“Mijn verhaal mag niet voor niets zijn”

Hoeveel mensen kent u die af en toe te voet naar hun werk gaan? Zouden ze dat nog steeds doen als het werk ruim 35 kilometer verderop is? Serge Van Autreve wel. We kennen Serge in de eerste plaats als de eigenaar/ kok van restaurant Belmondo op de Dageraadplaats. Geregeld legt hij de 35 kilometer tussen zijn woonplaats St. Amands en de Dageraadplaats lopend af. Hij doet daar drie uur over. Als hij op de Dageraadplaats aankomt, frist hij zich even op en vervolgens staat hij de hele avond in zijn keuken. Serge is ook degene die op 2 oktober nabij Calais in Frankrijk een duurtocht van 150 kilometer gaat lopen. Bovendien is hij een van de stuwende krachten achter ZurenborgSPORT, een beweging van buurtgenoten die Zurenborgers meer aan het sporten wil krijgen. Waar komt de drang vandaan om jezelf zo uit te dagen? Van waar komt het engagement om anderen te overtuigen om ook te sporten? In een bewogen gesprek vertelt Serge zijn verhaal en hoe sport voor hem een nooduitgang was, een uitweg uit de zwartste periode van zijn leven. “Ik wil mijn verhaal delen, om anderen te helpen. Mijn verhaal mag niet voor niets zijn.” Een portret van een gedreven mens.  Ad MOESKOPS

Een zonnige dinsdagmiddag. Serge Van Autreve (44) heeft gevraagd om op een rustige locatie af te spreken. Hij weet dat het voor hem geen makkelijk gesprek gaat worden, dus wil hij graag dat de omgeving een beetje kalm is. We rijden samen met de fiets naar het Boelaerpark. Een handdoek om op te zitten heeft hij niet nodig. Hij wil het gras voelen en voegt de daad bij het woord. Hij legt zijn pezige lijf op de grond. Zijn gezicht is getekend. Hij staat scherp, geen gram overgewicht. Uit de tas komt een fles gekoelde, witte wijn en twee glazen. Hij zet het glas zorgvuldig neer. Concentratie. Op uw plaatsen. Start.

Serge Van Autreve: “Ik kom ook vaak gewoon met de auto naar de Dageraadplaats hoor. En soms  rijd ik met de fiets op en neer, maar dan neem ik wel een omweg, zodat ik toch ruim honderd kilometer heb gefietst voordat ik begin te werken. Ik sport zes dagen op zeven. Gemiddeld loop ik 70 tot 100 kilometer per week. Dat zijn dus twee marathons per week. Je moet weten, tot zeven jaar geleden was ik helemaal geen sportman. Toen is het is allemaal begonnen.

Ik zit al 24 jaren als zelfstandige in de horeca. Ik heb in Gent een zeer goed draaiend café gehad. Dus had ik ook een zwaar nachtleven en alles wat erbij hoort, pfft. Je bent jong, je doet gewoon mee en je slaapt amper. Toen heb ik het café verkocht en ben ik naar Antwerpen gekomen. Ik was verliefd op een vrouw die hier in de stad een klein restaurantje had. Vervolgens is het een huwelijk geworden. En daarna is het gruwelijk geworden. (Hij lacht niet om zijn woordspeling.) Samen hebben we het restaurant uitgebouwd. Toen hebben we in de Franse Provence een boerderij gekocht op een domein van zeventien hectare. Ik had er de centen van de verkoop van mijn zaak mee ingestoken. Ik heb een jaar aan die boerderij in Frankrijk gewerkt en er heel mijn ziel ingestoken. En toen het huis in de Provence eindelijk klaar was, is het misgelopen. We gingen uit elkaar. We zouden het netjes regelen. Tenminste dat spraken we af, maar dat liep anders. Je moet weten, alles stond op haar naam, haar bvba. Toen ik thuis kwam, was er direct een deurwaarder. Ik moest de sleutels en alle kaarten afgeven. Ik was alles kwijt. Ik zat alleen op een bank op de Groenplaats. Ik had niets meer. Dit was mijn eerste zware klop.  Maar ik wou die niet voelen. Ik wilde doorgaan.

Gelukkig had ik nog wel mensen die achter mij stonden. Met hun hulp ben ik in 2002 op de Groenplaats een restaurant begonnen. Maar dat was een slecht idee. Ik kende Antwerpen nog niet goed genoeg om te weten dat een restaurant op de Groenplaats niet slim was. We kregen prima recensies, maar buiten het weekend kwam niemand daar eten. De locatie was fout. Na zes maanden zag ik dat ik het niet zou halen. Dit was mijn tweede klop. En die kwam hard  aan. Het ging niet meer. Op dat moment kwam alles terug naar boven. Scheiding, Frankrijk, faillissement, schulden bij vrienden. Ik had gefaald. Ik schaamde me, vooral ten opzichte van mijn dochter. Het was gewoon te veel voor me. Ik kon het niet aan. Ik kwam in een fase terecht waarin ik alleen nog maar dacht aan zelfdoding. Ik maakte ook echt plannen van dán doe ik het en dáár doe ik het. Heel concreet. De gedachte dat ik eruit kon stappen, gaf me rust. Een vriendin heeft toen ingegrepen en me laten opnemen in de psychiatrie. Ik was kwaad op haar. Ik zat vast. Ik was zo boos, dat ik zelfs mijn dochter niet meer wou zien (stilte). Ik sprak ook niet meer, tegen niemand. Pas na een paar maanden begon ik weer te praten. En dat was het begin van mijn genezingsproces. Mijn wilskracht kwam terug. Na een half jaar heb ik de psychiatrische instelling verlaten, al bleef wel  in contact met mijn psychiater. Toen ik buiten kwam, ben ik in de buurt van Antwerpen gaan wonen en heb ik allerlei jobs aangenomen. Ik wou natuurlijk wel weer graag zelfstandige worden, maar dat ging niet. Ik had niets meer, alleen schulden. Dus dan houdt het op.

Om iets omhanden te hebben,meldde ik me aan bij een sportschool. Ik woog toen 85 kilo en ik zat zwaar onder de medicatie. Toen ik de eerste keer op de loopband stapte, was ik na tien minuten kapot. Maar vanaf toen ging het snel. Vijf maanden later liep ik mijn eerste ten miles. Een tijdje later kocht ik een koersfiets en toen ben ik met een vriend naar de Mont Ventoux geweest. Daar heb ik aan een wielerwedstrijd meegedaan van 170 kilometer die over de Mont Ventoux ging. Hoewel ik nog medicatie slikte ging het toch goed. Zo goed zelfs, dat ik de beroemde berg de dag erna nog een keer opgelopen ben. Ik wilde mijn grenzen verleggen. Iedere keer een stap verder. Toen heb ik besloten om met de medicijnen te stoppen. Sport was mijn medicatie. Sport gaf mij de kracht om verder te doen.

Intussen ben ik niet meer tegen te houden. Ik ben nu een fanatieke duursporter. Ik heb al de zwaarste triatlons gedaan, dus ga ik op zoek naar nog zwaardere of naar dezelfde, maar dan met betere tijden. Ik ga binnenkort meedoen aan een wedstrijd van 170 kilometer, met een hoogteverschil van 9000 meter, met andere woorden twee keer over de Mont Blanc. Ze zeggen dat het de schoonste en de zwaarste wedstrijd is die er bestaat. Vooral dat laatste trekt me. Ik wil me steeds weer bewijzen.  Niet voor anderen hoor. Nee, alleen voor mezelf. Mezelf tonen dat ik iets kan. Het moet bij mij altijd vooruit. Zoals bij alles wat ik doe in het leven. Ik leef nu aan 200%. En dat is ook weer niet gezond. Ik weet het. Ik ben dan ook bang om stil te vallen. Daar moet  ik niet aan denken. Ik wil doorgaan. Ik wil immers nog van nut zijn voor anderen.

Na alles wat ik heb meegemaakt, is het mijn missie om mensen aan te zetten tot sport. Ik wil hen mijn verhaal vertellen, hen helpen uit het dal te kruipen. Als het niet goed met je gaat, kan sport je redding zijn. Als ik nu hoor dat iemand uit het leven is gestapt, kan ik zo boos worden. Dan ben ik kwaad op mezelf en stel ik me de vraag: Waarom heb ik die niet kunnen helpen? Waarom was ik op dat moment niet daar? (stilte) Vorig jaar tijdens de StudioBrussel-loop kreeg ik na vijftig kilometer een berichtje: papa, je bent opa geworden. Zo mooi! Bij mij heeft het niet veel gescheeld, maar nu ben ik zo blij dat ik er nog ben…. Sorry, dat het me zo emotioneert.

Ik was nooit een groepssporter. Ik deed immers triatlons en duurlopen, altijd alleen. Maar sinds ik hier op Zurenborg ben, ben ik erachter gekomen dat sport ook een bindmiddel is. Het vergroot je sociaal netwerk. Door middel van Zurenborg SPORT probeer ik dat uit te dragen. Er is een fietsclub en er is een loopclub. We trainen samen en doen samen mee aan wedstrijden. Uiteraard is er onderling altijd wel een beetje competitie, maar dat is niet de hoofdzaak. Het gaat er niet om wie de snelste of de beste is. Het doel van Zurenborg SPORT is om mensen te doen bewegen en om mensen te laten samenkomen. Het geeft me gewoon een goed gevoel als mensen samenkomen en sporten. Ieder op zijn eigen niveau. Ik heb hier op Zurenborg via de sport al zo veel mooie mensen ontmoet. Ik gun dat anderen ook.

Je hoeft trouwens niet ziek geweest te zijn om aan sport te doen, zoals ik. Sport is sowieso goed voor je lichaam en voor je geest. Soms heb ik de indruk dat mensen op Zurenborg een beetje schrik hebben om zich aan te sluiten bij Zurenborg SPORT, omdat ze bang zijn dat ze het niveau niet aankunnen. Die schrik is niet nodig, want we houden altijd rekening met elkaar. We sporten samen en we respecteren elkaars niveau. En daarbij, ik verlang van niemand dat hij zo extreem sport als ik.

Door de jaren heen heb ik wel wat kennis en ervaring opgedaan met sport. Ik wil die kennis en ervaring graag gebruiken om anderen te helpen. Als er mensen zijn die willen beginnen met sport en ze zijn op zoek baar begeleiding, dan wil ik hen graag ondersteunen. Als iemand een vraag heeft over schoeisel of over trainingsopbouw, wil ik graag helpen. Kortom, iedereen die raad nodig heeft omtrent sport mag contact met me opnemen. Even iets anders, als mensen zich herkennen in mijn verhaal en daarover met me  willen praten, mogen ze me natuurlijk ook contacteren  Verder wil Ik iedereen oproepen om massaal mee te doen met ZurenborgSPORT, want sport is goed voor je . Ik kan het weten. Sport heeft mij immers genezen.”

Wilt  u meer weten over Zurenborg SPORT? Zie www. zurenborgsport.be

Wilt u meer lezen over Serge Van Autreve? Zie www.bloggen.be/sportup

Wilt u contact met Serge Van Autreve? www. sportup@skynet.be

Bijlagen:
!cid_4C712FD8-3812-4381-8A29-57035F625053@lan.jpg (1.5 MB)   
!cid_596CA141-7934-4782-9782-DCA5AA17B363@lan.jpg (1001.1 KB)