Maar 1 hoogtepunt natuurlijk: Matthias!!

Aan iedereen: heel veel dank voor alle leuke en lieve mails, kaartjes, cadeau’s!!

4 feb: bezoek aan de gynaecoloog. Iemand zei me deze week nog: je buik zit nog heel hoog, het zal nog wel even duren. Pff, dacht ik, ik kon echt niet meer uit de voeten. Mijn buik was zo dik, dat ik de autostoel niet meer naar voor kreeg, toen Gert die achteruit gezet had. Maar ik had toch het idee dat het babyhoofdje al diep zat. De gynaecoloog bevestigede mijn gevoel: het hoofdje zat al diep en de baarmoederhals was al tot de helft gereduceerd. Oef, dacht ik, maar het zou toch nog gerust een week kunnen duren.  Een meting was die dag niet meer mogelijk, maar de week daarvoor had de meting nog een voorspelling gedaan van een baby van 3kg500, dus dat zou nog wel ongeveer juist zijn (met een foutenmarge van een 200-tal grammen).

Zoals de vorige keren, moest ik ook weer aan de monitor. Gert zag daar bulten in de curve verschijnen en dacht dat ik weeën had, maar het waren gewoon harde buiken, zo had ik er de voorbije maanden al zeer veel gehad.

5 februari: half 5 ’s morgens: de eerste wee. Ik dacht bij mezelf: goed zo, we kunnen straks rustig de kids naar school doen en dan doorrijden naar het ziekenhuis. De weeën kwamen eerst om de 10 minuten, maar na een uurtje zaten we toch met een 5-tal minuten tussenpauze. Gert werd rond half 7 wakker en maakte ontbijt voor de kids, maakte hen wakker en kleedde hen aan.  Tegen half 8 waren de jongens op school, waar ze hun ontbijt namen en wij reden verder naar het ziekenhuis. Tegen 8u15 waren we daar en moest ik alweer aan de monitor. Gert merkte nu ook het verschil in de curve: de bulten waren nu 10x zo hoog als bij de harde buiken van de dag er voor. Na de nodige formaliteiten, onderzoeken, etc. bleek dat ik nog maar 3 cm opening had en weeën om de 5 minuten. We gingen dus nog even een wandelingetje doen, om de zwaartekracht zijn werk te laten doen. Minder dan een uur later kon ik amper nog gaan en waren de weeën echt heel fel.  De terugweg naar het verloskwartier was zwaar. Eens we er waren bleek dat ik al 7 cm opening had en dat het dus tijd was om in bad te gaan. Na een tijdje voelde ik me echter niet meer zo goed in bad en werd mee aangeraden om er uit te komen. Onze Matthias is dus de enige van de 3 musketiers die niet in bad geboren is. Maar wel een geluk dat ik er uit gekomen was, want aangezien hij nogal een groot hoofd had en brede schouders, zijn er toch wel wat turnoefeningen uitgevoerd, om deze kleine reus ter wereld te brengen. Maar dankzij de trucjes van de vroedvrouw en de goede begeleiding, heeft de dokter zijn schaar niet moeten bovenhalen en heb ik geen kwetsuren opgelopen, OEF! Om 12u44 is Matthias geboren. In theorie hadden we de grote broers dus met gemak weer zelf van school kunnen halen, maar deze taak hebben we aan onze lieve buren uitbesteed. De jongens wisten dat die hen zouden komen halen als de baby zou komen en keken daar ook heel erg naar uit.

Aangezien Matthias zo’n grote en zware baby is, had hij al vanaf dag 1 veel eetlust en dat terwijl de borstvoeding pas de derde dag goed op gang komt. Als gevolg, daalde zijn suikerspiegel telkens en moest hij suikerwater en nadien melk bij krijgen. Hij werd heel vaak in zijn hieltje geprikt, om te testen of zijn suikerspiegel goed was. Na twee dagen was alles in orde: de melk kwam op gang en toen had hij voldoende eten om ook zijn suikerspiegel op punt te houden.

Voor mij was de bevalling werkelijk een ‘verlossing’. Ik vond het echt fantastisch om op 1 dag 10 kg kwijt te zijn, me weer makkelijk te kunnen bukken en weer alle bewegingen te kunnen doen die ik wilde. Zoals de vorige twee keer, heb ik bijzonder weinig last gehad na de bevalling, alleen had ik deze keer wel veel last van rugpijn. Wanneer ik thuis kwam kon ik alweer in mijn normale broeken en nu is er niemand die nog iets aan mijn buik kan zien.

En hoe het nu gaat: de ene dag al beter dan de andere. De borstvoeding ging aanvankelijk traag: het duurde tot 2 uur vooraleer Matthias gegeten had: hij had voorgerecht, soep, tussengerecht, hoofdmenu en dessert nodig. Ondertussen flikken we het op ongeveer een half uur, ook ’s nachts. Enkel die krampen zijn nu het vervelende: de ene dag/nacht al meer dan de andere. Het is weer zoeken wat ik wel en niet mag eten. In elk geval: venkel met scampi’s waren een succes, van frieten krijgt hij buikpijn.

Kids stories

Tobi ontfermt zich als de zorgzame grote broer: vanaf Matthias een kik geeft, springt hij naar zijn broer om zijn wipper te wiegen of om hem een tut te geven. Tobi overlaadt zijn broertje ook met kusjes en pakt hem heel graag in zijn armen. Hij heeft ook 1 van zijn 2 identieke knuffelberen aan Matthias geschonken.

Jelle komt op voor de rechten van zijn kleine broer: hij vond dat de baby vanaf dag 1 een tutje nodig had en als hij weende vond Jelle dat we hem een snoepje moesten geven. Vandaag heeft Jelle ook een boek voorgelezen voor Matthias: supper schattig! En ook Jelle heeft Matthias al een knuffel geschonken.

Tobi en Jelle zijn allebei heel fier op Matthias: iedereen die we tegenkomen moet naar Matthias kijken. De juffen van de school moeten elke dag opnieuw komen kijken.

Matthias: weegt op 9 maart al 4kg720

10-03-2013 om 17:43 geschreven door Lien