Vandaag zou ik graag een vreselijk onrecht aanklagen. Het gaat over de compleet foute typering van mannen in actie- en avonturenfilms. Geen voor de hand liggend thema. Iedereen heeft het voortdurend over de vrouw en hoe zij aldoor in de media wordt opgevoerd. Niet onterecht hoor! De Vogue staat vol geretoucheerde fotos van babes met perfecte maten. Nergens vlekken, schrammen, blutsen, steenpuisten, schimmels of psoriasis bij onze topmodellen. En dat leidt al eens tot frustraties bij gewone meisjes en vrouwen. Ik ben dan ook de eerste om te onderstrepen dat er dringend nood is aan meer oude, lelijke en dikke wijven in de media.
Maar laat ons alsjeblieft ook een keer oog hebben voor het gruwelijk onderschatte en onderbelichte probleem van ons mannen. En dan vooral de vaders van jonge kinderen. Wanneer ik af en toe ik de tijd neem om met mijn kinderen televisie te kijken, merk ik dat ze vooral gek zijn van actie- en avonturenfilms. De mannelijke hoofdrol in dit soort cinema bestaat veelal uit superhelden, die alle voeling met de realiteit verloren hebben. Deze sujetten vertekenen het wereldbeeld van mijn kroost en -erger nog- het beeld dat ze hebben van hun vader.
Een voorbeeld. Ik rijd op zaterdagochtend naar de Spar voor de wekelijkse charcuterie. Mijn Skoda kan ik nipt parkeren tussen een Toyota Prius en een VW Sharane. En ja, om dat zonder blikschade te kunnen moet ik inderdaad twee keer voor- en drie keer achteruit manoeuvreren. So what ? Iedereen moet dat zo doen. Maar dan hoor ik het gezucht en afkeurend gemompel op de achterbank al opstijgen. Logisch. De kids hebben die ochtend Nicolas Cage aan het werk gezien in Gone in 60 seconds. Wanneer Nicolas zijn Shelby Mustang GT500 parkeert, gebeurt dit met behulp van de handrem. En met veel trucage. Waardoor de kist in één vloeiende laterale beweging op de voorziene plaats lijkt te glijden.
Wanneer Harrisson Ford in Raiders of the Lost Ark wordt lastiggevallen door een ietwat boertige Egyptenaar, dan antwoordt Ford met een krachtige kopstoot en een welgemikte trap op een ietwat lullige plaats. Sta ik diezelfde middag aan te schuiven op het postkantoor om de nieuwe themazegel van het Rode Kruis te kopen, komt plots ongegeneerd een dikke vent voorgekropen : t Stoort toch ni dak effe veurkroap éé menier? k Moet nog noa de kwaffeur. De kinderen kijken dan al afwachtend naar papa, hopend op een gerichte Indiana Jones reactie. Maar papa kan enkel mompelen : Nee, nee, mijnheer, we hebben toch tijd, daarbij de blik afwendend
Ik bedoel maar, door al dat TV-geweld komt papa er keer op keer slecht uit. Hoe kunnen kinderen in deze wereld nog opkijken naar hun vader ? En hoeveel vaders moeten er wereldwijd niet leiden aan minderwaardigheidscomplexen ? Maar niet getreurd, er is een solide oplossing. Denk als vader goed na welke kinderhelden zowel mentaal als fysiek de mindere zijn van jezelf. En laat je kinderen enkel nog naar hen kijken. Bij ons komen enkel K3 en de Teletubbies nog op de buis !
