Ik weet niet precies wanneer het begonnen is. Die rage van plantjes, potten of beeldjes aan de voordeur te zetten, met daarop in sierlijke letters het woord “welkom”. Heel vroeger had je wel die plaquettes met een spreuk erop, à la “Buig op tijd, dan blijf je soepel”. Die kwamen uit de betere Bond-Zonder-Naam-winkel en werden gelukkig meestal binnenshuis gehangen. In de gang of zo. Of op het toilet. Maar buiten ? Da’s weer iets nieuws.

Onlangs viel mijn oog op zo’n grijze bloempot. Paarse lavendel erin en met als opschrift de Engelse variant “Welcome”.  Piekfijne villa, tuin netjes gemaaid. Ik werd er helemaal warm van, zoveel gastvrijheid. Lekker, dacht ik bij mezelf. Gezellige mensen. Dus, fiets tegen de brievenbus gezet en aangebeld. In gedachten zag ik een lieve oma de deur openen. Of zo’n progressieve meid, met een wollen regenboogtrui en pantoffeltjes in de vorm van een knuffeldier. Ik meende de koffie al te kunnen ruiken.

“Voor wat is’t ?” De man in de voordeur had z’n pyamabroek nog aan. En een marcelleke. “Euh… ik euh… reed voorbij met de fiets. En ik zag dat bordje met welkom, en ik dacht euh… ik bel eens aan.” De man keek me ietwat wezenloos aan. Het ging duidelijk allemaal een beetje te snel voor hem op deze vroege ochtend. Dus ik ging even verder,”voor een koffieke… of zo”. “Sorry mijnheer,” was het niet eens zo onbeleefd geformuleerde antwoord. “We zijn niet geïnteresseerd.” En dicht ging de deur. Mooi. Druip af. Zo voelen de Jehova’s zich dus.

Later op de dag –verder nadenkend over het gebeurde- besefte ik dat bordjes en plakkaten wel vaker teksten bevatten, die strikt genomen niet helemaal kloppen. Allicht omdat zo’n bordje gewoonweg te klein is om er alles op te zetten. Mensen schrijven “welkom”, maar ze bedoelen natuurlijk, “welkom aan onze familie en vrienden, alleszins mensen die we al kennen.” Er wordt met andere woorden van uitgegaan dat je min of meer weet wat de ruimere bedoeling is. Staat er bijvoorbeeld in de supermarkt een bordje met “Volgende kassa a.u.b”, dan moet je niet strikt bij de volgende eveneens onbemande kassa gaan ronddraaien. Nee, je moet zelf op zoek naar een kassa, waar gewerkt wordt, begrijp je ?

Onlangs was ik te gast in een feestzaal. Niets hypermodern, eerder jaren ’70 vergane glorie. Ergens was een zijdeurtje met daarop het plaatje : “Enkel voor bevoegd personeel”. “Hela Anneke, wat doe jij hier in het voorraadhok ?” “Sorry mijnheer De Jaegher, ik wilde even een blik peultjes ophalen”. “En hebben wij het bordje niet gelezen, Anneke ?” (Leidinggevenden hebben immers de neiging het woord “wij”te gebruiken in dit verband. Dit om aan te geven dat de ondergeschikte zelf verantwoordelijk is voor het lezen van bordjes, maar ook moet beseffen dat de leidinggevende te allen tijde ook de bordjes leest.) “Ja, mijnheer De Jaegher. Maar ik ben toch personeel. Ik werk hier al…” “Bevoegd personeel, Anneke. Bevoegd ! Je hoort het wel, wanneer jij de peultjes hier mag halen.”

Maar het toppunt van rare bordjes is toch zonder twijfel “verboden te storten”. Volgens mij zijn er mensen, die nog nooit over sluikstorten nagedacht hebben. Maar dan, bij het zien van zo’n bordje zoiets hebben van “mmm, sluikstorten…”. En bovendien, sluikstorten is toch een misdrijf ? Ik bedoel, het is toch altijd en overal verboden. Dus waarom dan een bordje zetten ? Is dat niet zoiets als “Verboden te moorden hier” ? Of “Verboden met vals geld te betalen” ? Slaat toch nergens op. Domme bordjes.   

27-09-2009 om 21:01 geschreven door Robbe Garatt