en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
11-10-2012
Wat stoom aflaten...
Awel, ik ben kwaad. Ik ben boos. Neen, eigenlijk ben ik razend kwaad. Ik zou het hier van me af willen schrijven - zonder mij in te houden - maar jammer genoeg is niet alles voor publicatie vatbaar, je weet maar nooit wie er allemaal mee leest.
Het ergste van alles is dat ik bovenop dat boos zijn dan ook nog eens boos op mijzelf ben dat ik mij boos laat maken door mensen die het niet waard zijn. En dan kan je er toch beter even bij stilstaan waarom dat die mensen jou nog zo boos kunnen maken, terwijl ze het niet waard zijn... Ach, zo eenvoudig is het allemaal niet. Hier zitten TE veel emoties achter. Emoties die oplaaien en emoties waar ik eigenlijk geen zin meer in heb en waar ik eigenlijk ook geen energie meer in wil steken.
Mijn ex-schoonvader had een berichtje nagelaten op mijn antwoordapparaat omdat hij mij 'mijn jaarlijkse pot chrysanten' (ja, u leest het goed) wou komen bezorgen. Velen zullen dit vreemd en toch wel een beetje luguber vinden want hier in Antwerpen zetten wij een pot chrysanten op het kerkhof. Dit is echter niet cynisch bedoeld maar lief bedoeld (allez, daar ga ik toch vanuit). Terwijl ik met Ruben bij de judo was, had hij nog een keer gebeld.
Terwijl ik nog aan het nadenken was, hoe ik diplomatisch kon laten weten dat ik toch wel liever af en toe een vriendelijk en vooral oprecht telefoontje krijg om te horen hoe het met Ruben en mijzelf is dan 1x per jaar een pot chrysanten, stond hij al bij mijn ouders voor de deur om die pot chrysanten af te geven. Je ziet, hé, ik kan je overal vinden... (helemaal not funny, integendeel).
IK VIND DIT NIET FIJN. Eerst en vooral kom je niet ongevraagd langs en als ik maar 1x per jaar van iemand iets hoor en die persoon belt mij, dan voel ik mij ook niet geroepen om DIRECT te reageren, temeer omdat ik mij moest haasten van het werk naar mijn ouders om Ruben op te pikken voor de judo (hier heb ik welgeteld 1 uur voor). Bij het 1ste telefoontje zat ik nog op mijn werk waar ik liefst geen privé-telefoontjes krijg en bij het 2de telefoontje zat ik bij de judo en lag mijn gsm in de auto.
En toen hij dan nog zei dat de papa van Ruben al meer dan een maand niets van mij had gehoord, heb ik toch wel even mijn zegje gedaan. Ik moet hem niet bellen. Hij mag Ruben 1x per week bij ons komen bezoeken maar we hebben, na het laatste ik zal hem eens een lesje leren-voorval, al 6 weken niets van hem gehoord.
Maar ook hier krijg ik weinig of geen gehoor en zoals de voorbije 10 jaren, weinig steun. Daar moeit de ex-schoonvader zich niet mee, neen, het zou te veel werk zijn om eens op te komen voor je eigen kleinkind. Toen de papa van Ruben is weggegaan, zeiden ze na 2 weken ook tegen mij: stop nu maar al met dat geween, hé, we zijn dat al lang beu (wat? slik?).
Wie met ons begaan is, wie met Ruben begaan is, die hoor, zie of lees ik meer dan 1x per jaar. En als je dit niet kan, wel, dan laat je het maar.
En die pot chrysanten, hoe lief dit ook bedoeld is, die hoeven wij dan ook liever niet.
En ja, waarschijnlijk zal de papa van Ruben (na 6 weken) nu wel spoedig iets van zichzelf laten horen. Daar kijk ik, eerlijk gezegd, ook al niet echt naar uit. Onze laatste ontmoeting is nog niet verteerd.
Reacties op bericht (2)
12-10-2012
@ Ilse
Bedankt, Ilse, voor je lieve reactie.
xxx
12-10-2012 om 16:18
geschreven door Els
Kop op!
Als het niet meteen lukt om die emoties van je af te zetten kan ik goed geloven dat het frustrerend is. Maar emoties laten zich niet altijd dirigeren, dus voor zo'n sterke madam en mama als jij is boos zijn op jezelf niet terecht!
Steek je energie in de spuitjes ;) want dat gaat goed precies hé..
12-10-2012 om 00:12
geschreven door Ilse
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
