kwam terug. Met die klok van een stem. Je kon er je uurwerk op gelijk zetten. De grote wijzer op twaalf.
Mijn liefde voor Cher zal wel een afwijking zijn. Maar is daarom niet minder groot.
In haar repertoire zitten mooiere juweeltjes dan Strong enough. I got you babe, The beat goes on, The Shoop shoop song en If I could turn back time. Maar in Flanders Expo betoverde ze me met Strong enough. En met haar dansers.
The Jackson 5. Met de beste wil van de wereld herken ik Michael Jackson niet tussen de 5. Natuurlijk weet ik wel dat hij de kleinste is. Die met het gouden stemmetje. Maar toch herken ik Michael Jackson niet.
Bij sommige nummers moet je de artiest even aan de kant zetten. Alleen naar het nummer luisteren. Die geweldige intro. Die opbouw. Het enthousiasme in de stem.
Bij sommige nummers moet je niet denken aan een vader die zijn kinderen afrost. Toch hoop ik dat het niet te veel pijn deed.
In 1989 begon VTM en begon Tien om te zien. Ik was toen 13 jaar en volledig in de ban van de Bart Kaëlls, Willy Sommers en Cony Fabry's van deze wereld.
Het leek toen ook normaal. Dat heb je met hypes. De grootste rommel krijg je dan verkocht.
In die tijd brak Clouseau ook door. Het stak er toen al bovenuit.
Tien om te zien werd opgenomen in Denderleeuw, en daarna in Leuven. In de zomer zat het circus in Blankenberge.
Maar 2x kwamen ze naar Bobbejaanland. En was dat nu net niet bij mijn deur. Dus stonden wij ook voor het podium. Het was een overrompeling.
Koen vluchtte weg naar een caravannetje. En iedereen volgde hem. En begon met het caravannetje te schudden. Voor een dag had Bobbejaanland er een attractie bij.
Meer dan 15 later is Bart Kaëll vooral oud geworden. Willy Sommers mag Tien om te zien niet meer presenteren. En Conny Fabry herinner ik me alleen nog als de moeder van een pornoster.
Clouseau is andere koek. Daar kan je niet rond. Zelfs niet in het Sportpaleis.
Na al die jaren is er voor mij één nummer dat er bovenuit steekt. Nobelprijs. Het had ook Domino, Passie of Mary-Lou kunnen zijn. Maar Nobelprijs is dan weer net iets theatraler. En dat is ook veel waard.
Zou het toeval zijn? Mama mia is van 1975, net zoals ik.
Ik durf soms te denken dat ik geboren ben op de tonen van dit nummer. Met verpletterende gevolgen.
Abba is er voor mij altijd geweest. Met de bijhorende reacties. Het hangt van de tijdsgeest af hoe mijn omgeving hier op reageert. In de jaren '80 waren ze fout, half jaren '90 waren ze cool en daarna was het alleen nog maar kitch.
Ik ben trouw gebleven. Bij gebrek aan het origineel ga ik zelfs naar optredens van Björn Again.
Een rit van Brussel naar Olen is zo veel aangenamer met Abba in de CD-speler. Het is de gedroomde soundtrack op weg naar mijn geboortestreek. En zo is de cirkel rond.
Discomuziek is voor mij de uitvinding van de 20e eeuw. Dat zou ondertussen al duidelijk mogen zijn.
Donna Summer moet een zeer grote pot zijn als je achteraf bekijkt hoeveel artiesten de mosterd bij haar gehaald hebben. En toch is het een oervrouw, eentje die me bijna zou kunnen bekeren. En wat een nummer. Er is nog nooit een nummer geweest en er zal nooit nog een nummer komen waarvan de vlag zo de lading dekt.
Wie de filmpjes overslaat, wil ik deze keer toch met aandrang vragen om Donna even te observeren. Om te weten hoe alle disco zou moeten zijn.
André Vermeulen heeft al vaak geprobeerd om het perfecte Eurosongnummer te beschrijven. Het lijkt een gemakkelijke opdracht. Neem een vlotte melodie met een duidelijk refrein, geef je tekst een duidelijke wereldverbeterende booschap mee en steek een zangeres in een oogverblindende outfit aan. In meer dan 50 jaar Eurovisiesongfestival zijn er zeer verdienstelijke pogingen de revue gepasseerd. Voor mij steekt er eentje toch torenhoog bovenuit. En dat is deze. Niet te geloven dat het nummer ondertussen al 14 jaar oud is. En dat met een boodschap die nog steeds brandend actueel is.
24 november 1991. 9 dagen voor mijn 16e verjaardag. De sterfdag van Freddie Mercury. Een dag eerder liet hij de wereld weten dat hij aids had. En dat Queen ophield te bestaan.
15 jaar later zit ik nog steeds opgescheept met The Rolling Stones. Soms vraag ik me af hoe de wereld er zou uitgezien hebben mocht Queen met Freddie nog bestaan. Waarschijnlijk zou ik op de eerste rij staan bij hun optreden in het Boudewijnstadion. Een andere zaal zou immers te klein geweest zijn voor zo'n bombastische groep.
Van elke groep kan ik zonder probleem mijn favoriet kiezen. Bij Queen is dit praktisch onmogelijk. Lotje trek dan maar. Somebody to love.
22. You can't hurry love - Diana Ross & The Surpremes
* klik op de foto voor de video
Ok. Het is zondagochtend. De zon schijnt voor het eerst sinds lang. Je hebt lekker lang geslapen. In de koelkast wachten eitjes, op de tafel staan de croissants klaar. De liefde van je leven wacht op je in de zetel. En lacht zoals ie nog nooit gelachen heeft. Je hebt net de loterij gewonnen. En moet nooit meer werken. De dokter heeft de dag ervoor nog laten weten dat je kerngezond bent. In je kast hangt die nieuwe prachtige jas die je in de solden op de kop getikt hebt.
Bij deze situatie en het bijhorende gevoel hoort maar één nummer. You can't hurry love. Hemelse plaat!
THE MAN WITH THE PLAN
