Daar waar duisternis eindigt en licht begint, daar wil ik me bevinden.
23-02-2012
Dat de Hellehonden je moge aansporen tot actie!
'Wat gebeurt er toch, snelvoetige Zwerver? Zijn uw voeten moede, kent uw geest geen daadkracht meer? Waarom toch versaagt gij, nu de stormen zich opstapelen? Voorwaar, hebt gij dan geen moed meer in uw lijf, geen spoortje daadkracht? Het bezwaart mijn gemoed u thans zo ledig aan te treffen, zo lui en zonder fut! Werkelijk, is dat hoe het nageslacht u herdenken zoude? Neem toch op, dat slepende leven, wed uw zwaard, poets uw schild! Sta op, gij tamme!'
Mocht Nestor, rijk aan wijsheid, nog leven, volgens mij zou hij op deze wijze tot mij het woord richten. Nog straffere taal zou hij me waarschijnlijk rond de oren slaan. En hij heeft gelijk. Ik heb me weer eens aan ledigheid over gegeven. Deze week, vorige week, tijden vol... wel.. tijd. Meer niet. Geen daden. Wat heb ik immers gedaan? Wat gebeeldhouwt... een beetje geprutst met klei. Net nu ik eigenlijk nog meer dan ooit tot daden zou moeten worden aangespoord, laat ik mezelf over aan Morpheus, de tamste der goden. Ik heb mijn beeld dat af moet (niet omwille van externe drijfveren, maar omdat het gewoon af moet zijn voor het eigen welzijn!), ik heb een thesis te schrijven die ECHT ZICHZELF NIET SCHRIJVEN GAAT! Dan is er nog een stage te regelen, waar ik sowieso de grenzen van het toelaatbare falen aan het bereiken ben. Op de koop toe, zit ik weer zo krap bij kas dat ik mijn riem weer ga moeten aanhalen de volgende dagen....
Dus. Tijd om de koe bij de horens te vatten, het paard te beteugelen en in volle vaart-holderdebolder, als gerieflijk denderen niet meer aan de orde is wegens uitstelgedrag- aan alles beginnen! Eerste mijlpaal; die vervloekte -och laat toch de onderwereld de grond openscheuren en haar meesleuren tot in het diepste van de tantalus!- stage zien te regelen. Eerste objectief; de mail sturen die me een andere stageplaats aan de hand doet. Hoop ik. Dan bang afwachten op een afspraak met die ongrijpbare excuus-van-een-stagebegeleider... Tweede mijlpaal; werk zoeken. Eten is belangrijk is mijn motto. :p Zonder geld, geen eten dus... werk zoeken. Alles is goed, deze jongen zal zich nederig over elk vervelend karweitje buigen, als het maar geld oplevert. Derde mijlpaal; Beeld afwerken. ... Erg veel werk is er niet meer aan, dat weet je toch, ouwe jongen? Okey..., het ziet er niet naar uit dat het van een leie dakje gaat gaan, en ja, dat had je liever wel gehad. Maar goed, op de tanden bijten en doorzetten. Het resultaat zal het u lonen. Ahum. (hoop ik. We. Ik... okey... verwarring betreffende het zoëven aangenomen externe standpunt. SOIT) Vierde mijlpaal; volgende week maandag beginnen schrijven aan die thesis. Laten we wel wezen, dat is uiteindelijk nog fijn ook. Ga ervoor! :)
Exit Zwerver, verwilderd, nonchalant, maar met een streepje goede hoop nu zijn daadkracht weer van zich laat horen.
(Brussel, 23februari, 16u40)
ps. Mijn nogal bloemrijke taal is te wijten aan mijn lezen van de Ilias... Op de één of andere manier blijft dat woordgebruik me boeien, fascineren en inspireren. ;)
Tja, Wat doet een 'kunstenaar' met zijn tijd? Zich creatief uitleven, de gehele dag door. gisteren en vandaag stonden weer volop in het teken van beeldhouwen. Misschien is dat nogal een eenzijdig leven, maar voor het ogenblik moet ik zeggen dat het me gelukkig maakt. :) De mal van mijn arm-aan-zuil is af, ingesmeerd met schelak (een stof om het waterafstotend te maken) en wacht slechts op morgen: dan giet ik er eindelijk plasticrete in. Enige minpunt is dat dat zo'n duur stofje is. :( Het kost me 60 euro, wat het equivalent is van drie weken eten. :p Maar goed, alles voor de kunst! :) Morgen zal het worden gegoten. Hieronder een foto van de mal, voor de geïnteresseerden. ;) Daarnaast heb ik het beeld van een model verder zitten afwerken. Ik hoop ook daaraan morgen verder te kunnen werken. Ik zet hieronder een foto. Zoals ik reeds zei, het is nog lang niet af, de romp is vanboven nog te breed, de voeten en handen zijn nog slechts schetsen, maar... het belooft mooi te worden. Althans, dat hoop ik. Ik vind het een pracht van een pose. De welving van de rug, mama mia! Misschien komt het simpelweg omdat ik de rug en de heupen zowat de mooiste componenten van een vrouwenlichaam vind, maar zelfs objectief gezien denk ik dat de kracht van deze pose in de gedraaide rug zit, de oppervlakte van de heupen... nu ja... ik vind dat deze pose een vrouwenlichaam ECHT tot haar recht laat komen. :)
Voor de rest weinig nieuws onder mijn zon; Ik heb deze middag afgesproken met de twee 'moedertjes' die me natuurlijk weer hebben proberen vol te steken met alles wat ze nog in hun zakken hadden omdat ze simpelweg overtuigd zijn dat ik anders de gehele dag zonder eten door ga brengen. :p Hen van dat gedacht afbrengen is onmogelijk, ik kan protesteren, 'roespeteren' zoveel ik wil, ze blijven bij hun idee. Dus dan haal ik mijn schouders maar op en eet gehoorzaam de mij gegeven koekjes op. :D Het is wel grappig zo en als het mij ooit begint te ergeren, zal ik mijn kleren maar eens uittrekken om te bewijzen dat ik niet mager ben. :p Ik snap trouwens niet waar ze het van halen, ik eet inderdaad niet veel (lees vaak), maar waar het om gaat, is niet de hoeveelheid eten op zich, maar hoeveel je nodig hebt om je lichaam van energie te voorzien. En dat, dat hou ik nauwlettend in het oog. Ik heb inderdaad geen grammetje vet, maar ben gewoon normaal gebouwd, eerder gespierd dan mager. Moet ook wel, als je steeds met pakken klei van tien kilo aan het zeulen bent. ;) Daarnaast heeft een 'vriendelijke' meneer die me de 'mais vous êtes gentil, je vous aime vraiment!'-treatment heeft gegeven, me proberen te beroven van zowel mijn portefeuille als mijn horloge. :p De tweede keer dat iemand dat probeerde, gelukkig had ik in beide gevallen te maken met amateurs. Ik had het al snel door, maar toch was hij bijna met mijn horloge gaan lopen. Ik vraag me af wat hij had gedaan als hij het helemaal had losgekregen. No way dat hij had kunnen weglopen ermee, want ik ben sowieso sneller. Dus moet hij gedacht hebben het onopgemerkt van me af te kunnen nemen... en toegegeven, dat was bijna gelukt. :p Dus waarschuwing aan allen die in Brussel aangesproken worden door andere mensen; hoedt u voor de zogenaamde dronkaards die je veel vastnemen. Ze doen alsof ze überenthousiast zijn, nemen je hand vast en blijven er mee schudden, kloppen je op je hart om je te bewijzen dat ze je respecteren etc. Ze spreken over 'ami's' etc, maar zijn eigenlijk gewoon op je geld uit. :) Zolang het mislukt en ze niet agressief doen, mogen ze van mij blijven komen, ik vind het wel interessante ervaringen. :p De volgende keer vraag ik om uitleg. :p Nog een grappige anekdote uit deze schrijver zijnes leven; ik woon dicht bij rue d'aarschot. De straat der madeliefjes, straatbloempjes... (hey, het wat goedkoop huren daar, en daar ging het me vooral om toen ik een kot zocht) Toen ik eergisteren op weg was naar huis, spreken twee mannen in een auto me aan. Ze vragen me of ik hier woon. Ik zeg ja, waarop ze me geïnteresseerd aankijken en vragen of er hier andere hoertjes zijn dan zwarte? :p Ze zaten immers achter de rue d'aarschot, in het gedeelte dat door de zwarte prostituees is ingepalmd. Ik schiet natuurlijk in de lach en zeg hen dat ze in de rue d'aarschot moeten zijn als ze blanke meisjes willen hebben. Ik vraag hen ook meteen hoe het komt dat ze dat moeten vragen (de meeste mensen kennen de rue d'aarschot) en ze zeggen dat ze van Frankrijk zijn. Ik lach opnieuw en vraag hen of dat werkelijk het enige is dat ze komen 'bezoeken' in Brussel?! Waarop één van hen lachend antwoordt dat het eens wat anders is dan Amsterdam. :D Okey dan, ik heb hen veel 'plezier' gewenst en ben verder gelopen. Merkwaardig merkwaardig, mijn brusselse ontmoetingen. ;)
Lang lang geleden, zo lijkt het wel, vertrok deze jongen op reis naar Polen. Nu ben ik terug, en het leven heeft toch een ander kleurtje gekregen. Niet omdat de reis me voorzien heeft van een cultuurschok of iets dergelijks, maar misschien eenvoudigweg omdat weg zijn van mijn gebruikelijke omgeving me voor even heeft voorzien van een wat objectievere kijk erop. Enkele inzichten gaan daarmee hand in hand. Ten eerste ben ik best tevreden met mijn leventje. Toegegeven, er is nog veel om ongerust of ontevreden over te zijn. Gelukkig ook, want mocht dat niet zo zijn, zou stagnatie al snel tot verval overgaan. Mijn vrijgezellenbestaan is bijvoorbeeld iets waar ik best tevreden over ben. Desondanks heb ik me voorgenomen dat ik op de vraag of ik een relatie wil, nu met een volmondig 'ja' kan antwoorden. Over die vraag heb ik uitsluitsel gevonden. Ik wil een vriendin, een meisje, een vrouwe, voor de rest van mijn aardse bestaan. :) Dus vrouwen daarbuiten, deze jongen plaatst zich terugop de markt, de jacht is open etc etc wat je dan ook behoort te zeggen. :) Dat kan contradictorisch klinken als je het koppelt aan mijn bovenstaande bewering dat ik een tevreden vrijgezel ben. Het is echter gewoon dit; ik ben inderdaad best tevreden over vrijgezel zijn, en wanhopig op zoek naar 'mijn' meisje ben ik niet. Ik weet echter wel dat ik mijn toekomst voorzie als aan de zijde van een vrouwe (en zij aan mijn zijde, zo je wil). En dat idee op zichzelf, niet al te vastberaden op zoek te zijn, maar open staan voor het vinden, is nu een deel van mijn vrijgezellenleven. :) A propos, het meisje waar ik het over had enkele posts geleden, laat niets meer van zich horen. Dat is jammer, maar misschien ook maar goed. Wat we gehad hebben, was fijn, maar misschien moet ik, als ik eerlijk ben, bekennen dat er niet veel toekomst in zat. Zonder haar beter te leren kennen dan ik haar nu ken, is dat natuurlijk nooit geweten, maar ik kan me zonder spijt neerleggen bij het feit dat ik haar niet beter zal leren kennen. Ze heeft me het een en ander geleerd op vlak van mijn relatiebeeld -of anders gezegd, ik heb mezelf wat geleerd over mezelf door haar bestaan en mijn bedenkingen omtrent 'ons'- en dat is op zich was al de moeite waard. Een van de dingen die ik heb geleerd, is dat een seksuele relatie voor mij meer inhoudt dan seks. Het moet ook vriendschap zijn, elkaar willen kennen, elkaar toestaan te knuffelen en te kussen in bed. Met andere woorden; als ik ooit een seksuele relatie aanga met iemand, wat het op één na goede is want een relatie is mijn ideaal (wat niet wil zeggen dat ik vind dat ondertussen seksuele verlangens niet kunnen ingevuld worden), dan zal dat meer intimiteit bezitten dan de standaard lat-relatie. Daar pas ik voor. Een seksuele relatie zal eerst en vooral een vriendschap moeten zijn, die binnenshuis, in de slaapkamer een liefdevolle component krijgt. Waar je elkaar toestaat te genieten van elkaars fysieke aanwezigheid, want seks is daar voor mij niet voldoende voor. Ik wil kunnen genieten van dat meisje, na het vrijen genietend in elkaars armen kunnen liggen, haar een kus kunnen geven om elkaar te bewijzen dat het gebeurde in alle genegenheid heeft plaatsgevonden, dat het 'okey' is. Ik weet niet hoe het komt, waarschijnlijk is het een bijproduct van mijn romantische ingesteldheid, maar ik heb die geruststelling nodig. Te weten dat ik haar niet als een object heb behandeld, en omgekeerd. Te weten dat het gewoon fijn was voor allebei. :) Ach ja, noem me maar een verwijfde gast. :) Ik wil genegenheid, en seks is daar maar een zéér belangrijke component van. :) Soit, genoeg over seks.
Een ander inzicht is dat ik als kunstenaar door het leven wil gaan. Dat dient niet geinterpreteerd te worden als zou ik beroemd en bekend willen worden met mijn kunst, noch dat ik er mijn brood mee wil verdienen. Ik wil echter wel een leven gevuld met mijn 'kunst'. Ik wil het au sérieux nemen, er veel tijd in steken, er verder in groeien. Ik wil mijn leven vormgeven omheen dat ene fundamentele zijn: Voor alles ben ik een kunstenaar. Ik zal werken, geld verdienen, waarschijnlijk buiten mijn kunstzinnige aspiraties om, maar toch zal kunstenaar zijn mijn hoofdoccupatie zijn. :) Zo moeilijk te realiseren, is dat niet. In zekere zin is mijn leven zoals ik het nu leef, een voldoende invulling daarvan. Het enige wat ik wil is nóg bewuster, nóg intenser er mee bezig zijn. Minder tijd verdoen, wat mijn grootste uitdaging vormt. Veel meer hoeft er hier niet over gezegd worden. Op één ding na, het beeld van de sokkel met de arm ernaast uit een voorgaande post is in de laatste fase van zijn realisatie. De mal is gemaakt, nu nog 'gewoon' gieten in plasticrete en het tweede deel van mijn vierluik is af. :) Al ben ik recentelijk aan het overwegen het bij drie beelden te laten. Op die manier vermijd ik dat het werk statisch wordt. HEt einde is nog in de maak, zogezegd, de mens is nog bezig met zich te onttrekken aan de zuil. Als ik er een einde (de man OP de zuil, helemaal eruit) aan maak, is dat ook meteen definitief een EINDE. Alle vragen vallen weg, het doel is bereikt. Door het weg te laten, blijft de reeks dynamisch. Of ben ik hier nu gewoon een beetje teveel in mijn beeldenreeks, mijn 'kunst' aan het wegdromen? Te filosofisch te kitch-kunstzinnig aan het zijn? :)
Ik ben... vervoerd, extaltisch, onkwantificeerbaar blij. En waarom? Ik vertrek naar Polen voor 10 dagen! Okey... eigenlijk kan ik het me niet permitteren, zowel financieel als op vlak van tijd is het een aderlating. Maar goed, 'doe neké zot', niet? :) Hoe komt dat wilde plan zo plots? Vorig jaar leerde ik een erasmusstudente kennen te Leuven, we woonden in dezelfde straat. Aangezien ik een fervente nachtwandelaar ben en zij zowat al haar nachten wakend doorbrengt, was een vriendschap snel gesmeed. We maakten samen de straten van Heverlee onveilig s' nachts, pratende over cultuurverschillen, filosofie, muziek etc etc. Ik schrijf nog af en toe brieven (veel te weinig natuurlijk, omdat ik brieven schrijven vaak lang uitstel daar ik steeds epistels schrijf van jewelste. Eigenlijk heb ik daar de tijd niet voor :p ) en op facebook praten we ook wel eens. Toen ze terug naar Polen trok, had ik gezegd dat ik wel eens zou langskomen. Ze had me warm gemaakt voor haar thuisland... en ze wist precies dat te zeggen dat me overhaalde: uitgestrekte bossen, bergen, ongerepte natuur... Goed, ik natuurlijk meteen verkocht. :) Gezien mijn precaire financieele situatie dacht ik eigenlijk niet dat het er echt van zou komen. Maar het verlangen... oh dat schrijnende verlangen! :D dus ja, toen ze me vertelde dat ik onderdak kon hebben bij haar, dat eten hoegenaamd niet erg duur is en mijn vliegtuigtickets om en bij de 90 euro gingen kosten (net wat minder dan wat ik tijdens deze examenperiode opzij had gezet om het wat gemakkelijker te hebben de komende maanden :p )... wel ja.. How can I say NO?
Dus, deze jongen vertrekt naar POLEN. Ik ga mijn Poolse vriendin terugzien, Auschwitz bezoeken, de beroemde zoutgrotten, Krakow en mijn oh zo verlangende hart zal een zucht van verlichting kunnen slaken als het omringd zal wezen door al dat natuurlijke moois dat Polen te bieden heeft. Ik ben ongeduldig, onrustig! Laat het maar snel komen! :)
Voila. Zoals ik me had voorgenomen, een overzicht van de week. Het is een mager weekje geweest, dat kan ik je wel vertellen... maar goed, deze week beter :). Omdat ik vergeten ben mijn fototoestel mee te nemen toen ik ging beeldhouwen (lees; prutsen met klei) heb ik hieronder een foto gezet van een vroegere datum. Het is echter nog steeds dat beeld waaraan ik werk. (Het eerste beeld van deze reeks is af, voor de volledigheid zet ik er hier ook een foto van bij :). De reeks bestaat uit vier beelden die weergeven hoe een mens uit een sokkel kruipt. Het eerste beeld toont enkel het hand, ietwat wanhopig naar boven uitgestoken. Het tweede beeld toont een schouder en een arm. De man drukt zich af en probeert verder en verder uit de zuil te komen. Het derde beeld... wel aangezien ik daar nog niet ben, kan ik er nog weinig over zeggen. Het idee is dat de man er helemaal uit is op één voet na. Het laatste beeld zou de mens weergeven, helemaal uit de zuil, in een ontspannen houding. De reden dat ik niet kan zeggen dat het effectief zo zal zijn is dat er nogal eens praktische complicaties komen bij kijken die het beeld aanpassen buiten mijn wil om. Dat is vaak geen slechte zaak. Het beeld 'leeft' meer op die manier. Je hebt het gevoel alsof het wordt gevormd, niet alleen door jou, maar ook gewoon door zichzelf. Bepaalde dingen worden toegelaten, andere niet. :) Het geeft het gevoel met iets organisch bezig te zijn. :) Soit, dat is de romanticus in mij die spreekt misschien. But i like it :)
Het idee achter dat beeld? Het zijn er verschillende. Ik zal ze hier even kort opsommen. -De mens als ambitieuze dier. De mens die zich onttrekt aan zijn omgeving en zich wil verheffen, er bovenuit wil stijgen. Meer wil zijn. Het wil zichzelf vorm geven. De mens die zich, bewust of onbewust, méér voelt dan slechts natuur en determinatie. Die beroep doet op een vrije wil. Het gaat er niet om of we werkelijk meer zijn dan natuur, of over de vraag of de distinctie tussen natuur en mens een echte of een illusoire grens is. Het gaat erom dat we, zelfs als zijn we nog zo'n natuurliefhebbers of tree-huggers, toch een realiteit toevoegen aan de wereld doordat we haar van op een afstand kunnen bekijken. Omdat we door te leven in deze wereld, haar vormen. Omdat we niet gewoon maar zijn, maar steeds ons eigen zijn evalueren, bevragen, aanpassen. We zijn ons bewust van ons eigen zijn, wat ons bewust maakt van onze eigen natuur door ons min of meer te onttrekken aan die natuur. Kortom, we voegen toe door ons zelfbewustzijn, onze geestelijke rijkdom. -Als je het beeld bekijkt, merk je ook dat de mens groter is dan de zuil waar hij uitkomt. Dat is voor mij een weergave van het mysterie hoe een wezen als de mens uit inerte materie heeft kunnen ontluiken. Het geeft ook mijn eigen visie weer betreffende de mens. We zijn groter dan de natuur (Wat niet wil zeggen: beter. Als je een juister beeld wil van hoe ik daarover denk, moet je maar eens een koffietje met me gaan drinken ;) ). Dat groter-zijn situeert zich binnen wat ik onder het eerste puntje behandelde. We zijn denkende wezens, die met fantasie en reflectie extra dimensies kunnen toevoegen aan het leven. Ik betwijfel of dieren dat in dezelfde mate kunnen als wij. Voor mij is dat de grootsheid van de mens. Mijn mening is echter ook dat dat een verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Die verantwoordelijkheid is bewust handelen. De invulling daarvan is echter zo breed dat ik ze hier niet ga toelichten. Ik ben al langdradig genoeg.:) -één van die verantwoordelijkheden wordt echter wel in beeld gebracht. De persoon is veel groter dan de sokkel. Kan die sokkel die mens wel dragen? Is zij sterk genoeg? Als je weet dat ik met die sokkel de natuur (zowel de natuur van de mens, als de wetenschappelijke natuur als alles om en in ons.) bedoel, is de vraag duidelijk. En de vraag toont meteen aan dat zij dringend is, gevoelig en zeer belangrijk.
-Als laatste nog dit: Als je de vier beelden naast elkaar plaatst, zie je de persoon uit de zuil kruipen. Zoals hierboven gezegd, is dat echter fysisch onmogelijk. De persoon is gewoon TE groot om door die zuil bevat te kunnen worden. Toch, als we kijken naar de beelden is het alsof de persoon uit die zuil komt. Het fascinerende daaraan is dat onze geest de onmogelijke tussenstappen invult. Hoe doet de geest dat? J Door exact die stappen over te slaan en enkel de plausibele stappen uit te beelden, krijgt de reeks een zekere realiteit die ze niet kan bezitten. Ach laten we zeggen dat het illustreert hoe de geest de materie kan overwinnen ;).
