Toen we zaterdag om 12u met de shuttle richting start- Leffrinkoucke reden zag het er allemaal goed uit. Tijdens het wachten op het startschot om 15u15 ben ik aan de praat geraakt met een jong oude rot in dit soort wedstrijden. Een Belg uit Mechelen. Ondertussen begon het buiten opnieuw behoorlijk te regenen.
Uiteindelijk gestart op het strand om er zo een 5-tal km in de duinen te lopen richting binnenland. Regen kan me niet tegen houden tijdens het lopen, integendeel dit kan me soms echt wel doen kicken. Maar dit is niet het lopen dat we gewoon zijn. Dit is lopen, wandelen, corrigeren, inhouden, lopen, wandelen corrigeren... Op de verharde stukken kon ik weer mijn ding doen en mijn gewone " rustige " tempo lopen. De onverharde wegen gaat het tempo opnieuw naar beneden en wisselt het steeds af met wandelen. Iedereen die aan duursport doet weet dat het breken van tempo's zéér lastig kan zijn.
Op weg naar de derde controlepost ( na ca 45km waarover ik 4u15 heb gedaan ) werd het pikkedonker. Alle veiligheidslichtjes aan om de nacht te trotseren. Ondertussen heeft het niet opgehouden met regenen. Op dit moment begon ik me vragen te stellen waarom ik dit in Godsnaam doe?
Ik loop niet graag op onverharde wegen, laat staan met nog eens 6 kg bagage. Maar ja, dat was nu juist mijn uitdaging. Het onbekende verkennen. Maar waarom?
De wegen in de velden waren naar mijn normen onloopbaar. Slijk van het begin tot einde, glibberig en donker. Dus dit is wandelen want je ziet amper. Wandelen is afkoelen. Toen begon ik me echt vragen te stellen. Moest ik echt op deze manier de nacht door? Een verantwoordelijke wou me nog overtuigen door verder te wandelen en toch te eindigen. Wandelen ?! Ik ? De nacht door in de regen en slijk ?
Sorry mensen, maar er zijn leukere dingen. Mijn gevoel: ik heb bewondering voor de finishers maar geef mij maar asvalt en een goede tempomaker. Indien je een marathon loopt op 3u08 of 100km in 9u dan is de 4u15 voor 45km moeilijk verteerbaar.
Tijdens mijn opgave kwamen er meer en meer " abandons " binnen en aan het busje kwam ik ook Koen- onze Belg tegen, die reeds huiswaarts keerde.
Mijne Karmeliet heeft toch nog gesmaakt, absoluut niet bitter!
Ik kijk uit naar het glazen huis verhaal op 19 december, dat is afzien met ambiance. Te volgen via FB op " sportup for life".
Na de pijnstillers in mijn knieen gespoten te hebben ben ik vertrokken richting Wambrechies- vlakbij Lille. Een typisch Noord Frans dorpje, een scheet groot maar wel met 5 kastelen. Als rasechte kasteelheer direct het juiste uitgekozen- rustig gelegen aan het kanaal die door het landschap slingert richting kust- waar we morgen- zaterdag om 15u, op het strand starten.
Het is hier inmiddels zwaar bewolkt en de voorspelling van morgen is regen, regen en regen. Hopelijk blijft het 's nachts droog en koelt het niet te véél af. Zondag wordt het dan alweer warm. Spannend.
Mijn startnummer is het nummer 20. Een nummer die me in mijn leven zowel in de sport als in mijn werk veel geluk heeft opgebracht. Dus dit zit al goed.
Straks nog even Lille centrum in, mijn tweede pasta van vandaag gaan nuttigen. Welness, massage en un grand dodo pour le grand trail de demain.
Hij komt langzaam maar zeker dichterbij. Twee oktober is het zo ver: mijn eerste ultra trail in zand, op asvalt en in de bossen. 142km non stop lopen. De strijd om mijn UTMB punten te behalen is geopend. De strijd om te "mogen " meedingen naar de zwaarste trail in de wereld.: " De Mont Blanc."
Hoeveel mensen kent u die af en toe te voet naar hun werk gaan? Zouden ze dat nog steeds doen als het werk ruim 35 kilometer verderop is? Serge Van Autreve wel. We kennen Serge in de eerste plaats als de eigenaar/ kok van restaurant Belmondo op de Dageraadplaats. Geregeld legt hij de 35 kilometer tussen zijn woonplaats St. Amands en de Dageraadplaats lopend af. Hij doet daar drie uur over. Als hij op de Dageraadplaats aankomt, frist hij zich even op en vervolgens staat hij de hele avond in zijn keuken. Serge is ook degene die op 2 oktober nabij Calais in Frankrijk een duurtocht van 150 kilometer gaat lopen. Bovendien is hij een van de stuwende krachten achter ZurenborgSPORT, een beweging van buurtgenoten die Zurenborgers meer aan het sporten wil krijgen. Waar komt de drang vandaan om jezelf zo uit te dagen? Van waar komt het engagement om anderen te overtuigen om ook te sporten? In een bewogen gesprek vertelt Serge zijn verhaal en hoe sport voor hem een nooduitgang was, een uitweg uit de zwartste periode van zijn leven. Ik wil mijn verhaal delen, om anderen te helpen. Mijn verhaal mag niet voor niets zijn. Een portret van een gedreven mens.Ad MOESKOPS
Een zonnige dinsdagmiddag. Serge Van Autreve (44) heeft gevraagd om op een rustige locatie af te spreken. Hij weet dat het voor hem geen makkelijk gesprek gaat worden, dus wil hij graag dat de omgeving een beetje kalm is. We rijden samen met de fiets naar het Boelaerpark. Een handdoek om op te zitten heeft hij niet nodig. Hij wil het gras voelen en voegt de daad bij het woord. Hij legt zijn pezige lijf op de grond. Zijn gezicht is getekend. Hij staat scherp, geen gram overgewicht. Uit de tas komt een fles gekoelde, witte wijn en twee glazen. Hij zet het glas zorgvuldig neer. Concentratie. Op uw plaatsen. Start.
Serge Van Autreve: Ik kom ook vaak gewoon met de auto naar de Dageraadplaats hoor. En soms rijd ik met de fiets op en neer, maar dan neem ik wel een omweg, zodat ik toch ruim honderd kilometer heb gefietst voordat ik begin te werken. Ik sport zes dagen op zeven. Gemiddeld loop ik 70 tot 100 kilometer per week. Dat zijn dus twee marathons per week. Je moet weten, tot zeven jaar geleden was ik helemaal geen sportman. Toen is het is allemaal begonnen.
Ik zit al 24 jaren als zelfstandige in de horeca. Ik heb in Gent een zeer goed draaiend café gehad. Dus had ik ook een zwaar nachtleven en alles wat erbij hoort, pfft. Je bent jong, je doet gewoon mee en je slaapt amper. Toen heb ik het café verkocht en ben ik naar Antwerpen gekomen. Ik was verliefd op een vrouw die hier in de stad een klein restaurantje had. Vervolgens is het een huwelijk geworden. En daarna is het gruwelijk geworden. (Hij lacht niet om zijn woordspeling.) Samen hebben we het restaurant uitgebouwd. Toen hebben we in de Franse Provence een boerderij gekocht op een domein van zeventien hectare. Ik had er de centen van de verkoop van mijn zaak mee ingestoken. Ik heb een jaar aan die boerderij in Frankrijk gewerkt en er heel mijn ziel ingestoken. En toen het huis in de Provence eindelijk klaar was, is het misgelopen. We gingen uit elkaar. We zouden het netjes regelen. Tenminste dat spraken we af, maar dat liep anders. Je moet weten, alles stond op haar naam, haar bvba. Toen ik thuis kwam, was er direct een deurwaarder. Ik moest de sleutels en alle kaarten afgeven. Ik was alles kwijt. Ik zat alleen op een bank op de Groenplaats. Ik had niets meer. Dit was mijn eerste zware klop.Maar ik wou die niet voelen. Ik wilde doorgaan.
Gelukkig had ik nog wel mensen die achter mij stonden. Met hun hulp ben ik in 2002 op de Groenplaats een restaurant begonnen. Maar dat was een slecht idee. Ik kende Antwerpen nog niet goed genoeg om te weten dat een restaurant op de Groenplaats niet slim was. We kregen prima recensies, maar buiten het weekend kwam niemand daar eten. De locatie was fout. Na zes maanden zag ik dat ik het niet zou halen. Dit was mijn tweede klop. En die kwam hard aan. Het ging niet meer. Op dat moment kwam alles terug naar boven. Scheiding, Frankrijk, faillissement, schulden bij vrienden. Ik had gefaald. Ik schaamde me, vooral ten opzichte van mijn dochter. Het was gewoon te veel voor me. Ik kon het niet aan. Ik kwam in een fase terecht waarin ik alleen nog maar dacht aan zelfdoding. Ik maakte ook echt plannen van dán doe ik het en dáár doe ik het. Heel concreet. De gedachte dat ik eruit kon stappen, gaf me rust. Een vriendin heeft toen ingegrepen en me laten opnemen in de psychiatrie. Ik was kwaad op haar. Ik zat vast. Ik was zo boos, dat ik zelfs mijn dochter niet meer wou zien (stilte). Ik sprak ook niet meer, tegen niemand. Pas na een paar maanden begon ik weer te praten. En dat was het begin van mijn genezingsproces. Mijn wilskracht kwam terug. Na een half jaar heb ik de psychiatrische instelling verlaten, al bleef welin contact met mijn psychiater. Toen ik buiten kwam, ben ik in de buurt van Antwerpen gaan wonen en heb ik allerlei jobs aangenomen. Ik wou natuurlijk wel weer graag zelfstandige worden, maar dat ging niet. Ik had niets meer, alleen schulden. Dus dan houdt het op.
Om iets omhanden te hebben,meldde ik me aan bij een sportschool. Ik woog toen 85 kilo en ik zat zwaar onder de medicatie. Toen ik de eerste keer op de loopband stapte, was ik na tien minuten kapot. Maar vanaf toen ging het snel. Vijf maanden later liep ik mijn eerste ten miles. Een tijdje later kocht ik een koersfiets en toen ben ik met een vriend naar de Mont Ventoux geweest. Daar heb ik aan een wielerwedstrijd meegedaan van 170 kilometer die over de Mont Ventoux ging. Hoewel ik nog medicatie slikte ging het toch goed. Zo goed zelfs, dat ik de beroemde berg de dag erna nog een keer opgelopen ben. Ik wilde mijn grenzen verleggen. Iedere keer een stap verder. Toen heb ik besloten om met de medicijnen te stoppen. Sport was mijn medicatie. Sport gaf mij de kracht om verder te doen.
Intussen ben ik niet meer tegen te houden. Ik ben nu een fanatieke duursporter. Ik heb al de zwaarste triatlons gedaan, dus ga ik op zoek naar nog zwaardere of naar dezelfde, maar dan met betere tijden. Ik ga binnenkort meedoen aan een wedstrijd van 170 kilometer, met een hoogteverschil van 9000 meter, met andere woorden twee keer over de Mont Blanc. Ze zeggen dat het de schoonste en de zwaarste wedstrijd is die er bestaat. Vooral dat laatste trekt me. Ik wil me steeds weer bewijzen. Niet voor anderen hoor. Nee, alleen voor mezelf. Mezelf tonen dat ik iets kan. Het moet bij mij altijd vooruit. Zoals bij alles wat ik doe in het leven. Ik leef nu aan 200%. En dat is ook weer niet gezond. Ik weet het. Ik ben dan ook bang om stil te vallen. Daar moetik niet aan denken. Ik wil doorgaan. Ik wil immers nog van nut zijn voor anderen.
Na alles wat ik heb meegemaakt, is het mijn missie om mensen aan te zetten tot sport. Ik wil hen mijn verhaal vertellen, hen helpen uit het dal te kruipen. Als het niet goed met je gaat, kan sport je redding zijn. Als ik nu hoor dat iemand uit het leven is gestapt, kan ik zo boos worden. Dan ben ik kwaad op mezelf en stel ik me de vraag: Waarom heb ik die niet kunnen helpen? Waarom was ik op dat moment niet daar? (stilte) Vorig jaar tijdens de StudioBrussel-loop kreeg ik na vijftig kilometer een berichtje: papa, je bent opa geworden. Zo mooi! Bij mij heeft het niet veel gescheeld, maar nu ben ik zo blij dat ik er nog ben . Sorry, dat het me zo emotioneert.
Ik was nooit een groepssporter. Ik deed immers triatlons en duurlopen, altijd alleen. Maar sinds ik hier op Zurenborg ben, ben ik erachter gekomen dat sport ook een bindmiddel is. Het vergroot je sociaal netwerk. Door middel van Zurenborg SPORT probeer ik dat uit te dragen. Er is een fietsclub en er is een loopclub. We trainen samen en doen samen mee aan wedstrijden. Uiteraard is er onderling altijd wel een beetje competitie, maar dat is niet de hoofdzaak. Het gaat er niet om wie de snelste of de beste is. Het doel van Zurenborg SPORT is om mensen te doen bewegen en om mensen te laten samenkomen. Het geeft me gewoon een goed gevoel als mensen samenkomen en sporten. Ieder op zijn eigen niveau. Ik heb hier op Zurenborg via de sport al zo veel mooie mensen ontmoet. Ik gun dat anderen ook.
Je hoeft trouwens niet ziek geweest te zijn om aan sport te doen, zoals ik. Sport is sowieso goed voor je lichaam en voor je geest. Soms heb ik de indruk dat mensen op Zurenborg een beetje schrik hebben om zich aan te sluiten bij Zurenborg SPORT, omdat ze bang zijn dat ze het niveau niet aankunnen. Die schrik is niet nodig, want we houden altijd rekening met elkaar. We sporten samen en we respecteren elkaars niveau. En daarbij, ik verlang van niemand dat hij zo extreem sport als ik.
Door de jaren heen heb ik wel wat kennis en ervaring opgedaan met sport. Ik wil die kennis en ervaring graag gebruiken om anderen te helpen. Als er mensen zijn die willen beginnen met sport en ze zijn op zoek baar begeleiding, dan wil ik hen graag ondersteunen. Als iemand een vraag heeft over schoeisel of over trainingsopbouw, wil ik graag helpen. Kortom, iedereen die raad nodig heeft omtrent sport mag contact met me opnemen. Even iets anders, als mensen zich herkennen in mijn verhaal en daarover met me willen praten, mogen ze me natuurlijk ook contacteren Verder wil Ik iedereen oproepen om massaal mee te doen met ZurenborgSPORT, want sport is goed voor je . Ik kan het weten. Sport heeft mij immers genezen.
Wiltu meer weten over Zurenborg SPORT? Zie www. zurenborgsport.be
Toch nog een kort bericht i.v.m. de Ten miles. Zéér kort. Het was niet wat het had moeten zijn. Tegenwoordig beleef ik mijn wedstrijden op een andere manier. Door mijn werk moet ik dit doen anders hou ik er enkel een slecht gevoel aan over. Zolang mijn eerder gevestigde tijden niet verslechteren ben ik tevreden. Voorheen was ik enkel uit op progressie.
Net voor de start stelde ik mijn Polar in zoals al die duizenden lopers maar ik kreeg niets meer te zien. Scherm was grijs dus low battery. Om de stress te vermijden heb ik mijn Polar uitgeschakeld en besloten om gewoon te lopen. ik had dus geen besef van tijd per km.
Ik vond wel dat het verbazend goed ging. In de konijnepijp vloog ik met grote passen bergaf ( ik schat een kleine 20km/u ) en stak ik met alle gemak nog velen voorbij in de klim. Voor de finish kon ik nog een tandje bij steken.
Als ik zag welke tijd ik had was mijn besluit dat ik nooit meer zonder begeleiding van mijn Polar loop.
Mijn tijd: 1'06 wat naar mijn normen dus slecht is. De troost is dat ik véél overschot had en ervan heb genoten als een toerist.
De Hollanders kunnen er toch wat van. Na mijn zateragavondshift in ons restaurantje ben ik richting Rotterdam vertrokken en heb mij ergens in het centrum van Rotterdam op een plek langs het water geparkeerd.
Mijn idee om te slapen in de wagen was een noodoplossing en goed voor één keer. Ik had niet echt een veilig gevoel en diep slapen lukte niet. Ok, het is geen triathlon, het is maar een marathon...
Om 7u het fietske op richting inschrijvingen maar eerst een bakje koffie en ontbijt. Geen bakker te vinden en uiteraard was er nog geen horecazaak geopend behalve nog enkele discotheken die nog even doorgingen. Dan maar het eerste beste hotel binnen gewandeld en mij bediend van een uitgebreid ontbijtbuffet. Niemand die mij wat kwam vragen dus dat was lekker meegenomen, die Hollanders zijn zo gierig nog niet...
Ok de marathon. Het was lang wachten in mijn Orca triahlon pakje en de koude ijzige wind. Ik had niet liever dat Lee Towers zijn " bekkie " hield en het kanonschot zijn bek opende. Start deze marathon aub koud, koud, koud.
Stipt 11u vertrok de meute. Ik loop mijn wedstrijden zonder hartslagmeter omdat mij het stoort. Ik volg mijn gevoel en toch al wel mijn ervaring. Het belangrijkste was zo snel mogelijk enkele lopers vinden waarbij ik me kon aansluiten voor de te behalen 3u streeftijd.
De eerste 10km klampte ik aan bij een Fransman die naar mijn gevoel toch onder de 3u wou eindigen. Na 10km heb ik gewisseld met een letterlijk zware jongen. Ik schatte hem 90kg maar hij liep met een uitzonderlijk gemak een stevig tempo. Ik zag dat zijn tijden waren geprogrammeerd in zijn uurwerk dus dit was de te volgen man.
Na een halve marathon en een zeer goed gevoel was onze tijd redelijk behoorlijk: 1.29"53 min ( mijn nettotijd 1'28''30 ) dus dat wou zeggen dat dit zwaargewicht onder de drie uur wou eindigen en ik kon dit tempo goed aan.
Maar toen begon het kopke van: " met deze overschot kan ik na 32km het iets rustiger aan doen ", en ja exact bij km 32 kwam die gedachte terug en daar maakte ik DE fout. Dag zwaargewicht en hallo zwaartekracht in mijn benen. Het was over and out.
De volgende 5km deed ik er al méér dan 2 min. langer over en de laatste 5km 4 min. langer. En wie heb ik in deze ellende voorbij gestoken ? Juist, onze Fransman ! Die zijn motor spruttelde helemaal, sorry mon ami, je le savais !
Het was sinds mijn eerste Full Triathlon in Almere geleden dat ik zo leeg was. Emoties over de streep, het is mooi.
Het was mooi.
Maar al bij al met de wetenschap dat ik elke dag 15 uur op mijn benen sta met alle stress erbij ben ik best tevreden met dit resultaat en uit de fout bij 32 km heb ik opnieuw een les getrokken die me niet meer zal overkomen.
Prachtige beelden van hoe eenzaam een loper kan zijn. Dit is van dezelfde organisatie van mijn komende Trail Run in oktober. Mijn doel is de Mont Blanc challenge te doen: 170 km lopen met een hoogteverschil van 9000m. of m.a.w. 2x over de Mont Blanc.
Zaterdagnacht nog een drukke avondshift gehad en pas om 2u30 in mijn bed. Véél te laat maar ja, dit is mijn job en inkomen, sport of zelfs topsport een hobby, ik had het soms liever anders gehad. Enfin, een eerste barometer voor de conditie: Herderen. Ik had niet gedacht dat het zo heuvelachtig was, en die wind, een ijzige noord-oosten wind, net op kop op de steilste klim. Het waren maar 3 rondes van 7 km maar de spieren kraakten. Ik besefte ook dat er bij het fietsen te weinig spieren kraakten. Dit is nu mijn grote frustratie. Voor het restaurant kon ik per week 300 km trainen, nu zijn dat er amper 100 en dat voel je en zie je aan de resultaten. Wat de resultaten betreft dacht ik op het einde van de lijst te bengelen maar ik heb het al bij al nog zo slecht niet gedaan. De 2 minuten om Marc De Ren te kunnen pakken heb ik verloren...ja, tijdens het fietsen.
Lopen tegen malaria. Het was me wat, alweer een onvergetelijke dag, 21/12/2009.
Uit Sint-Amands vertrokken om 9u07 richting het glazen huis in Gent via Antwerpen. Volgens google zou dat een afstand van 102 km zijn maar dan met een tochtje langs de Groenplaats. Toen ik aan L.O. was na 34 km heb ik de Groenplaats gelaten voor wat ze was. Ondertussen wist ik al dat het een zware tocht ging zijn. De fietspaden waren op de meeste plaatsen onvindbaar door de sneeuw, wat het lopen op sommige stukken onmogelijk of héél lastig maakte. Natte koude voeten, constant corrigeren, neen geef me toch maar het mooie droge asfalt. Dus geen Groenplaats en geen Kerstmarkt.
Dan maar richting Zwijndrecht, Beveren, Sint-Niklaas, Lochristi, Oostakker, Destelbergen en ja... daar had je het weer, het bord waarop "Gent" stond vermeld en het zicht op de eerste kerkelijke top: " de Sint-Niklaas kerk. "
Opnieuw energiestoten, emoties...super ( zou God dan toch bestaan ?).
De sms die ik onderweg kreeg van mijn dochter...papa je bent opa geworden ! Ik was aan het sterven en ondertussen nieuw leven bij mijn dochter.
Man man man...wat een dag.
Na exact 9uur en 98,50 km lopen stond ik voor het glazen huis om dan ook nog eens mijn vriendin officieel een aanzoek te doen.
Kerst beloofd een mooie periode te worden, geniet allen van de komende feestdagen en nogmaals bedankt voor alle steun.
Jullie kunnen blijven sponsoren door het bedrag te mailen of sms's naar sportup@telenet.be of 0484 660 915
Dinsdag krijgt u van mij een reply met het nummer van het Rode Kruis en de referentie van mijn " duurloop" .
We moeten de 3500 euro van vorig jaar overschrijden. Help me fitter, sneller en met een mooie som aan het glazen huis komen. En hopelijk heb ik onderweg geen " MUG " nodig.
Bedankt RUNNING PLANET uit Antwerpen voor de logistieke steun of met a.w. goei loopsloefen.
TRAJECT SINT AMANDS / BORNEM / BAZEL / ANTWERPEN / GENT / SINT NIKLAAS / OOSTAKKER / GENTBRUGGE / GENT
100KM
Na een heleboel overwegingen en twijfels ga ik de Hel van Kasterlee inruilen voor het goede doel van Studio Brussel. Na mijn geslaagde stunt en prachtige ervaring van vorig jaar doe ik er dit jaar 35 km bij en liefst een heleboel centen.
Maar ik start niet zonder een basis bedrag van 1000 euro.
Bij deze een DRINGENDE oproep: steun mijn aktie en motiveer me bij elke km door uw beloofde bijdrage via sms te melden. Van zodra ik 1000 euro heb verzameld gaat dit effectief door en bezorg ik u het sponsor- en rekeningnummer van het Rode Kruis, fiscale attesten zijn via hun verkrijgbaar.
Ik zoek ook zo veel mogelijk ( mee ) lopers om onderweg wat steun te krijgen of met zijn allen aan te komen in Gent. Ook motards of wagens om kruispunten vrij te houden en onderweg centen op te halen.
Er is maar één doel: met deze 100km zo véél mogelijk te steunen.
Op 24 december plan ik "toch" een goede doel loop voor het glazen huis van StuBru. Na mijn super ervaring van vorige editie wil ik er dit jaar 35km bij doen of gaan voor de 100km. of 2 en een halve marathon.
WIE LOOPT ER MEE ? Of wie pikt er onderweg enkele kilometers mee ??
Uiteraard is het de bedoeling om in Gent aan te komen met een zo groot mogelijke pot voor het goede doel.
Hoe meer ziel hoe meer deugd. Sla dit niet in de wind en toon je sportiviteit. Ga voor een doel en een dubbel goed gevoel.
JE MOET DIT MEE MAKEN.
Uiteraard krijgen we onderweg logistieke steun en worden we gevolgd en gefilmd door StuBru.
Mijn traject zal vermoedelijk "lopen" van
Sint Amands a/d Schelde via Puurs, Bornem, Kruibeke, Bazel, L.O. Antwerpen, Groenplaats en Meir opnieuw naar L.O. richting Beveren, Sint Niklaas, Gent.
Laat van je horen en stuur me een mailtje op sportup@telenet.be
zo 08/11/2009 - 00:14Sofie Goos (29) heeft de Ironman van Florida gewonnen. Het levert haar een ticket voor de Ironman van Hawaï op.
Sofie Goos legde in Florida (VS) de 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en de marathon af in 9u08'38". Tamara Kozoelina uit Oekraïne werd tweede. Ze eindigde op ruim vier minuten (9u12'47"). van Goos. de Britse Bella Bayliss werd derde (9u13'52").
Na de overwinning van Goos in Barcelona, een maand geleden, is ze nu zeker van deelname aan de Ironman van Hawaï.
Coach Wim van de Wielle bewijst nogmaals dat hij een taai kereltje is. Met een 13de plaats overall, 1ste in zijn age group 30-34 en 2de age grouper overall sluit hij zijn turbulent seizoen af. 8u47 was net niet een persoonlijk record. Wel liep hij voor de eerste maal onder de drie uur en schoof hij dankzij deze snelle marathon nog 9 plaatsen naarvoor. Hij neemt volgend seizoen normaal deel aan de volle te Neerpelt en Hawaii.
Geert van Gils behaalde ook de eindlijn in 10u50. Na een voorbereiding met vallen en opstaan een succes.
Sofie Goos tenslotte sloot het seizoen af zoals ze al een gans jaar bezig was. Winst in 9u08 en nog belangrijker enkele snelle dames achter zich latend. Mooi gedaan !
Prachtige beelden van hoe eenzaam een loper kan zijn. Dit is van dezelfde organisatie van mijn komende Trail Run in oktober. Mijn doel is de Mont Blanc challenge te doen: 170 km lopen met een hoogteverschil van 9000m. of m.a.w. 2x over de Mont Blanc.
Lopen tegen malaria. Het was me wat, alweer een onvergetelijke dag, 21/12/2009.
