Zondag 17 mei - le Mont Ventoux - le mont géant de la Provençe. Na een stevig ontbijt ben ik om 8u30 met de wagen vertrokken richting Sault voor één van mijn eerste drie geplande klimmen op de Ventoux. Deze is al lopend.
Om 9u03 was ik er klaar voor, daar ging ik dan richting top- bergop 26 km.
Zoals ik tijdens deze stageweek al voelde is er iets in mijn lichaam wat niet juist zit. Mijn benen voelen zwaar en de vermoeidheid over mijn volledige lichaam is niet weggegaan. Maar ik wil dit niet aanvaarden en tracht op een rustig tempo en op hartslag ( 145 / 150 ) mijn weg verder te zetten. Af en toe krijg ik toch kippevelmomenten en adrenalinestoten bij het horen van sommige nummers op mijn I-Pod, zoals een prachtige versie van R.E.M.'s Everybody's hurt/everybody cries sometimes/hold on. De " Hold on " heb ik vandaag nodig, héél hard nodig.
Eens voorbij Chalèt Renard begin ik de lopers voorbij te steken die tegenover het hotel -vanuit Saint Colombe- deze morgen vertrokken zijn. Een kleine tijdsberekening maakt me al vlug duidelijk dat ik toch niet zo slecht bezig ben. Mijn eerste tijd tot de top: 2u15.
Ik loop achter een wagen om zo maximaal uit de wind te blijven. Wanneer deze te veel remt ga ik vooraan lopen en zie ik een klein jongetje- zo broos- zichzelf volledig geven om naar boven te lopen. Aangemoedigd door zijn mama en grotere broer vanuit de wagen loopt dit 6-jarig jongetje volwassen lopers voorbij. Ik besluit om samen met hem naar de top te lopen en geniet evenveel als zijn mama, zijn broertje en hijzelf van dit moment. Zo klein, zo groot, voor mij DE kampioen van de Mont Ventoux op 17 mei !
Eens mijn fiets gerecupereerd die ik zaterdag in veiligheid heb gebracht begin ik aan mijn afdaling richting Bedoin voor mijn fietsklim. Onderweg geen risico's, gewoon op krachten komen, drinken en eten.
Bedoin, demi tour richting top. Dit is niet wat ik van mijn benen verwacht. Alle kracht die ik op mijn pedalen zet gaat gepaard met een koortsachtig gevoel in mijn lichaam. Na 7 km begin ik ook nog eens de gevreesde witte bolletjes te zien. Dit is er te veel aan, mijn lichaam geeft nu echt genoeg signalen om vandaag en hiermee te stoppen.
Het is nooit een prettig gevoel om doelen af te breken. Beneden kom ik opnieuw de mama van de jongen tegen (zelf een extreem loopster) die me met enkele eenvoudige woorden terug in de realiteit brengt en me mijn opgave gemakkelijker doet relativeren. Ik mag al gelukkig zijn dat ik dit, na alles wat er al geweest is, kan ondernemen. Ik ben blij dat ik met dit avontuur een kleine bijdrage heb kunnen leveren aan To Walk Again. Ik ben blij dat deze kleine jongen me een onvergetelijk moment en een héél warm gevoel heeft achtergelaten.
Het zit hem soms in kleine dingen.
Deze week laat ik mijn bloed onderzoeken om hopelijk te horen dat alles in orde is en dat de vermoeidheid te wijten is aan mijn werk. In dat geval vrees ik dat ik wat gas moet terug nemen en misschien mijn sportieve doelen moet verleggen. Zondag aan een kwart triathlon deelnemen als test en indien dit negatief is dan moet ik toch conclusies trekken.
16 mei en net aangekomen te Bedoin, aan de voet van de kale berg, de reus van de Provençe. Ik besef nu pas hoe zwaar het morgen zal worden. Na een week trainen aan de Côte d'Azur voel ik me er nog niet klaar voor. Mijn lichaam voelt heel zwaar aan, gisteren nog lichte koorts door te véél zon en ik haat klimmen! Waar ben ik in 's hemelsnaam aan begonnen?! Als ik terug denk aan waarom ik hier ben, komen mijn krachten en mijn motivatie terug. De zon schijnt hier volop en morgen is ze er nog krachtiger dus dat zit al goed. Straks doe ik de laatste voorbereidingen om morgenvroeg om 9u00 mijn eerste loop-klim van 27km te beginnen.
Ik hoop tegen 18u00 mijn opdracht te hebben volbracht.
Vervolg binnenkort...
Elke Euro ten voordele van "To Walk Again" is nog steeds welkom. Meer info op www.bloggen.be/sport2help