Ooit was ik een heuse adept van de doe-het-zelf-cultuur. Dit vanuit het adagium : Wat je zelf doet, doe je beter. Tegenwoordig heb ik een leeftijd waarop ik besef niet alles zelf te kunnen. En ook het geld om één en ander uit te besteden aan de juiste vakmannen.
Helaas dwingen de omstandigheden mij heel af en toe om toch de handen uit de mouwen te steken. Kent u nog de Kindersurprise chocolade-eitjes? U weet wel, van de enerverende televisiereclame uit de jaren negentig. Een rotverwend ADHD-kind zeurt zijn moeder de oren van het hoofd. Het ettertje wil snoep én iets nieuws én een speelgoedje. In plaats van de logische draai rond zijn oren krijgt het kleine monster een Kindersurprise. Een chocolade ei, met in het midden een plastic geel ei. En daarin dan weer een speelgoedje.
Waar dit reclamefilmpje in de jaren 90 nog ver van mijn bed stond, veranderde één en ander toen ik zelf kinderen kreeg. En ik zelf geconfronteerd werd met een supermarkt, zeurende kinderen en geamuseerde blikken van omstaanders. En ook ik kies soms voor de makkelijke weg en koop mijn kroost een Kindersurprise, teneinde een wapenstilstand af te dwingen. Meteen gedaan met het gezeur. Maar zoals wel vaker is de kortetermijnoplossing niet altijd het beste op lange termijn.
De eerste achttien seconden gebruiken mijn kinderen om de chocolade in hun mond te proppen en naar hun maagjes door te sluizen. En dan verschuift hun duivelse aandacht naar het Gele Ei in het Midden ! In de supermarkt zagen zij de levensgrote pancartes, waarop Kindersurprise zijn vetcoole speeltjes aanprijst. Hippe gadgets met topnamen als Cyberdog of Sweet Gorrillas, het topsegment van de speelgoedpiramide, zeg maar.
Hoeveel groter kan het contrast zijn met de rommel aan plastic buisjes, rondjes en klemmetjes die uit het ei op tafel vallen. En hoe groot de teleurstelling in de ogen van de kinderen. Maar geen nood. Zelfs in tijden van Mega Mindy kijkt een kind nog op naar zijn papa. Papa kan alles en bovendien zit er bij de onderdelen ook een handleidinkje bij. Een vodje papier van vier vierkante centimeter. Met daarop enkele pictogrammen, die op de steen van Rosetta niet zouden misstaan.
Wat dan volgt is eigenlijk te pijnlijk voor woorden. Papa begint vol goede moed. Papa zweet, worstelt en vloekt. Papa wordt boos en gaat brute kracht gebruiken. Eindresultaat is een griezelige mutant-variant van Cyberdog. En enkele losse onderdelen op overschot. De kinderen zijn op dat moment al lang weer in de tuin aan het voetballen.
Aan Google Maps, Aan de verantwoordelijke voor Noord- en West-Europa.
Geachte, graag deed ik beroep op uw hulp inzake een geschil tussen mezelf en mijn collega Anton van de afdeling Automatisering.
Toen ik eerlangs in de kantine van ons bedrijf mijn collega Anton kond deed van mijn recente aanschaf van een tuinhuis uit de Ecoline-serie van Chalet Center, meende deze eens te meer mij voor mijn collega's belachelijk te moeten maken. Hij deed mijn verhaal af als ongegeneerde opschepperij. Mijn financiële middelen zouden ontoereikend zijn voor de 16 vierkante meter aan Zweeds kwaliteitshout, de decoratieve beplanking met tand en groef en de vertikaal gefreesde hoekverbindingen. Mijn collega beweerde dat de onder druk geïmpregneerde balken, die ik hem zo plastisch beschreef niet meer dan een hersenspinsel van mijn gefrustreerde brein waren. Hij bezigde woorden als fantast, duimzuiger, ja zelfs volksverlakker. En dit in het bijzijn van de dames van de verkoopafdeling !
Enigszins gebelgd vanwege het ongeloof van mijn collega besloot ik mijn gelijk te bewijzen met behulp van de modernste technologie. Ik verwees mijn collega naar uw website, beste Google Maps, teneinde met behulp van uw sattelietfoto's het bestaan van mijn riante tuinhuis te bewijzen. En voor eens en voor altijd een einde te maken aan de vernederingen en het cynisme van mijn collega Anton.
Beste Google, ondanks het feit dat ik mijn collega de correcte geografische co-ordinaten opgaf van mijn woning te Essen-Wildert moest ik tot mijn ontzetting vaststellen dat ik de volgende dag wederom trefpunt van spot en hoon was op mijn werkplek. Volgens mijn collega Anton was het perceel dat door mezelf als het mijne was aangeduid maagdelijk leeg, op de eigen woning en de zandbak van de kinderen na. Afgedrukte sattelietbeelden van mijn eigendom, afkomstig van uw site en opgehangen aan de informatie-borden bij het koffie-apparaat staafden deze uitspraak.
Best Google, graag zou ik u bij deze willen verzoeken de sattelietfoto van het kwadrant Wouw - Putte - Wuustwezel - Rucphen zo spoedig mogelijk te actualiseren. De huidige foto dateert van voor 2006 en bevat als dusdanig nog niet mijn in maart 2007 gebouwde tuinhuis. Ik ben van mening dat dit bedroefelijke ritme van actualiseren een bedrijf als Google onwaardig is. Graag zou ik u dan ook vriendelijk, maar met klem willen verzoeken uw satteliet opnieuw over mijn perceel te laten vliegen. Bij voorkeur op zaterdagochtend aanstaande, zodat ik ook mijn nieuwe Skoda Octavia op de oprit kan zetten. Bij bewolkte hemel stel ik voor dat we de fotoshoot met een week uitstellen.
