Klik op Pictures / My album en klik vervolgens op de foto met titel 'Nieuwjaar in Goa' Click on Pictures / My album and click then on the picture with the title 'Nieuwjaar in Goa'
Klik op 'Trip pictures / PHOTOBUCKET' onderaan rechts de pagina en klik vervolgens op 'Goa' Scroll down and click on the right on 'Trip pictures / PHOTOBUCKET' and click on 'Goa'
... op weg naar Jaipur / ... on the way to Jaipur (F&E version)
Eerst het einde nog lezen van Cameron Diaz in Agra!
Na eindeloos geklets op de bus bereikten we Jaipur. We kwamen terecht in het guesthouse 'Shakuntalam' op aanraden van Abi, die haar yoga leraar daar heeft leren kennen. Ik heb me altijd wel vragen gesteld welk soort yoga ze deed. Ik vermoedde dat het kamasutra-yoga was, vermits het zo vroeg in de ochtend was dat ze haar yoga les had. Om 6 u 's morgens ga je mij uit mijn bed niet moeten jagen ... althans niet voor wat klassieke yoga?! Het guesthouse werd gerund door Indische mannen maar onder controle gehouden door Maggie, een australische met fel oranje haar. Het was er echt te zot maar ik voelde me er goed.
Abi zou de volgende dag naar New Delhi gaan en we hebben ons samen-zijn afgesloten met een romantische date ... een cinemake. We wilden eigenlijk 'Doom 2' zien. Gans India klapte van die actiefilm. De 2 hoofdrolspelers hadden elkaar passioneel gekust en de Indiers hebben daar lang niet goed van gelopen. Der was zoveel kritiek op die film maar wedden dat ze de film hadden willen zien. India en zijn kamasutra ... en dan hartinfarcten voor een piepke op de mond. Geen Doom 2 maar een bleitfilm ... 'The marriage', de bollywoodfilm van de maand. Ik ben een romantische ziel maar der is een reden waarom ik enkel voor thrillers een stoelke betaal in een zaal vol met volk. Ik moest al bleiten bij een kusscene in de film 'Bridget Jones Diary' en dat was dan nog in het gezelschap van een hollandse. Daar ging mijn belgische reputatie. Anyway, ge moet juist een indische bleitfilm gaan zien. Der is geen mens die dat volhoudt want dat duur eindeloos lang; scenes waar de man eindeloos de vrouw aanstaart en het kwijl vanuit zijn mond loopt en de vrouw die stom zit te giechelen en oogcontact vermijdt om zo de verleiding te weerstaan ... Ik begrijp nu die starende blikken, die Indiers kijken naar te veel bollywoodfimpkes. Man, man, man, na 1 u film nog geen kus, ze wisten toen nog maar elkaars naam ... en ons geduld was op. Na de pauze liepen al de toeristen de zaal uit. Te zeemzoeterig, geef mij maar een actiefilm (dat is eerder een komedie maar alle, dat hou je nog uit tot aan het einde). De bollywoodfilms kennende ... der zal wel een happy end geweest zijn, ik heb er al het vertrouwen in.
Jaipur, the red city heeft een verleidelijke charme ... en nog meer verleidelijk voor de portemonnee. Het shoppen is er ongelooflijk. Nog een geluk voor me dat er geen schoen- en parfumwinkels waren want anders kwam het absoluut niet meer goed. Mijn rickshawdriver had waarschijnlijk dezelfde bleitfilm gezien als ik maar die had het wel uitgehouden tot het eind, lijkt mij. 'What do you think of Jaipur?', vroeg hij me. 'Beautiful', zei blondje. 'Yes, but never so beautiful as you.', zei hij me. Blondje haar eerste gedachte ... 'Oh my God, dat wordt hier weer dikke leute met die knul.' 'Which kind of friend are you to me?', vroeg hij me. Mijn ogen waren al weer aan het rollen in mijn kop van totale verwarring over wat hij het nu ging hebben. Ongelooflijk hoe origineel mannen toch kunnen zijn. Ik begon al wat schrik te hebben ... het was nog maar 10 u 's morgens en ik had nog een ganse dag te gaan met die knul. 'How do you mean?', vroeg blondje met weinig interesse. 'There are 3 kinds of friends: best friends, bed friends and hello friends. Which one are you?' Mijn voelsprieten waren weer in volle paniek ... mayday mayday, save me. 'Well, not your bed friend because I have a boyfriend (met een ferme klemtoon op boyfriend), not your best friend because I don't know you. So, then there is only one left for you ... the hello friend.' Ik wou dat er een 4de optie was ... 'the-never-see-you-again-friend' maar mannen kunnen maar maximum 3 opties aan, dus daar ging mijn geluk. Mijn eindeloze liefde voor mijn onzichtbaar vriendje veranderde niets aan de situatie. Ik weet bij God niet waar die knul het vandaan haalde maar die was bereid te wachten op me. Zijn droom was ... genoeg centen bijeen te hebben om een nieuwe rickshaw te kunnen kopen. Mijn droom is om op zelfstandige basis te kunnen beginnen. Tja, die knul gaat lang mogen wachten, niet enkel op mij maar ook op die centen.
India zit vol magie ... en vol verrassingen. Tijdens mijn shopmoment met eindeloze twijfel over welk zilveren armband ik zou kopen, ontmoette ik een astroloog. Ge kent mijn passie voor al dat soort toestanden! Mijn Antoinette had me leuke dingen voorspeld ... the love of my life ontmoeten in India, later op zelfstandige basis beginnen in import & export, veel kindjes en veel creatieve talenten waar ik niets mee doe. Ik vond altijd dat ik juist geen creatieve talenten had ... als ik de potjes bekeek dat ik had gemaakt met mijn cursus 'pottenbakken', die ik 4 avonden heb volgehouden. Anyway, een voorname heer komt naar me toe ... neemt mijn hand en houdt er zijn handpalm boven. 'Als je vragen hebt, stel ze me maar. Ik weet al de antwoorden.' Hij heeft mijn test doorstaan ... ik moest mijn vragen nauwelijks afmaken of hij confronteerde me met de grootste waarheid. Hij voorspelde ook al dezelfde leuke dingen, die mijn Antoinette had voorspeld. Te zot voor woorden ... 18 januari zou nog een belangrijke dag kunnen worden. Ik laat het jullie wel weten ...
Abi was reeds naar New Delhi maar we ontmoeten elkaar terug in Goa.
Next destination ... Pushkar.
English version
After endless chit-chat on the bus we arrived in Jaipur. On advice of Abi, we went to the guesthouse 'Shakuntalam', where she met her yogateacher. I always have wondered which kind of yoga she did. I suspected it was kamasutra yoga, because she had her yoga early in the morning. At 6 o'clock you will not get me out of my bed ... at least not for some classic yoga?! The guesthouse was runned by Indian men but controled by Maggie, an Australian woman with flashy orange hair. It was way to crazy but I felt good.
Abi would go to New Delhi the next day and we celebrated our last moments with a romantic date ... the cinema. We wanted to see 'Doom 2'. All India was so excited of the action movie. The 2 mainactors had a passionate kiss and the Indians were abhord by the action. There was so much criticism of the movie but I bet that everyone wanted to see the movie. India and his kamasutra ... and then hartattacks for a little kiss on the mouth. No Doom 2 but a crymovie ... ' The Marriage', the Bollywoodmovie of the month. I'm a romantic soul but there is a reason why I only pay a seat in a room full with people, for a thriller movie. I already had to cry at a kissscene in the movie 'Bridget Jones Diary' and that was in the company of a Dutch girl. There went my Belgian reputation. Anyway, you just have to see an Indian crymovie. Not many people have the staying power to last the whole movie because it last forever. Scenes where the man endless keeps on staring to the woman and the drool comes out of his mouth and the woman that giggles stupidly and avoides eyecontact to resist the seduction. Now I understand the staring looks, the Indians are watching to much Bollywoodmovies. Man, man, man, after 1 hour still no kiss, they just knew eachothers names ... and our patience ran out. After the break, the tourists ran out of the cinema. Too sickly sweet! Give me an action movie (that's rather a comedy but you can last till the end). Knowing the Bollywoodmovies ... for sure there will be a happy end, I have faith in it.
Jaipur, the red city has a seductive charme ... and more seductive for my wallet. The shopping was unbelieveble. I had lucky that there were no shoe and perfumshops, for sure it wouldn't go well. My rickshawdriver had probably seen the same crymovie as me, but it seemed that he had seen the end. 'What do you think of Jaipur?', he asked me. 'Beautiful', Blondie said. 'Yes, but never so beautiful as you', he said to me. Blondie's first thought ... 'Oh my God, that will be big fun with this guy.' 'Which kind of friend are you to me?', he asked. My eyes were already rolling in my head, through total confusion about what he's going to talk about. Unbelieveble how original men can be. I was getting scared ... it was only 10 o'clock in the morning and I still had a full day with that bloke. 'How do you mean?', Blondie asked nonchalantly. 'There are 3 kinds of friends: best friends, bed friends and hello friends. Which one are you?', he asked. My sensors were in total panic ... mayday, mayday, save me. 'Well, not your bed friend because I have a boyfriend (with a strong intenation on boyfriend), not your best friend because I don't know you. So, then there is only one left for you ... the hello friend.' I wished there was a 4 option ... 'the-never-see-you-again-friend, but men can only handle maximum 3 options, so I didn't have any luck. My endless love for my unvisible boyfriend didn't change the situation. I really don't know where the guy got it from but he was prepared to wait for me. His dream was ... to have enough money to buy a new rickshaw. My dream is to have my own business. Yep, that guy will have to wait a long time, not only for me but also for that money.
India is full with magic and full with surprises. During my shopmoment with endless doubt about which silver bracelet I would buy, I met an astrologist. You know my passion for all that kind of things! My Antoinette had predicted a lot of nice things; meething the love of my life in India, starting my own business in import & export, many children and a lot of creative talents (which I don't do anything with). I always thought I didn't have any creative talents ... when I saw the pots that I made in the pottery class, something I did for 4 evenings. Anyway, a man comes to me ... takes my hand and keeps his palm above it. 'If you have any questions, just ask me. I know all the answers.' He succeeded my test ... I hardly had to finish my questions or he already confronted my with the biggest truth. He predicted all the same nice things like Antoinette. Too crazy for words ... 18 of january could be an important day for me. I'll let you know.
Abi went already to New Delhi but we would meet again in Goa.
Het lijkt eeuwen geleden ... Agra, maar de beelden van het (voor mij) meest verbluffendste meesterwerk ooit ligt vers in het geheugen! De eerste blik op 'de pracht en praal' van Agra deed mijn honey-eyes meer glanzen. Zo gedetailleerd, zo geraffineerd, zo maanwit ... daar stond het dan, het symbool van de liefde, met op de achtergrond een helderblauwe hemel. Het liep er vol van giechelende indische tienerjongens, die volop in hun kwijlfase zitten ... 'you, me, picture'. Nele was weer de superster. Ik had beter voor elke foto 5 roepies gevraagd, dan had ik mijn ticket voor de Taj Mahal (750 roepies voor de toeristen en 50 voor de Indiers, racisme op z'n Indisch) al terug. Zelfs met mijn eigen camera kreeg ik niet de kans om alleen te poseren met de Taj Mahal. Voor de 'klik' van jouw toestel gaat, springen ze naast me om op MIJN foto te staan. Om daarna email-adressen uit te wisselen ... ik weet zelfs niet meer wie wie is.
Na een aantal uren kon ik wel wat rust en stilte gebruiken ... ik dacht me terug te trekken in de Indische natuur, een park van een aantal vierkante meter. Ik had het er voor over ... 50 roepies om alleen te zijn. Snoepke wou een plekske onder een boomke vinden, mijn boekske lezen waar ik al een aantal weken de pogingen deed om het happy end te bereiken ... 2 minuten misschien op belgische tijd, voor de Indiers zou dat 7 minuten geweest zijn ... ik had het weer aan mijn rekker. Een Indische snotaap van 17 kwam iets achter me zitten, staren, staren, ... en dan 'Hello, where from?' Belgium, zei ik en ik zie hem denken ... zich afvragen wat Belgium is, een bacterie misschien ...'Next to France', zei ik en dan die reactie waarvan ik al spijt krijg dat ik 'France' zei ... 'Oh, you're France'. Mijn sympathie voor 'France' verbetert maar ge kunt dat niet forceren ... het is een proces dat ik doorga, dat neemt tijd in beslag. Dat is een soort verwerkingsproces en dat heeft een 7-tal fasen, waarvan ik eindeloos ver van de aanvaardingsfase zit maar hoe leg je dat uit aan dat nieuwsgierig ding naast me? Ik was blond, blauwe ogen, melkwit, ... het land deed er niet echt toe. Hij wilde me kost wat kost voorstellen aan zijn vriendin en dan fotoshoot again. Na de fotoshoot ging ik voor een andere boom ... hopend op meer geluk. Ik vond die 50 roepies way to much voor de rust die ik maar kreeg. Ik werd vergezeld door 4 studenten en dan beginnen ze stiekem Engels te spreken, alsof het niet echt opvalt dat je van je moedertaal verandert in een andere taal. Ik weiger op te kijken maar een 'hello' klinkt zo bekend ... je kunt het niet blijven negeren. Indische koppels vind je zelden op straat maar ze schuilen stiekem in parken, zodat hun ouders hun relatie met een andere kaste niet kunnen verbieden. Het was ook de eerste keer contact te hebben met Indische meisjes maar zelf zoeken ze geen contact met je, er is zelfs weinig interesse. De venten zijn meer de viswijven hier in India en der zitten viswijven tussen, zunne.
Het was opnieuw tijd voor een volgend avontuur ...
7 december, 7 u 's morgens, receptie guesthouse Shanti Lodge: Na de ganse nacht de wilde hondenvergadering mee te hebben volgen, werd mijn aandacht getrokken door ander lawaai ... Abigail Slater. Engelse, volborstig, donker lang haar en veel lawaai. Oog in oog met elkaar en ik wist het direct ... dat was mijn type! Ze vroeg me waar ik heen ging. Ze twijfelde ... Jaipur of New Delhi. Ik zei met vol enthousiasme ... go with the flow en kom met me mee!
Abi vond dat ik wat gelijkenissen had met Cameron Diaz ... ik was al helemaal wild van haar, dit ging dikke leute worden! Daar gingen we dan ... samen op weg naar ...
English version
It seems like ages ago ... Agra, but the pictures of the most stunt masterpiece ever, lays fresh in my memory! The first look on 'the starattraction' of Agra did my honey-eyes more shine. So detailed, so sophisticated, so intricate, so moonwhite, ... there it was, the symbol of love, with on the background a bright blue sky. It was full of giggling teenagerboys, that were totally in their droolingphase ...'you, me, picture'. Nele was the superstar again. I had better asked for each picture 5 roepies, then I would have back my ticket for the Taj Mahal (750 roepies for tourists, 50 roepies for Indians, racism on indian way). Even with my own camera I didn't had the chance to pose alone in front of the Taj Mahal. Before the click of my camera went off, they all jumped next to me to be on MY picture. And then to exchange the emailaddresses ... I don't even know anymore who is who.
After a few hours I could use some peace and quiet ... I thought to withdraw myself in the Indian wildlife, a park of a few square meters. I was desperate and I wanted to pay for the priviledge ... 50 roepies to be alone. Snoepke wanted a little spot under a little three, reading my little book where I was trying for a few weeks to reach the happy end ... 2 minuts maybe on Belgian time, for the Indians it would have been 7 minuts ... and I had it again. An cheeky Indian monkey of 17 came to sit with me, staring, staring, ... and then 'Hello, where from?' Belgium, I said and I see him thinking ... wondering what Belgium is, a bacteria maybe ... 'Next to France', I said and the minut I said it, I already regretted I said France. 'Oh, you're France'. My simpathy for France improves but you can't force that ... it's a process that I'm going threw, that takes time. It's a kind of a healingprocess and that has 7 phases, where I'm still endless far from the acceptancephase but how do you explain that to that curious thing next to me? I was blond, blue eyes, milkwhite, ... the country didn't really matter. He just wanted me to introduce to his girlfriend and then the fotoshoot again. After the fotoshoot I went for another three ... hoping on more luck. I found 50 roepies way to much for the kind of peace I received. At the next three, I had the company of 4 students and they started to speak English. It's just like I wouldn't notice that they were changing from their native language to another language. I refused to look up but a 'hello' sounds so familiar ... you can't keep on ignoring it. Indian couples, you find rarely on the streets but they hide secretly in parks, so that their parents couldn't refuse their relationship with another caste. It was the first time I had contact with Indian girls but they don't really look for contact with you, they don't even show any intrest. The men here are more fishwives and you have a few of those here in India ...
It was time for the next adventure ...
7 december, 7 am, reception guesthouse 'Shanti Lodge': After the whole night having the wild dogmeeting on the streets, my attention was distracted by another noice ... Abigail Slater. English, boxom, dark long hair and a lot of noice. We caught eachother eyes and I knew it ... that was my cup of tea. She asked me where I was going to. She doubted ... Jaipur or New Delhi. I said with full enthusiasm ... 'go with the flow and come with me!'
Abi thought that I looked similar to Cameron Diaz ... I was totally wild of her, this would be a lot of fun!
Het was tijd voor warmere oorden. Eerlijk ... ik zag er tegenop om de aangename noordelijke rust te verlaten en opnieuw terecht te komen in 'the crowd'. Het bezorgde me innerlijke onrust maar ik wou Varanasi voor geen goud missen.
Na een eerder slapeloze nacht op de trein zette ik met pijn in de buikstreek mijn eerste stappen in Varansi. Mijn enige bezorgdheid, terwijl ik de bedelaars straal negeerde, 'Waar is de exit?'. Ik wou in het station ook mijn ticket voor Agra (Taj Mahal) al boeken en mijn blonde haarbos viel al van 100 m ver in het vizier van een Indier, die dacht een dure rickshawrit te kunnen verkopen aan me. Er zijn een aantal soorten van venten waarvan ik echt zot word ... dat was er zo 1. Zonder vragen nam hij het woord over aan de balie om mijn ticket te boeken voor Agra ... zo'n toestanden moeten ze niet doen met zo'n feministische, onafhankelijke, zelfstandige en pijn-in-de-buikstreek-hebbende vrouw als ik. De knul was mij aan het opjagen in mijn meest non-working-time-of-my-life en dan blijven zagen om mij een rit aan te bieden tot in het centrum voor 120 roepies. Die zag zeker 'zot' op mijn kop staan. Die denkt waarschijnlijk dat er geen pillen bestaan in Europa om zotheid tegen te gaan, ik dacht dat hij er wel een aantal van kon gebruiken. Amaai, zo'n vent die zijn mond geen moment kan toehouden (nog zo 1 waar ge niet aan uitgehuwelijkt wil worden). Der is er dan nog een ander soort vent waarvan ik zot word maar dat is voor later in 't verhaalke. Met een ander koppel backpackers deelde ik uiteindelijk een rit naar Assi Ghat voor slechts 30 roepies.
Mijn eerste indruk van Varanasi was datgene wat ik had van India in het algemeen ... vele kraampjes, koeien, chaotische verkeerstoestanden en afval. Oh, ik vergeet nog de Indische corruptie. Onze rickshaw-driver werd gestopt door de politie en hij bood de agent spontaan 5 roepies aan om verder te kunnen rijden. De agent nam het geld aan maar gooide met veel minachting het geld terug alsof hij in zijn volle eer werd beledigd. Mij leek het eerder dat de agent het geld wou aannemen maar in dezelfde fractie van de seconde dacht dit niet te willen tonen voor het 'blanke oog'. De driver diende naar de agent toe te stappen en diende hem 10 roepies te betalen. Wij zullen die goedkope rit niet vlug vergeten, iets zegt me dat de rickshaw-driver het ook niet vlug zal vergeten ... zo werkt dat dus in India, dat is waarschijnlijk een soort van peage dat die gasten moeten betalen.
De pijn baarde me echt wel zorgen. Het voelde eerder aan als spierpijn maar het voelde wel heftig. Ik had slaap nodig. 24 dagen heeft het geduurd om mijn eerste serieuze dip te hebben. Only-Jane-without-Tarzan-in-India spelen, eiste wat zijn tol. Ik ben niet het type dat lang alleen kan zijn ... in India is dat anders want hier kan ik enkel alleen zijn als ik me opsluit in mijn kamer. Het huilen stond me toen wel nader dan het lachen maar ik wou er echt niet aan toegeven. Ik ben een doorzetter en ik wil mij dan op geen enkele manier laten kennen. Enkele uurtjes slapen en de moed herpakken ...
Varanasi, de city of Shiva (de vernietiger). Mij leek het eerder 'de city of cowshit'. Het heeft wat tijd gekost om volop te kunnen genieten van Varanasi maar het is 1 van de toppers! De stad waar de Hindu's hun zonden wegwassen in de Ganges en waar de meeste intieme ceremonies rond leven en dood plaatsvinden. Ik heb nog nooit zo'n stad gekend als Varanasi, overwhelming maar magisch, betoverend ... De stad is een doolhof van kleine nauwe straten, die slechts 2 tot nog geen 3 m breed zijn, te nauw om verkeer door te laten en enkel toegankelijk voor dier en mens. Het is te zot voor woorden. De huizen, gebouwen zijn er als het ware gewoon neergeplofd zonder enige logica. De ene steeg bied altijd wel een uitweg tot een andere, ook al is dat wat even zoeken. Geen tegel die recht ligt, koestront hier-daar-overal, trapje af, trapje op, afval hier-daar-overal, meestal 90 graden bochten, ... en bijna de horens van een koe in mijn maag. Ik heb een koe in zijn achterste moeten duwen om een steeg in te kunnen, nen khoe gerd nie van t zelve e. Te zot, echt te zot maar super de max!
In de namiddag had ik Olaf (duitser) ontmoet, die 1 week in India was om een Indisch huwelijk bij te wonen. Content gelijk een kind om een volwassen op niveau gesprek te hebben ... Samen liepen we de 'ghats' af, die grenzen aan de rivier. Er zijn er een 80-tal. Je gaat van het ene platform op het andere, geen uiteinde van een ghat die logisch grenst aan de andere, gewoon van de ene trap op de andere en kinderen die naar je toekomen om bloemen te verkopen ... 'only 5 roepies for good luck, didi'. Didi (ik) zei: 'No, no, thank you.' 'please didi, for good luck' Didi zei: 'Didi 2 times with foot in cowshit, good luck enough for didi.' Na twee maal mijn voeten te hebben gezegend in koestront, kijk je wel je doppen uit.
De 'Harishchandra Ghat' is een crematie ghat en een Indier bood ons vriendelijk en spontaan de uitleg van de crematie aan, zonder enige verwachtigen ... yeah right, dacht ik al bij mezelf. Bij een Indier is niets zonder een reden en keer op keer stel je hetzelfde vast. 't Was weer van dadde ... hij wou ons plots de 'silkfactory' tonen. Over de ganse lengte 'ghats' had je 's avonds ceremonies. Elke 'ghat' versierd met kaarsen en bloemen, allemaal pure gezelligheid en heerlijke rust. Ik had een verrassende dag gehad maar ik wou vroeg op bed ... de pijn was nog niet geminderd, dus even rustig aan.
Ik ben absoluut niet zot van water, vooral als ik de bodem niet zie. Ik ben zot van reizen maar 't zal niet via het bootje zijn ... de gedachte dat die boot zinkt, niet weten hoe diep die is ... neen laat maar zitten, ik crash liever neer met de vlieger maar je kunt Varanasi niet echt beleven zonder een boottrip op de Ganges. Ondertussen had ik Rakesh ontmoet. 50 roepies voor een boottrip, a bargain, spotgoedkoop ... In mijn beleving en ook voor de bestwil van Rakesh had ik een Catalaans vriendje (ook een ras dat ge liever niet aan den haak slaat). Ik had den indruk dat Rakesh wat aan het verdrinken was in mijn blauwe oceaanogen ... swat, liever dat hij verdrinkt in mijn mooie oogskes dan ik in die Ganges-affaires want man, daar wil je nog joen kljine tjin nog nie instekn. Er was enige twijfel toen ik de boot zag ... voor mij waren het een aantal planken tegen elkaar geslagen maar het was aan het drijven en niet aan het zinken, dus laten we het maar doen. Ik had bewust gekozen om de boottrip in de late namiddag te doen ... de romantische ziel kwam in me op en ik had gelijk ... de zwoele kleuren die de Ganges overdekte, het was betoverend. Tevens benieuwd of er geen lijken zouden boven drijven (zwangere vrouwen, kinderen jonger dan 11 jaar, mensen gestorven door een slangebeet, lepra-zieken en 'holy men' cremeert men niet, men gooit de lijken in 't midden van de Ganges). De Ganges-visjes knabbelen aan de lijkjes en de Indische mensen knabbelen aan de Ganges-visjes ... geen visgerechten voor mij hier in Varanasi. Rakesh toonde me de stad. Dat is het voordeel van alleen te reizen, je hebt veel contact met de plaatselijke bevolking en ze brengen je op plekken die andere toeristen helemaal niet te zien krijgen. Ik had een eindeloos uitzicht over de stad vanuit het dakterras van een restaurant maar de enige klanten op dat dakterras ... hmm ... ondanks mijn serieuze relatie met mijn catalaan bleef Rakesh eindeloos in mijn ogen verdrinken ... 'my honey, my sweetie ... beautiful eyes and such gold hair'. Oh my God! Er kwam niets anders uit. Zot werd ik. Ik had plots een grote grote behoefte om ALLEEN te zijn ... without tarzan. Ik werd er echt pissig van, dat is het soort man die het niet kan snappen, nog erger, niet wil snappen ... hopeloos zijn die gasten.
De volgende dag ... ontdekt dat ik mijn trein naar Agra had gemist. Ik dacht dat zaterdag 1 december was maar het was al de tweede. Grrr ... 263 roepies weg, 'rustig Nele, het is wel iets typisch voor jou', dacht ik weer bij mezelf, 'dat komt wel goed, nieuw ticketje boeken, komt wel goed'. Ondertussen genoot ik verder van Varanasi en had ik tijd om stil te staan bij een ander fenomeen ... in Varanasi pissen de Indiers in het rond zonder een boom nodig te hebben. Echt! Ik heb het op foto, zelfs Olaf vond het vreemd ... en als je erbij stilstaat ... die boom moet toch psychologisch iets bijdragen bij mannen, maar blijkbaar niet bij de Indische mannen. Er is weinig verlegenheid (laat ik het zo zeggen) om te boeren, scheten te laten, te krabben aan de intieme delen, ... in het openbaar. Op zondag zat de Ganges vol met mannen en vrouwen, lekker aan het pootje baden in de heilige rivier ... en na een fantastische tijd in Varanasi te hebben beleefd, was het tijd voor mijn volgend tripje ... AGRA!
English version
It was time to go to warmer places. To be honest ... I wasn't looking forward to leave the wonderful northern peace and to end up again in the crowd. It gave some commotion inside me but I didn't want to miss Varansi for any gold of the world.
After a sleepless night on the train I made with pain in my belly my first steps in Varanasi. My only concern, while I was ignoring the beggars, 'Where is the exit?'. In the same station I wanted to book my trainticket to Agra (Taj Mahal) and some Indian had from 100 m far my blond hair in his sight, that thought he could sell an expensive rickshaw-drive to me. There are a few kind of men that make me crazy ... that was one of that kind. Whithout asking he took over the word at the counter to book my ticket to Agra ... this kind of tricks they don't have to pull with such a feministic, independant, autonomic and having-pain-in-the-belly woman as me. That man was driving me in a hurry and that in my most non-working-time-of-my-life and he kept on bothering me to offer me a ride to the center for 120 roepies. He probably saw 'insane' on my head. He probably thinks that there are no pills in Europe to cure madness, I thought he could use some of these pills. Oh my God, such kind of man that can't keep his mouth shut for one minut (another one you don't want to have as an arranged marriage). There is also another kind of men that makes me crazy but that's for a little bit later in this story. In the end I shared a rickshaw to Assi Ghat with 2 other backpackers for 30 roepies.
My first impression of Varanasi was that what I had of India in general ... a lot of little shops, cows, chaotic traffic and garbage. Oh, I forget the Indian corruption. Our rickshaw-driver was stopped by the police and he offered spontaneous 5 roepies to the agent to continue his ride. The agent accepted the money but with a lot of contempt he threw the money back, just like he was so insulted in his honour. It seemed rather that the policeman wanted to accept the money but in the same moment thought that he didn't want to show this for the 'white eye'. The driver went up to the agent and had to pay him 10 roepies. We will not forget this cheep ride, and something says me that even the rickshaw-driver will not easily forget ... so this is the way it works in India, it was probably a kind of 'peage' the man had to pay to the agent.
I was really concerned about the pain. It felt like pain on my muscles but it was very strong. I needed sleep. 24 days it took before I had my first serious bad moment. Only-Jane-without-Tarzan-in-India playing, was getting to much for me. I'm not the type that can be alone for a long time ... in India it's different because I only can be alone when I lock myself up in my room. I almost felt like crying but I didn't want to let it come so far. A few hours sleep and then I have to pull myself together ...
Varanasi, the city of Shive (the destroyer). I thought it was more the 'city of cowshit'. It took some time to enjoy entirely of Varanasi but it was one of the toppers! The city where Hindu pelgrims come wash away their sins in the Ganges and where the most intimate rituals of life and death take place. I have never known a city like Varanasi, overwhelming but magical ... The city is a labyrinth of alleys, that maybe are 2 till 3 m broad, to narrow for traffic and only accessible for animal and man. It's to crazy for words. The houses, buildings, ... it's like they are put down without any logic. The one alley always gives a way out to another alley, even if you have to look for it a bit. Not one tile that is right, cowshit here-there-everywhere, a few stairs up, a few stairs down, garbage here-there-everywhere, most of the time 90 degrees bends ... and almost the of a cow in my stomach. I even had to push a cow in his backside to go into an alley. To crazy, really to crazy but super de max!
In the afternoon I met Olaf (a german), that was 1 week in India because he was invited for an Indian marriage. So happy as a child I was, just to have an adult conversation ... Together we walked along the 'gaths', that borders on the river. There are around 80 ghats. You can go from the one platform to the other, not one ghat that matches another ghat, from the one stair into the other and children that come to you to sell flowers ... 'only 5 roepies for good luck' Didi (me) said: 'No, no, thank you.' 'please didi, for good luck' Didi said: 'Didi 2 times with foot in cowshit, good luck enough for didi.' You're carefull after blessing your feet 2 times in cowshit, I can tell you.
The' Harishchandra Ghat' is a cremation ghat and an Indian offered spontaneously to explain the cremation, without any expectations ... yeah right, I already thought. With an Indian nothing is without a reason and you figure that out time after time. And it was again the same ... suddenly he wanted to show us the silkfactory. Every evening you had over the long string of gaths ceremonies. Every 'ghat' was decorated with flowers and candles, all very intimate and peaceful. I had a nice surprising day but I wanted to go early to bed ... the pain was still not less, so I better took it a bit slowly.
I'm not totally fond off water, especially if I don't see the bottom. I love travelling but it will never be with a little boat ... just the thought that the boat will sink, without knowing how deep it is ... no, leave it, not for me, I rather crash down with the plane but you can't experience Varanasi without a boat ride along the Ganges. In the meanwhile I had met Rakesh. 50 roepies for a boat ride, a bargain, so cheap, ... In my fantasy and more for the well-being of Rakesh, I had a catalan boyfriend (not the kind of race you really want to catch). I had the impression Rakesh was drowning in my ocean blue eyes ... anyway, rather he's drowning in my beautiful eyes then I'm drowning in that Ganges-thing. Seriously, you wouldn't want to put your little toe in it. There was some doubt when I saw the boat ... for me it were just a few planks nailed together but it was driving on the water, so I thought to give it a try. I chose to do the boat ride in the late afternoon ... a romantic feeling came up and I was right ... the stiffling colours that covered the Ganges, it was fascinating. At the same time, I was curious if there wouldn't appear any bodies (pregnant women, children younger then 11, people that died of a snake bit, leprosy-ill people and 'holy men' are not cremated but they throw the bodies in the middle of the Ganges). The little Ganges-fishs nibbles on the bodies and the Indian people nibbles on the Ganges-fishes ... no fish dishes for me here in Varanasi. Rakesh showed me the town. That's the advantage of travelling alone, you have a lot of contact with the locals and they bring you to places that you don't get to see as tourist. I had an endless view on the rooftop of a restaurant but the only customers on that rooftop ... hmm ... despite my serious relationship with my catalan boyfriend, Rakesh kept on drowning in my eyes ... 'my honey, my sweetie, ... beautiful eyes and such gold hair'. Oh my God! There wasn't coming out his mouth then this. I was getting nuts. Suddenly I had a big big desire to be ALONE ... without Tarzan. I really was getting pissed off, that's the kind of men that can't get it, even worser want get it ... they are hopeless.
The next day ... I discovered that I missed my train to Agra. I thought that saturday was 1 december but it was already the second. Grrr ... 263 roepies gone, 'relax Nele, it's typical you', I thought, 'but it will be okay, just buy a new ticket and it will be okay'. In the meanwhile I enjoyed more of Varanasi and I had the time to realize another phenomenon ... in Varanasi Indians piss around without needing a tree. Really! I have it on a picture, even Olaf found it very rare ... and if you think about it ... that tree must have some psychological meaning for men, but apparently not with Indian men. There is not a lot of shyness (let me put it that way) to farg, to scratch their intimate parts, ... in public. On sunday, the Ganges was full with men and women, taking a bath in the holy river ... and after spending a lovely time in Varanasi, it was time for my next trip ... AGRA!
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Vandycke Nele, en gebruik soms ook wel de schuilnaam snoepke (in BCN) of kindje (in België).
Ik ben een vrouw en woon in Barcelona (Spanje) en mijn beroep is sociaal assistentje.
Ik ben geboren op 31/10/1978 en ben nu dus 46 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn leven in boekskes schrijven, leute maken met moaten, min. 8 uurkes slapen, 't zwin in de bieten jagen, snowboarden,.
De wereld gaan verkennen, dromen maar dan al huppelend door mijn joyvalle vallei, me verdiepen in het onbekende en manne
