Toen we zaterdag om 12u met de shuttle richting start- Leffrinkoucke reden zag het er allemaal goed uit. Tijdens het wachten op het startschot om 15u15 ben ik aan de praat geraakt met een jong oude rot in dit soort wedstrijden. Een Belg uit Mechelen. Ondertussen begon het buiten opnieuw behoorlijk te regenen.
Uiteindelijk gestart op het strand om er zo een 5-tal km in de duinen te lopen richting binnenland. Regen kan me niet tegen houden tijdens het lopen, integendeel dit kan me soms echt wel doen kicken. Maar dit is niet het lopen dat we gewoon zijn. Dit is lopen, wandelen, corrigeren, inhouden, lopen, wandelen corrigeren... Op de verharde stukken kon ik weer mijn ding doen en mijn gewone " rustige " tempo lopen. De onverharde wegen gaat het tempo opnieuw naar beneden en wisselt het steeds af met wandelen. Iedereen die aan duursport doet weet dat het breken van tempo's zéér lastig kan zijn.
Op weg naar de derde controlepost ( na ca 45km waarover ik 4u15 heb gedaan ) werd het pikkedonker. Alle veiligheidslichtjes aan om de nacht te trotseren. Ondertussen heeft het niet opgehouden met regenen. Op dit moment begon ik me vragen te stellen waarom ik dit in Godsnaam doe?
Ik loop niet graag op onverharde wegen, laat staan met nog eens 6 kg bagage. Maar ja, dat was nu juist mijn uitdaging. Het onbekende verkennen. Maar waarom?
De wegen in de velden waren naar mijn normen onloopbaar. Slijk van het begin tot einde, glibberig en donker. Dus dit is wandelen want je ziet amper. Wandelen is afkoelen. Toen begon ik me echt vragen te stellen. Moest ik echt op deze manier de nacht door? Een verantwoordelijke wou me nog overtuigen door verder te wandelen en toch te eindigen. Wandelen ?! Ik ? De nacht door in de regen en slijk ?
Sorry mensen, maar er zijn leukere dingen. Mijn gevoel: ik heb bewondering voor de finishers maar geef mij maar asvalt en een goede tempomaker. Indien je een marathon loopt op 3u08 of 100km in 9u dan is de 4u15 voor 45km moeilijk verteerbaar.
Tijdens mijn opgave kwamen er meer en meer " abandons " binnen en aan het busje kwam ik ook Koen- onze Belg tegen, die reeds huiswaarts keerde.
Mijne Karmeliet heeft toch nog gesmaakt, absoluut niet bitter!
Ik kijk uit naar het glazen huis verhaal op 19 december, dat is afzien met ambiance. Te volgen via FB op " sportup for life".
Na de pijnstillers in mijn knieen gespoten te hebben ben ik vertrokken richting Wambrechies- vlakbij Lille. Een typisch Noord Frans dorpje, een scheet groot maar wel met 5 kastelen. Als rasechte kasteelheer direct het juiste uitgekozen- rustig gelegen aan het kanaal die door het landschap slingert richting kust- waar we morgen- zaterdag om 15u, op het strand starten.
Het is hier inmiddels zwaar bewolkt en de voorspelling van morgen is regen, regen en regen. Hopelijk blijft het 's nachts droog en koelt het niet te véél af. Zondag wordt het dan alweer warm. Spannend.
Mijn startnummer is het nummer 20. Een nummer die me in mijn leven zowel in de sport als in mijn werk veel geluk heeft opgebracht. Dus dit zit al goed.
Straks nog even Lille centrum in, mijn tweede pasta van vandaag gaan nuttigen. Welness, massage en un grand dodo pour le grand trail de demain.
Hij komt langzaam maar zeker dichterbij. Twee oktober is het zo ver: mijn eerste ultra trail in zand, op asvalt en in de bossen. 142km non stop lopen. De strijd om mijn UTMB punten te behalen is geopend. De strijd om te "mogen " meedingen naar de zwaarste trail in de wereld.: " De Mont Blanc."
