Het parkje waar ik zit, werd minutieus symmetrisch aangelegd. Twee perpendiculaire grindwegen vormen vier afzonderlijke groenperkjes. Op de kruising een soort van pleintje in gravel. En daar middenin, als een spin in haar web een standbeeld van Nikè, de Griekse godin van de overwinning. Een tikje te pompeus voor een gemeenteperkje.
Ik ga zitten op een bankje en eet mijn te duur betaalde broodje kip-pestosalade. Met rucola. Kijkend naar Nikè dwalen mijn gedachten naar een uiterst vermakelijke aflevering van de Pfaffs, die ik ooit zag. Sam moest kotsen omdat hond Angie op de keukenvloer gescheten had. Ik kan een glimlach niet onderdrukken en word dan plots opgeschrikt door een krakend stemmetje. Ik ontwaak uit mijn dagdroom en ontwaar een oud vrouwtje, dat naast mij op het bankje zit. Het lijkt of ze uit het niets gekomen is, maar haar looprekje suggereert dat ze niet plotsklaps verscheen.
Ben je je tong verloren ?, vraagt ze. Hierbij ontbloot ze haar tanden. Of beter, de plek waar haar tanden hadden moeten zitten. Instinctief schuif ik een beetje opzij, daarbij mijn afkeer voor oude mensen slechts met moeite onderdrukkend. Hoe bedoelt u ?, repliceer ik. Het klinkt vriendelijker dan ik bedoel. Ik vroeg wat jij denkt over de economische crisis, zegt ze. Deze keer spettert wat speeksel uit haar mond op het stuk bank tussen ons in. Ze veegt haar mond af met een zakdoek, hard geworden van gedroogd snot. Ik schuif verder tot tegen de armleuning.
Ik kijk haar aan, krijg een wee gevoel en stop met het verorberen van mijn broodje. Ik twijfel even of ik zou opstappen, maar hoor mezelf tenslotte zeggen : Ik stoor me vooral aan dat legertje van zelfverklaarde experts. Ze kijkt me vragend aan met haar asgrauwe oogjes. Je weet wel, de Paul DHoores van deze wereld. Ik denk dat ze maar wat uit hun nek kletsen. En toch krijgen ze een forum in alle media. Tegen mijn verwachting in knikt het oude besje bevestigend. Ze laat een korte stilte vallen alsof ze meer kracht wil geven aan hetgeen ze gaat zeggen. Ik snap je, zegt ze beverig. In maart komen ze verkondigen dat de olieprijs naar 200 dollar gaat. En kijk eens nu. 40 euro godverdomme. Daarop laat ze onbeschaamd en duidelijk hoorbaar een scheet. Ik besluit dit te negeren.
Ik begrijp trouwens niet waar ze al die kerels vandaan halen, ga ik verder. Zon bompafiguur als Paul De Grauwe van de KU Leuven straalt nog enig vertrouwen uit. Maar met die mannen in maatpak zoals een Geert Noels, hoofdeconoom bij Petercam of zon Pascal Paepen, die al jaren in de Londense City werkt, daar heb ik het moeilijk mee. Zijn het niet net dat soort mensen, die het allemaal verklooid hebben met hun weinig ethisch gedrag ? En die mogen nu komen uitleggen waarom het mis gaat. Ik voelde me helemaal op dreef komen. Als de criminaliteitscijfers de hoogte in gaan, dan laat de VRT toch ook geen seriemoordenaar naar de studio komen om één en ander te duiden. Toch ?
Vragend draai ik mn hoofd naar de oude kol naast me. En stel vast dat die feeks verdwenen is, net zo gauw ze gekomen was. Mocht er geen walm van duffe kleding en ongewassen haar boven haar lege plekje hangen,ik zou gedacht hebben dat het een droom was.
Laten we vandaag onze feestdagen eens onder de loupe nemen. Te beginnen met Kerstmis. Feest van de vrede, de vreugde, de vergeving en de vriendschap. Het is de harmonie en de pracht, die je het hele jaar door vond in Rivendel, woonplaats der elfen in het Midden-Aarde van Lord of the Rings. Maar dan één keer per jaar.
Toegegeven, het is eigenlijk ook wel een ietsiepietsie ergernis, Kerstmis. Haal bijvoorbeeld maar eens een moslim weg uit Mekka. Terwijl hij net samen met vier miljoen andere moslims zijn zeven rondjes om de Kaba aan het trekken is. En zet die moslim in één van onze winkelcentra in de periode voor de Kerst. Veel kans dat hij spontaan gaat hyperventileren door de enorme massa elkaar vertrappelende consumenten. Die moslim smeekt om meteen terug naar de Grote Moskee te mogen.
En ga maar eens peilen naar de stemming van de brave huisvader, die net een veel te grote kerstboom in zijn veel te kleine gezinswagen heeft gepropt. Daarbij de lak onherstelbaar beschadigend. En die daarna de helft van zijn vrije zaterdag op een wankel laddertje kerstballen heeft mogen hangen in dat woonkamervreemde stuk flora. Nee, Kerst is niet helemaal peis en vree.
Weet je wat het ook is met die feesten? Ze beginnen steeds vroeger en vroeger. Vaak is het nog terrasjesweer wanneer de eerste veel te warm geklede- sinten onze stadscentra beginnen te terroriseren. En nog voor dat hele Sintencircus op volle toeren gaat draaien wordt de kerstverlichting al opgehangen. Vervolgens krijg je een soort van Sint/Kerstman overlapperiode waarna iedereen begin december de oudjaarsfeesten begint te plannen.
Niet enkel volgen de feestdagen elkaar steeds sneller op. Het worden er ook steeds méér. Je kan spreken van een echte feestinflatie. Ik denk dat er de voorbije 10 jaar, jaarlijks gemiddeld zon 2,4% aan feestdagen zijn bijgekomen. Het begon allemaal wat onschuldig met Valentijn. Je geliefde een cadeautje geven, daar kan nu toch niets mis mee zijn? Toch ? Mja, vergeet het maar. Valentijn is een ramp voor elke goedmenende man die zijn vrouw het hele jaar door in de watten legt. Want je hoeft het maar één keer te vergeten en je bent alle krediet van een heel jaar bloemen, voetmassages en juwelen geven verspeeld.
Nog zon nieuwe is Halloween, Zeg eens eerlijk : Wie had er vijf jaar geleden al van Halloween gehoord ? Nou ? En plots staan daar dan buurkinderen voor de deur, nog lelijker dan anders. Met een uitgehold stuk groente in de hand. Komen ze geld vragen. Oprotten jongens. Al die dwaze Amerikaanse gebruiken. Zodadelijk moeten we nog kalkoen gaan eten voor Thanksgiving. Of gaan we de "fourth of July" ook vieren ? Laten we nou met zn allen gewoon effe terug normaal doen. En ons beperken tot de klassiekers als Pinksteren of Maria Hemelvaart : goeie ouwe feestdagen, die teruggaan op eeuwenoude tradities en waarvan we met zn allen de betekenis tenminste nog helemaal doorgronden.
Ooit was ik een heuse adept van de doe-het-zelf-cultuur. Dit vanuit het adagium : Wat je zelf doet, doe je beter. Tegenwoordig heb ik een leeftijd waarop ik besef niet alles zelf te kunnen. En ook het geld om één en ander uit te besteden aan de juiste vakmannen.
Helaas dwingen de omstandigheden mij heel af en toe om toch de handen uit de mouwen te steken. Kent u nog de Kindersurprise chocolade-eitjes? U weet wel, van de enerverende televisiereclame uit de jaren negentig. Een rotverwend ADHD-kind zeurt zijn moeder de oren van het hoofd. Het ettertje wil snoep én iets nieuws én een speelgoedje. In plaats van de logische draai rond zijn oren krijgt het kleine monster een Kindersurprise. Een chocolade ei, met in het midden een plastic geel ei. En daarin dan weer een speelgoedje.
Waar dit reclamefilmpje in de jaren 90 nog ver van mijn bed stond, veranderde één en ander toen ik zelf kinderen kreeg. En ik zelf geconfronteerd werd met een supermarkt, zeurende kinderen en geamuseerde blikken van omstaanders. En ook ik kies soms voor de makkelijke weg en koop mijn kroost een Kindersurprise, teneinde een wapenstilstand af te dwingen. Meteen gedaan met het gezeur. Maar zoals wel vaker is de kortetermijnoplossing niet altijd het beste op lange termijn.
De eerste achttien seconden gebruiken mijn kinderen om de chocolade in hun mond te proppen en naar hun maagjes door te sluizen. En dan verschuift hun duivelse aandacht naar het Gele Ei in het Midden ! In de supermarkt zagen zij de levensgrote pancartes, waarop Kindersurprise zijn vetcoole speeltjes aanprijst. Hippe gadgets met topnamen als Cyberdog of Sweet Gorrillas, het topsegment van de speelgoedpiramide, zeg maar.
Hoeveel groter kan het contrast zijn met de rommel aan plastic buisjes, rondjes en klemmetjes die uit het ei op tafel vallen. En hoe groot de teleurstelling in de ogen van de kinderen. Maar geen nood. Zelfs in tijden van Mega Mindy kijkt een kind nog op naar zijn papa. Papa kan alles en bovendien zit er bij de onderdelen ook een handleidinkje bij. Een vodje papier van vier vierkante centimeter. Met daarop enkele pictogrammen, die op de steen van Rosetta niet zouden misstaan.
Wat dan volgt is eigenlijk te pijnlijk voor woorden. Papa begint vol goede moed. Papa zweet, worstelt en vloekt. Papa wordt boos en gaat brute kracht gebruiken. Eindresultaat is een griezelige mutant-variant van Cyberdog. En enkele losse onderdelen op overschot. De kinderen zijn op dat moment al lang weer in de tuin aan het voetballen.
Aan Google Maps, Aan de verantwoordelijke voor Noord- en West-Europa.
Geachte, graag deed ik beroep op uw hulp inzake een geschil tussen mezelf en mijn collega Anton van de afdeling Automatisering.
Toen ik eerlangs in de kantine van ons bedrijf mijn collega Anton kond deed van mijn recente aanschaf van een tuinhuis uit de Ecoline-serie van Chalet Center, meende deze eens te meer mij voor mijn collega's belachelijk te moeten maken. Hij deed mijn verhaal af als ongegeneerde opschepperij. Mijn financiële middelen zouden ontoereikend zijn voor de 16 vierkante meter aan Zweeds kwaliteitshout, de decoratieve beplanking met tand en groef en de vertikaal gefreesde hoekverbindingen. Mijn collega beweerde dat de onder druk geïmpregneerde balken, die ik hem zo plastisch beschreef niet meer dan een hersenspinsel van mijn gefrustreerde brein waren. Hij bezigde woorden als fantast, duimzuiger, ja zelfs volksverlakker. En dit in het bijzijn van de dames van de verkoopafdeling !
Enigszins gebelgd vanwege het ongeloof van mijn collega besloot ik mijn gelijk te bewijzen met behulp van de modernste technologie. Ik verwees mijn collega naar uw website, beste Google Maps, teneinde met behulp van uw sattelietfoto's het bestaan van mijn riante tuinhuis te bewijzen. En voor eens en voor altijd een einde te maken aan de vernederingen en het cynisme van mijn collega Anton.
Beste Google, ondanks het feit dat ik mijn collega de correcte geografische co-ordinaten opgaf van mijn woning te Essen-Wildert moest ik tot mijn ontzetting vaststellen dat ik de volgende dag wederom trefpunt van spot en hoon was op mijn werkplek. Volgens mijn collega Anton was het perceel dat door mezelf als het mijne was aangeduid maagdelijk leeg, op de eigen woning en de zandbak van de kinderen na. Afgedrukte sattelietbeelden van mijn eigendom, afkomstig van uw site en opgehangen aan de informatie-borden bij het koffie-apparaat staafden deze uitspraak.
Best Google, graag zou ik u bij deze willen verzoeken de sattelietfoto van het kwadrant Wouw - Putte - Wuustwezel - Rucphen zo spoedig mogelijk te actualiseren. De huidige foto dateert van voor 2006 en bevat als dusdanig nog niet mijn in maart 2007 gebouwde tuinhuis. Ik ben van mening dat dit bedroefelijke ritme van actualiseren een bedrijf als Google onwaardig is. Graag zou ik u dan ook vriendelijk, maar met klem willen verzoeken uw satteliet opnieuw over mijn perceel te laten vliegen. Bij voorkeur op zaterdagochtend aanstaande, zodat ik ook mijn nieuwe Skoda Octavia op de oprit kan zetten. Bij bewolkte hemel stel ik voor dat we de fotoshoot met een week uitstellen.
