Wat is er weer allemaal gebeurd de voorbije weken? Blijkbaar veel, want het heeft weer lang geduurd eer ik tijd had om deze blog te updaten.

1-2 december: Kerstmarkt in Rheinfelden. Het stelde niet veel voor, al dacht ik heel even dat het nog interessant zou worden, aangezien er aangekondigd was dat de Sint zou langskomen. Rond 4u was hij daar dan: een man die eerder op een mislukte Kerstman leek en blijkbaar een oude bekende tegen kwam, waar hij een half uur mee staan kletsen heeft, zonder ook maar even aandacht te schenken aan de kinderen. Na dat half uur kletsen zat zijn shift er op en was hij weer weg. Zwarte Pieten waren er niet bij. Onze jongens vonden het in elk geval niet erg, ‘t was koud en ze gingen liever naar binnen om taart te eten, die rare man interesseerde hen niet.

’s Avonds hebben we toch maar een schoen onder de schouw gezet, met een wortel en een goeie Belgische pint er bij, in de hoop dat een ‘echte’ Sinterklaas iets zou brengen. Het speelgoed werd netjes opgeruimd, zodat de Sint zou zien dat hier flinke kinderen wonen en er werden nog een paar Sinterklaasliedjes gezongen.

En wonder boven wonder: de nacht is de Sint gekomen! We hebben nu een station voor de treinen en een houten garage met 3 verdiepingen en een lift, waarin niet alleen auto’s, maar ook treinen passen! Met dank aan het hulp-DHL-Sinten was er niet alleen speelgoed, maar waren er ook nog mooie en lekkere chocolade figuren. Heerlijk!

Dit weekend is er ook heel veel sneeuw gevallen in Eichsel. Genoeg voor de allereerste ski-les van de jongens. Ik was er niet helemaal van overtuigd of het al de moeite zou zijn om ski’s aan te schaffen voor de mannen, aangezien Jelle toch nog klein is en Tobi niet de meest flexibele. Ik had gedacht dat het voor de jongens al een hele uitdaging zou zijn om alleen al ski-botten aan te doen en met latten er onder een beetje voort te bewegen, maar het viel reuze goed mee. Ze sloegen er allebei in om een beetje te stappen en te glijden in de sneeuw en roetsjten beiden van de bovenkant van onze tuin naar onder. Daarna hebben we nog een tocht met de slee gemaakt (hoewel de papa al heel moe was van het helpen met het skiën) en toen ik nadien vroeg wat ze het leukste gevonden hadden, dan was dat het skiën.

7 december: we zouden vandaag naar Frankrijk vertrekken, er moest nog ’t een en ’t ander ingepakt worden, maar ik wou ook nog ‘snel’ langs de dokter te gaan. Uiteindelijk heb ik meer dan 2u in de wachtzaal gezeten, om uiteindelijk met een paar voorschriften en schele koppijn (van de honger) er bovenop, weer huiswaarts te keren. Dan in sneltempo gegeten, het resterende ingepakt en de kids van school gaan halen. ‘T was 4 uur eer we konden vertrekken. We passeerden nog een paar apothekers, maar geen van allen hadden de voorgeschreven producten op voorraad, dan maar hopen dat het in Frankrijk zou lukken. Tegen half 5 reden we verder, ’t begon toen al donker te worden, maar het zou volgens de GPS maar 2,5 uur rijden zijn naar de Elzas/De Vogezen. Het eerste stuk reden we inderdaad vlot: hoewel het sneeuwde en al donker was, viel het op de autostrade redelijk goed mee om te rijden. Het laatste half uur was andere koek: binnenbanen door bossen en bergen. Pakken dikke sneeuw kwamen op ons af en het was pikdonker. De toegelaten snelheid was 90 km/u, maar we haalden amper 30 km/u. Gert moest zich zo op de baan concentreren, dat hij de GPS niet in ’t oog kon houden. Ik zei hem wanneer de gps scherpe bochten aan gaf en naar welke kant ze gingen. Zonder winterbanden hadden we dit zeker niet kunnen doen. Gelukkig lagen er achterin 2 te slapen, dus daar hadden we al geen last van. We waren echt opgelucht als we onze bestemming (met enige vertraging) bereikt hadden.

8-14 december: vakantie in Centerparks in de Elzas/De Vogezen. Ons vakantiehuis was echt super de luxe: 3 slaapkamers, 2 badkamers, waarvan 1 met bubbelbad en 1 met sauna. Het plan was dat de kids genoeg rust zouden hebben, want als ze elk hun eigen kamer hadden, zouden ze elkaar ’s avonds niet wakker houden en ’s morgens niet wakker maken. De realiteit is echter altijd net iets anders dan je wenst: de eerste nacht heeft Tobi een paar keer overgegeven. Wellicht iets verkeerd gegeten de avond er voor (hij had vis gegeten op restaurant). Ook ’s ochtends de eerste dag kwam het eerste eten er snel weer uit, maar daarna was het voorbij. Jelle is zowat elke ochtend om half 7 wakker geworden. Hoewel hij het ’s middags ook niet nodig vond om te slapen (we hebben hem wel altijd in bed gelegd), en ’s avonds op het ‘normale’ uur in bed ging, was hij dus de ganse week vroeg op. En hij sloeg er dan in om Tobi altijd wakker te maken, dus ’t was ’s morgens altijd ‘feest’. Voor de rest hebben we die week dus veel gezwommen en in de binnenspeeltuin/ballenbad gespeeld. Hoewel dat laatste vooral voor de papa en de kids was weggelegd, want ik ben momenteel niet flexibel genoeg meer om mij in bochten door touwen parcours te begeven. De toeristische brochures die we vonden lieten blijken dat er in de omgeving ook heel wat leuks zou te doen zijn: een stoomtrein waar je een rit mee kan doen, een unieke scheepslift, Metz, Nancy en Straatsburg op 1 à 1,5 u rijden, maar helaas was het 1) echt veel te koud om een uitstap te doen (min 10 graden de woensdag en de ganse week een dik pak sneeuw) en 2) totaal dieptepunt van het toeristisch seizoen en dus eigenlijk zo goed als alles gesloten in de omstreken. Met de pakken sneeuw vonden we het ook niet de moment om een uitstap naar een van de grote steden te doen. Wel waagden we ons een dagje aan een bezoek aan “ het meest pittoreske dorpje van Frankrijk”, althans zo stond het aangegeven in de brochure (we vragen ons af hoeveel dorpen er zo niet worden aangekondigd?). Het vertrek was even moeilijk, want de schuifdeuren van de auto waren echt niet open te krijgen vanwege de vorst. We bezochten er de bron van de heilige Quirintius en maakten een wandelingetje in de vrieskoude. De dag nadien stonden er bij het ontbijt 5 rendieren in onze tuin: ééntje met een gewei en de vier anderen zonder. ’t Was echt prachtig om te zien, de dieren kwamen zo dicht bij ons huis en overal lag sneeuw, echt een postkaarttafereel!

Eens thuisgekomen moest alle was snel gedaan worden, om daarna de valiezen weer in te pakken en de kerstuittocht richting België voor te bereiden.

Kids stories:

Jelle: “papa klopt op Sinterklaas” (om de chocolade ventjes in stukken te breken – maar het maakt toch veel indruk bij Jelle, dat papa daar zomaar op klopt)

29-12-2012 om 21:01 geschreven door Lien  

Terwijl de winkels en huizen hier stilaan vol raken met kerstartikelen en ook de kerstlichtjes overal beginnen te branden, is er van Sinterklaas weinig te zien of te horen. Bij de afdeling snoepgoed van de supermarkt waar ik ga, was er welgeteld 1 sinterklaasartikel te vinden: 1 soort chocolade ventje (een sint). Voor de rest totaal niets: geen speculaze sinten of pieten, geen chocolade zwarte pieten, geen marsepein, niet in de supermarkten en ook bij de bakkers is er totaal niks. Ook op de Duitse kinder-TV zijn er geen sinterklaasprogramma’s, dus kijken we maar naar Dag Sinterklaas op Ketnet. En in de bibliotheek had men wel een paar boekjes over de Sint, maar die waren helaas al allemaal uitgeleend.

17 November: ski-beurs in Rheinfelden. We hebben voor de 3 jongens ski’s gekocht en voor de kleinste 2 ook ski-botten. Tobi is ook ingeschreven voor een 4-daagse ski-cursus, eind januari/begin februari. Benieuwd wat dat gaat geven…

23-27 November: bezoek van Moeke en Els. Terwijl Els gehoopt had op een beetje sneeuw, krijgt ze enkel regen, 4 dagen lang. Pech Els, want vandaag heeft het gesneeuwd. Jelle profiteert van het weekend en hangt ganse dagen rond Moekes nek. Hij kan plots ook niet veel meer alleen: alleen jas en schoenen aan en uit doen gaat plots niet meer en ook het eten tracht hij uit te besteden. De strenge ogen van mama en papa laten helaas minder toe dan Jelle en Moeke zouden willen J

Zaterdag 24 november: kerstmarkt in de school in Minseln. We trekken er naar toe, vooral omdat ik benieuwd ben om die school eens langs binnen te zien. Uiteraard is het een beetje zoals in elke school, met dat verschil dat ze hier vanaf het 5^de studiejaar op school notenleer krijgen. En in de school in MInseln kunnen de kinderen ook accordeon leren spelen.

Gert had deze zomer quasi geen verlof genomen. We hadden eerst gepland om in augustus op reis te gaan, maar toen de plannen van de verhuis kwamen, bleek dat hij in juli geen verlof meer kon nemen, aangezien zijn collega’s dan al weg waren, en er permanentie moest voorzien worden. In augustus moest hij hier direct beginnen en was er na de verhuisdagen dus ook geen tijd voor een paar dagen tussenuit. Gert had gedacht om de (vele) resterende verlofdagen te kunnen overdragen naar volgende jaar, vermits we in februari toch wel wat recupdagen zullen kunnen gebruiken. Helaas pindakaas: HR liet vorige week weten dat die verlofdagen niet kunnen overgedragen worden naar volgend jaar. Dus bleek dat we nog snel verlof ‘moeten’ nemen. En verlof nemen om gewoon maar thuis te zitten dat zag Gert niet echt zitten, dus gingen we informeren voor een last-minute. We informeerden bij het reisbureau naar familiekamers in Egytpe of Turkije en men kon voor ons een interessant aanbod vinden in Egypte: een all-in formule, met familiekamer met tussendeur tussen kinder- en ouderkamer. De dame van het reisbureau ging haar checklist af, alles was in orde, zo mag ik onder meer tot de 36^ste zwangerschapsweek vliegen, maar dan kwam die laatste vraag: “zijn jullie reispassen in orde?” Euh reispassen? Neen, die hebben we niet eens meer en we weten bovendien niet eens hoe we die hier nu in orde moeten brengen. Even de ambassade checken dus. Na wat rondvraag bleek dat je voor Egypte eigenlijk geen reispas nodig hebt, maar je gewone pas moet wel nog 6 maand geldig zijn op het moment dat je terug keert. En ook dat is blijkbaar niet meer voor ons alle 4 het geval. Gert zijn pas vervalt binnenkort, maar in tegenstelling tot in België, wordt je daar hier niet automatisch van op de hoogte gebracht. De ambassade liet ons weten dat we dat zelf in het oog moeten houden. Verder vernamen we dat een reispas hernieuwen/aanmaken zo ongeveer een maand duurt, en aangezien ik binnen een maand niet meer mag vliegen, vallen alle reisbestemmingen met reispas daardoor dus uit de boot. Ook een gewone pas hernieuwen duurt nu plots ook veel langer en aangezien we daarvoor naar de ambassade moeten is dat ook redelijk omslachtig. Opmerkelijk is ook dat onze ambassade in Berlijn is en Berlijn ligt van bij ons uit verder dan Antwerpen. Het wordt ook toegestaan om je pas te hernieuwen in de gemeente in België waar je het laatste gewoond hebt en in ons geval is het, omdat we ‘grensbewoners’ zijn, ook toegelaten om naar de Belgische ambassade in Zwitserland te gaan, die ligt ‘maar’ op 90 km van ons huis. Enfin, aangezien de beperkte houdbaarheidsdatum van Gert zijn pas, vallen er dus nog meer zonnige bestemmingen uit de boot en resten enkel nog de Canarische eilanden. En nogmaals helaas pindakaas: op de Canarische eilanden zijn geen interessante last-minutes meer te vinden. Troostprijs: een weekje naar Centerparks in Frankrijk (de Vogezen/ ELzas). We hebben dan in elk geval garantie dat het zwembadwater warm zal zijn (wat men voor Egypte niet kon beloven – buitenzwembaden worden op het einde van het seizoen niet altijd meer verwarmd). En bovendien hebben we ons als extra troostprijs dan maar getrakteerd op een bungalow met sauna en bubbelbad. We kijken er naar uit…

Kids stories

De jongens weten dat de Sint in aantocht is. De Sinterklaas CD is uit de schuif gehaald en kan niet genoeg op staan. Zodra Jelle thuis komt, zet hij de muziek aan. Hij weet precies welke 2 knoppen hij daarvoor nodig heeft en zet zich dan op zijn klein stoeltje voor de CD-speler. Sinds kort heeft hij ook een knop ontdekt (ik weet zelf niet welke) om telkens weer het eerste liedje te horen. En dat is “Hij komt, hij komt…” en dan zegt hij: “Tobi, hij komt”. En dan Tobi: “ja, dat is de bedoeling”. Ik hoop maar dat hij gauw komt, want die hoge kinderstemmetjes en steeds dezelfde liedjes… En zoals hierboven gezegd volgen we de Sint ook op Ketnet. Daar zien de jongens hoe de Sint met zijn paard op de daken kan lopen en dat de Piet de cadeautjes door de schouw steekt. Gelukkig hebben we nu ook een schouw, en die is dan ook al aandachtig bestudeerd: langs binnen en buiten.

Jelle is een paar dagen ziek geweest: koorts en een ganse week heel veel geslapen.

23 November: toen ik de kinderen van school ging halen, waren ze nog op wandel. Daarna hadden ze hun wekelijks turn-uurtje en daarna wou ik nog naar de kersmarkt van Adelhausen gaan. Blijkbaar wel iets te ambitieus: wandelen, turnen en dan nog een eindje stappen van de auto naar de markt… Ik heb ze moeten omkopen met de belofte dat ze daar een wafel zouden krijgen. Maar ze waren ook heel blij met het optreden van de plaatselijke muziekschool: trompetten, blokfluiten en dwarsfluiten. De jongens keken gefascineerd toe. En dan weer terug te voet naar de auto. Niet al te ver, maar toch heel zwaar, vooral voor de Jelle. Om 6u15 vroeg hij om in bed te mogen, en hij heeft meer dan de klok rond geslapen.

Vorig weekend zaten we aan tafel te eten toen Tobi plots zij dat we onze handen in elkaar moesten vouwen en dan “gute gaben .. AMEN” moesten zeggen. En bij het zeggen van het woord AMEN moet iedereen elkaar een hand geven. Blijkbaar doen ze dat op school telkens voor het eten, maar dat wisten we tot hiertoe niet. Sinds dien wil hij voor elke maaltijd bidden. Ik heb al eens gezegd dat dat thuis niet hoeft, maar hij wou het toch liever wel doen. Ik heb ook eens geprobeerd te zeggen dat het ’s ochtend niet hoefde, maar ook dan deed hij het liever wel. Hij zei ook eens,’mama, gaan we zo doen’ (vouwt zijn handen in elkaar) en dan met een smekend stemmetje ‘alstublieieieieft’ (met pupie-ogen er nog bij). Nog een paar jaar en hij kan misdienaar worden…Jelle daarentegen vind al dat bidden wat overbodig, of doet het gewoon niet om tegendraads te kunnen doen.

30 November: Tobi heeft vandaag zijn eerste kiné sessie gehad, hier in Duitsland. Ik mocht in de wachtzaal wachten en hoorde hem tot daar lachen, een goede start dus. Knippen  heeft hij goed gedaan, een kindje tekenen, op zijn Tobi’s en werpen met een zandzakje ook op zijn Tobi’s. Vanaf nu gaan we dus weer elke week kiné doen.

Typisch Tobi: Tobi bestudeerd hoe het water uit de chasbak van de WC in de WC moet lopen.

Nr 3

28 November nog eens op controle geweest. Alles in orde met de baby. De gynaecoloog verschoot er wel van dat ze de baby zo goed voelde bewegen. ’t Is inderdaad ook de actiefste van de 3, dus dat belooft voor binnenkort…

En wat mij betreft: Mijn bloeddruk was ietske te laag (9/5), dus kreeg ik als advies om wat meer koffie te drinken, of cola mocht ook en natuurlijk veel water. Ik houd het maar op dat laatste, maar eigenlijk heb ik af en toe wel eens zin in een glaasje alcohol, dat zou eigenlijk ook wel kunnen helpen. Die lage bloeddruk is op zich geen probleem en zijn een gevolg van de zwangerschapshormonen.

Gisteren heb ik voor de laatste keer mijn laarzen aangedaan. Dat ging echt zo moeizaam met die dikke buik, daar begin ik niet meer aan.

02-12-2012 om 00:00 geschreven door Lien  

9 nov – 11 nov: weekend Ardennen

Vrijdag: rond 10 u vertrokken, om rond 15u30 in de Ardennen te arriveren.  De vrijdag diende vooral om ons te installeren, lekker te eten en bij te babbelen met de Vlimmerse bende, die ondertussen uit 24 volwassenen en 11 kinderen bestaat.

Op zaterdag stond er een wandeling op het programma, bijna iedereen ging mee, want we hadden een wandeling gevonden die in het boekje stond aangegeven als ‘voor iedereen toegankelijk’. Met wandelschoenen aan, buggy’s, kinderdraagzakken en rugzakken gingen we op pad. Al snel verlieten we de verharde weg en sloegen we een onverhard bospad in. Aanvankelijk leek er nog niet veel aan de hand, maar het bospad vernauwde en ging daarna ook vrij stijl naar beneden, om te eindigen in iets dat meer op een rivierbedding dan op een wandelpad leek. De buggy’s moesten opgevouwen worden, de kinderen werden op de schouders van de vaders gezet en de moeders mochten met de ‘wandel’wagens sleuren.  Na de afdaling zei Tobi:’ mama, ik heb genoeg gewandeld’, maar na een steile afdaling, komt natuurlijk ook nog de klim… Maar het was mooi in het bos, we zagen een kabbelend beekje, kabouters en roze olifanten... (zie foto)

Zondagvoormiddag trok een deel van de groep er op uit om een langere/’off-road’ wandeling te doen, maar wij kozen er -met nog een paar anderen- voor om een ‘simpele wandeling’ te doen. We namen de verharde weg door het dorp en lieten ons dan verder leiden door ons oriëntatie vermogen. Het tripje was inderdaad niet te lang en simpeler dan de dag er voor, maar er was toch weer een groot deel over een bemodderd pad, wat niet voor alle buggy-duwsters even leuk was… (zie foto)

Na het middag eten sloten wij ons gezellig en zonnig weekend af en staken we onze vermoeide kinderen in de auto, om weer de lange trip naar huis aan te vatten. Er werd veel geslapen op de achterbank, maar maandag waren ze toch nog mude toen  ze naar school moesten (zie verder kids stories).

1 nov-4 nov: bezoek van Oma en Opa.

Op 1 november zouden we naar Basel gaan, omdat het daar kermis was. Aangezien het hier in Duitsland op 1 november ook een feestdag is, waren er wel meer mensen met dat idee. De file en zoektocht naar parking was dan ook groot, maar na 3 kwartier naar parking zoeken, zijn we er dan toch in geslaagd een plekje te bemachtigen. De kermis in Basel was ‘groots’: verdeeld over verschillende pleinen, trokken we van het ene deel naar het andere en genoten we ondertussen van het mooie zicht over de Rijn. (foto)

2 november: bezoek aan het Vitra museum. Deze keer was de tentoonstellingszaal wel open en was er een tentoonstelling over Pop Art (wat eigenlijk niet echt mijn ding is). Maar ik heb wel opnieuw genoten van het Vitra huis zelf en heb er een geweldige ligstoel ontdekt. Hij ligt ongelofelijk goed, we weten waarvoor te sparen…

3 november: na een bezoek aan de markt van Rheinfelden, hebben we in de namiddag een wandeling gemaakt rond ons dorp. Na 2 uur stappen tussen de velden, arriveerden we hongerig en dorstig bij Hotel Maien, waar we genoten van een overheerlijk wild menu. Het was niet alleen heel lekker maar ook super veel, eigenlijk gewoon veel te veel.

Kids stories

15 november: Sint Maarten stoet = lantaarnloop in Eichsel. Sint Maarten wordt hier overal nog gevierd. In Rheinfelden heeft men dan een grote stoet, met een echte Sint-Maarten op een paard en daarachter lopen alle kinderen met lantarens (is altijd ’s avonds in het donker). De grote stoet van Rheinfelden hadden we gemist omdat we in de Ardennen zaten, maar donderdag avond was er een in Eichsel (ons dorpje). Alle kindjes van het dorp waren aanwezig met hun lantaarns. Onze jongens hadden lantaarns die ze op school geknutseld hadden, een exemplaar met een kaars in, maar de andere jeugd is hier al professioneel uitgerust met lantaarns met led lichtjes in. De stoet vertrok om 6u aan de kerk en deed een paar straten. Daarna werden Sint-Maarten liedjes gezongen en werd een toneelstukje opgevoerd door enkele kinderen. Super gezellig, alleen jammer dat ik er niet bij was, want ik zat in de Duitse les. Het enige minpuntje van de avond was de Pretzel verkoop (= van die Duitse broodjes met korrels zout op). Niet dat de jongens die niet lustten, maar aangezien zij die grote hoeveelheid zout niet gewoon zijn, was de nadorst groot. En dat is niet bevorderend voor het slapengaan. Hoewel dat op zich nog meeviel, waren ze allebei ’s anderendaags om 6 u wakker, omwille van de grote dorst. Weer wat bijgeleerd… 

Tobi: de laatste zwemles is gepasseerd. Alleen zwemmen zit er nog niet in, maar hij heeft er in elk geval veel plezier aan gehad.

Sinds een tijdje hebben we een ‘shortcut’ ontdekt naar de school. In plaats van over de grote baan, rijden we nu los door de velden (er is wel een weg aangelegd, maar er kunnen geen 2 auto’s passeren, tenzij ze allebei een stuk in het veld rijden). We rijden dan ook langs een stuk weg dat we eens genomen hebben op de wandeling met oma en opa. Elke keer opnieuw zeggen de jongens dan: “hier hebben wij gewandeld he”.

Als we voorbij hotel Maien komen zeggen de kids altijd ‘hier hebben wij lekker gegeten met oma en opa’.

Tobi is naar de friseur geweest (kapper). We waren een paar dagen voordien even binnengesprongen om een afspraak te maken en toen hadden de jongens elk een klein speelgoedje gekregen. Toen we weer toekwamen voor onze afspraak, was Tobi al binnen (in zijn ‘Neder-Duits’) aan het babbelen met de kapster, terwijl ik Jelle nog aan het losmaken was. Het kapsalon zelf behoort, naast het hotel Maien en Café Elke, tot de enige 3 publieke locaties van Eichsel. Het salon bestaat al 40 jaar en aan het interieur is ook in 40 jaar nog niets veranderd. Dat kan natuurlijk ook niet, want een knipbeurt voor Tobi kostte 5 euro (inclusief de 2 cadeautjes die hij en Jelle gekregen hebben).

Na het weekend Ardennen moesten de jongens er maandag op tijd uit, omdat Tobi op maandag ochtend ‘spraak, dans en bewegingsleer’ heeft. Aangekomen op school, ging hij in zijn klas op de grond liggen en zei hij tegen de juf ‘ich bin so mude’.

‘Tobi-Stori’: ik vraag tobi hoe zijn juf heet (tot hiertoe wist hij dat nog altijd niet). Nu blonken zijn ogen, want hij wist het: ‘Juf Annette’. ‘Maar’, zegt Tobi, ‘ik heb twee juffen’. Ik vraag hoe de andere heet, maar dat weet hij niet (’t is Gaby). Ik vraag hem wie de liefste is: Annette of Gaby?. Het antwoord is duidelijk: ‘Annette’, daar is geen twijfel over mogelijk. En Tobi vraagt of hij eens naar het huis van Annette op bezoek mag gaan. ’s Anderendaags vertel ik Annette dat Tobi gezegd had dat hij haar wil bezoeken. Ze vertelt me dat ze de dag ervoor met Tobi had zitten spelen en dat ze toen gedaan had met werken (ze werkt maar een halve dag) en dat Tobi wou dat ze bleef. Ze had gezegd,’ Tobi, je bent zo lief, ga je graag mee naar mijn huis’? Maar Tobi had gezegd dat dat niet ging, want dat zijn mama hem kwam halen. ‘Ah’, had Annette gezegd, ‘kom je dan eens met je mama op bezoek? ‘ Vandaar dus de vraag van Tobi om eens bij Annette op bezoek te gaan. En dan moet je je hierbij vooral bemerken dat die Juf dat allemaal in het Duits gezegd had, en dat Tobi dat dus allemaal perfect verstaan had, en dat vinden wij wel heel knap!

Nr 3

30 oktober nog eens naar de gynaecoloog geweest: alles was in orde: wel wat ijzer en magnesium bij nemen, dat laatste is vooral tegen de harde buiken, die ik al vroeg heb, enerzijds omdat ik zelf niet veel stil zit en anderzijds omdat DAS baby niet veel stil zit (ik vermoed dat die kort na de geboorte zal kunnen lopen)

6 november: suikertest gehad bij de gynaecoloog. Dwz: op een nuchtere maag een suikeroplossing drinken en dan om het uur een bloedstaal afnemen. In tegenstelling tot in België was de suikeroplossing hier wel lekker, maar het wachten tot half 12 om te mogen eten, viel toch weer zwaar. Wat het resultaat is weet ik nog niet, mijn boekje met gegevens van de gynaecoloog ben ik immers daar vergeten, maar ik ga er van uit dat ze me wel zouden bellen als er iets zou zijn. Ondertussen snoep ik lustig verder. Ben nu ongeveer 6 kg bijgekomen in 6 maand.

19-11-2012 om 20:28 geschreven door Lien  

Het is al weer een dikke twee weken geleden dat ik een update geplaatst heb, dus hoog tijd voor wat nieuwe verhaaltjes! Wat is er zo allemaal gebeurd de voorbije weken?

11-14 Oktober: bezoek aan België. We zouden om half 4 vertrekken, maar wegens een brand bij Degussa werd het 5 uur eer we goed en wel ons zonnig oord konden verlaten. Gert heeft de eerste uren in de auto nog moeten bekomen van de indrukken en stress van die werkdag. In de voormiddag was er al iets mis gegaan en toen hij daarvan melding ging maken bij zijn overste, zag hij rookpluimen opstijgen uit het gebouw dat hij 5 minuten daarvoor had verlaten. Wetende dat er zich nog iemand in dat gebouw bevond toen hij daar weg ging, zijn ze met 2 daarheen gespurt. Balans: gelukkig geen al te groot menselijk leed (buiten een paar mannen die de schrik toch wel goed te pakken hadden), maar wellicht toch een ontslag wegens te grote menselijke fouten. Het feit dat Gert dat ontslag moet aankondigen aan die man, speelt hem een hele tijd door het hoofd terwijl we richting België rijden.

De kinderen ervaren de rit een stuk ontspannender: de DVD spelers komen weer goed van pas en er wordt gretig gegeten van de sandwiches die we meegenomen hebben. Rond half 8 zijn we in een tankstation gestopt om de mannen van pyjama’s en slaapzakken met benen aan te voorzien en kort daarna lagen ze in dromenland.

De drie nachten in België werden eerlijk verdeeld: eentje in Zandhoven, één in Mechelen en één in Vlimmeren. Hoogtepunten waren uiteraard gewoon het weerzien van iedereen: vrienden en familie en natuurlijk het grote feest van Ludo en Mady.

Terwijl de nieuwe burgemeester van Vlimmeren zondag avond zijn overwinning vierde, keerden wij weer ‘huiswaarts’. De vermoeidheid van de voorgaande dagen, gecombineerd met stortregen over bijna het ganse parcours, maakten het een vermoeiend terugrit. We waren blij als we weer in ons huis arriveerden.

15 Oktober: vandaag hadden we voor ’t eerst een babysit in Duitsland. In tegenstelling tot in België is het niet zo dat je de lokale Gezinsbond belt en een paar dagen later een babysit laat komen. Neen: eerst moest ik naar het ‘Familiecentrum’, daar was er een info-voormiddag over babysitters. Mijn gegevens werden genoteerd en nadien heeft die vrouw mij gebeld om te zeggen wie er bij ons kon komen babysitten. Die  babysit moet dan eerst een keer komen terwijl een van de ouders er bij blijft en pas nadien kan de babysitter komen zonder dat je er bent. Onze nieuwe babysitter, Elena, valt reuze goed mee: de kinderen vinden haar super, alleen haar naam is voor hen nogal verwarrend, want het overbuurmeisje heet Alyena en dat lijkt iets te hard op Elena. De jongens spreken nu van grote Alyena en kleine Alyena.

16 Oktober: ik had vandaag mijn eerste Duitse les in het niveau hoger dan het niveau waarin in schrijflessen volg. Ik heb nu dus 3 keer per week Duits: dinsdag en donderdag avond niveau B2 en donderdag ochtend schrijfles. De avondcursus is helemaal anders dan de ochtendcursus: zowel kwa inhoud als kwa publiek. De mensen die aan de avondcursus deelnemen spreken al een heel stuk verstaanbaarder dan die van de schrijfles, de meesten wonen en werken hier al één tot 8 jaar en velen hebben een Duitstalige partner, waardoor ze natuurlijk thuis veel meer Duits horen dan ik. Deze mensen zijn daarom ook zeer verwonderd als ik zeg dat ik hier nog maar pas woon, maar ik zeg er dan altijd bij dat Nederlands en Duits toch eigenlijk hard op elkaar lijkt. Al moet ik toegeven dat het niet motiverend is om huiswerk te maken, als iedereen vind dat je ’t al goed kan. Dan denk ik bij mezelf: ik hoeft thuis niet veel meer te leren en dan kijken we ’s avonds gezellig naar TV Vlaanderen, naar mijn favoriete programma Boer zoekt vrouw. De Duitse versie ‘bauer sucht frau’ is helaas net op hetzelfde ogenblik, anders zou ik ze beiden kunnen zien J

19 oktober: alweer een zonnige dag. Vandaag organiseerde het Familiecentrum een gegidste wandeling voor nieuwkomers, dus was ik uiteraard van de partij. Aangezien ik de enige geïnteresseerde was, kreeg ik een privé toer van 2 uur, langs de mooiste plekjes langs de Rein en in de stad. Ik ontdekte dat er een grot in de buurt is, die je kan bezoeken, een kasteel, een narrenmuseum, enz.

Zaterdag 20 oktober: alweer een mooie zonnige dag waarin we onze tuin onder handen genomen hebben. De kids hebben weer vlijtig meegewerkt met hun kleine kruiwagens en veel te grote handschoenen. We hadden ook nog wat dingen in de lokale doe-het-zelf winkel gaan halen. Toevallig was het daar Herbstfest: de kinderen mochten proberen om een voetbal in een betonmolen te sjotten, maar aangezien al snel duidelijk was dat dat nogal moeilijk was voor de kleinsten, was het ook al goed als ze de bal tussen de poten van de molen kregen. Jelle is daarin geslaagd, Tobi was vooral sterk in fel naar links of fel naar rechts sjotten. Maar dat maakte niet uit, want Jelle kreeg potloden en reflectoren voor 2 kids + een matteke voor zijn mama. Maar wat het allerbelangrijkste van dit Herbstfest was, was dat je ook de winkelwaarde van een winkelkarretje vol producten kon schatten, en voor zo’n dingen ben ik uiteraard van de partij. En, wonder boven wonder: ik heb de tweede prijs gewonnen!! Een korting bon voor die winkel J

Zondag 21 oktober: omdat we zaterdag hard in de tuin gewerkt hadden, zouden we het vandaag kalm aan doen. De zon straalde (24 graden), dus namen we de kinderfietsen om een klein wandelingetje rond de Rein te maken. Volgens de folder zou die wandeling één uur duren. Het fietsen schoot bij de kinderen helaas niet zo goed op, één fiets werd al snel terug richting auto gestuurd en daarna zetten we onze toch verder met 1 fiets en 1 buggy. Uiteindelijk duurde onze tocht drie uur. We hadden wel hier en daar even gestopt om van het mooie zicht te genieten, maar dat we er zo veel extra tijd over zouden doen, hadden we toch niet gedacht. In elk geval: er werd weer veel gegeten ’s avonds. De zon en de beweging vraagt hier toch een hoop extra calorieën (foto’s wandeling langs de Rein: zie bijlage).

Zaterdag 27 oktober: de eerste sneeuw valt ’s morgens en het blijft gelijk een hele dag sneeuwen. We trekken er op uit met onze sneeuwbotten, winterjassen, sjaals en mutsen en merken al gauw dat we toch maar beter ook de sneeuwbroeken hadden aangetrokken. De kinderen genieten zo van de sneeuw dat ze er in rollen en vallen, waardoor hun broeken al vlug nat en koud zijn. Maar na een warm badje en hete chocolade melk waren ze snel weer opgewarmd. We blijven het wel vreemd vinden dat er op 1 week tijd zo’n verschil in temperatuur gekomen is: van 24 graden naar 4 graden in de namiddag, op maar 6 dagen tijd, ongelofelijk!

Kids stories

11 Oktober: Bespreking van Tobi zijn eerste schoolmaand. Tobi doet het goed op school, al trekt hij wat veel met Jelle op, waardoor ze onder elkaar veel Nederlands blijven praten. Hier is het immers zo dat de kinderen niet per leeftijd in een klas zitten, maar ze kunnen allemaal kiezen uit een aantal activiteiten, ongeacht de leeftijd zitten ze dan samen in een groepje, die dezelfde activiteit doen.

15 Oktober: Tobi heeft zijn eerste zwemles gehad en daarmee hebben we ook voor ’t eerst het binnenzwembad van Rheinfelden gezien. Zo prachtig, modern en groot als de 3 buitenzwembaden hier zijn, zou ouderwets, klein en koud is het binnenzwembad. Als ik er beeldmateriaal van zou tonen en zou zeggen dat dat in Rusland is, dan gelooft iedereen dat direct. Tobi merkt daar uiteraard niks van, enkel dat het water te koud is (de warmtepomp is er nu al 2 weken stuk). Aangezien de omgeving van het zwembad voor Tobi nieuw was en hij ook de taal van de zwemleraar nog niet helemaal onder de knie heeft, was de afleiding uiteraard groot: hij keek meer rond dan naar wat de leraar voor deed, maar hij had er plezier in en dat was het voornaamste. De lessen daarna nam de aandacht al ietsje toe en hij doet nu goed zijn best om te leren zwemmen, al is het nog altijd een beetje hondjesslag.

23 Oktober: vandaag mag Tobi zijn windvlieger mee naar school: de groten gaan op stap om te vliegeren. Ook op de top van de heuvel vlak bij ons huis zie je vaak vliegers in de lucht.

23 Oktober: Bespreking van Jelle zijn eerste schoolmaand. Net zoals Tobi doet ook Jelle het goed op school. Jelle is wel iets kieskeuriger in eten dan Tobi. Tegenwoordig eet hij alleen nog bananen, als ik ander fruit mee geef naar school, komt dat weer terug. En naar de Duitse school mogen geen enkele koeken meegegeven worden.

Tobitaal: “mama, het terras is het dak van mijn kamer”. Dat is inderdaad zo, maar ik vind het toch altijd opvallend en ‘typisch Tobi’ om zo’n opmerkingen te horen

Tobitaal: “Mama, ich bin so mude”. En nadien in zijn bed: “mama, ben jij ook moe?“ ik zeg ‘ja’. Tobi: “ga dan maar vlug in je bed, ga maar lekker slapen”.

Nog typisch Tobi: Toen we in België waren en van de Kempen richting Antwerpen reden, zei Tobi op de E34 ter hoogte van Wommelgem: ‘mama, als we hier rechtdoor gaan, komen we aan ons ander huis’. Ook nadien toen we ergens reden herkende hij waar we waren.

Nr 3

25 Oktober hebben we een onthaalmoeder bezocht in Minseln. In ons dorp en in de 2 dichts bijliggende dorpen zijn er geen Tagesmutters en in Minseln is er maar één.  Het idee is dat we vanaf september voor een paar dagen per week babyopvang hebben, zodat ik ook nog tijd heb om met de 2 groten apart iets te doen. Tobi zal dan ook naar school gaan en alle dagen om 1u thuis zijn en dan kan ik samen met hem eerst nog wat huiswerk maken en/of hobby’s doen, vooraleer Jelle en de kleinste thuis komen.

29-10-2012 om 15:08 geschreven door Lien  

We bereiden ons momenteel voor op een bezoek aan België. Het belooft druk te worden: 3 adressen in 3 dagen… Het verslag volgt later.

6/10/2012: we werkten vandaag verder in de voortuin, want het weer was weer mooi en Gert voelde het kriebelen. We hebben van onze lieve overbuurvrouw een heleboel plantenstekken gekregen, waardoor ons onkruidperceel nu veranderd is in een brak stuk grond met hier en daar een gekleurd bloempje.

3/10/2012: nationale feestdag in Duitsland (feest van de eenmaking van oost- en west Duitsland). ’s Morgens leek het alsof we hier ook de ganse dag een ‘drash National’ zouden hebben, maar het klaarde gelukkig snel op en in de namiddag was het zelfs heel mooi weer en zijn we weer aan het werk gegaan in de tuin. Dit keer hebben we een stuk van de voortuin aangepakt. De jongens hebben goed geholpen door met hun kleine kruiwagens mee te helpen om het snoeisel naar de composthoop te brengen. Achteraf vernamen we van de buren wel dat je op zon- en feestdagen in Duitsland eigenlijk niet mag werken (ttz. Zeker niet in het zicht (dus niet in je voortuin – we hadden de straat ook half ingenomen met snoeisel J) en ook niet iets dat lawaai maakt)). We hadden zo al wel iets vernomen, maar hadden hier precies toch ook al anderen horen werken op zondag, enfin, de tuin ziet er toch al weer een stukje beter uit, al zullen we nog vele dagen van mooi weer nodig hebben om hem helemaal rond te krijgen.

30/09/2012: uitstapje naar het Titi-meer.  Aangezien het vandaag geen al te slecht weer was, hadden we zin om eens op uitstap te gaan. Een bezoekje aan de Bodensee leek ons wel leuk, dus we beloofden de kids om naar de boten te gaan kijken. De gps gaf een 2-uur durende route aan, die ons door de bergen langs mooie landschappen en voorbij vele skipistes leidde. Omdat de kids onderweg toch weer bleker werden met het toenemende aantal bochten, besloten we bij het zien van het eerste meer om geen verdere risico’s te nemen en om dat meer dan maar te gaan bezoeken. We zagen uit de verte dat er boten op lagen, dus we konden onze belofte alvast waar maken.  Eens  op de parking aangekomen volgden we de pijlen naar de ‘toeristen zone’: het deed ons wat denken aan de Belgische kust: een aantal winkels, cafés en  restaurants langs het water, waar je op zondag sjaaltjes en souvenirs kan kopen. Aangezien het al middag was toen we aan kwamen, gingen we eerst iets eten, in een restaurant dat van binnen helemaal uit hout was gemaakt, met zo’n typische houten Tiroler tafels met banken errond. Nadien hebben we rond het meer gewandeld (6,5 km) en zijn we met een roeiboot ook op het water gegaan. Resultaat van de dag: 8 vermoeide benen en 2 vermoeide armen. Zie link naar foto's onderaan deze rubriek.

Voor het vervolg van de kinderverhalen en update nr 3: zie rubrieken 'kidsstories' en 'nr 3'.

Hierbij het nieuws van de voorbije 10 dagen:
Na de ‘lancering’ van mijn blog is het ‘bezoekersaantal’ flink de hoogte in geschoten. Bedankt aan iedereen voor de interesse en voor alle mails en berichten in het gastenboek! Leuk om te zien dat iedereen geïnteresseerd is in het reilen en zeilen van ons gezinnetje.

27/09/2012: eerste Duitse les. Ik was op voorhand bang dat het was moeilijk zou zijn, want mijn lerares in België had gezegd dat ik zo ongeveer op niveau A2 zat en ik had met ingeschreven voor niveau A2/B1. Ik had me zowel voor schrijven als voor spreken ingeschreven, maar schijven had ik in België eigenlijk zo goed als niet geleerd. We waren met 14 in de les: de jongste 2 waren 14 en 15 jaar, 2 au-pairs uit het Franstalige Zwitserland, die in Rheinfelden Zwitserland werkten, dan waren er nog twee 18 jarigen die hier één jaar in een gastgezin komen om hier 1 jaar te studeren. 2 politieke vluchtelingen van 25 jaar uit Macedonië, een drietal Italianen, die hier komen omdat ze in Italië geen werk kunnen vinden en hier in de horeca werken, 2 Hongaren en een Japanse. De meesten zijn hier al 6 maanden tot 1 jaar. Ik was op 1 na de oudste en was hier nog maar het minst lang. De lerares vond mijn niveau van spreken te hoog voor deze groep, dus ik mag al een groepje hoger J. Nadeel is wel dat dat dan 2 avonden per week zijn, waarvan 1 al om 5 uur begint en de andere om 6 uur, dus Gert zal dan op tijd thuis moeten zijn, ofwel moeten we hier een babysit geregeld krijgen.  We zien nog wel hoe we dat regelen, maar het is maar tot de kerstvakantie, dus ook niet zo heel lang.

23/09/2012: zondag stond een wandeling van 16 km op de agenda, met enkele Evonik collega’s. Ik had er op voorhand wat bang van, want 16 km in de bergen ‘in mijn toestand’, is toch niet evident. En dan met de kids er bij – we zouden wel een wandelrugzak en een buggy meenemen – bleef het toch een grote uitdaging. Maar het weer zat mee zondag ochtend, we waren op tijd opgestaan en de pick-nick stond al klaar. Helaas bleek toen dat Jelle niet zo heel goed was. Hij had last van zijn buik en wou niks eten. Enfin, we zouden vertrekken en zien hoe het zou gaan. 100 meter voor de aankomst op de parking, werden de bergbochten hem te veel en kwam het weinige beetje melk dat hij had gedronken er terug uit in de vorm van zure room. Ook Tobi had tegen die tijd een iets witter kleurke in zijn gezicht. Maar na even de frisse buitenlucht ingeademd te hebben, klaarden de gezichten van de kids op en startten we onze route. De eerste 100 meter begonnen we met een klim naar boven, maar daarna was het een lange tijd minder stijl, met afwisselend wat bergop en bergaf. Jelle wou jammer genoeg helemaal niet stappen en heeft de ganse dag in de buggy gezeten. En een stadsbuggy duwen op bospaadjes is behoorlijk zwaar voor mama en papa. Chapeau  voor de papa die bijna al het werk op zich genomen heeft. Tobi heeft wel flink gestapt en had ook zijn loopfiets mee, maar voor bergop te gaan en na de middag, waren ook zijn benen moe van het wandelen/fietsen en had de papa dus een zeer zware job: Tobi op de rug en Jelle duwen in de buggy. Gelukkig was het gezelschap fantastisch: allemaal zeer sociale en vriendelijke mensen, die allemaal wel eens een klapke kwamen doen met de nieuwelingen en eens kwamen polsen naar mijn kwaliteiten van de Duitse taal (waarvan ze vonden dat die zeer goed was (om hier nog maar 3 weken te wonen)). Op het einde van de dag hebben we dan nog even een ommetje van een paar km gedaan. Achteraf bleek dat we uiteindelijk eerder 20 à 24 km afgelegd hebben, maar we zijn wel in schoonheid geëindigd: met 0,5 l bier, frieten en worsten, op een terrasje in de zon J

21/09/2012: een smsje gekregen van mijn schoon-zusje Katrien: of ze even mocht binnenwippen/logeren? Natuurlijk! grappig enook heel leuk dat je ook op 700 km van ‘huis’ nog ‘de zoeten inval’ kan hebben J Heel goed gedaan Katrien!

20-22/09/2012: donderdag tot zaterdag bezoek uit Mechelen gekregen. Op het programma stond een bezoek aan het Vitra Museum (design museum) in Weil am Rhein (ong. 20 min. van hier). Hoewel het museum zelf gesloten was wegens ombouw tot nieuwe collectie, was het zeker de moeite waard. De site van het museum bestaat immers uit verschillende gebouwen. Een 2 uur durende rondleiding bracht ons naar ‘the Dome’, een half bolvormige tent die voor exposities, optredens, etc. gebruikt wordt. Verder bezochten we de brandweerkazerne van Zaha Hadid en een gebouw met verschillende vergaderzalen, gebouwd door de Japanse architect Tadao Ando. Daarnaast is er op de site het ‘Vitra Haus’, waarin de ganse Vitra collectie tentoongesteld is (meubelen, lampen, design hebbedingetjes, etc.). Dat huis op zich is ook een kunstwerk en je bent er ook zeker een uur zoet om alles te bekijken. Zeker de moeite waard dus: zie foto’s in bijlage.

Voor specifiek nieuws ivm de kids: zie onderaan in het item 'Kidsstories'

Bijlagen:
IMG_2592ProductieVitra.jpg (112.8 KB)   
IMG_2595VitraHaus.jpg (193.8 KB)   
IMG_2597hadid.jpg (82.5 KB)   
IMG_2602wandeling T&J.jpg (243.1 KB)   
IMG_2658 fam smans aan titimeer.jpg (174.3 KB)   
IMG_2663 Gert roeit op titimeer.jpg (166.3 KB)   
IMG_2669 LIen en kids in boot op titimeer.jpg (257.4 KB)   

11-09-2012 om 20:33 geschreven door Lien  

Dankzij de proffessionele hulp van 3 verhuismannen is alles zonder brokken in Duitsland geraakt. In de dozen met keukenspullen zat wel meer papier/beschermfolie dan keukeninhoud. Ook schilderijen, spiegels en andere breekbare zaken waren supper goed ingepakt, waardoor alles pico bello hier geraakt is.

11-09-2012 om 00:00 geschreven door Lien  

Voor zij die het nog niet via andere tamtamkanalen vernomen hebben: nr 3 is 'in de maak' en wordt half februari verwacht.
Hij/zij laat zich al goed voelen.

4/10/2012: eerste controle bij de Duitse gynaecologe. Na een zeer grondig onderzoek (dat dubbel zo lang duurde als wat we in België al gehad hebben), heeft de dokter geconcludeerd dat de baby helemaal in orde is. Verder werden mijn gevoelens bevestigd: DAS BABY is zeer actief!! Die gaat hele sterkte beenspieren hebben, ik vermoed dat DAS BABY direct na de geboorte al zal kunnen lopen, of toch voetballen, want sjotten heeft het al genoeg geoefend.

Grappig was wel dat toen de gynaecologe hoorde dat we een goede verzekering hebben, dat we dan plots een ‘pakket’ aangeboden kregen, met extra echo’s etc. We kregen ook een doorverwijzing naar Basel om daar nog eens met betere apparatuur grondigere checks te laten uitvoeren.

Die extra controle in Basel hebben we de 8^ste dan gehad en ook daar bleek alles in orde te zijn. De baby weegt nu ongeveer 500 g en is ongeveer 24 cm groot.

11-09-2012 om 00:00 geschreven door Lien  

In bijlage het huis langs buiten en een klein stukje tuin (ong. 1/5de van het geheel)

Bijlagen:
IMG_2345kl.jpg (277.4 KB)   
IMG_2348kl.jpg (513.5 KB)   
IMG_2349kl.jpg (418.3 KB)   

10-09-2012 om 00:00 geschreven door Lien  

10-09-2012 om 00:00 geschreven door Lien  

Tobi taal : ‘mama, wie best du’, Ikke: neen tobi, het is ‘wie bist du’. Tobi: BEIEIEI

Tobi taal: mama, hoe noemt Magda madeliefjes? Ik zeg’ misschien, margrieten?’ Tobi: ‘jaaa!! Dat is het!’ Hij vind het duidelijk heel tof dat ik dat ook weet. Ik leg hem uit dat Margrieten grote madeliefjes zijn.

Bij het bezoek aan de gynaecoloog in Basel waren de kinderen mee gegaan. Na het voor hen langdradige bezoek werden ze beloond doordat ze een speeltje mochten uitkiezen uit een pot. Hadden ze toevallig toch geen klein joske zeker! Tobi zijn collectie is dus nogmaals uitgebreid: in zijn bed liggen er 3 pluchen en 3 opwindbare die in bad kunnen trappelen en dan nu de nieuwe nog. Hij ontfermt zich echt als een zorgzame papa-Jos over zijn kroost en vertelt ’s avonds in bed ganse verhalen aan zijn kleintjes.

7/10/2012: vandaag hebben we de verjaardag van Jelle gevierd. Net zoals voor Tobi was het een feest geheel in stijl, met de nodige ballonnen, vlaggen, cadeautjes en een taart in de vorm van een boot. Jelle loopt ondertussen nog steeds met zijn kroon op en vraagt af en toe om nog eens gelukkige verjaardag te zingen

29/09/2012: vandaag hebben we de verjaardag van Tobi gevierd, met alles er op en er aan: cadeautjes, kaartjes (merci aan iedereen voor de postpaketten en kaarten) een huisjestaart, kaarsen, ballonnen, slingers en ‘lang zal hij leven’ zingen. Hij heeft er enorm van genoten!!
Aangezien Tobi ondertussen ‘groot’ is (5 jaar en 2 tanden er uit, dan ben je al eigenlijk zelfs al ‘heel groot’), moet hij vanaf nu ook slapen zonder pamper, met wisselend succes voor Tobi en voor de wasmachine. Hij voelt zich nu ook zodanig groot dat hij denkt alleen zijn achterwerk schoon te kunnen krijgen. Ook daarbij moet de wasmachine soms nog wat helpen en ook de WC-ontstopper heeft al in actie moeten schieten, want de hoeveelheid WC-papier die nodig is, is blijkbaar omgekeerd evenredig met de ervaring in ‘gatvegen’.

Zie onder: 2 links naar foto's verjaardagen kids.

Het leukste cadeau dat Tobi voor zijn verjaardag kreeg was het boekje met al wat je nog kan kopen van Brio (trein-attributen). Je kent dat wel: van die reclameboekjes waarin een merk andere artikelen afbeeld, in dit geval bruggen, tunnnels, wissels, stationnen, een hele hoop treinen, etc. En jawel, meneer heeft zijn keuze al gemaakt voor wat hij nog wil: een stationnetje met een aantal deuren met een draaischijf ervoor. We hebben het eens opgezocht op internet om eventueel te vragen aan de Sint of de Kerstman en wat bleek: meneer heeft het duurste uit de catalogus gekozen! De appel valt niet ver van de boom zeker…


28/09/2012 :Tobi wordt5 jaar!! Bedankt aan iedereen die een postpakket stuurde!! Om het met Tobi zijn woorden te zeggen, hij vind al die brieven, kaarten en cadeautjes ‘GEWELDIG’. Ook bedankt voor de telefoontjes en skypjes met gelukwensen.

28/09/2012: Vandaag hebben de kids voor het eerst gaan turnen. Ze zitten samen in 1 groep en Tobi deed direct mee, terwijl Jelle de eerste 5 minuten liever vanuit de veilige basis achter mama’s benen toekeek. Ze vonden het allebei heel leuk en nadien was er nog een klein beetje energie om thuis op de trampoline te springen, maar daarna was de kaars helemaal uit.

26/09/2012: Tobi moest naar de ‘schooldokter’: vooraleer je naar het eerste leerjaar gaat moet je hier een soort PMS-test /CLB-test doen. Zijn zicht, oren, spraak en motorische vaardigheden zijn getest. Zicht: zoals verwacht: prima. Oren: ook prima (ondanks vele oorontstekingen, buisjes en regelmatige vragen zoals ‘mama, zeg het eens wat harder’). Spraak: we moeten nog wat op de R oefenen, voor de rest OK en motoriek: ook zoals we van Tobi gewoon zijn: geen ramp, maar ook geen uitblinker. We moeten nu ook nog een U-9 test laten maken bij een privaat kinderarts. Dat is een soort onderzoek dat alle kids hier rond 5 jaar ondergaan (ook zoiets standaard, zoals dat bij ons door Kind en Gezin wordt geregeld) en die gaat ons dan nog doorverwijzen naar een kiné, waar we waarschijnlijk op een wachtlijst zullen komen.

24/09/2012:  Jelle was nog ziek en is hij thuisgebleven van school.  Ik was bang dat Tobi niet graag alleen zou gaan, zonder zijn Nederlandstalige kompaan, maar dat vormde totaal geen probleem.

22/09/2012: Tobi had een tweede losse tand onderaan (de eerste tand is in augustus uitgevallen). Zondag ochtend stond hij er nog in en na het ontbijt was hij verdwenen. Woensdag kwam al een eerste nieuwe tand piepen in het gat dat in augustus ontstond. Voor zij die het tandenverhaal in augustus gevolgd hadden: ’t zal dus toch geen accidentje geweest zijn J

Dinsdag 18 sept: De school belt omdat Jelle op zijn hoofd gevallen is, ze hebben de dokter ook al verwittigd. Resultaat: gaatje in zijn hoofd, veel bloed verloren, maar geen hechting nodig. Wel wat flauwkes, maar een uurke later al weer hevig op zijn fiets. Ik had gehoopt dat hij er uit zou leren. De dokter weten we ondertussen dus wonen, wat ook handig kan zijn voor de toekomst. De man was bovendien supper vriendelijk, dus dat valt mee.

Zaterdag 15 september: Tobi moet gaan slapen en vraagt of hij morgen weer naar school mag (t is alsof er in Belgie geen weekends waren)
Vrijdag 14 sept: we zitten 's avonds aan tafel, Tobi vraagt of hij morgen weer naar school mag

Na 2 schooldagen: ik moet de jongens bijbenen naar school. Eens geparkeerd, kunnen ze niet vlug genoeg in de school zijn.

Na 10 dagen in Duitsland:
Jelle: "mama, mag ik de Milch"
Tobi: "ik wil ook Milch mama"

Maandag 10 sept
Tobi: "de huizen plakken hier niet aan elkaar " (vertaling: het zijn hier allemaal alleenstaande huizen, in Berchem 'plakken de huizen wel aan elkaar' Tobi vind aan elkaar plakkende huizen leuker dan huizen die niet aan elkaar plakken

Er wordt geskyped met Zandhoven
Jelle: "oma en opa plakken aan elkaar" (dat lijkt zo omdat ze een beetje voor elkaar zitten om samen in beeld te kunnen
Jelle vindt het ook heel belangrijk om te vermelden dat er in de Duitse school 2 vuilbakken zijn (heeft hij zeker 3 keer gezegd tijdens het 10 min skypen)

Jelle heeft panische angst van vliegen en vooral van bijen. Hij moet nog wat wennen aan het buitenleven. We helpen hem wat door de vliegen een naam te geven, zo hadden we Nina de vlieg op bezoek, die kwam eens naar ons kijken. Vliegen die op je arm komen zitten die kriebelen, als je dat niet graag hebt moet je hen terug kriebelen en dan vliegen ze wel weg. Met bijen/wespen valt het wat moeilijker...

Bijlagen:
IMG_2562kl.jpg (229.7 KB)   
IMG_2566kl.jpg (456.1 KB)   
IMG_2568kl.jpg (258.3 KB)   
IMG_2626 verjaardag Tobi.jpg (262.5 KB)   
IMG_2684 Jelle 3 jaar.jpg (218.2 KB)