Terwijl de winkels en huizen hier stilaan vol raken met kerstartikelen en ook de kerstlichtjes overal beginnen te branden, is er van Sinterklaas weinig te zien of te horen. Bij de afdeling snoepgoed van de supermarkt waar ik ga, was er welgeteld 1 sinterklaasartikel te vinden: 1 soort chocolade ventje (een sint). Voor de rest totaal niets: geen speculaze sinten of pieten, geen chocolade zwarte pieten, geen marsepein, niet in de supermarkten en ook bij de bakkers is er totaal niks. Ook op de Duitse kinder-TV zijn er geen sinterklaasprogramma’s, dus kijken we maar naar Dag Sinterklaas op Ketnet. En in de bibliotheek had men wel een paar boekjes over de Sint, maar die waren helaas al allemaal uitgeleend.

17 November: ski-beurs in Rheinfelden. We hebben voor de 3 jongens ski’s gekocht en voor de kleinste 2 ook ski-botten. Tobi is ook ingeschreven voor een 4-daagse ski-cursus, eind januari/begin februari. Benieuwd wat dat gaat geven…

23-27 November: bezoek van Moeke en Els. Terwijl Els gehoopt had op een beetje sneeuw, krijgt ze enkel regen, 4 dagen lang. Pech Els, want vandaag heeft het gesneeuwd. Jelle profiteert van het weekend en hangt ganse dagen rond Moekes nek. Hij kan plots ook niet veel meer alleen: alleen jas en schoenen aan en uit doen gaat plots niet meer en ook het eten tracht hij uit te besteden. De strenge ogen van mama en papa laten helaas minder toe dan Jelle en Moeke zouden willen J

Zaterdag 24 november: kerstmarkt in de school in Minseln. We trekken er naar toe, vooral omdat ik benieuwd ben om die school eens langs binnen te zien. Uiteraard is het een beetje zoals in elke school, met dat verschil dat ze hier vanaf het 5^de studiejaar op school notenleer krijgen. En in de school in MInseln kunnen de kinderen ook accordeon leren spelen.

Gert had deze zomer quasi geen verlof genomen. We hadden eerst gepland om in augustus op reis te gaan, maar toen de plannen van de verhuis kwamen, bleek dat hij in juli geen verlof meer kon nemen, aangezien zijn collega’s dan al weg waren, en er permanentie moest voorzien worden. In augustus moest hij hier direct beginnen en was er na de verhuisdagen dus ook geen tijd voor een paar dagen tussenuit. Gert had gedacht om de (vele) resterende verlofdagen te kunnen overdragen naar volgende jaar, vermits we in februari toch wel wat recupdagen zullen kunnen gebruiken. Helaas pindakaas: HR liet vorige week weten dat die verlofdagen niet kunnen overgedragen worden naar volgend jaar. Dus bleek dat we nog snel verlof ‘moeten’ nemen. En verlof nemen om gewoon maar thuis te zitten dat zag Gert niet echt zitten, dus gingen we informeren voor een last-minute. We informeerden bij het reisbureau naar familiekamers in Egytpe of Turkije en men kon voor ons een interessant aanbod vinden in Egypte: een all-in formule, met familiekamer met tussendeur tussen kinder- en ouderkamer. De dame van het reisbureau ging haar checklist af, alles was in orde, zo mag ik onder meer tot de 36^ste zwangerschapsweek vliegen, maar dan kwam die laatste vraag: “zijn jullie reispassen in orde?” Euh reispassen? Neen, die hebben we niet eens meer en we weten bovendien niet eens hoe we die hier nu in orde moeten brengen. Even de ambassade checken dus. Na wat rondvraag bleek dat je voor Egypte eigenlijk geen reispas nodig hebt, maar je gewone pas moet wel nog 6 maand geldig zijn op het moment dat je terug keert. En ook dat is blijkbaar niet meer voor ons alle 4 het geval. Gert zijn pas vervalt binnenkort, maar in tegenstelling tot in België, wordt je daar hier niet automatisch van op de hoogte gebracht. De ambassade liet ons weten dat we dat zelf in het oog moeten houden. Verder vernamen we dat een reispas hernieuwen/aanmaken zo ongeveer een maand duurt, en aangezien ik binnen een maand niet meer mag vliegen, vallen alle reisbestemmingen met reispas daardoor dus uit de boot. Ook een gewone pas hernieuwen duurt nu plots ook veel langer en aangezien we daarvoor naar de ambassade moeten is dat ook redelijk omslachtig. Opmerkelijk is ook dat onze ambassade in Berlijn is en Berlijn ligt van bij ons uit verder dan Antwerpen. Het wordt ook toegestaan om je pas te hernieuwen in de gemeente in België waar je het laatste gewoond hebt en in ons geval is het, omdat we ‘grensbewoners’ zijn, ook toegelaten om naar de Belgische ambassade in Zwitserland te gaan, die ligt ‘maar’ op 90 km van ons huis. Enfin, aangezien de beperkte houdbaarheidsdatum van Gert zijn pas, vallen er dus nog meer zonnige bestemmingen uit de boot en resten enkel nog de Canarische eilanden. En nogmaals helaas pindakaas: op de Canarische eilanden zijn geen interessante last-minutes meer te vinden. Troostprijs: een weekje naar Centerparks in Frankrijk (de Vogezen/ ELzas). We hebben dan in elk geval garantie dat het zwembadwater warm zal zijn (wat men voor Egypte niet kon beloven – buitenzwembaden worden op het einde van het seizoen niet altijd meer verwarmd). En bovendien hebben we ons als extra troostprijs dan maar getrakteerd op een bungalow met sauna en bubbelbad. We kijken er naar uit…

Kids stories

De jongens weten dat de Sint in aantocht is. De Sinterklaas CD is uit de schuif gehaald en kan niet genoeg op staan. Zodra Jelle thuis komt, zet hij de muziek aan. Hij weet precies welke 2 knoppen hij daarvoor nodig heeft en zet zich dan op zijn klein stoeltje voor de CD-speler. Sinds kort heeft hij ook een knop ontdekt (ik weet zelf niet welke) om telkens weer het eerste liedje te horen. En dat is “Hij komt, hij komt…” en dan zegt hij: “Tobi, hij komt”. En dan Tobi: “ja, dat is de bedoeling”. Ik hoop maar dat hij gauw komt, want die hoge kinderstemmetjes en steeds dezelfde liedjes… En zoals hierboven gezegd volgen we de Sint ook op Ketnet. Daar zien de jongens hoe de Sint met zijn paard op de daken kan lopen en dat de Piet de cadeautjes door de schouw steekt. Gelukkig hebben we nu ook een schouw, en die is dan ook al aandachtig bestudeerd: langs binnen en buiten.

Jelle is een paar dagen ziek geweest: koorts en een ganse week heel veel geslapen.

23 November: toen ik de kinderen van school ging halen, waren ze nog op wandel. Daarna hadden ze hun wekelijks turn-uurtje en daarna wou ik nog naar de kersmarkt van Adelhausen gaan. Blijkbaar wel iets te ambitieus: wandelen, turnen en dan nog een eindje stappen van de auto naar de markt… Ik heb ze moeten omkopen met de belofte dat ze daar een wafel zouden krijgen. Maar ze waren ook heel blij met het optreden van de plaatselijke muziekschool: trompetten, blokfluiten en dwarsfluiten. De jongens keken gefascineerd toe. En dan weer terug te voet naar de auto. Niet al te ver, maar toch heel zwaar, vooral voor de Jelle. Om 6u15 vroeg hij om in bed te mogen, en hij heeft meer dan de klok rond geslapen.

Vorig weekend zaten we aan tafel te eten toen Tobi plots zij dat we onze handen in elkaar moesten vouwen en dan “gute gaben .. AMEN” moesten zeggen. En bij het zeggen van het woord AMEN moet iedereen elkaar een hand geven. Blijkbaar doen ze dat op school telkens voor het eten, maar dat wisten we tot hiertoe niet. Sinds dien wil hij voor elke maaltijd bidden. Ik heb al eens gezegd dat dat thuis niet hoeft, maar hij wou het toch liever wel doen. Ik heb ook eens geprobeerd te zeggen dat het ’s ochtend niet hoefde, maar ook dan deed hij het liever wel. Hij zei ook eens,’mama, gaan we zo doen’ (vouwt zijn handen in elkaar) en dan met een smekend stemmetje ‘alstublieieieieft’ (met pupie-ogen er nog bij). Nog een paar jaar en hij kan misdienaar worden…Jelle daarentegen vind al dat bidden wat overbodig, of doet het gewoon niet om tegendraads te kunnen doen.

30 November: Tobi heeft vandaag zijn eerste kiné sessie gehad, hier in Duitsland. Ik mocht in de wachtzaal wachten en hoorde hem tot daar lachen, een goede start dus. Knippen  heeft hij goed gedaan, een kindje tekenen, op zijn Tobi’s en werpen met een zandzakje ook op zijn Tobi’s. Vanaf nu gaan we dus weer elke week kiné doen.

Typisch Tobi: Tobi bestudeerd hoe het water uit de chasbak van de WC in de WC moet lopen.

Nr 3

28 November nog eens op controle geweest. Alles in orde met de baby. De gynaecoloog verschoot er wel van dat ze de baby zo goed voelde bewegen. ’t Is inderdaad ook de actiefste van de 3, dus dat belooft voor binnenkort…

En wat mij betreft: Mijn bloeddruk was ietske te laag (9/5), dus kreeg ik als advies om wat meer koffie te drinken, of cola mocht ook en natuurlijk veel water. Ik houd het maar op dat laatste, maar eigenlijk heb ik af en toe wel eens zin in een glaasje alcohol, dat zou eigenlijk ook wel kunnen helpen. Die lage bloeddruk is op zich geen probleem en zijn een gevolg van de zwangerschapshormonen.

Gisteren heb ik voor de laatste keer mijn laarzen aangedaan. Dat ging echt zo moeizaam met die dikke buik, daar begin ik niet meer aan.

02-12-2012 om 00:00 geschreven door Lien