Hoe gaat het met mevrouw Vansant, dokter ? Weeral Anke, die met haar gesnater de stilte doorbrak. Normaliter kon dokter Vansant intens genieten van kransslagaderoperaties. De operatiekamer was zijn habitat. Hij heerste er als verlicht despoot over het halfnaakte corpus van zijn patiënten. En over zijn legertje devote assistenten, die hem adoreerden en complimenteerden, telkens hij met zijn batterij glimmende scalpels weer een bast openreet, het kloppend hart van zijn patiënt etalerend.
Nee, Anke, ik weet niet hoe het met mevrouw Vansant is, blafte de dokter. Ik heb haar niet meer gezien sinds de rechtbank. En kunnen we alsjeblieft allemaal weer even onze mondjes houden? De assistenten gingen haastig verder met hun werk, de perfusionist verstopte zich wijselijk achter zijn hartlongmachine. Anke verdiepte zich weer in haar boekje. Dokter Vansant was erg geïrriteerd. Sinds Anke zich als nieuwe anesthesiste bij het team had gevoegd, hadden de hartoperaties toch een tikje charme verloren. De dokter schoot niet zo best op met Anke. Haar gekakel begon bij de ochtendbriefing en doorgaans hield ze pas op wanneer het licht van de operatiekamer uitging.
Dokter Vansants aversie voor Anke oversteeg weliswaar het louter persoonlijke. Het was geweten dat hij een bloedhekel had aan alle anesthesisten. Voor de dokter waren zij een noodzakelijk kwaad binnen de geneeskunde. Patiënten houden nu eenmaal niet van een openhartoperatie zonder verdoving. Maar met de essentie van geneeskunde, het weer-beter-maken van mensen, had anesthesie weinig te maken. Een verdovend spuitje geven of wat sevofluraan door de neus van de patiënt jagen. Meer was het niet. Laat ons zeggen dat dokter Vansant anesthesisten tolereerde, maar ze mochten het niet te bont maken.
Nog een minpuntje was dat Anke hem telkens deed denken aan Christel Cabanier. Dat betweterige, truttige jurylid uit de VTM-soap Mijn Restaurant. Even kon dokter Vansant een glimlach niet onderdrukken. Zijn collega-specialisten moestens eens weten dat een man met zijn status fan was van zulk een programma. Weinigen wisten van zijn crush op Rani De Coninck.
En dokter? Weer Anke die de stilte aan flarden schalde. Rustig weekend voor de boeg? Hebt u de kinderen deze week? Dokter Vansant had het helemaal gehad met dit irritante kind. Deze brutale narcotiseuse moest hoognodig op haar plaats gezet worden. Dokter Vansant greep zijn scalpel, een bijzonder scherp dingetje van 0,4 millimeter koolstofstaal. Zonder dat iemand het merkte boorde hij het vertikaal en tot aan het lemmet in de rechterbil van de patiënt op de operatietafel. De gangbare pijnniveaus werden hierbij ruim overschreden. De voordien neutrale gezichtsuitdrukking van de patiënt veranderde spoorslags in een getormenteerde grimas. Zijn benen gingen een tiental centimeter de hoogte in en onder zijn gesloten oogleden gingen de oogbollen héén en weer als volgde hij een tenniswedstrijd.
Onthutst liet Anke haar Humo vallen en snelde naar de endotracheale beademingsbuis. Hierbij struikelde ze onhandig over haar eigen crocks. Dokter Vansant glimlachte tevreden : Niet zo best Anke. Een patiënt die wakker wordt tijdens een operatie. Wat gaat de Orde der Geneesheren daar van vinden ?
Beste Barack. Das efkes verschieten hé man. A letter from Belgium. Ik zie u daar al zitten, in dat Witte Huis van u. Deze brief in uw trillende handen. Ik mag toch Barack zeggen he? Niet dat ik geen respect heb voor u. Dan kent ge mij niet. Maar ge zijt toch ook maar ne mens hé. A human being, zoals jullie dat zo mooi zeggen. Gij peutert ook wel eens in uwe neus, daar in het oval office. En allicht laat ge wel eens ongemerkt ne scheet tijdens een banket. Dus we zullen het protocol maar achterwege laten en elkaar bij de voornaam noemen.
Terzake Barack. Ik weet niet welke gazet gij leest. Is dat niet de Washington Post bij jullie? Of de Herald of Free Enterprise of zo ? Niet ? Ik ben niet zo thuis in de Angelsaksische media. Maar zonder twijfel hebt ge het gelezen van pater Damiaan. Onze grootste Belg. Jullie Father Damian of Molokai. Uwe collega wereldleider, den Benedictus heeft gezegd dat ze hem heilig gaan verklaren. Pater Damiaan wordt dus Sint-Damiaan. En nu hoorde ik toevallig dat gij ook afkomstig zijt uit Honolulu, Hawaï. Allé zeg, wat een toeval hé. Misschien waren uw voorouders wel lepralijders in Damiaans kolonie. De wereld is klein Barack.
Enfin, ik kan me voorstellen dat ge goesting hebt om in oktober eens naar Vlaanderen te komen. Voor de heiligverklaring. En dan wil ik uwe gids zijn. Wat denkt ge Barack ? Ik nodig u uit in België, in oktober van dit jaar. We gaan eerst in Tremelo onze kop laten zien en dan toon ik onze streek. We kunnen een pint gaan pakken op Putte-kermis. Of naar de Toverfluit in Zandhoven. Das lachen, man. s Avonds kan mijn vrouw Helga ne waterzooi maken voor u en uw gevolg. En misschien kan ik wel een ontvangst op het gemeentehuis van Essen regelen. Via een collega van Helga, die heeft nog gekuist bij de schepen van sport. Zo gaat dat bij ons. Als ge de juiste mensen kent, krijgt ge veel geregeld.
Wel een verwittiging Barack : Mocht ge afkomen, pas dan wel een beetje op uw woorden. Niet teveel van die Yes-we-can-peptalk. Of dat zelfverzekerde we need change. De Vlamingen zouden u nogal snel een blaaskaak noemen. Mijn volk is erg bescheiden. En van change moeten we al helemaal niet weten. Dat Vlaanderen uitgegroeid is tot de grote natie die het vandaag is, danken we in de eerste plaats aan het feit dat we alles liefst zoveel mogelijk bij het oude laten. Voor ons liever geen change.
Weet ge Barack, als er dan toch eens wat progressieve linkse oproerkraaiers met een nieuw idee afkomen, dan lossen we dat in Vlaanderen erg democratisch op. We organiseren dan een referendum. En dan gaan we met zn allen stemmen en keuren we de verandering gewoon af. Geen ondergrondse parking in Gent. Geen autovrije Grote Markt in Lier. Geen verkoop van Fortis aan BNP. Binnenkort gaan we samen de nieuwe brug over de Schelde afkeuren. We hebben een lange traditie van neen-stemmen.
Dus Barack, ik wil tijdens uw bezoek best een officieel gedeelte in elkaar boksen. Ge moogt speechen in zaal Flora, achter de kerk in de Sint-Jansstraat. Maar laat alsjeblieft uwen tekstschrijver rekening houden met onze typisch Vlaamse volksaard : No we cant. And that will never change.
Als natie weet je nooit hoe latere generaties over ons zullen oordelen. Wat wij normaal vinden kan binnen honderden jaren op aversie rekenen. Denk bijvoorbeeld aan de Romeinen. Zij vonden slavernij doodnormaal, onze samenleving verwerpt het. Middeleeuwers zetten vrouwen met teveel noten op hun zang simpelweg op de brandstapel. In deze tijd zijn velen het hiermee niet eens. Om maar te zeggen : Tijden veranderen. Hoe zullen antropologen en historici over zoveel jaar kijken naar ons? Over welke gewoontes, diep geworteld in onze manier van leven zullen zij later schande spreken?
Ik heb wel een idee. We beseffen het zelf niet, maar anno 2009 kent Vlaanderen twee duidelijk gescheiden bevolkingsklassen. We kunnen spreken van een hogere kaste van mensen, die zich kunnen veroorloven om alle vier jaar een nieuwe wagen te kopen. Of er simpelweg een nieuwe onder hun gat geschoven krijgen door hun werkgever. En daarnaast de lagere kaste van sukkels, die noodgedwongen hun autootje moeten leeg rijden. Acht jaar, tien jaar, met wat geluk twaalf. Ik behoor tot die tweede kaste.
De geschiedenis zal scherp oordelen over de vernederingen en het onrecht aangedaan aan de ingezetenen van deze onderkaste. Ten eerste heb je natuurlijk het prestigeverlies dat het rijden met een roestbak meebrengt. Maar veel erger is de jaarlijkse halve dag gevangenschap. Hoezo dat wist u niet? U leeft in een ivoren toren, upperkastelezer ! Wij van de onderkaste worden jaarlijks vastgehouden in een door de overheid gecontroleerde instelling. Ze kreeg het onheilspellend acroniem BTC.
Het BTC. Bureau voor Technische Controle. Bij de bevolking beter bekend als den Ottocontrol. Waarvoor de ongelukkigen een halve dag uit hun reguliere leven moeten stappen. Zij vragen verlof aan bij hun bazen, zoeken opvang voor hun kinderen, nemen afscheid van hun vrouwen. Zij bieden zich aan bij de dichtstbijzijnde inplanting van het BTC in hun streek. De eerste twee uren van de detentie bestaan doorgaans uit wachten. Gehoorzaam in lange rijen, s zomers in de brandende zon, s winters in de vrieskou. Tot zij hun besef van tijd verliezen. Pas na uren geduld krijgen zij voor het eerst een staatsambtenaar te zien. Beproefde technieken die we kennen van de CIA en de Mossad.
Eens binnen moet de gevangene zijn officiële papieren, zowel die van zichzelf als die van de wagen aan de norse ambtenaar afgeven. Een doordachte zet van het BTC. Het bemoeilijkt ontsnappen en draagt bij tot ontmenselijking. De gevangene mag niet spreken, uitgezonderd om te antwoorden op de instructies van de ambtenaar. De ambtenaar zal de gevangene psychisch proberen te ontwrichten door verwarrende en korte bevelen af te vuren. Ontsteek de dimlichten. Doe mistlichten aan. Stadslichten uit. Linkerknipperlicht. Rechterachterrem. Linkerbovenspiegel. Zelfs wie weet waar al deze lichten en instrumenten zitten, raakt hierdoor erg van slag.
Volgens de Westerse horoscoop ben ik een schorpioen. Een naar en erg giftig ondier. Geen groter verschil kan er zijn tussen dit geleedpotig monster en de innemende persoonlijkheid die ik zelf ben. Ik loop niet zo hoog op met de Westerse horoscoop. Dan liever de Chinese. In de Chinese dierenriem ben ik een tijger. Krachtig, potent, sluw. Een echte winnaar. Het sterkste dier van de riem. Nou ja, bijna sterkste. Mijn vrouw is een draak. De Chinese astrologie schetst erg treffend de heersende verhoudingen binnen ons gezin.
Maar het blijft een horoscoop. Een heidense uitvinding. Een houvast voor de simpelen van geest. Zingeving van den Aldi. De echte religies, dat is toch een ander pakkie-an. Grofweg hebben we drie écht grote wereldgodsdiensten: Ten eerste de Boeddhisten. Brave lobbesen. Zij staren vaak wezenloos voor zich uit en je weet: Die sloeber zal aan het mediteren zijn. Dan heb je de Islamieten. Als zij wezenloos voor zich uit gaan staren, dan weet je : Wegrennen. Zo snel mogelijk ! En tenslotte heb je de Christenen. Wij staren niet. Wij doen goede dingen voor de mensen. Want zo zijn wij.
Tja, je afkomst kan je niet verloochenen. Wij zijn opgegroeid met de Katholieke Kerk. Gedoopt, eerste communie gedaan. Dan de catecheselessen. Wat een tijd. We kwamen naar de mis te voet. Want dat was voor de longen goed, nietwaar? Jaren later dan voor diezelfde Kerk getrouwd, nog later de kinderen laten dopen. Goeie katholieken, dat zijn wij. Jij en jij en ik erbij. Als is het tegenwoordig wel wat minder. Hoe meer de Kerk een veilige haven werd voor pedofiele priester en negationisten, hoe minder zij het voor mij lijkt.
Maar een paar keer per jaar zie je mij toch nog in de kerk zitten. Eigenlijk een beetje uit schrik. Immers, ongelovigen gaan na hun dood linea recta naar de hel. Volgens de Bijbel toch. Helemaal zeker zijn we daar niet van, maar kan een mens het risico nemen? Het moest toch eens waar zijn. Branden doet ge daar hé. En voor eeuwig. Ge moet u dat eens concreet voorstellen. Ooit al eens een vinger aan een kookpot verbrand ? Zo een halve seconde. Heel lichtjes. Weet ge nog hoe dat voelt ? Ik bedoel maar. Ik vind dat toch iets om over na te denken.
Stel dat ge desondanks toch beslist om geen goed Christen te zijn. Ge gaat nooit naar de kerk, altijd een condoom aan, ge lacht met de paus, ge schrijft spottende tekstjes. Pas op, zon mensen bestaan hé. En dan gaat ge dood, blijkt die hel toch te bestaan. Dan is het paniek natuurlijk. En spijt. Sorry, sorry, vergiffenis. Maar daar moet ge in de hel niet mee aankomen. De poorten sluiten zich. Misschien krijgt ge eerst nog wat uitleg. De dos en donts van de hel. Eventueel nog een plattegrondje. Maar dan, hop, zonder meelij de fik erin. Whamm. Man, man, die eerste uren branden. Dat moet de hel zijn. Afgrijselijke pijn. Krijsen en gillen is dat. Rennen als gek, een spoor van vlammen in je kielzog.
Nu, misschien moet je dat relativeren hoor. Als dat eeuwig duurt dan word je dat branden ook weer gewoon. Maar branden blijf je. Nee, nee, ik durf het risico niet nemen. Dus doe ik mijn best. Oude kleren gaan naar spullenhulp. Geen blasfemie uit mijn mond. Kruisbeeldje in de slaapkamer.En met enige regelmaat een kerkbezoekje, ja. Ik beperk me wel tot dopen, trouwmissen en begrafenissen. Een eerlijk compromis met God.
Al opgevallen ? De zeurpieten winnen terrein. Steeds vaker wordt er in onze straten, op onze werkplekken, in scholen en cafés gezaagd, gezeurd en gezeken. Het lijkt een virus, dat zich steeds driester verspreidt. Luie politiekers. Overbetaalde bankiers. Te dure pintjes. Koopkrachtverlies. Fijn stof in de lucht. Een HSL-spoor zonder trein. Nachtlawaai. Stijgende benzineprijzen. Dalende benzineprijzen. Altijd is er wel een kritische journalist, een mondige burger of een actiecomité, dat meent een kritische noot te moeten plaatsen.
Is het een lokaal probleem? Of mogen we spreken van een zeurepidemie ? Of erger nog, een regelrechte pandemie ? Een ramp op wereldschaal ? Staat het mensdom op de drempel van een nieuwe stap in zijn evolutie ? Van homo sapiens naar homo querulus. Van wetende mens naar zagende mens.
Zon vaart loopt het gelukkig niet. Er zijn nog mensen, die gericht aan oplossingen werken. Neem nu de Joden. Joden zijn van nature een volk van zeurpieten. Nee, dat is geen racisme. Het is algemeen geweten dat Joden klieren en kloten, melken en mieren, zaniken en zemelknopen dat het een lieve lust is. Maak een grap over een Jood en de volgende ochtend ligt er een klacht bij het Centrum voor Gelijke Kansen. Maak een onschuldig kookprogramma over de culinaire geplogenheden in nazi-Duitsland en de Joodse protestmachine begint te draaien. Maar één ding is zeker: dit Bijbelse volk zoekt tenminste naar oplossingen voor het probleem.
Het was dan ook de Jood Yitzchak Levite die aan het begin van onze jaartelling één van de belangrijkste uitvindingen in de wereldgeschiedenis deed. Aanleiding was het escalerend gezeur dat in die dagen onder zijn dorpsgenoten woekerde. Net als in onze tijd, ergerden de dorpelingen zich aan van alles en nog wat : Overbevissing in het meer van Galilea. De als onverwijld aangekondigde maar nooit voltooide splitsing van de districten Samaria-Nazareth-Judea. Of de aanslepende sluiting van de ringweg rond Jericho.
Levites remedie was simpel, maar geniaal. Hij bouwde eigenhandig een muur, even buiten het dorp. Hij kroop erop en deed een emotionele oproep aan de inwoners van het gehucht. Dat zij elkaar niet meer horendol mochten maken met hun gekrakeel. Dat zij hun klachten voortaan op een briefje moesten schrijven. En het in een kier van de muur frommelen. En kijk, Levites idee sloeg aan. Het werd een commercieel succes en de man werd bekend als de uitvinder van de klaagmuur.
Maar hier eindigt het verhaal niet. Want vandaag, anno 2009 grijpt de Israëlische regering terug naar dit beproefde middel ter bestrijding van de klaagcrisis. Momenteel wordt daarom gebouwd aan verschillende klaagmuren in het westen van de Jordaanvallei. Een andere wel 50 kilometer lange- klaagmuur werd enkele jaren voltooid en loopt van Gaza-stad helemaal naar het zuiden tot in Rafah. Deze laatste ten behoeve van de Palestijnse bevolking, die hier heel wat te klagen heeft. Hoeft het gezegd dat de Palestijnen dankbaar gebruik maken van deze moderne klaaginfrastructuur, gratis aangeboden door de centrale Israëlische authoriteit ?
Vandaag zou ik graag een vreselijk onrecht aanklagen. Het gaat over de compleet foute typering van mannen in actie- en avonturenfilms. Geen voor de hand liggend thema. Iedereen heeft het voortdurend over de vrouw en hoe zij aldoor in de media wordt opgevoerd. Niet onterecht hoor! De Vogue staat vol geretoucheerde fotos van babes met perfecte maten. Nergens vlekken, schrammen, blutsen, steenpuisten, schimmels of psoriasis bij onze topmodellen. En dat leidt al eens tot frustraties bij gewone meisjes en vrouwen. Ik ben dan ook de eerste om te onderstrepen dat er dringend nood is aan meer oude, lelijke en dikke wijven in de media.
Maar laat ons alsjeblieft ook een keer oog hebben voor het gruwelijk onderschatte en onderbelichte probleem van ons mannen. En dan vooral de vaders van jonge kinderen. Wanneer ik af en toe ik de tijd neem om met mijn kinderen televisie te kijken, merk ik dat ze vooral gek zijn van actie- en avonturenfilms. De mannelijke hoofdrol in dit soort cinema bestaat veelal uit superhelden, die alle voeling met de realiteit verloren hebben. Deze sujetten vertekenen het wereldbeeld van mijn kroost en -erger nog- het beeld dat ze hebben van hun vader.
Een voorbeeld. Ik rijd op zaterdagochtend naar de Spar voor de wekelijkse charcuterie. Mijn Skoda kan ik nipt parkeren tussen een Toyota Prius en een VW Sharane. En ja, om dat zonder blikschade te kunnen moet ik inderdaad twee keer voor- en drie keer achteruit manoeuvreren. So what ? Iedereen moet dat zo doen. Maar dan hoor ik het gezucht en afkeurend gemompel op de achterbank al opstijgen. Logisch. De kids hebben die ochtend Nicolas Cage aan het werk gezien in Gone in 60 seconds. Wanneer Nicolas zijn Shelby Mustang GT500 parkeert, gebeurt dit met behulp van de handrem. En met veel trucage. Waardoor de kist in één vloeiende laterale beweging op de voorziene plaats lijkt te glijden.
Wanneer Harrisson Ford in Raiders of the Lost Ark wordt lastiggevallen door een ietwat boertige Egyptenaar, dan antwoordt Ford met een krachtige kopstoot en een welgemikte trap op een ietwat lullige plaats. Sta ik diezelfde middag aan te schuiven op het postkantoor om de nieuwe themazegel van het Rode Kruis te kopen, komt plots ongegeneerd een dikke vent voorgekropen : t Stoort toch ni dak effe veurkroap éé menier? k Moet nog noa de kwaffeur. De kinderen kijken dan al afwachtend naar papa, hopend op een gerichte Indiana Jones reactie. Maar papa kan enkel mompelen : Nee, nee, mijnheer, we hebben toch tijd, daarbij de blik afwendend
Ik bedoel maar, door al dat TV-geweld komt papa er keer op keer slecht uit. Hoe kunnen kinderen in deze wereld nog opkijken naar hun vader ? En hoeveel vaders moeten er wereldwijd niet leiden aan minderwaardigheidscomplexen ? Maar niet getreurd, er is een solide oplossing. Denk als vader goed na welke kinderhelden zowel mentaal als fysiek de mindere zijn van jezelf. En laat je kinderen enkel nog naar hen kijken. Bij ons komen enkel K3 en de Teletubbies nog op de buis !
Kabila, kabeljauw kuist zichzelf niet. Laurent keek op. Het was Ijpeert, die hem toesnauwde.Op de visserssloep wilde hij Kiefte genoemd worden, maar Ijpeert was zijn echte naam. Handen als koolschoppen, armen als kabels. Het gezicht gekerfd en de huid getaand door de zilte zeewind. Bovendeks steevast gekleed in gele regenkledij en dito zuidwester. Binnen had hij de verwrongen gewoonte in bloot bovenlijf te lopen. Daarbij etaleerde hij ongegeneerd zijn biceps, triceps en quadriceps, gevormd door intensieve zumba-workouts.
Laurent mompelde een verontschuldiging, sloeg de ogen neder en sneed de zeevis in de lengte open. Onhandig zocht hij de ingewanden. Zijn drie weken ervaring in de visserij stelden amper iets voor in vergelijking met Kiefte. Die zat al ruim dertig jaar onafgebroken op zee, een achtjarige celstraf wegens zedenfeiten niet te na gesproken. Opnieuw voelde Laurent zich misselijk worden, maar hij bedwong zich. Vier uur eerder had hij het donkere scheepsruim al kort verlaten om in zee te braken. Kiefte zou geen tweede pauze dulden. Laurent mocht dan een Master of Business Administration op zak hebben, op dit schip was Kiefte de baas.
Het viel hem moeilijk dit voor zichzelf toe te geven. Maar hij beklaagde zich nu die VDAB-omscholing naar een knelpuntberoep. Hij had naar oma moeten luisteren ! Verdomme toch. Die eindeloze dagen op een trawler van 30 meter in een oceaan van zee. De walm van opengesneden vis, die glazige vissenoogjes, de immer zwetende en halfnaakte Kiefte, diens gesnurk tijdens hun nachten in de gezamenlijke kajuit. Maar boven alles de onophoudelijke kleineringen aan zijn adres, de hoon en de spot. Niet enkel over zijn naam. Dat was te verwachten. Al heel zijn leven kreeg hij opmerkingen over zijn naamgenoot en voormalig president van Congo. Veel pijnlijker vond hij de opmerkingen over zijn flaporen en zijn X-benen. De sneren over zijn magere en pezige lichaam. De onophoudelijke en ongegeneerde opmerkingen over zijn buitenmaatse geslachtsorgaan tijdens het gezamenlijk douchen. En de pesterijen, zoals het verstoppen van zijn bril, zodat hij telkens half blind door het deinende schip op zoek moest.
Het werd eventjes te veel. De levenloze kabeljauw voor hem. De sombere herinnering aan de voorbije weken. Het vooruitzicht nog eens een maand in deze muffe kotter tussen Jan Mayen en de Lofoten te moeten zwalpen. Een kortsluiting voltrok zich centraal in Laurents hersenpan. Steeds had hij beheerst en gelaten zijn lot aanvaard en nu - in een fractie van een seconde - kwam het eruit.
Ijpeert, klootzak, ik ben het hier kots-kots-beu. Eikel. Het was eruit voor Laurent het wist. Abrupt hield hij meteen zijn mond, beseffend wat hij gedaan had. Pijnlijk lang galmden zijn woorden nog heen en weer tussen de stalen wanden van de fileerkamer, die dra haar naam alle eer zou aandoen. Kiefte hield op met werken. Hij zei geen woord, maar draaide een kwartslag naar de deur. Laurent hoorde hoe het slot werd dichtgedraaid. Hij slikte. Kiefte keerde zijn massieve lichaam weer om. Zweet parelde omlaag over zijn borstkast om in zijn broek te verdwijnen. In zijn ogen zag Laurent een mengeling van razernij en begeerte. Het zou niet Laurents meest fijne dag op het schip worden.
Het huishouden leidt tot heel wat besognes. Dat is geweten. Ook ik heb daar last van. Jawel, als goede huisvader draag ik mijn steentje bij aan ons huishouden. En daar gaat heel wat gepieker en gepeins mee gepaard. Neem nu de afvalkalender. De vuilzakken buitenzetten is één van mijn kerntaken. Tweewekelijks op dinsdag het algemeen huisvuil. Tweewekelijks op vrijdag de PMD-zakken, met name in de week waar er geen algemeen huisvuil wordt gehaald. En tweewekelijks op vrijdag de GFT. Dit in dezelfde week als de PMD-zakken. Ziet u de complexiteit ? Gelukkig zijn er steeds onze buren. Doorgaans check ik s ochtends wat de rest van de straat heeft buitengezet. En dan doe ik hetzelfde.
Meer kopzorgen krijg ik van mijn tweede huishoudelijke taak : het sorteren van gewassen sokken. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik enkel mijn eigen sokken sorteer. De sokken van de andere huisgenoten sorteert mijn vrouw Helga. Maar laten mijn sokken nu net de moeilijkst sorteerbare zijn ! Die van mijn eega durven hier en daar nog wel een schalks motiefje te vertonen. En de kindersokken hebben gave prints van Winnie de Pooh of andere kleuteridolen. Die match je zo.
Mijn sokken zijn óf egaal zwart óf egaal blauw. Dit maakt het sorteren erg zwaar. Een beetje nonchalante man zal misschien redeneren dat het niet eens zoveel uitmaakt welke sok aan welke sok gekoppeld wordt. Als ze toch allemaal dezelfde kleur en motief hebben. Maar ik wil me er niet zo makkelijk vanaf maken. Immers, als je heel goed kijkt zijn er toch subtiele verschillen in kleur en textuur. En dan mag je je er niet te snel vanaf maken, vind ik. Een man, die in het huishouden helpt moet dat naar behoren doen.
Wanneer na enig gepuzzel de meeste sokken weer aan hun vriendje gekoppeld zijn, dan doet zich een vreemd, maar steeds wederkerend probleem voor. Ik noem het : Het fenomeen van de Solitaire Sok. Een verschijnsel, waar mijns inziens nog te weinig wetenschappelijk onderzoek naar gedaan werd. Om de één of andere reden verdwijnen er telkens een aantal sokken op de route van de wasmand naar de wasmachine naar de sokkensorteertafel. En blijf je steevast met enkele eenzaatsokken zitten. Die leg ik dan netjes apart in een mandje, in de veronderstelling dat de tweede sok wel zal opduiken na een volgende wasronde. Meestal is dat ook zo, vaak echter niet
Telkens, rond de jaarwisseling, maak ik een afsluitende inventaris van de overgebleven sokken. Hetgeen steeds leidt tot existentieel gepieker. Hoe kan nu zon grote hoeveelheid sokken in het niets verdwijnen? Wat als je dit voor heel België extrapoleert? Dat moet over een énorme textielberg gaan. Gewoon weg, zonder enig spoor. Een mens zou nog gaan geloven in een vierde dimensie. Een apart universum, parallel aan het onze, waar het wemelt van sokken, sleutels, horloges, GSMs en mannen die even een pakje sigaretten gingen halen. In theorie zou dit volgens natuurkundigen kunnen. De sokken zouden dan verdwijnen via wormgaten, die de tijd-ruimtestructuur vervormen.Praktisch bezwaar is evenwel, dat zoiets bijzonder complex is en erg veel energie vraagt. Maar beste lezer, geldt datzelfde nu niet precies ook voor het doen van het huishouden? Aha, quid erat demonstrandum.
Het parkje waar ik zit, werd minutieus symmetrisch aangelegd. Twee perpendiculaire grindwegen vormen vier afzonderlijke groenperkjes. Op de kruising een soort van pleintje in gravel. En daar middenin, als een spin in haar web een standbeeld van Nikè, de Griekse godin van de overwinning. Een tikje te pompeus voor een gemeenteperkje.
Ik ga zitten op een bankje en eet mijn te duur betaalde broodje kip-pestosalade. Met rucola. Kijkend naar Nikè dwalen mijn gedachten naar een uiterst vermakelijke aflevering van de Pfaffs, die ik ooit zag. Sam moest kotsen omdat hond Angie op de keukenvloer gescheten had. Ik kan een glimlach niet onderdrukken en word dan plots opgeschrikt door een krakend stemmetje. Ik ontwaak uit mijn dagdroom en ontwaar een oud vrouwtje, dat naast mij op het bankje zit. Het lijkt of ze uit het niets gekomen is, maar haar looprekje suggereert dat ze niet plotsklaps verscheen.
Ben je je tong verloren ?, vraagt ze. Hierbij ontbloot ze haar tanden. Of beter, de plek waar haar tanden hadden moeten zitten. Instinctief schuif ik een beetje opzij, daarbij mijn afkeer voor oude mensen slechts met moeite onderdrukkend. Hoe bedoelt u ?, repliceer ik. Het klinkt vriendelijker dan ik bedoel. Ik vroeg wat jij denkt over de economische crisis, zegt ze. Deze keer spettert wat speeksel uit haar mond op het stuk bank tussen ons in. Ze veegt haar mond af met een zakdoek, hard geworden van gedroogd snot. Ik schuif verder tot tegen de armleuning.
Ik kijk haar aan, krijg een wee gevoel en stop met het verorberen van mijn broodje. Ik twijfel even of ik zou opstappen, maar hoor mezelf tenslotte zeggen : Ik stoor me vooral aan dat legertje van zelfverklaarde experts. Ze kijkt me vragend aan met haar asgrauwe oogjes. Je weet wel, de Paul DHoores van deze wereld. Ik denk dat ze maar wat uit hun nek kletsen. En toch krijgen ze een forum in alle media. Tegen mijn verwachting in knikt het oude besje bevestigend. Ze laat een korte stilte vallen alsof ze meer kracht wil geven aan hetgeen ze gaat zeggen. Ik snap je, zegt ze beverig. In maart komen ze verkondigen dat de olieprijs naar 200 dollar gaat. En kijk eens nu. 40 euro godverdomme. Daarop laat ze onbeschaamd en duidelijk hoorbaar een scheet. Ik besluit dit te negeren.
Ik begrijp trouwens niet waar ze al die kerels vandaan halen, ga ik verder. Zon bompafiguur als Paul De Grauwe van de KU Leuven straalt nog enig vertrouwen uit. Maar met die mannen in maatpak zoals een Geert Noels, hoofdeconoom bij Petercam of zon Pascal Paepen, die al jaren in de Londense City werkt, daar heb ik het moeilijk mee. Zijn het niet net dat soort mensen, die het allemaal verklooid hebben met hun weinig ethisch gedrag ? En die mogen nu komen uitleggen waarom het mis gaat. Ik voelde me helemaal op dreef komen. Als de criminaliteitscijfers de hoogte in gaan, dan laat de VRT toch ook geen seriemoordenaar naar de studio komen om één en ander te duiden. Toch ?
Vragend draai ik mn hoofd naar de oude kol naast me. En stel vast dat die feeks verdwenen is, net zo gauw ze gekomen was. Mocht er geen walm van duffe kleding en ongewassen haar boven haar lege plekje hangen,ik zou gedacht hebben dat het een droom was.
Laten we vandaag onze feestdagen eens onder de loupe nemen. Te beginnen met Kerstmis. Feest van de vrede, de vreugde, de vergeving en de vriendschap. Het is de harmonie en de pracht, die je het hele jaar door vond in Rivendel, woonplaats der elfen in het Midden-Aarde van Lord of the Rings. Maar dan één keer per jaar.
Toegegeven, het is eigenlijk ook wel een ietsiepietsie ergernis, Kerstmis. Haal bijvoorbeeld maar eens een moslim weg uit Mekka. Terwijl hij net samen met vier miljoen andere moslims zijn zeven rondjes om de Kaba aan het trekken is. En zet die moslim in één van onze winkelcentra in de periode voor de Kerst. Veel kans dat hij spontaan gaat hyperventileren door de enorme massa elkaar vertrappelende consumenten. Die moslim smeekt om meteen terug naar de Grote Moskee te mogen.
En ga maar eens peilen naar de stemming van de brave huisvader, die net een veel te grote kerstboom in zijn veel te kleine gezinswagen heeft gepropt. Daarbij de lak onherstelbaar beschadigend. En die daarna de helft van zijn vrije zaterdag op een wankel laddertje kerstballen heeft mogen hangen in dat woonkamervreemde stuk flora. Nee, Kerst is niet helemaal peis en vree.
Weet je wat het ook is met die feesten? Ze beginnen steeds vroeger en vroeger. Vaak is het nog terrasjesweer wanneer de eerste veel te warm geklede- sinten onze stadscentra beginnen te terroriseren. En nog voor dat hele Sintencircus op volle toeren gaat draaien wordt de kerstverlichting al opgehangen. Vervolgens krijg je een soort van Sint/Kerstman overlapperiode waarna iedereen begin december de oudjaarsfeesten begint te plannen.
Niet enkel volgen de feestdagen elkaar steeds sneller op. Het worden er ook steeds méér. Je kan spreken van een echte feestinflatie. Ik denk dat er de voorbije 10 jaar, jaarlijks gemiddeld zon 2,4% aan feestdagen zijn bijgekomen. Het begon allemaal wat onschuldig met Valentijn. Je geliefde een cadeautje geven, daar kan nu toch niets mis mee zijn? Toch ? Mja, vergeet het maar. Valentijn is een ramp voor elke goedmenende man die zijn vrouw het hele jaar door in de watten legt. Want je hoeft het maar één keer te vergeten en je bent alle krediet van een heel jaar bloemen, voetmassages en juwelen geven verspeeld.
Nog zon nieuwe is Halloween, Zeg eens eerlijk : Wie had er vijf jaar geleden al van Halloween gehoord ? Nou ? En plots staan daar dan buurkinderen voor de deur, nog lelijker dan anders. Met een uitgehold stuk groente in de hand. Komen ze geld vragen. Oprotten jongens. Al die dwaze Amerikaanse gebruiken. Zodadelijk moeten we nog kalkoen gaan eten voor Thanksgiving. Of gaan we de "fourth of July" ook vieren ? Laten we nou met zn allen gewoon effe terug normaal doen. En ons beperken tot de klassiekers als Pinksteren of Maria Hemelvaart : goeie ouwe feestdagen, die teruggaan op eeuwenoude tradities en waarvan we met zn allen de betekenis tenminste nog helemaal doorgronden.
Ooit was ik een heuse adept van de doe-het-zelf-cultuur. Dit vanuit het adagium : Wat je zelf doet, doe je beter. Tegenwoordig heb ik een leeftijd waarop ik besef niet alles zelf te kunnen. En ook het geld om één en ander uit te besteden aan de juiste vakmannen.
Helaas dwingen de omstandigheden mij heel af en toe om toch de handen uit de mouwen te steken. Kent u nog de Kindersurprise chocolade-eitjes? U weet wel, van de enerverende televisiereclame uit de jaren negentig. Een rotverwend ADHD-kind zeurt zijn moeder de oren van het hoofd. Het ettertje wil snoep én iets nieuws én een speelgoedje. In plaats van de logische draai rond zijn oren krijgt het kleine monster een Kindersurprise. Een chocolade ei, met in het midden een plastic geel ei. En daarin dan weer een speelgoedje.
Waar dit reclamefilmpje in de jaren 90 nog ver van mijn bed stond, veranderde één en ander toen ik zelf kinderen kreeg. En ik zelf geconfronteerd werd met een supermarkt, zeurende kinderen en geamuseerde blikken van omstaanders. En ook ik kies soms voor de makkelijke weg en koop mijn kroost een Kindersurprise, teneinde een wapenstilstand af te dwingen. Meteen gedaan met het gezeur. Maar zoals wel vaker is de kortetermijnoplossing niet altijd het beste op lange termijn.
De eerste achttien seconden gebruiken mijn kinderen om de chocolade in hun mond te proppen en naar hun maagjes door te sluizen. En dan verschuift hun duivelse aandacht naar het Gele Ei in het Midden ! In de supermarkt zagen zij de levensgrote pancartes, waarop Kindersurprise zijn vetcoole speeltjes aanprijst. Hippe gadgets met topnamen als Cyberdog of Sweet Gorrillas, het topsegment van de speelgoedpiramide, zeg maar.
Hoeveel groter kan het contrast zijn met de rommel aan plastic buisjes, rondjes en klemmetjes die uit het ei op tafel vallen. En hoe groot de teleurstelling in de ogen van de kinderen. Maar geen nood. Zelfs in tijden van Mega Mindy kijkt een kind nog op naar zijn papa. Papa kan alles en bovendien zit er bij de onderdelen ook een handleidinkje bij. Een vodje papier van vier vierkante centimeter. Met daarop enkele pictogrammen, die op de steen van Rosetta niet zouden misstaan.
Wat dan volgt is eigenlijk te pijnlijk voor woorden. Papa begint vol goede moed. Papa zweet, worstelt en vloekt. Papa wordt boos en gaat brute kracht gebruiken. Eindresultaat is een griezelige mutant-variant van Cyberdog. En enkele losse onderdelen op overschot. De kinderen zijn op dat moment al lang weer in de tuin aan het voetballen.
Aan Google Maps, Aan de verantwoordelijke voor Noord- en West-Europa.
Geachte, graag deed ik beroep op uw hulp inzake een geschil tussen mezelf en mijn collega Anton van de afdeling Automatisering.
Toen ik eerlangs in de kantine van ons bedrijf mijn collega Anton kond deed van mijn recente aanschaf van een tuinhuis uit de Ecoline-serie van Chalet Center, meende deze eens te meer mij voor mijn collega's belachelijk te moeten maken. Hij deed mijn verhaal af als ongegeneerde opschepperij. Mijn financiële middelen zouden ontoereikend zijn voor de 16 vierkante meter aan Zweeds kwaliteitshout, de decoratieve beplanking met tand en groef en de vertikaal gefreesde hoekverbindingen. Mijn collega beweerde dat de onder druk geïmpregneerde balken, die ik hem zo plastisch beschreef niet meer dan een hersenspinsel van mijn gefrustreerde brein waren. Hij bezigde woorden als fantast, duimzuiger, ja zelfs volksverlakker. En dit in het bijzijn van de dames van de verkoopafdeling !
Enigszins gebelgd vanwege het ongeloof van mijn collega besloot ik mijn gelijk te bewijzen met behulp van de modernste technologie. Ik verwees mijn collega naar uw website, beste Google Maps, teneinde met behulp van uw sattelietfoto's het bestaan van mijn riante tuinhuis te bewijzen. En voor eens en voor altijd een einde te maken aan de vernederingen en het cynisme van mijn collega Anton.
Beste Google, ondanks het feit dat ik mijn collega de correcte geografische co-ordinaten opgaf van mijn woning te Essen-Wildert moest ik tot mijn ontzetting vaststellen dat ik de volgende dag wederom trefpunt van spot en hoon was op mijn werkplek. Volgens mijn collega Anton was het perceel dat door mezelf als het mijne was aangeduid maagdelijk leeg, op de eigen woning en de zandbak van de kinderen na. Afgedrukte sattelietbeelden van mijn eigendom, afkomstig van uw site en opgehangen aan de informatie-borden bij het koffie-apparaat staafden deze uitspraak.
Best Google, graag zou ik u bij deze willen verzoeken de sattelietfoto van het kwadrant Wouw - Putte - Wuustwezel - Rucphen zo spoedig mogelijk te actualiseren. De huidige foto dateert van voor 2006 en bevat als dusdanig nog niet mijn in maart 2007 gebouwde tuinhuis. Ik ben van mening dat dit bedroefelijke ritme van actualiseren een bedrijf als Google onwaardig is. Graag zou ik u dan ook vriendelijk, maar met klem willen verzoeken uw satteliet opnieuw over mijn perceel te laten vliegen. Bij voorkeur op zaterdagochtend aanstaande, zodat ik ook mijn nieuwe Skoda Octavia op de oprit kan zetten. Bij bewolkte hemel stel ik voor dat we de fotoshoot met een week uitstellen.
