Het parkje waar ik zit, werd minutieus symmetrisch aangelegd. Twee perpendiculaire grindwegen vormen vier afzonderlijke groenperkjes. Op de kruising een soort van pleintje in gravel. En daar middenin, als een spin in haar web een standbeeld van Nikè, de Griekse godin van de overwinning. Een tikje te pompeus voor een gemeenteperkje.
Ik ga zitten op een bankje en eet mijn te duur betaalde broodje kip-pestosalade. Met rucola. Kijkend naar Nikè dwalen mijn gedachten naar een uiterst vermakelijke aflevering van de Pfaffs, die ik ooit zag. Sam moest kotsen omdat hond Angie op de keukenvloer gescheten had. Ik kan een glimlach niet onderdrukken en word dan plots opgeschrikt door een krakend stemmetje. Ik ontwaak uit mijn dagdroom en ontwaar een oud vrouwtje, dat naast mij op het bankje zit. Het lijkt of ze uit het niets gekomen is, maar haar looprekje suggereert dat ze niet plotsklaps verscheen.
Ben je je tong verloren ?, vraagt ze. Hierbij ontbloot ze haar tanden. Of beter, de plek waar haar tanden hadden moeten zitten. Instinctief schuif ik een beetje opzij, daarbij mijn afkeer voor oude mensen slechts met moeite onderdrukkend. Hoe bedoelt u ?, repliceer ik. Het klinkt vriendelijker dan ik bedoel. Ik vroeg wat jij denkt over de economische crisis, zegt ze. Deze keer spettert wat speeksel uit haar mond op het stuk bank tussen ons in. Ze veegt haar mond af met een zakdoek, hard geworden van gedroogd snot. Ik schuif verder tot tegen de armleuning.
Ik kijk haar aan, krijg een wee gevoel en stop met het verorberen van mijn broodje. Ik twijfel even of ik zou opstappen, maar hoor mezelf tenslotte zeggen : Ik stoor me vooral aan dat legertje van zelfverklaarde experts. Ze kijkt me vragend aan met haar asgrauwe oogjes. Je weet wel, de Paul DHoores van deze wereld. Ik denk dat ze maar wat uit hun nek kletsen. En toch krijgen ze een forum in alle media. Tegen mijn verwachting in knikt het oude besje bevestigend. Ze laat een korte stilte vallen alsof ze meer kracht wil geven aan hetgeen ze gaat zeggen. Ik snap je, zegt ze beverig. In maart komen ze verkondigen dat de olieprijs naar 200 dollar gaat. En kijk eens nu. 40 euro godverdomme. Daarop laat ze onbeschaamd en duidelijk hoorbaar een scheet. Ik besluit dit te negeren.
Ik begrijp trouwens niet waar ze al die kerels vandaan halen, ga ik verder. Zon bompafiguur als Paul De Grauwe van de KU Leuven straalt nog enig vertrouwen uit. Maar met die mannen in maatpak zoals een Geert Noels, hoofdeconoom bij Petercam of zon Pascal Paepen, die al jaren in de Londense City werkt, daar heb ik het moeilijk mee. Zijn het niet net dat soort mensen, die het allemaal verklooid hebben met hun weinig ethisch gedrag ? En die mogen nu komen uitleggen waarom het mis gaat. Ik voelde me helemaal op dreef komen. Als de criminaliteitscijfers de hoogte in gaan, dan laat de VRT toch ook geen seriemoordenaar naar de studio komen om één en ander te duiden. Toch ?
Vragend draai ik mn hoofd naar de oude kol naast me. En stel vast dat die feeks verdwenen is, net zo gauw ze gekomen was. Mocht er geen walm van duffe kleding en ongewassen haar boven haar lege plekje hangen,ik zou gedacht hebben dat het een droom was.
