Ik heb dus een antwoorde-mail gekregen van de firma P. Blijkbaar zou de dokter een aanvraag hebben ingediend om dagelijks 0,6 mg. in te spuiten en geen 1 mg. Hier is dus blijkbaar iets misgelopen.
Enfin, ik vind dit heel erg en ik heb daarnet (al bibberend) toch maar weer eens mijn stoute schoenen aangetrokken en de dokter gecontacteerd.
Hij gaat mij vandaag terugbellen. Ik ga wel doen alsof ik niets weet van de firma P. en ik kan alleen maar hopen dat zij hem niet gecontacteerd hebben. Ik ga hem dan vragen of hij het groeihormoon op vrijdag 9 november (ipv zaterdag 10 november) gaat bestellen of op vrijdag 16 november want we hebben nu nog maar groeihormoon voor een dikke 2-tal weken. En dan ga ik ook vragen of we in de toekomst 1 mg. of minder moeten spuiten.
DUIMEN DUIMEN DUIMEN dus, dat we nu medicatie krijgen voor een half jaar en ook een goede dosis voor Ruben dwz 1 mg. Dit moet gewoon goed komen! En zo is het! Het resultaat was TE verbluffend!
Ach, meer kan ik niet doen. Dit ligt allemaal ZEER delicaat en ik ga dan ook 1 van de dagen mijn blogjes (of de naam van de dokter deleten) hierover deleten, want als hij erachter komt dat ik de firma heb gecontacteerd, vrees ik toch dat hij er niet mee gaat lachen.
Dus aub ALLE DUIMEN omhoog, we kunnen ze gebruiken! Ik hou jullie op de hoogte!
By the way, de nieuwe medicatie loopt tot hiertoe héél goed. We zitten nu al op 5 mg. rilatine minder (YES YES YES) en morgen verminderen we nog!
Ruben heeft vannacht zeer goed geslapen. Van 22 u tot 8u30. Zou het liggen aan de verminderde rilatine of omdat hij zich zo heeft uitgeleefd gisteren in Hengelhoef? Dat weet ik natuurlijk niet maar al bij al is dit toch al vrij positief.
Dus we blijven positief denken! En sturen nu heel veel positieve krachten naar de dokter zodat hij het beste doet voor mijne grote man. Sturen jullie ook wat positieve kracht naar de dokter? Merciekes, hé.
Vandaag heb ik gebeld naar de apotheker van het UZA om te informeren of het groeihormoon voor Ruben al klaarlag. Dit was, JAMMER GENOEG, niet het geval. Pfffffffffffff. Ze zeiden me dat de dokter dit moet aanvragen en dat het medicijn er dan enkele dagen later is. Dus ja, we zullen moeten afwachten want de dokter wil dit niet bestellen voor 10 november. Erg, hé. Ik ga hem nu toch nog een mailtje sturen of hij dit aub niet vroeger wilt proberen te bestellen en hem nog eens melden dat we zeker geen medicatie hebben gekregen voor 6 maanden maar slechts voor 4 maanden. Maar meer kan ik echt niet doen. Heel frustrerend.
In één van mijn vorige blogjes had ik verteld dat we zouden starten met een nieuwe medicatie voor de adhd. Vandaag zijn we dus bij deze dokter geweest (ik ben al dat doktersgeloop zo beu, hé) en vanaf vanavond is de dosis van het nieuwe medicijn een beetje verhoogd en vanaf morgen wordt de rilatine een beetje verlaagd. Vanaf zaterdag verlagen we rilatine nog een beetje gedurende 1 week en dan zouden we die rotmedicatie met superveel bijwerkingen stopzetten. Op hoop van zegen dat dit lukt met de nieuwe medicatie zonder bijwerkingen, dit zou echt fantastisch zijn. Het zou wel kunnen dat we deze dosis nog een beetje moeten verhogen maar ik hoop dat het eindresultaat goed zal zijn. Dit zou voor mij een hele opluchting zijn, weg met die rothoofdpijn, weg met die pijn aan zijn hartje, beter kunnen slapen en beter kunnen eten.
Dus het was weer een drukke dag, vriend 2 is komen spelen tot kwart voor 5 en toen is Ruben even bij vriend 2 gaan spelen en ben ik op bezoek geweest bij ons mama. Sinds gisterennamiddag heeft ze een volledig, nieuwe knie.
Wat zielig om haar er zo te zien liggen met ontzettend veel pijn, ze wou zich zo graag op haar zij leggen maar dat lukte niet omdat haar rechterbeen in een (open) plaaster ligt. Ze kon zich niet wakker houden van de zware medicatie en ze heeft mij dan om half 7 naar huis gestuurd met de vraag om de gordijnen dicht te doen, al het licht uit te doen, ze wou slapen. Hopelijk gaat het morgen al wat beter, maar 't zal een zware revalidatie worden, vrees ik. Morgenmiddag, als Ruben naar het verjaardagsfeestje van vriend 3 is, ga ik nog eens terug een kijkje nemen in de hoop dat het al ietske beter is. Ze gaan haar gedurende 3 dagen zo slaperig houden via een pijnpomp met morfine, dus uitgebreide babbeltjes zitten er nog niet direct in maar dat halen we achteraf wel in, als het maar allemaal goed komt...
En ja, het laatste voor vandaag, mijnen baas heeft mijn nieuwe werkschema goedgekeurd. Vanaf 1 november ga ik iedere dag om 16u stoppen met werken. Het had idealer kunnen zijn (ik wou dinsdag en donderdag om 15u stoppen maar dat mocht niet) want nu moet Ruben nog iedere dag 1 uurtje naar de studie of naar mijn ouders maar soit, het benadert toch al wel het ideale. Op woensdag thuis en iedere dag om 16 uur naar huis, ja, het kan er erger uitzien, toch?
En nu, plof in mijn zeteltje want ik ben moe. Plof, plof, plof.
Vanmiddag krijgen we onverwachts leuk bezoek, wat dus maakt dat ik hier vanmorgen (ja, het was jammer genoeg een zéér vroege morgen ) lekker gekokkereld heb (allez, dat vind ik toch) en samen met Ruben ons huisje wat heb opgeruimd, pas op, er is nog veel werk aan de winkel maar ons huisje is terug bezoekbaar. Zaaaaaaaaaaalig.
Het zonnetje schijnt, mijne was hangt heerlijk buiten te drogen en ik heb nog eventjes tijd voordat ik ons mama'ke naar het ziekenhuis ga brengen en nog eventjes tijd vooraleer het bezoek komt, dus blogtijd.
Deze week heb ik een weekje vakantie. Tja, ons mama wordt morgen geopereerd en dan heb ik geen opvang voor Ruben, dus heb ik mijn laatste vakantiedagen maar ingezet op deze week. En ik ben blij... ik heb er zin in.
't Zal wel weer een hele drukke week worden met veel jongensbezoek.
Maandagmorgen komt vriend 1 spelen, maandagmiddag komt vriend 2 spelen, dinsdagmorgen naar de dokter ivm de nieuwe medicatie van Ruben (ik ben benieuwd), dinsdagmiddag komt vriend 3 spelen, woensdagmorgen naar de kapper (zowel Ruben als ikzelf), woensdagmiddag gaat Ruben naar een verjaardagsfeestje van vriend 2 en ga ik op ziekenhuisbezoek bij mama, donderdag gaan we naar mijn nichtje die in Hengelhoef zit en kan Ruben goed met vriend 4 spelen en ploeteren in het water. Vrijdag moeten we nog naar de Decathlon voor een kimono-pak en vrijdagmiddag gaan we samen op ziekenhuisbezoek bij oma. Vrijdagavond heb ik dansles en gaat Ruben gezellig mee en zaterdagavond heb ik dansavond en blijft Ruben gezellig met de babysit thuis. En ja, tussendoor moeten we ook nog wel wat huiswerk en lessen doen.
Dus een gevulde maar kei leuke week. En terwijl Ruben met vriend 1, 2 en 3 speelt, ga ik nog wat kasten uitrommelen en wat grote kuis doen in al mijn papierwerk. Maar ik ga ook genieten, hoor, af en toe met een goed boek de zetel in. Heerlijk. Ik hou van vakantie.
En dan nu eventjes een update over van alles en nog wat.
Wat betreft de groeihormonen heb ik het volgende berichtje gekregen van de lieve mevrouw van Pfizer: Ik heb uw mail naar de medische verantwoordelijke doorgestuurd. Ikzelf zal hierover geen nieuws ontvangen, omdat ik geen inzage heb in de studies. U zal wel van hen bericht krijgen.
Dus ja, hier weet ik natuurlijk nog niets mee maar we wachten rustig af, meer kan ik jammer genoeg niet doen. En ondertussen krijgt Ruben dagelijks een spuitje van 0,4 mg. (ipv 1 mg.). Hopelijk helpt dit toch ook wel wat!
Wat mijn werk betreft, ga ik waarschijnlijk enkele uurtjes per week minder werken. Die paar uurtjes zouden voor Ruben en mij heel veel verschil maken. Dan zou ik hem 3x per week van school kunnen afhalen, lekker vroeg thuis zijn, meer tijd voor het huishouden en meer tijd voor Ruben. Zalig.
Wat mijn mama betreft, zij wordt morgen geopereerd, zij krijgt een volledig nieuwe knie. Spannend! Ik hoop maar dat alles goed gaat want ik ben er toch wel een beetje bang voor. Maar ja, ook hier kunnen we niets meer doen dan bidden en duimen, de kaarsjes branden hier en ik hoop echt dat alles goed verloopt, dat ze spoedig herstelt en niet te veel pijn zal hebben. Mamake, onze kaarsjes branden héél de week, zenne.
En nu ga ik mij nog een uurtje met een boek in de zetel nestelen en kijk ik uit naar ons bezoek van vanmiddag...
Tot de volgende xxx
PS: wat betreft de papa van Ruben, al 8 weken niets van hem gehoord. Ferme vader, wat mij betreft moet je dan ook niet zeggen dat je met je kind begaan bent.
Geduld is een mooie gave... jammer genoeg bezit ik deze gave niet. Ik had echt gehoopt om al nieuws te mogen ontvangen maar ik heb, jammer genoeg, nog niets gehoord.
Vandaag was ik zooooooooooo verschrikkelijk moe, precies of het vandaag maar allemaal ten volle tot me doordrong wat er vrijdag gebeurd was. Ik begrijp echt niet dat ze dit zo maar laten gaan. Enfin, ze zijn er ondertussen misschien mee bezig om dit recht te zetten maar waarom moet dit allemaal zo lang duren, hé. Iedere prik van 0,4 mg. doet pijn, dit had 1 mg. moeten zijn. Verdorie toch.
Ruben is een nummer, patiënt nummer zoveel bij de dokter in het ziekenhuis en studienummer zoveel bij firma P maar het gaat wel over mijne zoon. Ik heb gedaan wat ik kon en nu moet ik afwachten... Geduldig afwachten is echt niets voor mij maar ik kan echt niets meer doen. Dit is waarschijnlijk ook de reden dat ik mij vandaag zo moe voelde.
Zo moe, dat ik op mijn vrije woensdag, vanmiddag als een blok in mijn zeteltje in slaap gevallen ben. Emoties en zorgen maken een mens moe. Dus ja, 't was eventjes nodig...
Het was nodig om even bij te tanken, om morgen weer vol goede moed er tegen aan te kunnen gaan, om morgen terug positief te kunnen denken en te duimen en te hopen op goed nieuws dat ons snel zal bereiken.
En ik hoop van harte dat de uitdrukking 'brave meisjes komen in de hemel en stoute overal' waarheid zal worden.
Want ik zit wel een beetje met een dubbel gevoel en hoop dat dit zich niet tegen ons keert. Ik heb de e-mail heel correct opgesteld, de juiste feiten verteld en ook gevraagd om dit heel discreet te behandelen. Maar alles zal afhangen van wat er juist fout is gelopen en alles zal afhangen van de manier waarop ze dit aanpakken. De dokter mag zich in geen geval aangevallen voelen want als hij ons de rug toekeert, kunnen we ook wel dag zeggen tegen de groeihormonen en dus ook tegen de centimeters.
Dus als je even tijd hebt vandaag of één van de dagen, doe eens een klein gebedje voor ons? Of mag ik nogmaals vragen om te duimen voor Ruben?
Alvast bedankt, hé. Ik hou jullie sowieso op de hoogte. xxx
Gisterenavond een lap op de dansvloer gegeven. Dit was nodig na alle emoties van gisteren. Van euforie (YES, 3,5 cm. erbij) naar een toestand van ik-begrijp-deze-situatie-echt-niet.
En Els zou Els niet zijn, als ze dit gewoon zou laten passeren. Neen, dan kennen ze mij nog niet. Het resultaat is veel te goed en aan heel dit verhaal zit een reukje, hier klopt iets niet.
Wij hebben dus 10 doosjes spuitjes gekregen van 12 mg. Ruben krijgt iedere dag 1 mg. toegediend, dit is dus voor 120 dagen, dit is een kleine 4 maanden, als ik goed kan rekenen, en dus niet voor 6 maanden. Dat wij nu 0,4 mg. moeten gaan spuiten om waarschijnlijk nog niet toe te komen tot de volgende lading, dat kan volgens mij echt niet. En als er iets oneerlijk is, dan steiger ik nu éénmaal.
Ik heb dus mijn stoute schoenen aangetrokken (tja, brave meisjes komen in de hemel, stoute overal) en de lieve mevrouw van firma P gecontacteerd (die ons heeft geleerd hoe we moesten spuiten). Ik heb ons verhaal gedaan en zij vond ook dat dit niet kon omdat dan de studie ook geen correct verloop heeft en ook geen correct beeld schetst. Zij zei me ook dat firma P gewoonlijk medicatie voorziet voor RUIM 6 maanden.
Zij heeft me gezegd dat ik dit alles even op mail moet zetten en dan gaat ze mijn e-mail doorsturen naar de studiecoördinator die bezig is met de studie waar Ruben onder valt. Zo kunnen we eventjes checken wat en waar er hier iets is foutgelopen. En trachten om dit héél discreet (zonder de professor in diskrediet te brengen) recht te zetten.
Dus met een beetje geluk dankzij mijn interventies (hopelijk breekt me dit niet zuur op want als de dokter dit op zijn krachten neemt en alles stopzet, zijn we verder van huis) hebben wij binnenkort een nieuwe lading groeihormoon. En kan Ruben aan zijn volgende 3,5 cm. beginnen.
Al jullie duimen opnieuw in de lucht aub? Die van mij in ieder geval. Wij gaan voor de volgende 3,5 cm. op 3 maanden tijd.
Vandaag was het dus de 3-maandelijkse afspraak bij de groeidokter.
Met veel moeite en overtuiging kreeg ik Ruben mee naar die (stomme) groeidokter (ik haat dokters, ik haat ziekenhuizen, ik wil niet, enz...), terwijl ik zelf toch ook wel onder de nodige spanning stond (zou hij gegroeid zijn?) en ik met het vieze herfstweer meer zin had om aan mijn vermoeidheid toe te geven (en terug in mijn bedje te kruipen), dan mij richting UZA te begeven. Maar wat moet, moet en zo kwamen we dan toch tijdig aan op de afdeling endocrinologie.
We moesten nog lang wachten voor het onze beurt was (waarom ben ik altijd overal te vroeg?). Ondertussen mocht ik mijne zoon héél de tijd sussen, want hij ZOU geen bloed laten trekken, het was zijn bloed en hij besliste zelf wel of hij bloed af gaf of niet. Tja, daar sta je dan met voor hem op dat moment de loze woorden dat het nog helemaal niet zeker was dat er wel bloed getrokken zou worden en dat hij zich vantevoren niet zo'n zorgen moest maken over iets waarvan hij nog niet zeker wist dat het wel zou gebeuren. En inderdaad Ruben, je hebt gelijk, dit is allemaal gemakkelijk gezegd als je hetzelf niet moet laten doen, hé. Zou jij niet bang zijn als je bloed moest laten trekken, mama? Vind je bloed laten trekken dan zo plezant? Neen, Ruben, ik vind ziekenhuizen en dokters en prikken en medicijnen ook niet leuk (ik heb er ondertussen mijnen buik van vol). En moest het kunnen, zou ik met veel plezier bloed laten trekken in jouw plaats, zou ik met veel plezier die spuitjes iedere dag bij mijzelf geven (en misschien nog wat groeien), maar spijtig genoeg kan dit nu eenmaal niet.
Toen we bij de dokter kwam, bleek al snel dat het resultaat zeer goed was. Hij is 3,5 cm. gegroeid. Hij is nu 126,2 cm. en weegt 23 kg. YES YES YES.
De dokter wees ons wel op het feit dat dit een studie voor 1 jaar is. Na 1 jaar spuitjes zal de arts de groeirespons op de behandeling evalueren. Hij gaat na of de verwachte eindlengte op basis van een radiografie van zijn linkerhand wel degelijk met minstens 6 cm. is toegenomen. Indien dit niet het geval is, zal de behandeling stop gezet worden.
Ach, we gaan nog niet op de feiten vooruitlopen, ik was gewoon al SUPERBLIJ met dit resultaat.
MAAR toen kwam de aap uit de mouw, de vreugde duurde niet lang, toen de dokter naar de apotheker ging, om het groeihormoon voor Ruben op te halen, bleek dat er geen groeihormoon klaarlag. NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE, dat meent u niet. Jawel, dat meende hij echt. Is dit nu een fout van de dokter? Heeft hij TE weinig besteld? We snappen het niet goed. Wij hebben de vorige keer 10 doosjes meegekregen en dit betekent voor ongeveer 120 dagen. Maar de dokter dacht dat hij voor 6 maanden had besteld en gekregen en wil nu pas op 10 november (dit is dan nog een zaterdag) opnieuw een bestelling plaatsen bij firma P. Hij zegt dat hij ze voordien toch niet gaat krijgen.
Enfin, ik ga hem straks nog een e-mail sturen om te vragen of hij dit toch nog eens kan nakijken want wij hebben geen medicatie gekregen voor 6 maanden. Nu moeten we dus totdat we de nieuwe medicatie hebben, 0,4 mg. spuiten in plaats van 1 mg. Dit is echt jammer, zo goed groeien en nu moeten we dit verminderen. Echt erg, ik weet het, er zijn ergere dingen in het leven maar het is toch een tegenvaller.
Hopelijk gebeurt er dan toch nog ergens een wondertje dat we de medicatie sneller kunnen bemachtigen. Duimen jullie aub nog verder mee?
Toch bedankt voor alle lieve berichtjes en steun die we mogen krijgen. Dit doet zo goed, echt waar.
Dikke kus van een superblije maar ook een ontgoochelde mama xxx
Morgen is het zover. Dan worden we verwacht bij Professor DuCaju voor de 3-maandelijkse controle. Erg spannend want ik ben heel erg benieuwd of ik juist gemeten heb en zo niet, dan hoop ik van ganser harte toch dat dit in positieve zin fout gemeten is.
Ruben ziet deze afspraak niet zo goed zitten want hij vreest dat er weer bloed moet getrokken worden. Hij is er nu al doodsbang voor. Tja, al dat geprik is natuurlijk niet fijn en door zijn medische achtergrond, heeft hij dit jammer genoeg in het verleden al wat te veel moeten laten doen. En ja, die kans zit er wel in want aan de hand van het bloed kunnen ze zien of het groeihormoon zijn werk doet, zelfs als dit nog niet in lengte te zien is. En ze kunnen het ook beter allemaal een keertje TE veel controleren dan TE weinig, toch?
De laatste dagen gaan de groeispuitjes ook iets moeilijker, hij heeft bang, het ontspannen lukt minder goed. Jammer. Hopelijk is dit ook weer van voorbijgaande aard want hij zal de spuitjes nog lang (hopelijk toch) moeten krijgen. Enfin, het is nog geen drama maar ik moet toch wel echt op hem inpraten vooraleer ik kan prikken. Maar met de nodige aanmoedigingen en aanprijzingen lukt het toch wel.
Ik wil ook dat ze morgen eens goed kijken naar zijn hartje en zijn bloeddruk eens nemen. Ruben klaagt geregeld van hoofdpijn (sinds die neurofeedback) en pijn aan zijn hartje (niet duidelijk of dit zijn hartje is) maar de huisdokter en de andere medicijnendokter voor zijn wiebelgat maakt hier nooit iets van maar een kind klaagt toch niet zo maar van pijn aan zijn hartje, hé? Of zou het zijn maag zijn? Ik zal er morgen toch op drukken dat dit eens deftig moet nagekeken worden.
In ieder geval, hou ik jullie op de hoogte van het aantal centimeters - hopelijk KEI veel. Duimen jullie mee?
Ik kan echt bijna niet wachten totdat het morgen is. Ik ben zoooooooooooo benieuwd!
PS: zouden diegene die mijn blog volgen, aub eens een reactie willen geven via dit blog, ik vind het fijn te weten wie mijn trouwe lezertjes zijn. Want die teller groeit dagelijks en het aantal lezers is al zo hoog en ja, de nieuwsgierige Els is gewekt (ik weet het, ik ben een echte curieuzeneus) en zou toch wel graag weten wie er allemaal mee leest. Alvast bedankt, hé.
Zoals enkelen onder jullie weten, en diegene die het nog niet wisten, die weten het dan nu, Ruben heeft adhd (het heeft lang geduurd voordat ik dit hier kon neerschrijven).
Dit is best heel erg moeilijk (en intensief) om mee om te gaan. Zowel voor hemzelf als voor zijn naaste omgeving. We hebben hier dan ook al een lange lijdensweg achter de rug, met veel tranen en vooral met veel vallen en opstaan (maar we staan nog steeds recht, hé).
Sinds enige tijd - na lang twijfelen en na heel wat alternatieve hulp - krijgt Ruben hiervoor medicatie. Wel met die medicatie gaat het vrij goed en slaagt hij er in om in 't school 91% te halen in een vijfde leerjaar (wauw, niet slecht). Zonder die medicatie is Ruben veel drukker (echt niet te doen), heviger (dwz nooit moe), minder geconcentreerd, nog meer een wiebelgat (stoel op, stoel af), enz....
Maar sommige medicatie heeft natuurlijk ook rottige bijwerkingen, bij sommige kinderen is dit niet het geval maar bij Ruben natuurlijk wel. Vermindering van eetlust, slecht inslapen (en jawel groeiachterstand). Laat dat nu juist de ingrediënten zijn van 'groeien'. Ik, als mama zijnde, heb steeds gedacht dat kindjes groeien van goed te eten en goed te slapen.
Omdat Ruben de laatste tijd zooooooooooo slecht eet en zeeeeeeeeeeeeer laat in slaap valt (veel TE laat) en hij echt TE mager aan het worden is (hij heeft bijna geen gezichtje meer), heb ik samen met de dokter beslist om deze medicatie te veranderen (proberen weliswaar).
Dit is natuurlijk een heel proces omdat dit een totaal andere vorm van medicatie is. Nu zijn we dus sinds vrijdagavond begonnen met de nieuwe medicatie (duimen duimen duimen aub) en de resultaten zijn vrij positief (blijven duimen aub). Enfin, ik wil zeker nog geen victorie kraaien want dit is al een ellenlange zoektocht geweest om Ruben te kunnen helpen (van visolie, tot relaxatietherapie, tot osteopathie, tot neurofeedback, tot zeer streng en consequent optreden, tot typische ADHD-medicatie) en eerlijk gezegd, soms verlies ik de moed hier toch wel wat maar het is wat het is en gelukkig kunnen we toch steeds terug de moed vinden om er weer tegen aan te gaan, mede door de steun van mijn ouders, zusjes, familie en enkele vrienden. Bedankt voor jullie steun!
We blijven positief, de 1ste indrukken van de nieuwe medicatie zijn zeer goed (voorlopig met deze dosis (nog) geen bijwerkingen). Nu is het nog kwestie van de nieuwe medicatie op de juiste dosering te krijgen en dan de andere medicatie af te bouwen.
Wat hoop ik, van uit het diepst van mijn hart, dat dit gaat lukken... Wat hoop ik dat we met die rot-Rilatine kunnen stoppen... Dus alle duimen en kaarsjes zijn welkom.
Ik ben dat gedoe over eten en slapen zo beu. Ik maar pogingen doen om hem te laten eten en te laten verdikken en lekkere dingen te maken, maar als je door medicatie niet kan eten of geen honger hebt, dan helpt zelfs je lievelingseten niet.
Wat kijk ik er naar uit om Ruben terug smakelijk te zien eten, om terug zijn 'bol' snoetje te zien en om hem heerlijk te weten inslapen op een uur dat normaal is voor een kind van tien.
Ik zou er al mijn geld voor geven... maar dit is nu eenmaal met geld niet op te lossen, zoals vele dingen des levens.
Dus mijn kaarsjes branden hier weer en ik bid, ik hoop en ik duim voor Ruben. Jullie ook?
De papa van een vriendin is overleden... Via deze weg mijn oprechte deelneming aan heel de familie. Mijn gedachten zijn bij jullie.
Op zo'n momenten sta je toch wel wat meer stil bij het leven. En slaat bij mij de schrik toe... Doodsangst voor de dag dat mijn mama en papa er niet meer zullen zijn. Niet meer kunnen telefoneren, ze nooit meer kunnen zien, verder moeten zonder hun steun, hun liefde, hun vriendschap, echt als ik hierover nadenk, doet mijn hart zo'n pijn, dit gevoel is onbeschrijfelijk.
Wat mijn ouders allemaal voor mij en ook voor Ruben hebben gedaan, dat kan ik nooit voor hen terugdoen. En het is allemaal waar, dit is wat 'goede ouders en grootouders' voor hun (klein)kinderen doen, maar ze hebben het toch maar gedaan, hé. Via deze weg wil ik hen dan ook bedanken omdat zij voor mij de BESTE (groot)OUDERSzijn van héél de wereld, tot aan de maan en terug.
Het kan allemaal zo snel gedaan zijn, vergeet daarom niet om te tonen hoe graag je iemand hebt, te zeggen hoe graag je iemand ziet, je kan dit niet genoeg laten blijken.
Dus bij deze, liefste mama en papa, lieve, knappe zoon van mij, liefste zusjes Annemieke en Stientje, liefste nichtjes en neefjes, lieve vriendinnekes en vriendjes, lieve bloglezertjes, jullie zitten in mijn hartje. En weet dat als de dag komt dat ikzelf naar de hemelpoort vertrek, dat ik jullie héél héél graag heb gezien. En als ik de kans heb om van hierboven voor jullie te zorgen, zal ik dit zeker en vast doen. Wees er maar zeker van dat ik dicht in jullie buurt zal blijven.
Mijn kaarsje brandt hier vandaag, speciaal voor al onze geliefden in de hemel.
Aan iedereen die al iemand naar de hemel heeft zien vertrekken, een hele, dikke knuffel van mij xxx
Ruben heeft een schitterend 1ste rapport in het 5de leerjaar! Het kan bijna niet beter! Ik ben zoooooooooo trots op hem!
De opmerking van de juf in zijn rapport: Een echte werker ben jij Ruben! De overstap naar het vijfde leerjaar is niet makkelijk Je hebt je vanaf het begin 100% ingezet en dit is duidelijk merkbaar aan je punten. Hou dit vol in de toekomst! Een klein aandachtspuntje: Probeer een beetje te letten op je handschrift en vooral het gekribbel. Fouten maken kan, maar los dit netjes op, zodat het nog leesbaar is. Je bent een fijne vrolijke jongen Ruben! De speelvogel mag je wel op de speelplaats houden. Goed gewerkt, Ruben!
Ik ben zo ontzettend blij met zijn goede punten maar misschien nog blijer met de positieve commentaar van juf Saartje. Blij en dankbaar dat dit schooljaar goed begonnen is (oef!), dat dit schooljaar de goede richting uitgaat (oef!) en dat juf Saartje blijkbaar een hele goede, positieve invloed heeft op mijne zoon (tja, hij valt dus echt op blond, hé).
Voor sommigen is dit misschien vanzelfsprekend maar voor mijne woelewater is dit alles niet zo vanzelfsprekend. Ruben is weliswaar een 'hele' intelligente jongen maar door zijn 'wiebelend achterwerk' en 'concentratieproblemen' (dwz adhd) moest hij in het verleden soms wel wat puntjes inleveren.
Niets aan te doen, dit is nu éénmaal zo, we maken er het beste van en we gaan er samen voor!
En de werkelijk fantastische resultaten + de positieve noot van de juf maakt het begin van ons weekend schitterend!
Awel, ik ben kwaad. Ik ben boos. Neen, eigenlijk ben ik razend kwaad. Ik zou het hier van me af willen schrijven - zonder mij in te houden - maar jammer genoeg is niet alles voor publicatie vatbaar, je weet maar nooit wie er allemaal mee leest.
Het ergste van alles is dat ik bovenop dat boos zijn dan ook nog eens boos op mijzelf ben dat ik mij boos laat maken door mensen die het niet waard zijn. En dan kan je er toch beter even bij stilstaan waarom dat die mensen jou nog zo boos kunnen maken, terwijl ze het niet waard zijn... Ach, zo eenvoudig is het allemaal niet. Hier zitten TE veel emoties achter. Emoties die oplaaien en emoties waar ik eigenlijk geen zin meer in heb en waar ik eigenlijk ook geen energie meer in wil steken.
Mijn ex-schoonvader had een berichtje nagelaten op mijn antwoordapparaat omdat hij mij 'mijn jaarlijkse pot chrysanten' (ja, u leest het goed) wou komen bezorgen. Velen zullen dit vreemd en toch wel een beetje luguber vinden want hier in Antwerpen zetten wij een pot chrysanten op het kerkhof. Dit is echter niet cynisch bedoeld maar lief bedoeld (allez, daar ga ik toch vanuit). Terwijl ik met Ruben bij de judo was, had hij nog een keer gebeld.
Terwijl ik nog aan het nadenken was, hoe ik diplomatisch kon laten weten dat ik toch wel liever af en toe een vriendelijk en vooral oprecht telefoontje krijg om te horen hoe het met Ruben en mijzelf is dan 1x per jaar een pot chrysanten, stond hij al bij mijn ouders voor de deur om die pot chrysanten af te geven. Je ziet, hé, ik kan je overal vinden... (helemaal not funny, integendeel).
IK VIND DIT NIET FIJN. Eerst en vooral kom je niet ongevraagd langs en als ik maar 1x per jaar van iemand iets hoor en die persoon belt mij, dan voel ik mij ook niet geroepen om DIRECT te reageren, temeer omdat ik mij moest haasten van het werk naar mijn ouders om Ruben op te pikken voor de judo (hier heb ik welgeteld 1 uur voor). Bij het 1ste telefoontje zat ik nog op mijn werk waar ik liefst geen privé-telefoontjes krijg en bij het 2de telefoontje zat ik bij de judo en lag mijn gsm in de auto.
En toen hij dan nog zei dat de papa van Ruben al meer dan een maand niets van mij had gehoord, heb ik toch wel even mijn zegje gedaan. Ik moet hem niet bellen. Hij mag Ruben 1x per week bij ons komen bezoeken maar we hebben, na het laatste ik zal hem eens een lesje leren-voorval, al 6 weken niets van hem gehoord.
Maar ook hier krijg ik weinig of geen gehoor en zoals de voorbije 10 jaren, weinig steun. Daar moeit de ex-schoonvader zich niet mee, neen, het zou te veel werk zijn om eens op te komen voor je eigen kleinkind. Toen de papa van Ruben is weggegaan, zeiden ze na 2 weken ook tegen mij: stop nu maar al met dat geween, hé, we zijn dat al lang beu (wat? slik?).
Wie met ons begaan is, wie met Ruben begaan is, die hoor, zie of lees ik meer dan 1x per jaar. En als je dit niet kan, wel, dan laat je het maar.
En die pot chrysanten, hoe lief dit ook bedoeld is, die hoeven wij dan ook liever niet.
En ja, waarschijnlijk zal de papa van Ruben (na 6 weken) nu wel spoedig iets van zichzelf laten horen. Daar kijk ik, eerlijk gezegd, ook al niet echt naar uit. Onze laatste ontmoeting is nog niet verteerd.
In het leven dien je flexibel te zijn (dat heb ik ondertussen al wel geleerd) en planningen zijn er om je af en toe niet aan de planning te houden en de vooropgestelde zaken die moeten gebeuren, aan de kant te schuiven om iets totaal anders te gaan doen.
Vanmorgen lokte het zonnetje me al vroeg naar buiten en kon ik aan de verleiding niet weerstaan om in het ochtenzonnetje, in pyama, met een tasje koffie, in mijn hofke verder te lezen in het laatste boek van mijn favoriete schrijfster, Isabel Allende. Er is niets zaligers. Het was dan ook zeer eenvoudig om de lokroep van mijn strijk te negeren en ervoor te kiezen dat vandaag de dag zou zijn om mijn lichaam en geest extra te voeden en me met natuurlijke ingrediënten op te laden.
Wat doet het zonnetje goed... als ik mijn ogen sluit en geniet van de oranje, warme gloed op mijn gezicht, met een zachte briesje dat mijn haren door elkaar haalt en mijn zorgen wegblaast. Me onderdompelend in het boek 'Het negende schrift van Maya', dat me doet genieten van ieder woord dat er geschreven staat, met potlood in de hand om de mooiste passages aan te duiden, me eventjes in Chili te mogen wanen. Heerlijk. Die strijk kan wachten tot het zonnetje is ondergegaan. Deze vitaminenkuur is pure luxe en ik besef dat dit voor mijn lichaam en geest echt eventjes nodig was (wedden dat die strijk straks eens zo goed gaat?).
Ondertussen heb ik mijn tasje koffie geruild voor een glaasje wijn en is dit mooie boek uitgelezen (zo jammer, veel te snel uitgelezen) en zit ik nog steeds te genieten van de laatste zonnestraaltjes in mijn tuintje en na te genieten van dit mooie boek. Toen ik tussenin eventjes naar de winkel was geweest om stokbrood te kopen en eventjes met mijn buurvrouwke babbelde, zei ze mij dat ze mijn blog zo goed vond en dat ik een boek zou moeten schrijven. Awel, Dianeke, dit blijft nog steeds mijn grote droom. En als ik in de Isabel Allende-sfeer zit, heb ik nog meer het gevoel dat ik toch ooit eens echt aan mijn boek moet beginnen. Alleen ontbreekt me de tijd, of is dit een excuus? Al jaren is dit mijn droom en al jaren doe ik hier niets mee. Als ik nu zie hoeveel plezier ik beleef aan dit blog te schrijven en hoeveel fijne reacties ik krijg (alhoewel nog steeds weinig reacties op dit blog zelf), is dit toch wel een stimulans om er eens echt aan te beginnen.
Tijd kan je maken, planningen kan je met wat wilskracht gemakkelijk wijzigen , ik ga dus proberen om dagelijks een beetje te schrijven, in de hoop dat ik niet meer kan stoppen met schrijven.
En lieve bloglezertjes, stel dat mijn boek toch gepubliceerd zou worden... dan zal ik met plezier jullie exemplaar handtekenen op de volgende boekenbeurs
En nu ga ik, voordat ik dan toch aan die grote strijk ga beginnen en ga kokkerellen, genieten van een wandeling met mijn zoon... Ja, soms kan het leven toch zo eenvoudig zijn. En soms kan het leven zo verschrikkelijk moeilijk zijn.
Van de mooie dagen moeten we dubbel en dik genieten zodat we voldoende veerkracht vergaren om de moeilijke dagen te bestrijden. xxx
Wat een leuk weekend was, is geeindigd in een nachtmerrie.
Ruben had GEEN zin om op 21 uur te gaan slapen, hij had in zijn hoofd gestopt dat hij tot 21u30 mocht opblijven en dan ook nog eens TV mocht kijken.
We hadden nochthans samen de afspraak gemaakt dat hij tot 21 uur mocht opblijven, alhoewel ik voorstander was van 20u30. Maar omdat hij 's avonds toch zo moeilijk in slaap geraakt en heel lang wakker ligt (ik had gehoopt dat dit met de groeihormonen zou beteren), ging ik akkoord met 21 uur. Maar Ruben is Ruben en die probeert altijd om meer gedaan te krijgen. Geef je hem een vinger, dan neemt hij een arm (maar dat zullen waarschijnlijk veel ouders wel herkennen).
En dan is het kwestie van op je strepen te gaan staan en er te blijven staan. Dus dit was er toch gene. Maar er is een serieuze strijd gevoerd. Ik ben bekaf. Hij wordt groter en de weerstand die hij biedt, is echt niet meer te doen. Echt niet fijn.
MAAR ik heb de strijd gewonnen, al zit ik hier nu bezweet en uitgeput en met afgrijselijke nekpijn en ligt hij nu in bed lekker zielig te doen. En al is het ondertussen al voorbij 21u30 en is hij nog steeds niet in slaap, ik heb volgehouden en ben niet bezweken voor zijn gedrag, gaande van emotionele chantage tot vleierij van een zoon naar zijn moeder toe.
't Had mooi geweest om met een zalig gevoel aan de komende werkweek te beginnen. Ach, ook dit kan er nog maar weer bij. We beginnen dus aan de komende werkweek met nekpijn en hoofdpijn en dit allemaal om half uurtje extra te bekomen.
Hoop wel dat hij het door heeft dat 21 uur het finale tijdstip voor het slapengaan is want ik heb geen zin in zo een dagelijks scenario. Echt niet voor herhaling vatbaar.
Echt niet.
En op zulke momenten denk ik toch wel eventjes, waar heb ik het aan verdiend om dit allemaal alleen te moeten doen? Ja, op zulke momenten zou het fijn zijn dit niet alleen te moeten dragen.
Maar ja, niets aan te doen, het is nu zo en we roeien dapper verder met de riemen die we hebben want van vaderskant ... ach, ik ga er niet over uitwijden, ik kan enkel maar zeggen dat we al meer dan 4 weken niets van hem gehoord hebben. En die wil ons lesjes leren. Laat me niet lachen!
Vandaag wat minder 'zware' lectuur dan mijn vorig blogje. Ja, 't moet niet altijd over Ruben en zijn groeispuitjes gaan, hé. Het doel van dit blog is om achteraf goed het groeiverhaal van Ruben te kunnen volgen en dit te kunnen delen met andere mensen maar omdat ik zo graag schrijf (mijn grote droom is nog altijd om een boek te schrijven), dient dit blog ook om alledaagse beslommeringen, gedachten, e.d. van me af te schrijven. Omdat het verhaal over euthanasie me bleef achtervolgen, wou ik er toch een blogje aan spenderen. Wie dit zware lectuur vind, jammer dan maar. Vandaag hou ik het dan maar wat minder zwaar, het gaat namelijk over 'ecocheques'.
Ieder jaar krijgen wij op het werk voor een bepaald bedrag ecocheques. Dit is natuurlijk super maar het probleem is dat je met die ecocheques niet alles kan kopen. Een fiets heb ik al, tuinspullen heb ik ook al, planten heb ik ook al, dus heb ik een 2de TV aangekocht. Heel vreemd voor iemand die absoluut geen TV-maniak is.
Absoluut NIET pedagogisch (ik weet het) maar ik heb een TV-tje gekocht om in Ruben zijn slaapkamer te zetten. Neen, niet om TV te kijken want hij heeft daar geen toegang tot digitale TV maar om op de playstation te spelen. Wat was ik het beu om in mijn living mee te genieten van het playstation-gebeuren. Dat geflits op die TV, het geluid liefst super luid, de doosjes van de spelletjes verspreid over mijn salon en de grond en als er dan nog een vriend kwam spelen, het geroep en gejuich van 2 of 3 tieners, ik werd er STAPELGEK van.
Dus gisteren hebben wij de 2de TV geinstalleerd in zijn slaapkamer en sinds gisteren is mijn salon netjes opgeruimd en is in mijn living de rust wedergekeerd. Geen rondslingerende doosjes van playstationspelletjes, geen flitsend beelden, OVERHEERLIJK. Laat het dan pedagogisch maar onverantwoord zijn, deze keer heb ik nu eens echt voor mijzelf gekozen. En eerlijk, ik geniet van de rust, ik geniet van mijn prachtige teak-meubelen en mijn prachtige TV-kast 'zonder al die playstation-rommel'. Ik geniet zo hard dat ik zelfs zin heb om mijn meubelen nog eens te behandelen met bijenwas (zot zijn doet niet zeer).
Maar eerst moet ik nog iets anders doen want ik heb namelijk met mijn ecocheques ook een nieuw strijkijzer gekocht. Mijn vorig strijkijzer was gevallen (door rondrennende tieners in mijne living). Gelukkig had ik een strijkijzer gekregen van een collega'tje haar bommake (merciekes, hé) maar ik wou toch terug een heel goed, stoomstrijkijzer.
Dus met dank aan de ecocheques, ga ik mijn gloednieuw stoomstrijkijzer eens uitproberen om mijn gordijnen die ik gisteren gewassen heb en nu spierwit hangen te drogen, mooi te strijken.
En dit alles in mijn living die pure rust uitstraalt, met een vleugje van heerlijk, ruikende, vers gewassen, spierwitte gordijnen.
Laat mij maar genieten, pedagogisch verantwoord of niet.
PS: ik krijg heel veel toffe reacties op mijn blog (bedankt hiervoor) en dit doet me superveel plezier maar ik krijg die reacties via facebook of via mail. Jullie mogen ook gerust eens reageren via het blog zelf, hoor.
Gisterenavond bij Koppen: Euthanasie voor Joris, een psychiatrisch patiënt die met de hulp van artsen uit het leven wilt stappen. De pijn en uitzichtloosheid werden hem TE veel. Deze man was al 20 jaar zoekend naar een manier om waardig te kunnen sterven, omdat zijn leven een sleur is, zonder vrienden, zonder relatie, zonder hoop, zonder rust, zonder geluk. Psychiaters noemen hem schizofreen, depressief en agressief. Als je ALLES hebt geprobeerd, medicatie, therapie en je weet dan men je toch niet kan helpen, is sterven dan de enige overblijvende oplossing?
Euthanasie is en blijft een delicaat onderwerp. Ook voor mij. En ik hoop dat ik nooit voor die keuze kom te staan. Wanneer beslist iemand om over te gaan tot euthanasie? Of wanneer beslis je iemand te helpen die euthanasie wenst?
Als je terminaal ziek bent en er geen enkele kans op beterschap of genezing is en ontzettend veel pijn lijdt, dan is euthanasie een mooie mogelijkheid om waardig te sterven.
Maar is ondraaglijk psychiatisch lijden een gegronde reden?
Wel, ik heb steeds geloofd dat je je tijd op aarde moet volbrengen tot het moment om te gaan, gekomen is om naar één van de zeven hemelen te vertrekken.
Bij iedere terugkeer op aarde, kies je wat je in dit leven wilt leren en kies je ook de mensen met wie je je wilt omgeven om deze les te leren. Ik geloof ook dat er daarom met bepaalde mensen onmiddellijk een 'klik' is en met andere mensen totaal niet. Je herkent mekaar op de één of andere manier.
Zo blijf je terugkomen op aarde om iets nieuws te leren of om opnieuw te leren/ondergaan wat je in je vorige leven niet geleerd hebt. Na ieder leven ga je naar een volgende hemel, tot je klaar bent om naar de laatste, de 7de hemel te gaan, waar je rijstpap met gouden lepeltjes mag gaan eten en mag vertoeven tussen de prachtigste wezens, de mooiste engelen in de hemel. Engelen, die alle eigenschappen verworven hebben, tijdens hun verblijf op aarde.
Is psychiatrisch lijden dan een gegronde reden? Dit lijden had misschien ook wel een gegronde bedoeling.
Maar net zoals Dokter Dirk De Wachter, psychiater verbonden aan het Universitair Psychiatrisch Centrum in Kortenberg, wil ik als mens niet oordelen over het feit dat ondraaglijk pschyiatrisch lijden een gegronde reden is, wil ik hoe dan ook niet oordelen over euthanasie. Dat recht heb ik niet.
Volgens mij is dit een zeer, moeilijke, bijna niet te nemen beslissing, waar toch wel veel moed voor nodig is.
Maar wat ik zo mooi aan het interview met Dokter Dirk De Wachter vond, was dat hij zei dat het zo belangrijk is dat deze mensen een plaats krijgen in de maatschappij zodat zij niet moeten overgaan tot zulke beslissing.
Aanvaard worden, of je nu autisme, of ADHD, of ODD, een depressie, of iets anders hebt, ook deze mensen verdienen een plaats in onze maatschappij.
Of je nu dik, dun, groot, klein, verstandig of minder verstandig bent, of je kampt met een zekere stoornis, ALLE mensen verdienen een plaats in onze maatschappij en een eerlijke kans.
Het is soms al zo moeilijk om als 'normale' (en ja, wat is normaal) mens in deze maatschappij te kunnen overleven en aan alles te voldoen wat van je verwacht wordt, wat moet het dan niet voor deze mensen zijn?
Vandaag gaat mijn hartje dan ook speciaal uit naar iedereen die 'een beetje anders' is.
Ik hoop dat deze reportage sommige mensen toch aan het denken heeft gezet. Mij in ieder geval wel. Laten we open, geduldig, vriendelijk en tolerant zijn voor mekaar. 't Zou het leven voor veel mensen gemakkelijker maken.
Eigenlijk zijn we nog geen volle maand terug van vakantie en geloof me, ik ben al terug toe aan vakantie. Het lijkt alsof ik weeral maanden aan het werken ben... Niet fijn.
Daarom heb ik vandaag zo tussendoor al eens wat gesurft op het internet voor onze volgende vakantie.
Leen en Geert (= onze beste vriendjes) hebben mij met hun verhalen en hun mooie foto's (o.a. de oleanders) warm gemaakt. Dus ik denk dat het dit keer richting Italië gaat worden, Baveno, aan het Lago Maggiore. Ik zie dit helemaal zitten. En Ruben die zegt ook geen neen tegen een vakantie met zijn 2 vriendinnen (waarvan 1 zijn lief is - allez, 't is nog niet aan, hoor, hij wacht het juiste moment af want hij wil zeker van zijn stuk zijn en hij wil haar ook niet onnodig pijn doen, indien hij van gedachten zou veranderen).
En zo zijn we weer aan het mijmeren geslagen. Want bovenstaande vakantie zou voor in augustus zijn. Maar dat is verdorie nog zooooooooooooooooooooooooooooooo lang weg. Misschien kunnen we in de paasvakantie ook een weekje weg? Of ik zeg al jaren dat ik oudejaarsavond in het buitenland wil doorbrengen?
En ja, misschien is Sicilië dan wel de 'place to be' voor een tussenstop op het einde van dit jaar of een stop in het midden van het jaar. En daar slaan mijn gedachten helemaal op hol, dit is pure nostalgie. Ja, Leen, daar hebben we toch wel 2 jaren na elkaar, de vakantie van ons dromen gehad, hé. Mooi land, zalig klimaat, zalig strand (Lido Copacabana), lekker eten (lekker lekker - behalve de ravioli), de Etna (een vulkaan brengt toch wel iets magisch teweeg), Taormina (prachtig plekje), met de boot naar de Eolische eilanden (in de warmwaterbronnen), Siracuse (met de enigste afgrijselijke Siciliaan), knappe mannen (Roberto, Francesco (de beste gids van Sicilië), Carmello (die laatste zag ik helemaal zitten )), mooie wandelingen (met perziken die op onze kop vielen), niets anders dan mooie herinneringen.
Zou het er nu nog hetzelfde zijn? Zouden we nu nog hetzelfde voelen als we over de Corso Umberto kuieren (ja, Leen, we zijn al een beetje ouder, hé, dus nu kuieren we). Zou het nog even magisch zijn als toen?
Awel, ik wil dit eigenlijk wel eens weten....
Dus ik ga kijken of ik iets leuks kan vinden voor met oudjaar of anders voor de paasvakantie.
Maar ja, Leen en ik, wij hebben aan elkaar beloofd dat we nooit zonder de ander naar Sicilië zouden gaan.
En belofte maakt schuld.
Dus er zit niets anders op dan hen te overtuigen. Maar - eerlijk gezegd - ik denk dat dit niet zo heel moeilijk zal zijn...
En ja, deze gedachten maken mij blij. Heel blij. Ongelooflijk blij! Ik voel de magie al! Terwijl ik hier nu met het al typische herfstweer (vallen van de bladeren - voor mij de slechtste periode van het jaar) binnen zit, met de verwarming voor de 1ste keer aan en na een nogal vervelende werkdag, ben ik helemaal vrolijk geworden van mijn - al zeg ik het zelf - fantastische vakantieplannen.
Zeg nu zelf, ik ben toch snel tevreden, hé.
Toen we in zoveel jaren (dik tegen ons goesting) in Sicilië vertrokken, zei een Siciliaan tegen ons: Sicilië wacht op jullie. Awel, Sicilië heeft een hele tijd moeten wachten 'maar' ze mogen ons stilletjesaan terug beginnen verwachten.
Even een kort blogje maar daarom niet minder belangrijk, integendeel! We hebben groot nieuws te melden. Vandaag heb ik dan toch eindelijk de groeimeter die we van Pfizer gekregen hadden, opgehangen.
Ruben is dus nu 125,5 cm. groot en hij weegt 23 kg.
DUS sinds de start van ons spuitjesverhaal is hij 2,8 cm. gegroeid en 2 kg. bijgekomen (als de groeimeter helemaal juist ophangt en als onze weegschaal correct is).
Dit is toch gewoon SCHITTEREND NIEUWS. Niet?
Dit hebben we dan ook gevierd met een gezellig dagje bij tante Leen en nonkel Geert, Hannelore en Dorien en de Steentjes, via deze weg, bedankt voor de gezellige dag! Zeker voor herhaling vatbaar.
Groetjes van een superblije mama, super super super! Ik ben zo blij, ik ben zo blij...
Vandaag heeft Ruben sport- speeldag gehad op school. Ik heb de indruk dat het een geweldige dag is geweest, evenals kennismaken met nieuwe sporten.
Heel tof, ja, Het Hinkelpad is best een toffe school. WANT nu heeft Ruben zijn passie gevonden! Hij wil - ja, u leest het goed - judo gaan volgen.
Nu wilt het toch wel lukken dat de training van de judo overlapt met de uren van de dansschool (en de breakdance-danslessen zijn al betaald).
Wat nu? Hoe gaan we ons hier weer uitwerken? Want ja, Dorien gaat ook judo doen en Nemo ook en Remy ook. Tja, daar kan ik natuurlijk niet veel tegen inbrengen.
Alleen dat ik denk dat Dorien al zo veel danst dat ik het betwijfel of ze nog aan judo gaat doen (mamaaaaaaaaaaaaa, bel naar tante Leen aub!) Nemo doet circusschool (mamaaaaaaaaaaaaa, bel naar die mama aub!) en ja, Remy doet aan judo maar wel in een andere club (mamaaaaaaaaaaaaaaa, bel naar die mama van Remy aub!) dan diegene die zich vandaag is komen voorstellen.
Ach, we bekijken het even. Ik heb alvast een mailtje gestuurd naar die judoclub voor wat meer informatie want 6 uur training per week lijkt mij toch wel wat veel.
En als ik met al de bovenstaande mama's heb gesproken, zullen we bekijken/beslissen of judo combineer is met de dansschool en met sport en spel op school en met huiswerk/lessen niveau 5de leerjaar.
Maar nu ga ik - na een drukke, stressvolle week en na al dat hobby-gedoe van mijne zoon - mijn passie beoefenen en wees er maar zeker van, de dansvloer zal geweten hebben dat ik er ben!
En morgen zal de dansvloer geweten hebben dat Ruben er is. Zeker weten!
PS: als u nog interesse heeft in 1 boek of meerdere (zie één van de vorige blogs, laat het gerust weten).
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
) lekker gekokkereld heb (allez, dat vind ik toch) en samen met Ruben ons huisje wat heb opgeruimd, pas op, er is nog veel werk aan de winkel maar ons huisje is terug bezoekbaar. Zaaaaaaaaaaalig.
, ik ga dus proberen om dagelijks een beetje te schrijven, in de hoop dat ik niet meer kan stoppen met schrijven. 
)), mooie wandelingen (met perziken die op onze kop vielen), niets anders dan mooie herinneringen.
Ruben is dus nu 125,5 cm. groot en hij weegt 23 kg.
