13 april: een eerste mooie lentedag in Eichsel. We trekken er op uit en doen een wandelingetje in de buurt. Tobi en Jelle hebben elk een flesje water mee voor onderweg en beginnen onmiddellijk te drinken. Aan de eerste wei (zo’n 500 meter verderop), hadden we natuurlijk al prijs en moesten ze een boom zoeken. Hoewel Jelle begin April nog niet staand kon plassen, lukt hem dat nu wel. Aan Tobi moet ik uitleggen dat je niet met je rug naar de boom moet gaan staan, maar net andersom. Jelle heeft toch een beetje bang om zo in de open natuur te plassen, er zitten namelijk piepkleine vliegende beestjes in het gras… We dalen verder af naar NIedereichsel en klimmen van daaruit naar boven, richting boerderij van de buren. Halfweg de klim: 2^e plaspauze. De jongens staan met zijn 2en naast elkaar en proberen om ter verst te plassen. Nooit gedacht dat dat al op die leeftijd zou beginnen… Eens boven hebben we een prachtig zicht. ’t Is er wel een klein beetje winderig, zo boven op de berg en dus kreeg plaspauze 3 een educatieve waarde: altijd met de wind mee plassen.  We zetten onze toch verder, maakten pauze voor een picknick en reden dan met een kapot buggywiel door het bos, moe en tevreden weer richting huis.

14 april: BBQ bij onze nieuwe vrienden Daisy en Peter en hun 3 kids, Leopold, Charlotte en Ella. Buiten ons waren er nog 2 andere families aanwezig: Mandy en Stefan, die net als het gastgezin uit Munchen komen en Roland en Aoude, die uit Hamburg (hij) en Frankrijk (zij) komen. Met de 4 kids van Mandy en de 2 dochters van Aoude, waren we in totaal met 8 volwassenen en 12 kinderen. Het weer was prachtig en de Duitse worsten smaakten heerlijk. Iedereen had iets meegebracht van groenten of dessert en zowel de kinderen als de volwassenen genoten van elkaars aanwezigheid.

15 april: met de 3 jongens naar de kinderarts voor inentingen. Tobi was heel kwaad op de dokter, omdat de prik hem veel pijn gedaan had. Hij riep iets heel boos tegen haar. Toen we nadien naar huis gingen gaven we de arts een hand en ging Tobi ook poeslief een handje geven. De pijn was dus gelukkig snel vergeten.

Zoals jullie al weten, zijn we met Pasen naar België gegaan, de week nadien was Fabie bij ons op bezoek en de week daarna waren Magda en Leo bij ons. Donderdag zijn Magda en Leo vertrokken en vond Gert in zijn mailbox een mail waarin stond dat we “bijna” op verlof zouden gaan. We hadden inderdaad voorzien om half mei een lang weekend weg te gaan (Pinksteren), maar voor ons was dat eerder nog veraf, dan kortbij. Tot we de mail goed en wel bekeken en merkten dat we in plaats van voor de 5^de maand, geboekt hadden voor de 4^de maand. Onverwacht ‘moesten’ we dus een week later alweer op verlof vertrekken.

De dag voor ons verlof moest ik nog naar Lorrach, naar de dermatoloog. Daar aangekomen merkte ik dat ik 1 platte band had. In allerijl moesten we dus de dag voor ons verlof nog een garage vinden om die band te laten vervangen, want alleen in mijn auto kunnen we de 3 kinderen op de achterband krijgen.

18-21 april: We gaan naar Oostenrijk. Jelle vraagt: ‘is daar de Oosterhase (paashaas)?’ Op donderdag arriveren we met een mooi zonnetje, vrijdag regent het en zaterdag worden we wakker bij een dik sneeuwtapijt. Als we zondag naar huis gaan, straalt de zon weer. We hadden terug een ‘kinderhotel’ uitgezocht, dit keer in Lermoos, in de bergen dus. Het hotel had een binnen- en buitenzwembad, trampolines buiten, verschillende soorten kinderfietsen, zandbak, springkasteel, binnen een ballenbad, enzovoort en zo verder. Er was kinderopvang vanaf de allerkleinsten  en dus hebben we af en toe de 3 jongens samen eens naar de opvang gebracht en genoten van een moment rust op het terras of aan het zwembad. De eetzaal voor de kinderen was er ingericht als een ridderzaal en in de buurt van de ‘cinema’ stond ook een harnas. Dat vond Jelle een beetje akelig, dus ik legde hem uit waarvoor dat diende (dan doet het geen pijn als de ridders met hun zwaard prikken).

Op weg van Oostenrijk naar huis, zie ik in de verte iemand paardrijden. Ik zeg het aan de kinderen en Jelle vraagt: “zit er een ridder op?”

Met dit verlof dat in april viel, zijn we in de maand april in 6 landen geweest: België, Frankrijk, Nederland, Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk. De passage langs Nederland was een foutje van de chauffeur, die de GPS even wou omzeilen, maar zich vergist had en in plaats van naar Luik, naar Holland reed. Toen ik de kinderen zei dat we in Holland waren, werd dat met algemene hilariteit onthaald ‘dat kan toch niet zijn’ (Holland is voor hen een fantasieland, net als Plopsaland of Mayaland). Op weg van en naar vakantieoorden is Tobi altijd heel erg geïnteresseerd in de weg en alles wat er op de baan gebeurt. Hij merkt bijvoorbeeld op dat er auto’s zijn die ‘voorsteken’ (ik heb uitgelegd dat dat mag, als die bijvoorbeeld heel snel ergens moeten zijn). Alle auto’s die in dezelfde richting als ons rijden, gaan ook op vakantie, allen die in de andere richting rijden, keren terug naar huis. Als we van de ene autostrade naar de andere rijden, wordt het invoegen op verschillende rijstroken zeer goed bestudeerd en ook het bordje dat tunnels aankondigt kent hij ondertussen goed. Zo worden we nu altijd vrolijk verwittigd met ‘er komt een tunnel !!’, op het moment dat we door een berg moeten. En voor de aandachtige tunnel passanten: er zijn boogjestunnels en vierkante tunnels,…

23 april: Tobi heeft ‘Walddag’: dan gaan ze met een groepje kinderen van de school op stap naar het bos. Een ganse voormiddag wandelen ze dan buiten en picknicken ze in het bos.

28 april: 6 jaar getrouwd. Balans: we hebben onze plicht nageleefd en hebben er een vruchtbaar huwelijk van gemaakt. Na 6 jaar denken we heel vaak hetzelfde of willen we hetzelfde zeggen op hetzelfde moment. Gert vind het een beetje akelig, maar ik vind het best praktisch: geen enkele reden om ruzie te maken of te discussiëren. En zo kunnen we hopelijk het record van bobon en bompa evenaren, die zitten momenteel al aan 65 jaar huwelijk, nog 59 te gaan, dat moet wel lukken J

1 mei: feest bij “Hexenplatz”.  De dag van de arbeid is ook hier een feestdag en dus een reden om ergens ‘kuchen en worst’ te gaan eten.  Zoals alle Eichselnaren doen wij dat bij de Hexenplatz, een beetje buiten het dorp, in het bos. Gelukkig is het een dag met mooi weer, want traditioneel maakt iedereen die dag dan ook een wandelingetje. We zijn hier nog nooit zoveel volk tegen gekomen tijdens het wandelen…

4 mei: bezoek aan Basel. De kinderen hadden met Gert zijn horloge gespeeld en die was helaas stuk gegaan. Ze was in Basel gerepareerd en we konden ze gaan ophalen. We combineerden het bezoek met een wandelingetje en aangezien de kinderen zo flink waren, bleven we er langer dan voorzien rondlopen. Toevallig kwamen we terecht in een ‘dansspektakel’: dans in open lucht, op pleintjes: heel aangenaam. We deden nog een boottochtje op de Rein, wat de kinderen ook ontzettend leuk vonden. Moe en voldaan keerden we naar huis en in de auto viel Jelle na 5 minuten in slaap.

Nadien deden we nog onze maandelijkse paardrijtocht en plukten de jongens samen met Isabel en Mathild bloemen. Ze hadden er wel hun werk mee, want ze wilden graag boterbloemen en die stonden er niet meer zo veel. Op weg naar huis reden we dan langs velden boemvol boterbloemen. Die passeerden we nadien in de week ook nog een paar keer en dan vroeg Jelle telkens wanneer hij met Isabel daar nog eens bloemen mag gaan plukken.

4 mei: Tobi heeft vandaag tand nr 5 verloren. Daarmee heeft hij nu bovenaan 2 tanden naast elkaar die er uit zijn en dus een heel groot gat in zijn mond.  ’t Lijkt niet erg handig om te eten, maar hij klaagt er niet van. De tandenfee is die nacht natuurlijk weer langs geweest en daarmee was zijn portefeuille stilaan dikker geworden. De week nadien mocht hij in de speelgoedwinkel in Rheinfelden iets kiezen om te kopen met zijn centen. Hij had op voorhand gezegd dat hij een kleine auto wou. In de winkel was een groot draairek boemvol auto’s. Ik vroeg hem welke hij wilde, maar dat was een zeer moeilijke opdracht. Tobi is zoieso al niet zo goed in kiezen en de keuze leek me iets te groot. Hij zij al snel ‘die wil ik’, maar dat was nogal een grote en hij had op voorhand gezegd dat hij een hele kleine wou, omdat die dan onder de barelen van zijn sporen zou kunnen rijden. Ik maak hem er dus attent op dat hij gezegd had dat hij een kleine wou en dat diegenen die hij koos niet onder de barelen zou passen. Ik dacht hem te helpen met een aantal auto’s uit het rek te halen, diegene die laag genoeg zouden zijn, maar hij zie dat hij het wel alleen kon. Ook goed dacht ik. Hij bleef nog een tijd kijken en draaide het rek wat rond en zei toen: ik wil toch deze (zijn eerste keuze). Ik vond het super goed dat hij overtuigd bij zijn eerste keuze bleef en dus trokken we met zijn keuze naar de kassa. Daar mocht hij met ‘zijn’ centen betalen, een geweldige ervaring voor hem!! Eens thuis vroeg ik hem of hij wist wat voor een auto hij eigenlijk gekocht had, en dat wist hij maar al te goed: een ‘tankwagen’, ‘die kan de benzine naar de vliegtuigen brengen’. Goed opgelet Tobi!!

9-12 mei: Kris, Claire en Mathieu op bezoek. We hadden een druk programma, met bezoek aan Lorrach, Basel en Rheinfelden. Er werd veel gewandeld, veel gegeten en veel gespeeld. Toen we zaterdag middag terug kwamen van de markt was het wel even schrikken. Uit een huis in Niedereichsel (het dorpje onder ons, waar we een goed zicht op hebben), kwam iets te veel rook. Een half uur later was het dak helemaal opgebrand. We hebben er bijna een half uur naar zitten kijken, met kippenvel en een serieuze krop in de keel, want we hoorden de vlammen tot bij ons en zagen brandweerwagens uit alle omliggende dropen aankomen. We zagen de brandweermannen druk in de weer en vlammen die uit het dak sloegen en daar vonken deden verschijnen, ter hoogte van de elektriciteitsleidingen. Een erg akelig en indrukwekkende gebeurtenis. Het ganse huis is uiteindelijk vernield door het vuur. Het enige positieve was dat er geen mensen in waren…

Bijlagen:
IMG_3235b.JPG (158.3 KB)   
IMG_3261b.JPG (164.5 KB)   

Dit bericht had er vrijdag op moeten komen, maar wegens een vergissing van Gert 'moesten' we de voorbije 4 dagen even op verlof, meer daarover later.

19 april, een jaar is voorbij gevlogen…

Hoewel je op eigen benen staat en een eigen gezin hebt, blijft een moeder toch altijd iemand die je nodig hebt, iemand die je af en toe eens wil bellen, iets klein wil vragen, iets wil vertellen…

Er zijn van die speciale momenten, waarop het gemis dan nog groter is, zoals wanneer er een verjaardag van de kinderen voorbij gaat, zonder Oma’s zelfgemaakte verjaardagstaarten, of wanneer de Sint of de Paashaas komt, zonder Oma’s zelfgemaakte chocolade.

Vorig jaar stonden we met Pasen nog met Mama, Jef & Katrien, Gert, de kinderen en ik, paaseieren te rapen in het ‘parkje’ over de deur in Berchem. Ondertussen is er geen mama, geen ‘Jef&Katrien’, binnenkort geen parkje,  geen ‘wonen in Berchem’,…

Ik herinner me nog haarfijn die laatste momenten samen, maar er zijn ook vele andere memorabele herinneringen waar ik vaak aan terug denk. En zoals het in één van de gedichten van het afscheidsmoment  staat: ‘je bent er niet meer, op het moment dat je bent vergeten’ en vergeten doen we allerminst…

Hierbij een stukje uit dat gedicht, omdat ik het zo mooi vindt:

En als ik doodga
treur maar niet.
Ik ben niet echt weg
moet je weten.
Het is de heimwee
die ik achterliet.
Dood ben ik pas,
als jij dat bent vergeten.

En als ik doodga,
huil maar niet.
Ik ben niet echt dood
moet je weten.
’t Is het verlangen
dat ik achterliet.
Dood ben ik pas,
als jij dat bent vergeten.

Dood ben ik pas,
als jij me bent vergeten.
(Bram VERMEULEN)

En ik wil deze ‘in memoriam’ afsluiten, zoals ik mijn tekst op de begrafenis afsloot: Oma liet voor de kinderen een briefje achter met de tekst ‘Oma is naar de sterren’. En moet je weten: de sterrenhemel is hier beeldschoon, in ons Duitse stekje is er weinig achtergrondlicht en hebben we dus een prachtige sterrenhemel. En zo is ze ook hier dus nu nog even dicht bij ons …

22-04-2013 om 13:22 geschreven door Lien  

22 maart: De Paashaas was op school geweest. Hij had voor elk kind een zakje met een wortel, een hard gekookt ei, een stoffen zakje en een tol gebracht. Jelle was bijzonder blij en heeft wel 4x ‘dank u lieve Oosterhaze’ gezegd. Bij ons thuis was de Paashaas dan ook nog langs geweest: hij had een aantal grote kartonnen eieren verstopt met daarin kleine chocolade eitjes. Toen het eerste ei  gevonden was, trok Jelle er mee naar de keuken. Terwijl ik met Tobi nog verder zocht of er nog verstopt zouden zijn, zat Jelle al in de keuken te smullen. Toen we alle eieren gevonden hadden, hebben we ze allemaal samen in het grote kartonnen ei gestoken.  Tobi heeft zich nadien bezig gehouden met het bestuderen van de tekeningen op de kartonnen eieren, terwijl Jelle met zijn ‘schatkist’ (=doos vol eieren) rond liep en er niet van kon afwijken.
Dat Jelle een zoetebek is, dat wisten we al wel langer. Soms staat hij op en vraagt hij om koekjes te maken. Hij vraagt ook vaak wanneer we nog eens taart eten, of eisjes, pannekoeken of wafels. Soms zeggen we al lachend dat hij waarschijnlijk ook over snoepjes droomt, en het is onlangs ook gebleken dat dat zo is: Gert hoorde hem ’s nachts heel hard wenen en ging er naar toe en vroeg wat er was. Hij zei iets over een snoepzak die hem was afgepakt. Gert zegt, je hebt toch geen snoepzak, en toen pas werd hij wakker en zie dat hij ‘zijn suiker’ wou (een plastiek  potje suiker dat hij ergens bij had gekregen een paar dagen voordien).’ Morgen’, zegt Gert, en toen viel hij onmiddellijk weer in slaap.

Dat de kinderen in de ‘Katholische Kindergarten’ bidden voor het eten, dat is al oud nieuws. Maar tijdens de voorbije Paasperiode hebben ze op school ook veel aandacht besteed aan het verhaal van de kruisiging van Jezus. Jelle vroeg me op een dag: ‘mama, vertel je dat verhaal van Jezus nog eens’ en Tobi kwam me vertellen ‘Jezus is aan het kruis genageld en heeft een kroon gekregen’.
Toen we onlangs van school naar huis reden zei Jelle plotseling: ’mama, ik heb Jezus gezien’. Ik zag niks, dus dacht dat Jelle een visioen gehad had, maar de keer erop zag ik dat er op die plaats langs de weg een kruisbeeld staat. En er staan er hier wel bijzonder veel. Sinds Jelle Jezus leren kennen heeft, ziet hij hem plots overal en merken we nu ineens hoeveel kruisbeelden er hier langs de weg staan: zowat op elke hoek van de straat en daartussen nog een stuk of 3 per straat. Die gaan vanaf nu allen gepaard met een vrolijke ‘Jezus!’ kreet vanop de achterbank.

23 maart: Tobi wordt groot. We hebben voor hem een boekentas gekocht om naar het eerste leerjaar te gaan. Dat lijk misschien vroeg, maar in Duitsland heeft iedereen een zelfde type boekentas. Dat zijn super degelijke dingen: heel sterk, comfortabel en met veel fluorescerende stroken. Er zit ook een pennenzak bij, gevuld met potloden, een portefeuille en een turnzak. We ontdekten vandaag ook dat de potloden een speciale anti-breek bekleding hebben, waardoor ze niet kapot gaan als ze vallen. Zo’n ‘schulranzen’ is dan ook niet goedkoop en in deze periode geven de winkels daar korting op, omdat ze er anders nu geen verkopen veronderstel ik.

28 maart – 1 april: bezoek aan België. De last-minute België had vooral als doel om uit te rusten, want met de slapeloze nachten van de voorbije weken, was de nood aan ’s ochtends lang slapen groot geworden. Aangezien Matthias een aantal slechte nachten gehad had en Jelle er een paar keer ’s ochtends heel vroeg geweest was (een paar keer om half 6), was ons energiepeil redelijk laag. Het was/is zelfs zover gekomen dat ik nu echtalles uitprobeer om de nachten zo optimaal mogelijk te krijgen. Nadat ik al 2 maanden elke dag mijn liter venkel thee drink (tegen krampen en ter bevordering van de melkproductie) en gemiddelde 2 keer per week venkel eet, had ik ook geprobeerd om ’s avonds donker bier te drinken voor het slapen gaan (terwijl ik eigenlijk anders nooit bier drink). Het enige dat in mijn kelder stond was een La Chouffe. Ik vond het echt niet lekker, maar het had wel 1u extra slaap opgeleverd, wat ik een groot succes vond. De volgende dag ben ik me in de supermarkt dan maar een paar donkere bieren gaan uitkiezen. Het idee was: baat het niet, dan vind ik het misschien niet meer zo erg J. Ondertussen zijn we een paar weken verder en ben ik stilaan alcoholieker aan het worden en neemt mijn kennis van bier plotseling exponentiel toe en wordt mijn zwangerschapsbuik stilaan vervangen door een bierbuik J

Met een dag heenrijden en een dag terug rijden, konden we ongeveer 3 dagen in België verblijven.  Omdat we het niet meer zagen zitten om telkens van slaapplaats te verhuizen, hadden we dit keer 1 locatie uitgekozen om te slapen en hebben we van daaruit ‘daguitstapjes’ gemaakt om de rest van de familie te zien. Tobi heeft gedurende zijn ganse verblijf in Belgie niet meer overgeschakeld naar Nederlands en heeft enkel Duits gepraat. Toen Mady hem een boek voorlas (uiteraard in het Nederlands) en Tobi nadien datzelfde verhaal aan Ludo ging vertellen, dan deed hij dat in het Duits. De tijd in België vloog voorbij, het was weer veel te kort en de kinderen willen alweer terug gaan. In de zomer komen we zeker langer, we maken nu al plannen van wat we allemaal willen doen…
Al weet  ik wel niet of het een goed idee is om nog terug naar België te gaan, want Gert blijkt ondertussen een België-allergie ontwikkeld te hebben. Nadat we vorige keer (kerstperiode) in België geweest waren, is hij een paar weken serieus ziek geweest en nu is het weer hetzelfde. Net als na de kerstvakantie is hij 1 dag gaan werken en  nadien met koorts thuis gebleven…

Op weg naar school komen we altijd paarden tegen in de wei. Tobi en Jelle vragen dan altijd of ze daar eens op mogen rijden. Zaterdag zijn we naar een manege geweest waar kinderen een toertje op een pony mogen doen, maar toen ze zo dicht bij een paard stonden, waren ze er alle twee toch een beetje bang van. Na een beetje pushen hebben ze allebei 2 toeren gereden, maar we moesten wel met hen meewandelen. Toen Jelle er op zat en ik vroeg of hij het leuk vond, zei hij van niet, maar eens thuis, was het toch heel leuk geweest en willen ze nog wel eens terug.

5 april: Matthias is 2 maanden en weegt 5kg700. ’s Morgens wordt hij wakker tussen 7 en 8 en dan is hij altijd heel vrolijk en oefent hij zijn stem met super leuke geluidjes en lacht hij heel de tijd. De krampen zijn ondertussen een heel stuk minder. Enkel als ik frieten eet of iets uit het frietvet, dan is het prijs, dus dat doe ik vanaf nu dan ook niet meer, ’t is ’t me niet waard…

6 april: Tobi is alweer een tand kwijt. Dit keer hadden we het wel zien aankomen: hij stond al 3 dagen los voor hij er uit kwam. ‘T is een grote, bovenaan, van voor en ik vind het geen zicht dat daar nu zo’n groot gat zit. Ik heb hem verteld dat  hij die tand in een doosje onder zijn kussen moest steken en dat de tandenfee dan een cent zou brengen. Hij zei dat we dan het grote licht moesten aan laten in zijn kamer, zodat zij het doosje zou vinden, maar ik heb gezegd dat die fee dat wel kan vinden met weinig licht. Tobi: ‘ja, want die heeft en bril (en kan dus goed zien met haar bril)’. Ik vroeg wat hij zou kopen met zijn centen. Tobi ‘ een cadeau voor Jelle, voor Matthias, voor mama en voor papa en 1 voor mezelf’. Voor Jelle en zichzelf zou hij speelgoed kopen en voor papa een grote (speelgoed) auto. Jelle had liever ‘een cadeau’ ipv speelgoed. Ondertussen is ook de tand daarnaast los. Tobi is heel blij, want als die er uit valt komt de tandenfee terug en dan krijgt hij centen waarmee hij iets kan kopen…

Bijlagen:
IMG_3202.JPG (183.9 KB)   

Kids stories

19 maart: Matthias: ik ben 6 weken en weeg 5kg 110. Mijn armen en benen kan ik nog niet goed controleren, die molenwieken maar wat rond en ook mijn ogen draaien nog de verkeerde kant op: in plaats van de mensen aan te kijken, staar ik naast ze en liefst van al bewonder ik het plafond. Af en toe kijk ik ook geweldig scheel. Mijn stem daarentegen krijg ik al meer onder controle, ik gebruik ze nu niet alleen meer om te wenen/gillen, maar kan ook al mooie klanken voorbrengen: als ik vrolijk ben zeg ik oaa of ooww. ’s Nachts slaap ik soms onmiddellijk verder na het drinken, maar soms doet mijn buik dan nog wat lastig. Ik ga slaap ook al wat vaker in mijn eigen bed en laat mama haar eigen bed behouden.

Zaterdag ochtend, de kinderen hebben met hun schakelkettingen het stuk van de living achter de schouw afgesperd en wanen zich in een boot. Jelle is de kapitein en noemt zichzelf ‘Kapitein Nokio’ (de CD van Kapitein Winokio is al een paar dagen populair en blijkbaar verstaat hij de WI niet goed). Kapitein Nokio heeft zich vastgeketend aan de basketbalring en vaart richting Olland. Ik ben samen met Matthias ingestegen in de boot en zeg dat ik wel niet heel lang kan meevaren, omdat ik nog in de keuken moet opruimen. Met zijn allen varen we van Olland verder naar het keuken-eiland en daar stijgen we met zijn allen uit en schieten de kinderen me te hulp bij het opruimen. Plots ontstaat er ergens een brand. De brandweerhelmen worden bovengehaald en het vuur wordt vakkundig geblust met de buis van de stofzuiger. En dan varen we verder…

Jelle en Tobi moeten naar de tandarts. Voor de veiligheid vraag ik toch Gert maar mee, want met 3 kinderen is zoiets toch wel een serieuze onderneming. En gelukkig maar dat Gert mee was, want natuurlijk moest Matthias net eten toen we aankwamen en dat heeft ongeveer zo lang geduurd als dat de tandarts nodig had om de 2 anderen te inspecteren. De tanden van beide jongens bleken in orde en bij Tobi zitten er blijkbaar NOG 5  nieuwe tanden aan te komen, en hij heeft er al 2 nieuwe. Dat gaat echt snel!

We hebben voor onze kinderen nieuwe paspoorten nodig. In het buitenland kan je blijkbaar geen Kids-ID’s bekomen, dus moeten we reispassen aanvragen. Op zich geen probleem, alleen dat we dan voor alle jongens pasfoto’s nodig hebben. Dus alweer een nieuwe onderneming: ik met de drie jongens naar de fotograaf. Bij Tobi en Jelle lukte het om tussen al het bekketrekken door een gelukte foto te schieten. Maar ook voor baby’s gelden blijkbaar de strenge regels van een pasfoto, d.w.z. de ogen moeten open zijn, de mond gesloten, het hoofd recht en de achtergrond wit. Probeer dat maar eens met een baby van 3 weken!! Na 1 uur bij de fotograaf, met tussenin een eetpauze voor Matthias, is het niet gelukt om een degelijke pasfoto van Matthias te maken: ofwel de ogen toe, ofwel de mond open of het hoofd scheef… De super vriendelijke en geduldige fotografe zei dat we best thuis zoveel mogelijk foto’s namen wanneer hij wakker was en dat zei ze dan wel in het juiste formaat zou uitsnijden. Dat is uiteindelijk dan ook gelukt. Nu moeten Gert en ik alleen nog onze vingerafdrukken afleveren om een nieuwe pas te krijgen. Probleem is alleen dat we die enkel in Munchen (4u rijden) of in Bern kunnen afleveren.

Matthias drinkt. Jelle zegt dat hij van mijn buik  eet. Ik leg uit dat hij van de borst melk drinkt. Jelle: ‘ja mama, jij bent een koe’

Matthias weent: Jelle gaat naast zijn wipper zitten en zingt een liedje: de tekst was vrij eenvoudig ‘baby baby baby baby enz.’ en dat op de melodie van ‘Altijd is Kortjakje ziek’.

Matthias weent  nog eens: Jelle zingt weer voor zijn broer. Deze keer is de tekst ‘du bist mein allerbeste Freud’. De melodie is deze keer zelf uitgevonden.

Een ochtend in de week: Tobi en Jelle zijn (weer) op tijd wakker en ik nog moe. Gert is opgestaan met de 2 jongens, hij vertrekt naar zijn werk en zegt dat nog even rustig moeten spelen tot ik er ben. De schakelketting wordt dit keer in de gang beneden ingezet en tussen de verwarming en twee deurklinken vastgemaakt. De mannen doen alsof ze in het zwembad zijn en krijgen plots zin in taart. Jelle haalt bananentaart boven en Tobi maakt chocoladetaart in onze ‘tweede keuken’ (de badkamer in de gang beneden is plots een keuken geworden).

Jelle maakt van zijn schakelketting een ‘deur-toetrekker’: een lus om rond de klink te trekken en dan kan je daarmee de deur toetrekken.

19-03-2013 om 15:21 geschreven door Lien  

Maar 1 hoogtepunt natuurlijk: Matthias!!

Aan iedereen: heel veel dank voor alle leuke en lieve mails, kaartjes, cadeau’s!!

4 feb: bezoek aan de gynaecoloog. Iemand zei me deze week nog: je buik zit nog heel hoog, het zal nog wel even duren. Pff, dacht ik, ik kon echt niet meer uit de voeten. Mijn buik was zo dik, dat ik de autostoel niet meer naar voor kreeg, toen Gert die achteruit gezet had. Maar ik had toch het idee dat het babyhoofdje al diep zat. De gynaecoloog bevestigede mijn gevoel: het hoofdje zat al diep en de baarmoederhals was al tot de helft gereduceerd. Oef, dacht ik, maar het zou toch nog gerust een week kunnen duren.  Een meting was die dag niet meer mogelijk, maar de week daarvoor had de meting nog een voorspelling gedaan van een baby van 3kg500, dus dat zou nog wel ongeveer juist zijn (met een foutenmarge van een 200-tal grammen).

Zoals de vorige keren, moest ik ook weer aan de monitor. Gert zag daar bulten in de curve verschijnen en dacht dat ik weeën had, maar het waren gewoon harde buiken, zo had ik er de voorbije maanden al zeer veel gehad.

5 februari: half 5 ’s morgens: de eerste wee. Ik dacht bij mezelf: goed zo, we kunnen straks rustig de kids naar school doen en dan doorrijden naar het ziekenhuis. De weeën kwamen eerst om de 10 minuten, maar na een uurtje zaten we toch met een 5-tal minuten tussenpauze. Gert werd rond half 7 wakker en maakte ontbijt voor de kids, maakte hen wakker en kleedde hen aan.  Tegen half 8 waren de jongens op school, waar ze hun ontbijt namen en wij reden verder naar het ziekenhuis. Tegen 8u15 waren we daar en moest ik alweer aan de monitor. Gert merkte nu ook het verschil in de curve: de bulten waren nu 10x zo hoog als bij de harde buiken van de dag er voor. Na de nodige formaliteiten, onderzoeken, etc. bleek dat ik nog maar 3 cm opening had en weeën om de 5 minuten. We gingen dus nog even een wandelingetje doen, om de zwaartekracht zijn werk te laten doen. Minder dan een uur later kon ik amper nog gaan en waren de weeën echt heel fel.  De terugweg naar het verloskwartier was zwaar. Eens we er waren bleek dat ik al 7 cm opening had en dat het dus tijd was om in bad te gaan. Na een tijdje voelde ik me echter niet meer zo goed in bad en werd mee aangeraden om er uit te komen. Onze Matthias is dus de enige van de 3 musketiers die niet in bad geboren is. Maar wel een geluk dat ik er uit gekomen was, want aangezien hij nogal een groot hoofd had en brede schouders, zijn er toch wel wat turnoefeningen uitgevoerd, om deze kleine reus ter wereld te brengen. Maar dankzij de trucjes van de vroedvrouw en de goede begeleiding, heeft de dokter zijn schaar niet moeten bovenhalen en heb ik geen kwetsuren opgelopen, OEF! Om 12u44 is Matthias geboren. In theorie hadden we de grote broers dus met gemak weer zelf van school kunnen halen, maar deze taak hebben we aan onze lieve buren uitbesteed. De jongens wisten dat die hen zouden komen halen als de baby zou komen en keken daar ook heel erg naar uit.

Aangezien Matthias zo’n grote en zware baby is, had hij al vanaf dag 1 veel eetlust en dat terwijl de borstvoeding pas de derde dag goed op gang komt. Als gevolg, daalde zijn suikerspiegel telkens en moest hij suikerwater en nadien melk bij krijgen. Hij werd heel vaak in zijn hieltje geprikt, om te testen of zijn suikerspiegel goed was. Na twee dagen was alles in orde: de melk kwam op gang en toen had hij voldoende eten om ook zijn suikerspiegel op punt te houden.

Voor mij was de bevalling werkelijk een ‘verlossing’. Ik vond het echt fantastisch om op 1 dag 10 kg kwijt te zijn, me weer makkelijk te kunnen bukken en weer alle bewegingen te kunnen doen die ik wilde. Zoals de vorige twee keer, heb ik bijzonder weinig last gehad na de bevalling, alleen had ik deze keer wel veel last van rugpijn. Wanneer ik thuis kwam kon ik alweer in mijn normale broeken en nu is er niemand die nog iets aan mijn buik kan zien.

En hoe het nu gaat: de ene dag al beter dan de andere. De borstvoeding ging aanvankelijk traag: het duurde tot 2 uur vooraleer Matthias gegeten had: hij had voorgerecht, soep, tussengerecht, hoofdmenu en dessert nodig. Ondertussen flikken we het op ongeveer een half uur, ook ’s nachts. Enkel die krampen zijn nu het vervelende: de ene dag/nacht al meer dan de andere. Het is weer zoeken wat ik wel en niet mag eten. In elk geval: venkel met scampi’s waren een succes, van frieten krijgt hij buikpijn.

Kids stories

Tobi ontfermt zich als de zorgzame grote broer: vanaf Matthias een kik geeft, springt hij naar zijn broer om zijn wipper te wiegen of om hem een tut te geven. Tobi overlaadt zijn broertje ook met kusjes en pakt hem heel graag in zijn armen. Hij heeft ook 1 van zijn 2 identieke knuffelberen aan Matthias geschonken.

Jelle komt op voor de rechten van zijn kleine broer: hij vond dat de baby vanaf dag 1 een tutje nodig had en als hij weende vond Jelle dat we hem een snoepje moesten geven. Vandaag heeft Jelle ook een boek voorgelezen voor Matthias: supper schattig! En ook Jelle heeft Matthias al een knuffel geschonken.

Tobi en Jelle zijn allebei heel fier op Matthias: iedereen die we tegenkomen moet naar Matthias kijken. De juffen van de school moeten elke dag opnieuw komen kijken.

Matthias: weegt op 9 maart al 4kg720

10-03-2013 om 17:43 geschreven door Lien  

17-02-2013 om 17:12 geschreven door Lien  

23 januari: ik heb mijn nieuwe kennissen (mama’s die ik op school leerde kennen) bij ons thuis uitgenodigd en had broodpudding voorzien. De Duitsers kennen dat niet en het viel duidelijk in de smaak, want ik had echt heel veel en dat was bijna allemaal op. ’T Was ook heel nuttig om wat met die mama’s te babbelen en om zo allerlei info over school, het eerste leerjaar en de Duitse carnaval te weten te komen. Binnenkort is het hier Fashing (carnaval ) en dat wordt hier in elk piepklein dorp gevierd zoals in Aalst. In een klein dorp als Minseln (waar de school is) zijn er 4 carnaval ‘cliques’ en het carnaval feest duurt ook in elk dorp een week en op elke dag van de week is er wel iets te doen. Ik ben benieuwd wat dat gaat worden.

26-27 januari:  2-daagse ski-cursus voor Tobi. Samen met 5 andere 4-5 jarigen leert Tobi de eerst dag naar beneden glijden en stoppen. De tweede dag worden al bochten in het parkoers ingelegd en leren ze ook al een lift (sleeptouw) nemen. Jelle was helaas nog te klein voor deze cursus, hoewel hij dat gerust even goed had kunnen doen, maar hij vond het niet erg en genoot van warme-chocomelk en heeft de ganse voormiddag gekleurd terwijl Tobi skiede. De eerste dag was het in de namiddag heel zonnig en heeft Jelle ook wat geskied en gesleed. De tweede dag was het minder zonnig, maar goed genoeg om buiten te blijven.

Kids stories

Jelle: Jelle slaapt sinds 3 januari zonder tut. De eerste 2 avonden heeft hij wat gezeurd om hem terug te krijgen, maar veel problemen gaf het niet.

Een paar weken later moest de babysit de kinderen in bed steken. Jelle had bij ons al een hele tijd niet meer naar zijn tut gevraagd, maar hij dacht wellicht dat hij bij de babysit meer kans maakte en vroeg haar om zijn tut. Dat was buiten zijn grote broer gerekend, die de babysit uitgelegd heeft dat Jelle geen tutje meer had.

Jelle staat tegenwoordig terug redelijk vroeg op. Hij heeft een lange tijd tot 7u-half 8 geslapen, maar de laatste week is het dikwijls 6u geweest, wanneer hij naast ons bed stond. Ik verdenk hem er van om op tijd op te staan, zodat hij Gert nog ziet, voor die naar zijn werk vertrekt.

Tobi: Tobi heeft al een tijd een baby in zijn buik en heeft daar heel wat over te vertellen. Over wat die baby allemaal kan en wat die gaat doen. Om zijn verwachtingen toch wat meer op de realiteit af te stemmen, leg ik hem uit dat baby’s in het begin nog niet kunnen lopen. Tobi: ‘hebben baby’s dan geen benen?’ Ik zeg ook dat baby’s in het begin niet eten, geen tanden hebben en enkel melk drinken. Tobi en Jelle: ‘hebben baby’s een kop?’ Ik neem er maar een boek bij met foto’s van de evolutie van baby’s in de buik. Niet echt een kinderboek, maar uiterst interessant voor Tobi: per maand staat er een afbeelding en zo kan hij zien hoe een baby groeit in de buik en dat er armen, benen, een buik en een kop aan zitten. We moeten het boek verschillende avonden na elkaar bekijken. Ik zeg Tobi ook nog dat sommige baby’s haar hebben als ze geboren worden, maar sommige niet. Tobi zijn baby is een ‘sommige baby’, dwz, zijn baby heeft haar. Vanmorgen wou zijn baby uit zijn buik komen, want het was te donker in zijn buik.

Tobi: Tobi en Jelle zijn beiden hele goede eters, al zijn er wat verschillen. Tobi is een echte soep-eter, Jelle eet dat liever niet. En als dessert is Tobi nog steeds verzot op petit-gervais, maar als Jelle kan kiezen, dan is het eerder pudding. Het ontbijt gaat er bij Jelle meestal snel in, maar Tobi houdt zijn ontbijt meestal klein. Sinds de mannen hier naar school gaan, leren ze ook iet-wat andere dingen kennen. Als 10-uurtje of 4-uurtje staat hier vaak rauwe paprika of komkommer op de menu. Tobi is daar verzot op. Hij eet zo graag komkommer, dat hij er expliciet naar vraagt, om dat mee te brengen van de winkel. Toen ik dit weekend ‘s morgens de lunchpakketten begon klaar te maken, zag Tobi de komkommer er bij liggen. Een kwart komkommer werd prompt verslonden, om 7u ’s morgens, en dat terwijl hij anders altijd zo lang doet over zijn ontbijt… Een andere nieuwigheid is Knackebröt, ook dat leerden ze hier in school kennen. Ik heb het ook gekocht voor thuis, omdat ik hoorde dat ze het zo graag eten. Ik geef dan als tussendoortje al eens een stukje en dat vinden ze dan geweldig. Op een avond hebben ze de babysit ook eens wijsgemaakt dat ze van mij knäckebröd mochten eten met boter: als avondmaal hebben ze dan samen een gans pak van die dingen gegeten en bijna een half pakske boter was op.

20 januari: U9 test voor Tobi: dit is een soort test zoals ze bij ons in het PMS deden: testen van ogen, oren en spraak: alles was in orde, buiten het feit dat hij niet kon stilzitten.

24 januari: vervolg U9 test (wegen, meten, longen beluisteren, etc.) voor Tobi en U7 test voor Jelle. De dokter keurt beide kinderen goed: ’t zijn 2 gezonde jongens die al goed Duits geleerd hebben.

26-27 januari: Tobi had twee dagen ski-kursus. Hoewel hij al goed Duits verstaat, schijnt hij het woord ‘bremzen’ niet te begrijpen en gaat hij in volle vaart naar beneden. We zeggen hem dat hij moet ‘remmen’, maar hij antwoord: “dat hoeft niet, ze vangen mij toch” J

De eerste dag van de ski-kursus hadden we ’s middags per vergissing/niet goed begrepen, in het clublokaal van een andere ski-club gegeten. Er was een maaltijdsoep, die Tobi met veel smaak opgegeten had. De volgende dag zaten we in het juiste clubhuis, waar er de dag voordien naar ’t schijnt ook soep geweest was, maar nog niet toen wij binnen kwamen. Tobi vroeg er naar en we zeiden dat hij nog even moest wachten, de soep zou nog wel komen. Maar dat was niet zo en Tobi vond het zo erg, dat we terug naar het andere clubhuis gingen, waar hij alweer genoot van een gans bord maaltijdsoep en dat terwijl hij al goed boterhammen had gegeten.

28 januari: We dachten dat het na 2 dagen skiën moeilijk zou zijn om de kids maandag uit hun bed te krijgen. Maar Tobi was al om 6u wakker. We sturen hem terug naar zijn bed en horen hem daar nog een uur uit volle borst zingen. Gelukkig werd Jelle er niet wakker van.

30 januari: een vriendje van school komt spelen: Tobi en Jelle verheugen er zich al een paar dagen op en vinden het echt fantastisch. Ik vond het wat minder: voor die jongen was al ons speelgoed nieuw en hij wilde echt alles uit de kast halen. Als ik zei dat dat niet ging sprak hij behoorlijk tegen en luisterde hij gewoonweg niet. Enfin, na een tijdje werd hij wel wat rustiger, maar ik was toch blij toen de ouders (een uur later dan afgesproken), zoonlief weer kwamen ophalen.

2 en 3 februari: vervolg ski-cursus voor Tobi (Jelle en ik blijven thuis). Op zaterdag gaan ze na nog een kleine afdaling op de babypiste met sleeptouw-lift, met de ankerlift naar boven. Tobi was heel bang, het was heel hoog en het was er heel mistig. Hij heeft hard geweend en is maar met moeite naar beneden geraakt. De juffen zagen het precies niet zitten om hem ’s namiddags terug mee naar boven te nemen, maar dat was buiten de verkwikkende maaltijdsoep gerekend, waardoor Tobi plots weer veel kracht en energie had. En zo gingen ze in de namiddag nog een 3-tal keer met de ankerlift naar boven, tot tobi uiteindelijk bij de eersten naar benden skiede. Toen waren de benen wel moe.

Zondag heeft een extra banaan in de morgen er voor gezorgd dat TObi al van ’s morgens vroeg genoeg kracht had voor de grote piste. Met succes heeft hij zondag middag zijn kursus afgewerkt en uiteraard een diploma en medaille behaald!

In het naar huis rijden speelde Tobi in de auto dat hij een kat was. Op zich niks ongewoons, onze kinderen zijn regelmatig een of ander dier. Maar dan zei Gert dat Tobi als hij thuis kwam, naar het toilet moest en dat we daarna nog even naar de winkel zouden gaan. Tobi antwoordde: ‘neen, poezen plassen op de grond’.

Nr 3

Nr 3 is nog steeds even actief. Ik wat minder: elke stap valt me nu precies 5x zwaarder dan normaal. Het weekend skiën was dan ook zeer vermoeiend, hoewel ik geen latten onder mijn voeten gehad heb, kon ik ’s avonds geen pap meer zeggen. Het tweede weekend skiën heb ik forfait gegeven en ben ik met Jelle thuis gebleven. En ook dat was vermoeiend…

Gelukkig gaan de kids nu weer naar school en kan ik nog wat rusten.

04-02-2013 om 14:10 geschreven door Lien  

21-01-2013 om 15:23 geschreven door Lien  

20 december: we vertrekken voor de kerstdagen naar België. De rit verloopt vlot: we bereiken onze bestemming na 6 uur, en moeten maar 1 tussenstop doen.

Vrijdag 21 december: de kinderen gaan op bezoek in hun oude school. Tobi moest wat zoeken om zijn draai te vinden: ging hij bij zijn oude Juf, of bij de kinderen waarbij hij vorig jaar in de klas zat, en die nu bij een andere Juf zaten? Hij koos uiteindelijk voor de Juf en genoot een half dagje van toneel en echte Belgische frieten. Voor Jelle was het te moeilijk. Hoewel hij op voorhand ook uitgekeken had naar het bezoek aan ‘de oude school’, vond hij zijn draai er niet en ging hij dus mee met mama op stap. En dat was ook heel fijn: een leuke babbel bij de ‘oude’ buren van de Floralienlaan. Merci Agnes en Sofie, voor de gezellige koffieklets. En dan hebben Gert en ik ook nog met de ‘oude collega’s’ bijgepraat, en ook dat was zeker de moeite.

Zaterdag 22 december: het eerste kerstfeest, in Mechelen. Het is fijn om met iedereen samen te zijn en nog wat bij te praten. ’s Avonds spelen we groupies van Nonkel Jef’s optreden in de Spiegeltent in Mechelen en gaan we nog even op stap.

Zondag 23 december: bezoek aan bobon en bompa. We eten met ons vieren de ganse weekvoorraad van bobon en bompa op. Dat was niet de bedoeling, maar toch ook weer heel gezellig. De jongens weten ondertussen ook dat de bidet geen WC is, en gebruiken het juiste ‘potje’.

25 december: we vieren ons 2^e kerstfeest, in Vlimmeren. De kinderen (en wij natuurlijk ook) genieten van het krijgen en geven van pakjes en van de aanwezigheid van de ganse familie.

26 december: ons derde kerstfeest, in Zandhoven, met alweer lekker eten en mooie pakjes.

Vrijdag 28 december: terug naar ‘huis’. Hoewel Gert zijn stuur meestal niet graag afgeeft, geeft hij de rit dit keer al in Luxemburg op. Vanaf dan slaapt hij tot in Duitsland, terwijl ik rijdt. Ook de 10 dagen er na heeft hij serieus last van sinusitis. De dokter van wacht beslist na een nogal vreemd / alternatief onderzoek dat antibiotica noodzakelijk is (vreemd/alternatief onderzoek = met een pendel voor een pilleke pendelen en dan zien of dat het juiste pilleke is). Gert vertrouwt het niet helemaal en gaat nadien nog naar een andere dokter, die eigenlijk toch hetzelfde concludeert. Na 10 dagen ziek zijn start hij zijn antibiotica. Helaas vinden zijn darmen de antibiotica niet zo leuk en gaan ze in tegenreactie. Met gevolg: 10 dagen buikproblemen. Gevolg: immuunsysteem gekelderd en nu ‘zona’ er bovenop. Daar valt weinig tegen te doen, buiten, alweer een hoop nieuwe pillen nemen: een antiviraal middel (van 115 euro voor een pakje van 10 pillen), pijnstillers en zalf. Verder is er ook  nog iets mis met zijn lies, dit wordt vandaag verder onderzocht met een echo. Ik ben benieuwd wat dat gaat opleveren, wellicht nog meer pillen, die zijn buik belasten. Een dikke spuit met paardenmiddel zou wellicht de beste oplossing zijn, maar goed, we wachten het doktersadvies af.

29-30 december. Nadat we in Belgie 10 dagen in de grijze wolken gezeten hadden, genoten we bij het terugkeren van een paar zonnige dagen. Het was fris, maar wel aangenaam voor een wandeling in de winterzon.

31 december: in onze ‘gebroken kerk’ (= de kerk van Eichsel staat in de stijgers en is dus ‘kapot’, ofwel ‘gebroken’) is er vandaag een nieuwjaarsconcert. Het ganse dorp, inclusief wij – de immigranten-  had zich opgetut om naar een paar harpen en slagwerk te luisteren. Onze kinderen waren wellicht de enige kinderen en hoewel het heel mooi was, was het toch moeilijk om het ganse concert uit te zitten. Maar de eerste helft was zeker de moeite en de mannen konden nog een paar dagen napraten over de muziek in onze gebroken kerk.

Terwijl in Antwerpen en Mechelen het vuurwerk door privépersonen verboden werd, was er hier ’s avonds in Niedereichsel een vuurwerkspektakel waar de stad Antwerpen of Mechelen nauwelijks tegen op kon. Blijkbaar waren het privé personen die dat elk jaar doen. Ze kopen hun vuurwerk in Zwitserland, want daar kan je blijkbaar extra straf vuurwerk kopen. T heeft zeker een half uur geduurd en was bijzonder mooi. En wij hoefden ons niet te verplaatsen, dus dat was super handig.

4 januari: de kinderen zitten weer op school en Gert en ik doen een city-trip naar Freiburg. Naast de toeristische bezienswaardigheden, hebben we (Gert) het vooral op de winkels gemunt. Gert heeft in 1 dag zijn afdeling ‘vrijetijdskleding - winter’ vertienvoudigd (wat niet overdreven was, gegeven het uitgangspunt, zijnde 2 T shirts met lange mouwen).

5-6 januari: aangezien Tobi eind januari op ski-cursus gaat, besluiten we al eens te gaan polsen. We rijden naar de Feldberg (1500m). Dat is via de kortste route 1 uur rijden. Helaas hadden we bij het instellen van de gps niet gemerkt dat er 2 Feldbergen in de buurt zijn en hebben we er een uur extra over gereden. Gevolg: er was er weer eentje ziek in de auto, alvorens we de bestemming bereikten. Zelfs na een grondige beurt tapijt shampoo en een gans buske Febreze, ruikt de auto ondertussen nog (al 3 weken), maar t is wel bijna gedaan. Op zaterdag vond Jelle het skiën reuze fijn: met een glunderend gezicht gleed onze aardbeimuts naar beneden. Tobi was iets minder in form en een beetje te moe. De dag nadien was het net omgekeerd: Tobi deed het heel goed, maar Jelle had er minder zin in. Maar soit, wij wisten waar we zouden moeten zijn voor de cursus en ze hadden er toch allebei al 1 dag van genoten. Nadien merkten we wel dat de ski-cursus niet bij de Feldberg zou zijn, maar een beetje verder: dus toch niet zo goed voorbereid als we dachten…Buiten het feit dat we nu weten hoe lang het duurt om 2 kinderen in ski-tenu te steken en op latten te zetten.

Zondag 6 december zijn de 3 Koningen ook aan huis geweest. Met de bijpassende liedjes, is ons huis nu ingezegend voor een voorspoedig 2013. Het gebruik is hier zo dat de kinderen zich in groepen indelen en elk een paar straten voor zich nemen om te gaan zingen. Ze verzamelen snoepgoed voor zichtzelf en geld voor de arme kinderen. Er komt dus maar 1 groep zangers per huis.

Zondag 13 januari: de weekend activiteit was dit weekend ‘zwemmen’. Hoewel het water wat frisjes aanvoelde, was het toch aangenaam om een deel van mijn buikgewicht kwijt te zijn. De douchen achteraf waren wel zalig warm. En douchen na het zwemmen, dat doen de Duitsers allen in hun naakie.

Maandag 14 januari. Tot hiertoe beperkte het contact aan de school zich tot een vriendelijke goede morgen tegen de andere ouders. Maandag werd ik uitgenodigd om bij iemand thee te drinken: een vriendelijke Japanse mama, met 3 kids (5j, 3j en 6 maand), nodigde me bij haar thuis uit. Haar man is Brit en zij dus Japanse, die al 7 jaar in Duitsland woont. Hun kids spreken Duits, Japans en Engels!! Een andere mama, die 4 kinderen heeft was er ook: zij was sinds een jaar van München naar hier verhuisd en een andere mama, die ook in Eichsel woont en ook 3 kids heeft (6j,5j en 1j) kon er niet bij zijn, maar is ook pas een klein jaar van München naar hier verhuisd. M.a.w. een bont groepje die uit alle windstreken in Eichsel/Minseln neergestreken zijn, met allemaal kinderen van dezelfde leeftijd: dat belooft nog veel leuke momenten op te leveren. In elk geval hebben we overmorgen afgesproken om bij ons thee te drinken. En zo raken mijn dagen dus meer en meer gevuld en schiet er minder tijd over om te bloggen J

15-17 januari: werken voor Arcadis en huiswerk maken voor de Duitse les. Geen verdere commentaar J

Kids stories

Ik vraag iets aan de kinderen. Jelle zegt tegen Tobi: “denk eens goed na Tobi” Als de kinderen ‘nadenken’ houden ze hun hand aan hun kin en fronsen ze hun wengbrauwen.

Gert vertelt een verhaal aan de kinderen. Het gaat over een venster dat absoluut niet open wilt. Nadien vraagt Gert aan de jongens of ze het venster willen open doen. Tobi natuurlijk niet, want dat venster wil dat niet. Jelle natuurlijk wel: als die maar tegendraads kan doen…

Jelle: Met jelle zijn we in de kerstvakantie 2x naar de dokter gemoeten: eerst koorts, maar verder niets te ontdekken. 2 dagen later: zeer hoge koorts, zelfs met combinatie Nurofen/perdolon niet naar beneden te krijgen. Hij begon een beetje te ijlen, en dan zijn we om 11 u ’s avonds toch nog maar naar de dokter van wacht gereden. Resultaat: keelonsteking en antibiotica voorgeschreven. Na 1 dag antibiotica was hij weer de oude spraakwaterval.

Tobi: Tobi en ik passeren langs Gert zijn werk om iets af te geven. Gert is in werktenue (= blauw pak + helm). Tobi zegt: “papa is de werkman”

Tobi: we hadden op Tobi zijn verlanglijstje voor kerstmis een elektrische tandenborstel gezet. Leen had hem samen met Max afgegeven en Max had al verklapt wat er in het pak zat. Tobi was prompt niet meer geïnteresseerd: ‘ik heb al een tandenborstel’ zei hij en hij wou het pak niet meer openen J

Voor de rest wordt er vlijtig gespeeld met alle kerstcadeaus, merci allemaal!

Nr 3

8 januari zijn we nog eens op controle geweest. De baby woog toen 2kg740 (zo veel als Tobi toen hij geboren werd). Alles was nog dik in orde, alleen verschoot ik wat van mijn gewicht. Ik was al lang niet meer op de weegschaal gaan staan en bleek ondertussen 13 kg bijgekomen te zijn. Met tobi was ik na 9 maand maar 9 kg bijgekomen en bij Jelle 12 kg. Dat worden er nu dus wellicht een 15-tal…Maar met een paar wandelingetjes hier door de bergen, zullen die weer snel verdwijnen.

Dat extra gewicht speelt ondertussen wel zijn parten. Schoenen aandoen is een ramp. Tenzij moonboots, maar die zijn helaas niet zo handig voor het autorijden.

Vandaag hebben we nog exact 3 weken te gaan. Ik heb vannacht gedroomd dat ik super vlot en zonder pijn was bevallen. De praktijk zal wellicht anders zijn…

De meeste voorbereidingen zijn ondertussen wel getroffen: het ‘noodplan’ met buren- en babysit hulp is afgestemd, de kaarten en enveloppen zijn in orde en de suikerbonen voor de eerste gasten staan klaar.

Ook het ziekenhuis is gekozen. Basel heeft ons niet ‘bevallen’, want daar mag je na een ‘normale ‘ bevalling maximum 3 dagen blijven. Als je ’s avonds om 10 u binnen gaat, is dat dag 1. Als de baby dan om 4 u geboren wordt, ga je tegen 6 u ’s morgens naar je kamer en dat is dan al dag 2. De derde dag, moet je om 11u buiten. Dat vind ik toch wel wat snel. De hielprik test, die men normaal na 4 of 5 dagen uitvoert, maakt men dan niet meer in het ziekenhuis, daar moet je dan zelf voor naar de kinderarts. Dat wil dan zeggen dat je als je pas thuis bent, al direct weer in je auto mag, om naar de kinderarts te gaan. In Lorrach, is het net zoals bij ons: je kan er 4 a 5 dagen blijven, ze doen er nog de hielprik test en je kan er in bad bevallen, wat we ook dit keer weer gaan doen.

Volgende controle: donderdag 24 januari. Ik ben benieuwd…

Gezien mijn huidige blog-frequentie zou dit dus ook wel eens het laatste bericht kunnen zijn voor we met zijn 5-en zijn...

Bijlagen:
IMG_2919b.jpg (223.9 KB)   
IMG_2930b.jpg (206 KB)   

Wat is er weer allemaal gebeurd de voorbije weken? Blijkbaar veel, want het heeft weer lang geduurd eer ik tijd had om deze blog te updaten.

1-2 december: Kerstmarkt in Rheinfelden. Het stelde niet veel voor, al dacht ik heel even dat het nog interessant zou worden, aangezien er aangekondigd was dat de Sint zou langskomen. Rond 4u was hij daar dan: een man die eerder op een mislukte Kerstman leek en blijkbaar een oude bekende tegen kwam, waar hij een half uur mee staan kletsen heeft, zonder ook maar even aandacht te schenken aan de kinderen. Na dat half uur kletsen zat zijn shift er op en was hij weer weg. Zwarte Pieten waren er niet bij. Onze jongens vonden het in elk geval niet erg, ‘t was koud en ze gingen liever naar binnen om taart te eten, die rare man interesseerde hen niet.

’s Avonds hebben we toch maar een schoen onder de schouw gezet, met een wortel en een goeie Belgische pint er bij, in de hoop dat een ‘echte’ Sinterklaas iets zou brengen. Het speelgoed werd netjes opgeruimd, zodat de Sint zou zien dat hier flinke kinderen wonen en er werden nog een paar Sinterklaasliedjes gezongen.

En wonder boven wonder: de nacht is de Sint gekomen! We hebben nu een station voor de treinen en een houten garage met 3 verdiepingen en een lift, waarin niet alleen auto’s, maar ook treinen passen! Met dank aan het hulp-DHL-Sinten was er niet alleen speelgoed, maar waren er ook nog mooie en lekkere chocolade figuren. Heerlijk!

Dit weekend is er ook heel veel sneeuw gevallen in Eichsel. Genoeg voor de allereerste ski-les van de jongens. Ik was er niet helemaal van overtuigd of het al de moeite zou zijn om ski’s aan te schaffen voor de mannen, aangezien Jelle toch nog klein is en Tobi niet de meest flexibele. Ik had gedacht dat het voor de jongens al een hele uitdaging zou zijn om alleen al ski-botten aan te doen en met latten er onder een beetje voort te bewegen, maar het viel reuze goed mee. Ze sloegen er allebei in om een beetje te stappen en te glijden in de sneeuw en roetsjten beiden van de bovenkant van onze tuin naar onder. Daarna hebben we nog een tocht met de slee gemaakt (hoewel de papa al heel moe was van het helpen met het skiën) en toen ik nadien vroeg wat ze het leukste gevonden hadden, dan was dat het skiën.

7 december: we zouden vandaag naar Frankrijk vertrekken, er moest nog ’t een en ’t ander ingepakt worden, maar ik wou ook nog ‘snel’ langs de dokter te gaan. Uiteindelijk heb ik meer dan 2u in de wachtzaal gezeten, om uiteindelijk met een paar voorschriften en schele koppijn (van de honger) er bovenop, weer huiswaarts te keren. Dan in sneltempo gegeten, het resterende ingepakt en de kids van school gaan halen. ‘T was 4 uur eer we konden vertrekken. We passeerden nog een paar apothekers, maar geen van allen hadden de voorgeschreven producten op voorraad, dan maar hopen dat het in Frankrijk zou lukken. Tegen half 5 reden we verder, ’t begon toen al donker te worden, maar het zou volgens de GPS maar 2,5 uur rijden zijn naar de Elzas/De Vogezen. Het eerste stuk reden we inderdaad vlot: hoewel het sneeuwde en al donker was, viel het op de autostrade redelijk goed mee om te rijden. Het laatste half uur was andere koek: binnenbanen door bossen en bergen. Pakken dikke sneeuw kwamen op ons af en het was pikdonker. De toegelaten snelheid was 90 km/u, maar we haalden amper 30 km/u. Gert moest zich zo op de baan concentreren, dat hij de GPS niet in ’t oog kon houden. Ik zei hem wanneer de gps scherpe bochten aan gaf en naar welke kant ze gingen. Zonder winterbanden hadden we dit zeker niet kunnen doen. Gelukkig lagen er achterin 2 te slapen, dus daar hadden we al geen last van. We waren echt opgelucht als we onze bestemming (met enige vertraging) bereikt hadden.

8-14 december: vakantie in Centerparks in de Elzas/De Vogezen. Ons vakantiehuis was echt super de luxe: 3 slaapkamers, 2 badkamers, waarvan 1 met bubbelbad en 1 met sauna. Het plan was dat de kids genoeg rust zouden hebben, want als ze elk hun eigen kamer hadden, zouden ze elkaar ’s avonds niet wakker houden en ’s morgens niet wakker maken. De realiteit is echter altijd net iets anders dan je wenst: de eerste nacht heeft Tobi een paar keer overgegeven. Wellicht iets verkeerd gegeten de avond er voor (hij had vis gegeten op restaurant). Ook ’s ochtends de eerste dag kwam het eerste eten er snel weer uit, maar daarna was het voorbij. Jelle is zowat elke ochtend om half 7 wakker geworden. Hoewel hij het ’s middags ook niet nodig vond om te slapen (we hebben hem wel altijd in bed gelegd), en ’s avonds op het ‘normale’ uur in bed ging, was hij dus de ganse week vroeg op. En hij sloeg er dan in om Tobi altijd wakker te maken, dus ’t was ’s morgens altijd ‘feest’. Voor de rest hebben we die week dus veel gezwommen en in de binnenspeeltuin/ballenbad gespeeld. Hoewel dat laatste vooral voor de papa en de kids was weggelegd, want ik ben momenteel niet flexibel genoeg meer om mij in bochten door touwen parcours te begeven. De toeristische brochures die we vonden lieten blijken dat er in de omgeving ook heel wat leuks zou te doen zijn: een stoomtrein waar je een rit mee kan doen, een unieke scheepslift, Metz, Nancy en Straatsburg op 1 à 1,5 u rijden, maar helaas was het 1) echt veel te koud om een uitstap te doen (min 10 graden de woensdag en de ganse week een dik pak sneeuw) en 2) totaal dieptepunt van het toeristisch seizoen en dus eigenlijk zo goed als alles gesloten in de omstreken. Met de pakken sneeuw vonden we het ook niet de moment om een uitstap naar een van de grote steden te doen. Wel waagden we ons een dagje aan een bezoek aan “ het meest pittoreske dorpje van Frankrijk”, althans zo stond het aangegeven in de brochure (we vragen ons af hoeveel dorpen er zo niet worden aangekondigd?). Het vertrek was even moeilijk, want de schuifdeuren van de auto waren echt niet open te krijgen vanwege de vorst. We bezochten er de bron van de heilige Quirintius en maakten een wandelingetje in de vrieskoude. De dag nadien stonden er bij het ontbijt 5 rendieren in onze tuin: ééntje met een gewei en de vier anderen zonder. ’t Was echt prachtig om te zien, de dieren kwamen zo dicht bij ons huis en overal lag sneeuw, echt een postkaarttafereel!

Eens thuisgekomen moest alle was snel gedaan worden, om daarna de valiezen weer in te pakken en de kerstuittocht richting België voor te bereiden.

Kids stories:

Jelle: “papa klopt op Sinterklaas” (om de chocolade ventjes in stukken te breken – maar het maakt toch veel indruk bij Jelle, dat papa daar zomaar op klopt)

29-12-2012 om 21:01 geschreven door Lien  

Terwijl de winkels en huizen hier stilaan vol raken met kerstartikelen en ook de kerstlichtjes overal beginnen te branden, is er van Sinterklaas weinig te zien of te horen. Bij de afdeling snoepgoed van de supermarkt waar ik ga, was er welgeteld 1 sinterklaasartikel te vinden: 1 soort chocolade ventje (een sint). Voor de rest totaal niets: geen speculaze sinten of pieten, geen chocolade zwarte pieten, geen marsepein, niet in de supermarkten en ook bij de bakkers is er totaal niks. Ook op de Duitse kinder-TV zijn er geen sinterklaasprogramma’s, dus kijken we maar naar Dag Sinterklaas op Ketnet. En in de bibliotheek had men wel een paar boekjes over de Sint, maar die waren helaas al allemaal uitgeleend.

17 November: ski-beurs in Rheinfelden. We hebben voor de 3 jongens ski’s gekocht en voor de kleinste 2 ook ski-botten. Tobi is ook ingeschreven voor een 4-daagse ski-cursus, eind januari/begin februari. Benieuwd wat dat gaat geven…

23-27 November: bezoek van Moeke en Els. Terwijl Els gehoopt had op een beetje sneeuw, krijgt ze enkel regen, 4 dagen lang. Pech Els, want vandaag heeft het gesneeuwd. Jelle profiteert van het weekend en hangt ganse dagen rond Moekes nek. Hij kan plots ook niet veel meer alleen: alleen jas en schoenen aan en uit doen gaat plots niet meer en ook het eten tracht hij uit te besteden. De strenge ogen van mama en papa laten helaas minder toe dan Jelle en Moeke zouden willen J

Zaterdag 24 november: kerstmarkt in de school in Minseln. We trekken er naar toe, vooral omdat ik benieuwd ben om die school eens langs binnen te zien. Uiteraard is het een beetje zoals in elke school, met dat verschil dat ze hier vanaf het 5^de studiejaar op school notenleer krijgen. En in de school in MInseln kunnen de kinderen ook accordeon leren spelen.

Gert had deze zomer quasi geen verlof genomen. We hadden eerst gepland om in augustus op reis te gaan, maar toen de plannen van de verhuis kwamen, bleek dat hij in juli geen verlof meer kon nemen, aangezien zijn collega’s dan al weg waren, en er permanentie moest voorzien worden. In augustus moest hij hier direct beginnen en was er na de verhuisdagen dus ook geen tijd voor een paar dagen tussenuit. Gert had gedacht om de (vele) resterende verlofdagen te kunnen overdragen naar volgende jaar, vermits we in februari toch wel wat recupdagen zullen kunnen gebruiken. Helaas pindakaas: HR liet vorige week weten dat die verlofdagen niet kunnen overgedragen worden naar volgend jaar. Dus bleek dat we nog snel verlof ‘moeten’ nemen. En verlof nemen om gewoon maar thuis te zitten dat zag Gert niet echt zitten, dus gingen we informeren voor een last-minute. We informeerden bij het reisbureau naar familiekamers in Egytpe of Turkije en men kon voor ons een interessant aanbod vinden in Egypte: een all-in formule, met familiekamer met tussendeur tussen kinder- en ouderkamer. De dame van het reisbureau ging haar checklist af, alles was in orde, zo mag ik onder meer tot de 36^ste zwangerschapsweek vliegen, maar dan kwam die laatste vraag: “zijn jullie reispassen in orde?” Euh reispassen? Neen, die hebben we niet eens meer en we weten bovendien niet eens hoe we die hier nu in orde moeten brengen. Even de ambassade checken dus. Na wat rondvraag bleek dat je voor Egypte eigenlijk geen reispas nodig hebt, maar je gewone pas moet wel nog 6 maand geldig zijn op het moment dat je terug keert. En ook dat is blijkbaar niet meer voor ons alle 4 het geval. Gert zijn pas vervalt binnenkort, maar in tegenstelling tot in België, wordt je daar hier niet automatisch van op de hoogte gebracht. De ambassade liet ons weten dat we dat zelf in het oog moeten houden. Verder vernamen we dat een reispas hernieuwen/aanmaken zo ongeveer een maand duurt, en aangezien ik binnen een maand niet meer mag vliegen, vallen alle reisbestemmingen met reispas daardoor dus uit de boot. Ook een gewone pas hernieuwen duurt nu plots ook veel langer en aangezien we daarvoor naar de ambassade moeten is dat ook redelijk omslachtig. Opmerkelijk is ook dat onze ambassade in Berlijn is en Berlijn ligt van bij ons uit verder dan Antwerpen. Het wordt ook toegestaan om je pas te hernieuwen in de gemeente in België waar je het laatste gewoond hebt en in ons geval is het, omdat we ‘grensbewoners’ zijn, ook toegelaten om naar de Belgische ambassade in Zwitserland te gaan, die ligt ‘maar’ op 90 km van ons huis. Enfin, aangezien de beperkte houdbaarheidsdatum van Gert zijn pas, vallen er dus nog meer zonnige bestemmingen uit de boot en resten enkel nog de Canarische eilanden. En nogmaals helaas pindakaas: op de Canarische eilanden zijn geen interessante last-minutes meer te vinden. Troostprijs: een weekje naar Centerparks in Frankrijk (de Vogezen/ ELzas). We hebben dan in elk geval garantie dat het zwembadwater warm zal zijn (wat men voor Egypte niet kon beloven – buitenzwembaden worden op het einde van het seizoen niet altijd meer verwarmd). En bovendien hebben we ons als extra troostprijs dan maar getrakteerd op een bungalow met sauna en bubbelbad. We kijken er naar uit…

Kids stories

De jongens weten dat de Sint in aantocht is. De Sinterklaas CD is uit de schuif gehaald en kan niet genoeg op staan. Zodra Jelle thuis komt, zet hij de muziek aan. Hij weet precies welke 2 knoppen hij daarvoor nodig heeft en zet zich dan op zijn klein stoeltje voor de CD-speler. Sinds kort heeft hij ook een knop ontdekt (ik weet zelf niet welke) om telkens weer het eerste liedje te horen. En dat is “Hij komt, hij komt…” en dan zegt hij: “Tobi, hij komt”. En dan Tobi: “ja, dat is de bedoeling”. Ik hoop maar dat hij gauw komt, want die hoge kinderstemmetjes en steeds dezelfde liedjes… En zoals hierboven gezegd volgen we de Sint ook op Ketnet. Daar zien de jongens hoe de Sint met zijn paard op de daken kan lopen en dat de Piet de cadeautjes door de schouw steekt. Gelukkig hebben we nu ook een schouw, en die is dan ook al aandachtig bestudeerd: langs binnen en buiten.

Jelle is een paar dagen ziek geweest: koorts en een ganse week heel veel geslapen.

23 November: toen ik de kinderen van school ging halen, waren ze nog op wandel. Daarna hadden ze hun wekelijks turn-uurtje en daarna wou ik nog naar de kersmarkt van Adelhausen gaan. Blijkbaar wel iets te ambitieus: wandelen, turnen en dan nog een eindje stappen van de auto naar de markt… Ik heb ze moeten omkopen met de belofte dat ze daar een wafel zouden krijgen. Maar ze waren ook heel blij met het optreden van de plaatselijke muziekschool: trompetten, blokfluiten en dwarsfluiten. De jongens keken gefascineerd toe. En dan weer terug te voet naar de auto. Niet al te ver, maar toch heel zwaar, vooral voor de Jelle. Om 6u15 vroeg hij om in bed te mogen, en hij heeft meer dan de klok rond geslapen.

Vorig weekend zaten we aan tafel te eten toen Tobi plots zij dat we onze handen in elkaar moesten vouwen en dan “gute gaben .. AMEN” moesten zeggen. En bij het zeggen van het woord AMEN moet iedereen elkaar een hand geven. Blijkbaar doen ze dat op school telkens voor het eten, maar dat wisten we tot hiertoe niet. Sinds dien wil hij voor elke maaltijd bidden. Ik heb al eens gezegd dat dat thuis niet hoeft, maar hij wou het toch liever wel doen. Ik heb ook eens geprobeerd te zeggen dat het ’s ochtend niet hoefde, maar ook dan deed hij het liever wel. Hij zei ook eens,’mama, gaan we zo doen’ (vouwt zijn handen in elkaar) en dan met een smekend stemmetje ‘alstublieieieieft’ (met pupie-ogen er nog bij). Nog een paar jaar en hij kan misdienaar worden…Jelle daarentegen vind al dat bidden wat overbodig, of doet het gewoon niet om tegendraads te kunnen doen.

30 November: Tobi heeft vandaag zijn eerste kiné sessie gehad, hier in Duitsland. Ik mocht in de wachtzaal wachten en hoorde hem tot daar lachen, een goede start dus. Knippen  heeft hij goed gedaan, een kindje tekenen, op zijn Tobi’s en werpen met een zandzakje ook op zijn Tobi’s. Vanaf nu gaan we dus weer elke week kiné doen.

Typisch Tobi: Tobi bestudeerd hoe het water uit de chasbak van de WC in de WC moet lopen.

Nr 3

28 November nog eens op controle geweest. Alles in orde met de baby. De gynaecoloog verschoot er wel van dat ze de baby zo goed voelde bewegen. ’t Is inderdaad ook de actiefste van de 3, dus dat belooft voor binnenkort…

En wat mij betreft: Mijn bloeddruk was ietske te laag (9/5), dus kreeg ik als advies om wat meer koffie te drinken, of cola mocht ook en natuurlijk veel water. Ik houd het maar op dat laatste, maar eigenlijk heb ik af en toe wel eens zin in een glaasje alcohol, dat zou eigenlijk ook wel kunnen helpen. Die lage bloeddruk is op zich geen probleem en zijn een gevolg van de zwangerschapshormonen.

Gisteren heb ik voor de laatste keer mijn laarzen aangedaan. Dat ging echt zo moeizaam met die dikke buik, daar begin ik niet meer aan.

02-12-2012 om 00:00 geschreven door Lien  

9 nov – 11 nov: weekend Ardennen

Vrijdag: rond 10 u vertrokken, om rond 15u30 in de Ardennen te arriveren.  De vrijdag diende vooral om ons te installeren, lekker te eten en bij te babbelen met de Vlimmerse bende, die ondertussen uit 24 volwassenen en 11 kinderen bestaat.

Op zaterdag stond er een wandeling op het programma, bijna iedereen ging mee, want we hadden een wandeling gevonden die in het boekje stond aangegeven als ‘voor iedereen toegankelijk’. Met wandelschoenen aan, buggy’s, kinderdraagzakken en rugzakken gingen we op pad. Al snel verlieten we de verharde weg en sloegen we een onverhard bospad in. Aanvankelijk leek er nog niet veel aan de hand, maar het bospad vernauwde en ging daarna ook vrij stijl naar beneden, om te eindigen in iets dat meer op een rivierbedding dan op een wandelpad leek. De buggy’s moesten opgevouwen worden, de kinderen werden op de schouders van de vaders gezet en de moeders mochten met de ‘wandel’wagens sleuren.  Na de afdaling zei Tobi:’ mama, ik heb genoeg gewandeld’, maar na een steile afdaling, komt natuurlijk ook nog de klim… Maar het was mooi in het bos, we zagen een kabbelend beekje, kabouters en roze olifanten... (zie foto)

Zondagvoormiddag trok een deel van de groep er op uit om een langere/’off-road’ wandeling te doen, maar wij kozen er -met nog een paar anderen- voor om een ‘simpele wandeling’ te doen. We namen de verharde weg door het dorp en lieten ons dan verder leiden door ons oriëntatie vermogen. Het tripje was inderdaad niet te lang en simpeler dan de dag er voor, maar er was toch weer een groot deel over een bemodderd pad, wat niet voor alle buggy-duwsters even leuk was… (zie foto)

Na het middag eten sloten wij ons gezellig en zonnig weekend af en staken we onze vermoeide kinderen in de auto, om weer de lange trip naar huis aan te vatten. Er werd veel geslapen op de achterbank, maar maandag waren ze toch nog mude toen  ze naar school moesten (zie verder kids stories).

1 nov-4 nov: bezoek van Oma en Opa.

Op 1 november zouden we naar Basel gaan, omdat het daar kermis was. Aangezien het hier in Duitsland op 1 november ook een feestdag is, waren er wel meer mensen met dat idee. De file en zoektocht naar parking was dan ook groot, maar na 3 kwartier naar parking zoeken, zijn we er dan toch in geslaagd een plekje te bemachtigen. De kermis in Basel was ‘groots’: verdeeld over verschillende pleinen, trokken we van het ene deel naar het andere en genoten we ondertussen van het mooie zicht over de Rijn. (foto)

2 november: bezoek aan het Vitra museum. Deze keer was de tentoonstellingszaal wel open en was er een tentoonstelling over Pop Art (wat eigenlijk niet echt mijn ding is). Maar ik heb wel opnieuw genoten van het Vitra huis zelf en heb er een geweldige ligstoel ontdekt. Hij ligt ongelofelijk goed, we weten waarvoor te sparen…

3 november: na een bezoek aan de markt van Rheinfelden, hebben we in de namiddag een wandeling gemaakt rond ons dorp. Na 2 uur stappen tussen de velden, arriveerden we hongerig en dorstig bij Hotel Maien, waar we genoten van een overheerlijk wild menu. Het was niet alleen heel lekker maar ook super veel, eigenlijk gewoon veel te veel.

Kids stories

15 november: Sint Maarten stoet = lantaarnloop in Eichsel. Sint Maarten wordt hier overal nog gevierd. In Rheinfelden heeft men dan een grote stoet, met een echte Sint-Maarten op een paard en daarachter lopen alle kinderen met lantarens (is altijd ’s avonds in het donker). De grote stoet van Rheinfelden hadden we gemist omdat we in de Ardennen zaten, maar donderdag avond was er een in Eichsel (ons dorpje). Alle kindjes van het dorp waren aanwezig met hun lantaarns. Onze jongens hadden lantaarns die ze op school geknutseld hadden, een exemplaar met een kaars in, maar de andere jeugd is hier al professioneel uitgerust met lantaarns met led lichtjes in. De stoet vertrok om 6u aan de kerk en deed een paar straten. Daarna werden Sint-Maarten liedjes gezongen en werd een toneelstukje opgevoerd door enkele kinderen. Super gezellig, alleen jammer dat ik er niet bij was, want ik zat in de Duitse les. Het enige minpuntje van de avond was de Pretzel verkoop (= van die Duitse broodjes met korrels zout op). Niet dat de jongens die niet lustten, maar aangezien zij die grote hoeveelheid zout niet gewoon zijn, was de nadorst groot. En dat is niet bevorderend voor het slapengaan. Hoewel dat op zich nog meeviel, waren ze allebei ’s anderendaags om 6 u wakker, omwille van de grote dorst. Weer wat bijgeleerd… 

Tobi: de laatste zwemles is gepasseerd. Alleen zwemmen zit er nog niet in, maar hij heeft er in elk geval veel plezier aan gehad.

Sinds een tijdje hebben we een ‘shortcut’ ontdekt naar de school. In plaats van over de grote baan, rijden we nu los door de velden (er is wel een weg aangelegd, maar er kunnen geen 2 auto’s passeren, tenzij ze allebei een stuk in het veld rijden). We rijden dan ook langs een stuk weg dat we eens genomen hebben op de wandeling met oma en opa. Elke keer opnieuw zeggen de jongens dan: “hier hebben wij gewandeld he”.

Als we voorbij hotel Maien komen zeggen de kids altijd ‘hier hebben wij lekker gegeten met oma en opa’.

Tobi is naar de friseur geweest (kapper). We waren een paar dagen voordien even binnengesprongen om een afspraak te maken en toen hadden de jongens elk een klein speelgoedje gekregen. Toen we weer toekwamen voor onze afspraak, was Tobi al binnen (in zijn ‘Neder-Duits’) aan het babbelen met de kapster, terwijl ik Jelle nog aan het losmaken was. Het kapsalon zelf behoort, naast het hotel Maien en Café Elke, tot de enige 3 publieke locaties van Eichsel. Het salon bestaat al 40 jaar en aan het interieur is ook in 40 jaar nog niets veranderd. Dat kan natuurlijk ook niet, want een knipbeurt voor Tobi kostte 5 euro (inclusief de 2 cadeautjes die hij en Jelle gekregen hebben).

Na het weekend Ardennen moesten de jongens er maandag op tijd uit, omdat Tobi op maandag ochtend ‘spraak, dans en bewegingsleer’ heeft. Aangekomen op school, ging hij in zijn klas op de grond liggen en zei hij tegen de juf ‘ich bin so mude’.

‘Tobi-Stori’: ik vraag tobi hoe zijn juf heet (tot hiertoe wist hij dat nog altijd niet). Nu blonken zijn ogen, want hij wist het: ‘Juf Annette’. ‘Maar’, zegt Tobi, ‘ik heb twee juffen’. Ik vraag hoe de andere heet, maar dat weet hij niet (’t is Gaby). Ik vraag hem wie de liefste is: Annette of Gaby?. Het antwoord is duidelijk: ‘Annette’, daar is geen twijfel over mogelijk. En Tobi vraagt of hij eens naar het huis van Annette op bezoek mag gaan. ’s Anderendaags vertel ik Annette dat Tobi gezegd had dat hij haar wil bezoeken. Ze vertelt me dat ze de dag ervoor met Tobi had zitten spelen en dat ze toen gedaan had met werken (ze werkt maar een halve dag) en dat Tobi wou dat ze bleef. Ze had gezegd,’ Tobi, je bent zo lief, ga je graag mee naar mijn huis’? Maar Tobi had gezegd dat dat niet ging, want dat zijn mama hem kwam halen. ‘Ah’, had Annette gezegd, ‘kom je dan eens met je mama op bezoek? ‘ Vandaar dus de vraag van Tobi om eens bij Annette op bezoek te gaan. En dan moet je je hierbij vooral bemerken dat die Juf dat allemaal in het Duits gezegd had, en dat Tobi dat dus allemaal perfect verstaan had, en dat vinden wij wel heel knap!

Nr 3

30 oktober nog eens naar de gynaecoloog geweest: alles was in orde: wel wat ijzer en magnesium bij nemen, dat laatste is vooral tegen de harde buiken, die ik al vroeg heb, enerzijds omdat ik zelf niet veel stil zit en anderzijds omdat DAS baby niet veel stil zit (ik vermoed dat die kort na de geboorte zal kunnen lopen)

6 november: suikertest gehad bij de gynaecoloog. Dwz: op een nuchtere maag een suikeroplossing drinken en dan om het uur een bloedstaal afnemen. In tegenstelling tot in België was de suikeroplossing hier wel lekker, maar het wachten tot half 12 om te mogen eten, viel toch weer zwaar. Wat het resultaat is weet ik nog niet, mijn boekje met gegevens van de gynaecoloog ben ik immers daar vergeten, maar ik ga er van uit dat ze me wel zouden bellen als er iets zou zijn. Ondertussen snoep ik lustig verder. Ben nu ongeveer 6 kg bijgekomen in 6 maand.

19-11-2012 om 20:28 geschreven door Lien  

Het is al weer een dikke twee weken geleden dat ik een update geplaatst heb, dus hoog tijd voor wat nieuwe verhaaltjes! Wat is er zo allemaal gebeurd de voorbije weken?

11-14 Oktober: bezoek aan België. We zouden om half 4 vertrekken, maar wegens een brand bij Degussa werd het 5 uur eer we goed en wel ons zonnig oord konden verlaten. Gert heeft de eerste uren in de auto nog moeten bekomen van de indrukken en stress van die werkdag. In de voormiddag was er al iets mis gegaan en toen hij daarvan melding ging maken bij zijn overste, zag hij rookpluimen opstijgen uit het gebouw dat hij 5 minuten daarvoor had verlaten. Wetende dat er zich nog iemand in dat gebouw bevond toen hij daar weg ging, zijn ze met 2 daarheen gespurt. Balans: gelukkig geen al te groot menselijk leed (buiten een paar mannen die de schrik toch wel goed te pakken hadden), maar wellicht toch een ontslag wegens te grote menselijke fouten. Het feit dat Gert dat ontslag moet aankondigen aan die man, speelt hem een hele tijd door het hoofd terwijl we richting België rijden.

De kinderen ervaren de rit een stuk ontspannender: de DVD spelers komen weer goed van pas en er wordt gretig gegeten van de sandwiches die we meegenomen hebben. Rond half 8 zijn we in een tankstation gestopt om de mannen van pyjama’s en slaapzakken met benen aan te voorzien en kort daarna lagen ze in dromenland.

De drie nachten in België werden eerlijk verdeeld: eentje in Zandhoven, één in Mechelen en één in Vlimmeren. Hoogtepunten waren uiteraard gewoon het weerzien van iedereen: vrienden en familie en natuurlijk het grote feest van Ludo en Mady.

Terwijl de nieuwe burgemeester van Vlimmeren zondag avond zijn overwinning vierde, keerden wij weer ‘huiswaarts’. De vermoeidheid van de voorgaande dagen, gecombineerd met stortregen over bijna het ganse parcours, maakten het een vermoeiend terugrit. We waren blij als we weer in ons huis arriveerden.

15 Oktober: vandaag hadden we voor ’t eerst een babysit in Duitsland. In tegenstelling tot in België is het niet zo dat je de lokale Gezinsbond belt en een paar dagen later een babysit laat komen. Neen: eerst moest ik naar het ‘Familiecentrum’, daar was er een info-voormiddag over babysitters. Mijn gegevens werden genoteerd en nadien heeft die vrouw mij gebeld om te zeggen wie er bij ons kon komen babysitten. Die  babysit moet dan eerst een keer komen terwijl een van de ouders er bij blijft en pas nadien kan de babysitter komen zonder dat je er bent. Onze nieuwe babysitter, Elena, valt reuze goed mee: de kinderen vinden haar super, alleen haar naam is voor hen nogal verwarrend, want het overbuurmeisje heet Alyena en dat lijkt iets te hard op Elena. De jongens spreken nu van grote Alyena en kleine Alyena.

16 Oktober: ik had vandaag mijn eerste Duitse les in het niveau hoger dan het niveau waarin in schrijflessen volg. Ik heb nu dus 3 keer per week Duits: dinsdag en donderdag avond niveau B2 en donderdag ochtend schrijfles. De avondcursus is helemaal anders dan de ochtendcursus: zowel kwa inhoud als kwa publiek. De mensen die aan de avondcursus deelnemen spreken al een heel stuk verstaanbaarder dan die van de schrijfles, de meesten wonen en werken hier al één tot 8 jaar en velen hebben een Duitstalige partner, waardoor ze natuurlijk thuis veel meer Duits horen dan ik. Deze mensen zijn daarom ook zeer verwonderd als ik zeg dat ik hier nog maar pas woon, maar ik zeg er dan altijd bij dat Nederlands en Duits toch eigenlijk hard op elkaar lijkt. Al moet ik toegeven dat het niet motiverend is om huiswerk te maken, als iedereen vind dat je ’t al goed kan. Dan denk ik bij mezelf: ik hoeft thuis niet veel meer te leren en dan kijken we ’s avonds gezellig naar TV Vlaanderen, naar mijn favoriete programma Boer zoekt vrouw. De Duitse versie ‘bauer sucht frau’ is helaas net op hetzelfde ogenblik, anders zou ik ze beiden kunnen zien J

19 oktober: alweer een zonnige dag. Vandaag organiseerde het Familiecentrum een gegidste wandeling voor nieuwkomers, dus was ik uiteraard van de partij. Aangezien ik de enige geïnteresseerde was, kreeg ik een privé toer van 2 uur, langs de mooiste plekjes langs de Rein en in de stad. Ik ontdekte dat er een grot in de buurt is, die je kan bezoeken, een kasteel, een narrenmuseum, enz.

Zaterdag 20 oktober: alweer een mooie zonnige dag waarin we onze tuin onder handen genomen hebben. De kids hebben weer vlijtig meegewerkt met hun kleine kruiwagens en veel te grote handschoenen. We hadden ook nog wat dingen in de lokale doe-het-zelf winkel gaan halen. Toevallig was het daar Herbstfest: de kinderen mochten proberen om een voetbal in een betonmolen te sjotten, maar aangezien al snel duidelijk was dat dat nogal moeilijk was voor de kleinsten, was het ook al goed als ze de bal tussen de poten van de molen kregen. Jelle is daarin geslaagd, Tobi was vooral sterk in fel naar links of fel naar rechts sjotten. Maar dat maakte niet uit, want Jelle kreeg potloden en reflectoren voor 2 kids + een matteke voor zijn mama. Maar wat het allerbelangrijkste van dit Herbstfest was, was dat je ook de winkelwaarde van een winkelkarretje vol producten kon schatten, en voor zo’n dingen ben ik uiteraard van de partij. En, wonder boven wonder: ik heb de tweede prijs gewonnen!! Een korting bon voor die winkel J

Zondag 21 oktober: omdat we zaterdag hard in de tuin gewerkt hadden, zouden we het vandaag kalm aan doen. De zon straalde (24 graden), dus namen we de kinderfietsen om een klein wandelingetje rond de Rein te maken. Volgens de folder zou die wandeling één uur duren. Het fietsen schoot bij de kinderen helaas niet zo goed op, één fiets werd al snel terug richting auto gestuurd en daarna zetten we onze toch verder met 1 fiets en 1 buggy. Uiteindelijk duurde onze tocht drie uur. We hadden wel hier en daar even gestopt om van het mooie zicht te genieten, maar dat we er zo veel extra tijd over zouden doen, hadden we toch niet gedacht. In elk geval: er werd weer veel gegeten ’s avonds. De zon en de beweging vraagt hier toch een hoop extra calorieën (foto’s wandeling langs de Rein: zie bijlage).

Zaterdag 27 oktober: de eerste sneeuw valt ’s morgens en het blijft gelijk een hele dag sneeuwen. We trekken er op uit met onze sneeuwbotten, winterjassen, sjaals en mutsen en merken al gauw dat we toch maar beter ook de sneeuwbroeken hadden aangetrokken. De kinderen genieten zo van de sneeuw dat ze er in rollen en vallen, waardoor hun broeken al vlug nat en koud zijn. Maar na een warm badje en hete chocolade melk waren ze snel weer opgewarmd. We blijven het wel vreemd vinden dat er op 1 week tijd zo’n verschil in temperatuur gekomen is: van 24 graden naar 4 graden in de namiddag, op maar 6 dagen tijd, ongelofelijk!

Kids stories

11 Oktober: Bespreking van Tobi zijn eerste schoolmaand. Tobi doet het goed op school, al trekt hij wat veel met Jelle op, waardoor ze onder elkaar veel Nederlands blijven praten. Hier is het immers zo dat de kinderen niet per leeftijd in een klas zitten, maar ze kunnen allemaal kiezen uit een aantal activiteiten, ongeacht de leeftijd zitten ze dan samen in een groepje, die dezelfde activiteit doen.

15 Oktober: Tobi heeft zijn eerste zwemles gehad en daarmee hebben we ook voor ’t eerst het binnenzwembad van Rheinfelden gezien. Zo prachtig, modern en groot als de 3 buitenzwembaden hier zijn, zou ouderwets, klein en koud is het binnenzwembad. Als ik er beeldmateriaal van zou tonen en zou zeggen dat dat in Rusland is, dan gelooft iedereen dat direct. Tobi merkt daar uiteraard niks van, enkel dat het water te koud is (de warmtepomp is er nu al 2 weken stuk). Aangezien de omgeving van het zwembad voor Tobi nieuw was en hij ook de taal van de zwemleraar nog niet helemaal onder de knie heeft, was de afleiding uiteraard groot: hij keek meer rond dan naar wat de leraar voor deed, maar hij had er plezier in en dat was het voornaamste. De lessen daarna nam de aandacht al ietsje toe en hij doet nu goed zijn best om te leren zwemmen, al is het nog altijd een beetje hondjesslag.

23 Oktober: vandaag mag Tobi zijn windvlieger mee naar school: de groten gaan op stap om te vliegeren. Ook op de top van de heuvel vlak bij ons huis zie je vaak vliegers in de lucht.

23 Oktober: Bespreking van Jelle zijn eerste schoolmaand. Net zoals Tobi doet ook Jelle het goed op school. Jelle is wel iets kieskeuriger in eten dan Tobi. Tegenwoordig eet hij alleen nog bananen, als ik ander fruit mee geef naar school, komt dat weer terug. En naar de Duitse school mogen geen enkele koeken meegegeven worden.

Tobitaal: “mama, het terras is het dak van mijn kamer”. Dat is inderdaad zo, maar ik vind het toch altijd opvallend en ‘typisch Tobi’ om zo’n opmerkingen te horen

Tobitaal: “Mama, ich bin so mude”. En nadien in zijn bed: “mama, ben jij ook moe?“ ik zeg ‘ja’. Tobi: “ga dan maar vlug in je bed, ga maar lekker slapen”.

Nog typisch Tobi: Toen we in België waren en van de Kempen richting Antwerpen reden, zei Tobi op de E34 ter hoogte van Wommelgem: ‘mama, als we hier rechtdoor gaan, komen we aan ons ander huis’. Ook nadien toen we ergens reden herkende hij waar we waren.

Nr 3

25 Oktober hebben we een onthaalmoeder bezocht in Minseln. In ons dorp en in de 2 dichts bijliggende dorpen zijn er geen Tagesmutters en in Minseln is er maar één.  Het idee is dat we vanaf september voor een paar dagen per week babyopvang hebben, zodat ik ook nog tijd heb om met de 2 groten apart iets te doen. Tobi zal dan ook naar school gaan en alle dagen om 1u thuis zijn en dan kan ik samen met hem eerst nog wat huiswerk maken en/of hobby’s doen, vooraleer Jelle en de kleinste thuis komen.

29-10-2012 om 15:08 geschreven door Lien  

We bereiden ons momenteel voor op een bezoek aan België. Het belooft druk te worden: 3 adressen in 3 dagen… Het verslag volgt later.

6/10/2012: we werkten vandaag verder in de voortuin, want het weer was weer mooi en Gert voelde het kriebelen. We hebben van onze lieve overbuurvrouw een heleboel plantenstekken gekregen, waardoor ons onkruidperceel nu veranderd is in een brak stuk grond met hier en daar een gekleurd bloempje.

3/10/2012: nationale feestdag in Duitsland (feest van de eenmaking van oost- en west Duitsland). ’s Morgens leek het alsof we hier ook de ganse dag een ‘drash National’ zouden hebben, maar het klaarde gelukkig snel op en in de namiddag was het zelfs heel mooi weer en zijn we weer aan het werk gegaan in de tuin. Dit keer hebben we een stuk van de voortuin aangepakt. De jongens hebben goed geholpen door met hun kleine kruiwagens mee te helpen om het snoeisel naar de composthoop te brengen. Achteraf vernamen we van de buren wel dat je op zon- en feestdagen in Duitsland eigenlijk niet mag werken (ttz. Zeker niet in het zicht (dus niet in je voortuin – we hadden de straat ook half ingenomen met snoeisel J) en ook niet iets dat lawaai maakt)). We hadden zo al wel iets vernomen, maar hadden hier precies toch ook al anderen horen werken op zondag, enfin, de tuin ziet er toch al weer een stukje beter uit, al zullen we nog vele dagen van mooi weer nodig hebben om hem helemaal rond te krijgen.

30/09/2012: uitstapje naar het Titi-meer.  Aangezien het vandaag geen al te slecht weer was, hadden we zin om eens op uitstap te gaan. Een bezoekje aan de Bodensee leek ons wel leuk, dus we beloofden de kids om naar de boten te gaan kijken. De gps gaf een 2-uur durende route aan, die ons door de bergen langs mooie landschappen en voorbij vele skipistes leidde. Omdat de kids onderweg toch weer bleker werden met het toenemende aantal bochten, besloten we bij het zien van het eerste meer om geen verdere risico’s te nemen en om dat meer dan maar te gaan bezoeken. We zagen uit de verte dat er boten op lagen, dus we konden onze belofte alvast waar maken.  Eens  op de parking aangekomen volgden we de pijlen naar de ‘toeristen zone’: het deed ons wat denken aan de Belgische kust: een aantal winkels, cafés en  restaurants langs het water, waar je op zondag sjaaltjes en souvenirs kan kopen. Aangezien het al middag was toen we aan kwamen, gingen we eerst iets eten, in een restaurant dat van binnen helemaal uit hout was gemaakt, met zo’n typische houten Tiroler tafels met banken errond. Nadien hebben we rond het meer gewandeld (6,5 km) en zijn we met een roeiboot ook op het water gegaan. Resultaat van de dag: 8 vermoeide benen en 2 vermoeide armen. Zie link naar foto's onderaan deze rubriek.

Voor het vervolg van de kinderverhalen en update nr 3: zie rubrieken 'kidsstories' en 'nr 3'.

Hierbij het nieuws van de voorbije 10 dagen:
Na de ‘lancering’ van mijn blog is het ‘bezoekersaantal’ flink de hoogte in geschoten. Bedankt aan iedereen voor de interesse en voor alle mails en berichten in het gastenboek! Leuk om te zien dat iedereen geïnteresseerd is in het reilen en zeilen van ons gezinnetje.

27/09/2012: eerste Duitse les. Ik was op voorhand bang dat het was moeilijk zou zijn, want mijn lerares in België had gezegd dat ik zo ongeveer op niveau A2 zat en ik had met ingeschreven voor niveau A2/B1. Ik had me zowel voor schrijven als voor spreken ingeschreven, maar schijven had ik in België eigenlijk zo goed als niet geleerd. We waren met 14 in de les: de jongste 2 waren 14 en 15 jaar, 2 au-pairs uit het Franstalige Zwitserland, die in Rheinfelden Zwitserland werkten, dan waren er nog twee 18 jarigen die hier één jaar in een gastgezin komen om hier 1 jaar te studeren. 2 politieke vluchtelingen van 25 jaar uit Macedonië, een drietal Italianen, die hier komen omdat ze in Italië geen werk kunnen vinden en hier in de horeca werken, 2 Hongaren en een Japanse. De meesten zijn hier al 6 maanden tot 1 jaar. Ik was op 1 na de oudste en was hier nog maar het minst lang. De lerares vond mijn niveau van spreken te hoog voor deze groep, dus ik mag al een groepje hoger J. Nadeel is wel dat dat dan 2 avonden per week zijn, waarvan 1 al om 5 uur begint en de andere om 6 uur, dus Gert zal dan op tijd thuis moeten zijn, ofwel moeten we hier een babysit geregeld krijgen.  We zien nog wel hoe we dat regelen, maar het is maar tot de kerstvakantie, dus ook niet zo heel lang.

23/09/2012: zondag stond een wandeling van 16 km op de agenda, met enkele Evonik collega’s. Ik had er op voorhand wat bang van, want 16 km in de bergen ‘in mijn toestand’, is toch niet evident. En dan met de kids er bij – we zouden wel een wandelrugzak en een buggy meenemen – bleef het toch een grote uitdaging. Maar het weer zat mee zondag ochtend, we waren op tijd opgestaan en de pick-nick stond al klaar. Helaas bleek toen dat Jelle niet zo heel goed was. Hij had last van zijn buik en wou niks eten. Enfin, we zouden vertrekken en zien hoe het zou gaan. 100 meter voor de aankomst op de parking, werden de bergbochten hem te veel en kwam het weinige beetje melk dat hij had gedronken er terug uit in de vorm van zure room. Ook Tobi had tegen die tijd een iets witter kleurke in zijn gezicht. Maar na even de frisse buitenlucht ingeademd te hebben, klaarden de gezichten van de kids op en startten we onze route. De eerste 100 meter begonnen we met een klim naar boven, maar daarna was het een lange tijd minder stijl, met afwisselend wat bergop en bergaf. Jelle wou jammer genoeg helemaal niet stappen en heeft de ganse dag in de buggy gezeten. En een stadsbuggy duwen op bospaadjes is behoorlijk zwaar voor mama en papa. Chapeau  voor de papa die bijna al het werk op zich genomen heeft. Tobi heeft wel flink gestapt en had ook zijn loopfiets mee, maar voor bergop te gaan en na de middag, waren ook zijn benen moe van het wandelen/fietsen en had de papa dus een zeer zware job: Tobi op de rug en Jelle duwen in de buggy. Gelukkig was het gezelschap fantastisch: allemaal zeer sociale en vriendelijke mensen, die allemaal wel eens een klapke kwamen doen met de nieuwelingen en eens kwamen polsen naar mijn kwaliteiten van de Duitse taal (waarvan ze vonden dat die zeer goed was (om hier nog maar 3 weken te wonen)). Op het einde van de dag hebben we dan nog even een ommetje van een paar km gedaan. Achteraf bleek dat we uiteindelijk eerder 20 à 24 km afgelegd hebben, maar we zijn wel in schoonheid geëindigd: met 0,5 l bier, frieten en worsten, op een terrasje in de zon J

21/09/2012: een smsje gekregen van mijn schoon-zusje Katrien: of ze even mocht binnenwippen/logeren? Natuurlijk! grappig enook heel leuk dat je ook op 700 km van ‘huis’ nog ‘de zoeten inval’ kan hebben J Heel goed gedaan Katrien!

20-22/09/2012: donderdag tot zaterdag bezoek uit Mechelen gekregen. Op het programma stond een bezoek aan het Vitra Museum (design museum) in Weil am Rhein (ong. 20 min. van hier). Hoewel het museum zelf gesloten was wegens ombouw tot nieuwe collectie, was het zeker de moeite waard. De site van het museum bestaat immers uit verschillende gebouwen. Een 2 uur durende rondleiding bracht ons naar ‘the Dome’, een half bolvormige tent die voor exposities, optredens, etc. gebruikt wordt. Verder bezochten we de brandweerkazerne van Zaha Hadid en een gebouw met verschillende vergaderzalen, gebouwd door de Japanse architect Tadao Ando. Daarnaast is er op de site het ‘Vitra Haus’, waarin de ganse Vitra collectie tentoongesteld is (meubelen, lampen, design hebbedingetjes, etc.). Dat huis op zich is ook een kunstwerk en je bent er ook zeker een uur zoet om alles te bekijken. Zeker de moeite waard dus: zie foto’s in bijlage.

Voor specifiek nieuws ivm de kids: zie onderaan in het item 'Kidsstories'

Bijlagen:
IMG_2592ProductieVitra.jpg (112.8 KB)   
IMG_2595VitraHaus.jpg (193.8 KB)   
IMG_2597hadid.jpg (82.5 KB)   
IMG_2602wandeling T&J.jpg (243.1 KB)   
IMG_2658 fam smans aan titimeer.jpg (174.3 KB)   
IMG_2663 Gert roeit op titimeer.jpg (166.3 KB)   
IMG_2669 LIen en kids in boot op titimeer.jpg (257.4 KB)   

11-09-2012 om 20:33 geschreven door Lien  

Dankzij de proffessionele hulp van 3 verhuismannen is alles zonder brokken in Duitsland geraakt. In de dozen met keukenspullen zat wel meer papier/beschermfolie dan keukeninhoud. Ook schilderijen, spiegels en andere breekbare zaken waren supper goed ingepakt, waardoor alles pico bello hier geraakt is.

11-09-2012 om 00:00 geschreven door Lien  

Voor zij die het nog niet via andere tamtamkanalen vernomen hebben: nr 3 is 'in de maak' en wordt half februari verwacht.
Hij/zij laat zich al goed voelen.

4/10/2012: eerste controle bij de Duitse gynaecologe. Na een zeer grondig onderzoek (dat dubbel zo lang duurde als wat we in België al gehad hebben), heeft de dokter geconcludeerd dat de baby helemaal in orde is. Verder werden mijn gevoelens bevestigd: DAS BABY is zeer actief!! Die gaat hele sterkte beenspieren hebben, ik vermoed dat DAS BABY direct na de geboorte al zal kunnen lopen, of toch voetballen, want sjotten heeft het al genoeg geoefend.

Grappig was wel dat toen de gynaecologe hoorde dat we een goede verzekering hebben, dat we dan plots een ‘pakket’ aangeboden kregen, met extra echo’s etc. We kregen ook een doorverwijzing naar Basel om daar nog eens met betere apparatuur grondigere checks te laten uitvoeren.

Die extra controle in Basel hebben we de 8^ste dan gehad en ook daar bleek alles in orde te zijn. De baby weegt nu ongeveer 500 g en is ongeveer 24 cm groot.

11-09-2012 om 00:00 geschreven door Lien  

In bijlage het huis langs buiten en een klein stukje tuin (ong. 1/5de van het geheel)

Bijlagen:
IMG_2345kl.jpg (277.4 KB)   
IMG_2348kl.jpg (513.5 KB)   
IMG_2349kl.jpg (418.3 KB)   

10-09-2012 om 00:00 geschreven door Lien  

10-09-2012 om 00:00 geschreven door Lien