19-21/05: Papa op bezoek
9-12/05: Kris, Claire en Mathieu op bezoek
18-21/04: vakantie in Oostenrijk
8-12/04: Magda en Leo op bezoek
3-6/04: Fabie op bezoek
25/03-1/04: bezoek aan Belgie
21/02-26/02: bezoek uit Vlimmeren
14/02-17/02: bezoek Uit Mechelen
7/02-12/02: bezoek Uit Zandoven
22/12/12: naar Belgie
7-14/12/2012: naar Frankrijk
23-27/11/2012: Moeke en Els op bezoek
9-11/11/2012: naar de Ardennen
1-4/11/2012: bezoek uit Zandhoven
11-14/10/2012: naar Belgie
4/10/2012: Jelle 3 jaar
28/09/2012: Tobi 5 jaar
21/09/2012: Katrien op bezoek
20/09/2012: bezoek Opa Mechelen
12 september: eerste schooldag voor Tobi. De kinderen die in
Duitsland naar het eerste leerjaar gaan, gaan traditiegetrouw de eerste dag van
het eerste leerjaar met hun schultute naar school. Die eerste dag begon om
10u en duurde tot 11u20. Er stond een toneelstuk van de 3de klassers
op het programma en wat randanimatie voor de ouders, terwijl de kinderen 1
lesuur besteedden aan het bekijken van hun klas. In Tobis klas zitten 16
jongens en 4 meisjes. Tobi is de jongste, want hier wordt de grens voor het
eerste leerjaar gelegd bij verjaardagen tot eind september (ipv eind december
zoals bij ons).
13 september: eerste echte schooldag, van 8u tot 11u20 (4
lesuren). Op het programma: taal (duits), wiskunde, frans en godsdienst. Vanaf
nu heeft Tobi elke dag vanaf 8u tot 11u20 les (4 lesuren van 45 min.) enkel
woensdag en donderdag zijn er 5 lesuren en duurt de school tot 12u20. Zoals
alle kinderen uit Eichsel gaat Tobi ook alleen te voet naar school en komt hij
alleen terug naar huis. Het was wel even slikken toen hij de eerste keer
moederziel alleen het huis verliet. Bij Tobi gaat dat ook zonder omkijken of
nog eens wuiven.
14 sept: vliegshow in Hutten: op een half uurtje rijden is
er in de bergen een sport-vliegclub. Er was een event met sportvliegtuigjes op
afstand bediening die tot 400 km/u vlogen.
15 sept: na een dagje spektakel bij de vliegtuigen houden we
het zondag rustiger en maken we een toertje met een huifkar.
28 sept: Tobi wordt vandaag 6 jaar!! Toevallig is er vandaag
een groot kinderfeest bij Evonik. Het weer is mooi en de kinderen leren met
pijl en boog schieten, brand blussen, ze rijden nog eens paard, etc. Een
geslaagd feest en de jarige genoot er van. Hij genoot ook van alle pakjes die
de postbode ter gelegenheid gebracht had.
2 oktober: auto in onderhoud. Niets speciaal zou je denken,
buiten dat we blijkbaar marter-schade hebben opgelopen. Er zitten hier
blijkbaar marters die graag auto-onderdelen eten. We hadden hier al vaker
gezien dat mensen kippengaas onder hun auto leggen en blijkbaar is dat niet
overbodig. Marterschade kan immers oplopen tot 400 euro!!
3 oktober: nationale feestdag (eenheidsdag)
4 oktober: Jelle wordt 4 jaar!!En Gert en ik zijn 15 jaar samen! De jarige
heeft zijn eerste elektrische gitaar gekregen en verder nog een heleboel
geschenken van vrienden en familie, te veel om op te noemen, maar wel nog
bedankt iedereen!
Kindertaal: af en toe vraagt Jelle: mama, praat ik nu
Nederlands? of mama, hoe is woord xxx in het Nederlands en zo ook op een dag
mama, hoe is auto in het Nederlands?. En ik: auto is in het Nederlands en in
het Duits hetzelfde. Tobi: neen, auto is in het Nederlands OTTO
De zomerstop is voorbij: hier weer wat (oud) nieuws:
1 aug - 3 aug en 10-12 aug: Fabie en Kevin op bezoek. Het
weer was uitstekend, dus hadden we/ze tijd voor een paar mooie wandelingen en
wat ontspanning in de tuin. We leerden ons bezoek schupfnudelen kennen, een
plaatselijke lekkernij en genoten ook van ander lekker eten en drinken.
5 aug: paspoorten ophalen in Bern: Matthias heeft nu pas
zijn eerste paspoort. Een babypasje zoals in België heeft hij niet, maar wel
direct al een reispas.
17 augustus: reis naar Italië. We waren door Fabie
gewaarschuwd dat het wat file kon zijn aan de Gotthard tunnel en zijn dus op
tijd uit bed gekomen, en daardoor zonder problemen door de Zwitserse tunnels
gecruised. Om 14u waren we op onze bestemming: Caorle, in de provincie
Venetië, op een 40 tal km ten noorden van de gelijknamige stad, aan de zee.
Zoals we gehoopt en verwacht hadden, hebben we in ons verlof een mooie
afwisseling gehad van cultuur en ontspanning. We hebben de dagen met zwembad-
en strandbezoek afgewisseld met uitstapjes naar nabijgelegen mooie steden. Zo gingen
we naar Treviso, Venetië, Verona en 2x naar Caorle. De jongens hebben die
uitstapjes geweldig goed mee gedaan, al hebben we ze uiteraard een beetje aan
hun aangepast maar ook niet helemaal. Zo hebben we overal veel gestapt en
moesten we daardoor af en toe kindjes op onze rug of in onze nek dragen,
waardoor ook onze benen op het einde van de dag goed moe waren. Maar er waren
ook altijd lekkere Italiaanse ijsjes, wat de pijn toch wat verlichtte. Onze
uitstap naar Venetië deden we door eerst met de bus te rijden en dan met de
boot, wat voor de jongens al een geweldige uitstap op zich was. In de
waterstad zelf vonden ze het ook geweldig om naar alle boten te kijken: boten
van de postbode (DHL-boot), politieboten, taxi boten, Veel brugjes om op te
staan en naar de boten te kijken, wat wandelen, pizza en ijs eten, op de rug
van mama en papa zitten en dan weer met boot en bus naar huis: geweldige
uitstap. Voor ons wel wat minder: een buggy op en af al die brugjes dragen
wordt op den duur wel vervelend en als je dan ook nog eens platte band hebt met
die buggy, wordt het pas echt zwaar, zeker bij temperaturen van meer dan 30
graden, met dan nog eens af en toe 20 kg op je rug/schouders. Maar soit, t was
eigenlijk wel leuk zo een dagje cultuur met de ganse kroost.Ook het bezoek aan Verona ging heel goed met
de kinderen. Toen we de stad binnen reden kwamen we een restant van een
omwallingsmuur tegen. De jongens vroegen van wie die burcht was en wij: van de
ridders. zijn die daar nog in? uiteraard. Jelle: ja, ik zie er al één.
Er was ook een ruïne: een kasteel van de lieven ridders dat door de slechte is
stuk gemaakt spreekt geweldig tot de verbeelding en doet heel wat vragen
oprijzen Ook het bezoek aan het amfitheater was de moeite waard. En de
kinderen zullen zich wellicht ook hun bezoek aan hun eerste Franse WC
herinneren: hier moet je gewoon in de grond plassen
Verder hebben we tijdens het verlof veel in het zwembad en
op het strand gezeten. De investering in een schaduw-tent bleek geen
overbodige luxe en het zwemmen in de zee was zalig!! We hadden heel ver ondiep
water, waardoor het water ook warm was. Ook Matthias mocht alle dage mee in zee
en genoot van het wiegen van de golven.
2-8 sept: bezoek van Moeke en Els. De jongens hebben nog
geen school en genieten dus met volle teugen van de aandacht van 2 extra
volwassenen.Gert en ik profiteren er
van om er eens 2 dagen tussenuit te gaan en gaan op hotel in Frankrijk. We
bezoeken Freiburg en Mulhouse.
Tobi-taal: in ons vakantiehuis zijn zowel in Tobi als in
Jelle zijn kamer 2 bedden en er moet daar maar 1 iemand slapen: die mensen van
dat huis zijn dommerikken en ook in de living staat een bed en daar moet toch
niemand slapen: ook al mis! En er zijn veel te veel stoelen, dommerikken !!
Matthias: 5 sept 7 maand geworden. Op dat moment 9,8 kg. Hij
draagt nu kleding voor kinderen van 1 jaar en soms dingen die de anderen aan
hadden als ze 18 maand waren. Anders spant het aan zijn buik Op 6 maand en 1
week zat Matthias alleen (zonder steun). Nog een paar dagen en hij gaat
kruipen. Het poortje aan de trap is zonet geïnstalleerd.
Jaja, het is weer zover: er staat iets nieuws op de blog
20 juni: tobi maakt een uitstap met school: eerst met de bus
van Minseln naar Adelhausen en nadien van Adelhausen te voet naar Eichsel en
dan verder naar Minseln. In totaal stappen de kinderen zon 6 km. De benen
waren zeer moe nadien
20 juni: ladies night: etentje met de vriendinnen, terwijl
de mannen op de kinderen letten. De rollen mogen ook eens omgedraaid zijn,
niet? Het eten was lekker, maar bijzaak. Er werd vrolijk getetterd.
24-25 juni: Waldwoche: de kinderen moeten elke ochtend in
het bos afgezet worden en daar s middags weer afgehaald worden. De juffen
hebben in het bos een kamp gemaakt waar ze s morgens allemaal samenkomen en
van waar ze op tocht vertrekken. Er wordt s avonds veel verteld over de vogels
en de spinnen uit het bos. Maar ook nu weer: het buitenleven vreet energie
26 juni: Gert verjaart!! Maar moet die dag extra veel
werken en wij (Magda, de kinderen en ik) vertrekken naar België.Maar eerst bezoekt Tobi nog zijn nieuwe
school (waar hij in september naartoe gaat). Nog nooit heb ik hem zo verlegen
gezien: hij heeft de hele tijd achter mijn rug gekropen en niks willen zeggen.
Ik vermoed dat hij een beetje geïntimideerd was door de grotere kinderen. In de
kindergarten is hij tenslotte bij de grootsten en nu gaat hij bij de kleinsten
zijn
De rit naar België verliep redelijk vlot. Dit keer hadden we
wel 2 spannende intermezzos: één waarop Tobi zijn deur in het midden van de
autostrade open deed (we hadden onze nieuwe auto nog maar 1 week en het
kinderslot stond nog niet aan al bij al een geluk dat het een schuifdeur is).
En het 2e intermezzo was dat waarop Magda de rem vollenbak in
trapte, ipv maar heel lichtjes, aangezien ze dacht dat ze de ontkoppeling moest
induwen, maar die is er niet, aangezien we met een automaat rijden. Maar zoals
gezegd, verliep het voor de rest redelijk goed: overal goed door kunnen rijden,
tot we natuurlijk in Brussel kwamen. Hoe zit dat met die R0? Wanneer komt die
uitbreiding van de ring er eindelijk? Gelukkig is er nog de afleiding van de
vliegtuigen in Zaventem, maar het laatste uur was er voor alle 3 de kinderen
toch te veel aan.
Moe arriveerden we dus in Mechelen en moe werd ik ook de
volgende ochtend wakker. Want eerst viel Tobi uit zijn bed, maar dat hoorde ik
pas toen die al volledig over zijn toeren lag te wenen. En een uur later viel
Jelle uit zijn bed en daar werd dan ook Matthias wakker van en een paar uur
later was Matthias weer wakker.Om half
7 was de eerste dan weer wakker, dus veel nachtrust zat er niet in die nacht.
Ook de nacht nadien was niet schitterend en stond ik er nog alleen voor, want
Gert is pas vrijdag avond naar België gevolgen. Die avond zijn we naar het
trouwfeest van Jan en Gitte geweest: heel tof, dus nog eens proficiat en
bedankt aan de tortelduifjes! En dan was er zondag ons eigen feest, of dat van
Matthias. Ook hiervoor nog eens bedankt aan de organisatoren en iedereen die
gekomen is. We hebben er echt van genoten om iedereen nog eens te zien! Na die
paar dagen in België waren we dan plots op de hoogte van 7 babys die op komst
zijn, bij vijf mamas. De ooievaar was blijkbaar actief in België. Dus ook
proficiat aan alle mamas en papas in spe en we duimen extra voor de twee
tweelingen die op komst zijn!
Het leukste aan ons bezoek aan België waren de drie dagen
aan zee: t washeel ontspannend om
langs het water en op het strand te lopen en ook de kinderen genoten volop van
de Belgische kust. Daar hadden ze dan ook al heel lang naar uit gekeken, net
zoals hun lang verwachte bezoek aan Plopsaland. Dat zullen we vanaf nu toch elk
jaar eens moeten inlassen.
6 juli heeft Gert zich nog eens uitgeleefd op Werchter. Het
weer zat mee en de muziek was uiteraard goed, dus dat was mooi meegenomen
tijdens ons België-bezoek.
De meest gestelde vraag tijdens mijn België verblijf was of
ik me een beetje kan bezig houden. Eh, tja, ik kom dikwijls tijd te kort.
Blijkbaar zijn er velen vergeten dat een baby in huis veel tijd in beslag
neemt: een half uur om zijn warm eten te maken, een half uur om zijn patatten er
in te lepelen, een half uur om zijn fruitpap te maken en te geven en dan nog 8
keer per dag een pamper verwisselen, s Morgens sta ik er ook altijd alleen
voor met de 3 kinderen, dus ben ik van 7 tot 9 bezig om ze aangekleed te
krijgen, eten te geven en naar school te brengen en s avonds ga ik ze rond 3 u
weer halen en zijn er tegenwoordig 4 van de 5 dagen naschoolse activiteiten: 1
keer kine, 2 keer zwemles en 1 keer turnen. Dan zijn we meestal pas tegen half
6 terug en dan is er weer de routine van het avond eten en het slapen gaan. We
hebben de afgelopen 5 maand ook 7 keer logés gehad, wat ook extra werk brengt,
maar wat we uiteraard zeer leuk vinden. Enfin: vervelen zit er zeker niet in.
Vandaar ook dat ik geen tijd heb voor facebook en dat mijn blog dus zo weinig
wordt aangevuld.
Maandag 8 juli: terug thuis: een ganse dag gewerkt om alles
uit te pakken, te wassen en weer op zijn plaats te leggen en s avonds Gert
zijn collegas uit België ontvangen.
Dinsdag 9 juli: nog steeds bijbenen met was en strijk en dan
ook nog koken voor de collegas van Gert. t was heel gezellig, al kon ik niet altijd
volgen als het over het werk ging. Al dat jargon en die afkortingen, t is geen
makkie
Zaterdag en zondag 13 en 14 juli: we zijn nu al een week
terug en t is al een hele week heel warm ( meer dan 30 graden). We zitten een
gans weekend met kameraden in het buitenzwembad van Rheinfleden. Er zijn daar 5
baden buiten: 1) met 2 glijbanen voor kinderen, 2) 25 meter bad om baantjes te
trekken, 3) 25 meter bad waar vooral kinderen in zitten te spelen en te
springen en 3) een nog iets warmer bad, waar vooral aan de kant gehangen
wordt/ontspannen wordt en 5) een bad met hele hoge springplanken. Daar rond is
heel veel ligweide, een speeltuin, zandbak, tafeltennis, cafetaria, . Als we er
heen gaan, komen we altijd bekenden tegen, wat ook heel leuk is voor de
kinderen, die elkaar dan kunnen entertainen.
17 juli: Tobis eerste zwemles van dit jaar. Ik vroeg me af
hoe ik dat zou doen, gaan zwemmen met drie kinderen en had er wat bang van,
maar t viel reuze goed mee: Tobi bij de leraar, Matthias melk
gegeven en daarna in zijn buggy naast het water gezet, waar hij even later
rustig in slaap viel en ondertussen met Jelle gaan zwemmen. Bij mijn vriendin
die 4 kinderen mee had, verliep het ook vlekkeloos. De dag nadien was les nr 2
en de andere mama belde me, want haar jongste was ziek: of ik haar zoon niet
kon meenemen? 'ja natuurlijk' zei ik, maar toch had ik weer een beetje
bang. Maar ook dan verliep alles weer super vlot: 2 kids bij de leraar, Matthias
weer eten gegeven en dan met Matthias en Jelle samen in het bad. Jelle heeft
een zwemvest waarmee hij niet onder kan en Matthias heeft zo'n bandje met
broekje aan. Bij het afdrogen hebben Tobi en Jelle wel de nodige 'scenes '
vertoond, maar al bij al, zijn er 4 kids in het zwembad geweest en achteraf
binnen redelijke termijn droog geraakt :)
20 juli: mijn verjaardag!! De kinderen waren al een week in
de ban van mijn verjaardag en hebben denk ik aan iedereen op school verteld dat
ik nu 34 ben. Toen we vrijdag ochtend naar school reden, passeerden we een
paardenmolen die naar ons dorp werd gereden omdat erdaar zondag een feest zou zijn. De kinderen
vonden het fantastisch, dat ze de paardenmolen voor mijn verjaardag al brachten!
Ik vroeg hen welke cadeaus in van hen zou krijgen. Van Tobi zou ik een groot
blauw cadeau krijgen. Ik vroeg of er ook iets in zou zitten? Hij moest eens
nadenken: een trein en sporen. En van Jelle zou ik een kraan en een tankwagen
krijgen. Wat heeft een moeder van 34 nog meer nodig?
Het weer was net zoals de voorbije 2 weken schitterend!! Na een lekker ontbijt, dat mijn 4 mannen
verzorgd hadden en een fantastisch middag eten, zijn we voor de verandering nog
eens gaan zwemmen. Het was gewoon te warm om iets anders te doen, 30 graden in
de schaduw, je zweet zelfs als je geen inspanning doet.
s Avonds was het fuif op de voetbalplaats in NIedereichsel,
waardoor we gezellige achtergrondmuziek hadden op ons terras.
21 juli: nationale feestdag in België en Filip wordt koning.
Hij heeft geluk, want dit keer is er per uitzondering geen drasche nationale.
Aangezien het hier weer veel te warm is, kijken we dit keer (ter afwisseling
van al dat zwemmen), deze namiddag TV. We vertellen de kinderen over de koning,
de koningin en de prinsesjes. Ze kijken gespannen toe en zien het leger
ridders te paard en zijn onder de indruk van de kanonnen die (op hen)
schieten. Jelle vraagt zich af waar de slechte ridders zijn en Tobi merkt op
dat de karavaan autos door het rood rijdt. We zeggen hem dat alleen de koning
door het rood mag rijden. Ik zeg de jongens ook dat de beelden gemaakt zijn
door een helikopter, die alles vanuit de lucht filmt, maar Jelle ziet de
helikopter niet en vraagt zich af waar die dan is.
In Eichsel is het vandaag ook feest, feest voor de 3 Heilige
vrouwen die hier jaren geleden tijdens hun doortocht blijven hangen zijn en
jammer genoeg ook gestorven zijn. Allez, zo jammer nu ook weer niet, want als
gevolg daarvan, was er vandaag een paardenmolen in ons dorp. Veel meer dan dat
en een extra mis in de voormiddag was er wel niet te beleven, buiten de
traditionele mogelijkheid om kuchen (taart) te eten, maar dat kan je hier
elke week wel ergens, dus dat is ondertussen al niks speciaal meer.
Matthias: 16
juni at Matthias zijn eerste patatjes, ongeveer 100g. Ondertussen, 1 maand
later, eet hij ongeveer 200 g per keer. En sinds 21 juli is er ook fruitpap
bijgekomen, een cadeautje voor zijn nationale feestdag J Sinds 10 juli draait hij zich
om, maar terug rollen lukt nog niet zo goed, met de nodige frustraties als
gevolg 14 juli is hij voor de eerste keer gaan zwemmen. Sinds een tijdje lukt
het niet meer om hem in zijn babybadje te wassen. Hij trappelt zo hard met zijn
benen, dat al het water er binnen een paar minuten uit is en de badkamer
volledig onder water staat. T is net alsof hij denkt dat hij moet
waterfietsen.Zijn broers zijn nog
steeds zot van onze kleinste telg. Tobi is altijd heel lief en geeft knuffels en
vertelt verhaaltje zoals jij bent mijn beste vriend en als je groot bent gaan
we samen spelen. Jelle hangt altijd de zotte clown uit voor Matthias, waardoor
Matthias moet lachen en dat vindt Jelle heel leuk en dan moet Jelle hard lachen
en zo houden ze elkaar in de waggel. Geweldig praktisch voor mij als ze elkaar zo
entertainen.
Voila, bij deze was het dus weer EN lang geleden dat er
nieuws verscheen EN een lange tekst. Het zei zo
15 mei: controle van Matthias. Zoals we verwacht hadden is
hij iets groter dan de gemiddelde baby van zijn leeftijd. Hij zit met zijn
lengte op de P75 (percentiel 75 = 75% van zijn mannelijke leeftijdsgenoten is
kleiner, 25% van de jongens is groter). Aangezien hij zo lang is, past hij
ondertussen (nu 4,5 maand) al niet meer in zijn buggy-wiegje. Zijn gewicht is ook
wat meer dan gemiddeld, ondertussen weegt hij 8 kg . Zijn nek is nog steeds
niet zichtbaar. Op zich niet echt een probleem, tenzij als je hem wil wassen.
In die nekplooi kruipt altijd wel melk, maar je kan die echt heel moeilijk
proper maken, dan moet je echt met je vingers tussen zijn kin en borst prutsen
en dat vindt hij heel erg leuk/kittelig.
Ondertussen draagt hij met zijn 4,5 maanden de kleding van
babys van 9 maand. De broekjes voor 6 maanden spannen te veel aan zijn buik.
Zijn buik is nu ook zodanig aangedikt, dat hij bijna alleen blijft zitten, want
als hij een klein beetje voorover buigt als hij zit, kan hij met zijn buikje op
zijn benen leunen. Hij valt wel nog snel opzij. Voor de rest kan hij
ondertussen ook de beestjes vangen die aan zijn speelgoed mat ophangen. Met een
trage gecontroleerde beweging functioneren zijn handjes nu al heel goed.Hij weent nu ook veel minder: enkel als hij
moe is of honger heeft. Als hij s avonds moe is gaat hij in bed en valt hij
daar makkelijk in slaap, we hoeven hem niet meer in slaap te wiegen. Het enige
probleem zijn nog de nachtelijke voedingen. Dat zou best eens wat mogen
minderen
18-22 mei: de school van de jongens is 5 dagen gesloten en
na 3 weken continu snotteren, zit ik net deze 5 dagen zonder stem. Niet echt
ideaal dus. Zeker niet aangezien het dan ook nog eens bijna 5 dagen non stop
geregend heeft.1 van deze dagen ben ik
met de jongens naar een binnenspeeltuin gegaan. t Eerste wat ze deden was een
fietsje uitkiezen, waar ze met hun tweetjes met konden rondtoeren.Verder was daar een heel hoog speeltuig waar
je kon op klauteren, maar ik ging er van uit dat Tobi noch Jelle dat zouden
kunnen/doen. Tot ik plots Jelle naar boven zag klimmen. Van ongeveer 5 meter
hoog roetsjte hij toen naar beneden. Hij had wel door dat hij zichzelf wat
overschat had en heeft het gelukkig niet meer opnieuw gedaan.
27-30 mei: Jelle is ziek en heeft veel koorts. De eerste
nacht van zijn ziek-zijn is hij een paar keer wakker geweest en tussendoor was
Matthias ook nog wakker. Om half 7 was Matthias dan wakker. Met een zieke Jelle
thuis was het echt heel vermoeiend: Jelle sliep als Matthias wakker was en
omgekeerd, dus voor mij zat er geen rust in. En als Jelle zijn koortswerend
middel werkte, stond zijn tetter niet stil en hield hij alles uit de kast en
vroeg hij mama waarom dit en mama waarom dat Soit, ik was dus heel blij
wanneer hij terug naar school kon. Maar de week nadien was Tobi aan de beurt:
weer 2 dagen een zieke in huis. Gelukkig dit keer een minder actieve en zat er
af en toe nog even rust in voor mij.
30 mei: City
Fest in Rheinfelden. Het weer is schitterend, dus er zijn heel veel gezinnen
die komen genieten van een reeks kermiskraampjes, zoals eendjes vangen en
autos om op te rijden. Nadat de jongens eendjes gevangen hadden was Tobi heel
even aan onze aandacht ontsnapt. Met de drukte daar, waren we hem kwijt. Het
heeft ongeveer 20 minuten geduurd vooraleer we hem terug gevonden hadden. Hij
was in alle staten, omdat we hem hadden achter gelaten. En ook bij mij heeft
het tot s avonds laat geduurd eer ik weer op mijn positieven was.
2 juni: nog een dag met prachtig weer. We rijden naar
Herten, waar het vlak is en waar we een lange wandeling maken van een 3-tal
uur. Tobi fietst (zonder) en Jelle met zijwieltjes. Jelle zegt ik zie de
bergen, dat zijn onze bergen. En we zien ook ooievaars die in het veld eten
zoeken.
We hadden de kinderen al gezegd dat de ooievaars de babys
brengen, maar dat klopt niet volgens Tobi, want de babys zitten in de buik.
Dus: de ooievaars brengen de babys in de buik. En waar haalt de ooievaar die
babys dan? Dat weet Jelle: hij haalt die bij huizen waar er te veel babys
zijn. Dus, alle grote gezinnen zijn gewaarschuwd: opgelet voor de ooievaar!!
3 juni: Gert is deze week van wacht en heeft de auto van de
wachtdienst: een brandweerauto met zwaailicht en sirene!! Onze jongens zijn
uiteraard fan en mogen er elk eens in mee rijden.
4 juni: de overbuurvrouw verjaart. Jelle had voor haar iets
geknutseld en de buurvrouw was zo blij dat ze 2 stukken chocolade bovenhaalde.
Tobi die niet zoveel zin gehad had om mee te knutselen, ging prompt naar binnen
om ook aan de slag te gaan en Jelle ging snel ook weer iets voor haar maken...
Dat Jelle een grote snoeper is en graag muziek hoort, is oud
nieuws. De combinatie van de 2 levert wel soms leuke resultaten. Zo heeft hij
zijn eigen versie van het liedje chi chi wa chic hi wa chic hi wa wa wa en
dat gaat als volgt chocola chocola chocola la la.
De bruine broek van Matthias is volgens Jelle ook een
chocolade broek.
Op weg (naar school) is Tobi vaak bezig met de weg, de
wegmarkering, splitsingen, etc. Op een dag zegt hij: mama, hier zijn geen
streepjes (stippellijn wegmarkering), dus je moet goed rechts blijven. Ik zeg:
ok, doe ik. Tobi: die streepjes zeggen dat je rechts moet blijven. Jelle:
neen Tobi, die streepjes hebben geen mond, die kunnen niks zeggen.
Tobi een tijd later: hier zijn geen streepjes. Ik zeg
toch wel, maar de autos zijn er al te veel over gereden en daarom zie je ze
niet meer zo goed. Tobi dan ga ik die opnieuw schilderen. Jelle: Ja, als
wij groot zijn, gaan wij die opnieuw schilderen.
Zaterdag 8 juni: het is weer een zonnige dag en er wordt
hard in de tuin gewerkt en het feest van zondag wordt voorbereid. Jelle had al
lang eens gevraagd om te gaan picknicken, dus heb ik s avonds een mand gevuld
en hebben we ons op een deken onder onze kersenboom gezet: t was echt een
heerlijk vakantiegevoel.
Zondag 9 juni: vandaag hebben we wat vrienden gevraagd voor
een BBQ. We waren met 10 volwassenen en 15 kinderen en het weer was weeral
fantastisch. De sfeer zat er goed in: de kids amuseerden zich in de zandbak,
het speelhuisje in de tuin en op de trampoline, en de ouders genoten van
elkaars gezelschap. We kwamen er op uit dan een van onze nieuwe vrienden
vroeger de babysit was van de overbuurvrouw en dat hij ook onze naaste buren
kent. Of: hoe rap je toch via via anderen kan kennen
Zondag 15 juni: de familie Weemans rijdt naar Zwitserland en
komt bij ons middag eten. t Was leuk om nog eens samen te zijn, maar t was
wel een beetje een blitsbezoek, want wij moesten nog naar het schoolfeest.
Frülingfest (lentefeest, ofwel schoolfeest). De 80
kinderen van de Kindergarten hebben een aantal liedjes, dansjes en optredens
ingestudeerd. Het thema was wij zijn allemaal kinderen uit deze wereld en er
waren verschillende standjes met spelletjes, elke stand kwam overeen met een
land. De ouders hadden taarten en ander eten bereid, dat dan op basis van
giften kon gekocht worden. De liedjes en dansjes waren echt heel mooi en het
was weeral super goed weer, dus het feest was een succes.
Ondertussen is het hier al meer dan een week boven de 25
graden en de laatste 2 en de komende 2 dagen meer dan 30 graden. De rolluiken
houden de warmte niet meer buiten en we eten niet meer op het terras omdat het
te warm is. Ook in de tuin is het te warm. Maar eind volgende week gaan we naar
België, dan zullen we wel wat kunnen afkoelen J
En wie nog eens een mooie omschrijving voor Mc Donalds
zoekt: de frietjeswinkel.
13 april: een eerste mooie lentedag in Eichsel. We trekken
er op uit en doen een wandelingetje in de buurt. Tobi en Jelle hebben elk een
flesje water mee voor onderweg en beginnen onmiddellijk te drinken. Aan de
eerste wei (zon 500 meter verderop), hadden we natuurlijk al prijs en moesten
ze een boom zoeken. Hoewel Jelle begin April nog niet staand kon plassen, lukt
hem dat nu wel. Aan Tobi moet ik uitleggen dat je niet met je rug naar de boom
moet gaan staan, maar net andersom. Jelle heeft toch een beetje bang om zo in
de open natuur te plassen, er zitten namelijk piepkleine vliegende beestjes in
het gras We dalen verder af naar NIedereichsel en klimmen van daaruit naar
boven, richting boerderij van de buren. Halfweg de klim: 2e
plaspauze. De jongens staan met zijn 2en naast elkaar en proberen om ter verst
te plassen. Nooit gedacht dat dat al op die leeftijd zou beginnen Eens boven
hebben we een prachtig zicht. t Is er wel een klein beetje winderig, zo boven
op de berg en dus kreeg plaspauze 3 een educatieve waarde: altijd met de wind
mee plassen.We zetten onze toch verder,
maakten pauze voor een picknick en reden dan met een kapot buggywiel door het
bos, moe en tevreden weer richting huis.
14 april: BBQ bij onze nieuwe vrienden Daisy en Peter en hun
3 kids, Leopold, Charlotte en Ella. Buiten ons waren er nog 2 andere families
aanwezig: Mandy en Stefan, die net als het gastgezin uit Munchen komen en
Roland en Aoude, die uit Hamburg (hij) en Frankrijk (zij) komen. Met de 4 kids
van Mandy en de 2 dochters van Aoude, waren we in totaal met 8 volwassenen en
12 kinderen. Het weer was prachtig en de Duitse worsten smaakten heerlijk.
Iedereen had iets meegebracht van groenten of dessert en zowel de kinderen als
de volwassenen genoten van elkaars aanwezigheid.
15 april: met de 3 jongens naar de kinderarts voor
inentingen. Tobi was heel kwaad op de dokter, omdat de prik hem veel pijn
gedaan had. Hij riep iets heel boos tegen haar. Toen we nadien naar huis gingen
gaven we de arts een hand en ging Tobi ook poeslief een handje geven. De pijn
was dus gelukkig snel vergeten.
Zoals jullie al weten, zijn we met Pasen naar België gegaan,
de week nadien was Fabie bij ons op bezoek en de week daarna waren Magda en Leo
bij ons. Donderdag zijn Magda en Leo vertrokken en vond Gert in zijn mailbox
een mail waarin stond dat we bijna op verlof zouden gaan. We hadden inderdaad
voorzien om half mei een lang weekend weg te gaan (Pinksteren), maar voor ons
was dat eerder nog veraf, dan kortbij. Tot we de mail goed en wel bekeken en
merkten dat we in plaats van voor de 5de maand, geboekt hadden voor
de 4de maand. Onverwacht moesten we dus een week later alweer op
verlof vertrekken.
De dag voor ons verlof moest ik nog naar Lorrach, naar de
dermatoloog. Daar aangekomen merkte ik dat ik 1 platte band had. In allerijl
moesten we dus de dag voor ons verlof nog een garage vinden om die band te
laten vervangen, want alleen in mijn auto kunnen we de 3 kinderen op de
achterband krijgen.
18-21 april: We gaan naar Oostenrijk. Jelle vraagt: is daar
de Oosterhase (paashaas)? Op donderdag arriveren we met een mooi zonnetje,
vrijdag regent het en zaterdag worden we wakker bij een dik sneeuwtapijt. Als
we zondag naar huis gaan, straalt de zon weer. We hadden terug een
kinderhotel uitgezocht, dit keer in Lermoos, in de bergen dus. Het hotel had
een binnen- en buitenzwembad, trampolines buiten, verschillende soorten
kinderfietsen, zandbak, springkasteel, binnen een ballenbad, enzovoort en zo verder.
Er was kinderopvang vanaf de allerkleinstenen dus hebben we af en toe de 3 jongens samen eens naar de opvang
gebracht en genoten van een moment rust op het terras of aan het zwembad. De
eetzaal voor de kinderen was er ingericht als een ridderzaal en in de buurt van
de cinema stond ook een harnas. Dat vond Jelle een beetje akelig, dus ik
legde hem uit waarvoor dat diende (dan doet het geen pijn als de ridders met
hun zwaard prikken).
Op weg van Oostenrijk naar huis, zie ik in de verte iemand
paardrijden. Ik zeg het aan de kinderen en Jelle vraagt: zit er een ridder
op?
Met dit verlof dat in april viel, zijn we in de maand april
in 6 landen geweest: België, Frankrijk, Nederland, Duitsland, Zwitserland en
Oostenrijk. De passage langs Nederland was een foutje van de chauffeur, die de
GPS even wou omzeilen, maar zich vergist had en in plaats van naar Luik, naar
Holland reed. Toen ik de kinderen zei dat we in Holland waren, werd dat met
algemene hilariteit onthaald dat kan toch niet zijn (Holland is voor hen een
fantasieland, net als Plopsaland of Mayaland). Op weg van en naar vakantieoorden
is Tobi altijd heel erg geïnteresseerd in de weg en alles wat er op de baan
gebeurt. Hij merkt bijvoorbeeld op dat er autos zijn die voorsteken (ik heb
uitgelegd dat dat mag, als die bijvoorbeeld heel snel ergens moeten zijn). Alle
autos die in dezelfde richting als ons rijden, gaan ook op vakantie, allen die
in de andere richting rijden, keren terug naar huis. Als we van de ene
autostrade naar de andere rijden, wordt het invoegen op verschillende
rijstroken zeer goed bestudeerd en ook het bordje dat tunnels aankondigt kent
hij ondertussen goed. Zo worden we nu altijd vrolijk verwittigd met er komt
een tunnel !!, op het moment dat we door een berg moeten. En voor de
aandachtige tunnel passanten: er zijn boogjestunnels en vierkante tunnels,
23 april: Tobi heeft Walddag: dan gaan ze met een groepje
kinderen van de school op stap naar het bos. Een ganse voormiddag wandelen ze
dan buiten en picknicken ze in het bos.
28 april: 6 jaar getrouwd. Balans: we hebben onze plicht
nageleefd en hebben er een vruchtbaar huwelijk van gemaakt. Na 6 jaar denken we
heel vaak hetzelfde of willen we hetzelfde zeggen op hetzelfde moment. Gert
vind het een beetje akelig, maar ik vind het best praktisch: geen enkele reden
om ruzie te maken of te discussiëren. En zo kunnen we hopelijk het record van
bobon en bompa evenaren, die zitten momenteel al aan 65 jaar huwelijk, nog 59
te gaan, dat moet wel lukken J
1 mei: feest bij Hexenplatz.De dag van de arbeid is ook hier een feestdag
en dus een reden om ergens kuchen en worst te gaan eten.Zoals alle Eichselnaren doen wij dat bij de
Hexenplatz, een beetje buiten het dorp, in het bos. Gelukkig is het een dag met
mooi weer, want traditioneel maakt iedereen die dag dan ook een wandelingetje.
We zijn hier nog nooit zoveel volk tegen gekomen tijdens het wandelen
4 mei: bezoek aan Basel. De kinderen hadden met Gert zijn
horloge gespeeld en die was helaas stuk gegaan. Ze was in Basel gerepareerd en
we konden ze gaan ophalen. We combineerden het bezoek met een wandelingetje en
aangezien de kinderen zo flink waren, bleven we er langer dan voorzien rondlopen.
Toevallig kwamen we terecht in een dansspektakel: dans in open lucht, op
pleintjes: heel aangenaam. We deden nog een boottochtje op de Rein, wat de
kinderen ook ontzettend leuk vonden. Moe en voldaan keerden we naar huis en in
de auto viel Jelle na 5 minuten in slaap.
Nadien deden we nog onze maandelijkse paardrijtocht en
plukten de jongens samen met Isabel en Mathild bloemen. Ze hadden er wel hun
werk mee, want ze wilden graag boterbloemen en die stonden er niet meer zo
veel. Op weg naar huis reden we dan langs velden boemvol boterbloemen. Die
passeerden we nadien in de week ook nog een paar keer en dan vroeg Jelle
telkens wanneer hij met Isabel daar nog eens bloemen mag gaan plukken.
4 mei: Tobi heeft vandaag tand nr 5 verloren. Daarmee heeft
hij nu bovenaan 2 tanden naast elkaar die er uit zijn en dus een heel groot gat
in zijn mond.t Lijkt niet erg handig
om te eten, maar hij klaagt er niet van. De tandenfee is die nacht natuurlijk
weer langs geweest en daarmee was zijn portefeuille stilaan dikker geworden. De
week nadien mocht hij in de speelgoedwinkel in Rheinfelden iets kiezen om te
kopen met zijn centen. Hij had op voorhand gezegd dat hij een kleine auto wou.
In de winkel was een groot draairek boemvol autos. Ik vroeg hem welke hij
wilde, maar dat was een zeer moeilijke opdracht. Tobi is zoieso al niet zo goed
in kiezen en de keuze leek me iets te groot. Hij zij al snel die wil ik, maar
dat was nogal een grote en hij had op voorhand gezegd dat hij een hele kleine
wou, omdat die dan onder de barelen van zijn sporen zou kunnen rijden. Ik maak
hem er dus attent op dat hij gezegd had dat hij een kleine wou en dat diegenen
die hij koos niet onder de barelen zou passen. Ik dacht hem te helpen met een
aantal autos uit het rek te halen, diegene die laag genoeg zouden zijn, maar
hij zie dat hij het wel alleen kon. Ook goed dacht ik. Hij bleef nog een tijd
kijken en draaide het rek wat rond en zei toen: ik wil toch deze (zijn eerste
keuze). Ik vond het super goed dat hij overtuigd bij zijn eerste keuze bleef en
dus trokken we met zijn keuze naar de kassa. Daar mocht hij met zijn centen
betalen, een geweldige ervaring voor hem!! Eens thuis vroeg ik hem of hij wist
wat voor een auto hij eigenlijk gekocht had, en dat wist hij maar al te goed:
een tankwagen, die kan de benzine naar de vliegtuigen brengen. Goed opgelet
Tobi!!
9-12 mei: Kris, Claire en Mathieu op bezoek. We hadden een
druk programma, met bezoek aan Lorrach, Basel en Rheinfelden. Er werd veel
gewandeld, veel gegeten en veel gespeeld. Toen we zaterdag middag terug kwamen
van de markt was het wel even schrikken. Uit een huis in Niedereichsel (het
dorpje onder ons, waar we een goed zicht op hebben), kwam iets te veel rook.
Een half uur later was het dak helemaal opgebrand. We hebben er bijna een half
uur naar zitten kijken, met kippenvel en een serieuze krop in de keel, want we
hoorden de vlammen tot bij ons en zagen brandweerwagens uit alle omliggende
dropen aankomen. We zagen de brandweermannen druk in de weer en vlammen die uit
het dak sloegen en daar vonken deden verschijnen, ter hoogte van de
elektriciteitsleidingen. Een erg akelig en indrukwekkende gebeurtenis. Het
ganse huis is uiteindelijk vernield door het vuur. Het enige positieve was dat
er geen mensen in waren
Dit bericht had er vrijdag op moeten komen, maar wegens een vergissing van Gert 'moesten' we de voorbije 4 dagen even op verlof, meer daarover later.
19 april, een jaar is voorbij gevlogen
Hoewel je op eigen benen staat en een eigen gezin hebt,
blijft een moeder toch altijd iemand die je nodig hebt, iemand die je af en toe
eens wil bellen, iets klein wil vragen, iets wil vertellen
Er zijn van die speciale momenten, waarop het gemis dan nog
groter is, zoals wanneer er een verjaardag van de kinderen voorbij gaat, zonder
Omas zelfgemaakte verjaardagstaarten, of wanneer de Sint of de Paashaas komt,
zonder Omas zelfgemaakte chocolade.
Vorig jaar stonden we met Pasen nog met Mama, Jef &
Katrien, Gert, de kinderen en ik, paaseieren te rapen in het parkje over de
deur in Berchem. Ondertussen is er geen mama, geen Jef&Katrien,
binnenkort geen parkje,geen wonen in
Berchem,
Ik herinner me nog haarfijn die laatste momenten samen, maar
er zijn ook vele andere memorabele herinneringen waar ik vaak aan terug denk.
En zoals het in één van de gedichten van het afscheidsmomentstaat: je bent er niet meer, op het moment
dat je bent vergeten en vergeten doen we allerminst
Hierbij een stukje uit dat gedicht, omdat ik het zo mooi
vindt:
En
als ik doodga
treur maar niet.
Ik ben niet echt weg
moet je weten.
Het is de heimwee
die ik achterliet.
Dood ben ik pas,
als jij dat bent vergeten.
En
als ik doodga,
huil maar niet.
Ik ben niet echt dood
moet je weten.
t Is het verlangen
dat ik achterliet.
Dood ben ik pas,
als jij dat bent vergeten.
Dood
ben ik pas,
als jij me bent vergeten.
(Bram VERMEULEN)
En ik wil deze in memoriam afsluiten, zoals ik mijn tekst
op de begrafenis afsloot: Oma liet voor de kinderen een briefje achter met de
tekst Oma is naar de sterren. En moet je weten: de sterrenhemel is hier
beeldschoon, in ons Duitse stekje is er weinig achtergrondlicht en hebben we
dus een prachtige sterrenhemel. En zo is ze ook hier dus nu nog even dicht bij
ons
22 maart: De Paashaas was op school geweest. Hij had voor
elk kind een zakje met een wortel, een hard gekookt ei, een stoffen zakje en
een tol gebracht. Jelle was bijzonder blij en heeft wel 4x dank u lieve
Oosterhaze gezegd. Bij ons thuis was de Paashaas dan ook nog langs geweest:
hij had een aantal grote kartonnen eieren verstopt met daarin kleine chocolade
eitjes. Toen het eerste eigevonden was,
trok Jelle er mee naar de keuken. Terwijl ik met Tobi nog verder zocht of er
nog verstopt zouden zijn, zat Jelle al in de keuken te smullen. Toen we alle eieren
gevonden hadden, hebben we ze allemaal samen in het grote kartonnen ei
gestoken.Tobi heeft zich nadien bezig
gehouden met het bestuderen van de tekeningen op de kartonnen eieren, terwijl
Jelle met zijn schatkist (=doos vol eieren) rond liep en er niet van kon
afwijken.
Dat Jelle een zoetebek is, dat wisten we al wel langer. Soms staat hij op en
vraagt hij om koekjes te maken. Hij vraagt ook vaak wanneer we nog eens taart
eten, of eisjes, pannekoeken of wafels. Soms zeggen we al lachend dat hij waarschijnlijk
ook over snoepjes droomt, en het is onlangs ook gebleken dat dat zo is: Gert
hoorde hem s nachts heel hard wenen en ging er naar toe en vroeg wat er was.
Hij zei iets over een snoepzak die hem was afgepakt. Gert zegt, je hebt toch
geen snoepzak, en toen pas werd hij wakker en zie dat hij zijn suiker wou
(een plastiekpotje suiker dat hij
ergens bij had gekregen een paar dagen voordien). Morgen, zegt Gert, en toen
viel hij onmiddellijk weer in slaap.
Dat de kinderen in de Katholische Kindergarten bidden voor
het eten, dat is al oud nieuws. Maar tijdens de voorbije Paasperiode hebben ze
op school ook veel aandacht besteed aan het verhaal van de kruisiging van
Jezus. Jelle vroeg me op een dag: mama, vertel je dat verhaal van Jezus nog
eens en Tobi kwam me vertellen Jezus is aan het kruis genageld en heeft een
kroon gekregen.
Toen we onlangs van school naar huis reden zei Jelle plotseling: mama, ik heb
Jezus gezien. Ik zag niks, dus dacht dat Jelle een visioen gehad had, maar de
keer erop zag ik dat er op die plaats langs de weg een kruisbeeld staat. En er
staan er hier wel bijzonder veel. Sinds Jelle Jezus leren kennen heeft, ziet
hij hem plots overal en merken we nu ineens hoeveel kruisbeelden er hier langs
de weg staan: zowat op elke hoek van de straat en daartussen nog een stuk of 3
per straat. Die gaan vanaf nu allen gepaard met een vrolijke Jezus! kreet
vanop de achterbank.
23 maart: Tobi wordt groot. We hebben voor hem een boekentas
gekocht om naar het eerste leerjaar te gaan. Dat lijk misschien vroeg, maar in
Duitsland heeft iedereen een zelfde type boekentas. Dat zijn super degelijke
dingen: heel sterk, comfortabel en met veel fluorescerende stroken. Er zit ook
een pennenzak bij, gevuld met potloden, een portefeuille en een turnzak. We
ontdekten vandaag ook dat de potloden een speciale anti-breek bekleding hebben,
waardoor ze niet kapot gaan als ze vallen. Zon schulranzen is dan ook niet
goedkoop en in deze periode geven de winkels daar korting op, omdat ze er
anders nu geen verkopen veronderstel ik.
28 maart 1 april: bezoek aan België. De last-minute België
had vooral als doel om uit te rusten, want met de slapeloze nachten van de
voorbije weken, was de nood aan s ochtends lang slapen groot geworden.
Aangezien Matthias een aantal slechte nachten gehad had en Jelle er een paar
keer s ochtends heel vroeg geweest was (een paar keer om half 6), was ons
energiepeil redelijk laag. Het was/is zelfs zover gekomen dat ik nu echtalles
uitprobeer om de nachten zo optimaal mogelijk te krijgen. Nadat ik al 2 maanden
elke dag mijn liter venkel thee drink (tegen krampen en ter bevordering van de
melkproductie) en gemiddelde 2 keer per week venkel eet, had ik ook geprobeerd
om s avonds donker bier te drinken voor het slapen gaan (terwijl ik eigenlijk
anders nooit bier drink). Het enige dat in mijn kelder stond was een La
Chouffe. Ik vond het echt niet lekker, maar het had wel 1u extra slaap
opgeleverd, wat ik een groot succes vond. De volgende dag ben ik me in de
supermarkt dan maar een paar donkere bieren gaan uitkiezen. Het idee was: baat
het niet, dan vind ik het misschien niet meer zo erg J. Ondertussen zijn we een paar
weken verder en ben ik stilaan alcoholieker aan het worden en neemt mijn kennis
van bier plotseling exponentiel toe en wordt mijn zwangerschapsbuik stilaan
vervangen door een bierbuik J
Met een dag heenrijden en een dag terug rijden, konden we
ongeveer 3 dagen in België verblijven.Omdat we het niet meer zagen zitten om telkens van slaapplaats te
verhuizen, hadden we dit keer 1 locatie uitgekozen om te slapen en hebben we
van daaruit daguitstapjes gemaakt om de rest van de familie te zien. Tobi
heeft gedurende zijn ganse verblijf in Belgie niet meer overgeschakeld naar
Nederlands en heeft enkel Duits gepraat. Toen Mady hem een boek voorlas
(uiteraard in het Nederlands) en Tobi nadien datzelfde verhaal aan Ludo ging
vertellen, dan deed hij dat in het Duits. De tijd in België vloog voorbij, het
was weer veel te kort en de kinderen willen alweer terug gaan. In de zomer komen
we zeker langer, we maken nu al plannen van wat we allemaal willen doen
Al weetik wel niet of het een goed idee
is om nog terug naar België te gaan, want Gert blijkt ondertussen een
België-allergie ontwikkeld te hebben. Nadat we vorige keer (kerstperiode) in
België geweest waren, is hij een paar weken serieus ziek geweest en nu is het
weer hetzelfde. Net als na de kerstvakantie is hij 1 dag gaan werken ennadien met koorts thuis gebleven
Op weg naar school komen we altijd paarden tegen in de wei.
Tobi en Jelle vragen dan altijd of ze daar eens op mogen rijden. Zaterdag zijn
we naar een manege geweest waar kinderen een toertje op een pony mogen doen,
maar toen ze zo dicht bij een paard stonden, waren ze er alle twee toch een
beetje bang van. Na een beetje pushen hebben ze allebei 2 toeren gereden, maar
we moesten wel met hen meewandelen. Toen Jelle er op zat en ik vroeg of hij het
leuk vond, zei hij van niet, maar eens thuis, was het toch heel leuk geweest en
willen ze nog wel eens terug.
5 april: Matthias is 2 maanden en weegt 5kg700. s Morgens
wordt hij wakker tussen 7 en 8 en dan is hij altijd heel vrolijk en oefent hij
zijn stem met super leuke geluidjes en lacht hij heel de tijd. De krampen zijn
ondertussen een heel stuk minder. Enkel als ik frieten eet of iets uit het
frietvet, dan is het prijs, dus dat doe ik vanaf nu dan ook niet meer, t is t
me niet waard
6 april: Tobi is alweer een tand kwijt. Dit keer hadden we
het wel zien aankomen: hij stond al 3 dagen los voor hij er uit kwam. T is een
grote, bovenaan, van voor en ik vind het geen zicht dat daar nu zon groot gat
zit. Ik heb hem verteld dathij die tand
in een doosje onder zijn kussen moest steken en dat de tandenfee dan een cent
zou brengen. Hij zei dat we dan het grote licht moesten aan laten in zijn
kamer, zodat zij het doosje zou vinden, maar ik heb gezegd dat die fee dat wel
kan vinden met weinig licht. Tobi: ja, want die heeft en bril (en kan dus goed
zien met haar bril). Ik vroeg wat hij zou kopen met zijn centen. Tobi een cadeau
voor Jelle, voor Matthias, voor mama en voor papa en 1 voor mezelf. Voor Jelle
en zichzelf zou hij speelgoed kopen en voor papa een grote (speelgoed) auto.
Jelle had liever een cadeau ipv speelgoed. Ondertussen is ook de tand
daarnaast los. Tobi is heel blij, want als die er uit valt komt de tandenfee
terug en dan krijgt hij centen waarmee hij iets kan kopen
19 maart: Matthias: ik ben 6 weken en weeg 5kg 110. Mijn armen
en benen kan ik nog niet goed controleren, die molenwieken maar wat rond en ook
mijn ogen draaien nog de verkeerde kant op: in plaats van de mensen aan te
kijken, staar ik naast ze en liefst van al bewonder ik het plafond. Af en toe
kijk ik ook geweldig scheel. Mijn stem daarentegen krijg ik al meer onder
controle, ik gebruik ze nu niet alleen meer om te wenen/gillen, maar kan ook al
mooie klanken voorbrengen: als ik vrolijk ben zeg ik oaa of ooww. s Nachts slaap
ik soms onmiddellijk verder na het drinken, maar soms doet mijn buik dan nog
wat lastig. Ik ga slaap ook al wat vaker in mijn eigen bed en laat mama haar
eigen bed behouden.
Zaterdag ochtend, de kinderen hebben met hun
schakelkettingen het stuk van de living achter de schouw afgesperd en wanen
zich in een boot. Jelle is de kapitein en noemt zichzelf Kapitein Nokio (de
CD van Kapitein Winokio is al een paar dagen populair en blijkbaar verstaat hij
de WI niet goed). Kapitein Nokio heeft zich vastgeketend aan de basketbalring
en vaart richting Olland. Ik ben samen met Matthias ingestegen in de boot en
zeg dat ik wel niet heel lang kan meevaren, omdat ik nog in de keuken moet
opruimen. Met zijn allen varen we van Olland verder naar het keuken-eiland en
daar stijgen we met zijn allen uit en schieten de kinderen me te hulp bij het
opruimen. Plots ontstaat er ergens een brand. De brandweerhelmen worden
bovengehaald en het vuur wordt vakkundig geblust met de buis van de stofzuiger.
En dan varen we verder
Jelle en Tobi moeten naar de tandarts. Voor de veiligheid
vraag ik toch Gert maar mee, want met 3 kinderen is zoiets toch wel een
serieuze onderneming. En gelukkig maar dat Gert mee was, want natuurlijk moest
Matthias net eten toen we aankwamen en dat heeft ongeveer zo lang geduurd als
dat de tandarts nodig had om de 2 anderen te inspecteren. De tanden van beide
jongens bleken in orde en bij Tobi zitten er blijkbaar NOG 5nieuwe tanden aan te komen, en hij heeft er
al 2 nieuwe. Dat gaat echt snel!
We hebben voor onze kinderen nieuwe paspoorten nodig. In het
buitenland kan je blijkbaar geen Kids-IDs bekomen, dus moeten we reispassen
aanvragen. Op zich geen probleem, alleen dat we dan voor alle jongens pasfotos
nodig hebben. Dus alweer een nieuwe onderneming: ik met de drie jongens naar de
fotograaf. Bij Tobi en Jelle lukte het om tussen al het bekketrekken door een
gelukte foto te schieten. Maar ook voor babys gelden blijkbaar de strenge
regels van een pasfoto, d.w.z. de ogen moeten open zijn, de mond gesloten, het
hoofd recht en de achtergrond wit. Probeer dat maar eens met een baby van 3
weken!! Na 1 uur bij de fotograaf, met tussenin een eetpauze voor Matthias, is
het niet gelukt om een degelijke pasfoto van Matthias te maken: ofwel de ogen
toe, ofwel de mond open of het hoofd scheef De super vriendelijke en geduldige
fotografe zei dat we best thuis zoveel mogelijk fotos namen wanneer hij wakker
was en dat zei ze dan wel in het juiste formaat zou uitsnijden. Dat is
uiteindelijk dan ook gelukt. Nu moeten Gert en ik alleen nog onze
vingerafdrukken afleveren om een nieuwe pas te krijgen. Probleem is alleen dat
we die enkel in Munchen (4u rijden) of in Bern kunnen afleveren.
Matthias drinkt. Jelle zegt dat hij van mijn buikeet. Ik leg uit dat hij van de borst melk
drinkt. Jelle: ja mama, jij bent een koe
Matthias weent: Jelle gaat naast zijn wipper zitten en zingt
een liedje: de tekst was vrij eenvoudig baby baby baby baby enz. en dat op de
melodie van Altijd is Kortjakje ziek.
Matthias weentnog
eens: Jelle zingt weer voor zijn broer. Deze keer is de tekst du bist mein
allerbeste Freud. De melodie is deze keer zelf uitgevonden.
Een ochtend in de week: Tobi en Jelle zijn (weer) op tijd
wakker en ik nog moe. Gert is opgestaan met de 2 jongens, hij vertrekt naar
zijn werk en zegt dat nog even rustig moeten spelen tot ik er ben. De
schakelketting wordt dit keer in de gang beneden ingezet en tussen de
verwarming en twee deurklinken vastgemaakt. De mannen doen alsof ze in het
zwembad zijn en krijgen plots zin in taart. Jelle haalt bananentaart boven en
Tobi maakt chocoladetaart in onze tweede keuken (de badkamer in de gang
beneden is plots een keuken geworden).
Jelle maakt van zijn schakelketting een deur-toetrekker:
een lus om rond de klink te trekken en dan kan je daarmee de deur toetrekken.
Aan iedereen: heel
veel dank voor alle leuke en lieve mails, kaartjes, cadeaus!!
4 feb: bezoek aan de gynaecoloog. Iemand zei me deze week
nog: je buik zit nog heel hoog, het zal nog wel even duren. Pff, dacht ik, ik
kon echt niet meer uit de voeten. Mijn buik was zo dik, dat ik de autostoel
niet meer naar voor kreeg, toen Gert die achteruit gezet had. Maar ik had toch
het idee dat het babyhoofdje al diep zat. De gynaecoloog bevestigede mijn
gevoel: het hoofdje zat al diep en de baarmoederhals was al tot de helft
gereduceerd. Oef, dacht ik, maar het zou toch nog gerust een week kunnen duren.
Een meting was die dag niet meer
mogelijk, maar de week daarvoor had de meting nog een voorspelling gedaan van
een baby van 3kg500, dus dat zou nog wel ongeveer juist zijn (met een
foutenmarge van een 200-tal grammen).
Zoals de vorige keren, moest ik ook weer aan de monitor.
Gert zag daar bulten in de curve verschijnen en dacht dat ik weeën had, maar
het waren gewoon harde buiken, zo had ik er de voorbije maanden al zeer veel
gehad.
5 februari: half 5 s morgens: de eerste wee. Ik dacht bij
mezelf: goed zo, we kunnen straks rustig de kids naar school doen en dan
doorrijden naar het ziekenhuis. De weeën kwamen eerst om de 10 minuten, maar na
een uurtje zaten we toch met een 5-tal minuten tussenpauze. Gert werd rond half
7 wakker en maakte ontbijt voor de kids, maakte hen wakker en kleedde hen
aan.Tegen half 8 waren de jongens op
school, waar ze hun ontbijt namen en wij reden verder naar het ziekenhuis.
Tegen 8u15 waren we daar en moest ik alweer aan de monitor. Gert merkte nu ook
het verschil in de curve: de bulten waren nu 10x zo hoog als bij de harde
buiken van de dag er voor. Na de nodige formaliteiten, onderzoeken, etc. bleek
dat ik nog maar 3 cm opening had en weeën om de 5 minuten. We gingen dus nog
even een wandelingetje doen, om de zwaartekracht zijn werk te laten doen.
Minder dan een uur later kon ik amper nog gaan en waren de weeën echt heel
fel.De terugweg naar het verloskwartier
was zwaar. Eens we er waren bleek dat ik al 7 cm opening had en dat het dus
tijd was om in bad te gaan. Na een tijdje voelde ik me echter niet meer zo goed
in bad en werd mee aangeraden om er uit te komen. Onze Matthias is dus de enige
van de 3 musketiers die niet in bad geboren is. Maar wel een geluk dat ik er
uit gekomen was, want aangezien hij nogal een groot hoofd had en brede
schouders, zijn er toch wel wat turnoefeningen uitgevoerd, om deze kleine reus
ter wereld te brengen. Maar dankzij de trucjes van de vroedvrouw en de goede
begeleiding, heeft de dokter zijn schaar niet moeten bovenhalen en heb ik geen
kwetsuren opgelopen, OEF! Om 12u44 is Matthias geboren. In theorie hadden we de
grote broers dus met gemak weer zelf van school kunnen halen, maar deze taak
hebben we aan onze lieve buren uitbesteed. De jongens wisten dat die hen zouden
komen halen als de baby zou komen en keken daar ook heel erg naar uit.
Aangezien Matthias zon grote en zware baby is, had hij al
vanaf dag 1 veel eetlust en dat terwijl de borstvoeding pas de derde dag goed
op gang komt. Als gevolg, daalde zijn suikerspiegel telkens en moest hij
suikerwater en nadien melk bij krijgen. Hij werd heel vaak in zijn hieltje
geprikt, om te testen of zijn suikerspiegel goed was. Na twee dagen was alles
in orde: de melk kwam op gang en toen had hij voldoende eten om ook zijn
suikerspiegel op punt te houden.
Voor mij was de bevalling werkelijk een verlossing. Ik
vond het echt fantastisch om op 1 dag 10 kg kwijt te zijn, me weer makkelijk te
kunnen bukken en weer alle bewegingen te kunnen doen die ik wilde. Zoals de vorige
twee keer, heb ik bijzonder weinig last gehad na de bevalling, alleen had ik
deze keer wel veel last van rugpijn. Wanneer ik thuis kwam kon ik alweer in
mijn normale broeken en nu is er niemand die nog iets aan mijn buik kan zien.
En hoe het nu gaat: de ene dag al beter dan de andere. De
borstvoeding ging aanvankelijk traag: het duurde tot 2 uur vooraleer Matthias
gegeten had: hij had voorgerecht, soep, tussengerecht, hoofdmenu en dessert
nodig. Ondertussen flikken we het op ongeveer een half uur, ook s nachts.
Enkel die krampen zijn nu het vervelende: de ene dag/nacht al meer dan de
andere. Het is weer zoeken wat ik wel en niet mag eten. In elk geval: venkel
met scampis waren een succes, van frieten krijgt hij buikpijn.
Kids stories
Tobi ontfermt zich als de zorgzame grote broer: vanaf
Matthias een kik geeft, springt hij naar zijn broer om zijn wipper te wiegen of
om hem een tut te geven. Tobi overlaadt zijn broertje ook met kusjes en pakt
hem heel graag in zijn armen. Hij heeft ook 1 van zijn 2 identieke knuffelberen
aan Matthias geschonken.
Jelle komt op voor de rechten van zijn kleine broer: hij
vond dat de baby vanaf dag 1 een tutje nodig had en als hij weende vond Jelle
dat we hem een snoepje moesten geven. Vandaag heeft Jelle ook een boek
voorgelezen voor Matthias: supper schattig! En ook Jelle heeft Matthias al een
knuffel geschonken.
Tobi en Jelle zijn allebei heel fier op Matthias: iedereen die
we tegenkomen moet naar Matthias kijken. De juffen van de school moeten elke
dag opnieuw komen kijken.
23 januari: ik heb mijn nieuwe kennissen (mamas die ik op
school leerde kennen) bij ons thuis uitgenodigd en had broodpudding voorzien.
De Duitsers kennen dat niet en het viel duidelijk in de smaak, want ik had echt
heel veel en dat was bijna allemaal op. T Was ook heel nuttig om wat met die
mamas te babbelen en om zo allerlei info over school, het eerste leerjaar en
de Duitse carnaval te weten te komen. Binnenkort is het hier Fashing (carnaval
) en dat wordt hier in elk piepklein dorp gevierd zoals in Aalst. In een klein
dorp als Minseln (waar de school is) zijn er 4 carnaval cliques en het
carnaval feest duurt ook in elk dorp een week en op elke dag van de week is er
wel iets te doen. Ik ben benieuwd wat dat gaat worden.
26-27 januari: 2-daagse ski-cursus voor Tobi. Samen met 5
andere 4-5 jarigen leert Tobi de eerst dag naar beneden glijden en stoppen. De
tweede dag worden al bochten in het parkoers ingelegd en leren ze ook al een
lift (sleeptouw) nemen. Jelle was helaas nog te klein voor deze cursus, hoewel
hij dat gerust even goed had kunnen doen, maar hij vond het niet erg en genoot
van warme-chocomelk en heeft de ganse voormiddag gekleurd terwijl Tobi skiede.
De eerste dag was het in de namiddag heel zonnig en heeft Jelle ook wat geskied
en gesleed. De tweede dag was het minder zonnig, maar goed genoeg om buiten te
blijven.
Kids stories
Jelle: Jelle slaapt sinds 3 januari zonder tut. De eerste 2
avonden heeft hij wat gezeurd om hem terug te krijgen, maar veel problemen gaf
het niet.
Een paar weken later moest de babysit de kinderen in bed
steken. Jelle had bij ons al een hele tijd niet meer naar zijn tut gevraagd,
maar hij dacht wellicht dat hij bij de babysit meer kans maakte en vroeg haar
om zijn tut. Dat was buiten zijn grote broer gerekend, die de babysit uitgelegd
heeft dat Jelle geen tutje meer had.
Jelle staat tegenwoordig terug redelijk vroeg op. Hij heeft
een lange tijd tot 7u-half 8 geslapen, maar de laatste week is het dikwijls 6u
geweest, wanneer hij naast ons bed stond. Ik verdenk hem er van om op tijd op
te staan, zodat hij Gert nog ziet, voor die naar zijn werk vertrekt.
Tobi: Tobi heeft al een tijd een baby in zijn buik en heeft
daar heel wat over te vertellen. Over wat die baby allemaal kan en wat die gaat
doen. Om zijn verwachtingen toch wat meer op de realiteit af te stemmen, leg ik
hem uit dat babys in het begin nog niet kunnen lopen. Tobi: hebben babys dan
geen benen? Ik zeg ook dat babys in het begin niet eten, geen tanden hebben
en enkel melk drinken. Tobi en Jelle: hebben babys een kop? Ik neem er maar
een boek bij met fotos van de evolutie van babys in de buik. Niet echt een
kinderboek, maar uiterst interessant voor Tobi: per maand staat er een
afbeelding en zo kan hij zien hoe een baby groeit in de buik en dat er armen,
benen, een buik en een kop aan zitten. We moeten het boek verschillende avonden
na elkaar bekijken. Ik zeg Tobi ook nog dat sommige babys haar hebben als ze
geboren worden, maar sommige niet. Tobi zijn baby is een sommige baby, dwz,
zijn baby heeft haar. Vanmorgen wou zijn baby uit zijn buik komen, want het was
te donker in zijn buik.
Tobi: Tobi en Jelle zijn beiden hele goede eters, al zijn er
wat verschillen. Tobi is een echte soep-eter, Jelle eet dat liever niet. En als
dessert is Tobi nog steeds verzot op petit-gervais, maar als Jelle kan kiezen,
dan is het eerder pudding. Het ontbijt gaat er bij Jelle meestal snel in, maar
Tobi houdt zijn ontbijt meestal klein. Sinds de mannen hier naar school gaan,
leren ze ook iet-wat andere dingen kennen. Als 10-uurtje of 4-uurtje staat hier
vaak rauwe paprika of komkommer op de menu. Tobi is daar verzot op. Hij eet zo
graag komkommer, dat hij er expliciet naar vraagt, om dat mee te brengen van de
winkel. Toen ik dit weekend s morgens de lunchpakketten begon klaar te maken,
zag Tobi de komkommer er bij liggen. Een kwart komkommer werd prompt
verslonden, om 7u s morgens, en dat terwijl hij anders altijd zo lang doet
over zijn ontbijt Een andere nieuwigheid is Knackebröt, ook dat leerden ze
hier in school kennen. Ik heb het ook gekocht voor thuis, omdat ik hoorde dat
ze het zo graag eten. Ik geef dan als tussendoortje al eens een stukje en dat
vinden ze dan geweldig. Op een avond hebben ze de babysit ook eens wijsgemaakt
dat ze van mij knäckebröd mochten eten met boter: als avondmaal hebben ze dan
samen een gans pak van die dingen gegeten en bijna een half pakske boter was
op.
20 januari: U9 test voor Tobi: dit is een soort test zoals
ze bij ons in het PMS deden: testen van ogen, oren en spraak: alles was in
orde, buiten het feit dat hij niet kon stilzitten.
24 januari: vervolg U9 test (wegen, meten, longen
beluisteren, etc.) voor Tobi en U7 test voor Jelle. De dokter keurt beide
kinderen goed: t zijn 2 gezonde jongens die al goed Duits geleerd hebben.
26-27 januari: Tobi had twee dagen ski-kursus. Hoewel hij al
goed Duits verstaat, schijnt hij het woord bremzen niet te begrijpen en gaat
hij in volle vaart naar beneden. We zeggen hem dat hij moet remmen, maar hij
antwoord: dat hoeft niet, ze vangen mij toch J
De eerste dag van de ski-kursus hadden we s middags per
vergissing/niet goed begrepen, in het clublokaal van een andere ski-club
gegeten. Er was een maaltijdsoep, die Tobi met veel smaak opgegeten had. De
volgende dag zaten we in het juiste clubhuis, waar er de dag voordien naar t
schijnt ook soep geweest was, maar nog niet toen wij binnen kwamen. Tobi vroeg
er naar en we zeiden dat hij nog even moest wachten, de soep zou nog wel komen.
Maar dat was niet zo en Tobi vond het zo erg, dat we terug naar het andere clubhuis
gingen, waar hij alweer genoot van een gans bord maaltijdsoep en dat terwijl
hij al goed boterhammen had gegeten.
28 januari: We dachten dat het na 2 dagen skiën moeilijk zou
zijn om de kids maandag uit hun bed te krijgen. Maar Tobi was al om 6u wakker.
We sturen hem terug naar zijn bed en horen hem daar nog een uur uit volle borst
zingen. Gelukkig werd Jelle er niet wakker van.
30 januari: een vriendje van school komt spelen: Tobi en Jelle
verheugen er zich al een paar dagen op en vinden het echt fantastisch. Ik vond
het wat minder: voor die jongen was al ons speelgoed nieuw en hij wilde echt
alles uit de kast halen. Als ik zei dat dat niet ging sprak hij behoorlijk
tegen en luisterde hij gewoonweg niet. Enfin, na een tijdje werd hij wel wat
rustiger, maar ik was toch blij toen de ouders (een uur later dan afgesproken),
zoonlief weer kwamen ophalen.
2 en 3 februari: vervolg ski-cursus voor Tobi (Jelle en ik
blijven thuis). Op zaterdag gaan ze na nog een kleine afdaling op de babypiste
met sleeptouw-lift, met de ankerlift naar boven. Tobi was heel bang, het was
heel hoog en het was er heel mistig. Hij heeft hard geweend en is maar met
moeite naar beneden geraakt. De juffen zagen het precies niet zitten om hem s
namiddags terug mee naar boven te nemen, maar dat was buiten de verkwikkende
maaltijdsoep gerekend, waardoor Tobi plots weer veel kracht en energie had. En
zo gingen ze in de namiddag nog een 3-tal keer met de ankerlift naar boven, tot
tobi uiteindelijk bij de eersten naar benden skiede. Toen waren de benen wel
moe.
Zondag heeft een extra banaan in de morgen er voor gezorgd
dat TObi al van s morgens vroeg genoeg kracht had voor de grote piste. Met succes
heeft hij zondag middag zijn kursus afgewerkt en uiteraard een diploma en
medaille behaald!
In het naar huis rijden speelde Tobi in de auto dat hij een
kat was. Op zich niks ongewoons, onze kinderen zijn regelmatig een of ander
dier. Maar dan zei Gert dat Tobi als hij thuis kwam, naar het toilet moest en
dat we daarna nog even naar de winkel zouden gaan. Tobi antwoordde: neen,
poezen plassen op de grond.
Nr 3
Nr 3 is nog steeds even actief. Ik wat minder: elke stap
valt me nu precies 5x zwaarder dan normaal. Het weekend skiën was dan ook zeer
vermoeiend, hoewel ik geen latten onder mijn voeten gehad heb, kon ik s avonds
geen pap meer zeggen. Het tweede weekend skiën heb ik forfait gegeven en ben ik
met Jelle thuis gebleven. En ook dat was vermoeiend
Gelukkig gaan de kids nu weer naar school en kan ik nog wat
rusten.
20 december: we vertrekken voor de kerstdagen naar België. De
rit verloopt vlot: we bereiken onze bestemming na 6 uur, en moeten maar 1
tussenstop doen.
Vrijdag 21 december: de kinderen gaan op bezoek in hun oude school. Tobi moest wat zoeken om
zijn draai te vinden: ging hij bij zijn oude Juf, of bij de kinderen waarbij
hij vorig jaar in de klas zat, en die nu bij een andere Juf zaten? Hij koos uiteindelijk
voor de Juf en genoot een half dagje van toneel en echte Belgische frieten.
Voor Jelle was het te moeilijk. Hoewel hij op voorhand ook uitgekeken had naar
het bezoek aan de oude school, vond hij zijn draai er niet en ging hij dus
mee met mama op stap. En dat was ook heel fijn: een leuke babbel bij de oude buren van de Floralienlaan. Merci
Agnes en Sofie, voor de gezellige koffieklets. En dan hebben Gert en ik ook nog
met de oude collegas bijgepraat,
en ook dat was zeker de moeite.
Zaterdag 22 december: het eerste kerstfeest, in Mechelen.
Het is fijn om met iedereen samen te zijn en nog wat bij te praten. s Avonds spelen
we groupies van Nonkel Jefs optreden in de Spiegeltent in Mechelen en gaan we
nog even op stap.
Zondag 23 december: bezoek aan bobon en bompa. We eten met
ons vieren de ganse weekvoorraad van bobon en bompa op. Dat was niet de
bedoeling, maar toch ook weer heel gezellig. De jongens weten ondertussen ook
dat de bidet geen WC is, en gebruiken het juiste potje.
25 december: we vieren ons 2ekerstfeest, in
Vlimmeren. De kinderen (en wij natuurlijk ook) genieten van het krijgen en
geven van pakjes en van de aanwezigheid van de ganse familie.
26 december: ons derde kerstfeest, in Zandhoven, met alweer lekker eten en
mooie pakjes.
Vrijdag 28 december: terug naar huis. Hoewel Gert zijn
stuur meestal niet graag afgeeft, geeft hij de rit dit keer al in Luxemburg op.
Vanaf dan slaapt hij tot in Duitsland, terwijl ik rijdt. Ook de 10 dagen er na
heeft hij serieus last van sinusitis. De dokter van wacht beslist na een nogal
vreemd / alternatief onderzoek dat antibiotica noodzakelijk is (vreemd/alternatief
onderzoek = met een pendel voor een pilleke pendelen en dan zien of dat het
juiste pilleke is). Gert vertrouwt het niet helemaal en gaat nadien nog naar
een andere dokter, die eigenlijk toch hetzelfde concludeert. Na 10 dagen ziek
zijn start hij zijn antibiotica. Helaas vinden zijn darmen de antibiotica niet
zo leuk en gaan ze in tegenreactie. Met gevolg: 10 dagen buikproblemen. Gevolg:
immuunsysteem gekelderd en nu zona er bovenop. Daar valt weinig tegen te
doen, buiten, alweer een hoop nieuwe pillen nemen: een antiviraal middel (van
115 euro voor een pakje van 10 pillen), pijnstillers en zalf. Verder is er
ooknog iets mis met zijn lies, dit
wordt vandaag verder onderzocht met een echo. Ik ben benieuwd wat dat gaat opleveren,
wellicht nog meer pillen, die zijn buik belasten. Een dikke spuit met
paardenmiddel zou wellicht de beste oplossing zijn, maar goed, we wachten het
doktersadvies af.
29-30 december. Nadat we in Belgie 10 dagen in de grijze
wolken gezeten hadden, genoten we bij het terugkeren van een paar zonnige
dagen. Het was fris, maar wel aangenaam voor een wandeling in de winterzon.
31 december: in onze gebroken kerk (= de kerk van Eichsel
staat in de stijgers en is dus kapot, ofwel gebroken) is er vandaag een
nieuwjaarsconcert. Het ganse dorp, inclusief wij de immigranten- had zich opgetut om naar een paar harpen en slagwerk
te luisteren. Onze kinderen waren wellicht de enige kinderen en hoewel het heel
mooi was, was het toch moeilijk om het ganse concert uit te zitten. Maar de eerste
helft was zeker de moeite en de mannen konden nog een paar dagen napraten over
de muziek in onze gebroken kerk.
Terwijl in Antwerpen en Mechelen het vuurwerk door
privépersonen verboden werd, was er hier s avonds in Niedereichsel een vuurwerkspektakel
waar de stad Antwerpen of Mechelen nauwelijks tegen op kon. Blijkbaar waren het
privé personen die dat elk jaar doen. Ze kopen hun vuurwerk in Zwitserland,
want daar kan je blijkbaar extra straf vuurwerk kopen. T heeft zeker een half
uur geduurd en was bijzonder mooi. En wij hoefden ons niet te verplaatsen, dus
dat was super handig.
4 januari: de kinderen zitten weer op school en Gert en ik
doen een city-trip naar Freiburg. Naast de toeristische bezienswaardigheden, hebben
we (Gert) het vooral op de winkels gemunt. Gert heeft in 1 dag zijn afdeling vrijetijdskleding
- winter vertienvoudigd (wat niet overdreven was, gegeven het uitgangspunt,
zijnde 2 T shirts met lange mouwen).
5-6 januari: aangezien Tobi eind januari op ski-cursus gaat,
besluiten we al eens te gaan polsen. We rijden naar de Feldberg (1500m). Dat is
via de kortste route 1 uur rijden. Helaas hadden we bij het instellen van de
gps niet gemerkt dat er 2 Feldbergen in de buurt zijn en hebben we er een uur
extra over gereden. Gevolg: er was er weer eentje ziek in de auto, alvorens we
de bestemming bereikten. Zelfs na een grondige beurt tapijt shampoo en een gans
buske Febreze, ruikt de auto ondertussen nog (al 3 weken), maar t is wel bijna
gedaan. Op zaterdag vond Jelle het skiën reuze fijn: met een glunderend gezicht
gleed onze aardbeimuts naar beneden. Tobi was iets minder in form en een beetje
te moe. De dag nadien was het net omgekeerd: Tobi deed het heel goed, maar
Jelle had er minder zin in. Maar soit, wij wisten waar we zouden moeten zijn voor
de cursus en ze hadden er toch allebei al 1 dag van genoten. Nadien merkten we
wel dat de ski-cursus niet bij de Feldberg zou zijn, maar een beetje verder:
dus toch niet zo goed voorbereid als we dachten Buiten het feit dat we nu weten
hoe lang het duurt om 2 kinderen in ski-tenu te steken en op latten te zetten.
Zondag 6 december zijn de 3 Koningen ook aan huis geweest. Met
de bijpassende liedjes, is ons huis nu ingezegend voor een voorspoedig 2013.
Het gebruik is hier zo dat de kinderen zich in groepen indelen en elk een paar
straten voor zich nemen om te gaan zingen. Ze verzamelen snoepgoed voor
zichtzelf en geld voor de arme kinderen. Er komt dus maar 1 groep zangers per
huis.
Zondag 13 januari: de weekend
activiteit was dit weekend zwemmen. Hoewel het water wat frisjes aanvoelde,
was het toch aangenaam om een deel van mijn buikgewicht kwijt te zijn. De douchen
achteraf waren wel zalig warm. En douchen na het zwemmen, dat doen de Duitsers
allen in hun naakie.
Maandag 14 januari. Tot hiertoe
beperkte het contact aan de school zich tot een vriendelijke goede morgen tegen
de andere ouders. Maandag werd ik uitgenodigd om bij iemand thee te drinken:
een vriendelijke Japanse mama, met 3 kids (5j, 3j en 6 maand), nodigde me bij
haar thuis uit. Haar man is Brit en zij dus Japanse, die al 7 jaar in Duitsland
woont. Hun kids spreken Duits, Japans en Engels!! Een andere mama, die 4
kinderen heeft was er ook: zij was sinds een jaar van München naar hier
verhuisd en een andere mama, die ook in Eichsel woont en ook 3 kids heeft
(6j,5j en 1j) kon er niet bij zijn, maar is ook pas een klein jaar van München
naar hier verhuisd. M.a.w. een bont groepje die uit alle windstreken in
Eichsel/Minseln neergestreken zijn, met allemaal kinderen van dezelfde
leeftijd: dat belooft nog veel leuke momenten op te leveren. In elk geval
hebben we overmorgen afgesproken om bij ons thee te drinken. En zo raken mijn dagen
dus meer en meer gevuld en schiet er minder tijd over om te bloggen J
15-17 januari: werken voor
Arcadis en huiswerk maken voor de Duitse les. Geen verdere commentaar J
Kids stories
Ik vraag iets aan de kinderen. Jelle zegt tegen Tobi: denk
eens goed na Tobi Als de kinderen nadenken houden ze hun hand aan hun kin en
fronsen ze hun wengbrauwen.
Gert vertelt een verhaal aan de kinderen. Het gaat over een
venster dat absoluut niet open wilt. Nadien vraagt Gert aan de jongens of ze
het venster willen open doen. Tobi natuurlijk niet, want dat venster wil dat
niet. Jelle natuurlijk wel: als die maar tegendraads kan doen
Jelle: Met jelle zijn we in de kerstvakantie 2x naar de
dokter gemoeten: eerst koorts, maar verder niets te ontdekken. 2 dagen later: zeer
hoge koorts, zelfs met combinatie Nurofen/perdolon niet naar beneden te
krijgen. Hij begon een beetje te ijlen, en dan zijn we om 11 u s avonds toch
nog maar naar de dokter van wacht gereden. Resultaat: keelonsteking en
antibiotica voorgeschreven. Na 1 dag antibiotica was hij weer de oude
spraakwaterval.
Tobi: Tobi en ik passeren langs Gert zijn werk om iets af te
geven. Gert is in werktenue (= blauw pak + helm). Tobi zegt: papa is de
werkman
Tobi: we hadden op Tobi zijn verlanglijstje voor kerstmis
een elektrische tandenborstel gezet. Leen had hem samen met Max afgegeven en
Max had al verklapt wat er in het pak zat. Tobi was prompt niet meer
geïnteresseerd: ik heb al een tandenborstel zei hij en hij wou het pak niet
meer openen J
Voor de rest wordt er vlijtig gespeeld met alle kerstcadeaus,
merci allemaal!
Nr 3
8 januari zijn we nog eens op controle geweest. De baby woog
toen 2kg740 (zo veel als Tobi toen hij geboren werd). Alles was nog dik in
orde, alleen verschoot ik wat van mijn gewicht. Ik was al lang niet meer op de
weegschaal gaan staan en bleek ondertussen 13 kg bijgekomen te zijn. Met tobi
was ik na 9 maand maar 9 kg bijgekomen en bij Jelle 12 kg. Dat worden er nu dus
wellicht een 15-tal Maar met een paar wandelingetjes hier door de bergen,
zullen die weer snel verdwijnen.
Dat extra gewicht speelt ondertussen wel zijn parten.
Schoenen aandoen is een ramp. Tenzij moonboots, maar die zijn helaas niet zo
handig voor het autorijden.
Vandaag hebben we nog exact 3 weken te gaan. Ik heb vannacht
gedroomd dat ik super vlot en zonder pijn was bevallen. De praktijk zal
wellicht anders zijn
De meeste voorbereidingen zijn ondertussen wel getroffen:
het noodplan met buren- en babysit hulp is afgestemd, de kaarten en
enveloppen zijn in orde en de suikerbonen voor de eerste gasten staan klaar.
Ook het ziekenhuis is gekozen. Basel heeft ons niet bevallen,
want daar mag je na een normale bevalling maximum 3 dagen blijven. Als je s
avonds om 10 u binnen gaat, is dat dag 1. Als de baby dan om 4 u geboren wordt,
ga je tegen 6 u s morgens naar je kamer en dat is dan al dag 2. De derde dag,
moet je om 11u buiten. Dat vind ik toch wel wat snel. De hielprik test, die men
normaal na 4 of 5 dagen uitvoert, maakt men dan niet meer in het ziekenhuis,
daar moet je dan zelf voor naar de kinderarts. Dat wil dan zeggen dat je als je
pas thuis bent, al direct weer in je auto mag, om naar de kinderarts te gaan.
In Lorrach, is het net zoals bij ons: je kan er 4 a 5 dagen blijven, ze doen er
nog de hielprik test en je kan er in bad bevallen, wat we ook dit keer weer
gaan doen.
Volgende controle: donderdag 24 januari. Ik ben benieuwd Gezien mijn huidige blog-frequentie zou dit dus ook wel eens het laatste bericht kunnen zijn voor we met zijn 5-en zijn...
Wat is er weer allemaal gebeurd de voorbije weken? Blijkbaar
veel, want het heeft weer lang geduurd eer ik tijd had om deze blog te updaten.
1-2 december: Kerstmarkt in Rheinfelden. Het stelde niet
veel voor, al dacht ik heel even dat het nog interessant zou worden, aangezien
er aangekondigd was dat de Sint zou
langskomen. Rond 4u was hij daar dan: een man die eerder op een mislukte
Kerstman leek en blijkbaar een oude bekende tegen kwam, waar hij een half uur
mee staan kletsen heeft, zonder ook maar even aandacht te schenken aan de
kinderen. Na dat half uur kletsen zat zijn shift er op en was hij weer weg.
Zwarte Pieten waren er niet bij. Onze jongens vonden het in elk geval niet erg,
t was koud en ze gingen liever naar binnen om taart te eten, die rare man
interesseerde hen niet.
s Avonds hebben we toch maar een schoen onder de schouw
gezet, met een wortel en een goeie Belgische pint er bij, in de hoop dat een
echte Sinterklaas iets zou brengen. Het speelgoed werd netjes opgeruimd,
zodat de Sint zou zien dat hier flinke kinderen wonen en er werden nog een paar
Sinterklaasliedjes gezongen.
En wonder boven wonder: de nacht is de Sint gekomen! We
hebben nu een station voor de treinen en een houten garage met 3 verdiepingen
en een lift, waarin niet alleen autos, maar ook treinen passen! Met dank aan
het hulp-DHL-Sinten was er niet alleen speelgoed, maar waren er ook nog mooie
en lekkere chocolade figuren. Heerlijk!
Dit weekend is er ook heel veel sneeuw gevallen in Eichsel.
Genoeg voor de allereerste ski-les
van de jongens. Ik was er niet helemaal van overtuigd of het al de moeite zou
zijn om skis aan te schaffen voor de mannen, aangezien Jelle toch nog klein is
en Tobi niet de meest flexibele. Ik had gedacht dat het voor de jongens al een
hele uitdaging zou zijn om alleen al ski-botten aan te doen en met latten er
onder een beetje voort te bewegen, maar het viel reuze goed mee. Ze sloegen er
allebei in om een beetje te stappen en te glijden in de sneeuw en roetsjten
beiden van de bovenkant van onze tuin naar onder. Daarna hebben we nog een
tocht met de slee gemaakt (hoewel de papa al heel moe was van het helpen met
het skiën) en toen ik nadien vroeg wat ze het leukste gevonden hadden, dan was
dat het skiën.
7 december: we zouden vandaag naar Frankrijk vertrekken, er moest nog t een en t ander ingepakt
worden, maar ik wou ook nog snel langs de dokter te gaan. Uiteindelijk heb ik
meer dan 2u in de wachtzaal gezeten, om uiteindelijk met een paar voorschriften
en schele koppijn (van de honger) er bovenop, weer huiswaarts te keren. Dan in
sneltempo gegeten, het resterende ingepakt en de kids van school gaan halen. T
was 4 uur eer we konden vertrekken. We passeerden nog een paar apothekers, maar
geen van allen hadden de voorgeschreven producten op voorraad, dan maar hopen
dat het in Frankrijk zou lukken. Tegen half 5 reden we verder, t begon toen al
donker te worden, maar het zou volgens de GPS maar 2,5 uur rijden zijn naar de
Elzas/De Vogezen. Het eerste stuk reden we inderdaad vlot: hoewel het sneeuwde
en al donker was, viel het op de autostrade redelijk goed mee om te rijden. Het
laatste half uur was andere koek: binnenbanen door bossen en bergen. Pakken
dikke sneeuw kwamen op ons af en het was pikdonker. De toegelaten snelheid was
90 km/u, maar we haalden amper 30 km/u. Gert moest zich zo op de baan
concentreren, dat hij de GPS niet in t oog kon houden. Ik zei hem wanneer de
gps scherpe bochten aan gaf en naar welke kant ze gingen. Zonder winterbanden
hadden we dit zeker niet kunnen doen. Gelukkig lagen er achterin 2 te slapen,
dus daar hadden we al geen last van. We waren echt opgelucht als we onze
bestemming (met enige vertraging) bereikt hadden.
8-14 december: vakantie
in Centerparks in de Elzas/De Vogezen. Ons vakantiehuis was echt super de
luxe: 3 slaapkamers, 2 badkamers, waarvan 1 met bubbelbad en 1 met sauna. Het
plan was dat de kids genoeg rust zouden hebben, want als ze elk hun eigen kamer
hadden, zouden ze elkaar s avonds niet wakker houden en s morgens niet wakker
maken. De realiteit is echter altijd net iets anders dan je wenst: de eerste
nacht heeft Tobi een paar keer overgegeven. Wellicht iets verkeerd gegeten de
avond er voor (hij had vis gegeten op restaurant). Ook s ochtends de eerste
dag kwam het eerste eten er snel weer uit, maar daarna was het voorbij. Jelle
is zowat elke ochtend om half 7 wakker geworden. Hoewel hij het s middags ook
niet nodig vond om te slapen (we hebben hem wel altijd in bed gelegd), en s
avonds op het normale uur in bed ging, was hij dus de ganse week vroeg op. En
hij sloeg er dan in om Tobi altijd wakker te maken, dus t was s morgens
altijd feest. Voor de rest hebben we die week dus veel gezwommen en in de
binnenspeeltuin/ballenbad gespeeld. Hoewel dat laatste vooral voor de papa en
de kids was weggelegd, want ik ben momenteel niet flexibel genoeg meer om mij
in bochten door touwen parcours te begeven. De toeristische brochures die we
vonden lieten blijken dat er in de omgeving ook heel wat leuks zou te doen
zijn: een stoomtrein waar je een rit mee kan doen, een unieke scheepslift,
Metz, Nancy en Straatsburg op 1 à 1,5 u rijden, maar helaas was het 1) echt
veel te koud om een uitstap te doen (min 10 graden de woensdag en de ganse week
een dik pak sneeuw) en 2) totaal dieptepunt van het toeristisch seizoen en dus
eigenlijk zo goed als alles gesloten in de omstreken. Met de pakken sneeuw vonden
we het ook niet de moment om een uitstap naar een van de grote steden te doen.
Wel waagden we ons een dagje aan een bezoek aan het meest pittoreske dorpje
van Frankrijk, althans zo stond het aangegeven in de brochure (we vragen ons
af hoeveel dorpen er zo niet worden aangekondigd?). Het vertrek was even
moeilijk, want de schuifdeuren van de auto waren echt niet open te krijgen
vanwege de vorst. We bezochten er de bron van de heilige Quirintius en maakten
een wandelingetje in de vrieskoude. De dag nadien stonden er bij het ontbijt 5
rendieren in onze tuin: ééntje met een gewei en de vier anderen zonder. t Was echt
prachtig om te zien, de dieren kwamen zo dicht bij ons huis en overal lag
sneeuw, echt een postkaarttafereel!
Eens thuisgekomen moest alle was snel
gedaan worden, om daarna de valiezen weer in te pakken en de kerstuittocht
richting België voor te bereiden.
Kids stories:
Jelle: papa klopt op Sinterklaas (om de chocolade ventjes
in stukken te breken maar het maakt toch veel indruk bij Jelle, dat papa daar
zomaar op klopt)
Terwijl de winkels en huizen hier stilaan vol raken met
kerstartikelen en ook de kerstlichtjes overal beginnen te branden, is er van Sinterklaas weinig te zien of te horen.
Bij de afdeling snoepgoed van de supermarkt waar ik ga, was er welgeteld 1
sinterklaasartikel te vinden: 1 soort chocolade ventje (een sint). Voor de rest
totaal niets: geen speculaze sinten of pieten, geen chocolade zwarte pieten, geen
marsepein, niet in de supermarkten en ook bij de bakkers is er totaal niks. Ook
op de Duitse kinder-TV zijn er geen sinterklaasprogrammas, dus kijken we maar
naar Dag Sinterklaas op Ketnet. En in de bibliotheek had men wel een paar boekjes
over de Sint, maar die waren helaas al allemaal uitgeleend.
17 November: ski-beurs
in Rheinfelden. We hebben voor de 3 jongens skis gekocht en voor de kleinste 2
ook ski-botten. Tobi is ook ingeschreven voor een 4-daagse ski-cursus, eind januari/begin februari. Benieuwd
wat dat gaat geven
23-27 November: bezoek
van Moeke en Els. Terwijl Els gehoopt had op een beetje sneeuw, krijgt ze
enkel regen, 4 dagen lang. Pech Els, want vandaag heeft het gesneeuwd. Jelle
profiteert van het weekend en hangt ganse dagen rond Moekes nek. Hij kan plots
ook niet veel meer alleen: alleen jas en schoenen aan en uit doen gaat plots
niet meer en ook het eten tracht hij uit te besteden. De strenge ogen van mama
en papa laten helaas minder toe dan Jelle en Moeke zouden willen J
Zaterdag 24 november: kerstmarkt in de school in Minseln. We trekken er naar toe, vooral omdat ik benieuwd
ben om die school eens langs binnen te zien. Uiteraard is het een beetje zoals
in elke school, met dat verschil dat ze hier vanaf het 5de
studiejaar op school notenleer krijgen. En in de school in MInseln kunnen de
kinderen ook accordeon leren spelen.
Gert had deze zomer quasi geen verlof genomen. We hadden eerst gepland om in augustus op reis te
gaan, maar toen de plannen van de verhuis kwamen, bleek dat hij in juli geen
verlof meer kon nemen, aangezien zijn collegas dan al weg waren, en er
permanentie moest voorzien worden. In augustus moest hij hier direct beginnen
en was er na de verhuisdagen dus ook geen tijd voor een paar dagen tussenuit. Gert
had gedacht om de (vele) resterende verlofdagen te kunnen overdragen naar
volgende jaar, vermits we in februari toch wel wat recupdagen zullen kunnen
gebruiken. Helaas pindakaas: HR liet vorige week weten dat die verlofdagen niet
kunnen overgedragen worden naar volgend jaar. Dus bleek dat we nog snel verlof
moeten nemen. En verlof nemen om gewoon maar thuis te zitten dat zag Gert
niet echt zitten, dus gingen we informeren voor een last-minute. We
informeerden bij het reisbureau naar familiekamers in Egytpe of Turkije en men
kon voor ons een interessant aanbod vinden in Egypte: een all-in formule, met
familiekamer met tussendeur tussen kinder- en ouderkamer. De dame van het
reisbureau ging haar checklist af, alles was in orde, zo mag ik onder meer tot
de 36ste zwangerschapsweek vliegen, maar dan kwam die laatste vraag:
zijn jullie reispassen in orde? Euh reispassen? Neen, die hebben we niet eens
meer en we weten bovendien niet eens hoe we die hier nu in orde moeten brengen.
Even de ambassade checken dus. Na wat rondvraag bleek dat je voor Egypte
eigenlijk geen reispas nodig hebt, maar je gewone pas moet wel nog 6 maand
geldig zijn op het moment dat je terug keert. En ook dat is blijkbaar niet meer
voor ons alle 4 het geval. Gert zijn pas vervalt binnenkort, maar in
tegenstelling tot in België, wordt je daar hier niet automatisch van op de
hoogte gebracht. De ambassade liet ons weten dat we dat zelf in het oog moeten
houden. Verder vernamen we dat een reispas hernieuwen/aanmaken zo ongeveer een
maand duurt, en aangezien ik binnen een maand niet meer mag vliegen, vallen
alle reisbestemmingen met reispas daardoor dus uit de boot. Ook een gewone pas
hernieuwen duurt nu plots ook veel langer en aangezien we daarvoor naar de
ambassade moeten is dat ook redelijk omslachtig. Opmerkelijk is ook dat onze
ambassade in Berlijn is en Berlijn ligt van bij ons uit verder dan Antwerpen.
Het wordt ook toegestaan om je pas te hernieuwen in de gemeente in België waar
je het laatste gewoond hebt en in ons geval is het, omdat we grensbewoners
zijn, ook toegelaten om naar de Belgische ambassade in Zwitserland te gaan, die
ligt maar op 90 km van ons huis. Enfin, aangezien de beperkte
houdbaarheidsdatum van Gert zijn pas, vallen er dus nog meer zonnige
bestemmingen uit de boot en resten enkel nog de Canarische eilanden. En
nogmaals helaas pindakaas: op de Canarische eilanden zijn geen interessante
last-minutes meer te vinden. Troostprijs: een weekje naar Centerparks in
Frankrijk (de Vogezen/ ELzas). We hebben dan in elk geval garantie dat het
zwembadwater warm zal zijn (wat men voor Egypte niet kon beloven
buitenzwembaden worden op het einde van het seizoen niet altijd meer verwarmd).
En bovendien hebben we ons als extra troostprijs dan maar getrakteerd op een
bungalow met sauna en bubbelbad. We kijken er naar uit
Kids stories
De jongens weten dat de Sint
in aantocht is. De Sinterklaas CD is uit de schuif gehaald en kan niet genoeg
op staan. Zodra Jelle thuis komt, zet hij de muziek aan. Hij weet precies welke
2 knoppen hij daarvoor nodig heeft en zet zich dan op zijn klein stoeltje voor
de CD-speler. Sinds kort heeft hij ook een knop ontdekt (ik weet zelf niet
welke) om telkens weer het eerste liedje te horen. En dat is Hij komt, hij
komt en dan zegt hij: Tobi, hij komt. En dan Tobi: ja, dat is de
bedoeling. Ik hoop maar dat hij gauw komt, want die hoge kinderstemmetjes en
steeds dezelfde liedjes En zoals hierboven gezegd volgen we de Sint ook op
Ketnet. Daar zien de jongens hoe de Sint met zijn paard op de daken kan lopen
en dat de Piet de cadeautjes door de schouw steekt. Gelukkig hebben we nu ook
een schouw, en die is dan ook al aandachtig bestudeerd: langs binnen en buiten.
Jelle is een paar
dagen ziek geweest: koorts en een
ganse week heel veel geslapen.
23 November: toen ik de kinderen van school ging halen,
waren ze nog op wandel. Daarna hadden ze hun wekelijks turn-uurtje en daarna
wou ik nog naar de kersmarkt van Adelhausen gaan. Blijkbaar wel iets te
ambitieus: wandelen, turnen en dan nog een eindje stappen van de auto naar de
markt Ik heb ze moeten omkopen met de belofte dat ze daar een wafel zouden
krijgen. Maar ze waren ook heel blij met het optreden van de plaatselijke
muziekschool: trompetten, blokfluiten en dwarsfluiten. De jongens keken
gefascineerd toe. En dan weer terug te voet naar de auto. Niet al te ver, maar
toch heel zwaar, vooral voor de Jelle. Om 6u15 vroeg hij om in bed te mogen, en
hij heeft meer dan de klok rond geslapen.
Vorig weekend zaten we aan tafel te eten toen Tobi plots zij
dat we onze handen in elkaar moesten vouwen en dan gute gaben .. AMEN moesten zeggen. En bij het zeggen
van het woord AMEN moet iedereen elkaar een hand geven. Blijkbaar doen ze dat
op school telkens voor het eten, maar dat wisten we tot hiertoe niet. Sinds
dien wil hij voor elke maaltijd bidden. Ik heb al eens gezegd dat dat thuis
niet hoeft, maar hij wou het toch liever wel doen. Ik heb ook eens geprobeerd
te zeggen dat het s ochtend niet hoefde, maar ook dan deed hij het liever wel.
Hij zei ook eens,mama, gaan we zo doen (vouwt zijn handen in elkaar) en dan
met een smekend stemmetje alstublieieieieft (met pupie-ogen er nog bij). Nog
een paar jaar en hij kan misdienaar worden Jelle daarentegen vind al dat bidden
wat overbodig, of doet het gewoon niet om tegendraads te kunnen doen.
30 November: Tobi heeft vandaag zijn eerste kiné sessie gehad, hier in Duitsland.
Ik mocht in de wachtzaal wachten en hoorde hem tot daar lachen, een goede start
dus. Knippenheeft hij goed gedaan, een
kindje tekenen, op zijn Tobis en werpen met een zandzakje ook op zijn Tobis.
Vanaf nu gaan we dus weer elke week kiné doen.
Typisch Tobi:
Tobi bestudeerd hoe het water uit de chasbak van de WC in de WC moet lopen.
Nr 3
28 November nog eens op controle geweest. Alles in orde met
de baby. De gynaecoloog verschoot er wel van dat ze de baby zo goed voelde
bewegen. t Is inderdaad ook de actiefste van de 3, dus dat belooft voor
binnenkort
En wat mij betreft: Mijn bloeddruk was ietske te laag (9/5),
dus kreeg ik als advies om wat meer koffie te drinken, of cola mocht ook en
natuurlijk veel water. Ik houd het maar op dat laatste, maar eigenlijk heb ik
af en toe wel eens zin in een glaasje alcohol, dat zou eigenlijk ook wel kunnen
helpen. Die lage bloeddruk is op zich geen probleem en zijn een gevolg van de
zwangerschapshormonen.
Gisteren heb ik voor de laatste keer mijn laarzen aangedaan.
Dat ging echt zo moeizaam met die dikke buik, daar begin ik niet meer aan.
zicht uit de living, als de zon de sneeuw doet verdampen
