|
In het leven dien je flexibel te zijn (dat heb ik ondertussen al wel geleerd) en planningen zijn er om je af en toe niet aan de planning te houden en de vooropgestelde zaken die moeten gebeuren, aan de kant te schuiven om iets totaal anders te gaan doen.
Vanmorgen lokte het zonnetje me al vroeg naar buiten en kon ik aan de verleiding niet weerstaan om in het ochtenzonnetje, in pyama, met een tasje koffie, in mijn hofke verder te lezen in het laatste boek van mijn favoriete schrijfster, Isabel Allende.
Er is niets zaligers. Het was dan ook zeer eenvoudig om de lokroep van mijn strijk te negeren en ervoor te kiezen dat vandaag de dag zou zijn om mijn lichaam en geest extra te voeden en me met natuurlijke ingrediënten op te laden.
Wat doet het zonnetje goed... als ik mijn ogen sluit en geniet van de oranje, warme gloed op mijn gezicht, met een zachte briesje dat mijn haren door elkaar haalt en mijn zorgen wegblaast. Me onderdompelend in het boek 'Het negende schrift van Maya', dat me doet genieten van ieder woord dat er geschreven staat, met potlood in de hand om de mooiste passages aan te duiden, me eventjes in Chili te mogen wanen. Heerlijk. Die strijk kan wachten tot het zonnetje is ondergegaan. Deze vitaminenkuur is pure luxe en ik besef dat dit voor mijn lichaam en geest echt eventjes nodig was (wedden dat die strijk straks eens zo goed gaat?).
Ondertussen heb ik mijn tasje koffie geruild voor een glaasje wijn en is dit mooie boek uitgelezen (zo jammer, veel te snel uitgelezen) en zit ik nog steeds te genieten van de laatste zonnestraaltjes in mijn tuintje en na te genieten van dit mooie boek.
Toen ik tussenin eventjes naar de winkel was geweest om stokbrood te kopen en eventjes met mijn buurvrouwke babbelde, zei ze mij dat ze mijn blog zo goed vond en dat ik een boek zou moeten schrijven. Awel, Dianeke, dit blijft nog steeds mijn grote droom.
En als ik in de Isabel Allende-sfeer zit, heb ik nog meer het gevoel dat ik toch ooit eens echt aan mijn boek moet beginnen. Alleen ontbreekt me de tijd, of is dit een excuus? Al jaren is dit mijn droom en al jaren doe ik hier niets mee. Als ik nu zie hoeveel plezier ik beleef aan dit blog te schrijven en hoeveel fijne reacties ik krijg (alhoewel nog steeds weinig reacties op dit blog zelf), is dit toch wel een stimulans om er eens echt aan te beginnen.
Tijd kan je maken, planningen kan je met wat wilskracht gemakkelijk wijzigen :-D, ik ga dus proberen om dagelijks een beetje te schrijven, in de hoop dat ik niet meer kan stoppen met schrijven.
En lieve bloglezertjes, stel dat mijn boek toch gepubliceerd zou worden... dan zal ik met plezier jullie exemplaar handtekenen op de volgende boekenbeurs :-D
En nu ga ik, voordat ik dan toch aan die grote strijk ga beginnen en ga kokkerellen, genieten van een wandeling met mijn zoon...
Ja, soms kan het leven toch zo eenvoudig zijn. En soms kan het leven zo verschrikkelijk moeilijk zijn.
Van de mooie dagen moeten we dubbel en dik genieten zodat we voldoende veerkracht vergaren om de moeilijke dagen te bestrijden.
xxx
|
