Al opgevallen ? De zeurpieten winnen terrein. Steeds vaker wordt er in onze straten, op onze werkplekken, in scholen en cafés gezaagd, gezeurd en gezeken. Het lijkt een virus, dat zich steeds driester verspreidt. Luie politiekers. Overbetaalde bankiers. Te dure pintjes. Koopkrachtverlies. Fijn stof in de lucht. Een HSL-spoor zonder trein. Nachtlawaai. Stijgende benzineprijzen. Dalende benzineprijzen. Altijd is er wel een kritische journalist, een mondige burger of een actiecomité, dat meent een kritische noot te moeten plaatsen.
Is het een lokaal probleem? Of mogen we spreken van een zeurepidemie ? Of erger nog, een regelrechte pandemie ? Een ramp op wereldschaal ? Staat het mensdom op de drempel van een nieuwe stap in zijn evolutie ? Van homo sapiens naar homo querulus. Van wetende mens naar zagende mens.
Zon vaart loopt het gelukkig niet. Er zijn nog mensen, die gericht aan oplossingen werken. Neem nu de Joden. Joden zijn van nature een volk van zeurpieten. Nee, dat is geen racisme. Het is algemeen geweten dat Joden klieren en kloten, melken en mieren, zaniken en zemelknopen dat het een lieve lust is. Maak een grap over een Jood en de volgende ochtend ligt er een klacht bij het Centrum voor Gelijke Kansen. Maak een onschuldig kookprogramma over de culinaire geplogenheden in nazi-Duitsland en de Joodse protestmachine begint te draaien. Maar één ding is zeker: dit Bijbelse volk zoekt tenminste naar oplossingen voor het probleem.
Het was dan ook de Jood Yitzchak Levite die aan het begin van onze jaartelling één van de belangrijkste uitvindingen in de wereldgeschiedenis deed. Aanleiding was het escalerend gezeur dat in die dagen onder zijn dorpsgenoten woekerde. Net als in onze tijd, ergerden de dorpelingen zich aan van alles en nog wat : Overbevissing in het meer van Galilea. De als onverwijld aangekondigde maar nooit voltooide splitsing van de districten Samaria-Nazareth-Judea. Of de aanslepende sluiting van de ringweg rond Jericho.
Levites remedie was simpel, maar geniaal. Hij bouwde eigenhandig een muur, even buiten het dorp. Hij kroop erop en deed een emotionele oproep aan de inwoners van het gehucht. Dat zij elkaar niet meer horendol mochten maken met hun gekrakeel. Dat zij hun klachten voortaan op een briefje moesten schrijven. En het in een kier van de muur frommelen. En kijk, Levites idee sloeg aan. Het werd een commercieel succes en de man werd bekend als de uitvinder van de klaagmuur.
Maar hier eindigt het verhaal niet. Want vandaag, anno 2009 grijpt de Israëlische regering terug naar dit beproefde middel ter bestrijding van de klaagcrisis. Momenteel wordt daarom gebouwd aan verschillende klaagmuren in het westen van de Jordaanvallei. Een andere wel 50 kilometer lange- klaagmuur werd enkele jaren voltooid en loopt van Gaza-stad helemaal naar het zuiden tot in Rafah. Deze laatste ten behoeve van de Palestijnse bevolking, die hier heel wat te klagen heeft. Hoeft het gezegd dat de Palestijnen dankbaar gebruik maken van deze moderne klaaginfrastructuur, gratis aangeboden door de centrale Israëlische authoriteit ?
